Ω... ΜΟΥΣΑ!

[Nocturnal]

Το σκέφτηκα αρκετά για το κατά πόσο θα έπρεπε να ανοίξω αυτό το τόπικ, αλλά νομίζω πως το θέμα που θέλω να θίξω έχει περάσει από το μυαλό πολλών και κυρίως αυτών που γράφουν. Είναι πιστεύω δύσκολο θέμα που τα γραπτά λόγια δύσκολα μπορούν να το αποτυπώσουν και εύκολα μπορούν να παρεξηγηθούν.

Ωστόσο θα κάνω μια προσπάθεια...

 

Λοιπόν…

 

Είναι πραγματικά η μούσα εκεί έξω και μας ψιθυρίζει αυτά που θα γράψουμε ή είμαστε εξολοκλήρου ελεύθεροι να παίξουμε με τις ζωές των ηρώων μας;

Είμαστε τελείως κύριοι του έργου μας ( και δημιουργοί και αφηγητές ); ή όχι τελείως (λιγότερο δημιουργοί και περισσότερο αφηγητές);

 

 

Πριν πω τις απόψεις μου θα ήθελα να δώσω ένα μικρό παράδειγμα. Είναι η ακραία μορφή αυτού που θέλω να πω αλλά είναι ένας καλός τρόπος να κάνω εισαγωγή.

Παρακαλώ να διαβάσετε το παρακάτω μικρό κείμενο πριν συνεχίσω

 

 

 

Ένα…

Σκοτάδι. Βαθύ, πηχτό σκοτάδι. Και εγώ; Τι κάνω εδώ; Εγώ! Τίποτα παραπάνω από μια σκιά. Ένας σκιώδης περαστικός σε ένα διάφανο, κάλπικο κόσμο. Μια ύπαρξη τελείως μονάχη. Η μήπως όχι;

Δύο…

Ομίχλη. Πυκνή, αδιαφανής ομίχλη. Καβαλάω ένα σύννεφο που συνεχώς αλλάζει μορφές. Παίζω με τον άνεμο και λαχταρώ λίγη συντροφιά. Νιώθω θεός χωρίς μέλλον . Μια αλλοπρόσαλλη ιδέα στο μυαλό ενός τρελού. Εγώ ελέγχω το μέλλον...

Τρία…

Καταχνιά. Ρέουσα, ιριδίζουσα καταχνιά. Γεννάω φαντάσματα, εικόνες και επιτέλους δεν είμαι μόνος. Νιώθω την αγάπη, το μίσος, το φόβο και το δέος να με πλημμυρίζουν. Είμαι αδύναμος. Ωστόσο αυτά μου ψιθυρίζουν, μου υποδεικνύουν το δρόμο. Είναι φίλοι μου. Περνάνε δίπλα μου, με αγγίζουν, με χαϊδεύουν, μου δείχνουν στοργή. Και ύστερα…

Τέσσερα…

Το σκοτάδι με αγκαλιάζει και γινόμαστε ένα. Νιώθω τις άμυνες του μυαλού να συνθλίβονται.

Η ομίχλη πλησιάζει σιγά, ύπουλα με κινήσεις δολοφόνου. Με τυλίγει αδίστακτα. Την αναπνέω, τη γεύομαι και… εκστασιάζομαι.

Η καταχνιά γύρω μου. Χορεύει. Αρχικά απλά αλλά σε λίγο γρήγορα και με τελετουργικές κινήσεις σαν μεθυσμένη ιερόδουλη. Τη μυρίζω και νιώθω να μου κρατάει το χέρι. Θέλω να πάω κοντά, να χορέψω, να την κάνω δική μου ….

Δεν μπορώ .

Το σκοτάδι είναι βαρύ και δεν βλέπω, η ομίχλη με κρατάει σφιχτά και δεν κουνιέμαι . Μόνη μου παρηγοριά οι φίλοι μου. Μου καθαρίζουν την ψυχή και νιώθω ελεύθερος . Αφήνω με στις δονήσεις και αναπολώ… Μα δεν έχω τίποτα να αναπολήσω στ’ αλήθεια. Είμαι κενός και κλαίω. Κενός σαν τα φαντάσματα. Τα αιώνια αδέρφια μου…

Πέντε…

 

Tο παραπάνω κείμενο γράφτηκε από έναν 14χρονο. Εμένα, πριν από τέσσερα χρόνια. Είναι τα πρώτα λόγια που έχω γράψει ποτέ μου στο πλαίσιο δημιουργίας μιας ιστορίας. Έχει και συνέχεια αλλά αυτό το κομμάτι μας ενδιαφέρει.

Αυτό που στο μυαλό μου ξεκίνησε ως η περιγραφή σε 3ο πρόσωπο ενός γέρου μέσα σε μία σπηλιά, ο οποίος έψαχνε έναν πολύτιμο λίθο, κατέληξε να είναι το κείμενο που μόλις διαβάσατε.

 

Θυμάμαι να γράφω την λέξη ‘’Σκοτάδι’’ και να έχω κοκαλώσει κοιτώντας το πληκτρολόγιο χωρίς να ξέρω τι να γράψω. Ξαφνικά άρχισα να πληκτρολογώ, ξέροντας και μη ξέροντας τι ακριβώς γράφω. Μου ερχόντουσαν οι λέξεις στο μυαλό και τις έγραφα κατευθείαν. Από το ‘’Σκοτάδι’’ μέχρι το ΄΄Πέντε΄΄ δεν έκανα ούτε μία παύση, δεν κοίταξα ούτε μία φορά στην οθόνη. Όταν τελείωσα, διάβασα τι είχα γράψει και έμεινα με ανοιχτό το στόμα...

 

Αν δεν έχετε νιώσει κάτι τέτοιο σας εύχομαι να το νιώσετε γιατί ήταν απίστευτο.

 

Η ουσία όμως δεν είναι αυτή, είναι το ότι εκείνη τη στιγμή η ιστορία που είχα στο μυαλό μου πήρε τελείως διαφορετικό δρόμο και ήταν στο χέρι μου να επιλέξω αν θα τον ακολουθήσω ή θα μείνω και θα προσπαθήσω να αξιοποιήσω την ιδέα με τον γέρο.

 

 

Κλείσιμο παρένθεσης και συνεχίζω…

 

 

Η απάντηση λοιπόν στο ερώτημα μου, μού δόθηκε πολύ νωρίς. Πιστεύω πως ο κάθε συγγραφέας είναι όσο κύριος του έργου του όσο επιλέγει να είναι. Δεν εννοώ φυσικά να μασάει φύλλα και να πέφτει σε έκσταση χωρίς να ξέρει τι γράφει. Αυτό που εννοώ είναι πως επιλέγει το πόσο ανοιχτόμυαλος θα είναι σε σχέση με τις νέες ιδέες που ξεπηδάνε. Αν θα τις δεχτεί και θα πάρει ένα κάποιο ρίσκο ακολουθώντας τες ή αν θα βάλει παρωπίδες και θα ακολουθήσει την αρχική του σκέψη ότι και να γίνει.

