Τα βουνά, τα λαγκάδια!

[dagoncult]

Με ξένισαν οι διάλογοι

με το που αρχίζει να μιλά το ζεύγος,

αλλά ύστερα από ελάχιστο διάστημα μπορώ να πω ότι τους συνήθισα (σαν φυσιολογικό τμήμα του κόσμου στον οποίο βρίσκομαι) και μάλιστα σε σημεία μου άρεσαν.

 

Το θέμα ‘μυστικό’ είναι πίσω-πίσω.

 

Η φάση

στην αίθουσα συμποσίων μου άφησε κάποιες αμφιβολίες… κάνας φρουρός δεν έπαιζε; Γενικώς, η κατάσταση με τη χαλαρότητα/αυστηρότητα απέναντι στη Ρεγισμοία με άφησε αιωρούμενο. Οκ καταλαβαίνω ότι είναι η κόρη του βασιλιά, αλλά από την άλλη τα μπαχαλεύει κάπως εύκολα τα πράγματα…

 

Πρωτότυπη ιστορία σίγουρα...

 

 

"HASTA LA VICTORIA SIEMPRE"

 

 

 

 

[Αλχημιστής]

 

 

 

+Η ιστορια ηταν αρκετα διασκεδαστικη και το χαλαρο υφος των διαλογων μου αρεσε αρκετα. Επισης, η ιδεα σου να γραψεις με αυτο το στυλ, ηταν ιδιαιτερα πρωτοτυπη και ο τροπος γραφης αμεσος και δυναμικος. Η ιστορια ειχε εναν αυθορμητισμο που σε πολλα σημεια πετυχαινε και εκανε το κειμενο ευχαριστο στην αναγνωση.

-Δεν μου ταιριαξε που αν και η ηρωιδα ειναι επαναστατρια, δεν δειχνει να την πειραζει που την προδοσαν. Επισης, θεωρω οτι χρειαζοταν μια μεγαλυτερη εμβαθυνση στους χαρακτηρες και οτι το μυστικο επρεπε να εχει κυριοτερη θεση στην ιστορια.

 

 

Συνολικα, διασκεδασα αρκετα διαβαζοντας αυτο το διηγημα, που αν και με το κωμικο του στυλ κουραζει σε μερικα σημεια, καυτηριαζει ευστοχα πολλα συγχρονα θεματα. Συγχαρητηρια!

 

υ.γ. Ηταν το ιδανικο χαλαρο και ευχαριστο κλεισιμο που ηθελα τελειωνοντας την αναγνωση των διηγηματων σ' αυτον τον διαγωνισμο!

 

 

[KELAINO]

Η Απαντητική Σινδόνη

 

Όλα ξεκίνησαν ομαλά. Έκανα τα ψυχολογικά προφίλια μου, τους χάρτες μου, τα χρονοδιαγράμματά μου, τους σκελετούς και άλλα μακάβρια και κατέληξα με καμιά 7000 λέξεις.

Το ορθόν και σόφρον θα ήτανε φυσικά να το περιποιηθώ δεόντως και να το ανεβάσω εκτός συναγωνισμού... πλην όμως, αλίμονο! ένας διαβολίσκος με ψιθύρισε στο αυτί "άραγε, αν βγάλεις το μισό, θα μείνει κάτι διαβασάμπλ?". Κι εγώ, που δεν είμαι να δω ηλίθια ιδέα, άρπαξα αμέσως τον μπαλτά με μάτι που γυάλιζε.

 

Μετά το γκραν-γκινιόλ, το πάτωμα ήταν καλυμμένο με σωρούς περιττών λεπτομερειών, όπως:

 

Δεν είμαι σίγουρη αν θα το έκανε λίγο καλύτερο να είχαμε μια κάποια αντίδραση από τον Αυτοκράτορα όταν μπαίνει μέσα η κόρη του με τον Ύσραντ....

 

Φυσικά και αντέδρασε! Εδώ ο Σουηδός βασιλιάς μας έπρηζε οχτώ χρόνια μέχρι να αποδεχτεί τελικώς τον Ντάνιελ...

