Ρακόρ #1 (Nienor vs Adicto)

[Zaratoth]

Ανοίγω πολλ εγώ τώρα, ε;

[Mesmer]

Ανάθεμά σε, Κιάρα, που ανέβασες την ιστορία σου μια στιγμή πριν πάω στο κρεβάτι κι έπρεπε να μείνω πίσω για να την διαβάσω. Τώρα, θα πέσω για ύπνο με τις ωραιότερες εικόνες να γυρνάνε στο κεφάλι μου

 

Διάβασα και τις δύο ιστορίες. Είμαι ικανοποιημένος μπορώ να πω, αρκετά άρρωστες και οι δύο... :Ρ

 

Περισσότερα σχόλια αύριο. Προς το παρόν πρέπει να κοιμηθώ...

[Nienor]

Zaratoth, ναι, όποτε θες

 

Mesmer, μπαρντόν... υπόσχομαι να μη σε ξενυχτήσω ξανά...

[Zaratoth]

To poll είναι έτοιμο. Όποιος θέλει μπορεί να ψηφίσει. Για τυπικούς λόγους να βάλουμε μια βδομάδα αναμονής; Εγώ υποθετικά μιλώντας θα ρίξω ψήφο αύριο που θα κάτσω να τις διαβάσω. Ελπίζω Κιάρα να μην μου πέσει πολύ βαρύ το κείμενό σου.

[Mesmer]

Καλημέρα...

 

Κιάρα, αν είναι να με ξενυχτάς με τόσο «όμορφες» ιστορίες, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα

 

Στο θέμα μας τώρα. Για τα του παιχνιδιού, να πω ότι πίστευα πως θα χρησιμοποιούνταν «πιο αυτούσιες» οι δυο παράγραφοι, η μία στην αρχή και η άλλη στο τέλος, οπότε μου ξεκαθαρίστηκε ο τρόπος διεξαγωγής του. Πήραμε, λοιπόν, μια πρώτη γεύση του

 

Για τις ιστορίες... δεν είμαι σίγουρος για το ποια απ' τις δύο με ανατρίχιασε πιο πολύ, κάθε μια με διαφορετικό τρόπο. Η γραφή είναι πολύ καλή και στις δύο ιστορίες, όπως και η πλοκή, και σε πιάνουν απ' το γιακά σε σέρνουν μέχρι το τέλος. Του Σταμάτη διαβάστηκε λιγάκι πιο εύκολα επειδή υπήρχαν οι διάλογοι. Οπότε, για μένα, η ψηφοφορία είναι μια μάχη μεταξύ των κακών.

 

Τι είναι, λοιπόν, πιο μακάβριο,

να θέλεις να δημιουργήσεις ένα έργο τέχνης θανάτου δίχως προηγούμενο σε μέγεθος ή να παίζεις ανίερα παιχνίδια με μικρά παιδιά και μετά να τα διηγείσαι στους γονείς τους;

Το κάθε ένα έχει την δική του δύναμη και εκφρασμένο μέσα από τους κακούς των ιστοριών σε κάνει να νιώσεις την ανάγκη τους γι' αυτό που κάνουν και να τους μισήσεις γι' αυτό. Ο Περαστικός του Σταμάτη

έχει αυτή τη γοητεία του κακού που σε αιχμαλωτίζει και δεν σ' αφήνει να ξεφύγεις, παρά την θέλησή σου. Μου άρεσε ο τρόπος που τα ωραία χαρακτηριστικά του κακού (μάτια, αναπνοή) ξαφνικά άλλαξαν κι έγιναν πιο τρομακτικά και αηδιαστικά, καθώς η ιστορία περνούσε στο άγριο κομμάτι της. Δυνατό σημείο στην εξέλιξη. Ίσως, να με ξένισε λίγο το σημείο του μονολόγου του Περαστικού που εξηγούσε στον πατέρα τι έκανε με την γυναίκα και την κόρη του κι εκείνος απλά στεκόταν και άκουγε. Νομίζω ότι θα έπρεπε να είχε αντιδράσει πιο νωρίς, αλλά είπαμε, είναι αυτή η γοητεία του κακού που σε αιχμαλωτίζει. Επίσης, το ότι αναφέρεται σ' αυτά που έκανε ως το Παιχνίδι, αλλά δεν μπαίνει σε λεπτομέρειες για το τι ακριβώς ήταν αυτά, το κάνει πιο ανατριχιαστικό και τρομακτικό.