 

 

 

Στην ερώτηση ΄΄Τι ξεχωρίζει ένα συγγραφέα από έναν άλλο με τις ίδιες ικανότητες;΄΄

για μένα η απάντηση είναι η εξής: Ο συγγραφέα-αφηγητής δίνει νομίζω καλύτερο αποτέλεσμα από τον συγγραφέα-δημιουργό.

 

Ας κάνω τον διαχωρισμό: Συγγραφέας-αφηγητής είναι αυτός που όταν θα ξεκινήσει την ιστορία του θα είναι διατεθειμένος να αλλάξει τα πάντα αν η ίδια η ιστορία του το επιβάλει.

 

Ο θάνατος ενός και μοναδικού προσώπου μπορεί να αλλάξει απόλυτα την ιστορία. Το θέμα είναι… εκείνη την στιγμή που θα σου ξεπηδήσει στο μυαλό να τον σκοτώσεις, θα το κάνεις; Ο αφηγητής θα το κάνει. Ο Δημιουργός όχι.

 

Ο Δημιουργός θα κάνει περίπου αυτό που η Naroualis σε ένα άλλο τόπικ ονομάζει ΄΄Για χάρη της Πλοκής¨. Όχι, δεν θα τον σκοτώσει γιατί έχει μία ιδέα στο μυαλό του, που δεν θέλει να την χαλάσει ξεστρατίζοντας από τον δρόμο του.

Ο ένας λοιπόν οδηγεί με τα λόγια του στο τέλος της ιστορίας ενώ ο άλλος καθοδηγεί τον αναγνώστη.

 

Και εκεί κρύβεται το μυστικό. Σε ένα έμπειρο μάτι νομίζω πως η ζωντάνια του ενός κειμένου και η σκοπιμότητα του άλλου θα είναι εύκολα αναγνωρίσιμες. Σε εμάς τους υπόλοιπους απλούς αναγνώστες νομίζω ότι τις περισσότερες φορές αυτό περνάει υποσυνείδητα μέσα μας και μας κάνει να αγαπήσουμε ένα βιβλίο ή όχι.

 

Είπα την άποψη μου όσο πιο απλά μπορούσα. Αν είχα την ευχέρεια θα γέμιζα άλλες 3 τέτοιες σελίδες αλλά θα σας κούραζα. Νομίζω πως έγινα κατανοητός. Περιμένω να διαβάσω δικές σας παρόμοιες εμπειρίες και την άποψη σας επί του θέματος.

 

Ευχαριστω.

Edited August 12, 2010 by Nocturnal

[Drake Ramore]

Πριν απο έναν μήνα περιπου θα σου έλεγα οτι είναι αδιανόητο για έναν συγγραφέα να ξεκινήσει να γράφει χωρίς να ξέρει τι θα γράψει. Πρέπει να γνωρίζει επακριβώς το σκηνικό της ιστορίας, να έχει σκιαγραφήσει επαρκώς τους χαρακτήρες του, και να έχει και μια υποτυπώδη πλοκή στο μυαλό του (αφήνοντας ίσως ανοικτό μόνο το τέλος της ιστορίας που αφηγείται).

 

Υποθέτω οτι αυτό θα με έκανε έναν συγγραφέα -Δημιουργό και είναι μια θέση που μάλλον θα υπερασπιζόμουν με σθένος. Δεν είναι τυχαίο οτι σε όλα (σχεδόν) τα διηγηματα που έχω γράψει μέχρι στιγμής γνώριζα επακριβώς όλη την πλοκή σαν να είχα δει ταινία στο μυαλό μου και απλώς την έγραφα.

 

Αυτά θα σου έλεγα μέχρι έναν μήνα πριν...μέχρι που έγραψα ένα άλλο διήγημα. Το Υφαντό του Νου.

Το διήγημα γράφτηκε ακριβώς σε 3 ώρες και 45 λεπτά, στην εκπνοή της λήξης του διαγωνισμού. Δεν είχα σκοπό να πάρω καν μέρος στον διαγωνισμό και εκεί που καθόμουν στην παραλία μια εικόνα με χτύπησε τόσο δυνατά που ήξερα οτι πρέπει να γράψω μια ιστορία. Σηκώθηκα, πήγα σπίτι και ξεκίνησα να γράφω χωρίς να σταματήσω για λεπτό. Πήρε 3 ώρες η ιστορία, και 45 λεπτά ένα γρήγορο πέρασμα για ορθογραφικά ή συντακτικά λάθη (συνήθως περνάω τρία ή τέσσερα χέρια μια ιστορία).

 

Το αποτέλεσμα του διαγωνισμού, αλλά τα σχόλια κυρίως, μου έδωσαν να καταλάβω πολλά πράγματα. Δεν ξέρω αν είναι η καλύτερη ιστορία μου, ούτε αν είναι καν καλή, αλλά σίγουρα είναι αυτή που μου δίδαξε πολλά. Πλέον αντιμετωπίζω την πλοκή σαν απρόσκλητο αντιπαθητικό γείτονα και προσπαθώ ευγενικά να την αποφύγω. Τα κείμενα που βγαίνουν αυθόρμητα και απο την ψυχή είναι πολύ καλύτερα ακόμη και απο το πιο καλά σχεδιασμένο διήγημα.

 

Διαβάζω παλιά μου κείμενα και βλέπω αυτήν την σκοπιμότητα που αναφέρεις. Χρησιμεύει, ναι. Αλλά για χάρη της ζωντάνιας θα την αφήσω στην άκρη γράφοντας αυθόρμητα, ωσπου να μάθω να συνδυαζω και τα δύο. Όταν η πλοκή εξυπηρετεί τον συγγραφέα και όχι ο συγγραφέας την πλοκή τότε τα κείμενα είναι πολύ καλύτερα.

 

Υ.Γ Ωραίο θέμα!

[DinoHajiyorgi]

Κάθισα να γράψω ένα διήγημα και προέκυψε νουβέλα. Επειδή θεώρησα ότι το έργο που πήγαινα να ολοκληρώσω δεν ήταν και τίποτα σπουδαίο, είχε στρωτή δράση και ένα τσακ-μπαμ φινάλε, χωρίς ο αναγνώστης να έχει να αναμοχλεύσει κάποια ιδέα κατόπιν, σκέφτηκα «ας το κάψω, δεν πειράζει.» Δηλαδή, ας το ποστάρω καθημερινά στο φόρουμ σε συνέχειες. Καθώς το δούλευα λοιπόν, χωρίς να βιάζομαι, και βρίσκομαι πολύ πιο μπροστά από τα ποστ φυσικά, μου βγήκε ένα τελείως διαφορετικό φινάλε, με γέμιση και επίγευση. Πήρε λοιπόν την μορφή έργου που τώρα μου αρέσει.

