Στην Άλλη Άκρη

[dagoncult]

-Νομίζω ότι έγραψες μια ιστορία τρόμου, βασικά.

-Ο λόγος δεν έτρεχε ακριβώς, πάντως συνολικά ο ρυθμός ήταν καλός.

-Στην αρχή η απορία μου ήταν η εξής:

Γιατί ο θείος δεν πέταγε το κουτί να τελειώνει;

Πρέπει να πω ότι έμεινα με την απορία και μετά το τέλος, ώσπου τελικά, λίγο πιο μετά, βρήκα μιαν απάντηση και σου λέω μεν μπράβο (αν ισχύει η σκέψη μου), αλλά λέω και ότι δεν αναδεικνύεται όσο θα μπορούσε αυτό το συγκεκριμένο στοιχείο.

-Καλές οι ονειρικές σκηνές.

-Το θέμα μυστικό δεν είναι και τόσο μπροστά… ίσως επειδή το μυστικό, όσο φοβερό και να είναι,

δεν απαιτεί κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια από τον ήρωα για να το μάθει… σαν να μην ήθελε να το κρατήσει και τόσο μυστικό ο θείος (πράγμα που μας φέρνει στο τρίτο σχόλιο).

 

 

 

 

*Κι επειδή μετά την ανάγνωση των σχολίων είδα ότι όλος ο κόσμος είχε την ίδια απορία ας γίνω πιο ξεκάθαρος σχετικά με το τι τουλάχιστον κατάλαβα εγώ για την πράξη του θείου.

 

«Μέρος καταραμένο, μέρος που ψυχές παγιδεύτηκαν από σκοτεινές τέχνες. Τώρα ψάχνουν τρόπο να γυρίσουν στον κόσμο. Και για να κάνουν αυτό, πρέπει να πάρουν το σώμα σου και την ίδια στιγμή, να κάνουν την ψυχή σου ένα μ’ αυτό τον κόσμο… με μένα όπως βλέπεις τα ‘χουν σχεδόν καταφέρει.»

 

Οπότε, από αυτά καταλαβαίνω ότι ο θείος σχεδόν έχει περάσει στην άλλη άκρη (έχει γίνει η ανταλλαγή), και το γράμμα προς τον ανιψιό πρέπει να το έχει γράψει η σκιά, με την ψυχή του θείου να προσπαθεί ψιλομάταια να επέμβει. Εννοώ ότι ναι μεν πριζώνει τον ανιψιό με το γράμμα (σκιά σπίκινγκ), αλλά ωστόσο προσπαθεί –χωρίς αποτέλεσμα- και να τον απομακρύνει (θείος σπίκινγκ). Υπάρχει βέβαια και η πιθανότητα το γράμμα να έχει γραφτεί αποκλειστικά από τη σκιά σαν παγίδα... η σκιά γράφει το γράμμα... ο θείος, τρελαμένος από τη φάση, δεν αντέχει άλλο=>κρεμιέται.

 

Εντάξει... μπορεί και να μην είναι τίποτα από τα παραπάνω...

 

[Sileon]

Εύγε, Γιώργο! Γιατί; Επειδή είναι μια ιστορία γραμμένη όπως της πρέπει. Τετριμμένη, αλλά καταλήγει έτσι, μόνο επειδή την περιορίζει η φόρμα του διηγήματος. Έχεις στέρεα δομή, πετυχημένους διαλόγους και άρτια κλιμάκωση στο τέλος. Με κράτησε έως το τέλος, ενώ πουθενά δεν έκανε κοιλιά. Κοντολογίς, τα εύσημά μου για την άρτια ανάπτυξη της ιστορίας!

 

Δεν είναι η πιο πετυχημένη συμμετοχή, όμως. Είναι τρόμου, ξεκάθαρα, και όχι φαντασίας. Αυτό το σφάλμα επιφέρει και μια αστοχία: το μυστικό σε μια ιστορία φρίκης είναι κάτι σχεδόν ταυτολογικό, τρόπος ειπείν. Το ύφος, το είδος της ιστορίας δεν είναι το καλύτερο για να ξεχωρίσει ανάμεσα σε άλλες ιστορίες με μυστικά. Ίσως γι’αυτό είχε και ενδιαφέρον ο διαγωνισμός σε φάνταζι πεδίο με αυτό το θέμα. Ωστόσο, είναι καλογραμμένη και συνεπής στο είδος της.

 

 

 

Υ.Γ. κάπου λες, "επάνδρωσε όλο το κουράγιο του", μάλλον "επιστράτευσε" ήθελες να πεις.

 

 

[Naroualis]

Γενικά: Μου αρέσει που το αφήνεις λίγο φλου. Θεωρώ ότι ρέπει περισσότερο προς τον τρόμο παρά προς το φάντασυ. Χαρακτηριστικά θυμήθηκα τον Ώγκαστ Ντέρλεθ, που τον διάβαζα το καλοκαίρι: ένα σπίτι που το κληρονομεί ένας αθώος κι ανακαλύπτει τις φρίκες που κρύβει. Κλασσικό μοτίβο, αλλά το έτρεξες ως έπρεπε.

