Nienor Posted October 2, 2010 Share Posted October 2, 2010 Όνομα Συγγραφέα:Κιάρα Είδος: από τους θρύλους των νησιών μου Βία; μπα Σεξ; μπα Αριθμός Λέξεων: 999 Αυτοτελής; γιαπ Σχόλια: 1. έχει δημοσιευτεί σε κάποιο τεύχος των ΣΔ 2. είχα την εντύπωση πως σας την είχα δώσει νωρίτερα... 3. Υπήρχε κάποτε μια εποχή που έγραφα τους θρύλους των νησιών μου, σε φάση για να μπορώ να πατήσω πάνω τους στις άλλες ιστορίες. Αυτή είναι ίσως μια καλή στιγμή τους. Που τη συμπαθώ εγώ τουλάχιστον Αν σας αρέσει θα ανεβάσω κι άλλους. Ο Ερεκός και η Αλμυρή Ελάφι και καβαλάρης στέκουν σαν τέλειο γλυπτό κοιτάζοντας την ακτή. Η ζεστή υγρασία της ανάσας τους το μόνο που κινείται. Αν τους κοιτάξεις προσεχτικά ίσως να δεις το ελαφρύ ανασήκωμα του στήθους στους χτύπους της καρδιάς. Ίσως και όχι. Ο πάγος γύρω τους ασάλευτος, χρόνια θαρρείς ολόκληρα, αιώνιος και λαμπερός στο φως της Πέρκια, αντανακλά τη λάμψη της στα κορμιά τους. Ελάφι κι άνθρωπος μοιάζουν ένα γαλαζωπό άγαλμα μέσα στη νύχτα. Ένα άγαλμα από πάγο ή από διαμάντι γαλανό. Η αυγή αργεί ακόμα σαν τους δεις∙ βρίσκεται δυο ανατολές μακρύτερα στο χρόνο και δυο λυτρωμούς μακρύτερα απ’ την ψυχή του καβαλάρη. Το χωριό πίσω τους κοιμάται. Ονειρεύεται την άνοιξη και το χωρισμό, που όσο πικρός κι αν μοιάζει τις ώρες του χειμώνα, θα έρθει λυτρωτικά στην ώρα του∙ όπως πάντα. Ψηλά στο στερέωμα η Πέρκια σελήνη στρέφει το γαλανό κεφάλι της στη δύση. Τη θέση της θα πάρει η μπλε Ερέρκια. Στο φως της η πλάση θα σκοτεινιάσει και ο πάγος θα μοιάσει αλμυρό νερό. Η Αλμυρή θα γίνει μαύρη σαν την ψυχή της. Μαύρη σαν την ενσάρκωση της νύχτας, μα με πέπλα αλμυρά και φορέματα νερένια. Το ελάφι θα κλωτσήσει ελαφρά με το δεξί μπροστινό πόδι τον πάγο κι ο καβαλάρης θα σφιχτεί ανεπαίσθητα επάνω του. Η μύτη του θα στενέψει από μια απότομη ανάσα και το πιγούνι του θα τρεμουλιάσει στην ηχώ της κραυγής που αιώνες κρατά πίσω από τα χείλη του. Η Έδβερκη θα έχει μόλις ανατείλει. Τίποτα δε θα έχει βγει από τη θάλασσα στην ακτή της Ερέρμιας. Τίποτα και τη νύχτα τούτη. *** Ο Ερεκός ήταν σαράντα εποχών όταν την αντίκρισε πρώτη φορά. Νεαρός για τη φυλή του μαζί με τους άλλους νεαρούς, ψάρευε χειμώνα καιρό σε μια λιμνούλα με αλμυρό νερό. Η μορφή της είχε φανεί για λίγο στο νερό. Φορούσε μια μαύρη μαντίλα, από αυτές που φορούν οι Εσκιανές για να μαζεύουν όλη τη θέρμη της Ράουρα τα πρωινά. Θα έμοιαζε γυναίκα αληθινή, αν μονάχα το δέρμα του προσώπου της δεν ήταν τόσο καθαρό λευκό και το χρώμα των ματιών της τόσο καθαρό θαλασσινό. Κανείς άλλος δεν είδε τη μορφή της. Tα μόνα που βγήκαν από