Στο δρόμο για το Ντραμ Χενζ

[john]

Όνομα Συγγραφέα: john

Είδος: ηρωική φαντασία

 

Βία; Ναι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων:1786

Αυτοτελής; (Ναι/)

Σχόλια: παρακαλώ κριτικάρετε οσο ασχημα θελετε γιατι αλλιως δεν επιφέρεται βελτίωση

 

 

 

 

 

ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΟ ΝΤΡΑΜ ΧΕΝΖ

 

Ο ήλιος κόντευε να φτάσει στη δύση του και να εξαφανιστεί πίσω απο τα βουνά. Η βασιλεία του σκοταδιού πλησίαζε και ο δρόμος που ένωνε τα δύο χωριά της περιοχής, το Χορν Πεν στα νότια και το Ντραμ Χενζ στα βόρεια ήταν πολύ επικίνδυνος ειδικά τη νύχτα. Κανείς δε τολμούσε να το διασχίσει μόνος του και με τα πόδια.Λίγοι έμποροι που το τολμούσαν πλέον το έκαναν με καθαρόαιμα άλογα και με φρουρά τουλάχιστον πέντε ατόμων. Ο λόγος που καθιστούσε τόσο φοβερή αυτή τη διαδρομή ήταν η φυλή των γκόμπλιν που είχε εγκατασταθεί στα δυτικά του μονοπατιού. Ο δρόμος που ένωνε τα δύο χωριά εκτείνοταν προς το βορρά περνώντας μεσα απο ένα άνοιγμα στα βουνά. Τα γκόμπλιν συνήθιζαν να τριγυρνάνε κυρίως τη νύχτα και να επιτίθονται στους ανυποψίαστους διαβάτες. Αύτο είχε ως αποτέλεσμα να μειωθούν δραστικά οι εμπορικές συναλλαγές ανάμεσα στα δύο χωριά.

 

Αυτές οι σκέψεις ομως δε περνούσαν απο το μυαλό της μαυροφορεμένης φιγούρας που κατευθύνοταν βόρεια προς το Ντραμ Χενζ. Το πρόσωπο του ήταν κρυμμένο πίσω απο μια μαύρη κουκούλα. Φορούσε ενα δερμάτινο εφαρμοστό γιλέκο και παντελόνι και τον κάλυπτε ενας μανδύας που τον έκανε ενα με το σκοτάδι. Τα βήματα του ήταν τόσο αθόρυβα οσο ενός ποντικιού που χάνεται μέσα στους υπονόμους. Παρόλα αύτα ομως προχωρούσε με μια ταχύτητα που θα ξάφνιαζε οποιονδήποτε άνθρωπο. Είχε ξεκινήσει μολις πριν απο τρείς ώρες απο το Χορν Πεν και ήδη ειχε καλύψει το 1/3 του δρόμου.

 

"Εως το χάραμα θα ειμαι εκει" σκέφτηκε ο ταξιδιώτης που ονομάζοταν Γιόχαν.

 

Τότε ακούστηκε ένας θόρυβος στα αριστερά του μέσα απο τους θάμνους. Ενστικτωδώς ο Γιόχαν έπιασε τις λαβές τών γιαταγανιών του και τα τράβηξε έξω. Την ίδια στιγμή ακούστηκε ο κοφτός ήχος του βέλους που φεύγει απο τη βαλλίστρα και ο Γιόχαν αισθάνθηκε την επερχόμενη απειλή. Επεσε μπρούμυτα στο χωμάτινο δάπεδο με το βέλος να περνάει ξυστα απο την άκρη της κουκούλας του και να την τραβάει προς τα πίσω αποκαλύπτωντας τα ίσια μελαχρινά μακριά μαλλια του πολεμιστή. Στη συνέχεια πέντε πρασινόδερμα μικρόσωμα γκόμπλιν ξεπετάχτηκαν απο τους θάμνους δεξιά και αριστερά απο το μονοπάτι και του έφραξαν το δρόμο.

 

"Ruk achtan i sior" φώναξε ο Γιόχαν στη γλώσσα των γκόμπλιν. Τα πέντε γκόμπλιν ξαφνιάστηκαν αλλα δε παραμέρισαν.

