To ξέφωτο

[Adicto]

το ξεφωτο edited.doc Edited December 30, 2010 by RObiN-HoOD
new edition attached

[Drake Ramore]

Πολύ καλή ιστορία απόκοσμου τρόμου.

Ξεκινάει κάπως αργά και τα πρώτα μέρη μοιάζουν λίγο βαριά σε γραφή και αισθητική, αλλά απο την στιγμή που πέφτει στο κρεβάτι δίπλα στην γυναίκα του το κείμενο ανεβαίνει κατηγορία.

 

 

 

Μια μικρή απορία μόνο. Όταν γυρνάει ο μικρός απο το ξέφωτο περνάει μια μέρα χωρίς να γίνει κάτι ιδιαίτερο και την επόμενη μέρα όντας όλα φυσιολογικά παίρνει την μητέρα του για επίσκεψη στο ξέφωτο. Η μητέρα όμως εξαφανίζεται μαζί με το παιδί το ίδιο βράδυ που το επισκέπτεται. Υπάρχει κάποιος λόγος που το παιδί κατάφερε να λειτουργήσει έξω απο το ξέφωτο για δύο μέρες; Μήπως θα έπρεπε κάπου να φαίνεται αυτός ο λόγος;

 

Η δική μου εικασία είναι οτι το παιδί -όπως όλα τα παιδιά- ήθελε την μητέρα του μαζί του. Γι αυτό και γύρισε, για να την πάρει. Σωστά;

 

 

[DinoHajiyorgi]

Το λάτρεψα, πολύ καλό! Μπράβο Adicto. Το φινάλε, με την απόγνωση που αφήνει, και στοιχειώνει ήρωα και αναγνώστες, το κάνει για μένα όχι μόνο τρόμου, αλλά και ρομαντικό τρόμο.

 

Η αίσθηση των κορμιών, η αίσθηση των δέντρων, οι εικόνες του ονείρου / εφιάλτη, καταπληκτικά.

 

Αν το ξαναπιάσεις, θα ήθελα να υπήρχε κάτι παραπάνω από την μυθολογία της περιοχής στην περιορισμένη γνώση του ήρωα, και έστω με μισόλογα, ας ξέφευγαν του παιδιού μερικές δελεαστικές λεπτομέρειες για το ξέφωτο.

 

Κορυφαίο.

[Zaratoth]

Καθηλωτικό. Το λιγότερο που μπορώ να πω.

 

 

Όσο για τη φάση που λέει ο Drake, εγώ πιστεύω πως το παιδί κάτι είδε στο δάσος και το κυρίευσε... Possessed by a spirit, κάτι τέτοιο. Και το πρώτο του θύμα είναι η μητέρα του. Και υποθέτω και ο πατέρας, αν και περίμενα μετά το όνειρο μια φάση του στυλ ότι ξύπνησε και είδε τη γυναίκα του από πάνω του να του ψυθιρίζει στο αυτί, όπως έκανε και ο γιος στην ίδια.

 

Edited July 27, 2010 by Zaratoth

[Cassandra Gotha]

Κάτι μου έλειψε από αυτή την ιστορία, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τι. Πάντως, το θέμα είναι ότι σε κάποιες στιγμές βαρέθηκα. Όλα ήταν πολύ όμορφα δοσμένα, χωρίς να νιώσω ότι το κείμενο βαραίνει υπερβολικά από περιγραφές. Από άποψη γραφής λοιπόν, όλα καλά. Άρα, κάτι στην πλοκή. Έπιασα το δέντρο με την ιδιαίτερη φύση του, το ξέφωτο, τα θύματα κι όλα τα συναφή, αλλά και πάλι κάτι μου έλειψε για να το κάνω πιο γκέγκε.

 

Μου άρεσε πολύ το "είναι παγωμένος". Ταιριαστό με το κλίμα. Με πάγωσε κι εμένα.

 

Ένα διήγημα με φοβερό κλίμα, από τον τρόμο που μου αρέσει πολύ.

 

Για τον διαγωνισμό: κάπως ξεχασμένο το θέμα διακοπές.