 

Αυτό δεν μου συμβαίνει πάντα. Κάθε τι που γράφω έχει την δική του ξέχωρη εμπειρία, γι αυτό και δεν μπαίνω σε πολλά τόπικ να ψηφίσω ή να καταταχτώ στη μία ή στην άλλη κατηγορία.

 

Και η Μούσα; Η Μούσα είναι η συλλογή των αναγνωσμάτων που κάναμε στη ζωή μας, των ταινιών που είδαμε, κι όταν ξεκινούμε να δημιουργούμε κάτι δικό μας, εμμένουμε στο αρχικό μας σχέδιο, αν η ξαφνική και εναλλακτική έμπνευση δεν χαλάει την ανάγνωση ή τη θέαση αυτού που πλάθουμε. Κι αυτό βασίζεται στο ότι εγώ τουλάχιστο εμπιστεύομαι πρώτα τον εαυτό μου ως τον πρώτο μου «πελάτη» (αναγνώστη / θεατή).

[AftPeakTank]

Έτσι ακριβώς κινούμαι και εγώ... Όταν γράφω, αφήνω τους ήρωες μου να με οδηγήσουν στο τί έγινε. ΠΡαγματικά είναι σαν να διαβάζω και έγω την ιστορία, μόνο που έχω τον έλεγχο..Αν και καμιά φορά τον χάνω...και η ιστορία με πάει από μόνη της...

[dagoncult]

Στην ερώτηση ΄΄Τι ξεχωρίζει ένα συγγραφέα από έναν άλλο με τις ίδιες ικανότητες;΄΄

για μένα η απάντηση είναι η εξής: Ο συγγραφέα-αφηγητής δίνει νομίζω καλύτερο αποτέλεσμα από τον συγγραφέα-δημιουργό.

 

Ο ένας λοιπόν οδηγεί με τα λόγια του στο τέλος της ιστορίας ενώ ο άλλος καθοδηγεί τον αναγνώστη.

 

Και εκεί κρύβεται το μυστικό. Σε ένα έμπειρο μάτι νομίζω πως η ζωντάνια του ενός κειμένου και η σκοπιμότητα του άλλου θα είναι εύκολα αναγνωρίσιμες.

 

Στην αρχή λες ότι ο συγγραφέας-αφηγητής έχει καλύτερο αποτέλεσμα, αλλά μετά λες ότι η σκοπιμότητα στο κείμενό του φαίνεται (σε σχέση με τη ζωντάνια που έχει το κείμενο του συγγραφέα-δημιουργού)... ή εγώ δεν πιάνω κάτι;

 

Όπως και να έχει, (κι) εγώ σκέφτομαι ότι (με βάση το προσωπικό κριτήριο και ως το προσωπικό όριο) είναι οκ να θες να κάνεις την ιστορία σου καλύτερη, κι ας κάνεις και μερικές αλλαγές από το βασικό πλάνο. Γιατί όχι; Όπως αλλάζεις μιο φράση για μια άλλη νομίζοντας ότι σ' αρέσει πιο πολύ, γιατί να μην αλλάξεις και κάτι από την αρχική σου πλοκή αν νομίζεις ότι ανεβάζει level την ιστορία; Στην τελική, θες να διαβάσεις μια πιο γαμάτη ιστορία από αυτήν που έχεις αρχικά στο μυαλό σου να γράψεις ή δε θες;

 

Προσωπικό παράδειγμα. Πριν λίγους μήνες έγραψα μια ιστορία που λέγεται Holy Molly. Όλο το πλήθος των 5-6 ανθρώπων που την διάβασαν , θα διαπίστωσε ότι η Μόλλυ έχει μια ιδιαιτερότητα. Αυτή όμως η σκέψη δεν ήρθε παρά αρκετά αργά κι ενώ η ιστορία είχε προχωρήσει. Μου φάνηκε ότι θα λειτουργούσε σαν έξτρα στολίδι στο κείμενο κι έκανα τις κατάλληλες αλλαγές. Άσχετα από το αν η ιστορία άρεσε τελικά ή όχι, εγώ όταν τέλειωσα ήμουν πολύ πιο ευχαριστημένος από το να μην είχα αλλάξει τίποτα, αλλά κυρίως από την προσπάθεια που έβαλα για να τραβήξω το όλο πράγμα ένα ακόμα βήμα πιο μακριά από την αρχική μορφή (προς αυτό που προέκυψε στο μυαλό μου ως καλύτερη ιστορία από την αρχική ιστορία του συγγραφέα-δημιουργού).

 

 

ΥΓ: Έχω και παράδειγμα όπου η ιδέα να γίνει η ιστορία πιο δυνατή οδήγησε σε φιάσκο, αλλά δεν θέλω να το σκέφτομαι γιατί με παίρνει από κάτω

[Nocturnal]

Στην αρχή λες ότι ο συγγραφέας-αφηγητής έχει καλύτερο αποτέλεσμα, αλλά μετά λες ότι η σκοπιμότητα στο κείμενό του φαίνεται (σε σχέση με τη ζωντάνια που έχει το κείμενο του συγγραφέα-δημιουργού)... ή εγώ δεν πιάνω κάτι;

 

 

Tο ανάποδο εννοώ. Επειδή έδωσα πρώτα το παράδειγμα του αφηγητή γιαυτο είπα πρώτα την ζωντάνια και ύστερα την σκοπιμότητα του δημιουργού

Edited August 12, 2010 by Nocturnal

[Nihilio]

Εγώ πριν ξεκινήσω να γράφω, έχω μια ιδέα στο μυαλό μου για το τι θα συμβεί. Αλλά είμαι πολύ αφηγητής όταν χτίζω την πλοκή.

Συνήθως μου έρχεται μια ιδεά που την κρατάω στην πάντα. έπειτα μου έρχονται 2-3 ακόμα μέχρι που κάποια από αυτές θα συνδεθεί μαγικά με την πρώτη και θα οδηγήσει σε μια πρώτη μορφή της ιστορίας στο κεφάλι μου. Έπειτα αρχίζω να διηγούμαι την πλοκή στο κεφάλι μου και βγάζω κάποιες σκηνές κι έναν σκελετό. Αν πάνω στο γράψιμο μου έρθει κάτι καλύτερο ίσως το πετάξω μέσα.

Αυτό όμως κυρίως σε σύντομες ιστορίες.

Είχα ξεκινήσει κάποτε ένα μυθιστόρημα χωρίς ιδέα που θα πάει. 1 εισαγωγικό κεφάλαιο και μετά ένα δεύτερο που το έδενε με μια άλλη σκηνή που είχα γράψει. Έπειτα έγραψα 2 ακόμα κεφάλαια που ήταν το ταξίδι και ήταν ψιλοκαθυστέρηση και ξαφνικά μου ήρθε η ιδέα για το πώς θα τελειώσει και άρχισα να δουλεύω προς τα εκεί. Τελικά κατέληξε να είναι το "Φλεγόμενο Στέμμα" που είναι στη βιβλιοθήκη φαντασίας.

