Πριν τον ύπνο

[Mesmer]

Όνομα Συγγραφέα: Άγγελος

Είδος: Τρόμου

Βία; Όχι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 1.700

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Μια ιστορία που την είχα αφήσει μισοτελειωμένη εδώ και καιρό και θέλησα, επιτέλους, να την ολοκληρώσω...

 

 

Πριν τον ύπνο

Η Άρτεμις είχε μόλις βουρτσίσει τα δόντια της και κατευθυνόταν προς το δωμάτιό της. Ήταν νωρίς ακόμα και η αλήθεια ήταν πως δεν ήθελε να πέσει για ύπνο από εκείνη την ώρα. Αυτά τα μοναχικά βράδια της είχαν γίνει πλέον αβάσταχτα. Τα σιχαίνονταν για την ακρίβεια, επειδή το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να κακομοιριάζει τον εαυτό της, να σκέφτεται τις λάθος επιλογές της και τα άσχημα παιχνίδια που της έπαιξε η μοίρα. Κι αυτό, με την σειρά του, δεν της επέτρεπε να είναι καθόλου αισιόδοξη.

 

Είχε περάσει τις τελευταίες ώρες μετακινώντας τον εαυτό της από την καρέκλα του υπολογιστή, στην πολυθρόνα μπροστά στην τηλεόραση, κι από εκεί στον καναπέ λύνοντας σταυρόλεξα, αφού είχε κάνει πρώτα ένα πέρασμα από το ντουλάπι με τα σνακ. Κι αυτό επαναλαμβανόταν κάθε τόσο. Η ίδια είχε χάσει το μέτρημα εκείνο το βράδυ. Γι’ αυτό κι αποφάσισε να βάλει ένα τέλος στο μίζερο βράδυ της με το να χωθεί κάτω απ’ τα σκεπάσματα του κρεβατιού της κι ελπίζοντας ο ύπνος να ‘ρθει γρήγορα.

 

Έκλεισε την πόρτα απ’ το υπνοδωμάτιό της κι έριξε μια ματιά στο κρεβάτι που την περίμενε, πάντα ανάστατο, έτσι ώστε να είναι έτοιμο ανά πάσα στιγμή που εκείνη θα επιθυμούσε την συντροφιά του. Κοίταξε την ώρα στο κινητό της τηλέφωνο, το άφησε στο κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι, και μετά ξάπλωσε στο μαλακό στρώμα και τράβηξε πάνω της την βαριά κουβέρτα. Άπλωσε το χέρι προς τα πάνω ψάχνοντας να βρει τον διακόπτη της λάμπας. Λίγο αριστερά, λίγο πιο πάνω… καταραμένο… κάθε βράδυ τα ίδια...

 

Κλικ.

 

Το δωμάτιο βυθίστηκε στο σκοτάδι και η Άρτεμις έκλεισε τα μάτια της σε μια προσπάθεια να αποδιώξει όλες τις άσχημες σκέψεις, να χαλαρώσει και να αφήσει τον γλυκό ύπνο να την πάρει μαζί του όσο πιο γρήγορα γινόταν. Η ζεστασιά που μαζευόταν κάτω από την κουβέρτα ημέρευε το κορμί της και η ηρεμία της νύχτας γαλήνευε το μυαλό της. Κι ο ύπνος φάνηκε ότι έρχεται. Αλλά μαζί του έφερε και κάτι άλλο.

 

Βρισκόταν σε μια κατάσταση μεταξύ ύπνου και ξύπνιου όταν μια τρομακτική εικόνα συντάραξε όλο της το σώμα κι έκανε τις αισθήσεις της να δακρύσουν. Άκουσε τον εαυτό της να ουρλιάζει, αλλά δεν ήταν σίγουρη αν είχε συμβεί στο όνειρό της ή αν το είχε κάνει στ’ αλήθεια. Και καθώς ο ύπνος απομακρυνόταν, προσπάθησε να αφουγκραστεί τον απόηχο του ουρλιαχτού της. Αν αντιλαλούσε μέσα στ’ αφτιά της, αν ξεσηκώθηκαν κάποιοι διπλανοί ένοικοι. Όχι, δεν μπορούσε να ακούσει τίποτα τέτοιο.

