Σκηνές από μια Εισβολή

[DinoHajiyorgi]

[Το παρόν διήγημα είχε την τιμή να πρωτοδημοσιευτεί στο ΕΦ ΖΙΝ #16.]

Στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του εικοστού πρώτου αιώνα, ο πλανήτης Γη έγινε στόχος εξωγήινης εισβολής. Η μεγαλύτερη απειλή που είχε δεχτεί μέχρι τότε η ανθρωπότητα ξεκίνησε και σταμάτησε όχι σε κάποιες νέες Θερμοπύλες, αλλά σε έναν άσημο τόπο, ονόματι Λαγκαδάς Ευβοίας.

 

Ο Γιάννης Παπλωματής ήταν ένας άνθρωπος συνηθισμένος στην εμφάνιση, επαρχιώτης, και εκεί, στην εικόνα του, σταματούσε η όποια παρεξήγηση για το σπινθηροβόλο πνεύμα που κουβαλούσε στην ψυχή του. Σε μια εποχή που, μετά τις καινοτομίες και φρίκες του εικοστού αιώνα, φάνταζε πλέον άνοστη, ακόμα και μέσα στα νέα άλματα της επιστήμης, στο βλέμμα του άντρα έκαιγε ένας ετεροχρονισμένος ρομαντισμός, που η φλόγα του ήταν τόσο δυνατή, που τίποτα δεν μπορούσε να τον πτοήσει. Ανύπαντρος, λάτρης των τεχνών, ήταν εκείνος ο πιτσιρικάς που είχε από μικρός το όνειρο να έχει μια μέρα δικό του σινεμά. Στα παιδικά του χρόνια, ο Λαγκαδάς είχε δύο χειμερινές αίθουσες και ένα καλοκαιρινό. Στην ενηλικίωση του, αρνήθηκε πεισματικά να αλλάξει μυαλά και έμεινε ανύπαντρος προς κατακραυγή των δικών του. Όταν πέθανε ο πατέρας και άφησε στους δύο γιους του μια περιουσία σε χρήματα και ακίνητα, ρευστοποίησε το δικό του μισό και αγόρασε το «Άλφα», το μοναδικό εναπομείναντα σινεμά της πόλης. Μοναδικό γιατί οι άλλες επιχειρήσεις είχαν κλείσει εδώ και χρόνια, και αυτή η τελευταία παράπαιε οικονομικά, έτοιμη για οποιαδήποτε μορφής απαλλοτρίωση.

 

Ήταν τα χρόνια που φαλίριζαν μέχρι και τα μάλτιπλεξ στις μεγάλες πόλεις. Ο κόσμος κατέβαζε ταινίες από το ίντερνετ δωρεάν και η μαγεία της μεγάλης οθόνης δεν άγγιζε κανέναν, σίγουρα όχι στον Λαγκαδά. Ο Γιάννης Παπλωματής είχε μια καλύτερη εικόνα της κρίσης στο πρόσωπο του ανιψιού του Ηλία, καλλιτέχνη της διαδυκτιακής πειρατείας. Κατέβαζε ταινίες στο πι-σί του και μετά καλούσε όλους τους φίλους του για σπιτικό σινεμά. Τρία βιντεοκλάμπ στη πόλη κατέβασαν ρολά εξαιτίας του. Και ο Γιάννης πήγε και αγόρασε μια κινηματογραφική αίθουσα. Ο αδελφός του ο Κώστας τραβούσε τα μαλλιά του και έκλαιγε τους κόπους του γέρου, μάταια δυστυχώς. Δεν ήταν έκπληξη, όλοι γνώριζαν το κόλλημα του νεαρότερου Παπλωματή. Ο Γιάννης ήταν αποφασισμένος να δώσει στην προσπάθεια του κάθε ευκαιρία να λάμψει, πριν την αναμενόμενη συντριβή, επενδύοντας όχι μόνο στην ανάπλαση του κτιρίου, αλλά και στην εφαρμογή των πιο πρόσφατων τεχνολογιών για την υψίστη απόδοση ήχου και εικόνας.

 

Ήταν ρομαντικός. Λάτρευε την μηχανή προβολής, μέχρι και τον ανεπαίσθητο εκείνο ήχο που έκαναν τα οδοντωτά γρανάζια που δάγκωναν και προχωρούσαν το φιλμ από καρούλι σε καρούλι. Ήταν μέρος των προσωπικών του βιωμάτων σαν θεατής, από τότε που σε εκείνες τις παλιές αίθουσες, άκουγε από το κάθισμα του το καθησυχαστικό κροτάλισμα της μηχανής πάνω από το κεφάλι του. Τη μαγεία συμπλήρωνε η παλλόμενη δεσμίδα φωτός που ξεκινούσε από το κουβούκλιο της προβολής και ταξίδευε στο σκοτάδι για το πανί της οθόνης. Η εποχή της μπομπίνας όμως είχε πια τελειώσει. Οι προβολές γίνονταν ψηφιακά. Με τον κατάλληλο εξοπλισμό, μια αίθουσα, έναντι αντιτίμου, εξασφάλιζε έναν κωδικό που της έδινε πρόσβαση στην μετάδοση μιας συγκεκριμένης ταινίας μέσω δορυφόρου. Η εικόνα ήταν απίστευτης ευκρίνειας και ο ήχος εντυπωσιακής απόδοσης. Και σε αυτή την εφαρμογή έδωσε βάση ο Γιάννης, ελπίζοντας να τραβήξει την νεολαία αλλά και τους παλαιότερους, σκουριασμένους συμπολίτες του. Το κουτί προβολής, με τον ακόμα μικρότερο αποκωδικοποιητή στην κορυφή του, φάνταζε αστείο μέσα στο κενό κουβούκλιο πίσω από τον εξώστη, ήταν όμως η μία πίκρα που ο ονειροπόλος επιχειρηματίας ήταν διατεθειμένος να καταπιεί. Θα ήταν ο μοναδικός ψηφιακός κινηματογράφος σε όλον τον Νομό. Στην Χαλκίδα η τελευταία αίθουσα είχε κλείσει εδώ και μία δεκαετία. Είχε ακούσει πως σε άλλους ψηφιακούς κινηματογράφους της χώρας προβάλλονταν ζωντανά ποδοσφαιρικοί αγώνες, κάτι στο οποίο ο Γιάννης δεν θα ενέδιδε ποτέ. Δεν θα μετέτρεπε το Άλφα σε καφενείο, όσο και αν είχε ανάγκη τα εγγυημένα έσοδα, με όσο μαύρο δάκρυ κι αν τον παρακαλούσαν οι λιγοστοί φίλοι του.

