Tattoman Posted August 1, 2010 Share Posted August 1, 2010 (edited) 12 Φεβρουαρίου 2011- 52 μέρες μετά τον εγκλεισμό μου. Καθώς αναπολώ τις πρώτες εκείνες μέρες που με έφεραν σε αυτό το σκοτεινό μπουντρούμι μου έρχεται στο νου και η έντονη αντίδρασή μου. Με έσερναν καθημερινά από τα κοκαλιάρικα σαν κλαράκια δέντρου πόδια μου και με έχωναν βίαια μέσα στην αίθουσα βασανιστηρίων. Εγώ ούρλιαζα πνιγμένη στο κλάμα προσπαθώντας να αντισταθώ στις σχιζοφρενικές φαντασιώσεις του. Συγκριτικά με το θάρρος εκείνον των ημερών έχω χάσει κατά κράτος την δύναμη που κάποτε κουβαλούσα στην ψυχή μου…δεν ξέρω πότε θα τελειώσουν όλα αυτά, και πως θα έχω καταντήσει όταν τελειώσουν… Έχει αρχίσει να παίρνει πολλούς πλέον στην αίθουσα φόνων. Τους αρπάζει από τα μαλλιά και τους σέρνει κατάχαμα μέχρι το νωχελικό δώμα. Αυτοί υπακούνε αμίλητοι δίχως να προβάλλουν το παραμικρό ίχνος αντίστασης. Οι κακόμοιροι…που να ξέρουν ότι τα λεπτά αυτά είναι τα τελευταία της ζωής τους. Και το χειρότερο, ότι θα αφήσουν την τελευταία τους στερνή πνοή σε αυτό το απαίσιο μέρος. Καθώς σέρνονται βλέπω τα παγερά, πέτρινα μάτια τους. Αχ αυτά τα μάτια, θολά και βυθισμένα σε μια λίμνη απελπισίας. Πρησμένα από το μουντό σκοτάδι. Και κουρασμένα από την καρτερία να δουν το φως της λευτεριάς κάποτε. Εχθές πήρανε την Τζόσουα. Η μοναδική μορφή συμπαράστασης που είχα σε όλη την θλιβερή μου παρουσία σε ετούτο το μέρος. Μπορούσαμε να επικοινωνούμε με νοήματα, καθώς τα μικρά κελιά μας έβλεπαν το ένα το άλλο από μια μικρή χαραμάδα που είχε ανοίξει στον πέτρινο τοίχο που μας χώριζε. Τώρα χάθηκε και αυτή… …ίσως αύριο πάρουν εμένα, ποιος ξέρει… Μαρτίνα Λιβάνερ Το σκελετωμένο, άσαρκο κορίτσι δίπλωσε το τσαλακωμένο κομμάτι από χαρτί τουαλέτας και το έχωσε στην μικρή πέτρινη εσοχή στο κάτω μέρος του τοίχου. Σηκώθηκε όρθια και κοίταξε έξω από την μικρή τρυπούλα που είχε ανοίξει στα ξύλινα πατζούρια του μικρού παραθύρου. Ποτέ δεν είχε αντικρίσει το παραμικρό ίχνος φωτός κοιτώντας από αυτήν την τρύπα. Ούτε ήξερε τι υπήρχε από έξω. Το μοναδικό πράγμα που έβλεπε ήταν ένα ακόμη κομμάτι μουχλιασμένου τοίχου. Χάιδεψε το ξυρισμένο κρανίο της πρησμένο σε πολλά σημεία και γεμάτο βαθιές ουλές και κοψίματα. Ξάπλωσε και πάλι ανάσκελα και προσπάθησε να κοιμηθεί, έστω για λίγο, πράγμα αδύνατο καθώς οι ασθενικές φωνούλες των γυναικών παραδίπλα αντηχούσαν ζητώντας ανώφελα βοήθεια. Έκλεισε τα μάτια της και προσπάθησε να κοιμηθεί. Δεν ήταν παράξενο που κάθονταν ήρεμη και σιωπηλή δίχως να ουρλιάζει για την μοίρα της. Εδώ και είκοσι ημέρες δεν είχε ανοίξει το στόμα της για τον παραμικρό λόγο. Μόνο νουθετούσε αθόρυβα. …Την αποπήρε ένας ελαφρύς, πρόχειρος ύπνος… …Δεν ήταν οι απελπισμένες στριγκλιές, ούτε τα ανώφελα χτυπήματα των χεριών στους τοίχους, που την ξύπνησαν. Ήταν τα κοφτά, ανατριχιαστικά βήματα από τις μπότες του, καθώς πλησίαζε. Αυτή φάνηκε να βλέπει την σκοτεινή φιγούρα του καθώς ξεπρόβαλε μπροστά στα σίδερα του κελιού της. Στάθηκε αμίλητος και σοβαρός μπροστά από την πόρτα φορώντας όπως πάντα την πράσινη τερατώδες μάσκα