Είμαι ελεύθερος

[Cosmo]

Μέσα σ' ένα άσπρο, κρύο θάλαμο, με κάλεσαν για να σε δώ.

Ήξερα πως ήσουν νεκρή. Δεν ξέρω πως, αλλά το είχα νιώσει.

Ίσως να ήταν συμπτωση, ίσως και κάτι άλλο.

Δίπλα μου ο άλλος με στολή. Άσπρη. Λευκή. Καθάρια.

Τράβηξε το σεντόνι απαλά, να μου 'ρθει πιο ωραία.

Είδα τα μάτια μου ανοιχτά. Και όλα τ' άλλα χάλια.

Η ψυχή μου ήταν εκεί. Κομμάτια μοιρασμένα.

Ήταν ολότελα νεκρή. Και είχε μια θαμπάδα...

 

Δεν ήταν όπως τότε λαμπερή, απλά στεκόταν χάμω.

Δίπλα της συναισθήματα, αγάπες, προσδοκίες...

Όλα αυτά που νιώθουμε πως μας κάνουν ευάλωτους

μα και ανθρώπους, στέκονταν νεκρά μπροστά στα μάτια μου.

Ναι. Είμαι εγώ, αναφώνησα, χωρίς καμία θλίψη.

Ένα κομμάτι μου έφυγε, μα ένα άλλο ζούσε.

Τύλιξε την ψυχή μου γρήγορα, σαν να φοβόταν κάτι.

Άνοιξε μια καταπακτή, την πέταξε και πάει.

 

Ωραία. Τώρα κύριε και σεις μπορείτε να ζήσετε ελεύθερος.

Αφού δεν θα ερωτεύστε, δεν θα πονάτε αν πληγωθείτε.

Αφού προσδοκίες δεν θα έχετε, δεν θα αποτύχετε ποτέ.

Αφού χωρίς συναίσθημα, δεν θα σας νοιάζει τίποτα...

Επιτέλους. Είμαι ελεύθερος....

[wordsmith]

Υποθέτω εννοείς το "Δε φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι ελεύθερος" του Καζαντζάκη. Διαφωνώ και νομίζω ότι διαφωνείς κι εσύ. Εγώ θα έλεγα "Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβάμαι τίποτα, είμαι ρομπότ". Πολύ αφαιρετικό για διήγημα, πρέπει να δώσεις περισσότερες πληροφορίες. Ή να σου το μετακινήσουν στη "Βιβλιοθήκη ποίησης".

[Tattoman]

Θα συμφωνήσω με την wordsmith στο οτι όταν δεν πληγώνεσε δεν συγκηνήσαι, δεν νιώθεις δηλαδεί αυτού του είδους τα συναισθήματα, δεν θα υπάξει έμφαση και στα ωραία και ευχάριστα συναισθήματα. Στην ουσία δεν ζεις. Γιατί για να υπάρξουν ευχάριστα συναισθήματα θα πρέπει να υπάρξουν και τα στενάχωρα. Αυτή είναι προσωπική μου άποψη. Όσον αφορά το κείμενο ήταν αρκετά ωραίο.