τρία παλιά φλας

[Rikochet]

1.

 

Ο Σ. ονειρεύτηκε μια γυναίκα, σαν κορίτσι, η οποία πλάγιαζε μαζί του συγκεκριμένες ώρες της νύχτας. Η αγάπη της για αυτόν ήταν ίση με τον φόβο της για έναν επικείμενο θάνατο. Μετά από κάθε εκσπερμάτιση του οι γοφοί της έτρεμαν και το πρόσωπο της χλώμιαζε. Ο Σ. γνώριζε και, γνωρίζοντας, δεν έδινε σημασία. Προσπαθούσε να της υποβάλλει ένα ρυθμό με τους δικούς του γοφούς μέχρι το δικό της οργασμό – και στην πορεία, ο φόβος του θανάτου εξατμιζόταν – προσωρινά. Αφού ξάπλωναν πάλι στα υγρά σεντόνια δίχως να κοιτάζονται φανερά, ο Σ. της έριχνε κλεφτές ματιές, και την έβλεπε να παρατηρεί το πέος του με φόβο. Όλο το δωμάτιο μύριζε τότε θάνατο – μέχρι και ο Σ. μπορούσε να το καταλάβει. Την αγκάλιαζε καθώς αυτή άλλαζε πλευρό και κάθε φορά που το χαλαρό του μέλος ακουμπούσε στην πλάτη της ο Σ. παρατηρούσε μικρούς σπασμούς – αντιδράσεις ετοιμοθάνατου. Τη νύχτα που ο Σ. αποφάσισε να βάλει ένα τέλος στους φόβους της γυναίκας – του κοριτσιού, έχοντας κρύψει ένα εγχειρίδιο στο μαξιλάρι, εκείνη δεν έδειξε ούτε ένα σύμπτωμα. Τη στιγμή του οργασμού του ο Σ. νόμισε πως είδε ένα βλέμμα μίσους, μα δεν έδωσε σημασία. Τη στιγμή του δικού της οργασμού το προηγούμενο βλέμμα επέστρεψε ξεκάθαρο, και καθώς ο Σ. εντυπωσιαζόταν από τη δύναμη με την οποία συσπώνταν τα εσωτερικά της τοιχώματα γύρω απ’το πέος του, αυτή τράβηξε το κρυμμένο εγχειρίδιο απ’το μαξιλάρι και του το κάρφωσε στο μάτι.

 

Τον ξεκαβάλησε με σιχασιά και σημείωσε, ευχαριστημένη, ότι ο φόβος του θανάτου ήταν ζωγραφισμένος στο δικό του πρόσωπο.

 

Ύστερα ετοιμάστηκε να πεθάνει για μια ακόμη φορά καθώς ο Σ. ξυπνούσε.

 

2.

 

Ξύπνησε ένα πρωί και μου είπε βαρέθηκα. Βαρέθηκα εδώ μέσα να σκαλίζεις τις πληγές στους τοίχους. Φεύγω. Που πας ρώτησα. Πάω στην Αθήνα είπε. Τι πας να κάνεις εκεί είπα. Είναι σκόνη ξερότοπος. Δεν φυτρώνει τίποτα. Τι θες να κάνεις στην Αθήνα. Αμέσως κάλυψε τα γυμνά της στήθη. Σταύρωσε τα χέρια της έτσι σα να ανατρίχιασε. Πήγε να με κοιτάξει στα μάτια μα δεν. Σηκώθηκε κι άρχισε να ντύνεται. Έτσι θα ήταν η τελευταία φορά που θα την έβλεπα αναρωτήθηκα. Τρόμαξα. Να θυμάμαι τουλάχιστον τι φόρεσε. Έκανα και μερικές προτάσεις. Πρώτη φορά έγινε αυτό. Παραξενεύτηκε. Ένα πράσινο φουστάνι. Ένα κόκκινο πουκάμισο. Κάτι σανδάλια. Η λεπτή μέση. Ο αφαλός της. Ένα βραχιόλι που της είχα δώσει. Πήγε να το βγάλει. Κοίταξα αλλού. Δεν το έβγαλε. Τέλειωσε και με κοίταζε. Τι πας να κάνεις στην Αθήνα ρώτησα. Δεν φυτρώνει τίποτα εκεί. Πηχτή αδιαφορία σαν ομίχλη. Ούτε εδώ φυτρώνει τίποτα είπε και έφυγε.

 

Γύρισε. Οι πληγές στον τοίχο έκλειναν. Δεν τις σκάλιζα πια. Ίσως ήταν και λίγο πιο φωτεινά. Δεν την άκουσα πότε μπήκε. Την είδα να στέκεται πίσω μου να αναπνέει. Προσεκτικά σα να φοβόταν. Σα να μην ήθελε να με διακόψει. Άφησα το ψάρι που καθάριζα στο νεροχύτη. Σπαρτάρισε. Γύρισα και την κοίταξα. Σα καινούρια. Τι θέλεις τη ρώτησα χωρίς έχθρα. Χαμογέλασε με κατανόηση. Σαν σε παιδί μικρό μπόμπιρα. Μουτρωμένο παιδί λιπόσαρκο να του τρώνε οι νυχτερίδες τις φτέρνες. Να μην κλαίει ποτέ αυτό ακριβώς είδα. Έτσι χαμογέλασε. Για ώρα. Ήρθα να σου πω τι είδα στην Αθήνα είπε. Και μετά θα φύγεις ρώτησα. Μετά θα φύγω είπε.

 

3.

 

The man Saughton traverses the red labyrinth of London, caressing the signs of his invitation (revealed to him slowly, with each step) on the way to an alley or another; The man Saughton never contemplated so much on violence before tonight. He passes under uninteresting occult spires, the sign next to his extended hand now being a knife, now a rope, now fresh mould exploring the intricacies of worn-down texture. The man Saughton never allowed his imagination to go so far as to project his image in a manner radically different than the truth; And that truth now collapses under the weight of his extended gloved hand along with plaster and old stucco from a wall or another – for he is now a few steps before the alley and all its implications. The man Saughton has never killed anyone, nor has he ever died before tonight. That truth also decays, rapidly, as his extended gloved hand, which holds a knife, returns in place, next to those familiar ribs and that familiar hipbone. The man Saughton’s gaze wonders around the alley, noting the man in front of him, but more importantly the city walls behind him. “It must be a Troy or another," he’s thinking, absent-mindedly. His steps bring him closer to the man and to the walls, and he can’t help but ponder on the significance of these objects hung off the crenellations: the severed heads whispering omens and portents, the indifferent weeping of the women, the thump of a crown dropping on the floor, somewhere in the city.

The man Saughton’s grip on the knife becomes gradually tighter as he progresses closer still. His mind is now on the trail that brought him here and the colors of the burning city: gold everywhere, despite the apparent destruction. The man in front of him acts his part convincingly enough: he looks nervously behind his shoulder, up on the walls, and forces a loving smile to an Andromache who most certainly isn’t there. He then turns his gaze to him in mock stage-fright. The man Saughton acts according to his own part; another step; a tighter grip. Having finally decoded the invitation to its full extent he swallows hard. All the roads he ever followed led to this. And all the roads he ever followed ended in red.

 

 

The man Saughton faces Hector;

a man faces Hector for the hundredth time.

Edited September 22, 2010 by Rikochet