του. Τον κοίταξε ξαπλωμένη καθώς ήτανε, στο σκονισμένο πάτωμα, γυρνώντας το κεφάλι της. Μόλις τον αντίκρισε έμοιασε να καταλαβαίνει περί τίνος επρόκειτο…Παρόλα αυτά η κοπέλα δεν φάνηκε να ταράζετε, απλά συνέχισε να τον κοιτάζει ξαπλωμένη. Ο μασκοφόρος έβγαλε από την τσέπη της κάπας του ένα μάτσο σιδερένια κλειδιά. Αυτά κροτάλισαν καθώς ήρθαν σε επαφή. Αφού διάλεξε ένα, το έμπηξε στην κλειδαρότρυπα της σιδερένιας πόρτας. Ο ήχος της καθώς την άνοιγε χάθηκε ανάμεσα στις στριγκλιές των άλλων κρατούμενων. Το κορίτσι σηκώθηκε με απαλές ήρεμες κινήσεις και στάθηκε όρθια σαν να υπνοβατούσε. Του άπλωσε το χέρι σαν να του δήλωνε ξεκάθαρα ¨Πάρε με¨. Αυτός της έπιασε το χέρι και με νευρική ταχύτητα την οδήγησε σε ένα μικρό μπουντρούμι. Αφού πέρασαν το κατώφλι της πόρτας του την έβαλε να καθίσει σε μια καρέκλα και άρπαξε στα γρήγορα ένα χοντρό, μακρύ σκοινί. Την πλησίασε και στην συνέχει σχημάτισε ένα κύκλο γύρω από την υπερβολικά λεπτή μέση της. Την κοίταξε για λίγο μέσα από τις δυο σχισμές που υπήρχαν στην μάσκα του. Αυτή δεν αντέδρασε ούτε πρόβαλε την παραμικρή αντίσταση. Ίσως να ήταν γελοίο αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, αναλογιζόμενοι την μάζα και την δύναμη των μυών της έναντι του άνδρα που στέκονταν μπροστά της. Αφού την έδεσε σφιχτά πείρε ένα κοντό ξύλινο σκαμνί και κάθισε μπροστά της βγάζοντας έναν αναστεναγμό. Κάθισαν αμίλητοι έτσι για δυο τρία λεπτά ώσπου ο μασκοφόρος έσπασε την σιωπή. «Πως τα καταφέρνεις;» είπε κοφτά βγάζοντας απότομα τις λέξεις από το στόμα του. Το κορίτσι πάγωσε. Δεν είχε ακούσει ποτέ ως τώρα την φωνή του. Ο μασκοφόρος δεν είχε προφέρει ποτέ την παραμικρή λέξη και δεν είχε απευθυνθεί ποτέ σε κανέναν αιχμάλωτο ως την στιγμή εκείνη. Τουλάχιστον έτσι ήξερε η ίδια. Αυτή η φωνή του…τόσο απελπισμένα λιτή και θλιβερή. Η κοπέλα δεν απάντησε. Είχε οριστεί στον εαυτό της να μην το κάνει ποτέ όσο βρισκόταν σε αυτό το τρισάθλιο μέρος. «Σε ρώτησα κάτι!» είπε ουρλιάζοντας αυτήν τη φορά ο άντρας απέναντι της. Όμως ούτε αυτή τη φορά η απάντηση ήρθε. Ξαφνικά η κραυγή του διακόπηκε από έναν παράξενο ήχο. Αναφιλητά. Όσο παράξενο κι αν φαίνονταν ο μασκοφόρος έκλεγε. Οι πνιχτοί ελιγμοί αντηχούσαν αλλόκοτα στα αφτιά της ξυρισμένης γυναίκας. Κάρφωσε το βλέμμα της στην μάσκα που κάλυπτε το άγνωστο πρόσωπο του άνδρα απέναντί της. Μια διαπεραστική κραυγή απελπισίας έκοψε μαχαίρι τους ήχους των ανθρώπων που βογκούσαν στα πίσω δώματα. Το μόνο που ακούγονταν πλέον ήτανε το παιδικό κλάμα του μασκοφόρου. Ο άνδρας κίνησε με μια αργή σταθερή κίνηση το χέρι του και το πλησίασε στις άκρες της ξύλινης μάσκας. Έχωσε τα δάχτυλά του κάτω από τα σφιχτά λάστιχα που την συγκρατούσαν και τα πίεσε προς τα έξω. Το πρόσωπό του απελευθερώθηκε. Κατέβασε την μάσκα και την ακούμπησε στα γόνατα του. Στην συνέχεια κάλυψε με τα ροζιασμένα χέρια του το πρόσωπό του. «Σε ζηλεύω, ζηλεύω την δύναμή σου.» είπε ανάμεσα στα αναφιλητά και σηκώθηκε όρθιος. Κινήθηκε κουτσαίνοντας και τρεκλίζοντας σαν ετοιμοθάνατος γεράκος. Κατευθύνθηκε προς το τραπέζι στην