AftPeakTank Posted July 30, 2010 Share Posted July 30, 2010 (edited) Όνομα Συγγραφέα: Ανδρέας Οργέτας Είδος: φαντασία, μυστήριο Βία; Ναι Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων: Αυτοτελής; Οχι. 1ο Σχόλια: Άντε και επειδή σήμερα έχω καραποστάρει παντού, θα κάνω ποστ το πρώτο μέρος της ιστορίας. Ονομάζεται "Χρονικό". Την ονόμασα έτσι διότι κάθε σελίδα της αναφέρεται σε ένα συγκεκριμένο χρονικό σημείο της ζωής του δολοφόνου. πχ. Παρόν, Παρελθόν και κάποιες άλλες ονομασίες του χρόνου που φιλάω σαν έκπληξη. Όχι δόκιμες αλλά αυτές που νιώθω οτι θέλω να βάλω... This is a result from topic merging. Please see updated story for full version. Part 1 and 2 removed. Edited August 4, 2010 by RObiN-HoOD topic merge Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drake Ramore Posted July 30, 2010 Share Posted July 30, 2010 Είναι πολυ μπερδεμένο. Αλλάζεις συνεχώς τους χρόνους, τον αφηγητή και τις οπτικές γωνίες. Σαν ιστορία φαίνεται καλή αλλά αν το διαβάσεις αποστασιοποιημένα θα δεις οτι η αφήγηση είναι σαν ένα κουβάρι που θέλει ξεμπέρδεμα. Μην ξεχνάς οτι ο αναγνώστης δεν είναι μέσα στο μυαλό σου και πρέπει να του οπτικοποιήσεις τις γραμμές που διαβάζει (και για εσένα είναι ξεκάθαρες). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AftPeakTank Posted July 31, 2010 Author Share Posted July 31, 2010 Είναι πολυ μπερδεμένο. Αλλάζεις συνεχώς τους χρόνους, τον αφηγητή και τις οπτικές γωνίες. Σαν ιστορία φαίνεται καλή αλλά αν το διαβάσεις αποστασιοποιημένα θα δεις οτι η αφήγηση είναι σαν ένα κουβάρι που θέλει ξεμπέρδεμα. Μην ξεχνάς οτι ο αναγνώστης δεν είναι μέσα στο μυαλό σου και πρέπει να του οπτικοποιήσεις τις γραμμές που διαβάζει (και για εσένα είναι ξεκάθαρες). Ναι όντως αλλάζω γιατί πρέπει... Πού αλλάζω αφηγητή; Οπτικές γωνίες αλλάζω πάλι γιατί πρέπει... Είναι κουβάρι; Τέλεια, αυτό ακριβώς ήθελα να επιτύχω... Γιατί πρέπει να είναι ένα διήγημα όπως όλα τα άλλα που έχετε διαβάσει; Γιατί πρέπει να ρουφά τις σελίδες ο αναγνώστης εύκολα; Τι να πω...Ξέρω πως δεν κατέχω το γραπτό λόγο αλλά ποτέ μου δεν κατάλαβα αυτή την νοοτροπία. Να μου πεις για τα συντακτικά λάθη μου, που είμαι σίγουρος είναι άφθονα, το καταλαβαίνω... Για τα ορθογραφικά, το ίδιο... Που να διάβαζες δηλαδή την προηγούμενη ιστορία που είχα ποστάρει... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drake Ramore Posted July 31, 2010 Share Posted July 31, 2010 Κοίτα, αν ήθελες να δυσκολέψεις τον αναγνώστη, τότε ομολογουμένως έκανες πολύ καλή δουλειά. Επιπροσθέτως σίγουρα δεν είναι όπως όλα τα υπόλοιπα που έχουμε διαβάσει (απο άποψη γραφής) οπότε και εδώ πρωτοτύπησες. Αν ήθελες να μην αναφερθούμε (όσοι το διαβάσουμε) σε θέματα γραφής γιατί χρησιμοποίησες έναν διαφορετικό τρόπο γραφής έπρεπε να το γράψεις στα σχόλια πάνω που άφησες κενά. Εγώ δυστυχώς ή ευτυχώς έκανα τα σχόλια μου με βάση την ισχύουσα και δεδομένη νοοτροπία τρόπου διαβάσματος κειμένων. Δεν νομίζω πως με κάποιο ακόμη σχόλιο μου μπορώ να σε διαφωτίσω ή να σε βοηθήσω περισσότερο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted July 31, 2010 Share Posted July 31, 2010 Πιο --> περισσότερο Ποιο (ποιος, ποια) Είδη, πληθυντικός του είδος Ήδη, κάτι έχει γίνει ήδη Οι αλλαγές Ο.Γ. είναι ενοχλητικές σε ένα τόσο μικρό κομμάτι του κειμένου και δε δικαιολογούνται από τίποτα άλλο στη ροή. Οι αλλαγές στους χρόνους κι εγώ δεν καταλαβαίνω που χρειάζονται. Επίσης, έχεις έναν δολοφόνο που σκοτώνει μικρά παιδιά αφού τα έχει βασανίσει, ο οποίος φυσικά είναι τόσο κακός που κλωτσάει και τα σκυλάκια στο δρόμο. Κι αφού είναι τόσο χαζός για να κάνει τέτοιες κινήσεις, έχει πιάσει πέντε παιδιά, έχει φάει τα τρία και δεν το έχουν πιάσει ακόμα και μάλιστα η αστυνομία δε μπορεί να κάνει τη δουλειά της μαζί του γιατί είναι τόσο καλός σε αυτό που κάνει που το θέμα έχει φτάσει στις ειδικές δυνάμεις. Έχεις τώρα την ομάδα των ειδικών δυνάμεων, όχι των ειδικών φρουρών της αστυνομίας που απλά τους προσέλαβαν