Βιβλία που δεν θα ξεχάσετε ποτέ

[Tattoman]

Παιδιά, ο καθένας μας έχει διαβάσει πάρα πολλά βιβλία, αλλά έχετε σκεφτεί ποτέ ποια είναι τα βιβλία που σας σημάδεψαν, τα βιβλία τα οποία δεν θα τα ξεχάσετε ποτέ, τα βιβλία που ξεχώρισαν για εσάς στην ζωή σας. Τα κορυφαία... Ας γράφουμε εδώ τα βιβλία που πραγματικά μας ξετρέλαναν και τα θεωρούμε κορυφαία στο είδος τους...

[DimitrisX]

Το God Emperor of Dune θα μείνει σίγουρα ανεξίτηλο στη μνήμη μου, λόγω των φοβερών μονολόγων του χαρακτήρα-θεότητα Λίτο ΙΙ.

Νομίζω ότι δεν είναι απαραίτητη η γνώση των προηγούμενων τριών βιβλίων για να το διαβάσει κανείς.

Άλλωστε ο Herbert πάντα αναφέρει προηγούμενα γεγονότα χάριν επεξήγησης.

[Tattoman]

εμένα προσωπικά τα βιβλία που δεν θα ξεχάσω είναι τα εξείς: κώδικας Da vinci, το διάβασα μέσα σε δύο μέρες. Και η καλύτερη (προσωπικά) τριλογία της αστυνομικής λογοτεχνίας "Το κορίτσι με το τατουάζ" "Το κορίτσι που έπαιζε με την φωτιά" και "Το κορίτσι στην φωλιά της σφήγκας". Πραγματικά, τα κορυφαία βιβλία που έχω διαβάσει στην ζωή μου. Αν δεν το έχετε διαβάσει ορμήξτε...

[AftPeakTank]

Ένα βιβλίο με έκανε να μαγευτώ και να να μην θέλω να τελειώσει... Το νησί του μυστηρίου. Η ατμόσφαιρα με μάγεψε. Είχε μέσα επιστήμη, περιπέτεια, εικόνες ήταν φοβερό. Πραγματικά έχει μείνει μέσα στην ψυχή μου... Υπάρχουν και άλλα βιβλία πολύ ωραία που πραγματικά με άγγιξαν, ωστόσο κανένα δεν με έκανε να νιώσω όπως αυτό.

[Sileon]

Ένα βιβλίο με έκανε να μαγευτώ και να να μην θέλω να τελειώσει... Το νησί του μυστηρίου. Η ατμόσφαιρα με μάγεψε. Είχε μέσα επιστήμη, περιπέτεια, εικόνες ήταν φοβερό. Πραγματικά έχει μείνει μέσα στην ψυχή μου... Υπάρχουν και άλλα βιβλία πολύ ωραία που πραγματικά με άγγιξαν, ωστόσο κανένα δεν με έκανε να νιώσω όπως αυτό.

 

 

Τίνος συγγραφέα είναι αυτό;

[DinMacXanthi]

Τίνος συγγραφέα είναι αυτό;

 

Βερν.

[Nihilio]

Χμ, για να δούμε:

 

Σίγουρα η "Υπόθεση του Τσαρλς Ντέξτερ Γουόρντ" και οι ανθολογία "Haunter of the dark" του Lovecraft. Και άλλες ιστορίες του με έχουν σημαδέψει, αλλά το Haunter of the dark συγκεντρώνει με διαφορά τις καλύτερες ιστορίες του ερημήτη από το Πρόβενανς.

"Το κορίτσι της διπλανής πόρτας" του Τζακ Κέτσαμ. Ότι και να πει κανείς για αυτό το βιβλίο είναι πραγματικά λίγο. Τίποτα δεν παραμένει το ίδιο μετά την ανάγνωσή του.

"Η νεραΐδα των δοντιών" του Γκράχαμ Τζόυς. εξαίρετη ιστορία ενηλικίωσης και σύγχρονου φάνταζυ.

Dune του Frank Herbert. Δεν χρειάζονται νομίζω εξηγήσεις.

Σάλεμς Λοτ από Stephen King, γιατί είναι η καλύτερη αποτύπωση μιας κοινότητας που έρχεται σε επαφή με το υπερφυσικό.

