Η αίρεση της νύχτας

[Innerspaceman]

Τώρα αυτό δεν ήξερα σε ποια κατηγορία να το βάλω, για την βιβλιοθήκη της ποίησης μάλλον πολύ πεζό, για τα διηγήματα μάλλον, πολύ ποίημα. Δεν θα το χαρακτήριζα πάντως ποίημα, τουλάχιστον δεν ήταν αυτή ακριβώς η αρχική μου πρόθεση. Είναι μια προσπάθεια για ένα μυστικιστικό "de profundis" μου, ας πούμε.

 

 

 

- Η ΑΙΡΕΣΗ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ.

 

 

Υπάρχει ένας μυστικός κόσμος, υπόγειος που οδηγεί κάπου υπέργεια. Ανεξερεύνητος. Αμίλητος από τους ανθρώπους της ημέρας, καθώς ρίχνει το πέπλο του πίσω από της μνήμης τα μάτια και συνωμοτεί ως το πρωί.

Στέκει μεταμεσονύκτιος, ένα τρένο-εξπρές με προορισμό το βαθύ τούνελ του αγνώστου. Ένα άρμα πυρός σαν εκείνο με το οποίο ο προφήτης Ηλίας ανελήφθει εις τους ουρανούς. Πέρα απ’ των ονείρων την χώρα. Μέσα στο άχρωμο και άμορφο σκοτάδι. Μέσα σε δασύπυκνες βουνοπλαγιές απ’ όπου αναβλύζουν δύο πηγές. Σαν του Τροφώνιου.

Και όταν σε ξεβράζει όπως απ’ την σπηλιά της μάνας. Τίποτα, δεν θυμάσαι. Και φωνές αλαργινά σου ψιθυρίζουν : «μην κοιμάσαι, να θυμάσαι». Και την ώρα της υπέρτατης σιγής τα στήθη μαρτυράνε ακόμη με τον ρυθμό τους , το «σε ποθώ» τους.

 

Κουρασμένα ποτάμια, πολυταξιδεμένα οι ψυχές, οι εραστές, τα χείλη και τα στήθη. Οι εισπνοές και οι εκπνοές του Κόσμου. Μα όταν λαίμαργα όλα αυτά σιμώνουν με ορμή, όπως με το λυκόφως ή το πρωί, λίγο πριν την αυγή, με τον έρωτα τους αναπαύονται και επιστρέφουν στην ρίζα του παντός. Στο τούνελ του αγνώστου.

Γιατί όταν όλα φιλιούνται, όταν οι ανάσες συγκλίνουν, τα στόματα κλείνουν, και είναι τότε η πραγματική τους λαλιά. ‘Όπως και όταν τα σύννεφα σε ζευγάρια επωάζουν στον ουρανό νωχελικά το αίνιγμα της φανερής τους σύναξης, και λαλούν με την βροχή που ξεδιψάει το διψασμένο κορμί της γής και της ύπαρξης.

 

Σταγόνες, οι πρωταγωνιστές στην μυστική ιστορία της καταιγίδας, τρέφουν τον ώριμο καρπό στου χρόνου το αμπέλι, το κρυφό. Μα έφραξαν οι αρτηρίες της γής, και τα υπόγεια κοιλώματα και βούλιαξαν οι κατακόμβες που οδηγούν στην εσώτερη καρδιά και μαράθηκαν τα σταφύλια και από την πτώση τους διαλύονται και ματώνουν. Οι χυμοί τους χάνονται. Ιερό πτώμα που μυρίζει πάνω στο πεινασμένο σώμα της γής. Αυτά λέει η παράξενη ιστορία της καταιγίδας.

Και λέει ακόμη, πως στέγνωσε της θάλασσας το μάτι. Και το γοερό δάκρυ, έγινε το μεγάλο ερωτηματικό και ρωτάνε οι αιρετικοί, οι κλέφτες της νύχτας, οι ονειροπόλοι, οι τρελοί: «που είναι η γιορτή; Που είναι η γιορτή;»

 

Μα το νήμα του κόσμου έχει την δική του άκρη. Και θα επιστρέψει ο κλέφτης ουρανός τα δώρα του. Και από τα σπλάχνα της γής τότε και το στερεμένο μάτι της θάλασσας και στις υγρές υπόγειες μουχλιασμένες στοές θα ανακλαστεί πάλι του απροσπέλαστου πυρήνα το σχήμα. Πάλι λαμπερός και ζωντανός. Ο Μεγάλος Μυστικός.

