Η Μενεξεδένια Ώρα

[Lady Nina]

Όνομα Συγγραφέα: Lady Nina (aka Έλενα)

Είδος: Φαντασίας

Βία; Όχι!

Σεξ; Ούτε!

Αριθμός Λέξεων: 3000 ακριβώς! (Αν εξαιρέσεις τους λατινικούς αριθμούς, που αντιπροσωπεύουν τα δώδεκα μέρη της ιστορίας, 3 παραγράφων και 250 λέξεων έκαστο.)

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Απολαμβάνοντας () την ιστορία, μπορείτε να έχετε ως ηχητική επένδυση την

αυτή. Καλή ανάγνωση!

 

 

Η Μενεξεδένια Ώρα

Καμία σχέση με τη "Μενεξεδένια Πολιτεία" του Άγγελου Τερζάκη!

I

 

Σκαλισμένες σε ξύλο καρυδιάς ανάμεσα στις ρίζες των επίσης σκαλισμένων δέντρων, οι δυο μορφές απεικονίζουν μια θυληκή αρκούδα που παρακολουθεί προστατευτικά το βλαστάρι της, καθώς εκείνο γεύεται διστακτικά τον, πρωτόγνωρο για εκείνο, ‘παχύρρευστο χρυσό’, το μέλι, συνθέτοντας μια τρυφερή, το δίχως άλλο, σκηνή. Ένα παιχνιδιάρικο σκιουράκι, απαθανατισμένο τη στιγμή που αιωρείται μεταξύ των δύο δέντρων, προσπαθώντας να προσεγγίσει το αριστερό έλατο, συμπληρώνει την εικόνα του δάσους, ενώ ακριβώς πιο πάνω δεσπόζει το ρολόι, με τους επίχρυσους δείκτες και τους λατινικούς χαρακτήρες στη θέση των αντίστοιχων ωρών. Το λάτρευε αυτό το ρολόι ο παππούς. Ρολόι του παππού και με τις δύο έννοιες, ίσα με 2 μέτρα ψηλό, το κομψοτέχνημα αυτό προκαλούσε το θαυμασμό σε όποιον επισκεπτόταν το φιλόξενο σαλόνι του παππού και της γιαγιάς.

 

Το σαλόνι αυτό που τόσα βράδια είχε φιλοξενήσει τις ιστορίες του παππού, με το τζάκι αναμμένο τις κρύες νύχτες του χειμώνα ή τα παράθυρα ανοιχτά στον έναστρο ουρανό του καλοκαιριού, και απαραίτητο κοινό τα εγγόνια του, τα μάτια των οποίων ήταν τα μόνα που μπορούσαν να συναγωνιστούν τα ορθάνοιχτα στοματάκια τους. Μα πιο πολύ απ’όλα του τα εγγόνια, η Βιολέτα, η μοναχοκόρη του μεγάλου του γιου, αποζητούσε τις μαγικές του ιστορίες, ιστορίες για νεράιδες και ξωτικά, για μαγεμένα δάση και ασημένιες λίμνες, για τα πνεύματα των δέντρων και του νερού.

 

Η Βιολέτα, λοιπόν, περίμενε ανυπόμονα κάθε φορά τη μελωδία του αηδονιού, που, φωλιασμένο στη συνήθη θέση του ‘κούκου’ στο ρολόι του παππού, σήμανε τη μενεξεδένια ώρα, την ώρα των παραμυθιών, μόλις ο ωροδείκτης άγγιζε το σύμβολο IX.

 

 

II

 

Αναμφίβολα το ρολόι του παππού ήταν μαγικό. Όλοι το ένιωθαν, μικροί και μεγάλοι, κι ας μην μπορούσαν να το εξηγήσουν. Από την αρκούδα μέχρι και το παραμικρό φυλλαράκι των δέντρων, όλα έμοιζαν τόσο ζωντανά, που βλέποντάς τα θα νόμιζε κανείς πως μεταφέρθηκε στο δάσος. Το πιο μαγεμένο απ’όλα, όμως, ήταν το αηδόνι, που κελαηδούσε μόνο μια φορά την ημέρα, σημαίνοντας την αγαπημένη ώρα της Βιολέτας. Τη μαγεία αυτή του αηδονιού οι περισσότεροι την αντιλήφθηκαν σε όλο της το μεγαλείο μόνο αφ’ότου εκείνη είχε χαθεί, μαζί με το ίδιο το αηδόνι. Δεμένο καθώς ήταν με τον ιδιοκτήτη του, το άψυχο αυτό και καμωμένο από ξύλο πτηνό, απέκτησε δική του ψυχή μόλις ο κύριός του παρέδωσε τη δική του στον Κύριο.

 

Έτσι, την ημέρα της κηδείας του παππού, την ώρα που οι συγγενείς και οι φίλοι συνόδευαν τον τιμημένο συγγραφέα και αθεράπευτο παραμυθά στην τελευταία του κατοικία, ήρθε να του αποτίσει φόρο τιμής και ο φτερωτός του σύντροφος, ο αιώνιος κάτοικος του ρολογιού, που έκτοτε το εγκατέλειψε προς αναζήτηση της ελευθερίας του στη μητέρα-φύση, θάβοντας για πάντα το μυστικό που τους συνέδεε, το μυστικό του ρολογιού, το μυστικό του παππού.

 

Η επίσκεψη του αηδονιού δεν ήταν, όμως, το μόνο παράξενο πράγμα που είχε συμβεί κατά τη διάρκεια της κηδείας. Μεταξύ των παρευρισκομένων, τους περισσότερους από τους οποίους είχε γνωρίσει η Βιολέτα κάποια στιγμή στα δεκατέσσερα χρόνια της, διέκρινε κάποια στιγμή δυο νεανικές γυναικείες μορφές, μαυροφορεμένες με κουκούλα, η οποία δεν κατάφερνε να κρύψει την απαράμιλλη ομορφιά τους και το αέρινο περπάτημά τους.

 

 

III

 

Ωστόσο, ποτέ κανείς δεν πίστεψε στην θέαση αυτών των γυναικών, που ακολουθούμενες από τη Βιολέτα χάθηκαν στα πρώτα δέντρα του, γειτνιάζοντος στο κοιμητήριο του χωριού, δάσους, σαν να εξαϋλώθηκαν. Ακόμα τις απέδιδαν στη θυελλώδη εφηβεία της Βιολέτας, στην καλπάζουσα φαντασία της, στην τότε εμμονή της με τις νεράιδες και τους παραμυθένιους κόσμους. Πλέον είχε αρχίσει ακόμα κι εκείνη να πιστεύει πως την είχαν ξεγελάσει τότε τα δακρυσμένα βιολετιά της μάτια. Μέχρι που τις ξαναείδε.

 

Ήταν απόλυτα πεπεισμένη πως ήταν αυτές. Δε χωρούσε καμία αμφιβολία πως οι δυο νέες γυναίκες, με την αλλόκοσμη αύρα, το αγέρωχο ύφος, το επίμονο βλέμμα και τα μακρυά μαλλιά που ξεπρόβαλλαν από κουκούλες στο χρώμα του ερέβους, ήταν οι ίδιες που είχε ακολουθήσει πριν από επτά χρόνια, παρ’ότι όλο αυτό το χρονικό διάστημα δε φαινόταν να έχει αφήσει τα ίχνη του στα πρόσωπά τους, παρά μόνο στη σοφία των μενεξεδένιων ματιών τους.

 

Ήταν εκεί, στην κηδεία της γιαγιάς Βιολέτας, στο ίδιο κοιμητήριο που είχε ταφεί και ο ίδιος, που πρωταντίκρυσε η Βιολέτα τον παππού της, ως πνεύμα. Όρθιος πλάι στις αιθέριες υπάρξεις, ένευσε στην αγαπημένη του εγγονή να μην κάνει καμία κίνηση, να μην τον πλησιάσει, να κρατήσει μυστική την παρουσία του. Κι εκείνη, παρ’όλο που ποθούσε με όλη τη δύναμη της ψυχής της να τρέξει κοντά του και να τον αγκαλιάσει, να ζητήσει την ευχή του και να τον συμβουλευτεί όπως παλιά, κατάφερε να καταπνίξει αυτή της την επιθυμία με ένα μοναδικό δάκρυ που αυλάκωσε το αλαβάστρινο πρόσωπό της, φανερώνοντας την ένταση των συναισθημάτων της.