 

"Παραμερίστε η θα πεθάνετε!" ξαναφώναξε ο Γιόχαν στη γλώσσα τους και όρμηξε καταπάνω τους κραδαίνοντας τα γιαταγάνια του. Τα γκόμπλιν πέταξαν τις βαλλίστρες τους και τράβηξαν τις μυτερές λεπίδες τους, τις μολυσμένες με δηλητήριο. Ο Γιόχαν με ενα άλμα απέφυγε τα χτυπήματα των τεράτων και βρέθηκε στα νώτα τους. Τότε ξεκίνησε το φοβερο χορό θανάτου που αυτός και τα σπαθιά του ήξεραν καλά.Κάνοντας μια περιστροφή χτύπησε δύο γκόμπλιν στο πίσω μέρος του λαιμού αποκεφαλίζωντας τα.Τα υπόλοιπα τέρατα όρμησαν καταπάνω του. Ο Γιόχαν απέκρουε τις επιθέσεις τους με μια θεαματική σειρά κινήσεων ωσπου τα χτυπήματα τους έγιναν πιο αδύναμα και αργά λόγω της κούρασης.Τοτε με ενα αριστοτεχνικό κάθετο χτυπημα με το δεξι του γιαταγάνι , ο Γιόχαν έκοψε το αριστερό χέρι του ενός γκόμπλιν,κάνοντας το να ουρλιάξει απο πόνο. Επειτα με το αριστερό του γιαταγάνι μπλόκαρε τις λεπίδες των άλλων δύο.

 

"Παρεμερίστε αλλιώς θα πεθάνετε!" επανελαβε ο Γιόχαν στα Γκόμπλιν και εκείνα αυτή τη φορά τον άκουσαν, τρομαγμένα απο τη δύναμη του πολεμιστή. Τα δύο αρτημελή γκόμπλιν τράπηκαν σε φυγή αφήνοντας πίσω το σακατεμένο σύντροφο τους , ο οποίος είχε πέσει στο έδαφος τυφλωμένος απο το πόνο. Ο Γιόχαν προχώρησε προς το μέρος του καρφώνοντας τα μεγάλα γαλάζια μάτια του στα στις δύο σχίσμες που ειχε το πλάσμα για μάτια. Τοτε με ενα γρήγορο χτύπημα κάρφωσε το γιαταγάνι του στο κρανίο του τέρατος τερματίζοντας τη ζωή του.

 

"Αρκετα καθυστέρησα εδω¨ σκεφτόταν ο πολεμιστής καθως θηκάρωνε τα ξίφη του και τάχυνε το βήμα του. Ή επιστόλη που του είχε στείλει η ακαδημία του σκότους και που τώρα βρισκοταν τσαλακωμένη στην εσωτερική τσέπη του μανδύα του δεν του 'αφηνε χρόνο για καθυστέρηση.

 

"Αδελφε Γιόχαν οι κατάσκοποι μας στις περιοχές των βουνών της σκοτεινιάς μας πληροφόρησαν οτι η φρουρά του Ντραμ Χενζ ανακάλυψε ενα μαγεμένο κειμήλιο μεγαλης δύναμης και αξίας. Δεν είναι όμως σε θεση να το ¨αποκτήσουν¨ γιατι κινδυνεύουν να αποκαλυφθούν. Πήγαινε λοίπον το συντομότερο δυνατό στο Ντραμ Χενζ και πάρε το αντικείμενο στα χέρια σου με κάθε μέσο. Είθε η δύναμη του Αργκιλ του σκοτεινού θεού να είναι μαζί σου. Και να θυμάσαι τον κώδικα. Κανένας μάρτυρας. "

 

Ο δολοφόνος συνέχισε ολο το βράδυ με τον ίδιο εξουθενωτικό ρυθμό και με το χάραμα άρχισε να διακρίνει ενα μεγάλο συννεφο καπνού στα βόρεια.

 

"Περιεργο" σκεφτηκε ο Γιόχαν

 

"Αύτο δε μοιαζει με κάπνο απο καμινάδα"

 

Το χωριό δεν απείχε πολυ ακομα αλλα οι οξυμμένες αισθήσεις του τον προειδοποιούσαν για κάτι. Αμέσως ο Γιόχαν βγήκε απο το μονοπάτι και και βρήκε καταφύγιο πίσω απο ενα μεγάλο βραχο πέντε μέτρα ανατολικά απο το δρόμο.