 

Σημείωση, μετά τον σχολιασμό της Nienor: Είναι παραμυθένιος τρόμος. Ε; Καλά τα λέω;

Edited July 27, 2010 by Cassandra Gotha

[Nienor]

Ουόου! Τρελαίνομαι για αυτές τις ιστορίες... Είναι άχρονη, υπέροχα γραμμένη, αναπνέει τον αέρα των παλιών. Εμένα πάλι μου αρέσει τρελά αυτό το είδος της γλώσσας, μου αρέσει πάρα πολύ το δεύτερο πρόσωπο και η χρήση που του έχεις κάνει, βασικά, μου αρέσουν τα πάντα. Και πέρα από το ότι μου αρέσουν (πράγμα εντελώς υποκειμενικό, αλλά αυτό διαθέτει το κατάστημα) μπορώ να τολμήσω να πω πως πιστεύω ότι και αντικειμενικά είναι μια πολύ καλή ιστορία τρόμου (ή φρίκης που θα έλεγε ο Παναγιώτης και ίσως αυτή είναι η σωστή λέξη). Τα συγχαρητήριά μου!

[deadend]

Καλογραμμένο, ωραίο κλίμα, ωραία περιγραφή του ονείρου( το ζήλεψα).

 

Κάτι δεν μου πάει καλά στον χαρακτήρα του τύπου. Ενώ είναι αυστηρός πατέρας και αφήνει τις ευθύνες της ανατροφής στην γυναίκα του παρουσιάζεται να τρελαίνεται όταν τους χάνει. Σωστό να έχει αυτήν την προσωπικότητα, αλλά θα ήθελα να δω και την πλευρά της γυναίκας περισσότερο. Να αναφέρει ότι της μίλησε απότομα… δεν είμαι σίγουρη ακριβώς. Να μου περιέγραφες πιο πολύ την σχέση του ζευγαριού ίσως…

 

 

Μετά την ανάγνωση εύχομαι μακριά από δάση που δεν είναι ασφαλή και καλό καλοκαίρι.

 

 

 

 

[Mesmer]

Πολύ ωραία ιστορία τρόμου, με καταπληκτική ατμόσφαιρα και δυνατές εικόνες. Ο τρόπος γραφής, ο πατέρας που απευθύνεται στον γιο του, μου άρεσε πολύ, δεδομένης και της κατάληξης, που τον κάνει ακόμη πιο δυνατό. Στην αρχή το βρήκα κάπως αργό, αλλά θα συμφωνήσω με τον Απόστολο και θα πω ότι από το σημείο που ο ήρωας ξαπλώνει με την γυναίκα του η αγωνία εκτινάσσεται. Οι σκηνές του ονείρου πραγματικά εφιαλτικές και ανατριχιαστικές. Για το μόνο πράγμα που μετανιώνω είναι που δεν το διάβασα βράδυ.

 

Το μόνο μείον είναι ότι το θέμα των διακοπών δεν φαίνεται πουθενά.

 

Καλό απόγευμα.

 

 

[christiana]

Να πω κι εγώ οτι μου άρεσε πολύ και με ρούφηξε η ατμόσφαιρα που δημιούργησες.Το όνειρο ήταν εκπληκτικό.Και σαν παιδί της πόλης κι εγώ ένιωσα τον αρχέγονο φόβο που ήθελες να μας δώσεις.

[Solonor]

Όμορφη γλώσσα, ωραία αφήγηση, συναίσθημα. Πολύ καλό κείμενο.

 

 

[manstredin]

Καλογραμμένη ιστορία, αρκετά δραματική και με επαρκώς υποβλητική ατμόσφαιρα. Ωστόσο, δεν ένιωσα σχεδόν καθόλου το θέμα του διαγωνισμού, αν και νοητά η σύνδεση υπάρχει. Η επιλογή προσώπου με ξάφνιασε και μου πήρε λίγο να προσαρμοστώ, αλλά εν τέλει νομίζω πως ήταν μια ωραία πινελιά πρωτοτυπίας. Πρέπει να πω πως για τα γούστα μου, ήταν λίγο πομπώδης η γραφή, αλλά αναγνωρίζω πως λειτούργησε καλά για το κείμενο, για την ακρίβεια ήταν ό,τι έπρεπε.

[Παρατηρητής]

Ναι, αυτή η ιστορία είναι τρόμου. Καθώς τη διάβαζα και πλησίαζα στο τέλος, ένιωθα απανωτά ρίγη στην πλάτη. Ειδικά από το σημείο όπου περιγράφεις την αλλαγή της μητέρας (αχ εκείνα τα μάτια...) μέχρι το τελευταίο κομμάτι του εφιάλτη, ανατρίχιαζα ξανά και ξανά (και δεν το παθαίνω συχνά με ιστορίες). Από εκεί και μετά επικρατεί μια βουβή μελαγχολία, το πλάκωμα της εξαφάνισης. Απόγνωση. Παραγματικά με πήρε από κάτω, σαν να έχασα κι εγώ τους δικούς μου. Θεωρώ πως το Ξέφωτο είναι μία από τις ιστορίες που μπορούν να σε στοιχειώσουν. Νομίζω πως οι περισσότεροι φοβόμαστε τα δάση τη νύχτα, όσο κι αν μας αρέσουν να τα χαζέυουμε κατά τη διάρκεια της μέρας.

