Mindtwisted Posted September 18, 2010 Share Posted September 18, 2010 (edited) Όνομα Συγγραφέα: Είδος: Φαντασία Βία; Όχι Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων:1615 «Σειρήνα, αδερφούλα μου… Έλα, διώξε τη λάσπη απ’ τα μαλλιά σου…» «Δεν γίνεται Νεφέλη μου, δεν έχω πια τη δύναμη.» Η λάσπη έσταξε, μουτζούρωσε τα νυχτολούλουδα κι έκλεψε τις πέρλες του φεγγαρόφωτος απ’ τα εβένινα μαλλιά της. Η Νεφέλη ανατρίχιασε, τα δικά της μαλλιά ήταν ένα με τη λάμψη του φεγγαριού και δεν άντεχε να αντικρίζει το θέαμα. Τα δέντρα τριγύρω έτριξαν, ψιθυρίζοντας στον άνεμο. «Σήκω, δεν αντέχω να βλέπω τη λάσπη να ρέει πάνω σου… Φοβάμαι τόσο πολύ.» Η Σειρήνα κατάφερε να στηριχτεί στα χέρια της, αλλά κοιτούσε κάτω. Η Λάσπη είχε φτιάξει λιμνούλα, «Δεν μπορώ να δω το φεγγάρι…» Η αδερφή της κρατιότανε για να μην κλάψει, τα μάτια της γυάλιζαν, «Κι όμως είναι εκεί, μεγάλο και λαμπερό όπως πάντα, γεμάτο. Θυμάσαι πόσο σου άρεσε να βλέπεις το φως του πάνω στα φύλλα των δέντρων;… Προσπάθησε να σταθείς, καν’ το για το φεγγάρι.» «Κανένα φως δεν λάμπει όπως εκείνα τα μάτια.», δάκρυσε. Μαύρες γραμμές, που της χαράκωσαν το πρόσωπο. «Αχ, έλα… Πάμε να βρούμε ηλιοβασίλεμα, την ώρα που είναι λαμπερό και τα μάτια σου γεμίζουν χρυσάφι και ροζ. Πάμε στα βαμμένα σύννεφα, θυμάσαι τι μαλακά που είναι; Θέλεις να βουτήξουμε στο βαμβάκι τους; Να πάρουμε ένα υπνάκο ενώ ο ήλιος θα χαϊδεύει το σώμα μας και τα μάτια θα γαληνεύουν στις αποχρώσεις του ζεστού κίτρινου; Πάμε, όπως όταν ήμασταν μικρές, που με σιγονανούριζες, στολίζοντας το μέτωπό μου με τις περαστικές ακτίνες κι όταν νόμιζες ότι είχα αποκοιμηθεί, έλεγες ‘Κοιμήσου μικρή μου, δεν θα χωρίσουμε ποτέ’. Σήκω, καν’ το για χάρη του ήλιου.» Η Σειρήνα έσφιξε τα χέρια γύρω της και κοίταξε τις σκιές. Η αδερφή της τρόμαξε στην θέα και έβαλε τα κλάματα. Σαν αστραφτερά μαργαριτάρια έσκασαν τα δάκρυα στα νυχτολούλουδα κι αυτά ξεχείλισαν άρωμα. «Τα μάτια μου έχουν μαυρίσει… νιώθω το σκοτάδι να πήζει πάνω στο δέρμα μου, η λάσπη πότισε το φόρεμά μου… δεν έχω άλλη ψυχή για να δώσω. Έχει χαθεί πια το φως.» «Μην το λες αυτό!», στρίγκλισε μέσα στους λυγμούς της η Νεφέλη και, με παράκλησή της, το φεγγαρόφωτο άστραψε στα φύλλα των δέντρων, το γρασίδι και τα αγριολούλουδα. Έλαμψε το ασημοκεντημένο φόρεμά της και τα λευκά μαλλιά γέμισαν ακτινοβολία, «Κοίτα… Κοίτα το φως… Άπλωσε το χέρι σου, πάρε το δικό μου και πάμε να τρέξουμε σε χωράφια με σιτάρι, να κάνουμε παιχνίδια με την αύρα κι ο κόσμος να κυματίζει γύρω μας αστράφτοντας. Θυμάσαι που παίζαμε κυνηγητό σε δροσερούς αγρούς, που πέφταμε και νιώθαμε τα χάδια της φύσης στο πρόσωπό μας; Μετά ξαπλώναμε ανάμεσα στα αγριολούλουδα και παίζαμε με τις μέλισσες, θυμάσαι; Και οι πεταλούδες έρχονταν στα μαλλιά μας για να τα στολίσουν και δοκιμάζαμε ξινά βατόμουρα γελώντας με τους μορφασμούς μας; Αχ, σήκω σε παρακαλώ, καν’ το για χάρη των λουλουδιών.» Προσπάθησε να σηκωθεί, αλλά γλίστρησε, σωριάστηκε στη λάσπη, βούλιαξε στο βούρκο και λύγισε τους ώμους. Στο τέλος κατάφερε να στηριχθεί στον αγκώνα, «Όλα αυτά που μου λες μοιάζουν σαν χάρτινη ανάμνηση. Θυμάμαι τις εικόνες, αλλά έχουν ξεθωριάσει, η υφή τους χάθηκε. Δεν ξέρω πια το άρωμα των λουλουδιών, ούτε τα χάδια του αέρα στα μαλλιά. Τα σωθικά μου ξεσκίζονται… Υπάρχει η άβυσσος και είναι τόσο μα τόσο μαύρη.» Η αδερφή της είχε απελπιστεί, έκλαιγε με λυγμούς, «Μην το βάζεις κάτω, μην τα παρατάς… Πάμε… Πάμε να βρούμε καταρράκτες κρυμμένους μες τις ερημιές, να ακούσουμε το γουργουρητό και να χορέψουμε μ’ αυτό στα ουράνια τόξα τους. Έλα, και μετά θα τραγουδήσουμε με τα πουλιά λουσμένες στη δροσιά, κι αν μας απομείνει όρεξη θα αφουγκραστούμε τα νερά να μάθουμε τις ιστορίες τους. Θα τα ρωτήσουμε για το μεγάλο ωκεανό… Θυμάσαι τι βαθύ και λαμπερό είναι το γαλάζιο του. Προσπάθησε να σηκωθείς, πάλεψε για άλλη μια φορά… Καν’ το για το χρώμα της θάλασσας.» Τότε κάτι φάνηκε να σπινθηρίζει