και τους έδωσαν ένα όπλο, την ειδικά και πλήρως εκπαιδευμένη ομάδα των ειδικών δυνάμεων του στρατού! και τον πιο νέο από αυτούς που ξέρει πως πρέπει να βρει δύο παιδιά και παρόλα αυτά τον πυροβολεί επειδή κλωτσάει το σκυλάκι. Ναι, εγώ αν τον είχα μπροστά μου και τον σημάδευα με ένα όπλο και το έβλεπα αυτό, μάλλον θα τον πυροβολούσα. Αλλά εγώ δεν ανήκω στις ειδικές δυνάμεις. Τώρα, ως αναγνώστης είμαι διατεθειμένη να αγνοήσω τις χαράδρες των χαρακτήρων σου για να μπορέσω να διαβάσω την πλοκή και τον τρόπο με τον οποίο θα εξελιχθεί η ιστορία. Είμαι διατεθειμένη επίσης να αγνοήσω το ότι ενώ μαθαίνουμε τα πράγματα από την πλευρά του νέου ελεύθερου σκοπευτή, ξαφνικά για κάποιο ανεξιχνίαστο λόγο μας ενδιαφέρει τι σκέφτεται ο υπέυθυνος των επιχειρήσεων. Μπορώ να αγνοήσω επίσης το ότι δεν καταλαβαίνω πως γίνεται να "νιώθει να τον σκουντάει «κάτι» στο πόδι" και να γυρνάει και να "βρίσκεται πρόσωπο με πρόσωπο με έναν ψηλό γεροδεμένο άντρα με κοστούμι" (δηλαδή... τον κλώτσησε?) όπως επίσης και το ότι τη μία στιγμή φεύγει γιατί είναι δειλός και την αμέσως επόμενη χαμογελάει ειρωνικά και έχει απόλυτη αυτοπεποίθηση. Όλα μπορώ να τα αγνοήσω και να διαβάσω και την υπόλοιπη ιστορία μια χαρά. Αλλά: Γιατί πρέπει να είναι ένα διήγημα όπως όλα τα άλλα που έχετε διαβάσει; Γιατί πρέπει να ρουφά τις σελίδες ο αναγνώστης εύκολα; Τι να πω...Ξέρω πως δεν κατέχω το γραπτό λόγο αλλά ποτέ μου δεν κατάλαβα αυτή την νοοτροπία. Αυτά εδώ δε μπορώ! Κανένα διήγημα δεν είναι σαν κανένα άλλο κι ο αναγνώστης πρέπει να ρουφά τις σελίδες με όρεξη γιατί αν δεν το κάνει απλά θα διαβάσει κάτι άλλο κι όχι εσένα. Επίσης, το να συμπεριφέρεσαι με αυτόν τον τρόπο στους αναγνώστες σου, οι οποίοι έχουν ξοδέψει χρόνο και φαιά ουσία για να σου πούνε δύο πράγματα, εντελώς αφιλοκερδώς, πέρα από το ότι είναι άσχημο, πως ακριβώς σε βοηθάει εσένα? Μάθε να τους αγαπάς, να τους ακούς σε αυτά που έχουνε να πούνε και να ξεδιαλέγεις τι από αυτά που λένε σου κάνει και τι όχι. Δεν είπε κανείς να ακολουθήσεις τυφλά αυτό που σου υποδεικνύει ο άλλος. Αλλά άλλο αυτό κι άλλο να τους προσβάλλεις. Τέλος, αν αυτό που ήθελες και ανεβασες μόλις την πρώτη σελίδα από το κείμενο εδώ, ήταν διόρθωση ή επιμέλεια, πάρτο και διορθωμένο κι επιμελημένο: παρόν.doc Μόνο την επόμενη φορά, φρόντισε να ζητήσεις αυτό ακριβώς που θέλεις... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AftPeakTank Posted July 31, 2010 Author Share Posted July 31, 2010 (edited) Κοίτα, αν ήθελες να δυσκολέψεις τον αναγνώστη, τότε ομολογουμένως έκανες πολύ καλή δουλειά. Επιπροσθέτως σίγουρα δεν είναι όπως όλα τα υπόλοιπα που έχουμε διαβάσει (απο άποψη γραφής) οπότε και εδώ πρωτοτύπησες. Αν ήθελες να μην αναφερθούμε (όσοι το διαβάσουμε) σε θέματα γραφής γιατί χρησιμοποίησες έναν διαφορετικό τρόπο γραφής έπρεπε να το γράψεις στα σχόλια πάνω που άφησες κενά. Εγώ δυστυχώς ή ευτυχώς έκανα τα σχόλια μου με βάση την ισχύουσα και δεδομένη νοοτροπία τρόπου διαβάσματος κειμένων. Δεν νομίζω πως με κάποιο ακόμη σχόλιο μου μπορώ να σε διαφωτίσω ή να σε βοηθήσω περισσότερο. Νομίζω ήμουν λίγο απότομος. Όσον αφορά τις αλλαγές στους χρόνους που είναι συντακτικώς λάθος, εννοείται πως εκεί φαίνεται το πόσο αδύναμος είμαι στο γραπτό λόγο. Και αν κρίνω από το διορθωμένο κείμενο το οποίο πόσταρε η Nienor, νομίζω ότι δεν κατάλαβα καλά το τι εννοούσες. Νόμιζα πως εννοούσες το οτι αναφερόμουν σε κάτι που έγινε στο παρελθόν την μία, κάτι που γίνεται τώρα κλπ. την άλλη. Προφανώς εννοούσες ότι στις προτάσεις μου αλλάζω τους χρόνους στο ίδιο συμβάν και αυτό μπερδεύει αν δεν είναι τελείως λάθος!! Ευχαριστώ που προσπαθείς να καταλάβεις αυτά που έγραψα περί δυσκολίας του κειμένου... Φοβάμαι λίγο βέβαια μήπως υπάρχει κάποιο μικρό δείγμα ειρωνείας σε αυτά που μου λες. Υποθέτω και εύχομαι πως όχι. Πιο --> περισσότερο Ποιο (ποιος, ποια) Είδη, πληθυντικός του είδος Ήδη, κάτι έχει γίνει ήδη Οι αλλαγές Ο.