Ο κακός της Κιάρας είναι

πιο σάικο. Έχει αυτήν την ανόσια εμμονή με την Τέχνη του, θέλοντας να ξεπεράσει κάθε τι που σκορπίζει τον θάνατο μαζικά. Πιστεύω ότι το πιο δυνατό σημείο είναι ο χαρακτήρας του κακού. Κι αυτό γίνεται πιο έντονο στην αλλαγή της συμπεριφοράς του στο τέλος όπου, αρχικά, πιστεύει ότι η προσπάθειά του να δημιουργήσει το Έργο του είχε αποτύχει και ξεσπάει σε κλάματα, ενώ όταν κατάλαβε πως, τελικά, αυτό που επιθυμούσε είχε πραγματοποιηθεί χορεύει καταχαρούμενος. Δεν μου πολυέκατσε το σημείο όπου αρχίζει να σκοτώνει μαζικά όσους κατέφθαναν, μέχρι και μονάδες του στρατού. Μάλλον δόθηκε κάπως απότομα και με ελάχιστες λεπτομέρειες. Ίσως ήθελε μια παραπάνω ανάπτυξη εκεί.

Επίσης, για τον Περαστικό του Σταμάτη μαθαίνουμε ότι είναι

ένα πλάσμα αλλόκοσμο, κι έρχεται από ένα μέρος αποκρουστικό όπου εκεί υπάρχουν πλάσματα χειρότερα ακόμη κι από κείνον. Ενώ για τον κακό της Κιάρας δεν μαθαίνουμε τέτοιου είδους λεπτομέρειες. Δεν είναι κακό, και κάνει την ιστορία πιο μυστηριώδη, αλλά εγώ προσωπικά, θα ήθελα να μάθω περισσότερα για το ποιος είναι.

 

 

Φτάνουμε, λοιπόν, στο δύσκολο κομμάτι που είναι πραγματικά δύσκολο, επειδή και οι δύο ιστορίες είναι πολύ καλές. Θα ψηφίσω τον Σταμάτη επειδή η ιστορία του μου φάνηκε πιο ατμοσφαιρική και ο τρόμος της βασιζόταν περισσότερο στο ψυχολογικό κομμάτι.

 

Αυτά από μένα. Συγχαρητήρια και στους δύο για τις συμμετοχές σας και καλή επιτυχία. Ευχαριστούμε για τις ιστορίες σας και που μας δείξατε, επιτέλους, πώς παίζεται αυτό το Ρακόρ.

[Adicto]

Μπράβο Νίενορ! Πολύ καλή η ιστορία σου και χρησιμοποίησε όλα τα στοιχεία των εισαγωγικών παραγράφων, κάτι που εγώ δεν κατάφερα να κάνω!

[lizbeth_covenant]

 

Σχόλια:Το κείμενο είναι αυστηρά ακατάλληλο για ανηλίκους. Μου έπεσε εμένα βαρύ που το έγραφα, θα έλεγα για αυτούς που ίσως θα τους πέσει πιο βαρύ ακόμα από ότι σε μένα να μην το διαβάσουν -Βάσω μου, sorry.

Κι από μένα επίσης ό,τι καλύτερο κατάφερα να κάνω.

 

 

Χμ δεν ξερω τι να κανω φοβαμαι να το διαβασω απο τώρα... Μήπως να περιμενω να χωνεψω τα δημητριακά μου...?? Μπα μαλλον βουρ στον πατσα και οτι γινει!!