 

 

IV

 

Λίγους μήνες αργότερα, η Βιολέτα είχε ξεχάσει το περιστατικό, έχοντας βυθιστεί και πάλι στον βούρκο της καθημερινότητας της μεγαλούπολης όπου διέμενε για τις σπουδές της. Μοναδική όαση στη ζωή της, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ήταν ένα αλσύλιο στο οποίο έβλεπε το παράθυρο του μικρού της διαμερίσματος. Κάθε φορά που έψαχνε για τη χαμένη της Μούσα, για την έμπνευση που δεν έλεγε να την επισκεφθεί, ή όποτε ήθελε να ταξιδέψει αλλού τις σκέψεις της, ατένιζε από το παράθυρό της το ειδυλλιακό αυτό δασάκι, που της θύμιζε τα ανέμελα παιδικά της χρόνια και τις ιστορίες του παππού.

 

Σε αυτό το παράθυρο την είχαν επισκεφθεί ουκ ολίγες φορές τα πτηνά, ωδικά και μη, που κατοικούσαν σε αυτή την πράσινη γωνιά της τσιμεντένιας πολιτείας. Έτσι, δεν την παραξένεψαν τα ραμφίσματα στο παράθυρο, που την απέσπασαν από τις σκέψεις της καθώς πάλευε να ολοκληρώσει επί τέλους το κεφάλαιο στο οποίο είχε κολλήσει για μήνες. Σηκώνοντας το κεφάλι της από το υπολογιστή, αντίκρυσε στο παράθυρο πάνω από το γραφείο της, ένα πανέμορφο αηδόνι, που της ήταν ανεξήγητα οικείο.

 

Το αηδόνι πετούσε πανικόβλητο, ενώ, μόλις το άνοιγμα του παραθύρου μεγάλωσε τόσο ώστε να το χωράει, αυτό όρμησε στο μικροσκοπικό δωμάτιο με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Φαινόταν σαν να έψαχνε μανιωδώς για κάτι, εξερευνώντας όλο το διαμέρισμα με μια ανεξήγητη βιασύνη. Μόλις εντόπισε ένα ρολόι τοίχου, άρχισε να πετάει τριγύρω του, προσπαθώντας να εξηγήσει κάτι στην, άναυδη από την έκπληξη, κοπέλα. Κάτι της φαινόταν παράξενο σχετικά με το αηδόνι αυτό, πέρα από την παντελή έλλειψη της μελωδικής του φωνής. Ξαφνικά κατάλαβε.

 

 

V

 

Έχοντας οδηγήσει σαν τρελή για τις τέσσερις τελευταίες ώρες, καθοδηγούμενη λες από ένα αόρατο χέρι που καθιστούσε επιτακτική την ανάγκη να μη χάσει καθόλου χρόνο, έφθασε επιτέλους στην είσοδο του ορεινού χωριού, στο οποίο είχε μεγαλώσει με τη φροντίδα του παππού και της γιαγιάς. Στριμώχνοντας το αυτοκίνητό της στα σοκάκια που τόσες αναμνήσεις της έφερναν, αντίκρυσε πολύ σύντομα έξω από το πατρικό της σπίτι μια εξοργιστική σκηνή: ένα πρόχειρα στημένο παζάρι με τα έπιπλα και τα προσωπικά αντικείμενα του παππού και της γιαγιάς, τα περισσότερα από τα οποία αντίκες ανεκτίμητης συναισθηματικής, αλλά και εμπορικής, αξίας, μεταξύ των οποίων, παρατημένο σε μια άκρη και σχεδόν αθέατο, το μαγικό ρολόι του παππού.

 

Αναμφίβολα, αποστολή της ήταν να το σώσει από αυτή την, απερίσκεπτη από μέρους των θείων και ξαδερφών της, κίνηση. Με τα ετεροθαλή αδέρφια του πατέρα της και τα τέκνα τους ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα δεμένη, λόγω της απόστασης, αλλά πολύ περισσότερο εξ’αιτίας της χρηματοθηρικής τους νοοτροπίας, την οποία αποδοκίμαζαν τόσο ο παππούς όσο και οι γονείς της.

 

Έχοντας ‘βγει έξω από τα ρούχα της’, όρμηξε προς το μαζεμένο πλήθος, φωνάζοντας κάτι για «ασέβεια», και αφού φόρτωσε το πολυτιμότατο για εκείνη ρολόι του παππού στο αυτοκίνητό της μαζί με κάποια άλλα μικροπράγματα που της τον θύμιζαν, ακολούθησε το δρόμο που θα την έβγαζε έξω από το χωριό. Περνώντας, όμως, έξω από το κοιμητήριο του χωριού, καταλήφθηκε ξαφνικά από την επιθυμία να επισκεφθεί το μνήμα του παππού της, με την κρυφή ελπίδα πως μπορεί να της παρουσιαζόταν και πάλι το πνεύμα του.

 

 

VI

 

Αφού πάρκαρε σε ένα κρυφό και προστατευμένο μέρος, πέρασε τη μεγαλόπρεπη είσοδο του κοιμητηρίου και ταυτόχρονα με την περιπλάνησή της ανάμεσα στα μνήματα, άρχισε να περιπλανάται στα μονοπάτια των αναμνήσεών της, κυρίαρχη μορφή των οποίων ήταν ο παππούς. Αγαπούσε, φυσικά, και τη γιαγιά Βιολέτα (πώς θα μπορούσε άλλωστε να μην αγαπά τη γυναίκα που της έδωσε το όνομα και την αγάπη της), δεν έπαυε, όμως, να νιώθει άβολα απέναντί της, καθώς δεν ήταν ακριβώς γιαγιά της.

 

Η βιολογική μητέρα του πατέρα της είχε συγχωρεθεί πριν ακόμη εκείνος κλείσει τον πρώτο του χρόνο και, κατά τα λεγόμενα των γηραιότερων του χωριού, η εξαφάνισή της, τόσο ξαφνική όσο και η εμφάνισή της, είχε κοστίσει πολύ στον παππού. Παρ’ότι φαινόταν να ξέρουν πολύ περισσότερα από αυτά, όμως, σιωπούσαν, ιδιαίτερα όταν εμφανιζόταν ο παππούς, συνήθως αθόρυβα και απροειδοποίητα. Ο λατρεμένος της παππούς!

 

Παρασυρμένη από τις αναμνήσεις της, ελισσόταν μηχανικά ανάμεσα σε μαρμάρινα μνήματα και αγριοτριανταφυλλιές, αγάλματα φτερωτών αγγέλων και περήφανα κυπαρίσσια. Ο παππούς καθισμένος στην πολυθρόνα του να διηγείται τις περίφημες ιστορίες του, ο παππούς να της δίνει συμβουλές για τη ζωή και για τη συγγραφή, ο παππούς να της ετοιμάζει το αγαπημένο της αφέψημα με συστατικά που μόνο ο ίδιος γνώριζε, βόλτα στο δάσος του κοιμητηρίου αποκλειστικά για τους δυο τους. Η λίστα των εικόνων, μακρύτατη, θα μπορούσε άνετα να διευρυνθεί, αν την προσοχή της δεν αποσπούσε η κουκουβάγια των παιδικών της χρόνων, κουρνιασμένη στο φροντισμένο μνήμα του παππού. Με τα τεράστια, πανέξυπνα μάτια της, η κουκουβάγια ένευσε στη Βιολέτα να την ακολουθήσει.

 

 

VII

 

Πετώντας από κλαδί σε κλαδί, η σοφή κουκουβάγια, αλλοτινή φίλη του παππού, οδηγούσε τη Βιολέτα όλο και πιο βαθιά στο μαγεμένο δάσος, το φόντο των παιδικών της χρόνων. Η προοδευτική αύξηση των σκιών και η αλλεπάλληλη εμφάνιση του ίδιου μοτίβου στο περιβάλλον τοπίο, σε συνδυασμό με την ανάδυση γνώριμων εικόνων στα αιωνόβια δέντρα και το φιδογυριστό μονοπάτι, βύθισαν τη νεαρή κοπέλα σε μια κατάσταση ύπνωσης.