Λίγο καιρό αργότερα πήγα να γράψω μια νουβέλα με τον ίδιο κεντρικό χαρακτήρα και έναν ποιητή-καννίβαλο ως αντίπαλο. Και ενώ καμία ιδέα δε μου δούλευε ως τότε, διάβασα ένα βιβλίο και όλα ξαφνικά έβγαλαν νόημα. Ο ποιητής έπαψε να είναι καννίβαλος και έγινε wannabe. Η βασική ιστορία και τα δύο πρώτα κεφάλαια. Στα 2 επόμενα αυτοσχεδιάζα και μου βγήκε όπως νάναι (ο Λύκος, στη βιβλιοθήκη Φαντασίας πάλι).

Πάλι με τον ίδιο χαρακτήρα έγραψα βάση σχεδίου ένα μυθιστόρημα, μόνο πώς έκατσα μετά και ξαναδούλεψα όλο το πρώτο μέρος του επειδή δε μου έβγαινε καλά.

 

Επίσης έγραφα έναν νανόριμο πριν κάτι χρόνια που το παράτησα στη μέση. Αλλά λίγο αργότερα μου ήρθε μια ιδέα και θέλω να το αλλάξω εντελώς, μήπως και δουλέψει. Αν και μάλλον στο τέλος Δημιουργός βγαίνω και δεν αισθάνομαι καθόλου άσχημα για αυτό.

[Πυθαρίων]

Πρώτα απ’ όλα:

 

«Tο παραπάνω κείμενο γράφτηκε από έναν 14χρονο.»

Είναι ένα πρώιμο εφηβικό κείμενο, στο οποίο, υποθέτω, κάποιος ειδικός θα μπορούσε να διακρίνει στοιχεία μιας ψυχολογίας και κάποιων σκέψεων ή προβληματισμών που είναι κοινά σε αρκετούς ανθρώπους αυτής της ηλικίας. Ο τρόπος που έχουν αποδοθεί πάντως αυτά τα στοιχεία είναι εντυπωσιακός και οδηγεί με σαφή τρόπο στο συμπέρασμα ότι είσαι προικισμένος με ιδιαίτερο εκφραστικό και συγγραφικό ταλέντο.

 

Επί του θέματος:

 

«Ο ένας λοιπόν οδηγεί με τα λόγια του στο τέλος της ιστορίας ενώ ο άλλος καθοδηγεί τον αναγνώστη.»

Και:

«Συγγραφέας-αφηγητής ή συγγραφέας-δημιουργός;»

Μήπως από μια άποψη, ο συγγραφέας-δημιουργός δεν είναι παρά απλά ο συγγραφέας-αφηγητής των ψιθύρων μιας άλλης μούσας;

Edited August 14, 2010 by Πυθαρίων

[Drake Ramore]

αυτο που πιστεύω οτι εννοεί ο Νοctunral είνιαι οτι στην μια περίπτωση είναι πιο συνειδητή η γραφή ενώ στην άλλη πιο υποσυνείδητη.

[dagoncult]

Tο ανάποδο εννοώ. Επειδή έδωσα πρώτα το παράδειγμα του αφηγητή γιαυτο είπα πρώτα την ζωντάνια και ύστερα την σκοπιμότητα του δημιουργού

 

Δεν ξέρω... ο Δημιουργός δεν μου φαίνεται να έχει σκοπιμότητα, πιο πολύ μου ταιριάζει αυτό στον Αφηγητή. Και αντίθετα, πιο καλά φαντάζομαι το έργο του Δημιουργού να έχει ζωντάνια, παρά αυτό του Αφηγητή.

 

 

Μήπως από μια άποψη, ο συγγραφέας-δημιουργός δεν είναι παρά απλά ο συγγραφέας-αφηγητής των ψιθύρων μιας άλλης μούσας;

 

Ή μήπως το αντίθετο;

[Nocturnal]

Ας τα πάρουμε τα πράγματα με την σειρά:

 

Drake… Ως ένα μεγάλο βαθμό ναι, όμως όχι τόσο απόλυτα έτσι. Σύμφωνα με το παράδειγμα μου ναι, νομίζω όμως πως πραγματικά το παράδειγμα μου είναι το πιο ακραίο δείγμα αυτού που θέλω να πω…

 

Αυτό που πραγματικά εννοώ ωστόσο ( ως πιο σύνηθες φαινόμενο) είναι το εξής…

 

Έστω ένας συγγραφέας που του έρχεται στο μυαλό μία ιστορία. Αυτή η ιστορία έστω πως χωρίζεται σε 10 μέρη. ( Nαι, Θετική κατεύθυνση ήμουν :tongue: )

 

1-2-3-4-5-6-7-8-9-10

 

Ας πούμε πως στο περίπου ο συγγραφέας γνωρίζει τι θα περιέχουν τα 1, 2, 6, 9.

 

Από αυτά τα μέρη στο 6 έχει τη ΣΟΥΠΕΡ ΝΤΟΥΠΕΡ ΜΑΜΑΩ ΧΥΝΩ ιδέα.

Ξεκινάει λοιπόν την ιστορία, γράφει το 1 και το 2 που τα έχει ξεκάθαρα στο μυαλό του.

Από εκεί και έπειτα όμως είναι μοιραίο επακόλουθο το 3, 4, 5 να είναι δομημένα με τέτοιον τρόπο έτσι ώστε να στρωθεί κατάλληλα το έδαφός για να αξιοποιηθεί η ιδέα του 6… Σωστά;

 

Έλα μου όμως ντε, που ενώ γράφει το 3 ξαφνικά αυτό χωρίζεται σε 3α (αρχική ιδέα) και 3β ( καινούργια ιδέα )

Και όχι μια ότι και ότι καινούργια ιδέα, αλλά μία ιδέα που μοιάζει να πηγάζει μέσα από την ίδια την ιστορία, λες και η ίδια ιστορία απαιτεί να γίνει έτσι. Λες και, αν θέλετε, μια Μούσα του υποδεικνύει τον σωστό τον δρόμο. Σαν να γνωρίζει ακόμη και ο ίδιος ότι αυτό είναι όντως το σωστό.

 

Εκεί λοιπόν διακρίνω την διαφορά στους 2 συγγραφείς. Ο συγγραφέας-αφηγητής, θα κάτσει αναπαυτικά και θα αφήσει να εξελιχτεί μπροστά του η ιστορία, και θα την μεταφέρει στο κοινό με αυτόν ακριβώς τον τρόπο. Σαν θεατής των γεγονότων και όχι σαν ο Θεός του βιβλίου του. Δεν λέω ότι αυτό θα βγει πάντα σε καλό, απλά νομίζω πως είναι σωστό να εμπιστευόμαστε τις αποφάσεις των ηρώων μας ( όσο τρελό και αν σας ακούγεται αυτό ). Δρόμος 3β λοιπόν για αυτόν τον συγγραφέα, που θα πάρει το ρίσκο να μην γραφτεί το 6 όπως θα ήθελε, δίνοντας όμως μία ζωντάνια στο έργο του.

