Mesmer Posted October 11, 2010 Share Posted October 11, 2010 (edited) Όνομα Συγγραφέα: Άγγελος Είδος: Επιστημονική Φαντασία Βία; Όχι Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων: 4.000 και κάτι ψιλούλια Αυτοτελής; Ναι Σχόλια: Προτείνω να διαβάσετε την ιστορία από το pdf λόγω της πολύ καλύτερης μορφοποίησης Σουπερνόβα.pdf Σουπερνόβα 0001 Η Κόνη αποφάσισε να ανοίξει τα μάτια της. Εδώ και ώρα ένιωθε τις ακτίνες του ήλιου να της ζεσταίνουν το πρόσωπο, αλλά προτίμησε να παραμείνει κάτω από το απαλό σεντόνι. Ασυναίσθητα, άπλωσε το χέρι της προς τη δεξιά πλευρά του κρεβατιού αναζητώντας ένα αντρικό κορμί. Τα δάχτυλά της άγγιξαν μόνο τις δροσερές ζάρες των σκεπασμάτων. Αναστέναξε με απογοήτευση. Είχε ξεχάσει εντελώς ότι ο σύντροφός της θα έμενε στη δουλειά το προηγούμενο βράδυ. Αφού έριξε άφθονο νερό στο πρόσωπό της, κατευθύνθηκε προς την κουζίνα για να ετοιμάσει ένα ζεστό καφέ. Ήταν κάτι που πάντα τη βοηθούσε να ξυπνήσει. Φτάνοντας εκεί βρήκε ένα σωρό από βρώμικα πιάτα να γεμίζει το νιπτήρα. Κατάλοιπα της προηγούμενης ημέρας, που την πέρασε μόνη και δεν είχε όρεξη να κάνει τίποτα. Ανασκουμπώθηκε, έπιασε το σφουγγάρι κι άνοιξε τη βρύση, ψιθυρίζοντας, ταυτόχρονα, κατάρες. Έτριβε τα πιάτα με δύναμη, σαν να προσπαθούσε να βγάλει σε αυτά τα νεύρα της. Η μοναξιά, η ανία, η απουσία κάθε είδους κοινωνικότητας ήταν τα αποτελέσματα εκείνης της μετακόμισης. Αλλά ο άντρας της την είχε πείσει ότι ήταν προς το καλύτερο. Θα είχε μια καλύτερη δουλειά, της είχε πει, αυτή που πάντα επιθυμούσε. Κι εκείνη δέχτηκε, για να γίνουν όλα καλύτερα. Μετά από λίγο καιρό, όμως, άρχισαν αυτές οι βραδινές απουσίες, που έτειναν να γίνονται όλο και περισσότερες. Την μισούσε αυτήν την περιοχή. Κάτι τράβηξε την προσοχή της έξω από το παράθυρο, κάπου ψηλά στον ουρανό. Άφησε το σφουγγάρι και με τα χέρια γεμάτα σαπουνάδες προχώρησε προς τα εκεί. Μια μικρή λάμψη είχε κάνει την εμφάνισή της στο γαλανό ουρανό. Ήταν σαν ένα άστρο, μόνο που αντί να φέγγει το βράδυ εκείνο ξεπρόβαλε πρωινιάτικα. Με μεγάλη έκπληξη παρατήρησε ότι η λάμψη εκείνου του περίεργου, πρωινού άστρου άρχισε να γίνεται όλο και πιο δυνατή. Η έντασή της μεγάλωνε διαρκώς, ώσπου μια ακτινοβολούσα άλως απλώθηκε παντού γύρω από εκείνο το σημείο. Ήταν σαν ένας νέος, μικρός ήλιος. Από το παράθυρο είδε ανθρώπους να βγαίνουν από τα σπίτια τους, αμάξια να σταματάνε στη μέση του δρόμου και δεκάδες ζευγάρια μάτια να στρέφονται προς τον ουρανό. Έκανε κι εκείνη το ίδιο μ’ εκείνους. Όπως ήταν, με τις πιτζάμες, βγήκες έξω στον δρόμο και σήκωσε το βλέμμα της ψηλά, αντικρίζοντας το άστρο της ημέρας που έλαμπε κατάφωτο στον ουρανό. Για έναν αδιευκρίνιστο λόγο ένιωσε μια ανησυχία, ένα φόβο. Ήθελε με κάποιον να μιλήσει. Μπήκε μέσα στο σπίτι και από το κινητό κάλεσε τον σύζυγό της. Δεν της απάντησε. Κάλεσε έναν άλλο αριθμό. Από εκεί απάντησαν. «Γεια σου, μαμά» 0010 Ο Τζο βρισκόταν στο εργαστήριό του και ετοίμαζε ένα ζεστό εσπρέσο. Στο γραφείο πίσω του, ο υπολογιστής συνέχιζε να αναλύει τα δεδομένα που είχαν συλλέξει τις προηγούμενες μέρες. Είχε μεγάλη πίστη σε εκείνες τις μετρήσεις και τα αποτελέσματα που θα έπονταν. Ίσως να του επιφύλασσαν ένα καλύτερο μέλλον στη νέα του δουλειά, και μάλιστα πολύ σύντομα. Με το φλιτζάνι να ζεσταίνει τα χέρια του προχώρησε προς το παράθυρο. Από εκεί μπορούσε να δει τη συστοιχία των ραδιοτηλεσκόπιων που απλωνόταν βόρεια του κτιρίου. Τριάντα-εννιά ραδιοτηλεσκόπια με παραβολικό κάτοπτρο διαμέτρου δώδεκα μέτρων το καθένα, ταξινομημένα σε κυκλική διάταξη και όλα συνδεδεμένα μεταξύ τους. Ο μεγαλύτερος δέκτης ραδιοσημάτων που είχε ποτέ κατασκευάσει ο άνθρωπος. Ο ξαφνικός θόρυβος της πόρτας τον έκανε να αναπηδήσει και στην συνέχεια να προσπαθήσει, ανεπιτυχώς, να ισορροπήσει τον καφέ μέσα φλιτζάνι. Στράφηκε προς τα πίσω, ενώ με το χέρι του σκούπιζε το χυμένο, ζεστό υγρό. Ήταν ο Μαρκ, ο φοιτητής που έκανε το διδακτορικό του στο εργαστήριο, υπό την εποπτεία του Τζο. Φαινόταν αρκετά αναστατωμένος. «Αφεντικό, πρέπει να το δεις αυτό», του είπε, σχεδόν κολλώντας τις λέξεις μεταξύ τους. «Μαρκ, τι στο καλό; Με κατατρόμαξες. Και πόσες φορές σού έχω πει να μη με λες αφεντικό;» Ο Μαρκ σήκωσε το χέρι του για να τον κάνει να σωπάσει. Πήρε μια βαθιά ανάσα και τον κοίταξε στα μάτια. «Πρέπει να το δεις αυτό», είπε πιο ήρεμα, αυτήν τη φορά, αλλά με τα μάτια του να πετάνε σπίθες ανυπομονησίας. Ο Τζο τον ακολούθησε ενώ εκείνος ανέβαινε τρέχοντας τις σκάλες που έβγαζαν στην ταράτσα του κτιρίου. Δεν είχε ιδέα τι ήταν αυτό που ήθελε να του δείξει ο Μαρκ και δεν ήταν σίγουρος αν έπρεπε να ανησυχεί, βλέποντας την φούρια που τον είχε κατελάβει. Ο φοιτητής έσπρωξε με δύναμη την πόρτα και οι δυο τους βρέθηκαν στο μεγάλο ανοιχτό χώρο, στην κορυφή του κτιρίου. Μια λάμψη από ένα σημείο του ουρανού τράβηξε το βλέμμα του, από ένα σημείο όπου θα έπρεπε να υπάρχει μόνο ουρανός. Αγνόησε τον Μαρκ που του έδειχνε κάπου ψηλά. Ήξερε, πλέον, τι ήταν αυτό που είχε ανεβεί να δει. «Τι στο διάολο, ανατινάχτηκε ο καταραμένος ο Δίας;», αναρωτήθηκε δυνατά ο Τζο, με τα μάτια του καρφωμένα σε κείνο το λαμπρό σημείο του ουρανού. «Σε διαβεβαιώνω ότι ο Δίας είναι ακόμα στη θέση του», απάντησε ο Μαρκ στη ρητορική, προηγούμενη ερώτηση. Για μια στιγμή σταμάτησαν και οι δυο να μιλάνε κι απλά, κοιτούσαν. «Πρέπει να πρόκειται για κάποιο σουπερνόβα. Ένα αρκετά ισχυρό σουπερνόβα, και πολύ πιθανόν, μέσα στον Γαλαξία μας», υπέθεσε ο Τζο κι ο Μαρκ κούνησε πολλές φορές το κεφάλι του συμφωνώντας. Ο Τζο πρόσεξε ότι κι άλλοι είχαν αρχίσει να βγαίνουν στην ταράτσα για να παρατηρήσουν το παράξενο αυτό φαινόμενο. Το μυαλό του δούλευε πυρετωδώς. Έπρεπε να αρχίσουν τη λήψη δεδομένων άμεσα. Και το ότι κατείχε την θέση του Επόπτη στην μεγαλύτερη συστοιχία ραδιοτηλεσκόπιων, του έδινε τους περισσότερους πόρους που μπορούσε να έχει στην διάθεσή του. «Έλα», φώναξε στον Μαρκ και πήρε τον δρόμο της επιστροφής προς το γραφείο του. 0011 Η Κόνη καθόταν μόνη στη βεράντα του σπιτιού της. Είχε αποφασίσει να πιει λίγο κόκκινο κρασί εκείνο το βράδυ. Ίσως το αλκοόλ να την έκανε να νιώσει καλύτερα. Εκείνη η μοναξιά, πραγματικά της τσαλάκωνε την ψυχή. Σήκωσε τα μάτια της προς τον ουρανό. Το καινούριο άστρο βρισκόταν ακόμα εκεί, λαμποκοπώντας και κλέβοντας την αίγλη της νύχτας. Τα βράδια δεν ήταν σκοτεινά, πλέον. Το φως που απλωνόταν από το άστρο κάλυπτε τα περισσότερα από τα υπόλοιπα αστέρια κι έδινε στον ουρανό τα χρώματα