 

Εν μέσω της νάρκης αυτής, μεταφέρθηκε σε μια αλλοτινή εποχή, σε έναν άλλο περίπατο στο δάσος με τη συντροφιά του παππού της, που τη μυούσε στον μυστικό του κόσμο, χωρίς να της το φανερώνει επίσημα. Συνομιλίες με την παντογνώστρια κουκουβάγια, τις παμπόνηρες αλεπούδες και τους αφελείς λαγούς, την υπομονετική χελώνα και τα εργατικά μυρμήγκια. Γνωριμίες με τα πνεύματα των δέντρων, του ρυακιού και της λιμνούλας με τα καθάρια νερά. Μυστικά και συμβουλές για την επίκληση των Μουσών. Μικρές λεπτομέρειες και βαρύτιμες αλήθειες, που είχε χάσει, ή μάλλον ξεχάσει, μεγαλώνοντας, επανήλθαν όλες ορμητικά κατακλύζοντάς την σαν ένα ποτάμι που παρασέρνει τα πάντα στο πέρασμά του.

 

Ήξερε πλέον πως ο κόσμος που ονειρευόταν ως παιδί, ο κόσμος που ξυπνούσε το πάθος μέσα της, υπήρχε στα αλήθεια. Δεν την είχε ξεγελάσει ο παππούς της, τα παραμύθια που έλεγε σε εκείνη και τους δύο μεγαλύτερους αδερφούς της δεν ήταν παραμύθια, ήταν πραγματικές ιστορίες, τις οποίες ο ίδιος είχε την τύχη και την ευλογία να ζήσει. Όταν ήταν μικρότερη ονειρευόταν πολύ συχνά πως πετούσε αγκαλιά με τα πνεύματα του δάσους και μόλις ανακάλυψε πως κάτι τέτοιο δε θα ήταν απίθανο.

 

 

VIII

 

Ακόμα και η συνειδητοποίηση αυτή, όμως, δεν κατάφερε να την αποτρέψει από την έκπληξη όταν, προσεγγίζοντας, κοπέλα και κουκουβάγια, το ξέφωτο με την ασημένια λίμνη, η Βιολέτα αντίκρυσε την πιο μαγευτική σκηνή που είχε δει στη ζωή της.

 

Το φως του δύοντος ήλιου, εισερχόμενο υπό γωνία στον κρυμμένο αυτό παράδεισο, δημιουργούσε μια χορογραφία από εναλλασόμενες περιοχές με όλο το φάσμα της έντασης του φωτός, συνεισφέροντας στη μαγική ατμόσφαιρα που συνέθεταν οι αποχρώσεις του πράσινου και του καφέ, πλούσιες στο δάσος των δρυάδων. Το δάσος, τη μαγική αυτή ώρα, έβριθε από ζωή, σε έναν οργασμό δραστηριότητας, λίγο πριν σημάνει και επίσημα η έναρξη της νύχτας. Κάθε λογής ζωάκια, μικρού κυρίως μεγέθους, οδηγούμενα από την έξαρση του ηλιοβασιλέματος, έτρεχαν, πετούσαν, πηδούσαν από κλαδί σε κλαδί, σε μια προσπάθεια εύρεσης καταφυγίου προτού η έλευση της φεγγαρόλουστης νύχτας σηματοδοτήσει την έναρξη αναζήτησης τροφής των επικίνδυνων αρπακτικών.

 

Ήταν η πρώτη της βόλτα στο δάσος της παιδικής της ηλικίας μετά από πολλά χρόνια, η πρώτη χωρίς τη συνοδεία του παππού της, ο οποίος, όσα χατίρια κι αν της έκανε, σε ένα μόνο ήταν απόλυτος: μην πας ποτέ στο δάσος χωρίς εμένα. Ίσως και να είχε δίκιο σχετικά με όλους τους κινδύνους που παραμόνευαν, όμως δεν μπορούσε να του συγχωρήσει το ότι είχε στερηθεί τόσα χρόνια το πανέμορφο αυτό θέαμα, που το ένοιωθε τόσο οικείο, σαν να βρισκόταν επιτέλους στο φυσικό της περιβάλλον. Κι εκεί που νόμισε πως είχε ήδη παρατηρήσει τα πάντα, πρόσεξε μια κίνηση στην άκρη της λιμνούλας που κάλυπτε το απέναντι μέρος του ξεφώτου.

 

 

IX

 

Νομίζοντας πως δεν έβλεπε καλά στο ημίφως του δάσους, παραμέρισε τον εβένινο βόστρυχο που εμπόδιζε ελάχιστα την όρασή της και επικεντρώθηκε στο όνειρο που έπαιρνε σάρκα και οστά μπροστά στα μάτια της. Μια αιθέρια ύπαρξη, μια οπτασία, ονειροπολώντας καθισμένη στα βραχάκια της όχθης της λίμνης μέχρι πριν από λίγο, ερχόταν τώρα προς το μέρος της, με χορευτικές κινήσεις που έστελναν χαριτωμένους κυματισμούς στα ολόξανθα μαλλιά της, για να την προϋπαντήσει. Η κουκουβάγια, με ένα δυνατό χτύπημα των φτερών της, εξαφανίστηκε στο μισοσκόταδο, αφήνοντας τις δύο γυναίκες μόνες στο ξέφωτο.

 

Κοιτάζονταν στα μάτια χωρίς να μιλάνε για ένα απροσδιόριστο χρονικό διάστημα κι η Βιολέτα είχε την αίσθηση πως τα μάτια της αντικαθρεφτίζονταν σε εκείνα της κοπέλας, τόσο όμοια στην έκφρασή τους, αλλά και στη σπάνια απόχρωση της ίριδας, αντίγραφα ακόμα και στον πιο αδιόρατο ιριδισμό. Εκτός από την αρχική έκπληξη, στα συναισθήματα της Βιολέτας άρχισε να προστίθεται η αμηχανία, όταν τελικά έκανε την πρώτη κίνηση η ‘οικοδέσποινα’, καλωσορίζοντάς την, συστηνόμενη ως η ‘Κυρά της Ασημένιας Λίμνης’.

 

«Η αποστολή του αηδονιού και της κουκουβάγιας, απ’ότι φαίνεται, ολοκληρώθηκε. Είσαι εδώ και έχεις σώσει το ρολόι του πατέρα μου. Ναι, είμαι κόρη του παππού σου, αδερφή του πατέρα σου και θεία σου. Πρέπει τώρα να μάθεις την επίκληση της φωνής του αηδονιού για να επιστρέψει και πάλι η μαγεία του ρολογιού. Είσαι η μοναδική που έχει τη δύναμη να το κάνει, καθώς είσαι άνθρωπος, αλλά στο αίμα σου κυλάει αίμα νεράιδας», ολοκλήρωσε το μονόλογό της η ξανθομαλλούσα νεράιδα υπό το κατάπληκτο βλέμμα της Βιολέτας.

 

 

X

 

Καθώς έσβηναν στα χείλη της Βιολέτας οι τελευταίες νότες του ύμνου για το κάλεσμα της λαλιάς του αηδονιού, παρουσιάστηκε ξαφνικά στο ξέφωτο μια τρίτη μορφή, μια νεράιδα με πυρόξανθα μαλλιά, ελάχιστα ωριμότερη στην όψη από την πρώτη, συμπληρώνοντας το ζευγάρι των γυναικείων μορφών που είχαν εμφανιστεί στην κηδεία του παππού πριν από περίπου εφτά χρόνια και σε αυτή της γιαγιάς λίγο μόλις καιρό πριν.

