Tattoman Posted September 16, 2010 Share Posted September 16, 2010 (edited) αριθμός λέξεων-2161 Η Σκιά …Η παλιά, σκονισμένη τηλεόραση άνοιξε βγάζοντας ένα ¨τσαφ¨ και εμφανίστηκε ένας χοντρός κύριος που φορούσε κουστούμι. Βρίσκονταν καθισμένος αναπαυτικά σε μια καρέκλα. Άνοιξε το στόμα του και άρχισε να μιλά ασταμάτητα… «Ο άνθρωπος χωρίζετε σε δύο πλευρές. Υπάρχει η όψη που περιέχει έναν εαυτό γεμάτο με τις αρετές και τα θετικά στοιχεία της προσωπικότητας του, και η όψη που βρίσκεται κάπου καταχωνιασμένη στο υποσυνείδητο, και κατακλύζετε από τα αρνητικά στοιχεία, και τις κληρονομικές αδυναμίες, ή αλλιώς από το σύνολο των στοιχείων που «φοβούνται» να αποκαλυφθούν στην συνείδηση μας… (βαθιά ανάσα) Κατά καιρούς, κάποιοι ισχυρίστηκαν πως μπορούν να διακρίνουν με έναν ανεξήγητο τρόπο τα απόκρυφα αυτά αρνητικά στοιχεία της προσωπικότητας τους. Αδυναμία ή ικανότητα; Η απορία αυτή σχηματίσθηκε έπειτα από μαρτυρίες όσων ανθρώπων κατόρθωσαν να δουν το σκοτεινό μέρος του εαυτού τους, παρά την θέλησή τους. Οι οντότητες αυτές στην ουσία εισέβαλλαν βίαια στην σκέψη τους και είχαν στόχο να ανεξαρτητοποιηθούν. Αυτά εμπιστεύθηκαν οι ασθενείς στους γιατρούς. Παρόλα αυτά, όσοι από αυτούς κατέφυγαν σε ιατρικές συμβουλές, κατέληξαν σε ψυχιατρικές κλινικές και σε ιδρύματα με νοητικά στερημένους ανθρώπους. Σε άλλους πάλι χορηγήθηκαν ισχυρά ψυχοφάρμακα που είχαν ως αποτέλεσμα την ολοκληρωτική έλλειψη νοημοσύνης. Η ικανότητα αυτή αμφισβητήθηκε σφοδρά από γιατρούς και επιστήμονες, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. (ο αναψοκοκκινισμένος άντρας πίνει μια γουλιά νερό) Αξιοσημείωτο είναι ότι οι μάρτυρες, κατά τα λεγόμενα τους, αδυνατούσαν να σχηματίσουν νοητικά την μορφή του αντικειμένου ή της οντότητας που ισχυρίζονταν ότι είχαν έρθει σε επαφή… Οι μέρες περνάνε και προς το παρόν δεν έχει σχηματιστεί αυτή η εικόνα, με βάση τις μαρτυρίες που πολλαπλασιάζονται. Ίσως αυτό να οφείλεται στην κατεστημένη αντίληψη που δείχνουν οι γιατροί όταν έρχονται αντιμέτωποι με τέτοιου είδους περιπτώσεις. Ίσως πάλι να υπάρχει έστω μια μικρή δόση αλήθειας στα λεγόμενα των μαρτύρων. …Ένα είναι σίγουρο: ότι η μορφή αυτή παραμένει μυστική και δεν έχει αποκαλυφθεί στους ανθρώπους μέχρι σήμερα…» Η μικρή τηλεορασίτσα έκλεισε απότομα και στην οθόνη απλώθηκε σκοτάδι. Ο χωμένος στον καναπέ άντρας πέταξε κάτω το τηλεκοντρόλ και ξεφύσησε βαριεστημένα… Μπορούσε να νιώσει την τριβή ανάμεσα στο κεφάλι του και στο μουσκεμένο από τον ιδρώτα ύφασμα του μαξιλαριού. Στην γλώσσα του απλώνονταν μια αλμυρή γεύση. Σήκωσε το κεφάλι του για να γυρίσει το μαξιλάρι από την άλλη πλευρά. Τότε συνειδητοποίησε πως ήταν καλυμμένος μέχρι τα μαλλιά από ένα παχύ πάπλωμα. Το τράβηξε και πείρε μια βαθιά ανάσα φρέσκου οξυγόνου. Είχε πλέον ξυπνήσει, πράγμα που απέκλειε την δυνατότητα να ξανακοιμηθεί. Κοίταξε νυσταγμένα το παράθυρο. Οι ασθενικές ακτίνες από τους νυχτερινούς λαμπτήρες διαπερνούσαν μετά βίας τα παραθυρόφυλλα. Δεν είχε ξημερώσει ακόμα. «Μια ακόμα εφιαλτική νύχτα» σκέφτηκε αναστενάζοντας. Πέταξε το χειμωνιάτικο πάπλωμα από πάνω του και σηκώθηκε. Φόρεσε τις παντόφλες του και κατευθύνθηκε προς το μπάνιο. Σέρνονταν καθώς διάβαινε το νωχελικό Χολ. Ο ήχος των παντόφλων που τρίβονταν με το ξύλινο πάτωμα τον ενοχλούσε. Έτσι φαίνονταν από τους μορφασμούς του προσώπου του, που πάλευε να ξυπνήσει. Έφτασε στο μπάνιο και πάτησε τον διακόπτη στα αριστερά του. Το εκτυφλωτικό φως τον τρέλανε. Τα μάτια του δάκρυσαν και το ξανάκλεισε αμέσως. Πλησίασε στα τυφλά την βρύση και αφού πασπάτεψε το χερούλι, άκουσε τον ήχο του νερού που κυλούσε. Πλησίασε το κεφάλι του και το έχωσε κάτω από το παγωμένο νερό. Ένιωσε τα ρυάκια που σχημάτιζε ο χείμαρρος. Το νερό κάλυψε τα μάτια του και κύλησε αργά προς το στήθος του. Έκλεισε την βρύση. Το σοκ που τον διαπέρασε τον έκανε να ξυπνήσει για τα καλά. Άρπαξε μια πετσέτα και την ακούμπησε απαλά στην επιδερμίδα του προσώπου του. Πείρε μια βαθιά ανάσα και έτριψε τα μάτια του. Προχώρησε με αργά βήματα προς την κουζίνα που ήταν βυθισμένη στο σκοτάδι. Το μόνο ίχνος φωτός προέρχονταν από ένα μικρό λαμπατέρ, τοποθετημένο στον τοίχο, σε μια γωνίτσα. Το χρυσαφένιο λαμπύρισμα του