Ο Αρχιδαίμονας της Στάχτης - Μέρος 1ο, Κεφ. 1-6 & Μέρος 2ο, Κεφ. 1

[Alexz]

Όνομα Συγγραφέα:Αλέξανδρος Ίτσιος

Είδος: (ηρωική φαντασία, επιστημονική φαντασία, τρόμος)

Βία; (Ναι)

Σεξ; (Όχι)

Αριθμός Λέξεων: 3.141

Αυτοτελής; (Οχι. Μέρος 1ο Κεφ 1ο)

Σχόλια: (Το παρακάτω -όπως και τις περισσότερες ιστορίες-, την έγραψα πριν από 5 - 6 χρονάκια, όταν ήμουν πιο νέος και έγραφα σχεδόν καθημερινά.)

Κεφ 1

 

 

 

 

 

 

Όποιος σπέρνει κακά,κακά κέρδη θα θερίσει.

Όποιος πάθει όσα έκανε,σωστή θα ΄ναι η κρίση.

Απόσπασμα από ποίηματης Γης

 

 

 

 

Ένιωσε το παγωμένο νερό να διαπερνάτο σώμα του. Είχε αρκετή ώρα που πάλευε με τα χειμωνιάτικα κύματα. Αν τα χέριατου δεν είχαν αυτά τα καταραμένα δεσμά, τότε θα είχε φτάσει στην ακτή.

 

Οποιοσδήποτε κοινός άνθρωπος θα είχεπεθάνει από το κρύο νερό, αλλά το μίσος του, δεν του επέτρεπε να σταματήσει.Είχαν σκοτώσει μπροστά στα μάτια του τους γονείς του και είχαν αιχμαλωτίσει τιςαδερφές του.

 

Μετά από μερικά δευτερόλεπτα πουφάνταζαν με ώρες, έπεσε πάνω σε ένα αιχμηρό ύφαλο. Μόνο από θαύμα δεν έσπασεκάποιο οστό ή δεν έκοψε κάποιο καίριο αγγείο.

 

Σκαρφάλωσε στην κορυφή του, καθώςτον έδερναν τα κύματα και έκοψε τα δεσμά του. είχε αρκετή απόσταση από τηνακτή. Οι δυνάμεις του τον εγκατέλειπαν και κατάλαβε πως δεν θα τα κατάφερνε.Συνέχισε όμως να ερευνεί το γύρω μέρος, μέχρι που είδε έναν αρκετά μεγάλοβράχο, ακριβώς από πίσω του, μόλις μερικά μέτρα απόσταση από τον ύφαλο.

 

Χωρίς να το καλοσκεφτεί, έπεσε ξανάστην απειλητική θάλασσα και με όσες δυνάμεις του είχαν απομείνει ξεκίνησε έναναπελπισμένο αγώνα για να φτάσει στον τεράστιο βράχο. Το πείσμα τουανταγωνιζόταν τον βίαιο άνεμο, που θα τον οδηγούσε μακριά από το βράχο, -που τώραέμοιαζε με την προσωποποίηση της σωτηρίας του- μέσα στα έγκατα ενός υγρούτάφου, του δικού του.

 

Όταν κατάφερε να φτάσει τελικά στοστόχο του, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να ξανακοιτάξει την ακτή. Το βλέμματου γέμισε με απελπισία διότι, ακόμη και αν δεν αρρώσταινε, δεν υπήρχεπερίπτωση με αυτές τις κακουχίες να κολυμπήσει και να φτάσει ζωντανός μέχρι ταπαράλια.

 

Η βροχή του μαστίγωνε επίμονα τοπρόσωπο και έπρεπε να βρει τώρα ένα μέρος για να κρυφτεί και να περάσει τοβράδυ. Η ματιά του έπεσε σε μια εγκοπή του βράχου, που θα μπορούσε να τονφιλοξενήσει για αυτή τη καταραμένη νύχτα. Το πρωί θα προσπαθούσε να βρει μιαλύση για να ξεφύγει.

 

Σύρθηκε μέχρις εκεί και αφού μπήκεμέσα, κουλουριάστηκε για να ζεσταθεί. Κρύωνε τρομερά και αποφάσισε να βγάλειόλα του τα ρούχα και να παραμείνει γυμνός. Έκανε να ξαπλώσει προς τα πίσω καινα ξεκουραστεί, όταν συνειδητοποίησε ότι το πίσω μέρος ήταν ανοιχτό.

 

Χωρίς να το καταλάβει, έπεσε προς ταπίσω και έχασε τις αισθήσεις του. Δεν κατάλαβε πόση ώρα πέρασε όταν βρήκε τιςαισθήσεις του. βρέθηκε σε μια αρκετά ευρύχωρη σπηλιά. Σε όλο το δάπεδο υπήρχανσταλαγμίτες, ενώ όταν κοίταξε πάνω, είδε όλη την οροφή γεμάτη από σταλακτίτες.Οι σταγόνες έπεφταν από το δάπεδο προς την οροφή.

 

«Πωςείναι δυνατόν;» συλλογίστηκε «Οισταλαγμίτες να υπάρχουν στο έδαφος και στην οροφή οι σταλακτίτες;».

 

Υπήρχε ανάμεσα στους σταλαγμίτες έναμικρό μονοπάτι. Αποφάσισε να προχωρήσει προς το μέρος του. Δεν είχε άλλωστεάλλη επιλογή. Το μέρος από όπου είχε πέσει φαινόταν να είναι τουλάχιστον διακόσιαμέτρα ψηλό. «Πως επέζησα από μια τέτοια πτώση;» αναρωτήθηκε. Δεν ήταν δυνατόννα επιζήσει κανένα πλάσμα από τέτοιο άλμα.

 

Μετά από λίγη ώρα, έφτασε μπροστάαπό ένα τεράστιο, μαύρο αντικείμενο. Στα αριστερά και δεξιά του, είχε δύοπερίεργα μαύρα φτερά, που δεν είχε ξαναδεί στη ζωή του. Πλησίασε λίγο πιοκοντά. Το αντικείμενο ήταν λίγο πιο ψηλό και πιο πλατύ από αυτόν. Αυτό που δενκατάλαβε ήταν για πιο λόγο το αντικείμενο αυτό, ήταν γυρισμένο ανάποδα.

 

«Μήπως εγώ είμαι ανάποδα και όχι ησπηλιά;» είπε περισσότερο με τη μορφή δήλωσης, παρά της ερώτησης. Γύρισε καικοίταξε το μέρος από όπου είχε έρθει και είδε πως δεν υπήρχαν σταλαγμίτες στοέδαφος, αλλά οι σταλακτίτες στην οροφή δεν είχαν εξαφανιστεί.

 

«Τι γίνεται εδωωωώ» ούρλιαξε μεαγωνία και ασυναίσθητα έκλεισε τα μάτια του, τη σκέψη του και τις αισθήσεις τουπρος κάθε εξωγενή παράγοντα. Το έκανε συχνά αυτό όταν ήταν μικρός και τονμάλωναν οι γονείς του. Μπορούσε να καθίσει σε αυτή τη μορφή λήθης για αρκετήώρα. Αυτή τη φορά σκέφτηκε να μείνει έτσι για πάντα. Δεν ήθελε άλλο να πονέσει.Είχε βαρεθεί, κάτι όμως τον προέτρεψε αν ξεφύγει από τη δειλία του και νααντιμετωπίσει αυτό που είχε μπροστά του.

 

Άνοιξε λοιπόν τη σκέψη του και τιςαισθήσεις του, σε αυτό που είχε μπροστά του. Η σκέψη του υπερίσχυε τώρα τωναισθήσεων και κατάλαβε πως η σπηλιά δεν ήταν τόσο μεγάλη όσο νόμιζε. Για τηνακρίβεια δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα ευρύχωρο δωμάτιο, ενώ το μέρος απόόπου είχε πέσει, δεν ήταν ψηλότερο από δύο μέτρα. Σταλακτίτες και σταλαγμίτεςδεν υπήρχαν, ενώ το περίεργο αντικείμενο δεν ήταν γυρισμένο ανάποδα τώρα.

 

Ακριβώς μέσα από το αντικείμενοπετάχτηκε ένα πνεύμα, με σκισμένο, κόκκινο μανδύα, ενώ το κεφάλι και τα χέριατου ήταν σκελετωμένα. Στο κάτω μέρος του δεν υπήρχαν πόδια, αλλά η συνέχειακόκκινου μανδύα. Χίμηξε κατά πάνω του και μόλις έφτασε μισό μέτρο από αυτόν,έπεσε πάνω σε έναν αόρατο τοίχο και εξαφανίστηκε.

 

Μέσα από το αντικείμενο άκουσεκάποιον να μιλάει σε μια αρχαιότερη μορφή της γλώσσας που μιλούσε και ο ίδιος.Αυτή η αρχαία γλώσσα μιλιόταν στην περιοχή του, πριν από μία χιλιετία περίπου.Η φωνή του είπε τα παρακάτω, σαν να ακουγόταν αχνά μέσα στο νου του: «Σε κάθεγενιά που γεννά αυτό το σύμπαν, εμφανίζεται μόνο ένας με τέτοια δύναμη και μόνοένας κάθε χιλιάδες χρόνια έχει τη δύναμη να την ελέγξει και αυτός βρέθηκεμπροστά μου, σε χαιρετώ λοιπόν, Γιε του Γεννήτορα».

 

Ο Νάροκαρντ, πισωπάτησε ότανκατάλαβε ότι αυτή η φωνή δεν ήταν ψευδαίσθηση ή παραίσθηση, αλλά πραγματική.Μπορούσε να αντιμετωπίσει κάτι το ψεύτικο, αλλά η πραγματικότητα ήταν ένα άλλοθέμα. Παρόλα αυτά, δεν θα υποχωρούσε τώρα.

 

«Ο πατέρας μου δεν είχε ποτέ αυτό τοόνομα, ούτε τέτοιο τίτλο κάποιος άλλος από την οικογένεια μου» είπε προς τοαντικείμενο. Ο Νάροκαρντ, ένιωσε το πλάσμα μέσα στο αντικείμενο να γελά, μέχριπου άκουσε το γέλιο να έρχεται στα αυτιά του.

 

«Έρχομαι από έναν πλανήτη πουονομάζεται Γη και προφανώς είναι άγνωστος σε εσένα Γιε του Γεννήτορα».

 

«Για πιο λόγο με λες Γιο τουΓεννήτορα; Ποιος είναι αυτός επιτέλους;»

 

«Συγχώρα με φίλε μου, αλλά είναιαναμενόμενο να έχεις τέτοιες ερωτήσεις. Ξεχάστηκα πως οι Γιοι του Γεννήτορα δενέχουν αναμνήσεις. Άκου λοιπόν την ιστορία του Γεννήτορα. Αυτό δεν είναι τοπραγματικό του όνομα, αλλά ένας τίτλος που του δόθηκε λόγω της μοναδικής τουιδιότητας.

 

»Όπως σου είπα και πριν, έρχομαι απόέναν πλανήτη που ονομάζεται Γη. Αυτός ο πλανήτης είναι εκεί όπου γεννήθηκανόλοι οι άνθρωποι του σύμπαντος. Όπως και εδώ, οι άνθρωποι ανέπτυξαν πολιτισμούςκαι τεχνολογία πέρα από κάθε όρια. Κατέκτησαν τα πέρατα του σύμπαντος καιέφτιαξαν ομοσπονδίες και συμμαχίες τρομερές, όπως επίσης και εχθρούς.

 

»Όπως είναι φυσικό, ο άνθρωποςκαταστρέφει το μέρος όπου βρίσκεται και έπειτα μετακινείται κάπου αλλού. Αυτόέγινε και με τον πλανήτη που φιλοξένησε πρώτος τους ανθρώπους. Η Γη μολύνθηκεσε τέτοιο βαθμό, που σχεδόν κανένα πλάσμα δεν μπορούσε να επιβιώσει. Οιπλούσιοι όπως ήταν φυσικό έφυγαν προς άλλους πλανήτες που ήδη κατοικούνταν, ενώοι ελάχιστοι υπόλοιποι που έμειναν, ήταν καταδικασμένοι να πεθάνουν.

 

»Δεν ξέρω πως και γιατί, αλλάεμφανίστηκε στον πλανήτη Γη μια σφαίρα, η οποία ονομάζεται Σκοτεινή Σφαίρα.Αυτή έδωσε στους εναπομείναντες κατοίκους τρομερές δυνάμεις, δυνάμεις θεϊκές,οι οποίες δεν μπορούν να συγκριθούν με τίποτα σε αυτό το σύμπαν ή σεοποιαδήποτε άλλη διάσταση, ώστε να την προστατεύουν, προστατεύοντας τον πλανήτη.

 

»Οι θεοί αυτοί ονομάζονται Σελτμάρικαι αν και θεοί έχουν δύο αδυναμίες. Η πρώτη είναι ότι δεν μπορούν ναεγκαταλείψουν τον πλανήτη Γη. Η δεύτερη είναι ακόμη πιο ειρωνική. Αν δενθελήσουν να αποκτήσουν παιδιά και κατά επέκταση εγγόνια, τότε παραμένουναθάνατοι. Αν και όταν αποκτήσουν εγγόνια όμως, αυτοί οι ίδιοι πεθαίνουν.

 

»Οι ετοιμοθάνατοι θεοί μεταφέρονταισε έναν τεχνητό δορυφόρο της Γης, που ονομάζεται Διαστημικός Άδης. Εκεί ταετοιμοθάνατα σώματα των Σελτμάρι επεξεργάζονται και δημιουργούνται οι Σελτούρι,οι οποίοι έχουν υποδεέστερες δυνάμεις, αλλά παραμένουν αθάνατοι. Ότι είναιαθάνατο όμως δύσκολα αναπαράγεται και έτσι λοιπόν η Σκοτεινή Σφαίρα μας κάνειόλους στείρους.

 

»Επίσης χάνουμε ένα μεγάλο μέρος τωναναμνήσεων μας και δεν μπορούμε ούτε καν να θυμηθούμε τα παιδιά μας ότανπεθαίνουν και γίνονται Σελτούρι. Οι Σελτούρι λοιπόν είμαστε έκπτωτοι θεοί,δαίμονες του παρελθόντος. Οι περισσότεροι ζουν μέσα στον Διαστημικό Άδη ή στουςδιπλανούς πλανήτες, ενώ ελάχιστοι αποφασίζουν να μπουν σε αυτό το αντικείμενο,το οποίο ονομάζεται Διαστημικό Φέρετρο με τα φτερά νυχτερίδας και στέλνονται σεόλο το σύμπαν και πέρα από αυτό για να ταξιδέψουν.

 

»Φυσικά δεν ξέρεις τι σημαίνειφέρετρο, μιας και σύμφωνα με τις παραδόσεις σας, οι νεκροί θάβονται σε τάφους ήκαίγονται. Στη Γη όμως, ήταν παράδοση να τοποθετούνται σε αυτά τα αντικείμεναπου ονομάζονται φέρετρα και ύστερα να θάβονται. Η νυχτερίδα είναι επίσηςάγνωστο για εσένα. Είναι λοιπόν ένα είδος ιπτάμενου θηλαστικού της Γης. Τα φτεράτου ήταν τρομακτικά ανέκαθεν στις παραδόσεις των Γήινων και είχαν συσταθείαμέτρητοι μύθοι, για αυτό και τους τοποθετήσαμε οι Σελτούρι στα πλαϊνά τωνδιαστημικών μας φέρετρων».

 

«Παρόλα αυτά δεν μου εξήγησες γιαπιο λόγο είμαι ένας Γιος».

 

«Συγχώρα με Γιε του Γεννήτορα. Τοπαρελθόν με συνεπήρε και βγήκα από το θέμα που σε αφορά, αλλά δεν είναι δυνατόννα αναφερθώ στον Γεννήτορα, χωρίς να αναφερθώ στη Γη και στους περίεργους προςεσένα κατοίκους του.

 

»Ο Γεννήτορας λοιπόν ήταν έναςΣελτούρι, ο οποίος όπως και εγώ αποφάσισε να ταξιδεύσει στο σύμπαν. Δεν γνωρίζωπως, αλλά κατάφερε να αναπτύξει διάφορες ιδιότητες και μια από αυτές ήταν ηιδιότητα να αναπαράγεται. Οι ψυχικές δυνάμεις του λοιπόν μεταφέρθηκαν απόαπόγονο σε απόγονο και να που σήμερα βρίσκομαι μπροστά σε έναν από αυτούς».

 

«Και που βρίσκεται τώρα αυτός οΓεννήτορας;» ρώτησε ο Νάροκαρντ με πραγματική απορία.

 

«Κανείς δεν ξέρει. Αναλογίσου πως ωςΣελτούρι υπάρχω εδώ και επτακόσιες χιλιάδες χρόνια και ακόμη και τότε πουδημιουργήθηκα, ο Γεννήτορας ήταν κάτι σαν μύθος».

 

Ο αριθμός της ηλικίας αυτού τουπλάσματος ακούστηκε εξωπραγματικός. Τι στο καλό σε ολόκληρο το σύμπαν θα μπορούσενα ζήσει τόσο πολύ; Οι θεοί και οι δαίμονες μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν κάτι τοαπλησίαστο για αυτόν και να που τώρα είχε μπροστά του έναν δαίμονα.

 

«Σε ευχαριστώ για την ιστορία σουγέροντα, αλλά δεν έχω ψυχικές δυνάμεις. Απλώς κατάφερα να αναχαιτίσω τιςψεύτικες επιθέσεις σου. Ξέρω καλά πως έχεις και άλλες δυνάμεις πέρα από κάθεμου φαντασία».

 

Ένιωσε τώρα τον γεροδαίμονα να κουνάμέσα από το φέρετρο του το κεφάλι καταφατικά. «Έχω δυνάμεις που είναι πέρα απόκάθε φαντασία, δυνάμεις που θα σε βοηθούσαν να πάρεις την εκδίκηση που ποθείςΝάροκαρντ, αλλά μάθε ότι όλα έχουν ένα κόστος. Μάθε πως δεν είμαιαγαθοδαίμονας, ούτε κακοδαίμονας, αλλά ένας ουδέτερος δαίμονας.

 

«Δεν καταλαβαίνω. Όλοι οι δαίμονεςδεν είναι κακοί;»

 

«Υπήρχε ένας πολιτισμός στη Γη, πουαναπτύχθηκε σε μια περιοχή που ονομαζόταν Ελλάς. Εκεί πέρα οι δαίμονες είχαντην έννοια ότι είναι υποδεέστεροι των θεοτήτων και δυνατότεροι από τουςανθρώπους ή ακόμη και από τους ήρωες ή ότι ο δαίμονας πήγαζε από το θεό.

 

»Ένας καλός δαίμονας λοιπόν ονομαζόταναγαθοδαίμονας, ενώ ο κακός κακοδαίμονας. Οι ουδέτεροι δαίμονες, απλά είχαν τηνονομασία δαίμονες. Σε αυτή την αρχή βασιζόμαστε και εμείς οι Σελτούρι. Είμαιένα δαίμονας. Μάθε όμως ότι οι μεγάλες δυνάμεις είναι μεγάλη ευθύνη. Αν καιείσαι ένας γιος του Γεννήτορα, δεν είμαι σίγουρος αν θα χειριστείς αυτή τημεγάλη δύναμη».

 

«Δώσε μου αυτή τη δύναμη γέροντα καιμη σε νοιάζει το κόστος. Είναι δικό μου και δεν σε αφορά. Δώσε μου δύναμη καιπες μου τι θέλεις ως αντάλλαγμα».

 

«Τώρα ξέρω ότι είσαι πραγματικάανόητος Γιε του Γεννήτορα. Αν σου έλεγα πως θα ήθελα το πρώτο παιδί που θααποκτήσεις ή τη γυναίκα που θα αγαπήσεις; Είσαι το ίδιο διατεθειμένος να μου τοδώσεις για μια άσκοπη εκδίκηση; Οι δυνάμεις που θα σου δώσω, αν και μεγάλες ναξέρεις ότι δεν θα αναστήσουν κανέναν».

 

«Οι δυνάμεις που θα μου δώσεις, θασώσουν τις αδερφές μου και την τιμή της οικογενείας μου. Αν θέλεις να κάνουμεμια συμφωνία για τους απογόνους μου, τότε θα το κάνω, όταν έρθω αντιμέτωπος μεαυτό το πρόβλημα, τότε θα το αντιμετωπίσω».

 

«Αν και ηλίθιος, είσαι γενναίοςμικρέ. Οι απόγονοι σου μου είναι άχρηστοι. Εσένα χρειάζομαι. Το μόνο πουχρειάζομαι για την ακρίβεια είναι λίγο από το αίμα σου. Έστω και μία σταγόνα θαήταν αρκετή». Είπε με ανυπομονησία ο γεροδαίμονας.

 

«Τι θέλεις το αίμα μου;» είπε με μιαδόση ανατριχίλας ο Νάροκαρντ.

 

«Αν ίσχυσε με τον Γεννήτορα ότι καιμε τους Σελτμάρι, τότε ο Γεννήτορας πέθανε. Ζω εδώ και τόσες χιλιετίες. Οχρόνος δεν έχει σημασία για εμένα. Ακόμη και αν το σώμα μου καταστραφεί, τοπνεύμα μου θα συνεχίσει να υπάρχει. Αυτό που θέλω είναι να δοκιμάσω την απόλυτηλήθη και ίσως μόνο ο θάνατος να μπορέσει να μου τη δώσει. Το αίμα σου ίσως ναπεριέχει τη γονιδιακή λύση που όλοι οι Σελτούρι επιθυμούμε. Δώσε μου λίγο απότο αίμα σου και θα σου δώσω αυτό που επιθυμείς».

 

Ο Νάροκαρντ σκέφτηκε για λίγο αυτόπου ζητούσε ο γεροδαίμονας. Ίσως να ήταν κάποια παγίδα. «Πως ξέρω ότι δεν είναικάποια παγίδα;» αποκρίθηκε.

 

Η απάντηση ήρθε αμέσως. «Εσύ είπεςότι θα αντιμετώπιζες όποιο πρόβλημα παρουσιαστεί όταν αυτό έρθει. Αντιμετώπισετο λοιπόν. Άλλωστε θα θυσίαζες τους απογόνους σου αν χρειαζόταν, τώρα ανησυχείςγια μια σταγόνα από το αίμα σου. Μια σταγόνα που ξέρεις ότι μπορώ να την πάρωκαι με άλλες μεθόδους».

 

«Ας τελειώνουμε γεροδαίμονα. Πάρεαυτό που θέλεις και δώσε μου αυτό που επιθυμώ» αποφάσισε. Ξαφνικά ένιωσε τοδάχτυλο του να τρυπιέται και μια σταγόνα αίματος έφυγε από εκεί καικατευθύνθηκε προς το φέρετρο. Περίμενε για μερικά δευτερόλεπτα χωρίς απόκριση,όταν άκουσε ξανά τον δαίμονα.

 

«Τελικά θα καθυστερήσει αυτό πουεπιθυμώ. Το αίμα σου είναι περίπλοκο. Δεν μπορώ ακόμη να καταλάβω τι έδωσε στοΓεννήτορα τη δυνατότητα να αναπαραχθεί».

 

«Δώσε μου δυνάμεις γεροδαίμονα»ούρλιαξε ο Νάροκαρντ. «Μου το υποσχέθηκες!».

 

«Το ξέρω Νάροκαρντ. Η συμφωνία είναισυμφωνία». Στο έδαφος τότε σχηματίστηκε ένα κολονάτο ποτήρι. Μέσα σε αυτόυπήρχε αίμα. «Πιες από το αίμα μου και ξεδίπλωσε τους γονιδιακούς έλικες πουσου είναι άγνωστοι μέχρι τώρα και οι δυνάμεις που έχεις μέσα σου θαελευθερωθούν».

 

Ο Νάροκαρντ πλησίασε το ποτήρι που βρισκότανστο έδαφος και το έπιασε στα χέρια του. Δίστασε για μια στιγμή, αλλά ήξερε ότιδεν έχει άλλη επιλογή. Το έπιασε στα χέρια του και το ήπιε μονομιάς. Καθώς τοέπινε, άκουσε τον δαίμονα να λέει μια λιτανεία σε μια αρχαία γλώσσα του πλανήτηΓη, αυτή η γλώσσα ήταν τα αρχαία ελληνικά, αλλά στα δικά του αυτιά ακουγότανξεκάθαρα. Η λιτανεία έλεγε:

 

 

 

Τα συναισθήματα είναι οφονιάς του νου.

Είναι ο αδιέξοδοςδρόμος, η φλέβα της καταστροφής.

Θα αντιμετωπίσω κατάματατα συναισθήματα μου.

Θα τα αφήσω να περάσουναπό μέσα μου και ύστερα θα τα στείλω σε ένα μέρος που δεν θα υπάρχει τίποτα,παρά ο απόλυτος νους.

 

 

Ο Νάροκαρντ ένιωσε μια αίσθησηαδυναμίας. Δεν μπορούσε να κινηθεί κανένας μυς του σώματος του. Ούτε καν οιμύες της καρδιάς και των πνευμόνων δεν σάλευαν. Ένιωσε το σώμα του έτοιμο νασκάσει, ώσπου όλα άρχισαν να λειτουργούν πάλι κανονικά.

 

«Νόμισα για μια στιγμή ότι δεν θαεπιζούσες» δήλωσε ο δαίμονας. «Σε όσους ανθρώπους είχα δώσει να πιουν τοκαθάριο αίμα μου, κανένας δεν επέζησε. Φυσικά, εσύ δεν είσαι κοινός άνθρωπος».

 

«Τι εννοείς; Έδωσες και σε άλλους τοαίμα σου;» απόρησε ο Νάροκαρντ.

 

«Σίγουρα θα έχεις ακούσει για μιααυτοκρατορία που είχε ανθήσει σε αυτή την περιοχή πριν από χίλια πεντακόσιαχρόνια και παράκμασε μετά από μισή χιλιετία. Είχε δώσει στους επίλεκτους μου τοαίμα μου για να αποκτήσουν δυνάμεις, αλλά κανένας τους δεν τα κατάφερε. Γιααυτό το λόγο, ίδρυσα το τάγμα των αλχημιστών, οι οποίοι επεξεργάστηκαν το αίμαμου και από αυτό έφτιαξαν ένα ειδικό φίλτρο, το οποίο τους επέτρεπε να αποκτούνψυχικές δυνάμεις. Φυσικά, δεν μπορεί να συγκριθεί το καθαρό αίμα με αυτό πουεπεξεργάστηκαν εκείνοι».

 

«Δεν αισθάνομαι καμία διαφοράγεροδαίμονα. Πως θα χειριστώ τις δυνάμεις μου; Δίδαξε με!» τον παρότρυνε.

 

«Το μόνο που θέλω είναι ναξαναπεράσω στη λήθη. Φύγε και μην με ξαναενοχλήσεις ποτέ και μην σου περάσειούτε στιγμή από το νου σου να προδώσεις το κρησφύγετο μου. Η εποχή μου και ηαυτοκρατορία μου έφτασαν σε ένα τέλος».

 

«Δείξε μου να χειρίζομαι τις νέεςδυνάμεις μου και σου υπόσχομαι ότι δεν θα σε ταράξω άλλο από τη λήθη σου».

 

«Άνοιξε μου το μυαλό σου και θα σουδείξω. Είχα φτιάξει για τους υπηρέτες μου ένα είδος συμβιωτικού πλάσματος, τοοποίο μπορούσε να ζήσει μόνο σε ιδιαίτερα ευνοϊκό περιβάλλον. Αυτό τοπεριβάλλον ήταν το επεξεργασμένο ή το καθάριο αίμα μου. Θα ζείτε στο ίδιο σώμα,εσύ ως αφέντης και αυτό ως υπάκουος υπηρέτης

 

»Προτού ενωθείτε, θα σε ρωτήσει σε πιομέρος του σώματος σου επιθυμείς να κατοικήσει. Με τίποτα μην του δώσεις τονεγκέφαλο σου, διότι θα γίνει αυτός ο αφέντης και εσύ το υποχείριο. Δώσε του τηνκαρδιά σου ως κατοικία του. Φύγε τώρα!».

 

Μόλις βγήκε από το μυαλό του, οΝάροκαρντ ήξερε το μέρος όπου θα έβρισκε το νασκάλ, ένα είδος συμβιωτικούπλάσματος, το οποίο θα του έδινε εκτός από γνώσεις για τις δυνάμεις του, καιάλλες ισχυρότερες. Κοίταξε το φέρετρο μπροστά του. Μάλλον ήταν η τελευταία φοράπου το έβλεπε, μιας και δεν είχε σκοπό να επιστρέψει ποτέ ξανά.

 

Καθώς γύρισε για να κοιτάξει τομέρος από όπου είχε μπει, κάποιες τρίχες από τα μαλλιά του έπεσαν μπροστά στοπρόσωπο του. Με απορία διαπίστωσε πως τα μαλλιά του ήταν μακριά και είχαν τοχρώμα του ασημιού. Τα έπιασε με τα κατάλευκα χέρια του. Τότε ήταν πουπαρατήρησε πως τα χέρια του ήταν τόσο λευκά, όσο και αυτά ενός νεκρού.

 

Έπιασε το πρόσωπο του. Δεν είχεκανένα ίχνος ρυτίδας ή κακουχίας. Αντιθέτως, ήταν απόλυτα λείο. «Ελπίζω ναβρεις αυτό που επιθυμείς γέροντα. Μπορεί να είμαι μόνο είκοσι χρονών, αλλάέχουμε και οι δύο πόθο για το σκοπό μας». Πιάστηκε από μια άκρη για νασκαρφαλώσει και να βγει έξω, όταν διαπίστωσε ότι ο τείχος άλλαξε καιμετατράπηκε σε σκάλα. «Προφανώς βιάζεσαι να με διώξεις γέροντα» είπε και βγήκεέξω.

 

Η βροχή συνέχιζε να χτυπά μανιασμένατη θάλασσα και τον βράχο όπου βρισκόταν αυτός. Σύντομα διαπίστωσε ότι η βροχήδεν ακουμπούσε το δέρμα του, αλλά λίγο πριν τον ακουμπήσει έκανε καμπύλη καιέπεφτε στο πλάι. Μπροστά του εμφανίστηκε το πνεύμα που είχε εμφανιστείνωρίτερα. Ήξερε ότι ήταν μια ψευδαίσθηση και ότι μπορούσε να τη διαλύσει, αλλάο δαίμονας την είχε στείλει για κάποιο λόγο.

 

Το πνεύμα έτεινε το δεξί του χέρικαι του έδειξε το δρόμο που έπρεπε να πάρει. Πάνω από τα μανιασμένα κύματα,υπήρχε μια αόρατη γέφυρα. Το πνεύμα προχώρησε πάνω σε αυτή την αόρατη γέφυρακαι ο Νάροκαρντ το ακολούθησε.

 

Μετά από μερική ώρα πεζοπορίας πάνωαπό τα κύματα, έφτασαν στην ακτή. Το πνεύμα δεν εξαφανίστηκε όπως περίμενε οΝάροκαρντ, αλλά τον οδήγησε στην είσοδο μιας σπηλιάς. Ύστερα άρχισε να χάνεται,μέχρι που εξαφανίστηκε εντελώς.

 

Μπήκε μέσα στη σπηλιά και προχώρησεμερικά μέτρα, μέχρι που βρήκε μια φωτιά να καίει. Πλησίασε δίπλα της και κάθισενα ζεσταθεί. Δίπλα ακριβώς είδε μερικά ρούχα. Ήταν ένα παντελόνι, μια μάλλινημπλούζα και μια κάπα με κουκούλα, η οποία μπορούσε να του καλύψει όλο του τοσώμα.

 

Τα φόρεσε και διαπίστωσε ότι κάτωαπό αυτά βρισκόταν ένα μεγάλο μαχαίρι και ένα πουγκί με χρήματα. Αυτά θα τουφαινόταν αρκετά χρήσιμα για το ταξίδι που προετοίμαζε.

 

 

 

 

[Alexz]

Όνομα Συγγραφέα:Αλέξανδρος Ίτσιος

Είδος: (ηρωική φαντασία, επιστημονική φαντασία, τρόμος)

Βία; (Ναι)

Σεξ; (Όχι)

Αριθμός Λέξεων: 7,889

Αυτοτελής; (Οχι. Μέρος 1ο Κεφ 2ο &3ο)

Σχόλια: (Το παρακάτω -όπως και τις περισσότερες ιστορίες-, την έγραψα πριν από 5 - 6 χρονάκια, όταν ήμουν πιο νέος και έγραφα σχεδόν καθημερινά.)

Κεφ 2

 

 

 

 

 

 

…και καμιά χάρη δε θα‘ναι για τον τηρητή του όρκου του

και για το δίκαιο ούτεγια το καλό,

και πιο πολύ όποιονκάνει το κακό

και το άδικο θα τιμήσουν

και το δίκιο θα ‘ναι σταχέρια και σεβασμός δε θα υπάρχει

και θα βλάφτει ο κακόςτον καλύτερο άντρα

ρίχνοντάς του στρεβλάλόγια, και γι’ αυτά θα ορκίζεται.

 

 

Απαγγελία στίχων του 80^ουΣκοτεινού Άρχοντα.

 

 

 

 

Είχε αρκετές ημέρες που ταξίδευε. Οχειμώνας στην Οροσειρά του Βορρά ήταν ιδιαίτερα βαρύς και ελάχιστοι ταξίδευαναυτή την εποχή. Οδηγός του Νάροκαρντ σε αυτό το ταξίδι ήταν ένα κοράκι τηςστάχτης. Το είχε βρει έξω από την είσοδο της σπηλιάς που τον είχε οδηγήσει τοπνεύμα, εκείνο το βράδυ που είχε αποκτήσει μυστικιστικές δυνάμεις, και πουακόμη δεν είχε κατανοήσει.

 

Τα κοράκια της στάχτης είχαν αποκτήσειαυτό το όνομα, διότι όταν κάποιος τα σκότωνε γινόταν κατευθείαν στάχτη. Αυτό τομυστήριο βασάνιζε πολλούς φυσιοδίφες τους τελευταίους δύο αιώνες και κανέναςδεν είχε βρει έναν τρόπο να εξηγήσει το γεγονός.

 

Η ιδιαίτερη φύση τους συνδέθηκε μεδιάφορες σκοτεινές παραδόσεις και έτσι δεν ήταν ευπρόσδεκτα. Τα τελευταίαπενήντα χρόνια μάλιστα, είχε ξεκινήσει ένα ανεπίσημο κυνήγι για την εξόντωσητους, με αποτέλεσμα να βρίσκονται πλέον μόνο βαθιά στα δάση και σε ακατοίκητεςπεριοχές.

 

Ο Νάροκαρντ δεν ήξερε τι τον είχεωθήσει στο να ακολουθήσει αυτό το κοράκι της στάχτης, ήξερε όμως ότι δεν ήταντυχαίο. Τα κοράκια της στάχτης σπάνια πλησίαζαν τους ανθρώπους, ενώ αυτό είχεαποκτήσει ιδιαίτερα οικεία σχέση μαζί του. Επίσης κάτι του έλεγε πως τα κοράκιατης στάχτης δεν είχαν απλά τη μέση νοημοσύνη ενός κοινού πτηνού ή ακόμη καιζώου.

 

Το ταξίδι του μέχρι τώρα είχεδιαρκέσει δέκα ημέρες και έπρεπε να βιαστεί. Δεν είχε ιδέα ποια ήταν η τύχη τωναδερφών του και αυτό τον έκανε ακόμη πιο ανήσυχο. Αυτό που τον ανησυχούσε καιπαράλληλα τον ενοχλούσε ήταν ότι δεν ήξερε πόσο χρόνο θα διαρκούσε ακόμη τοταξίδι.

 

Προς το απόγευμα, το κοράκι τηςστάχτης σταμάτησε πάνω σε έναν βράχο και κοίταξε επίμονα τον Νάροκαρντ. Οτελευταίος, το πλησίασε και το κοίταξε και αυτός. Δεν μπορούσε να καταλάβει γιαπιο λόγο είχαν σταματήσει. Τότε, χωρίς να το περιμένει, άνοιξε μια καταπακτήαπό τα πόδια του και χάθηκε.

 

Έπεφτε για αρκετή ώρα και αυτή τηφορά ήταν σίγουρος πως δεν ήταν ψευδαίσθηση. Έπρεπε να βρει ένα τρόπο για ναανακόψει την καθοδική του πορεία. Γύρισε σε πρηνή θέση και με την οξυμένη τουόραση είδε πως σε μερικά μέτρα θα έφτανε στο τέλος της πτώσης του.

 

Μερικά εκατοστά πριν τσακιστεί,άνοιξε αντανακλαστικά τα χέρια και τα πόδια του και η καθοδική πορείατερματίστηκε απότομα. Κοίταξε αριστερά και δεξιά του και είδε πως αιωρούνταν.Ήταν σίγουρος πως αυτός το είχε προκαλέσει, διότι ένιωθε πως είχε χάσει λίγηψυχική ενέργεια.

 

Οι διάφορες σκέψεις που έκανε τοναποσυντόνισαν, με αποτέλεσμα να πέσει και να χτυπήσει ελαφρά. «Λοιπόν»παρατήρησε «καλύτερα από το να γινόμουν κομμάτια. Σηκώθηκε και κοίταξε γύρωτου. Η ματιά του έπεσε πάνω σε ένα πέτρινο βάραθρο, το οποίο είχε ένα μικρόφιαλίδιο εκεί πάνω. Προφανώς το κοράκι της στάχτης ήθελε να τον οδηγήσει εδώ,όχι για να τον σκοτώσει, αλλά για να βρει αυτό το μυστήριο φιαλίδιο.

 

Το πλησίασε και το έπιασε με ταλευκά του χέρια. Είδε να κινείται κάτι μέσα σε αυτό. Προφανώς θα ήταν τοσυμβιωτικό παράσιτο για το οποίο του είχε μιλήσει ο γεροδαίμονας στη σπηλιάτου. Το άνοιξε και το ήπιε χωρίς κανέναν δισταγμό. Κατάλαβε πως το υγρό ήτανκαι αυτό καθάριο αίμα. Ένιωσε όλα του τα σωθικά να καίγονται. Θέλησε ναουρλιάξει από πόνο, αλλά δεν έβγαινε από μέσα του φωνή.

 

Μέσα σε όλη αυτή την αγωνία και τονπόνο, εμφανίστηκε στο νου του μια σκοτεινή εικόνα και μέσα από αυτή την εικόναεμφανίστηκαν τα χαρακτηριστικά ενός πλάσματος που θα μπορούσε να πει κάποιοςότι μοιάζουν με το πρόσωπο ενός νεογνού.

 

«Περίμενα πάνω από μια χιλιετία γιααυτό» παρατήρησε το πλάσμα. «Πες μου αφέντη μου, που επιθυμείς να κατοικήσω. Τιθα έλεγες για τον εγκέφαλο σου; Εκεί θα είμαι πιο κοντά στις επιθυμίες σου καιθα με καθοδηγείς μόνο με τη σκέψη σου».

 

Ο Νάροκαρντ είχε χαραγμένες στησκέψη του τις στιγμές που είχε περάσει με τον γεροδαίμονα και με τις προτροπέςτου. Ήλπιζε να μην τον έχει κοροϊδέψει αυτή την ιδιαίτερα κρίσιμη στιγμή. «Ηκατοικία σου θα είναι η καρδιά μου» είπε με αποφασιστική φωνή.

 

«Σοφή απόφαση άρχοντα μου»,αποκρίθηκε το παράσιτο και κατευθύνθηκε μέσω τον αγγείων του Νάροκαρντ στηνκαρδιά του. «Αααα επιτέλους, ένα ζεστό σπίτι για να μείνω. Το καθάριο αίμα του γεροδαίμοναδεν ήταν ιδιαίτερα ευχάριστο αυτούς τους αιώνες».

 

«Ελπίζω να είσαι άνετα, διότι δενέχουμε αρκετό χρόνο. Θέλω να με βοηθήσεις να μάθω τις δυνάμεις μου και να σώσωτις αδερφές μου. Μάθε μου ότι χρειάζομαι παράσιτο».

 

«Έχω ότι πληροφορίες χρειαζόμαστεάρχοντα μου. Βλέπεις, ήξερα ότι θα έρθεις. Εγώ έστειλα εκείνο το κοράκι τηςστάχτης να σε οδηγήσει εδώ. Τα κοράκια της στάχτης είναι οι Οικείοι σου πλέον.Εγώ είμαι ο χειριστής τους και αυτοί οι κατάσκοποι μας. Βέβαια τα τελευταίαχρόνια ο αριθμός τους έχει μειωθεί. Κανένας δεν θέλει κατασκόπους στην αυλήτου» είπε το παράσιτο.

 

«Όλα αυτά τα κοράκια της στάχτης πουυπάρχουν στον πλανήτη Ήλχαρ είναι δικά σου;» ρώτησε με πραγματικό δέος καιανυπομονησία ο Νάροκαρντ. «Πρέπει να σώσουμε τις αδερφές μου γρήγορα».

 

«Μη βιαστείς άρχοντα μου. Υπάρχουνακόμη πράγματα που πρέπει να γίνουν. Πρέπει να αποκτήσεις περισσότερες δυνάμειςπροκειμένου να εναντιωθείς στις δυνάμεις του Βαρόνου του Πρώτου Δακτύλου. Μηνυποτιμάς τις δυνάμεις του».

 

«Ώστε αυτός ήταν που δολοφόνησε τουςγονείς μου; Θα το πληρώσει με τη ζωή του» δήλωσε οργισμένα ο Νάροκαρντ.

 

«Υπομονή άρχοντα μου. Ο πατέρας καιη μητέρα σου ήταν προδότες του Χεριού και…»

 

«Ποτέ» αλύχτησε ο Νάροκαρντ. «Οιγονείς μου δεν θα πρόδιδαν ποτέ το Χέρι».

 

«Άκουσε με άρχοντα μου» συνέχισε τοπαράσιτο «Η αυτοκρατορία του Μίρον, έχει άτυπα ένα μεγάλο μέρος του Ήλχαρ. Οιεπεκτατική της πολιτική, εκτείνεται από το βόρειο μέχρι το νότιο πόλο και απότην ανατολή μέχρι τη δύση. Το μικρό βασίλειο του Χεριού, δεν θα μπορούσε νααντισταθεί στο μέγεθος και τη δύναμη του Μίρον.

 

»Για αυτό το λόγο ο Βαρόνος τουΠρώτου Δακτύλου, αποφάσισε να συμμαχήσει μαζί με τον μικρότερο πρίγκιπα τηςΜίρον, τον Βάλερ. Ξέρεις πολύ καλά πως η συνθήκη επιτρέπει στον Βάλερ της Μίροννα βρίσκεται στα τρία πέμπτα του νησιού ελεύθερα. Ο μόνος λόγος που δενβρίσκονται και στα υπόλοιπα δύο πέμπτα, είναι οι άγονες και άγριες εκτάσεις πουτο καλύπτουν.

 

»Η συνθήκη ευνοεί και τις δύοπλευρές, διότι ο μισθοφορικός στρατός της Μίρον προστατεύει το νησί από τηνπειρατεία και το αναπτύσσει οικονομικά. Ο Βάλερ της Μίρον από την άλλη, έχει τοδικαίωμα να χτίζει βάσεις και να χτυπά στόχους στη Μεγάλη Έρημο. Ίσως ναγνωρίζεις πως έχει αναπτυχθεί ένα βασίλειο εκεί, όχι μεγαλύτερο από αυτό τουΧεριού και το οποίο αντιστέκεται και απειλεί τον Βάλερ της Μίρον.

 

»Λόγω της μεγάλης έκτασης του Χεριού,οι βάσεις που βρίσκονται εδώ είναι πολυπληθέστερες και καλά οργανωμένες. Οικύριες επεμβάσεις στην ήπειρο της Μεγάλης Ερήμου γίνονται από εδώ. Παρότι αυτήη συνθήκη συμφέρει το Χέρι αυτή την περίοδο, ο Βαρόνος του Πρώτου Δακτύλουξέρει πως το βασίλειο που αντιστέκεται στη Μεγάλη Έρημο, γίνεται δυνατότερομέρα με τη μέρα.

 

»Ο στρατός που βρίσκεται εδώ, δενείναι εθνικός, αλλά μισθοφορικός. Ο Βάλερ της Μίρον αποφάσισε να φτιάξει έναδικό του βασίλειο σε σχέση με τα άλλα δύο αδέρφια του, που προτιμούν ναπαραμείνουν ανενεργά στην αυλή και να δέχονται εντολές από τον μεγαλύτεροαδερφό τους, τον Νάιρον

 

»Αν οι επιδρομές του μισθοφορικούστρατού σταματήσουν ή αν υποχωρήσουν λόγω της οικονομικής δυσχέρειας τουπρίγκιπα, τότε το Χέρι θα είναι το πρώτο που θα ισοπεδωθεί από τη ΛευκήΒασίλισσα, την κυρά που διαφεντεύει τον στρατό στη Μεγάλη Έρημο.

 

»Για αυτό το λόγο, ο βαρόνοςαποφάσισε να συνάψει μια μυστική συμφωνία με τη Λευκή Βασίλισσα. Οι κατάσκοποιτης, γίνονται ολοένα και περισσότεροι κάθε μέρα που περνά στο Χέρι. Οι γονείςσου, όπως καλά γνωρίζεις, ανήκαν στην τάξη των πολύ πλούσιων ευγενών, μέχρι πουο παππούς σου έκανε λάθος συμφωνίες και οι τεράστια περιουσία σας εξανεμίστηκε.Ποιος νομίζεις ότι σας συντηρούσε όλο αυτό το διάστημα; Ο Βάλερ της Μίρονφυσικά.

 

»Ο πατέρας σου πουλούσε πληροφορίεςστον Βάλερ για να εξασφαλίζει χρήματα, ώστε να μην χαθεί η περιουσία σας. Ημεγαλύτερη αδερφή σου, έχει μεγάλη πίστη στο Χέρι και στον βαρόνο. Αυτή είναιπου πρόδωσε τους γονείς σας, παρόλο που γνώριζε τις συνέπειες των πράξεων της.Η πατρίδα χρειάζεται πατριώτες και όχι προδότες, είχε πει στον βαρόνο ότανεκείνος της ρώτησε για ποιο λόγο το κάνει αυτό.

 

»Ο πατέρας της, της είχε υπονοήσειότι κρυβόσουν και εσύ πίσω από τη σκευωρία, ώστε να την εμποδίσει να τουςπροδώσει, λόγω της μεγάλης της αγάπης προς το πρόσωπο σου. Τελικά, ούτε αυτόστάθηκε αρκετό για να μην σας προδώσει. Η αγάπη για τον Πρώτο Δάκτυλο είναιπραγματικά αξιομνημόνευτη. Πριν από τρεις ημέρες, παντρεύτηκε έναν χαμηλόβαθμοαξιωματικό του Πρώτου Δακτύλου, όπου οι γονείς σου είχαν αντιρρήσεις.

 

»Η μικρή σου αδερφή είναι καλά και αποφάσισαννα τη στείλουν σε ένα μοναστήρι για να ξεπεράσει την καταπληξία από το θάνατοσου και το θάνατο των γονιών σας. Αύριο θα ξεκινήσουν από τη Νόλνια για τομοναστήρι του Βερίκου. Δεν είναι ιδιαίτερα μακριά από εδώ. Θα μπορούσαμε ναστήσουμε εύκολα ενέδρα».

 

Ο Νάροκαρντ άκουγε και έβλεπεπαγωμένος τα όσα του έδειχνε με εικόνες από τα κοράκια της στάχτης, που είχανπαρακολουθήσει την αδερφή του και τους γονείς του. Δεν ήθελε να το πιστέψει,αλλά ήξερε ότι ήταν η πραγματικότητα. Το παράσιτο δεν θα του έλεγε ποτέ ψέματα,ούτε θα του έκανε ποτέ κακό. Κάθε μυς του σώματος του αυτό του έλεγε.

 

«Άρχοντα μου συγνώμη για αυτά πουσου έδειξα, αλλά αυτό ήταν που επιθυμούσες περισσότερο. Πρέπει να φύγουμεαμέσως από εδώ αν θέλουμε να προλάβουμε την μικρή σου αδερφή. Πρέπει να σουμάθω όσα περισσότερα μπορώ σε αυτό το μικρό διάστημα. Έχουμε πολλά πράγματα νακάνουμε» τον παρότρυνε το παράσιτο.

 

«Έχω μια αδερφή που πρέπει να σώσω»αποκρίθηκε στον εαυτό του. «Μάθε μου πώς να πετάω παράσιτο». Το παράσιτο τότε,μετέφερε γνώσεις στο μυαλό του Νάροκαρντ, ώστε να μπορέσει να χειριστεί τιςδυνάμεις που είχε αποκτήσει από το αίμα του γεροδαίμονα, που ακόμη και τώρα δενήξερε το όνομα του και που δεν τον είχε ρωτήσει όταν ήταν στη σπηλιά.

 

Μόλις είχε μάθει ότι χρειαζόταν γιατο πέταγμα, έκανε ένα άλμα και βρέθηκε αρκετά μέτρα πάνω από το έδαφος. Ήταντόσο ελαφρύς, όσο ένα πούπουλο. Μόλις βγήκε έξω και αντίκρισε τον ουρανό, είχεσκοτεινιάσει. Πόση ώρα να είχε περάσει δεν κατάλαβε, ούτε και τον ενδιέφερε.

 

Ταξίδευε μέρα νύχτα για τα επόμεναδύο εικοσιπεντάωρα, μιας και ο Ήλχαρ έκανε εικοσιπέντε ώρες για να γυρίσει γύρωαπό τον άξονα του. Τα κοράκια της στάχτης του έφερναν ότι τροφή και νερόχρειαζόταν για να επιβιώσει. Ποτέ δεν πίστευε ότι αυτά τα περίεργα πλάσματαήταν κατάσκοποι και ιδιαίτερα ότι θα του δίνουν πληροφορίες ή ότι θα τονταΐζουν σε τέτοιες καταστάσεις. Ποιος θα μπορούσε άλλωστε.

 

Όταν έφτασαν στο δρόμο που οδηγούσεστο μοναστήρι του Βερίκου, το παράσιτο επικοινώνησε μαζί του και ήταν ιδιαίτεραανήσυχο. «Άρχοντα μου» αποκρίθηκε κάνοντας μιας μικρή παύση και ύστερα συνέχισε«Αυτοί που είναι οδηγοί της μικρής σου αδερφής, είναι κατάσκοποι της ΛευκήςΒασίλισσας. Από ότι κατάλαβα, είναι ιδιαίτερα επιδέξιοι και θα δυσκολευτείς νατους αντιμετωπίσεις με τις γνώσεις που έχεις. Πρέπει να φύγουμε τώρα πουμπορούμε και να επιστρέψουμε μόλις θα έχεις δυναμώσει. Σε μιάμιση ημέρα θαείναι εδώ. Δεν προλαβαίνουμε να ετοιμαστούμε».

 

«Αισθάνομαι υπέροχα παράσιτο. Μηνανησυχείς για εμένα. Πες στα κοράκια της στάχτης να μου φέρουν μόνο φαγητό καινα μου βρουν ένα μέρος για να περάσω τη νύχτα. Το κρύο δεν είναι ιδιαίτεραυποφερτό αυτή την εποχή. Μην ανησυχείς για τους κατασκόπους. Το μόνο πουχρειάζομαι είναι ξεκούραση».

 

Το παράσιτο έκανε αμέσως αυτό πουτου πρόσταξε ο αφέντης του. Τα κοράκια της στάχτης του έφτιαξαν ένα κατάλυμααπό κλαδιά λίγο πιο έξω από το δρόμο, ώστε να μην είναι ιδιαίτερα εμφανές. Τοκατάλυμα έμοιαζε με σκηνή, μόνο που η κορυφή της δεν ήταν κλειστή, αλλά ανοιχτήγια να φεύγει ο καπνός από τη φωτιά που θα άναβε ο Νάροκαρντ. Εσωτερικά και στοκέντρο της σκηνής, τοποθέτησαν κλαδιά και ξύλα για να τα ανάψει ο Νάροκαρντόταν αυτός επιθυμούσε.

 

Κάποια άλλα κοράκια της στάχτης τουέφεραν κρέας, που προφανώς είχαν κλέψει από τους κατοίκους της Νόλνια ή τωνγύρω περιοχών. Κάθισε δίπλα στα ξύλα και αφού έτεινε το χέρι του και συγκεντρώθηκε,προκάλεσε μια μικρή σπίθα, η οποία άναψε τα κλαδιά.

 

«Πες μου παράσιτο τι ξέρεις για αυτήτη Λευκή Βασίλισσα» απαίτησε ο Νάροκαρντ.

 

Η απάντηση από το παράσιτο ήρθε μετάαπό λίγο. «Η Λευκή Βασίλισσα ζει στην ήπειρο της Μεγάλης Ερήμου. Τα κοράκια τηςστάχτης που κατοικούν εκεί είναι ελάχιστα, για αυτό και οι γνώσεις μου για αυτήείναι περιορισμένες. Πιθανώς η Λευκή Βασίλισσα να είναι μάγισσα όπως είσαι καιεσύ μάγος. Άλλοι λένε πως είναι αλχημίστρια. Εγώ πιστεύω πως είναι και τα δύο.

 

»Η ηλικίας της είναι πολύ πιο μεγάληαπό αυτό που δείχνει το εφηβικό της πρόσωπο. Πρέπει να είναι τουλάχιστον εκατόνπενήντα χρονών. Εδώ και έναν αιώνα, άρχισε να κατασκευάζει έναν τεράστιο στρατόαπό αυτόματον. Τα αυτόματον είναι μηχανήματα, τα οποία δεν χρειάζονταικάρβουνο, όπως τα τεθωρακισμένα οχήματα της αυτοκρατορίας.

 

»Είναι μηχανές που χρειάζονταικούρδισμα. Τα ανθρωποειδή αυτόματον, που χρησιμεύουν ως υπηρέτες ή ωςστρατιώτες, αν κουρδιστούν καλά, δεν ξαναχρειάζονται κούρδισμα για τουςεπόμενους πέντε μήνες. Τα οχήματα τους όμως, χρειάζονται κούρδισμα κάθεδεκαπέντε ημέρες λειτουργίας.

 

»Η ιστορία όμως ξεκινά πολύ πιοπαλιά. Πριν από μία χιλιετία, έπεσε μία αυτοκρατορία μεγαλύτερη από αυτή τηςΜίρον. Τότε η άσκηση της μαγείας και της αλχημείας ήταν κάτι το θεμιτό και τοεπιτρεπτό. Ο δαίμονας που συνάντησες στη σπηλιά, ονομάζεται Θερ. Η αυτοκρατορίααυτή ήταν δική του και κυβερνούσε όλο τον τότε γνωστό κόσμο. Τα αμέτρητα βιβλίααλχημείας που βρισκόταν στις βιβλιοθήκες της αυτοκρατορίας εξαφανίστηκαν καικάποια άλλα καταστράφηκαν.

 

»Η πολεμικές μηχανές του Θερ, ήταντεχνολογίας αυτόματον. Πιθανόν η Λευκή Βασίλισσα να βρήκε κάποια από αυτά ταβιβλία και να ξεκίνησε να τα κατασκευάζει. Τα αυτόματον, είναι πολύ καλύτερααπό τους κοινούς στρατιώτες, διότι δεν έχουν αναστολές στην εκτέλεση τωνεντολών, ούτε χρειάζονται τροφή. Είναι πιο ανθεκτικοί και με μεγαλύτερη δύναμη.

 

»Το επιτελείο της Λευκής Βασίλισσαςαποτελείται από μάγους και αλχημιστές όλου του κόσμου, μιας και δεν είναιιδιαίτερα καλοδεχούμενοι, πράγμα που θα το συναντήσεις και εσύ».

 

«Μισό λεπτό» είπε ο Νάροκαρντ,διακόπτοντας το παράσιτο. «Υπάρχουν και άλλοι μάγοι εκτός από εμένα; Τοβασίλειο που είχε φτιάξει ο Θερ, είχε και τότε μάγους;».

 

«Όπως σου είπα μικρέ, το βασίλειοτου Θερ ήταν γεμάτο μάγους και αλχημιστές. Ο Θερ αρχικά είχε δοκιμάσει να δώσεικαθάριο αίμα σε μερικούς υπηκόους του. Το αίμα ήταν πολύ ισχυρό και το σώματους δεν μπορούσε να το αντέξει. Ύστερα μπήκαν στη μέση οι αλχημιστές, οιοποίοι πήραν το αίμα του και το επεξεργάστηκαν.

