DinoHajiyorgi Posted August 7, 2010 Share Posted August 7, 2010 Ο Ντίτερ το έφερε βαρέως όλη του τη ζωή ότι ήταν ένας σκέτος Στάιν, και ουχί Φρανκενστάιν, ο ξακουστός δόκτωρ και είδωλο του. Δεν είχε καν ένα «φον» για να παρηγορείται, αλλά το είχε υιοθετήσει πεισματικά έτσι κι αλλιώς. Ο Ντίτερ φον Στάιν λοιπόν, είχε παρατήσει τις ιατρικές του σπουδές νωρίς, και είχε καταλήξει κτηνίατρος σε ένα χωριουδάκι κάπου πέρα από τα Σκοτεινά Όρη. Έκανε όμως διεστραμμένα όνειρα που δεν είχε ξεπεράσει, να ακολουθήσει δηλαδή τα χνάρια του αγαπημένου του Βίκτορα. Και δεν εννοούσε την δημιουργία της ζωής, την κατασκευή ενός ανθρώπου, το βλάσφημο άγγιγμα του θείου. Ήθελε απλά να ανακατασκευάσει το σφάλμα του δόκτορα Φρανκενστάιν, να κατασκευάσει ένα τέρας που θα τρομοκρατούσε τους συγχωριανούς του, ενώ εκείνος θα καθόταν στο παράθυρο του να παρακολουθεί, τρώγοντας καβουρδισμένο καλαμπόκι, και απολαμβάνοντας μια δροσερή μπύρα. Η τύχη χαμογέλασε στον Ντίτερ ένα καλοκαίρι, όταν ο Μασίστας ενός περιπλανώμενου τσίρκου παραφρόνησε και όρμησε στους θεατές της παράστασης, σπάζοντας καμιά δεκαριά κεφάλια μέσα στις χούφτες του. Χρειάστηκε ένας ολόκληρος όχλος για να τον βάλει κάτω, και μια χοντρή αλυσίδα για να τον κρεμάσουν από τον ανεμόμυλο στα Στοιχειωμένα Σταυροδρόμια. Άφησαν το σώμα να χορεύει εκεί στον άνεμο, σαν παραδειγματισμό προς άλλους παράφρονες. Του βγήκε η ψυχή του Ντίτερ, αλλά κατάφερε να το κλέψει εκείνο το άψυχο μεγαθήριο, το οποίο έμελλε να γίνει το σασί του δημιουργήματος του. Τις νύχτες που ακολούθησαν λοιπόν, έβγαινε συχνά με ένα σακί στον ώμο και τριγυρνούσε στα νεκροταφεία της υπαίθρου ψάχνοντας τα απαραίτητα ανταλλακτικά και λοιπά εξαρτήματα. Απαραίτητη σύντροφος στις εξόδους του, η αγαπημένη του Σεραφίνα, η γάτα που του είχε αφήσει κληρονομιά η μακαρίτισσα μάνα του. Στο χωριό ψιθύριζαν για εκείνη (την μάνα του) ότι στα νιάτα της ταξίδευε με τη σκούπα της καβάλα, φήμες που φούσκωναν τον Ντίτερ από υπερηφάνεια. Η Σεραφίνα έτρεχε πρώτη μέσα στα μνήματα, μύριζε το χώμα και τις κουτσουλιές των αρουραίων, και μετά καθόταν σε συγκεκριμένες ταφόπλακες νιαουρίζοντας, για να δείξει στο αφεντικό της που ήταν θαμμένο το φρέσκο πράμα. Τις επόμενες μέρες έπεφτε πολύ δουλειά στο υπόγειο εργαστήρι του ονειροπόλου κτηνίατρου, με την Σεραφίνα να τρίβεται και να γουργουρίζει στα πόδια του. Με κάθε στραβοβελονιά όλο και κάποιο συκωτάκι ή νεφρό θα έπεφτε στα δοντάκια της. Το δράμα είχε δυστυχώς και τρίτο παίχτη, την κυρία σύζυγο φον Στάιν! Είχε κάνει στα νιάτα του ο Ντίτερ την ανοησία να παντρευτεί, την κόρη ενός πανδοχέα, που όποιος την κοίταζε σήμερα δεν θα έβρισκε ούτε ίχνος ελαφρυντικό για την επιλογή του επίδοξου δόκτορα. Κι εκείνη από την πλευρά της είχε άχτι τον αχαΐρευτο άντρα της, γνώριζε και χλεύαζε τα όνειρα του, και το μίσος που δεν είχε προλάβει να εφαρμόσει στην πεθερά της, το ξεσπούσε στη Σεραφίνα. Η αντιπάθεια γάτας και συζύγου ήταν αμοιβαία, και ειδικά η γάτα φρόντιζε να μην μπλέκει ποτέ στα πόδια της κυρίας. Η Χέλγκα, έτσι την έλεγαν, κατέβαινε στο υπόγειο