 

από την ώρα που φεύγει η μαμή και μετά υπάρχει ένα κενό στο πως τελικά είναι μια χαρά ο τύπος.

 

Φυσικά και ΔΕΝ είναι δυνατόν να είναι με τρία σπασμένα πλευρά, με πειραγμένο πνεύμονα και ετοιμοθάνατος και ξαφνικά μέσα σε εννιά μέρες να γίνει περδίκι.

 

Καθώς και κάτι άλλες λεπτομέρειες, όπως το πώς γίνεται αυτή η κοπέλα να βρίσκεται ταυτόχρονα και στο βουνό και στην Αυλή και κανένας να μην την έχει πάρει πρέφα, διάφορες παράγραφοι με ίντριγκες των εμπλεκόμενων προς εκμετάλλευσιν της αποκαλύψεως/αποκρύψεως του μυστικού, κλπ κλπ.

 

Και όλες, μα όλες οι περιγραφές. Με έπιασε μια διάθεση πειραματισμού, αναρρωτήθηκα αν θα λείψουν από κανέναν άμα τις βγάλω... και τις έβγαλα. Σκηνικά και κοστούμια, επίπλωση και εσωτερική διακόσμηση, πρόσωπα και πράματα, εκτός από τα εντελώς απαραίτητα, όλα σούτι.

Με θυμάμαι, ώρα δώδεκα παρά δέκα να ρίχνω μια τελευταία πρόχειρη ματιά και να ανακαλύπτω κάπου ότι τα μάτια του Ύσραντ αναφέρονται ως γκρίζα... "χραπ!" είπε το κλαδευτήρι.

 

Και μετά από όλη αυτή τη διαδρομή, κατέληξα μπροστά στο φράχτη του ντεντλάιν και εξφενδόνισα το κατακρεουργημένο τερατάκι μου στην άλλη μεριά, πλήρης αμφιβολιών...

 

 

Χαίρομαι απέραντα

 

που διασκέδασα κάποιους από σας.

 

 

Έχει δίκιο

 

ο Μμαν και όσοι άλλοι είπαν ότι θα έπρεπε να τραβήξω το χαβαλέ μέχρι τέλους και να επικεντρώσω εκεί. Αυτό βέβαια θα σήμαινε κι άλλη συρρίκνωση, γιατί ποιός αντέχει 3500 σλάπστικ και μπινελίκι?

 

Ουάου:

Εγώ δεν το αντιλήφθειν ακριβώς σαν κωμικό κείμενο. Μάλλον κοινωνιολογικό το βρήκα περισσότερο.

 

Και μ' αρέσει που είχες και υπαρξιακό ανγκστ ως προς την αντιληπτική σου ικανότητα, ρε Κιάρα!

 

 

Τι σχόλιο δεν περίμενα να δω:

 

- Μεσαίωνας. Από που κι ως που; Ειλικρινά, ο μεσαίωνας (ο δυτικός τουλάχιστον) ήταν ίσως η μόνη εποχή που ΔΕΝ είχα υπ' όψιν όταν έγραφα. Βασικά αυτόν τον ψευτομεσαίωνα σαν σέττινγκ του 99,9% του φάνταζυ... το διαβάζω μεν, δε λέω, αλλά... τον έχει ψιλοσιχαθεί η ψυχούλα μου, για να πω τη μαύρη αλήθεια.

- Η αργκώ σαν κωμικό εύρημα. Για να ξαναπώ τη μαύρη αλήθεια, απλά θεωρώ πώς ακόμα και στο φάνταζυ οι άνθρωποι πρέπει να μιλάνε σαν άνθρωποι και όχι σαν βικτοριανοί άγγλοι λόρδοι καλεσμένοι προς τέιον.