του σούρουπου. Εδώ και σχεδόν ένα μήνα τώρα, δεν είχε νυχτώσει καθόλου, μόνο ένα αποπνικτικό λυκόφως σκέπαζε τα πάντα στο βόρειο ημισφαίριο. Ήταν σαν η νύχτα να είχε χάσει πια την σημασία της. Είχε αφήσει την πόρτα ανοιχτή για να ακούει την τηλεόραση που έπαιζε τις βραδινές ειδήσεις. Όπως και κάθε άλλη από τις προηγούμενες ημέρες, δεκάδες επιστήμονες παρέλαυναν μπροστά από τις τηλεοπτικές κάμερες παραθέτοντας τις ιδέες και τις εικασίες τους για τη λάμψη. Η επικρατέστερη ήταν αυτή του σουπερνόβα, ενός τεράστιου άστρου που έφτασε στο τέλος της ζωής του και ανατινάχτηκε μ’ αυτό το μοναδικό αποτέλεσμα. «…Υπάρχουν πολλά παρόμοια, καταγεγραμμένα περιστατικά από το παρελθόν», έλεγε ένας επιστήμονας. «Το 1987, ένα σουπερνόβα στο Μεγάλο Νέφος του Μαγγελάνου ήταν και πάλι ορατό με γυμνό μάτι, αλλά μόνο τα βράδια. Το 1572, ο μεγάλος αστρονόμος Τύχω Μπραχέ μελέτησε εκτενώς ένα σουπερνόβα στον αστερισμό της Κασσιόπειας. Ακόμη παλιότερα, το 1054, οι αστρονόμοι της Κίνας παρατήρησαν μια νέα φωτεινή κηλίδα στον ουρανό, λαμπρότερη ακόμη κι από την Αφροδίτη. Ήταν ένας υπερκαινοφανής αστέρας που έμεινε στον ουρανό για σχεδόν δύο χρόνια! Φυσικά, ο παρών επισκιάζει σε μέγεθος όλους τους προηγούμενους» Το ίδιο συνεχίστηκε για αρκετή ώρα ακόμα. Η Κόνη σήκωσε το ποτήρι και άφησε το κόκκινο υγρό να γεμίσει το στόμα της. Το κράτησε λίγο εκεί και μετά το κατέβασε αργά. Ένιωσε την γλυκιά επιρροή του αλκοόλ να ρέει μέσα της. Τα είχε σιχαθεί όλ’ αυτά. Όλο τα ίδια και τα ίδια. Ήξερε, επίσης, ότι σε λίγο θα άλλαζε το τροπάρι. Οι ομιλητές του δελτίου ειδήσεων πέρασαν από τις επιστημονικές απόψεις για τη λάμψη, στις θεολογικές. Πολλές ήταν οι παραθρησκευτικές οργανώσεις που είχαν ξεπηδήσει από το πουθενά τον τελευταίο καιρό, με αφορμή τη λάμψη στον ουρανό. Οι περισσότερες μιλούσαν για ένα σημάδι από τον Θεό, ότι είναι εκεί ψηλά και μας κοιτάζει συνεχώς και πως τώρα, ήρθε ο καιρός για να μας το δείξει. Άλλες μιλούσαν για την Αποκάλυψη και τον ερχομό της Δευτέρας Παρουσίας. Αποκαλούσαν τη λάμψη «το νέο άστρο της Βηθλεέμ» και είχαν βαλθεί να ψάχνουν τον Σωτήρα που μόλις είχε γεννηθεί. Και ήταν και κάποιες χειρότερες που μιλούσαν για την έλευση του Αρμαγεδδώνα και το τέλος του κόσμου. «Μας έχετε πρήξει», βλαστήμησε η Κόνη και βρόντηξε την πόρτα. Άρπαξε το τηλέφωνό της. Ήθελε οπωσδήποτε να μιλήσει σε κάποιον, να ακούσει μια φωνή. 0100 Ο Τζο έκλεισε το τηλέφωνό του και το πέταξε πάνω στο γραφείο. Μιλούσε την τελευταία μισή ώρα, αλλά δε θυμόταν τίποτα απ’ αυτά που είχε ακούσει. Ούτε κι απ’ αυτά που είχε πει. Το μυαλό του ήταν απασχολημένο με κάτι άλλο. Τα αποτελέσματα που είχαν πάρει από τις πρώτες μετρήσεις που έγιναν στην λάμψη ήταν πραγματικά περίεργα. Είχε κάνει την εμφάνισή της σχεδόν στην κορυφή του ουράνιου θόλου, κάπου ανάμεσα στα τέσσερα άστρα του τετραπλεύρου της Μεγάλης Άρκτου. Και συγκεκριμένα, στην περιοχή απ’ όπου προερχόταν δεν υπήρχε κάτι το αξιόλογο, αστρονομικά. Κάποιο νεφέλωμα ή κάποιος γαλαξίας, για παράδειγμα. Λες και είχε έρθει από το πουθενά. Υπήρχε, βέβαια, η περίπτωση να επρόκειτο για κάποιο ξεστρατισμένο άστρο του Γαλαξία μας ή της γειτονιάς του και να θέλησε να βάλει τέλος στη ζωή του, με εμάς ως θεατές. Αλλά όλα αυτά δεν του κάθονταν καθόλου σωστά. Οι αναλύσεις που έγιναν στην ακτινοβολία της λάμψης έδειξαν ότι αποτελείται από ολόκληρο το ηλεκτρομαγνητικό φάσμα. Όχι μόνο ακτίνες Χ, όχι μόνο ακτίνες γ, όχι μόνο ορατό φως… τα πάντα. Κι αυτό αποτελούσε ένδειξη για το πόσο μεγάλη ενέργεια είχε εξαπολύσει εκείνη η έκρηξη, ακόμη κι αν ήταν σε κοντινή απόσταση. Μιας και δεν είχαν κάποιο σταθερό σημείο αναφοράς για να προσδιορίσουν την προέλευση της έκρηξης, ο Τζο μαζί με τον Μαρκ είχαν ξεκινήσει την διαδικασία υπολογισμού της απόστασης με την μέθοδο της αστρικής παράλλαξης. Για να φτάσουν στο δεύτερο στάδιο των μετρήσεων θα έπρεπε να περάσουν άλλοι πέντε μήνες, όταν η γωνιακή απόκλιση μεταξύ των δύο σημείων, στα οποία γίνεται η μέτρηση, θα είναι μέγιστη. Δεν ήξερε, όμως, αν μπορούσε να περιμένει μέχρι τότε. Τον κατέτρωγε μια παράλογη ανησυχία. Ανέβηκε στην οροφή του κτιρίου και βρέθηκε καλυμμένος από το αμυδρό, αδιάκοπτο φως του άστρου. Η νύχτα ήταν πλέον σαν μέρα και κανείς δεν ήξερε για πόσο θα διαρκούσε αυτό. Αν μπορούσε να κρίνει από την ισχύ της λάμψης, ο Τζο θα έλεγε ότι θα κρατούσε πολλά χρόνια ακόμη. Ίσως να μην ξαναβρισκόταν μέσα στο σκοτάδι της νύχτας για το υπόλοιπο της ζωής του. Ο Μαρκ είχε φύγει πριν από πολλή ώρα. Ήταν βράδυ άλλωστε, τι να έκανε εκεί; Κι απ’ όσο ήξερε, δεν υπήρχε άλλος στο κτίριο εκείνη την ώρα. Είχε απομείνει μόνος. Αυτός και η λάμψη. Για έναν περίεργο λόγο, αυτό τον έκανε να χαμογελάσει. 0101 Η Κόνη είχε μόλις γυρίσει από την εκκλησία. Τους τελευταίους τρεις μήνες πήγαινε εκεί πολύ τακτικά και ήταν ιδιαίτερα ικανοποιημένη που είχε ανακαλύψει πόσα πολλά μπορούσε να της προσφέρει εκείνος ο χώρος. Την χαλάρωνε κι αισθανόταν τον εαυτό της να ανοίγεται σε ιδέες που δεν ήξερε καν ότι υπήρχαν. Η μεγαλοπρέπεια του χώρου, οι μυρωδιές, η μουσική και το συρρέον πλήθος την έβαζαν σε έναν κόσμο εντελώς διαφορετικό από εκείνον, τον μονότονο, του σπιτιού της. Πάνω απ’ όλα, όμως, απολάμβανε τις ομιλίες του ιερέα, που με το βάθος των λέξεών του και τη μελιστάλαχτη φωνή του, την ταξίδευε σε κόσμους όπου όλα ήταν τέλεια. Μια αντίθεση που χρειαζόταν οπωσδήποτε για να αντιμετωπίσει τη δική της δύσκολη κατάσταση. Επειδή ένιωθε μόνη, πολύ μόνη, και δεν ήθελε καθόλου να νιώθει έτσι. Ο ιερέας ήταν, πραγματικά, ένας δεινός ρήτορας. Οι απόψεις του και ο τρόπος που τις εξέφραζε την είχαν συναρπάσει από την πρώτη μέρα που διάβηκε δισταχτικά, τη μεγάλη πόρτα του ναού. Στα δικά της μάτια, εκείνος ο άνθρωπος ήξερε τα πάντα. Τους είχε μιλήσει για τη λάμψη στον ουρανό, Φως την ονόμαζε εκείνος. «Τι άλλο μπορεί να είναι κάτι τόσο μοναδικό και όμορφο, παρά ένα σημάδι από τον Θεό;», τους είχε ρωτήσει με νόημα. Η δυνατή φωνή του γέμιζε το χώρο του ναού. «Κάποτε είχε εμφανιστεί στους ανθρώπους με την μορφή μιας φλεγόμενης βάτου. Τώρα, εμφανίζεται ξανά με την μορφή ενός ολόλαμπρου άστρου της ημέρας. Και δεν εμφανίζεται μόνο για έναν άνθρωπο, αλλά για όλους. Μας δείχνει ότι είναι εκεί, ψηλά, ότι μας παρακολουθεί νύχτα και μέρα, κι ότι θέλει να το γνωρίζουμε αυτό». Είχε ανοίξει τα χέρια του και κοιτούσε τους πιστούς έναν προς έναν. Το γλυκό του χαμόγελο τούς καλούσε να μπουν στην αγκάλη του