Fyodor Dostoyevsky

[Asgaroth 70]

Εγώ αντιθέτως ξεκίνησα από το "Έγκλημα και τιμωρία" το οποίο το διάβασα στα τέλη της εφηβείας και με είχε επηρεάσει πολύ το διάστημα που το διάβαζα. Αγαπημένο ανάγνωσμα που πάντα νοιώθω έτοιμος να διαβάσω για ακόμα μια φορά. Μετά αρκετά αργότερα διάβασα το υπόγειο, το οποίο το θεωρώ αριστούργημα. Είναι σαν να δίνει μια τομή στον εγκέφαλο του αναγνώστη και να ζουλάει μέσα έναν καθρέφτη. Ακολούθησε ο "Παίκτης", αριστουργηματικό στο να αποδώσει τον πυρετό του τζόγου και "Το όνειρο ενός γελοίου" που το θεωρώ απίστευτα πρωτοποριακό για την εποχή του. Κάποια στιγμή είχα διαβάσει και τον "Κροκόδειλο" μια πολύ ωραία πολιτική σάτιρα.

[Δημήτρης 2,693]

Διάβασα το ''Ο Παίχτης''. Καλύτερο από ''Το Υπόγειο'' χωρίς πάντως να είναι κάτι το τρομερό. 

Κουμαρόσκυλα. Φορούν ασυναίσθητα παρωπίδες αναφορικά με τον περίγυρο τους. Για τις συνέπειες των πράξεων τους. Δεν έχουν επίγνωση, όχι δεν τους νοιάζει. Απλά κάνουν ότι χρειαστεί για να παίξουν και αυτό είναι όλο. Ζώντας μόνο για το τώρα, για εκείνη την στιγμή. Αδιάφορο αν μετέπειτα δεν θα έχουν καν να φάνε. Κάπως έτσι ήλπιζα ότι θα είναι, εστιάζοντας μόνο στο συγκεκριμένο -αρρωστημένο- σκέλος. Αλλά δεν. Ο αφηγητής που είναι κάργα τέτοιο, ταλανίζεται παραδόξως και από άλλους δαίμονες που έχουν να κάνουν με τις κοινωνικές του συναναστροφές. Δεν με χάλασε τόσο αυτό όσο οι ερωτοτροπίες και οι υπαρξιακές του ανησυχίες. Όπως το ότι δεν είχε πρόβλημα να γίνει σκουλήκι η μούσα του να τον πατήσει. Αλλά τελικά δεν συνέβη γιατί έπαιζε και άλλη παίκτρια οπότε και μία έτσι, μία αλλιώς. Και μία από τα ίδια και με άλλους, εξίσου ή λιγότερο καμμένα χαρτιά (άθελα μου έκανα λογοπαίγνιο) με τον ίδιο. 

Νόμιζα ότι θα πήγαινε έτσι μέχρι τέλους αλλά η απρόσμενη εμφάνιση της μπαμπουλίνκα προσέδωσε άλλη χάρη. Με το φλογερό ταμπεραμέντο και την αθυροστομία της. Αποδίδεται με ωραίο τρόπο η ατμόσφαιρα της όλης έξαψης. Η τρέλα, το αμόκ, η φρενίτιδα. Όταν κανείς πάει όχι για να κερδίσει αλλά για να παίξει. Οπότε και αυτό ήταν, το 'χασε το παιχνίδι. Καλό ήταν σε γενικές γραμμές για ένα απόγευμα. Ιδίως για ομοϊδεάτες για να μπορούν να στοχάζονται ''Εγώ θα τα είχα πάει καλύτερα''  Ενδεχομένως αυτοβιογραφικό μιας και ως γνωστόν ο συγγραφέας βίωσε παρόμοιες, ζόρικες καταστάσεις.

Έμεινε στα αδιάβαστα το ''Έγκλημα και Τιμωρία'', θα το πιάσω μάλλον από την επόμενη χρονιά. 

Edited May 13, 2020 by Δημήτρης

[Δημήτρης 2,693]

On 5/13/2020 at 10:08 AM, Δημήτρης said:

Έμεινε στα αδιάβαστα το ''Έγκλημα και Τιμωρία'', θα το πιάσω μάλλον από την επόμενη χρονιά. 

Μόλις το τελείωσα. Άργησα, μου πήρε σχεδόν τρεις βδομάδες. Όχι ότι δεν μου άρεσε, καλό ήταν. Αλλά το βρήκα κατά διαστήματα βαρετό. 

Ο κεντρικός χαρακτήρας που διαπράττει το έγκλημα είναι ένας μέσος άνθρωπος. Φτωχός φοιτητής, με τα ζόρια που τραβάνε όσοι αναγκάζονται να τα βγάζουν πέρα με περιορισμένους πόρους. Όχι δηλαδή κάποιο απόβρασμα που διακατέχεται από δολοφονικές τάσεις και αρέσκεται να αποσύρει συστηματικά. Αλλά το κάνει. Προβαίνει στο απονενοημένο διάβημα και από εκεί και πέρα δεν υπάρχει πλέον γυρισμός. Άκυρες οι δικαιολογίες που ταΐζει τον εαυτό του ότι το θύμα ήταν τιποτένιο και πήρε αυτό που του άξιζε. Και με τις καλοσύνες που θα κάνει από εδώ και πέρα, θα το σβήσει. Οι τύψεις που τον διακατέχουν υπερισχύουν και τον κάνουν να φέρεται αλλοπρόσαλλα. Να στοχοποιείται και να εγείρει υποψίες. Ενώ παράλληλα παίζουν προβλήματα και σε άλλα ταμπλό που έχουν να κάνουν με τον κοινωνικό του περίγυρο. 

Ωραία η σκέψη αλλά με ξένισε λίγο η εκτέλεση. Όχι τόσο για τις υπαρξιακές ανησυχίες και τις φιλοσοφικές σκέψεις. Όσο για τις μακρόσυρτες παραγράφους και εκτενή τεκταινόμενα ανθρώπων της διπλανής πόρτας. Νόμιζα ότι θα επικεντρωνόταν περισσότερο στα του εγκλήματος. Σε γενικές γραμμές πέρασα καλά, αλλά θα έλεγα ότι ''Ο παίκτης'' μου άρεσε περισσότερο. 

Edited July 11 by Δημήτρης