 

Αντίθετα ο συγγραφέας-δημιουργός θα αποδιώξει την ιδέα και για χάρη της πλοκής θα επιλέξει το 3α. Θυμηθείτε όμως ότι δεν έχει την απόλυτη γνώση του τι θα γράψει στο 4 ,5 . Πράγμα που ταυτόχρονα δημιουργεί μία κάποια σκοπιμότητα στο έργο του.

Πείτε μου την αλήθεια, λίγα βιβλία έχετε διαβάσει που να σας έχουν κάνει να πείτε, το 5 έγινε με το στανιό μόνο και μόνο για να βγει το 6 ? Λίγες φορές έχετε δει αυτό που εγώ χαρακτηρίζω ως «σύγχρονο από μηχανής θεό» ; Δεν νομίζω…

Αν το έχω διακρίνει εγώ αυτό, δεν μπορώ να διανοηθώ κάτι αντίθετο από εσάς…

Όχι μέσα σε αυτό το Forum.

 

Για να δείτε όμως ότι δεν είμαι τελείως απόλυτος θα σας αναφέρω και μία πρόχειρη εξαίρεση που για μένα είναι σαν την μύγα μέσα στο γάλα, σύμφωνα με τα πιστεύω μου.

Αυτή η μύγα δεν είναι άλλη από τον Stephen King. ( Δίνω παράδειγμα συγγραφέα που λίγο-πολύ όλοι έχουν κάνει συζητήσεις για αυτόν. )

 

Ο King σε συζήτηση με θεατές σε τηλεοπτική εκπομπή :

Θεατής : Γιατί σε αυτό το βιβλίο σας σκοτώσατε τον Τάδε; Ξαφνιάστηκα πολύ και δεν νομίζω ότι ήταν απαραίτητο.

Κing: Εγώ να δεις πόσο ξαφνιάστηκα.

 

Νομίζω πως πριν να αρχίσω να τα σκέφτομαι όλα αυτά τον πίστευα. Τώρα πια νομίζω πως λέει ψέματα.

Σχημάτισα την εντύπωση πως ο King είναι συγγραφέας που χάνει συχνά τον έλεγχο των ιστοριών του και προσπαθεί να δικαιολογηθεί, λέγοντας πως αφήνει τις ιστορίες του να ακολουθήσουν τον δρόμο τους. Μπούρδες λέω εγώ.

 

Νομίζω πως όσο είναι συγγραφέας-δημιουργός είναι ένας Α Π Ι Σ Τ Ε Υ Τ Ο Σ συγγραφέας ο οποίος μας δίνει ολοκληρωμένες ιδέες με αρχή-μέση-τέλος… που όμως όταν (χάνει την έμπνευση του) αποφασίζει να γίνει συγγραφέας-αφηγητής (γιατί δεν έχει άλλη επιλογή ) τα θαλασσώνει (βλ. Νυχτερίτες π.χ)

 

 

Επίσης είναι άξιο λόγου το όνομα ενός άλλου συγγραφέα, του Philip Pullman, του οποίου η «Τριλογία του κόσμου» είναι για μένα, σύμφωνα πάντα με αυτά που έχω διαβάσει, το μεγαλύτερο δείγμα ενός συγγραφέα-αφηγητή.

Κι όμως είναι παράδοξο το ότι το βιβλίο του «Ρουμπίνια στις στάχτες» το βρήκα έργο συγγραφέα-δημιουργού σε τέτοιο βαθμό που με έκανε να το αφήσω...

 

 

Dagoncult ελπίζω να σε κάλυψα με βάση τι εννοώ Ζωντάνια και τι σκοπιμότητα..

 

Πυθαριών ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια...

Χα... κι όμως μόλις συνειδητοποίησα πως το κείμενο αυτό μονο του δεν λέει και πολλά σε εσάς.

Αν διαβάσεις και την συνεχεια που γράφτηκε εν πλήρη γνώση μου, ναι μεν είναι σε αρκετά καλο επίπεδο νομίζω για τότε, αλλα περνάει και δεν ακουμπάει με τιπoτα το συγκεκριμένο κομμάτι...

Μάλλον θα το ανεβάσω τελικά κάποια στιγμή όλο για να φανεί η διαφορα

 

 

Αυτές είναι απόψεις μου. Ελπίζω να ξεκαθάρισα το τοπίο και θα ήθελα πραγματικά να τις σχολιάσετε.

 

Ευχαριστώ!

Edited August 15, 2010 by Nocturnal

[AftPeakTank]

Ας τα πάρουμε τα πράγματα με την σειρά:

 

Drake… Ως ένα μεγάλο βαθμό ναι, όμως όχι τόσο απόλυτα έτσι. Σύμφωνα με το παράδειγμα μου ναι, νομίζω όμως πως πραγματικά το παράδειγμα μου είναι το πιο ακραίο δείγμα αυτού που θέλω να πω…

 

Αυτό που πραγματικά εννοώ ωστόσο ( ως πιο σύνηθες φαινόμενο) είναι το εξής…

 

Έστω ένας συγγραφέας που του έρχεται στο μυαλό μία ιστορία. Αυτή η ιστορία έστω πως χωρίζεται σε 10 μέρη. ( Nαι, Θετική κατεύθυνση ήμουν :tongue: )

 

1-2-3-4-5-6-7-8-9-10

 

Ας πούμε πως στο περίπου ο συγγραφέας γνωρίζει τι θα περιέχουν τα 1, 2, 6, 9.

 

Από αυτά τα μέρη στο 6 έχει τη ΣΟΥΠΕΡ ΝΤΟΥΠΕΡ ΜΑΜΑΩ ΧΥΝΩ ιδέα.

Ξεκινάει λοιπόν την ιστορία, γράφει το 1 και το 2 που τα έχει ξεκάθαρα στο μυαλό του.

Από εκεί και έπειτα όμως είναι μοιραίο επακόλουθο το 3, 4, 5 να είναι δομημένα με τέτοιον τρόπο έτσι ώστε να στρωθεί κατάλληλα το έδαφός για να αξιοποιηθεί η ιδέα του 6… Σωστά;

 

Έλα μου όμως ντε, που ενώ γράφει το 3 ξαφνικά αυτό χωρίζεται σε 3α (αρχική ιδέα) και 3β ( καινούργια ιδέα )

Και όχι μια ότι και ότι καινούργια ιδέα, αλλά μία ιδέα που μοιάζει να πηγάζει μέσα από την ίδια την ιστορία, λες και η ίδια ιστορία απαιτεί να γίνει έτσι. Λες και, αν θέλετε, μια Μούσα του υποδεικνύει τον σωστό τον δρόμο. Σαν να γνωρίζει ακόμη και ο ίδιος ότι αυτό είναι όντως το σωστό.

