Cassandra Gotha Posted September 24, 2010 Share Posted September 24, 2010 (edited) Όνομα Συγγραφέα: Άννα Είδος: φαντασία Βία; Ναι Σεξ; Όχι) Αριθμός Λέξεων: 3491 Αυτοτελής; Ναι Μόλις είχε χαράξει όταν ακούστηκε η στριγκλιά. Διαπεραστική, πονεμένη, ξύπνησε τους κατοίκους των γύρω σπιτιών σαν εφιάλτης. Δύο φρουροί έτρεξαν αμέσως, μα η γυναίκα που αναστάτωσε με τη φωνή της την πόλη ήταν ήδη νεκρή. Τη βρήκαν μπρούμυτα στις πέτρινες πλάκες της αγοράς, με έναν σάκο δίπλα της. Κατευθυνόταν προς το πόστο που εργαζόταν κάθε μέρα πουλώντας κεντήματα. Πήγαινε κάθε πρωί την ίδια ώρα, νωρίτερα απ’ όλους, για να τακτοποιήσει το εμπόρευμα με την ησυχία της. «Η Νάσα, είναι η Νάσα!» είπε ο νεότερος από τους δύο φρουρούς, που την αναγνώρισε από την μακριά καστανή πλεξούδα και το πράσινο φόρεμά της. «Έλα να τη γυρίσουμε», πρότεινε ο άλλος, που είχε δει κι άλλα εγκλήματα και έδειχνε πιο ψύχραιμος. Η Νάσα είχε κάτω απ’ τον θώρακά της μία σκούρα λιμνούλα που όλο μεγάλωνε. Όταν την γύρισαν, είδαν πως το αίμα ανάβλυζε απ’ το στήθος. Ο νεαρός φρουρός κοίταξε καλύτερα και έφερε με φρίκη το χέρι στο στόμα του, και ο συνάδελφός του έβρισε κι έφτυσε απ’ την άλλη. Της Νάσα της είχαν πάρει την καρδιά, και το μόνο που έμενε στη θέση της ήταν μία σκοτεινή τρύπα. * Οι δρόμοι ήταν άδειοι και αφύσικα ήσυχοι. Οι μόνοι που κυκλοφορούσαν ήταν οπλισμένοι άντρες, που περπατούσαν αργά και προσεκτικά. Δεν μιλούσαν, μόνο κοίταζαν τριγύρω σαν αγρίμια. Φώτιζαν με πυρσούς σε σκοτεινές γωνίες, κλειστές πόρτες και παράθυρα, έβαζαν το χέρι στη θήκη του σπαθιού με το παραμικρό σύρσιμο ή την πιο φευγαλέα σκιά. Η φρουρά της πόλης ήταν στ’ αλήθεια σε επιφυλακή. Η απαγόρευση της κυκλοφορίας από το ηλιοβασίλεμα μέχρι την αυγή, εφαρμοζόταν ήδη για μια εβδομάδα, και τόσο οι κάτοικοι όσο και οι στρατιώτες ήταν νευρικοί. Περίμεναν από στιγμή σε στιγμή το επόμενο χτύπημα ή μία μαζική επίθεση. Τίποτα απ’ τα δύο δεν συνέβαινε, και αυτό τους γέμιζε άγχος. Από τη μέρα που βρέθηκε η Νάσα με μια τρύπα στη θέση της καρδιάς, δυο ακόμα φρικαλέα περιστατικά έλαβαν χώρα. Ένας ζητιάνος, και ένα αγόρι που πούλαγε λυχνάρια έξω από την εκκλησία. Το τελευταίο συντάραξε τους κατοίκους της πόλης για τα καλά. Όποιος το έκανε αυτό, δεν σεβάστηκε ούτε τον αγιασμένο αέρα γύρω απ’ το ναό. Αλλά δεν ήταν κάποιος, ήταν κάτι. Και αυτό το κάτι όλοι το είδαν, γιατί διέπραξε το έγκλημά του ενώ ο κόσμος έβγαινε από την εκκλησία, την ώρα που έδυε ο ήλιος. Ένα ανθρωπόμορφο πράγμα, απαίσιο στην όψη, με χαυλιόδοντες σαν αγριογούρουνου και νύχια γαμψά σαν αετού, εμφανίστηκε από το πουθενά και ο αέρας γέμισε με φρίκη. Οι άνθρωποι ούρλιαξαν, όλοι μαζί, καθώς το τέρας άρπαξε το παιδί απ’ τα μαλλιά, το σήκωσε στον αέρα και του ξερίζωσε την καρδιά με μία κίνηση. Ο ιερέας έτρεξε μόλις άκουσε τις κραυγές. Πρόλαβε να δει το πλάσμα την ώρα που εξαφανιζόταν κάνοντας τα σχήματα γύρω να τρεμοπαίξουν για μια τρομερή στιγμή. «Δαίμονας», είπε σιγανά, κι έπεσε στα πόδια του. «Δαίμονας», επανέλαβε, κάνοντας τη χειρονομία της προστασίας στον αέρα μπροστά του. Αλλά ήταν αργά. Δεν πρόλαβε να προστατέψει το παιδί, που κειτόταν χωρίς πνοή πάνω στα λυχνάρια του γεμίζοντάς τα με αίμα. Δαίμονας, σκέφτηκε ο νεαρός μάγος που κοίταζε απ’ το παράθυρο τους νευρικούς φρουρούς να κάνουν τη νυχτερινή περιπολία. «Κι αν αυτοί είναι η μόνη προστασία που έχουμε, δεν τα βλέπω καλά τα πράγματα» είπε μόνος του, αφού κανείς άλλος δεν βρισκόταν στο δωμάτιο. Ήταν ένα μεγάλο δωμάτιο, σ’ ένα μεγάλο σπίτι. Περιττό για ένα άτομο, αλλά του είχε παραχωρηθεί από τον βασιλιά. Είχε προσφέρει τις υπηρεσίες του όταν η Μεγαλειότητά του αρρώστησε, τα επιτυχή αποτελέσματα των οποίων του χάρισαν την εξέχουσα θέση του μάγου-θεραπευτή. Μάγος-θεραπευτής. Δεν είμαι θεραπευτής. Δεν θέλω να είμαι. Η γνώση που αναζητώ εγώ είναι πολύ μεγαλύτερη και σημαντικότερη από καταπλάσματα και βδέλλες, είχε σκεφτεί τότε με πικρία, αλλά τελικά συνήθισε τη νέα του θέση. Και μάλιστα διαπίστωσε ότι του άφηνε χρόνο (και χρήμα) για να εντατικοποιήσει τις μελέτες του. Όλοι ήξεραν ότι ο άλλος μάγος της πόλης, ο γερο-ξεκούτης, όπως τον αποκαλούσαν, δεν ήταν ικανός για τίποτα. Μέθυσος, τριγύρναγε στους δρόμους μιλώντας ακατανόητα, φοβερίζοντας τους ανθρώπους πως αν δεν πηγαίνουν τακτικά στην εκκλησία θα τους κατασπαράξει το σκοτάδι των μαύρων ψυχών τους. Ούτε ο ιερέας με το ημερήσιο κήρυγμα δεν τρόμαζε έτσι τον κόσμο. Όλοι σιχαίνονταν τον άλλο μάγο, (Κίρζο ήταν το όνομά του), και αν δεν τον έτρεμαν, θα τον κορόιδευαν κατά πρόσωπο. Ο νεαρός θεραπευτής είχε κάποτε επισκεφθεί τον Κίρζο. Ένα μήνα μετά την επιτυχή θεραπεία του βασιλιά, πήγε και του χτύπησε την πόρτα. Δεν πήρε απόκριση. Όταν ξαναπροσπάθησε, λέγοντάς του μάλιστα ποιος είναι, ένιωσε ένα μυρμήγκιασμα στο κεφάλι, δείγμα ότι δεχόταν επίθεση μαγείας, και κίνησε αμέσως να φύγει. Δεν πρόλαβε όμως, και το αποτέλεσμα ήταν άσχημο. Μια ξαφνική σύσπαση του εντέρου τον δίπλωσε στα δύο και ίσα που πρόλαβε ο κακομοίρης να τρέξει πίσω από ένα παρατημένο κάρο και να κατεβάσει τα παντελόνια του. Πέρασε όλη την υπόλοιπη μέρα στην ίδια στάση, μέχρι το βράδυ που, κατάχλομος και εξουθενωμένος αποφάσισε πως δεν ήταν καθόλου ανάγκη να έχει επαφές με τον άλλο μάγο. Ποτέ. Όμως τώρα το ξανασκεφτόταν. Οι στρατιώτες δεν θα σταματούσαν το πλάσμα που ξερίζωνε καρδιές. Χρειαζότανε μαγεία. Ισχυρή και πολλή. Δεν θα τα κατάφερνε μόνος του, και το ήξερε. Πάλευε μ’ αυτή τη σκέψη για μέρες, δεν ήθελε, όμως έπρεπε να βρει τον Κίρζο και να τον κάνει ν’ ακούσει. Δεν μπορεί, κι εκείνος θα νοιαζόταν, ήταν η πόλη του στο κάτω-κάτω. «Και τέλος πάντων