 

«Βλέπω γνωριστήκατε ήδη με την ανιψιά σου, Γαλήνη. Βιολέτα, εγώ είμαι η χαμένη μητέρα του πατέρα σου, η γιαγιά σου. Ονομάζομαι Θέτις και είμαι η ‘Κυρά του Μαγεμένου Δάσους’. Σε αυτό εδώ το μέρος γνωριστήκαμε για πρώτη φορά με τον παππού σου. Εδώ έκλεψε το μαντήλι μου, εγκλωβίζοντάς με στο γάμο των θνητών, εδώ συνέλαβα τον πατέρα σου και, ένα χρόνο μετά, την αδερφή του. Όσο ήμουν έγκυος στη Γαλήνη, ωστόσο, ανακάλυψα το μέρος όπου είχε κρύψει το μαντήλι μου. Το αγαπημένο του επιδαπέδιο ρολόι. Έτσι, μερικές μέρες αργότερα, αφήνοντας ως αντάλλαγμα το μαγικό μου αηδόνι, που τραγουδούσε πάντα την αγαπημένη μας ώρα, κατάφερα να ανακτήσω την πολύτιμη ελευθερία μου. Φυσικά, αγαπούσα πολύ τον παππού σου, όμως η φύση της νεράιδας είναι τέτοια ώστε η ελευθερία της να είναι υπεράνω όλων. Το καταλαβαίνεις, έτσι;»

 

Μετά το καταφατικό γνέψιμο της εγγονής της, η μυστηριώδης νεράιδα συνέχισε. «Το μαγικό αυτό αηδόνι έχασε τη μαγεία του όταν έχασε τη σύνδεση με τον άνθρωπο που ‘υπηρετούσε’ για τόσα χρόνια. Χαίρομαι, λοιπόν, που κατάφερες να αποστηθίσεις τον ύμνο. Άκουσέ με τώρα προσεκτικά για να μάθεις πως θα εκτελέσεις ολόκληρη τη διαδικασία.»

 

 

XI

 

Αποχαυνωμένη από την ανάμνηση των νεράιδων-συγγενών της και τη στιγμή που την αποχαιρετούσαν, βυθίζοντάς την στη δροσερή αγκαλιά και το μεθυστικό άρωμά τους, οδηγούσε στο δρόμο της επιστροφής, ήρεμη και γαλήνια. Έτσι, το ταξίδι αυτό διήρκεσε αρκετά περισσότερο από το προηγούμενο, που πλέον της φαινόταν ιδιαίτερα μακρινό. Το ρολόι του παππού, βολεμένο στο πίσω κάθισμα, εξέπεμπε μια καθησυχαστική αύρα, σαν να βρισκόταν ο ίδιος ο παππούς στη θέση του.

 

Όταν δε, στήθηκε στη θέση του, στο μικροσκοπικό σπίτι της Βιολέτας, δένοντας αυτοστιγμεί με το υπόλοιπο σύνολο, και το αηδόνι πήρε τη θέση του στην αντίστοιχη εσοχή, ανακτώντας τη λαλιά του μετά την επίκληση της νέας του κυράς, το ρολόι του παππού ανέκτησε όλη τη χαμένη του λάμψη, προσφέροντας στο απλό καθιστικό της Βιολέτας την αίγλη του σαλονιού του πατρικού της σπιτιού. Έχοντας πλέον αποκατασταθεί πλήρως, το αηδόνι τραγουδούσε και πάλι καθημερινά στις εννιά το βράδυ, σημαίνοντας τη μενεξεδένια ώρα, την ώρα πια των αναμνήσεων.

 

Μια από τις επόμενες μέρες, η Βιολέτα, καθισμένη στο γραφείο της, ατένιζε από το παράθυρο τις τελευταίες ακτίνες του βασιλεύοντος ήλιου, που, βάφοντας τον ουρανό μενεξεδί, παρέδιδαν τα σκήπτρα του μαγευτικού δειλινού στην αστρόφωτη νυχτιά. Το σκηνικό αυτό την ταξίδευε στην ονειρική συνάντηση με τις νεράιδες, αποσπώντας τη για λίγο από την απελπισία της απουσίας εμπνεύσεως. Κρατώντας την πένα του παππού της, την οποία επίσης είχε σώσει από το ειδεχθές και ανεκδιήγητο παζάρι των συγγενών, ευχόταν να ήταν κι αυτή ποτισμένη με λίγη μαγεία, όταν από το λαρύγγι του αηδονιού ξεχύθηκαν οι πρώτες νότες της μελωδίας.

 

 

XII

 

Η μενεξεδένια ώρα είχε αρχίσει και η ανάμνηση του παππού της γινόταν όλο και πιο έντονη μπροστά στα μάτια της. Τόσο καθαρή που είχε σχεδόν πιστέψει πως την είχε επισκεφθεί το πνεύμα του. Από το παράθυρο είχε πλέον εξαφαναστεί και η τελευταία ακτίνα του ηλίου, αφήνοντας τη θέση της στην αντανάκλαση της μορφής του παππού, παρουσιάζοντάς τον στητό, όρθιο πίσω από την καρέκλα της με τα χέρια του απιθωμένα στους ώμους της. Με μια αντανακλαστική κίνηση, η Βιολέτα κοίταξε πίσω από τον ώμο της για να αντικρίσει μονάχα το άδειο, στρωμένο κρεβάτι, ενώ, στρέφοντας και πάλι το βλέμμα στο τζάμι του παραθύρου, παρατήρησε το οικείο χαμόγελο που είχε σχηματιστεί στα χείλη του. «Παππού!» αναφώνισε τότε.

 

«Ναι, κόρη μου, εγώ είμαι. Άκουσα την ευχή σου. Η πένα αυτή είναι όντως μαγική. Όταν νιώθεις μοναξιά ή απελπισία, η πένα αυτή θα μπορεί, μέσω εμού, να απαλύνει τον πόνο σου. Όσον αφορά τις ανασφάλειές σου, να ξέρεις πως έχω πίστη σε σένα, θα καταφέρεις πολύ περισσότερα απ’όσα κατάφερα εγώ. Θα γίνεις πολύ σπουδαία συγγραφεύς, αρκεί να διατηρήσεις την πίστη σου και να επιδείξεις επιμονή.» Βλέποντας τη δυσπιστία στο μενεξεδί των ματιών της, συνέχισε: «Να θυμάσαι πως η έμπνευση έρχεται μόνο αν την επικαλεστείς. Ο κάθε καλλιτέχνης επιστρατεύει διαφορετικό τρόπο. Εγώ, παραδείγματος χάριν, την επικαλούμουν μέσω της ποίησης, αφήνοντας το νου μου να οδηγηθεί από τη μουσικότητα των λέξεων. Χαίρε, τώρα, ‘Κυρά της Πένας και του Αηδονιού’! Εις το επανειδείν!»

 

Κι η μορφή του έσβησε ταυτόχρονα με τις τελευταίες νότες της μελωδίας του αηδονιού.

Edited September 24, 2010 by Lady Nina

[white_unicorn]

Magic is in the air.....

 

Ξεκινάς όμορφα, ξυπνάς αναμνήσεις ακόμα και αν ο αναγνώστης δεν τις έχει ζήσει, είναι σαν το κοινό υποσυνείδητο (κάπως έτσι δεν το έλεγε ο Γιούγκ?) που ξυπνάει.

μπερδευτικά λίγο στις περιγραφές των δύο γυναικών, ξεκινάς με μαύρα μαλλιά και τελειώνεις με ξανθά και πυρόξανθα.... εκτός και είναι ένδειξη πένθους?

 

τέλος πάντων.... η μόνη μου - μικρή - ένσταση είναι στην περιγραφή των πωλήσεων - θα μπορούσες να βάλεις διάλογους για να δείξεις πόσο την πείραξε. και στην σκηνή του δάσους.... δεν ξέρω μου φάνηκε λίγο.... δεν μαθαίνεις κάτι τόσο σημαντικό χωρίς να αντιδράσεις κάπως....

 

το τέλος.... με άφησε να περιμενώ κάτι, τα έβαλες όλα σε μια σειρά, λύνοντας κάθε γρίφο, θα προτιμούσα να άφηνες κάτι στην φαντασία του αναγνώστη, αλλά that's just me....

 

Καλή επιτυχία και σε σένα

 

εδιτιον το ορθογραφικό

Edited September 25, 2010 by white_unicorn

[Mindtwisted]

Με καλύπτει σε μεγάλο βαθμό το προηγούμενο ποστ.

Ευαίσθητη ιστορία πολύ ωραία δοσμένη και με μια γλυκιά επίγευση στο τέλος.

Μπράβο και καλή επιτυχία!