[Nienor]

Adicto, ίσα ίσα, τι λες? Δε νομίζω πως σου λείπει τίποτα

άντε δηλαδή να σου λείπει ένα μαχαίρι -και δεν είμαι και σίγουρη για αυτό γιατί ήταν και 3 η ώρα το βράδυ- αλλά ήμαρτον τώρα. Εξάλλου και να μην το λες, μπορεί χαλαρά να το έχει πάνω του για τα Παιχνίδια.

Εγώ πάλι βρίσκω πως το να μην τα χρησιμοποιήσεις τόσο ψυχαναγκαστικά όσο εγώ, ίσως και να είναι πιο ασφαλές για την ψυχική σου ακεραιότητα

Edited September 7, 2010 by Nienor

[DinoHajiyorgi]

Τι να πω; Τι να πρωτοπώ; Τι τρομο-ζευγάρι! Adicto ο Μπαρκερικός! Nienor ως άλλη Στεφανία Κινγκ! Και πάλι τα συνεννοηθήκατε βρε; Ο ίδιος ήρωας/κακός και στα δύο διηγήματα;!

 

Α... και κάτι άλλο: "ΟΧΙ! ΔΕΝ ΤΟ ΕΓΡΑΨΕΣ ΑΥΤΟ ΕΣΥ ΚΙΑΡΑ! Ποιος δαίμονας σε "χάλασε" κορίτσι μ'...;!

 

Adicto, πολύ καλό. Η ιστορία που ψήφισα. Με πήρε και μου πάγωσε την ψυχή. Εκπληκτικό φινάλε, μια ποίηση τρόμου.

 

Nienor, πέραν του σοκ, σήμερα μου έδειξες και το σκοτάδι που διαθέτεις, και το διαθέτεις καλά. Επικό αλά Κινγκ (προς Storm of the Century) και τόσο σπλάτερ, όσο δεν θα περίμενε να δει κανένας ποτέ στο σύμπαν της Κιάρας. [Νομίζω ότι το διήγημα τελειώνει μια χαρά στο "...τα μουγκρητά και τις κραυγές του φάνηκε καθησυχαστική." Δεν είχα καθόλου ανάγκη το "happy ending" του.

 

Νομίζω ότι το αποτέλεσμα δικαιώνει με το παραπάνω το Ρακόρ. Δύο καλές δουλειές, ένα πολύ καλό concept. Καλή συνέχεια.

[Drake Ramore]

Είμαι πολύ χαρούμενος απο το πρώτο ρακόρ. Και οι δύο ιστορίες είναι πολύ δυνατές και έδωσαν το στίγμα του διαγωνισμού που θα διευκολύνει τις επόμενες αναμετρήσεις.

Παρόλ' αυτά είμαι σε πολύ δύσκολη θέση σχετικά με την ψήφο μου.

 

Βλέπω δυο ιστορίες που η κάθε μια έχει ενσωματωμένα στοιχεία απο μεγάλους συγγραφείς του είδους, αλλά ταυτόχρονα φέρουν και την προσωπική σφραγίδα των δημιουργών τους.

 

Η ιστορία του Σταμάτη είναι στην θεματολογία που αρέσκεται ο ίδιος να μας δίνει συχνά. Παράλληλοι σκοτεινοί χθόνιοι κόσμοι με πλάσματα που σέρνονται στο κατώφλι του δικού μας για να παίξουν. Κλασσικός Adicto θα έλεγα και θα σταματούσα εκεί αν δεν ήταν η γραφή. Τεράστια στροφή απο την βαριά σε αίσθηση γραφή του Σταμάτη προς την γραφή του Κινγκ. Προφορικός λόγος, κλιμακωτός τρόμος, άψογες περιγραφές , εύπεπτο αποτέλεσμα. Το κείμενο δεν κουράζει αλλά σε σπρώχνει να διαβάσεις παρακάτω. Για τα δικά μου γουστα αυτή η ιστορία του είναι η πιο καλογραμμένη (απο άποψη γλώσσας) που έχει γράψει. Είμαι φαν του Κινγκ άλλωστε, δεν το έκρυψα ποτέ.