Γ. είναι ενοχλητικές σε ένα τόσο μικρό κομμάτι του κειμένου και δε δικαιολογούνται από τίποτα άλλο στη ροή. Οι αλλαγές στους χρόνους κι εγώ δεν καταλαβαίνω που χρειάζονται. Επίσης, έχεις έναν δολοφόνο που σκοτώνει μικρά παιδιά αφού τα έχει βασανίσει, ο οποίος φυσικά είναι τόσο κακός που κλωτσάει και τα σκυλάκια στο δρόμο. Κι αφού είναι τόσο χαζός για να κάνει τέτοιες κινήσεις, έχει πιάσει πέντε παιδιά, έχει φάει τα τρία και δεν το έχουν πιάσει ακόμα και μάλιστα η αστυνομία δε μπορεί να κάνει τη δουλειά της μαζί του γιατί είναι τόσο καλός σε αυτό που κάνει που το θέμα έχει φτάσει στις ειδικές δυνάμεις. Έχεις τώρα την ομάδα των ειδικών δυνάμεων, όχι των ειδικών φρουρών της αστυνομίας που απλά τους προσέλαβαν και τους έδωσαν ένα όπλο, την ειδικά και πλήρως εκπαιδευμένη ομάδα των ειδικών δυνάμεων του στρατού! και τον πιο νέο από αυτούς που ξέρει πως πρέπει να βρει δύο παιδιά και παρόλα αυτά τον πυροβολεί επειδή κλωτσάει το σκυλάκι. Ναι, εγώ αν τον είχα μπροστά μου και τον σημάδευα με ένα όπλο και το έβλεπα αυτό, μάλλον θα τον πυροβολούσα. Αλλά εγώ δεν ανήκω στις ειδικές δυνάμεις. Τώρα, ως αναγνώστης είμαι διατεθειμένη να αγνοήσω τις χαράδρες των χαρακτήρων σου για να μπορέσω να διαβάσω την πλοκή και τον τρόπο με τον οποίο θα εξελιχθεί η ιστορία. Είμαι διατεθειμένη επίσης να αγνοήσω το ότι ενώ μαθαίνουμε τα πράγματα από την πλευρά του νέου ελεύθερου σκοπευτή, ξαφνικά για κάποιο ανεξιχνίαστο λόγο μας ενδιαφέρει τι σκέφτεται ο υπέυθυνος των επιχειρήσεων. Μπορώ να αγνοήσω επίσης το ότι δεν καταλαβαίνω πως γίνεται να "νιώθει να τον σκουντάει «κάτι» στο πόδι" και να γυρνάει και να "βρίσκεται πρόσωπο με πρόσωπο με έναν ψηλό γεροδεμένο άντρα με κοστούμι" (δηλαδή... τον κλώτσησε?) όπως επίσης και το ότι τη μία στιγμή φεύγει γιατί είναι δειλός και την αμέσως επόμενη χαμογελάει ειρωνικά και έχει απόλυτη αυτοπεποίθηση. Όλα μπορώ να τα αγνοήσω και να διαβάσω και την υπόλοιπη ιστορία μια χαρά. Αλλά: Γιατί πρέπει να είναι ένα διήγημα όπως όλα τα άλλα που έχετε διαβάσει; Γιατί πρέπει να ρουφά τις σελίδες ο αναγνώστης εύκολα; Τι να πω...Ξέρω πως δεν κατέχω το γραπτό λόγο αλλά ποτέ μου δεν κατάλαβα αυτή την νοοτροπία. Αυτά εδώ δε μπορώ! Κανένα διήγημα δεν είναι σαν κανένα άλλο κι ο αναγνώστης πρέπει να ρουφά τις σελίδες με όρεξη γιατί αν δεν το κάνει απλά θα διαβάσει κάτι άλλο κι όχι εσένα. Επίσης, το να συμπεριφέρεσαι με αυτόν τον τρόπο στους αναγνώστες σου, οι οποίοι έχουν ξοδέψει χρόνο και φαιά ουσία για να σου πούνε δύο πράγματα, εντελώς αφιλοκερδώς, πέρα από το ότι είναι άσχημο, πως ακριβώς σε βοηθάει εσένα? Μάθε να τους αγαπάς, να τους ακούς σε αυτά που έχουνε να πούνε και να ξεδιαλέγεις τι από αυτά που λένε σου κάνει και τι όχι. Δεν είπε κανείς να ακολουθήσεις τυφλά αυτό που σου υποδεικνύει ο άλλος. Αλλά άλλο αυτό κι άλλο να τους προσβάλλεις. Τέλος, αν αυτό που ήθελες και ανεβασες μόλις την πρώτη σελίδα από το κείμενο εδώ, ήταν διόρθωση ή επιμέλεια, πάρτο και διορθωμένο κι επιμελημένο: παρόν.doc Μόνο την επόμενη φορά, φρόντισε να ζητήσεις αυτό ακριβώς που θέλεις... Αυτά τα ορθογραφικά μου...... Σε ευχαριστώ πραγματικά για τον κόπο σου. Ήθελα να το ζητήσω αυτό που έκανες αλλά ντρεπόμουν να πω την αλήθεια. Ήθελα να δω το κείμενο μου διορθωμένο... Όσον αφορά το περί να ρουφά τις σελίδες, στο συγκεκριμένο κείμενο δεν θέλω να συμβεί...Θα ειναι πολύ μικρό και προτιμώ να είναι περίπλοκα δεμένο. Απλά έχω την τάση να το κάνω από περίπλοκο, λάθος... Υπάρχει μια μεγάλη διαφορά. Και δεν ήθελα να προσβάλω κανένα. Ίσως να ήμουν λίγο αυστηρός. Τώρα για την υπόθεση, έχεις μάλλον δίκιο σε κάποια πράγματα. Όταν έγραφα για ειδικές δυνάμεις, ΠΙΟ :Ρ πολύ είχα στο μυαλό μου κάποια ομάδα της αστυνομίας με ελεύθερους σκοπευτές, όχι τόσο ειδικές δυνάμεις. Προφανώς πρέπει να το αλλάξω... Ε, δεν πειράζει, νομίζω, να έχουμε και ένα ψάρι μέσα να κάνει μια ανοησία ε; Για να προχωρήσει κάπως και αυτή η ιστορία... Τυχαίο; Δεν νομίζω... Όταν έγραψα για τον υπεύθυνο επιχειρήσεων, είχα σκοπό να δικαιολογήσω γιατί δεν τον σκότωναν τόση ώρα... Γιατί τον ήθελαν ζωντανό! Έπρεπε να μάθουν που ήταν τα άλλα κοριτσάκια. Νομίζεις πως δεν ήταν καλή σκέψη; Για το πόδι του, εντάξει, θα μπορούσα πχ να γράψω πως ήταν η τσάντα του κύριου αυτού...