 

Και οι Άγγελοι θα ζητήσουν από τους αιρετικούς της νύχτας να πιάσουν πάλι τις στάμνες, τους χορούς και τα τραγούδια, και να βάλουν της νύχτας το κρασί, να ψηθεί μεσ’ στο λιοπύρι . θα είναι για την νέα από τα παλιά την μέθη. Ο χρόνος «ήταν χαμένος και ευρεθει ».

Και μέσ’ στην μέθη τους, θα ετοιμάσουν οργιαστικά μα με ακρίβεια αρχαίου λιθοξόου, την τελευταία αναίρεση, την λησμονημένη. Την Ορθόδοξη Αίρεση.

Edited September 4, 2010 by Innerspaceman

[laas7]

Τι ανακαλυπτω πρωτοχροννιατικα...

 

Λοιπον μου αρεσε... μου αρεσε πολυ... το βρισκω βαθυ και με νοημα... με ωραιες εκφρασεις, ωραιες εικονες που σε παρασυρουν... αλλοτε ελπιδοφορες και αλλοτε μελαγχολικες... αλλοτε ερωτικες και αλλοτε γεματες αναπαντητα εσωτερικα ερωτηματα... για το απο που ηρθαμε, που παμε, τι μας περιμενει, τι πρεπει να κανουμε, πως ζεις τελικα αληθινα΄; Και εδω που ειμαστε ζουμε ή κοιμομαστε; Υπαρχουμε ή ειμαστε μοναχα σκιες;

 

Αν κατι με προβληματισε ειναι πως το τελιωμα με την ορθοδοξη αιρεση και το σημειο με τον προφητη Ηλια, με εβγαλαν εξω απο το συναισθημα. Δεν εχω προβλημα με την θρησκεια, απλα θεωρω πως ειναι πολυ εμφανη σημεια ειτε πιστευεις ειτε οχι (σε ολους γνωστα) και σε πανε κατευθειαν στην ορθοδοξια ενω εσυ θελεις κατι αλλο να αποδωσεις... δεν ειμαι και σιγουρη αλλα το τελος με την ορθοδοξη αιρεση ειδικα ενω νιωθω πως εννοεις κατι αλλο αμεσως χωρις να το θελω σκεφτομαι τι σημαινει αιρεση κατα την ορθοδοξια και εκει το χανω.

Πιστευω πως αν το περιεγραφες αλλιως θα ειχε περισσοτερο υλικο για σκεψη. Ο τιτλος μου αρεσε πολυ γι αυτο το ανοιξα.

Νομιζω σωστα το εβαλες εδω... δεν ξερω γιατι κανεις δεν σχολιασε τοσο καιρο μαλλον γιατι πολλα παλια κομματια χανονται με την παροδο του χρονου, αλλα ταιριαζει. Εχει κατι ποιητικο και τραγικο μαζι... ωραιος συνδυασμος!

[Πυθαρίων]

Στα δικά μου μάτια, είχε φανεί σαν αναφορά στον έρωτα, στον ερωτικό κύκλο. Από την έξαρση του πάθους, την έκσταση και το μυστήριο ως την απογοήτευση, τη συντριβή και την κατάρρευση. Και πάλι την αναγέννηση, μέσα από μια νέα προσέγγιση, ή μια καινούργια σχέση.

Μια ξεχωριστή διάσταση έδωσε η Μαριάντζελλα, μέσα από το σχόλιό της.

Ο ίδιος ο έρωτας, βέβαια, κουβαλά έτσι κι αλλιώς τη γοητεία των κοσμικών μυστηρίων, πλέκεται με τα υπαρξιακά μας ερωτήματα. Έχει τη δύναμη να ορίζει τις σκέψεις, τις πράξεις και τις ζωές μας.

 

Δεν επιθυμώ να αναγκάσω τον συγγραφέα να δώσει αναλυτικές εξηγήσεις (πράγμα που οδηγεί συχνά στην αναίρεση της μαγικής ασάφειας που χαρακτηρίζει ποιήματα ή ποιητικά κείμενα), δεν νομίζω όμως κι εγώ ότι υπαινισσόταν κάτι θρησκευτικό, με την έκφραση ''ορθόδοξη αίρεση'', ούτε με την παρομοίωση τη σχετική με το άρμα του προφήτη Ηλία.

Edited January 2, 2013 by Πυθαρίων