 

Εκεί λοιπόν διακρίνω την διαφορά στους 2 συγγραφείς. Ο συγγραφέας-αφηγητής, θα κάτσει αναπαυτικά και θα αφήσει να εξελιχτεί μπροστά του η ιστορία, και θα την μεταφέρει στο κοινό με αυτόν ακριβώς τον τρόπο. Σαν θεατής των γεγονότων και όχι σαν ο Θεός του βιβλίου του. Δεν λέω ότι αυτό θα βγει πάντα σε καλό, απλά νομίζω πως είναι σωστό να εμπιστευόμαστε τις αποφάσεις των ηρώων μας ( όσο τρελό και αν σας ακούγεται αυτό ). Δρόμος 3β λοιπόν για αυτόν τον συγγραφέα, που θα πάρει το ρίσκο να μην γραφτεί το 6 όπως θα ήθελε, δίνοντας όμως μία ζωντάνια στο έργο του.

 

Αντίθετα ο συγγραφέας-δημιουργός θα αποδιώξει την ιδέα και για χάρη της πλοκής θα επιλέξει το 3α. Θυμηθείτε όμως ότι δεν έχει την απόλυτη γνώση του τι θα γράψει στο 4 ,5 . Πράγμα που ταυτόχρονα δημιουργεί μία κάποια σκοπιμότητα στο έργο του.

Πείτε μου την αλήθεια, λίγα βιβλία έχετε διαβάσει που να σας έχουν κάνει να πείτε, το 5 έγινε με το στανιό μόνο και μόνο για να βγει το 6 ? Λίγες φορές έχετε δει αυτό που εγώ χαρακτηρίζω ως «σύγχρονο από μηχανής θεό» ; Δεν νομίζω…

Αν το έχω διακρίνει εγώ αυτό, δεν μπορώ να διανοηθώ κάτι αντίθετο από εσάς…

Όχι μέσα σε αυτό το Forum.

 

Για να δείτε όμως ότι δεν είμαι τελείως απόλυτος θα σας αναφέρω και μία πρόχειρη εξαίρεση που για μένα είναι σαν την μύγα μέσα στο γάλα, σύμφωνα με τα πιστεύω μου.

Αυτή η μύγα δεν είναι άλλη από τον Stephen King. ( Δίνω παράδειγμα συγγραφέα που λίγο-πολύ όλοι έχουν κάνει συζητήσεις για αυτόν. )

 

Ο King σε συζήτηση με θεατές σε τηλεοπτική εκπομπή :

Θεατής : Γιατί σε αυτό το βιβλίο σας σκοτώσατε τον Τάδε; Ξαφνιάστηκα πολύ και δεν νομίζω ότι ήταν απαραίτητο.

Κing: Εγώ να δεις πόσο ξαφνιάστηκα.

 

Νομίζω πως πριν να αρχίσω να τα σκέφτομαι όλα αυτά τον πίστευα. Τώρα πια νομίζω πως λέει ψέματα.

Σχημάτισα την εντύπωση πως ο King είναι συγγραφέας που χάνει συχνά τον έλεγχο των ιστοριών του και προσπαθεί να δικαιολογηθεί, λέγοντας πως αφήνει τις ιστορίες του να ακολουθήσουν τον δρόμο τους. Μπούρδες λέω εγώ.

 

Νομίζω πως όσο είναι συγγραφέας-δημιουργός είναι ένας Α Π Ι Σ Τ Ε Υ Τ Ο Σ συγγραφέας ο οποίος μας δίνει ολοκληρωμένες ιδέες με αρχή-μέση-τέλος… που όμως όταν (χάνει την έμπνευση του) αποφασίζει να γίνει συγγραφέας-αφηγητής (γιατί δεν έχει άλλη επιλογή ) τα θαλασσώνει (βλ. Νυχτερίτες π.χ)

 

 

Επίσης είναι άξιο λόγου το όνομα ενός άλλου συγγραφέα, του Philip Pullman, του οποίου η «Τριλογία του κόσμου» είναι για μένα, σύμφωνα πάντα με αυτά που έχω διαβάσει, το μεγαλύτερο δείγμα ενός συγγραφέα-αφηγητή.

Κι όμως είναι παράδοξο το ότι το βιβλίο του «Ρουμπίνια στις στάχτες» το βρήκα έργο συγγραφέα-δημιουργού σε τέτοιο βαθμό που με έκανε να το αφήσω...

 

 

Dagoncult ελπίζω να σε κάλυψα με βάση τι εννοώ Ζωντάνια και τι σκοπιμότητα..

 

Πυθαριών ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια...

Χα... κι όμως μόλις συνειδητοποίησα πως το κείμενο αυτό μονο του δεν λέει και πολλά σε εσάς.

Αν διαβάσεις και την συνεχεια που γράφτηκε εν πλήρη γνώση μου, ναι μεν είναι σε αρκετά καλο επίπεδο νομίζω για τότε, αλλα περνάει και δεν ακουμπάει με τιπoτα το συγκεκριμένο κομμάτι...

Μάλλον θα το ανεβάσω τελικά κάποια στιγμή όλο για να φανεί η διαφορα

 

 

Αυτές είναι απόψεις μου. Ελπίζω να ξεκαθάρισα το τοπίο και θα ήθελα πραγματικά να τις σχολιάσετε.

 

Ευχαριστώ!

 

 

Θα σχολιάσω μόνο αυτό για τον Steven King...

 

Ναι όντως ξαφνιάστηκε (τον πιστεύω όντως) φαντάζομαι και αφήνει την ιστορία να πάρει τον δρόμο της... Μπούρδες Νο 2 λέω εγώ, σιγά την πορεία που ακολουθεί η ιστορία, όλο σκέφτεται μια κουφή λύση στο τέλος και τσουπ μάρκετινγκ μέχρι εκεί που δεν πάει και το βιβλίο πουλάει...

 

Καλά τώρα είμαστε καλά; Για αυτό δεν μου αρέσουν οι ιστορίες του, γιατί μόλις αρχίσει και φτάνει στο τέλος, τσακ, πετάει ένα υπερφυσικό ή κάτι κουφό τελείως (παραφυσική εξήγηση) και όλα καλά!!!

 

Ε όχι ρε παιδιά. Έτσι φτιάχνει υπόθεση και το ξαδερφάκι μου...

 

 

[Πυθαρίων]

1.

Drake Ramore said:

«αυτό που πιστεύω ότι εννοεί ο Νοcturnal είναι ότι στην μια περίπτωση είναι πιο συνειδητή η γραφή ενώ στην άλλη πιο υποσυνείδητη.»

Ευχαριστώ Drake.

