Μόνος στο δάσος.

[kalanapathw]

Όνομα Συγγραφέα: kalanapathon

Είδος:τρόμος, επιμεληθούν Βία; πολύ λίγο αιματάκι.

Σεξ; μπααα....

Αριθμός Λέξεων: 973

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: πήγαινε για το ffl αλλά ήμουν out of time, οπότε αποφάσισα να το κρατήσω λίγο για να το επιμεληθώ (μιάς και αυτό είναι το πρόβλημα μου)

Μόνος στο δάσος

Ο αέρας, πέρναγε δυνατά μέσα από τα φυλλώματατων δέντρων, αφήνοντας το υπόκωφο βουη

τότου να γεμίσει το άδειο και χορταριασμένο έδαφος που βρισκόταν ξαπλωμένος οΝίκος.

 

Ο άνδρας αναδεύτηκε αφήνοντας ένα μουρμουρητόπόνου να ανακατευτεί με το βουητό του αέρα. Το χέρι του χάιδεψε τα πλευρά του,και ένιωσε το αίμα του ζεστό να κυλάει και να ποτίζει το παγωμένο έδαφος. Προσπάθησενα αφουγκραστεί το πράγμα που του είχε επιτεθεί, αλλά το σφύριγμα του ανέμου δεν του επέτρεπε να εντοπίσει τον γρήγορο βηματισμό του πλάσματος.

 

Ένα μικρό μειδίαμα εμφανίστηκε στο πρόσωπο του, αλλά ένας μορφασμός πόνου το έσβησε γρήγορα. Θυμήθηκε τότε που ήταν παιδί. Τότε που ο «μικρός» Νίκος έτρεχε αμέριμνος μέσα στο δάσος και καθόταν οκλαδόν, περιμένοντας να ακούσει αυτό το «μαγικό» σφύριγμα του ανέμου, δημιουργώντας μέσα στο μυαλό του χιλιάδες εικόνες από νεράιδες που έπαιζαν τους αυλούς τους. Όμως τώρα αυτό το σφύριγμα του θύμιζε την καυτή ανάσα που ένοιωσε πριν από λίγη ώρα πίσω του. Την ανάσα που έκανε την αδρεναλίνη του να πεταχτεί στα ύψη και τον ανάγκασε να παρατήσει το τσεκούρι του και να αρχίσει να τρέχει στα τυφλά μέσα στο σκοτεινό δάσος.

 

Αναθεμάτισε τον εαυτό του σιγανά. Δεν έπρεπε να πετάξει το τσεκούρι του. Ίσως το πλάσμα λιγοψυχούσε αν καθόταν μπροστά του με την λεπίδα του να κινείται απειλητικά προς το μέρος του.

 

Προσπάθησε να φέρει στο μυαλό του κάποια εικόνα του πλάσματος, αλλά το θολωμένο του μυαλό, δεν τον άφηνε να θυμηθεί τίποτα. Έκλεισε για λίγο τα μάτια του προσπαθώντας να βάλει μια τάξη στις αναμνήσεις του.

 

Ήταν σίγουρος ότι ήταν Παρασκευή. Είχε έρθει στο εξοχικό του για να ξεκουραστεί το σαββατοκύριακο, επειδή η δουλειά του σαν βιβλιοθηκάριος αυτή τηνεβδομάδα ήταν μια κόλαση. Το εξοχικό του βρισκόταν περίπου τετρακόσια χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα και ήταν το τελευταίο σπίτι σε ένα μικρό οικισμό στους πρόποδες του Ολύμπου. Είχε φύγει μόλις τελείωσε την δουλειά και έφτασε εκεί μόλις ο ήλιος είχε δύσει για τα καλά. Από εκεί και πέρα το μυαλό του δεν του επέτρεπε να κάνει κάποια άλλη σκέψη.

 

Άνοιξε πάλι τα μάτια του και ακούμπησε ξανά την πληγή στα πλευρά του. Αν και ο πόνος από το άγγιγμα τον έκανε να ζαλιστεί, διαπίστωσε ότι η αιμορραγία είχε αρχίσει να περιορίζεται. Έκλείσε πάλι τα μάτια του, κάνοντας μια ακόμα απόπειρα να θυμηθεί τι έγινε όταν έφτασε στο εξοχικό.