στο βλέμμα της Σειρήνας, αλλά χάθηκε γρήγορα στη σκιά, «Και τα δικά του μάτια τέτοιο χρώμα είχαν, το χρώμα της βαθιάς θάλασσας. Από την πρώτη στιγμή τα μάτια του με μάγεψαν, νόμιζα ότι θα έβλεπα μέσα τους τα κύματα. Όμως έχασαν τη λάμψη τους… Δεν θα ξαναβρούν ποτέ τη λάμψη τους.», κούνησε έντονα το κεφάλι σα να ήθελε να διώξει κάτι πολύ βασανιστικό, σφίγγοντας στο στήθος τη δεξιά γροθιά της. «Αχ, αδερφούλα μου, γιατί;… Γιατί έμπλεξες με έναν άνθρωπο;» Η Νεφέλη πάλεψε με τη λάσπη που είχε πήξει σε κόμπους, «Γιατί με είδε, γιατί τα μάτια του ήταν τόσο λαμπερά, γιατί όταν ήμουν κοντά του ένιωθα πιο όμορφα απ’ όταν περπατούσα ανάμεσα στ’ αστέρια, γιατί ο ήλιος ανέτειλε και έδυε στο πρόσωπό του κάθε μέρα… Όμως μεγάλωσε… Μεγάλωσε τ’ ακούς;… Μεγάλωσε κι άρχισε να ξεθωριάζει το φως στα μάτια του, ώσπου χθες… Ενώ μιλούσαμε έπαψε να με βλέπει. Μεγάλωσα μου είπε, δεν έχω καιρό για τέτοια και μου το έδωσε πίσω… κι όταν το έκανε η λάμψη χάθηκε εντελώς απ’ το γαλάζιο. Τώρα κοιμάται και με ξεχνάει… Αύριο που θα ξυπνήσει θα έχουν χαθεί τα πάντα απ’ το μυαλό του.» «Ξέχασέ τον, αγαπούλα μου, βγάλ’ τον εντελώς απ’ το νου σου… Θυμάσαι τι έλεγε η γιαγιά; Έτσι είναι οι άνθρωποι, μας βλέπουν όσο βλέπουν τον κόσμο με τη φαντασία τους, χωρίς να προσπαθούν να τον κρίνουν και να τον χωρίσουν σε κατηγορίες. Όμως κάποια στιγμή ξεχνάνε τον εαυτό τους, ξεθωριάζουν τα όνειρά τους και παύουν να θυμούνται το χρώμα του ήλιου τη στιγμή πριν δύσει, ξεχνούν πώς μυρίζει το αγιόκλημα τη νύχτα και πώς ηχεί ο ρυθμός της νεροποντής στα φύλλα των λουλουδιών. Μαθαίνουν να μισούν τη μυρωδιά του χώματος μετά τη βροχή και τη χλιαρή αύρα του καλοκαιριού κι ας φτιάχνει τόσο ωραία μουσική με τα δέντρα. Οι άνθρωποι θάβουν την ψυχή τους, όπως κάνουν με τα κόκκαλα τα σκυλιά, για να την ξαναβρούν όταν θα έχουν χρόνο. Όμως οι περιστάσεις μπορεί να μην το επιτρέψουν ποτέ κι όταν το κάνουν να είναι πολύ αργά, γιατί έχουν ξεχάσει που την έθαψαν. Και τότε τα μάτια τους γίνονται τόσο νεκρά… Μακριά απ’ αυτά τα μάτια έλεγε η γιαγιά.» «Αυτά τα μάτια μόνο μπορούν να σκοτώσουν μια νεράιδα. Το θυμάμαι, αλλά δεν μετανιώνω, οι άνθρωποι αξίζουν μια ευκαιρία να αποδείξουν τα λόγια της.» «Δεν έμαθες απ’ όσα είδες όλα αυτά τα χρόνια, τόσες και τόσες φίλες μας έχουν χαθεί μ’ αυτό τον τρόπο… Αχ, σε παρακαλώ, κάνε μια τελευταία προσπάθεια, καν’ το για χάρη μου… Μη φύγεις από κοντά μου.», άπλωσε το χέρι, αλλά δεν μπορούσε να αγγίξει την αδερφή της, ούτε αυτή ήταν ικανή να το πιάσει. Τα δάκρυα έτρεξαν σαν ποταμοί στο πρόσωπό της. Η Σειρήνα, πεσμένη στη λάσπη, πήρε μια αιχμηρή πέτρα και τη βύθισε στον καρπό του δεξιού της χεριού. Μαύρο αίμα ανάβλυσε απ’ την πληγή, έβαψε τα νυχτολούλουδα κι αυτά τσιτσίρισαν, συστράφηκαν και σάπισαν, «Δες, τα μάτια του ρούφηξαν όλο το φως από μέσα μου. Δεν έχω άλλη ζωή. Δεν θα ξαναδώ ποτέ πια ηλιοβασίλεμα ή ολάνθιστο λιβάδι… Λυπάμαι…», το δέρμα της άχνισε, έβγαλε μαύρους καπνούς και χάθηκε στο τίποτα. Εκεί που θα βρισκόταν η δεξιά της γροθιά, ένα μικρό κρυσταλλάκι έτριξε κι έγινε σκόνη στη σιωπηλή νύχτα. Η Νεφέλη συνέχισε να κλαίει δίπλα στη λάσπη, οι λυγμοί έκαναν τα δέντρα να τρέμουν. Εκεί ψηλά, τυλιγμένο με ένα σύννεφο, το φεγγάρι κοιτούσε… και δάκρυζε. ~ «Μαμά, μαμά, πάω να παίξω.», το κοριτσάκι με τις πλεξούδες άνοιξε την πόρτα φουριόζο. «Μην πας μακριά, μείνε μέσα στον κήπο.», φώναξε η μαμά ανήσυχη. Η μικρούλα είχε ήδη τρέξει κάτω απ’ τις πορτοκαλιές, αλλά είχε μείνει άφωνη. Τι είχαν πάθει τα νυχτολούλουδα της μαμάς; Ήταν όλα μαραμένα. Μόνο ένα ανθισμένο, πανέμορφο λουλουδάκι είχε απομείνει, αστραφτερό πάνω σε ένα σωρό από χώμα. Πλησίασε κι ετοιμάστηκε να το κόψει, αλλά σταμάτησε, γιατί κάτι κουνήθηκε πίσω απ’ τον κορμό ενός από τα δέντρα. «Ποια είσαι εσύ;», ρώτησε παρατηρώντας τη γυναίκα με τα λευκά μαλλιά και το αστραφτερό φόρεμα. «Με λένε Νεφέλη…», απάντησε εκείνη, «Εσένα πώς σε λένε;» «Ειρήνη.», είπε