δεν θα με φοβίσει μια διάρροια», δίστασε για λίγο, «όσο φοβερή κι αν είναι». Και με αυτά τα λόγια έπεσε να κοιμηθεί αποφασισμένος το πρωί να μιλήσει στον γέρο. * Αυτός ο νεαρός του έσπαγε τα νεύρα. Γιατί δεν μάζευε τις γάζες του να πάει κάπου όπου θα ήταν επιθυμητός; Κοίταξε από το παράθυρο, προσέχοντας να μην τον δει εκείνος. Είχε σταθεί έξω απ’ την πόρτα και περίμενε υπομονετικά, με τα χέρια σταυρωμένα και το πείσμα ενός παιδιού που θα κρατούσε την αναπνοή του μέχρι να ακούσει το ναι. «Για τελευταία φορά, φύγε! Δεν έχουμε τίποτα να πούμε». «Για ακόμη μία φορά σε πληροφορώ πως θα μείνω εδώ μέχρι να μου ανοίξεις», η αναμενόμενη απάντηση ήρθε. Ο Κίρζο τέντωσε το χέρι του κάνοντας τη χειρονομία της ύπνωσης, ένα ελαφρύ κούνημα του χεριού μπρος και πίσω, σαν να λικνίζεις βρεφική κούνια, αλλά την ώρα που ετοιμαζόταν να προφέρει τη λέξη είδε κάτι να γυαλίζει στο στήθος του θεραπευτή. «Ένα Μάτι του Θεού! Ο μπάσταρδος, ήρθε προετοιμασμένος», μουρμούρισε κάτω απ’ τα γένια του, εγκαταλείποντας κάθε προσπάθεια για μαγεία. Δεν θα είχε κανένα αποτέλεσμα με το φυλακτό που φορούσε ο νεαρός. Τουλάχιστον, τα αβλαβή, κατώτερα ξόρκια δεν θα έπιαναν. Γιατί αν ήθελε να τον συνθλίψει, να τον κάψει, να τον πνίξει στο ίδιο του τα αίμα… «Όχι, μαύρες σκέψεις, φύγετε! Σας διώχνω!» φώναξε σηκώνοντας τα χέρια. Ο επισκέπτης του τον άκουσε έξω απ’ την πόρτα, και ρώτησε με μαλακή φωνή. «Είσαι καλά, αφέντη Κίρζο;» «Να μου κάνεις τη χάρη και να φύγεις, και θα είμαι καλά, ανόητε! Φύγε μακριά μου, σ’ το ξαναλέω». * Ο σκύλος του φούρναρη από απέναντι ούρλιαζε, που σήμαινε ένα πράγμα: ο ήλιος έδυε. Σηκώθηκε απ’ τη θέση του δίπλα στη φωτιά και κοίταξε πάλι απ’ το παράθυρο. Ο νεαρός στεκόταν ακόμη όρθιος, αν και εμφανώς κουρασμένος, και κοίταζε με προσμονή την πόρτα. Κούνησε το κεφάλι του με αγανάκτηση. Δεν είναι δυνατόν. Φύγε, ηλίθιε, φύγε. Δεν είχαν ανταλλάξει κουβέντα από το μεσημέρι, που έκαναν έναν καβγά πίσω από την κλειστή πάντα πόρτα, για το αν είναι δουλειά των μάγων η ασφάλεια της πόλης ή όχι. Ο Κίρζο επέμενε πως ήταν δουλειά του στρατού, όσο κι αν ο νεαρός προσπαθούσε με επιχειρήματα που μόνο δύο μάγοι μεταξύ τους θα αντάλλασσαν, ότι είναι μαγική η μάχη που τους περίμενε. «Αν θες να βοηθήσεις την πόλη στην επερχόμενη επίθεση των δαιμόνων μικρέ, πήγαινε κατατάξου στη φρουρά και άσε τα μαγικά. Αυτά μόνο θα σε μπλέξουν χειρότερα. Κι εσένα, και όλους μας. Α, και να προσεύχεσαι. Να προσεύχεσαι καθημερινά και να πηγαίνεις στην εκκλησία», του είχε πει, αφήνοντάς τον άναυδο. Βαριά βήματα ακούστηκαν που πλησίαζαν. «Ε! Εσύ! Γιατί είσαι έξω ακόμα;» «Σας παρακαλώ, πρέπει…» «Στο κελί, γρήγορα! Πάρτε τον», η φωνή του φρουρού δήλωνε πως δεν θα γινόταν συζήτηση για το πού θα περνούσε ο παραβάτης τη νύχτα του. Τα βήματα απομακρύνθηκαν, μα ο Κίρζο δεν ανακουφίστηκε. * «Άρχοντα Νιέλ, παρακαλώ σημειώνετε στο βιβλίο ποιους τόμους παίρνετε από τα ράφια και υπογράψτε». Ο θεραπευτής προχώρησε στο διάδρομο με τα βιβλία των μαγικών τεχνών, προσπερνώντας τον Βόρζι, τον βιβλιοθηκάριο με τη διάπλαση ποντικού. Άρχισε να κοιτάζει τίτλους. «Το Μεγάλο Βιβλίο Του Μικρού Μάγου», «Η Έξω Από Δω Διάσταση», (Αυτό πήγε να το πιάσει, αλλά σκέφτηκε πως ο συγγραφέας που αποκαλούσε τον δαιμονικό κόσμο έξω από ‘δω, δεν θα ήταν και πολύ σοβαρός). Κι άλλοι τίτλοι συνέχιζαν κάπως έτσι. «Ο Αλχημιστής», «Ο Θεραπευτής», «Ο Μεταμορφωτής». Αναστέναξε. Πήγε στον δίπλα διάδρομο. Ήξερε ότι εκεί δεν υπήρχαν βιβλία για την πρακτική μαγεία, αλλά θεωρητικά, για τις άλλες διαστάσεις του κόσμου. Τα χρειαζόταν κι αυτά. Πήρε στα χέρια του ένα, το «Οι φόβοι, οι Πληγές», και μετά ένα άλλο, και μετά άλλο. Όταν κάθισε επιτέλους στο τραπέζι ανάγνωσης, είχε στοιβάξει δέκα βιβλία. «Κι αυτά μόνο για αρχή», μουρμούρισε, πριν πέσει κυριολεκτικά με τα μούτρα στη μελέτη. Ήταν πρωί όταν κάθισε και πια ο ήλιος έγερνε προς τη δύση. Δεν είχε πολλή ώρα, σε λίγο θα άρχιζε η απαγόρευση της κυκλοφορίας. Έτριψε με τα χέρια το λαιμό και τον σβέρκο του για να διώξει το μούδιασμα. Είχε μόλις διαβάσει μια ερμηνεία των αρχαίων ρούνων, και το κεφάλι του κόντευε να σπάσει. Ο συγγραφέας πίστευε πως οι ρούνοι που χρησιμοποιούνταν στη μαγεία είχαν δική τους δύναμη. Αυτή η δύναμη με τον καιρό ξεχάστηκε, και η μόνη δουλειά των ρούνων πια ήταν να συνθέτουν λέξεις. «Αναρωτηθήκατε ποτέ όμως», έλεγε απευθυνόμενος στους φιλομαθείς αναγνώστες, «τι θα γινόταν αν αφήναμε να αποκαλυφθεί η ίδια η σημασία του κάθε έναν από αυτούς τους εξαίσιους σύμμαχους του ανθρώπου ενάντια στην αδύναμη φύση του;» Ακολουθούσαν εκατό σελίδες κειμένου και σχεδίων, που σκοπό είχαν να φανερώσουν την πρωταρχική σημασία των ρούνων. Το έργο ήταν ενδιαφέρων και καινοτόμο, αλλά ο Νιέλ δεν είχε ακόμα πειστεί για την εγκυρότητά του. Είχε μάλλον πειστεί για το ότι οι ρούνοι πρέπει να είχαν μία δική τους σημασία, σκέψη που έμοιαζε λογική, αλλά το κατά πόσο ήταν αυτή που ερμήνευε ο συγγραφέας, ήταν ακόμη αμφισβητήσιμο. Παραμέρισε το βιβλίο, αλλά δεν το έκλεισε. Το άφησε ανοιχτό στη σελίδα με τον χάρτη του ονόματος και σημασίας του κάθε ρούνου. Άνοιξε ένα άλλο, το μοναδικό που του γέμισε το μάτι από τον διάδρομο της μαγείας. Λεγόταν «Η μαγεία στην πράξη». Αφού το ξεφύλλισε λίγο, κατάλαβε ότι επρόκειτο για έναν ακόμη τόμο που μιλάει για ενοχές και φοβίες που κυνηγούν τον μάγο κατά καιρούς, και πώς να τις λύσει. Υπήρχαν δεκάδες τέτοια έργα, και όλα είχαν σκοπό πιο πολύ να τρομάξουν τους μάγους, ώστε να μην ξεστρατίσουν στις σκοτεινές τέχνες, παρά να βοηθήσουν τυχόν παραστρατημένους. Ο γερο-ξεκούτης θα τα έχει μάθει απ’ έξω, σκέφτηκε. Όμως, ενώ ετοιμαζόταν να το αφήσει, του τράβηξε το μάτι μία πρόταση: «Και αυτό θα λυθεί μαθαίνοντας την πραγματική δύναμη…» Των ρούνων, δεν το πιστεύω, μουρμούρισε γυρνώντας το βιβλίο απ’ την έξω πλευρά, να δει το εξώφυλλο. Γύρισε και το άλλο, που το είχε ανοιχτό δίπλα. Ναι, ήταν του ίδιου συγγραφέα. Αποφάσισε να ζητήσει από τον ποντικό της βιβλιοθήκης να του δανείσει το βιβλίο για τη νύχτα. Σηκώθηκε να τον βρει, αλλά εκείνη τη στιγμή ένιωσε να κουνιέται το κτίριο. Και πάνω που νόμιζε ότι σταμάτησε, ξεκίνησε καινούργιος σεισμός. Οι δονήσεις συνεχίστηκαν, η μια μετά την άλλη, και ο πανικός δεν άργησε να ακουστεί από τον δρόμο. Άντρες και γυναίκες έτρεχαν, παιδιά τσίριζαν, οι στρατιώτες τούς φώναζαν να ηρεμήσουν και να μαζευτούν όλοι στο κάστρο και πως όλα θα πήγαιναν καλά. Κοίταξε τον χώρο γύρω του. Ο βιβλιοθηκάριος ήταν άφαντος, μάλλον θα είχε τρέξει έξω. Και δεν είχε άδικο. Εκείνη τη στιγμή, μία ακόμα δόνηση συντάραξε τη βιβλιοθήκη, και ένα τεράστιο ράφι γκρεμίστηκε αδειάζοντας όλους τους τόμους στο πάτωμα. Ο Νιέλ άρπαξε τα δυο βιβλία που είχε μπροστά του και έτρεξε κι αυτός έξω. * Στο δρόμο επικρατούσε πλήρης σύγχυση. Βρέθηκε μέσα στο πλήθος χωρίς να το καταλάβει, και σφίγγοντας τα βιβλία στο στήθος του αφέθηκε στη δύναμη του τρομαγμένου όχλου. Όταν το πλήθος που κινιόταν σαν ένα σώμα σταμάτησε επιτέλους, ο Νιέλ κατάλαβε ότι βρισκόταν μέσα στα τείχη του κάστρου. Πολεμιστές με ασπίδες έπαιρναν θέσεις μπροστά από τους πολίτες, και τοξότες σκαρφάλωναν στους πύργους. Οι σεισμοί συνεχίζονταν. Τα κλάματα και οι κραυγές καταλάγιασαν, και τη θέση τους πήρε μία παγερή σιωπή, πιο φοβερή απ’ τον πανικό. Σε λίγη ώρα ακουγόταν μόνο ο αέρας και η γη που έτριζε με κάθε δόνηση. Ο Νιέλ κάθισε στη γη, όπως είχαν κάνει ήδη κι άλλοι γύρω του, και περίμενε. Ήξερε τι. Άνοιξε το βιβλίο των ρούνων. Η ένταση τον τρέλαινε, και αποφάσισε να μην την αφήσει. * Όλα γύρω έμοιαζαν ήσυχα, οι σεισμοί είχαν σταματήσει από ώρες, και ο κόσμος έδειχνε ήρεμος. Η νύχτα ήταν προχωρημένη πια, και όπως φαινόταν θα τους έβρισκε η αυγή σώους, και θα επέστρεφαν όλοι στα σπίτια και στις δουλειές τους. Κάποιοι έλεγαν πως ίσως τελικά να ήταν απλά σεισμοί, και άδικα τους ξεσπίτωσαν βραδιάτικα. Ο Κίρζο όμως ήξερε. Χάιδευε τα γένια του σκοτεινιασμένος, όταν το μάτι του έπεσε στον νεαρό μάγο. Καθόταν με την πλάτη ακουμπισμένη σ’ έναν τοίχο, τον φώτιζε καλά ο πυρσός που κρεμόταν πάνω απ’ το κεφάλι του. Κάτι είχε στα πόδια του, κάτι διάβαζε. Τι θα μπορούσε κανείς να διαβάζει τέτοια τρομερή ώρα; Ο Κίρζο πλησίασε αργά για να μην τον αντιληφθεί, και προσπάθησε να διακρίνει κάτι αναγνωρίσιμο στο βιβλίο που κρατούσε ο νεαρός. Δεν χρειάστηκε. Είδε ένα άλλο που ήταν κλειστό δίπλα του. Είχε τον τίτλο «Η μαγεία στην πράξη». Μάντεψε ποιο ήταν το βιβλίο που διάβαζε. Όχι, τι πάει να κάνει, ο Κίρζο τρόμαζε μόνο στη σκέψη. Δεν έπρεπε να τον αφήσει να καταλάβει. Έπρεπε να του πάρει αυτά τα καταραμένα βιβλία, να τα κρύψει εκεί που είχε κρύψει και το μυστικό του. Να τα θάψει βαθιά στη γη, μακριά από τα βλέμματα των ανθρώπων. Ή, μπορούσε να τα καταστρέψει επί τόπου. Δεν σκέφτηκε άλλο. Έτρεξε προς το μέρος του και τον έπιασε από το μπράτσο προσπαθώντας να τον ακινητοποιήσει. Ο Νιέλ κραύγασε έκπληκτος και ένας άντρας που καθόταν δίπλα σηκώθηκε απειλητικά. «Ε, γερο-ξεκούτη, άσε τον άνθρωπο ήσυχο!» Ο Κίρζο δεν του έδωσε σημασία. «Άσε τον άνθρωπο είπα», συνέχισε ο άντρας, και πήγε να φωνάξει έναν φρουρό. «Γρήγορα, σήκω», είπε ο Κίρζο στον Νιέλ και τον τράβηξε βίαια όρθιο. Όταν απομακρύνθηκαν από τον ερχόμενο φρουρό, ο Νιέλ μίλησε. «Κάτι βρήκες σ’ αυτά τα βιβλία.» «Σκάσε ανόητε!» «Ποιος νομίζεις πως μας ακούει;» Ο Κίρζο δεν ήξερε τι να του πρωτοπεί. Κοίταζε τα βιβλία με μίσος. Ο Νιέλ συνέχισε. «Λέγε. Προλαβαίνουμε. Λέγε παρακάτω, το ξέρεις ότι θα φτάσω αργά ή γρήγορα, γι' αυτό πες μου εσύ έτσι κι αλλιώς. Δεν το νιώθεις; Έρχονται.» «Ναι, το νιώθω, κι έρχονται για 'μένα». «Τι;» «Κρύφτηκα με μαγεία για πολύ καιρό, αλλά το ήξερα ότι θα μ' έβρισκαν κάποτε. Είναι το τίμημα». Ο Νιέλ τον κοίταξε σοβαρά. «Πέρασες στην άλλη πλευρά. Μολύνθηκες με τις σκοτεινές τέχνες. Κίρζο…» «Μολύνθηκα, ναι. Η κάθαρση. Αυτή μου έμεινε.» Ξαφνικά, σα να ξύπνησε, έπιασε τον Νιέλ απ' τον ώμο και του είπε ότι θα τα διορθώσει όλα. «Θα χρειαστώ αντιπερισπασμό όμως. Πρέπει να βγω έξω». «Μόνος σου; Δεν θα καταφέρεις...» «Μόνος μου!» του φώναξε εκείνος, αλλά συνέχισε χαμηλότερα «Μόνο εγώ μπορώ να το διορθώσω, έχω τον τρόπο.» «Κοίτα...» «Θα χρειαστώ αντιπερισπασμό.» «Θα τον έχεις. Κοίτα». Ο Νιέλ του έδειχνε τον ουρανό. Μαύρα σύννεφα πλάκωναν την πόλη. «Αυτό δεν είναι καλό» μουρμούρισε ο γέρος, και είδε ότι κι άλλοι το πρόσεξαν. Όλοι κοίταζαν τον ουρανό, ώσπου μια αστραπή τον έσκισε στα δύο. Παιδιά και γυναίκες τσίριξαν και οι άντρες στάθηκαν όρθιοι. Η ατμόσφαιρα γύρω ηλεκτρίστηκε, κάνοντας τις τρίχες να σηκώνονται. Οι φρουροί φώναζαν στους πολίτες να μείνουν κάτω, αλλά κανείς δεν τους άκουγε. Ο πρώτος κεραυνός που έπεσε ακριβώς έξω από την μπροστινή πύλη δημιούργησε νέο κύμα πανικού. Ο κόσμος ήθελε να μπει μέσα. Η αναστάτωση έφερε όλους τους φρουρούς στην είσοδο της μεγάλης αίθουσας, διώχνοντάς τους από τα πόστα τους στην πύλη και τους πύργους. Ήταν η ευκαιρία του Κίρζο να δράσει. Ο Νιέλ πήγε να τον ακολουθήσει, αλλά ο γερο-μάγος του φώναξε ότι εκεί θα τον χρειάζονταν σε λίγο. Και είχε δίκιο. Αν οι δαίμονες επιτίθονταν στο κάστρο, ένας από τους δύο μάγους της πόλης θα έπρεπε να είναι εκεί. * Έτρεξε όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Κατευθυνόταν προς το ξεροπήγαδο στην άκρη της πόλης, εκεί