Από θέμα γραφής, χρησιμοποιείς ωραίο λόγο και το κατάλληλο πρόσωπο ώστε να κάνεις το κείμενο πιο τρομαχτικό. Όμως η πρωτοπρόσωπη γραφή δεν λειτούργησε 100% καλά και ίσως αν αφαιρέσεις κάποια περιττά σημεία και διορθώσεις τους χρόνους, να γίνει αψεγάδιαστο. Από την άλλη βέβαια ο αφηγητής τα έχει χαμένα, έπειτα από τα συμβάντα της ιστορίας, οπότε λογικό είναι να αφηγείται κατά αυτόν τον τρόπο. Γίνεται πιο πειστικό.

Συγχαρητήρια και... ευχαριστώ για τις ανατριχίλες!

[dagoncult]

Λοιπόν, το Ξέφωτο με έπιασε (μετά από την μίνι έκπληξη του 2ου προσώπου) και με κράτησε μέχρι το τέλος με τον αναγνωστικό ρυθμό μου να μην πέφτει ή να σκαμπανεβάζει. Νομίζω ότι η συναισθηματική ένταση μένει κάπως πίσω, πιθανώς θα μπορούσε να είναι λίγο πιο μπροστά η φάση πατέρας-γιος ή/και η σχέση άντρας-γυναίκα.

 

Δεν είμαι σίγουρος 100%, αλλά σκέφτομαι ότι ίσως το 1ο πρόσωπο θα λειτουργούσε αρκετά καλά επίσης. Ίσως το 2ο πρόσωπο (όπου χρησιμοποιείται) να δίνει κάτι παραπάνω στη συναισθηματική φόρτιση που έλεγα πριν (συνδέοντας πιο άμεσα τον καημό του πατέρα/αφηγητή με το γιο και τη γυναίκα του), ωστόσο το 1ο εξυπηρετεί καλύτερα τον κύριο πόλο της ιστορίας (που είναι ο τρόμος).

 

Δυο πράγματα για το κλείσιμο:

 

1) Νομίζω ότι πλησιάζει η ώρα που θέλω να δω μια τρομοϊστορία σου στην οποία τα συναισθήματα κι οι σκέψεις των πρωταγωνιστών σου να είναι σε ίσο μερίδιο με τον τρόμο (μη σου πω και πιο πολύ). Αν καταφέρεις να δώσεις κάποιες από τις υπόλοιπες σκέψεις/συναισθήματα των ηρώων σου το ίδιο καλά όπως κάνεις όταν θες να μας δώσεις τον τρόμο τους, νομίζω πως θα το ευχαριστηθώ ιδιαίτερα.

 

2) Προφανώς, αυτή ήταν η καλύτερη περιγραφή τρομακτικού ονείρου που έχω διαβάσει στις βιβλιοθήκες.

[aScannerDarkly]

Μια πολύ πολύ δυνατή και τρομακτική ιστορία, πάρα πολύ ευφάνταστη και με σωστή επιλογή στο ύφος γραφής. Και το τρικ, που ο αφηγητής απευθύνεται στο γιο του, δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερη ένταση κι αφήνει περιθώριο για τα συναισθηματικά του ξεσπάσματα.

 

Στη σκηνή του ονείρου, κάτι έχασα... Με κάποιο τρόπο, το δάσος εξανίζεται και μένει μπροστά του το επίμαχο δέντρο. Κάτι δεν είναι αρκετά σαφές, πώς και γιατί έγινε αυτό. Ίσως θα ήταμ πιο απλό κάτι να τον οδηγήσει εκεί. Δεν ξέρω, ίσως απλά εγώ κάτι να μην έπιασα.

 

Μια γενική παρατήρηση είναι πως έχεις πάρα πολύ μεγάλες παραγράφους. Ίσως θα ήταν πιο καλό για τον αναγνώστη να τις χωρίσεις σε μικρότερες. Και μια άλλη είναι ότι σε στιγμές χρησιμοποιείς κάποιες επιτηδευμένες και αρκετά πομπώδεις εκφράσεις.