 

»Μετά από επίπονες προσπάθειες,κατασκεύασαν το Νελζ, το οποίο ήταν το επεξεργασμένο αίμα του Θερ και όποιος τοέπινε, αποκτούσε πνευματικές δυνάμεις. Εκείνη την εποχή, σπάνια διέκρινεςκάποιον σε αλχημιστή ή σε μάγο. Συνήθως όλοι είχαν και τις δύο ιδιότητες.Οποιοσδήποτε μάγος, όταν έδινε σε κάποιον κοινό άνθρωπο έστω και μία σταγόνααπό το αίμα του, τότε εκείνος αποκτούσε τη δυνατότητα να αποκτά ψυχικέςδυνάμεις.

 

»Την δυνατότητα και όχι την ιδιότηταόμως, για αυτό το λόγο χρειαζόταν επίπονα χρόνια εκμάθησης αυτής της δύναμης.Για να διευκολυνθούν οι νεαροί μάγοι και για να αποκτήσουν μεγαλύτερες δυνάμειςοι γηραιότεροι, ο Θερ κατασκεύασε τα συμβιωτικά παράσιτα. Φυσικά εγώ είμαιμοναδικός και είχα και την τύχη να είμαι ο πρώτος. Ο Θερ με κατασκεύασε πρινκαν δώσει το καθάριο αίμα του σε κάποιους πιστούς υπηρέτες του.

 

»Αν το πείραμα του πετύχαινε, τότεθα τους δώριζε εμένα, ώστε να τους διδάξω και να τους ενισχύσω τις δυνάμεις.Φυσικά το πείραμα με το καθάριο αίμα δεν πέτυχε ποτέ και εγώ παρέμεινα εδώ ανήμποροςκαι άχρηστος, μιας και μπορώ να κατοικήσω μόνο σε σώμα που έχει καθάριο αίμα.

 

»Όταν φτιάχτηκε το Νελζ, ο Θερπαρασκεύασε συμβιωτικά παράσιτα, τα οποία μπορούσαν να ζήσουν σε αυτό. Φυσικάήταν όλα υποδεέστερα μου εκτός από ένα, τον Οφθαλμό».

 

«Πως κατέρρευσε μια τόσο μεγάληαυτοκρατορία;» ρώτησε με πραγματικό ενδιαφέρον ο Νάροκαρντ.

 

«Οι πιστοί υπηρέτες του Θερ δεν ήταντελικά και τόσο πιστοί όσο νόμιζε εκείνος. Απέκτησαν δυνάμεις πέρα από κάθεφαντασία και αθανασία. Απέκτησαν τεράστιους στρατούς και άρχισε ένας πολύχρονοςεμφύλιος με την αυτοκρατορία χαμένη. Κανένας δεν βγήκε νικητής».

 

«Ποιοι είναι οι σκοποί της ΛευκήςΒασίλισσας;»

 

«Οι ίδιοι με αυτούς της Μίρον. Όλοιτους θέλουν να επεκταθούν. Όποιος και να τα καταφέρει όμως, θα έχουν την ίδιατύχη με αυτή του Θερ. Είναι ένας κύκλος που επαναλαμβάνεται σε όλους τουςκόσμους ξανά και ξανά. Θάνατος και αναγέννηση και ούτω καθεξής».

 

«Οι πράκτορες που θα αντιμετωπίσω θαείναι αυτόματον;»

 

«Ο ένας από τους τρεις ναι. Είναιαπό τα πιο πρόσφατα και είναι ιδιαίτερα φονικό. Τα μουσκέτα δεν είναι αρκετάγια να τον αντιμετωπίσεις, πόσο μάλλον το στιλέτο που έχεις στη ζώνη σου. Οιάλλοι δύο είναι άνθρωποι. Ο ένας είναι από τους καλύτερους δολοφόνους τουΧεριού και η άλλη είναι μάγισσα».

 

«Πες μου παράσιτο, για ποιο λόγοστέλνουν αυτούς τους δολοφόνους να προσέχουν την αδερφή μου; είναι μόνο ένακορίτσι».

 

Η απάντηση ήρθε ευθύς αμέσως. «ΗΟροσειρά του Βορρά, είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη και αν έστελναν μεγάλη συνοδεία,θα τραβούσε την προσοχή των εκπροσώπων της Μίρον. Αυτοί οι τρεις επίσης ίσως νααποδειχτούν δάσκαλοι της. Η μικρή σου αδερφή είναι δεκαπέντε χρονών. Θαμπορούσε να γίνει πιστός κατάσκοπος της Λευκής Βασίλισσας».

 

«Δεν μπορώ να καταλάβω» συλλογίστηκεο Νάροκαρντ. «Η Φάλιμ, η μεγάλη μου αδερφή πως το δέχεται;»

 

«Δεν το δέχεται, απλώς δεν έχει άλληεπιλογή. Όσο για τον Χάρμαν, τον Βαρόνο του Πρώτου Δακτύλου, ούτε που τονενδιαφέρει. Η άμαξα θα είναι εδώ σε μιάμιση ημέρα. Μάλλον θα φτάσουν απόγευμαμε βράδυ εδώ. Έχουμε ακόμα χρόνο να φύγουμε. Πέρασες τόσα όλες αυτές τιςημέρες, μόνο και μόνο για να πεθάνεις σήμερα; Άρχοντα μου σε ικετεύω».

 

«Δεν πρόκειται να φύγω παράσιτο.Καθώς θα κοιμάμαι, μετέφερε μου όσες περισσότερες γνώσεις μπορείς ώστε να τουςαντιμετωπίσω πιο εύκολα». Ο Νάροκαρντ ύστερα έπεσε και κοιμήθηκε. Το παράσιτοέκανε ότι του διέταξε. Του μετέφερε όλες τις πληροφορίες που διέθετε για τουςαντιπάλους τους, αν και αμφέβαλλε ότι ο Νάροκαρντ θα ήταν ικανός για να τουςαντιμετωπίσει.

 

Ο Νάροκαρντ κοιμόταν για ναανακτήσει ενέργεια. Εδώ και τόσες ημέρες, δεν είχε ξεκουραστεί αρκετά. Ακόμηκαι το παράσιτο δεν μπορούσε να καταλάβει που έβρισκε ο άρχοντας του τόσηδύναμη. Γνώριζε πως το σώμα του ήταν τέλειο, αλλά αυτό ξεπερνούσε κάθε όριο.

 

Μετά από τριάντα ώρες ύπνου, τοπαράσιτο ξύπνησε τον Νάροκαρντ. «Σε έξη ώρες θα έχουν φτάσει εδώ» είπε τοπαράσιτο. «Πρέπει να καταστρώσουμε κάποιο σχέδιο αν θέλουμε να σταματήσουμε τηνάμαξα».

 

Ο Νάροκαρντ σηκώθηκε και κοίταξε τηφωτιά που έκαιγε ακόμη. Προφανώς τα κοράκια της στάχτης τη συντηρούσαν. Δίπλατου βρήκε λίγο ψωμί και φαγητό. Ήθελε να φάει, αλλά είχε τριάντα ώρες για ναικανοποιήσει βασικές φυσικές ανάγκες και το φαγητό έπρεπε να περιμένει για λίγοακόμη.

 

Μόλις επέστρεψε στο κατάλυμα του,άρχισε να τρώει. «Οι πληροφορίες που μου έδωσες για τους πράκτορες δεν ήταναρκετές. Απλώς ξέρω ότι το αυτόματον είναι ιδιαίτερα νοήμων και πως έχει πολύμεγάλες σωματικές δυνάμεις. Δεν ξέρεις κάτι άλλο για αυτούς;»

 

«Τα κοράκια της στάχτης δεν είναιιδιαίτερα ευπρόσδεκτα στις πόλεις και στα χωριά. Το ξέρεις καλά. Ακόμη και εσύείχε σκοτώσει μερικά όταν κυνηγούσες μικρός. Έχουν χαθεί αμέτρητοι πράκτορεςμου αυτές τις ημέρες. Μπορώ να κατασκοπεύσω πιο εύκολα το βράδυ, μιας και δενείναι εύκολο να παρατηρηθούν».

 

Ο Νάροκαρντ ένιωσε ένα αίσθημαενοχής και οδύνης, τόσο για τα κοράκια της στάχτης που είχε σκοτώσει στοπαρελθόν όσο και για αυτά που πέθαιναν πρόσφατα για το σκοπό του. «Όλοι έχουνένα σκοπό» είπε και ύστερα συνέχισε «και ο σκοπός τους είναι να εξυπηρετήσουντους σκοπούς μας παράσιτο».

 

Το παράσιτο συμφώνησε. «Αφού θα τουςστήσεις ενέδρα, τι σκέφτεσαι να κάνεις; Δεν έχεις μάθει ακόμη αρκετά για τιςδυνάμεις μου και εγώ δεν έχω αρκετό χρόνο για να σε διδάξω. Παρόλα αυτά, τηνώρα που μας μένει καλό θα ήταν να σου διδάξω τεχνικές για αμυντικά πεδία. Είμαισίγουρος ότι θα σου φανεί χρήσιμο».

 

Έτσι λοιπόν πέρασαν οι υπόλοιπεςπέντε ώρες στην εκμάθηση. Είκοσι λεπτά περίπου πριν φτάσει η άμαξα, ο Νάροκαρντπήγε κοντά στο δρόμο. Κοίταξε ένα δέντρο. Ήταν αρκετά ψηλό και θα έκανεδουλειά. Έβγαλε το στιλέτο του και χάραξε το δέντρο. Ύστερα έφυγε από εκεί καιτο δέντρο έπεσε προς την πλευρά του δρόμου.

 

«Πολύ χρήσιμη αυτή η τεχνική» είπε ονεαρός στο παράσιτο.

 

«Αν είχα χρόνο θα σου δίδασκα καιάλλα αφέντη μου, αλλά ανυπομονείς να πεθάνεις. Μην εντυπωσιάζεσαι με τιςδυνάμεις σου. Οι αντίπαλοι σου είναι πιο έμπειροι από ότι νομίζεις. Είσαι μετάβίας πρόκληση για αυτούς».

 

«Αυτό θα το δούμε παράσιτο. Αυτά πουμου έδειξες για αυτούς δεν είναι ιδιαίτερα απειλητικά ή κάτι που δεν μπορώ νααντιμετωπίσω».

 

Το παράσιτο σώπασε. Δεν υπήρχε λόγοςάλλωστε να επιμείνει. Ήταν μάταιο. Περίμενε τόσους αιώνες για να ελευθερωθεί,μόνο και μόνο για να πεθάνει μαζί με τον ξενιστή του. Όπως και να είχε όμως,δεν τα είχε αφήσει τα πράγματα στην τύχη τους. Ο νεαρός θα έπαιρνε ένα μάθημακαι θα άκουγε τις συμβουλές του αν θα ήθελε να επιβιώσει στο μέλλον.

 

Η άμαξα έφτασε μετά από λίγο. ΟΝάροκαρντ ήταν κρυμμένος λίγο πιο μέσα στο δάσος. Ο οδηγός φορούσε μια κάπα καιτο πρόσωπο του ήταν καλυμμένο. Όπως ήταν φυσικό, σταμάτησε την άμαξα. «Έχουμεπρόβλημα» είπε μέσα από το πορτάκι στους επιβάτες της άμαξας.

 

Από εκεί βγήκε ένας σωματώδης άντρας(μάλλον) και πλησίασε τον τεράστιο κορμό του δέντρου. «Φαίνεται να έχει κοπείαπό κάποιο αιχμηρό αντικείμενο» παρατήρησε με τη μεταλλική φωνή του. ΟΝάροκαρντ κατάλαβε τότε πως δεν ήταν άντρας, αλλά αυτόματον.

 

Το σωματώδες αυτόματον έπιασε τονκορμό και τον σήκωσε με δυσκολία. Παραπατώντας, το μετακίνησε μέχρι την άκρητου δρόμου. «Θα έπρεπε να είμαστε πιο προσεκτικοί» άκουσε να λέει μία γυναικείαφωνή, μέσα από την άμαξα.

 

Χωρίς να τον προσέξει το αυτόματον,ο Νάροκαρντ βγήκε από την κρυψώνα του και προσπάθησε να τον χαρακώσει, αλλά οοδηγός τον κατάλαβε και από δεξί του χέρι, ξεπετάχτηκε μια μικρή επαναληπτικήβαλλίστρα. Πέντε φορές τραβήχτηκε η σκανδάλη μέσε σε ένα δευτερόλεπτα και πέντεφονικά βέλη κατευθύνθηκαν προς το μέρος του, αλλά ένα αόρατο ενεργειακό πεδίοτα εμπόδισε να φτάσουν στο στόχο τους.

 

Το αυτόματον μόλις αντιλήφθηκε τηναπειλή, έβγαλε από την κάπα του ένα τεράστιο σφυρί και χτύπησε τον Νάροκαρντστο στήθος. Ο νεαρός εκτινάχθηκε αρκετά μέτρα μακριά, έχοντας σπάσει αρκετά απόπλευρά του. Κάποια από τα σπασμένα πλευρά πρέπει να του τρύπησαν τον πνεύμονα.Έπρεπε να έχει ακούσει τελικά το παράσιτο.

 

Μόλις έπεσε στο έδαφος, προσπάθησενα σηκωθεί. Είδε τον οδηγό της άμαξας μπροστά του. Σήκωσε το στιλέτο του για νατον χτυπήσει, όταν ένα μαστίγιο του κράτησε το χέρι του. Γύρισε και είδε μίαγυναίκα. Αυτή πρέπει να ήταν η μάγισσα. Όπως και οι άλλοι της ομάδας φορούσεκάπα, αλλά το χρώμα της ήταν κατακόκκινο.

 

Από το αριστερό της χέρι έβγαλε ένα πιστόλιμε τρεις κάνες και πυροβόλησε τρεις φορές. Οι σφαίρες έπεσαν για μία ακόμη φοράστο αόρατο ενεργειακό πεδίο. Η τελευταία όμως, έσπασε το αόρατο ενεργειακόπεδίο σαν γυαλί. Η επόμενη βολή θα ήταν φονική.

 

Με υπερφυσική δύναμη, τράβηξε τομαστίγιο και έστειλε την μάγισσα αρκετά μέτρα προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ητελευταία, δεν βγήκε δυσκολία στο να προσγειωθεί. Η προσοχή του, έπεσε έπειταστον οδηγό που τον είχε πλησιάσει και είχε προτείνει το ξιφίδιο του, ώστε να τονμαχαιρώσει στην καρδιά.

 

Ο Νάροκαρντ του ανέκοψε την πορεία,αλλά δεν μπόρεσε να δει τα βέλη από τη βαλλίστρα που καρφώθηκαν στο στήθος του.Πισωπάτησε αρκετά μέτρα πίσω και βρέθηκε μπροστά από ένα δέντρο. Σήκωσε τοαριστερό του χέρι για να κάνει κάποιο ξόρκι και τρία βέλη τον χτύπησαν στηνπαλάμη, στον βραχίονα και το αντιβράχιο.

 

Πονούσε τρομερά, αλλά έπρεπε ναξεφύγει. Δυστυχώς, το χέρι του είχε καρφωθεί πάνω στο δέντρο. Γύρισε δεξιά τοκεφάλι του και είδε το αυτόματον να του ρίχνει μία γερή γροθιά στο στομάχι.Αίμα βγήκε από το στόμα του και έχασε τις αισθήσεις του. Το αυτόματον τονπέρασε για νεκρό.

 

«Ποιος είναι αυτός; Έχει μαγικέςδυνάμεις. Για ποιο λόγο μας επιτέθηκε;» ρώτησε το αυτόματον στον οδηγό τηςάμαξας.

 

«Πιθανώς να είναι κλέφτης. Ας τον αποτελειώσουμε»πρότεινε ο οδηγός και σήκωσε την επαναληπτική βαλλίστρα που ήταν προσαρτημένηστο χέρι του.

 

Εκείνη την ώρα που ήταν έτοιμος νατραβήξει τη σκανδάλη, εμφανίστηκαν στον ουρανό αμέτρητα κοράκια της στάχτης,που κάλυψαν τα δύο φεγγάρια του Ήλχαρ. Τόσα πολλά ήταν σε αριθμό, που η μάγισσακαι ο δολοφόνος ρίγησαν από φόβο. Τα κοράκια έπεσαν κατά πάνω τους με οργή,προκειμένου να προστατέψουν τον αφέντη τους.

 

Με επιδέξια και μεγάλα άλματα, ημάγισσα έφτασε στην άμαξα και μπήκε μέσα. Τον δολοφόνο τον πρόλαβαν μερικάκοράκια της στάχτης, αλλά κατάφερε να τα διώξει και να μπει στην άμαξα. Τοαυτόματον δεν νοιάστηκε ιδιαίτερα, μιας και ελάχιστα μπορούσαν να τον βλάψουν,αλλά κατάφεραν να τον καθυστερήσουν και να τον αποπροσανατολίσουν.

 

«Είναι η σειρά μου να δράσω» είπε τοπαράσιτο. «Συγχώρα με άρχοντα μου, αλλά είναι σειρά μου να πάρω για λίγο τονέλεγχο». Το σώμα του Νάροκαρντ ξαφνικά έγινε ρευστό σαν ζελές, με αποτέλεσμα ναγλιστρήσει γύρω από τα βέλη και να πέσει στο έδαφος. Ύστερα τα κοράκια της στάχτηςμαζεύτηκαν γύρω του και τον σήκωσαν. Όταν είχαν απομακρυνθεί αρκετά, τα κοράκιατης στάχτης άφησαν ελεύθερο το αυτόματον.

 

Εκείνο απέμεινε να κοιτάζει ερωτηματικά τον άντρα πουαιωρούνταν στον αέρα, χάρις στα κοράκια της στάχτης.

 

 

 

 

 

 

Όνομα Συγγραφέα:Αλέξανδρος Ίτσιος

Είδος: (ηρωική φαντασία, επιστημονική φαντασία, τρόμος)

Βία; (Ναι)

Σεξ; (Όχι)

Αριθμός Λέξεων: 3.677

Αυτοτελής; (Οχι. Μέρος 2ο Κεφ 1ο)

Σχόλια: (Το παρακάτω -όπως και τις περισσότερες ιστορίες-, την έγραψα πριν από 5 - 6 χρονάκια, όταν ήμουν πιο νέος και έγραφα σχεδόν καθημερινά.)

Κεφ 3

 

 

 

 

 

 

Πρέπει στον πατέρα σου…μαλακός να είσαι.

 

 

Συνομιλία του κόμη Σάντρεξ με τον γιοτου.

 

 

 

 

Ο Νάροκαρντ ξύπνησε μέσα σε ένακατάλυμα, παρόμοιο με αυτό που είχε πριν παλέψει με τους συνοδούς της αδερφήςτου, με τη μόνη διαφορά ότι ήταν πολύ μεγαλύτερο. Δεν φορούσε καθόλου ρούχα καιοι πληγές του ήταν καλυμμένες με επιδέσμους. Βρισκόταν δίπλα στη φωτιά πουέκαιγε ακατάπαυστα.

 

Πάνω στη φωτιά, βρισκόταν μία χύτραπου έβραζε. Ο Νάροκαρντ πλησίασε και μύρισε το υγρό που βρισκόταν στη φωτιά. Τοένα του μάτι ήταν κλειστό, ενώ από το άλλο δεν μπορούσε να δει καλά. Από τημυρωδιά πάντως κατάλαβε πως ήταν σούπα. Δεν περίμενε τα κοράκια της στάχτης ναείναι τόσο καλοί μάγειροι.

 

Βγήκε έξω από το κατάλυμα του καιπαρατήρησε το συννεφιασμένο ουρανό, καθώς άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες νιφάδεςχιονιού. Άκουσε την παραπονιάρικη φωνής ενός κορακιού της στάχτης από πάνω τουκαι κάτι έπεσε στο κεφάλι του.

 

Το έπιασε με το δεξί του χέρι και τοσήκωσε. Τα πράσινα μάτια του άνοιξαν διάπλατα. Ήταν το δαχτυλίδι του κόμηπατέρα του και παράλληλα ενδεικτικό σύμβολο του οίκου του, του Οίκου τωνΟρρίνο. Ήταν ένα οικογενειακό κειμήλιο, το οποίο διδόταν από τον πατέρα στονδιάδοχο. Μετά το θάνατο του κόμη Σάντρεξ και της μητέρας του, κόμισσας Άλαρζ, ηΦαλίμ πρέπει να οικειοποιήθηκε τους οικογενειακούς τίτλους και κατά επέκταση τοσύμβολο του οίκου τους.

 

Ευχαρίστησε σιωπηλά τα κοράκια τηςστάχτης και κοίταξε ξανά το δαχτυλίδι του. στο κέντρο του δαχτυλιδιού υπήρχεένας αμφίκοιλος δίσκος, με ένα μάτι στο κέντρο του. Στον αμφίκοιλο δίσκοεμβολιζόταν κάθετα τέσσερα οβάλ σχήματα, τα οποία είχαν και αυτά από ένα μάτι.Το δαχτυλίδι αυτό, έδινε την εντύπωση ότι σε κοιτούσε.

 

Έβαλε το ασημένιο δαχτυλίδι στοαριστερό του χέρι, στον παράμεσο δάκτυλο. Ύστερα μπήκε μέσα στην φωτιά για ναζεσταθεί. Το κρύο είχε αρχίσει να γίνεται ανυπόφορο και τα τραύματα τουπονούσαν. Σκέφτηκε τη μάχη με τους αντιπάλους του. αν δεν ήταν το παράσιτο,σίγουρα θα είχε πεθάνει ακαριαία. Θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικός τηνεπόμενη φορά και να ακούει τις συμβουλές του παρασίτου.

 

Αναρωτήθηκε τον λόγο που δεν τονείχε ενοχλήσει το παράσιτο μέχρι τώρα. «Ασχολούμαι με την ανάρρωση του σώματοςσου άρχοντα μου» άκουσε να του λέει το συμβιωτικό πλάσμα γουργουρίζοντας σανγάτος. Ο Νάροκαρντ ησύχασε και έπαψε να αναρωτιέται.

 

«Σε ευχαριστώ παράσιτο. Είχες δίκιοτελικά σε όλα. Πρέπει να κάνω υπομονή και να εξασκηθώ πολύ περισσότερο αν θέλωνα ελευθερώσω την αδερφή μου και να πάρω εκδίκηση από τον βαρόνο του ΠρώτουΔακτύλου».

 

«Θα χρειαστείς αρκετό καιρό, αλλάμην ανησυχείς, θα πάρεις αυτό που επιθυμείς. Σε έφερα στον Πέμπτο Δάκτυλο γιανα ξεκινήσεις την εκπαίδευση σου μόλις αναρρώσεις».

 

«Στον Πέμπτο Δάκτυλο; Τι γυρεύω τόσομακριά;» απαίτησε να μάθει ο νεαρός κόμης.

 

«Η επίθεση σου θα έγινε σίγουραγνωστή στον βαρόνο. Δεν γνωρίζουν φυσικά ότι είσαι ο γιος του κόμη Σάντρεξ,αλλά θα χτένιζαν την περιοχή οι κατάκοποι του βαρόνου και της ΛευκήςΒασίλισσας. Δεν μπορούσα να το διακινδυνεύσω».

 

Ο Νάροκαρντ φάνηκε να συναινεί στηναπόφαση του παρασίτου. Ανακάτεψε λίγο τη σούπα και την ξαναμύρισε. Πρέπει ναήταν έτοιμη. «Τα κοράκια της στάχτης είναι εξαίρετοι μάγειρες μπορώ να πω. Δενπερίμενα ποτέ στη ζωή μου ότι θα με φρόντιζαν τόσο.»

 

«Τα κοράκια της στάχτης δεν ξέρουννα μαγειρεύουν άρχοντα μου, ούτε μπορούσαν να φροντίσουν τα εξωτερικά σουτραύματα τόσο καλά. Βρήκα μία νεαρή κοπέλα, η οποία βρισκόταν σε κίνδυνο καιαφού την έσωσα, σε αντάλλαγμα τη ζήτησα να σε φροντίσει. Θα ήταν επίσηςκαλύτερο να ντυθείς. Ίσως χρειαστούμε να μετακινηθούμε πολύ σύντομα.» ΟΝάροκαρντ υπάκουσε και έβαλε τα ρούχα του προσεκτικά. Μερικά πλευρά ήταν ακόμηραγισμένα και το παράσιτο θα χρειαζόταν λίγο χρόνο ακόμη για να τα επαναφέρειστην αρχική τους κατάσταση.

 

Μόλις ντύθηκε, κατέβασε τη χύτρα καιέβαλε λίγη σούπα σε ένα ξύλινο πιάτο. Την άφησε να κρυώσει λίγο και έπειταάρχισε να τρώει λαίμαργα. Δεν πρόλαβε να τελειώσει το φαγητό του, όταν άκουσεκαλπασμό ζώων. Η οξυμένη του ακοή, του έδωσε να καταλάβει πως ήταν περίπουογδόντα καβαλάρηδες. Ήταν σίγουρος όμως, ότι οι καβαλάρηδες δεν επιβαίνανε σείππους. Γνώριζε πως οι ιδιαίτερα άγονες περιοχές του Πέμπτου Δακτύλου, δενεπέτρεπαν την παρουσία αλόγων, αλλά τράγων, ιδιαίτερα μεγάλους, οι οποίοιμπορούσαν να αναλάβουν το βάρος ενός ανθρώπου, μαζί με τον εξοπλισμό του.

 

Βγήκε με γοργές κινήσεις από τηνκαλύβα του και είδε τους καβαλάρηδες να κυνηγούν μία νεαρή κοπέλα. Ο Νάροκαρντσκέφτηκε να τη βοηθήσει, αλλά δεν πρόλαβε. Οι καβαλάρηδες την έφτασαν και τηναποκεφάλισαν δίχως να προλάβει να αντιδράσει.

 

«Γιατί;» ρώτησε ο Νάροκαρντ.

 

«Αυτή η κοπέλα ήταν που σε βοήθησενα αναρρώσεις. Δυστυχώς η μοίρα επιφύλαξε άλλη τύχη. Ήταν κλέφτρα και αυτήείναι η τύχη των παρανόμων, εδώ στον Πέμπτο Δάκτυλο. Καλύτερα θα ήταν ναφύγουμε τώρα που μπορούμε. Θα κρυφτούμε μέχρι να φύγουν και μετά θαεμφανιστούμε.»

 

«Δεν έχουμε χρόνο.» αποκρίθηκε οΝάροκαρντ και πράγματι, οι καβαλάρηδες τον είχαν δει και τον πλησίαζαν. Είδε τοοικόσημο των καβαλάρηδων πάνω τους. Ήταν ένα ξίφος και μία ασπίδα. Ο Νάροκαρντκατάλαβε πως ο επικεφαλής τους, πρέπει να ήταν κόμης.

 

Οι καβαλάρηδες τον πλησίασαν και τονπερικύκλωσαν. Ένας από τους καβαλάρηδες μπήκε μέσα στον κύκλο και τον πλησίασεορμητικά. Κατάλαβε πως ήταν ο επικεφαλής. Σήκωσε την λεπίδα του και προσπάθησενα χτυπήσει τον Νάροκαρντ. Ο τελευταίος έπιασε με αριστοτεχνικές κινήσεις τηλεπίδα και πέταξε κάτω τον καβαλάρη.

 

Ύστερα έπιασε τη λεπίδα από τη λαβήκαι την γύρισε στον αντίπαλο του. Οι άλλοι καβαλάρηδες έκαναν να πλησιάσουν,αλλά σταμάτησαν όταν ο Νάροκαρντ μίλησε. «Αν κινηθείτε, είναι νεκρός.» έπειταγύρισε προς τον αιχμάλωτο του. «Είμαι ο νέος κόμης του Οίκου των Ορρίνο. Απαιτώτον σεβασμό που μου αρμόζει.»

 

Ο αιχμάλωτος έβγαλε την περικεφαλαίατου και από μέσα είδε τα όμορφα χαρακτηριστικά ενός νέου. Τα ξανθά, μακριά τουμαλλιά ανέμισαν, καθώς φύσηξε αέρας. «Είμαι ο κόμης Νάρεθ, επικεφαλής του Οίκουτων Άξερ. Συγχώρεσε την συμπεριφορά μου, αλλά δεν μπορούσαμε να ξέρουμε ότιένας κόμης του Πρώτου Δακτύλου βρίσκεται εδώ.»

