Fyodor Dostoyevsky

[Asgaroth 69]

Εγώ αντιθέτως ξεκίνησα από το "Έγκλημα και τιμωρία" το οποίο το διάβασα στα τέλη της εφηβείας και με είχε επηρεάσει πολύ το διάστημα που το διάβαζα. Αγαπημένο ανάγνωσμα που πάντα νοιώθω έτοιμος να διαβάσω για ακόμα μια φορά. Μετά αρκετά αργότερα διάβασα το υπόγειο, το οποίο το θεωρώ αριστούργημα. Είναι σαν να δίνει μια τομή στον εγκέφαλο του αναγνώστη και να ζουλάει μέσα έναν καθρέφτη. Ακολούθησε ο "Παίκτης", αριστουργηματικό στο να αποδώσει τον πυρετό του τζόγου και "Το όνειρο ενός γελοίου" που το θεωρώ απίστευτα πρωτοποριακό για την εποχή του. Κάποια στιγμή είχα διαβάσει και τον "Κροκόδειλο" μια πολύ ωραία πολιτική σάτιρα.

[Δημήτρης 2,426]

Διάβασα το ''Ο Παίχτης''. Καλύτερο από ''Το Υπόγειο'' χωρίς πάντως να είναι κάτι το τρομερό. 

Κουμαρόσκυλα. Φορούν ασυναίσθητα παρωπίδες αναφορικά με τον περίγυρο τους. Για τις συνέπειες των πράξεων τους. Δεν έχουν επίγνωση, όχι δεν τους νοιάζει. Απλά κάνουν ότι χρειαστεί για να παίξουν και αυτό είναι όλο. Ζώντας μόνο για το τώρα, για εκείνη την στιγμή. Αδιάφορο αν μετέπειτα δεν θα έχουν καν να φάνε. Κάπως έτσι ήλπιζα ότι θα είναι, εστιάζοντας μόνο στο συγκεκριμένο -αρρωστημένο- σκέλος. Αλλά δεν. Ο αφηγητής που είναι κάργα τέτοιο, ταλανίζεται παραδόξως και από άλλους δαίμονες που έχουν να κάνουν με τις κοινωνικές του συναναστροφές. Δεν με χάλασε τόσο αυτό όσο οι ερωτοτροπίες και οι υπαρξιακές του ανησυχίες. Όπως το ότι δεν είχε πρόβλημα να γίνει σκουλήκι η μούσα του να τον πατήσει. Αλλά τελικά δεν συνέβη γιατί έπαιζε και άλλη παίκτρια οπότε και μία έτσι, μία αλλιώς. Και μία από τα ίδια και με άλλους, εξίσου ή λιγότερο καμμένα χαρτιά (άθελα μου έκανα λογοπαίγνιο) με τον ίδιο. 

Νόμιζα ότι θα πήγαινε έτσι μέχρι τέλους αλλά η απρόσμενη εμφάνιση της μπαμπουλίνκα προσέδωσε άλλη χάρη. Με το φλογερό ταμπεραμέντο και την αθυροστομία της. Αποδίδεται με ωραίο τρόπο η ατμόσφαιρα της όλης έξαψης. Η τρέλα, το αμόκ, η φρενίτιδα. Όταν κανείς πάει όχι για να κερδίσει αλλά για να παίξει. Οπότε και αυτό ήταν, το 'χασε το παιχνίδι. Καλό ήταν σε γενικές γραμμές για ένα απόγευμα. Ιδίως για ομοϊδεάτες για να μπορούν να στοχάζονται ''Εγώ θα τα είχα πάει καλύτερα''  Ενδεχομένως αυτοβιογραφικό μιας και ως γνωστόν ο συγγραφέας βίωσε παρόμοιες, ζόρικες καταστάσεις.

Έμεινε στα αδιάβαστα το ''Έγκλημα και Τιμωρία'', θα το πιάσω μάλλον από την επόμενη χρονιά. 

Edited May 13 by Δημήτρης