 

Εν κατακλείδει, για μία ακόμη φορά έγραψες. Περισσότερες λεπτομέρειες σε πμ.

 

Α ναι... και οι διακοπές πού είναι; Βέβαια, εγώ το διαβάζω μετά τη λήξη, άρα δε με επηρεάζει

Edited August 12, 2010 by aScannerDarkly

[DinMacXanthi]

Απ'ότι βλέπω, κανείς δεν έπιασε τα Οιδιπόδεια themes (η ανείπωτη κατάσταση μεταξύ γιου και μάνας, η τύφλωση; )

στα σχόλια. Αναρωτιέμαι αν είχες κάτι τέτοιο στο μυαλό σου.

Η ιστορία εχει κατ'εμέ 2 αδυναμίες που της κόστισαν την πρωτιά. Το 2ο πρόσωπο είναι υποσυνείδητα αφύσικο στην ανάγνωση. Δεν λέω οτι δεν δουλεύει, αλλά οτι είναι αδυναμία. Το 2ο ειναι η γλώσσα. Αδίκως για μένα, αυτό που μοιάζει πομπώδες εδώ θα ήταν τόσο ταιριαστό πριν μερικές δεκαετίες. Και τώρα δουλεύει, αλλ´α (κι εδώ εγκειται η αδυναμία) όχι για όλους.

Αυτά. Δεν έχω τίποτα άλλο να πω. Για μένα το παρόν αποδεικνύει για άλλη μια φορα γιατί πιστεύω πως ο Σταμάτης είναι ο καλύτερος συγγραφέας στο φόρουμ που εγγράφηκε τα τελευταία 2 χρόνια και μοιράστηκε τις ιστορίες του. Σε λάθος χώρα ζεις και γράφεις φίλτατε. Alas...

[Drake Ramore]

Ο Σταμάτης προχωράει και κοιτάει μόνο την τέχνη του, χωρίς να αναλώνεται σε διάφορα distractions γύρω του.

Μεγάλη υπόθεση!

Είμαι σίγουρος οτι σύντομα θα δούμε πράγματα απο αυτόν, που για κάποιους ίσως να φαίνονται ουρανοκατέβατα, αλλά για όσους παρακολουθούν την πορεία του, δεν θα είναι παρά η φυσική συνέχεια.

[Adicto]

 

Σας ευχαριστώ όλους για τα καλά σας λόγια και χαίρομαι που σας άρεσε η ιστορία μου. Στο ψητό

 

Με την γλώσσα έχω ένα θέμα. Πολλές φορές γράφω με τρόπο πομπώδη ή με εκφράσεις κάπως εξεζητημένες. Προσπαθώ να το κοντρολάρω και νομίζω ότι εδώ κάπως καλύτερα τα πήγα σε σχέση π.χ με την Κάμερα. Η αλήθεια είναι πως δεν γράφω πάντα έτσι. Η Μασκα/Το Στοίχειωμα π.χ είναι γραμμένες σε πιο απλό ύφος. Ίσως να φταίνε τα διαβάσματά μου, ίσως ακόμα να πειραματίζομαι, ίσως να φταίει και η πεποίθηση μου πως δεν υπάρχουν "άχρηστες" ή "νεκρές" λέξεις στην Ελληνική. Το βάρος και το νόημα κάποιων εκφράσεων δεν μπορεί πιστεύω να εκμοντερνιστεί και ασυνείδητα ζητώ από τον αναγνώστη μου να μοιραστεί αυτή μου την πεποίθηση. Προφανώς -και δικαίως- αυτό δεν συμβαίνει με όλους. Η ισσοροπία στο γλωσσικό ύφος λοιπόν και μια πιο μοντέρνα αίσθηση στις ιστορίες μου είναι 2 ζητούμενα πλέον για μένα.

 

Από κει και πέρα, ναι Ντίνο Μακ! Οιδιπόδειο! Το αντιλήφθηκε και ο Σκάνερ στο πμ που μου έστειλε. Δεν εξυπηρετεί κάποιο σκοπό στο στόρυ, απλώς έχοντας φάει κανα μήνα παλεύοντας να γράψω μια ιστορία για ένα διαγωνισμό του Πατάκη με αυτό το θέμα (Χοτελ Οιδιπους), ήθελα να εντάξω κάποιες "εικόνες" που είχα κατά νου!

 

Και πάλι ευχαριστώ!!!