 

Ο Νάροκαρντ κάρφωσε το σπαθί στοέδαφος και βοήθησε τον ομότιμο του να σηκωθεί. «Έρχομαι κυνηγημένος από τονΠρώτο Δάκτυλο. Ο βαρόνος μου, ο Χάρμαν, σκότωσε τους γονείς μου και προσπάθησενα κάνει το ίδιο και με εμένα. Όπως φαίνεται, δεν τα κατάφερε.»

 

Τα μάτια του κόμη Νάρεθ άνοιξανδιάπλατα. Σύμφωνα με την συμφωνία που είχε υπογραφεί, με την επιμέλεια τουΚυβερνήτη του Χεριού, οι κόμηδες που είχαν καταδικαστεί για προδοσία σε κάποιονΔάκτυλο, μπορούσαν να βρουν καταφύγιο σε κάποιον άλλο ή ακόμη και να τους δοθείγη. Το πρόβλημα ήταν ότι θα μπορούσαν να δημιουργηθούν σοβαρά διπλωματικάζητήματα, μεταξύ της ευαίσθητης ειρήνης των Πέντε Δακτύλων.

 

Μπορεί όλοι οι Δάκτυλοι ναδιοικούνταν από τον Κυβερνήτη του Χεριού, αλλά αυτό δεν ήταν τίποτα, παρά ένατιμητικό αξίωμα. Ήταν γνωστό ότι ο κάθε Δάκτυλος διοικούνταν από τον εκάστοτεβαρόνο. Ο Κυβερνήτης ήταν ένας θεσμός, ο οποίος είχε ιδρυθεί, προκειμένου ναξεκινήσει κάποια συλλογική προσπάθεια στο Χέρι, ώστε να δουν οι κάτοικοι τουκάθε Δακτύλου το Χέρι ως ενιαία πατρίδα.

 

Ο κόμης Νάρεθ θα μπορούσε νασκοτώσει αυτόν τον άντρα εδώ και να λήξει αυτό το σοβαρό διπλωματικό ζήτημα,που θα μπορούσε να οδηγήσει μέχρι και σε πόλεμο ή σε εμπάργκο. Εντέλειαποφάσισε πως αυτό ήταν ένα ζήτημα του βαρόνου του και όχι δικό του. Δεν είχετην αρμοδιότητα για το θάνατο αυτού του άντρα. Κανένας κόμης, δεν επιτρεπόταννα σκοτώσει ομόλογο του, παρά σε ισότιμη μάχη.

 

Αν και ο κόμης Νάρεθ ήταν ένας απότους καλύτερους πολεμιστές του Πέμπτου Δακτύλου, αυτός εδώ ο νεαρός είχεκαταφέρει, αν και τραυματισμένος, να τον ακινητοποιήσει σχετικά εύκολα. Ο Νάρεθείχε τη φήμη του ματαιόδοξου, αλλά όχι του ανόητου. Έπρεπε να σκεφτεί καλά τοθέμα. «Σε χαιρετώ στον Πέμπτο Δάκτυλο. Συγχώρα με για αυτό το γεγονός, αλλά δεντο περιμέναμε. Θα μπορούσες να μου δείξεις το οικόσημο του οίκου σου ώστε ναεπιβεβαιωθεί η ταυτότητα σου;»

 

Με αυτό τον τρόπο, ήλπιζε να τουδοθεί η δυνατότητα να τον παγιδεύσει διπλωματικά. Χωρίς το οικόσημο, θαμπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε. Για μεγάλη του απογοήτευση, είδε τονΝάροκαρντ να του δείχνει το οικόσημο του οίκου του.

 

«Αυτή η απόδειξη είναι ότι χρειαζόμαστε προς το παρόν. Θααναγκαστούμε όμως να κάνουμε περαιτέρω έρευνα στον πύργο μου.»

 

«Για πιο λόγο περιπολείται αυτή τηνπεριοχή;»

 

Το πρόσωπο του κόμη Νάρεθ έγινεσκοτεινό. «Ίσως να έχετε ακούσει στον Πρώτο Δάκτυλο για έναν μύθο ότι υπάρχειμία αλχημίστρια, η οποία ζει εδώ και αρκετούς αιώνες, χάρις στην ιδιότητα τηςνα απορροφά τη νεότητα ανθρώπων. Αυτή την καταραμένη μάγισσα κυνηγάμε και τονπιστό της υπηρέτη. Αφάνισαν ένα χωριό πρόσφατα, όχι αρκετά μακριά από εδώ.Στάλθηκα να την βρω και να την αφανίσω από το πρόσωπο του Χεριού.»

 

«Συμμερίζομαι τον δίκαιο σκοπό σουκόμη Νάρεθ. Θα ήθελα να μετάσχω και εγώ, ώστε να ξεπληρώσω προκαταβολικά τηνφιλοξενία σου.»

 

Το μυαλό του κόμη Νάρεθ άρχισε νασκέφτεται τα ενδεχόμενα. Αν ο κόμης Νάροκαρντ του Οίκου των Ορρίνο πέθαινε,τότε το ζήτημα θα λυνόταν εδώ. Η μάχη με την μάγισσα-αλχημίστρια θα ήτανδύσκολη και ίσως να μην επιζούσε κανένας τους, αλλά αν τον έπαιρναν μαζί τους,τότε θα μπορούσε να τον βάλει σε κάποιο επικίνδυνο πόστο και… «Πολύ καλά.»αποφάσισε τελικά. «Δεν περιμέναμε να βρούμε κάποιον άλλο στο δρόμο, για αυτό οεξοπλισμός σου θα είναι φτωχός. Δεν πιστεύω άλλωστε ότι θα χρειαστείς ναεμπλακείς σε μάχη, μιας και έχω τους καλύτερους άντρες του Πέμπτου Δακτύλουμαζί μου.»

 

Ο Νάροκαρντ υποκλίθηκε. «Σεευχαριστώ για την τιμή φίλε μου. Θα σε ακολουθήσω ως ένας απλός στρατιώτης. Θαδεις πως οι ιδιότητες μου θα είναι απαραίτητες σε αυτή την αποστολή.»

 

Ο Νάρεθ έδωσε εντολή στουςστρατιώτες του να δώσουν στον κόμη εναλλακτικό ελαφρύ εξοπλισμό. Έπειτα, οΝάροκαρντ ανέβηκε μαζί με έναν ακόμη στρατιώτη σε έναν τράγο και συνέχισαν τηναναζήτηση για το θύμα τους.

 

Ο νεαρός μάγος, άκουσε τη φωνή τουσυμβιωτικού πλάσματος μέσα του. «Να προσέχεις τις συναναστροφές σου με τον κόμηΝάρεθ άρχοντα μου. Ο Νάρεθ μπορεί να είναι ματαιόδοξος, αλλά δεν είναι καθόλουανόητος. Είναι ένας πολύ καλός στρατηλάτης και άριστος διπλωμάτης. Δεν θαδιστάσει να σε σκοτώσει, αν διαπιστώσει ότι η παρουσία σου στον Πέμπτο Δάκτυλοθα μπορούσε να χαλάσει τις σχέσεις με τον Πρώτο Δάκτυλο.»

 

«Το ξέρω. Θα προσπαθήσει όμως να τοκάνει με διπλωματικό τρόπο. Ο ελαφρύς εξοπλισμός μου, θα μπορούσε εύκολα να μεπροδώσει σε μία μάχη με αυτή τη μάγισσα-αλχημίστρια. Πες μου, τι είναι αυτή ημάγισσα-αλχημίστρια;»

 

«Η μάγισσα-αλχημίστρια ονομάζεταιΜάιντιθ. Ήταν μία από τις τοπικές αρχόντισσες του χεριού πριν από πολλούςαιώνες. Μετά την κατάρρευση του μαγοκρατικού καθεστώτος του Θερ, κυνηγήθηκεόπως και όλοι οι ευγενείς. Προκειμένου να παραμείνει ζωντανή και να πάρειεκδίκηση από τους αντιπάλους της, ανέπτυξε μία τεχνική να απορροφά κάποιαστοιχεία του ανθρώπινου σώματος από τα θύματα της.

 

» Η Μάιντιθ δεν κατάφερε ποτέ νανικήσει τους αντιπάλους της, για αυτό στράφηκε στους απογόνους τους. Οιαπόγονοι των αντιπάλων της, είναι ουσιαστικά όλοι οι κάτοικοι του Χεριού. ΗΜάιντιθ έχει παρανοήσει και θέλει να καταστρέψει όλο το Χέρι. Είναι μίαεπικίνδυνη αποστολή, η οποία ίσως να μας στερήσει όλους τη ζωή.»

 

«Προτείνεις να μην εμπλακώ σε μίατέτοια μάχη;»

 

«Αυτό θα ήταν το καλύτερο, αλλά δενφαίνεται να σου δίνεται καλύτερη επιλογή. Ας μετάσχουμε στη μάχη και αν μαςδοθεί η ευκαιρία, θα αποδράσουμε.»

 

«Θα ακολουθήσουμε την συμβουλή σου.Ελπίζω να δικαιωθούμε.»

 

«Η Μάιντιθ είναι ευαίσθητη. Θαμπορέσουμε εύκολα να την εξοντώσουμε. Το δύσκολο είναι ο υπηρέτης της.»

 

«Ποιος υπηρέτης της;»

 

«Η Μάιντιθ έχει στις υπηρεσίες τηςέναν άνθρωπο-κτήνος. Δεν θα τα καταφέρουμε σε μία άμεση μάχη ενάντια σε αυτό τοπλάσμα. Υπάρχει μια λύση όμως. Αν καταφέρουμε να βρούμε ένα φυτό το οποίοαπαντάται σε αυτή την περιοχή, ίσως να φτιάξουμε ένα δηλητήριο και να τοννικήσουμε. Αν καταφέρεις να βρεις το φυτό νάρσις, τότε ίσως να έχουμε μίαελπίδα. Θα του προκαλέσει παράλυση σε όλους τους μύες του σώματος του, μέχρικαι των πνευμόνων.»

 

«Που μπορούμε να το βρούμε;»

 

«Θα το κανονίσω εγώ. Τα αδέρφια μουθα μας βοηθήσουν.»

 

Ο Νάροκαρντ κατάλαβε πως εννοούσε τακοράκια της στάχτης. «Ελπίζω να βγω ζωντανός από αυτή την κατάσταση. Δεν μπήκασε τόσο κόπο και πόνο για να πεθάνω εδώ, μακριά από τον Πρώτο Δάκτυλο.»

 

«Ελπίζω να πραγματοποιηθούν οι ευχέςσου. Η επιβίωση σου θα εξασφάλιζε και τη δική μου επιβίωση.»

 

Ο νεαρός άλλαξε συζήτηση. «Τόσοκαιρό, σε γνωρίζω ως παράσιτο. Πες μου ποιο είναι το πραγματικό σου όνομα;Είναι πραγματικά αγένεια να σε ονομάζω έτσι.»

 

«Άτροκαν είναι το όνομα μου. Σεευχαριστώ που ρώτησες. Ήταν πραγματικά ενοχλητικό.»

 

Ο Νάροκαρντ σώπασε και συνέχισε τηνπορεία του με τους υπόλοιπους στρατιώτες. Το βράδυ έπεσε να κοιμηθεί κοντά στονκόμη Νάρεθ, του οποίου οι στρατιώτες είχαν ανάψει μία φωτιά. Το πρωί λίγο πρινξυπνήσουν όλοι, ο Νάροκαρντ βρήκε ένα φυτό δίπλα του. Το πήρε και το έκρυψεστην εξάρτηση του.

 

Όταν είχαν αρχίσει να σηκώνονται,έκανε πως ξύπνησε. Συνέχισε την πορεία του πάνω στον τράγο μαζί με τονστρατιώτη και προς το απόγευμα, ο κόμης Νάρεθ ανακοίνωσε πως είχαν βρει τα ίχνητης Μάιντιθ. «Είναι φρέσκα. Δεν πρέπει να απέχει πάνω από μιάμιση ώρα. Θα τηνβρούμε και θα πάρουμε εκδίκηση για όσους σκότωσε. Τίποτα δεν πρόκειται να τηνγλιτώσει τώρα.»

 

Ο Νάροκαρντ έπρεπε να βρει ένα τρόπονα φτιάξει το φίλτρο που του είχε πει ο Άτροκαν. «Κόμη Νάρεθ. Στην Νόλνιαυπάρχει ένας μύθος για ένα δηλητήριο, το οποίο μπορεί να σκοτώσει τέτοιουείδους μυθικά πλάσματα. Θα ήθελα να μου επιτρέψεις να το φτιάξω.»

 

Ο κόμης Νάρεθ κοίταξε οργισμένα τονομόλογο του. «Δεν έχουμε χρόνο για γιατροσόφια και μύθους. Έχουμε να κάνουμε μεένα πραγματικό γεγονός! Δεν πρόκειται να ασχοληθούμε με ανοησίες και να χάσουμεάλλο χρόνο. Προχωράμε.»

 

«Κόμη Νάρεθ. Αν είναι αλήθεια, τότεθα έχουμε ένα βασικό πλεονέκτημα. Αν δεν ισχύει, τότε δεν θα έχουμε χάσει παράελάχιστο χρόνο.»

 

«Δεν γνωρίζω τις συνήθειες σας στηΝόλνια Νάροκαρν, αλλά εδώ έχουμε άλλες. Ζούμε και πεθαίνουμε με το σπαθί. Ανφοβάσαι ή αν δεν συμφωνείς με τις τακτικές μου, τότε μπορείς να μείνεις εδώ μεδύο στρατιώτες και να περιμένεις να επιστρέψουμε.»

 

Αν και ο Νάροκαρντ είχε φτάσει τηνυπομονή του Νάρεθ στα όρια, σκόπευε να μην το ρισκάρει. «Θα μείνω εδώ μέχρι νατελειώσω το δηλητήριο. Μόλις γίνει αυτό θα σας ακολουθήσω.»

 

Ο Νάρεθ δεν πίστευε στα αυτιά του.Αυτός ο άντρας πίστευε σε γιατροσόφια και σε ανοησίες. Θα ήταν καλύτερο να μηντον έχει μαζί του. Είχε ήδη αρκετά προβλήματα για το τι θα συναντούσε. «Εσείςοι δύο να τον προσέχετε.» διέταξε δύο στρατιώτες.

 

Εκείνοι τον πλησίασαν και κατέβηκαναπό τους τράγους τους. Το ίδιο έκανε και ο Νάροκαρντ. Τον έδεσε σε ένα μικρόδέντρο και έβγαλε ένα μικρό κύπελλο. Ο Νάρεθ τον κοίταξε με αηδία και έφυγε μετο απόσπασμα. Καθώς ο Νάροκαρντ παρασκεύαζε το δηλητήριο, είδε το απόσπασμα νακατευθύνεται προς το δάσος.

 

Η Μάιντιθ δεν ήταν ανόητη. Ακόμη καιτέτοια ώρα, το δάσος ήταν αρκετά σκοτεινό και σε μερικά μέρη, βαθιά σε αυτό, οιακτίνες του ήλιου δεν έβρισκαν ποτέ το έδαφος. θα ήταν δύσκολο να την βρουν καιπιθανότατα θα τους αιφνιδίαζε. Καλύτερα ίσως, μιας και ίσως του δινόταν η ευκαιρίανα ξεφύγει από τους δύο στρατιώτες που τον φύλασσαν.

 

Μετά από ένα τέταρτο ετοίμασε τοδηλητήριο και το άπλωσε προσεκτικά πάνω στη λεπίδα του σπαθιού του. «Μπορούμενα τους ακολουθήσουμε.» είπε τελικά στους στρατιώτες. Εκείνοι ανέβηκαν στουςτράγους και ακολούθησαν τον Νάροκαρντ.

 

Με τη βοήθεια του Άτροκαν, ο νεαρόςκόμης κατάφερε να βγει εύκολα τα ίχνη, τα οποία οδηγούσαν μέσα στο σκοτεινόδάσος. Προχώρησαν και μπήκαν μέσα στα δέντρα. Η ελάχιστη βλάστηση που υπήρχεστα σύνορα του δάσους, εδώ έσβηναν εντελώς. Το μόνο που υπήρχε ήταν τα ξεράφύλλα των δέντρων, που λίπαναν τις ίδιες τους τις ρίζες.

 

Μετά από μία πορεία τριάντα λεπτών,άκουσε κάποιες φωνές βαθύτερα. Στην αρχή νόμισε πως ήταν ιαχές, και πράγματιιαχές πρέπει να ήταν, αλλά κατέληξαν σε κραυγές αγωνίας. Ο Νάροκαρντ ήτανσίγουρος ότι πρέπει να είχαν πέσει σε ενέδρα.

 

Έτρεξε γρήγορα προς το σημείο τωνκραυγών και άφησε μερική απόσταση από τους στρατιώτες πίσω του. Σκέφτηκε ναυψώσει μία μαγική ασπίδα, αλλά κάτι τέτοιο το απέρριψε, διότι θα φανέρωνε τηνταυτότητα του. Αυτό που έκανε όμως, ήταν να σκληρύνει την επιφάνεια τουδέρματος του και την σκληρότητα της λεπίδας του. Αν το κτήνος ήταν τόσοτρομερό, τότε θα χρειαζόταν ενισχυμένη λεπίδα.

 

Είδε ανθρώπους να εκτοξεύονται προςπάσα κατεύθυνση. Το μέρος είχε γεμίσει με πτώματα και με τραυματίες. Είδε καιτον κόμη Νάρεθ να βρίσκεται τραυματισμένος και ανήμπορος, στις ρίζες ενόςδέντρου. Αίμα έτρεχε από το κεφάλι του και πιθανώς να ήταν ζαλισμένος.

 

Μέσα στον κύκλο που είχαν φτιάξει οιστρατιώτες, ο Νάροκαρντ είδε ένα πλάσμα δύο μέτρων, με μία μεταλλική στολήκίτρινου χρώματος, να αποδεκατίζει τους στρατιώτες. Το πλάσμα είχε πανοπλία σεόλο του το σώμα και στο κεφάλι του είχε μία σφαιρική περικεφαλαία. Στο σημείοτων ματιών, υπήρχε ένα κυλινδρικό γυαλί. Ο Νάροκαρντ δεν είδε τα μάτια τουεκεί, παρά ένα λευκό υγρό.

 

Λίγο πριν φτάσει στον κύκλο, οτράγος σταμάτησε απότομα και ο Νάροκαρντ τινάχτηκε προς το μέρος του πλάσματος.Σήκωσε το σπαθί του και προκάλεσε μία τελευταία ενίσχυση. Το σπαθί ράγισε, αλλάμπήκε μέσα στο στέρνο του θύματος του και η λαβή του έσπασε. Το πλάσμα ούρλιαξεκαι έριξε ένα τρομερό χτύπημα τον Νάροκαρντ, το οποίο τον πέταξε πάνω σε τρειςκαβαλάρηδες, οι οποίοι παρασύρθηκαν και αυτοί και έπεσαν στον έδαφος.

 

Το πλάσμα συνέχισε να χτυπά τουςαντιπάλους του μανιασμένα, ενώ το λευκό υγρό έρεε μέσα από τη στολή του. ΟΝάροκαρντ κατάφερε να σηκωθεί και κατάλαβε ότι δεν είχε σπάσει κάποιο πλευρόαπό θαύμα. Είδε το πλάσμα να χάνει σταδιακά την ταχύτητα του και να γίνεταιδυσκίνητο. Οι στρατιώτες το κατάλαβαν αυτό και απλώς προσπαθούσαν να τοκουράσουν ή να το παραπλανήσουν. Μετά από μερική ώρα τα πόδια του έγιναν βαριάκαι έπεσε.

 

«Μην το πλησιάζετε ακόμη. Τοδηλητήριο δεν έχει δράσει. Περιμένετε μέχρι να φύγει μέχρι και η τελευταίαανάσα από μέσα του.» τους πρόσταξε ο Νάροκαρντ και ένιωσε ένα αίσθημα ενοχήςκαι λύπης για το πλάσμα που δεν του είχε κάνει τίποτα, αλλά έπρεπε να τοσκοτώσει. Σημασία όμως δεν έχει τι θέλεις, αλλά τι πρέπει να κάνεις. Αυτό οΝάροκαρντ το ήξερε πολύ καλά.

 

Η διερευνητική ματιά του, που είχεενισχυθεί, είδε ένα κορίτσι να παρακολουθεί τα συμβάντα. Απείχε περίπου εκατόμέτρα. Ο Νάροκαρντ ανέβηκε στον τράγο του και διέταξε δέκα στρατιώτες να έρθουνμαζί του. Οι στρατιώτες ήταν πιστοί στον κόμη τους και έτσι αρνήθηκαν. ΟΝάροκαρντ αποφάσισε πως έπρεπε να δώσει μία ακόμη μάχη μόνος του.

 

Χτύπησε τα χαλινάρια από τον τράγοκαι άρχισε να τρέχει προς την κατεύθυνση που βρισκόταν το κοριτσάκι. ΟΝάροκαρντ ήξερε ότι αυτή ήταν η Μάιντιθ. Η ηλικία της δεν συμβιβαζόταν με τοσώμα της, αλλά ο Νάροκαρντ είχε δει πολλά περίεργα πράγματα τον τελευταίο καιρόκαι έτσι αυτό δεν θα τον συντάραζε ιδιαιτέρως.

 

Μόλις είχε πλησιάσει, ύψωσε μίαασπίδα, ώστε να τον προστατεύσει σε περίπτωση που η Μάιντιθ του είχε ετοιμάσεικάποια παγίδα. Την είδε να τρέχει βαθύτερα προς το δάσος. Εκείνη γύρισε και τουέριξε ένα τηλεκινητικό χτύπημα, το οποίο χτύπησε πάνω στο αόρατο ενεργειακόπεδίο του Νάροκαρντ. Η έκπληξη ήταν εμφανής στο πρόσωπο της.

 

Προχώρησαν λίγο ακόμη, όταν τηνβγήκε να τον περιμένει πάνω σε έναν τεράστιο βράχο. Εκείνος κατέβηκε από τοντράγο και την κοίταξε. Δεν φαινόταν να είναι πάνω από δέκα χρονών και όμως,ήταν μία μάγισσα αιώνων.

 

«Δεν περίμενα πως θα προσλάμβανανέναν μάγο για αυτή τη δουλειά. Νόμιζα ότι ήμουν η μόνη με τέτοιου είδουςδυνάμεις πάνω στο Χέρι. Πες μου νεαρέ, που βρήκες το Νελζ;» είπε με τη γλυκιάκαι παιδική της φωνή.

 

«Δεν κατανάλωσα Νελζ, αλλά τοκαθάριο αίμα του Θερ.»

 

Τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα καιούρλιαξε: «Ψέματα. Κανένας δεν έχει πιει το αίμα του Θερ και έζησε.» Έπειταέριξε ένα τηλεκινητικό κύμα, το οποίο συνοδεύτηκε από ένα κύμα φωτιάς. Τοενεργειακό πεδίο συγκράτησε τις επιθέσεις, αλλά το αποδυνάμωσε.

 

«Άρχοντα μου άφησε με να σου δείξωλίγο από τις δυνάμεις μας. Άφησε με για λίγο να πάρω τον έλεγχο και θα δεις πωςείναι μετά βίας πρόκληση για εμάς.» του δήλωσε ο Άτροκαν. Δεν ήθελε να τουπαραχωρήσει το σώμα του, αλλά έπρεπε να το κάνει αν ήθελε να ζήσει.

 

«Δεν θα σου παραχωρήσω τη σκέψη μουόμως.»

 

«Δεν απαίτησα ποτέ κάτι τέτοιο.» τουαποκρίθηκε και μέσα από το δάσος εμφανίστηκαν μερικά κοράκια της στάχτης. Τακοράκια αυτά, κατευθύνθηκαν προς τον Νάροκαρντ και μπήκαν μέσα στη σάρκα του.Ένιωσε τα μόρια του σώματος του να ενώνονται με τα μόρια των κορακιών. Το σώματου γέμισε με φτερά, ενώ το πρόσωπο του έγινε μαύρο. Οι κυνόδοντες τουεπιμηκύνθηκαν και έμοιαζαν σαν να ήταν από άγριο ζώο. Στην πλάτη του βγήκαν δύομικρά ατροφικά φτερά, τα οποία έσκισαν τη στολή του.

 

Με την καθοδήγηση του Άτροκαν, οΝάροκαρντ σήκωσε το γεμάτο από φτερά και πούπουλα χέρι του και ένα τηλεκινητικόκύμα χτύπησε την Μάιντιθ. Η ασπίδα της έσπασε σαν γυαλί και μόνο η έκπληξηέμεινε στο πρόσωπο της. Όλο της το σώμα έμεινε ακίνητο, κοιτώντας τον αντίπαλοτης με δέος και φόβο. Ο Νάροκαρντ έκλεισε τότε το χέρι του και άκουσε τα κόκαλατης μάγισσας να σπάνε.

 

Όταν άνοιξε το χέρι του, η Μάιντιθέπεσε ετοιμοθάνατη στο έδαφος. Ο Νάροκαρντ την πλησίασε και της έπιασε τοκεφάλι με τα χέρια του. Χωρίς ιδιαίτερη δύναμη, κατάφερε να σπάσει το λαιμό τηςκαι να ξεριζώσει το κεφάλι της από το σώμα.

 

Το πήρε και το πέταξε, -καθώς αίμαανάβλυζε από το άψυχο κορμί της-, πάνωσε ένα δέντρο. Τα φτερά από το σώμα του άρχισαν να πέφτουν τότε και το σώμα τουεπανήλθε στα φυσιολογικά. Έπεσε στα γόνατα για μερικά λεπτά. Έπειτα σηκώθηκεσιωπηλός και πήρε το κεφάλι της Μάιντιθ.

 

Είδε πως το κεφάλι της είχε την όψημιας άσχημης γριάς, γεμάτη ρυτίδες. Το έπιασε και το κράτησε σφιχτά από ταλευκά της μαλλιά. Βρήκε κάποιους να είναι γύρω από το πτώμα του υπηρέτη καιμερικούς άλλους να προσπαθούν να βοηθήσουν τους τραυματίες. Ο Νάρεθ,υποβασταζόμενος από ένας στρατιώτη του, κατάφερε να πλησιάσει το τεράστιοπτώμα.

 

Έδωσε εντολές να αποκεφαλίσουν τοπτώμα, μιας και ήταν αδύνατον να το μεταφέρουν. Το κεφάλι του θα ήταν αρκετό ωςαπόδειξη. Γύρισε και είδε τον Νάροκαρντ με σκισμένα ρούχα και γεμάτο στααίματα. Στα χέρια του κρατούσε ένα φριχτό κεφάλι μιας γριάς. «Τελείωσε.»αποκρίθηκε ο Νάροκαρντ.

 

«Το ξέρω. Τελικά είχες δίκιο. Αν δενήσουν εσύ, ίσως να μην επιζούσε κανένας μας.»

 

Όνομα Συγγραφέα:Αλέξανδρος Ίτσιος

Είδος: (ηρωική φαντασία, επιστημονική φαντασία, τρόμος)

Βία; (Ναι)

Σεξ; (Όχι)

Αριθμός Λέξεων: 2,743

Αυτοτελής; (Οχι. Μέρος 1ο Κεφ 4ο)

Σχόλια: (Το παρακάτω -όπως και τις περισσότερες ιστορίες-, την έγραψα πριν από 5 - 6 χρονάκια, όταν ήμουν πιο νέος και έγραφα σχεδόν καθημερινά.)

Κεφ 4

 

 

 

 

 

 

Της γλώσσας είναι οθησαυρός στους ανθρώπους ο καλύτερος

της λιγόλογης και η πιοχαριτωμένη είναι η μετρημένη.

Αν κακά μιλήσεις,γρήγορα θα σε μιλήσουν χειρότερα.

 

 

Απάντηση του αυτοκράτορα Θερ στονστρατηγό του,

ότανπληροφορήθηκε ότι προδόθηκε.

 

 

 

 

Το απόσπασμα συγκροτήθηκε ξανά καιβγήκε από το δάσος. Είχαν επιζήσει τριάντα στρατιώτες, ενώ άλλοι είκοσι ήτανβαριά τραυματισμένοι. Αρκετοί από αυτούς δεν θα έφταναν ζωντανοί πίσω στηνΝαχζάρ, την πρωτεύουσα του Πέμπτου Δακτύλου.

