Το να είσαι ζωντανός, έχει κάποιες προοπτικές

[Big Fat Pig]

Ορίστε, σε site ΕΦ+Φ, το πρώτο πράγμα που ανεβάζω δεν έχει σχέση ούτε με ΕΦ ούτε και με Φ.

Όνομα Συγγραφέα: Γιάννης Παπαδόπουλος

Είδος: λαβ στόρυ ?

Βία; Όχι

Σεξ; Νύξεις

Αριθμός Λέξεων: 1957

Αυτοτελής; Ναι.

Σχόλια: Βαράτε, αντέχω. Χμ, επειδή ίσως κάποιους τους βοηθάει επικολλώ το κείμενο κι αλλάζω το pdf με .doc

 

 

 

 

***

 

Το να είσαι ζωντανός, έχει κάποιες προοπτικές

Έχω πεθάνει. Αν με συναντήσεις, αν ανταλλάξουμε κάποια κουβέντα, δεν θα το καταλάβεις (κι εγώ αργά το κατάλαβα) αλλά είμαι στ' αλήθεια νεκρός. Και για όλα φταίει η Αγγελικούλα. Μπορεί μόνος υπεύθυνος να είμαι εγώ, μπορεί να μου αξίζει, ωστόσο αντιμετωπίζω ένα σωρό πρακτικές δυσκολίες και το φταίξιμο το ρίχνω πάνω της. Άλλωστε αυτή τα ξεκίνησε όλα.

“Ναι αλλά κάπου-κάπου ένα σουβλάκι είναι ωραίο!”, είναι το πρώτο πράγμα που την θυμάμαι να λέει τη βραδιά που την γνώρισα. Την ίδια στιγμή με κοίταξε.

Ξέρω, δεν είναι ούτε ρομαντικό ούτε αβανταδόρικο να ξεκινάω έτσι. Αυτό όμως θυμάμαι γιατί εκείνη τη στιγμή την ερωτεύτηκα. Συζητούσαμε, μια παρέα φίλων και γνωστών, περί ανέμων και υδάτων και το θέμα εκείνη την ώρα ήταν η υγιεινή διατροφή. Όμως δεν είναι αυτό το δικό μας θέμα. Το δικό μας θέμα είναι ότι εκείνη η στιγμή καθόρισε το μέλλον μου. Δεν θέλω να πω ότι μέχρι τότε δεν την είχα προσέξει, ούτε καταριέμαι την στιγμή (που την ερωτεύτηκα), το αντίθετο. Τα μάτια της είχαν κάτι το μελαγχολικό και τα μελαγχολικά μάτια η αλήθεια είναι μου κάνουν ένα κλικ – αν και περισσότερο ως σεξουαλικό διεγερτικό, ομολογώ, αφού αυτό μ' έβαλε σε μπελάδες αργότερα.

Τέλος πάντων, όταν με κοίταξε (καθώς τόνιζε το «ά» στο «σουβλάκι») τα μάτια της δεν ήταν πια μελαγχολικά. Όχι. Ανασήκωσε το φρύδι και τα μάτια της γέλασαν. Αυτό (το δικό της δηλαδή ανασήκωμα του φρυδιού) είναι ανεπαίσθητο (από πολλούς περνάει απαρατήρητο) αλλά αρκετό για να παρασύρει το υπόλοιπο πρόσωπο ώστε να χτιστεί το στραβό, παραμορφωμένο ίσως, χαμόγελο που με μάγεψε.

Την αγάπησα και με αγάπησε. Ήταν μια σχέση γεμάτη πάθος όλων των ειδών και τα πηγαίναμε περίφημα. Ζούσαμε σε ένα διαμέρισμα που με το ζόρι χωρούσαμε και οι δυο, σπουδάζαμε, δουλεύαμε, λεφτά δεν υπήρχαν, οι έξοδοι και τα έξοδα με το σταγονόμετρο και είχαμε ο ένας τον άλλο. Ώσπου μια μέρα μεταμορφώθηκα σε γουρούνι.