 

Ήρθε αρκετός κόσμος στα λαμπρά εγκαίνια, η προβολή ήταν φυσικά δωρεάν. Ξεκινούσε την πρώτη του εβδομάδα επίδοξα, με ένα μπλοκμπάστερ που θα έκανε ταυτόχρονη πρεμιέρα σε Ελλάδα και εξωτερικό, το «Predators versus Decepticons.» Η τεχνολογία, ως καινούργια είχε τα προβλήματα της. Τον πλανήτη τον κύκλωναν δορυφόροι μισθωμένοι από διάφορα στούντιο, και είχαν υπάρξει περιπτώσεις διασταυρωμένων παρεμβολών, με αποτέλεσμα κάποιοι κινηματογράφοι να δείχνουν πότε-πότε σφήνες από άσχετες ταινίες. Στην πρεμιέρα του Άλφα αυτά τα προβλήματα είχαν προβλεφθεί με ανάλογα ενισχυμένο σήμα. Επίσης, η οθόνη της αίθουσας ήταν από ειδικό υλικό που καθιστούσε οποιαδήποτε απόπειρα πειρατικής βιντεοσκόπησης απαγορευτική. Η παράνομη εικόνα κατέληγε με μια εκτυφλωτική γυαλάδα που την καθιστούσε άχρηστη. Ο Γιάννης και ο ανιψιός του αντάλλασσαν προκλητικά μειδιάματα όλο το βράδυ. Ο θείος ήξερε πως ο Ηλίας δούλευε ήδη να βρει τρόπο να παρακάμψει το σύστημα για να κλέψει την ταινία. Θα χρειαζόταν κυρίως πρόσβαση στο δωμάτιο προβολής και ένα λάπτοπ για να συνδεθεί με τον ψηφιακό εξοπλισμό. Υπήρχαν αντίμετρα και κωδικοί, ο νεαρός όμως είχε τα κόλπα του. Γι αυτό και ο Γιάννης ήταν ο μόνος που είχε το κλειδί για το μικρό εκείνο δωμάτιο, στο οποίο έμπαινε ο ίδιος και κανένας άλλος.

 

Την μέρα των εγκαινίων εντυπωσιάστηκαν όλοι από το έργο. Το σενάριο ήταν ισχνό, τα ειδικά όμως εφέ ήταν μεγαλείο. Ο τοίχος της οθόνης ανοιγόταν θαρρείς σαν παράθυρο σε μια άλλη διάσταση, με τους ήρωες ολοζώντανους και έτοιμους να μεταφέρουν τον σαματά τους πάνω στους θεατές. Και ειδικά όταν έκανε την εμφάνιση του ο σατανικός Megatron, σε μια εντυπωσιακή βουτιά στο διάστημα, πολλοί πίστεψαν πως θα συνέχιζε πάνω από τα κεφάλια τους. Ήταν γενικά μια επιτυχημένη, λαμπρή βραδιά. Όλοι συγχάρηκαν τον Γιάννη και του ευχήθηκαν χρυσές δουλειές, άσχετο με το τι θα κουβέντιαζαν αργότερα πίσω από την πλάτη του, στα καφενεία.

 

Στην άλλη άκρη του γαλαξία, σε μια περιοχή που αγνοούσε παντελώς το ηλιακό σύστημα του πλανήτη Γη, διεξάγονταν επικό δράμα, από εκείνα που μόνο τα εξελιγμένα εφέ των μεγάλων ταινιών του Χόλυγουντ θα ήταν ικανά να αποδώσουν πιστά. Ήταν ένας βίαιος εμφύλιος πόλεμος, μια σύγκρουση τιτάνιων διαστάσεων που αποδεκάτιζε πλανήτες αλλά και ολόκληρα ηλιακά συστήματα. Οι Ταλάτ, μεταλλαγμένοι σε δύο αντίπαλες παρατάξεις, αποδεκάτιζαν ο ένας τον άλλον σε μια σύρραξη αιώνων. Τους χώριζε πικρό και άσβεστο μίσος. Δεν υπήρχε λόγος ή αιτία πλην της επιθυμίας της κάθε πλευράς για πλήρη επικράτηση.