δημιουργούσε σκιές αντικειμένων στους τοίχους. Πολλών λογιών σκιές…σκιές αποτυπωμένες με μαύρο πάνω στον άσπρο τσιμεντένιο τοίχο. Κάθισε σε μια καρέκλα της τραπεζαρίας και τις χάζεψε. Φαίνονταν σαν να χόρευαν στον λευκό καμβά. Σαν να παιδιάριζαν χαριτωμένα. Σκιές από στοιβαγμένα βιβλία, από ξεχασμένα ποτήρια, και από φυτά… Νυσταγμένος καθώς ήταν του φάνηκε πως είδε μια ακόμα σκιά να κάνει την εμφάνιση της. Σύρθηκε απότομα μέχρι τον λευκό τοίχο και στάθηκε εκεί. Ο άντρας έσμιξε τα φρύδια του και ανοιγόκλεισε τα μάτια του. Ξανακοίταξε…η σκιά εξακολουθούσε να υπάρχει. Αναζήτησε τριγύρω με το βλέμμα του το αντικείμενο στο οποίο άνηκε η σκιά. Ήταν ολοστρόγγυλη. Σαν μπάλα ποδοσφαίρου, μόνο που δεν σχημάτιζε τέλεια κύκλο. Δεν μπόρεσε να διακρίνει σε ποιο αντικείμενο άνηκε γιατί πολύ απλά αυτό το αντικείμενο δεν υπήρχε. Έφαγε τον τόπο με τα μάτια του, αλλά δεν εντόπισε αυτό που ζητούσε. Σηκώθηκε διστακτικά, ακουμπώντας την παλάμη του στην επιφάνια του δρύινου τραπεζιού, για στήριγμα. Στάθηκε όρθιος και πλησίασε αργά το σημείο που βρίσκονταν η σκιά, μην τραβώντας το ανιχνευτικό βλέμμα του από πάνω της. Όταν είχε πλησιάσει αρκετά, θαμπώθηκε από το φως του λαμπτήρα. Μισόκλεισε τα μάτια του και στάθηκε κοντά στην σκιά κοιτώντας την με περιέργεια. Άπλωσε το λεπτεπίλεπτο χέρι του και με τον δείκτη του έξυσε τον παλιό σοβά. Την στιγμή εκείνη η στρογγυλή σκιά έφυγε προς τα πάνω με μια αστραπιαία κίνηση, και χάθηκε στο σκοτεινό ταβάνι. Ο νεαρός άντρας έμεινε να κοιτάζει το σημείο σαστισμένος. Το στόμα του είχε μείνει μισάνοιχτο και τα νυσταγμένα μάτια του είχαν πλέον ανοίξει διάπλατα. Ίσιωσε ξανά το κορμί του και σκεπτόμενος προχώρησε προς την κουζίνα πίσω του. Άναψε το τσαγερό με ένα σπίρτο και έβαλε να γίνεται ένα αφέψημα. Τράβηξε μια καρέκλα της κουζίνας και κάθισε κοιτώντας έξω από το ανοιχτό παράθυρο, τον έρημο δρόμο… συνέχισε να κοιτάει το ίδιο σημείο, με μια κούπα αχνιστό τσάι στο χέρι…ως που η αυγή άρχισε να χαράζει… «Καθίστε…» τον παρότρυνε ο κύριος Μάρτιν Νίκολσον, δείχνοντας του μια καρέκλα από το γραφείο του. «Ευχαριστώ» είπε σιωπηλά ο άντρας. «Να σας προσφέρω έναν καφέ;» «Όχι, δεν είναι ανάγκη, θα ήθελα μόνο να σας μιλήσω για κάτι…» απάντησε με αμηχανία. Ο ψυχολόγος βυθίστηκε στην δερμάτινη καρέκλα του και ακούμπησε το χέρι στο πιγούνι του. Ήταν σχετικά παχύς, με κοντά γκρίζα μαλλιά και ένα αγγελικό πρόσωπο. Στην χοντρή μύτη του στηρίζονταν ένας λεπτός, ασημένιος σκελετός γυαλιών. «Μιλήστε μου ελεύθερα…»είπε. Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό για να κάνει τον άντρα να απελευθερώσει τα συναισθήματά του. Κόμπιασε και κοκκίνισε, άνοιξε το στόμα του όμως το ξανάκλεισε. «Δεν είναι ανάγκη να μου πείτε κάτι που δεν θέλετε, απλά προσπαθήστε να πείτε κάτι…οτιδήποτε είναι σχετικό με το θέμα που σας βασανίζει. Ανοίξτε μου τον εαυτό σας, όχι υποχρεωτικά λέγοντας κάτι που δεν επιθυμείτε, απλά λέγοντας οτιδήποτε… Ήταν κι αυτή μια μικρή βοήθεια. Ο νεαρός άντρας άρχισε να ξεδιπλώνει τον εαυτό του αργά και σταθερά… «Βλέπω κάτι…» είπε κοφτά και με δυσκολία. Ο κύριος Νίκολσον αρπάχτηκε από τις δύο υπέρ πολύτιμες λέξεις του ασθενούς του. Έσμιξε περίεργα τα φρύδια του και έγειρε ελαφρώς την καρέκλα του μπροστά. «Εννοείται, βλέπετε κάτι ασυνήθιστο;» ρώτησε με ήρεμη φωνή. «Ναι, κάτι που πολύ πιθανόν εσείς να μην μπορείτε να δείτε» «Κύριε Μίκαελ, προσπαθήστε να προσεγγίσετε όσο πιο λεπτομερειακά μπορείτε, αυτό που βλέπετε.» είπε με έντονο ενδιαφέρον ο χοντρός άντρας. Ο ασθενής σηκώθηκε και άρχισε να κόβει βόλτες στο εσωτερικό του γραφείου. Περπατούσε σταθερά, πάνω στο κόκκινο χαλί, και με σκυμμένο του κεφάλι. Αφού σκέφτηκε λίγο ξαναπλησίασε το γραφείο, και τέντωσε το σβέρκο του προς την μεριά του κυρίου Νίκολσον. «Δεν είμαι σίγουρος άμα θυμάμαι…» ψιθύρισε, έχοντας ορθάνοιχτα τα μάτια. Παρότι η απάντηση αυτή ήταν απογοητευτική, ο ψυχολόγος έδηξε να ενδιαφέρετε ακόμα περισσότερο. «Προσπαθήστε να βρείτε ένα στοιχείο του…ένα είδος χρώματος, κάποιο σχήμα, ίσως το σημείο που το διακρίνατε.» Τα λόγια αυτά έβαλαν τον ασθενή σε βαθύ συλλογισμό. Πάλευε με όλη του τη δύναμη για να φέρει στο νου του ένα στοιχείο, όμως του ήταν αρκετά δύσκολο. Τελικά