 

Μέσα στους βαριά τραυματισμένουςήταν και ο κόμης Νάρεθ, αλλά ο Νάροκαρντ ήξερε ότι δεν θα πέθαινε. Δεν θαεπέτρεπε κάτι τέτοιο. Ο Νάρεθ θα ήταν η ασπίδα του για την προσωπική ακρόαση μετον βαρόνο Ζίθριντ, τον Βαρόνο του Πέμπτου Δακτύλου.

 

Η κουραστική πορεία συνεχίστηκε, μέχριπου έφτασαν έξω από τα τείχη της Νάχζαρ. Επτά στρατιώτες είχαν ξεψυχήσει στοδρόμο, ενώ μερικοί ακόμη ήταν έτοιμοι να διασχίσουν τα όρια αυτού του κόσμου. ΟΝάρεθ είχε ξεφύγει τον κίνδυνο, χάρις την περιποίηση του Νάροκαρντ.

 

Ο Νάροκαρντ παρατήρησε προσεκτικάτην Νάχζαρ. Η πόλη εξέπεμπε μία σκοτεινότητα. Τα τείχη δεν φαινόταν να είναικαι για ομορφιά, αλλά μόνο για προστασία. Ο λαός του Πέμπτου Δακτύλου ήτανφτωχός και έτσι, όλα όσα βρισκόταν στην πρωτεύουσα, ήταν καθαρά για πρακτικούςλόγους.

 

Ένα πλήθος υποδοχής, υποδέχτηκε τοαπόσπασμα. Δύο στρατιώτες πήραν τη θέση αριστερά και δεξιά, από τον Νάροκαρντ,έχοντας στις λόγχες τους τα κεφάλια της μάγισσας-αλχημίστριας και του υπηρέτητης. Ο Νάροκαρντ παρατήρησε τα καχεκτικά και κακοσιτισμένα πρόσωπα των πολιτών.

 

Η υποδοχή και οι επευφημίεςσυνεχίστηκαν μέχρι το παλάτι, το οποίο ήταν κατασκευασμένο και αυτό από τηνίδια πέτρα με τα τείχη και το ίδιο μουντό, μαύρο χρώμα. Ο Νάροκαρντ προχώρησεακριβώς πίσω από τον ομόλογο του. Ήλπιζε να του παραχωρήσει ακρόαση ο βαρόνος,εκείνη κιόλας την ημέρα.

 

Οι καβαλάρηδες αφίππευσαν από τουςτράγους και άλλοι κατευθύνθηκαν για περιποίηση από τους γιατρούς, ενώ άλλοι γιανα απολαύσουν τα προνόμια του παλατιού. Τον Νάροκαρντ τον οδήγησαν και αυτόν σεένα από τα διαμερίσματα του παλατιού, μέχρι να αποφασιστεί η τύχη του.

 

Ο κόμης Νάρεθ κατευθύνθηκε αμέσωςστην αίθουσα του θρόνου, όπου και βρήκε τον βαρόνο Ζίθριντ να τον περιμένει. Ηαίθουσα ήταν όλη στο κόκκινο, ενώ αριστερά και δεξιά, βρισκόταν άλλοι ευγενείςτου Πέμπτου Δακτύλου.

 

«Είναι ευχάριστο, να ακούω θετικέςεξελίξεις για την μάγισσα-αλχημίστρια.» είπε με την γέρικη φωνή του ο Ζίθριντ.Ο κόμης Νάρεθ προσκύνησε και έπειτα σηκώθηκε για να δει το πρόσωπο του βαρόνου.Το πρόσωπο του ήταν καλυμμένο από μία ασημένια μάσκα. Ο βαρόνος Ζίθριντ ήτανλεπρός και σχεδόν πάντα πλέον, προτιμούσε να εμφανίζεται στις ακροάσεις μεκαλυμμένα τα άκρα του και το πρόσωπο του.

 

«Δεν υπήρχε τίποτα που να αμφισβητείτην εξουσία σας άρχοντα μου στο βασίλειο σας, εκτός από την μάγισσα, η οποίατώρα είναι νεκρή.»

 

«Σε ευχαριστώ για το ενδιαφέρον πουέδειξες Νάρεθ. Αν δεν ήσουν εσύ, τότε ίσως να μην είχαμε καταφέρει νασκοτώσουμε αυτό το πλάσμα που βασάνιζε τόσο αυτόν το τόπο.» Ο Νάρεθ κατάλαβεπως ο βαρόνος είχε αρχίσει να βαριέται τη συζήτηση. Ο Ζίθριντ ήτανετοιμοθάνατος και δεν είχε δυνάμεις να ασχοληθεί πλέον με τον λαό του.

 

«Είναι απαραίτητο να ζητήσωπροσωπική ακρόαση άρχοντα μου.» είπε ο Νάρεθ.

 

Ο βαρόνος έμεινε για λίγο σιωπηλόςκαι έπειτα έκανε ένα νεύμα με το χέρι του. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα η αίθουσαείχε αδειάσει. «Περιμένω.» δήλωσε ο Ζίθριντ.

 

«Στο δρόμο μας, καθώς καταδιώκαμετην μάγισσα βρήκαμε έναν άνδρα. Αυτός ο άνδρας ισχυρίζεται ότι είναι ο κόμηςΝάροκαρντ, ο καινούριος κόμης του Οίκου των Ορρίνο. Είχε μαζί του το δαχτυλίδιτου οίκου του και έτσι δεν μου δόθηκε το δικαίωμα να του αφαιρέσω τη ζωή. Ήταναυτός επίσης που κατάφερε να νικήσει τον υπηρέτη, αλλά και την ίδια τηνμάγισσα. Για την ακρίβεια, αν δεν ήταν αυτός βαρόνε μου, δεν θα είχε επιζήσεικανένας για να σου πει αυτή την ιστορία.»

 

Ο βαρόνος κάθισε για λίγο σιωπηλόςστο θρόνο του. Αντιμετώπιζαν ένα σοβαρό διπλωματικό πρόβλημα και έπρεπε να τολύσουν. «Ο κάθε κόμης, είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει για το γενεαλογικό τουδέντρο. Αν αυτό ισχύει και με αυτόν, τότε είναι πολύ πιθανόν να είναι οπραγματικός κόμης. Μπορείς να πηγαίνεις Νάρεθ. Από εδώ και πέρα θα αναλάβω εγώτο ζήτημα.»

 

Ο βαρόνος έστειλε αμέσως ειδικούς ναεξετάσουν την ταυτότητα του Νάροκαρντ, ενώ παράλληλα έστειλε κατασκόπους στονΠρώτο Δάκτυλο για να πιστοποιηθεί η ιστορία του Νάροκαρντ. Η επιβεβαίωση απότους ειδικούς, βγήκε σχεδόν αμέσως. Το ταξίδι των κατασκόπων όμως για τον ΠρώτοΔάκτυλο θα έπαιρνε αρκετό καιρό και θα έπρεπε να υπομένει μέχρι τότε.

 

Δεν δέχτηκε σε καμία ακρόαση του τονΝάροκαρντ, μέχρι να επιστρέψουν οι κατάσκοποι. Ήθελε να είναι σίγουρος. Μετάαπό είκοσι ημέρες περίπου, ο Ζίθριντ έμαθε ότι ο Οίκος των Ορρίνο είχεαφανιστεί από τον Πρώτο Δάκτυλο. Μόνο οι δύο κόρες του είχαν επιζήσει και ημεγαλύτερη είχε πάρει τη διοίκηση, αλλά δεν είχε στην κατοχή της το δαχτυλίδι.Φημολογούνταν ότι κάποιος πρέπει να της το είχε κλέψει.

 

Ο Ζίθριντ κάλεσε αμέσως τονΝάροκαρντ σε ακρόαση. Ο νεαρός κόμης με την περίεργη όψη εμφανίστηκε εμπρός τουκαι έκανε μία υπόκλιση. «Με καλέσατε άρχοντα μου;» είπε με την ψυχρή φωνή του.

 

«Το αίτημα σου για άσυλο στον ΠέμπτοΔάκτυλο γίνεται δεκτό. Θα σου δοθούν οι κατάλληλες τιμές και γη. Θα σου δοθεί ηγη του Μαύρου Βάλτου. Ξεκινάς αμέσως!» του είπε και τον έδιωξε αμέσως.

 

Ο Νάροκαρντ ήξερε ότι ο Ζίθριντ είχεστείλει κατασκόπους. Οι δικοί του κατάσκοποι τον είχαν πληροφορήσει. Η γη τουΜαύρου Βάλτου, ήταν μία απαγορευμένη γη. Οι φήμες έλεγαν ότι είχε να πατήσειανθρώπινο πόδι στο βάλτο, εδώ και αρκετές γενεές.

 

Πήγε στο δωμάτιο του και μάζεψε ταλιγοστά υπάρχοντα του. Τα έβαλε πάνω στον τράγο του και έκανε τις τελευταίεςπροετοιμασίες. Ένας υπηρέτης ήρθε, κρατώντας στα χέρια του ένα χαρτί. Το χαρτίαυτό τον διέταζε να πάει στον Μαύρο Βάλτο και να διοικήσει την εκεί περιοχή. ΟΝάροκαρντ ανέλυσε προσεκτικά το γράμμα και κατάλαβε πως η σφραγίδα ήτανψεύτικη.

 

Αν κάποιος τον έπιανε στο δρόμο προςτον Μαύρο Βάλτο, τότε ήταν μόνος του. Το έγγραφο δεν θα τον προστάτευε,αντιθέτως θα ήταν η επικύρωση του θανάτου του. Παρόλα αυτά, κανένας δεν θα τονεμπόδιζε να πάει στον Μαύρο Βάλτο. Εκείνη η άγονη περιοχή, ήταν στα σύνοραανάμεσα στον Πέμπτο και τον Τέταρτο Δάκτυλο.

 

Ο βαρόνος Ζίθριντ και ο βαρόνοςΏχαρ, του Τετάρτου Δακτύλου, είχαν αποφασίσει να κρατήσουν αυτή την περιοχήουδέτερη. Κανένας από τους δύο δακτύλους δεν θα διεκδικούσαν αυτή την περιοχή.Κανένας νόμος που ίσχυε στους δύο αυτούς Δακτύλους, δεν ίσχυε εκεί.

 

Η περιοχή αυτή ήταν ακατοίκητη, μιαςκαι τίποτα δεν μπορούσε να καλλιεργηθεί, ενώ ο ουρανός ήταν σχεδόν πάντασυννεφιασμένος και οι αχτίνες του ήλιο σπάνια έβλεπαν τη γη του Μαύρου Βάλτου.Θα ήταν η ιδανική περιοχή για αυτόν, μιας και θα ξέφευγαν από τα απειλητικάχέρια του Χάρμαν, τον Βαρόνο του Πρώτου Δακτύλου.

 

Η διαδρομή κράτησε τρεις ημέρες. ΟΝάροκαρντ κατάλαβε πως όσο πιο βαθιά θα κινούνταν μέσα στον Μαύρο Βάλτο, τόσοπιο πολύ θα σκοτείνιαζε. Ήταν μεσημέρι, αλλά σε αυτό το σημείο του Χεριούκόντευε να σκοτεινιάσει. Τα δέντρα ήταν και αυτά μαύρα, ενώ ελάχιστα από αυτάπρέπει να ήταν ζωντανά. Τα περισσότερα ήταν ξερά κουφάρια. Αυτό και αν ήτανπαράδοξο. Κουφάρια ξερών δέντρων, μέσα σε τόσο άφθονο νερό.

 

Με οδηγό τον Άτροκαν, κατευθύνθηκεπρος έναν μισοκατεστραμμένο πύργο. Εκεί θα μπορούσε να βρει κατάλυμα μέχρι ναοργανώσει τις σκέψεις του, αλλά και να εκπαιδευτεί ήσυχα από τους αδιάκριτουςκαι ενοχλητικούς ανθρώπους. Εκείνη την ημέρα κοιμήθηκε για να αναπληρώσειδυνάμεις από το κουραστικό του ταξίδι.

 

Την επόμενη ημέρα ξεκίνησε τηνεκπαίδευση του πάνω στη μαγεία και στο σπαθί. Ο Άτροκαν αποδείχτηκε ο καλύτεροςδάσκαλος και σύντροφος σε αυτές τις στιγμές. Για έναν ολόκληρο μήναεκπαιδευόταν σκληρά και μάθαινε την τέχνη της διπλωματίας και της στρατηγικής.Ο ίδιος ήταν αρκετά ευχαριστημένος με τις επιδόσεις του, αλλά ήξερε ότι θαχρειαζόταν και άλλη εκπαίδευση για να νικήσει τους δολοφόνους που φυλούσαν τηναδερφή του.

 

Άλλη μία ημέρα έφτασε στο τέλος τηςκαι ο Νάροκαρντ έπεσε κουρασμένος στο σκονισμένο κρεβάτι του. Η υγρή και ψυχρήατμόσφαιρα του Μαύρου Βάλτου είχε αρχίσει να τον εκνευρίζει. Ήταν ένα μήνα σεαυτό το μέρος, αλλά είχε την εντύπωση ότι είχαν περάσει αιώνες.

 

Σχεδόν τον είχε πάρει ο ύπνος, ότανάκουσε τρομερές δονήσεις να σείουν το έδαφος. Ο Νάροκαρντ σηκώθηκε από τοκρεβάτι του και φόρεσε αμέσως τα ρούχα του. Έπιασε το σπαθί του και κοίταξε έξωαπό το παράθυρο. Είχε δει αρκετά εκπληκτικά πράγματα τον τελευταίο καιρό, αλλάαυτό ξεπερνούσε κάθε φαντασία.

 

Είδε ένα τεράστιο δέντρο να περπατάδίπλα ακριβώς από τον πύργο. Πάνω στο δέντρο, υπήρχε ένα αρκετά μεγάλοδεντρόσπιτο. Κάποια τεράστια κλαδιά του δέντρου, φαινόταν να είναι τα χέριατου, ενώ κάποια σημεία του κορμού, σχημάτισαν το πρόσωπο του.

 

«Δεν το πιστεύω.» άκουσε τη φωνή τουσυμβιωτικού πλάσματος μέσα του να λέει.

 

«Δεν σε έχω ακούσει ποτέ έκπληκτο.»είπε με μία δόση φόβου ο Νάροκαρντ. «Πες μου τι συμβαίνει; για ποιο λόγο δεν μεπροειδοποίησες;»

 

«Τα αδέρφια μας, δεν μπόρεσαν να τοδουν. Έχει μαγική προστασία! Μόνο τα ανθρώπινα μάτια μπορούν να το δουν. Αυτόςείναι ο λόγος που δεν μπορούσα να μάθω για την παρουσία του εδώ.»

 

«Τι είναι αυτό;» ρώτησε καθώς έτρεχεξοπίσω του προσεκτικά, όσο πιο γρήγορα μπορούσε.

 

«Είναι ένα ντρύας. Νόμιζα ότι δενυπάρχουν πλέον. Τα ντρύας είναι πλάσματα όπως αυτό, τα οποία ήταν… είναι τασπίτια μάγων. Με αυτά μπορούσαν να μετακινούνται από περιοχή σε περιοχή.»

 

Ο Νάροκαρντ συγκεντρώθηκε και άρχισενα αιωρείται. Έκανε ένα τεράστιο άλμα και βρέθηκε πάνω από το τεράστιο δέντρο.Πρέπει να είχε ύψος κοντά στα δέκα μέτρα. κατάφερε να προσγειωθεί στην οροφήτου σπιτιού. Ο Νάροκαρντ είδε από κοντά την κίνηση του σπιτιού. Το σπίτι ήτανμέρος του δέντρου.

 

Κατέβηκε από την οροφή καικατευθύνθηκε σε ένα σημείο που έμοιαζε με μπαλκόνι. Άνοιξε το παράθυρο καιμπήκε μέσα. Απόρησε πως το δέντρο δεν τον είχε καταλάβει. Προχώρησε στοδιάδρομο και πέρασε μέσα από διάφορα δωμάτιο. Το σπίτι ήταν αρκετά ευρύχωρο καιμπορούσε να φιλοξενήσει αρκετά άτομα.

 

«Ίσως θα ήταν καλύτερα αν τοαγνοούσαμε.» δήλωσε ο Άτροκαν.

 

«Είναι στην περιοχή που μένουμε.Μπορεί να ψάχνει εμάς. Αν είναι να μας βρει αυτός πρώτος, ίσως θα ήταν καλύτερονα τον βρούμε εμείς.»

 

Ο Άτροκαν σώπασε και επικεντρώθηκεστις αισθήσεις του Νάροκαρντ. Ήθελε να τις ενισχύσει. Άκουσαν έναν θόρυβοακριβώς από πάνω. Πέρασε ανάμεσα από τα τεράστια βιβλία που βρισκόταν αριστεράκαι δεξιά του και ανέβηκε τα σκαλιά. Μετά από προσεκτικά βήματα, ο Νάροκαρντείδε μία μαύρη φιγούρα στο ύψος όσο ενός δεκάχρονου παιδιού, να βρίσκεται πάνωαπό μία χύτρα.

 

Ο Νάροκαρντ παρατήρησε καλύτερα καιείδε πως ήταν μία γριά. Το πρόσωπο της τόσο γερασμένο, που δεν είχε δει κάτιανάλογο στη ζωή του για να το συγκρίνει. Έκανε ένα ορμητικό και αθόρυβο άλμαπρος το μέρος της. Λίγο πριν την πλησιάσει, κάτι διέκοψε την πορεία του και δεντον άφησε να τη φτάσει. «Ενεργειακή ασπίδα.» βλαστήμησε και προσπάθησε ναανταποδώσει με κάποιο ξόρκι.

 

Τεράστια ενεργειακά πλοκάμιαξεπετάχτηκαν από την οροφή και το πάτωμα και τον εγκλώβισαν. «Αυτά τα πλοκάμιασε εμποδίζουν να ξεφύγεις, όση μυϊκή ή πνευματική δύναμη έχεις. Σε περίμενανεαρέ.»

 

«Ποια είσαι;»

 

«Είμαι η Ίζαρ, Μάγισσα του ΜαύρουΒάλτου και εσύ είσαι κάποιος που ήρθε εδώ να με δολοφονήσει. Ότι δενκαταλαβαίνουν οι άνθρωποι το σκοτώνουν. Τι κρίμα.»

 

«Δεν ήθελα να σε σκοτώσω. Δεν ήξερακαν ότι κατοικείς εδώ. Νόμισα ότι ήθελες να με σκοτώσεις.»

 

Η κοντή γριούλα τον πλησίασε.Πρόσεξε πως τα μάτια της ήταν κλειστά. Πρέπει να ήταν τυφλή. «Έχω ξανακούσεικαι άλλες τέτοιες δικαιολογίες. Θα έχεις την τύχη και των άλλων.»

 

Ο Νάροκαρντ προσπάθησε να κάνεικάποιο ξόρκι, αλλά τα πλοκάμια απορρόφησαν αμέσως την δύναμη του. Η μάγισσαείχε καταφέρει να τον παγιδεύσει για τα καλά ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε.Προσπάθησε να μιλήσει με τον Άτροκαν, αλλά δεν τα κατάφερε. Πιθανώς τα πλοκάμιανα εμπόδιζαν την επικοινωνία.

 

Η μάγισσα έπιασε ένα κυρτό μαχαίρι.«Δεν μου αρέσει να κάνω τέτοια πράγματα, αλλά αυτές οι εποχές το απαιτούν, ανείναι να επιβιώσω.»

 

«Είσαι και εσύ σαν την Μάιντιθ πουτρομοκρατούσε τον Πέμπτο Δάκτυλο ε; το φαντάστηκα. Όλοι εσείς οι μάγοι τηςαρχαίας εποχής είστε το ίδιο ψυχροί και αδίστακτοι. Εμπρός λοιπόν τέλειωνε.Πάρε την εκδίκηση σου.»

 

Η μάγισσα δίστασε. «Ξέρεις τηνΜάιντιθ;»

 

«Είμαι εγώ αυτός που της πήρε τοκεφάλι, όπως επίσης και του υπηρέτη της. Θα έπρεπε να είσαι περήφανη που μεέπιασες.»

 

«Τη σκότωσες είπες; Σκότωσες τηνΜάιντιθ και τον υπηρέτη της;»

 

«Ναι.»

 

«Καλά είχα καταλάβει ότι η παρουσίατους είχε σταματήσει να υπάρχει. Επιτέλους μετά από τόσους αιώνες, βρήκαν την γαλήνη.»

 

Ο Νάροκαρντ κατάλαβε πως η μάγισσαέκλαιγε. Είχε κερδίσει χρόνο, αλλά ο Άτροκαν που ήταν; «Είμαι στο πλάι σου.»άκουσε τη συμβιωτική φωνή να λέει. «Προσπάθησε να δημιουργήσεις μία ενεργειακήασπίδα και να σπάσεις τα πλοκάμια.»

 

«Το δοκίμασα. Μου απορροφάνε τηνενέργεια.»

 

«Ενώθηκα με το ντρύας και το έχω υπότον έλεγχο μου. Δεν θα αντέξω για πολύ ακόμη. Βιάσου.»

 

Ο Νάροκαρντ συγκεντρώθηκε καισχημάτισε ένα ενεργειακό πεδίο γύρω του, το οποίο κατάφερε να σπάσει ταπλοκάμια. Πλησίασε τη μάγισσα και τη σήκωσε με το αριστερό του χέρι. Τηνκόλλησε στον τοίχο και έβαλε τη λεπίδα του σπαθιού του, ακριβώς κάτω από τολαιμό της.

 

«Πως είναι δυνατόν; Κανένας δεν θαμπορούσε να λύσει αυτά τα μάγια.»

 

«Δεν είμαι ένας τυχαίος μάγος. Θα σεαφήσω να ζήσεις, αν μου υποσχεθείς πως δεν θα ξαναδοκιμάσεις κάτι παρόμοιο. Ότικαι να κάνεις θα ξεφύγω και θα εύχεσαι να μην γίνει κάτι τέτοιο.»

 

Ο Νάροκαρντ μπλόφαρε, αλλά η μάγισσαδεν το ήξερε. Την άφησε προσεκτικά και έκανε ένα βήμα πίσω με το σπαθίπαρατεταμένο. «Για ποιο λόγο με καταδιώκεις;»

 

«Σου είπα και πριν. Νόμιζα ότι ήρθεςνα με δολοφονήσεις. Οι μάγοι και οι μάγισσες έχουν αρκετά προβλήματα καιεχθρούς στην εποχή μας. Δεν το ξέρεις άλλωστε; Πως θα μπορούσα να ξέρω ότι δενήρθες για αυτό το λόγο. Πες μου για τη Μάιντιθ.» απαίτησε να μάθει.

 

«Ήσουν αντίπαλος της;»

 

«Ήμουν… μητέρα της και ναι,αντίπαλος της.»

 

Ο Νάροκαρντ την κοίταξε ερευνητικά,σαν να μην είχε καταλάβει.

 

«Η Μάιντιθ ανέπτυξε μία τεχνική γιανα παραμείνει αθάνατη. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν ανθρώπινη ενέργεια. Αυτόςήταν και ο λόγος που φαινόταν τόσο νέα. Η δύναμη της την τρέλανε. Ήθελε νακαταστρέψει ολόκληρο το Χέρι. Τίποτα δεν μπορούσε να της αλλάξει γνώμη. Ούτεκαν εγώ ούτε ο πατέρας της…

 

»Προφανώς θα τον γνώρισες. Ήτανπάντα ιδιαίτερα προστατευτικός με την κορούλα του.»

 

«Αυτό το κτήνος που πολέμησα ήταν οπατέρας της;»

 

«Ναι! Ο Άχζεχορ είχε προσπαθήσει νατη μεταπείσει, αλλά μέσα στην τρέλα της τον μεταμόρφωσε σε αυτό που είχες δει.Είμαστε εχθροί από τότε, αλλά καμία δεν μπόρεσε να προκαλέσει κάποιο σοβαρόχτύπημα στην άλλη. Ώστε αυτό ήταν το τέλος της. Σε ευχαριστώ για αυτό πουέκανες. Την ελευθέρωσες.»

 

Ο Νάροκαρντ έμεινε στη θέση τουσιωπηλός. Κοιτούσε ερευνητικά την μάγισσα και ζήτησε τη βοήθεια του Άτροκαν.Δεν ήξερε αν λέει ψέματα ή αλήθεια. «Είναι πολύ πιθανό να λέει την αλήθεια.Αυτό όμως δεν την κάνει λιγότερο επικίνδυνη.»

 

«Είμαι κυνηγημένος.» της είπε «Ψάχνωνα βρω ένα ασφαλές κατάλυμα να μείνω. Στηρίζοντας ο ένας τον άλλο, θα έχουμεπερισσότερες δυνατότητες να επιζήσουμε.»

 

Η μάγισσα έγνεψε. «Έχεις δίκιο. Θαβοηθήσουμε ο ένας τον άλλο σε αυτές τις δύσκολες στιγμές.»

 

Ο Νάροκαρντ κατέβασε το σπαθί τουκαι πλησίασε τη μάγισσα. «Ακολούθησε με.» του είπε «Θα σου δείξω που θαμείνεις.» Ο νεαρός κόμης την ακολούθησε και πήγε στο δωμάτιο του. Εκεί κάθισεμε τη μάγισσα και συζήτησαν για το παρελθόν και το παρόν. Ο Νάροκαρντ της είπεότι ήταν κυνηγημένος από τον βαρόνο Χάρμαν και τη Λευκή Βασίλισσα. Η μάγισσα ταάκουσε προσεκτικά όλα αυτά, χωρίς να χάνει ούτε λέξη.

 

Τις πρώτες νύχτες, ο Νάροκαρντκοιμόταν ελάχιστα, ώστε να διαπιστώσει την πίστη της μάγισσας. Τις επόμενεςημέρες η μάγισσα άρχισε να τον διδάσκει παράλληλα με τον Άτροκαν. Της απέκρυψεφυσικά ότι είχε πιει καθάριο αίμα και ότι είχε ένα νασκάλ μέσα του. Τέτοιεςπληροφορίες θα ήταν καλό να αποκρυφτούν.

 

Ο Νάροκαρντ έμεινε μαζί με τημάγισσα άλλους έξι μήνες, όπου και βελτίωσε τις δυνάμεις του πέρα από κάθεγνωστό όριο. Η μάγισσα Ρίφιθ, παρακολουθούσε τις εξελίξεις με κάθε λεπτομέρεια.Δεν είχε δει ποτέ στη ζωή της έναν τόσο δυνατό μάγο. Ήξερε πως δεν της είχε πειόλη την αλήθεια, αλλά δεν ήταν απαραίτητο. Όλοι οι μάγοι και οι αλχημιστέςείχαν μυστικά, ακόμη και από το ίδιο τους το σινάφι.

 

Μέσα σε αυτούς τους μήνεςεκπαιδεύτηκε αρκετά, ώστε να καταφέρει να νικήσει τους αντιπάλους του. Η μικρήτου αδερφή παρέμενε στο μοναστήρι του Βερίκου. Ο καιρός για εκδίκηση είχεπλησιάσει. Ο Βάλερ δεν τα πήγαινε τόσο καλά με τις μάχες στη Μεγάλη Έρημο. Ηεπιρροή της Λευκής Βασίλισσας είχε αρχίσει να μεγαλώνει, πράγμα που σήμαινε ότιπλησίαζε η τελική μάχη.

 

Όνομα Συγγραφέα:Αλέξανδρος Ίτσιος

Είδος: (ηρωική φαντασία, επιστημονική φαντασία, τρόμος)

Βία; (Ναι)

Σεξ; (Όχι)

Αριθμός Λέξεων: 5,299

Αυτοτελής; (Οχι. Μέρος 1ο Κεφ 5ο)

Σχόλια: (Το παρακάτω -όπως και τις περισσότερες ιστορίες-, την έγραψα πριν από 5 - 6 χρονάκια, όταν ήμουν πιο νέος και έγραφα σχεδόν καθημερινά.)

 

Κεφ 5

 

 

 

 

 

 

Ποτέ των αείρροωνποταμιών

τ’ όμορφοκύλιστο νερό ναμην περνάς με τα πόδια,

προτού να προσευχηθείςκοιτάζοντας την όμορφη ροή,

νίβοντας τα χέρια στοπολυαγαπημένο νερό.