 

Το «Άρπαγας» ήταν ο φόβος και ο τρόμος των Ουμέρ, των γαλάζιων Ταλάτ, και αντίστοιχα το καμάρι και η ρομφαία των Ουτού, των κόκκινων Ταλάτ. Ο Σαλαά Ουτού ήταν ο καπετάνιος και ηγέτης του σμήνους που είχε εισχωρήσει στα Λευκά Νεφελώματα και σκόρπιζε φωτιά και θάνατο στους μισητούς αντίπαλους του. Πλάσματα χωρίς μάτια αλλά με δυνατή εσωτερική όραση, οι Ταλάτ είχαν ξεκινήσει σαν ήμεροι οργανισμοί, αφιερωμένοι στην φιλοσοφία και στην επίτευξη της αρμονίας με το σύμπαν. Συνεννοούνταν με την σκέψη και είχαν άμεση επαφή με το περιβάλλον τους με μια μοναδική στην πλάση ενόραση. Απλούστερα, αντιλαμβάνονταν τα πάντα ως οράματα και οπτασίες. Αυτό όμως αποτελούσε πλέον αρχαία ιστορία. Στην αναζήτηση ορισμένων να έχουν μια καθαρότερη εικόνα του θείου, ανέπτυξαν μια τεχνολογία που μετέδιδε ηλεκτρονικά στον εγκέφαλο τους μια πιο ρεαλιστική καταγραφή του κόσμου που τους περιέβαλε. Όταν άρχισαν να αλληλοσκοτώνονται δεν είχαν πια καμία σχέση με τους πρωτόγονους πατέρες τους. Εξαρτημένοι από τα μηχανήματα τους, με τα οποία είχαν γίνει ένα, είχαν χάσει κάθε επαφή με την ήπια φύση τους. Σε κάθε νίκη, σφαγή και βαρβαρότητα, μετέδιδαν τις εικόνες των πράξεων τους σε κάθε γωνιά του γαλαξία, για να δοξαστούν στο βλέμμα των δικών τους και να μοιράσουν ταπείνωση στους εχθρούς τους. Και οι άλλοι, με την σειρά τους, εκδικούμενοι, διέπρατταν χειρότερες θηριωδίες και τις μετέδιδαν παρόμοια, ταΐζοντας τις αέναες φλόγες του μίσους. Ήταν ένας παράλογος κύκλος βίας χωρίς τέλος.

 

Ο στόλος των Ουτού μόλις είχε εισβάλει στο σύστημα των Διδύμων, με τον Άρπαγα επικεφαλής, και σκορπούσε καταστροφή στις εκεί αποικίες των Ουμέρ. Η αντίσταση ήταν σθεναρή και οι μάχες, τόσο στην επιφάνεια των δύο γιγάντων όσο και στα ενδιάμεσα φεγγάρια, προξενούσαν μεγάλες απώλειες και στις δύο πλευρές. Ο Σαλαά, καθισμένος στη γέφυρα του, λάβαινε εικόνες από όλα τα μέτωπα, και ταυτόχρονα τις μετέδιδε προς κάθε κατεύθυνση. Ήταν μέρος της φύσης των Ταλάτ, συνέβαινε σχεδόν αυτόματα, έστω και με την χρήση ενισχυτών, απαραίτητων για την υπερπήδηση των τεράστιων αποστάσεων. Ταυτόχρονα, στον Άρπαγα έφταναν εικόνες και από άλλες, μακρινές συγκρούσεις, μοιρασμένες σε νίκες και ήττες, που ενθάρρυναν ή πείσμωναν και τον τελευταίο Ουτού, από το μεγαλύτερο έως το μικρότερο πόστο.

 

Ο Σαλαά ένιωσε να φλέγεται. Λάβαινε εικόνες από δύο μακρινούς κόσμους ταυτόχρονα, έβλεπε λαμπρές πολιτείες των Ουτού να καίγονται, άμαχους να σφαγιάζονται από τα Κεντριά των μιαρών Ουμέρ, και τους πιλότους να πανηγυρίζουν μεταδίδοντας ζωντανά την αιματοχυσία που προκαλούσαν. Ήταν η σειρά του να ανταποδώσει το τραύμα. Κροτάλισε τα φολιδωτά του χείλη στον αξιωματικό διαβιβάσεων.

«Δώσε το σήμα. Να μην μείνει ούτε ένας ζωντανός.»

Η κοιλιά του Άρπαγα άνοιξε και άδειασε τις αστραφτερές Λεπίδες προς τον Λο και τον Χίρα, τα φεγγάρια του Μέγιστου Διδύμου. Οι δύο αποικίες ήταν γεμάτες από άμαχους κυρίως Ουμέρ, στην πλειοψηφία γυναικόπαιδα. Κάθε Λεπίδα ήταν εξοπλισμένη με το υψηλότερης ευκρίνειας κάτοπτρο μετάδοσης. Σε λίγο το σύμπαν θα γέμιζε με υπέροχο αιματοκύλισμα. Άκουγε ήδη τις ανυπόμονες κραυγές των πιλότων του καθώς βουτούσαν προς τους στόχους τους. Την προσμονή του διέκοψε ο επικεφαλής μεταδόσεων του.

«Εξοχότατε Σαλαά, τα όργανα μας μόλις κατέγραψαν την έκρηξη ενός άστρου στις παρυφές του γαλαξία μας. Ένα φυσικό φαινόμενο τρομακτικής εμβέλειας. Μας διαπερνούν εκπομπές ταχυσωματιδίων.»

«Μπορούν να προκαλέσουν παρεμβολές στα σήματα μας;»

«Υπάρχουν μηδαμινές διακυμάνσεις που μπορούμε να περιορίσουμε…»

«Να τις περιορίσετε τότε. Δεν θα ανεχτώ καμία παρεμβολή αυτή τη στιγμή της δόξας μας! Το αίμα των Ουτού ζητεί ανταπόδοση! Συνεννοηθήκαμε;!»