Ο Νευρομάντης του Ουίλιαμ Γκίμπσον.

 

Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο αυτή τη στιγμή, αν και χαλαρά θα βρω άλλα 20 βιβλία που να χωράνε εδώ

[Sileon]

Τίνος συγγραφέα είναι αυτό;

 

Βερν.

 

 

Έλα ντε. Αυτόν είχα κατά νου. Δηλαδή, κάτι θυμόμουν, αλλά δεν το βρήκα κάπου, τουλάχιστον με αυτόν τον τίτλο, παρά μόνο ενός Έλληνα.

 

Από τον πρώτερο αναγνωστικό μου βίο -μια περίοδο που την οριοθετώ μεταξύ μέσων Δημοτικού και τέλη Γυμνασίου-, εν μέσω πολλών ξεχωρίζει και στέκει ορόσημο Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών. Το βιβλίο στο οποία χάθηκα ολόκληρος. Δεν ήξερα πως υπήρχε τέτοια λογοτεχνία, δεν ήξερα πως μπορείς να μαγευτείς με αυτόν τον τρόπο με ένα βιβλίο. Ένα ανάγνωσμα που διάβασα στην κατάλληλη ηλικία, την ιδανική στιγμή, δεδομένων των τότε ερεθισμάτων μου, των γούστων μου και των κενών που περίμεναν να συμπληρωθούν.

Edited August 26, 2010 by Sileon

[DinMacXanthi]

3+1 με ελάχιστη σκέψη.

 

Άρχοντας των Δαχτυλιδιών.

Σφαγείο νο 5.

The Science of Discworld / The God Delusion.

 

Δεν μιλάω για τα αγαπημένα μου βιβλία (ή καλύτερα, κείμενα) αλλά για βιβλία ξεχωριστά, που για διαφορετικούς λόγους δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Edited August 26, 2010 by DinMacXanthi

[MountainRoot]

Αντε και εμένα κάποια που μου έρχονται

 

1 - 1984

2 - Ο Αιώνιος Πόλεμος

3 - Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών

4 - Οι πειρατές της καμινάδας (Ευγένιος Τριβιζάς).......και δεν θέλω σχόλια

5 - Perdido Street Station (οτι και να πω είναι λίγο)

6 - Τραγούδι της Φωτιάς και του Πάγου

7 - Ο Μαύρος Πύργος

8 - IT Stephen King

και αρκετά πολιτικά και φιλοσοφικά

[Darkchilde]

Lord of the Rings.

The Earthsea saga: ποτέ μα ποτέ δεν ξέχασα τον Ged/Sparrowhawk και την σκιά του. Και την Tenar που βρήκε στο Tombs of Atuan.

The Dispossessed - Ursula K. LeGuin

Foundation original trilogy - Isaac Asimov: The Mule and Second Foundation. Trantor.

American Gods - Neil Gaiman: Mr. Wednesday.

 

Και αρκετά άλλα σίγουρα που αυτή την στιγμή δεν μπορώ να σκεφτώ (είμαι και στην δουλειά).

[KELAINO]

Αν τα πάρουμε με σειρά εμφανίσεως:

 

Πίπη Φακιδομύτη, Άστριντ Λίντγκρεν (μια ελαφρά σουηδεζοσύνη την είχα από πάντα...)

 

Ο Χιτών, Λόυντ Ντάγκλας (σαν παιδί κι εγώ...)

 

Το Χόμπιτ

 

Δε Λωξάντρα τρίλοτζι (Η Λωξάνδρα, Διακοπές στον Καύκασο, Σαν τα τρελά πουλιά) της Μαρίας Ιορδανίδου (τί να λέμε τώρα)

 

Ντιουν

 

Άρχοντας

 

Γυρίστε το Γαλαξία

 

Σελεφαΐς

 

... μετά έπεσα στον Πράτσετ και σε κάτι άλλα (Τάνιθ Λι πχ) και έκτοτε αγνοείται η τύχη μου.

[Tattoman]

3+1 με ελάχιστη σκέψη.

 

Άρχοντας των Δαχτυλιδιών.

Σφαγείο νο 5.

The Science of Discworld / The God Delusion.