όπου ήταν κρυμμένο το τρομερό μυστικό του. Και σκεφτόταν τον γρίφο. Τον γρίφο στο βιβλίο, εκείνον που είχε λύσει τότε, ψάχνοντας για το μυστικό του σκοταδιού, της δύναμης. Και το βρήκε. Ήταν κρυμμένο στον εναρκτήριο ρούνο κάθε κεφαλαίου. Είχε μερικές παγίδες, όμως ήταν παιδικά απλό να τις προσπεράσει. Χρειάστηκε μόνο ένα απόγευμα. Και όταν τα κατάφερε, του αποκαλύφθηκε το αρχαίο ξόρκι, τόσο τρομερό που ο Κίρζο μετάνιωνε που δεν έκαψε τα δυο βιβλία. Τόσο τρομερό, που όποιος μάγος το έκανε θα ήταν ανίκητος. Ανίκητος. Τώρα θα δούμε. Είχε φτάσει. Στεκόταν πάνω απ' το πηγάδι. Κάλεσε ό,τι παρέμενε για χρόνια θαμμένο, αχρησιμοποίητο. Την κατάρα του. Το τρομερό του όπλο. Αυτό με το οποίο δέθηκε την ίδια στιγμή που το απέκτησε, με δεσμά ζωής και θανάτου. Αν το χρησιμοποιούσε, θα χανόταν για πάντα στο σκοτάδι. Αν το κατάστρεφε, θα πέθαινε κι αυτός μαζί του. Ήταν έτοιμος. Η κλεμμένη καρδιά θα χτύπαγε επιτέλους στο ρυθμό του. * Στο κάστρο όλα είχαν μαυρίσει. Ο ουρανός, ο αέρας, τα τείχη, οι πανοπλίες. Οι στρατιώτες χτυπούσαν στα τυφλά, μην ξέροντας ποιον σκοτώνουν και από ποιον σκοτώνονται. Κραυγές πόνου ανακατεύονταν με γρυλίσματα και φοβερές απόκοσμες φωνές, δαίμονες και άνθρωποι ένα πράγμα. Ο Νιέλ, τυφλωμένος από το μακελειό, ζαλισμένος απ’ τον τρόμο, το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να ουρλιάζει. Ούρλιαζε για να μη χαθεί μέσα στον απόλυτο, χειροπιαστό θάνατο. Δεν ήταν, δεν ήταν έτοιμος για αυτό, βοήθεια, δεν ήταν… Ξάφνου, μια τρομερή φωνή σκέπασε όλες τις άλλες. Τα ουρλιαχτά, ο πόνος, η αγωνία, πάγωσαν. Ο ίδιος ο χρόνος πάγωσε. Ο Νιέλ διαπίστωσε ότι είχε πέσει στη γη, αλλά δεν τόλμησε να κουνήσει. Κάτι αιωρούταν πάνω απ’ το κάστρο, χειρότερο από τους δαίμονες. Ήταν λες κι ο ίδιος ο Θάνατος να γελούσε με το θέαμα, σα να τον διασκέδαζαν όλοι αυτοί οι ματωμένοι σαλτιμπάγκοι που χτύπαγαν, έσκιζαν και τρύπαγαν ο ένας τον άλλο. Με όλες τις αισθήσεις του στα άκρα, περίμενε. Και τότε συνέβη. Ένας χτύπος. Παύση. Κανείς δεν ανέπνεε. Κι άλλος χτύπος. Σιωπή. Χτύπος. Ο Νιέλ ζαλίστηκε. Χτύπο στον χτύπο, ο τόπος σείστηκε, τα θεμέλια του κάστρου έτριξαν και μια άγρια βροντή έσκισε τον αέρα. Τα σχήματα τρεμόπαιξαν για λίγο, και ένας πελώριος δαίμονας εμφανίστηκε πάνω στον βόρειο πύργο. Ο Νιέλ έβλεπε μόνο την πλάτη του, που ήταν φριχτά παραμορφωμένη, γεμάτη πληγές. Μία για κάθε ανθρώπινο φόβο, σκέφτηκε. Ο δαίμονας σήκωσε τα τεράστια χέρια του στον ουρανό, τα έκλεισε σαν να έπιανε μία αόρατη κουρτίνα και τα τράβηξε απότομα. Και ο ουρανός σκίστηκε. Αυτό που αποκαλύφθηκε δεν ήταν κάτι. Ήταν τίποτα. Ήταν το Κενό, ήταν η Μη Ύπαρξη, ήταν το Χάος. Ο δαίμονας συνέχισε να τραβάει και το χάσμα να μεγαλώνει. Προχωρούσε τώρα προς τον κόσμο, καταπίνοντας ύλη, ζωή. Οι πρώτες γραμμές στρατιωτών και δαιμόνων είχαν ήδη εξαφανιστεί. Οι άνθρωποι άρχισαν να τρέχουν προς τα πίσω, κάποιοι επιχείρησαν να βγουν από την πλαϊνή πύλη, αλλά το αποτέλεσμα ήταν να πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλο και να ποδοπατιούνται μέχρι θανάτου. Όσο πλησίαζε το χάσμα, τόσο τα σχήματα γίνονταν όλο και πιο ασαφή. Τότε, μέσα από το χώρισμα του τώρα και του ποτέ, του κάτι και του τίποτα, άρχισε να καίει μια φωτιά. Ο δαίμονας ούρλιαξε με πόνο, ξεστόμισε ήχους που κανείς ζωντανός δεν θα άντεχε να ακούσει χωρίς να τρελαθεί. Μα η απειλή του χάσματος νικούσε ακόμη και αυτούς. Η φωτιά δυνάμωνε και ο δαίμονας άρχισε να τραβάει πάλι τα χέρια του προς τα μέσα. Προσπαθούσε να κλείσει το χάσμα. Φλόγες τον άρπαξαν και τυλίγοντάς τον ολόκληρο τον σήκωσαν ψηλά. Τον χτύπησαν με μένος πάνω στα τείχη, και μετά ξανά, και ξανά, ώσπου τον έριξαν κάτω σκοτωμένο. Τότε τον άφησαν, πήδηξαν μέσα στο χάσμα και αυτό έκλεισε με έναν φοβερό κρότο. Όλα ησύχασαν. Όλοι κάθονταν ακίνητοι. Φοβούνταν να σαλέψουν, να μιλήσουν, μην τυχόν και ανακάλυπταν ότι ήταν νεκροί. Αλλά ο Νιέλ ήξερε. Ξαπλωμένος πάνω σε ματωμένα κορμιά, με το δέρμα του να καίει και τα μάτια του να κλαίνε ασταμάτητα, ήξερε ότι ήταν ζωντανός. Ανασηκώθηκε και κοίταξε γύρω. Όλοι οι δαίμονες ήταν νεκροί. Είχαν γυρίσει πίσω, στον μαύρο κόσμο τους, στο τίποτα. Σύρθηκε στο γλιστερό έδαφος, στάθηκε στα δυο του πόδια και έκανε μερικά βήματα τρεκλίζοντας. Συνέχισε μέχρι εκεί που βρισκόταν το κουφάρι του μεγάλου δαίμονα. Δεν μπορούσε να τον αγγίξει. Έψαξε με το βλέμμα. Δεν ήξερε τι. Μέσα από τα αίματα, διέκρινε κάτι περίεργο. Κάτι που δεν ήταν δυνατό να έχει προκληθεί από τα χτυπήματα, ούτε από τις φλόγες. Ένα κενό στο μέρος της καρδιάς. Ο Νιέλ δεν καταλάβαινε, έψαξε κι άλλο, κοίταξε το λαιμό, τους ώμους, το πρόσωπο. Δεν ήταν τρελός. Όχι, όχι, δεν ήταν τρελός. Δεν ήταν… Σ’ εκείνο το πρόσωπο ο Νιέλ είδε κάτι απροσδιόριστα αναγνωρίσιμο. Κίρζο.doc Edited September 24, 2010 by Cassandra Gotha Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted September 25, 2010 Share Posted September 25, 2010 (edited) Λοιπόν,η ιστορία σου μου θύμισε έντονα Λάβκραφτ. Αν έχεις παρακολουθήσει τις συζητήσεις μου εδώ μέσα,θα καταλαβαίνεις ότι αυτό δεν είναι θετικό για αυτήν(όσον αφορά εμένα,βεβαίως) Η μορφή της,κατ’αρχάς,ήταν πολύ αραιή και πολύ κβαντωμένη. Δηλαδή, η μια παράγραφος εδώ κι η άλλη εκεί,ενώ είχες πολλές μικρές ενότητες που έσπαγαν τον ρυθμό. Από συγγραφικής άποψης,δεν εξέλαβα κάτι ιδιαίτερο από το κείμενο. Είχε κάποια κλισέ του είδους, ενώ πιο πολύ τρόμο θα το έλεγα κι όχι φαντασία. Το μεγαλύτερο μείον,όμως,είναι το εξής: έκανε μπαμ ότι ο Κίρζο ήταν ο δαίμονας.