«Ναι, Εξοχότατε!»

 

Η πρώτη εβδομάδα δεν πήγε άσχημα από εισπράξεις. Το Άλφα ήταν το νέο τζιτζί της πόλης και υπήρχε κάποιο διάστημα χάριτος, και ήταν μικρό αυτό το διάστημα, το ήξερε, πριν οι συμπολίτες του μαζευτούν πίσω στα καφενεία και τα τάβλια τους. Πρώτη πελατεία ήταν βέβαια η νεολαία, που γούσταρε το είδος της παραγωγής που πρόβαλε. Στην βραδινή προβολή της Τετάρτης είχε τον λιγότερο κόσμο, κάπου είκοσι θεατές. Από αύριο θα άλλαζε έργο, μια κωμωδία για την οποία είχε λίγες ελπίδες. Κάθε τόσο θυμόταν να μαλώνει τον εαυτό του γι αυτές τις εισπρακτικές ανησυχίες. Είχε προφανώς κολλήσει κάποιο μικρόβιο από τις πανικόβλητες συμβουλές του αδελφού του. Αυτή ήταν η στιγμή να απολαύσει την επίτευξη των ονείρων του. Είχε δικό του σινεμά. Ο πόθος μιας ζωής είχε γίνει πραγματικότητα. Το έργο το είχε δει ολόκληρο τέσσερις φορές ως τώρα. Πότε-πότε ξανάβλεπε σκόρπια καλές σκηνές, κυρίως εκείνες με τα απίστευτα οπτικά εφέ. Κατά τα άλλα, ντυμένος στο κοστούμι που είχε αγοράσει, το μόνο έξοδο που δαπανήθηκε πέραν της επιχείρησης, έκαμνε τους κύκλους του και πρόσεχε αν όλα έβαιναν καλώς. Είχε μόνο δύο υπαλλήλους, έναν για το ταμείο και έναν για το μπαρ. Και κατά τη διάρκεια της προβολής τους έβαζε να δουλεύουν τη σκούπα και το φαράσι. Από το κουβούκλιο προβολής περνούσε ελάχιστα. Ο ψηφιακός προβολέας δούλευε πιστά και αθόρυβα. Χρειαζόταν να τον προγραμματίσει μόνο μια φορά. Πάει η παλιά ανησυχία για τη μηχανή που μασούσε το φιλμ ή η ανά δεκάλεπτο αλλαγή της μπομπίνας.

 

Λίγο μετά την έναρξη του έργου, ο Γιάννης Παπλωματής ήταν στο μπαρ και έλεγε στον Στάθη πόσο βούτυρο να βάλει στη μηχανή του ποπ-κορν, όταν άκουσε από την αίθουσα φωνές που του προκάλεσαν κατάπληξη. Σαν φαντάσματα που ούρλιαζαν από άλλη εποχή, οι φωνές έλεγαν:

«Χασάπη γράμματα!»

Ο Γιάννης έσπρωξε την πόρτα προς την πλατεία, παραμέρισε τις βαριές κουρτίνες και μπήκε στην σκοτεινή αίθουσα. Η πρώτη εικόνα που είδε να γεμίζει την γιγαντοοθόνη, ήταν ενός σαφώς εξωγήινου πιλότου στο πιλοτήριο του σκάφους του. Έμοιαζε με έντομο χωρίς μάτια, με δύο φολιδωτές σχισμές σαν χείλη να ανοιγοκλείνουν κροταλίζοντας. Παρόμοιοι ήχοι του αποκρίνονταν στην ενδοεπικοινωνία. Η εικόνα δεν είχε υπότιτλους. Ο Γιάννης τους είχε προγραμματίσει και η απογευματινή προβολή είχε παίξει χωρίς πρόβλημα. Ήταν έτοιμος να αρχίσει να τρέχει προς το κουβούκλιο προβολής όταν του ήρθε η δεύτερη διαπίστωση. Αυτή η σκηνή δεν ήταν από την ταινία τους.

«Γαμώ το…» ψέλλισε πανικόβλητος.

Αμέσως ήταν σίγουρος πως είχαν πιάσει ξένη παρεμβολή. Από ποια ταινία; Είχε το τηλέφωνο της αντιπροσωπίας της 20th Century Fox στην Αθήνα, για κάθε περίπτωση βλάβης, έμεινε όμως αφηρημένος να περιμένει να δει κάποιον γνωστό ηθοποιό, να μαντέψει ίσως ποια ταινία έβλεπε για να το αναφέρει. Οι θεατές προφανώς δεν είχαν αντιληφθεί πως δεν έβλεπαν πλέον το «Predators versus Decepticons». Συνέχιζαν να απαιτούν υπότιτλους. Οι πιλότοι στην οθόνη δεν μιλούσα αγγλικά, οι ψαγμένοι όμως θεατές ήξεραν πως θα έπρεπε να υπάρχουν γράμματα. Ο Γιάννης έκανε να βγει στο φουαγιέ και να σηκώσει το κινητό του όταν πάγωσε στη θέση του. Ήταν η στιγμή που βουβάθηκαν όλοι.