[aScannerDarkly]

Συμφωνώ με τα σχόλια των παραπάνω, όσον αφορά στον φίλο μας τον Adicto. Εμένα, όσον αφορά στο βαρύ ύφος, όπως του είπα και σε πμ, πιο πολύ ένσταση έχω στη χρήση κάποιων λέξεων επιτηδευμένων, λέξεων που στην πραγματικότητα κανείς δε χρησιμοποιεί και δεν ξέρω αν χρησιμοποιούσε ποτέ. Κατά τα άλλα, το ύφος του είναι συνήθως αυτό, και λειτουργεί πάρα μα πάρα πολύ καλά μέσα από τα γραπτά του, οπότε ούτε λόγος υπάρχει, ούτε δικαίωμα έχει κανείς να του ζητήσει να το αλλάξει. Άλλωστε ξέρει πολύ καλά να το χρησιμοποιεί.

[Nihilio]

Ο Σταμάτης προχωράει και κοιτάει μόνο την τέχνη του, χωρίς να αναλώνεται σε διάφορα distractions γύρω του.

Μεγάλη υπόθεση!

Μεγάλη υπόθεση δε λες τίποτα...

[mman]

Επειδή κάποιος πρέπει να χαλάσει το πάρτυ, ας κάνω εγώ τη βρώμικη δουλειά:

 

-Μερικές αταίριαστες καθαρευουσιάνικες εκφράσεις.

-Το 2ο ενικό, αν και πάντα εντυπωσιακό, δεν νομίζω ότι δουλεύει τόσο καλά σε τέτοια έκταση, γιατί κουράζει. (Προσωπικά, όταν το δοκίμασα δεν τόλμησα να πάω πέρα από τις 1700 λέξεις.)

-Ο αφηγητής-χαρακτήρας δεν αντιδρά την πρώτη φορά που έρχεται σε επαφή με το υπερφυσικό (ψίθυροι έξω απ' το σπίτι) κάτι που κάνει την ιστορία λιγότερο πιστευτή. Γενικά πρέπει να αποφεύγεται η παγίδα των χαρακτήρων που θεωρούν το φανταστικό δεδομένο πριν ακόμα το συναντήσουν (ή τέλος πάντων το δέχονται πολύ "εύκολα").

-Κάποια εκφραστικά, συντακτικά και ορθογραφικά λαθάκια. Εύκολα διορθώσιμα, αλλά όχι αρκετά σπάνια. Και μια μικρή κατάχρηση αποσιωπητικών. Τίποτα τρομερό, απλώς μερικές φορές αφαιρούν δύναμη από το κείμενο αντί να προσθέτουν. Γενικά, υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης στη χρήση της γλώσσας.

 

+Όχι άσχημη ατμόσφαιρα στο κρεβάτι και στο όνειρο.

+Ο σχεδόν σιωπηλός γιος και η καλή χρήση της γλώσσας του σώματός του.

+Καλό το σπλάττερ κομμάτι.

+Όχι άσχημο τέλος (αν και θα καλοδεχόμουν κάτι πιο δυνατό / ανατρεπτικό).

 

Συνολικά, μια ιστορία που δείχνει τις δυνατότητες του συγγραφέα για πραγματικά ποιοτικό γράψιμο αλλά, κατά τη γνώμη μου, δεν κατάφερνει να ξεφύγει από την πεπατημένη του είδους. Σταμάτη, συνέχισε να προσπαθείς. Δουλεύει!

[Stanley]

Σταμάτη,έχω καλά νέα:αυτή η ιστορία κατάφερε να με κάνει να νιώσω αισθήματα που λένε τα παιδιά ότι νιώθουν στον τρόμο. Για αυτόν το λόγο,είναι η καλύτερη ιστορία του είδους που έχω διαβάσει εδώ μέσα.

 

Το β πρόσωπο σε βάζει μέσα στο μεδούλι και στιγμή δεν με ενόχλησε.

 

Διέκρινα,εκτός από το οιδιπόδειο,κι ένα ευρύτερο οικογενειακό κέντρισμα. Σαν να μπαίνουν στο σακούλι οι σχέσεις μια σύγχρονης προβληματικής οικογένειας. Έτσι όπως το είδα,λοιπόν, θέλω να καταθέσω και την δική μου εκδοχή:

 