και να ασπαστούν τα λόγια του. Κι ύστερα συνέχισε: «Η επιστήμη έχει βάλει όλα της τα δυνατά για να εξηγήσει αυτό που δεν χωρά εξήγηση. Αλλά το Φως είναι πέρα από την κατανόηση του ανθρώπινου νου. Και μόνο με την αληθινή μας πίστη μπορούμε να το φτάσουμε, να το αγγίξουμε και να απολαύσουμε όλα αυτά τα υπέροχα πνευματικά αγαθά που έχει να μας προσφέρει. Επειδή σημασία δεν έχει να μάθουμε τι είναι. Σημασία έχει να καταλάβουμε για ποιο λόγο βρίσκεται εκεί. Κι λόγος αυτός, είναι για να μας κάνει καλύτερους» Η Κόνη είχε ανατριχιάσει μ’ εκείνα τα τελευταία λόγια. Και μαζί με τους υπόλοιπους πιστούς, ψιθύρισε μια λέξει που είχε πολύ καιρό να βγει από τα χείλη της: «Αμήν» 0110 Ο Τζο καθόταν μπροστά στον υπολογιστή του γραφείου, με το βλέμμα του χαμένο μέσα στο πολύχρωμο καλειδοσκόπιο που δημιουργούσε η προφύλαξη οθόνης. Ένιωθε τα μάτια του Μαρκ καρφωμένα στην πλάτη του. Ήταν κάτι που τον ενοχλούσε, αλλά το θεωρούσε δικαιολογημένο μιας και δεν είχε αρθρώσει λέξει για ένα τέταρτο. Ούτε τις δυο φορές που ο Μαρκ του εξήγησε τον λόγο που θα έπρεπε να λείψει για λίγο απ’ το γραφείο. «Κάτι σε βασανίζει, αφεντικό… Τζο». Ήξερε ότι δεν θα μπορούσε να αποφεύγει τη συζήτηση για πάντα. Κι ο τόνος στη φωνή του Μαρκ έδειχνε ενδιαφέρον. «Όλα είναι μια χαρά, Μαρκ», είπε αδιάφορα, επειδή δεν το εννοούσε πραγματικά. «Μήπως έχεις τίποτα προβλήματα στο σπίτι; Γιατί, αν είναι έτσι, δεν θέλω να γίνω αδιάκριτος» «Όχι, όχι, δεν είναι τίποτα τέτοιο» «Είναι η λάμψη, έτσι;» Για λίγη ώρα δεν μίλησε κανείς. Και οι δύο ήξεραν πως αυτό ήταν η αλήθεια. «Ναι, είναι η λάμψη», είπε τελικά ο Τζο, χωρίς να γυρίσει να τον κοιτάξει. Με το καλειδοσκόπιο να αλλάζει χρώματα και σχήματα μπροστά του, συνέχισε να μιλά. «Όλα δείχνουν ότι πρόκειται για μια πολύ ισχυρή έκρηξη. Η ένταση της λάμψης αποτελεί ένδειξη ότι αυτή η έκρηξη συνέβη κάπου κοντά. Και το τρομακτικό ερώτημα είναι: Τι γίνεται αν είναι τόσο κοντά ώστε να απειλούμαστε από τα θραύσματα; Τι γίνεται αν η Γη βρίσκεται σε θανάσιμο κίνδυνο και κανείς δεν το γνωρίζει; Η ισχύς της λάμψης ουσιαστικά «θαμπώνει» όλων των ειδών τα τηλεσκόπια που προσπαθούν να κοιτάξουν προς τα εκεί. Κι αν η απειλή είναι πραγματική, θα έρθει εντελώς απροειδοποίητα. Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, άνθρωποι σαν κι εμάς είναι η μόνη ελπίδα για την Γη. Και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα» Η απόγνωση στη φωνή του ήταν πραγματική, αλλά ο φόβος του, ακόμη και στον ίδιο, φαινόταν παράλογος. Σίγουρα το αντιλαμβανόταν και ο Μαρκ. «Είμαι σίγουρος ότι δεν υπάρχει περίπτωση για κάτι τέτοιο». Η φωνή του Μαρκ ήταν καθησυχαστική κι έδειχνε να πιστεύει αυτά που έλεγε. Δεν έδιωχνε, όμως, τελείως τις ανησυχίες του Τζο. «Έτσι κι αλλιώς, η μέτρηση της γωνιακής παράλλαξης θα ολοκληρωθεί σε έναν-δυο μήνες και τότε θα μάθουμε περισσότερα για το τι είναι» Ο Τζο δεν απάντησε. Ίσως εκείνα τα αποτελέσματα που περίμεναν να ήταν ακόμη πιο τρομακτικά. «Μπορεί να πρόκειται για την έκρηξη μιας μαύρης τρύπας», πρότεινε με ευδιάθετο τόνο ο φοιτητής κι ο Τζο μπορούσε να μαντέψει το χαμόγελο που σχηματιζόταν στα χείλη του. «Δεν έχουμε ξαναδεί κάτι τέτοιο», παρατήρησε ξερά. «Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να συμβεί. Δεν θα ήταν υπέροχο αν ήμασταν οι πρώτοι που το είδαμε;», συνέχισε ο Μαρκ στον ίδιο τόνο. «Θα ήταν όντως υπέροχο». Ντρεπόταν τόσο πολύ για την αδιαφορία που υπήρχε στη φωνή του. Ο Μαρκ προσπαθούσε να του φτιάξει τη διάθεση συζητώντας μαζί του κι εκείνος τού είχε γυρισμένη την πλάτη. «Ή μπορεί να είναι μια λευκή τρύπα» «Ναι, μπορεί να είναι μια λευκή τρύπα» 0111 Η Κόνη ένιωθε ότι πλημμυριζόταν από κύματα χαράς και ευδιαθεσίας. Ήταν σαν η ζωή της να είχε βρει ένα καινούριο νόημα που σιγά-σιγά την οδηγούσε στην ολοκλήρωση. Η τελευταία ομιλία του ιερέα είχε αγγίξει τις πιο βαθιές πτυχές τής ψυχής της και την είχε ελευθερώσει από τους κρυφούς της φόβους, εκείνους που αρνούταν να αντιμετωπίσει. «Μη φοβάστε άλλο τον εαυτό σας», είχε πει ο ιερέας. «Το Φως, ο Θεός, είναι εδώ για να καθαρίσει τις ψυχές μας από κάθε περιττό βάρος. Κι όταν όλα αυτά τα βάρη φύγουν, οι ψυχές μας θα ανυψωθούν και θα φτάσουν σ’ Αυτόν» Η επιστροφή, όμως, στο αδειανό της σπίτι ήταν πιο επίπονη απ’ όσο περίμενε. Η προηγούμενη μιζέρια της αναδύθηκε ξανά, σπρώχνοντας μακριά κάθε ευχάριστο συναίσθημα. Στάθηκε κάτω από το κατώφλι της πόρτας, έκλεισε τα μάτια και πήρε μερικές βαθιές ανάσες. Δεν έπρεπε να αφήσει να συμβεί αυτό. Όχι τώρα που τα είχε βρει με τον εαυτό της. Όχι τώρα που η ζωή της είχε αποκτήσει ένα σκοπό. Δεν θα της το επέτρεπε να παρασυρθεί. Με αναπτερωμένη τη διάθεσή της πέρασε στο εσωτερικό του σπιτιού. Από συνήθεια άνοιξε την τηλεόραση και ανέβασε την ένταση της φωνής. Της άρεζε να ακούγεται κάποιος ήχος όσο ήταν εκεί, επειδή έτσι ένιωθε πως δεν ήταν εντελώς μόνη. Στο κανάλι έπαιζαν οι βραδινές ειδήσεις. Σε μια ηχογραφημένη συνέντευξη, ο Τζο, απαντούσε στο δημοσιογράφο για το ποια ήταν η γνώμη του για όλες εκείνες τις θεολογικές θεωρίες που αφορούσαν τη λάμψη. «Το ότι είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί και κάτι που δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε, προς το παρόν, δεν σημαίνει ότι είναι και θεϊκό σημάδι», έλεγε ο Τζο. «Παλιότερα πιστευόταν ότι οι μαύρες τρύπες ήταν κατασκευάσματα μόνο των εξισώσεων και της φαντασίας. Τώρα βλέπουμε χιλιάδες από δαύτες. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι στην επιστήμη, ακόμη και τα πράγματα που θεωρούνται αδύνατα, βρίσκουν τελικά το δρόμο και τον τρόπο να μας αποκαλυφθούν. Προσωπικά, πιστεύω ότι τα μυστικά της λάμψης θα αρχίσουν να βγαίνουν στην επιφάνεια ένα-ένα. Και σε λίγο, ή αρκετό καιρό θα γνωρίζουμε πολύ περισσότερα για τα απίστευτα πράγματα που κρύβονται στο σύμπαν μας» Δεν ήταν αυτά που ήθελε να ακούσει απ’ αυτόν. Προσπαθούσε να αγνοήσει τη φωνή του. Πήγε στην κρεβατοκάμαρα και έβγαλε τα καλά της ρούχα. Τα δίπλωσε επιμελώς, τα τοποθέτησε στη ντουλάπα και στη συνέχεια επέλεξε ένα παντελόνι και μια μπλούζα από τις καθημερινές της φορεσιές. Πήγε στο μπάνιο, έπλυνε τα χέρια και το πρόσωπό της, έδεσε κότσο τα μαλλιά και βγήκε στο σαλόνι. Κοίταξε ολόγυρά της. Είχε πολλή δουλειά να κάνει. «Φύγαμε», είπε στον εαυτό της κι άρχισε να συμμαζεύει το σπίτι. 