 

Δεν μιλάω για τα αγαπημένα μου βιβλία (ή καλύτερα, κείμενα) αλλά για βιβλία ξεχωριστά, που για διαφορετικούς λόγους δεν θα ξεχάσω ποτέ.

 

Μπορείς να μου πεις δυο λόγια για αυτό το Σφαγείο νο 5; κυκολφορεί;

[DinMacXanthi]

Έχει Επιστημονική Φαντασία αλλά όπως και στα περισσότερα βιβλία του, ο Βόνεγκατ την χρησιμοποιεί για να κάνει κριτική στην Αμερικάνικη κοινωνία στο 2ο μισό του περασμένου αιώνα αλλά και εμβάθυνση στην ανθρώπινη φύση, με κύριο συμβάν τον βομβαρδισμό της Δρέσδης από τους Συμμάχους.

Δεν το αγόρασα ποτέ στα Ελληνικά, γιατί μου το είχε κάνει δώρο ένας καθηγητής στο Αριστοτέλειο, και φέτος που το είχα στην reading list του μεταπτυχιακού, το αγόρασα εδώ στο Εδιμβούργο. Πιστεύω δεν θα δυσκολευτείς να το βρεις, είτε ως Slaughterhouse 5 είτε ως Σφαγείο νο.5 σε κάποιο μεγάλο βιβλιοπωλείο. Αν το ζητήσεις (ή ρωτήσεις αν έχουν Βόνεγκατ) θα το βρεις.

[distaros]

Απο fantasy μόνο:

 

"Άρχοντας των Δαχτυλιδιών" του Τόλκιν, φυσικά, σε ηλικία 6η δημοτικού :tongue:

"Χρώμα της μαγείας / Φως της Φαντασίας" του Pratchett, άπειρο γέλιο, ας είναι καλά ο αδελφός μου.

"Οι κήποι του Φεγγαριού" του Errikson, όπου με έκανε να αλλάξω τον τρόπο που βλέπω όλο το είδος καθώς και τον τρόπο που γράφω.

"Υφαντόκοσμος" του Barker, αν και νιώθω πως το ξεπέρασα, τα πρώτα 3 χρόνια που το έπιασα στα χέρια μου το διάβαζα κάθε 3μηνο.

"Αστερόσκονη" του Gaiman, ίσως παραμένει το αγαπημένο μου ανάγνωσμα.

"Ένα τραγούδι για την Αρμπόν" του Kay, του οποίου οι χαρακτήρες με μάγεψαν.

[melkiades]

Εκδόσεις Κέδρος, θα το βρεις πολύ εύκολα.

[Tattoman]

Εκδόσεις Κέδρος, θα το βρεις πολύ εύκολα.

 

 

ευχαριστώ

[Nienor]

Ας γράφουμε εδώ τα βιβλία που πραγματικά μας ξετρέλαναν και τα θεωρούμε κορυφαία στο είδος τους...

Εγώ με τη διπλή αυτή ερώτηση έχω ένα θεματάκι. Δε θεωρώ πως τα βιβλία που εγώ προσωπικά δε θα ξεχάσω είναι τα κορυφαία βιβλία του είδους τους. Οπότε θα πω ποια με ξετρέλαναν και δε θα τα ξεχάσω κι όχι ποια θεωρώ κορυφαία.

 

Χόμπιτ: η γνωριμία μου με τον κύριο καθηγητή Η πρώτη φορά που (11 ή 12 χρονών) κοίταξα ποιος είχε γράψει ένα βιβλίο κι έγραψα κάτω από ένα παραμύθι μου (ο βασιλιάς πράσινος και η μαλαματένια για την ακρίβεια) "Τέλος. Κιάρα Καλουντζή". Εκτός από τη πρώτη μου επαφή με την έννοια του συγγαφέα ήταν και η πρώτη μου επαφή με αυτού του τύπου τους κόσμους. Λατρεύω το Χόμπιτ.

 

Η κόρη του βασιλιά της χώρας των ξωτικών: η πρώτη φορά που μαγεύτηκα από τη γλώσσα, από τη χρήση της γλώσσας, την παρομοίωση, τη λογοτεχνική υπερβολή, τις παράταιρες λέξεις που όταν μπαίνουν μαζί βγάζουν νέες εικόνες.