 

Τα φεγγάρια Λο και Χίρα ήταν πανέμορφα. Το έδαφος τους, κάτω από τα μενεξεδιά τους νεφελώματα, ήταν η παλέτα ενός τρελού ζωγράφου που αγαπούσε την ώχρα, το κόκκινο και το πράσινο, σε όλες τους τις διακυμάνσεις. Και στα ατελείωτα, άπατα φαράγγια τους κρέμονταν απίστευτες κατασκευές από γαλάζιο μέταλλο και γυαλί. Οι είκοσι θεατές του Άλφα βούτηξαν με τις Λεπίδες των Ουτού μέσα σε αυτά τα φαράγγια και είδαν από πρώτη θέση τις φωτιές να καταπίνουν τους οικισμούς των Ουμέρ. Σίγουρα τα εφέ ήταν καταπληκτικά, αλλά αυτό πλέον ήταν αναμενόμενο και συνηθισμένο. Παρ’όλα αυτά, έμειναν να παρακολουθούν μαρμαρωμένοι, χωρίς να τους νοιάζει πόσο σχετικές ήταν οι εικόνες με την ταινία που παρακολουθούσαν μέχρι εκείνη την στιγμή.

 

«Εξοχότατε, πιάσαμε μια νέα μετάδοση. Δεν ξέρουμε από πού έρχεται…»

Ο Σαλαά άφησε την χορταστική καταστροφή που συντελούνταν στην επιφάνεια των Διδύμων και των δορυφόρων τους για να δεχτεί την νέα προβολή. Και εκεί κόλλησε έκπληκτος. Το πλήρωμα ένιωσε την ταραχή του ηγέτη του και σχεδόν ασυναίσθητα εστίασε στο σύνολο του στις εξώκοσμες εικόνες. Ορδές από Predators πραγματοποιούσαν ελεύθερη πτώση από τα σκάφη τους στις πλάτες τριών γιγάντιων Decepticons, ξεκινώντας μια εκρηκτική σύγκρουση στην τροχιά της Γης. Δεν ήταν τόσο η άγνωστη μορφολογία των πλασμάτων, δύο άνω άκρα – δύο κάτω άκρα, ούτε η ξένη τεχνολογία που κράδαιναν, που αναστάτωσε τον Σαλαά. Ήταν η θαμπή, και κατώτερης ποιότητας εικόνα των γεγονότων αυτών. Όπως λεγόταν πως ήταν κάποτε η ενόραση των αρχαίων, πριν την τεχνολογία.

«Από πού έρχεται;» ρώτησε ο Σαλαά.

«Σίγουρα όχι από τον γαλαξία μας» είπε ατυχώς ο επικεφαλής μεταδόσεων.

«Λες;!» ούρλιαξε ο Σαλαά. «Δεν σε ρώτησα από πού δεν είναι!»

«Στέλνω ένα γκελ τώρα» είπε βιαστικά ο επικεφαλής, κροταλίζοντας νευρικός τα φολιδωτά χείλη του. Αμέσως το μηχάνημα σφύριξε μια ένδειξη.

«Κιόλας;» απόρησε ο Σαλαά.

Οι εικόνες έπρεπε να έρχονται από έναν κόσμο πολύ μακρινό για να δικαιολογούνται τα ανεξήγητα που τώρα όλος ο στόλος παρακολουθούσε.

«Εξοχότατε» εξήγησε ο υπασπιστής τεχνικής υποστήριξης, «Οι κεραίες μας έχουν πιαστεί σε ένα σταθερό χωροχρονικό νήμα. Ξεκινάει από το άστρο που καταστράφηκε και επεκτείνεται εις το άπειρο. Η πηγή αυτών των εικόνων θα μπορούσε να βρίσκεται οπουδήποτε πάνω στο νήμα.»

 

Οι Λεπίδες συνέχιζαν να εφαρμόζουν τις εντολές τους πάνω στους στόχους τους, όμως όλο και περισσότεροι στον στόλο, και στον υπόλοιπο γαλαξία των Ταλάτ, παρακολουθούσαν τώρα το “Predators versus Decepticons”. Ο Σαλαά χαράκωσε με τα εβένινα νύχια του το κάθισμα του προσπαθώντας να πάρει μια απόφαση.

«Υπάρχει και κάτι άλλο» είπε ο επικεφαλής μεταδόσεων, «Διαρκεί ελάχιστα, όταν κάνουμε το γκελ. Προσέξτε εξοχότατε.»

Ο υπασπιστής πάτησε ένα πλήκτρο και ακούστηκε ο οξύς ήχος του γκελ. Για όσο κράτησε ο ήχος η εικόνα φανέρωσε την σκοτεινή αίθουσα του Άλφα, με τους είκοσι περίπου θεατές να επιστρέφουν φαινομενικά το βλέμμα τους προς το σύμπαν των Ταλάτ. Την ίδια ακριβώς στιγμή, η οθόνη του κινηματογράφου έδειξε ακριβώς το ίδιο πράγμα. Οι είκοσι Λαγκαδιότες ήρθαν προς στιγμή αντιμέτωποι με την γιγάντια εικόνα των εαυτών τους που παρακολουθούσαν τους ίδιους. Κράτησε πολύ λίγο για να προλάβουν να καταλάβουν τι είχαν δει, ήταν όμως η πρώτη στιγμή που ο Γιάννης Παπλωματής υποπτεύτηκε πως κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά. Ο Σαλαά ένιωσε αμέσως να φουντώνουν οι άμυνες του. Ήταν σίγουρος πως εξώκοσμοι από άλλον γαλαξία τους παρακολουθούσαν. Φριχτά όντα με περιστρεφόμενους βολβούς στο πρόσωπο τους. Ήταν μια αναπάντεχη εξέλιξη, ήταν όμως πολύ σοβαρή για να αγνοηθεί.