[Mesmer]

Μια παραμυθένια ιστορία, όμορφη και καλογραμμένη. Στ’ αλήθεια με ταξίδεψες σ’ εκείνο

το μαγικό δάσος.

 

 

Ωστόσο, η ιστορία σου βασίζεται πάνω σε ένα πολυχρησιμοποιημένο σχήμα. Αυτού

της νεράιδας που καταλήγει με κάποιον νέο και στην συνέχεια αυτή εξαφανίζεται (γιατί καμιά φορά δεν αφορά μια κοπέλα που ερωτεύεται έναν νεράιδο; ). Το αρνητικό είναι ότι γίνεται εύκολα αντιληπτό από την αρχή και προοικονομεί την εξέλιξή της. Θα ήθελα να έβλεπα κάτι διαφορετικό αυτήν τη φορά κι ένα λιγάκι πιο ανατρεπτικό τέλος.

 

 

Πάντως, αυτή η γλυκιά αίσθηση που μου άφηνε καθώς την διάβαζα, δεν χάθηκε πουθενά.

 

Καλή επιτυχία στον διαγωνισμό!

 

 

[Stanley]

Ένα παραμυθάκι,μια γλυκούλα και απαλή ιστορία,πολύ ευχάριστη και συμπαθητική,σαν ένα χαμογελαστό κοριτσάκι. Εϊχε νοσταλγία και τρυφερότητα, μια αθωότητα που σε έκανε να ντρέπεσαι σχεδόν! Να υποθέσω ότι έχεις συμπεριλάβει αυτοβιογραφικά στοιχεία;

 

Στα αρνητικά,τώρα:

 

Γράφεις πολύ μεγάλες προτάσεις. Αυτό μπορεί να είναι πολύ επικίνδυνο,αν δεν γίνεται με προσοχή. Σε πολλές στιγμέςχανόμουν και δεν καταλάβαινα τι έγραφες. Για παράδειγμα,

 

 

Το σαλόνι αυτό που τόσα βράδια είχε φιλοξενήσει τις ιστορίες του παππού, με το τζάκι αναμμένο τις κρύες νύχτες του χειμώνα ή τα παράθυρα ανοιχτά στον έναστρο ουρανό του καλοκαιριού, και απαραίτητο κοινό τα εγγόνια του, τα μάτια των οποίων ήταν τα μόνα που μπορούσαν να συναγωνιστούν τα ορθάνοιχτα στοματάκια τους.

 

Επίσης,και η πρώτη σου πρόταση ήταν πολύ μεγάλη και άτσαλη.

 

 

 

Χρησιμοποίησες κάποιες λέξεις που,χμ, δεν μου έκατσαν καλά.

 

΄΄γειτνιάζοντος΄΄-θα πήγαινε καλύτερα ΄΄γειτονικού΄΄,πιστεύω...

 

΄΄Εν μέσω΄΄ και ΄΄εισερχόμενο υπό γωνία΄΄- αυτά μου θύμισαν εκφώνηση μαθηματικού προβλήματος!

 

 

 

 

Σχετικά με το τέλος,

δεν φάνηκε σε όλο το κείμενο το πάσχισμα της Βιολέτας για να καταξιωθεί καλλιτεχνικά,με αποτέλεσμα η επιμονή του Παππού σε αυτό να μοιάζει λίγο μετέωρη.

 

Αυτά από μένα,νεραιδούλα...Συγχαρητήρια και καλή επιτυχία εύχομαι!

 

Edited September 25, 2010 by Stanley

[christina]

Έχεις πολύ όμορφο τρόπο να γράφεις. Απαλή και ρομαντική γραφή, θα έλεγα. Την συγκεκριμένη ιστορία, την είδα σαν αφήγηση του συγγραφέα-δηλαδή απο σένα. Φαντάζομαι, πως έτσι θα ήθελες να το παρουσιάσεις, επιλέγοντας έναν έμμεσο τρόπο αφήγησης. Επίσης, το μόνο που με κούρασε -κυρίως στην αρχή και χρειάστηκε να το ξαναδιαβάσω, ήταν οι μεγάλες σου προτάσεις. Κάποια στιγμή, αδημονούσα για την τελεία

[Tattoman]

σκέτη ζάχαρη η ιστορία σου lady nina. Πολύ καλή ιδέα...με ταξίδευσε σε δάση και αναμνήσεις. Μπράβο...ωραίο λεξιλόγιο αν και όπως είπε ο Stanley μεγάλες προτάσεις που σε κάποια σημεία ήταν κουραστικές. Πολύ ωραία όμως ! Μπράβο και καλή επιτυχία.

[aScannerDarkly]

Πολλή, πάρα πολλή φλυαρία, δυστυχώς. Ενώ στην αρχή, με το ρολόι, τον αξιαγάπητο παππού, με είχες αρπάξει, στο τέλος απλά με έχασες εντελώς. Η ιστορία σου θα μπορούσε να ειπωθεί σε πολύ λιγότερες λέξεις. Επίσης, ενώ στην αρχή αφήνεις πολύ καλή εντύπωση με τον τρόπο που χρησιμοποιείς το λόγο, στη συνέχεια ξεφεύγεις σε τεράστιες περιόδους που στριφογυρίζουν και μπερδεύονται με τον εαυτό τους, χωρίς να καταφέρνεις να τις ελέγξεις, σε γλωσσικά κλισέ, τα οποία προσωπικά με ενοχλούν αρκετά, ("έχοντας βυθιστεί και πάλι στον βούρκο της καθημερινότητας της μεγαλούπολη", "σε αυτή την πράσινη γωνιά της τσιμεντένιας πολιτείας") και σε εκφράσεις και λεξιλόγιο ξύλινο και αταίριαστο ("εξ’αιτίας της χρηματοθηρικής τους νοοτροπίας") που "κλωτσάνε".

 

Εν τέλει, μια ιστορία που θα ήταν πιο ενδιαφέρουσα αν ήταν αρκετά συντομότερη, που αφήνει υποσχέσεις, αν αποφύγεις ορισμένα ατοπήματα.

Έτσι όπως είναι όμως, προσωπικά δυσκολεύτηκα να φτάσω ως το τέλος.

 

Η μενεξεδένια ώρα πάντως, πολύ όμορφη έκφραση.

[DinoHajiyorgi]

Υπέροχο παραμύθι δωσμένο με όμορφη γραφή. Μου αρέσει πολύ ο δεσμός της ηρωίδας με τον παππού της, η συγγένεια της με το φανταστικό και το μαγικό ρολόι τοίχου. Η "μαγική πένα" (και ως πηγή έμπνευσης) μου έπεσε ως πολύ extra και ως ξαφνική πληροφορία της τελευταίας στιγμής, που νομίζω η ιστορία δεν είχε ανάγκη. (Ή η μαγική πένα έχει ανάγκη άλλου, ξέχωρου διηγήματος.)

[wordsmith]

Χμμμ... Θα συμφωνήσω με τον Σκάνερ ότι λες λίγα πράγματα με πολλά λόγια, βάζεις περισσότερες λέξεις απ' ό,τι χρειάζεται. Επίσης αυτό που ονομάζει ο Σκάνερ "ξύλινη γλώσσα" και ο Stanley "εκφώνηση μαθηματικού προβλήματος" είναι οι καθαρευουσιάνικες εκφράσεις, που δε συνάδουν με την ατμόσφαιρα. Ο Ξενόπουλος έλεγε ότι η δημοτική είναι "η γλώσσα του αισθήματος, της καρδιάς". Οι εμπρόθετοι προσδιορισμοί και τα ουσιαστικά αντί για δευτερεύουσες προτάσεις "ψυχραίνουν" το κείμενο, το κάνουν πιο "του μυαλού" και λιγότερο "της καρδιάς". Π.χ. αντί για "κανείς δεν πίστεψε στη θέαση αυτών των δύο γυναικών", γράψε "κανείς δεν πίστεψε ότι η Βιολέτα είχε δει αυτές τις δύο γυναίκες". Είναι πιο απλό, πιο καθημερινό και πιο συναισθηματικό. Δε γράφεις έκθεση πανελληνίων εξετάσεων εδώ, δε χρειάζεται να δείχνεις πόσο καλά ξέρεις τη γλώσσα (το πάθαινα κι εγώ:tongue:). Σαν παράδειγμα απλού, καθημερινού και συναισθηματικού λόγου, σου συνιστώ να διαβάσεις οποιαδήποτε ιστορία της Nienor.