Όποιος περάσει ποτάμι μετο κακό μέσα του και μ’ άνιφτα χέρια,

μ’ αυτόν οι θεοίοργίζονται και βάσανα του δίνουν μετά.

 

 

Στίχοι από το ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΑΙ

 

 

 

 

Αρκετοί μήνες είχαν περάσει από τότεπου είχε συναντηθεί με την Ίζαρ. Το ντρυάς που κατοικούσαν μετακινούντανσυνεχώς και η θέση τους ήταν άγνωστη. Η βασική εκπαίδευση του Νάροκαρντπλησίαζε στο τέλος της και η ανυπομονησία του μεγάλωνε. Σύντομα θα αντιμετώπιζετους αντιπάλους του.

 

Αυτό το διάστημα είχε κατανοήσει τηνουσία της μαγείας και της αλχημείας. Γνώριζε πως δεν είχε τελειοποιήσει τιςτεχνικές του, αλλά δεν είχε άλλα περιθώρια. Έπρεπε να σώσει την αδερφή του,πριν υποστεί πλήρη πλύση εγκεφάλου από τους εχθρούς του.

 

Κοίταξε έξω από το παράθυρο τονσκοτεινό ουρανό και συλλογίστηκε το παρελθόν. Γέλασε με την παρελθοντική τουκατάσταση και έκλαψε με την παρούσα. Δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ένανκόσμο μαγείας και μοναξιάς. Θα ήταν ίσως πολύ καλύτερα να ήταν ζωντανοί οιγονείς του και απλά να κληρονομήσει την περιουσία του οίκου του, από το να μπεισε αυτή την περιπέτεια. Όπως και να είχε όμως, ήξερε ότι δεν μπορούσε να ορίσειαυτός την μοίρα του.

 

Τον ντρυάς κατευθυνόταν προς τονΠρώτο Δάκτυλο. Εκεί θα αντιμετώπιζε τους προστάτες της αδερφής του, της Νέρυλ.Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του, αισθάνθηκε μία μυστήρια παρουσία στο Χέρι.Κάποιο πολύ δυνατό πλάσμα ήταν κάπου και παρακολουθούσε το Χέρι. Η Ίζαρ κάθισεδίπλα του και του είπε:

 

«Το αισθάνεσαι και εσύ έτσι; Τηνπαρουσία αυτού του πλάσματος εννοώ.»

 

Ο Νάροκαρντ απλώς έγνεψε καταφατικά.Ήταν απορροφημένος στις σκέψεις του. Ο Άτροκαν έκανε εμφανή την παρουσία τουκαι τον διέκοψε από τις σκέψεις του: «Είναι η Λευκή Βασίλισσα. Οι Νάχζαρ και ηΤάρμας, οι πρωτεύουσες του Πέμπτου και του Τετάρτου Δακτύλου αντίστοιχα,καίγονται. Η Βύεζ, η πρωτεύουσα του Δευτέρου Δακτύλου θα ακολουθήσει σε λίγο.»

 

«Γιατί δεν επιτίθενται στον ΤρίτοΔάκτυλο;»

 

«Πιθανώς να έχει συμμαχήσει όπως καιο Πρώτος Δάκτυλος.»

 

«Θα μας απασχολήσει αργότερα αυτό.Δεν απέχουμε πολύ από το μοναστήρι του Βερίκου.»

 

Κάθισε και σκέφτηκε για τιςθρησκείες του κόσμου του. Ο Βερίκος λεγόταν ότι ήταν ο θεός που είχε βυθιστείστο κέντρο του Ήλχαρ, αλλά στην προσπάθεια του να μη γίνει αυτό, είχεπροσπαθήσει να πιαστεί από την επιφάνεια του πλανήτη. Δεν τα κατάφερε τελικάκαι το μόνο που φαινόταν πλέον, ήταν το χέρι του.

 

Οι κάτοικοι όλου του Χεριού λάτρευαντον Βερίκο. Σε σχέση με άλλες περιοχές του Ήλχαρ, εδώ υπήρχε μόνο ένας θεός καικαθόλου άγιοι. Μοναχικός θεός σκέφτηκε, αλλά είχε χιλιάδες πιστούς που τουςείχε αποκαλυφθεί ή καλύτερα τον είχαν εφευρέσει.

 

Μετά από μερικές ώρες συλλογισμού, ηΊζαρ σκούντησε τον Νάροκαρντ. Ήξερε ότι είχαν φτάσει. Αυτό που περίμενε εδώ καικαιρό, αυτό το βράδυ θα γινόταν πραγματικότητα. Προσκύνησε και αγκάλισε τηνΊζαρ. Η μάγισσα έκανε και αυτή το ίδιο. Δεν ήξερε για ποιο λόγο ο Νάροκαρντήταν τόσο ευαίσθητος εκείνη τη βραδιά.

 

Ο Νάροκαρντ φόρεσε τον μαύρο μανδύατου και σκέπασε το κεφάλι του με την κουκούλα του. Στην πλάτη του, ήταν ραμμένοτο σύμβολο του οίκου του. Ο αμφίκοιλος δίσκος με το μάτι και τα τέσσερα οβάλσχήματα με τα μάτια του, κάθετα τοποθετημένα, προκαλούσαν φόβο και δέος στηνμάγισσα.

 

Βγήκε έξω από τον ντρυάς με ένα άλμακαι έγινε ελαφρύς σαν πούπουλο. Περπάτησε στον αέρα για μερικά μέτρα και έπειταπροσγειώθηκε. Κοίταξε γύρω του και είδε πως δεν υπήρχε κανένας γύρω του.προχώρησε από σκιά σε σκιά, ώστε να μη γίνει ορατός. Δεν ήθελε να τονανακαλύψουν ακόμη.

 

Έφτασε έξω από το μεγαλόπρεπομοναστήρι με τους τρούλους. Παλιότερα όταν ήταν μικρός, του άρεσε να έρχεται μετη μητέρα του σε αυτό το μέρος. Θυμόταν πως όποτε ήταν προβληματισμένος, αυτότο μοναστήρι τον ηρεμούσε. Τώρα το μόνο που του προκαλούσε ήταν μίσος. Εκείμέσα βρισκόταν η Νέρυλ. Έπρεπε να μπει να τη σώσει.

 

Ανέβηκε από την απόκρημνη πλευρά,μιας και κανένα δεν θα υποπτευόταν ότι θα μπορούσε να ανέβει κάποιος. Μόλιςέφτασε επάνω, συγκεντρώθηκε και έγινε αόρατος. Πέρασε με ευκολία τουςανυποψίαστους μοναχούς, οι οποίοι κατά ένα περίεργο λόγο, δεν κοιμόταν αυτή τηνπερασμένη ώρα.

 

Η Νέρυλ δεν είχε σταλεί τυχαία σεαυτό εδώ το μοναστήρι. Οι μοναχοί πιθανώς να ήταν πράκτορες της ΛευκήςΒασίλισσας. Δεν έπρεπε να εμπιστεύεται κανέναν. Γνωρίζοντας το κάθε σημείο τουμοναστηριού από τις αναρίθμητες επισκέψεις του, όπως επίσης και την τοποθεσίατη Νέρυλ, δεν θα ήταν δύσκολο να τη βρει.

 

Ήξερε ότι οι υπόνομοι τουμοναστηριού, οδηγούσαν στο υπόγειο και από εκεί, στα σημεία του μοναστηριού πουεκείνος επιθυμούσε. Βρέθηκε πάνω από ένα φρεάτιο. Διέσπασε τη δομή του σώματοςτου και έγινε ομίχλη. Πέρασε τα κάγκελα του φρεατίου και ξαναπήρε τηφυσιολογική του μορφή. Πήρε μία βαθιά ανάσα. Τέτοιου είδους ξόρκια ήτανεπικίνδυνο να χρησιμοποιούνται. Έπρεπε να είναι προσεκτικός με τη χρήση τους.

 

Μετά από τριάντα λεπτά βαδίσματοςέφτασε στο σημείο που ήθελε. Ανέβηκε τα σκαλιά και έφτασε πάνω από μία κυκλικήπόρτα που του έφραζε την είσοδο. Ήταν σίγουρος πως θα ήταν κλειδωμένη. Έγινεξανά ομίχλη και πέρασε από τις σχισμές της. Όταν είχε περάσει όλος, έμεινεέντρομος με αυτό που είδε. Όλο το υπόγειο ήταν γεμάτο με μηχανές αυτόματον.

 

Οι μοναχοί είτε είχαν απειληθεί ήτανείχαν συμμαχήσει με τη Λευκή Βασίλισσα. Αυτό που δεν μπορούσε να καταλάβει όμως,ήταν πως είχαν καταφέρει να φέρουν τόσες μηχανές στο μοναστήρι και πιθανώς καισε άλλα μέρη του νησιού. Η απάντηση ήρθε γρήγορα στα αυτιά του. Δεν θα μπορούσενα οφείλεται σε τίποτα άλλο, παρά στη μαγεία.

 

Χωρίς να πάρει την αρχική του μορφή,προχώρησε μέχρι την πόρτα του υπογείου και πέρασε για μία ακόμη φορά, από τιςχαραμάδες. Δεν βρήκε κανέναν πίσω από την πόρτα. Δεν υπήρχε λόγος άλλωστε ναφρουρούν τέτοια σημεία, μιας και κανένας δεν αμφέβαλλε για το ήθος των μοναχών.Έγινε ξανά άνθρωπος και μετά αόρατος. Τα διαδοχικά ξόρκια έπρεπε νααποφεύγονται, μιας και μπορούσαν να κουράσουν εύκολα έναν μάγο.

 

Προχώρησε και απέφυγε διακριτικάκάποιους ακόμη μοναχούς. Μετά από δέκα λεπτά, έφτασε έξω από μία δίφυλλη πόρτα.Εκεί μέσα βρισκόταν η αδερφή της. Μπορούσε να το διαισθανθεί. Έπιασε με το χέριτου την πόρτα και στην παλάμη του σχηματίστηκε ένα μάτι. Είδε πως μέσα από τηνπόρτα βρισκόταν τρεις φρουροί. Ένας άντρας, μία γυναίκα και ένα αυτόματον.

 

Καθώς ήταν αόρατος, μετατράπηκε σεομίχλη και πέρασε κάτω από την πόρτα και προχώρησε με τη μορφή ομίχλης. Τοαυτόματον βρισκόταν όρθιο, κοντά στην αδερφή του που κοιμόταν. Η μάγισσα και οδολοφόνος, κοιμόταν στην άλλη άκρη του δωματίου. Ήταν αρκετά ασφαλές ναμετατραπεί ξανά σε άνθρωπο, όπως και έκανε.

 

Με αθόρυβα βήματα προχώρησε εμπρόςαπό το αυτόματον. Ήταν αρκετά χρήσιμο να είσαι αόρατος. Ένιωσε κάτι να έρχεταιμε ταχύτητα προς τα πάνω του και όταν το κατάλαβε αυτό, ένα φιαλίδιο έσπασε σταπόδια του. γύρισε και είδε τη μάγισσα να είναι ξύπνια. Αυτή είχε πετάξει τοφιαλίδιο.

 

Αργά, το αόρατο παραπέτασμα άρχισενα τον εγκαταλείπει. Το αυτόματον κατάλαβε τότε τι είχε συμβεί και του έριξεμία γροθιά. Ο Νάροκαρντ μετατράπηκε σε ομίχλη και το χέρι του αυτόματον πέρασεαπό μέσα του. Ο μάγος ξαναέγινε άνθρωπος και το αυτόματον συνειδητοποίησε ότι ομάγος του κρατούσε το χέρι. Με υπερφυσική δύναμη, ο Νάροκαρντ τον πέταξε πάνωσε μία κολόνα.

 

Η Νέρυλ ξύπνησε μέσα από τον ύπνοτης και άρχισε να ουρλιάζει. Η μάγισσα έβγαλε το μαστίγιο της και έπιασε τονλαιμό του Νάροκαρντ. Εκείνος το έπιασε με τα χέρια του και ένα κύμα φωτιάς τύλιξετο μαστίγιο και χτύπησε τη μάγισσα. Άκουσε τον ήχο βαλλίστρας και σήκωσε τηνενεργειακή του ασπίδα. Τα βέλη χτύπησαν πάνω του και εξοστρακίστηκαν σαν ναείχαν χτυπήσει σε μεταλλική ασπίδα.

 

Άκουσε το αυτόματον να είναι ακριβώςαπό πίσω του και δίχως να διστάσει, έσπασε το ενεργειακό του πεδίο καιδημιούργησε ένα ωστικό κύμα, το οποίο χτύπησε το αυτόματον και το έκανε ναπαραπατήσει και να πέσει κάτω. Σήκωσε το αριστερό του χέρι και ένα τηλεκινητικόκύμα χτύπησε τον δολοφόνο και τον πέταξε στον τοίχο. Ο Νάροκαρντ έκλεισε τονδείκτη και τον αντίχειρα του χεριού του και οι πέτρες του τείχους άλλαξαν τημορφή τους και μετατράπηκαν σε χέρια, τα οποία έπιασαν τα χέρια και τα πόδιατου δολοφόνου.

 

Η μάγισσα είχε συνέλθει από τηνεπίθεση και είχε σηκωθεί. Το ίδιο και το αυτόματον πίσω του. Λίγο πριν οατσάλινος γίγαντας τον πιάσει, τηλεμεταφέρθηκε ακριβώς από πίσω του και τουέριξε μία μικρή μπάλα φωτιάς. Έπειτα δημιούργησε ένα παγωμένα μαστίγιο και άρχισενα χτυπά με μανία το ζεστό μέταλλο. Τέλος, εξαφάνισε το μαστίγιο και έριξε ένατηλεκινητικό χτύπημα στον αντίπαλο του. Τα σημεία της πλάτης που είχαν παγώσειή θερμανθεί, έγιναν κομμάτια και αποκάλυψαν το εσωτερικό του αυτόματον.

 

Ακριβώς πάνω από το αυτόματονβρέθηκε η μάγισσα, η οποία τον πυροβόλησε. Η σφαίρα πέρασε ακριβώς από μέσατου, μιας και μετατράπηκε στιγμιαία σε ομίχλη. Κοίταξε την αδερφή του, η οποίακαθόταν έντρομη στο κρεβάτι της, δίχως να βγάζει λέξη. Κοίταξε ξανά τουςαντιπάλους του και είδε το αυτόματον που ερχόταν με ορμή πάνω του. Συγκέντρωσετις σκέψεις του και το χτύπησε με ένα τρομερό τηλεκινητικό χτύπημα. Τοαυτόματον σηκώθηκε από το πάτωμα και τινάχτηκε προς τα πίσω.

 

Ο Νάροκαρντ δεν είχε προσέξει τημάγισσα που βρισκόταν από πίσω του και δεν μπόρεσε να αμυνθεί. Το κρύο μέταλλοαπό το στιλέτο της, καρφώθηκε στο στέρνο του. Με το αριστερό του χέρι τηνέπιασε το χέρι, ενώ το δεξί το ακούμπησε στην κοιλιά της. Όταν την άφησε, ημάγισσα είχε σωριαστεί στο πάτωμα. Δεν κατάλαβε τι είχε συμβεί, αλλά λίγο πρινξεψυχήσει κατάλαβε πως θραύσματα πάγου είχαν διαπεράσει το κορμί της.

 

Ο Νάροκαρντ γονάτισε και προσπάθησενα αναπνεύσει. Κοίταξε προς το αυτόματον που τώρα είχε σηκωθεί. Δεν μπορούσε νατο διακρίνει καθαρά, μιας και είχε αρχίσει να ζαλίζεται. Γύρισε και κοίταξεκάποιο σημείο που θα μπορούσε να πιαστεί για να σηκωθεί. Δεν υπήρχε τίποτα εκείγύρω. Η ματιά του έπεσε πάνω στο παράθυρο, το οποίο μυστηριωδώς ήταν ανοιχτόκαι εκεί καθόταν και τον παρακολουθούσαν τρία κοράκια της στάχτης.

 

Τα κοράκια άνοιξαν τα φτερά τους καιπέταξαν προς τον Νάροκαρντ. Έπεσαν με ορμή πάνω το σώμα του, αλλά δενσυγκρούστηκαν. Πέρασαν από το δέρμα του και μπήκαν στο σώμα του. Νάροκαρντ είδεπως και άλλα κοράκια περνούσαν από το παράθυρο και κατευθυνόταν προς τα πάνωτου. ένιωσε πως η δομή του άλλαζε. Τα κοράκια της στάχτης ενωνόταν με αυτόν καιγινόταν μία ενιαία οντότητα.

 

Πληθώρα κορακιών έπεφταν πάνω τουκαι τον άλλαζαν. Όλο του το σώμα γέμισε με πούπουλα και ύστερα με φτερά. Ομανδύας πίσω από την πλάτη το σκίστηκε και εμφανίστηκαν δύο φτερά. Όλο τοκεφάλι του γέμισε και αυτό με πούπουλα, εκτός από το πρόσωπο του, που έγινεμαύρο. Κατάλαβε πως οι άνω γνάθοι, όπως επίσης και η κάτω, άρχισαν να αλλάζουν.Τα δόντια του έγιναν πιο κοφτερά και οι κυνόδοντες επιμηκύνθηκαν.

 

Λίγο πριν το αυτόματον τον φτάσει,ένα ενεργειακό κύμα το χτύπησε και το τίναξε προς τα πίσω. Λίγο πριν πέσει στοέδαφος, ο Νάροκαρντ το συγκράτησε στον αέρα. Δίχως να σηκώσει το χέρι του, ούτετο παραμικρό του δάχτυλο, τα μέλη από το σώμα του αυτόματον, άρχισαν ναδιαλύονται. Αρχικά τα δάχτυλα του άρχισαν να σπάνε και αυτό επεκτάθηκε και στουπόλοιπο σώμα του. Όταν ο Νάροκαρντ είχε τελειώσει, μόνο ένας σωρός από μέταλλοείχε μείνει.

 

«Ποιος είμαι;» ρώτησε με απορία.

 

«Αυτή είναι η απόλυτη μορφή μας ότανενωνόμαστε. Είμαστε ο Αρχιδαίμονας της Στάχτης.» του αποκρίθηκε ο Άτροκαν.

 

Ο Αρχιδαίμονας της Στάχτης κοίταξεπρος το μέρος του έντρομου δολοφόνου. Γέλασε πονηρά και μία πέτρα μετατράπηκεσε ξίφος και διαπέρασε το λαιμό του δολοφόνου, σκοτώνοντας τον.

 

Πλησίασε προς την αδερφή του. Εκείνηούρλιαξε και λιποθύμησε. Την πήρε στα χέρια του και την κοίταξε. Ήταν αρκετός οκαιρός που είχε να τη δει. Ελάχιστα είχε αλλάξει. Άκουσε τους μοναχούς πουχτυπούσαν την πόρτα και προσπαθούσαν να την ανοίξουν. Με τη σκέψη του, διεύρυνετο άνοιγμα του παραθύρου και πέρασε από μέσα του. Το άνοιγμα επανήλθε στηναρχική του μορφή μόλις πέρασε.

 

Άνοιξε διάπλατα τα φτερά του και πέταξε. Γύρισε καικοίταξε το μοναστήρι. Όλη η μονή ήταν ανάστατη. Σκέφτηκε να καταστρέψει όλο τομοναστήρι. Μόνο μια σκέψη του ήταν αρκετή άλλωστε. Κρατήθηκε όμως, μιας καιήθελε να δει το πρόσωπο του ηγουμένου, όταν θα του ζητούνταν εξηγήσεις.

 

Πέταξε πάνω από το Χέρι και είδε τιςφονικές βομβαρδιστικές μηχανές της Λευκής Βασίλισσας. Ένα και μόνο βομβαρδιστικό,είχε χιλιάδες βόμβες. Θα μπορούσαν πραγματικά να ισοπεδώσουν όλο το νησί, αναυτό ήταν απαραίτητο. Σκέφτηκε να πλησιάσει προς τα σμήνη που κατέστρεφαν τιςπόλεις, αλλά συγκρατήθηκε. Έπρεπε να επιστρέψει στην Ίζαρ, μαζί με τη αδερφήτου. Είχε περάσει αρκετά το τελευταίο διάστημα άλλωστε.

 

Έφτασε στον ντρυάς, όπου καιπροσγειώθηκε. Άνοιξε την πόρτα και πέρασε μέσα. Τα φτερά του άρχισαν να πέφτουνκαι να γίνονται στάχτη. Η Ίζαρ ήταν εκεί όταν είδε το θέαμα. Η έκπληξη της ήτανεμφανής. Ποτέ στη μακραίωνη ζωή της δεν είχε δει ή καλύτερα αισθανθεί, κάτιπαρόμοιο. Όταν είχε πέσει και το τελευταίο φτερό, ο Νάροκαρντ είχε πάρει τηναρχική του μορφή.

 

Η Ίζαρ τον οδήγησε σε ένα δωμάτιογια να αφήσει τη Νέρυλ. Μόνο τότε κατάλαβε πως ήταν γυμνός. Η μεταμόρφωση τουπρέπει να είχε σκίσει τα ρούχα του. Πήγε στο δωμάτιο του και φόρεσε μίαπαρόμοια φορεσιά. Γνώριζε πως έπρεπε να δώσει εξηγήσεις στην Ίζαρ. Πρώτα απόόλα, έπρεπε να του δώσει εξηγήσεις ο Άτροκαν.

 

«Εξηγήσου!» απαίτησε ο Νάροκαρντ.

 

«Αυτή είναι η απόλυτη μορφή, ότανγινόμαστε ένα άρχοντα μου. Τα αδέρφια μου, εγώ και εσύ, μπορούμε να ενωθούμεκαι να μετατραπούμε στον Αρχιδαίμονα της Στάχτης.»

 

«Γιατί δεν μου το είχες πει νωρίτεραότι είχα τέτοιες δυνάμεις; Το υποπτεύτηκα ότι κάτι μου έκρυψες τότε όταν πάλεψαμε την Μάιντιθ, αλλά κάτι τέτοιο ξεπερνά κάθε φαντασία.»

 

«Δεν σου το είχε πει, διότι δενήσουν έτοιμος να αποδεχτείς μια τέτοια δύναμη. Ο Αρχιδαίμονας της Στάχτης,είναι μία μυστήρια ένωση. Μπορεί να αποκτάς τεράστιες δυνάμεις, αλλά υπάρχειένα κόστος.»

 

«Πάντα ένα κόστος.» παρατήρησε οΝάροκαρντ κάνοντας μία παύση και συνέχισε «Πες μου. Θέλω να μάθω τα πάντα γιατον Αρχιδαίμονα της Στάχτης.»

 

«Είναι απλό. Όταν ενωνόμαστε με τααδέρφια μου, μετατρέπεσαι στον Αρχιδαίμονα της Στάχτης. Τα μόρια των κορακιώντης στάχτης γίνονται ένα με τα δικά μας, αλλά θέλουν να παραμείνουν έτσι. Ανπαραμείνουμε έτσι παραπάνω από μισή ώρα, τότε δεν θα ξαναποκτήσουμε ποτέ τηναρχική μας μορφή. Το σώμα σου όμως δεν μπορεί να το αντέξει κάτι τέτοιο και θαπεθάνει.

 

»Αναγκάζομαι λοιπόν να καταστρέψω ταμόρια των κορακιών της στάχτης, πριν γίνουν ένα με το δικό σου γονιδιακό έλικα.Η καταστροφή προκαλεί τη δημιουργία μίας τοξίνης. Κάθε φορά που μετατρέπεσαιδηλαδή σε Αρχιδαίμονα της Στάχτης, το σώμα σου δηλητηριάζεται. Αν το δηλητήριοαυξηθεί στο αίμα σου, τότε θα…»

 

«Πεθάνω.» συμπλήρωσε ο Νάροκαρντ.«Θα αναγκαστώ ίσως να χρησιμοποιήσω αυτή τη δύναμη.»

 

«Η δύναμη είναι δική σου, αρκεί νατη χρησιμοποιείς συνετά. Θα ήταν καλύτερο να τη χρησιμοποιείς μόνο σε ειδικέςπεριστάσεις.»

 

Ο Νάροκαρντ έπεσε στο πάτωμα καιέπιασε το στέρνο του. Ξαφνικά ένιωσε να ζαλίζεται. Το τραύμα του δεν είχεεπουλωθεί πλήρως. Φώναξε την Ίζαρ, η οποία ήρθε αμέσως. Τον σήκωσε με ένα ξόρκικαι τον ξάπλωσε στο κρεβάτι του. Της μίλησε για τη μάχη και για τον Αρχιδαίμονατης Στάχτης, ενώ του ετοίμαζε ένα φίλτρο.

 

«Πιες αυτό. Θα σε βοηθήσει νααναρρώσεις. Θα ξυπνήσεις πάλι μετά από μία εβδομάδα. Το φίλτρο έχει όμως όλα τααπαραίτητα συστατικά για να σε κρατήσει ζωντανό.»

 

Ο Νάροκαρντ πήρε το φίλτρο και τοήπιε. Σχεδόν αμέσως έχασε τις αισθήσεις του και κοιμήθηκε. Η Ίζαρ έκλεισε τηνπόρτα και κατευθύνθηκε προς το δωμάτιο της Νέρυλ. Κόντευε να ξημερώσει καιήθελε να δει την αδερφή του Νάροκαρντ να ξυπνάει.

 

Μετά από αρκετές ώρες, η Νέρυλξύπνησε. Η Ίζαρ ήταν όλο αυτό το διάστημα δίπλα της. Το νεαρό κορίτσι μαζεύτηκεγύρω από τις κουβέρτες της και κοίταξε ερευνητικά την κοντή γριά απέναντι της.Το πρόσωπο της ήταν γεμάτο ρυτίδες και από όσο θυμόταν, δεν είχε δει ποτέκάποια τόσο γριά στη ζωή της.

 

«Που είμαι;»ψέλλισε.

 

«Είσαι στο σπίτι μου. Δεν θυμάσαι; Οαδερφός σου σε έφερε εδώ.»

 

Η Νέρυλ ταράχτηκε. «Δεν μπορεί ναείναι ο αδερφός μου. Ο αδερφός μου είναι νεκρός. Πρόδωσε τον Πρώτο Δάκτυλο καιπήρε την τιμωρία που του άξιζε. Το ίδιο και οι γονείς μου.»

 

Ο Νάροκαρντ σε αυτό το διάστημα είχεπει στην Ίζαρ όλη του την ιστορία, σχετικά με την καταδίωξη του. Είχε σκόπιμαβέβαια αμελήσει να την αναφέρει την επαφή του με τον Θερ. Της είχε αναφέρειοτιδήποτε είχε συμβεί όμως, μετά την επαφή του με τον Άτροκαν. Και ο Νάροκαρντ,αλλά και η ίδια γνώριζαν ότι η Νέρυλ θα μπορούσε να έχει υποστεί πλύσηεγκεφάλου, όλους αυτούς τους μήνες. Ιδιαίτερα αν αυτά τα λόγια είχαν στηριχτείπάνω στα λόγια της Φάλιμ, της μεγάλης της αδερφής.

 

«Ο Νάροκαρντ κατάφερε να ζήσει καιόπως είδες και εσύ, ήρθε να σε σώσει.»

 

«Αποκλείεται! Πρόκειται για κόλπο.Για μαγεία! Που είναι η Ξίονταρ;»

 

«Να υποθέσω πως αναφέρεσαι στημάγισσα; Ο Νάροκαρντ δεν μου το είπε, αλλά είμαι σίγουροι ότι είναι όλοι τουςνεκροί.»

 

«Δεν είναι δυνατόν; Γιατί συμβαίνουνόλα αυτά σε εμένα; Η Ξίονταρ ήταν τόσο φιλική μαζί μου. Πως μπόρεσε να της τοκάνει αυτό;»

 

«Άκουσε με.» της είπε ήρεμα η Ίζαρ.«Η Ξίονταρ και οι υπόλοιποι που σε προστάτευαν, ήθελαν να σε εκπαιδεύσουν γιανα γίνεις μία άξια κατάσκοπος της Λευκής Βασίλισσας. Μην μου πεις ότι δεν σουέχουν αναφέρει τίποτα;»

 

Η Νέρυλ θυμήθηκε κάποιες συζητήσειςμε τη μάγισσα δασκάλα της. Της είχε αναφέρει πως υπηρετούσε την μεγαλόκαρδηΛευκή Βασίλισσα, η οποία αγωνιζόταν για τη σωτηρία του Ήλχαρ, ενάντια στηναυτοκρατορία του Μίρον. Με όλα αυτά που γινόταν, δεν θα θεωρούσε τίποτααπίθανο. Υπήρχε όμως και η αδερφή της, η οποία της είχε πει ότι όλα αυτάγινόταν για κάποιο ανώτερο σκοπό. Ναι! Η αδερφή της την αγαπούσε και δεν θα τηςέλεγε ψέματα.