 

Απο την άλλη η ιστορία της Κιάρας είναι γραμμένη στο ύφος που μας έχει συνηθίσει και στην γλώσσα για την οποία εκτιμάμε την γραφή της.Κλασσική Κιάρα θα έλεγα και θα σταματούσα εκεί αν δεν υπήρχε η θεματολογία. Σπλάτερ σε σωστή δόση, πλοκή, και εμβάθυνση στα κίνητρα του δολοφόνου. Πιάνει ένα θέμα με το οποίο δεν έχει ασχοληθεί σημαντικά, δεν φοβάται να λερώσει τα χέρια της, και το αποτέλεσμα είναι πολύ καλό.

 

Αν εξαιρέσω κάποια ψιλά και στις δύο ιστορίες που θέλουν ένα πέρασμα, και οι δύο είναι πολύ καλές ιστορίες τρόμου.Δεν έχω να κάνω κάποια παρατήρηση εκτός ίσως του γεγονότος στην ιστορία της Κιάρας οτι ο κακός της υπόθεση μαζεύει πληροφορίες για την πόλη και τους κατοίκους που αργότερα φαίνεται οτι δεν παίζουν και ιδιαίτερο ρόλο. Θα είχε κάνει το μακελειό έτσι κι αλλιώς και η εύρεση μάρτυρα για τις πράξεις του ήταν μια πολύ απλή υπόθεση όπως αποδείχτηκε. Δεν χρειαζόταν όλη αυτή την αναμονή.

 

Αυτό, σε συνδυασμό με το οτι η γλώσσα του Σταμάτη μου φάνηκε πιο ευκολοδιάβαστη (υποκειμενικό και μη επεξηγήσιμο) οδηγούν την ψήφο μου στον "Περαστικό".

 

Πάντως δεν θα μπορούσα να ελπίζω σε καλύτερη αρχή για το "Ρακορ".

Συγχαρητήρια και στους δύο!

 

Υ.Γ Παρότι ο Σταμάτης δεν χρησιμοποίησε τόσο πολύ (σε βαθμό προσκόλλησης) τα στοιχεία απο τις παραγράφους η ιστορία έδειξε περισσότερο (ίσως ακριβώς και γι'αυτόν τον λόγο). Πιστεύω οτι καλύτερο είναι ο διαγωνισμός να συνεχίσει υπο αυτό το πρίσμα δίνοντας περισσότερη ελευθερία στους συγγραφείς να παίξουν με τις εισαγωγές κατα το δοκούν. Για αυστηρότερους κανόνες και χρησιμοποίηση αυτούσιων εισαγωγών υπάρχουν και τα write off.

Edited September 7, 2010 by Drake Ramore

[Nienor]

Ευχαριστούμε πολύ που διαβάζετε, σχολιάζετε και ψηφίζετε

 

Αλλά ρε συ, τι εννοείς "Κλασσική Κιάρα"? (οκ, τώρα έχω τρομοκρατηθεί )

 

Υ.Γ Παρότι ο Σταμάτης δεν χρησιμοποίησε τόσο πολύ (σε βαθμό προσκόλλησης) τα στοιχεία απο τις παραγράφους η ιστορία έδειξε περισσότερο (ίσως ακριβώς και γι'αυτόν τον λόγο). Πιστεύω οτι καλύτερο είναι ο διαγωνισμός να συνεχίσει υπο αυτό το πρίσμα δίνοντας περισσότερη ελευθερία στους συγγραφείς να παίξουν με τις εισαγωγές κατα το δοκούν. Για αυστηρότερους κανόνες και χρησιμοποίηση αυτούσιων εισαγωγών υπάρχουν και τα write off.

Κι εγώ συμφωνώ σε αυτό, καταρχάς γιατί το άλλο είναι πάρα πολύ δύσκολο και κατά δεύτερον γιατί για να βγάλεις τα πάντα πετάς μέσα στην ιστορία πράγματα τα οποία και δε μπορείς να τα δικαιολογήσεις ακριβώς και ότι και να κάνεις ξεκάρφωτα θα δείχνουν.