«Στείλε έναν ανιχνευτή» διέταξε.

Ο Αξιωματικός έψαξε την λίστα των άβαταρ του και διαλέγοντας ένα, έστειλε την ολογραφική του προσομοίωση στην μυστηριώδη συχνότητα που τους είχε πανικοβάλλει.

 

Η οθόνη του Άλφα συνέχισε παίζει την επίθεση στους Δίδυμους πλανήτες. Οι θεατές κοιτάζονταν μπερδεμένοι και κάποιοι είχαν αρχίσει να φωνάζουν ονομαστικά τον Γιάννη. Την προσοχή τους έκλεψε για άλλη μια φορά ένα περίεργο λαμπύρισμα στο κέντρο της οθόνης. Για τον Γιάννη ήταν άλλο ένα φάντασμα από τα παλιά. Σαν να είχε σκαλώσει το φιλμ, το οποίο τώρα άνοιγε μια τεράστια πύρινη τρύπα που έτρωγε την εικόνα. Αμέσως μετά, η ψηλή φιγούρα ενός τεθωρακισμένου, εντομόμορφου πολεμιστή έκανε ένα βήμα έξω από το φως, εκτός της οθόνης. Έκπληκτα επιφωνήματα ξέσπασαν στην αίθουσα και πολλοί άρχισαν να χειροκροτούν. Ο Γιάννης, ακόμα με το κινητό στο χέρι, δεν πίστευε τα μάτια του. Τι είδους ειδικά εφέ ήταν αυτά; Δεν ήταν καν σίγουρος πως ο προβολέας του ήταν ικανός για κάτι τέτοιο.

 

Ο εξωγήινος πολεμιστής κρατούσε στο χέρι του κάτι που έμοιαζε με μπαζούκα. Το σήκωσε προς τους θεατές και έκανε άλλο ένα βήμα προς το μέρος τους. Μόλις όμως ξεπέρασε τις ακτίνες της ψηφιακής προβολής διαλύθηκε σαν καπνός από τσιγάρο. Το ακροατήριο συνέχισε να σφυρίζει και να χειροκροτεί. Ο Γιάννης βγήκε τρέχοντας στο φουαγιέ και πληκτρολόγησε στο κινητό του. Δεν κάλεσε το γραφείο στην Αθήνα, αλλά τον ανιψιό του Ηλία.

 

«Ο ανιχνευτής εξέπνευσε» δήλωσε ο επικεφαλής μεταδόσεων.

«Τι συνέβη;»

«Το πεδίο λήψης είναι περιορισμένο εξοχότατε.»

«Στείλε καταπατητές.»

Υπήρξε μια αναστάτωση στο πλήρωμα. Αρχαίοι όρκοι εμπόδιζαν την χρήση αυτής της τεχνολογίας στις συγκρούσεις των Ταλάτ. Και δεν ήταν μόνο η βαρύτητα των όρκων, αλλά και η αίσθηση αυτοσυντήρησης. Αν γινόταν αυτή η παράβαση θα σήμαινε την ολοκληρωτική κατάλυση και των δύο πλευρών.

«Οι όρκοι δεν προστατεύουν εξώκοσμους πολιτισμούς» συμπλήρωσε ο Σαλαά.

Ερχόντουσαν μεταδώσεις από όλη την επικράτεια. Ουμέρ και Ουτού προσπαθούσαν να πιάσουν το ξένο σήμα και ο Σαλαά δεν θα έχανε την ευκαιρία να διεκδικήσει αυτή τη νίκη στο όνομα του. Ο επικεφαλής μεταδόσεων άρχισε να στέλνει καταπατητές μέσα στην ξένη συχνότητα, ολογραφικούς πολεμιστές συμπυκνωμένου φωτός, ικανούς να δρουν πέραν του πεδίου λήψης και να προκαλούν απτή ζημιά.

 

Ο Ηλίας ήρθε τρεχάτος στο σινεμά. Είχε φέρει και το λάπτοπ.

«Δεν σου είπα να φέρεις αυτό.»

«Θέλεις την βοήθεια μου ή όχι;»

Έκανε στον νέο νεύμα να τον ακολουθήσει και οι δυο τους ανέβηκαν στο κουβούκλιο προβολής. Ο Ηλίας ήταν όλο χαμόγελα καθώς έμπαιναν στο άδυτο των αδύτων.

«Μπορείς να βρεις από πού έρχεται η παρεμβολή και που πήγε το δικό μας έργο;» φώναξε εκνευρισμένος ο θείος του.

«Πρώτα χρειάζομαι τον κωδικό πρόσβασης» είπε όσο σοβαρά μπορούσε να κατορθώσει ο Ηλίας.

Ο Γιάννης ήξερε πως δεν είχε περιθώριο επιλογών. Έδωσε τους κωδικούς, γιατί ήταν δύο, και άφησε τον ανιψιό να κάνει τα μαγικά του.

«Βιάσου» είπε όταν ξέσπασαν νέες φωνές από την πλατεία.

Βγήκε στον εξώστη και κοίταξε κάτω να δει τι συμβαίνει.

 

Πολεμιστές σαν τον προηγούμενο, κυριολεκτικοί αστακοί στην εμφάνιση, έβγαιναν από την οθόνη κουβαλώντας όπλα που προκαλούσαν ναυτία μόνο στη βία που υπόσχονταν ο σχεδιασμός τους. Ένας από τους θεατές σηκώθηκε και πλησίασε μειδιώντας τον πρώτο από τους εισβολείς.