ντροπαλά το κοριτσάκι. «Γιατί θέλεις να κόψεις το λουλουδάκι Ρηνούλα μου;» «Γιατί η μαμά μου είναι στενοχωρημένη, επειδή η αδερφή μου πήγε στον ουρανό και θέλω να της το πάω.» Η Νεφέλη βουβάθηκε, ένα δάκρυ κύλησε στο πρόσωπό της και το έπιασε πριν φτάσει στο έδαφος, «Θέλεις να το κόψουμε μαζί; Θα σου δείξω πώς να το βάλεις σε γλάστρα για να μην μαραθεί.», στην παλάμη της το δάκρυ είχε γίνει ένα μικρό κρύσταλλο. Η Ρηνούλα το σκέφτηκε λίγο, «Θέλω, αλλά η μαμά μου έχει πει να μην μιλάω σε ξένους.» «Ώ, μα εγώ δεν είμαι ξένη, είμαστε φίλες. Εξάλλου η μαμά σου δεν μπορεί να με δει;», την πλησίασε η Νεφέλη. Η μικρή χαμογέλασε, «Γιατί δεν μπορεί να σε δει;» «Επειδή είμαι νεράιδα.» Το κοριτσάκι γέλασε πιο πλατιά, «Μα, αφού δεν έχεις φτερά.» Η Νεφέλη έσκυψε πάνω της για να την κοιτάξει στα μάτια. Είχαν το ίδιο γαλάζιο χρώμα με τον ωκεανό, «Θα σου πω ένα μυστικό, οι νεράιδες δεν έχουν φτερά. Αλλά αν δεν με πιστεύεις, πάμε να στολίσουμε τα μαλλιά μας με πεταλούδες για να στο αποδείξω.», της άπλωσε το χέρι. Η Ρηνούλα το έπιασε, «Και το λουλουδάκι;» «Θα σου δείξω πώς να το φτιάξεις μετά.», την πήρε στην αγκαλιά της, «Ξέρεις και η δική μου αδερφούλα έχει πάει στον ουρανό.» «Τότε να μαζέψουμε και γι’ αυτή λουλουδάκια.» Η Νεφέλη την κράτησε σφιχτά και πέταξε πάνω απ’ τον ψηλό φράχτη, στο διπλανό λιβάδι. «Είσαι αλήθεια νεράιδα!», γέλασε η Ρηνούλα καταχαρούμενη. «Τι νομίζεις ότι θα σου έλεγα, ψέματα;», την τσίμπησε αυτή, «Όμως, μην το πεις πουθενά, θα είναι το μυστικό μας. Να πάρε αυτό το κρυσταλλάκι… Όποτε με χρειάζεσαι σφίξε το στο χέρι σου και σκέψου με.», την άφησε να τρέξει ανάμεσα στα λουλούδια. Ίσως η αδερφή της είχε δίκιο, ένιωθε πολύ ωραία να κάνει παρέα σε άνθρωπο. Μπορεί να τους άξιζε άλλη μία ευκαιρία. Έτρεξε πίσω της, «Ρηνούλα, θέλεις να σου δείξω πώς να πλέκεις τον ήλιο στα μαλλιά σου;» Εξάλλου, οι άνθρωποι νιώθουν και ποθούν, όπως ακριβώς οι νεράιδες. Μαύρο και χρυσαφί.pdf Edited September 24, 2010 by Mindtwisted Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted September 25, 2010 Share Posted September 25, 2010 Λοιπόν, το κείμενό σου μου φάνηκε μέτριο. Λίγο βεβιασμένο και κουραστικό, ειδικά στην αρχή, με εκφράσεις υπερβολικές και εκβιαστικές. Και έχει σημασία που το λέω εγώ αυτό…Π.χ το φεγγάρι που κλαίει είναι σαν να σου λέει «συγκινήσου,ρε!». Γενικά, μου αρέσει η απαισιοδοξία και η γκόθικ ατμόσφαιρα, αλλά εδώ δίνεται σε μεγάλες δόσεις. Όταν όλο το κείμενο είναι βουτηγμένο στο κλάμα, όταν γίνεται κατάχρηση αυτού, με πλακώνει και δεν το απολαμβάνω. Δυστυχώς, δεν με ρούφηξε η ιστορία και δεν ένιωσα κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ηρωίδα. Αυτό που με χάλασε επίσης ήταν ο διδακτικός χαρακτήρας στο τέλος. Σε ταινίες και σε βιβλία, πάντα αφαιρώ πόντους όταν ο δημιουργός προσπαθεί να μου επιβάλλει ένα συμπέρασμα, και νομίζω ότι γενικότερα αυτό ισχύει επειδή ο αναγνώστης αισθάνεται καθοδηγούμενος. Κάποια θέματα με τη στίξη και τα εισαγωγικά,τέλος, με δυσκόλεψαν στην ανάγνωση. Στα συν οι ωραίες περιγραφές και η τρυφερότητα που αποπνέεται, απλά εμένα δεν με άγγιξαν. Καλή επιτυχία! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted September 25, 2010 Share Posted September 25, 2010 Ήταν όμορφο με ωραίες περιγραφές στα σημεία που η μια αδερφή προσπαθούσε να δώσει κουράγιο στην άλλη (αν και μου φάνηκε ότι ήταν λίγο περισσότερες απ’ όσες έπρεπε. Δηλαδή, σε κάποιο σημείο είπα: «φτάνει τόσο»). Μου μετέδωσες ικανοποιητικά τα αισθήματα και των δυο, την θλίψη της μίας που έχανε την αδερφή της, και τον πόνο/απογοήτευση της άλλης γι’ αυτά που πέρασε. Καλό το τέλος, έδωσε μια χροιά αισιοδοξίας. Πολύ ενδιαφέρουσα άποψη της μυθολογίας των νεράιδων. Καλή ιστοριούλα, γενικά. Καλή επιτυχία! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted September 26, 2010 Share Posted September 26, 2010 Κωνσταντίνε, η ιστορία σου αναλώνεται όλη στο να πείσει η μία αδερφή την άλλη για το πόσο αξίζει η ζωή. Μετά όλα γίνονται πολύ γρήγορα. Δεν μου άφησε θετική εντύπωση. Σε όλο το κείμενο δίνεται τρυφερότητα με το κιλό, χωρίς όμως να μας δίνεται τίποτε άλλο. Θέλω να πω, γιατί να στενοχωτηθώ για την πρωταγωνίστρια, αφού δεν τη γνώρισα ούτε στο ελάχιστο; Δεν έμαθα κάτι άλλο γι' αυτήν , εκτός από το ότι αγάπησε έναν άνθρωπο, το οποίο είναι τυπική νεραϊδένια ιστορία, δεν την κάνει ξεχωριστή. Αυτό το κείμενο, κατά τη γνώμη μου, θέλει να το ξαναγράψεις, να του δώσεις περισσότερο χρόνο και χώρο. Και για να μην σε αφήσω με άσχημη γεύση, σου κράτησα για το τέλος αυτό: Όταν διάβαζα την ιστορία σου, μου ήρθε στο μυαλό ένα από τα πολύ αγαπημένα μου τραγούδια. Είναι το Νανούρισμα, του Λοϊζου. Θα κεντήσω,πάνω στου αλόγου σου τη σέλλα Με διαμαντόπετρες σωρό του φεγγαριού το πήγαιν' έλα στο πελαγίσιο το νερό Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted September 26, 2010 Share Posted September 26, 2010 (edited) Εμένα με άγγιξε. Ίσως επειδή με βρήκε πάνω σε περίεργη φάση, που με απασχολούν κάποιοι από τους προβληματισμούς της ιστορίας, μέχρι που με πήραν τα ζουμιά στο τέλος, μπορώ να σε πω. Ιδίως εκεί που έδωσε το κρύσταλλο στο κοριτσάκι, με ξέφυγε μια κραυγή "όχι μή!!" Με μια πιο ψύχραιμη ματιά τώρα. Το πρώτο μέρος είναι πολύ όμορφο, ιδίως οι επαναλήψεις/επωδοί στο τέλος των παραγράφων, πολύ γλύκα. Αυτό το μέρος ήταν δυσανάλογα μεγάλο σε σχέση με το υπόλοιπο. Και δυσανάλογα περισσότερο φορτισμένο, επίσης. Για κείνο το "δασκαλίστικο" που αναφέρθηκε, θα συμφωνήσω. Και το ότι τόσα πολλά πράγματα θα χαθούν μόνο και μόνο για τα ωραία μάτια ενός γκόμενου, μπορεί να είναι μέσα απ' τη ζωή βγαλμένο, αλλά it just sucks, man! εδίτ: κατηραμένα σπόιλερ. Edited September 26, 2010 by KELAINO Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mindtwisted Posted September 26, 2010 Author Share Posted September 26, 2010 Παιδιά, μην ανησυχείτε για το τι θα πείτε, αν θα μου αφήσει άσχημη γεύση κτλ κτλ. Για εμένα αυτός ο διαγωνισμός σημαίνει πολύ περισσότερα, με βοηθάει να ξεχνιέμαι, να νιώθω μέλος μιας ομάδας. Το κείμενο το έγραψα μέσα σε τέσσερις ώρες τη μέρα που το πόσταρα επειδή έτσι ένιωθα, ούτε καν προσπάθησα να το διορθώσω. Και μόνο που το σχολιάζετε και μπαίνουμε σε όλη αυτή τη διαδικασία του διαγωνισμού μου φτάνει. Σχολιάστε ελεύθερα, δεν επηρεάζομαι αρνητικά απέναντί σας. χαχαχα, πολύ μου αρέσουν αυτά που χοροπηδάνε!!! Δεν ξέρω τι σημαίνουν όμως... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
christina Posted September 26, 2010 Share Posted September 26, 2010 Εμένα μου έκανε εντύπωση η τρυφερότητα και η γλυκόπικρη γεύση που αφήνεις μέσα απο την ιστορία. Μπορεί να ξεκινησε απότομα με τις δύο αδερφές και γιατί η Σειρήνα πέθαινε...Αφού μακρυγόρησες-πολύ όμορφα πάντως- αργότερα μου έδωσες επιτέλους την απαντηση αυτή. Το γράψιμο σου μου αρέσει πολυ- ίσως επειδή αυτες ιστορίες είναι του γούστου μου, όμως θα συμφωνήσω οτι ήταν λειψό, βιαστικό, δεν με επεισε, ειδικά το τέλος και αυτο το διδακτικό νόημα, το άμεσο με ''χάλασε'' να πω την αλήθεια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted September 26, 2010 Share Posted September 26, 2010 Μου θυμίζει τη φράση από τον "Πήτερ Παν": "Κάθε φορά που ένα παιδί λέει 'δεν πιστεύω στις νεράιδες', κάπου μια νεράιδα πέφτει νεκρή". Την ίδια ιδέα έχεις κι εσύ εδώ, τα παιδιά που μεγαλώνοντας χάνουν τη φαντασία τους. Αλλά την αναπτύσσεις άνισα και αποσπασματικά. Θα έπρεπε να δίνεις περισσότερες πληροφορίες και όχι μόνο (πολύ ωραίες) ποιητικές περιγραφές. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted September 27, 2010 Share Posted September 27, 2010 Είναι γραμμένο με φροντίδα και αγάπη, αλλά πάσχει από τρία βασικά πράγματα: α. Το θέμα του είναι τόσο, μα τόσο πολύ συνηθισμένο, και αντιμετωπίζεται με τον ίδιο συνηθισμένο τρόπο. Δεν έχω αντίρρηση να χρησιμοποιήσεις ένα γνωστό μοτίβο - αρκεί να έχεις κάτι καινούργιο να του δώσεις, μία πνοή ζωής. Εδώ απλά ξαναγράφεις ό,τι ήδη ξέρουμε. β. Συνέχεια εν μέρει του προηγούμενου... Δε συμβαίνει απολύτως τίποτα. Το πρώτο μισό αναλώνεται στο να περιγράφει την αγάπη της νεράιδας για το θνητό και το δεύτερο τη συνάντηση με το παιδί, το οποίο είναι το μόνο που μπορεί να δει τη νεράιδα . Τίποτα να δώσει ζωή στο πολυχρησιμοποιημένο θέμα. γ. Η, ομολογουμένως όμορφη, γλώσσα, γίνεται συχνά τροχοπέδη. Γιατί προσπαθεί να είναι όμορφη περισσότερη από όσο ζητά, από όσο βγαίνει από το κείμενο. Πχ, το επαναλαμβανόμενο μοτίβο "κάν' το για το φεγγάρι, κάν' το για τον ήλιο" κτλ, είναι μια καλή ιδέα. Οι ενδιάμεσες προτάσεις όμως που οδηγούν εκεί, από ένα σημείο και μετά είναι πάρα πολύ φορτωμένες. Πρέπει να καταφέρεις να βρεις μια ισορροπία στα κείμενά σου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
white_unicorn Posted September 27, 2010 Share Posted September 27, 2010 Από τις ιστορίες που μου άρεσαν πολύ σε αυτόν τον διαγωνισμό - ίσως τελικά να μου αρέσουν ακόμα τα παραμύθια - μου θύμισε ταινίες με παρόμοιο περιεχόμενο, με έκανε να θέλω να γυρίσω πίσω, στην αθωότητα του παιδιού που ήμουν κάποτε... Ένα μείον που βρήκα είναι πως ίσως να ήθελε ένα ξαναπέρσμα για να γίνει λίγο καλύτερη.... καλή επιτυχία απο μένα Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Lady Nina Posted September 27, 2010 Share Posted September 27, 2010 Πολύ συγκινητική η ιστορία αυτή, με ενδιαφέροντα τίτλο, σύντομη, μα περιεκτική, κλείνει μέσα της τον μαγικό κόσμο των νεράιδων, που πρόσφατα ανακάλυψα πόσο με μαγεύει. Μιλάει για τον έρωτα, τη λησμονιά, την αδελφικότητα, τις ευκαιρείες που αξίζει να δίνουμε στους άλλους. Δίνει, επίσης, την ελπίδα πως ακόμα κι αν χάσουμε κάποιον από τη ζωή μας, θα βρεθεί κάποιος άλλος για να αναπληρώσει το κενό που δημιουργήθηκε από την απουσία του. Για μένα, το πιο συγκινητικό μέρος του κειμένου ήταν το δεύτερο, όπου νεράιδα και κορίτσι, έχοντας χάσει κι οι δυο τις συντρόφους τους στα παιχνίδια και τη ζωή, τις αδελφές τους, κάνουν μαζί μια καινούργια αρχή. Τρυφερό κείμενο, χωρίς ιδιαίτερα λάθη στη σύνταξη ή τη χρήση λεξιλογίου. Το μόνο σημείο, στο οποίο, πιστεύω, θα άξιζε να σταθώ είναι η παράγραφος που αναφέρεται στην ψυχή των ανθρώπων, την οποία θάβουν όπως τα σκυλιά θάβουν τα κόκκαλα, καθώς η δεύτερη πρόταση, η εξής: «Όμως οι περιστάσεις μπορεί να μην το επιτρέψουν ποτέ κι όταν το κάνουν να είναι πολύ αργά, γιατί έχουν ξεχάσει που την έθαψαν» μπορεί να επιφέρει σύγχυση στον αναγνώστη, σχετικά με το νόημά της. Τέλος, μπορώ να πω πως η επανάληψη, στο πρώτο μέρος του κειμένου, στο διάλογο μεταξύ Σειρήνας και Νεφέλης, της φράσης «Καν’το για...» της δεύτερης νεράιδας, επιτυχημένα προσδίδει στον τόνο της την απελπισμένη προσπάθεια να σώσει την αδερφή της. Συγχαρητήρια, Mindtwisted! Μου άρεσε πολύ η ιστορία σου! Καλή επιτυχία στο διαγωνισμό! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted September 27, 2010 Share Posted September 27, 2010 Γλυκό και ρομαντικά τραγικό, θυμίζει όντως Πήτερ Παν, και την ορίτζιναλ εκδοχή της Μικρής Γοργόνας. Χωρίς αυτό να είναι αρνητικό για το διήγημα. Λίγο off-topic, καθώς σε άλλη μου δουλειά ήρθα σε επαφή με εκείνο το creature που λέγεται "γονέας" και σαν άτομο της εποχής μου έχω στιγματιστεί (φαντάσου να ήμουν και πατέρας) αλλά το σημείο: Η Ρηνούλα το σκέφτηκε λίγο, «Θέλω, αλλά η μαμά μου έχει πει να μην μιλάω σε ξένους.» «Ώ, μα εγώ δεν είμαι ξένη, είμαστε φίλες. Εξάλλου η μαμά σου δεν μπορεί να με δει;», την πλησίασε η Νεφέλη. Η μικρή χαμογέλασε, «Γιατί δεν μπορεί να σε δει;» «Επειδή είμαι νεράιδα.» και μετά που η νεράιδα παίρνει το κοριτσάκι και φεύγουν, μου άναψε σειρήνες στο κεφάλι. Υπάρχουν δηλαδή γονείς που δεν θα ήθελαν να διαβάσουν αυτή την ιστορία στα παιδιά τους, κυρίως από φόβο μην και τα μικρά τους ακολουθήσουν κάποια "νεράιδα" μια