 

Θα έλεγα επίσης πως θα μπορούσε αυτός που θα αναλαμβάνει το ρόλο του Zaratoth να κάνει και μια λίστα, σε φάση 1. 2. 3. με μαζεμένα τα πράγματα που θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν. Εδώ πχ θα μπορούσε να είναι:

1. Κάποιος χτυπάει μια κοπέλα και κρύβεται

1.1. τιπ δε θέλει να τη σκοτώσει (ακόμα)

1.2. τιπ δε θέλει να χτυπήσει το χέρι του

2. είναι 10 Ιανουαρίου στο Φάλμάουθ

3. χιονίζει ασύστολα

3.1. θα ρίξει κι άλλο

3.2. φυσάει βοριάς... (όχι απ' το σπασμένο μου το τζάμι, αλλά το πιάνετε νομίζω ε? )

κτλ

 

 

Ε?ε?

[Drake Ramore]

 

Αλλά ρε συ, τι εννοείς "Κλασσική Κιάρα"? (οκ, τώρα έχω τρομοκρατηθεί )

 

 

Εννοώ οτι εσύ, όπως και ο Σταμάτης και περίπου άλλα 3-4 άτομα μέσα στο SFF, έχετε μοναδικό τρόπο γραφής.

Τι εννοώ; Οτι αν κάποιος μου δώσει κείμενο σας και με ρωτήσει ποιος το έγραψε, θα μπορέσω (με ακρίβεια γύρω στο 95%) να αναγνωρίσω τον συγγραφέα. Έχετε ένα μοναδικό στυλ γραφής που κάνει τα κείμενα σας γνώριμα σε όποιον έχει διαβάσει αρκετές ιστορίες σας.

 

Να μη τρομοκρατείσαι καθόλου. Εγώ τόσο καιρό προσπαθώ να το αποκτήσω αυτό και δεν τα καταφερνω!

 

 

 

 

 

 

 

 

Θα έλεγα επίσης πως θα μπορούσε αυτός που θα αναλαμβάνει το ρόλο του Zaratoth να κάνει και μια λίστα, σε φάση 1. 2. 3. με μαζεμένα τα πράγματα που θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν. Εδώ πχ θα μπορούσε να είναι:

1. Κάποιος χτυπάει μια κοπέλα και κρύβεται

1.1. τιπ δε θέλει να τη σκοτώσει (ακόμα)

1.2. τιπ δε θέλει να χτυπήσει το χέρι του

2. είναι 10 Ιανουαρίου στο Φάλμάουθ

3. χιονίζει ασύστολα

3.1. θα ρίξει κι άλλο

3.2. φυσάει βοριάς... (όχι απ' το σπασμένο μου το τζάμι, αλλά το πιάνετε νομίζω ε? )

κτλ

 

 

Ε?ε?

 

Δεν χρειάζεται αυτό. Νομίζω οτι είναι ακόμη ένας περιορισμός.

 

 

 

[Nienor]

Δεν το εννοούσα έτσι, το εννοούσα στη φάση ότι εγώ είχα την εντύπωση ότι έχω γράψει κάτι εδώ το οποίο είναι χιλιόμετρα μακριά από τον συνήθη τρόπο γραφής μου. Υποθέτω πως αν είναι αναγνωρίσιμο και εδώ, οκ, μάλλον όντως θα πρέπει να έχω ένα κάποιο στυλ

[Drake Ramore]

Είναι χιλιόμετρα μακριά απο την συνήθη θεματολογία σου, όχι απο το στυλ σου.

[DinoHajiyorgi]

Ε?ε?

Όχι.

[Nienor]

Εντάξει, εντάξει... με πείσατε

[Zaratoth]

Διαβάζοντας και τις δυο ιστορίες μπορώ να πω πως τις απόλαυσα (αν και αύξησαν κατακόρυφα μια αίσθηση ναυτίας που έχω από το πρωί) μπορώ να πω πως όντως είναι δύσκολη η επιλογή.