τα χείλη του για να την περιγράψουν ήταν η μαντίλα, τα καθαρά θαλασσινά της μάτια και το αλάβαστρο του δέρματός της. Ο Ερεκός έχασε το καλάμι και την κλωστή του, γιατί το κορμί του μούδιασε σαν την είδε και τίποτα δε μπορούσε να τον κάνει να κουνηθεί από τη θέση του. Την κοίταξε για λίγο μαγεμένος κι ύστερα –του φάνηκε πως πέρασαν χίλιες εποχές- έψαξε να την βρει πίσω του, τη γυναίκα την αληθινή που για λίγο τη μορφή της διέκρινε μέσα στο νερό. Ντροπιασμένος, σα να είχε αντικρίσει μια πανώρια κόρη την ώρα που λουζόταν, σα να είχε κοιτάξει μέσα από παράθυρο στο χρόνο κι είχε αντικρίσει κάτι που η ματιά θνητού ποτέ δεν έπρεπε να δει, στράφηκε πίσω του. Κανείς δεν ήταν εκεί. Δεν ξέχασε τη μορφή ποτέ. Με τις ώρες καθόταν ανακούρκουδα στη λιμνούλα και κοίταζε, κοίταζε, κοίταζε και κρατούσε την ανάσα του, γιατί όσο ανέπνεε μπορεί να τη φόβιζε ή να τάραζε τα νερά κι εκείνη να μην ερχόταν να τη δει. Και τώρα ήξερε: δε θα έστρεφε τα μάτια του πάνω της, μην τη χάσει πάλι. Κι οι ώρες γίνανε μέρες κι οι μέρες χρόνια και το χωριό τον ξέγραψε κι ευχόταν το χαμό του∙ να μην υποφέρει η οικογένεια του άλλο από τον καημό του τρελού αγοριού. Κι ήρθε μια μέρα που ξημέρωσε μουντή κι ένα μικρό παιδί περνούσε από τη λιμνούλα κι εκείνος δεν ήταν πια εκεί. Οι μεγαλύτεροι κούνησαν το κεφάλι τους συνωμοτικά όταν τους το μήνυσε κι η μάνα του έκλαιγε κι απειλούσε την ίδια την Αλμυρή, που της είχε πάρει ήδη άντρα και γιο στα ναυάγια και τώρα είχε πλανέψει κι είχε πνίξει το στερνό της. Ο Ερεκός όμως δεν είχε πνιγεί, ούτε έπεσε ποτέ του στη λιμνούλα. Κανείς δεν έμαθε τι έγινε το βράδυ εκείνο κι όταν γύρισε πίσω στους δικούς του δεν κατάφεραν να του πάρουν κουβέντα. Τις μέρες εκείνες το παλικάρι ήταν όπως και πρώτα. Ένα αγόρι γελαστό με μια αγκαλιά μεγάλη να χωρέσει όλη την Εσκ μέσα της και δυο μάτια αθώα κι αλμυρά απ’ το βούρκωμα του ανέμου. Καβαλούσε το ελάφι του κι έτρεχε μαζί με τους υπόλοιπους νεαρούς, έκανε πλάκες μαζί τους κι έφερνε στη μάνα του θηράματα εκλεκτά. Οι κουβέντες σταμάτησαν με τον καιρό κι άλλα κουτσομπολιά πήραν τη θέση του Ερεκού και της λιμνούλας κι η ζωή της μικρής κοινότητας κυλούσε φυσιολογικά. Τα βόρια νησιά χωρίστηκαν και ξανάσμιξαν έξι φορές και το παλικάρι έμοιαζε ποτέ του να μην έχει κάτσει εποχές ολόκληρες κοιτώντας μια λιμνούλα με θαλασσινό νερό. Έπειτα ήρθε ένας χειμώνας που όμοιός του είχε να φανεί από τις αρχαίες εποχές. Τα νησιά έσμιξαν πολύ νωρίς, πριν τις γιορτές της ένωσης και ο πάγος σαβάνωσε όλη την ενωμένη Γη του Ψύχους ως τις νότιες ακτές της. Τότε ήταν