 

«Ακόμη και αν ισχύουν αυτά που λες,η αδερφή μου θα με προστάτευε. Για ποιο λόγο να μου έκανε κάτι τέτοιο;»

 

Η Ίζαρ της απάντησε με τον ίδιοήρεμο τόνο. «Υπάρχουν κάποιοι που αγαπούν τα παιδιά τους ή τα αδέρφια τους όσοτίποτε άλλο σε αυτόν τον κόσμο. Πιστεύω πως στις περισσότερες περιπτώσεις, δενυπάρχει τίποτα πιο σημαντικό για ένα άτομο, από το ίδιο το άτομο. Την ύπαρξητου δηλαδή. Υπάρχουν επίσης και άλλοι, οι οποίοι αγαπούν την πατρίδα τουςπερισσότερο από κάθε άλλο. Ακόμη και από την ίδια τους την ύπαρξη. Η αδερφή σουπιθανώς ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Θυσίασε τον αδερφό της και τους γονείςτης για την πατρίδα της. Για ποιο λόγο να μην έκανε το ίδιο για εσένα;»

 

«Καιάλλες αμφιβολίες.» σκέφτηκε η Νέρυλ. Η Ίζαρ της έριχνε τις ίδιες αμφιβολίεςπου της είχαν ρίξει πριν από μήνες, η Φάλιμ και οι τρεις σωματοφύλακες της.Ήθελε πολύ να πιστέψει την γριά που έβλεπε μπροστά της, αλλά ειλικρινά, δενήξερε τι να πιστέψει πλέον.

 

«Θα σε αφήσω να σκεφτείς και ναηρεμήσεις.» της είπε τελικά η Ίζαρ. «Θα σε φωνάξω σε λίγο για το πρωινό.Συνήθισα βλέπεις την παρέα και δεν μπορώ να φάω πλέον μόνη μου.»

 

Η πόρτα έκλεισε και η Νέρυλ έμεινεμόνη της. Σκέφτηκε να προσπαθήσει να δραπετεύσει, αλλά η γριά δεν φαινόταν καιτόσο ανήμπορη όσο έδειχνε. Η Ξίονταρ είχε αρχίσει να της διδάσκει τις απόκρυφεςτέχνες της μαγείας. Ναι, η Νέρυλ είχε πιει το Νελζ, το οποίο της είχε ξυπνήσειάγνωστες δυνάμεις μέχρι εκείνη τη στιγμή. Η Νέρυλ είχε αισθανθεί την τρομακτικήαύρα του αδερφού της, όπως επίσης και αυτής της γριάς, πριν από λίγο. Θα έπρεπενα είναι ιδιαίτερα προσεκτική.

 

Μετά από λίγο άκουσε την γριούλα νατην φωνάζει. Η Νέρυλ βγήκε έξω από το δωμάτιο της και ακολούθησε τη φωνή. Τηνβρήκε να κάθεται πάνω σε μία ψηλή καρέκλα. Το τραπέζι στο κέντρο είχε ένα δίσκομε τυρί, ελιές και βραστά αυγά. Είδε επίσης και μία κανάτα, γεμάτη γάλα. Κάθισεαπέναντι της και πήρε την κανάτα. Γέμισε το ποτήρι της και το μύρισε. Ήλπιζε ηοξυμένη της όσφρηση να πιάσει κάποιο στοιχείο δηλητηρίασης.

 

«Το γάλα είναι φρέσκο.» είπε ημάγισσα και πήρε την κανάτα και ήπιε. «Δεν θα τολμούσα άλλωστε να σεδηλητηριάσω και μετά να το μάθει ο αδερφός σου. Θα είχα προβλήματα. Για αυτόλοιπόν φάε σε παρακαλώ.»

 

Η Νέρυλ είδε την γριούλα να παίρνειφαγητό και γάλα και να τρώει. Πρόσεξε πως είχε συνέχεια κλειστά τα μάτια της,πράγμα που σήμαινε ότι πρέπει να ήταν τυφλή. Αυτή η ηλικιωμένη γυναίκα ήτανσίγουρα μάγισσα. Πως θα μπορούσε να επιζήσει άλλωστε.

 

Ένιωσε την καρέκλα της ναμετακινείται. Κοίταξε έξω από το παράθυρο και δεν είδε τίποτα. Ύστερα είδε τιςκορυφές από κάποια δέντρα. Σχεδόν έντρομη σηκώθηκε και πήγε γρήγορα στοπαράθυρο. Είδε πως το σπίτι ήταν πιο ψηλό από τα δέντρα και πως μετακινούνταν.

 

«Που… που βρισκόμαστε;» κατάφερε ναρωτήσει.

 

«Στο δεντρόσπιτο μου. Μετακινούμαστεσυνεχώς για να μην μας ανακαλύψουν. Ίσως να γνωρίζεις ότι η Λευκή Βασίλισσαέστειλε τις δυνάμεις της στο Χέρι. Ο Δεύτερος, ο Τέταρτος και ο ΠέμπτοςΔάκτυλος βρίσκονται στις φλόγες. Οι δυνάμεις της Λευκής Βασίλισσας, χτυπάνεκάθε πιθανό στόχο, χωρίς να λογίζουν τις απώλειες των κατοίκων.

 

»Πες μου Νέρυλ. Η Ξίονταρ είχε αρχίσεινα σου διδάσκει την απόκρυφη τέχνη της μαγείας;»

 

Η Νέρυλ γύρισε και την κοίταξεπεριεργαστικά. Γνώριζε πως δεν θα μπορούσε να πει εύκολα ψέματα σε αυτό το “απολίθωμα”.Ίσως θα ήταν πιο συνετό να της πει την αλήθεια.

 

«Ναι. Η Ξίονταρ μου έδωσε Νελζ καιείχαμε αρχίσει την εκπαίδευση μου. Δεν έμαθα αρκετά πράγματα, αλλά…»

 

«Μην ανησυχείς. Έμαθες αρκετάπράγματα για αυτό το χρονικό διάστημα. Άλλα άτομα θα χρειαζόταν περισσότεροχρόνο. Θα ήθελα να ξέρεις πως είμαι και εγώ μάγισσα και πως θα σε βοηθήσω στην εκπαίδευσησου. Ο αδερφός σου χρειάζεται βοήθεια. Δεν μπορεί να μείνει μόνος του. Σε έχειανάγκη.»

 

«Έχει εσένα!» είπε χλευαστικά ηΝέρυλ.

 

«Έζησα τόσα χρόνια που δεν μπορείςνα φανταστείς. Έφτιαξα φίλτρα, τα οποία έχουν τη δυνατότητα να σου παρατείνουντην ζωή, αλλά όπως και να έχει, όση παράταση και αν πάρεις, ο θάνατος έρχεταιτελικά και ο δικός μου θάνατος δεν θα αργήσει να έρθει, είτε αυτό οφείλεται σεφυσικά ή σε άλλα μέσα.»

 

Η Νέρυλ δεν ήξερε στα σίγουρα, αλλάκάτι της έλεγε πως η μάγισσα σύντομα θα πέθαινε και μάλιστα όχι από φυσικάαίτια. Δεν μπορούσε να εξηγήσει αυτό το προαίσθημα, αλλά ήξερε ότι κάτι τέτοιοθα συνέβαινε. Πήγε και κάθισε ξανά στην καρέκλα της. Της δημιουργήθηκε ηεπιθυμία να δει τον αδερφό της. Είχε καιρό να τον δει και το γεγονός ότι τηςείχαν πει ότι είχε πεθάνει, της δημιουργούσε περίεργα αισθήματα.

 

«Θα ήθελα να δω τον αδερφό μου.»

 

«Θα γίνει και αυτό. Κοιμάται βαριάκαι δεν μπορεί να ξυπνήσει. Τραυματίστηκε στη μάχη και ανακτά δυνάμεις. Θαξυπνήσει σε μία εβδομάδα από τώρα περίπου. Μπορεί να ξυπνήσει και σε μερικέςημέρες αν χρειαστεί βέβαια, αλλά δεν το συνιστώ. Οι προσπάθειες για ανάρρωση θαμπορούσαν να αποβούν άκαρπες.»

 

Η Νέρυλ αν και δύσπιστα, φάνηκε νασυμφωνεί. Δεν είχε άλλη επιλογή άλλωστε, από το να υπακούσει. Αυτό έκανεσυνεχώς το τελευταίο διάστημα. Υπάκουε χωρίς να έχει γνώμη για τη ζωή της. Αναρωτήθηκεπρος τα πού όδευε το δεντρόσπιτο.

 

«Που κατευθυνόμαστε;»

 

«Η πορεία μας είναι τυχαία ώστε ναμην μας ανακαλύψουν. Μετά την επίθεση του αδερφού σου, είμαι σίγουρη ότι θαψάξουν να μας βρουν. Ένιωσα το δυνατό πνεύμα του αδερφού σου εγώ, μια αδύναμημάγισσα. Δεν θα ήταν απίθανο να το είχαν νιώσει και άλλοι, όπως η ΛευκήΒασίλισσα. Μόλις μάθει για την απουσία σου, θα βρεθούμε σε μεγάλο κίνδυνο.Αυτός ο κίνδυνος είναι κοντά.»

 

«Μπορεί να νικήσει τον αδερφό μου;»

 

«Δεν ξέρω. Οι δυνάμεις τιςμεγαλώνουν μέρα με τη μέρα. Δεν ξέρω ποιος είναι πιο δυνατός, αλλά ξέρω ότι οαδερφός σου και η Λευκή Βασίλισσα θα μπορούσαν να προκαλέσουν μεγάλο κακό, ανχρησιμοποιούσαν τις δυνάμεις τους στο έπακρο. Για να αποφύγουμε κάτι τέτοιο, θαήταν καλύτερα να είναι σε όλους άγνωστη η τοποθεσία μας. Το ντρυάς βλέπεις, τοδεντρόσπιτο που κατοικούμε, είναι προστατευμένο από τη μαγεία. Δεν μπορούν ναμας ανακαλύψουν.

 

»Η Λευκή Βασίλισσα και οι ανιχνευτέςτης μπορεί να έπιασαν το στίγμα του αδερφού σου, αλλά μόλις μπήκε στοδεντρόσπιτο, το στίγμα του χάθηκε. Αυτό όμως δεν μπορεί να συνεχιστεί γιαπάντα. Είμαι σίγουρη ότι ο Νάροκαρντ θα αναμετρηθεί με τη Λευκή Βασίλισσα.»

 

«Ποιο είναι το όνομα της ΛευκήςΒασίλισσας; Για ποιο λόγο την αποκαλούν με αυτό το όνομα;»

 

«Κανένας παρά μόνο η ίδια η ΛευκήΒασίλισσα ξέρει το όνομα της και αυτό ίσως να είναι αμφίβολο. Την αποκαλούνέτσι επειδή φοράει συνεχώς λευκά ρούχα και επειδή τα μαλλιά της και το πρόσωποτης είναι λευκά όπως και του αδερφού σου.»

 

«Τι θέλεις να πεις ότι ίσως να είναιαμφίβολο για το αν η Λευκή Βασίλισσα ξέρει το πραγματικό της όνομα;»

 

«Εμείς οι ανεξάρτητοι και λιγοστοίμάγοι του Ήλχαρ, γνωρίζουμε ότι η Λευκή Βασίλισσα έχει καταληφθεί από ένα νασκάλ,έναν συμβιωτικό οργανισμό. Δυστυχώς για αυτή, καταλήφθηκε από τον Οφθαλμό. Ένασυμβιωτικό πλάσμα το οποίο μπορεί να σου δίνει τρομερές δυνάμεις, με κόστος τονου σου. Ο Οφθαλμός παρασιτεί σε βάρος της σκέψης και σε κάνει σκλάβο του. Ηπροσωπικότητα της Λευκής Βασίλισσας έχει εξαλειφθεί πλέον. Τίποτα δεν έχειμείνει από αυτή.»

 

«Ο Βάλερ έχει ελπίδες να τηνικήσει;»

 

«Ο νεαρός πρίγκιπας θα αναγκαστεί ναζητήσει βοήθεια από την αυτοκρατορία. Θα παραχωρήσει βάσεις και γη, προκειμένουνα μη χάσει τα πάντα. Μεταξύ της μάχης του Βάλερ και της Λευκής Βασίλισσας, ηαυτοκρατορία θα βγει νικήτρια. Ειρωνικό, αλλά κανένας από τους δύο δεν το έχεισκεφτεί έτσι.»

 

Η Νέρυλ συλλογίστηκε τα λόγια τηςμάγισσας. Θα μπορούσε να μάθει πολλά, αν της δινόταν χρόνος. «Ποιο είναι τοόνομα σου; Θα με διδάξεις;»

 

Η μάγισσα γέλασε. «Ίζαρ είναι τοόνομα μου και ναι. Αν θελήσεις θα σε διδάξω. Θα σου δώσω τη δυνατότητα ναεπιλέξεις μεταξύ του γρήγορου τρόπου και του εύκολου τρόπου.»

 

Η Νέρυλ σκέφτηκε τα λόγια τηςμάγισσας. «Θα ήθελα να μάθω με τον γρήγορο τρόπο, αλλά αυτό θα μπορούσε νααποβεί καταστροφικό, μιας ίσως να μην μπορώ να χειριστώ τις νέες μου δυνάμεις.Από την άλλη, αν δεν μάθω αρκετά γρήγορα κάποια πράγματα, τότε δεν θα μπορέσωνα βοηθήσω τον αδερφό μου. Εντέλει δεν έχει σημασία το τι θέλω, αλλά το τιπρέπει. Δίδαξε με λοιπόν με όποιον τρόπο πρέπει να μάθω. Δεν μου δίνεται ηεπιλογή.»

 

Η μάγισσα γέλασε πονηρά και έγνεψε.Πράγματι καμία από τις δύο επιλογές δεν θα μπορούσαν να της δώσουν λύση. Ηνεαρή είχε δώσει την καλύτερη από όλες τις απαντήσεις. Περιπτώσεις όπως αυτές,πρέπει να κάνουμε αυτό που πρέπει και όχι αυτό που θέλουμε.

 

Η μάγισσα κατέβηκε από την ψηλή τηςκαρέκλα και ζήτησε από την κοπέλα να τη συνοδεύσει. Βρέθηκαν σε ένα δωμάτιογεμάτο από φίλτρα. Η Ίζαρ αιωρήθηκε και έφτασε ένα μικρό κουτί πάνω από έναράφι. Το κουτί ήταν μέσα σε λευκόχρυσο. Έβγαλε ένα κλειδί και το άνοιξε. Απόεκεί έβγαλε ένα φιαλίδιο, το οποίο ενάλλασσε συνεχώς χρώμα.

 

«Πιες αυτό το φίλτρο.» είπε ημάγισσα και το έδωσε στη Νέρυλ. «Περιέχει όλες τις γνώσεις μου. Ότι βλέπεις σεαυτό το δεντρόσπιτο με τα αμέτρητα βιβλία, βρίσκεται σε αυτό το φιαλίδιο. Δενπεριέχει κανένα νασκάλ μέσα του, απλώς κατάφερα να μοριοποιήσω τις γνώσεις μουσε αυτό το υγρό. Πιες το και πέσε για ύπνο. Θα ξυπνήσεις σε εικοσιπέντε ώρες.Όταν γίνει αυτό, θα έχεις γνώσεις πέρα από κάθε φαντασία.»

 

Η Νέρυλ το πήρε και το ήπιε. Ένιωσενα ζαλίζεται. Η Ίζαρ της έπιασε το χέρι και την οδήγησε στο δωμάτιο της. Έπεσεστο κρεβάτι και κοιμήθηκε. Η Ίζαρ την σκέπασε και την άφησε. Και τα δύο τααδέρφια βρισκόταν σε βαθύ ύπνο τώρα. Αν το επιθυμούσε, θα μπορούσε να τουςπαραδώσει στη Λευκή Βασίλισσα, αλλά αυτό δεν θα γινόταν ποτέ. Η Μοίρα είχεάλλες προσδοκίες για αυτά τα παιδιά και η Ίζαρ το γνώριζε.

 

Πήγε στο δωμάτιο της και πήρε τοραβδί της. Ήταν σχεδόν δύο φορές ψηλότερο από αυτή. «Κάποτε το έφτανα.» σκέφτηκε πικρά. Πήγε στο ψηλότερο δωμάτιο τουσπιτιού και κοίταξε από το παράθυρο. Το άνοιξε και άφησε τον αέρα να μπει μέσα.Ένιωσε τα νέα που έφερνε ο άνεμος. Όχι μακριά από εδώ, βρισκόταν έναβομβαρδιστικό.

 

Η Ίζαρ έμεινε παγωμένη στη θέση τηςκαι αμέτρητοι υπολογισμοί πέρασαν από το νου της. Τελικά θα τους ανακάλυπταννωρίτερα από ότι περίμενε αρχικά.

 

Πέντε ημέρες είχαν περάσει από τότεπου ο Νάροκαρντ είχε πέσει για ύπνο. Η Νέρυλ τον επισκεπτόταν συχνά, αλλά ποτέδεν ανταποκρινόταν. Η ίδια ανησυχούσε, αλλά το ήρεμο και σίγουρο βλέμμα τηςΊζαρ την καθησύχαζε. Είχε αρχίσει να δοκιμάζει τις νέες της δυνάμεις με σύνεση.Δεν έκανε μέχρι εκείνη τη στιγμή κάτι το τρομερό. Απλώς χρησιμοποιούσε τηντηλεκίνηση για να μετακινεί μικρά αντικείμενα και την τηλεπάθεια για ναεπικοινωνεί με την Ίζαρ.

 

Ο ρυθμός εκείνης της ημέρας κύλησεομαλά. Η επόμενη ημέρα ήρθε χωρίς κάποιες αλλαγές στο πρόγραμμα. Η Νέρυλπαρατήρησε κάποιες αλλαγές στη συμπεριφορά της Ίζαρ, αλλά δεν νοιάστηκειδιαίτερα. Άτομα του είδους της ήταν πολύ περίεργα στη συμπεριφορά τους.

 

Κάθισε και πήρε ήρεμα το πρωινό της,χωρίς να ανταλλάξουν καμία κουβέντα. Κάτι προβλημάτιζε την γηραιά μάγισσα.«Πότε θα ξυπνήσει ο αδερφός μου;»

 

«Αύριο.» απάντησε μονολεκτικά.

 

«Θα ήθελα πολύ να τον δω να…» δενπρόλαβε να ολοκληρώσει τα λόγια της, όταν είδε την Ίζαρ να ταράζεται.

 

«Πάρε τον αδερφό σου και φύγετε!»

 

«Μα εγώ δεν…»

 

«Κάνε αυτό που σου είπα!» ούρλιαξε ηΊζαρ. «Η Λευκή Βασίλισσα μας βρήκε. Δεν έχετε χρόνο. Φύγετε και θα σας καλύψω.»

 

Η Νέρυλ σηκώθηκε και πήγε προς τηνπόρτα. «Έλα μαζί μας. Εγκατέλειψε το ντρυάς!»

 

Η Ίζαρ γέλασε καθώς έπαιρνε -τοτεράστιο για τα μέτρα της- ραβδί. «Είμαι συνδεδεμένη με το ντρυάς. Πως νόμισεςότι έζησα τόσους αιώνες; Αν το ντρυάς πεθάνει, τότε θα πεθάνω και εγώ. Φύγετώρα!»

 

Η Νέρυλ πέρασε την πόρτα καικατευθύνθηκε προς το δωμάτιο του αδερφού της. Τον βρήκε να κοιμάται. Προσπάθησενα τον πιάσει και να τον σηκώσει, όταν κατάλαβε πως ήταν αρκετά βαρύς για ταμέτρα της. Έκανε ένα ξόρκι και ύστερα προσπάθησε να τον σηκώσει. Ήταν πολύ πιοελαφρύς τώρα. Σχεδόν σαν πούπουλο.

 

Μαζί κατευθύνθηκαν μέχρι τηνεξώπορτα. Αφού την άνοιξε η Νέρυλ, είδε ένα τεράστιο βομβαρδιστικό να τουςακολουθεί. Συγκέντρωσε όλες της τις σκέψεις και έγιναν αόρατοι. Ύστερα πήδηξαναπό ντρυάς και η Νέρυλ χρησιμοποίησε ένα ξόρκι αιώρησης. Περπάτησε στον αέρα,και κατέβηκε βήμα βήμα. Όταν είχε φτάσει στο έδαφος, έκρυψε τον αδερφό της πίσωαπό κάτι δέντρα και το ίδιο έκανε και εκείνη, μόνο που παρακολουθούσε τοβομβαρδιστικό. Τεράστιοι πύραυλοι εκτοξεύτηκαν και κατευθύνθηκαν προς τοντρυάς. Η Νέρυλ έκλεισε τα μάτια της, μιας και δεν ήθελε να δει το θέαμα.

 

Η Ίζαρ καθόταν στην οροφή τουσπιτιού της, όταν είδε τους πυραύλους να έρχονται κατά πάνω της. Χτύπησε τοραβδί της στο ντρυάς και ένιωσε να βγαίνουν ρίζες μέσα από το ραβδί. Οι ρίζεςπέρασαν από την επιδερμίδα της μέσα στη σάρκα της, και από εκεί σε όλο της τοσώμα. Άνοιξε τα μάτια της και τα ασημένια μάτια της άστραψαν.

 

Λίγο πριν οι πύραυλοι την φτάσουν,μία ενεργειακή ασπίδα περικύκλωσε το ντρυάς. Οι πύραυλοι έπεσαν πάνω στηνασπίδα και ανατινάχτηκαν. Το ντρυάς είχε παραμείνει άθικτο. Η Ίζαρ είδε πως τοβομβαρδιστικό είχε αρχίσει να ρίχνει και άλλους πυραύλους. Ήταν πραγματικάαμέτρητοι.

 

Χρησιμοποίησε τις δυνάμεις της γιανα αλλάξει την πορεία τους. Κάποιοι συγκρούστηκαν δίπλα από το ντρυάς, ενώκάποιοι άλλοι γύρισαν για να χτυπήσουν το βομβαρδιστικό. Η δύναμη της τηνεγκατέλειψε και μερικοί έπεσαν πάνω στην ασπίδα καταστρέφοντας την. Σήκωσε τοχέρι της σε μία απεγνωσμένη προσπάθεια να αποφύγει τους νέους πυραύλους, αλλάμάταια.

 

Το ντρυάς τυλίχτηκε στις φωτιές καιο θρήνος του δέντρινου γίγαντα στοίχειωσε τα αυτιά της Νέρυλ, αλλά και τουΝάροκαρντ, ο οποίος είχε ξυπνήσει. Η Νέρυλ δεν είχε παρατηρήσει πως ο αδερφόςτης ήταν ξύπνιος. Είδε την οργή στα μάτια του, αλλά δεν μπόρεσε να κάνει κάτιάλλο. Έπεσε και κοιμήθηκε χωρίς να μπορεί να βοηθήσει.

 

Με κλάματα στα μάτια, η Νέρυλ σήκωσετον αδερφό της και προχώρησαν βαθύτερα μέσα στο δάσος. Η Ίζαρ είχε πεθάνει γιανα τους σώσει. Δεν θα συγχωρούσε τον εαυτό της αν τους έπιανε η ΛευκήΒασίλισσα. Άκουσε μία εκκωφαντική έκρηξη. Πρέπει να είχε συγκρουστεί τοβομβαρδιστικό. Οι πύραυλοι που είχε εξοστρακίσει η Ίζαρ είχαν βρει το στόχοτους αν και καθυστερημένα.

 

 

 

 

 

 

 

Όνομα Συγγραφέα:Αλέξανδρος Ίτσιος

Είδος: (ηρωική φαντασία, επιστημονική φαντασία, τρόμος)

Βία; (Ναι)

Σεξ; (Όχι)

Αριθμός Λέξεων: 2,856

Αυτοτελής; (Οχι. Μέρος 1ο Κεφ 6ο)

Σχόλια: (Το παρακάτω -όπως και τις περισσότερες ιστορίες-, την έγραψα πριν από 5 - 6 χρονάκια, όταν ήμουν πιο νέος και έγραφα σχεδόν καθημερινά.)

Κεφ 6

 

 

 

 

 

 

Εκεί κάποτε θα είναι ηδική μου αναψυχή, Αρχηγέ του Λαού.

 

 

Δήλωση του Νάροκαρντ στη Ίζαρ για τοντόπο που θα ήθελε να ζήσει,

όταν έμαθε ότι ήταν η κυβερνήτης τουΧεριού.

 

 

 

 

Μία εβδομάδα είχε περάσει από τότεπου η Ίζαρ είχε χαθεί. Ο Νάροκαρντ είχε αναρρώσει πλήρως και εκπαίδευε τηναδερφή του. Ήταν και οι δυο τους συνεχώς σιωπηλοί. Ο θάνατος της Ίζαρ δεν θαμπορούσε να ξεχαστεί τόσο γρήγορα. Ιδιαίτερα δίχως να λάβει την απαραίτητηεκδίκηση.

 

Το βράδυ ήρθε και η Νέρυλ έπεσε νακοιμηθεί στο πρόχειρο κατάλυμα που είχαν ετοιμάσει αυτή και ο αδερφός της. ΟΝάροκαρντ κάθισε σιωπηλός κοντά στη φωτιά. Ήθελε να του μιλήσει και να τουπραΰνει τον πόνο στην καρδιά του, αλλά ήξερε ότι κάτι τέτοιο δεν μπορούσε ναγίνει. Ο αδερφός της ήθελε να εκδικηθεί και το ίδιο ήθελε να κάνει και εκείνη.

 

Τον είδε να σηκώνεται και νακατευθύνεται βαθύτερα μέσα στο δάσος. «Νάροκαρντ!» φώναξε και ο αδερφός τηςγύρισε και την κοίταξε.

 

«Κοιμήσου. Έχω κάποιες υποθέσεις νατελειώσω.»

 

Η Νέρυλ είχε διαισθανθεί πωςτεράστιες δυνάμεις της Λευκής Βασίλισσας κατευθυνόταν προς το νησί. Ο πόλεμοςόδευε προς το τέλος του, με τη Λευκή Βασίλισσα να κερδίζει. Δεν ήξερε πως, αλλάο αδερφός της είχε τη δυνατότητα να γνωρίζει πράγματα. Ίσως να οφειλόταν σεαυτά τα κοράκια της στάχτης που τον πλησίαζαν.

 

Της είχε πει επίσης πως ο Βάλερ είχεζητήσει τη βοήθεια της αυτοκρατορίας για την αντιμετώπιση της ΛευκήςΒασίλισσας. Τα αυτοκρατορικά στρατεύματα θα έφταναν σύντομα εδώ και με αυτή τηνάφιξη, το Χέρι θα γινόταν παρανάλωμα του πυρός. Κανένας, ούτε καν η ΛευκήΒασίλισσα δεν είχε τη δυνατότητα να αντιμετωπίσει την αυτοκρατορία Μίρον.

 

Η Λευκή Βασίλισσα απλώς είχεκαταφέρει να νικήσει έναν ευγενή της αυτοκρατορίας. Οι μισθοφόροι όμως δενμπορούσαν να συγκριθούν με τίποτα με την εκπαίδευση των αυτοκρατορικώνστρατιωτών και των ανίκητων πολεμικών μηχανών τους.

 

Ένιωσε μία πανίσχυρη αύρα ναδιαπερνά το κορμί της. Την είχε αισθανθεί και τότε στο μοναστήρι του Βερίκου,το οποίο όπως της είχε πει ο αδερφός της, τώρα ήταν στάχτες, από τα στρατεύματατης Λευκής Βασίλισσας. Μπορεί να ήταν κάτω από τα δέντρα και να μην είδε τατεράστια μαύρα φτερά, αλλά κατάλαβε πως ήταν ο Αρχιδαίμονας της Στάχτης.