Το κακό άρχισε όταν μια κυρία έμπειρη, ώριμη και τα σχετικά, μίλησε στο κατώτερο χοιρινό μου ένστικτο. Το χειρότερο ήταν ότι μιλούσα κι εγώ στο δικό της, το χείριστο ότι το έμαθα ενώ η καταστροφή ήρθε όταν μου την έπεσε. Η κυρία αυτή, διέθετε κι ένα ζευγάρι μελαγχολικά μάτια, τρομάρα μου. Μαζεύω λοιπόν όλο μου το θράσος και μια μέρα μπαίνω στο σπίτι χοίρος μαινόμενος και φλομώνω την Αγγελικούλα στις μπούρδες. Χρησιμοποίησα λέξεις όπως “καταπίεση” και “αδιαφορία” κι έκανα τον εαυτό μου θύμα. Λέξεις όπως “ειλικρίνεια” και “σεβασμός” τις οικειοποιήθηκα. Πιάστηκε η Αγγελικούλα απ' τις λέξεις -τι άλλο να κάνει- “να το συζητήσουμε”, έλεγε. Τι να συζητήσουμε όμως που θα φτάναμε στην αλήθεια και με είχε φάει η ντροπή και η ενοχή. “Ποια είναι;” άρχισε να ρωτάει στο τέλος αφού -δικαίως- δεν έβγαζε άκρη. Άρπαξα κι εγώ αυτές τις λέξεις να αμυνθώ, “για ποιόν με πέρασες!”, άρχισα να φωνάζω. “Πες μου την αλήθεια!”, επέμενε η Αγγελικούλα το κεφάλι της γεμάτο νερό που έτρεχε από τα μάτια της. Επέμεινα κι εγώ στα ψέματα και την επόμενη μέρα έκανα μεταβολή πάνω στις γουρουνίσιες οπλές μου κι έφυγα.

Η ιστορία περί καταπίεσης και αδιαφορίας δουλεύτηκε, μπαλώθηκαν πρόχειρα οι ατέλειες και παρουσιάστηκε σε φίλους και γνωστούς. Μάλλον είχε επιτυχία γιατί κανείς δεν φαινόταν να παρατηρεί τα γουρουνίσια χαρακτηριστικά μου. Πες-πες, στο τέλος το πίστεψα κι εγώ. Έτσι, μόλις η φούντωση για την ωραία κυρία πέρασε (δεν άργησε αυτό), ήμουν πλέον ελεύθερος να ζήσω την ελευθερία μου!

Υπήρξε όμως μια επιπλοκή. Η Αγγελικούλα. Βαθιά κάτω απ' το λίπος μου όλο αυτό τον καιρό με έτρωγαν οι τύψεις. Άρχισα να αμφισβητώ τις πράξεις μου ώσπου κατέληξα να τις μετανιώσω απόλυτα. Άρχισε να μου λείπει. Πολύ. Σκεφτόμουν να γυρίσω πίσω, να ζητήσω συγχώρεση αλλά δεν τολμούσα, την έτρεμα και τη ντρεπόμουνα. Περίπου τότε άλλαξα συνομοταξία κι έγινα πτηνό. (Κότα, αν δεν κατάλαβες.) Στην συνέχεια έπεσα σε κατάθλιψη. Δεν έβγαινα απ' το σπίτι και με το ζόρι να με σύρει κάποιος φίλος σε κανένα σινεμά ή καμιά συναυλία. Τα χειρότερα ήταν τα πάρτι. Σε αυτά είχε συνήθως πολύ κόσμο κι έπρεπε και να μιλάω. Αν όχι σε όλους, σε δύο τρεις τουλάχιστον. Σε ένα τέτοιο, ξαναείδα την Αγγελικούλα.

“Τι γίνεται;” μου είπε εύθυμα. Πήρα κάποιο θάρρος από το γεγονός ότι καταδέχτηκε να με χαιρετήσει (εύθυμα, το ξαναλέω) κι άρχισα να καταστρώνω το υπόλοιπο της βραδιάς. Καθόταν απέναντί μου σ' ένα καναπέ τετραθέσιο και η διανομή είχε ως εξής: μία γυναίκα, ένας άντρας, η Αγγελικούλα και μία γυναίκα. Την παρακολουθούσα όλο το βράδυ μεθυσμένος απ' την εικόνα της, ξελιγωμένος όποτε τύχαινε να ανασηκώσει το φρύδι και να χαρίσει κάπου το στραβό της χαμόγελο. Έγινα κόκορας. “Δεν θα σηκωθείς απ' τον καναπέ; Θα σε σύρω σε μέρος απόμερο να πέσω ανενόχλητος στα γόνατα να ζητήσω συγχώρεση, να προσπαθήσω να σε κάνω να καταλάβεις πως ακόμα...” Οι σκέψεις όμως και τα σχέδιά μου αναβλήθηκαν επ' αόριστον: ο μαντράχαλος που καθόταν δεξιά της - αριστερά όπως κοίταζα εγώ - απλώνει τη χερούκλα του, η Αγγελικούλα την πιάνει, την βάζει στον ώμο της κι αρχίζει να τη χαϊδεύει. Σκότος. Πέρασα το υπόλοιπο βράδυ στην πολυθρόνα, άβολα είναι η αλήθεια γιατί έπρεπε να προσέχω μη σπάσω τ' αυγά.