μίλησε… «Ήταν…κάτι σκούρο, κάτι σκοτεινό…» τραύλισε κοιτώντας ίσια τον Νίκολσον σαν να έβλεπε φάντασμα. «Πολύ καλά…» τον ενθάρρυνε ο γιατρός «συνεχίστε…» «Ο ασθενής συνέχισε να μιλά όλο και πιο γρήγορα, ανοίγοντας διάπλατα τα μάτια του, και μη κουνώντας τα από το ίδιο σημείο. «Ήταν…ήταν σε έναν τοίχο. Σε…σε μια γωνία λευκού τοίχου.» έδειχνε πλέον τρομοκρατημένος, σαν να τον είχε κατακλύσει, κάτι που τον τάραζε ψυχολογικά. «Πολύ καλά…» είπε ο κ. Νίκολσον. «Μπορείτε να ηρεμίσετε τώρα.» Σήκωσε το ακουστικό του και πάτησε ένα κουμπί. «Λόρα, φέρε μας ένα νερό σε παρακαλώ» Το ξανάκλεισε, σταύρωσε τα χέρια του και κοίταξε τον ταραγμένο άντρα απέναντι του. «Ηρεμήστε, καθίστε στην καρέκλα σας και θα σας φέρω ένα ποτήρι νερό.» Ο ασθενής άρπαξε την καρέκλα του και κάθισε αργά αργά έχοντας το βλέμμα του προσηλωμένο επάνω στο γιατρό του. Η πόρτα άνοιξε και μια ξανθιά κυρία άφησε ένα ποτήρι νερό πάνω στο γραφείο. Έπειτα έκανε μεταβολή και βγήκε από το δωμάτιο. «’Έχουμε και λέμε.» είπε ο γιατρός. «Ισχυρίζεστε ότι βλέπετε κάτι σκοτεινό πάνω σε έναν λευκό τοίχο…Τι νομίζετε πως θα μπορούσε να είναι;» ρώτησε καθώς η ένδειξη από ένα χαμόγελο ικανοποίησης σχηματίσθηκε στα χείλη του. Ο άντρας φάνηκε να ηρεμεί προς το παρόν. «Δεν…δεν ξέρω τι μπορεί να είναι» Ο γιατρός πλησίασε τον ασθενή του σε απόσταση αναπνοής, και ψιθύρισε. «Νομίζω πως ξέρω εγώ τι είναι κύριε Μίκαελ. Και νομίζω πως ξέρω τον τρόπο που θα σας απελευθερώσει από αυτό…» Το νερό είχε κρυώσει και τα χέρια του είχαν μουλιάσει εδώ και ώρα. Ήταν ξαπλωμένος στην μπανιέρα πάνω από δύο ώρες και απολάμβανε την θεσπέσια ησυχία. Το χλιαρό πλέον νερό έφτανε μέχρι τον λαιμό του και ο αφρός κάλυπτε το σώμα του. Μέσα στο μπάνιο το φως ήταν σχεδόν μηδαμινό. Είχε κλείσει τα φώτα και τα μάτια του, και βυθίζονταν στην σιωπή. Τα λιγοστά ίχνη φωτός προέρχονταν από έξω, και εισέρχονταν από το μικρό παραθυράκι που χρησίμευε για την εκροή των υδρατμών. Το είχε ανοιχτό και άκουγε τον διαπεραστικό ήχο των τζιτζικιών που έσκουζαν. Απολάμβανε αυτήν την στιγμή πιο πολύ από όλη την υπόλοιπη μέρα. Ήταν τα λεπτά που συναντούσε τον εαυτό του, που άκουγε τους παλμούς της καρδιάς του να δονούν το νερό. Στο σημείο εκείνο έρχονταν αντιμέτωπος με όλα τα μυστικά του εαυτού του, με όλες τις σκέψεις που έκρουαν την θύρα του μυαλού του. Αυτό το χρονικό διάστημα ήταν ανοιχτός, ανοιχτός για κάθε τι που ήθελε να εισβάλει μέσα του… …Δεν θα μπορούσε να περάσει ανεκμετάλλευτο… Την ξαναείδε. Έκανε την εμφάνιση της πάνω στο μουχλιασμένο ταβάνι. Τρεμόπαιξε μέσα στο θαμπό φως, σαν να του έγνεφε. Είχε αλλάξει μορφή, τώρα έμοιαζε με ένα άσαρκο χέρι. Μπορούσε εύκολα να διακρίνει τα κενά ανάμεσα στα σκελετωμένα δάχτυλα, που κουνιόντουσαν σαν φίδια. Δεν τρόμαξε, απλά έκλεισε τα μάτια του και προσπάθησε να αφουγκρασθεί τα πάντα…ακόμα και την παραμικρή κίνηση… το προτιμούσε από το να εστιάζει το βλέμμα του στην μαύρη μορφή που παραμορφώνονταν συνεχώς. Έκανε μια προσπάθεια να αδειάσει τελείως το μυαλό του και να αφεθεί στο τίποτα. Την επόμενη στιγμή ένιωσε κάτι, σαν χάιδι να του γλείφει το μάγουλο. Πέρασε απαλά από την επιφάνεια της επιδερμίδας του και κατευθύνθηκε προς το νερό από κάτω του. Άνοιξε απότομα τα μάτια του, και κοίταξε το νερό που δονούνταν σε διαδοχικά σημεία. Μικροί κυματισμοί σχηματίζονταν στην επιφάνεια, ενώ η σκιά προχωρούσε από κάτω. Ένιωσε το αίμα του να παγώνει. Η ανατριχιαστική μαύρη σιλουέτα κυκλοφορούσε ανάμεσα στο πόδια του. «Μην φοβάσαι τίποτα!» ψιθύρισε φέρνοντας στο νου του τα λόγια του γιατρού, και σφίγγοντας την γροθιά του. «Μπορώ να σε νικήσω!» αυτή τη φορά φώναξε δυνατά μέσα στο σκοτεινό μπάνιο. Η ατμόσφαιρα είχε ξαφνικά γίνει αποπνικτική. Οι υδρατμοί που κυκλοφορούσαν σαν γκρίζες σκιές γυάλιζαν στο αρρωστημένο φως. Το στήθος του ανεβοκατέβαινε πασχίζοντας να πάρει οξυγόνο, και η δύσπνοια άρχισε να τον πνίγει. Την στιγμή εκείνη ένιωσε την σκιά να απλώνεται αργά αργά προς το στήθος του και να αναρριχιέται προκλητικά. Ένιωσε τα τερατώδη δάχτυλα να χαϊδεύουν το πρόσωπο του και να έρπονται. Δεν άντεχε άλλο. Αυτό που μούσκευε το κεφάλι του τώρα δεν ήταν το νερό αλλά ο κρύος ιδρώτας. Αντιλήφθηκε πως έτρεμε ολόκληρος, το κορμί του