 

Ο Νάροκαρντ πέταξε με τρομερήταχύτητα πάνω από το χέρι και διέσχισε σε μερικά δευτερόλεπτα όλο το μήκος τουΤρίτου Δακτύλου. Η Ωμήρ έστεκε περήφανη, δίχως να έχει υποστεί κακοποίηση απότον πόλεμο. Είδε τα στρατεύματα της Λευκής Βασίλισσας να κατέχουν την πόλη. Ταασημένια μάτια του άστραψαν και όλη η πόλη βυθίστηκε στις φλόγες.

 

Την ίδια τύχη θα είχε και η Νόλνιακαι ο βαρόνος Χάρμαν. Στράφηκε λοιπόν προς τα εκεί, όπου και βρέθηκε σε μερικάδευτερόλεπτα. Προσγειώθηκε στο παλάτι και μόλις ακούμπησε το πόδι του, έναςτρομερός σεισμός έπληξε την πρωτεύουσα. Μέσα από τις ρωγμές εμφανίστηκανποτάμια φωτιάς. Όλο το Χέρι θα καιγόταν, ώστε να αναγεννηθεί από τις στάχτεςτου.

 

Ανοιγόκλεισε τα φτερά του και ητεράστια δίφυλλη πόρτα έγινε κομμάτια, μπροστά στον ορμητικό άνεμο. Μπήκε μέσακαι αντιμετώπισε τους φοβισμένους φρουρούς. Μόνο το ασημένιο βλέμμα του ήταναρκετό για να νιώσουν τη δύναμη του. Όσοι προσπάθησαν να διαφύγουν, τουςχαρίστηκε η ζωή. Οι υπόλοιποι που προσπάθησαν να τον εμποδίσουν, κατάλαβαν τομοιραίο λάθος.

 

Μπήκε στα διαμερίσματα του βαρόνουΧάρμαν και οσμίστηκε τον αέρα. Όλες οι πόρτες από τα διαμερίσματα έσπασαν καιαπό ένα από αυτά βγήκε ο Χάρμαν σερνόμενος από μία αόρατη δύναμη. Έφτασε εμπρόςαπό τον Αρχιδαίμονα της Στάχτης, ο οποίος τον έπιασε με το δεξί του χέρι καιτον σήκωσε. Ο βαρόνος είχε κλειστά τα μάτια του και δεν κοιτούσε.

 

Ο Αρχιδαίμονας της Στάχτης έβαλεφωτιά στα γένια του γεροβαρόνου, κάνοντας τον να ανοίξει τα μάτια του. Με τησκέψη του έκοψε τα βλέφαρα και τον πέταξε τέσσερα μέτρα πίσω. Ο βαρόνοςφαινόταν να έχει χάσει κάθε ίχνος λογικής. Τράβηξε ένα κυρτό μαχαίρι καιπροσπάθησε να το καρφώσει στην καρδιά του. Το μαχαίρι έλιωσε και έγινε πυρωμένομέταλλο, καίγοντας του το χέρι.

 

Ο Αρχιδαίμονας της Στάχτης γέλασε,καθώς πλησίασε προς τον Χάρμαν. Ο γεροβαρόνος προσπάθησε να φύγει, αλλά ταπόδια του δεν τον υπάκουαν. Το μόνο που ήθελε ήταν να αυτοκτονήσει, αλλά ούτεαυτό το αίτημα του είχε γίνει πραγματικότητα.

 

«Δες το δημιούργημα σου βαρόνεΧάρμαν. Δες τα αποτελέσματα των πράξεων σου.»

 

«Ποι…ος είσαι;» ψέλλισε.

 

«Είμαι αυτός που θα εξαγνίσει τοΧέρι με τις καυτές φλόγες του Χάους.» Έπιασε το άτριχο κεφάλι του βαρόνου και οΧάρμαν πήρε φωτιά, λες και ήταν από κάποιο εύφλεκτο υλικό. Τον είδε να τρέχεικαι να πέφτει πάνω στα έπιπλα και στους τοίχους, προσπαθώντας να σβήσει τηφωτιά.

 

Ο Αρχιδαίμονας της Στάχτης με έναενεργειακό κύμα έκανε τη στέγη να καταρρεύσει και πέταξε προς τον ουρανό,αφήνοντας τον γεροβαρόνο να καίγεται. Κατευθύνθηκε πέρα από το Χέρι, εκεί πουήξερε ότι θα έβρισκε το σμήνος από τα αμέτρητα αεροσκάφη και αερόπλοια τηςΛευκής Βασίλισσας.

 

Ακριβώς από πίσω του ήρθαν καιαμέτρητα σμήνη από κοράκια της στάχτης. Τα κοράκια άρχισαν να ενώνονται καιμετατράπηκαν σε δαίμονες της στάχτης. Είχαν ακριβώς την ίδια εμφάνιση με τονΝάροκαρντ, αλλά ήταν απρόσωποι. Με αυτό το σμήνος θα έσβηνε τις δυνάμεις τηςΛευκής Βασίλισσας από το πρόσωπο του Ήλχαρ.

 

Σπάζοντας το ένα φράγμα του ήχουμετά το άλλο, ο Αρχιδαίμονας της Στάχτης βρέθηκε εμπρός από το τεράστιο σμήνος.Οι δαίμονες της στάχτης επιτέθηκαν και άφησαν πίσω τους τον άρχοντα τους. Μέσααπό τα τεράστια βομβαρδιστικά και μεταφορικά βγήκαν τα μαχητικά της ΛευκήςΒασίλισσας. Γέλασε με τις σπασμωδικές κινήσεις της αντιπάλου του.

 

Ένιωσε τότε την τρομερή παρουσία τηςΛευκής Βασίλισσας. Είδε δύο λευκά φτερά να υψώνονται ανάμεσα στο σμήνος τωνδαιμόνων της στάχτης. Οι δαίμονες άρχισαν να πέφτουν από το ξίφος της, ο έναςμετά τον άλλο. Ο Αρχιδαίμονας της Στάχτης έριξε ένα τρομερό ενεργειακό πεδίοπρος το μέρος της αντιπάλου της και το ένα πέμπτο του σμήνους της έγινε στάχτη.

 

Η Λευκή Βασίλισσα είδε τον αντίπαλοτης. Κατευθύνθηκε προς το μέρος του και ο Αρχιδαίμονας της Στάχτης γέλασε.Άρχισε να υποχωρεί πίσω στο Χέρι, από όπου είχε ξεκινήσει την εκστρατεία του. Ηαντίπαλος του φάνηκε αρκετά γρήγορη, μιας και μπόρεσε να τον ακολουθήσει. Είδετο άσπρο πρόσωπο και τα μαλλιά της. Έμοιαζε με άνθρωπο, ο οποίος απλώς είχε δύολευκά φτερά στην πλάτη του.

 

Κοίταξε προσεκτικότερα και είδε πωςσε διάφορα μέρη του σώματος της υπήρχαν μάτια. Ο Οφθαλμός, το συμβιωτικό σπαθίπου είχε γίνει ένα με το δεξί της χέρι είχε τον απόλυτο έλεγχο αυτού τουάμοιρου πλάσματος. Είχε καταληφθεί από το σπαθί στην προσπάθεια της να τοελέγξει.

 

Είδε το τεράστιο μάτι πάνω στονΟφθαλμό να τον κοιτά απειλητικά. Το τεράστιο σπαθί ποθούσε το θάνατο τουΑρχιδαίμονα της Στάχτης. Έφτασαν πάνω ακριβώς από το Χέρι, όπου και σταμάτησαν.Η Λευκή Βασίλισσα πρότεινε το σπαθί της. Ο Αρχιδαίμονας της Στάχτης κάλεσε τότεμερικούς δαίμονες της στάχτης δίπλα του. Όταν έφτασαν, ενώθηκαν και έγιναν έναμε τον άρχοντα τους.

 

Ο Αρχιδαίμονας της Στάχτης είχεμεγαλώσει και είχε γίνει πέντε φορές μεγαλύτερος. Ήταν ένας γίγαντας μπροστάστη λεπτή σιλουέτα της αντιπάλου του. Η Λευκή Βασίλισσα έκανε μία επίθεση καιχτύπησε με οργή το σώμα του Αρχιδαίμονα της Στάχτης. Ο Οφθαλμός δυσκολεύτηκε νασκίσει το σκληρό δέρμα του θύματος του, αλλά τα κατάφερε και μερική στάχτηβγήκε από μέσα.

 

Ο γιγάντιος Αρχιδαίμονας της Στάχτηςτην έπιασε με τα χέρια του και την πέταξε με δύναμη στο έδαφος. Λίγο πρινσηκωθεί, ένιωσε το τεράστιο πόδι του εχθρού της να την συνθλίβει. Το πόδιανεβοκατέβηκε μερικές φορές ακόμη, προκαλώντας τρομερά χτυπήματα.

 

Ο Αρχιδαίμονας γέλασε, αλλά το γέλιοτου κόπηκε απότομα, όταν ένιωσε την λεπίδα να του κομματιάζει το αριστερό πόδικαι χέρι. Ούρλιαξε, καθώς το πόδι και το χέρι του έγιναν στάχτη, αλλά χωρίς ναχάσει χρόνο, αναδιαμόρφωσε το σώμα του και σχεδόν υποδιπλασιάστηκε. Είχε όμωςξανά χέρι και πόδι.

 

Δεν μπόρεσε να αποκρούσει ούτε τοεπόμενο χτύπημα της Λευκής Βασίλισσας και τα πόδια του αποκολλήθηκαν. Το σώματου αναδιαμορφώθηκε και πήρε την αρχική του μορφή. Η αντίπαλος του ήρθε ναπροκαλέσει ένα τρίτο σαρωτικό χτύπημα, αλλά ένα τρομερό ενεργειακό κύμα,συνοδευόμενο από τα τέσσερα στοιχεία της φύσης, της προκάλεσαν ζημιά στα φτεράκαι την είδε να πέφτει στη γη.

 

Κατευθύνθηκε προς τα εκεί, όταν ένααντίστοιχο κύμα το χτύπησε και τον έστειλε χιλιόμετρα μακριά. Σηκώθηκε καικοίταξε τα φτερά του. Πρέπει να είχαν σπάσει. Με ένα ουρλιαχτό πόνου, αλλά καισυγκέντρωσης, τα φτερά του επανήλθαν. Είχε χάσει αρκετή ενέργεια και έπρεπε νατελειώνει με αυτό. Άκουσε ένα θόρυβο ακριβώς από πίσω του.

 

Τηλεμεταφέρθηκε εκεί και έπιασε τοναντίπαλο του. Χωρίς να κοιτάξει, δάγκωσε με τα αιχμηρά του δόντια τον λαιμό τουκαι τον άφησε αιμόφυρτο. Όταν τον είδε καλύτερα, συνειδητοποίησε ότι απλώς είχετραυματίσει έναν αθώο άντρα. Ο άντρας ήταν πρέπει να ήταν στρατιώτης ήαξιωματούχος του Τρίτου Δακτύλου.

 

Πέταξε αμέσως και άφησε τον άντραμέσα στο αίμα του. Έπρεπε να τελειώνει με την αντίπαλο του, όταν άκουσε τονΆτροκαν να διαμαρτύρεται. «Όχι τώρα!» πρόσταξε ο Αρχιδαίμονας της Στάχτης.

 

«Άρχοντα Νάροκαρντ. Πρέπει ναεπανέλθουμε στην αρχική μας μορφή, ειδάλλως θα είναι πολύ αργά. Δεν μπορούμε νασυνεχίσουμε.»

 

«Χρειάζομαι λίγο χρόνο ακόμη. Κάνεαυτό που σου λέω.»

 

«Μπορώ να υπακούσω σε κάθε σουδιαταγή, εκτός από τις διαταγές που σε βλάπτουν.» και με τα λόγια του αυτά, οΑρχιδαίμονας της Στάχτης άρχισε να μετατρέπεται σε στάχτη.

 

Προσγειώθηκε γρήγορα και κοίταξεέντρομος, πως ήταν πάλι άνθρωπος. «Άτροκαν σε προστάζω…»

 

«Σκότωσα χιλιάδες από τα αδέρφια μουσήμερα για τους σκοπούς σου. Κάθε κοράκι της στάχτης είναι και αδερφός μου.Μάθε πως το να χάνεις έναν αδερφό, είναι το ίδιο, όσες φορές και αν τον χάσεις.Τι και αν έχω χάσει χιλιάδες αδέρφια μέχρι σήμερα; Ο πόνος δεν παραμένει οίδιος με κάθε ένα που χάνεται κάθε φορά; Συνηθίζεται η απώλεια των αδερφών;

 

»Σου δόθηκε μία δύναμη και τηνκαταχράστηκες. Τώρα πρέπει να κοιμηθώ. Είμαι προγραμματισμένος να πέφτω σελήθαργο κάθε φορά που οι τοξίνες φτάνουν σε τόσο μεγάλο βαθμό. Θα επανέλθω μετάαπό πολλές δεκαετίες. Μέχρι τότε το σώμα σου θα έχει καθαριστεί και εξαγνιστεί.»

 

Ο Νάροκαρντ ένιωσε την παρουσία τουσυμβιωτικού πλάσματος να εξαφανίζεται. Ο Άτροκαν δεν υπήρχε πλέον. Θαεμφανιζόταν μετά από πολλά χρόνια. Αισθάνθηκε ενοχή για αυτό που τον είχεαναγκάσει να κάνει. Δεν ήταν ότι καλύτερο να σκοτώνεις τα αδέρφια σου.

 

Αισθάνθηκε την παρουσία τηςαντιπάλου του. Έπρεπε να βρει γρήγορα μία λύση. Αν η Λευκή Βασίλισσα τονανακάλυπτε, τότε δεν υπήρχε καμία ελπίδα να επιζήσει. Έπρεπε να κάνει κάτι,όταν σκέφτηκε τον Θερ. Κλείστηκε στον εαυτό του και με τις ελικοειδείς σήραγγεςτου μυαλού του, ταξίδευσε στη σπηλιά του γεροδαίμονα.

 

Έφτιαξε μία ψευδαίσθηση του εαυτούτου, εμπρός από το διαστημικό φέρετρο. Το κοίταξε, καθώς τα απειλητικά φτεράνυχτερίδας έστεκαν εκεί, αγέρωχα. Ένιωσε τον γεροδαίμονα να ξυπνά και να ανακτάτις αισθήσεις του.

 

«Ήρθες νωρίς να με επισκεφτείς.»είπε η πονηρή φωνή.

 

«Χρειάζομαι τη βοήθεια σου. Θέλωνα…»

 

«Τα πράγματα δεν πήγαν όπως ταπερίμενες με τη Λευκή Βασίλισσα τελικά. Τι κρίμα. Τι θέλεις λοιπόν από εμένα;Εσύ δεν είχες πει πως θα αντιμετωπίσεις τα προβλήματα σου όταν θα εμφανιστούν;»

 

«Έκανα λάθος, για αυτό και είμαιεδώ. Βοήθησε με και θα σου δώσω ότι μπορώ ως αντάλλαγμα.»

 

Ο γεροδαίμονας γέλασε. «Δεν έχειςκάτι που να θέλω Νάροκαρντ. Θα σε βοηθήσω όσο μπορώ όμως, μιας και είσαι ο γιοςτου Γεννήτορα. Το κάνω αυτό, δίχως να ζητήσω αντάλλαγμα. Πήγαινε και θα λάβειςόποια βοήθεια μπορώ να σου δώσω.»

 

Το πνεύμα του Νάροκαρντ ταξίδευσεπίσω στο σώμα του. Είδε τη Λευκή Βασίλισσα να πετά προς το μέρος του.Προσγειώθηκε μερικά μέτρα εμπρός του. Αρκετά από τα μάτια στο σώμα της είχανκλείσει, πράγμα που σήμαινε ότι είχε χάσει αρκετές δυνάμεις. Ο Οφθαλμός είχεεξασθενήσει. Το μόνο που χρειαζόταν, ήταν τον Αρχιδαίμονα της Στάχτης για λίγοακόμη.

 

Το ψυχρό βλέμμα της ΛευκήςΒασίλισσας διαπέρασε το σώμα του Νάροκαρντ. Ένιωσε πως δεν μπορούσε να κινηθεί.Η αντίπαλος του σήκωσε το σπαθί της και πέταξε προς το μέρος του. Ο Νάροκαρντένιωσε τότε τη δύναμη του Θερ. Το πνεύμα του Θερ έφυγε από τον διαστημικό τουφέρετρο και ταξίδευσε μέσα στο σύμπαν. Κατευθύνθηκε προς το ηλιακό σύστημα τηςΓης, όπου και ζήτησε ακρόαση από τους Άρχοντες του Άδη.

 

Η απάντηση ήρθε γοργά και ο Θερεπέστρεψε πίσω στον Ήλχαρ. Ο Νάροκαρντ τα παρακολουθούσε όλα αυτά, σαν μίαταινία, η οποία πήγαινε αργά. Είδε την Λευκή Βασίλισσα να έρχεται κατά πάνωτου, αλλά πολύ αργά, λες και δεν κινούνταν καθόλου.

 

Άκουσε τότε τα λόγια του σελτούρι,που απάγγελναν έναν αρχαίο ύμνο σε μία αρχαία γλώσσα. Τα λόγια μπορεί να ήτανστα αρχαία ελληνικά, αλλά στα αυτιά του ακούγονταν καθαρά, λες και τα ήξερε. Ογεροδαίμονας καλούσε μία από τις πιο αρχαίες και μυθικές σελτούρι. Πιο μυθικέςίσως και από τον ίδιο τον Γεννήτορα. Ο Θερ καλούσε την Νέμεσις:

 

 

 

Ω Νέμεση φτερωτή τουβίου ροπή,

μαυρομάτα θεά, θυγατέρατης δίκης.

Συ που των θνητών την ολέθριαύβρη απεχθάνεσαι,

μαύρο φαρμάκι φθόνουχύνεις.

Στον ζυγό σου τον άστατοπου ίχνος κανένα δεν αφήνει,

περιστρέφεται η τύχη τωνθνητών.

Στον επαρμένο αυχένα στοπλάι του φτάνεις και δίχως να σε καταλάβει τον κάνεις να σκύψει.

 

 

Το δεύτερο κομμάτι του ύμνου τονπρόφερε και ο Νάροκαρντ μαζί με τον Θερ. Οι φωνές τους ακούστηκαν πέρα από τονΉλχαρ, μέχρι τον Διαστημικό Άδη και πιο πέρα.

 

 

 

Τη θεά Νέμεση ψάλλουμε,

τη δυνατή, που ψέματαποτέ της δεν λέγει.

Της δίκης την πάρεδρο,

ω θεά Νέμεση,

εσύ που των ανθρώπων τηναλαζονεία την κούφια μισείς και τη στέλνεις στα Τάρταρα!

 

 

Ανάμεσα στην Λευκή Βασίλισσα και στον Νάροκαρντεμφανίστηκε το πνεύμα μιας γυναίκας. Η Λευκής Βασίλισσα δεν μπορούσε να τη δει,αλλά κατάλαβε την παρουσία της. Η επίθεση της διακόπηκε από την απόκοσμηπαρουσία που ένιωσε. Το πνεύμα της γυναίκας κρατούσε ένα σπαθί στο ένα χέρι καιμία ζυγαριά στο άλλο.

 

Η ζυγαριά έγειρε προς το μέρος τουΝάροκαρντ και η γυναίκα εξαφανίστηκε. Ο Νάροκαρντ ένιωσε τη νέα δύναμη ναδιαπερνά όλο του το κορμί. Κάθε του κύτταρο συνειδητοποίησε την τρομερή δύναμηπου κατείχε. Από την πλάτη του βγήκαν άυλα φτερά και από το δεξί του χέριανάβλυσε σαν νερό, ένα σπαθί.

 

Η Λευκή Βασίλισσα δίστασε αρχικά,αλλά αποφάσισε να επιτεθεί. Εφάρμοσε ένα σύνολο από αριστοτεχνικές κινήσεις, οιοποίες θα μπορούσαν να σκοτώσουν ακόμη και τον πιο επιδέξιο δάσκαλο σπαθασκίας.Ο Νάροκαρντ τις απέκρουσε όλες γελώντας. Όταν ήρθε η σειρά του, οι σαρωτικέςκινήσεις του βρήκαν τη σάρκα της αντιπάλου του.

 

Σε λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο,είχε καταφέρει να επιτύχει τέσσερα επιτυχημένα χτυπήματα. Τα χέρια και τα πόδιατης Λευκής Βασίλισσας είχαν γεμίσει με αίματα. Μόλις κατάλαβε τι είχε συμβεί,έκανε ένα άλμα και φτερούγισε όσο πιο δυνατά μπορούσε. Βρέθηκε στο ίδιο ύψος μετα σύννεφα. Ο Νάροκαρντ την ακολούθησε και αυτός με μεγάλη ευκολία.

 

Αν και τραυματισμένη, η ΛευκήΒασίλισσα δεν έχασε το κουράγιο της. Επιτέθηκε για μία ακόμη φορά τον αντίπαλοτης. Τα χτυπήματα της αποκρούστηκαν με ευκολία και ο Νάροκαρντ κατάφερε να τηχτυπήσει με το αριστερό του χέρι, στο πρόσωπο και να τη στείλει αρκετά μέτραπιο κάτω από αυτόν.

 

Όλα τα μάτια είχαν κλείσει τώρα απότο σώμα της Λευκής Βασίλισσας και μόνο το τεράστιο πετράδι στον κορμό τουσπαθιού που θύμιζε με μάτι, τον κοίταξε ερευνητικά. Είχε κατανοήσει πως δενμπορούσε να νικήσει τον αντίπαλο του, αλλά ούτε και να τον νικήσει.

 

Έκανε μία τελευταία απεγνωσμένηπροσπάθεια, όταν ο Νάροκαρντ χτύπησε με το γόνατο του την Λευκή Βασίλισσα. Ηταχύτητα του ήταν τόσο γρήγορη που δεν είχε καταφέρει καν να τον δει. Έπιασε τοχέρι της Λευκής Βασίλισσας και το έσφιξε με όλη του τη δύναμη. Όλο τοαντιβράχιο έσπασε, αλλά το χέρι της δεν άνοιξε για να αφήσει το σπαθί.

 

Χωρίς να του δίνεται άλλη επιλογή, οΝάροκαρντ έκοψε το χέρι της Λευκής Βασίλισσας και έπειτα κατέβασε με δύναμη τοσπαθί του στο κεφάλι της. Το σπαθί του έκοψε σαν βούτυρο τα οστά και τη σάρκατης Λευκής Βασίλισσας στα δύο. Απορία χαράχτηκε στο πρόσωπο της, καθώς το σώματης χωρίστηκε στα δύο και μία πλημμύρα από αίμα, γέμισε τον Νάροκαρντ.

 

Ο Νάροκαρντ είδε τη Λευκή Βασίλισσακαι τον Οφθαλμό να πέφτουν στο κενό, μέχρι που χάθηκαν από το οπτικό του πεδίο.Πέταξε μέχρι το δάσος, όπου βρισκόταν η αδερφή του. Η δύναμη του υποχώρησε καιεξαφανίστηκε. Τα φτερά του διαλύθηκαν και έγιναν αστρική σκόνη.

 

Η Λευκή Βασίλισσα ήταν νεκρή πλέον.Ο Βάλερ θα είχε ένα επιπλέον πλεονέκτημα, μιας και η αντίπαλος του ήταν νεκρή.Η αυτοκρατορία θα έστελνε τους στρατιώτες της για να ενισχύσουν τις αποτυχίεςτου Βάλερ. Το Χέρι θα υποτασσόταν σε έναν νέο τύραννο, την αυτοκρατορία.

 

Αυτό ήταν ένα ζήτημα, με το οποίο θαέπρεπε να ασχοληθεί εν καιρώ ο Νάροκαρντ. Τώρα αυτό που επιθυμούσε περισσότερο,ήταν να περάσει μερικό καιρό με την αδερφή του και να αναρρώσει. Οι δυνάμειςτου εκείνη τη βραδιά είχαν μειωθεί σημαντικά. Δεν θα μπορούσε να μετατρέπεταιπλέον σε Αρχιδαίμονα της Στάχτης, ούτε να εξουσιάζει τα λιγοστά κοράκια τηςστάχτης, που είχαν επιβιώσει.

 

Αισθάνθηκε τύψεις για τον τρόπο πουείχε συμπεριφερθεί στον Άτροκαν, αλλά γνώριζε ότι δεν είχε άλλη επιλογή. Κάποιαπράγματα έπρεπε να γίνουν, είτε το επιθυμούσε, είτε όχι. Η Λευκή Βασίλισσα ήτανένα πρόβλημα, το οποίο έπρεπε να λυθεί.

 

«Τοκάθε πρόβλημα έχει τη λύση του.»συλλογίστηκε ο Νάροκαρντ και συνέχισε «Δενυπάρχει πρόβλημα χωρίς λύση, αλλά δεν υπάρχει ένα αντικλείδι για όλες τιςπόρτες.» Γέλασε και μπήκε μέσα στο σκοτεινό δάσος για να περάσει το βράδυμε την αδερφή του.

 

 

 

ΤΕΛΟΣ

 

 

 

Edited October 19, 2010 by hidedora

[Alexz]

παιδιά σε αυτό το post έχω βάλει το doc σε zip μορφή.

[Mesmer]

Αλέξανδρε, διάβασα το πρώτο μέρος του πρώτου κεφαλαίου της ιστορίας σου. Αυτή η μίξη επιστημονικής φαντασίας και φάντασυ μού άρεσε. Σαν ιστορία έχει ενδιαφέρον και σε τραβάει να συνεχίσεις. Αυτό οφείλεται και στο ότι επικεντρώνεσαι αρκετά στην εξέλιξη της ιστορίας, δίνοντάς μας μόνο τις απαραίτητες πληροφορίες για την συνέχισή της και παραμελείς κάποια άλλα στοιχεία. Αυτό έχει σαν αποτελέσματα να διαβάζεται το κείμενο εύκολα, αλλά να σου αφήνει μια αίσθηση ότι κάτι του λείπει. Κάτι άλλο είναι ότι μου πέσανε πολλές πληροφορίες μαζεμένες, τις οποίες, αν και τις βρήκα ενδιαφέρουσες από άποψη μυθολογίας, δεν μπορούσα να τις συνταιριάξω επειδή ήρθανε όλες μαζί. Φαντάζομαι ότι θα είναι απαραίτητες για εξέλιξη της υποθέσεις και η σπουδαιότητά τους αναδεικνύεται αργότερα. Ο τρόπος που γράφεις είναι καλός, αν και χρειάζεται λίγο εμπλουτισμό. Σε μερικά σημεία υπήρξαν κάποιες επαναλήψεις λέξεων και φράσεων που θα μπορούσαν να αποφευχθούν.

 

Μου μείνανε αρκετές απορίες και θα ήθελα να μάθω κι άλλα πράγματα γι' αυτόν τον κόσμο που μοιάζει να είναι ένας

ΕΦ κόσμος, αλλά κατοικείται από φάντασυ πλάσματα.

Αλλά το ότι μιλάμε για αρκετές χιλιάδες λέξεις κι ότι είναι μόνο το πρώτο κεφάλαιο, είναι λιγάκι αποτρεπτικό. Θα μπορούσα, όμως, κάποια στιγμή ελπίζω, να το πιάσω στα χέρια μου ως βιβλίο.

 

Αυτά τα λίγα από μένα. Καλή συνέχεια.

Edited October 21, 2010 by Mesmer

[Alexz]

mesmer σε ευχαριστώ για τα λόγια σου! η ιστορία σίγουρα φαίνεται μπερδεμένη, διότι είναι στην αρχή ακόμη. Θα δημοσιεύσω αυτές τις μέρες και το δεύτερο μέρος. Για να καταλάβεις πλήρως το κόσμο στον οποίο εξελίσσεται το story πρέπει να βάλω όλα τα βιβλία που έχω γράψει. Συνολικά πάνω από 35. Δυστυχώς δεν έιχα την υπομονή να τα τελειώσω όλα Για την ακρίβεια τα περισσότερα τα παράτησα στη μέση, επειδή ξεκίνησα να μαθαίνω σκίτσο για κόμικ, ώστε να τα μετατρέψω και αυτά σε κόμικ. Ξέρω ότι θέλουν βελτίωση. Αυτό βέβαια που δημοσίευσα αυτή τη στιγμή το είχα γράψει πριν από 5 - 6 χρόνια.

Μέρος 1 Η δημιουργία.zip

Edited November 1, 2010 by hidedora