που ο Ερεκός χάθηκε για δεύτερη φορά. Μα ετούτη κανείς δεν έδειξε έκπληκτος, ούτε καν εκείνη η έρημη μάνα του. Έμοιαζαν όλοι σαν το φευγιό του να το πρόσμεναν από ‘κείνη την άλλη μακρινή φορά. Μαζί με το ελάφι του δεν έφυγαν, μόνο χάθηκαν, σα να μην ήταν εκεί κανείς από τους δυο τους ποτέ. Η ιστορία του Ερεκού έγινε θρύλος. Περνώντας μέσα από τις εποχές, την ένωση και τη σχάση της Γης του Ψύχους, την καρποφορία των Πράσινων, θανάτους και γεννήσεις∙ έμεινε στις καρδιές των Βόριων μια απειλή και ένας κρυφός πόθος για εκείνο που αντίκρισε και για τη μοίρα που τον ακολούθησε. Ένας φόβος αλμυρός στα σωθικά των γυναικών και μια υπόσχεση για τ’ αρσενικά. Λένε πως ακόμη τον βλέπουν να στέκει μεταξύ πέμπτης κι έκτης νυχτερινής, να θωρεί την ακτή περιμένοντας την ερωμένη του -την ίδια την Αλμυρή- να αφήσει τα νερά της, για να του δώσει το φιλί που αιώνες περιμένει. Κι εκείνη τον πληγώνει με την απουσία μα και την συνεχή παρουσία της στους αιώνες. Τον στοιχειώνει με τον παφλασμό της και να τον προκαλεί με τη φουρτούνα της. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted October 2, 2010 Share Posted October 2, 2010 Κιάρα, δεν ξέρω πολλά για τα νησιά σου (αν κι έχω διαβάσει το «Εμένα, εσένα, γιά την Αλμυρή»), γι' αυτό και θα μιλήσω μόνο για το συγκεκριμένο κομμάτι του θρύλου. Είναι μια ιστορία/παραμύθι που μαθαίνεις για έναν τόπο και πραγματικά σε αιχμαλωτίζει. Δεν ξέρω ποιος είναι ο Ερεκός, δεν ξέρω ποια είναι η Αλμυρή, αλλά θέλω να μάθω τα πάντα γι' αυτούς. Ίσως, σαν μια ξεχωριστή ιστορία να μην έχει κάτι καινούριο να μας πει: είναι η ιστορία ενός νέου που μαγεύτηκε από μια Αθάνατη. Φαντάζομαι, όμως, ότι στα δικά σου νησιά, θα σημαίνει κάτι πολύ περισσότερο από αυτό. Ελάφι και καβαλάρης στέκουν σαν τέλειο γλυπτό κοιτάζοντας την ακτή. Η φράση αυτή, σαν εικόνα (η οποία δίνεται και στην συνέχεια), με ξένισε κάπως, επειδή θεωρώ τα άγρια ζώα «άγρια». Είναι, πάντα, ελεύθερα στη φύση, και δεν δέχονται κανέναν να τα καβαλήσει. Αυτό, χωρίς να ξέρω την δομή του κόσμου σου. Σίγουρα θέλω να μάθω κι άλλα για τα νησιά σου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted October 3, 2010 Author Share Posted October 3, 2010 Ωπ! Είσαι πολύ γρήγορος κύριος Ευχαριστώ που το διάβασες. Η Αλμυρή είναι η θάλασσα. Αυτοπροσώπως Στην Ερέρμια, αλλά και στην Εσκ -νομίζω λέω κάπου κάτι για τις Εσκιανές γυναίκες- και τις άλλες πολεις, χωριά κτλ του Βορρά μου οι Έρλαντα είναι πιο μικρόσωμοι από τους άλλους νησιώτες και φίλοι με τα ελάφια, τους ταράνδους και μια ενδιάμεση φυλή, τα φέρκι που τότε