Λίγο πριν το τέλος

[Nocturnal]

Λέξεις: 1000

Σχόλιο: Σφηνάκι περιπέτειας

ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

 

 

Πάρτε μία βαθιά ανάσα και κρατήστε την αναπνοή σας.

Το νιώθετε, έτσι; Είναι εκεί.

Στον αέρα. Στο έδαφος. Κάτι έχει αλλάξει. Ο στρατός του εχθρού προελαύνει και είναι κοντά. Ίσως πολύ κοντά.

 

Ακούστε. Ακούστε καλά.

Αφουγκραστείτε τις καρδιές των στρατιωτών στις επάλξεις. Χτυπάνε δυνατά μέσα στην σιωπή. Το νιώθουν και αυτοί. Το βλέπεις στο βλέμμα τους. Στα χέρια τους, που προσπαθούν να κρύψουν το τρέμουλο. Στις κοφτές ανάσες. Στον ιδρώτα, που αφήνουν να κυλήσει στο πρόσωπο τους.

Στέκονται αμίλητοι. Στέκονται και περιμένουν να δούνε τα πρώτα λάβαρα να εμφανίζονται, πίσω από τον λόφο, στιγμή προς στιγμή.

 

Μην σας παρασέρνει η θλιβερή ατμόσφαιρα. Χαλαρώστε και αφήστε ξανά τον αέρα να μπει στα πνευμόνια σας.

Κλείστε, για λίγο, τα μάτια σας.

 

Μυρίστε.

Μυρίστε την αλμύρα στο απογευματινό αεράκι. Την απαλή μυρωδιά των πεύκων που έρχεται από το δάσος, πέρα στην ανατολή, κοντά στην μεγάλη θάλασσα.

Κρατήστε αυτήν την ευωδία.

Παρακαλώ, κρατήστε την έντονη στο μυαλό σας.

Κρατήστε την σαν όπλο απέναντι στην φωτιά και στην στάχτη, που δεν θα αργήσουν να έρθουν.

 

Ελάτε τώρα μαζί μου.

Ελάτε να φύγουμε από εδώ. Μην κοιτάτε άλλο τα πρόσωπα των πολεμιστών, γιατί είναι πρόσωπα νεκρών.

 

Πάμε κάτω από τα τείχη, στην μεγάλη αυλή, εκεί από ´που ακούγεται η πένθιμη μελωδία.

Πάμε να αντικρίσουμε τον βασιλιά.

Μην ντραπείτε μπροστά στην γύμνια του. Σεβαστείτε το έθιμο και υποκλιθείτε βαθιά.

Ναι, κάντε ένα μεγαλοπρεπή χαιρετισμό και ύστερα δείτε.

Δείτε πολύ καλά.

 

Τις βλέπετε, έτσι;

Είναι πανέμορφες.

‘’Παρθένες της πίστης ‘’ τις ονομάζουν. Ντυμένες στα λευκά, είναι αυτές που πρέπει να πλύνουν τον άρχοντα λίγο πριν την μάχη. Είναι αυτές που πρέπει να του χτενίσουν τα μαλλιά, να τον ντύσουν και να του δώσουν το στερνό φιλί στο στόμα. Αυτές που πρέπει να τραγουδήσουν την ιστορία του έθνους.

 

Είναι αυτές που πρέπει να πεθάνουν πρώτες.

 

Τα μάτια σας είναι υγρά.

Μην στενοχωριέστε για τα πέντε αυτά κορίτσια.

Κοιτάξτε καλύτερα. Κοιτάξτε τα χαμόγελα στα χείλη τους. Δεν είναι ψεύτικα, σας διαβεβαιώνω.

Έχουν πίστη. Παίρνουν με τα χέρια τους κάθε αμαρτία από τον βασιλιά τους. Τον ετοιμάζουν για να πάει καθαρός στην μάχη.

Δεν χωράνε δάκρυα στα μάτια τους. Μόνο η επίγνωση του καθήκοντός τους.

 

Λένε πως εκεί που υπάρχει πίστη, ανθίζουν θαύματα.

 

Είδαμε αρκετά.