 

Υστερα απο λίγο μπορούσε να ακούσει καθαρά, βήματα ατόμων να πλησιάζουν. Απο την ένταση και το ρυθμό των βημάτων ο έμπειρος δολοφόνος μπορουσε να καταλάβει πολλά.

 

"Ενας συγκεντρωμένος στρατός που κινείται με τέτοια αταξία ενας μόνο μπορεί να είναι " κατέληξε ο Γιόχαν

 

"Βάρβαροι! Τουλάχιστον 500!" σκεφτηκε ο Γιόχαν αδυνατώντας να το πιστέψει.

 

Πράγματι πέντε λεπτά αργότερα απο την κορυφή του μονοπατιού φάνηκε μια ομάδα ψηλών εύσωμων και γυμνασμένων αντρών. Οι περισσότεροι είχαν ξανθιά μακρία μαλλία και φορούσαν γούνες . Ο ύμνος του θεού Νίμλορ γινόταν ολοένα και πιο δυνατός όσο πλησίαζαν. Μερικοί ήταν πληγωμένοι με χτυπήματα απο σπαθιά και βέλη ενώ άλλοι κουβαλούσαν σακιά στις πλάτες τους ή σεντούκια.

 

"Ωστε λεηλάτησαν το Ντραμ Χενζ " συμπέρανε ο Γιόχαν με τη ψυχρη λογική που τον χαρακτήριζε.

 

"Ακόμα και αν πήραν το αντικείμενο, δεν μπορώ να κάνω τίποτα " λογομαχούσε με τον σκοτεινό του εαύτο, αύτον που διψούσε για αίμα. ¨

 

"Ισως άφησαν το κειμήλιο στο Ντραμ Χενζ.Θα ξεκινήσω απο έκει και έπειτα βλέπω"αποφάσισε τέλος .

 

"ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ!"ακούστηκε τοτε η βροντερή φωνή κάποιου απο το πλήθος των βαρβάρων.

 

"Τι είναι γέρο Γούλφμπορν; "φώναξε ο βάρβαρος που προπορευόταν και φαινόταν πως είναι ο αρχηγός.

 

"Το πίγουιφ εντόπισε κάτι" απάντησε ο γερασμένος και σταφιδιασμένος βάρβαρος δείχνωντας το τατουάζ που είχε στο δεξι του βραχιόνα , το οποίο είχε κοκκινίσει έχοντας πάρει τη μορφή βέλους που εδειχνε πρός το μεγάλο βράχο στα ανατολίκα του μονοπατιού.

 

"Ελεγξε το Ρίνγκερν" είπε ο επικεφαλής βάρβαρος δείχνωντας με το χόντρο του δάχτυλο προς το βράχο.

 

"Τέλεια,πνευματικός πολεμιστής" καταρράστηκε ο Γιόχαν καθώς έψαχνε μανιωδώς στο εσωτερικό του πανοφοριού του για περγαμηνή εξαφάνισης.

 

Εντωμεταξύ ο καστανομάλλης βάρβαρος ολοένα και πλησίαζε κραδαίνοντας το τσεκούρι του. Ενα βήμα τον χώριζε απο το βράχο και με ενα μεγάλο διασκελισμό ανέβηκε το μικρό ύψωμα και κοίταξε πίσω απο τη πελώρια πέτρα.

 

"Τίποτα δεν είναι εδώ" φώναξε καθως επέστρεφε στο δρόμο.

 

"H μαγεία σου οσο πάει και εξασθενεί γέρο" κορόιδεψε ο ο αρχηγός των βαρβάρων.

 

"Τώρα μα τον Νίμλορ προχωράμε για το Χορν Πεν άντρες.ΘΑΝΑΤΟΣ!"φώναξε και άνοιξε το βήμα του.

 

"ΘΑΝΑΤΟΣ!" απάντησαν οι υπόλοιποι και ακολούθησαν τον αρχηγό τους ενω ο Γούλφμπορν έριξε ενα τελευταίο καχύποπτο βλέμμα προς το βράχο πριν ακολουθήσει τους υπόλοιπους.