μέρα. Συμβαίνει δυστυχώς συχνά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted September 28, 2010 Share Posted September 28, 2010 Εντάξει, εδώ ήταν εύκολο, το έπιασα ο βλαξ Και μου αρέσει πολύ. Είναι γλυκόπικρο και τρυφερό και δεν πιστεύω πως η πρώτη φάση του εξυπηρετεί μόνο στο να δούμε το θάνατο της Σειρήνας. Μέσα από όλα όσα της λέει η αδερφή της μαθαίνουμε και για τη ζωή τους, για τον κόσμο τους και στήνεται το σέτινγκ τους. Και μάλιστα το θεωρώ όμορφο εύρημα. Τώρα, όντως είναι λιγάκι άνισα ανεπτυγμένο, από την άποψη πως κατευθείαν από την πίκρα της Νεφέλης πάμε στην κάθαρσή της και δεν υπάρχει κάποιο ενδιάμεσο στάδιο για να δούμε πόσο πολύ πονάει, παρά κατευθείαν πάμε στη λύση του όπου μιλάει σε παιδί. Ξέρεις, δε μου έκανε αυτό το εφέ, του αναστεναγμού της ανακούφισης. Όμως, είναι εξαιρετικά γλυκός ο τρόπος που ξεδιπλώνεται και πολύ όμορφο που το παιδί που επιλέγει να εμφανιστεί μπροστά του είναι ένα παιδί που μόλις έχει περάσει τα ίδια κι άρα θα καταλάβει τη νεράιδα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Solonor Posted September 29, 2010 Share Posted September 29, 2010 (edited) Ενδιαφέρον κείμενο με συνηθισμένο –ειδικά στο sff- θέμα. Το δεύτερο διήγημα του διαγωνισμού με νεράιδες/αθάνατες που γκομενίζουν με θνητούς. Ωραία γλώσσα, αν και σε κάποια σημεία υπερβολική στις περιγραφές. Οι διάλογοι, ενώ είναι όμορφοι στο πρώτο μέρος, διατηρούν το ύφος του υπόλοιπου κειμένου με αποτέλεσμα να μη δείχνουν πολύ φυσικοί. Μου άρεσε που υπήρξε μια κάποια εξέλιξη, μια αλλαγή στο τέλος και μάλιστα αισιόδοξη. Αυτό πιστεύω πως είναι και το στοιχείο που κάνει το διήγημα ξεχωριστό σε σχέση με τα περισσότερα κείμενα τέτοιου θέματος που συνήθως καταλήγουν με τραγικό τρόπο ώστε να εκβιάσουν τη συγκίνηση. Edited September 29, 2010 by Solonor Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted September 30, 2010 Share Posted September 30, 2010 Στην αρχή με κούρασε κάπως το υπερβολικά λυρικό ύφος, αλλά με αποζημίωσε το σχόλιο για τις ψυχές των ανθρώπων και ο διάλογος της νεράιδας και του κοριτσιού. Ξεκινάει κάπως απότομα και γενικά δεν δείχνει να πηγαίνει κάπου συγκεκριμένα, αν και φαίνεται να έχει τις δυνατότητες. Διακρίνω τα νήματα δύο ιστοριών. Μία αυτή με τη νεράιδα που ερωτεύτηκε τον άνθρωπο και μία με την αδερφή του κοριτσιού, αλλά και οι δύο δείχνουν ημιτελείς. Ίσως, αν επέλεγες να πεις μόνο τη μία ολοκληρωμένη το διήγημα θα έδειχνε πιο συμπαγές και να επιτύγχανες καλύτερο αποτέλεσμα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Αλχημιστής Posted September 30, 2010 Share Posted September 30, 2010 Ενα ομορφο και συγκινητικο παραμυθι. Οι περιγραφες του δασους και των συναισθηματων των νεραϊδων πολυ ζωντανες και καταφερες να τις παρουσιασεις παραστατικα. Απορροφηθηκα αρκετα, καθως το διαβαζα. Λιγο ασυνδετο το δευτερο μερος με το κοριτσι, σε σχεση με την υπολοιπη ιστορια. Μου δωθηκε η εντυπωση οτι το δραματικο τελος της νεραϊδας προσπεραστηκε βιαστικα. Επισης, περιμενα το δευτερο μερος να ειναι οσο αναπτυγμενο ειναι αυτο με τις αδερφες νεραϊδες. Πολυ καλη η προσπαθεια σου, με πολλα περιθωρια βελτιωσης, αν δουλεψεις λιγο το τελευταιο μερος του διηγηματος. Συγχαρητηρια! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted October 2, 2010 Share Posted October 2, 2010 Πολύ ωραία. Μπράβο. Στην αρχή η Νεφέλη και η συμπεριφορά της με ξένισαν, όμως μετά από λίγο, κάθε φορά που μιλούσε στη Σειρήνα ήταν πολύ δυνατό. Η μελαγχολία αυξήθηκε όταν το κοριτσάκι αποκάλυψε γιατί θέλει τα λουλούδια. Η τελευταία σειρά νομίζω θα μπορούσε και να λείπει ή να είναι κάπως αλλιώς. Το θέμα ‘μυστικό’… χμ… ίσως ήταν λίγο πίσω. Μπράβο για το ‘Μαύρο και Χρυσαφί’ *«Η Νεφέλη πάλεψε με τη λάσπη που είχε πήξει σε κόμπους.» -η «Σειρήνα» Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Rixardogios Posted October 3, 2010 Share Posted October 3, 2010 (edited) Συμπαθητικό παραμύθι με υπερβολικά δραματικό τόνο για το τίποτα. Δηλαδή, ενώ η γραφή σου ήταν πολύ άνετη, με εικόνες, ήχους, συναισθήματα.. δεν με έπεισε..