Γυρίστε την πλάτη στο έργο της κάθαρσης. Καιρός να ρίξουμε μια ματιά στην πόλη, πριν αρχίσει η μάχη. Μην περιμένετε να αντικρίσετε ανθρώπους. Οι δρόμοι είναι άδειοι. Οι πόρτες και τα παράθυρα τον σπιτιών, κλειστά. Όσοι δεν μπορούν να κρατήσουν σπαθί έχουν μαζευτεί στους ναούς.

Ελάτε, πάμε.

 

Μεγαλοπρεπής, έτσι δεν είναι;

Ο ναός των Υψίστων είναι το μεγαλύτερο αρχιτεκτονικό έργο, αυτής της περιόδου. Δεν ήρθαμε όμως για να τον θαυμάσουμε. Σπρώξτε τις πύλες και μπείτε μέσα.

Γονατίστε, γίνεται ένα με το πλήθος.

 

Κοιτάξτε προσεκτικά, γιατί το σκοτάδι είναι κυρίαρχο εδώ μέσα .

Εκτός από το Ιερό πυρ, που καίει άσβεστο προς τιμήν των εφέστιων και πολιούχων θεών, καθώς και των ψυχών των προγόνων, μοναδική πηγή φωτός είναι τα λυχνάρια που κρατάνε οι ιέρειες -σύμβολα εσωτερικής λάμψης ενάντια στα σκοτάδια της άγνοιας και της ύλης-.

 

Μυρίστε τα αποξηραμένα μυρωδικά, που έχουν ριχτεί στην φωτιά.

Οσμές ηδονικές, μυστηριακές. Καίνε τα ρουθούνια και απελευθερώνουν το πνεύμα.

 

Ακούστε την ψαλμωδία από τα χείλια εκατοντάδων γυναικών, μητέρων, ερωμένων.

Από το στόμα απελπισμένων, ηλικιωμένων ανδρών που γνωρίζουν πως μόνο με τις προσευχές τους μπορούν να βοηθήσουν.

 

Αγγίξτε το πάτωμα.

Νιώθετε την διαφορά καθώς ψηλαφίζεται το μάρμαρο; Νιώθετε την ενέργεια να διαχέεται από τα ακροδάχτυλα σε όλο το σώμα; Φυσικά και την νιώθετε. Φαίνεται στα μάτια σας.

 

Τέλος, γευτείτε.

Ναι, δαγκώστε την άκρη της γλώσσας σας και γευτείτε το ίδιο σας το αίμα, γιατί αυτό επιβάλει η παράδοση, πριν φύγουμε από τον ναό.

 

Ακούτε τα τύμπανα, έτσι; Η μάχη είναι έτοιμη να αρχίσει και δεν πρέπει να την χάσουμε.

Περιμένετε όμως μια στιγμή. Κοιτάξτε εκεί στην γωνία, κάτω από το άγαλμα της μεγάλης Θεάς. Βλέπετε το βρέφος που βυζαίνει; Άραγε να γνωρίζει πως η αλμύρα στα χείλια του προέρχεται από δάκρια της μητέρας του, που γλιστράνε στα στήθια της;

Συγχωρέστε με. Χαζή σκέψη, της στιγμής. Αδιαφορήστε για τις ανησυχίες μου. Πρέπει να βιαστούμε.

 

Το σπαθί του στρατηγού υψώνεται. Δεν υπάρχει τίποτα να ειπωθεί και οι στρατιώτες του εχθρού ξεχύνονται. Δείτε με ενδιαφέρον τους πέντε πρώτους, ανούσιους θανάτους. Οι παρθένες παίρνουν την θέση τους πάνω στα τείχη. Ακόμη και τώρα είναι φανερή η σιγουριά στο βλέμμα τους.

 

Κοιτάξτε τες καθώς ανοίγουν τα χέρια και κοιτάνε προς τον ουρανό.

Κοιτάξτε τες καθώς πηδάνε στο κενό με το κεφάλι.

Κοιτάξτε τες καθώς το σβέρκο τους σπάει, σαν κλαρί και το αίμα από το κρανίο τους βάφει το γρασίδι.

 

Μην αποστρέφετε το βλέμμα σας καθώς οι πολεμιστές τις ποδοπατάνε για να φτάσουν στα τείχη. Το τέλος έχει αρχίσει.