1000 Ο Τζο ήταν καθισμένος στο πάτωμα του γραφείου και ακουμπούσε με την πλάτη του τον τοίχο. Είχε τα μάτια του κλειστά και τα δάχτυλά του μάλαζαν τους κροτάφους και το μέτωπό του. Άκουσε την πόρτα να ανοίγει κι αμέσως μετά βαριά βήματα να τον πλησιάζουν γρήγορα. Ο Μαρκ βρέθηκε δίπλα του σε μια στιγμή. «Τζο, τι τρέχει, είσαι καλά;», τον ρώτησε με αγωνία, ενώ το χέρι του τού έπιανε τον ώμο. «Ναι, είμαι καλά», είπε ο Τζο ανοίγοντας τα μάτια του, που έτσουξαν και γέμισαν δάκρυα. «Φαίνεσαι χάλια. Κοιμήθηκες καθόλου;». Ο Τζο κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. «Πρέπει να ξεκουραστείς, Τζο», είπε ο Μαρκ που είχε κάπως ηρεμίσει από την αρχική τρομάρα. «Τα μάτια σου είναι κατακόκκινα, το πρόσωπό σου φαίνεται ταλαιπωρημένο κι εσύ ο ίδιος είσαι σε άθλια κατάσταση» Δεν του απάντησε. Έστρεψε το κεφάλι του προς το γραφείο και τον υπολογιστή. «Βγήκαν τα αποτελέσματα της παράλλαξης», είπε μετά από μερικές στιγμές σιωπής. Τα μάτια του Μαρκ άνοιξαν διάπλατα, το σαγόνι του τρεμούλιασε στην προσπάθειά του να πει κάτι, αλλά μπέρδεψε τα λόγια του. «Και τι έγινε;», κατάφερε να ψελλίσει τελικά. Ο Τζο επέστρεψε το βλέμμα του σ’ εκείνον. «Τα ραδιοτηλεσκόπια μπορούν να μετρήσουν γωνία μέχρι και μερικά δισεκατομμυριοστά της μοίρας, αλλά η γωνιακή παράλλαξη της λάμψης είναι μικρότερη. Δεν μπορούμε να τη μετρήσουμε, Μαρκ» Ο φοιτητής είχε χάσει τα λόγια του. «Είσαι σίγουρος ότι οι μετρήσεις έγιναν σωστά;», ρώτησε. «Είμαι όσο σίγουρος μπορώ να είμαι. Δεν έγινε κανένα λάθος» «Μα, αν η γωνιακή παράλλαξη είναι τόσο μικρή, τι σημαίνει αυτό;» «Σημαίνει ότι η προέλευση της λάμψης βρίσκεται πάνω από δεκατέσσερα δισεκατομμύρια παρσέκ μακριά. Περισσότερο από σαράντα-πέντε δισεκατομμύρια έτη φωτός μακριά» «Αυτή είναι απόσταση τριπλάσια από το μέγεθος του γνωστού σύμπαντος», είπε ο Μαρκ και τα λόγια του έμοιαζαν μπερδεμένα, σαν να μην ήθελε να τα πει. «Τι υπάρχει εκεί έξω, Μαρκ;», ρώτησε ο Τζο κοιτάζοντάς τον στα μάτια. Και μείνανε έτσι σιωπηλοί για κάμποση ώρα. «Νομίζω ότι αυτό που χρειάζεσαι είναι να πας στο σπίτι σου και να ξεκουραστείς», είπε ο Μαρκ. «Πρέπει να καθαρίσεις το μυαλό σου, να μαζέψεις δυνάμεις και μαζί θα ψάξουμε και θα βρούμε μια εξήγηση. Μην ξεχνάς πως μόλις τώρα μάθαμε αυτήν την επιπλέον πληροφορία. Θα χρειαστεί να δουλέψουμε καιρό πάνω σ’ αυτήν μέχρι να την κατανοήσουμε πλήρως» Άπλωσε το χέρι του για να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Ο Τζο αναγνώριζε το δίκιο στα λόγια του Μαρκ. Κι ο ίδιος ένιωθε πραγματικά εξαντλημένος, περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Έπιασε το χέρι του Μαρκ και τον άφησε να τον τραβήξει για να σταθεί στα πόδια του. Πήγε στο γραφείο και πήρε τα κλειδιά του αυτοκινήτου του. Περπάτησε προς την πόρτα και λίγο πριν βγει άκουσε τον Μαρκ να του λέει: «Ξέρεις, υπάρχει και κάτι άλλο» «Μην μου αρχίσεις τις θρησκευτικές μπούρδες» Ο Τζο στεκόταν έξω από την πόρτα του σπιτιού. Δεν ήξερε αν ένιωθε χαρούμενος, μπερδεμένος ή ανήσυχος, αλλά ήξερε πως βρισκόταν στο μέρος που ήθελε να είναι. Μπήκε μέσα και μόλις έκανε δυο βήματα μια παράξενη αίσθηση τον κατέλαβε. Όλα ήταν τακτοποιημένα στην εντέλεια, τόσο άψογα που δεν θυμόταν να τα είχε ξαναδεί έτσι. Υπήρχε, όμως και κάτι άλλο, κάτι που δεν μπορούσε να προσδιορίσει. Ήταν ο αέρας, η μυρωδιά, η ησυχία; Ήταν κάτι που έλειπε, μια απουσία ολότελα σημαντική. Διέσχισε με αργά βήματα το σαλόνι και πήγε στην κουζίνα. Η ίδια τάξη επικρατούσε κι εκεί μέσα, αλλά ήταν και κάτι άλλο, παράταιρα χτυπητό. Πάνω στο ψυγείο ήταν στερεωμένο με ένα μαγνητάκι, ένα φύλλο χαρτί. Η ημερομηνία πάνω του ήταν δύο ημερών παλιά. Το πήρε στα χέρια του κι άρχισε να διαβάζει. Τζο, Τους τελευταίους έξι μήνες είμαι εντελώς μόνη. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που σ’ έχει πιάσει, αλλά το φοβήθηκα από την πρώτη στιγμή. Έχεις αλλάξει, έχεις κλειστεί στον εαυτό σου, ασχολείσαι συνεχώς με τη δουλειά σου κι εμένα μ’ έχεις αφήσει σ’ ένα σκοτεινό περιθώριο, να παλεύω για λίγη προσοχή. Όταν είσαι στην δουλειά και μιλάμε στο τηλέφωνο, μου λες να μην ανησυχώ κι ότι θα επιστρέψεις σύντομα. Αλλά έρχεσαι μετά από βδομάδες κι ούτε καν καταλαβαίνεις ότι έχεις λείψει τόσο. Κι όταν είσαι εδώ, είναι σαν να απωθείς όλο τον άλλο κόσμο μακριά σου και να υπάρχεις μόνο για σένα και τις σκέψεις σου. Σε ρωτάω και δεν μου απαντάς, σου μιλάω και δεν με ακούς, κι όταν σε αγγίζω δεν με αισθάνεσαι. Πάντα μού έλεγες πως όσο και να χάνεσαι μέσα στα άστρα εγώ θα είμαι το δικό σου σύμπαν. Ελπίζω, λοιπόν, να βρεις κάτι αντάξιο, επειδή εγώ φεύγω, πάω να συναντήσω το Φως. Με απέραντη αγάπη, Κόνη. «Κόνη», ψιθύρισε και μετά ούρλιαξε, «ΚΟΟΟΝΗΗΗΗΗΗΗ». Άρχισε να τρέχει μέσα στο σπίτι σαν αλλόφρων. Πήγε στην κρεβατοκάμαρα, τόσο τέλεια συμμαζεμένη, αλλά και τόσο άδεια. Η καρδιά του χτυπούσε σαν τρελή, το κεφάλι του πήγαινε να σπάσει. Τι ήταν αυτό που είχε κάνει; Πώς είχε αφήσει να συμβεί κάτι τέτοιο; Με γοργά βήματα έφτασε στο μπάνιο. Άνοιξε την πόρτα και τη βρήκε εκεί. Ήταν μέσα στην μπανιέρα, μ’ ένα ποτήρι κρασί δίπλα της. Το άψυχο κορμί της επέπλεε μέσα σε ένα κατακόκκινο νερό. Τα μάτια της ανοιχτά, κοιτούσαν το ταβάνι με ένα κενό βλέμμα. Μπήκε μες στην μπανιέρα κι αγκάλιασε το νεκρό της σώμα, κλαίγοντας και ουρλιάζοντας το όνομά της. Λυγμοί τον έπνιγαν, ένιωθε τις ανάσες του να τελειώνουν και τα δάκρυά του να καίνε. «Τι έκανα; Τι έκανα;», έλεγε ξανά και ξανά στον εαυτό του. «Τι έκανα;» Και μέσα σ’ όλη εκείνη τη δυστυχία και τον τρόμο, θυμήθηκε τα λόγια του Μαρκ. Ήταν τόσο μεγάλη η ειρωνία. «Μην μου αρχίσεις τις θρησκευτικές μπούρδες», του είχε πει. «Δεν εννοώ αυτό» Τον κοίταξε στα μάτια. Ήξερε πολύ καλά τι ήταν αυτό που ήθελε να του πει. Το είχε σκεφτεί και ο ίδιος, φυσικά, αλλά φοβόταν να το ξεστομίσει. «Τι εννοείς;», τον ρώτησε. «Σκέψου τι είναι αυτό που ανακάλυψες. Το ηλεκτρομαγνητικό φάσμα της λάμψης μας λέει ότι σίγουρα προέρχεται από μια έκρηξη. Η γωνιακή παράλλαξη μας λέει ότι είναι πάρα πολύ μακριά από εδώ. Μιλάμε για μια πανίσχυρη έκρηξη» «Μια Μεγάλη Έκρηξη», ψιθύρισε. «Ένα άλλο σύμπαν» «Το δικό σου σύμπαν» ΤΕΛΟΣ Ορεστιάδα, 12 Οκτωβρίου 2010 Σημείωση: Η Κόνη είναι η αδερφή μου. Πριν από πολύ καιρό μού είχε πει ότι θα ήθελε να «παίξει» σε κάποια από τις ιστορίες μου. Το μόνο που μου είχε ζητήσει ήταν να μην πεθάνει. Προσπάθησα όσο μπορούσα, αλλά… Συγγνώμη, Κόνη. Υπόσχομαι να μην σε σκοτώσω ξανά :Ρ Edited October 23, 2010 by Mesmer Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted October 12, 2010 Share Posted October 12, 2010 Παράξενη η ιστορία. Ξεκίνησε σαν μια κλασική ε.