ήθελα περισσότερες πληροφορίες για τις νεράϊδες, "κάτι" παραπάνω για να νιώσω τον πόνο και την κατάσταση τους..ένιωθα οτι μου έλεγες: "κλάψε ρε!" Δεν με ενόχλησε που ήταν το κλασσικό παραμύθι με νεράιδες που ερωτεύονται θνητούς.. το επεξεργάστηκες πολύ καλά Το 2ο κομμάτι με το κοριτσάκι ήταν ωραίο, θα μπορούσες να γράψεις κι άλλο, αλλά δεν μ'άρεσε που η νεράιδα πήρε το κοριτσάκι. don't talk to strangers έλεγε ο dio και η μαμά της αλλα αυτή κλάσιμο Καλή επιτυχία! Edited October 3, 2010 by Rixardogios Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sileon Posted October 4, 2010 Share Posted October 4, 2010 Όμορφη, γλυκιά νεραϊδοιστορία. Είναι όμορφα γραμμένη, έχει ένα γλυκό λυρισμό που δεν εκβιάζει συναισθήματα και αυτό το εκτίμησα πολύ. Αποδίδεις άνετα αυτό που είχες στο μυαλό σου. Όμως! Η άνιση κατανομή χώρου μεταξύ των δύο μερών δημιουργεί προβλήματα . Η εισαγωγή απλώθηκε αρκετά -συγκριτικά με την συνολική έκταση του κειμένου-, με αποτέλεσμα να χάνει σε δυναμική η κυρίως εξιστόρηση. Επίσης, η απουσία ουσιαστικών δρώμενων – κάτι που όλες οι ιστορίες με νεράιδες λίγο πολύ έπασχαν. Ίσως η μαγική ατμόσφαιρα που δημιουργούν να συνεπαίρνει συγγραφέα, παρασύροντας και τον αναγνώστη, αλλά όχι μέχρι το τέλος. Θέλει και κάτι παραπάνω για να δικαιολογήσει τον αριθμό των λέξεών της. Συνεπώς, γραφή και ατμόσφαιρα σωστή, φτιάχνουν ωραία ορεκτικά αλλά το κυρίως πιάτο μιας ουσιαστικής ιστορίας απουσιάζει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Big Fat Pig Posted October 4, 2010 Share Posted October 4, 2010 (edited) Αφού αποφάσισες να το ανεβάσεις αδιόρθωτο θα τ' ακούσεις, κακό παιδί! -- Πλάκα κάνω ε; Εξαιρετικά ευαίσθητο κείμενο. 'Η καλύτερα, υπόσχεση για συγγραφή μιας πολύ ευαίσθητης ιστορίας. Αρχικά θέλω κάτι που να εξηγεί κάπως το πως έφτασαν τα πράγματα ως εδώ. Επίσης, το δεύτερο μέρος αν και είναι συγκινητικό (επιτυχία αν σκεφτείς ότι δεν έχω σοβαρούς λόγους να συγκινηθώ γνωρίζοντας τόσο λίγα για τις ηρωίδες) δεν ξέρω τι σκοπό εξυπηρετεί. Νομίζω ότι διέκρινα μεγάλο πάθος και συναισθηματική φόρτιση αλλά εκ μέρους του συγγραφέα κι όχι των ηρωιδών. Άρα να τι άλλο χρειάζεται. Να μεταφέρεις το συναίσθημα στους χαρακτήρες. Τελικά, σε δεύτερο χρόνο, σκέφτομαι ότι πρόκειται για μία καλογραμμένη ιδέα-απόσπασμα μιας μεγαλύτερης ιστορίας. Οπότε αν σε ενδιαφέρει, θα 'λεγα να ξαναδουλέψεις το κείμενο. edit (από το copy-paste ξέφυγε αυτό) Κατά τα λοιπά θεωρώ ότι οι περιγραφές είναι όμορφες, ο λόγος σου έχει έναν χαρακτήρα και ρέει αρκετά καλά. Καλή επιτυχία! Edited October 4, 2010 by Big Fat Pig Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Celestial Posted October 4, 2010 Share Posted October 4, 2010 (edited) Ειναι καλογραμμενο το κειμενο το κειμενο σου και συμπαθές, αλλα δυστυχως εχει 4 τρωτα. 1. ειναι λιγο off topic, το μυστικό δεν ειναι πολυ μυστικό και δεν ειναι κομβικό στη πλοκη για μενα. 2. Η ιστορία ειναι λιγο πολύ γνωστη και δεν κανεις καμια ανατροπή η παραλλαγη για να την εμπτησεις οποτε αμεσως βαζεις τον εαυτο σου στην ιδια γραμμη με αλους που την εχουν πει πραγμα που κανει τη συγκριση δυσκολη, 3. Η ελειψη συναισθηματος, ενω εχεις τα παντα, ατμοσφαιρα, λογο, σκηνικο, δε σου βγαινει αρκετά δυστυχως. ισως ειναι το οτι δε συνδεεισ καλα το πρωτο με το δευτερο μερος. 4. Θα περιμενε κανεις η νεραιδα να ειναι μετα το χαμο της αδερφης της κυνικη και ψυχρη απεναντι στους ανθρωπους κι ομως συνανταει ενα κοριτσακι και πεφτει με τα μουτρα σαν να μη ξερει τι θα επακολουθησει, σαν να μη το εχει ζησει, να μη το σκευτεται καν, δεν αμφιταλανευεται ουτε για μια στιγμη και αυτο τη σβηνει σα χαρακτηρα, ειναι σα να λες οι νεραιδες ειναι lemmings ( οχι τα τρωκτικα αυτα απο το παιχνιδι ). επισειε συμφωνω με το ντινο εκει που η νεραιδα πλησιαζει το κοριτσακι, η σκηνη μου εφερε στο μυαλο ενα νεραιδο με ενα γλυφιτζουρι και χαλασε το μετεπειτα. Edited October 4, 2010 by Celestial Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