 

Θυμήθηκε ότι είχε πολύ κρύο. Κατέβηκε από το σαραβαλιασμένο αυτοκίνητο του, πήρε την βαλίτσα του και σχεδόν τρέχοντας μπήκε μέσα στο σπίτι. Το μυαλό του κόλλησε πάλι, «γιατί κρατούσα το τσεκούρι;» είπε σιγανά μέσα από τα δόντια του.

 

Μια ανάμνηση ξεπήδησε μέσα από το μυαλό του, του έλυσε την απορία.

 

Είδε τον εαυτό του να ψάχνει στην παλιά αποθηκούλα για ξύλα. Όμως ήταν άδεια, πήρε τότε το τσεκούρι που ήταν ακουμπισμένο δίπλα από την αποθήκη και κατευθύνθηκε στο δάσος. Ήξερε ότι η υλοτομία σε αυτή την περιοχή ήταν απαγορευμένη αλλά λίγα κλωνάρια θα έκαναν την δουλειά τους για το βράδυ.

Αύριο το πρωί θα πήγαινε στην Κατερίνη να ανανεώσει τα αποθέματα του σε ξυλεία.

Το μόνο πράγμα που δεν θυμόταν τώρα ήταν το πλάσμα. Η αλήθεια ήταν ότι τον είχε αιφνιδιάσει. Καθώς περπατούσε ανάμεσα από τα δέντρα ένοιωσε την καυτή του ανάσα στο σβέρκο του και άρχισε να τρέχει σαν τρελός μέσα στο δάσος. Θυμήθηκε ότι καθώς έτρεχε, ένοιωσε ένα τράνταγμα στα πλευρά του και μία υπεράνθρωπη δύναμη τον πέταξε λίγα μέτρα πιο πέρα, στο ξέφωτο που τώρα χυνόταν το αίμα του.

 

Προσπάθησε να συγκεντρωθεί στην στιγμή της επίθεσης. Ίσως εκείνη την στιγμή κάπου στο μυαλό υπήρχε μια εικόνα, έστω και θολή, του πλάσματος. Τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα, επιτέλους είχε την ανάμνηση που ήθελε. Όταν ένοιωσε τα πλευρά του να μουδιάζουν, με την άκρη του ματιού του είδε ένα μεγάλο κεφάλι λύκου να έχει μπήξει τα δόντια του στην σάρκα του.

 

Ήξερε ότι στην περιοχή που ήταν το εξοχικό του, οι οικολόγοι είχαναπελευθερώσει ένα μεγάλο κοπάδι λύκων. Μάλλον είχε την ατυχία να «συστηθεί» μεέναν από αυτούς. Άφησε για λίγο τον εαυτό του ελεύθερο και σήκωσε το βλέμμα του στον σκοτεινιασμένο ουρανό. Το φεγγάρι κρυβόταν πίσω από μία συστάδα μεγάλων πεύκων και η σκιές που δημιουργούσε το φως του έπεφταν πάνω στο σώμα του.

 

Ενστικτωδώς πλησίασε το χέρι του πάλι προς την πληγή, με τα ακροδάκτυλατου παραμέρισε το σχισμένο μπουφάν και την διαλυμένη μπλούζα του. Κανονικά σε αυτό το σημείο θα έπρεπε να ένοιωθε το αίμα του να κυλάει και τον πόνο να τρυπάει το μυαλό του. Όμως τίποτα από αυτά δεν έγινε, ψαχούλεψε και άλλο το δέρμα του γύρω από τα σχισμένα ρούχα. Η πληγή από το δάγκωμα του λύκου είχε επουλωθεί. Παραξενεύτηκε και σήκωσε το βλέμμα του πάλι στον ουρανό. Το φεγγάρι είχε ξεφύγει από το εμπόδιο τον πεύκων, και τώρα μπορούσε καθαρά να δει τον ολόγιομο δίσκο να απλώνει το λευκόχρυσο φως του πάνω του.

 

 

«Πανσέληνος» σκέφτηκε ο Νίκος,«Μια τέλεια πανσέληνος» αντήχησε μια βραχνή φωνή μέσα στο μυαλό του. Ο Νίκος έστεψετο βλέμμα του προς μια συστάδα δέντρων στα δεξιά του. Δύο λευκά γυαλιστεράμάτια κρυβόντουσαν πίσω από τα δέντρα.