ακόμα όταν την έγραψα πρώτη φορά αυτή την ιστορία δεν είχαν όνομα. Άλογα εκεί πάνω δεν υπάρχουν και εκτός από ατμοκίνητα και κρυσταλοκίνητα που καμιά φορά καταδέχονται να τους στείλουν οι μάγοι, αν και τότε ακόμα στη συγκεκριμένη ιστορία δεν έχει γίνει μια επανάσταση που γίνεται αργότερα κι άρα ούτε και τίποτα από αυτά έχουνε και γενικά μετακινούνται καβάλα στα ελάφια, ή στα φέρκια αλλά αυτά είναι πιο δύστρωπα όταν αυτά τους δεχτούν. Υπάρχει και μια σχετική τελετή αλλά αυτή είναι άλλη ιστορία Η Ράουρα είναι ο ήλιος, η Έβδερκη κτλ οι σελήνες - οι ίδιες παρεπιπτόντως αν θυμάσαι την Κουάρτια, Κουίντια κτλ απλά εκεί πάνω τις λένε αλλιώς Ελπίζω πως στα έχω εξηγήσει όλα τώρα ... Σου ζητώ συγνώμη -και στους υπόλοιπους που θα το διαβάσετε φυσικά- που πρέπει να έχει κανείς εξειδικευμένες γνώσεις για να καταλάβει, αλλά το ξεχνάω. Για μένα όλα αυτά είναι αυτονόητα... Είναι πολύ μεγάλο κομμάτι μου κι άρα αυτονόητα. Σε ευχαριστώ και πάλι για την ανάγνωση και την ταχύτητα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted October 3, 2010 Share Posted October 3, 2010 Κιάρα, το spoiler σου ήταν ένα μικρό κι απολαυστικό παραμύθι... και σ' ευχαριστώ γι' αυτό. Ήδη μου λείπουν όσα δεν ξέρω γι' αυτόν τον κόσμο. Το ότι η Αλμυρή είναι η θάλασσα το κατάλαβα (πολύ όμορφο το όνομα), αλλά σαν όλες τις προσωποποιήσεις, έτσι κι αυτή, φαντάζομαι, ότι θα έχει τους δικούς της τρόπους και ιδιοτροπίες. Θέλω να μάθω κι άλλα! Φυσικά, δεν χρειάζεται να ζητάς συγνώμη που μοιράστηκες την ιστορία σου με μας. Είναι παράλογο Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted October 3, 2010 Share Posted October 3, 2010 Κιάρα,είναι πρώτο σου που διαβάζω και μου αρέσει το ύφος σου. Η πρώτη σου πρόταση μου φάνηκε πολύ όμορφη,προσωπικά. Πρέπει να σου πω,όμως,ότι σε ιστορίες που βλέπω ονόματα τέτοιου τύπου,παρατιθέμενα στη σειρά και μάλιστα χωρίς καμία εξήγηση,το στόμα μου στραβώνει αυτοβούλως. Κρατάω πάντως την όμορφη γραφή και την αιθέρια αθωότητα του κειμένου. Μα,του απιστεύτου, αυτά τα ονόματα υπάρχουν στην Σύρο;Εκτός κι αν κατάγεσαι από κανένα νησί του Κάμελοτ και δεν το ξέρω! Καλό ξημέρωμα Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted October 3, 2010 Share Posted October 3, 2010 Αν η ομορφιά ήταν λέξεις... Σε ζηλεύω συγγραφικά. Stanley: από την Ικαρία κατάγεται η Κιάρα και όλες αυτές οι λουλουδάτες ιστοριούλες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted October 3, 2010 Share Posted October 3, 2010 Όποτε βλέπω τέτοιες ιστορίες από τα νησιά, μ' αυτό το τόσο τρυφερό προσωπικό στυλ, τι να πω... Ζηλεύω ... λιγάκι. Μου αρέσει πολύ ο μύθος, η κοσμοπλασία, οι εποχές , το σμίξιμο και το χώρισμα των νησιών, η μελαγχολία που απέπνεε η ιστορία. Θα παρατηρήσω μόνο ότι στο σημείο που λες "...