 

Υπήρχε, όμως, κάτι άλλο που της γαργαλούσε ενοχλητικά τα αφτιά. Μαζί με εκείνη την εικόνα, που έσκιαξε τον ύπνο προς αποχώρηση, ακούστηκε και μια φωνή. Μια φωνή τρομακτική, ανατριχιαστική, πολύ βραχνή και πολύ μπάσα, κι αργόσυρτη, σαν να προσπαθούσε να γίνει κατανοητή με τον πιο φρικτό τρόπο. Και το μήνυμα που είχε φέρει εκείνη η φωνή ήταν απλό αλλά και προκλητικά απειλητικό: «Είμαι εδώ».

 

Η Άρτεμις έσφιξε την κουβέρτα γύρω της. Ένιωθε φοβισμένη, αγριεμένη, όπως κάθε φορά που ξυπνούσε μ’ αυτόν τον τρόπο από έναν εφιάλτη. Προσπαθούσε να διώξει εκείνη την εικόνα από το μυαλό της, ή καλύτερα, τα επακόλουθά της, επειδή δεν μπορούσε να θυμηθεί τι ακριβώς είχε δει μέσα σ’ εκείνην την εικόνα. Ήταν ένα πρόσωπο, μια φιγούρα, μια σιλουέτα, μια σκιά; Δεν ήταν σίγουρη. Ίσως είναι καλύτερα έτσι. Ήξερε, όμως, τον τρόμο τον οποίο της είχε προκαλέσει, και το γεγονός ότι, εκείνη η αδιευκρίνιστη εικόνα, δεν έλεγε να ξεκολλήσει από το μυαλό της την τρόμαζε ακόμη περισσότερο.

 

Ένας περίεργος ήχος ακούστηκε από την μεριά του παραθύρου. Ήταν ο αέρας ή κάποιος που προσπαθούσε να μπει μέσα; Μην κάνεις σαν μωρό, Άρτεμις. Έχεις ακούσει χιλιάδες φορές τέτοιους ήχους τα βράδια. Ήταν τέτοιοι, όμως; Κράτησε για μια στιγμή την αναπνοή της προσπαθώντας να ακούσει τι συνέβαινε έξω από το παράθυρό της. Και τότε ο ήχος ξανακούστηκε. Πιο έντονος, και με μεγαλύτερη διάρκεια. Είναι ο αέρας. Αν ήταν κάποιος που προσπαθούσε να μπει μέσα δεν θα έκανε τόση φασαρία. Ούτε κι αυτό, όμως, την εφησύχαζε. Μια ανατριχίλα είχε εξαπλωθεί στο κορμί της και μετά από λίγο κατάλαβε πως, όση ώρα είχε διαρκέσει ο ήχος, εκείνη είχε σφίξει τόσο πολύ τους μύες του σώματός της που είχαν αρχίσει να πονάνε.

 

Ήθελε να χαλαρώσει, αλλά μόνο η ζεστασιά κάτω από την κουβέρτα δεν της ήταν αρκετή. Είχε ανοίξει τα μάτια της και κοιτούσε το δωμάτιο, χωρίς πραγματικά να βλέπει. Το σκοτάδι μέσα στο δωμάτιό της ήταν αποπνικτικό. Έστρεφε το κεφάλι της δεξιά κι αριστερά προσπαθώντας να αντικρύσει κάτι, κι αυτή δεν ήξερε τι. Μια μικρή εστία φωτός ίσως, ή κάτι, οτιδήποτε, που θα της έδειχνε ότι βρισκόταν ακόμα μέσα στο δωμάτιό της. Και τότε το ένιωσε. Μια υγρή πνοή αέρα, μια ανάσα, να γλύφει απαλά το αφτί της.