«Πήγαινε με στον ηγέτη σου» είπε χαχανίζοντας.

Έλαβε σφυρίγματα υποστήριξης και φωνές ενθάρρυνσης από τους υπόλοιπους για την τόλμη του. Ο άντρας άπλωσε το χέρι του και άγγιξε τον θώρακα του πλάσματος. Γαλάζιες ανταύγειες έγλυψαν τα δάχτυλα του και εκείνος τράβηξε το χέρι του απότομα, ξαφνιασμένος. Το ακροατήριο έβαλε τα γέλια. Ο ολογραφικός πολεμιστής χαμήλωσε μια προεξοχή στο κεφάλι του που έμοιαζε με κέρατο και κεραυνοβόλησε το ον που τόλμησε να τον αγγίξει. Ο άτυχος θεατής εκσφενδονίστηκε σαν πάνινη κούκλα στις πίσω θέσεις της πλατείας. Εκεί κατέληξε σαν μια άμορφη, αχνιστή σωρός. Οι υπόλοιποι θεατές είχαν τιναχτεί όρθιοι. Το χτύπημα είχε συμβεί σε κλάσματα δευτερολέπτου και ίσως να μην είχαν δει την τροχιά που διέγραψε το θύμα στην αίθουσα, οι τρίχες στα ρουθούνια τους όμως μύριζαν καμένες. Οι πρώτοι τρεις καταπατητές ήταν ήδη ανάμεσα τους, καταργώντας τους κάθε ελπίδα διαφυγής. Κροτάλιζαν τα χείλη τους, προφανώς απαιτώντας πληροφορίες για τον πλανήτη που καταπατούσαν.

 

Ο Γιάννης αντιλήφθηκε τον Ηλία δίπλα του. Το παιδί είχε βγει από το κουβούκλιο και είχε έρθει να δει τι συμβαίνει.

«Από πού στο διάολο έρχονται αυτοί;!» ρώτησε ο Γιάννης.

«Από την 20th Century Fox δεν είναι;»

Δύο άλλοι πολεμιστές είχαν πιάσει τα άκρα της οθόνης, ενώ ένας έκτος έπαιρνε τώρα μορφή στο κέντρο. Ο προβολέας συνέχισε να δείχνει, έστω θαμπά προς στιγμή, επίγειες επιχειρήσεις στο Μέγιστο Δίδυμο.

«Έι!» ούρλιαξε ο Γιάννης από τον εξώστη, μη ξέροντας τι άλλο να πει.

 

Σήκωσε από το πάτωμα ένα μισό ποτήρι με αναψυκτικό και το εκσφενδόνισε στον πρώτο ολογραφικό καταπατητή. Το ποτήρι έσκασε στο κεφάλι του εξωγήινου σκορπώντας γαλάζιες σπίθες. Έξι τρομερά στην όψη όπλα σηκώθηκαν και σημάδεψαν τους δύο άντρες στον εξώστη. Ήταν η ευκαιρία που περίμεναν οι δεκαεννιά Λαγκαδιότες για να αρχίσουν να τρέχουν προς τον φουαγιέ. Η δύναμη πυρός ήταν δυσανάλογη των περιστάσεων, και εκκωφαντική. Ο Γιάννης και ο Ηλίας τινάχτηκαν πίσω καθώς η οροφή του σινεμά εξεράγη και συντρίμμια κατέρρευσαν γύρω τους.

«Πρέπει να φύγουμε από δω» ξεφώνισε τώρα ο Γιάννης.

«Κοίτα!» αντιφώναξε ο Ηλίας δείχνοντας προς την πλατεία.

Το μπροστινό σημείο του εξώστη είχε πέσει στην πλατεία και από το χείλος της καταστροφής, θείος και ανιψιός είχαν μια καλή θέα της οθόνης. Πάνω στη σκηνή υλοποιούνταν νέοι πολεμιστές, οι τρεις πρώτοι όμως, αυτοί κάτω στην πλατεία, είχαν αρχίσει να εξαφανίζονται.

«Τίνος στο διάολο έργο είναι αυτό;! Τα ειδικά εφέ με κατέστρεψαν!»

«Όχι, όχι, νομίζω πως… τους κατεβάζω εγώ…»

«Ε;»

Ο Ηλίας σηκώθηκε, άρπαξε τον θείο του από το μπράτσο και τον τράβηξε μέσα στο κουβούκλιο. Ο προβολέας συνέχισε να στέλνει ριπές φωτός στην οθόνη και να γεννά εξωγήινους εισβολείς. Οι παλαιότεροι όμως εξαφανίζονταν. Το λάπτοπ ήταν συνδεδεμένο στον αποκωδικοποιητή και η λέξη Download αναβόσβηνε στην οθόνη.

«Τι κάνεις εδώ; Δεν σου ζήτησα να κάνεις αυτό» φώναξε εξοργισμένος ο Γιάννης.

«Άσχετο. Αυτό που κάνω κατεβάζει αυτούς εκεί έξω εδώ μέσα και… Γαμώτο!»

«Τι έγινε;»

«Γέμισε ο σκληρός δίσκος!»

Ακούστηκε άλλη μια έκρηξη στην πλατεία και φλόγες κάλυψαν τους τοίχους της αίθουσας.

«Τι θα κάνουμε;» έκανε απελπισμένος ο Γιάννης.

Ο Ηλίας άρχισε να πληκτρολογεί σαν τρελός.