υπέφερε από σπασμούς και νευρικές κρίσεις. Ήταν έτοιμος να σβήσει, να παραδώσει την ψυχή του όταν κάτι μέσα του άναψε. Ένιωσε την θερμότητά του, και ένα ανεξήγητο συναίσθημα δύναμης τον κατέκλυσε. Αισθάνθηκε τα αδύναμα δάχτυλά του να ποτίζονται από ενέργεια και τους μυς του να τραντάζονται. Τα μισάνοιχτα μάτια του έλαμψαν από ένα στιλπνό λαμπύρισμα. Οποιεσδήποτε λέξεις θα αδυνατούσαν να περιγράψουν αυτό το συναίσθημα. Τότε, ένα εκτυφλωτικό, λευκό φως εισήλθε από το παραθυράκι για τους υδρατμούς. Το νωχελικό δώμα λούστηκε από τις πορφυρές αχτίδες και η κάθε σπιθαμή ζωντάνεψε. Η πιο φωτεινή από όλες τις αχτίδες έσπρωξε βίαια την μοχθηρή σκιά προς το παραθυράκι και αυτή τράπηκε σε φυγή. Η νύχτα έγινε μέρα και μυριάδες λαμπυρίσματα έκαναν το δωμάτιο να αστράψει. Ο βρεγμένος άντρας ανάπνευσε βαθιά… ένιωσε δυνατός! Είχε νικήσει…Η σκιά ποτέ δεν ξαναεμφανίστηκε. Απομακρύνθηκε από την ζωή του με την ίδια ταχύτητα που εισέβαλε. Άρχισε να περιπλανιέται σαν γκρίζο σύννεφο στον ουρανό ψάχνοντας την επόμενη αδύναμη ψυχή που θα γινόταν θύμα της. Ποιος ξέρει, ίσως τότε να καταφέρει να την κατακλύσει… «…Όλοι μας κουβαλάμε κάπου μέσα μας έναν κακό εαυτό. Δεν θα είναι λίγες οι στιγμές που θα προσπαθήσει να εισβάλει στην ζωή μας. Το θέμα είναι πως θα κατορθώσουμε να τον απωθήσουμε! Πόσο δυνατοί θα φανούμε προκειμένου να συνεχίσουμε αυτό το δύσβατο μονοπάτι.» …Ίσως αυτό που χρειαζόμαστε, να είναι απλά λίγο φως!! Edited September 17, 2010 by Tattoman Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted September 25, 2010 Share Posted September 25, 2010 Γιώργο,μου άρεσε η ιστορία σου.Φαίνεσαι παιδί με ανησυχίες και σκοτεινές περιπλανήσεις και αυτό μου αρέσει. Για την ηλικία σου,αυτό που έγραψες είναι πάρα πολύ καλό. Εγώ στα χρόνια σου δεν έγραφα καν ποιήματα... Έκανες πιο λιτό τον λόγο σου,πολύ σωστά(κοίτα ποιος μιλάει,ναι,ναι!) και σίγουρα κυλούσε η γραφή. Τώρα,για να γίνουμε και λίγο κακοί, ---η ορθογραφία σου σαφώς βελτιωμένη,δεν θα σταθώ σε λαθάκια.Απλά δυο επαναλαμβανόμενα που χτυπάνε: εννοείται-->το τρίτο πρόσωπο παθητικής παίρνει πάντα αι,ενώ το δεύτερο πληθυντικό πάντα ε.Είναι εύκολο! σέρνονταν-->àαυτό είναι τύπος γ’ πληθυντικού. Για γ’ενικό,το σωστό είναι σερνόταν κ.ο.κ. ---η χρήση της τηλεόρασης στην αρχή ήταν ωραία και σε έβαζε στο κλίμα,αλλά κάπως φαίνεται το ότι επαληθεύεται τόσο άμεσα.Θα μπορούσες να το κάνεις σε άλλον τόπο ή χρόνο για να μην χτυπάει ως κάτι βεβιασμένο και στημένο.Τώρα,για να καταλάβεις,μου θύμισε λίγο Scary Movie(που το είδα πρόσφατα και πέθανα στα γέλια,βέβαια!), έτσι όπως έγινε αμέσως μετα το νταβαντούρι. ---ο γιατρός αποδεικνύεται τζιμάνι πολύ εύκολα και απότομα. Ως γιατρός, ξενίζει που έχει γνώση για κάτι τέτοιο. ---το τέλος,τώρα...το τέλος ήταν λιγάκι αναμενόμενο,για να σου πω την αλήθεια...Αυτό δεν με πείραξε και πολύ,πάντως. Η ένστασή μου είναι στο ότι το δίνεις στεγνά!Υποθέτω ότι η φράση στα εισαγωγικά είναι του άνδρα από την τηλεόραση; Γιατί την έχωσες εκεί έτσι; Και η τελευταία φράση,ωραία κάθεται,αλλά το κάνει πολύ διδακτικό και μασημένο,θα μπορούσες να το είχες περάσει κάπως αλλιώς. Και μια τελευταία παρατήρηση:η σκιά ήταν ο κακός του εαυτός. Γράφεις,όμως,΄΄ Άρχισε να περιπλανιέται σαν γκρίζο σύννεφο στον ουρανό ψάχνοντας την επόμενη αδύναμη ψυχή που θα γινόταν θύμα της΄΄.Με αυτό είναι σαν να λες ότι στοίχειωνε κατ’εξακολούθηση,πράγμα που αναιρεί την μοναδικότητα και την επίθεση του εαυτού του. Αυτά από μένα,συγχαρητήρια και καλή επιτυχία σου εύχομαι! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted September 25, 2010 Share Posted September 25, 2010 Ατμοσφαιρική ιστορία, που σε κάνει να θέλεις να μάθεις τι γίνεται στο τέλος. Νομίζω ότι ο διαχωρισμός ανάμεσα σε Φαντασία και Τρόμο είναι πολύ λεπτός στην συγκεκριμένη ιστορία. Επίσης, ο ρόλος του μυστικού δεν είναι ιδιαίτερα εμφανής. Ο τρόπος με τον οποίο ξεκινάς την ιστορία είναι λιγάκι απότομος και ασύνδετος με τα υπόλοιπα. Θα μπορούσες να εντάξεις τις πληροφορίες που ήθελες να δώσεις με την εισαγωγή σε ένα άλλο κομμάτι της ιστορίας. Το δεύτερο μέρος, η εμφάνιση της σκιάς, ήταν αρκετά καλό. Το επόμενο κομμάτι, όμως, ήταν λιγάκι αδύναμο. Ο ψυχολόγος μέσα από πέντε κουβέντες μπόρεσε να καταλάβει τι ήταν αυτό που κατέτρεχε τον ήρωα. Κλέβει αρκετούς πόντους αληθοφάνειας. Στο τέταρτο κομμάτι επιστρέφεις στην ωραία ατμόσφαιρα που είχες στο δεύτερο. Μου άρεσαν οι περιγραφές, αλλά στο τέλος έμεινα με την απορία τού τι είχε γίνει στ’ αλήθεια. Υπάρχουν ορθογραφικά/γραμματικά λάθη, που θα πρέπει σιγά-σιγά να βελτιώσεις, επειδή ο τρόπος που γράφεις είναι αρκετά καλός. Μπορείς να δημιουργείς και να διατηρείς την ατμόσφαιρα που επιδιώκεις. Επίσης, να προσπάθησε να ανοίξεις περισσότερο τις ιστορίες σου και να δίνεις επιπλέον πληροφορίες. Καλή επιτυχία στον διαγωνισμό! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mindtwisted Posted September 25, 2010 Share Posted September 25, 2010 (edited) Λοιπόν, ωραίο ήταν το κείμενο σου, είχε βέβαια κάτι ορθογραφικά, αλλά αυτά όσο γράφεις εξαφανίζονται. Τώρα ως προς το θέμα, εμένα δεν μου άρεσε τόσο, γιατί Έννοιες όπως ο κακός εαυτός είναι πολύ σχετικές, και γενικά όταν πρόκειται για ανθρώπινη συμπεριφορά ότι κατηγοριοποίηση και να βάλεις θα πέσεις έξω. Δεν πιστεύω οτι σε στοιχειώνει ο κακός σου εαυτός όποτε πληγώνεις κάποιον ή κάνεις κάτι που οι άλλοι θεωρούν κακό, αυτά είναι δικαιολογίες για να νιώθουμε καλύτερα. Τίποτα στη ζωή δεν είναι καλό η κακό, είναι οτι θεωρείς εσύ οτι είναι. Και ειδικά το τι θεωρεί η κοινωνία καλό η κακό μπορεί σε ορισμένες περιπτώσεις να περιορίσει τη ζωή σου με τρόπο που θα σε κάνει δυστυχισμένο. Αν κάποιος κάνει κάτι και το μετανιώσει, δεν έφταιγε ο κακός του εαυτός. Καλά θα κάνει να αποδεχτεί τις συνέπειες και να προσπαθήσει να επανορθώσει ή να προσέχει στο μέλλον. Τώρα αν η σκιά ήταν κάτι που εκμεταλλεύεται τις ενοχές και τους φόβους για να σε κυριεύσει θα έβγαζε όλη αυτή τη φιλοσοφική θεωρεία, που δεν έχει και κατάληξη άμα την αρχίσεις, απο το κείμενο. Νομίζω το υπονοείς στην προτελευταία φράση, αλλά η τελευταία το αναιρεί. Αυτά απο εμένα, καλή επιτυχία! Edited September 25, 2010 by Mindtwisted Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted September 25, 2010 Share Posted September 25, 2010 Τολμώ να πω ότι αυτό εδώ το κομμάτι δεν είναι φαντασία, αλλά φιλοσοφία. Περιμένοντας να διαβάσω φαντασία, απογοητεύτηκα. Περιμένοντας να διαβάσω κάτι που ο δημιουργός του ήθελε να το γράψει, το εννοούσε, δεν απογοητεύτηκα καθόλου. Καταλαβαίνεις λοιπόν, πως η ιστορία σου με διχάζει. Φυσικά και δεν είναι τέλεια γραμμένο, φυσικά και έχει λάθη. Αλλά σήμερα δεν θέλω να σταθώ σ' αυτά, Tattoman, θέλω μόνο να σε παρακαλέσω να μην χάσεις ποτέ αυτόν τον υπέροχο αυθορμητισμό σου. (Και να τον προχωρήσεις και στην έκφραση όσων θέλεις να πεις, γιατί το λεξιλόγιό σου ήταν λίγο αταίριαστα σφιγμένο. Ορίστε, έκανα και ένα συγκεκριμμένο σχόλιο). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted September 26, 2010 Share Posted September 26, 2010 Το διήγημά σου με ξάφνιασε ευχάριστα! Δε μπορώ να το πω καλογραμμένο, στη γλώσσα έχεις αρκετά προβλήματα και στην αφήγηση λες πολλά στην αρχή και πολύ λίγα στο τέλος, αλλά έχεις κάτι που λείπει από τις πιο καλογραμμένες ιστορίες του διαγωνισμού: υπόθεση. Εδώ πραγματικά κάτι συμβαίνει, υπάρχει μια κρίση, ένα πρόβλημα που δίνει θέμα στο διήγημα, μέχρι στο τέλος να λυθεί. Θέλει περισσότερες πληροφορίες και περιγραφές για να ξεζουμιστεί πλήρως η ιδέα και για να μπάσεις τον αναγνώστη στην ατμόσφαιρα και να τον κάνεις να νοιαστεί, αλλά έχεις τον σκελετό. Ντύσ'τον να μην ξεπαγιάσει... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted September 27, 2010 Share Posted September 27, 2010 Tatto, το είδα περισσότερο σαν τρόμου και δεν ένιωσα το μυστικό. Επίσης, έχεις μια αχρείαστη εισαγωγή που spoilerιάζει το υπόλοιπο διήγημα, όταν κάλλιστα ο ψυχίατρος θα μπορούσε να τα πει όλα αυτά αργότερα στον ασθενή του. Επίσης, βρέθηκα να διαβάζω μια υπόθεση εις διπλούν, μια όπως συνέβη, συνάντηση ήρωα και σκιάς, και μετά ως αφήγηση, από τον ήρωα στον ψυχολόγο του. Ένα από τα δύο μου έπεσε παραπανήσιο. Και δεν κατάλαβα τι ήταν το λευκό φως που τον σώζει στο τέλος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Αλχημιστής Posted September 27, 2010 Share Posted September 27, 2010 Πολυ σκοτεινο διηγημα σε πολλες σκηνες