 

Τίναξε τα χέρια της, το ένα της πόδι έκανε μια κίνηση που εκείνη ερμήνευσε σαν αποτυχημένη κλωτσιά, ένα κοφτό μουγκρητό βγήκε από τα χείλη της. Το κορμί της επέστρεψε στην πρότερη σφιγμένη κατάσταση, τα μάτια της σάρωναν δεξιά κι αριστερά το σκοτάδι, αλλά, κατά τα άλλα, παρέμενε τελείως ακίνητη. Είσαι ηλίθια, Άρτεμις. Απλά το αφτί σου σύρθηκε πάνω στην κουβέρτα.

 

Το σκοτάδι και η ησυχία της νύχτας, που συνήθως ήταν σύμμαχοί της στον ύπνο, είχαν μετατραπεί σε αδυσώπητοι εχθροί. Μέσα σ’ εκείνο το σκοτεινό πέπλο το δωμάτιό της άλλαζε εντελώς την κατάστασή του. Μπορούσε, πλέον, να είναι μια αχανής έκταση, μέσα στην οποία θα έμενε χαμένη για πάντα, ή να είχε μετατραπεί σε κλουβί από το οποίο δεν θα μπορούσε ποτέ να ξεφύγει. Οι δυνατότητες ήταν απεριόριστες και καμία δεν φαινόταν ευνοϊκή για εκείνη.

 

Ήθελε να ανάψει το φως, να σιγουρευτεί πως βρίσκεται ακόμα μέσα στο δωμάτιο της, πως δεν είχε μεταφερθεί, παρά την θέλησή της, σε μια εφιαλτική ονειροχώρα. Το να απλώσει, όμως, το χέρι της προς τα πάνω και να ψάξει να βρει τον διακόπτη έμοιαζε με ηράκλειος άθλος, με τις δεδομένες συνθήκες. Το μόνο μέρος στο οποίο ένιωθε ασφάλεια ήταν κάτω από την κουβέρτα και δεν σκόπευε να το αφήσει. Ούτε και σκόπευε να κλείσει τα μάτια της, επειδή, αν και δεν έβλεπε τίποτα, ο φόβος τής ερμήνευε πως κάτι παραμόνευε μέσα στο σκοτάδι.

 

Δεν ήξερε αν ήθελε να μάθει αν κάτι απόκοσμο και τρομακτικό βρισκόταν κάπου μέσα στο δωμάτιό της, αλλά η ανησυχία της αναμονής χωνόταν όλο και βαθύτερα στο κορμί της, κάνοντάς την να πονάει, μ’ αυτήν την άβολη στάση ακινησίας και αργής αναπνοής. Άπλωσε το χέρι της προς το κομοδίνο, πάντα καλυμμένο από την κουβέρτα, για να πιάσει το κινητό της. Οι κινήσεις της ήταν αργές και αθόρυβες, ώστε να μην την αντιληφθεί το ό,τι καραδοκούσε στο σκοτάδι. Αν κάποιος με έβλεπε αυτήν τη στιγμή, θα ξεραινόταν από τα γέλια, σκεφτόταν ενώ σημασία δεν έδινε στο πόσο γελοίες έπρεπε να ήταν πράξεις της.

 

Έβγαλε κάτω από την κουβέρτα μόνο τα μάτια της και πάτησε ένα κουμπί του κινητού. Αμέσως η οθόνη του φωτίστηκε, ρίχνοντας ένα αμυδρό φως μέσα στα δωμάτιο. Γνωστά αντικείμενα αποκαλύφθηκαν, το γραφείο, η ντουλάπα, η καρέκλα, αλλά χωμένα μέσα στις σκιές, ακόμη κι αυτά, έδειχναν απειλητικά.