“Μη κοιτάξεις πίσω”, λέει. “Θα γυρίσουμε και δεν θα κοιτάξουμε πίσω ο ένας τον άλλο να απομακρύνεται. Εντάξει;”

Χαμογελάω. “Εντάξει.”

“Να θυμάσαι, δεν κοιτάμε πίσω”, με φιλάει στο στόμα, δε λέει “γεια”.

Γυρνάω και προχωράω προς τους κοιτώνες. Δεν κρατάω την υπόσχεσή μου και στρέφομαι περπατώντας για λίγο με την πλάτη. Τη βλέπω, το αγορίστικα κουρεμένο κεφάλι, απομακρύνεται και βγαίνει από την πύλη με τους υπόλοιπους επισκέπτες. Κρατάει το λόγο της, δεν κοιτάει πίσω. Έχει δίκιο. Η φιγούρα της που απομακρύνεται, κάνει την απόσταση πιο σκληρή. Όμως το ξέρω, η απόσταση είναι πλασματική - μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα είναι ανυπόφορα μόνο για τα σώματά μας. Ευτυχώς γι' αυτά, το κακόγουστο αστείο της θητείας κάποτε θα τελειώσει.

Ο χρόνος γιατρεύει. Με αυτό το σύνθημα πορεύτηκα μετά το περιστατικό στο πάρτι, χωρίς να κοιτάω πίσω. Και τα κατάφερνα άλλοτε καλύτερα άλλοτε χειρότερα. Έκανα σχέσεις, έμεινα μόνος μου, παντρεύτηκα, έκανα παιδιά, χώρισα, ξανάμεινα μόνος μου, ξανάκανα σχέσεις, κόντεψα να ξαναπαντρευτώ. Τα έκανα όλα με τυφλή, θυμωμένη αφοσίωση: “μην κοιτάξεις πίσω”. Τώρα που το σκέφτομαι ψύχραιμα, συμπεριφερόμουνα σαν ζόμπι από τότε ακόμα. Μου το 'πε κι η Μελίνα, μια ωραία πωλήτρια ρούχων με την οποία συζήσαμε (ή συγκατοικήσαμε) για λίγο. Τη μέρα που με παράτησε, δήλωσε: “Δε σ' αντέχω άλλο ρε παιδάκι μου! Είσαι σα νεκροζώντανος”. (Άκου λέξη!) Είχα τσαντιστεί πολύ με αυτά τα λόγια αλλά της έκοβε της Μελίνας και της το παραδέχομαι.

Μάθαινα πάντως νέα, δεξιά κι αριστερά. Η Αγγελικούλα άλλαξε δουλειά, αγόρασε σπίτι, άλλαξε δουλειά, αγόρασε εξοχικό, άλλαξε δουλειά. Όλα με το Σωτήρη - το μαντράχαλο απ' το πάρτι ντε! Καλά, ούτε δουλειά χώρια δεν μπορούσαν να βρουν αυτά τα παιδιά; Κρατούσα χαρακτήρα πάντως. Η Αγγελικούλα, τόνιζα συνέχεια στον εαυτό μου, δεν ήταν παρά ένα απωθημένο του παρελθόντος. Μια ιδανική εικόνα. Δεν έφταιγα εγώ που καμία από τις γυναίκες που έμπλεξαν μαζί μου δεν σήκωνε το φρύδι χαμογελώντας στραβά! Αν την συναντούσα αραιά και που, ένα “τι γίνεται;” μου έλεγε και μέναμε εκεί. Όλα καλά κι ο Σωτήρης από δίπλα. Κανένα πρόβλημα. Άλλωστε εδώ και λίγα χρόνια είχα μεταμορφωθεί σε θαλάσσια αγελάδα, κολυμπούσα στα ρηχά και βοσκούσα λαχταριστά φυκάκια.

“Πες αλήθεια...”, λέει άξαφνα. Είναι απόγευμα, Αύγουστος, έχουμε ξεμείνει στην Αθήνα. “Με βρίσκεις όμορφη;”

Αιφνιδιάζομαι, προσπαθώ να κερδίσω λίγο χρόνο. “Ε;”, ρωτάω.

“Δεν είμαι όμορφη”, δηλώνει. Τι την έχει πιάσει;

“Έλα 'δω γλυκό μου προσωπάκι...”, γελάω.