 

Ομοβροντία. Εκατοντάδες βέλη σχίζουν τον ουρανό σαν κεραυνοί. Δεκάδες αντικρίζουν τον θάνατο. Σκάλες υψώνονται και οι πρώτες μάχες σώμα με σώμα δεν αργούν να έρθουν. Σπαθί σε σπαθί. Σπαθί σε σάρκα. Βίαιος ρυθμός, γνωστός σε όλους.

 

Χορογραφίες από αίμα. Άσματα από κραυγές.

 

Χαμογελάτε;

Γιατί αυτό; Μήπως νομίζετε πως υπάρχει ελπίδα; Μήπως θεωρείτε πως αυτή την φορά θα γίνει κάτι διαφορετικό;

Μην ξεγελιέστε. Η ιστορία δεν αλλάζει.

 

Τι και αν ακόμα κρατάνε; Μέχρι πότε θα παλεύουν οι προστάτες της πόλης με τον ίδιο σθένος, με την ίδια ψυχή; Μέχρι να μείνουν από ανάσες; Μέχρι να πέσουν κάτω από το βάρος του ίδιου τους του σπαθιού;

Μπορεί οι μάχες να μην κρίνονται στους αριθμούς, κρίνονται όμως στις λεπτομέρειες.

Κοιτάξτε εκείνη την ομάδα των παλικαριών. Δεν άντεξαν στην πίεση και λύγισαν. Ένα μικρό κενό ανοίγει στην άμυνα. Κενό ικανό να κρίνει τα πάντα.

 

Το χαμόγελο σβήνει βλέπω. Αντιλαμβάνεστε πως δεν υπάρχει διαφυγή. Πέφτουν ο ένας μετά τον άλλο.

 

Πάμε πιο κοντά, γιατί τελειώνει.

Εκεί, δίπλα στον βασιλιά. Κοιτάξτε πώς τον έχουνε περικυκλώσει. Η ασπίδα του πέφτει από το χέρι. Μια λεπίδα χώνεται στο στομάχι του. Ένας αιμάτινος μορφασμός ζωγραφίζεται στο πρόσωπο του, λίγο πριν του πάρουν το κεφάλι. Λίγο πριν το τέλος.

 

Αυτό ήταν. Πάντα το ίδιο.

Δεν υπάρχει κάτι άλλον να δούμε εδώ. Υπάρχουν τόσα πολλά σημαντικά κομμάτια της ιστορίας, που μας περιμένουν.

 

Πιάστε το χέρι μου.

 

Είστε έτοιμοι;

 

Φύγαμε.

Edited September 19, 2010 by Nocturnal

[Mesmer]

Ενδιαφέρον φλασάκι. Λιτό σε περιγραφές αλλά πολύ περιεκτικό σε νόημα. Απευθύνεται κατευθείαν στον αναγνώστη και τον βάζει μέσα σε όλη την σκηνή, στην προετοιμασία και στην ίδια τη μάχη. Μια τρίτη, αλλά πολύ κοντινή ματιά, ήμουν σχεδόν εκεί.

Καλή δουλειά.

[Zaratoth]

Πάρα πολύ ωραίο. Βλέπω αυτά που περιγράφεις σαν να ήταν μπροστά μου, σαν να ήμουν και εγώ εκεί. Και ο τρόπος γραφής μου άρεσε πολύ, σε δεύτερο πρόσωπο. Θέλω και εγώ να γράψω ένα παρεμφερές κείμενο για τον πόλεμο με καθολική ισχύ αλλά ακόμα να το ξεκινήσω. Νομίζω το κείμενό σου θα λειτουργήσει ως τροφή για σκέψη.