φ. αλλά κατέληξε με εντονότερο υπαρξιακό περιεχόμενο. Μου τράβηξε το ενδιαφέρον από την αρχή -βασικά από τον τίτλο- και τη διάβασα πάρα πολύ γρήγορα. Θα ήθελα να μην είχαν γίνει έτσι τα πράγματα βέβαια, αλλά η ιστορία είναι καλογραμμένη και αφήνει μια αίσθηση δέους στο τέλος. Μου αρέσει ο τρόπος που αυξάνεις σταδιακά την απόσταση στο ζευγάρι, όσο αυξάνονται και οι υπαρξιακές ανησυχίες. Μάλιστα μου έκανε εντύπωση που δεν συναντιούνται σχεδόν καθόλου επί σκηνής. Καλό! Στα κεφαλαιάκια με τους δυαδικούς αριθμούς, υπάρχει κανένα κρυμμένο μήνυμα ή απλώς είναι έτσι για εφέ; Εγώ τσίμπησα πάντως περιμένοντας μήπως είναι τίποτα όντα σε πρόγραμμα εξομοίωσης και πλησιάζει η στιγμή που θα καταστραφεί ο κόσμος τους. Να έρθω όμως σε μερικά τεχνικά: Κάπου λες Τι γίνεται αν είναι τόσο κοντά ώστε να απειλούμαστε από τα θραύσματα; Δεν είμαι σίγουρη, αλλά νομίζω ότι αν είναι τόσο κοντά, δεν θα προλάβουν να πάθουν τίποτα από τα θραύσματα. Θα τους έχει σκοτώσει πολύ νωρίτερα η ακτινοβολία, η οποία είναι επικίνδυνη ακόμα και αν η σουπερνόβα εμφανιστεί αρκετά έτη φωτός μακριά. Μάλλον εκεί θα έπρεπε να εντοπίσουν το ενδιαφέρον και την αγωνία τους οι αστρονόμοι. Υ.Γ. Άγγελε, δεν ντράπηκες καλέ; Μια ιστορία σού ζήτησε η κοπέλα να τη βάλεις -και σου ζήτησε και ένα μονάχα απλό πραγματάκι- κι εσύ... Σκέψου να ζητούσε και καμιά μεγαλύτερη χάρη δηλαδή! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted October 13, 2010 Author Share Posted October 13, 2010 Καλημέρα, Βάσω, ευχαριστώ για το σχόλιο. Όταν ξεκίνησα την ιστορία στο μυαλό μου την είχα φανταστεί λιγάκι διαφορετικά. Ήθελα την Κονή απλά να αφήνει τον Τζο και να φεύγει. Αλλά μετά μου ήρθε και η παρούσα εκδοχή και τη δούλεψα σε σχέση με τα υπαρξιακά. Δεν υπάρχει τίποτα το κρυμμένο πίσω από τους δυαδικούς αριθμούς, απλά, ξέρεις... Math freak Για το τεχνικό θέμα που σημειώνεις, δεν αναφερόμουν αποκλειστικά σε ένα σουπερνόβα, επειδή όταν γίνονται οι εικασίες, δεν είναι ξεκάθαρο αν πρόκειται για κάτι τέτοιο ή κάτι άλλο διαφορετικό. Θα μπορούσε πχ να είναι η έκρηξη ενός πλανητοειδούς ή κομήτη ή αστεροειδή κάπου κοντά στο ηλιακό σύστημα. Έχεις δίκιο, η ακτινοβολία από τα σουπερνόβα μπορεί να είναι επικίνδυνη από πολλά έτη φωτός μακριά (νομίζω μόνο οι εκρήξεις ακτινών γ μπορούν να είναι θανάσιμα επικίνδυνες, λόγω της εξαιρετικά μεγάλης ισχύς τους) ΥΓ: Δεν ντράπηκα καθόλου... έπρεπε να πεθάνει... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Big Fat Pig Posted October 13, 2010 Share Posted October 13, 2010 Ωραία ιστορία. Απ' αυτές που μ' αρέσουν Μου αρέσει η απόφασή σου να κρατήσεις μία σχετική απόσταση από το φυσικό γεγονός επικεντρώνοντας στην εσωτερική δράση. Τουλάχιστον αυτή η διάσταση ήταν η κυρίαρχη σύμφωνα με τη δική μου ανάγνωση. Δεν κατάλαβα πώς-πότε-γιατί (κυρίως το γιατί μας ενδιαφέρει φυσικά) η Κόνη στράφηκε στην εκκλησία (ή στο θεό; κι αυτό δεν είναι ξεκάθαρο και πιστεύω ότι πρέπει να το ξεκαθαρίσεις ώστε να δώσεις περισσότερο βάθος στον χαρακτήρα της Κόνη). Επίσης ... το συρρέον πλήθος ... δεν είναι πειστικό βρε. Στις δυτικές -τουλάχιστον- κοινωνίες δε συρρέουν τα πλήθη στην εκκλησία. Εκτός κι αν είναι αποτέλεσμα -που πολύ λογικά θα μπορούσε να είναι- του φαινομένου. Αν ναι, πρέπει να το δείξεις κάπως. Δε νομίζω ότι μια αναφορά σε τηλεοπτικές εκπομπές αρκεί (αν ήταν αυτή η πρόθεσή σου). Και η Κόνη γιατί αυτοκτονεί δηλαδή; Δε συμπλέει με την στροφή/αγάπη προς την εκκλησία. Δε λέω θεό γιατί στις περιγραφές σου επιμένεις στην φυσική επίδραση του χώρου της εκκλησίας, και στη δεινότητα του παπα-ρήτορα με λόγια που την αγγίζουν. Το να αυτοκτονεί κάποιος που σ' όλη σχεδόν την ιστορία επισκέπτεται την εκκλησία και μαγεύεται απ' τις λειτουργίες είναι τεράστιο θέμα / πρόβλημα. Πιστεύω ότι "την έχεις" την ιστορία γιατί η ατάκα «Το δικό σου σύμπαν» μου είπε πάρα πολλά και -διέψευσέ με αν κάνω λάθος- εκεί βρίσκεται όλο το ζουμί έτσι δεν είναι; Γι αυτό δεν ψήθηκα με τη θεολογική διάσταση. Πιστεύω ότι λειτουργεί παραπλανητικά μέσα στο χώρο που διαθέτεις για ν' αφηγηθείς την ιστορία σου. Αλλά για να μη στέκομαι μόνο στα αρνητικά Μ' άρεσε πάρα πολύ το αποκαλυπτικό, πολυεπίπεδο και δεόντως δραματικό cross-cut στο φινάλε. Πολύ ωραίο επίσης (επεκτείνοντας την επισήμανση της Tiessa) το ότι η μόνη σκηνή που μοιράζονται ο Τζο κι η Κόνη είναι μέσω της τηλεόρασης. Hint, hint! Φαϊ για σκέψη! Τέλος, σε βρήκα άνετο και αρκούντως πειστικό στο επιστημονικό κομάτι. Αν και δε ντρέπομαι (σε αντίθεση με σένα ύστερα απ' αυτό που έκανες στην καημένη την αδελφή σου! ) να ομολογήσω ότι α) δεν το κατέχω και πολύ β) κατά βάθος ζηλεύω τους συγγραφείς με επιστημονικό υπόβαθρο Σου 'χω και σχετικό ανάγνωσμα που για κάποιο λόγο μου 'ρθε στο μυαλό διαβάζοντας το διήγημά σου Spin, Robert Charles Wilson. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted October 13, 2010 Author Share Posted October 13, 2010 (edited) Γιάννη, σ' ευχαριστώ πολύ που διάβασες την ιστορία μου και για το σχόλιό σου. Κι επειδή, όπως φαίνεται, αφιέρωσες αρκετό χρόνο για να το γράψεις, σου οφείλω μια εξίσου αναλυτική απάντηση Καταρχάς, προσπάθησα να κρατήσω τα κεφάλαια σχετικά μικρά για να διαβάζεται ευκολότερα η ιστορία. Γι' αυτό και οι όχι πολλές-πολλές λεπτομέρειες. Ανά δύο, τα κεφάλαια, έχουν χρονική διαφορά μεταξύ τους 2-3 μηνών, υπάρχουν στοιχεία σε κάθε κεφάλαιο που το δείχνουν αυτό. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν φαίνεται το πώς και το γιατί η Κόνη άρχισε να πηγαίνει στην εκκλησία. Η φράση από την πρώτη μέρα που διάβηκε δισταχτικά, τη μεγάλη πόρτα του ναού έκανε μια μικρή νύξη προς αυτήν την κατεύθυνση, θέλοντας να δείξει ότι ήταν κάτι που έγινε αυθόρμητα.