Ήθελα ο αν γνώστης να διαβάσει δυο αντικρουόμενες σκηνές. Μια που ο δολοφόνος, ενώ δείχνει εξωτερικά την μεγάλη του αυτοπεποίθηση - που έχει αναπτύξει στην πραγματικότητα χρησιμοποιώντας εσωτερικές άμυνες - , δειλιάζει μπροστά στον άντρα και μία που βγάζει όλο του τον ανδρισμό και μίσος σε ένα ανήμπορο πλάσμα. Δεν γίνεται κατανοητό αυτό; Στο μυαλό μου έχω ότι ένας αναγνώστης, την ώρα που θα διαβάζει, θα σκέφτεται, θα προβληματίζεται και θα συμπαιρένει αυτό, ή κάτι άλλο που θα πιστέψει αυτός οτι φταίει. Έτσι η ιστορία γίνεται προσωπική για τον καθένα. Ιδιαίτερη. Όλοι έχουμε κρυφές πλευρές και αδυναμίες που θα μας κτίσουν τον χαρακτήρα του (εγώ πχ μιλάω συνέχεια για ανασφάλεια, γιατί πολύ απλά είμαι γεμάτος με αυτή). Έτσι ήθελα να είναι το κείμενο. Να σε βάζει σε σκέψεις...Δεν το πετυχαίνω πιστεύεις; Νομίζω πάντως πως ακόμα και εσένα σε έβαλα σε αυτόν τον προβληματισμό... "και το ότι τη μία στιγμή φεύγει γιατί είναι δειλός και την αμέσως επόμενη χαμογελάει ειρωνικά και έχει απόλυτη αυτοπεποίθηση." έγραψες... Ίσως να έχω πετύχει κάπως τον σκοπό μου...Είναι ακριβώς αυτό που περιγράφω παραπάνω. Το οτι χαμογέλασε πχ, για εμένα σημαίνει ότι είναι υπερόπτης, μπορεί να σκέφτεται εκείνη την στιγμή... "ανόητε... αν σε πετύχω κάπου μόνο σου θα αδειάσω όλες τις σφαίρες που έχει μέσα το όπλο μου..". Εσύ μπορεί κάτι άλλο... Τέλος να ξαναπώ πως δεν ήθελα να προσβάλω κανένα... Σε ευχαριστώ για τον κόπο σου, το εκτιμώ πραγματικά... Ανυπομονώ να τελειώσω την επόμενη σελίδα να μου πείτε την γνώμη σας. Edited July 31, 2010 by AftPeakTank Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Solonor Posted August 1, 2010 Share Posted August 1, 2010 Αν δεν διάβαζα τα σχόλια του Drake και της Nienor θα σου έγραφα πάνω-κάτω τα ίδια. Αυτό που θα ήθελα να προσθέσω, είναι πως αν ο σκοπός σου είναι να γράψεις κάτι περίπλοκο, ίσως θα πρέπει να εμβαθύνεις λίγο παραπάνω σε κάθε οπτική γωνία. Θα έκανε το κείμενο πιο βαρύ, αλλά σίγουρα πιο κατανοητό. Απλώς μια πρόταση, καλή συνέχεια! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AftPeakTank Posted August 1, 2010 Author Share Posted August 1, 2010 Αν δεν διάβαζα τα σχόλια του Drake και της Nienor θα σου έγραφα πάνω-κάτω τα ίδια. Αυτό που θα ήθελα να προσθέσω, είναι πως αν ο σκοπός σου είναι να γράψεις κάτι περίπλοκο, ίσως θα πρέπει να εμβαθύνεις λίγο παραπάνω σε κάθε οπτική γωνία. Θα έκανε το κείμενο πιο βαρύ, αλλά σίγουρα πιο κατανοητό. Απλώς μια πρόταση, καλή συνέχεια! Ευχαριστώ για την συμβουλή, όντως αυτό προσπαθώ να κάνω... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AftPeakTank Posted August 1, 2010 Author Share Posted August 1, 2010 Όνομα Συγγραφέα: Ανδρέας Οργέτας Είδος: φαντασία, μυστήριο Βία; Ναι Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων: Αυτοτελής; Οχι. 2ο Σχόλια: Πολύπλοκο κείμενο, παρακαλώ αν θέλετε να το διορθώσετε όπως το προηγούμενο, ελεύθερα. Το δεύτερο μέρος της ιστορίας. Προσπάθησα πολύ να ακολουθήσω τις συμβουλές σας. Πάρα πολύ... Αν χρειάζεται διόρθωση και είστε διατεθειμένοι να το κάνετε όπως στο προηγούμενο, ελεύθερα, θα χαρώ πολύ. Ελπίζω να σας αρέσει πως εξελίσσεται. Είναι άλλο ένα κομμάτι του παζλ της ζωής του δολοφόνου. Έχει πολλά κρυφά σημεία οπότε μην βιαστείτε να κρίνετε... Όποια επεξήγηση για την πλοκή θα σας την δώσω αν θέλετε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted August 2, 2010 Share Posted August 2, 2010 Ο λόγος ρέει σαφέστατα πολύ καλύτερα και το κείμενο είναι κατανοητό και με την πρώτη ανάγνωση. Και σε αυτό το κομμάτι αλλάζεις οπτικές γωνίες, όμως πολύ πιο ομαλά από ότι στο προηγούμενο, χωρίς να χάνεις τη συνέχεια. Καταλαβαίνω πως μάλλον δεν ξέρεις τι είναι αυτό για το οποίο μιλάμε: Η επιλογή