 

(edit) Μια που είδα το ποστ του Solonor το θυμήθηκα. Η ομοβροντία από βέλη μου έκατσε κάπως. Ισχύει σαν έκφραση;

Edited September 20, 2010 by Zaratoth

[Kelley]

 

Αν η αφήγηση αφορούσε πιο σύγχρονα γεγονότα, θα πίστευα πως βλέπω –και όχι πως διαβάζω- δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ. Υπάρχει –λένε- ένα μικρό ρίσκο να χάσεις τους αναγνώστες σου, όταν τους λες –κυριολεκτικά- τι και που να κοιτάξουν. Δεν μπορώ να πω πως το ένιωσα αυτό, διαβάζοντας το συγκεκριμένο κείμενο, δεν μπορώ να πω πως η «φωνή» του συγγραφέα με εμπόδισε να φανταστώ τις εικόνες και τα συναισθήματα. Παρόλα αυτά, νιώθω πως οι ίδιες ακριβώς εικόνες, με τις ίδιες ακριβώς λέξεις, θα με «ρουφούσαν» καλύτερα, αν δεν ήταν μασημένες και δοσμένες σε μένα από τον ίδιο το συγγραφέα με αυτό τον τρόπο. Κοινώς, δεν με ενθουσίασε και πολύ η τεχνική, αλλά σίγουρα με κράτησε το περιεχόμενο. Πολύ καλή η ισορροπία του τελικού αποτελέσματος λοιπόν, ανεξαρτήτου της πορείας μέχρι να φτάσουμε σε αυτό.

 

 

[Solonor]

Πολύ δυνατή αφήγηση σε δεύτερο πρόσωπο, άψογη τεχνικά. Με κέρδισε και με το παραπάνω, μπράβο. Ένα "κοιτάξτε με ενδιαφέρον" με χάλασε, βγάλε το "ενδιαφέρον". Επίσης το χαμόγελο στη σκηνή μάχης δεν μου φάνηκε πολύ ταιριαστό, θα μπορούσες να χρησιμοποιήσεις εκείνη τη στιγμή κάποια άλλη αντίδραση. "Θου δίνω δέκα (θτα δέκα)".

[Tattoman]

όντως οι περιγραφές πέρνουν σάρκα και οστά στην φαντασία μου. Άψογη περιγραφή....ένιωσα και εγώ σαν να ήμουν μέσα..

Edited September 20, 2010 by Tattoman

[lizbeth_covenant]

Είναι πολύ ωραίο, ξεχωριστό θα έλεγα!! Πολύ ιδιαίτερες περιγραφές και όμορφες εικόνες. Ξεχωρίζω το κομμάτι που μιλάει για τις Παρθένες της πίστης και αυτό με το άγαλμα και το μωρό που βυζαίνει! Πολύ πολύ καλό!! Αυτά!

[Nocturnal]

Σας ευχαριστώ για τα σχόλια.

Για όσους έχουν απορία σχετικά με τον τρόπο γραφής,να πω πως ήταν καθαρά πειραματικός.

Ξεκίνησα για να γράψω με αυτόν τον τρόπο, χωρίς να έχω ουσιαστικά ολοκληρωμένη ιστορία στο μυαλό μου.

Γράφοντας... μου βγήκε ότι βγήκε

[kleo]

Κι εμέ μου άρεσε. Η σκοπιά είναι επιτυχημένη και δικαιολογεί τον ενθουσιαμό του αφηγητη.

[TheTregorian]

Μπράβο Παναγιώτη! Άλλο ένα καλό σου κείμενο! Πολύ ωραίες και παραστατικές περιγραφές. Συμφωνώ με την Kelley γι' αυτό που είπε με το ντοκιμαντέρ και θα προσθέσω ότι εμένα μου θύμισε και λίγο σαν ύφος εκπομπή ζωγραφικής Bob Ross . Ήταν μία αρκετά πρωτότυπη σκοπιά περιγραφής ενός πολύ κλισέ-κατά τ' άλλα-θέματος, και γι' αυτό αξίζεις ένα μπράβο! Καλή συνέχεια και με όρεξη! Θα διασταυρώσουμε ξίφη στο πεδίο μάχης του διαγωνισμού!:tongue:

Edited September 21, 2010 by TheTregorian

[Nocturnal]

μου θύμισε και λίγο σαν ύφος εκπομπή ζωγραφικής Bob Ross

 

χαχαχαχα! Τώρα το είδα.

Δεν έχεις άδικο. Μόνο που δεν έχω δεντρα ρε γαμώτο και ξέχασα τον φίλο μας τον σκίουρο...