Έχεις δίκιο για τη φράση «συρρέον πλήθος». Ναι, θα μπορούσε να είναι αποτέλεσμα του φαινομένου, αλλά δεν φαίνεται πουθενά κάτι τέτοιο. Ίσως να φταίει και η αντίληψη που έχω για την δυτική εκκλησία, που είναι, μάλλον, λιγάκι λανθασμένη. Ο λόγος που αυτοκτονεί η Κόνη είναι μια μίξη των όσων ακούει στην εκκλησία (για το Φως, για το πώς μπορεί να το φτάσει με το να ξεφύγει από τα προβλήματά της), της απομόνωσης που νιώθει λόγω της μετακόμισης σε μια ξένη περιοχή και κυρίως, της αποξένωσής της από τον Τζο. Ίσως να μην φαίνεται αρκετά καλά στην ιστορία, αλλά ήθελα να δείξω ότι περνάει σιγά-σιγά σε μια φάση κατάθλιψης, που θα εξηγούσε και την πράξη της. Η τελευταία φράση αποτελεί το ζουμί της ιστορίας, από την εξής άποψη: Ο Τζο, όπως είπε η Κόνη στο μήνυμά της, την αποκαλούσε «το σύμπαν του». Επίσης, η Κόνη λέει πως ελπίζει, ο Τζο, να βρει κάτι αντάξιο αυτού. Η ειρωνεία στην οποία αναφέρεται ο Τζο είναι το ότι τελικά ανακάλυψε ένα άλλο σύμπαν, αλλά ξέχασε τελείως το προηγούμενο, οδηγώντας την Κόνη σ' εκείνη την απόφαση. Το επιστημονικό κομμάτι είναι αρκετά πειστικό επειδή σχεδόν τα πάντα είναι πραγματικά. Είμαι πολύ «πωρωμένος» με αυτά τα πράγματα, και όταν γράφω τέτοιες ιστορίες είμαι αρκετά προσεκτικός στην αληθοφάνεια. Το μόνο μη αληθινό είναι τα νούμερα της γωνιακής παράλλαξης. Δεν ξέρω σε ποια γωνία αντιστοιχούν τα δεκατέσσερα παρσέκ και, για ευνόητους λόγους, βαριόμουν να κάνω τις πράξεις. Επίσης, δεν υπάρχει συστοιχία 39 ραδιοτηλεσκόπιων. Από μια μικρή έρευνα που έκανα, η μεγαλύτερη συστοιχία που υπάρχει αποτελείται από 14 ραδιοτηλεσκόπια, κάπου στην Ινδία. Το μεγαλύτερο επιστημονικό «λάθος», όμως, της ιστορίας είναι κάτι που ελάχιστοι (ίσως και κανένας) θα εντοπίσουν. Χμμ, άντε ας το πάρει το ποτάμι... Δεν υπάρχει απόσταση 45 δισεκατομμυρίων ετών φωτός. Το σύμπαν φτάνει σε μήκος τα 13,7 έτη φωτός και μετά «τέλος». Αυτό βέβαια, δεν σημαίνει ότι αν κάποιος φτάσει μέχρι εκεί αγγίζει κάποιο όριο και μετά πέφτει σ' ένα κενό (είναι κομματάκι δύσκολο να καταλάβουμε τι γίνεται πέρα από αυτό). Επίσης, το σύμπαν μας είναι σφαιρικό. Ο χώρος έχει μια πολύ μικρή καμπυλότητα που σημαίνει ότι αν ξεκινήσουμε από ένα σημείο και ταξιδεύουμε συνεχώς ευθεία, κάποια στιγμή θα επιστρέψουμε στο ίδιο σημείο (όπως ακριβώς θα συνέβαινε αν κάναμε το ίδιο πάνω στην Γη). Αυτά λένε τουλάχιστον οι τελευταίες πληροφορίες. Ακόμη και να υπάρχει περίπτωση να μπορεί να συμβεί κάπου αλλού μια Μεγάλη Έκρηξη (που θέλω να υπάρχει), δεν είμαι σίγουρος αν θα μπορούσαμε ποτέ να την δούμε με αυτόν τον τρόπο... αλλά ίσως και να μπορούσαμε. Συγγνώμη για τις μακροσκελείς επιστημονικές εξηγήσεις, ελπίζω να τις βρεις (και οι υπόλοιποι) ενδιαφέρουσες. Παρόλ' αυτά, πιστεύω ότι είναι «ψιλά γράμματα» και δεν έχουν κάτι να κλέψουν από αυτό που θέλει να πει η ιστορία. Και πάλι ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιέρωσες. Χάρηκα που σου άρεσε η ιστορία μου ΥΓ: Μια μικρή διόρθωση. Δεν ξέρω αν είναι τυπογραφικό λάθος, αλλά το σωστό είναι «της Κόνης». Το όνομα είναι ελληνικότατο, από το Κοκκόνη (μικρή παραφθορά του κοκόνα). Απλά το επισημαίνω επειδή και η ίδια μού έχει πει ότι την τσατίζει που πολλές φορές κάποιοι λένε «της Κόνη» Edited October 13, 2010 by Mesmer Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mindtwisted Posted October 13, 2010 Share Posted October 13, 2010 Μου άρεσε πολύ, δεν περίμενα αυτό το τέλος βέβαια, αλλά νομίζω οτι του ταιριάζει. Θυμάμαι απο χθες το βράδυ οτι σκάλωσα σε κανα δυο σημεία, αλλά κατα τα άλλα κύλησε ωραία ο λόγος. Σε αρκετά σημεία περίμενα μια μαζική αποστείρωση από ακτίνες x. Επίσης, είχα σχηματίσει την εντύπωση οτι ο Μαρκ γουσταρεύεται τον τζοχαχαχαχα. Υπάρχει πολύ σούξου μούξου μεταξύ τους, και δεν έδειχνε να νοιάζεται και για τη γυναίκα του. Έλεος είμαι έτσι; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Πυθαρίων Posted October 13, 2010 Share Posted October 13, 2010 (edited) Ενδιαφέρουσα ιστορία. Υ.Γ. : Φίλε Mesmer, ακόμα κι αν δεν ήθελα να σχολιάσω εκτενώς, δεν θα έγραφα μόνο δυο λέξεις. Αλλά, το σύστημα δεν μου επέτρεψε να σβήσω τελείως ένα σχόλιο καταχωρημένο σε λάθος topic. Βλέπεις, ήθελα να σχολιάσω το διαγαλαξιακό γκουρμέ του Mindtwisted, ακριβώς κάτω από το δικό σου. Μάλιστα εκείνη την στιγμή, το τελευταίο σχόλιο στο δικό σου διήγημα ήταν του Mindtwisted, έτσι έκανα την παραδρομή. Σου ζητώ συγγνώμη, με την υπόσχεση ότι αφού ολοκληρώσω την ανάγνωση του δικού σου διηγήματος, θα προσθέσω ένα σωστό σχόλιο. Edited October 13, 2010 by Πυθαρίων Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Πυθαρίων Posted October 14, 2010 Share Posted October 14, 2010 Λοιπόν, Άγγελε, αν επιθυμείς να το κατατάξεις στην ε.φ., κανένα πρόβλημα. Ίσως όμως και να μην είναι. Ασφαλώς, για μένα, δεν έχει καμιά απολύτως σημασία. Οι αστρονομικές αναφορές σου δίνουν το δικαίωμα. Στρωτή – σωστή - γραφή, με λογική ισορροπία στην αναλογία αφήγησης, περιγραφών και διαλόγων. Μια (ακούραστα αρθρωτή) ψυχογραφική διείσδυση σε μια σχέση, που παίρνει τελικά άλλες διαστάσεις, με τον παραλληλισμό του κοσμολογικού στοιχείου και της θρησκειολογικής προσέγγισης, υπερβαίνοντας έτσι τα όρια του αισθηματικού δράματος. Όπου, δηλαδή, μια κοινή ιστορία (πολύ καλά ειπωμένη πάντως) προεκτείνεται νοηματικά πέρα από το τυπικό της τέλος και βάφεται και με μια πινελιά μεταφυσικού, με μοχλό και το φιλοσοφικού χαρακτήρα τελείωμά της. Ευχάριστο (ψυχαγωγικά) ανάγνωσμα. Συγχαρητήρια. Και, σχετικά με την αδελφή σου, συμφωνώ με την Βάσω.Θεωρώ πως της χρωστάς μια εξιλέωση σ' ένα επόμενο διήγημα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted October 14, 2010 Author Share Posted October 14, 2010 Ευχαριστώ για το σχόλιο, Κωνσταντίνε. Έλεος είμαι έτσι; Έλεος είσαι! Ευχαριστώ κι εσένα για το σχόλιο, Γιώργο (που μετά από ένα λάθος «αναγκάστηκες» να διαβάσεις την ιστορία μου ) Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να το βάλω σε άλλη κατηγορία, επειδή, εκτός από τις αστρονομικές αναφορές, το τέλος είναι πολύ ΕΦ. Άσχετα αν μπορούν να του αποδοθούν και διαφορετικά νοήματα (η πινελιά μεταφυσικού που αναφέρεις), για μένα είναι αυτό που λέει. @Big Fat Big. Γιάννη, γνωρίζεις αν το το βιβλίο που μου πρότεινες (Spin, Robert Charles Wilson) υπάρχει στα ελληνικά; Επειδή δεν μπορώ να το βρω. Τέλος, η αδελφή έχει ήδη αρχίσει τα παράπονά της. Θέλει, οπωσδήποτε ένα διήγημα με χάπι εντ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Big Fat Pig Posted October 15, 2010 Share Posted October 15, 2010 (edited) Περί Κόνης... Το καταληκτικό "-η" με προβλημάτισε βεβαίως αλλά ούτε που θα μου πήγαινε ποτέ το μυαλό... Όσο ζεις μαθαίνεις! Λέγοντας "άνετος" όσον αφορά το επιστημονικό κομάτι, εννοούσα κυρίως ότι η γραφή σου είναι πιο σίγουρη. Λογοτεχνικά αν θέλεις... Για το Spin, όπως ήδη σου είπα, νομίζω ότι δεν υπάρχει στα ελληνικά... Για την αδελφή σου προτείνω διαγαλαξιακό saga με τίτλο: "Κόνη, η εστεμμένη εκδικητής". Για να μην έχεις διεξόδους διαφυγής απ' το χάπι έντ! Εβίβα! Edited October 15, 2010 by Big Fat Pig Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted October 20, 2010 Share Posted October 20, 2010 Πολύ hard SF γράφεις τελικά, ρε Άγγελε! Υπάρχουν λευκές τρύπες, πράγματι; Και, από όσο ξέρω, δεν έχουν αποδειχθεί οι μαύρες, παρά μόνο θεωρητικά Γενικά, δεν μου αρέσουν οι εκφράσεις του στιλ «ΚΟΟΟΝΗΗΗΗΗΗΗ». Μανία με το άρεζε όλοι! Μου άρεσε το σουρεαλιστικό σχετικά φινάλε αλλά και συνολικά, όμως θα επαναλάβω αυτό που σου έχω ξαναπεί: νομίζω ότι αυτό που θέλουν τα κείμενά σου είναι λίγη ψυχή παραπάνω, λίγη ζέστη και αμεσότητα στην γραφή που θα ακουμπήσει περισσότερο τον αναγνώστη. Το συναίσθημα που σίγουρα υπάρχει, μου φτάνει λιγάκι ψυχρό και "μαθηματικό".