της οπτικής γωνίας είναι ένα από τα πρώτα πράγματα που αποφασίζεις όταν ξεκινάς να γράψεις ένα κείμενο. Το από ποιανού την πλευρά βλέπεις τα πράγματα. Δηλαδή, στο συγκεκριμένο οι επιλογές που έχεις είναι ας πούμε οι εξής τρεις: να το διηγηθείς από την πλευρά του Λάμπρου, να το διηγηθείς από την πλευρά της μητέρας ή να το διηγηθείς από την πλευρά του πατέρα. Υπάρχει και μία τέταρτη η οποία για εμένα είναι και η πιο δύσκολη από όλες, αυτή του παντογνώστη και είναι αυτή που μάλλον προσπαθείς να χρησιμοποιήσεις. Σε αυτή θα έπρεπε να βλέπουμε και τους τρεις παράλληλα, μαζί με τις σκέψεις και τα συναισθήματα ολονών τους, μοιρασμένα στα ίσα ή κανένος κι απλά να βλέπουμε τις κινήσεις τους μέσα στο χώρο του σπιτιού χωρίς τα συναισθήματα και τη σκέψη οποιουδήποτε προσώπου. Λέω πως η τέταρτη εκδοχή είναι και η δυσκολότερη γιατί 1) σου χαλάει εξαιρετικά εύκολα το σασπένς 2) σε βάζει σε μια διαδικασία τρελή τα να παρακολουθείς ταυτόχρονα και πράγματα που φαινομενικά δεν τα χρειάζεσαι για να πεις την ιστορία, απλά και μόνο για να συμπληρωθεί η εικόνα 3) είναι δύσκολο να την ελέγξεις και να τη συμπληρώσεις. Εγώ θα έλεγα να μάθεις πρώτα να χρησιμοποιείς την οπτική γωνία ενός ατόμου, δηλαδή βλέπουμε ό,τι βλέπει, ακούμε ό,τι ακούει, ξέρουμε τι σκέφτεται εκείνος (αλλά ΜΟΝΟ εκείνος και κανένας άλλος) νιώθουμε ό,τι νιώθει, με τον ίδιο τρόπο με τη σκέψη. Το ζούμε από την πλευρά του. Πάρε κι ένα παράδειγμα με την πρώτη σου παράγραφο: Εσύ εδώ ξεκινάς από την ο.γ. του Λάμπρου: Τι περίεργο, μετά από τόσα χρόνια κάποια έθιμα δεν χάθηκαν. Ο Λάμπρος καθόταν δίπλα από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο περιμένοντας με αγωνία τον κύριο με την άσπρη γενειάδα που θα του έφερνε το δώρο του. Πόσο περίμενε αυτή την στιγμή… Πολύ δύσκολο να έχεις φίλους αυτή την εποχή… Ακούστηκε ένας ήχος από το παράθυρο και αμέσως τρέχοντας πήγε στο παράθυρο. «Λάμπρο πρόσεχε πια, θα τα σπάσεις όλα εδώ μέσα; Τι θα γίνει με σένα, όλο ζημιές κάνεις, αχάριστο παλιόπαιδο…» Φώναξε η μητέρα του μόλις τον είδε να περνάει μέσα από την οθόνη ξηρού ατμού της τηλεόρασης. Μόνο που πόσο χρονών είναι ο Λάμπρος και ξέρει ότι τα έθιμα αυτά που ζει κρατάνε χρόνια? Κι επιπλέον, η μαμά του τον βρίζει κι είναι ο πρωταγωνιστής μας και είναι παιδί, δε μας ενδιαφέρει τι νιώθει, αλλά μας ενδιαφέρει περισσότερο αν η οθόνη δουλεύει με ξηρό ατμό ή όχι? Θέλω να πω, αυτά που αναφέρεις, ειδικά σε τόσο μικρά κομμάτια πρέπει να έχουν λόγο ύπαρξης, έτσι δεν είναι? Πάμε τώρα από την πλευρά της μητέρας, θα έμοιαζε κάπως έτσι: Τι περίεργο, μετά από τόσα χρόνια κάποια έθιμα δεν χάθηκαν. Ο γιος της,ο Λάμπρος, καθόταν δίπλα από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο περιμένοντας με αγωνία τον κύριο με την άσπρη γενειάδα που θα του έφερνε το δώρο του. Ήξερε πόσο την περίμενε αυτή την στιγμή, αφού μάλιστα για ένα παιδί ήταν πολύ δύσκολο να έχει φίλους αυτή την εποχή. Ακούστηκε ένας ήχος από το παράθυρο και τον είδε να φεύγει τρέχοντας προς τα εκεί. «Λάμπρο πρόσεχε πια, θα τα σπάσεις όλα εδώ μέσα; Τι θα γίνει με σένα, όλο ζημιές κάνεις, αχάριστο παλιόπαιδο…» Του φώναξε μόλις τον είδε να περνάει μέσα από την οθόνη ξηρού ατμού της τηλεόρασης. Καταλαβαίνεις τη διαφορά? Δεν υπάρχει κανονας στο τι χρησιμοποιείς. Δε χρησιμοποιείς δηλαδή πάντα τον πρωταγωνιστή σου, ούτε και πάντα τον παρατηρητή του πρωταγωνιστή, αλλά αυτόν που σε εξυπηρετεί καλύτερα σε κάθε περίπτωση. Αυτόν που μέσα από τα δικά του μάτια μπορούμε να δούμε όλα όσα θέλεις να μας δείξεις. Αν γραφτείς κάποια στιγμή στο εργαστήριο μπορείς να ανατρέξεις στις ασκήσεις για τις ο.