ραγίζει, όπως και οι άλλοι

[Rikochet]

Τότε:

 

ΘΕΜΑ: «Οι διακοπές μου στο χωριό»

 

Στο χωριό πάμε με τη μαμά κ’ το μπαμπά με το αυτοκίνητο. Είναι ψηλά στο βουνό. Με παίρνει η γιαγιά. Η μαμά κ’ ο μπαμπάς πάνε αλλού διακοπές. Η γιαγιά φτιάχνει ωραίο φαί κ’ με πάει στην πλατεία. Η γιαγιά πάντα φοράει μαύρα. Μιλάει με τις άλλες γιαγιάδες (φοράνε κ’ αυτές μαύρα) κ’ εγώ παίζω στη πλατεία. Στη πλατεία παίζουν πολλά παιδάκια αλλά εγώ παίζω με το Μάριο. Είναι ο καλλίτερος μου φίλος. Ξέρει όλα τα δέντρα κ’ τα ζώα κ’ πώς να κάνει παγίδες. Ο Μάριος μένει συνεχώς εδώ στο χωριό. Έχει μόνο τη γιαγιά του. Τον παππού του τον διώξανε. Για το λάδι μου είπε η γιαγιά μου όταν τη ρώτησα. Στο χωριό έχει ωραίο λάδι κ’ ωραίες ελιές. Τα βάζουμε στη σαλάτα. Στο χωριό όλοι τρώνε λάδι κ’ ελιές. Ακόμα κ’ αυτοί που δεν έχουν θέλουν να φάνε.

 

Στο χωριό τρώω καλά κ’ παίζω με το Μάριο που είναι ο καλλίτερος μου φίλος. Είμαι πολύ ευχαριστημένος από τις διακοπές μου στο χωριό.

 

Τώρα:

 

-Τελευταία όλο ονειρεύομαι ανθρώπους χωρίς δεξί χέρι. Στη θέση του φυτρώνουν φτερά.

-Θα είναι κάτι που διάβασες.

-Φοβάμαι.

-Τι φοβάσαι;

-Ότι θα με πνίξουνε κι εμένα όπως τον παππού μου.

 

Η τελευταία μας κουβέντα. Καθόμασταν αντικρυστά. Τ ο τραπέζι ήταν στρωμένο με καρώ τραπεζομάντηλο. Πάνω είχε ένα τασάκι και ένα ραδιόφωνο. Έπαιζε σιγανά Κοπέλες του Άουσβιτς του Νταχάου κοπέλες/Μην είδατε την αγάπη μου/Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραία. Ο Μάριος μου είπε ότι ο παππούς του δάκρυζε όποτε το άκουγε και πήγαινε και αγκάλιαζε τη γιαγιά σφιχτά. Ο Μάριος φύλαξε την κασέττα. Δε μπορώ να τον ξεχάσω μου είπε. Δε μπορώ να ξεχάσω τίποτα.

 

Δηλαδή ρώτησα. Μισόκλεισε τα μάτια και σούφρωσε τα φρύδια. Παραείχε πολλές ρυτίδες για την ηλικία του. Είπε:

 

Προς το τέλος όλα τα μικρά πράγματα τα μικρά αντικείμενα μαζεύονται σιγά σιγά γύρω σου. Σαν το ραδιοφωνάκι. Σα τον αναπτήρα που γεμίζω και ξαναγεμίζω και σου ανάβω τα τσιγάρα σου τόση ώρα. Σα το τενεκεδάκι για τη ναφθαλίνη μέσα και την κατσαρόλα στο μάτι. Τόσα πολλά και μου θυμίζουν ότι τίποτα δε μπορούσε να ‘χε γίνει αλλιώς και είναι όλα τους αναπόφευκτα.

 

Έμεινα σιωπηλός. Συνέχισε:

 

Είναι τόσο ωραία νύχτα. Είμαστε νέοι ακόμα. Έπρεπε να ‘χει γίνει αλλιώς. Δεν θα μπορούσε αλλά θα έπρεπε.

 

Το χέρι του που δε κρατούσε το τσιγάρο έτρεμε. Νόμιζα ότι θα κλάψει. Δεν έκλαψε. Χτύπησε το ραδιοφωνάκι και το πέταξε στα πλακάκια της αυλής. Διαλύθηκε.

 

Απόψε θα φύγεις μου είπε. Τελειώσαμε τα τσιγάρα. Με φίλησε στο μέτωπο. Έφυγα.

 

*

 

Επέστρεψα στο χωριό λίγο καιρό μετά. Βρήκα τη γιαγιά του Μάριου στα τελευταία της. Μου είπε κοιτώντας κάπου πίσω μου:

 

Ήμουν στο σκοτάδι και του ‘φερνα φαΐ απ’το μονοπατάκι όταν τον πιάσανε. Είμαι μισότυφλη και δεν είχε καλό φως αλλά άκουγα. Τα άκουγα όλα. Τον μπουκώσανε λάδι τον γιόκα μου μέχρι που έβηξε και έκανε εμετό. Του τρίψανε φρέσκα κρεμμύδια στα μάτια. Μετά άκουσα τα κόκκαλα να σπάνε. Μου ‘πεσε ο δίσκος και έμεινα ακίνητη. Αλλά δε με πρόσεξαν και έφυγαν. Έφυγαν κι εγώ άκουγα φτερουγίσματα. Άκουγα φτερά και ο γιόκας μου ήταν χάμω πλάι στο τραπέζι σα τον παππού του. Έσκυψα πάνω του και μου έλεγε συνεχώς δε πειράζει δε πειράζει δε πειράζει. Ύστερα πέθανε. Θα πεθάνω κι εγώ. Ακούω φτερουγίσματα πριν κοιμηθώ και ξέρω ότι όταν δυναμώσουν αρκετά θα πεθάνω.

 

Έχω ξεχάσει τον καλλίτερο μου φίλο το Μάριο. Προτιμώτερο να ξεχνάς. Όταν δεν ξεχνάς πρέπει να καταλαβαίνεις.

Edited August 9, 2010 by Rikochet

[Drake Ramore]

Ωραίο φλασάκι!