Ελπίζω να με καταλαβαίνεις! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted October 20, 2010 Author Share Posted October 20, 2010 (edited) Πολύ hard SF γράφεις τελικά, ρε Άγγελε! Το ξέρω και μ' αρέσει! Υπάρχουν λευκές τρύπες, πράγματι; Και, από όσο ξέρω, δεν έχουν αποδειχθεί οι μαύρες, παρά μόνο θεωρητικά Οι λευκές τρύπες υπάρχουν μόνο στις εξισώσεις, προς το παρόν, δεν έχουμε δει κάποια ακόμα. Το πιο πιθανό είναι κάποια στιγμή να τις δούμε και αυτές. Οι μαύρες τρύπες υπάρχουν και παραϋπάρχουν. Όλος ο Γαλαξίας μας (και κάθε γαλαξίας) περιστρέφεται γύρω από μία τέτοια. Γενικά, δεν μου αρέσουν οι εκφράσεις του στιλ «ΚΟΟΟΝΗΗΗΗΗΗΗ». Ούτε και μένα, αλλά μία στο τόσο δεν πειράζει. Το «άρεζε» επειδή το λέμε πολύ στον προφορικό λόγο, μας φεύγει καμιά φορά και στον γραπτό. Δεν είναι και πολύ λάθος... Για τα υπόλοιπα, το καταλαβαίνω, ίσως αυτός είναι ο τρόπος μου, θα φανεί αν μπορεί και πώς μπορεί να αλλάξει. Ευχαριστώ για το σχόλιο! Edited October 20, 2010 by Mesmer Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
vega Posted October 20, 2010 Share Posted October 20, 2010 Πολύ καλή ιστορία.Μου άρεσε και επειδή μου φανηκε καλή ιστορία και την διάβασα προσεκτικά,γι αυτό και παρατήρησα και κάποια λαθάκια. Δεν ειμαι ειδικός και για αυτό δεν θα αναφερθώ τόσο αναλυτικά .Μόνο σε ένα.Στο ότι 14 παρσέκ,δεν ειναι τόσα δισεκατομμύρια έτη φωτός,αλλά γύρω στα 45 έτη φωτός.Αλλά αν αλλάξεις το νούμερο με ένα αλλο αρκετά μεγαλυτέρο δεν θα μπορεις να χρησιμοποιήσεις την μεθοδο της παράλλαξης,καθώς χρησιμοποιείται για αποστάσεις άστρων μέχρι 50 παρσέκ. Αν και δεν έχει πολύ σημασία,γιατί η ουσία της ιστορίας,πέρα απο τις επιστημονικές λεπτομέρειες,έχει αρκετό ενδιαφέρον. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted October 20, 2010 Author Share Posted October 20, 2010 Σταύρο, έχεις απόλυτο δίκιο για την παρατήρηση για τα παρσέκ... μου ξέφυγε τελείως... μα τελείως... Όταν έγραφα την ιστορία για κάποιο λόγο μού είχε κολλήσει ότι 1 παρσέκ ισούται με περίπου 3,2 δις έτη φωτός, κι όχι με 3,2 έτη φωτός που είναι κανονικά... My (very) bad! Για την αστρική παράλλαξη ουσιαστικά το ήξερα ότι είναι λάθος, όχι επειδή μπορούμε να μετρήσουμε αποστάσεις άστρων μέχρι 50 παρσέκ (ίσως με καλύτερα όργανα και μετρήσεις να μπορούμε να μετρήσουμε ακόμη μεγαλύτερες αποστάσεις, γι' αυτό και τόνισα την μέτρηση της γωνίας), αλλά το θέμα είναι ότι το αντικείμενο του οποίου μετράμε την απόσταση πρέπει να είναι πιο κοντά σε εμάς από τον πίσω, σταθερό φόντο. Και στην συγκεκριμένη περίπτωση το αντικείμενο ήταν πολύ μακρύτερα. Οπότε η χρήση της αστρικής παράλλαξης είναι τεχνικά αδύνατη. Όμως, η μέθοδος αυτή είναι ουσιαστικά η μοναδική και η πλέον χρησιμοποιούμενη για την μέτρηση αποστάσεων και εξυπηρετούσε μια χαρά στην ιστορία μου. Ευχαριστώ για το σχόλιο και για την διόρθωση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
vega Posted October 20, 2010 Share Posted October 20, 2010 Όντως.Ίσως με πιο εξελιγμένο εξοπλισμό να είναι δυνατή η παρατήρηση πολύ μικρών γωνιών.Δεν είδα και εγώ το πιο απλό.Δηλαδή το ότι χρειάζεται αλλα πιο απομακρυσμένα αστρα για να λειτουργήσει η μέθοδος. Αλλα οπως ειπα και πριν,δεν εχει πολύ σημασία.Η ιστορία ειναι αρκετά καλη και πιστευω αν τυχόν την επεξεργαστείς και παραπανω,είτε σε επιστημονικη τεκμηρίωση,ειτε να την μεγαλωσεις σε μεγεθος,θα γινει ακομα πιο ενδιαφερουσα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted February 11, 2011 Share Posted February 11, 2011 Τρελοί επιστήμονες! Και ο Τζο και ο συγγραφέας και κάποιοι αναγνώστες... Τι παρσέκ και έτη φωτός και λευκές τρύπες, κάτι ψιλούλια ορθογραφικά/στίξης/γραμματικά λαθάκια που έχεις δεν τα πρόσεξε κανείς. Πολύ λίγα, όμως, και δεν επηρεάζουν τη συνολική εικόνα. Κατά τα άλλα θα συμφωνήσω με τον Stanley: του λείπει το πάθος, η ένταση. Όλα συμβαίνουν ήσυχα ήσυχα, υποτονικά και "επιστημονικά". Δεν υπάρχει πάθος στην ιστορία της ζωής ενός αστρικού σώματος... Δε με έπεισες ότι υπάρχει, πάντως. Πέρασε πολλή ώρα για να καταλάβω ότι ο Τζο ήταν ο σύντροφος της Κόνης και πως δεν έπαιρνες απλώς δυο άσχετους μεταξύ τους χαρακτήρες. Πολύ πολύ πολύ καλογραμμένο, σωστές εκφράσεις, ξεκούραστο στο διάβασμα (και μη νομίζεις ότι είναι ασήμαντο αυτό), αλλά δε φτάνει. Νομίζω πως η λογοτεχνία θα πρέπει να προσφέρει και κάποια συγκίνηση. Η διαφορά της επιστήμης από την τέχνη, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι η επιστήμη απευθύνεται στο μυαλό και η τέχνη στο συναίσθημα. Βέβαια κι εγώ, όπως και ο Γιάννης (BFP), ζηλεύω όσους έχουν αρκετές επιστημονικές γνώσεις για να στήσουν πειστικά ένα περιβάλλον. Αλλά οι πληροφορίες, η τεχνογνωσία, αυτό τελος πάντων που προκύπτει από την έρευνα που βαριόμαστε να κάνουμε εμείς οι ψηλομύτηδες καλλιτέχνες(εγώ και ο Γιάννης), δεν είναι το παν. Απλώς χρησιμεύει για να κάνεις την ιστορία πιο καθημερινή, να την προσγειώσεις, να μη μιλάς μόνο για θεωρητικές έννοιες, συναισθήματα κλπ, αλλά και για αντικείμενα, έστω και για λευκές και μαύρες τρύπες. Με δυο λόγια, πες ότι υπάρχουν δυο άκρα: τα λογοτεχνικά κείμενα που πάνε καλά από πληροφορίες, αλλά υστερούν στο συναίσθημα/πάθος/όπως θέλεις πες το, και από την άλλη αυτά που είναι όλο αχ-βαχ, περιγραφές αισθημάτων και κλισέ Άρλεκιν (πχ "η καρδιά της πήγαινε να σπάσει", "το αίμα της πάγωσε" και τέτοια). Νομίζω ότι θα βοηθούσε να πάψεις να φοβάσαι να πάθουν κάτι οι ήρωές σου. Βάλ' τους να φωνάζουν, να θυμώνουν, να κλαίνε, να γελάνε, να κάνουν σεξ κλπ. (Ακόμα και στο διαγωνισμό με θέμα το σεξ ΔΕΝ έγραψες σκηνή σεξ!) Θα μου πεις, βέβαια, ότι εδώ έχουμε ένα θάνατο και μάλιστα αυτοκτονία από απελπισία για την κατάσταση μιας ερωτικής σχέσης. Και θα σου απαντήσω ότι, ακόμα και έτσι, όλα αυτά δεν εκδηλώνονται, δε γίνονται μπροστά στα μάτια του αναγνώστη, τον αφήνεις να τα μαντεύει αφότου έχουν ήδη τελειώσει. Εμένα η αυτοκτονία της Κόνης μού ήρθε κάπως απότομα, δεν είχα καταλάβει ότι ήταν τόσο απελπισμένη (εδώ δεν είχα καταλάβει ότι τα είχε με τον Τζο, θα μου πεις...). Κατάλαβες τι εννοώ; Σόρι για το θάψιμο, ίσως είναι και που δεν έχω καμία σχέση με θετικές επιστήμες και δε μου προκαλούν ενδιαφέρον ή ενθουσιασμό παρά μόνο αν οι συνέπειες κάποιου επιστημονικού γεγονότος επηρεάζουν την καθημερινή ζωή. Είχα την ελπίδα, κάποια στιγμή που είπες ότι δε σκοτείνιαζε ποτέ λόγω του Σουπερνόβα, ότι θα το πήγαινες προς Nightfall του Asimov, το οποίο θεωρείται το καλύτερο διήγημα εφ που έχει γραφτεί ποτέ (ακόμα και για τα δικά μου γούστα)και αν δεν το έχεις διαβάσει, τρέχα αμέσως! Ωρόρα Νο 1. Ή στα αγγλικά εδώ. Εκεί δείχνει το πώς ένιωθαν κάποιοι που δεν είχαν δει ποτέ νύχτα στη ζωή τους, στην προοπτική της πρώτης τους έκλειψης ηλίου... Αλλά το πήγες αλλού... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted February 12, 2011 Author Share Posted February 12, 2011 Ευχαριστώ για την άμεση ανταπόκριση, Κέλλυ, το εκτιμώ αφάνταστα. Μην ανησυχείς για το «θάψιμο», δεν το βλέπω έτσι και θέλω να ξέρω τι είναι αυτό που λείπει από τις ιστορίες μου. Όντως, γι' αυτό με το συναίσθημα, για κάποιο λόγο δυσκολεύομαι να μπω στη θέση του χαρακτήρα, να το πω, και οι όποιες συναισθηματικές φορτίσεις/εκφορτίσεις περνιούνται επιφανειακά. Αλλά, πλιζ, μη μου πεις να διαβάσω Άρλεκιν για να πάρω ιδέες :tongue: (Αυτό για το διαγωνισμό τού σεξ, δεν ήθελα να βάλω σκηνή σεξ). Για τη σχέση Κόνης-Τζο δεν αναφέρομαι πουθενά άμεσα για να δείξω την αποξένωση που υπάρχει ανάμεσά τους. Το λέω, όμως, έμμεσα στο 1ο κεφάλαιο εκεί που η Κόνη σκέφτεται για τη μετακόμιση λόγω της νέας δουλειάς τού συντρόφου της, και στο 2ο κεφάλαιο εκεί που ο Τζο θέλει τα πράγματα να πάνε καλά στη νέα του δουλειά. Ίσως να μην γίνεται τελείως ξεκάθαρο, αλλά είναι μια νύξη. Και πάλι ευχαριστώ για την ανάγνωση και το σχόλιο. Καλή συνέχεια! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Big Fat Pig Posted February 15, 2011 Share Posted February 15, 2011 [...]Αλλά, πλιζ, μη μου πεις να διαβάσω Άρλεκιν για να πάρω ιδέες :tongue: [...] Αν θες τη γνώμη ενός τεμπέλη (Ψιτ! Καλέ! Wordsmith, καλά το λέω; ) ψηλομύτη καλλιτέχνη -εγώ είμαι αυτός- θα σου πρότεινα μπόλικη ελληνική πεζογραφία. Και ειδικότερα θα 'λεγα να δοκιμάσεις από μεταπολεμικούς μέχρι σύγχρονους, ώστε να έχεις μια αρκετά μεγάλη γκάμα γλωσσικών και εκφραστικών ερεθισμάτων. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted February 15, 2011 Author Share Posted February 15, 2011 Η αλήθεια είναι ότι από ελληνική πεζογραφία έχω διαβάσει ελάχιστα κι αποκλειστικά σύγχρονους συγγραφείς, με εξαίρεση τη Φόνισσα. Θέλω κάποια στιγμή να πιαστώ και με παλιότερους, αλλά μάλλον είμαι σε αυτό το κλαμπ των τεμπέληδων. Να δούμε πότε θα 'ρθει η όρεξη... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Paris60 Posted March 9, 2011 Share Posted March 9, 2011 Φίλε mesmer, να σου εκφράσω κι εγω τα συγχαρητήρια μου για την πολυ ομορφη ιστορια! Πιστευτοι χαρακτηρες, αρκετο συναισθημα και ιδανικο τελος! Σιγουρα μια απο τις αγαπημενες μου,αν οχι η αγαπημενη μου, ιστοριες του φορουμ! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted March 9, 2011 Author Share Posted March 9, 2011 Ευχαριστώ για τα καλά λόγια, Πάρη! Χάρηκα που σου άρεσε τόσο η ιστορία μου. Καλή συνέχεια! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mors Planch Posted March 9, 2011 Share Posted March 9, 2011 Πολύ καλά γραμμένο. Για το χαρακτηρισμό σαν σκληρή ΕΦ θα διαφωνήσω ωστόσο. Η φυσική/αστρονομία του απλά δεν στέκεται με το φίλο μας να υποτίθεται ότι παρατηρεί κάτι έξω από το ορατό σύμπαν και εξ ορισμού παλιότερο από αυτό. Ή να φοβάται για τα θραυσματα... Αλλά έχει στα αλήθεια σημασία αν είναι σκληρή ΕΦ η όχι; Όταν το νόημα και το κέντρο της ιστορίας είναι η Κόνη και πως την χάνει ο φίλος μας; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted March 9, 2011 Author Share Posted March 9, 2011 Το ΕΦ κομμάτι της ιστορίας είναι ακριβώς αυτό, η παρατήρηση ενός αντικειμένου εκτός του γνωστού σύμπαντος. Όπως είπα και παραπάνω, αυτή είναι μία από τις επιστημονικές ατασθαλίες της ιστορίας, καθώς δεν ξέρω κατά πόσο είναι αυτό δυνατό. Πάντως, αν υπάρχει κάτι έξω από το δικό μας σύμπαν, θα ήταν ωραίο να μπορούσε να μας αποκαλυφθεί με αυτόν τον τρόπο. Από εκεί και πέρα, προσπάθησα να είναι οι επιστημονικές αναφορές όσο το δυνατό πιο έγκυρες, για τη μεγαλύτερη αληθοφάνεια της ιστορίας. Ευχαριστώ πολύ που διάβασες την ιστορία και για το σχόλιο, Δημήτρη! Καλό βράδυ! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cyrano Posted March 10, 2011 Share Posted March 10, 2011 Γενικά με κάλυψαν οι προηγούμενοι. Στρωτή ιστορία, ενδιαφέρουσα, κάπως συμπυκνωμένη, 'βιαστική'. Θα προτιμούσα να είχαν αναπτυχθεί περισσότερο οι χαρακτήρες κι η σχέση μεταξύ τους. Δίνοντας τόσες πολλές επιστημονικές πληροφορίες μέσα σε μόλις 8 σελίδες, αναγκαστικά η δυναμική των χαρακτήρων πέφτει σε κάποια κλισέ. Κι αν η απειλή είναι πραγματική, θα έρθει εντελώς απροειδοποίητα. Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, άνθρωποι σαν κι εμάς είναι η μόνη ελπίδα για την Γη. Και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Γιατί είναι η μόνη ελπίδα και με ποιο τρόπο; Επίσης νομίζω ότι η υπόνοια απειλής καταστροφής της γης είναι τόσο βαρύνουσα που αποπροσανατολίζει, έστω και προσωρινά τον αναγνώστη, αποδυναμώνοντας το τέλος Εφόσον ο ιερέας αναφέρεται στη φλεγόμενη βάτο, η Κόνη, αν είναι πραγματικά πιστή, διαπράττει κολάσιμη πράξη με την αυτοκτονία της. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted March 10, 2011 Author Share Posted March 10, 2011 Ευχαριστώ για το σχόλιο, Ποθητέ! Όντως είναι συμπυκνωμένη, επειδή δεν ήθελα να βγει πολύ μεγάλη. Προτίμησα μικρά κεφάλαια με μπόλικες πληροφορίες, γι' αυτό και πέσανε λίγες παραπάνω οι επιστημονικές αναφορές. Αν υπάρχει μια απειλή από το διάστημα οι αστρονόμοι είναι αυτοί που θα πρέπει να την εντοπίσουν έγκαιρα και να προειδοποιήσουν. Απ' αυτήν την άποψη είναι η μόνη ελπίδα. Η αναφορά για την απειλή της καταστροφής της Γης έγινε για να τονίσει τον φόβο για κάτι που ήταν εντελώς άγνωστο. Η Κόνη δεν είναι πιστή. Χρησιμοποίησε την εκκλησία σαν καταφύγιο για το δράμα που περνάει. Καλό βράδυ! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.