απέναντι πλευρά. Όταν το έφτασε άπλωσε το δεξί του χέρι και έπιασε την λαβή ενός όπλου που ήταν τοποθετημένο στην δρύινη επιφάνεια του τραπεζιού. Το κράτησε χαλαρά και ξαναγύρισε πίσω στο σκαμπό του. Το κορίτσι που μέχρι στιγμής αδυνατούσε να διακρίνει τα χαρακτηριστικά του προσώπου του άνδρα, ανατρίχιασε στην θέα τους. Ένα μεγάλο έγκαυμα κάλυπτε την δεξιά πλευρά του κρανίου. Τα μάτια του ήτανε πρησμένα και κόκκινα από το κλάμα. Κάτω από τα βλέφαρά του ήταν σχηματισμένα αυλάκια με το αλμυρό υγρό των δακρίων. Ο άνδρας την κοίταξε για τελευταία φορά. Έβγαλε από την τσέπη του έναν κοφτερό σουγιά και με μια απότομη κίνηση απελευθέρωσε το κορίτσι από τα δεσμά που το περιέβαλαν. Στην συνέχεια έριξε ένα απελπισμένο βλέμμα προς τα πάνω. Το μόνο που αντίκρισε ήταν φθαρμένος σοβάς και τσιμέντο. Αμέσως μετά ψιθύρισε μια λέξη. «Συγγνώμη» Έστρεψε την κάνη του όπλου προς το μέρος του και την τοποθέτησε στο εσωτερικό του στόματός του. …Ο ήχος του πυροβολισμού προξένησε πλήθος κραυγών από την μεριά των κρατουμένων. Ένα κύμα αίματος ξεχύθηκε σαν σιντριβάνι και ράντισε το σκονισμένο πάτωμα. Το ξύλινο σκαμπό έπεσε μαζί με τον νεκρό προς τα πίσω αφήνοντας έναν υπόκωφο κρότο. Το κορίτσι σηκώθηκε όρθιο με μηχανικές κινήσεις, έστρεψε το πρόσωπό του προς το ταβάνι. Μετά από πενήντα δύο ημέρες τα πρησμένα χείλη της σχημάτισαν ένα θλιμμένο χαμόγελο. Έβλεπε φως! Edited August 2, 2010 by Tattoman Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Solonor Posted August 2, 2010 Share Posted August 2, 2010 Σαφώς βελτιωμένο σε σχέση με το προηγούμενο δικό σου που διάβασα. Έχεις αρκετά επίθετα που θα μπορούσαν να φύγουν (2 ανώφελα είδα) Δεν μου έγινε σαφές το γιατί τη ζήλευε, δηλαδή με ποια αφορμή έβγαλε στον τύπο αυτό το συναίσθημα. Είδα επίσης ότι άρχισες να κοιτάς τα ορθογραφικά κι αυτό είναι βελτίωση! Τέλος, πρόταση, θα μπορούσες να καμουφλάρεις περισσότερο τις επιρροές σου, μετονομάζοντας την Μαρτίνα Λιβάντερ σε Μάρθα Λιβάνη! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tattoman Posted August 2, 2010 Author Share Posted August 2, 2010 ΟΚ, ευχαριστώ, θα βελτιωθώ κι άλλο Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted August 2, 2010 Share Posted August 2, 2010 Αρκετά συναρπαστική η ατμόσφαιρα, θα έλεγα πως θυμίζει λίγο V for Vendetta. Να έδινες λίγο περισσότερες πληροφορίες, πού είμαστε, τι κάνουμε και γιατί. Εκτός αν αυτό είναι κομμάτι ενός μεγαλύτερου. Οπωσδήποτε βελτιώνεσαι στην ορθογραφία, ήσουν σε τραγική κατάσταση. Παίρνει λίγο σουλούπωμα ακόμα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tattoman Posted August 3, 2010 Author Share Posted August 3, 2010 Αρκετά συναρπαστική η ατμόσφαιρα, θα έλεγα πως θυμίζει λίγο V for Vendetta. Να έδινες λίγο περισσότερες πληροφορίες, πού είμαστε, τι κάνουμε και γιατί. Εκτός αν αυτό είναι κομμάτι ενός μεγαλύτερου. Οπωσδήποτε βελτιώνεσαι στην ορθογραφία, ήσουν σε τραγική κατάσταση. Παίρνει λίγο σουλούπωμα ακόμα. Ok, ευχαριστώ wordsmith, θα το παλέψω κι άλλο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.