Memoir

[Magister]

Καλησπέρα σας. Είμαι νέος στην παρέα, και είπα να δοκιμάσω τις τύχες μου βάζοντας ένα κειμενάκι εδώ, να πάρω γνώμες κ.λ.π! By the way , πολύ καλή η προσπάθεια του forum, πριν λίγες μέρες έμαθα για την ύπαρξή του. Το διηγηματάκι που θα επισυνάψω είναι μικρό και λίγο "μαύρο".Συνήθως τα γραπτά μου αφορούν την φανταστική λογοτεχνία αλλά γράφω που κ που και κανένα τέτοιο. Ασχολούμαι με την συγγραφή ερασιτεχνικά τελείως, μου αρέσει βέβαια αρκετά. Οπότε guys & girls, δείξτε επιείκια pls . Να στε καλα!

 

Memoir

 

Το πακέτο των τσιγάρων περίμενε υπομονετικά στην ίδια πάντοτε θέση. Επάνω στο παλιό, ξύλινο τραπέζι που χρησίμευε ως ο βωμός της καθημερινής του τελετουργίας. Δίπλα, το μπουκάλι που κάθε πρωί γέμιζε και κάθε βράδυ άδειαζε όπως ακριβώς και οι ημέρες του. Το πρωί ήταν γεμάτες από μία αλλοπρόσαλη ελπίδα, μια ελπίδα που το σούρουπο ερχόταν για να καταστρέψει. Ξανά και ξανά.

 

Μηχανικά κουρδισμένος, ξυπνούσε την ίδια ακριβώς ώρα. Δέκα το πρωί. Έσερνε μετα βίας το κουρασμένο κορμί του στο μπάνιο και έπλενε το ρυτιδιασμένο από την κατάχρηση πρόσωπό του. Έπειτα, βάδιζε νωχελικά προς το ίδιο σημείο. Το τραπέζι. Καθόταν εκεί, ανάβοντας το ένα τσιγάρο πίσω από το άλλο, πίνοντας το ένα ποτήρι μετά το άλλο. Κενός από σκέψεις, άδειος απο συναισθήματα. Μονάχα το βλέμμα του είχε στραμμένο προς την πόρτα. Περνούσαν οι ώρες, και εκείνος έπινε, κάπνιζε και κοιτούσε προς την πόρτα. Περιμένοντας. Εκείνη η πόρτα ήταν που είχε ανοίξει για τελευταία φορά λίγο καιρό πρίν και είχε σφραγίσει κλείνοντας ολόκληρη την ζωή του. Και τώρα περίμενε υπομονετικά, να ανοίξει ξανά και να φέρει πίσω τον χαμένο εαυτό του. Τα νιάτα του, που είχαν κρυφτεί πίσω από την χρόνια κατάχρηση και τον είχαν μετατρέψει σε ανδρείκελο. Ήταν είκοσι επτά χρονών άντρας, κι όμως έμοιαζε γέρος, ξοφλημένος.

 

Μονάχα η μορφή της τον κρατούσε ζωντανό. Εκείνη η γυναίκα που πλέον στο μυαλό του είχε απομείνει θολή. Θυμόταν μόνο το πρόσωπό της, εκείνο το πρωινό. Την σκληρότητα με την οποία του είχε φερθεί. Το παγωμένο χαμόγελό της, την αίσθηση της ματαιοδοξίας που την πλημμύριζε.Τον περίμενε πανέτοιμη, κρατώντας την βαλίτσα της στο χέρι. Μόνο που μέσα σε εκείνη την αναθεματισμένη βαλίτσα είχε στοιβάξει τα όνειρά του. Κι έφυγε, χωρίς ένα αντίο. Μονάχα ένα άψυχο χαρτί, με δύο λέξεις φωτιά : “Είσαι λίγος”! Κι έτσι λίγος απέμεινε να την περιμένει κοιτώντας την ερμητικά κλειστή πόρτα του. Βουτηγμένος στα σκοτάδια.

 

Το φως της ημέρας διατάραξε και πάλι το μπουχτισμένο από την κλεισούρα δωμάτιο. Μυρωδιές καπνού και αλκοόλ παντού. Πλησίαζε η ώρα για την καθιερωμένη τελετουργία. Η ώρα της αναμονής. Ο δείκτης του ρολογιού που βρισκόταν στο προσκέφαλο του κρεβατιού κινήθηκε για να δώσει το πρόσταγμα. Δέκα το πρωί! Στο τραπέζι περίμενε ένα καινούριο πακέτο τσιγάρα και ένα γεμάτο μπουκάλι. Εκείνος , βρισκόταν ήδη καθισμένος στην καρέκλα του. Μα το βλέμμα του δεν σηκώθηκε για να κοιτάξει την πόρτα, τα τσιγάρα και το φρέσκο αλκοόλ του ήταν πλέον άχρηστα. Το σώμα του βρισκόταν στην ίδια θέση, μα εκείνος δεν ήταν πιά εκεί! Κείτοταν άψυχος, μα η γαλήνη είχε επανέλθει στο καταπονημένο πρόσωπό του. Στα πόδια του, πεσμένο εκείνο το χαρτί που έμελλε να σημάνει την αρχή του τέλους. Μα στο ένα του χέρι, βαστούσε ένα νέο χαρτί, με το μελάνι να μην έχει καλά καλά στεγνώσει. “ Είμαι ελεύθερος!”

[Tattoman]

ωραίο, κλασικό για υπόθεση αλλά ευχάριστο και ανάλαφρη γλώσσα. Μπράβο, θέλω να διαβάσω κι άλλα δικά σου σύντομα...

[Mesmer]

Λιγάκι απαισιόδοξο και βαρύ, που φαντάζομαι ότι είναι το κλίμα που ήθελες να δώσεις. Μας δίνεις ωραία την κατάσταση στην οποία έχει πέσει ο χαρακτήρας σου, την ματαιότητα της καθημερινής επανάληψης, αλλά δεν βλέπουμε καθόλου τα συναισθήματα και τις σκέψεις του, που τον οδήγησαν να κάνει αυτό που έκανε (φαντάζομαι ότι αυτοκτόνησε, ε; ), για ποιους λόγους εκείνη η κοπέλα ήταν τόσο σημαντική για κείνον, νομίζω ότι θα έδινε ένα άλλο ενδιαφέρον.

Edited August 26, 2010 by Mesmer