 

The Stand: μου γνώρισε έναν κόσμο ζοφερό (μακριά από τις ανατριχίλες ) μες τον οποίο χάθηκα για πολύ πολύ καιρό. Επιπλέον, για πρώτη φορά πρόσεξα σε βιβλίο πως δε φτάνει μόνο να λες την ιστορία, πρέπει και να ξέρεις να χωρίζεις τις ενότητες "έτσι" όπως το κάνει ο μάστορας. Πρώτη φορά που είδα ότι θέλει δουλειά το όλο πράγμα.

 

Τα πορτρέτα των γυναικών του Πόε, ο Μέγας Θεός Παν του Μάχεν, οι ιστορίες φαντασμάτων του Γκωτιέ και του Γκυ ντε Μωπασάν: μου γνώρισαν το ρομαντικό τρόμο και δεν τον ξεπέρασα ποτέ.

 

Οι τάφοι του Ατουάν και γενικά η γεωθάλασσα: η πρώτη φορά που ζήλεψα. Είχα ήδη έναν κόσμο που ήταν αρκετά κοντά στη Λεγκέν (μόνο από γεωγραφικής άποψης) και είδα τον τέλειο τρόπο με τον οποίο γίνεται αυτό. Κι όχι μόνο αυτό. Η πρώτη φορά που συνειδητοποιήσα τι πάει να πει "φτιάχνω χαρακτήρες" στέρεους, πραγματικούς, που ζουν και αναπνέουν.

 

Σαλβατόρε, Ντριτζτ: ξέρω πως φαίνεται περίεργο να υπάρχει στη λίστα ύστερα από τα όσα του έχω σούρει (είναι κι ο λόγος για τον οποίο έκανα και το διαχωρισμό στην αρχή του ποστ), αλλά τότε δεν είχε σημασία. Ήταν η πρώτη φορά που διάβαζα βιπεράκια στα αγγλικά, έμενα άυπνη για να τα τελειώσω πριν από τα επόμενα σέσιον και κάθε φορά που παίζαμε αισθανόμουν πως ήξερα και τον κόσμο λίγο καλύτερα. Πως έμπαινα και λίγο παραμέσα και το ευχαριστιόμουν ακόμα περισσότερο. (και μιλάμε για την εποχή που άλλαζε η 1η έκδοση σε 2η...)

 

Η μπαλάντα του πανδοχέα, Beagle: Η νεότερη αγάπη μου. Όχι μικρότερη, απλά νεότερη. Η πρώτη φορά που τελειώνοντας ένα βιβλίο είπα "αν είχα γράψει αυτό το βιβλίο θα ήμουν ευχαριστημένη ακόμα κι αν δεν ξανάεγραφα ποτέ" και η μοναδική.

 

Η Νανά, του Ζολά: Είναι ίσως το ωραιότερο ανάγνωσμα που έχω διαβάσει. Από κάθε άποψη.

 

Και τέλος, το πανμέγιστο και το μόνο βιβλίο που έχω διαβάσει τόσες και τόσες φορές, το Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέυ. Το πορτρέτο είναι για μένα Το βιβλίο. Αντιπροσωπεύει στο μυαλό μου την έννοια της λογοτεχνίας, τη διαχρονικότητα, τη δύναμη του λόγου, την απερίγραπτη αίσθηση μιας τέλειας ιστορίας, σχεδόν τα πάντα που αφορούν την ίδια τη λογοτεχνία.

 

 

Είναι και πολλά άλλα βιβλία που σίγουρα δε θα τα ξεχάσω ποτέ, ανάμεσά τους είναι η Αστερόσκονη, τα βιβλία του αίματος, σίγουρα ο Άρχοντας και το Σιλμαρίλιον, Το τραγούδι της φωτιάς και του πάγου (που θα μπορούσα να το έχω σμπεριλάβει στην πρώτη κατηγορία βασικά), ο Αναρχικός των δύο κόσμων, οι Λαξευτές της Βάσως, πάρα πολλά παραμύθια και (πολύ ειλικρινά) κάποιες από τις ιστορίες που έχω διαβάσει εδώ μέσα. Απλά είναι μερικά πράγματα που σε αλλάζουν, σε διαφοροποιούν μεγαλώνοντας και σίγουρα κάποια από αυτά είναι τα βιβλία που αναφέρω παραπάνω.