αντριχιασα , οπως: Άπλωσε το λεπτεπίλεπτο χέρι του και με τον δείκτη του έξυσε τον παλιό σοβά. Την στιγμή εκείνη η στρογγυλή σκιά έφυγε προς τα πάνω με μια αστραπιαία κίνηση, και χάθηκε στο σκοτεινό ταβάνι. Αν ηταν τρομου ο διαγωνισμος θα ελεγα οτι ειναι πολυ καλη ιστορια! Δυστυχως, δεν αναγνωρισα πολλα φαντασυ στοιχεια και οπως προειπαν και αλλοι δεν ενιωσα τη σημασια που ειχε το μυστικο στην υποθεση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Lady Nina Posted September 27, 2010 Share Posted September 27, 2010 Ευχάριστο και διδακτικό το κείμενο, με πλοκή που κινείται σε διαφορετικά πλαίσια και μέρη. Αρκετά ρεαλιστικό, ζωντανό και άμεσο καθ’όλη τη διάρκειά του, αφήνει παράθυρο για ελπίδα στο τέλος, προκαλώντας τον κάθε αναγνώστη να αναδείξει τον καλό του εαυτό, διώχνοντας κάθε τι κακό που προσπαθεί να εισβάλει με τη δύναμη του φωτός. Τα κομμάτια του παζλ συνδέονται αριστοτεχνικά, οι διάλογοι είναι ενδιαφέροντες, μόνο που δε μάθαμε τελικά ποια ήταν η διάγνωση του ψυχολόγου. Προφανώς παραλείπεται είτε επειδή θεωρείται αυτονόητη, είτε είναι αυτή που αποτελεί το μυστικό που δεν μαθαίνει ποτέ ο αναγνώστης. Μια μικρή παρατήρηση σχετικά με ένα γλωσσικό λάθος αφορά στην έκφραση ‘...το μικρό παραθυράκι που χρησίμευε για την εκροή των υδρατμών...’ Στην περίπτωση αυτή θα μπορούσε ίσως η λέξη αυτή να αντικατασταθεί από την, κατά της άποψή μου, πιο ταιριαστή ‘διέξοδο’. Κατά τα άλλα, είναι μια πολύ ωραία ιστορία! Συγχαρητήρια, Tattoman! Καλή επιτυχία στο διαγωνισμό! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted September 27, 2010 Share Posted September 27, 2010 (edited) α. (Πάντα κολλάω σε αυτό). Άλλο ψυχολόγος και άλλο ψυχίατρος. Ο ψυχίατρος είναι γιατρός, ο ψυχολόγος έχει σπουδάσει ανθρωπιστικές επιστήμες. Μπορεί να είναι συγγενή επαγγέλματα και κάποιες φορές να συνεργάζονται, αλλά ΔΕΝ είναι το ίδιο. β. Δεν νομίζω ότι υπήρχε λόγος να τα εξηγήσεις όλα αυτά στην εισαγωγή, αντί να τα αφήσεις να φανούν μέσα από το διήγημα. γ. Η απλουστευτική οπτική του ξεχωριστού καλού και κακού εαυτού, έχει δουλέψει πραγματικά καλά μόνο στο jekyll & hyde. Αλλιώς, είναι μια μάλλον απλοϊκή άποψη, την οποία δυσκολεύομαι να αποδεχτώ, ακόμα και για τις συμβάσεις μιας ιστορίας. δ. Ορθογραφία! Πρόσεξέ, την, είναι στ' αλήθεια κρίμα. ε. Βλέποντάς το ως ένα διήγημα στα πλαίσια του διαγωνισμού, το μυστικό παραείναι "διακριτικό". ΟΜΩΣ: Λαμβάνοντας υπ' όψιν και την ηλικία σου, είναι μια προσπάθεια πολύ ελπιδοφόρα, που δείχνει ότι, αν μη τι άλλο, έχεις την άνεση να διηγηθείς μια ιστορία, με το λόγο σου να ρέει χωρίς να κομπιάζει. Επίσης, ακόμη κι αν έχω τις ενστάσεις μου, δείχνεις μια πρόθεση για βαθύτερο προβληματισμό μέσα από το γραπτό σου, κάτι που, αν το εκμεταλλευτείς, μόνο καλό μπορεί να σου κάνει. Δεδομένων των παραπάνω λοιπών, είναι μια πραγματικά αξιόλογη προσπάθεια. Edited September 28, 2010 by aScannerDarkly Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
white_unicorn Posted September 27, 2010 Share Posted September 27, 2010 αρχικά να πω (ξανά) οτί ούτε καλή στις κριτικές είμαι, ούτε τα συντακτικά- γραμματικά - και άλλα λάθη συνιθίζω να καταγράφω,,,, Οπότε, Μου φάνηκε περισσότερο τρόμου παρά φάντασι, και, δεν βρήκα τελικά ποιο ήταν το μυστικό. Παρ'όλα αυτά, ως ιδέα, ναι, ήταν καλή, αλλά (και εδώ μιλάει εκείνη που το έχει ακούσει πολλές φορές ) θέλει δουλειά το κείμενο.... κάποιες λέξεις μου φάνηκαν λίγο 'άκυρες' αλλά δεν είναι κάτι που δεν διορθώνεται... Keep on reading and writing.... και καλή επιτυχία και από εμένα Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Valkyries Posted September 28, 2010 Share Posted September 28, 2010 Συμφωνώ με όλους για το ότι η ιστορία σου ήταν περισσότερο τρόμου παρά φάνταζυ και ότι το θέμα δεν φαινόταν ξεκάθαρα. Ωραίος ο τρόπος να αρχίσεις την ιστορία με εκείνον τον κύριο στην τηλεόραση, αν και το τέλος δεν ήταν τόσο εντυπωσιακό όσο η αρχή. Δεν έχω τίποτε άλλο να πω, καλή επιτυχία στο διαγωνισμό! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted September 28, 2010 Share Posted September 28, 2010 Μυστικό; Έλα τώρα, δεν υπάρχει μυστικό εκεί μέσα. Φάντασυ; Ε, ας πούμε πως περνάει οριακά, αλλά δεν είναι φάντασυ ρε συ. Αλληγορικός τρόμος είναι ή σκέτο αλληγορικό. Δεν πειράζει όμως, γιατί είναι μια ιστορία της προκοπής. Μάλλον η καλύτερη ιστορία σου που έχω διαβάσει. Πρόσεξε τα: σκεφτόταν ο άνθρωπος/σκέφτονταν οι άνθρωποι και τις καταλήξεις των ρημάτων σου. Επίσης, να χρησιμοποιείς τον ορθογράφο του word. Πραγματάκια όπως το "πείρε" θα στα είχε υπογραμμίσει και θα σου πρότεινε τι να τα κάνεις. Βοηθάει πολύ. Είναι φίλος μας. Κι εγώ διαφωνώ με την οπτική, για να είμαι ειλικρινής, αλλά δεν πιστεύω πως έχει καμία σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι το ότι έτσι το σκέφτηκες κι αυτό που σκέφτηκες μας το έχεις παρουσιάσει όμορφα, με ιστορία που δε μπάζει ιδιαίτερα (οκ, εκτός ίσως λίγο από την tv στην αρχή και την τόσο άμεση επέμβαση του γιατρού), σαφέστατα και με αρκετά καλούς χειρισμούς. Επιπλέον το κείμενο σου αυτή τη φορά είναι ενδιαφέρον. Είναι πάρα πολύ καλό αυτό. Συνέχισε έτσι, κύριος Υ.Γ. το τζιτζίκια δε σκούζουνε μωρέ! Τα τζιτζίκια το πολύ πολύ τρίζουνε άμα θες, αλλά δε σκούζουνε τα κακόμοιρα Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Solonor Posted September 29, 2010 Share Posted September 29, 2010 Η ιστορία ήταν πλήρης. Έχει μυστικό στου οποίου την αναζήτηση δεν εστίασες ιδιαίτερα, αλλά προσωπικά με καλύπτει. Επίσης έχει και φανταστικό στοιχείο αν και ρέπει περισσότερο προς τον τρόμο. Αυτό που με χαροποιεί είναι πως βλέπω συνεχή βελτίωση στα κείμενά σου. Πλέον εμφανίζονται κάποιες αρετές που με κάνουν να δυσκολεύομαι να πιστέψω την ηλικία σου. Ο τρόπος που χειρίζεσαι την ατμόσφαιρα δείχνει πως ο τρόμος σου βγαίνει εύκολα. Ακόμη οι διάλογοί σου, αν και όχι άψογοι, είναι αρκετά καλοί. Αν θες μια συμβουλή, πιστεύω πως θα έπρεπε να χαλαρώσεις λίγο στις περιγραφές. Αυτή τη στιγμή είναι το μεγαλύτερο μειονέκτημα. Απλά σκέψου πως δεν είναι ανάγκη να εντυπωσιάσεις κανέναν μ’ αυτές, οι ιδέες σου αρκούν. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Adicto Posted September 29, 2010 Share Posted September 29, 2010 Tattoman, είναι η καλύτερη στιγμή σου στο φόρουμ αυτή η ιστορία, μπράβο! Τα σημεία στα οποία θα ήθελα να εστιάσω (ότι είναι τρόμου ουσιαστικά, λίγο αδύναμοι διάλογοι, το μυστικό παρέμεινε ...μυστικό)) έχουν ήδη ειπωθεί οπότε δεν υπάρχει κάτι νέο να προσθέσω. Συνεχισε να γράφεις, συνέχισε να διαβάζεις Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted September 29, 2010 Share Posted September 29, 2010 Και μόλις σήμερα θυμήθηκα ότι έχει ο Πόε μια ιστοριούλα 3 σελίδων με αυτόν τον τίτλο. Κι όχι μόνο με τον τίτλο Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Zaratoth Posted September 29, 2010 Share Posted September 29, 2010 Πάρα πολύ ωραία ιστορία αν και σε μερικά σημεία χάθηκα, οπότε πρέπει να την ξαναπεράσω μια ματιά. Η καλύτερη ιστορία που έχεις ανεβάσει εδώ. Πάντως θα χάσει πόντους από εμένα (αν καταφέρω να ψηφίσω ) για δυο λόγους. 1) Δεν είναι φανταζυ. Είναι πιο πολύ τρόμου, όπως αναφέρθηκε και σε άλλο ποστ 2) Άλλο μυστικό, άλλο μυστήριο. Η ιστορία τείνει προς το δεύτερο για μένα. Αν το κείμενο δεν ήταν μέρος του διαγωνισμού δεν θα με ενδιέφεραν τα παραπάνω, στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως πρέπει να ληφθούν υπόψην και είναι σημεία βαρύτητας. Καλή συνέχεια και καλή επιτυχία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted September 29, 2010 Share Posted September 29, 2010 Και μόλις σήμερα θυμήθηκα ότι έχει ο Πόε μια ιστοριούλα 3 σελίδων με αυτόν τον τίτλο. Κι όχι μόνο με τον τίτλο Ω! Ναι, μόνο με τον τίτλο. Τίποτα άλλο δε μοιάζει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Solonor Posted September 29, 2010 Share Posted September 29, 2010 Προτιμώ Τατάνθρωπο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted September 29, 2010 Share Posted September 29, 2010 Προτιμώ Τατάνθρωπο. Εδώ που τα λέμε,η συγκεκριμένη ιστορία του Εδγάριου δεν έλεγε και πολλά!Αλλά μην του πείτε πως το ΄πα! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tattoman Posted September 29, 2010 Author Share Posted September 29, 2010 δεν μπορώ να σχολιάσω...αλλιώς θα ........ η ιστορία λέγεται Σκιά και όχι "η Σκια"....και πραγματικά δεν είχα ιδέα οτι υπήρχε και την διάβασα κάποιες μέρες μετά από το γράψημο της ιστορίας μου....