Το πρόβλημα όμως δεν είναι αυτό,αλλά ότι το παρουσίασες σαν να ήταν μια απρόσμενη έκπληξη. Πολλές φορές,και στο σινεμά και στηνλογοτεχνία,έναβπροβλέψιμο τέλος δεν ξενίζει,αρκεί να μην είναι αυτοσκοπός η έκπληξη,να μην επενδύει σε αυτό ο δημιουργός για να συγκινήσει. Εσύ εδώ το φύλαγες μέχρι την τελευταία γραμμή,σαν να ήταν κάτι απρόσμενο. Αυτά από μένα,είπα την γνώμη μου κι ελπίζω να μην ήμουν σκληρός.Καλή επιτυχία σου εύχομαι. Edited September 25, 2010 by Stanley Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted September 25, 2010 Author Share Posted September 25, 2010 (edited) Ευχαριστώ για τον σχολιασμό. Μόνο μια μικρή παράκλιση (αν αυτό είναι δυνατόν): Μπορείς να βάλεις αυτή την πρόταση σε spoiler έκανε μπαμ ότι ο Κίρζο ήταν ο δαίμονας γιατί δεν είναι ακριβώς έτσι (δεν ήταν πάντα αυτός), και δεν θα ήθελα να μπερδευτούν κι οι άλλοι αναγνώστες. Ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του. Και πάλι ευχαριστώ. edit: Να είσαι καλά, Stanley! Edited September 25, 2010 by Cassandra Gotha Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted September 25, 2010 Share Posted September 25, 2010 Έχεις δίκιο,συγγνώμη Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mindtwisted Posted September 25, 2010 Share Posted September 25, 2010 Πολύ μου άρεσε αυτή η ιστορία, με τράβηξε, την έζησα. Όταν διάβαζα, ειδικά στην αρχή, είχα αυτή την αίσθηση της ηρεμίας όταν κάτι παραμονεύει και με τράβηξε το μυστήριο. Ειδικά στη βιβλιοθήκη τη διάρκεια του σεισμού φοβόμουνα οτι θα πεταχτεί εκείνο το πράγμα με τους χαυλιόδοντες . Γενικά ο τρόπος γραφής δεν μου φάνηκε κουραστικός και την πρώτη φορά που το διάβασα δεν τον πρόσεξα, οπότε η ιστορία είναι όπως θα έπρεπε να είναι για να την ευχαριστηθώ εγώ. Το θέμα μπορεί να μην ήταν το πιο πρωτότυπο, αλλά εμένα αυτό δεν με ενοχλεί καθόλου, πολλές φορές μ'αρέσει. Είναι πολύ θετικό που δεν έχω κανένα αρνητικό σχόλιο να κάνω, γιατί ώρες ώρες σκαλώνω σε κάτι λεπτομέρειες μικρής σημασίας που εμένα μου χαλάνε το κείμενο. Αυτό εδώ δεν έγινε. Δεν ξέρω πως θα τα πάει στο διαγωνισμό, αλλά απο εμένα θα πάει καλά... Καλή επιτυχία!!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
white_unicorn Posted September 25, 2010 Share Posted September 25, 2010 "Αυτά συμβαίνουν όταν ανακατέυεσαι με Δαίμωνες" θα ήταν το ηθικό δίδαγμα, ε? Cassandra μπράβο, έχει λίγα (σχετικά) σημεία υπερφυσικού, και για μένα τουλάχιστον, βασίζεται περισσότερο στην ανθρώινη φύση, στις αδυναμίες των πρωταγωνιστών του, στο "Εκεί που είσαι ήμουνα, και εδώ που είμαι θα 'ρθεις" που λένε και στο χωριό μου. Δεν είμαι καλή στις κριτικές, αλλά η ιστορία σου με κράτησε, ήθελα να δω τι γίνεται παρακάτω, και ειλικρινά δεν περίμενα το τέλος.... Για εκείνο που δεν είμαι σίγουρη είναι αν τελικά θα ήταν καλύτερο να αναπτύξεις την ιδέα του χάσματος ή όχι.... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted September 25, 2010 Share Posted September 25, 2010 Μου άρεσε η πρώτη σκηνή της ιστορίας σου. Μου κίνησε από την αρχή την περιέργεια για να μάθω την συνέχεια. Μου άρεσε, επίσης, η σκηνή της αποκάλυψης του δαίμονα έξω από τον ναό. Πολύ δυνατές εικόνες. Το όλο κλίμα πανικού που επικρατεί, οι εικόνες των τρομοκρατημένων ανθρώπων, οι στιγμές ησυχίας και ανησυχίας δίνονται πολύ καλά. Αλλά η ιστορία των δύο μάγων η αρχική τους έχθρα και στην συνέχεια η συνεργασία τους για την αντιμετώπιση του εχθρού, ήταν κάτι αναμενόμενο. Επίσης, τα στοιχεία που μας έδωσες για τον Κίρζο μέσα από την μελέτη των βιβλίων από τον Νίελ, σχεδόν αποκάλυψαν το τέλος. Πάντως, αυτός ο Κίρζο μού φάνηκε ωραίος τύπος και θα ήθελα να μάθαινα περισσότερα για κείνον και για τα είδη των μαγειών με τα οποία είχε «παίξει» στο παρελθόν του. Το διήγημα φέρει το όνομά του, οπότε θα ήταν καλό να μαθαίναμε περισσότερα γι’ αυτόν. Από την άλλη, ο Νίελ ήταν ένας δευτερεύων χαρακτήρας, ο οποίος, στην τελική, δεν έκανε και τίποτα σπουδαίο, αλλά του αφιερώθηκε πολύ μεγαλύτερος χώρος στο διήγημα για να αφηγηθεί την ιστορία του. Γενικά, η ιστορία ήταν και καλή και καλογραμμένη και με κράτησε μέχρι το τέλος. Καλή επιτυχία στον διαγωνισμό! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Lady Nina Posted September 27, 2010 Share Posted September 27, 2010 Μελετημένη γραφή, που τη μία έκανε το χρόνο να κυλάει πιο αργά και την άλλη παρακολουθούσε τη ραγδαία εξέλιξη των γεγονότων. Σκηνικά ρεαλιστικά δοσμένα και μια απαραίτητη δόση μυστηρίου. Συγχαρητήρια, Cassandra Gotha! Καλή επιτυχία στο διαγωνισμό! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tattoman Posted September 27, 2010 Share Posted September 27, 2010 Λοιπόν, Κασάνδρα...μου άρεσε και εμένα η ιστορία σου. Πάνω από όλα με τράβηξαν οι υπέροχες εικόνες σου. Γεμάτες φαντασία και ευχάριστη υπερβολή. Με κράτησε είναι η αλήθεια. (στο σημείο της βιβλίοθήκης μου θύμισε λίγο "όνομα του ρόδου" προς το τέλος (αν το έχεις διαβάσει...) Το τέλος καλό, και αντιθέτως με τον stanley δεν το κατάλαβα παρά μόνο εκεί που αποκάληψες την κομένη καρδυά του δαίμονα). Μου άρεσε...μπράβο και καλή επιτυχία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted September 27, 2010 Share Posted September 27, 2010 Καλογραμμένο, ατμοσφαιρικό και κινηματογραφικό, αλλά με μπέρδεψε. Δεν κατάλαβα ακριβώς τι γινόταν, τι απ' όλα όσα αναφέρονται πρέπει να το βάλω στα κρατούμενα ως ένδειξη για το τι θα γίνει παρακάτω, τι συμβαίνει τελικά και πώς εξηγούνται όλα αυτά. Συμφωνώ με τον Mesmer ότι θα έπρεπε να αφιερώνεται περισσότερος (αφηγηματικός) χρόνος στον Κίρζο, μια που αυτός είναι τελικά ο πρωταγωνιστής. Ως προς αυτό μου φάνηκε σαν απόσπασμα από ένα μεγαλύτερο κομμάτι με θέμα τη ζωή του Κίρζο. Πάντως, ως μορφή, τουλάχιστον, το διήγημά σου είναι από τα καλύτερα, μεταδίδει με επιτυχία συγκινήσεις και ατμόσφαιρα αγωνίας. Καλή επιτυχία! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted September 28, 2010 Share Posted September 28, 2010 (edited) Χουμ. Edit: Τι, κι άλλο; Μου άρεσε πως ξεκινάει. Γούσταρα και αυτό το δίδυμο των μάγων. Έλπιζα σε μια συνεργασία, μια συμμαχία, κάτι που θα εμπεριείχε χιούμορ... αλλά μετά πήγε όλο μονομερώς προς τον γέρο και δεν είμαι ακριβώς σίγουρος το πως έσωσε την κατάσταση. Το πλάσμα που έκλεβε καρδιές στην αρχή ήταν ο Κύρζο, η κατάρα του ή ένας από τους δαίμονες που ήρθαν μετά; Edited September 28, 2010 by DinoHajiyorgi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted September 28, 2010 Share Posted September 28, 2010 Εγώ πάλι εδώ τα κατάλαβα (ελπίζω) όλα... Αλλά Άννα, σε παρακαλώ, σε παρακαλώ (επανάληψη) άλλαξε το όνομα της πραματεύτριας, δεν πρέπει να γελάω εκεί. Και γέλασα πολύ Γενικά μου άρεσε το σασπένς του, το στυλ του κόσμου, ο Νιελ κι η όλη φάση που προσπαθούσε να τον κάνει να βγει από το σπίτι. Ίσως έχει λίγο περισσότερα από όσα χρειάζονται εκεί στη βιβλιοθήκη προ σεισμών και λίγο λιγότερα στα προ φινάλε (εμφάνισης δαιμονοποιημένου Κίρζο) γεγονότα. Γενικά όμως είναι μια δουλεμένη ιστορία και της φαίνεται, με την πλοκή της, με τα συμπεράσματά της, με τα όλα της. Από τις πολύ καλές του διαγωνισμού. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted September 28, 2010 Share Posted September 28, 2010 Αλλά Άννα, σε παρακαλώ, σε παρακαλώ (επανάληψη) άλλαξε το όνομα της πραματεύτριας, δεν πρέπει να γελάω εκεί. Και γέλασα πολύ Έκανα κι εγώ την ίδια ακριβώς σκέψη. Χαχάνιζα σκεφτόμενος: «...μα η NASA;» Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Solonor Posted September 29, 2010 Share Posted September 29, 2010 Πολύ δυνατό ξεκίνημα που σε βάζει βίαια μέσα στην ιστορία. Στη μέση με την αναζήτηση των βιβλίων με έπιασα να θέλω να προχωρήσει γρηγορότερα αλλά, οκ, αυτό είναι και καλό και κακό μαζί. Δεν με πείραξε που ήταν εμφανές το μυστικό, διότι η σκηνή με τους ουρανούς ήταν εξαιρετική. Συνολικά μου άρεσε πολύ, είναι από τις δυνατές ιστορίες του διαγωνισμού –όπως περίμενα- και με όμορφο τέλος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted September 29, 2010 Share Posted September 29, 2010 Νομίζω ότι είναι η καλύτερη ιστορία σου που έχω διαβάσει, γιατί αναπαράγεις πολύ πετυχημένα το κλίμα πανικού, την ένταση και τον τρόμο. Κάποιες επιφυλάξεις, βέβαια, τις έχω. Ο Νιέλ είναι το κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας και ως χαρακτήρας είναι ανύπαρκτος. Δεν πιστεύω πως έπρεπε να δώσεις πρισσότερο χώρο στον Κίρζο - έτσι, κρυμμένος στο παρασκήνιο, μοιάζει πιο αινιγματικός και μυστηριώδης. Αλλά ίσως να έπρεπε να Νίαλ να αποκτήσει έναν ρόλο πιο ουσιαστικό κι έναν χαρακτήρα πιο στέρεο. Από κει και πέρα, το ποιος είναι ο Κίρζο, ήταν σχετικά εύκολο να το καταλάβω από νωρίς. Για τα υπόλοιπα όμως, και ιδίως τη σκηνή με τους ουρανούς (που παρεπιπτόντως ήταν πάρα πολύ δυνατή), μόνο με επιφύλαξη και πολύ γενικά μπορώ να κάνω κάποιες υποθέσεις. Και γι' αυτό εν ξέρω αν ευθύνομαι εγώ, ή αν όντως λείπουν κάποια στοιχεία για να μπορέσει ο αναγνώστης να κάνει το απαραίτητο λογικό άλμα. Γενικά όμως, μια από τις δυνατές ιστορίες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Rixardogios Posted September 30, 2010 Share Posted September 30, 2010 (edited) Λοιπόν! Κατ'αρχάς το διήγημά(το οποίο θα το χαρακτήριζα περισσότερο τρόμου) σου μου θύμισε το βιβλίο "The Painted Man" του Peter Brett. Δηλαδή δαίμονες που επιτίθονται σε ανθρώπους μετά τη δύση του ηλίου κλπ. Μου άρεσε δηλαδή Φαίνεται οτι έχεις μια άνεση με τη γράφη, το κείμενο το διάβασα ευχάριστα, με ενόχλησαν κάποια μεγάλα κενά στο χωρισμό των προτάσεων, θα μπορούσες να το διορθώσεις αυτό, no prob Η σκηνή στη βιβλιοθήκη πολύ καλή, σαν να ήμουν εκεί ένιωθα το τέρας με του χαυλιόδοντες ήταν όντως δαίμονας? ή ο κιρζο? τις καρδιές τι τις ήθελε? στο τέλος αυτός ο μεγάλος δαίμονας πρέπει να ήταν ο κιρζο αλλά δεν κατάλαβα τί ακριβώς ήταν αυτό που έκανε ή πως χειρίστηκε το "μυστικό". Μου άρεσε η περιγραφή της μάχης με τον Νιελ πάνω στα πτώματα στο τέλος \m/ Καλή επιτυχία! Edited September 30, 2010 by Rixardogios Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Arachnida Posted September 30, 2010 Share Posted September 30, 2010 Κίρζο. Ωραίο όνομα για μία τις πολύ καλές ιστορίες του διαγωνισμού. Μού άρεσε ο τρόπος με τον οποίο ήταν δομημένη η ιστορία, η οποία ήταν και προσεκτικά γραμμένη. Συγχαρητήρια για τη γλώσσα. Θεωρώ ότι το δυνατό της σημείο ήταν ο ρυθμός της. Ξεκινώντας από τη σκηνή της εισαγωγής άρπαξε την προσοχή μου και την ανάγκασε να συντονίσει το βήμα της με αυτό του Νιέλ. Οι δύο μάγοι είχαν ενδιαφέροντες ρόλους, είχε ωραίες ιδέες πάνω στη μαγεία, είχε και σασπένς, είχε και μυστήριο με βιβλιοθήκες και απόκρυφα βιβλία, είχε και κορύφωση, είχε και αποκάλυψη στο τέλος. Για μένα δεν είχε χτυπητά μειονεκτήματα ως διήγημα. Μού έμειναν αρκετά πράγματα μετά την ανάγνωση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sileon Posted October 1, 2010 Share Posted October 1, 2010 (edited) Από τις δυνατές ιστορίες του διαγωνισμού. Το ατού της δεν θεωρώ πως είναι τόσο η ιδέα της, όσο η απόδοσή της. Η βασική αρχιτεκτονική δουλεύει άψογα, πατάει, δηλαδή, η ιστορία σε γερό σκελετό και καταφέρνει να απλωθεί στο όριο των λέξεων. Ωστόσο, θα ήθελα περισσότερη ανάπτυξη στους χαρακτήρες των δύο μάγων. Δεν τους ένιωσα και, αν βοήθησε κάτι, ήταν ο στερεοτυπικός χαρακτήρας τους που ξυπνάει μνήμες μας από την κουλτούρα του κινηματογράφου: ο στριφνός γέροντας που είναι απότομος αλλά όχι επικίνδυνος απέναντι στον επίμονο νεαρό. Πάρα πολύ ωραία προσθήκη η αναζήτηση στην βιβλιοθήκη. Αυτά τα πασπαλίσματα, που εντάσσονται λειτουργικά στην ιστορία, πολύ μου αρέσουν. Εν κατακλείδι, έξυπνα γραμμένη, ευκολοδιάβαστη και εντός θέματος: μια πολύ καλή ιστορία. Μπράβο, Cassandra, για την όμορφη ιστορία σου! Edited October 1, 2010 by Sileon Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