[distaros]

Η μπαλάντα του πανδοχέα, Beagle: Η νεότερη αγάπη μου. Όχι μικρότερη, απλά νεότερη. Η πρώτη φορά που τελειώνοντας ένα βιβλίο είπα "αν είχα γράψει αυτό το βιβλίο θα ήμουν ευχαριστημένη ακόμα κι αν δεν ξανάεγραφα ποτέ" και η μοναδική.

 

σωστή...το είχα ξεχάσει αυτό το διαμάντι!

[Tattoman]

Η μπαλάντα του πανδοχέα, Beagle: Η νεότερη αγάπη μου. Όχι μικρότερη, απλά νεότερη. Η πρώτη φορά που τελειώνοντας ένα βιβλίο είπα "αν είχα γράψει αυτό το βιβλίο θα ήμουν ευχαριστημένη ακόμα κι αν δεν ξανάεγραφα ποτέ" και η μοναδική.

 

σωστή...το είχα ξεχάσει αυτό το διαμάντι!

 

 

καλό βιβλίο είναι αυτό το "Η μπαλάντα του πανοχέα"?

[Zaratoth]

1) Άρχοντας των Δαχτυλιδιών (όλη η σειρά)

2) Οι μύθοι των Οτόρι (τα 2 πρώτα έχω διαβάσει)

3)Blood of Elves (αν και όπως το κόβω, όλα της σειράς θα μου αρέσουν)

 

Δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιο άλλο που να μου άρεσε τόοοοσο πολύ.

[wordsmith]

1984 και Brave New World. Μάλλον όταν διαβάζω αναζητώ τη διανοητική συγκίνηση περισσότερο, παρά τη συναισθηματική. Ειδικά το 1984 με ξετρέλανε και περισσότερο τα δοκιμιακά σημεία, γιατί ο Όργουελ είναι καλύτερος δοκιμιογράφος παρά λογοτέχνης, νομίζω. Ιδεολογική-κοινωνική ερμηνεία της Ευρώπης με λίγα λόγια. Μυαλό!

To Βrave New World το διάβασα πολύ αργότερα και βεβαιώθηκα ότι μου αρέσουν τα utopians. Έστω και dystopians. Οι κόσμοι. Φοβερή η ιδέα ενός κόσμου απόλυτα ελεγχόμενου, όπου τα πάθη και οι συγκινήσεις καταργούνται στο όνομα της κοινωνικής σταθερότητας. Εντάξει, σήμερα δεν είναι πρωτότυπο, αλλά γράφτηκε το 1931. Ο Χάξλεϊ πρέπει να ήταν από τους πρώτους που είχαν αυτή την ιδέα. Ως λογοτέχνημα, πολύ καλύτερο από το 1984, αλλά ο Όργουελ παραμένει η αδυναμία μου.

[Solonor]

1984, Lotr, η τριλογία του Αρθούρου του Κόρνγουελ, χμμ είμαι και ξεχασιάρης ρε γμτ...

[Adicto]

Χμ...

Τα βουνά της Τρέλλας (ΧΦΛ)-Εργοστάσιο Εφιαλτών (Λιγγότι)-Ξενοδοχείο Ίρις (Γιόκο Ογκάουα)-Τα Στοιχειώδη Σωματίδια (Μισέλ Ουελμπέκ).

 

Μπορεί να μην είναι με απόλυτους όρους τα καλύτερα που έχω διαβάσει, αλλά ειδικά τα 3 τελευταία είναι αυτά που με έκαναν να πω ότι "τι γράφει το άτομο; θέλω να γράψω και εγώ τόσο καλά!!!". Το πρώτο για ευνόητους λόγους

[Nienor]

καλό βιβλίο είναι αυτό το "Η μπαλάντα του πανοχέα"?

Εάν σου αρέσουν τα ξόρκια, οι ιδιαίτεροι χαρακτήρες, το μη επικό φανταστικό, θα σου αρέσει.

Βασικά, ναι, είναι ένα πανέμορφο βιβλίο.