γ. και να τους ρίξεις μια ματιά. Είναι αρκετά καλές. Τώρα για το σύνολο, εγώ θα έλεγα να τελειώσεις την ιστορία σου και να την ποστάρεις ολόκληρη. Έτσι μπορούμε να σου λέμε ελάχιστα πράγματα κάθε φορά για την πλοκή και τους χαρακτήρες. Αλλά σε μια τελειωμένη ιστορία, θα πρέπει να έχουν δέσει όλα αυτά μαζί, να έχουν ολοκληρωθεί και να βγάζουν ένα εννιαίο νόημα. Μπορείς να διορθώνεις και να προχωράς, σίγουρα, απλά θα ήταν πιο χρήσιμο να βγάλεις στο χαρτί σου όλα αυτά που πρέπει να βγουν, να ολοκληρωθεί και μετά, βλέποντάς το σα σύνολο να κάνεις επεμβάσεις για να διορθώνονται τα κομμάτια που δε δουλεύουν. Άσε τους προβληματισμούς που θες να θέσεις στην άκρη, αν πεις καλά την ιστορία θα βγουν από μόνοι τους, θα το δεις. Αν όμως για χάρη των προβληματισμών δεν πεις την ιστορία καλά, τότε δε θα βγει τίποτα από τα δύο. Καλή συνέχεια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AftPeakTank Posted August 2, 2010 Author Share Posted August 2, 2010 (edited) Ο λόγος ρέει σαφέστατα πολύ καλύτερα και το κείμενο είναι κατανοητό και με την πρώτη ανάγνωση. Και σε αυτό το κομμάτι αλλάζεις οπτικές γωνίες, όμως πολύ πιο ομαλά από ότι στο προηγούμενο, χωρίς να χάνεις τη συνέχεια. Καταλαβαίνω πως μάλλον δεν ξέρεις τι είναι αυτό για το οποίο μιλάμε: Η επιλογή της οπτικής γωνίας είναι ένα από τα πρώτα πράγματα που αποφασίζεις όταν ξεκινάς να γράψεις ένα κείμενο. Το από ποιανού την πλευρά βλέπεις τα πράγματα. Δηλαδή, στο συγκεκριμένο οι επιλογές που έχεις είναι ας πούμε οι εξής τρεις: να το διηγηθείς από την πλευρά του Λάμπρου, να το διηγηθείς από την πλευρά της μητέρας ή να το διηγηθείς από την πλευρά του πατέρα. Υπάρχει και μία τέταρτη η οποία για εμένα είναι και η πιο δύσκολη από όλες, αυτή του παντογνώστη και είναι αυτή που μάλλον προσπαθείς να χρησιμοποιήσεις. Σε αυτή θα έπρεπε να βλέπουμε και τους τρεις παράλληλα, μαζί με τις σκέψεις και τα συναισθήματα ολονών τους, μοιρασμένα στα ίσα ή κανένος κι απλά να βλέπουμε τις κινήσεις τους μέσα στο χώρο του σπιτιού χωρίς τα συναισθήματα και τη σκέψη οποιουδήποτε προσώπου. Λέω πως η τέταρτη εκδοχή είναι και η δυσκολότερη γιατί 1) σου χαλάει εξαιρετικά εύκολα το σασπένς 2) σε βάζει σε μια διαδικασία τρελή τα να παρακολουθείς ταυτόχρονα και πράγματα που φαινομενικά δεν τα χρειάζεσαι για να πεις την ιστορία, απλά και μόνο για να συμπληρωθεί η εικόνα 3) είναι δύσκολο να την ελέγξεις και να τη συμπληρώσεις. Εγώ θα έλεγα να μάθεις πρώτα να χρησιμοποιείς την οπτική γωνία ενός ατόμου, δηλαδή βλέπουμε ό,τι βλέπει, ακούμε ό,τι ακούει, ξέρουμε τι σκέφτεται εκείνος (αλλά ΜΟΝΟ εκείνος και κανένας άλλος) νιώθουμε ό,τι νιώθει, με τον ίδιο τρόπο με τη σκέψη. Το ζούμε από την πλευρά του. Πάρε κι ένα παράδειγμα με την πρώτη σου παράγραφο: Εσύ εδώ ξεκινάς από την ο.γ. του Λάμπρου:Τι περίεργο, μετά από τόσα χρόνια κάποια έθιμα δεν χάθηκαν. Ο Λάμπρος καθόταν δίπλα από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο περιμένοντας με αγωνία τον κύριο με την άσπρη γενειάδα που θα του έφερνε το δώρο του. Πόσο περίμενε αυτή την στιγμή… Πολύ δύσκολο να έχεις φίλους αυτή την εποχή… Ακούστηκε ένας ήχος από το παράθυρο και αμέσως τρέχοντας πήγε στο παράθυρο. «Λάμπρο πρόσεχε πια, θα τα σπάσεις όλα εδώ μέσα; Τι θα γίνει με σένα, όλο ζημιές κάνεις, αχάριστο παλιόπαιδο…» Φώναξε η μητέρα του μόλις τον είδε να περνάει μέσα από την οθόνη ξηρού ατμού της τηλεόρασης.Μόνο που πόσο χρονών είναι ο Λάμπρος και ξέρει ότι τα έθιμα αυτά που ζει κρατάνε χρόνια? Κι επιπλέον, η μαμά του τον βρίζει κι είναι ο πρωταγωνιστής μας και είναι παιδί, δε μας ενδιαφέρει τι νιώθει, αλλά μας ενδιαφέρει περισσότερο αν η οθόνη δουλεύει με ξηρό ατμό ή όχι? Θέλω να πω, αυτά που αναφέρεις, ειδικά σε τόσο μικρά κομμάτια πρέπει να έχουν λόγο ύπαρξης, έτσι δεν είναι?Πάμε τώρα από την πλευρά της μητέρας, θα έμοιαζε κάπως έτσι: Τι περίεργο, μετά από τόσα χρόνια κάποια έθιμα δεν χάθηκαν. Ο γιος της,ο Λάμπρος, καθόταν δίπλα από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο περιμένοντας με αγωνία τον κύριο με την άσπρη γενειάδα που θα του έφερνε το δώρο του. Ήξερε πόσο την περίμενε αυτή την στιγμή, αφού μάλιστα για ένα παιδί ήταν πολύ δύσκολο να έχει φίλους αυτή την εποχή. Ακούστηκε ένας ήχος από το παράθυρο και τον είδε να φεύγει τρέχοντας προς τα εκεί. «Λάμπρο πρόσεχε πια, θα τα σπάσεις όλα εδώ μέσα; Τι θα γίνει με σένα, όλο ζημιές κάνεις, αχάριστο παλιόπαιδο…» Του φώναξε μόλις τον είδε να περνάει μέσα από την οθόνη ξηρού ατμού της τηλεόρασης.