“Γλυκιά... Το μόνο που έχεις να πεις είναι ότι είμαι γλυκιά”, λέει κατσούφικα.

Της εξηγώ για το ανασηκωμένο φρύδι και για το χαμόγελο που το συνοδεύει, αποφεύγω να χρησιμοποιήσω τη λέξη “στραβό”. Καταλήγουμε άτακτα στο στρώμα.

Ο χρόνος είναι μεγάλος καριόλης. Όχι μόνο δε γιατρεύει αλλά σου λέει και ψέματα από πάνω πως επειδή δεν γυρνάει πίσω, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να τρέχεις μαζί του. Κι όσο εσύ τραβιέσαι, αυτός υπομονετικά περιμένει και με την πρώτη ευκαιρία σε στριμώχνει σε μια γωνιά κάνοντας άσεμνες χειρονομίες.

Είχα να συναντήσω την Αγγελικούλα πολλά χρόνια. Ήταν δυστύχημα, αποκάλυψη, απελευθερωτικό κίνημα και ισόβιος εγκλεισμός μαζί. Να πως.

Τράκαρα το Σωτήρη στην είσοδο ενός καταστήματος. (Ήμασταν πεζοί κι έτσι δεν υπήρξαν απώλειες.) Ήταν περίεργο αλλά νομίζω ότι χάρηκε που με είδε. Το κατάστημα, έμαθα, ήταν η νέα ασχολία της Αγγελικούλας. Μόλις το είχε ανοίξει (μαζί με τον Σωτήρη - βρε πείσμα αυτό το κορίτσι!) και πουλούσε διάφορα εναλλακτικά, νιου-έιτζ και λάιφ-στάιλ αντικείμενα. Το ίδιο βράδυ είχαν εγκαίνια και με κάλεσε. Εγώ στη θέση του πάντως δεν θα έβλεπα την ώρα να με ξεφορτωθώ. Ένιωθα άνετος πια κι αποφάσισα να πάω, ανυποψίαστος για το μέχρι τα αυτιά χαμόγελο του Σωτήρη.

Την είδα, το αγορίστικα κουρεμένο κεφάλι ανάμεσα στους επισκέπτες, να έρχεται προς το μέρος μου.

“Τι γίνεται;”, είπε. Ανασήκωσε το φρύδι και χαμογέλασε. (Στραβά, ναι.)

Είμαι σίγουρος ότι κάτι απάντησα αλλά δεν άκουγα, η καρδιά μου βροντούσε τόσο που φοβήθηκα ότι φαινόταν κάτω απ' το σακάκι. Το στόμα μου στέγνωσε, ο γνώριμος κόμπος έπιασε δουλειά στο στομάχι. Κάποιος την φώναξε και απομακρύνθηκε. Κατά κάποιο τρόπο ήταν σαν απελευθέρωση. Ένα βάρος έφυγε από πάνω μου ενώ σκέψεις και συναισθήματα αλώνιζαν χωρίς χειραγώγηση. Ό,τι τόσα χρόνια παράχωνα κάτω-κάτω, έπαιρνε την εκδίκησή του. Η Αγγελικούλα ήταν εκεί λίγα βήματα πιο πέρα αλλά η απόσταση ανάμεσά μας ήταν τώρα πιο πραγματική από ποτέ κι όσο κι αν το ήθελα δεν θα μπορούσα ποτέ να την γεφυρώσω. Θα εξηγήσω το γιατί σε λίγο.

“Έχω μια ιδέα”, λέει και με κοιτάει σκανταλιάρικα.

“Για πες...”

“Να κάνουμε ένα ανθρωπάκι”, πιο σκανταλιάρικα ακόμα.

“Πότε; Πως;” την κοιτάω, ίσως με λίγο τρόμο.

“Τώρα! Θα πάμε στο κρεβάτι... και...”, σκάει στα γέλια, ο τρόμος μου είναι μάλλον έκδηλος.

Στεκόμουν που λες εκεί το βράδυ των εγκαινίων με το “τι γίνεται” γερά στερεωμένο κάτω απ' τη μασχάλη και την παρακολουθούσα. Το φρύδι δεν σταματούσε να ανασηκώνεται και να μοιράζει δεξιά - αριστερά θεόστραβα χαμόγελα. Φίλοι και γνωστοί τη φιλούσαν κι έδιναν ευχές, “καλή λευτεριά” έλεγαν μερικοί (χαζή ευχή!) ενώ άλλοι πιο τολμηροί χάιδευαν τη φουσκωμένη κοιλιά της. Υπολόγιζα ότι ήταν ήδη στον έβδομο.