Η ίδια η ιστορία έχει δομή και υπόθεση, έστω και πολύ απλή, είναι ποιητική και νεραϊδίστικη και μοιάζει με ήχο άρπας ή άρωμα γιασεμιού. Και ο τίτλος γλύκα!

Συγχαρητήρια, μπήκες στο φόρουμ δυναμικά!

[Nienor]

Πραγματικά η ιστορία είναι μέλι.

 

Κι έχει όλα τα χαράκτηριστικά του, μέχρι που κάποια στιγμή σε λιγώνει και θέλεις διάλειμμα για νερό.

 

 

Ο παππούς είναι γλύκας και τον πάω πολύ εξαρχής. Μου χαλάς λίγο την εικόνα που έχω για αυτόν σε όλο το διήγημα με την πένα. Μου τον κάνεις ξαφνικά λόγιο, ενώ δεν τον είχα καθόλου έτσι στο μυαλό μου από τα προηγούμενα.

Οι περιγραφές σου, ειδικά στα σημεία με τις νεράιδες είναι πανέμορφες κι υπέροχα ταξιδιάρικες. Με πήγες εκεί σε εκείνη τη λίμνη βόλτα και σε ευχαριστώ για αυτό

 

Όσο αφορά στο λόγο και τα σκαμπανεβάσματά του, εγώ πιστεύω πως προσπαθώντας να διατυπώσεις ήσουν πολλές φορές σφιγμένη για να βγει σωστό αυτό που λες. Πιο χαλαρά, πιο ελεύθερα. Ξέρεις να γράφεις κι αυτό φαίνεται σε πολλά άλλα σημεία. Και για να είμαι ειλικρινής, ακόμα κι εκεί που σκοντάφτει για μένα η γλώσσα δεν ήταν και τόσο ενοχλητική. Ίσως κάποια κόμματα.

Αυτά όμως θα τα βρεις, είναι τα εύκολα. Στα δύσκολα, στο να στήσεις το μύθο, για μένα είσαι πειστικότατη και την ένιωσα την ιστορία αρκετά.

 

Ιδιαίτερα στο ξεπούλημα οργίστηκα, φούντωσα ρε παιδί μου. Σίγουρα λόγω και προσωπικών εμπειριών -όχι ίδιων- αλλά πάντως ακόμα και το ότι μπορείς να τις ανακαλέσεις με τα λόγια σου είναι σημαντικό.

 

 

Και τέλος, για το τέλος (αυτές οι επαναλήψεις σήμερα )

 

Ψήσου να βγάλεις την πένα τελείως. Δε μας νοιάζει επί του προκειμένου το ότι θέλει να γίνει συγγραφέας, μας νοιάζει όμως που μπορεί να επικοινωνήσει με τον παππού της. Κράτα τον παππού και το αηδόνι και άσε τα μάγια της πένας για άλλη ιστορία. Το λέει και κάποιος παραπάνω, συμφωνώ. Και για την ακρίβεια, ψήσου να μας πεις κι αυτή την άλλη ιστορία

 

 

 

Υ.Γ. Χαχαχαχα και μην ακούς την Κέλλυ. Κι εμένα μου ξεφεύγουνε αδόκιμοι όροι σε διάφορα σημεία. Τείνω κι όλας να είμαι πιο λόγια από τους χαρακτήρες που φτιάχνω.

Κέλλυ thanx παραταύτα

Edited September 29, 2010 by Nienor

[Rixardogios]

 

Πολύ όμορφη ιστορία...ωραίες εικόνες...πολλά χρώματα...το διάβασα υπο την μουσική των Celtic Women και οι νότες σε συνδυασμό με τη μελωδία των λέξεων με ταξίδεψε...

 

Μου άρεσε η σχέση παππού-εγγονής

 

Στο σημείο που γνωρίζει τη γιαγιά της και τη θεία της, περίμενα κάποια μορφής αντίδρασης της Βιολέτας.. σαν να τα δέχτηκε πολύ γρήγορα..αλλά είμαι και γω καχύποπτη γενικά οπότε

 

Σαν θέμα αρκετά κλασσικό πάντως(νεράιδες ερωτεύονται θνητούς) αλλά το επεξεργάστηκες πολύ καλά!

 

 

Καλή επιτυχία!

Edited September 29, 2010 by Rixardogios

[Solonor]

Η ιστορία ξεκινάει καλά, με εξαίρεση τις μεγάλες, σχετικά κουραστικές προτάσεις. Έπειτα η αφήγηση στρώνει κι αποκαλύπτεται η ιδέα σου, νωρίς, η οποία όμως είναι όμορφη. Έχω διαβάσει τόσες ιστορίες με νεράιδες και θνητούς στο sff –η δική σου νομίζω πως είναι η τρίτη στο διαγωνισμό- που πρώτον τις μυρίζομαι γρήγορα και δεύτερον τείνει να γίνει στο μυαλό μου θέμα κλισέ. Όμως η δική σου ιδέα με το μπλέξιμο του ρολογιού, έχει κάτι νέο να πει κι αυτό με κέρδισε.

 

Μέχρι τη στιγμή της αποκάλυψης. Ο μονόλογος, είναι λίγο αδύναμος και όχι ιδιαίτερα ατμοσφαιρικός. Το ίδιο κι ο τελευταίος μονόλογος, ο οποίος κουβαλάει εξίσου μεγάλο βάρος.

 

Σαν σύνολο, νομίζω πως είναι από τις καλές ιδέες με νεράιδες που θυμάμαι να έχω διαβάσει εδώ, αλλά η εκτέλεση θέλει αρκετή δουλειά. Θα επισημάνω ένα τελευταίο στοιχείο που έλειπε: οι εικόνες. Το κείμενό σου έχει ανάγκη από τις περιγραφές τους και όχι τόσο τους χαρακτηρισμούς τους.

 

 

 

[Αλχημιστής]

 

Ολη η ιστορια ειναι ενα μαγευτικο παραμυθι, σαν αυτα που διαβαζουν οι γιαγιαδες στα εγγονια τους. Οι περιγραφες των τοπιων μου δημιουργησαν μια εκρηξη χρωματων στο μυαλο μου και την εικονα ενος ηρεμου, βουκολικου τοπιου, οπου ολα κινουνται εξω απο τα ορια του χρονου. Με εξαιρεση ορισμενα στοιχεια καθημερινοτητας, οπως το παζαρι των συγγενων, η ιστορια αυτη με ταξιδεψε σε αγνωστους τοπους, χωρις εγνοιες. Θα ηθελα να διαβασω περισσοτερα για την μαγικη πεννα.

 

 

Συνολικα, ενα εξαιρετικο παραμυθι που πιστευω πως θα αρεσει και σε παιδια μικροτερης ηλικιας ( εμεις ειμαστε μεγαλα παιδια )

 

υ.γ. η μουσικη εμοιαζε να εχει γραφτει για το διηγημα!

 

 

[Cassandra Gotha]

Το ότι έχεις μια ολοκληρωμένη ιστορία χωρίς μπερδέματα και τρύπες, είναι δεδομένο. Αυτό που μου έμεινε όμως από την Μενεξεδένια Ώρα, είναι ο υπερβολικά φορτωμένος λόγος. Όχι μόνο ανήκει σε άλλες εποχές, (νομίζω πως κανείς δεν εντυπωσιάζεται πια), αλλά δεν τον κατέχεις κιόλας. Οι προτάσεις σου με δυσκόλευαν στο να βγάζω νόημα, πολλές φορές ξαναγύριζα πίσω, και πραγματικά παραλίγο να μην το διαβάσω όλο.

 

Σαν αναγνώστρια σ' τα γράφω αυτά, σαν αναγνώστρια που θα είχε αφήσει το διήγημά σου από τις πρώτες γραμμές, αν δεν ήταν στα πλαίσια του διαγωνισμού.

 

Δεν έχω κάτι άλλο να πω, η γραφή σου έχει σκεπάσει τα πάντα, κάθε άλλη σκέψη.