 

Μόλις απομακρύνθηκαν οι βάρβαροι, ο Γιόχαν έλυσε το ξόρκι εξαφάνισης και πέταξε την άδεια περγαμηνή πριν συνεχίσει το δρόμο του. Σύντομα έφτασε στο Ντραμ Χενζ για να δεί το χωριό , τα ξύλινα σπίτια και οι επάλξεις να ειναι παραδομένα στις φλόγες . Ο Γιόχαν ποτέ δεν υπήρξε ευαίσθητος, ποτέ δε πτοήθηκε με τις τραγωδίες άλλων. Ηταν δολοφόνος και αύτο σήμαινε οτι η ψυχρότητα έπρεπε να τον ακολουθεί παντού. Πάντως για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου,ο Γιόχαν λύγισε παραδιδόμενος στη θλίψη για το χαμό τόσων αθώων , πριν ο δολοφόνος ξαναπάρει τα ηνία και τρέξει προς τα συντρίμμια να ψάξει για επιζώντες. Επειτα απο ένα γρήγορο κύκλο του χωριού ο Γιόχαν κατέληξε στην πόρτα του αρχηγείου της φρουράς. Τον ήχο της μαινόμενης φωτιας που είχε αρχίσει να εξασθενεί διέκοψε ένας θόρυβος που ερχόταν μέσα απο το αρχηγείο.Ο Γιόχαν τράβηξε τα γιαταγάνια του και κλότσησε τη μικρή ξύλινη πόρτα σπάζοντας την.

 

Το δωμάτιο του αρχηγού της φρουράς ήταν υπερβολικά λιτό. Ενα ξύλινο γραφείο και μια καρέκλα ήταν τα μόνα έπιπλα που κόσμιζαν το δωμάτιο καθώς και ένα μικρό τραπεζάκι πάνω στο οποίο στοιβαζόταν βιβλία.

 

"Ποιός είναι εκεί ? " ρώτησε ο Γιόχαν κάνοντας τη φωνή του να ακούγεται απειλητική καθώς προχωρούσε αργά αλλά απειλητικά προς το γραφείο σα το φίδι που πλησιάζει τη λεία του.

 

"μμ...η με σκοτώσεις" ακούστηκε μια τρεμάμενη παιδική φωνή και την επομένη στιγμή ενα παιδάκι εμφανίστηκε πίσω απο το γραφείο.

 

"Δεν θα σε πειράξω μικρέ" είπε ο Γιόχαν προσποιούμενος ενα χαμόγελο γεμάτο στοργή για να καθησυχάσει το παιδί.

 

Στη συνέχεια έψαξε κάθε σπιθαμή του δωματίου για σημάδια μαγίας αλλα δε βρήκε κανένα.

 

"Που είναι ο πατέρας σου?" ρώτησε το παιδί ενώ ξανάβγαινε έξω.

 

"Εδω!" ακούστηκε μια φωνή στα δεξιά του και την επόμενη στιγμή ένιωσε το κρύο μέταλλο στο λαιμό του. Ψύχραιμος γύρισε να αντικρίσει το κάτοχο του σπαθιού.

 

"Πως και δεν είσαι νεκρός με τους άλλους φύλακες; " κάγχασε ο Γιόχαν παρατηρώντας τη πανοπλία του αρχηγού της φρουράς.Φορούσε ένα αλυσιδωτο θώρακα και ενα απλό δερμάτινο παντέλονι.Στο δεξί του μπράτσο ομως ο Γιόχαν εντόπισε το μπλέ γεράκι, το έμβλημα του αρχηγού της φρουράς του Ντραμ Χενζ.

 

"Μπαμπά!" φώναξε ο μικρός καθώς έτρεχε προς το πατέρα του .

 

"Νιλ, μη!" πήγε να φωνάξει ο πατέρας του μα ο Γιόχαν ήταν πιο γρήγορος. Με μία περιστροφή τράβηξε το σπαθί απο το χέρι του αντιπάλου του και άρπαξε το παιδάκι.

 

"ΑΑΑ" στριγκλιξε ο μικρός

 

"Σκάσε μη σε σιωπήσω για πάντα!"φώναξε ο Γιόχαν

 

"Τι θέλεις απο μένα τέρας; " αναφώνησε ο φύλακας ανήμπορος να συγκρατήσει τα δάκρυα που έτρεχαν απο τα μάτια του.

 

"Το μαγικό αντικείμενο που ανακάλυψαν οι άνδρες σου" απάντησε ο δολοφόνος ενω ταυτόχρονα οδηγούσε το ξίφος του φύλακα πιο κοντά στο λαιμό του παιδιού.