Αντιλαμβάνομαι κι εγώ κάπως έτσι την άποψη του Nocturnal. Εξηγεί άλλωστε κι εκείνος πως η συνειδητή γραφή του φαίνεται ότι επηρεάζει τη ζωντάνια σ’ ένα συγγραφικό έργο. Μπορεί σε κάποια κείμενα αυτό να είναι έκδηλο και ασφαλώς δεν έχω την πρόθεση να διαφωνήσω. Αυτό που εγώ ήθελα να επισημάνω με το προηγούμενο post μου είναι ότι:

 

Η σύλληψη δεν είναι μόνο ένας εξωτερικός ψίθυρος που προέρχεται από μια μούσα – υποβολέα, όπως παραστατικά και πολύ ποιητικά την ονοματίζουμε. Είναι ταυτόχρονα, στον ίδιο - αν όχι σε μεγαλύτερο – βαθμό, το προϊόν μιας εσωτερικής ζύμωσης, η οποία δεν αποκλείει την ανάμιξη της λογικής και ενδεχομένως κάποιας συγγραφικής σκοπιμότητας. Δηλαδή, τα προσλαμβανόμενα εξωτερικά ερεθίσματα (τα καλούμενα ως έμπνευση) αποκωδικοποιούνται, αναγνωρίζονται, αναλύονται, κωδικοποιούνται εκ νέου, ενσωματώνονται και κατατάσσονται τελικά σε συστοιχίες (για να ανακληθούν την στιγμή της καταγραφής “στο χαρτί”), μ’ έναν τελείως προσωπικό τρόπο, που σχετίζεται με τα ατομικά στοιχεία, τα βιώματα και τις εμπειρίες, που είναι ξεχωριστά για τον καθένα μας. Όλα αυτά εμπλέκονται στην διαμόρφωση του τελικού αποτελέσματος - το οποίο νοείται σαν τελική έμπνευση - και αποδίδεται, και σ’ αυτή επίσης την περίπτωση, στη μούσα που ψιθυρίζει. Έτσι τουλάχιστον το αντιλαμβάνομαι εγώ.

Ως εκ τούτου, μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να διακρίνω σε ποιο βαθμό αυτό το ιδιαίτερο προσωπικό λογικό φιλτράρισμα είναι (και πόσο) υπεύθυνο για την έλλειψη ζωντάνιας στο τελικό αποτέλεσμα. Γι αυτό θα απέφευγα να το αφορίσω, πριν μου γίνει προφανής και παρατηρήσιμος ο αρνητικός του ρόλος.

Πάντως, οφείλουμε ομολογουμένως μια επαγρύπνηση καθώς, σε κάποιες ακραίες περιπτώσεις, η από τρίτους παρέμβαση στην έμπνευση ή ακόμα χειρότερα η “στρατευμένη έμπνευση” παίζει ύποπτους ρόλους.

Στο παρελθόν έχω ταχθεί (μου φαίνεται σ’ ένα topic του aScannerDarkly με θέμα την ασάφεια) εναντίον της “κατά παραγγελία” συγγραφής, ή της καθοδηγημένης “έμπνευσης”, που έχουν από την αρχή ως εγκλωβισμένο στόχο ένα συγκεκριμένων προτιμήσεων αναγνωστικό κοινό, για εμπορικούς λόγους, ή άλλες σκοπιμότητες. Τέτοιου είδους κείμενα εμπεριέχουν αυξημένη την πιθανότητα να παράγουν παραπλανητικά είδωλα (ψεύτικες εικόνες), προσαρμοσμένα στα υποτιθέμενα γούστα του αναγνωστικού κοινού, χωρίς ίσως καμιά χρησιμότητα για εκείνο. Αλλά κι αυτό δεν είναι απόλυτο.

Μέχρι να φτάσουμε ούτως ή άλλως εκεί, μεσολαβούν πολλά άλλα ενδιάμεσα σκαλοπάτια. Για παράδειγμα, όλοι όσοι γράφουμε, γράφουμε για να αρέσουμε, ή με την ελπίδα ότι θα αρέσουμε και αυτό αμέσως – αμέσως θα μπορούσε να μας παγιδεύσει σε μια υπολογιστική σκέψη, και ν’ αλλοιώσει την αρχική “αυθεντικότητα” της πρωτογενούς μας έμπνευσης.

Εν πάση περιπτώσει, το τελικό προϊόν είναι που κρίνεται με τρόπο πολύ υποκειμενικό από τον αναγνώστη και αυτό μετράει. Και κάτι άλλο: Υπάρχουν ασφαλώς γενικά σημεία σύμπτωσης στις απόψεις του αναγνωστικού κοινού, αλλά είναι απίστευτο ότι όσο εξειδικεύουμε στην λεπτομέρεια, τόσο εξατομικεύεται το προσωπικό γούστο. Κάθε αναγνώστης είναι κάτι το ξεχωριστό.

Νομίζω βέβαια ότι ετούτο το ενδιαφέρον θέμα, όπως και πολλά άλλα θέματα περί την συγγραφή, δεν εξαντλείται σε σύντομες αναλύσεις.

 

2.

Με αφορμή τον όρο παραπλανητικά είδωλα, που ειπώθηκε παραπάνω, θα επιχειρήσω να ξετυλίξω, πολύ σύντομα, μια άλλη πτυχή αυθεντικότητας της συγγραφής, δίνοντας ταυτόχρονα απάντηση στην παρακάτω ερώτηση:

 

(Nocturnal said: )

«Τι ξεχωρίζει ένα συγγραφέα από έναν άλλο με τις ίδιες ικανότητες;»

 

“Το φεγγάρι στον κουβά” (μια αναφορά από το: “Τάο Τε Κινγκ” του Λάο Τσε, ή το: “Τάο και η Φυσική” του Φρίτζοφ Κάπρα, δεν θυμάμαι ακριβώς) περιγράφει τον άνθρωπο σε σχέση με την προσωπική του ιδέα για τη γνώση του, σαν έναν κουβά με ή χωρίς πάτο.

Ο (άνθρωπος) κουβάς με πάτο γεμίζει γρήγορα με νερό απ’ το πηγάδι. Μέσα του αντανακλάται το φεγγάρι, αλλά αυτό το φεγγάρι δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση, μια αυταπάτη. Νομίζεις πως μπορείς να το πιάσεις, βάζεις το χέρι στο νερό, μα το νερό ταράζεται και το φεγγάρι εξαφανίζεται. Ο (άνθρωπος) κουβάς χωρίς πάτο,μένει πάντα άδειος. Ατέλειωτες ποσότητες νερού μπορούν να περάσουν από μέσα του, χωρίς ποτέ να γεμίσει και χωρίς να δημιουργεί είδωλα. Δεν αντανακλά ποτέ το φεγγάρι, που για να το δεις, πρέπει να σηκώσεις τα μάτια σου ψηλά. Αυτό που βλέπεις εκεί, πάνω στον ουρανό, είναι το πραγματικό φεγγάρι.