Ίσως δεν έπρεπε να κάνω αυτό που έκανα, όχι τη στιγμή που είχε ένα ανθρωπάκι στη κοιλιά της όμως ως ένα βαθμό δεν έλεγχα τις πράξεις μου. Ένιωθα ότι της χρωστούσα τουλάχιστον μία λέξη, ένιωθα επίσης ότι ακόμα κι αυτή τη μία λέξη δεν είχα πλέον το δικαίωμα να ξεστομίσω, όχι τώρα, όχι τόσο μετά. Ευτυχώς η Αγγελικούλα, πάντα προνοητική, είχε λάβει τα μέτρα της.

Βρήκα ευκαιρία να την πλησιάσω όταν απομακρύνθηκε από τη φασαρία και τον κόσμο για να μιλήσει στο τηλέφωνο. Όταν τέλειωσε και στράφηκε για να επιστρέψει, βρεθήκαμε πρόσωπο με πρόσωπο, μια ανάσα απόσταση. Μου φάνηκε(!) ότι δεν με είδε, σίγουρα ήταν ανέκφραστη.

“Συγγνώμη”. Ορίστε, το είπα. Και μετά; Τί γίνεται μετά;

Αμέσως μετά, ορκίζομαι ότι πέρασε από μέσα μου. Περπάτησε και πέρασε από μέσα μου σα να ήμουν καπνός.

Κοντοστέκομαι μπροστά στη πόρτα. Είναι πρωί. Σε λίγο θα την ανοίξω, η Αγγελικούλα, το σπίτι μας, όλα θα γίνουν παρελθόν. Σκατά. Κοντοστέκομαι. Την ακούω που σηκώνεται από το κρεβάτι.

“Πέθανες”, λέει αποφασισμένα. “Όταν μιλάω για σένα, θα το κάνω σα να είσαι νεκρός.” Είναι ανέκφραστη, το πρόσωπο της στεγνό.

Χρησιμοποιώ αυτές τις λέξεις, τόσο βολικές, ανοίγω την πόρτα και φεύγω.

Αυτό είναι το κορίτσι μου! Ξέρει να μιλήσει, λέει μια κουβέντα, την εννοεί, επενδύει πάνω της, δεν την παίρνει πίσω. Δεν ξέρω τι θα είχε συμβεί αν δεν είχα φύγει, αν της είχα μιλήσει, όμως πιστεύω ότι τουλάχιστον θα ήμουν ακόμα ζωντανός. Κι όσο να πεις, το να είσαι ζωντανός, έχει κάποιες προοπτικές. Πάντως όσο κι αν φταίει, τη συγχωρώ γιατί κάθε φορά που την κοιτάζω (όποτε θέλω τώρα που είμαι απλά ένα φάντασμα) ξεγελιέμαι και νομίζω ότι έχω μια κανονική καρδιά έτσι όπως χτυπάει δυνατά. Μερικές φορές όμως της θυμώνω γιατί δεν μπορώ πια να της μιλήσω κι έχω τόσα πολλά που έχω να της πω, μαζεμένα βουνό όλα αυτά τα χρόνια.

being-alive-v2009.pdf

being-alive-v2009.doc

Edited October 1, 2010 by Big Fat Pig

[Kelley]

Αχ, Γιάννη, Γιάννη… Αρχικά καλώς όρισες και καλώς σε βρήκαμε. Να υποθέσω πως το nick σου δεν είναι τυχαίο ε; Ήρθες σε καλή στιγμή, το όνομα Αγγελική και τα υποκοριστικά του έχουν πέραση αυτόν τον καιρό (inside joke). Την διάβασα την ιστορία σου και το καταχάρηκα που, παρά τη μαυρίλα του θέματος, περιείχε σωστές δόσεις χιούμορ. Αν το δεις σοβαρά όμως, αυτό δεν ήταν love story, ήταν horror story και μάλιστα από αυτά τα ψυχολογικά, που σου σπάνε τα νεύρα και σε αφήνουν σαν zombie όταν τελειώσουν. Αν δεν την έγραφες με χιούμορ, θα είχα κόψει φλέβες διαβάζοντας την.

 

Για να μην τρώω το χρόνο και το χώρο θα πω απλά ότι μου άρεσε πολύ, διότι, πέρα από καλογραμμένη, η ιστορία σου είναι και θαρραλέα από μια άποψη, μια και δεν βλέπεις και πολλούς να παραδέχονται τις χοντράδες τους σήμερα και μάλιστα με τόσο χιούμορ και αυτοσαρκασμό.