 

Η Άρτεμις άρχισε να σαρώνει αργά το δωμάτιο, από τα δεξιά προς τα αριστερά, αναζητώντας οτιδήποτε θα έμοιαζε παράταιρο. Ξαφνικά το δωμάτιο βυθίστηκε και πάλι στο σκοτάδι κάνοντάς την να ξεφυσήσει τρομαγμένη και να χωθεί κάτω από την κουβέρτα. Το κινητό, απλά έσβησε το κινητό.

 

Ξαναπάτησε ένα κουμπί και η οθόνη φωτίστηκε ξανά, το ίδιο και το δωμάτιο, κι εκείνη, για ακόμη μία φορά, αισθάνθηκε ανόητη. Για να αποφύγει παρόμοια περιστατικά αυτο-ντροπιάσματος, η Άρτεμις, πατούσε κάθε λιγάκι το κουμπί του κινητού της ώστε να διατηρείται η οθόνη αναμμένη, ενώ συνέχιζε την σάρωση του δωματίου.

 

Δυο μαύρα μάτια άστραψαν μέσα στο αμυδρό φως του κινητού, κρυμμένα στην απέναντι, απόμακρη γωνία του δωματίου. Τα χείλη της σφίχτηκαν, η καρδιά της πετάρισε κι ένας βουβός στεναγμός βγήκε από μέσα της μαζί με μια αργή εκπνοή. Με μια απότομη κίνηση το κινητό εκσφενδονίστηκε από το χέρι της με κατεύθυνση τα μαύρα μάτια που έλαμπαν απειλητικά. Η συσκευή αστόχησε, χτύπησε στον τοίχο και προσγειώθηκε πάνω στο γραφείο, που βρισκόταν εκεί δίπλα. Η οθόνη του, όμως, παρέμεινε αναμμένη και μέσα στο λιγοστό φως που εξέπεμπε, η Άρτεμις μπόρεσε να δει αυτό που την είχε τρομάξει τόσο πολύ.

 

Ήταν ένα πανέμορφο, μάλλινο αρκουδάκι που είχε ακουμπισμένο πάνω στο καλοριφέρ. Οι σκούρες χάντρες που είχε για μάτια, συνέχιζαν να λάμπουν υπό του αχνού φωτός, αλλά τώρα της μετέδιδαν μια γλυκιά ηρεμία και αγαλλίαση. Την ηρεμούσαν και έδιωχναν σιγά-σιγά τον φόβο που την είχε κυριέψει. Αυτό ήταν και το τελευταίο πράγμα που είδε, επειδή εκείνη τη στιγμή, η οθόνη του κινητού έσβησε, αφήνοντάς τη μόνη μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο.

 

Για έναν περίεργο λόγο, άρχισε να νιώθει καλύτερα. Ηρέμησε κάπως και τα χείλη της σχημάτισαν ένα χαμόγελο, αποδεχόμενη πλέον, το πόσο παράλογη είχε φανεί εκείνες τις λίγες στιγμές. Ανησύχησε, ακόμη και για το αν είχε πάθει καμιά ζημιά το κινητό της. Καλά να πάθεις. Αφού κάνεις σαν παιδάκι.

 

Μια γλυκιά χαλάρωση ήρθε και απλώθηκε στο κορμί και στο μυαλό της. Η κούραση αναδύθηκε ξανά από μέσα της, παραμερίζοντας τα υπόλοιπα ανεπιθύμητα συναισθήματα . Τα βλέφαρά της δεν ήθελα να μείνουν άλλο ανοιχτά και οι βαθιές της ανάσες την μετέφεραν αργά, στις περιοχές των ονείρων που ήθελε να βρίσκεται. Κι ενώ βρισκόταν στην τελική φάση, προτού ο ύπνος καταφέρει να απομονώσει ολοκληρωτικά τις αισθήσεις της από τον υπόλοιπο κόσμο, άκουσε εκείνον τον ανατριχιαστικό ήχο, που δυστυχώς, ή ευτυχώς, δεν την έβγαλε από την κατάστασή της, αλλά την άφησε να προχωράει στα μονοπάτια που χάραξε ο Μορφέας. Ο ήχος ήταν ένα γρατζούνισμα που ερχόταν από παντού μέσα από το δωμάτιο. Σαν να έβγαινε μέσα από τους τοίχους, τα έπιπλα και οτιδήποτε άλλο βρισκόταν εκεί μέσα. Αλλά η Άρτεμις κοιμήθηκε και ο ήχος, χωρίς εκείνη να το γνωρίζει, συνεχίστηκε.