που δούλευε ο άντρας της, του πετούσε περιφρονητικά το πιάτο με το δείπνο του (λουκάνικο με ξινό λάχανο, πάντα λουκάνικο με ξινό λάχανο) και του φώναζε «δεν θα περπατήσει ποτέ» καγχάζοντας. Ο Ντίτερ έτριζε τα δόντια του και έκαμνε υπομονή, γιατί η μεγάλη νύχτα πλησίαζε. Και η μεγάλη νύχτα ήρθε, μια βραδιά με καταιγίδα, με σύννεφα βαριά και ηλεκτρισμένα, με το αλεξικέραυνο έτοιμο και το τέρας στα καλώδια. Και ήταν τέτοια η ένταση των αστραπών και των βροντών, που σκιάχτηκε μέχρι και η ίδια η Χέλγκα, τόσο που φοβήθηκε την πιθανότητα επιτυχίας του άντρα της. Πήρε το μουσκέτο του πατέρα της μέσα από την γκαρνταρόμπα και κατέβηκε προσεκτικά τα γυριστά σκαλοπάτια προς το σκοτεινό κελάρι. Ο Ντίτερ ήταν σχεδόν έτοιμος, αγχωμένος, κι έλεγχε ξανά και ξανά όλες τις τελευταίες λεπτομέρειες. Πάνω στο τραπέζι, το τέρας, ένας γίγαντας από μπαλώματα νεκρής σάρκας, ανέμενε την θεϊκή ανάσα που θα του έδινε ζωή. Μόλις την τελευταία στιγμή, ο Ντίτερ θυμήθηκε την Σεραφίνα. Που ήταν η γάτα του, πότε την είχε δει τελευταία; Τη φώναξε μάταια και του πέρασε από το μυαλό να της είχε κάνει κάτι η διαβολογυναίκα του. Δεν μπορούσε όμως να χαραμίσει τώρα τον χρόνο του σε αυτό. Η καταιγίδα μαίνονταν και τα μηχανήματα του είχαν πυρακτώσει. Κατέβασε όλους τους μοχλούς και ένας χείμαρρος από γαλάζιες εκκενώσεις άρχισε να ψήνει το πλάσμα στο τραπέζι. Όλος εκείνος ο όγκος χοροπηδούσε και κάπνιζε σαν ηλεκτρισμένο χέλι, και ο Ντίτερ σταμάτησε την σύνδεση πριν κάνει καμιά ζημιά στο δημιούργημα του. Μετά, κράτησε την αναπνοή του και ανέμενε. Και ω του Φρανκενστάιν το θαύμα, δεν χρειάστηκε να περιμένει πολύ. Το τέρας σήκωσε τα δύο του μπράτσα σα να αποζητούσε να αγγίξει τον ουρανό και ανασηκώθηκε στο τραπέζι αφήνοντας μια άναρθρη κραυγή. «Ζει! Είναι ζωντανό!» ούρλιαξε ο Ντίτερ τρελός από χαρά. Δεν πρόλαβε το τέρας να σταθεί όρθιο στο κέντρο του υπογείου, όταν όρμησε μέσα η Χέλγκα, κραδαίνοντας το μουσκέτο της. «Σιχαμερό γέννημα της κόλασης» ούρλιαξε (εννοώντας τον σύζυγο της φυσικά), «Δεν θα το χαρείς αυτό!» Και πάτησε η στρίγγλα την σκανδάλη. Στον ενθουσιασμό και την απειρία της είχε παραγεμίσει το όπλο από μπαρούτι και σκάγια. Το βόλι έκανε κομμάτια την πλατιά κάνη του όπλου, τίναξε όμως στον αέρα και το κεφάλι του τέρατος. Έμεινε εκεί όρθιο, ακινητοποιημένο και ακέφαλο προς τρομερή δυστυχία του Ντίτερ. «Όχι!» κραύγασε εκείνος κλαίγοντας, ενώ η Χέλγκα ξεσπούσε σε τρανταχτά γέλια. Ένα ουρλιαχτό βγαλμένο από τον πυθμένα της ίδιας της κόλασης αναδύθηκε εκεί μέσα στο κελάρι, παγώνοντας δάκρυα και γέλια στο αταίριαστο ζευγάρι. Και από τον λαιμό του τέρατος πετάχτηκε διαόλου γέννημα, καρβουνιασμένο, καπνισμένο, καλυμμένο με κόκκινα εντόσθια και τηγανισμένο αίμα, πυρακτωμένο βλέμμα και νύχια ανοιγμένα. «Ουπς» έκανε ο Ντίτερ, αντιλαμβανόμενος ότι είχε ράψει κατά λάθος την Σεραφίνα μέσα στο τέρας. Η δε Χέλγκα, ανίκανη να κατανοήσει τι βλέπει, κατάπιε την γλώσσα της από τον τρόμο και της σταμάτησε η καρδιά (έφταιγαν βέβαια και όλα εκείνα τα λουκάνικα). Έπεσε τέζα στο βρωμερό εκείνο πάτωμα, την Σεραφίνα