(και εξεπλάγην) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted September 29, 2010 Share Posted September 29, 2010 Εγώ πάλι πιστεύω πως είναι υπέροχη και φανταστρουμφική. Αλλά πάλι δεν υπάρχει και τίποτα του Πόε που να το θεωρώ μέτριο, οπότε δε μπορώ να τη συγκρίνω με το μικρούλη μας εδώ. Άσε που δε συγκρίνεται επειδή ακριβώς είναι άλλο είδος, άλλη φάση και καμία σχέση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Rixardogios Posted September 29, 2010 Share Posted September 29, 2010 Πολύ ατμοσφαιρική και σκοτεινή ιστορία.. μ'αρέσει! Θα μπορούσε να θεωρηθεί τρόμου ο ψυχολόγος μου φάνηκε πολύ "ψεύτικος". Δηλαδή ήξερε αμέσως την απάντηση στο πρόβλημα του? το οποίο πώς κατάλαβε τι ακριβώς ήταν? Ούτε ο House δεν τα κάνει αυτά Η περιγραφή που του έδωσε ο ασθενής ήταν πολύ γενική πιστεύω.. θα μπορούσε να ταιριάζει σε πολλές άλλες ψυχικές διαταραχές. Επισής με το φως στο τέλος δεν κατάλαβα τι παίχτηκε ακριβώς Καλή επιτυχία! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted September 30, 2010 Share Posted September 30, 2010 (edited) Να υποθέσω ότι το μυστικό ήταν το φως; Ήρθε πάντως σαν από μηχανής θεός. Η αρχή με την τηλεόραση και το ανακοινωθέν είναι ελκυστική, αλλά ο κύριος χαρακτήρας δεν με ενθουσίασε ιδιαίτερα. Είναι χάρτινος, δεν αποκτά υπόσταση και γι ‘ αυτό δεν ταυτίστηκα με τις αγωνίες του και προβλήματά του. Αν μας έδινες λίγο το παρελθόν του ή την καθημερινότητά του μέχρι να εμφανιστεί η σκιά, ίσως πετύχαινες περισσότερα πράγματα. Το ίδιο και ο ψυχίατρος. Δείχνει υπερβολικά σαν κατασκευή του συγγραφέα. Το τέλος μπορεί να γίνει καλύτερο αν ο ήρωας προσπαθήσει να αντιδράσει με ενεργητικό και όχι παθητικό τρόπο. Χρειάζεται και ένα μικρό περασματάκι για ορθογραφικά λάθη. Edited September 30, 2010 by khar Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Arachnida Posted September 30, 2010 Share Posted September 30, 2010 Ξεκινάω τα σχόλια μου από αυτή την ιστορία. Στο διαγωνισμό διάβασα πολλές ιστορίες, και του ύψους και του βάθους. Παρά ένα κακό ξεκίνημα σύμφωνα με τη σειρά που διάλεξα, αργότερα βρήκα τουλάχιστον πέντε έξι που ξεχώρισαν και χάρηκα που είχα την ευκαιρία να τις διαβάσω. Tattoman, μιας και δεν είχα διαβάσει κάτι άλλο δικό σου πρώτα διάβασα τα σχόλια των προηγούμενων και είδα και στο προφίλ σου ότι είσαι μόλις δεκαέξι. Άρα είναι λίγο πολύ αναμενόμενα μερικά από τα αρνητικά που θα επισημάνω παρακάτω. Μην τα δεις ως αρνητική κριτική. Θέλω να τα πάρεις ως συμβουλές για καλύτερη πλεύση. Σίγουρα η "Σκιά" έχει προβλήματα στην επιμέλεια, εντάξει αυτό το ξέρεις κι εσύ και κατάλαβα ότι είναι τομέας που βελτιώνεσαι. Πώς μπορείς να νικήσεις τα περισσότερα λάθη; Με το να το περνάς πολλά χέρια διορθώσεων το κείμενό σου. Δεν ξέρω αν σου φαίνεται βαρετό. Εγώ το κάνω συνέχεια και συνέχεια και συνέχεια. Αν έχεις υπομονή τότε αξίζει να διαβάζεις προσεκτικά πολλές φορές την ιστορία σου και να διορθώνεις όπου χρειάζεται. Στα γενικά μού άρεσε πολύ το εύρημα με το οποίο ξεκινάει η ιστορία και μού άρεσε το σημείο των διαλόγων. Στα υπόλοιπα μέρη υπάρχουν αρρυθμίες και αδυναμίες στις περιγραφές. Υπάρχουν "ανάρμοστες" παράγραφοι όπως για παράδειγμα: «Μέσα στο μπάνιο το φως ήταν σχεδόν μηδαμινό. Είχε κλείσει τα φώτα και τα μάτια του, και βυθίζονταν στη σιωπή. Τα λιγοστά ίχνη φωτός προέρχονταν από έξω, και εισέρχονταν από το μικρό παραθυράκι που χρησίμευε για την εκροή των υδρατμών. Το είχε ανοιχτό και άκουγε τον διαπεραστικό ήχο των τζιτζικιών που έσκουζαν». Είμαι σίγουρος ότι διαβάζοντάς την τώρα συνειδητοποιείς ότι κάτι δεν πάει καλά. Είναι κάπως μπερδεμένη, χρησιμοποιείς πολύ "φωτισμό", η εκροή των υδρατμών θα γραφόταν μόνο σε άσκηση φυσικής και τα τζιτζίκια δεν σκούζουν. Πώς μπορείς να γίνεις καλύτερος σε αυτόν τον τομέα; Με διάβασμα και γράψιμο. Πολύ διάβασμα. Μετά η στρωτή γραφή θα σου έρχεται πιο φυσικά. Συνολικά δεν νομίζω ότι η Σκιά ήταν ιδιαίτερα φάνταζυ κι ούτε ανακάλυψα κάποιο μυστικό στις γραμμές της, αλλά ήταν μια καλή προσπάθεια. Χάρηκα που γνωριστήκαμε μέσα από το διήγημά σου, θα περιμένω τα επόμενο βήματά σου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.