ira, gula, luxuria

[Rikochet]

Οι τελευταίες μέρες των συγκλητικών υπογραμμίζονται από αγαθές πράξεις και τα πιο τρυφερά λόγια που ειπώθηκαν ποτέ μέσα σε αυτά τα νοικοκυριά. Η δολοπλοκία, η πονηριά και η υστερία της εξουσίας παύουν, και η πολιορκημένη αυτοκρατορία κερδίζει μερικές ακόμα ανάσες. Λίγοι συνειδητοποιούν την αλλαγή, και απ'αυτούς ακόμα λιγότεροι την καταλαβαίνουν. Το ζώο αργοπεθαίνει λογχισμένο, και οι τελευταίες μέρες των συγκλητικών δεν είναι γεγονότα, είναι θραύσματα γεγονότων: βόλτες στην αγορά, χάδια σε φρεσκότατα φρούτα, τελευταίες γουλιές απ'τα πιο γλυκά κρασιά, τρυφερό κρεάς στον ουρανίσκο πριν καταλήξει στο στομάχι. Το άγχος του τέλους εκμηδενίζεται μπροστά στη σιγουριά, και το στομάχι ηρεμεί, δέχεται και χωνεύει αδιαμαρτήρητα. Τα κρεβάτια τους αδειάζουν από υποσχέσεις αγάπης και γεμίζουν δηλώσεις και αναστεναγμούς. Οι επιπλήξεις και οι τιμωρίες σε γιούς και κόρες δίνουν τη θέση τους σε ήπια μαθήματα.

 

Όταν οι συγκλητικοί συναντιούνται στους δρόμους, φαινομενικά τυχαία, τα βλέμματα και τα νεύματα είναι βουτηγμένα σε μια ανεξήγητη συντροφικότητα, και τα λίγα λόγια που ανταλάσσονται κρύβουν μια τελείως ακατανόητη υπόσχεση. Εκεί η δήλωση και το μάθημα χάνουν κάθε δύναμη, και οι ιστορικοί νιώθουν άοπλοι, ανίκανοι να καταγράψουν αφορισμούς και μεγαλοστομίες. Οι ιστορικοί δεν καταλαβαίνουν τη σιγουριά του τέλους. Οραματίζονται τις ένδοξες διηγήσεις αφού αναρρώσει το πληγωμένο ζώο, και λίγο ανησυχούν για την αδυναμία τους.

 

Οι γυναίκες αποδίδουν την απότομη αλλαγή στην ελπίδα, χωρίς να ξέρουν ότι ελπίδα νιώθουν μονάχα οι ίδιες. Σκέφτονται πως η ήπια αντίδραση των συγκλητικών στις κραυγές του ζώου υπονοεί τη σιγουριά της αναγέννησης, και όχι τον αφουγκρασμό των επιθανάτιων ρόγχων. Οι γυναίκες ησυχάζουν και απολαμβάνουν για πρώτη φορά ύστερα από χρόνια το συζυγικό κρεβάτι.

 

Η γονεϊκή γαλήνη μεταδίδεται και στα παιδιά. Οι ιστορίες φρίκης από τα σύνορα και από τα χωριά, που πριν έφταναν διαστρεβλωμένες και ανυπόφορες στα αυτιά τους, γίνονται τώρα μια άμορφη, αδιάφορη ηχώ που δε ξεφεύγει ποτέ από το παρασκήνιο. Τα παιδιά απολαμβάνουν το παιχνίδι τους και στον ήλιο και στο σκοτάδι.

 

Μικρές γιορτές ανθίζουν στα σπίτια των συγκλητικών, βουτηγμένες σε μια ανεξήγητη συγκίνηση που όλο και μεγαλώνει όσο το αίμα του πληγωμένου ζώου χύνεται. Τα δάκρυα στα μάτια τους είναι δάκρυα ανακούφισης και στα σπιτικά ακούγονται πάλι, ύστερα από χρόνια, βουκολικά τραγούδια που μιλούν για την γαλήνη στο λιβάδι και τα θεραπευτικά βελάσματα του κοπαδιού.

 

Η τελευταία νύχτα των συγκλητικών έρχεται ύστερα από μια ιδανική μέρα. Εξετάζουν όλες τις επιλογές που τους οδήγησαν εδώ χωρίς μετάνοια, θυμούνται τα κρίματα τους δίχως ενοχές και ποτέ τους δεν εύχονται να είχε γίνει κάτι διαφορετικά. Κοιτάζουν τις εικόνες του μέλλοντος χωρίς φόβο: το μέλλον συμπυκνώνεται στην επόμενη μέρα, που θα φέρει τον πάταγο του σπασμένου τείχους, κεφάλια σε πασσάλους, τις βιασμένες γυναίκες, τα κομματιασμένα σώματα των παιδιών τους. Η τελευταία νύχτα των συγκλητικών είναι ελεύθερη από πάθη.

 

Οι συγκλητικοί απομονώνονται στα δωμάτια τους και αφουγκράζονται τους επιθανάτιους ρόγχους του ζώου που δε θα ξανασταθεί στα πόδια του. Γεμίζουν το μικρό ποτήρι και κάνουν μια ανεπαίσθητη πρόποση. Καταπίνουν το περιεχόμενο με μια γουλιά, ξαπλώνουν και περιμένουν την είσοδο στο όνειρο που ονειρεύεται η Ρώμη.

 

 

Edited September 7, 2010 by Rikochet

[Drake Ramore]

Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι να υποθέσω συμπτωματικη;

Μάλλον όχι. Είμαι σίγουρος οτι γνωρίζες πολύ καλά για ποιούς το έγραφες απο την αρχή ακόμη.

 

Σε τέτοιες ιστορίες δεν χρειάζεται νομίζω ανάλυση.

 

 

Υ.Γ Θέλω να δω ιστορίες σου μεγαλύτερες και με περισσότερους χαρακτήρες και πλοκή απο αυτές που γράφεις συνήθως. Είμαι σίγουρος οτι θα είναι πολύ καλές αν κρίνω απο τα μικρά φλασάκια που μας δίνεις κατα καιρούς.

 

Edit: διαβάζοντας το κείμενο μου ήρθαν στο μυαλό δύο ποιήματα του Καβάφη. Η "Αλεξάνδρεια" και το "Περιμένοντας τους Βαρβάρους".

Edited September 7, 2010 by Drake Ramore