Καταλαβαίνεις τη διαφορά? Δεν υπάρχει κανονας στο τι χρησιμοποιείς. Δε χρησιμοποιείς δηλαδή πάντα τον πρωταγωνιστή σου, ούτε και πάντα τον παρατηρητή του πρωταγωνιστή, αλλά αυτόν που σε εξυπηρετεί καλύτερα σε κάθε περίπτωση. Αυτόν που μέσα από τα δικά του μάτια μπορούμε να δούμε όλα όσα θέλεις να μας δείξεις. Αν γραφτείς κάποια στιγμή στο εργαστήριο μπορείς να ανατρέξεις στις ασκήσεις για τις ο.γ. και να τους ρίξεις μια ματιά. Είναι αρκετά καλές.Τώρα για το σύνολο, εγώ θα έλεγα να τελειώσεις την ιστορία σου και να την ποστάρεις ολόκληρη. Έτσι μπορούμε να σου λέμε ελάχιστα πράγματα κάθε φορά για την πλοκή και τους χαρακτήρες. Αλλά σε μια τελειωμένη ιστορία, θα πρέπει να έχουν δέσει όλα αυτά μαζί, να έχουν ολοκληρωθεί και να βγάζουν ένα εννιαίο νόημα. Μπορείς να διορθώνεις και να προχωράς, σίγουρα, απλά θα ήταν πιο χρήσιμο να βγάλεις στο χαρτί σου όλα αυτά που πρέπει να βγουν, να ολοκληρωθεί και μετά, βλέποντάς το σα σύνολο να κάνεις επεμβάσεις για να διορθώνονται τα κομμάτια που δε δουλεύουν. Άσε τους προβληματισμούς που θες να θέσεις στην άκρη, αν πεις καλά την ιστορία θα βγουν από μόνοι τους, θα το δεις. Αν όμως για χάρη των προβληματισμών δεν πεις την ιστορία καλά, τότε δε θα βγει τίποτα από τα δύο. Καλή συνέχεια. Για άλλη μια φορά ευχαριστώ θερμά. Θα προσπαθήσω να ακολουθήσω τις συμβουλές σου. Το πρόβλημα είναι ότι χρειάζομαι μάλλον αυτό που περιγράφεις ως παντογνώστη. Ο λόγος είναι ότι θέλω να περιγράφω σε κάθε σκηνή που αφορά κάποιον, τα συναισθήματά του. Δηλαδή θα άλλαζα πάλι οπτικές γωνιές συνέχεια… Μπέρδεμα… Δεν ξέρω τι να κάνω. Προς το παρόν μάλλον θα κοιτάξω να τελειώσω την ιστορία και να την ποστάρω ολόκληρη. Ελπίζω να έχετε το κουράγιο να την διαβάσετε, γιατί όσο πιο μεγάλη, τόσο πιο πολλά λάθη… Πάντως κάνω μεγάλη προσπάθεια και χαίρομαι που λες πως φαίνεται. Μια σημείωση… Ξηρού ατμού είναι ένα είδος το οποίο μπορεί να περάσει από μέσα. Σκέψου να έγραφα, «Μην περνάς μέσα από την οθόνη της τηλεόρασης!», θα με περνούσατε για τρελό! Η ιστορία εξελίσσεται στο μέλλον και στην πραγματικότητα σας προετοιμάζω να το καταλάβετε πριν γίνουν κάποιες αποκαλύψεις αργότερα. Δεν θα πω άλλα γιατί θα το χαλάσω… Σχεδόν σπόιλερ αυτό που έχω γράψει… Πώς γράφομαι στο εργαστήριο; Edited August 2, 2010 by AftPeakTank Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
manstredin Posted August 2, 2010 Share Posted August 2, 2010 Για πληροφορίες εγγραφής στο εργαστήριο, ορίστε το παρακάτω link Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AftPeakTank Posted August 2, 2010 Author Share Posted August 2, 2010 Για πληροφορίες εγγραφής στο εργαστήριο, ορίστε το παρακάτω link Ευχαριστώ. Κρίμα που δεν έριξες και μια ματιά στο κείμενο... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
manstredin Posted August 2, 2010 Share Posted August 2, 2010 Έρχεται κι αυτό Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AftPeakTank Posted August 2, 2010 Author Share Posted August 2, 2010 Έρχεται κι αυτό Α ευχαριστώ, μην ξεχάσεις και το πρώτο μέρος... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AftPeakTank Posted August 2, 2010 Author Share Posted August 2, 2010 Όνομα Συγγραφέα: Ανδρέας Οργέτας Είδος: φαντασία, μυστήριο Βία; Ναι Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων: Αυτοτελής; Ναι Σχόλια: Πολύπλοκο κείμενο, παρακαλώ αν θέλετε να το διορθώσετε όπως το προηγούμενο, ελεύθερα. Παραθέτω την ιστορία ολοκληρωμένη (μια κουβέντα είναι αυτή). Ελπίζω τώρα να σας είναι πιο εύκολο να την διορθώσετε και να την διαβάσετε. Ελπίζω να την ευχαριστηθείτε όσο και εγώ. Προσπάθησα πολύ να ακολουθήσω τις συμβουλές σας. Ευχαριστώ για όλα. xroniko_full.doc Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Παρατηρητής Posted August 3, 2010 Share Posted August 