Δεν δίνεις πολλά χιντ,αλλά για κάποιον λόγο θέλω στο μυαλό μου τον πατέρα να είναι τρελός και να έχει σκοτώσει ο ίδιος τους δυο. Αυτό,βέβαια,θα έφερνε λίγο στην Λάμψη-όχι του Φώσκωλα,προφανώς-αλλά έτσι υπόγεια όπως το εκλαμβάνω εγώ,δεν πειράζει καθόλου. Περίμενα στο τέλος κάποια πιο τρανταχτή δήλωση για αυτό,αλλά δεν ήρθε. Όχι ότι με χάλασε,αλλά μπορεί να σκιαγραφηθεί η απόγνωση και η τρέλα του πατέρα λιγάκι καλύτερα

 

 

Το όνειρο είναι όλα τα λεφτά στην ιστορία:σε βουτάει από τον λαιμό και σε κοπανάει στον τοίχο. Πολύ μου άρεσε,κι ευτυχώς,γιατί μέχρι εκεί ήταν λίγο υποτονικό το κείμενο.

 

Όσο για το ύφος και τις λέξεις,ίσως δεν αποτελεί παρηγοριά ότι το λέω εγώ αυτό,αλλά ελάχιστα με ξένισαν.

 

εύθρυπτα,ενμέσω των θρηνητικών οιμωγών ,εις μάτην

Η άλως,π.χ,πολύ μου αρέσει σαν λέξη. Δεν καταλαβαίνω γιατί να ενοχλεί.Είναι πανέμορφη και σε καμία περίπτωση αδόκιμη. Χρησιμοποιείται μια χαρά.

 

Αυτό που με εξέπληξε,ήταν τα αρκετά ορθογραφικά λαθάκια και μερικά θέματα με την στίξη. Σε ένα τέτοιο κείμενο,αυτά δεν πρέπει να υπάρχουν!

Αυτά από μένα,θα διαβάσω κι άλλη ιστορία σου σύντομα. Συγχαρητήρια για τούτην εδώ!

Edited September 28, 2010 by Stanley

[Adicto]

Στάνλευ, τι να πω...(εμότικον που κοκκινίζει).

Σε ευχαριστώ για το χρόνο και το σχόλιο σου!

[Oceanborn]

Η εσωτερική δράση είναι κάτι που με εξιτάρει. Και το έχεις στο συγκεκριμένο κομμάτι. Η σκηνή στο όνειρο του με τρόμαξε. Η ιδέα του τι επακολούθησε με τρόμαξε ακόμα περισσότερο. Μου γεννήθηκαν πολλά ερωτήματα και κατά τη διάρκεια της ιστορίας και αφού τελείωσε. Το ξέρω ότι κάποιος άλλος θα στο παρουσίαζε σαν κάτι κακό, αλλά εμένα μ αρέσει αυτό όταν συμβαίνει. Σημαίνει ότι μια ιστορία με έχει προκαλέσει και ότι δεν στέκεται στο Να Λόλα Ένα Μήλο.-

 

Περιγράφεις όμορφα και νομίζω έχεις και μια δόση ρομαντισμού στο συγκεκριμένο, πράγμα λογικό αφού ανακατεύεις και τη φύση. Αυτό το μοτίβο μου θύμισε έντονα πολλούς αμερικάνικους μύθους (μιας και έχω ασχοληθεί λόγω σχολής τελευταία αρκετά). Ξέρεις όμως, νομίζω εν τέλει αυτό με κούρασε λίγο. Ήθελα τόσο να μάθω τι γίνεται το ξέφωτο που έλεγα "Μα έλα... πες...τι έγινε μετά;" Ναι καταφέρνεις να αναδειχτείς γλωσσικά και να εντείνεις την αγωνία που μπορεί κάποιος να νιώσει αλλά προσωπικά θα ήθελα λίγο πιο μαζεμένες τις εικόνες ή αλλιώς λίγο πιο διαμοιρασμένες στο διήγημα.

 

Μου άρεσε πάντως αρκετά

 

 

Θα τις διαβάσω όλες

 

Edited December 29, 2010 by Virginia Woolf

[Adicto]

Ευχαριστώ για τα σχόλια φίλτατη Βιργινία!

[Tiessa]

Επιτέλους, αξιώθηκα να το διαβάσω κι εγώ και χαίρομαι που το έκανα.

Δεν νομίζω ότι έχω να συνεισφέρω κάτι παραπάνω απ' όσα ήδη έχουν ειπωθεί τόσον καιρό, αλλά οφείλω να πω πως το δάσος και ειδικά η σκηνή με το δέντρο στο τέλος μου άρεσε πάρα πολύ.

Πολύ ατμοσφαιρικός τρόμος, πάρα πολύ επιτυχημένο το κοκταίηλ με το απομονωμένο σπίτι και τον εφιάλτη. Άξιος!