lizbeth_covenant Posted October 1, 2010 Share Posted October 1, 2010 Λοιπόν μου άρεσε η ιστορία σου Κασσανδρα. Ήταν ωραίο διήγημα, η ιστορία είχε σίγουρα ενδιαφέρον. Με τράβηξε απ' την αρχή, γενικά ήταν πολύ του γούστου μου. Η γραφή με ικανοποίησε αν και πιστεύω κάποια πράγματα θα τα έγραφες καλύτερα αν την περνούσες ένα πέρασμα. Είχε τα σημεία αγωνίας, δράση-περιπέτεια, το μυστήριο και όλα αυτά, ώστε να τη διαβάσω πολύ ευχάριστα. Βέβαια πρέπει να πω ότι πολλά από όσα έγιναν δεν τα κατάλαβα. Δεν ξέρω αν φταίω εγώ βασικά αλλά έχω την αίσθηση ότι χρειάζονταν κάποιες παραπάνω εξηγήσεις. Δεν έπιασα αρκετά πράγματα κι ενώ είχα την αγωνία να τα μάθω τελικά χάθηκα! Δλδ γιατί γίνονταν οι φόνοι, ποιοι ακριβώς τους έκαναν, τι έκανε ο Κίρζο... έχω υποψίες για το τι έγινε αλλά μόνο αυτό. Γενικά νομίζω ότι στο τέλος, στην προσπάθειά σου να μεταδόσεις αυτό το κλίμα πανικού, βιάστηκες. Παρόλα αυτά με κράτησε σίγουρα, όμως θα μπορούσε να με ευχαριστήσει πολύ περισσότερο. Όσο για τους ήρωες πιστεύω ότι είχες το χώρο να τους αναπτύξεις περισσότερο και δεν το έκανες. Για τον Κίρζο δεν με πείραξε τόσο, αυτο το μυστήριο που τον τύλιγε ίσως ήταν για καλό. Όμως για τον Νιέλ θα ήθελα όντως περισσότερο μιας και είχες δλδ τις ευκαιρίες. Αυτά απο μενα, αγαπητή! Καλή επιτυχία στον διαγωνισμό!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted October 2, 2010 Share Posted October 2, 2010 Μου άρεσαν οι δύο χαρακτήρες με τις χτυπητές διαφορές, η τελική μάχη που σου μεταδίδει μια αίσθηση δέους, η ξαφνικά διακοπή με την παύση και τον χτύπο που κάνει εξαιρετική αντίθεση με το γοργό ρυθμό της μάχης. Μου άφησε την εντύπωση ότι μπορούσες να κάνεις πολύ περισσότερα πράγματα με το υλικό που είχες. Η εναλλαγή των δύο οπτικών γωνιών αφαιρεί πολλά από το διήγημα κυρίως γιατί αποκαλύπτεις συνεχώς τη συνέχεια προτού την δείξεις στον αναγνώστη. Νομίζω ότι πρέπει να μείνεις στην οπτική γωνία του Νιέλ, ώστε και η τελική σκηνή να προκαλέσει μεγαλύτερη έκπληξη στον αναγνώστη. Επίσης, πολλά σημεία όπου δρα ο Κίρζο πρέπει να γίνουν περισσότερο θολά και να κρυφτούν πίσω από τις γραμμές ώστε οι αναγνώστες να τα ανακαλύπτουν μαζί με τον κεντρικό χαρακτήρα. Αδύναμη βρήκα και την αποκάλυψη του δαίμονα από τις πρώτες γραμμές. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
TheTregorian Posted October 4, 2010 Share Posted October 4, 2010 Κασσάνδρα έγραψες μια ιστορία που θαρρώ ανήκει σε μία κατηγορία που δε μας έχεις συνηθίσει. Έχει ένα πιο σκοτεινό υπόβαθρο! Όπως πάντα η γραφή σου ήταν καλή. Βρήκα κάποια εκφραστικά ελαττώματα κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης που πιστεύω ότι έγιναν λόγω του ότι δεν είχες το χρόνο να το κοιτάξεις ξανά πιο προσεκτικά. Επίσης, θεωρώ ότι η ιστορία εμφάνιζε κάποια κενά που δε με βοήθησαν να είμαι σίγουρος για το τι συνέβαινε γενικά, πχ Τα πλάσματα που έκλεβαν καρδιές τι ήταν και γιατί το έκαναν; Ο Κίρζο ήταν ο δαίμονας ή όχι; Και γιατί εμφανίστηκε χωρίς καρδιά; Η σκηνή που πήγε κι έκανε "κατι" στο πηγάδι μου φάνηκε κάπως μπλεγμένη και δεν κατάλαβα τελικά τι έκανε. Επίσης, με χάλασε κάπως το κομμάτι που ο Νιέλ περίμενε έξω απ' την πόρτα του Κίρζο. Έβγαζε ένα ύφος πολύ χιουμοριστικό που με πέταξε απότομα από τη σκοτεινή, σχεδόν τρομαχτική διάθεση που μου είχε καλλιεργήσει μέχρι εκεί η ιστορία. Ακόμα, θεωρώ ότι ίσως το παρατράβηξες κι ήταν λίγο βαρετό, ενώ παράλληλα σου "κοψε" λέξεις από πιο σημαντικά πράγματα. Η ανάπτυξη των χαρακτήρων ήταν ίσως ένα πράγμα που θα 'πρεπε να έχεις δουλέψει καλύτερα, ειδικά για τον Κίρζο που στο τέλος φάνηκε τόσο σημαντικός και καθ' όλη την ιστορία ήταν στο πολύ πολύ μα πολύ περιθώριο. Τελικά τη βρήκα μια καλή σου προσπάθεια, αν και πιστεύω έχεις δείξει και καλύτερα δείγματα στο παρελθόν. Πιστεύω ότι η ιστορία ήθελε απλά ένα καλό πέρασμα που δεν έκανες. Αυτά από μένα. Καλή επιτυχία! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Big Fat Pig Posted October 5, 2010 Share Posted October 5, 2010 Δώσε μας κι άλλο Κίρζο! Τόσο καλογραμμένος που ήθελα κι άλλο. Η σκηνή που ο Νιέλ τον περιμένει έξω από το σπίτι του ήταν τόσο ωραία γραμμένη που είχα μια κρυφή ελπίδα ότι θα το πήγαινες κάπως έτσι. Χαλάλι όμως. Κλασική περίπτωση dark fantasy, με ωραία αναλογία όλων των επιμέρους υλικών και το ανθρώπινο στοιχείο στο επίκεντρο. Καλή επιτυχία! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted October 7, 2010 Share Posted October 7, 2010 Η μορφή της,κατ’αρχάς,ήταν πολύ αραιή και πολύ κβαντωμένη. Οκ, εξηγείς πιο κάτω, αλλά... Cassandra μπράβο, έχει λίγα (σχετικά) σημεία υπερφυσικού... εδώ σκίστηκε το παραπέτασμα) -Ωραία ιστορία. -Το θέμα μυστικό δεν διατρέχει ακριβώς όλη την υπόθεση. -Νομίζω ότι θα ήθελα περισσότερες λέξεις (σε δεύτερο βαθμό επειδή θα βοηθούσαν την ανάπτυξη και την αποσαφήνιση διαφόρων σκοτεινών σημείων και σε πρώτο βαθμό επειδή απλά θα απολάμβανα να διαβάσω αρκετές περισσότερες λέξεις από την ιστορία που έγραψες, όπως δλδ λέει και bfp: ήθελα κι άλλο. ) Η φάση που ξεκινάει με το δαίμονα να σκίζει το παραπέτασμα και περιλαμβάνει αυτά που συμβαίνουν μετά, ως και το τέλος του χαμού με το κλείσιμο της ‘πύλης’, είναι κάπως χαοτική. Δεν μπόρεσα να το ζήσω και πολύ καλά αυτό το σημείο. «Όλοι ήξεραν ότι ο άλλος μάγος της πόλης, ο γερο-ξεκούτης,όπως τον αποκαλούσαν, δεν ήταν ικανός για τίποτα.» «Όλοι σιχαίνονταν τον άλλο μάγο, (Κίρζο ήταντο όνομά του), και αν δεν τον έτρεμαν, θα τον κορόιδευαν κατά πρόσωπο.» -Ψιλοδιχασμένους τους κόβω… αν δεν ήταν ικανός για τίποτα τότε γιατί τον έτρεμαν; -Το βιβλίο με τους ρούνους δεν έχει όνομα. Φαίνεται σημαντικό βιβλίο… τουλάχιστον πιο σημαντικό από τα άλλα τον οποίων τους τίτλους μαθαίνουμε. Και μιας και είπα για τους τίτλους, σαν πολλοί δεν έχουν μαζευτεί; Δεν ξέρω… είναι απαραίτητοι όλοι; Γενικώς, ίσως πλατιάζει κάπως το κείμενο εκεί μετα ββλία… ας έβρισκε ένα δυο βιβλία και μετά βουρ στη δράση… «Όταν το πλήθος που κινιόταν σαν ένα σώμα σταμάτησε επιτέλους, ο Νιέλ κατάλαβε ότι βρισκόταν μέσα στα τείχη τουκάστρου.» «Ο πρώτος κεραυνός που έπεσε ακριβώς έξω απότην μπροστινή πύλη δημιούργησε νέο κύμα πανικού. Ο κόσμος ήθελε να μπει μέσα» -Νόμιζα ότι ήσαντο ( ) ήδη μέσα… «Τον γρίφο στο βιβλίο, εκείνον που είχε λύσει τότε, ψάχνοντας για το μυστικό του σκοταδιού, της δύναμης. Και το βρήκε. Ήταν κρυμμένο στον εναρκτήριο ρούνο κάθε κεφαλαίου. Είχε μερικές παγίδες, όμως ήταν παιδικά απλό να τις προσπεράσει. Χρειάστηκε μόνο ένα απόγευμα» -Να πάω κι εγώ αν είναι τόσο εύκολο… «Μία για κάθε ανθρώπινο φόβο, σκέφτηκε» -Ωραία, δε λέω, αλλά από που προκύπτει αυτή ησκέψη; Δεν υπάρχει κάποιο στοιχείο πιο πριν στο κείμενο που να την δικαιολογεί. «Ένας χτύπος. Παύση. Κανείς δεν ανέπνεε. Κι άλλος χτύπος. Σιωπή. Χτύπος.» -Για το χαοτικό που έλεγα πιο πριν… ένα παράδειγμα… τι είναι οι χτύποι; Βήματα φαντάζομαι, αλλά πιάνεις τι εννοώ. «Όλα ησύχασαν. Όλοι κάθονταν ακίνητοι. Φοβούνταν να σαλέψουν, να μιλήσουν, μην τυχόν και ανακάλυπταν ότι ήταν νεκροί.» Ωραίο κλείσιμο. Να σου πω την αλήθεια, για μια στιγμή δεν ήμουν σίγουρος τελικά για το αν ο δαίμονας ήταν ο Κίρζο ή όχι (αν το ήθελες το πέτυχες μ' εμένα). Πάντως, αυτό το «Σ’ εκείνο το πρόσωπο ο Νιέλ είδε κάτι απροσδιόριστα αναγνωρίσιμο» το προτιμώ χίλιες φορές από κάτι σαν «Σ’ εκείνο το πρόσωπο ο Νιέλ είδε το πρόσωπο τουΚίρζο». Μπράβο και γι’ αυτό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Αλχημιστής Posted October 7, 2010 Share Posted October 7, 2010 (edited) Ωραια ιστορια το Κιρζο. Ειχε μπολικο τρομο και μυστηριο και κρατουσε το ενδιαφερον μεχρι το τελος. + μου αρεσε η σκηνη με το χασμα στον ουρανο. το περιεγραψες με εναν αμεσο τροπο που μου δημιουργησε εικονες χαους και καταστροφης, ακριβως σα να το ζουσα. + ανατριχιαστικη η αρχικη σκηνη με τη Νασα, που μου δημιουργησε αγωνια και με προκαλεσε να συνεχισω να διαβαζω με αμειωτο ρυθμο. - Η φορα μου κοπηκε στη σκηνη της βιβλιοθηκης που κουραστηκα καπως απο τις περιγραφες και εχασα το ενδιαφερον μου. (μεχρι τη σκηνη που κανει την εμφανιση ο δαιμονας) - Επισης, υπηρχαν καποια σημεια του κειμενου που η γραφη ηθελε λιγο παραπανω αναπτυξη. οπως:...στους πύργους. Οι σεισμοί συνεχίζονταν. Υπηρχαν ορισμενες μικρες προτασεις που σταματουσαν αποτομα και μου φανηκαν σαν σημειωσεις σε σεναριο. Ευτυχως ηταν πολυ λιγα σημεια και δε χαλουσαν τη συνολικη προσεγμενη γραφη. - Σε καποια σημεια, οι διαλογοι των μαγων και η περιγραφη του Κιρζο, μου φανηκαν κωμικες και γελασα. Θεωρω οτι δεν ταιριαζε με το υφος του εργου, γι' αυτο και το βαζω στα αρνητικα. Γενικα, πολυ καλη και σωστα δουλεμενη ιστορια με στοιχεια μεταφυσικου που εκαναν αισθηση! Edited October 7, 2010 by Αλχημιστής Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted October 7, 2010 Author Share Posted October 7, 2010 Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια, αλλά όπως πάντα, θα ήθελα να απαντήσω σε ένα-δυο πραγματάκια στον dagoncult τώρα αμέσως (μα καλά ρε παιδί μου, πώς το κάνεις κάθε φορά αυτό; ) Πάμε spoiler: Όλοι ήξεραν ότι ο άλλος μάγος της πόλης, ο γερο-ξεκούτης,όπως τον αποκαλούσαν, δεν ήταν ικανός για τίποτα.» «Όλοι σιχαίνονταν τον άλλο μάγο, (Κίρζο ήταντο όνομά του), και αν δεν τον έτρεμαν, θα τον κορόιδευαν κατά πρόσωπο.» -Ψιλοδιχασμένους τους κόβω… αν δεν ήταν ικανός για τίποτα τότε γιατί τον έτρεμαν; Σ' αυτό έχεις απόλυτο δίκιο. Δεν απαιτώ από τους αναγνώστες να επιστρατεύουν τυχόν μαντικές ικανότητες. Απλά έμεινε από πριν, που είχα σκοπό να γράψω ότι ο Κίρζο δεν μπορούσε να κάνει ούτε ένα ξόρκι που να μην βλάπτει κάποιον. Ήθελε να γιατρέψει και πλήγωνε, ήθελε να βρει κάτι χαμένο και τα μάγια του οδηγούσαν στο πηγάδι που είχε κρυμμένο το μυστικό του... Γενικά, τα έκανε όλα λάθος. Αλλά δεν με χωρούσε να το εκφράσω κι αυτό μέσα στο κείμενο. «Μία για κάθε ανθρώπινο φόβο, σκέφτηκε» -Ωραία, δε λέω, αλλά από που προκύπτει αυτή ησκέψη; Δεν υπάρχει κάποιο στοιχείο πιο πριν στο κείμενο που να την δικαιολογεί. Πρώτον, είμαι της γνώμης ότι δεν χρειάζεται να δικαιολογείται και το παραμικρό μέσα σε ένα κείμενο. Αλλά, έτσι κι αλλιώς, στη σκηνή της βιβλιοθήκης λέω: Πήγε στον δίπλα διάδρομο. Ήξερε ότι εκεί δεν υπήρχαν βιβλία για την πρακτική μαγεία, αλλά θεωρητικά, για τις άλλες διαστάσεις του κόσμου. Τα χρειαζόταν κι αυτά. Πήρε στα χέρια του ένα, το «Οι φόβοι, οι Πληγές», και μετά ένα άλλο... Εντάξει, λεπτομέρεια που δεν έχει σημασία. Αλατοπίπερο. Ένας χτύπος. Παύση. Κανείς δεν ανέπνεε. Κι άλλος χτύπος. Σιωπή. Χτύπος.» Όχι, δεν ήταν βήματα. Αλλά δεν θα σου πω τώρα. Μετά τη λήξη του διαγωνισμού, θα ξεδιαλύνω τα πράγματα που τόσο σας δυσκόλεψαν. Και θα το ξαναγράψω, να γίνει πιο σαφές, γιατί είναι πραγματικά απλά, πολύ απλά τα πράγματα. Θενκ γιου βέρι μουτς, μαν. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.