όμως σήκωσε ο Ντίτερ κλαίγοντας, ζητώντας της συγνώμη, καθώς η αγαπημένη του γάτα βρισκόταν στα τελευταία της. Τι μπορούσε να κάνει για να την σώσει; Ξεφορτώθηκε το «φον» μια μέρα ο Ντίτερ, και έμεινε ένας σκέτος, ταπεινός Ντίτερ Στάιν. Προσηλώθηκε στο κτηνιατρείο του και μετά από λίγα χρόνια παντρεύτηκε ξανά μια καλή κοπέλα και έκανε μαζί της τρία παιδιά. Στα γεράματα, και κρυφά από τα παιδιά του, έλεγε στα εγγόνια του φανταστικές ιστορίες του Δόκτορα Ντίτερ φον Στάιν. Η αγαπημένη του ιστορία είχε να κάνει με τον ακέφαλο γίγαντα που λέγανε ότι τριγυρνούσε τις νύχτες στους λόφους και τα νεκροταφεία γύρω από το χωριό. Ήταν από τους πιο γνωστούς θρύλους της περιοχής. Μόνο ο Ντίτερ χαμογελούσε πονηρά γιατί ήξερε ότι το τέρας δεν ήταν ακέφαλο. Στην κορυφή εκείνου του βουνού από μπαλωμένα μούσκουλα, ανάμεσα στις πελώριες πλάτες, και στην κορυφή του χοντρού λαιμού, ήταν ραμμένο το κεφαλάκι της αγαπημένης του Σεραφίνας. Με τα χρόνια συνήθισε να περπατάει στα δύο της πόδια, και να χειρίζεται τα μπράτσα και τα χέρια με τους πολύπλοκους αντίχειρες. Δύσκολο να πιάσει ποντίκια και πουλάκια, ευκολότερο όμως να γκρεμίζει αποθήκες και να κλέβει χοιρομέρια και καπνιστά λουκάνικα. Στοίχειωνε λοιπόν τις νύχτες την ύπαιθρο σαν το ακέφαλο τέρας, και πότε-πότε, νύχτες με φεγγάρι, θυμόταν την παλιά της ζωή σαν γάτα και μελαγχολούσε. Εκεί είναι ακόμα, λένε τα εγγόνια του γιατρού, νιαουρίζει στην πανσέληνο με παράπονο, ποιος όμως τολμάει να την πλησιάσει αρκετά για να ακούσει τον καημό της; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted August 7, 2010 Share Posted August 7, 2010 Τρόμου είναι αυτό; Εγώ θα το έλεγα μάλλον μαύρο χιούμορ ή χιούμορ-σπλάτερ. Πολλές καλές ιδέες συνδυασμένες αρμονικά φτιάχνουν μια ελαφρή σάτιρα. Το μόνο αρνητικό που μπορώ να διακρίνω είναι η συντομία. Καθόλου διάλογοι, καθόλου περιγραφές και η υπόθεση αφηγημένη τσακ-μπαμ, στα γρήγορα, σαν περίληψη ή σαν ανέκδοτο. Ζωγραφίστε λίγο μέσα από το περίγραμμα, κε Ντίνο μας... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted August 7, 2010 Author Share Posted August 7, 2010 Το μόνο αρνυτικό που μπορώ να διακρείνω είναι η σηντομεία. Καθώλου δυάλογοι, καθώλου περειγραφές και η ηπόθεση αφηγειμμένη τσακ-μπαμ, στα γρύγορα, σαν περίλειψη ή σαν ανέκδωτο. Ζωγραφείστε λίγο μέσα από το περοίγραμα, κε Ντίνο μας... Όλες οι Σεραφίνες έχουν αυτό το ύφος. Ακριβώς σαν τις προηγούμενες δύο που έγραψα. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted August 7, 2010 Share Posted August 7, 2010 Mε τρόμαξες προς στιγμή!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted August 7, 2010 Author Share Posted August 7, 2010 Mε τρώμαξες προς στηγμή!! Τι εννοείς; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted August 7, 2010 Share Posted August 7, 2010 Άι γκιβ απ... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted August 7, 2010 Author Share Posted August 7, 2010 Κάι-κάι γαβ γαβ... Ένα αίνιγμα αυτό το κορίτσι. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted August 7, 2010 Share Posted August 7, 2010 Κάι-κάι γαβ γαβ... Ένα αίνιγμα αυτό το κορίτσι. Αίννα ένειγμα αφτώς ο χατζυγοιόργυς... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted August 7, 2010 Share Posted August 7, 2010 Χωρίς να θέλω να μπω μέσα στη συζήτησή σας (επειδή δεν μπορώ να καταλάβω τίποτα :Ρ), θα πω ότι ευχαριστήθηκα και αυτήν την Σεραφίνα. Το κείμενο ήταν ελαφρύ, γι' αυτό και διαβαζόταν εύκολα, και το χιουμοριστικό ύφος του το έκανε ακόμα πιο ευχάριστο. Χμμ, αυτό που με ικανοποίησε είναι ότι το πρωί «απαίτησα» κι άλλες Σεραφίνες, στην ιστορία της Κέλλυς, και... τσουπ... το απόγευμα, να σου ακόμη μία Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted August 7, 2010 Share Posted August 7, 2010 Είναι επειδή οι γάτες γεννάνε πολλά γατάκια μαζί, όχι σαν τους ανθρώπους... Όσο για τη συζήτησή μας, για να καταλάβεις, ο Χατζηγιώργης διαμαρτύρεται, δια της ορθογραφικής αλλοίωσης των ποστ μου, για τις παρατηρήσεις ορθογραφικής φύσεως με τις οποίες ισχυρίζεται σε άλλο τόπικ ότι τον έχω ταράξει. (αντί να ανοίξει κανένα λεξικό...) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted August 22, 2010 Share Posted August 22, 2010 (edited) Ποιο χιούμορ ρε παιδιά? Εγώ πολύ στεναχωρήθηκα με αυτήν εδώ τη Σεραφίνα Πολύ καλόγραμμένο, ξεκάθαρα και απλά μια πλήρης ιστορία της οποίας το ύφος τα σπάει. Αλλά πολύ στεναχωρήθηκα... Edited August 22, 2010 by Nienor Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AftPeakTank Posted August 23, 2010 Share Posted August 23, 2010 Ωραία ιδέα και πολύ ενδιαφέρουσα εκτέλεση. Ο συνδυασμός μαύρου χιούμορ με μπλιαχ περιγραφές μπορεί να διαβαστεί ευκολότερα νομίζω. Αλλά και εγώ στεναχωρήθηκα λίγο ... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinMacXanthi Posted August 26, 2010 Share Posted August 26, 2010 Τρόμο δε το λες με καμία κυβέρνηση, αλλά είναι vintage Χατζηγιωργιά. Εύγευστο κι ανάλαφρο tribute στις παλιές frankenταινίες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted December 4, 2012 Share Posted December 4, 2012 Κάπου είδα ότι σήμερα γιορτάζουν οι Σεραφίνες, και τους κάνω bump! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
xrusaki Posted December 17, 2012 Share Posted December 17, 2012 (edited) Eνω αρχικα ηταν τρομου μετα πραγματι το γυρισες απροειδοποιητα στο χιουμορ. Ωραιο ηταν γενικα αλλα θα προτιμουσα ενα πιο τρομακτικο τελος γιατι περιμενα να;ζωντανεψει το τερας και τελικα παει η γατουλα..καλυτερα οταν εχεις ενα ειδος, να το κρατας μεχρι τελους . Βεβαια ισως φταιω και εγω που προτιμω τον τρομο απο την κωμωδια . Edited December 17, 2012 by xrusaki Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted December 18, 2012 Share Posted December 18, 2012 Ποιο χιούμορ ρε παιδιά? Εγώ πολύ στεναχωρήθηκα με αυτήν εδώ τη Σεραφίνα Πολύ καλόγραμμένο, ξεκάθαρα και απλά μια πλήρης ιστορία της οποίας το ύφος τα σπάει. Αλλά πολύ στεναχωρήθηκα... Συμφωνώ με την Κιάρα. (Σε όλα). Λυπητερή η ιστορία σου Ντίνο, αλλά τουλάχιστον με φτιάξατε με τα ποστ σας εσύ και η σύζυγος. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.