 

Ξύπνησε την επόμενη μέρα το πρωί έχοντας ξεχάσει παντελώς ό,τι είχε συμβεί το προηγούμενο βράδυ. Τεντώθηκε μέσα στην κουβέρτα της και χασμουρήθηκε διαμαρτυρόμενη προς τον πρωινό ήλιο, που είχε τρυπώσει μέσα στο δωμάτιό της. Κλώτσησε την κουβέρτα από πάνω της για να σηκωθεί από το κρεβάτι και το πρώτο άνοιγμα των ματιών της έκανε τα πάντα να παγώσουν, κλείνοντάς την σε μια στιγμή φρίκης. Πάνω σε κάθε επιφάνεια του δωματίου της, είτε ήταν η μπογιά του τοίχου, ή το ξύλο των επίπλων, ή το μέταλλο των καλοριφέρ, βρισκόταν χαραγμένη η ίδια φράση, επαναλαμβανόμενη ξανά και ξανά, σε ένα τρομακτικό μοτίβο: «Ήμουν εδώ».

 

 

ΤΕΛΟΣ

Ορεστιάδα, 22 Αυγούστου 2010

 

Καληνύχτα σε όλους…

 

Edited August 23, 2010 by Mesmer

[Drake Ramore]

Ωραίο!

Θα το ήθελα κάπως μεγαλύτερο, με καλύτερα δομημένη την κλιμάκωση απο την ανησυχία στον φόβο και απο εκεί στον τρόμο (που έντεχνα απέφυγες να δώσεις), αλλά είναι καλό!

[christina91]

Αν δεν κοιμάμαι απόψε η αιτία θα είσαι εσύ. . Παρόλα αυτά συμφωνώ με τον πιο πάνω .

[Nienor]

Σε μισώ, κύριος... σε μισώ! Και σε ολόκληρο μη σου πω κι όλας!

Στάνταρ θα το πάθω πάλι αυτό το πράγμα γιατί θα τριβελίζει το μυαλό μου μέχρι να κοιμηθώ... Βέβαια για να είμαι ειλικρινής χαίρομαι ιδιαίτερα που δεν αούω μόνο εγώ φωνές που με ξυπνάνε. Κι η φωνή είναι χειρότερη από την εικόνα, δεν έχω ιδέα γιατί, αλλά είναι γιατί πιστεύεις πάντα πως την άκουσες αλήθεια. Έχει τύχει φάση να ακούσω "και τώρα ξύπνα" και να ξυπνήσω με αυτή τη φράση προσπαθώντας μάταια να θυμηθώ τα προηγούμενα και διάφορα άλλα ανατριχιαστικά...

 

 

Τέσπα, πέρα από τα προσωπικά μου, η ιστορία είναι πάρα πολύ καλή. Όσο ακριβώς χρειάστηκε για να με φρικάρει. Εμένα δε μεσολαβεί ούτε μια στιγμή συνήθως μεταξύ άγχους και πανικού, δε θα πέταγα το κινητό μου αλλά στάνταρ θα άναβα το φως. Γενικά όμως, έχεις πετύχει πολύ ωραία όλη τη σκηνή κι ασχέτως με το αν θα τα έκανα εγώ πιστεύω ακράδαντα πως αυτά είναι που έκανε κάποια Άρτεμις.