 

 

[Cassandra Gotha]

Πολύ ωραίο! Μου αρέσει πάρα πολύ ο τρόπος που γράφεις, πανέξυπνος, με αυτή τη λεπτή ειρωνία παντού, που μόνο [drama] ο πόνος μπορεί να ενεργοποιήσει. [/drama]

[Διγέλαδος]

Πολύ αυτοβιογραφικό. Ακόμα και η γραφή φαίνεται πολύ αυτόματη. Δηλαδή να γράφεις ότι σκέφτεσαι. Μου φάνηκε κάτι σαν εξομολόγηση. Βγαίνουν καλά αποτελέσματα, αλλά χρειάζεται κάποιες διορθώσεις σε κάποια εκφραστικά λάθη.

 

Αν έχεις σκοπό να το ξαναγράψεις στειλτο μου σε doc να γράψω comments

Edited October 1, 2010 by Διγέλαδος

[Nienor]

Ωραία ιστορία

Κατ' εμέ δε θα έπρεπε να βρίσκεται στις "Διάφορες" αλλά φαντάζομαι πως τη σήκωσες εδώ επειδή είναι σπαστικό να προσπαθείς να την κατατάξεις σε κάποιο από τα άλλα είδη.

Δεν είμαι σίγουρη για το αν είναι νεκρός στ'αλήθεια ή μάλλον καλύτερα για το πως έγινε τελικά κι αν έχει κάποιο ίχνος ρεαλισμού αυτό το κομμάτι ή είναι απλά γραμμένο έτσι, χύμα, επειδή ακριβώς δεν έχει καμία σημασία. Για να είμαι ειλικρινής, δε με ενδιαφέρει κι όλας, γιατί ως έχει είναι απολαυστική και είμαι σίγουρη πως δε χρειαζόμουν κάτι παραπάνω. Μου έχεις πει όλα όσα χρειάζονται.

Το χιούμορ σου είναι απολαυστικό, αλαφρώνει τα πάντα.

Η στίξη σου έχεις τα θεματάκια της, αλλά το χιούμορ σου τη βάζει στη θέση της κι ύστερα από λίγο δεν της δίνεις σημασία

 

Για κάποιο λόγο -τον οποίο δεν τον πιάνω- μου άφησε ωραία γεύση αυτή η ιστορία. Είμαι καλά γιατρέ μου? Δε θα έπρεπε να μου έχει μαυρίσει την ψυχή?

[Mesmer]

Γιάννη, καλωσόρισες κι από μένα.

 

Πολύ καλή η πρώτη σου συμμετοχή στο φόρουμ. Προσεγμένη γραφή και εύκολη στην ανάγνωση. Η ατμόσφαιρα αρκετά μελαγχολική, αλλά οι πανταχού παρούσες δόσεις χιούμορ την έκαναν πιο ευχάριστη και της έδιναν ένα ξεχωριστό ύφος. Η άποψη της Μαρίας,

Αν δεν την έγραφες με χιούμορ, θα είχα κόψει φλέβες διαβάζοντας την.

εκφράζει και μένα απόλυτα.

 

Από ψιλοπράγματα... σε κάποια σημεία οι παρενθετικές προτάσεις μού πέσανε πολλές και, αν και ήταν εύστοχες, μου κόβανε την φόρα.

 

Φαντάζομαι ότι ο θάνατος είναι αλληγορικός και σημαίνει ότι η ζωή του ήρωα έχασε την σημασία της όταν η Αγγελικούλα αποφάσισε να τον αγνοεί. Τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ και για μένα ταιριάζει απόλυτα στο όλο πνεύμα της ιστορίας.

 

 

Περιμένουμε κι άλλες ιστορίες σου.

Edited October 4, 2010 by Mesmer

[Stanley]

Γιάννη,καλώς ήρθες,κατ'αρχάς, και συγχαρητήρια για την δυναμική σου είσοδο στο φόρουμ! Στα του κειμένου,τώρα:

 

Γενικά,η τόσο χύμα γραφή μπορεί να με εξοργίσει,γιατί μπορεί να δουλέψει ως εύκολος και φτηνός τρόπος εντυπωσιασμού και ΄΄χιούμορ΄΄. Εδώ,όμως, είχε μια πολύ σωστή ειρωνεία(προς εσένα,πρώτα από όλους,αλλά και στους εξωτερικούς παράγοντες) που κάνει το κείμενο ειλικρινά ευχάριστο και πετυχημένο. Η αταξία του κειμένου με κάνει να σκέφτομαι ότι έχεις βάλει κάμποσες από τις προσωπικές σου σκέψεις μέσα,και αυτό το κάνει πολύ άμεσο και ρεαλιστικό-ναι! Μου θύμισε την ταινία High Fidelity(ελπίζω να μην το θεωρείς αρνητικό,είναι καλή ταινία) με τον Κιούζακ.Μια αστεία,εύστοχη και καθόλου(για μένα) πλακωτική παράθεση της αντρικής,και όχι μόνο,αντρικής ψυχολογίας και των παθογενειών της.