Τι θέλει να πει η αναφορά-παραβολή; Ότι ο άνθρωπος Που Τα Ξέρει όλα και δεν μπορεί να χωρέσει άλλα, φτιάχνει για τον εαυτό του και τους άλλους αντανακλάσεις, υποκατάστατα αλήθειας, που τον περιορίζουν τόσο ώστε να αδυνατεί πλέον να αντιληφθεί και να εμβαθύνει στην πραγματικότητα, ή να αναπτύξει περισσότερο τον εαυτό του. Παρασύρει έτσι και εκείνους στους οποίους επιδρά.

Τι θέλω να πω εγώ, “παραφράζοντας” το νόημα; Ότι αυθεντικός συγγραφέας (άποψη και προσωπική απαίτηση) είναι εκείνος ο σεμνός υπηρέτης της μούσας του Που Δεν Γεμίζει Ποτέ Με Γνώση.

Αυτός δεν χαρακτηρίζεται από έπαρση, ούτε προσπαθεί να τονίσει την μεγαλοσύνη της ιδιότητάς του, επιδεικνύοντας με υπεροψία το έργο του. Δεν υπαινίσσεται πως υπάρχει ένα τέρμα στη γνώση και πως εκείνος, ο αλαζόνας, έχει φτάσει σ’ αυτό. Δεν επιβάλλει την αυθεντία του στον αναγνώστη με τρόπο ώστε να τον αποκλείει από τη συμμετοχή, ή να του περιορίζει τους ορίζοντες. Είναι ένας αιώνιος αναζητητής. Μοιράζεται την εμπειρία τη γνώση και τη φαντασία του, χωρίς να νοιάζεται να την “πουλήσει”. Δεν επιχειρεί να μας δείξει το είδωλο μέσα στο νερό.

Μας δείχνει τον ουρανό κι εκεί ο καθένας μας μπορεί να διακρίνει το φεγγάρι (του).

[Adicto]

Σχεδον ποτέ δεν εχω πλοκη στο μυαλό μου να γραφω. Συνήθως μου έρχεαι μια εικόνα που μου αρέσει και αρχίζω να χτίζω γύρω από αυτήν. Κάποιες φορές όμως μου έρχεται απλά η αρχική πρόταση και σιγά σιγα΄το νημα ξετυλιγεται από μόνο του. Μπορεί να αφήσω μια ιστορία στην άκρη για καιρό, μέχρι να δω που θα πάει.

 

 

[kleo]

Η μούσα είναι πόρνη πολυτελείας!

[Πυθαρίων]

Η μούσα είναι πόρνη πολυτελείας!

 

Δηλαδή, να μην ελπίζουμε στην έμπνευση εμείς, οι χωρίς χοντρό πορτοφόλι.

[lizbeth_covenant]

Λίγο μπερδεμένες οι φιλοσοφικές σου αναζητήσεις Παναγιώτη αλλά εντάξει τα ξεμπέρδεψα τελικά!!

 

Εγώ νομίζω πως ανήκω στους συγγραφείς-δημιουργούς(ή τουλάχιστον αυτό προσπαθώ). Και το προσπαθώ γιατί πιστεύω πως ο σωστός συγγραφέας πρέπει να έχει κρίση και να μπορεί να επιλέξει με σύνεση(πως τα λεω έτσι) τι θα βάλει στην ιστορία του απ' τις δεκάδες νέες ιδέες που ξεπετάγονται καθημερινά. Γιατί δε γίνεται να είναι όλες κατάλληλες! Έτσι κι εγώ όταν γράφω και μου έρχονται διάφορα άσχετα, στην αρχή ενθουσιάζομαι, μετά όμως σκέφτομαι τι θα μου προσφέρει η συγκεκριμένη ιδέα στην ιστορία. Αν βοηθάει στην πλοκή, στην ανάπτυξη των ηρώων ή σε κάτι τελος πάντων τοτε ναι, θα αλλάξω τη σειρά που τα είχα σκεφτεί και θα τη βάλω την ιδέα μου. Αλλά αν τίποτα απ'όλα αυτά δε γίνεται και χάνω το στόχο μου τότε απλά την αφήνω. Γενικά πιστεύω είναι ωραίο να είμαστε ανοιχτοι σε νέες ιδέες αλλά να έχουμε κρίση ώστε οι ιδέες μας να βελτιώσουν την ιστορία μας!

[KELAINO]

Είμαι παντελώς, τελείως και ολοκληρωτικά Α*ΝΙ*ΚΑ*ΝΗ να γράψω κάτι που θα ξέρω από την αρχή πώς θα τελειώνει. Συνήθως αρπάζω το στυλό κι άιντα, όπου βγει.

Αν καταδεχτεί η %$%^&Υ η Μούσα να ασχοληθεί και λίγο με την πάρτη μου (στη χάση και στη φέξη).

Αλλά όταν προκύψει επιτέλους η ακριβοθώρητη έμπνευση, τότε δεν έχει και μεγάλη διαφορά από τη διάρροια: και στις δυο περιπτώσεις ψάχνω πανικόβλητη για χαρτί.

[Solonor]

χαχα, καλό αυτό το τελευταίο!

[Stanley]

Εγώ σε ό,τι έχω γράψει,πάντα όμως, ξέρω το τέλος και απλά δουλεύω προς την προσέγγισή του. Έχω στο νου μου την τελευταία σκηνή γιατί αυτή είναι που θα με εκφράσει τελειωτικά και το θέμα που γεννάται είναι πότε και πώς θα φτάσω εκεί.

 

Ωραίο το κείμενο,ειδικά για ένα 14χρονο παιδί!

[Nocturnal]

Μετά τις 15 Αυγούστου δεν είχα δει καθόλου το topic και τώρα που το είδα

Πυθαριών σε ευχαριστώ πολύ για το No 2... Με καλύπτει απόλυτα

>http://fc08.deviantart.net/fs51/i/2009/268/5/b/Burning_From_Inside_by_Gilraen_Taralom.jpg

Edited September 9, 2010 by Nocturnal

[mman]

Αλλά όταν προκύψει επιτέλους η ακριβοθώρητη έμπνευση, τότε δεν έχει και μεγάλη διαφορά από τη διάρροια: και στις δυο περιπτώσεις ψάχνω πανικόβλητη για χαρτί.

/spam mode on/

Ρε Μπάμπη, ώρες-ώρες έχεις τον απάλευτο, λέμε!

 

/spam mode off/

[WILLIAM]

Εγώ συνήθως ξέρω που θα πάει η ιστορία, κατασκευάζω έναν σκελετό με τη γενική πλοκή και τι θα περιέχει κάθε κεφάλαιο, μετά στην αρχή κάθε κεφαλαίου το αναπτύσσω για το πως θα πάει λεπτομερώς και εκεί παίζω με τις ιδέες που θα έχω για το αν κάνουν ή όχι για το έργο μου.