 

"Δ....Δεν το έχω. Το πήραν οι βάρβαροι¨ ψέλλισε ο άνδρας

 

"Μη με κοροιδέυεις! Νιώθω τη δύναμη του πάνω σου" απάντησε ο Γιόχαν κραδαίνοντας απειλητικά το σπαθί στη παλάμη του χεριού του.

 

"Εντάξει" είπε ο φύλακας ενω έσκυβε κάτω και τραβούσε ένα στιλέτο απο τη δεξία του μπότα.Η θήκη του όπλου ήταν στολισμένη με μικροσκοπικά ρουμπίνια που εκτείνοταν σε ολο το μήκος της.

 

"Πέτα το" πρόσταξε ο Γιόχαν.

 

"Ο φύλακας υπάκουσε και πέταξε το όπλο στο έδαφος.

 

"Ευχαριστώ, μα κρίμα που δεν μπορώ να σας αφησω να ζήσετε" είπε ο δολοφόνος καθώς έκοβε το λαιμο του παιδιού.

 

"Κτήνος !" πρόλαβε να πεί ο πατέρας του πριν ο Γιόχαν τον καρφώσει στη κοίλια με το ίδιο του το σπαθί.

 

"Η δουλειά είναι δουλειά¨ είπε ο Γιόχαν μαζεύοντας το στιλέτο απο το έδαφος και βάζοντας το στην εσωτερική τσέπη του μανδύα του.Στη συνέχεια ο δολοφόνος γύρισε τη πλάτη του στα δύο πτώματα και πήρε το δρόμο της επιστροφής για το Χορν Πεν χωρίς να ρίξει ούτε ενα βλέμμα στην οικογένεια που μόλις ειχε ξεριζώσει.

 

"Αυτη ειναι η δουλειά μου " έλεγε απο μέσα του καθώς έσφιγγε το μαύρο μανδύα στο σώμα του.

 

"Αυτη ειναι η δουλειά του δολοφόνου"

 

 

<BR id=zw-12a52c8d8e0pMrpvH41ef67>

 

 

 

[Drake Ramore]

Ωραία "προφορική" γραφή που δεν κουράζει και σε κάνει να συνεχίσεις παρακάτω.

Η θεματολογία είναι η πιο κοινή που μπορεί να βρεθεί στα fantasy αλλά δεν χτυπάει αρνητικά.

Το κείμενο φαίνεται απο τις πρώτες κιόλας σειρές οτι είναι αδούλευτο, και μάλλον πρωτόλειο, αλλά η γραφή δημιουργεί προσδοκίες για το μέλλον.

 

Πρόσεξε λίγο τις πληροφορίες που δίνεις στην ιστορία σου γιατί μπάζει σε αρκετά σημεία και δημιουργεί ερωτηματα.

Ποιος ο λόγος της σκηνής με τα Γκόμπλιν για την συνέχεια της ιστορίας;

Ποιος ο λόγος αναφοράς στο τσαλακωμένο χαρτάκι; Γιατί το κουβαλούσε μαζί του;

Γιατί άφησε τους βάρβαρους να φύγουν (πιθανότητα με το αντικείμενο), και ρώτησε τον άντρα της φρουράς (που πιθανόν ήταν άσχετος).

Τι πηγαίνουν να κάνουν οι βάρβαροι στο Χορν Περν;Ποιά είναι η δύναμη που τους οδηγεί; Τι κίνητρο έχουν;

 

Τέλος ο ήρωάς σου είναι μονοδιάστατος. Δεν τον βοηθάς και εσύ καθόλου να φανεί σαν χαρακτήρας δίνοντας μας συνέχεια πληροφορίες οτι είναι δολοφόνος, είναι κακός, είναι ύπουλος κλπ. Αντι να μας τις λες καλύτερο είναι να δείχνεις μέσα απο τις πράξεις του τον χαρακτήρα του.

Edited September 3, 2010 by Drake Ramore

[Mesmer]

Πρώτ' απ' όλα να σε καλωσορίσω στο φόρουμ και να περάσω γρήγορα στα της ιστορίας.