 

Πλάκα είχε ότι μόλις έγραψες για το γουρούνι,περίμενα πράγματι να μεταμορφωθείς,και λέω:΄΄ωπ,θα μας στείλει ο τύπος!΄΄

Ήταν κάτι που εγώ θα μπορούσα να είχα κάνει!!

 

Κάτι που δεν κατάλαβα:

 

 

 

“Πες μου την αλήθεια!”, επέμενε η

Αγγελικούλα το κεφάλι της γεμάτο νερό έτρεχε από τα μάτια της.

 

 

Τέλος,μια ιστορία που ΠΡΕΠΕΙ να διαβάσει ο κος Χατζηγιώργης!

Edited October 1, 2010 by Stanley

[Tattoman]

Καλώς όρισες και από μένα. Λοιπόν, η ιστορία δεν είναι με τίποτα λαβ στορι αλλά έχει ένα ελκιστικά αλλόκοτο ύφος. Θέλω να πω...το υπέροχο χιούμορ και οι μερικές φράσεις σου μεέφεραν κοντά και με έκαναν να αισθάνομαι θετικά παράξενα....ακόμη μου άρεσε πολύ η τελευταία παράγραφος. Τόσο γενική αλλά και τόσο όμορφη.... γενικά καλά...λίγο η γραφή στα σημεία που το γυρνάς σε κανονική ιστορία, θέλει λίγο δουλειά. Μπράβο...και συνέχισε έτσι...

[Big Fat Pig]

Ευχαριστώ όλους σας για τα σχόλια και το καλοσώρισμα!

Να υποθέσω πως το nick σου δεν είναι τυχαίο ε;

Και ναι και όχι... Nickname και υπογραφή είναι εμπνευσμένα από τα περίφημα Γουρούνια του Π. Καλιότσου και γενικά προηγούνται της συγγραφής της ιστορίας. Στο διήγημα απλά μου φάνηκε λογικό να παραλληλιστεί ο ήρωας με γουρούνι. Θα μπορούσε να 'ναι και γάϊδαρος (χμ... το 'χω χρησιμοποιήσει κι αυτό) αλλά όσο να 'ναι το γουρουνάκι είναι και πιο ταιριαστό και πιο γλαφυρό!

 

φαντάζομαι πως τη σήκωσες εδώ επειδή είναι σπαστικό να προσπαθείς να την κατατάξεις σε κάποιο από τα άλλα είδη.

Το έκανα επειδή δεν θεωρώ ότι το όποιο φανταστικό στοιχείο περιέχεται αρκεί για να κατατάξει την ιστορία στον χώρο του φανταστικού-μεταφυσικού. Δεν με απασχόλησε έτσι κι αλλιώς κυρίως γιατί ποτέ δεν το είδα σαν κείμενο φανταστικής-μεταφυσικής λογοτεχνίας.

Τώρα βέβαια, όπως είπε και η Kelley, για τον ήρωα είναι σίγουρα horror

 

@Stanley

Ήταν κάτι που εγώ θα μπορούσα να είχα κάνει!!

Να διαβάσεις Τα Γουρούνια! Δηλαδή όλοι να τα διαβάσετε!

 

κι επίσης @Stanley

 

 

... το κεφάλι της γεμάτο νερό έτρεχε από τα μάτια της.

Μμμ, σα να 'χεις δίκιο. Νομίζω έτσι είναι καλύτερα:

... το κεφάλι της γεμάτο νερό που έτρεχε από τα μάτια της.

Έκλαιγε.

 

Edited October 1, 2010 by Big Fat Pig

[Solonor]

Η γραφή είναι πραγματικά καλή και το χιούμορ πετυχημένο. Και στον τρόπο που δόμησες την ιστορία δεν τα πήγες άσχημα, είναι φανερό τι συμβαίναι και πότε. Ακόμη είναι φανερές οι επιρροές σου από Ελληνικά κείμενα, γεγονός που μόνο ως θετικό μπορώ να το βρω καθώς έχεις σταθερό ύφος δίχως σκαμπανεβάσματα σ' όλο το κείμενο -αν και σ' ένα-δυο σημεία χωράνε μερικές διορθωσούλες. Η ίδια η ιστορία είναι απλώς συμπαθητική, να μην πω ψιλοαδιάφορη, η εκτέλεση όμως την απογειώνει. Πολύ καλό διήγημα, μπράβο και καλωσήρθες.