3, 2010 Για αρχή, είναι μια σύντομη και ωραία ιστορία, ένας πειραματισμός-άσκηση για το πως να χειρίζεσαι διαφορετική κάθε φορά οπτική γωνία και χρόνο. Πιστεύω πως το πέτυχες αν και θα ήθελε λίγη δουλειά ακόμα. Αν πειραματιστείς με αυτόν τον τρόπο γραφής σε μερικές ακόμη μικρές ιστορίες, είμαι σίγουρος πως θα βελτιωθείς. Πιστεύω όμως ότι η ιστορία ήθελε περισσότερη ανάπτυξη. Αν και μας αποκαλύπτεις κάποια πράγματα από την παιδική ηλικία του Λάμπρου, δεν αιτιολογείς γιατί αυτό το παιδί κατέληξε δολοφόνος. Τι τον έκανε να αισθάνεται πως "λυτρώνει" τα κοριτσάκια σφαγιάζοντας τα; Γιατί αυτή η μανία με τα σκυλιά και προς τι η κλωτσιά που έριξε στο αδέσποτο; Υπήρξαν κάποιες περισσότερο σημαδιακές στιγμές στη ζωή του Λάμπρου και αν ναι, ποιες ήταν αυτές; Διότι αν ήταν απλά ένας ψυχάκιας που σκότωνε κορίτσια και κλώτσαγε σκυλιά, δεν βρίσκω το λόγο να αφηγηθείς δυο σκηνές από τα παιδικά του χρόνια. Εμένα πάντως μου άρεσε. Παρά τα συντακτικά και εκφραστικά του λάθη, άνοιξε και έκλεισε ικανοποιητικά. Συμβουλή μου (για το συγκεκριμένο διήγημα) είναι να "κουβεντιάσεις" με το δολοφόνο σου, να μάθεις περισσότερα από αυτόν και να μας τα αποκαλύψεις και (γενικά) να γράψεις κι άλλες σύντομες ιστορίες ώστε να "πάρεις τον αέρα". Είσαι σε καλό δρόμο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AftPeakTank Posted August 3, 2010 Author Share Posted August 3, 2010 (edited) Για αρχή, είναι μια σύντομη και ωραία ιστορία, ένας πειραματισμός-άσκηση για το πως να χειρίζεσαι διαφορετική κάθε φορά οπτική γωνία και χρόνο. Πιστεύω πως το πέτυχες αν και θα ήθελε λίγη δουλειά ακόμα. Αν πειραματιστείς με αυτόν τον τρόπο γραφής σε μερικές ακόμη μικρές ιστορίες, είμαι σίγουρος πως θα βελτιωθείς. Πιστεύω όμως ότι η ιστορία ήθελε περισσότερη ανάπτυξη. Αν και μας αποκαλύπτεις κάποια πράγματα από την παιδική ηλικία του Λάμπρου, δεν αιτιολογείς γιατί αυτό το παιδί κατέληξε δολοφόνος. Τι τον έκανε να αισθάνεται πως "λυτρώνει" τα κοριτσάκια σφαγιάζοντας τα; Γιατί αυτή η μανία με τα σκυλιά και προς τι η κλωτσιά που έριξε στο αδέσποτο; Υπήρξαν κάποιες περισσότερο σημαδιακές στιγμές στη ζωή του Λάμπρου και αν ναι, ποιες ήταν αυτές; Διότι αν ήταν απλά ένας ψυχάκιας που σκότωνε κορίτσια και κλώτσαγε σκυλιά, δεν βρίσκω το λόγο να αφηγηθείς δυο σκηνές από τα παιδικά του χρόνια. Εμένα πάντως μου άρεσε. Παρά τα συντακτικά και εκφραστικά του λάθη, άνοιξε και έκλεισε ικανοποιητικά. Συμβουλή μου (για το συγκεκριμένο διήγημα) είναι να "κουβεντιάσεις" με το δολοφόνο σου, να μάθεις περισσότερα από αυτόν και να μας τα αποκαλύψεις και (γενικά) να γράψεις κι άλλες σύντομες ιστορίες ώστε να "πάρεις τον αέρα". Είσαι σε καλό δρόμο. Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Ευχαριστώ ακόμη περισσότερο για την εποικοδομητική κριτική. Προφανώς θα μπορούσε να γραφεί ένα ολόκληρο μυθιστόρημα για τον δολοφόνο αλλά είχα στο μυαλό μου μια σύντομη ιστορία. Ο λόγος που επέλεξα αυτά τα δύο συμβάντα, ήταν για να έχω τρεις διαφορετικές αντικρουόμενες παραστάσεις για τον αναγνώστη. Προσπάθησα όσο μπορούσα να παρουσιάσω την καθημερινότητα στη ζωή του παιδιού μέσα από σύντομες σε διάρκεια σκηνές. Μπορεί να μην το πέτυχα τελικά αλλά προσπάθησα πολύ. Π.χ. η μανία με τα σκυλιά ήταν επειδή κάτι που είχε τόσο ανάγκη σαν παιδί, σε μια εποχή δύσκολη (η ιστορία είναι τοποθετημένη στο μέλλον και αυτό στην συγκεκριμένη περίπτωση υποτίθεται οτι έχει οδηγήσει σε αποξένωση τα μικρά παιδιά) ένα φίλο και μάλιστα ένα σκυλί. Το ότι ποτέ δεν κατάφερε να έχει ένα και πόσο μάλλον με την μητέρα του να τον κοροϊδεύει και να του δίνει ένα ψεύτικο αντί για πραγματικό, κατέληξε να τα μισεί και όχι να τα αγαπά. Δεν ξέρω αν είναι φανερό, αλλά αυτός είναι και ο λόγος που χρησιμοποιώ ίδιες ή παρόμοιες σκηνές και γραμμένες όσο το δυνατό με τον ίδιο τρόπο. Τελικά οι μικρές ιστορίες είναι πολύ μεγάλη πρόκληση... Edited August 4, 2010 by AftPeakTank Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.