 

Στατιστική: Καλογραμμένο κείμενο, προκαλεί το ενδιαφέρον μέχρι το σημείο που αρχίζουν οι σφαγές. Αλλά οι σφαγές αυτές καθαυτές με χάλασαν καθώς και (σε τελική ανάλυση) όλη η ιστορία. Μου προκάλεσε αηδία (αν και πιστεύω ήταν από τους στόχους) σε ενοχλητικό βαθμό.

Περαστικός: Και αυτό καλογραμμένο που το όλο στήσιμο ενεργοποιεί ένα συναγερμό του εγκεφάλου μου και τον κάνει να φωνάζει "Λαβκραφτ, Λαβκραφτ" και αυτό μου θύμησε την ιστορία με τους εξωγήινους που κάνουν επίθεση σε ένα μοναχικό τύπο που έχει σκυλιά για να προστατευτεί. Είναι άρρωστο με τον τρόπο του αλλά όσο και να δηλώνω "δεν μου αρέσει ο τρόμος, δεν μου αρέσει να κοιτάζω τα σκοτάδια και να περιμένω να εμφανιστούν τα πλάσματα αυτών των ιστοριών" τελικά κρύβω ένα μαζοχιστή μέσα μου και τα απολαμβάνω.

 

Η ψήφος μου πάει στον Adicto κυρίως λόγω ιστορίας. Πάντως στα σημεία έχασε την ψήφο μου η Κιάρα.

[distaros]

Θα συμφωνήσω με τους προλαλήσαντες πως του adicto είναι πιο ευκολοδιάβαστη, ρέει πιο αβίαστα και ούτε σε ένα σημείο δεν κοντοστάθηκα να ξαναδιαβάσω κάτι που κάπως ένιωσα πως έχασα (σε αντίθεση με της Κιάρας)

Παρ'όλα αυτά, ο βρυκολακίζων κακός μου φάνηκε κάπως πιο στερεοτυπικός απ'τον ψυχοπαθή, οπότε χάρην των χαρακτήρων και μόνο ψηφίζω Κιάρα!

[Zaratoth]

Έτσι όπως το είδα εγώ ο κακός του Adicto, αν και στην αρχή όντως "βρυκολάκιζε" κάπως και σε μένα, προς το τέλος νομίζω πως ήταν παρεμφερής με αυτόν της Κιάρα με μόνη διαφορά πως της Κιάρα ήθελε να γίνει γνωστός ενώ του Adicto να "παίξει".

[Tiessa]

Πολύ ενδιαφέρον το ρακόρ. Ακόμα καλύτερα που δεν υπάρχει σοβαρός περιορισμός ποια και πόσα στοιχεία από τις παραγράφους θα χρησιμοποιήσει κάποιος.

 

Κιάρα, σ' ευχαριστώ πολύ που με σκέφτηκες

[...]Μου έπεσε εμένα βαρύ που το έγραφα, θα έλεγα για αυτούς που ίσως θα τους πέσει πιο βαρύ ακόμα από ότι σε μένα να μην το διαβάσουν -Βάσω μου, sorry.

 

αλλά, όσο και αν φαίνεται απίστευτο, η ιστορία του Σταμάτη μού φάνηκε πιο τρομακτική. Ναι, δεν αντιλέγω

 

 

ένα παρανοϊκός με υπερφυσικές δυνατότητες που ξεπατώνει μια ολόκληρη πόλη είναι προφανώς πολύ τρομακτικός, αλλά αυτό το all-out killing κλέβει την ατμόσφαιρα, την οποία αντιθέτως δημιουργεί και διατηρεί ο Περαστικός.