 

Μου άρεσε: Έχεις κάνει ΑΛΜΑΤΑ στη γραφή σου. Είσαι πιστεύω σε ΠΑΡΑ πολύ καλό δρόμο να μας κάνεις να παραληρούμε. Δουλειά τώρα! Θέλω να δω ακόμα καλύτερα κείμενα από σένα, γιατί ξέρω ότι το μπορείς.

 

Δε μου άρεσε: Ξέχασες το σκυλί! Δεν το πήραν μαζί τους; Γιατί ντουλάπα κι όχι σεντούκι; Το πώς απέκτησε το κουτί ο θείος δεν αναφέρεται πουθενά.

 

Edited October 8, 2010 by Naroualis

[TheTregorian]

 

Μου άρεσε: Έχεις κάνει ΑΛΜΑΤΑ στη γραφή σου. Είσαι πιστεύω σε ΠΑΡΑ πολύ καλό δρόμο να μας κάνεις να παραληρούμε. Δουλειά τώρα! Θέλω να δω ακόμα καλύτερα κείμενα από σένα, γιατί ξέρω ότι το μπορείς.

 

Δε μου άρεσε: Ξέχασες το σκυλί! Δεν το πήραν μαζί τους; Γιατί ντουλάπα κι όχι σεντούκι; Το πώς απέκτησε το κουτί ο θείος δεν αναφέρεται πουθενά.

 

 

Χαίρομαι που βλέπεις βελτίωση Naroualis. Με χαροποιεί ιδιαίτερα που το βλέπω αυτό! Άλλωστε, αυτός είναι ο βασικός στόχος!

 

Το σκυλί ε;; χαχαχαχα! Σε κάθε διαγωνισμό υπάρχει πάντα ΕΝΑ σχόλιο που το χαρακτηρίζω το κορυφαίο. Αυτό μάλλον είναι ΤΟ κορυφαίο! Ναι οκ, το σκυλί ήξερε το δρόμο, γύρισε πεζό!:tongue: (Προφανώς αστειεύομαι)

[Αλχημιστής]

 

 

+Ο τροπος που η αγωνια κλιμακωνεται "στην αλλη ακρη" ειναι μαεστρικος. Ξεκινας με περιγραφες του τοπιου και η γραφη σου μοιαζει με καμερα που ζουμαρει αργα μεχρι να φτασει στο σπιτι, στην αποθηκη και σε οσα κρυβονται εκει. Πολυ ωραια και τρομακτικη ατμοσφαιρα που με βοηθησε να αφοσιωθω στην ιστορια και να μοιραστω τις αγωνιες του ηρωα.

 

-Μου ελειψαν καποιες εξηγησεις για το κουτι και για τον θειο. Πως ειχαν βρεθει αυτα τα μαγικα αντικειμενα στην ντουλαπα; Επισης, μου φανηκε οτι περιοριστηκες αρκετα απο το οριο λεξεων. Θα προτιμουσα αν ειχες αφαιρεσει καποια ομορφα κομματια απο την αρχικη περιγραφη των δεσμων με την Αθηνα και του τοπιου, ωστε να εμβαθυνεις στον αλλο κοσμο και στην αποθηκη, αλλα και στη σχεση του θειου με ολα αυτα..

 

 

Μια πολυ ομορφη ιστορια που προσφερεται ακομα και για μυθιστορημα και χαρακτηριζεται απο μια δεξιοτεχνια του συγγραφεα στον τροπο που μας εισαγει στην δραση και περιγραφει τις στιγμες ανατριχιλας!

[Tiessa]

Γκουχ, γκουχ! Κάποιος κύριος εδώ μας έγραψε τρόμο, με κλασικό μάλιστα τρομο-setting, αλλά αφού το κείμενό του δεν ήταν κακό, του το συγχωρούμε. Ε, όχι και εντελώς...

 

Στα θετικά: Πολύ καλό το μυστικό του θείου, πολύ καλές και οι σκηνές με τα όνειρα, που όσο πάνε γίνονται και εντονότερες. Μ' άρεσε που μια μουσική είναι μέρος του μυστικού, όλα αυτά τα κουρδιστά κουτιά έχουν μια γοητεία κι ένα ψήγμα φανταστικού που πάντα με ταξίδευε αλλού.

Στα θετικά επίσης η πολύ μεγάλη βελτίωση που βλέπω στη γραφή σου από κάθε κείμενό σου στο επόμενο.

 

Στα αρνητικά: Αργείς να ξεκινήσεις, δεν ξέρω αν είναι ανάγκη να περιγράψεις τόσα για τον καιρό και το ταξίδι του Άρη. Θα μπορούσες να μπεις λίγο πιο άμεσα στην ιστορία και να πιάσουμε το νήμα από εκεί.