TheTregorian Posted October 7, 2010 Share Posted October 7, 2010 Αν όντως έγραψες αυτή την ιστορία όσο σύντομα λες και χωρίς να την διορθώσεις, έχεις κάνει μια αρκετά καλή δουλειά για μένα! Έχεις μια απλή ιστορία, μ' ένα πολύ απλό setting, το οποίο επεξεργάζεσαι γενικά ωραία. Βρήκα υπερβολική τη λυρικότητα στο πρώτο μέρος. Ήταν λίγο "κούφια" τα λόγια, θύμιζαν βασιλικό θέατρο θα 'λεγα κι όχι ένα φυσιολογικό διάλογο δύο αδερφών εκ των οποίων η μία είναι έτοιμη ν' αυτοκτονήσει. Το τέλος είχε το ρομαντικό του κομμάτι κι ήταν ωραίο (Αν και συμφωνώ με τον Ντίνο, πρέπει κάπου να βγαίνει μία μαμά και να λέει ότι δεν υπάρχουν στ αλήθεια νεράιδες!) Γενικά μια καλή προσπάθεια που απλά είχε ένα θέμα που δεν μπορούσε να την πάει κάπου παραπάνω, κατά τη γνώμη μου. Καλή επιτυχία! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted October 8, 2010 Share Posted October 8, 2010 (edited) Γενικά: Λυρισμός και συγκίνηση. Και τρόμος, φρίκαρα με το τι έπαθε η καημένη η Σειρήνα. Μου άρεσε: Αυτά που έγραψα στα γενικά, συν η περιγραφή του τι παθαίνει η Σειρήνα. Δε μου άρεσε: Δεν είμαι σίγουρη τι δε μου άρεσε. Απλά μου φάνηκε σαν υποτονικό σε κάποιες στιγμές όχι ως προς τον τρόπο γραφής, ή τις επιλογές, αλλά λόγω του ότι είναι -πώς να το κάνουμε- μια χιλιοφορεμένη ιδέα. Θεωρώ ότι για να την υπηρετήσεις καλύτερα έπρεπε να κάνεις λόγο, χαρακτήρες και περιγραφές και αστράφτουν. Οι συνηθισμένες ιστορίες χρειάζονται λούστρο και προσωπικό στυλ για να αναδειχθούν. Κι εσύ ξέρω με σιγουριά ότι έχεις προσωπικό στυλ, αλλά εδώ μοιάζει να κρατήθηκες και να μην το άφησες να ξεδιπλωθεί. Μη φοβάσαι να κάνεις την ιδέα δική σου. Στο τέλος θα σε ευγνωμονεί. Κι αυτή κι εμείς. Edited October 8, 2010 by Naroualis Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
lizbeth_covenant Posted October 9, 2010 Share Posted October 9, 2010 Η γραφή σου ήταν νομίζω παραφορτωμένη... του ταίριαζε βέβαια να ειναι φορτωμένο, με λυρισμο, στολισμένο με επίθετα κτλ αλλά μάλλον το παραέκανες. Εγώ στα λόγια των δύο αδερφών έχασα την ουσία γιατί το κείμενο κάπου με κούρασε. Η ιστορία τώρα ήταν γλυκιά και γεμάτη τρυφερότητα. Μου άρεσε το μήνυμα που ήθελες να περάσεις για τους ανθρώπους. Αλλά θα προτιμούσα να είχες απλωθεί περισσότερο. Μου φάνηκε λίγο αυτό που πήρα από τον διάλογο τωνδύο νεράιδων, δεν με άφησες να νιώσω. Ίσως ήθελε κι άλλο άπλωμα, κάτι παραπάνω. Η σκηνή με το κοριτσάκι μου άρεσε περισσότερο! Και οι εικόνες με τον ήλιο και τα λουλούδια και το φεγγάρι ήταν ωραίες! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted October 11, 2010 Share Posted October 11, 2010 Μια ιστορία με χροιά και αίσθηση παραμυθιού, που ξεκινάει από τις νεράιδες και εντείνεται με την εμφάνιση του παιδιού στο τέλος. Στα θετικά: Γλυκιά και μελαγχολική ατμόσφαιρα, ρομαντικές παράγραφοι (δες όμως και τα αρνητικά), ισχυρό και διαχρονικό το θέμα της αδελφικής αγάπης αλλά και του δίχως ανταπόκριση έρωτα που εύκολα μπορεί να μας καταβαραθρώσει κάποια στιγμή στη ζωή μας. Μου άρεσε επίσης η μυθολογία των νεράιδων και το κρυσταλλάκι που κατέληξε στο κοριτσάκι. Ήταν πολύ ευρηματικό. Στα αρνητικά: Όλη η σκηνή με τις αδελφές μού φάνηκε σαν εισαγωγή, υπερβολικά μεγάλη σε σχέση με το θέμα. Επίσης τόση πολλή μελαγχολία και εγκατάλειψη δεν μου άρεσε, επειδή την είδα μονόπλευρα, από την πλευρά της Νεφέλης που προσπαθεί να μη χάσει την αδελφή της. Έτσι ταυτίστηκα κάπως με τη Νεφέλη, αλλά θα ήθελα να ένιωθα κάτι και για τη Σειρήνα, με την οποία δεν κατάφερα να "γνωριστώ". Θα παρατηρήσω ωστόσο ότι η γραφή σου είναι όμορφη και προσεγμένη και σίγουρα μπορεί να αναδείξει τα θέματα που θα επιλέξεις να γράψεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.