 

 

 

Και οι δυο ιστορίες είναι καλές. Αν έπρεπε να διαλέξω αυτήν που χρησιμοποιεί περισσότερο πιστά τα δεδομένα, θα διάλεγα τη Στατιστική, αλλά αφόσον δεν είναι αναγκαίο, επιλέγω αυτή που με γοήτευε (επί του προκειμένου με ανατρίχιασε) περισσότερο και ψηφίζω τον Περαστικό.

Πολλά συν στον Adicto για την παράξενη γοητεία του κακού και για την καταπληκτική εικόνα που δημιουργεί η πρόταση του τέλους.

[Adicto]

Eυχαριστούμε για τις ψήφους και τα σχόλιά σας παιδιά

[lizbeth_covenant]

Μου άρεσαν και οι δύο οι ιστορίες πολύ. Η γραφή με ικανοποίησε εξίσου, έρεε πολύ όμορφα και δεν με δυσκόλεψε ούτε με κούρασε καθόλου.

 

Σαν ιστορίες ήταν πολύ καλές, είχαν ωραία ατμόσφαιρα που σίγουρα με κράτησε.

 

Στου Adicto η εμφάνιση του κακού ήταν τόσο ζωντανή που μπορούσω να αηδιάσω απο τις περιγραφές και να μυρίσω την αναπνοή του. Ήταν σίγουρα ένα πλάσμα που σου προκαλούσε φρίκη απο τον τροπο που παρουσιαζόταν και απο όσα εκανε. Να σημειώσω ότι μου άρεσε πολύ και το τέλος, ήταν πολύ καλό!

 

Στην ιστορία της Nienor λάτρεψα τις περιγραφές της μικρής χιονισμένης πόλης, είχε τόσο όμορφες εικόνες που με έκαναν να θέλω να χιονίσει!! Εκεί όμως που ξεχωρίζω αυτή την ιστορία ήταν στον κακό και σ'αυτά που έκανε, που ήταν πολύ σάικο αλλά τον ένιωθα πραγματικά!! Γιατί αυτό που έκανε ήταν πραγματικά τέχνη, εγώ πάντως αυτο νιώθω όταν διαβάζω ή βλέπω κάπου τέτοιες εικόνες (που δεν είναι αληθινές όμως, εντάξει, μη με περάσετε και για τρελή!). Μου άρεσαν πολύ οι περιγραφές των θανάτων, το αίμα, οτι το χιόνι σκέπαζε τα παλιότερα πτώματα! Ήταν πολύ ωραία όλα αυτά. Οι εικόνες μου θύμισαν κατι γιαπωνεζικα κινουμενα σχέδια που έδειχναν κατι τετοια-πολύ στυλάτα. Για μένα το σπλάτερ μπορεί να είναι τεχνη! Και σ'αυτή την ιστορία ήταν πολύ καλογραμμένο.

Βέβαια το τέλος δεν μπορώ να πω ότι με ικανοποίησε απόλυτα αλλά δε με ενόχλησε κιολας!

 

Έτσι λοιπον θα ψηφίσω Νιενορ για τους παραπανω λόγους! Πολύ καλές ιστορίες και ξεκαθαρισαν το τοπίο για το Ρακόρ!!

[Zaratoth]

Τώρα που το θυμήθηκα, ας κάνω την τυπική παράθεση των "πηγών" των αποσπασμάτων.

 

Drake: “Ένα για τον δρόμο” Νυχτερινή Βάρδια- Στέφεν Κινγκ

Nihilio: The cellar - R. Laymon

[white_unicorn]

Δεν ξέρω ποιά από τις δύο ιστορίες θεωρείτε καλύτερη, - ή χειρότερη με βάση τις περιγραφές της βίας. - και οι δύο σε κρατάνε, και οι δύο είναι καλογραμμένες, αλλά....

 

Ο Περαστικός....

δεν προσπάθησε καν να 'δικαιολογήσει' τις πράξεις του, "Απλά έπρεπε να γίνει." μου άφησε αυτή την αίσθηση της βίας ως.... 'Random Violence' (τελευταία χρειάζομαι μια επαναφορά στην ελληνική γλώσσα.)