 

edit για να απαντήσω στον από κάτω

Τι νερό πίνετε εκεί πάνω στο χωριό;

Δεν πίνουμε νερό. Μαλακώνει το δέρμα.

Edited October 1, 2010 by Cassandra Gotha

[DinoHajiyorgi]

Αυτό που μου έμεινε όμως από την Μενεξεδένια Ώρα, είναι ο υπερβολικά φορτωμένος λόγος. Όχι μόνο ανήκει σε άλλες εποχές, (νομίζω πως κανείς δεν εντυπωσιάζεται πια), αλλά δεν τον κατέχεις κιόλας. Οι προτάσεις σου με δυσκόλευαν στο να βγάζω νόημα, πολλές φορές ξαναγύριζα πίσω, και πραγματικά παραλίγο να μην το διαβάσω όλο.

Αμάν πια σκληρόπετση! Ούτε μια μενεξεδένια ώρα να μην σε αγγίζει! Τι νερό πίνετε εκεί πάνω στο χωριό; Ουφ!

[lizbeth_covenant]

Αγαπητή lady Nina, η ιστορία σου είχε μια νοσταλγία για τα παιδικά χρόνια που μου άρεσε πολύ και που νομίζω όλοι έχουμε νιώσει παρόμοια. Η σχέση της εγγονής με τον παππού μου άρεσε πολύ. Και η αγάπη της ηρωίδας για τα παραμύθια!

 

Η γραφή σου χρειάζεται αρκετή βελτίωση πιστεύω. Με κούρασε αρκετά καθώς το διάβαζα. Δε με πείραξαν τα πολλά επίθετα. Οι μεγάλες προτάσεις είναι πρόβλημα όμως, πρέπει να βάζεις τελείες συχνότερα! :Ρ Και γενικότερα χρειάζονται δουλειά οι περιγραφές σου! Σου χρειάζεται περισσότερη απλότητα.

 

Η ιστορία ήταν ευχάριστη και γλυκιά σίγουρα. Όμως ήταν κάτι που είχα ξαναδιαβάσει και μάλιστα αρκετές φορές. Το καλό είναι πως δεν ήταν ενοχλητικό αυτό βεβαια! Και θα ήταν ακόμα λιγότερο ενοχλητικό αν η γραφή ήταν πιο απλη. Αυτα απο μενα! Καλή επιτυχία σου εύχομαι!

[khar]

Πολύ ωραίος τίτλος. Πολύ καλή και η ιδέα με την μενεξεδένια ώρα που ξεκινάει το παραμύθι. Ενδιαφέρουσα και η περιπλοκή με το μαντίλι που δένει τη νεράιδα και το ψάχνει για να φύγει. Δεν έμεινα, όμως, ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα. Η γλώσσα είναι κάπως επιτηδευμένη και αυτό χαλάει τη μαγεία του παραμυθιού. Τα επιμέρους στοιχεία δεν είναι πολύ καλά δεμένα και έτσι εμφανίζονται καινούρια στοιχεία στο τέλος (π.χ. η γιαγιά νεράιδα και η αδελφή), τα οποία έπρεπε να προοικονομηθούν για να μην αισθάνεται ο αναγνώστης ότι τον ξεγέλασες. Νομίζω ότι μπορούσες να γράψεις ένα πολύ πιο ωραίο παραμύθι αλλά με περισσότερη «δουλειά» στην πλοκή και με λιγότερο λόγια γλώσσα.

 

 

[Sileon]

Τα ονόματα, οι επιλογές των ζώων και οι περιγραφές των χώρων και του ρολογιού για μένα ήταν αυτό που έκανε ξεχωριστή αυτή την ιστορία. Τοποθετούσε με επιτυχία μια νεραϊδοιστορία σε ένα διαφορετικό φολκλόρ πλαίσιο από αυτό το γνώριμο βόρειο Ευρωπαϊκό που έχουμε συνηθίσει. Το γραπτό σου ανέδιδε αυτή τη μυρωδιά, τη ζεστασιά της συντροφιάς του παππού. Αυτή η γλυκύτητα, όμως, επεκτάθηκε, επιβλήθηκε σε όλο το κείμενο και του στέρησε τις δυναμικές που χρειάζονται, για να δημιουργηθεί το απαιτούμενο δράμα που θα συγκινήσει. Βέβαια, αυτός πιθανώς να ήταν ο στόχος σου, οπότε δεν μπορώ να πω πως έκανες κάτι λάθος.

 

Από τις ιδιαίτερες ιστορίες του διαγωνισμού.

 

Συμβουλή μου: Αποφόρτισε τη γραφή από κάποιες πολύ λόγιες εκφράσεις. Η προφορικότητα στον γραπτό λόγο, με μέτρο πάντα, ζωντανεύει το κείμενο, βοηθάει την συγγραφέα κατά την ανάπτυξη του κειμένου και, αν μη τι άλλο, διευκολύνει την ανάγνωση.

 

 

[TheTregorian]

Lady Nina καλωσόρισες κι εσύ στους διαγωνισμούς του σφφ! Όπως είπα και στον Αλχημιστή, ευελπιστώ αυτή να 'ναι μία απ' τις πολύ καλές ιστορίες που θα γράψεις στο μέλλον!

 

Στο διήγημα τώρα... Έγραψες μια πολύ όμορφη ιστορία γεμάτη από μαγευτικές εικόνες! Μ' εξέπληξες θετικά καθώς ένιωσα την παραμυθένια μαγεία που μέχρι τώρα κατάφεραν να μου μεταδίδουν ιστορίες του Παρατηρητή (της οποίες και λατρεύω!!). Η ιστορία σου ήταν ό,τι έπρεπε για ένα γλυκό παραμύθι. Νοσταλγική και όμορφη! ΟΚ, την έχουμε ξαναδεί πάνω-κάτω, αλλά για μένα της έδωσες μια άλλη πνοή!

 

Είναι φανερό ότι "το 'χεις". Ωστόσο, πρέπει να προσέξεις κάποια πράγματα. Το πιο βασικό είναι να μικρύνεις τις περιόδους σου γιατί βγάζεις την ανάσα στον αναγνώστη!!! Μεγάλες εκτάσεις κειμένου χωρίς σημεία στίξης και κυρίως χωρίς τελεία, είναι πολύ άκομψα και δημιουργούν σύγχυση. Επίσης, απέφυγε τις εξηγήσεις-καταιγισμούς πληροφοριών. Φέρνε την αποκάλυψη σιγά-σιγά και με κομψότητα, όχι με έναν διάλογο στον οποίο ο ήρωας μιλά μισή σελίδα κι εξηγεί τα πάντα. Χάνει από αληθοφάνεια αυτό αλλά κι από λογοτεχνική ομορφιά, αν θες. Δεν αφήνεις τον αναγνώστη να προβλέπει τι μπορεί να γίνεται και ν' ανυπομονεί να το δει. Του το πετάς ξερό. Τέλος, βρήκα λίγο χωρίς νόημα τον τελευταίο διάλογο της ιστορίας σου.

 

Αυτά έχω να σου πω, ελπίζω να σε βοήθησα! Συνέχισε να προσπαθείς, έχεις τη δυνατότητα! Καλή συνέχεια!!

[Arachnida]

Καλωσόρισες lady nina.

Στην αρχή μπήκα στον πειρασμό να σου γράψω μόνο θετικά σχόλια, παρασυρμένος από τα δικά σου σχόλια : )

Αλλά ας μπω σε ουσία. Την ιστορία σου την τοποθέτησα αν θυμάμαι καλά όγδοη.

Ξεκινάει με μια πάρα πολύ ωραία ιδέα, αυτή του ρολογιού. Σχετικά με το μύθο προχώρησε όμορφα και όμορφα κατέληξε.

Αλλά δεν χρειάζεται κανείς να είναι φιλόσοφος για να καταλάβει ότι υπάρχει πρόβλημα στις εκφράσεις. Διάβασε μαζί μου: "Ωστόσο, ποτέ κανείς δεν πίστεψε στην θέαση αυτών των γυναικών, που ακολουθούμενες από τη Βιολέτα χάθηκαν στα πρώτα δέντρα του, γειτνιάζοντος στο κοιμητήριο του χωριού, δάσους, σαν να εξαϋλώθηκαν".