- Η ελληνική πραγματικότητα. Τα τελευταία 12 χρόνια οι σχέσεις μου μαζί της είναι κυρίως τουριστικές: έρχομαι, ρίχνω τις βουτιές μου, σαβουρώνω τα καρπούζα μου, λέω τα "αχ, σαν τη Χαλκιδική δεν έχει" μου και ξαναφεύγω. Αλλά το ότι αναγνωρίστηκε η ελληνική πραγματικότητα σ' αυτό το κείμενο είναι καλό, πάρα πολύ καλό!

 

Ηθικόν Δίδαγμα

 

Η δημιουργική διαδικασία είναι η ίδια τελικά, με ότι και να καταπιάνεσαι. Όπως στο ράψιμο, αν το κόψιμο είναι από την αρχή στραβό, αυτό θα φανεί στο τελικό αποτέλεσμα, ό,τι και να κάνεις. Το ίδιο και στην υφαντική: άμα δεν είναι ομοιόμορφα τεντωμένα τα στημόνια από την αρχή, δεν υπάρχει περίπτωση να βγει τελικό προϊόν της προκοπής. Το ίδιο και όταν ζυμώνεις ψωμί ή όταν καλλιεργείς καρότα: κάθε στάδιο πρέπει να τύχει της προσοχής και της φροντίδας που του πρέπει.

 

 

Σας ευχαριστώ

 

όλους για το χρόνο σας και λυπάμαι όσους Στάνλεϊ υπέφεραν (συγνώωωωωωμη αδελφέ!!!) για να διαβάσουν το παρόν και να σχολιάσουν. Φιλάκια!

 

 

Τελειώνοντας (επιτέλους!)

την έλλειψη σοβαρής αιτιολόγησης της συμμετοχής της πριγκίπισσας στο κίνημα –κάτι που θα διορθωνόταν εύκολα.

 

Έχεις κάτι κατά νου; πες το και ίσως, ΙΣΩΣ σε συγχωρέσω για κείνο το "κνίτικη".

 

Και τώρα πάω να κουλουριαστώ σε μια γωνία, σιγοτραγουδώντας αντάρτικα, ρουφώντας ρετσίνα και πιπιλίζοντας την ακρίτσα από το ταγάρι μου.

 

 

"Μάνα! Το Αμπέχωνο! Τί 'για πλύσιμο'?!!?!?"

[Tiessa]

Ε, μια που είναι και η τελευταία ιστορία χρονολογικά ιστορία λέω να μην τη σχολιάσω.

Καλά, αστειεύομαι, ντε! Μια που είχαμε μια αστεία ιστορία, ας κλείσουμε λίγο ανάλαφρα και με τα σχόλια.

 

Είναι τρομερό πράγμα αυτός ο μπαλτάς τελικά. Δεν σε αφήνει να παρουσιάσεις αυτά που πρέπει όπως πρέπει και από κει που θα είχες το πανηγύρι, καταλήγεις να προσπαθείς να εξηγήσεις όλα όσα ήθελαν άλλο τόσο χώρο για να τα πεις.

 

Λοιπόν, δεν μπορώ να πω, διασκέδασα.

Επίσης, δεν μπορώ να πω, εντόπισα περίπου όσα και οι προλαλήσαντες, θετικά, αρνητικά και ουδέτερα.

 

Οπότε ας πω μερικά δικά μου τώρα, επίσης στο χαλαρό:

 

Ρεγισμοία: Παίζει να είναι το χειρότερο όνομα που έχω διαβάσει ποτέ μου σε φάντασυ.

Και μια ερώτηση: Όταν με το καλό ο Υσράντ αποκτήσει παιδάκι με τη Ρεγισμοία -γιατί σίγουρο το έχουν τα παιδιά με τόσο έρωτα- ο νεαρός θα ρίχνει τις ζεϊμπεκιές του και θα λέει: "Είμαι της Γερακίνας γιος";

 

Υ.Γ. Sorry για τις σαχλαμαρίτσες -ξέρω ότι δεν παρεξηγείς- αλλά μετά από τόσο γέλιο δεν μπορούσα να μην πω και κανά-δυο τέτοια. Θα έσκαγα.

 

Edit: Ορθογραφικά

Edited October 11, 2010 by Tiessa