 

Καταρχάς μια διόρθωση, το είδος δεν είναι «ηρωική φαντασία», επειδή ο ήρωάς σου είναι, καθόλα, αντι-ήρωας

 

Η υπόθεση μού φάνηκε πολύ απλή. Ναι, πρόκειται για την αποστολή ενός στρατιώτη/εγκληματία/κι εγώ δεν ξέρω τι (αφού δεν μας ξεκαθαρίζεις το τι ακριβώς είναι), ο οποίος σκοτώνει ό,τι τον βολεύει, τα ευκολάκια, και στα δύσκολα πάει απ' την πίσω πόρτα, βρίσκει με πολύ μεγάλη άνεση αυτό για το οποίο έψαχνε και στέφεται τις αιματοβαμμένες δάφνες. Χρειαζόταν μια ανατροπή, μια αναπάντεχη εξέλιξη, έναν απρόσμενο κίνδυνο, μια απροσδόκητη ικανότητα του κειμηλίου... Θα μπορούσε να δουλέψει σαν ιδέα, αλλά η ιστορία χάνει πολύ από το μέγεθός της. Είναι αρκετά μικρή, για το είδος της. Κατά την ταπεινή μου γνώμη (μιας και δεν είναι μεγάλος οπαδός αυτού του είδους της φάντασυ), πιστεύω ότι τέτοιου είδους ιστορίες θα πρέπει να έχουν μια καλύτερα πλασμένη μυθολογία. Δηλαδή, θα μπορούσες να μας δώσεις πολύ περισσότερες πληροφορίες για τον ίδιο τον ήρωα, για την αδελφότητα της οποίας είναι μέλος, τα χωριά, το μονοπάτι, το κειμήλιο, τους βάρβαρους, τα είδη μαγείας κτλ κτλ.

 

Δεν μου άρεσαν τα ονόματα που χρησιμοποίησες. Δηλαδή, φτιάχνεις έναν φανταστικό κόσμο, με γκόμπλιν (θα προτιμούσα το τελώνια ή ξωτικά) και μάγους, ακόμη σκαρφίζεσαι και μια φανταστική γλώσσα, αλλά χρησιμοποιείς κοινά ονόματα, όπως το Γιόχαν. Κι αυτό το Γούλφμπορν... μ' έκανε να πιστέψω πως οι βάρβαροι είναι Εγγλέζοι... Μπορείς να βάλεις περισσότερη φαντασία και σ' αυτά.

 

Υπάρχουν μερικά ορθογραφικά και γραμματικά λάθη και αρκετοί ξεχασμένοι τόνοι.

 

Γενικά, και αφού πρόκειται για την πρώτη σου ιστορία εδώ, είναι μια καλή προσπάθεια, που παίρνει μπόλικη βελτίωση.

 

Διάβασε ιστορίες των παλιότερων του φόρουμ και άκουσε τι θα σου πουν. Θα βοηθήσει πολύ το γράψιμό σου.

 

Καλό βράδυ.

 

 

[Cassandra Gotha]

Αχ, επιτέλους, λίγη περιπέτεια. Καιρό είχαμε να δούμε στο sff κάτι τέτοιο.

Πέρασα καλά διαβάζοντας τη ιστορία σου.

( Κάφρικη λεπτομέρεια: Όταν μας περιέγραψες στην αρχή το παρουσιαστικό του Γιόχαν, σκέφτηκα 'Αγκρ, μιαμ, μιαααμμμ". Ωραίος ο παίχτης... )

 

Λοιπόν, σε μια προσπάθεια να σοβαρευτώ (δεν έχει να κάνει με το κείμενό σου, αλλά με την ασυγκράτητη τάση μου προς την ανωριμότητα), έχω να σου πω δυο-τρία πραγματάκια.

Αυτό το κείμενο βγάζει το κέφι με το οποίο γράφτηκε. Επίσης βγάζει την ανάγκη σου να εμβαθύνεις στους χαρακτήρες. Δεν μας παρουσιάζεις στεγνά γεγονότα. Ο ήρωάς σου έχει μια στοιχειώδη προσωπικότητα, ή μάλλον, υπαινίσσεσαι ότι έχει, κι αυτό είναι μία καλή αρχή. Σου προτίνω στο επόμενο διήγημα να δώσεις λίγο παραπάνω χώρο, (δεν θέλει πολύ), για το ποιος είναι ο ήρωας. Δεν χρειάζεται να μας δηλώνεις το ποιος είναι, αρκεί να μας δείχνεις με απλές κινήσεις του ή σκέψεις (κάτι που προσπάθησες ήδη εδώ), το πώς σκέφτεται και αντιδρά.