[AftPeakTank]

Δεν μας παρατάς λέω εγώ βραδιάτικα;

 

Πολύ ωραίο... Δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι θα μπορούσε κάποιος να γράψει τόσα πολλά για την περιγραφή των συναισθημάτων μεταξύ ύπνου και ξύπνιου...Μου άρεσε πολύ αλλά και εσύ βραδιάτικα...

[TODESTRIEB]

Πολυ ωραια προσπαθεια!Ετσι για τις εγκυκλοπαιδικες μας γνωσεις να πουμε οτι οι εξελιχτικοι ξυχιατροι πιστευουν οτι ο ανθρωπος εχει την ταση να φανταζεται αντικειμενα ή καταστασεις ως εμψυχα οντα.

Π.χ. οταν βλεπεις μια σκια φανταζεσαι οτι ισως ειναι ενας δολοφονος.Αυτο γινεται γιατι στην περιπτωση που η σκια ειναι σκια ολα ειναι οκ,αλλα αν η σκια ειναι οντως δολοφονος τοτε μπορει να ειναι μοιραιο...Πανω σε αυτη τη λειτουργια μπορεις να πονταρεις πολυ,οταν γραφεις τρομο κι εσυ αξιοποιεις τα θεματα εφιαλτη-φωνη-σκοτεινο δωματιο αψογα.Κατα τη γνωμη μου ενα φρικιαστικο φιναλε θα εκανε την ιστορια ακομα καλυτερη.

[Tattoman]

Ωραίο, μου αρέσουν αυτού του είδους τα ends. Μπράβο.

[wordsmith]

Σίγουρα πολύ ατμοσφαιρικό, αλλά προτιμώ αυτά που είναι πιο ξεκάθαρο τι συμβαίνει, ποια είναι η υπόθεση κλπ. Συμφωνώ με τα παιδιά από πάνω ότι θα φαινόταν πιο ολοκληρωμένο αν το προχωρούσες και αυτό ήταν μόνο η αρχή μιας πιο μακριάς και περίπλοκης ιστορίας τρόμου.

Edited August 24, 2010 by wordsmith

[dagoncult]

Ξεκινάει ωραία (πρώτη παράγραφος). Δυστυχώς, στην πορεία τα ψυχολογικά προβλήματα της Άρτεμις χάνονται. Είναι ένα σημείο που ίσως έχει κάποια σημασία. Εννοώ ότι αυτά τα προβλήματα πιθανώς μπορούν να χρησιμεύσουν για να μας δώσεις έξτρα στοιχεία για την κοπέλα, να μας την γνωρίσεις καλύτερα και να δώσεις βάρος και σε άλλες πτυχές της ιστορίας.

 

Παίζουν κάποιες λέξεις που επαναλαμβάνονται (πχ σάρωσε, σάρωσαν...).

Με όλη τη σχετικότητα που υπάρχει στα πράγματα... νομίζω πως σε κάνα δυο σημεία ίσως να υπάρχει ψιλοπροβληματική επιλογή λέξεων (πχ

''Μαζί με εκείνη την εικόνα, που έσκιαξε τον ύπνο προς αποχώρηση, ακούστηκε και μια φωνή'' ή ''Ούτε και σκόπευε να κλείσει τα μάτια της, επειδή, αν και δεν έβλεπε τίποτα, ο φόβος τής ερμήνευε πως κάτι παραμόνευε μέσα στο σκοτάδι'' ή ''Οι κινήσεις της ήταν αργές και αθόρυβες, ώστε να μην την αντιληφθεί το ό,τι καραδοκούσε στο σκοτάδι''

).

 

Για το κινητό... δεν ξέρω αν θα το πέταγα στο χτικιό (θα τολμήσω να πω πως όχι, μιας και πιθανολογώ ότι θα ήμουν πιο απασχολημένος να χέζομαι από το φόβο μου ). Πάντως, να σου πω την αλήθεια, στην φάση που πρωτοτσιμπάει το κινητό, μού φαίνεται πιο πιθανό να ανοίξει το φως ή στην τελική να χρησιμοποιήσει το φως του κινητού για να ανοίξει το φως του δωματίου.