και το, 'να είσαι ευχαριστημένος που ήμουν εγώ και όχι κάποιος ακόμα χειρότερος....

 

με έκανε να ανατριχιάσω, η ψυχική αγωνία, η γοητεία του κακού, όπως προείπαν, σε κρατάει και θέλεις κάτι ακόμα.

Τα συγχαρητήρια μου.

 

Η Στατιστική από την άλλη.... με έβαλε σιγά σιγά στο κλίμα, η σκηνοθετική αντίληψη του κακού προσπάθησε να ισορροπήσει το σπλάτερ που κάποιες στιγμές με έκανε να νιώθω οτί βλέπω ταινία (και μάλλον αυτό κάτι λέει για την φαντασία μου.)

κατά βάση όμως, νομίζω πως, δεν ήταν το σπλάτερ που με τράβηξε, ήταν η ανάγκη του κακού για αναγνώριση. Αν και θα συμφωνήσω πως αν ήξερα τι και ποιός ακριβώς είναι ο κακός ίσως να έκανε πιο 'ολοκληρωμένη' την εικόνα, παρόλα αυτά δεν μου έλειψε και τόσο.

Το να μην ξέρεις κάποιες φορές κινεί την φαντασία σου ακόμα περισσότερο

.

το τέλος, μου άφησε μια ρρωστημένη ικανοποιήση πως ο προταγωνιστής τελικά δεν θα χρειαστεί να το επαναλάβει.... αν και ίσως να βάλει ακόμα μεγαλύτερούς στόχους την επόμενη φορά....

 

έτσι, η ψήφος μου πρέπει να πάει στον Περαστικό, απλά γιατί διαβαζοντάς τη ιστορία ένιωσα την ανατριχίλα και την ανάγκη του πατέρα να βρεί την κόρη του στο σπίτι...

 

Συγχαρητήρια και στους δύο....

[aScannerDarkly]

θα ψηφίσω κι εγώ Adicto, αν και ήταν μια πολύ πολύ δύσκολη επιλογή. Σε ένα πιο απλό στιλ, ο Adicto γράφει μια καταπληκτική και ευανάγνωστη ιστορία με έναν από τους πιο γοητευτικούς κακούς που έχουμε δει τελευταία (πρέπει βέβαια να το πω: σε όλο το διήγημα, από την πρώτη στιγμή που περιγράφεται το παρουσιαστικό του, μια φωνή μέσα μου ψιθύριζε Randall Flagg, Randall Flagg). Αλλά δεν είναι δα κακό να επηρεάζεσαι από έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς και χαρισματικούς bad guys ever. Εκπληκτικά δομημένη είναι η σταδιακή αλλαγή της εμφάνισης (ή της εικόνας που δείχνει ο ίδιος στον πρωταγωνιστή;), όσο η αφήγηση προχωρά, φτάνοντας σε ένα απόλυτα ταιριαστό και ατμοσφαιρικό φινάλε. Έχω μια αίσθηση ότι ίσως η πληροφορία για τον κόσμο από τον οποίο έρχεται ο τύπος περιττεύει, ίσως προτιμούσα να είχα μια ελευθερία να φανταστώ τη φύση του μόνος μου.

 

Η αγνώριστη Nienor κολυμπάει στα λασπωμένα νερά (ή ίσως αίματα) του τρόμου και του σπλάττερ (για πρώτη φορά;) με άνεση βετεράνου. Ένας απόλυτα κακός ήρωας, ο οποίος έχει ένα εξαιρετικά παρουσιασμένο κίνητρο για αυτό που κάνει. Συμφωνώ κι εγώ ότι το ξεκλήρισμα στο τέλος είναι μάλλον παραφωνία. Ίσως θα ήταν καλύτερα να παρουσιαζόταν, πιο λεπτομερώς, ένα πολύ μικρότερης κλίμακας, αλλά απόλυτα ανατριχιαστικό μακελειό.

 

Τελικά η απίστευτη γοητεία του Κακού κερδίζει την ψήφο μου, κι εξού Adicto.