Ή παρακάτω λες: "Μοναδική όαση στη ζωή της, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ήταν ένα αλσύλιο στο οποίο έβλεπε το παράθυρο του μικρού της διαμερίσματος".

Δεν γίνεται όμως να είναι και κυριολεκτικά όαση το αλσύλλιο, γιατί η όαση είναι μια γόνιμη έκταση μέσα σε έρημο, στην οποία υπάρχει νερό. Άρα χρειάζεται όταν ξαναδιαβάζεις το κείμενό σου να σταματάς σε παρομοιώσεις ή περίπλοκες εκφράσεις και να αναρωτιέσαι αν στέκει και αν ταιριάζει.

Το συμπερασμά μου είναι ότι αν και μερικές εκφράσεις με χαστούκισαν. ως παραμύθι βρήκα τη Μενεξεδένια ώρα πολύ συμπαθητική.

Well done.

[Big Fat Pig]

Διηγείσαι έναν όμορφο μύθο σε λάθος γλώσσα.

Η ανάγνωση της Μενεξεδένιας 'Ωρας (ωραίος εύστοχος τίτλος) ήταν άθλος. Θέλεις να την ξαναγράψεις σε όσο πιο απλή γλώσσα γίνεται, με σύντομες προτάσεις, να δούμε πόση από τη μαγεία θα χαθεί; Ελάχιστη αν όχι καθόλου είμαι σίγουρος.

 

Κρίμα γιατί η ιστορία σου κρύφτηκε πίσω από τις λέξεις (ναι, ναι, σαν τον Αλέξη...)

Καλή επιτυχία!

Edited October 5, 2010 by Big Fat Pig

[dagoncult]

1) Πολλά μαγικά μαζεύτηκαν εκεί.

 

2) Υπήρχαν μερικές μεγάλες προτάσεις, καθώς και συγκεκριμένες λέξεις, που δεν βοήθησαν.

 

3) Προς το τέλος σκάνε ψιλομαζεμένες οι εξηγήσεις.

 

4) Από την αρχή του κειμένου δεν προλάβαινα να μαζεύω την καλοσύνη που έτρεχε από τα πατζάκια μου…

έπηξα στη νεράιδα και την ευαισθησία ρε παιδί μου

… πως το λένε... λυπάμαι, είναι βέβαια προσωπικά γούστα αυτά, και μπορεί σε άλλους να άρεσε, αλλά σε κάποια σημεία όλη αυτή η γλύκα εμένα με έκανε να μην την παλεύω και πολύ...

 

5) Το μυστικό δεν το πολυβρήκα.

 

6)

Γιατί είναι μενεξεδένια ώρα στις 9; Εννοώ τι σχέση έχει η ώρα που βγαίνει το αηδόνι (και αυτά που γίνονται αυτήν την ώρα) με το χρώμα;

 

 

 

edit:τα σποιλερ

Edited October 6, 2010 by dagoncult

[Naroualis]

Γενικά: Παραμυθιακό και ατμοσφαιρικό. Σχετικά παραφορτωμένο όμως.

 

Μου άρεσε: Η ατμόσφαιρα. Ο χωρισμός του κειμένου. Η επιλογή του αηδονιού ως φορέα του μυστικού.

 

Δε μου άρεσε: Κάποια πράγματα τα θεωρείς δεδομένα και δεν τα εισάγεις. Αυτό εντείνει την παραμυθιακή ατμόσφαιρα, αλλά μπορεί κάποιους αναγνώστες να τους χάσεις, γιατί δε θα καταλάβουν. Δε μου άρεσαν οι πρώτες δυο-τρεις φράσεις που η γιαγιά-νεράιδα απευθύνει στη Βιολέτα («Ονομάζομαι Θέτις και είμαι η ‘Κυρά του Μαγεμένου Δάσους’»). Έχουν τόνο «δημοσιογραφικό» ή ντοκυμαντερίστικο. Θα ήθελα επίσης να μην ξεχάσεις ότι στην επιστροφή από τη λίμνη, έχει σκοτεινιάσει (μιας και όταν φτάνει εκεί, το φως είναι του δειλινού). Ενώ βοηθούν στην ατμόσφαιρα, τα πολλά επίθετα κουράζουν πολύ εύκολα ένα κείμενο.

Edited October 8, 2010 by Naroualis

[Lady Nina]

Να'μαστε λοιπόν... Τώρα, επιτέλους, μπορώ να απαντήσω στα σχόλιά σας! Μέχρι τώρα είχα θελήσει να τηρήσω (σε υπεβολικό βαθμό, θα έλεγα) τον κανονισμό που δεν επιτρέπει επεξηγήσεις πριν την ανάρτηση των αποτελεσμάτων!

 

Αρχικά, σας ευχαριστώ πάρα πολύ όλους και από εδώ! Για την ανάγνωση, αλλά και για τα σχόλια!

 

Κάθε σχόλιο είχε κάτι να μου δώσει. Μια ώθηση να συνεχίσω, ένα κίνητρο να γίνω καλύτερη, μια ιδέα για βελτίωση της ιστορίας!

 

Έχω ήδη ξεκινήσει να γράφω τη βελτιωμένη έκδοση της Μενεξεδένιας Ώρας! Ελπίζω, λοιπόν, όταν θα την τελειώσω και θα την ανεβάσω, να διαθέσετε λίγο από το χρόνο σας για να τη διαβάσετε και να την κρίνετε εκ νέου!

 

Επίσης, κάποια στιγμή θα έρθει και το sequel της Μενεξεδένιας Ώρας με νέες ανατροπές και εξελίξεις σχετικά με... Θα το μάθετε εν καιρώ! :tongue:

 

Θα ήθελα, μια και ολοκληρώθηκε ο διαγωνισμός, να πω κάποια πράγματα σχετικά με την ιστορία, το χτίσιμό της, το είδος της.

 

Δεν έχω ξαναγράψει φάνταζυ! Επίσης, όπως είχα πει και στη φίλτατη Κέλλυ, μόλις μπήκα στο forum, δεν ξέρω πως να διαχωρίζω τα είδη (ή τουλάχιστον ήξερα πολύ λιγότερα σχετικά με αυτό, όταν ξεκίνησα την ιστορία). Έτσι, αποφάσισα να γράψω μια ιστορία εκ του ασφαλούς. Με νεράιδες και τα ρέστα...

 

Συνολικά ήταν το τέταρτο ολοκληρωμένο διήγημά μου (τώρα ο αριθμός έχει ανέβει), ενώ το πρώτο το είχα γράψει αρχές Γενάρη του '10.

 

Καθώς το έγραφα πήρα τη (λανθασμένη, όπως αποδείχτηκε) απόφαση να "εγκλωβίσω" το διήγημα σε μια συγκεκριμένη μορφή (12 μέρη με 3 παραγράφους και 250 λέξεις το καθένα), στερώντας έτσι τη δυνατότητα να το αναπτύξω όπως έπρεπε, με πιο ζωντανούς διαλόγους κτλ. Ήταν ένα κόλλημα που είχα όσο έγραφα και ακόμα δεν μπορώ να θυμηθώ πως προέκυψε.

 

Τέλος, αν και συνήθως χρησιμοποιώ ωραίες εκφράσεις και αρκετά επίθετα, μπορώ να πω πως στην ιστορία αυτή το παράκανα! Δεν είχατε άδικο που μου το επισημάνατε όλοι! Θα μπορούσα, όμως, ίσως να δικαιολογηθώ, λέγοντας ότι χρησιμοποίησα αυτές τις εκφράσεις, για να κάνω καλή (!) είσοδο και εντύπωση στο forum. Μην ξεχνάτε πως η είσοδός μου εδώ έγινε 10 μέρες πριν λήξει ο διαγωνισμός! Έτσι, μου έλειπε η απαραίτητη εμπειρία από άλλες ιστορίες και από τα σχόλιά σας, που άνετα θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω για τη βελτίωση του διηγήματος.

 

Υ.Γ.: Στις ερωτήσεις που μου έχετε θέσει θα απαντήσω σήμερα το βραδάκι ή κάποια από τις επόμενες μέρες!