 

Το τελείωμα μού άρεσε, η ατάκα μού φάνηκε ταυτόχρονα σπούκι και ειρωνική

(ειρωνική επειδή περίμενα να διαβάσω ότι έχει γίνει το σώσε τη νύχτα, και τελικά σκάει το λουκούμι στο τέλος.

Είναι λες και πριν σ' αφήσει, το ''Πριν τον ύπνο'' σου ρίχνει ένα τελευταίο ειρωνικό γελάκι. Κουλ.

 

Έχεις βάλει αρκετά κόμματα, ε;

 

Το γραπτό δείχνει μια αυξημένη δυναμική σε ότι έχει να να κάνει με την στιγμή προς στιγμή περιγραφή/παρακολούθηση των καταστάσεων (οι περισσότερες από τις 1700 λέξεις είναι μονοπλάνο).

Σηκώνει βελτιώσεις. Είναι καλή προσπάθεια.

[Mesmer]

Ευχαριστώ για τα σχόλια, παιδιά. Πάντα ευπρόσδεκτα και χρήσιμα.

 

Λίγα λόγια κι από μένα.

Για όσους είπαν ότι η ιστορία θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη. Ήθελα να περιγράψω την κλειστοφοβία και τον παράλογο φόβο που μας πιάνει όταν ξυπνάμε από έναν εφιάλτη και το πώς κάποια μικροπράγματα (όπως ένας θόρυβος ή ένα απαλό άγγιγμα) γίνονται τρομακτικά μέσα στο σκοτάδι. Δεν ήθελα να μπλέξω με αλλόκοσμες καταστάσεις, πέραν του τέλους, έτσι για το τουίστ. Γι' αυτό και η εξέλιξη της ιστορίας περιοριζόταν μέσα σε ένα δωμάτιο. Αν γινόταν μεγαλύτερη, θα γινόταν, ταυτόχρονα και κουραστική. Ναι, θα μπορούσε να αποτελέσει την αρχή μιας μεγαλύτερης και πιο περίπλοκης ιστορίας, την οποία δεν θα ήθελα να γράψω :Ρ

 

Dragoncult, γνωρίζω ότι υπάρχει μια ασυνέχεια μεταξύ της εισαγωγής και της υπόλοιπης ιστορίας. Αλλά όταν δεν μπορώ να μπω κατευθείαν στο ψητό μιας ιστορίας, μ' αρέσει να βάζω μια μικρή εισαγωγή, που μερικές φορές αποδεικνύεται ψιλοάσχετη. Λάθος-ξελάθος, το κάνω :Ρ

Για την ψιλοπροβληματική επιλογή των λέξεων που αναφέρεις, ναι ίσως να είναι λίγο περίεργα δοσμένες, αλλά δεν είναι εντελώς λάθος.

Αυτό με τα κόμματα το γνωρίζω, έχει αναφερθεί και σε άλλο κείμενό μου. Προσπαθώ να το βελτιώσω, αλλά νομίζω ότι το πρόβλημα είναι πως έχει κολλήσει το πλήκτρο «,» του πληκτρολογίου μου :Ρ

 

Καλημέρα !

 

 

[DinMacXanthi]

Η ιστορία μου άρεσε, με κράτησε, και τα σχόλια των παραπάνω με βρίσκουν σύμφωνο, ιδιαίτερα του Dagoncult. Το διάβασα χθες το πρωί με τον καφέ, και ουχί βράδυ οπότε καλό να ξέρεις πως λειτουργεί κι εκτός νυχτερινών ωρών.

 

 

Επειδή το twist στο τέλος προσθέτει το paranormal και αφού (μιας και η ιστορία τελειώνει) την χαρακτήρα δεν την ξαναβλέπουμε, θα μπορούσες να το πας πιο περα. Μια γνώμη, θα είχε πολύ δύναμη να έμπαινε μέσα κάποιος 2ος χαρακτήρας για να τη βρει νεκρή και να δει τα γράμματα στους τοίχους. Στην παρούσα φάση, ο 2ος χαρακτήρας γίνεται τα μάτια του αναγνώστη.