 

«Καλώς ήρθες» αντήχησε πάλι η φωνήμέσα στο μυαλό του Νίκου και πλάσμα εξαφανίσθηκε μέσα στο δάσος αθόρυβα, όπωςείχε έρθει.

 

Ο Νίκος κοίταξε άλλη μια φορά την πανσέληνο, ο τρόμος και η θολούρα που είχε πριν λίγο, είχαν χαθεί. Την θέση τους είχαν πάρει η γαλήνη και η ευφορία.

 

«Μια τέλεια πανσέληνος..» σκέφτηκε ο Νίκος.

 

Ένοιωσε το σώμα του να πυρώνεται, τους μυς του να πρήζονται. Το δέρμα του άρχισε να σχίζεται καθώς τα κόκαλα μεγάλωναν κάτω από τους ιστούς του.

 

Άρχισε να κραυγάζει από τον πόνο, όμως οι κραυγές του δεν μπορούσαν να νικήσουν το σφύριγμα του ανέμου. Απότομα ο αέρας κόπασε, το σφύριγμα του έγινε ένα απλό μουρμουρητό. Μέσα από το ξέφωτοτου δάσους το ουρλιαχτό ενός λύκου σηκώθηκε προς την πανσέληνο και γλίστρησε αθόρυβα μέσα στο δάσος για να συναντήσει τον δημιουργό του.

 

 

kalanapathon

 

 

 

 

 

 

[Mesmer]

Ωραία ιστοριούλα. Είναι καλά γραμμένη κι έχει μια επιβλητική, τρομακτική ατμόσφαιρα.

Το μόνο αρνητικό της είναι ότι η αναφορά

στον λύκο την κάνει προβλέψιμη, ως προς την κατεύθυνσή της.

 

Ως εναλλακτική πορεία, θα μπορούσες να τοποθετήσεις το εξοχικό κάπου στην βορειοδυτική Πίνδο, τον Νίκο να του επιτιθόταν μια αρκούδα και τελικά να μετατρεπόταν σε αρκουδάνθρωπος

 

 

Πολύ καλή προσπάθεια, κρίμα που δεν μπόρεσε να είναι μέσα στις συμμετοχές του διαγωνισμού.

 

 

[kalanapathw]

χαχα πολύ καλή η εναλλακτική διαδρομή mesmer.

 

το θέμα είναι ότι η ιστορίες που έχουν να κάνουν με

 

λυκανθρώπους , βρικόλακες κλπ κλπ

 

είναι εύκολα προβλέψιμες πλέον, εφόσον έχουν γραφτεί 1000000+ ιστορίες.

[Tiessa]

Νομίζω πως δεν ήταν κακό που κράτησες την ιστορία εκτός διαγωνισμού και την επιμελήθηκες.

Έχασες βέβαια πιθανόν κάποια παραπάνω σχόλια και τον ενθουσιασμό του παιχνιδιού, αλλά κέρδισες σαφώς σε ποιότητα γραφής.

Εδώ έχουμε μια αξιοπρεπή ιστορία, η οποία είναι και αξιοπρεπώς γραμμένη. (Κάτι λίγα προβληματάκια πρέπει να είχες κι εσύ με τα κενά λόγω μεταφοράς από word, αλλά δεν ήταν πολύ σημαντικά).

Μπορεί το θέμα να μην είναι βέβαια πρωτότυπο, αλλά αυτό δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία, από τη στιγμή που είναι επαρκής και εκπληρώνει το σκοπό της.

 

Να πω ότι η πρόταση του Mesmer είναι πολύ καλή. Πράγματι αν την υιοθετήσει κανείς, μπορεί να εισαγάγει ένα καινούργιο γύρισμα στον κλασικό μύθο. Και φυσικά, αν δεν θέλεις να την υιοθετήσεις

 

 

μπορείς πολύ απλά να μην αναφέρεις τι ήταν το πλάσμα που τον δάγκωσε μέχρι την τελευταία στιγμή ή και ακόμη παραπέρα. Δεν χρειάζεται καν να πεις για το κοπάδι των λύκων των οικολόγων.

Αν μάλιστα κρύψεις τη φύση του πλάσματος μέχρι το τέλος μπορεί να μην είναι ποτέ εντελώς σίγουρος ο αναγνώστης ποιον δημιουργό πήγε να συναντήσει ο Νίκος.