έκανε πλάκες" μού φάνηκε κάπως αταίριαστο με το υπόλοιπο ύφος. Θα του πήγαινε καλύτερα "αστειευόταν" ή "διασκέδαζε". Η Ράουρα είναι ο ήλιος, η Έβδερκη κτλ οι σελήνες - οι ίδιες παρεπιπτόντως αν θυμάσαι την Κουάρτια, Κουίντια κτλ απλά εκεί πάνω τις λένε αλλιώς Καλά θυμόμουνα άλλα ονόματα, αλλά αναρωτήθηκα μήπως και τα έχεις αλλάξει με τα χρόνια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted October 3, 2010 Share Posted October 3, 2010 Θα παρατηρήσω μόνο ότι στο σημείο που λες "...έκανε πλάκες" μού φάνηκε κάπως αταίριαστο με το υπόλοιπο ύφος. Θα του πήγαινε καλύτερα "αστειευόταν" ή "διασκέδαζε". Ναι, εδώ θα συμφωνήσω με τη Βάσω: η "πλάκα" είναι λέξη που προήλθε από τον αστικό υπόκοσμο (ο Τσιφόρος λέει ότι βγαίνει από έναν μάγκα που, πάνω στο γλέντι του στα μπουζούκια, έσπαγε πλάκες του γραμμοφώνου και έμεινε το "σπάω πλάκα" ως "διασκεδάζω") και εδώ δεν κολλάει. Θα πρότεινα, εκτός από τις εναλλακτικές της Βάσως, τη λέξη "χωρατά", που κολλάει και με την ατμόσφαιρα χωριού-φυσικού τοπίου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted October 3, 2010 Author Share Posted October 3, 2010 Σας ευχαριστώ πολύ για τις αναγνώσεις και τα σχόλια. Stanley, ναι από την Ικαρία είμαι -ούτε καν η περισσότερη η περισσότερη είμαι από Πειραιά, αν κι έχω κι από Πόρο, Κάρπαθο και άλλα - και μένω στη Σύρο, αλλά δεν είναι σε αυτά "τα νησιά" οι ιστορίες. Έχω έναν κόσμο, από πιτσιρίκι, ο οποίος οκ, είναι σαν ένα μεγάλο Αιγαίο, αλλά από άποψη ονομάτων δεν έχει τίποτα που να υπάρχει. Από το κεφάλι μου είναι λοιπόν τα ονόματα κι όχι από τη Σύρο ή την Ικαρία. Ελπίζω να απαντάω στην ερώτησή σου γιατί δεν είμαι σίγουρη ότι την κατάλαβα σωστά. Βάσω και Κέλλυ, ναι, θα φύγει πάραυτα κι ευχαριστώ για την ωραία ιστορία του Τσιφόρου. Μα αλήθεια αυτό εννοούμε? χαχα Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Lady Nina Posted October 4, 2010 Share Posted October 4, 2010 Αχ, με ταξίδεψες, Κιάρα...! Υπέροχος ο κόσμος που που περιγράφεις! Θα ήθελα πολύ να δω κι άλλες τέτοιες ιστορίες! Το ότι στο μυαλό σου εσύ τις θεωρείς αυτονόητες είναι, πιστεύω, ο λόγος για τον οποίο τις παρουσιάζεις τόσο ρεαλιστικά, πείθοντας τον αναγνώστη! Γιατί δεν εκδίδεις ένα βιβλίο (ή και περισσότερα - ακόμα καλύτερα!) με ιστορίες αυτού του κόσμου; Συγχαρητήρια! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.