[Μαργαρίτα]

Γιάννη δεν έχω να πω πολλά. Είμαι καινούρια άλλωστε και δεν το δικαιούμαι.

 

Τα σημεία στίξης σου θέλουν λίγο περισσότερο δουλειά. Ξαναδιάβαζα κάποιες προτάσεις (διαβάζω γρήγορα και δεν με βοηθούσαν...).

 

Κατά τα άλλα το κείμενό σου μου άφησε μια πολύ γλυκιά γεύση και κατάφερες να με κάνεις να ταχθώ υπέρ της Αγγελικούλας (γυναίκα γαρ...). Το γουρουνάκι σου αυτοσαρκάζεται τόσο, που χαμογελούσα συνέχεια. Πολύ γλυκό κείμενο, ωραία διατυπωμένο. Μου θύμισες λίγο τονΛένο Χρηστίδη στα "χαστουκόψαρα" και τα "Γουρούνια με φτερά - Rocco & Antonia" για ευνόητους λόγους...

 

Μήπως μου άρεσε όμως το κείμενό σου επειδή ζω με ένα γουρούνι σαν το δικό σου??? Καλωσόρισες και καλώς σας βρήκα!

 

 

[Big Fat Pig]

Γιάννη δεν έχω να πω πολλά. Είμαι καινούρια άλλωστε και δεν το δικαιούμαι.

 

 

Φυσικά και το δικαιούσαι. Κι εγώ καινούριος είμαι άλλωστε.

*Ψιθυρίζοντας*

Κι αν σου πει τίποτε κανείς απ' αυτούς τους παλιούς, πες μου εμένα θα στον φτιάξω εγώ!

*κοιτάζει τριγύρω να δει αν τον άκουσε κανείς*

*δυνατά τώρα*

Καλωσήλθες!

 

[Μαργαρίτα]

*Θα σε έχω υπόψη μου όταν τα βρω σκούρα...*

[Tiessa]

Όμορφη ιστορία. Αγγίζει ευαίσθητες χορδές.

Πολλοί είναι οι άνθρωποι που πεθαίνουν όταν απαρνηθούν την αγάπη τους, αλλά λίγοι το καταλαβαίνουν.

Ο ήρωάς σου το κατάλαβε κι αυτό κάνει την ιστορία τόσο διαφορετική.

 

Θα συμφωνήσω με τους Kelley και Mesmer

Αν δεν την έγραφες με χιούμορ, θα είχα κόψει φλέβες διαβάζοντας την.

 

Εμένα πάντως εκείνο που μου άρεσε περισσότερο δεν ήταν εκεί που έγινε γουρούνι αλλά

 

 

εκεί που έγινε κότα.

Η πρόταση

Πέρασα το υπόλοιπο βράδυ στην πολυθρόνα, άβολα είναι η αλήθεια γιατί έπρεπε να προσέχω μη σπάσω τ' αυγά.

είναι όλα τα λεφτά

 

 

[Lady Nina]

Καλώς ήρθες και συγχαρητήρια για τη δυναμική είσοδο!

 

Πολύ μου άρεσε η ιστορία σου! Γεμάτη χιούμορ (σε κάποια σημεία, κυριολεκτικά πέθανα στα γέλια!), αλλά και τρυφερή ταυτόχρονα!

 

Εμένα καθόλου δε με έπιασε "κατάθλιψη" καθώς τη διάβασα. (Ίσως επειδή παραείμαι αισιόδοξη - άσχετο!)

 

Συγχαρητήρια και πάλι και καλή συνέχεια!

[wordsmith]

Πολύ καλογραμμένο και μπράβο! Τα έχω διαβάσει κι εγώ τα "Γουρούνια" του Καλιότσου και μου αρέσουν πολύ. Από κει κόλλησες να βάζεις πολλές παρενθέσεις; Οκ, αλλά μην το παρακάνεις. Επίσης μου φάνηκε πολύ πυκνό το κείμενό σου. Δηλαδή λες πολλά με πολύ λίγα λόγια και ο αναγνώστης "πνίγεται" σχεδόν από τις πολλές πληροφορίες. Take it easy!

Και, πάνω απ' όλα, πρόσεξε να μη "σταθείς πίσω απ' το Μήτσο"!