Βέβαια, αυτό το τέλος είναι προσωπική γνώμη και αλλάζει την ιστορία, οπότε μη το πάρεις πολύ στα σοβαρά για feedback.

[Stanley]

Συμφωνώ με Ντράγκον και Ντιν,η ιστορία ήταν καλή,αλλά δεν με άγγιξε, πόσω μάλλον να μου προκαλέσει φόβο να κοιμηθώ...Να επισημάνω μερικά λαθάκια,μόνο:

 

είχαν μετατραπεί σε αδυσώπητοι εχθροί. ΄΄σε αδυσώπητους εχθρούς΄΄,συντακτική ανακολουθία

το ΄΄υπό΄΄ παίρνει αιτιατική μετά και όχι γενική

αυτοντροπιάσματος:δεν είναι αναγκαία,νομίζω,η παύλα,άσε που παραπλανά για έναρξη παρενθετικής πρότασης...

,

[Mesmer]

Οι επισημάνσεις καταχωρήθηκαν στα κιτάπια του «Γραμματικά λάθη που ουδέποτε πρέπει να ξανασυμβούν»

 

 

 

 

Ευχαριστώ για το σχόλιο, Χρήστο. Καλημέρα.

 

 

[Lady Nina]

Χμμ... Ευτυχώς που το διάβασα μέρα μεσημέρι! Ομολογώ πως σε κάποιες σκηνές τρόμαξα. (Ίσως, βέβαια, να τρομάζω πολύ εύκολα...)

 

Ειδικά στο σημείο όπου ένιωσε μια ανάσα στο αυτί της και σε εκείνο όπου είδε δυο μάτια να λαμπυρίζουν! (Πριν φυσικά αποδειχτεί πως ήταν το κουκλάκι.)

 

Well done από εμένα!

 

Υ.Γ.: Εντάξει, επιδέχεται βέβαια κάποιες διορθώσεις, αλλά νομίζω πως τις έχουν ήδη αναφέρει τα άλλα μέλη...

[Mesmer]

Σ' ευχαριστώ για το σχόλιο, Έλενα.

 

Απλά να θυμάσαι, πάντα υπάρχει κάτι κρυμμένο στο σκοτάδι, και πάντα υπάρχει κάτι πίσω από την κουρτίνα

[Lady Nina]

Παρακαλώ, Άγγελε!

 

Ατιμούλη... Πας να με τρομάξεις, αλλά δε θα σου περάσει...! Είναι μέρα ακόμα!

[Oceanborn]

Η πιο καλή ιστορία τρόμου που έχω διαβάσει ως τώρα στο φόρουμ. Ίσως φταίει αυτό που λες στην αρχή, όλοι μας έχουμε ζήσει κάτι ανάλογο. Το τέλος ήταν ανατριχιαστικό και έχεις μια εξαιρετική περιγραφική ικανότητα Μπράβο Mesmer. Θα διαβάσω κι άλλα απο εσένα

[Mesmer]

Σ' ευχαριστώ για τα κολακευτικά λόγια, Virginia! Χαίρομαι που σου άρεσε η ιστορία μου.

 

Συνέχισε να διαβάζεις από την βιβλιοθήκη Τρόμου και θα βρεις πολλές εξαιρετικές ιστορίες. Θα διαπιστώσεις ότι υπάρχουν άτομα που πραγματικά ξέρουν πώς να χειρίζονται τον τρόμο. Εγώ είμαι περισσότερο παιδί της ΕΦ με μερικές εκλάμψεις τρόμου

[Oceanborn]

Δεν μπαίνω στα χωράφια της κολακείας, ότι είπα το εννοώ... Καλή συνέχεια λοιπόν