 

Ο Γιόχαν είναι αναποφάσιστος, και με άφησε με μια αίσθηση στο τέλος ότι δεν έχει πει ακόμα την ιστορία του. Δηλαδή, αν ήταν αποφασισμένος ότι "αυτό είναι το επάγγελμά μου", δεν θα το έλεγε από μέσα του μετά το πέρας της αποστολής. Αντίθετα, τον παρακολουθούμε να εκτελεί πιστά τις εντολές, (οδηγίες, αφού δεν είναι στρατιώτης), και μετά να δικαιολογείται στον ίδιο του τον εαυτό. Ήταν σαν εισαγωγή σε μυθιστόρημα, όπου θα παρακολουθήσουμε την πάλη του να αλλάξει/να μην αλλάξει.

 

Αυτά από 'μένα, καλωσήρθες και θέλω πάρα πολύ να διαβάσω κι άλλες περιπέτειές σου.

[john]

Ωραία "προφορική" γραφή που δεν κουράζει και σε κάνει να συνεχίσεις παρακάτω.

Η θεματολογία είναι η πιο κοινή που μπορεί να βρεθεί στα fantasy αλλά δεν χτυπάει αρνητικά.

Το κείμενο φαίνεται απο τις πρώτες κιόλας σειρές οτι είναι αδούλευτο, και μάλλον πρωτόλειο, αλλά η γραφή δημιουργεί προσδοκίες για το μέλλον.

 

Πρόσεξε λίγο τις πληροφορίες που δίνεις στην ιστορία σου γιατί μπάζει σε αρκετά σημεία και δημιουργεί ερωτηματα.

Ποιος ο λόγος της σκηνής με τα Γκόμπλιν για την συνέχεια της ιστορίας;

Ποιος ο λόγος αναφοράς στο τσαλακωμένο χαρτάκι; Γιατί το κουβαλούσε μαζί του;

Γιατί άφησε τους βάρβαρους να φύγουν (πιθανότητα με το αντικείμενο), και ρώτησε τον άντρα της φρουράς (που πιθανόν ήταν άσχετος).

Τι πηγαίνουν να κάνουν οι βάρβαροι στο Χορν Περν;Ποιά είναι η δύναμη που τους οδηγεί; Τι κίνητρο έχουν;

 

Τέλος ο ήρωάς σου είναι μονοδιάστατος. Δεν τον βοηθάς και εσύ καθόλου να φανεί σαν χαρακτήρας δίνοντας μας συνέχεια πληροφορίες οτι είναι δολοφόνος, είναι κακός, είναι ύπουλος κλπ. Αντι να μας τις λες καλύτερο είναι να δείχνεις μέσα απο τις πράξεις του τον χαρακτήρα του.

[/quote

 

Σε ευχαριστώ για την κριτικη σου φιλε Drake. Αυτή η ιστορία ειναι μια απο τις πρώτες μου προσπαθειες διηγηματος για αυτο ειναι λιγο προχειρη. Επισης τα κενα που δημιουργουνται σκοπευω να τα καλυψω με αλλα διηγηματα απο τη σκοπια άλλων χαρακτήρων ( Θα αλλαξω τον χαρακτηρισμο αυτοτελη ) . Επισης, το γιατι ο γιοχαν άφησε τους βαρβαρους να φυγουν ακομα και αν ειχαν το αντικειμενο νομιζα οτι το εδωσα οσο πιο καλα μπορουσα. Ηξερε οτι ηταν παρα πολλοι για να τους νικησει. Ακομα ρωτησε τον αρχηγο της φρουρας για το αντικειμενο γτ το ενιωθε εκει κοντα και αφου η φρουρα ηταν αυτη που ανακαλυψε το αντικειμενο, ο αρχηγος της θα ηξερε.

 

Και παλι σε ευχαριστω για τα σχολια σου

[white_unicorn]

οτίθέλει δουλειά είναι το μόνο σίγουρο (σου μιλάει η ίδια που ακόμα δεν εχει καταφέρει να σταθεροποιήσει το 1ο κεφάλαιο από μια ιστορία που παιδεύει 5ετία )

 

ένα δεύτερο, πρόσεξε λίγο την ορθογραφία σου και.... περιμένω το επόμενο κομάτι σου.... αν και εν είμαι τόσο της ηρωικής φαντασίας (ή τουλάχιστον έτσι λέω)