«Μπορώ να σβήσω κάποια προγράμματα και να ανοίξω κάποιο χώρο, αλλά αν δεν σταματήσουν να έρχονται την έχουμε… τα έχουμε σκούρα! Άλλους πέντε ή έξι να χωρέσω και…ως εκεί!»

 

Ο Γιάννης βγήκε πάλι στον φλεγόμενο εξώστη και κοίταξε κάτω. Οι καταπατητές είχαν ανοίξει αδιακρίτως πυρ αλλά τώρα ένας-ένας, μέχρι τον τελευταίο εξαφανιζόντουσαν.

«Αυτό ήταν. Δεν παίρνει άλλους» άκουσε τον Ηλία να λέει.

Στο κέντρο της οθόνης άρχισε να εμφανίζεται ο επόμενος καταπατητής.

«Γάμα τα!» είπε ο Γιάννης και ξεριζώνοντας έναν πυροσβεστήρα από τον τοίχο έτρεξε μέσα στο κουβούκλιο προβολής.

Κατέβασε την μεταλλική φιάλη πέντε φορές στον προβολέα. Το φως έσβησε από το πρώτο χτύπημα. Η οθόνη μαύρισε και μόνο η φωτιά έμεινε να φωτίζει την διαφυγή τους ως την έξοδο.

 

Στη γέφυρα του Άρπαγα δεν χρειαζόταν κανείς να δώσει αναφορά στον εξοχότατο Σαλαά. Όλοι ταυτόχρονα γνώριζαν τι είχε συμβεί. Το μάθαιναν και όλοι στο σύστημα των Ταλάτ, Ουμέρ και Ουτού παρομοίως. Το σήμα είχε χαθεί ξαφνικά, όσο ξαφνικά είχε εμφανιστεί. Και κανείς δεν είχε μια σαφή ένδειξη της συχνότητας του. Θα μπορούσε να βρίσκεται οπουδήποτε πάνω στο ατελείωτο νήμα που είχε σχηματίσει το σούπερ νόβα, για όσο θα διαρκούσε αυτό. Η εμφύλια σύρραξη συνεχιζόταν παντού, στο αυτόματο προς στιγμή, ο Σαλαά όμως γνώριζε πως από εκείνη τη μέρα θα υπήρχαν πολλοί, και στις δύο παρατάξεις, που θα αποκτούσαν την εμμονή να βρουν την τοποθεσία του νέου αυτού κόσμου, με τα απόκοσμα όντα, και την προοπτική για νέες κατακτήσεις και νέους αντιπάλους. Ο ίδιος θα ήταν ένας από αυτούς που θα μοιραζόταν αυτή την εμμονή.

 

Όσο για τον Γιάννη Παπλωματή… Η ασφάλεια πυρός κάλυψε μεγάλο μέρος της ζημιάς, τίποτα όμως δεν μπορούσε να καλύψει το χάσιμο μιας ζωής. Κανείς δεν μπορούσε, ή ήθελε, να σκιαγραφήσει τα πραγματικά αίτια. Ούτε ο ίδιος ο Γιάννης, που ήταν ένοχος στα μάτια όλων των συμπολιτών του. Σηκώθηκε και έφυγε από τον τόπο του, όσο πιο μακριά γινόταν. Κάποιος κάποτε ήταν σίγουρος πως είχε δει τον Γιάννη Παπλωματή τυχαία, στο Δελχί της μακρινής Ινδίας, ιδιοκτήτη λέει προαστιακού κινηματογράφου. Ήταν από τα τελευταία μέρη στη Γη που χρησιμοποιούσαν ακόμα τις παλιομοδίτικες μηχανές προβολής.

 

Και ο κάτοχος του πιο συγκλονιστικού μυστικού της ανθρωπότητας, ο Ηλίας Παπλωματής, κράτησε το λάπτοπ του σβηστό μέχρι την μέρα που εξέπνευσε στα βαθιά γεράματα. Ο πειρασμός να ελευθερώσει τους δώδεκα καταπατητές που είχε στον σκληρό του δίσκο ερχόταν και έφευγε συχνά στη μακρά ζωή του, και όταν πλέον το λάπτοπ έμεινε κληρονομιά στους δικούς του απογόνους, η τεχνολογία ήταν τόσο απαρχαιωμένη, που η συσκευή κατέληξε θαμμένη σε μια από τις χιλιάδες χωματερές της Κίνας.

 

Η τεχνολογία του κινηματογράφου όμως συνέχισε να κάνει άλματα. Σύντομα γίνονταν μεταδόσεις ταινιών σε αίθουσες της Σελήνης και του Άρη με όλο και πιο ενισχυμένα σήματα. Και εκεί έξω, μακριά, οι Ταλάτ δεν είχαν πάψει να ψάχνουν τις συχνότητες για τον γαλαξία των Predators και των Decepticons.

 

The End

[wordsmith]

Πολλή πλάκα! Ας το πούμε σάτιρα της εμμονής της βιομηχανίας του θεάματος για όλο και πιο ζωντανές εμπειρίες-κονσέρβα! Μοιάζει αρκετά με το Μπαχαλάκι. Εγώ περίμενα στο τέλος να γίνεται διάσημος ο κινηματογράφος για τη ζωντανή του μετάδοση... Αλλά θα ήταν πολύ καρικατούρα.

Σαν αρνητικό θα έλεγα ότι έχει κάπως παλιομοδίτικο ύφος, αλλά δεν το χαλάει.

Δεν υπήρχε ένας διαγωνισμός με θέμα την εισβολή; Στο youcube; Έπρεπε να το στείλεις εκεί.