[TheTregorian]

Λοιπόν, αφού ο διαγωνισμός έληξε κι η άμμος καταστάλαξε στον πάτο (τυχαίο είναι, δεν υπονοώ τίποτα για τον δικό μου τον "πάτο") ας πω κάποια πράγματα για την ιστορία.

 

Αρχικά, αξίζει θαρρώ να επισημάνω το γεγονός ότι αρχικά δεν είχα σκοπό να γράψω. Είχα μια πολύ πιεστική εξεταστική κι έτσι είχα αποφασίσει να παρακολουθήσω το διαγωνισμό μόνο ως αναγνώστης. Μια μέρα, λοιπόν, που σκεφτόμουν αφηρημένα, ήρθε μια ιδέα που εν τέλει κατέληξε σ' αυτό που διαβάσατε. Εγώ, προσωπικά, αισθάνομαι πολύ ικανοποιημένος με τον εαυτό μου γιατί κατάφερα να καταπιαστώ μ' ένα αντικείμενο που δεν το είχα ξαναγγίξει, όπως είναι η ατμοσφαιρική περιγραφή μιας ιστορίας αλλά και το πιο σύγχρονο σκηνικό (όχι μεσαιωνικό στυλάκι). Επίσης, ικανοποιήθηκα απ' το γεγονός ότι κατάφερα να γράψω μ' έναν πολύ καλύτερο τρόπο απ' ό,τι σε προηγούμενους διαγωνισμούς. Οπότε, ευχαριστώ πάαρα πολύ την Tiessa για το πολύ καλό της θέμα, που μου έδωσε αυτή την ευκαιρία. καταλαβαίνω ότι μπορεί η ιστορία να πλησίασε στο "εκτός θέματος" έως να μπήκε μέσα, αλλά εγώ ήμουν έτοιμος να πάρω το ρίσκο προς χάριν των σχολίων.

 

Στο δια ταύτα τώρα, η ιστορία μιλούσε για τον Άρη, ένα νέο παιδί που ζει στην Αθήνα. Είναι ένας ακόμα νέος της καθημερινότητας που ταλαντεύεται μεταξύ δουλειάς, σχέσης κι οικογένειας. Μαθαίνει, λοιπόν, ότι έχει κληρονομήσει την περιουσία του θείου του που αυτοκτόνησε. Ο Άρης δεν έχει καμία διάθεση να πάει να μείνει στην Ιταλία τώρα ή οποτεδήποτε στο μέλλον. Έχει μια στρωμένη ζωή στην Ελλάδα κι είναι μια χαρά. Αποφασίζει λοιπόν να πάει να μαζέψει απλά κάποια αντικείμενα απ' το σπίτι του θείου του που θα 'θελε να τα κρατήσει ως αναμνηστικό ή τ' οτιδήποτε άλλο κι έπειτα να φύγει. Έτσι και κάνει λοιπόν. Κάποιοι μου είπατε για τ' αντικείμενα του θείου. Πραγματικά ήταν απλά καθημερινά πράγματα, δεν ήταν τίποτα αρχαιοκάπηλος ο θείος! (Ξενέρωτο, ναι, αλλά έτσι ήταν). Κάπως έτσι, βρίσκει και το κουτί. Μου 'πατε ότι ο θείος θα όφειλε να του 'χε πει εξ αρχής την πλήρη αλήθεια. Ναι, οκ, δίκιο έχετε. Απλά είπα να το κάνω πιο ατμοσφαιρικό! Άμα εξ' αρχής λεγόταν η αλήθεια, δεν επρόκειτο να έχει ιδιαίτερο νόημα η ατμόσφαιρα που στήθηκε σιγά-σιγά. Το γράμμα θα μπορούσε να μην υπάρχει; Κατά με, όχι! Το γράμμα έβαλε τον Άρη σε μία κατάσταση που εμένα μ' άρεσε! Τον προετοίμασε για κάτι περίεργο που υπήρχε. Έτσι του καλλιέργησε τον φόβο που ήδη είχε μέσα του εκ φύσεως. Η ιστορία μετά πήρε απλά το δρόμο της... Μου 'πατε ότι θα θέλατε περισσότερες προσπάθειες καταστροφής του κουτιού. Πείτε το στις λέξεις αυτό που δε μου περίσσευαν! Μου 'πατε ότι ήταν αναληθοφανές το γεγονός ότι ο θείος δεν το πέταξε κάπου. Αυτό ομολογώ πως ήταν παράλειψη μου... Είχα σκοπό να το αιτιολογήσω, ότι κατά κάποιο τρόπο το κουτί δε σε άφηνε να το κάνεις αυτό. Αλλά μέσα στις λέξεις που έπρεπε να περιορίσω... το ξέχασα!

 

Δεν έχω κάτι άλλο να πω. Δεν είχε η ιστορία κάποια περίεργα νοήματα. Ήταν αυτό ακριβώς που διαβάσατε. Ευχαριστώ πολύ που ασχοληθήκατε, ψηφίσατε και σχολιάσατε αυτή μου την προσπάθεια!

Edited October 15, 2010 by TheTregorian