ΕΙΣ ΘΑΝΑΤΟΝ

[Eugenia Rose]

Όνομα Συγγραφέα:Eugenia Rose

Είδος: (Επιστημονική Φαντασία?)

Βία; (Λίγη)

Σεξ; (Συνεχώς Ζωντανές Σκηνές)

Αριθμός Λέξεων: 1404

Αυτοτελής; (Ναι)

Σχόλια: (Προσοχή! είναι ακατάλληλο για άτομα κάτω των 17 ετών)

 

 

 

 

ΕΙΣ ΘΑΝΑΤΟΝ

 

 

 

Ονομάζομαι Πωλ Κοβάλσκι, και σήμερα θα πεθάνω. Δεν το επέλεξα εγώ, όμως έχω πλέον συμβιβαστεί με την ιδέα και είμαι ήρεμος. Εδώ και δέκα χρόνια ζω στις φυλακές της ζώνης Κ-Ω του Δία.

 

 

 

Η Ναντίν είχε πολύ όμορφα μάτια, πράσινα, ήταν και κοκκινομάλλα. Τα χείλη της σαρκώδη όσο έπρεπε και καλοσχηματισμένα. Ήταν ακριβώς ο τύπος της γυναίκας που θα ερωτευόμουν. Έμαθα το όνομά της, γιατί μου το είπε μόλις μπήκε στο δωμάτιο μου.

 

«Γεια σου μωρό μου, είμαι η Ναντίν. Ξέρεις γιατί ήρθα, γδύσου και ξάπλωσε».

 

Εγώ στεκόμουν διστακτικός, το σκεφτόμουν. Αν και μου άρεσε πολύ, δεν ήθελα να το κάνω. Σκεφτόμουν την Νίνα, μόνη στο σπίτι να ανησυχεί για μένα. Αγαπούσα πολύ την γυναίκα μου και αυτό με σταματούσε. Όμως το σώμα μου είχε άλλη άποψη. Το δέρμα της ήταν κάτασπρο, πορσελάνινο, σίγουρα θα κοκκίνιζε εύκολα στις δαγκωνιές.

 

 

Ο πόλεμος κράτησε τριάντα ολόκληρα χρόνια, δυστυχώς επεκτάθηκε παντού. Η καταστροφή που προκάλεσε στα κράτη, ήταν μεγάλη. Η ειρήνη έγινε αναγκαία, αλλιώς υπήρχε κίνδυνος το ανθρώπινο είδος να εξαφανιστεί για πάντα. Όμως, οι λαοί ήθελαν αίμα και ενόχους. Μόνο έτσι οι διπλωμάτες, θα πετύχαιναν ειρήνη ανάμεσα στους πλανήτες. Επέλεξαν λοιπόν εμένα και κάποιους άλλους στρατιώτες από όλα τα κράτη ως υπεύθυνους και μας καταδίκασαν σε θάνατο. Οι πραγματικοί υπεύθυνοι βρίσκονται ακόμα στην εξουσία.

 

 

 

Η Ναντίν με κοίταζε πονηρά, φορούσε μόνο ένα μαύρο φόρεμα, κοντό και στενό, με βαθύ ντεκολτέ. Στεκόταν απέναντί μου, ξεκούμπωσε το φερμουάρ και άφησε το φόρεμά της να πέσει πάνω στο χαλί. Από μέσα δεν φορούσε, παρά μόνο ένα μικρό διάφανο εσώρουχο. Το σώμα της στο ημίφως φαινόταν υπέροχο. Το στήθος της ήταν μεγάλο, μητρικό και αληθινό. Με προκαλούσε να το αγγίξω, να το φιλήσω, να χαθώ μέσα του. Πέρασε την γλώσσα της από τα κόκκινα χείλη της για να τα υγράνει, και με πλησίασε. Δεν είχα ξαπλώσει ακόμα και με μία σπρωξιά με έριξε στο κρεβάτι. Στο μυαλό μου γυρνούσε έντονα η γυναίκα μου, για λίγο φαντάστηκα εκείνη στην θέση της. Ήθελα να είμαι μαζί της, δεν ήθελα να παρασυρθώ.

 

 

Όλα αυτά τα χρόνια, ζούσα με αυτόν τον εφιάλτη. Το κελί μου βρισκόταν σε ξεχωριστή πτέρυγα από των υπολοίπων κρατουμένων. Ζούσα σχεδόν απομονωμένος, με μοναδικές εξαιρέσεις κάποιους ‘’γείτονες’’ συγκρατούμενους. Με τον καιρό εκτελέστηκαν όλοι τους, και έτσι έμεινα μόνος. Όταν τύχαινε, για κάποιο λόγο, να βρεθώ με άλλους συγκρατούμενους μου στον ίδιο χώρο, τα πράγματα ήταν άσχημα. Όχι δεν με χτυπούσαν, δεν με έβριζαν, αλλά μόνο με κοιτούσαν με λύπηση. Ήξεραν την καταδίκη μου και σέβονταν το πεπρωμένο μου. Αυτό με έκανε να νιώθω ακόμα χειρότερα, γιατί μου θύμιζαν την θέση στην οποία βρισκόμουν.

 

 

Η Ναντίν ανέβηκε πάνω μου. Το πλούσιο στήθος της ήταν σχεδόν το μόνο που έβλεπα εκείνη την στιγμή. Οι ρώγες της με είχαν ανάψει. Με παιχνιδιάρικο τρόπο, πήρε τα χέρια μου και τα έδεσε στο κρεβάτι. Τώρα βρισκόμουν στην διάθεσή της. Mου ξεκούμπωσε το παντελόνι, με είχε γδύσει τελείως από την μέση και κάτω. Τριβόταν πάνω μου αργά και χωρίς ντροπή. Με τα χέρια της και με το στόμα της έπαιζε με το πέος μου. Δεν άντεχα άλλο, η καύλα ήταν μεγάλη. Το μόνο που μπορούσα να κάνω, ήταν να σκέφτομαι ότι δεν είμαι εκεί. Να φαντάζομαι ότι είμαι κοντά στους δικούς μου. Ένιωθα πως ήμουν έτοιμος, αλλά προσπαθούσα να το κρύψω. Δεν ήθελα να καταλάβει πόσο πολύ τη γούσταρα. Έβγαλε το εσώρουχό της και με άφησε να την δω ολόκληρη γυμνή. Τελικά ήταν φυσική κοκκινομάλλα. Δεν μπορούσα πια να κρύψω το πόσο μου είχε σηκωθεί.

 

 

 

Σήμερα το πρωί με έβγαλαν από την απομόνωση του κελιού μου, και με άφησαν να κάνω μία βόλτα στον περίβολο. Τότε, κάτι ασυνήθιστο συνέβη. Οι υπόλοιποι κρατούμενοι έρχονταν ένας-ένας και μου έδιναν το χέρι τους. Με αποχαιρετούσαν, παρότι δεν με ήξεραν. Αυτό με έκανε να συγκινηθώ λίγο, αλλά μετά μελαγχόλησα περισσότερο. Αυτή ήταν σίγουρα η τελευταία μου μέρα, χωρίς αναβολές και εφέσεις. Σε λίγο ήρθαν και με πήραν, με ξανάβαλαν στο κελί και μου έφεραν να φάω ό,τι τραβούσε η όρεξή μου. Αφού τελείωσα ήρθε στο κελί ο γιατρός, ο οποίος περίμενε τόση ώρα υπομονετικά απ’ έξω. Μου έδωσε το πρώτο χάπι για την διαδικασία. Υπήρχαν δύο, ένα μπλε και ένα κόκκινο.

 

Η Ναντίν πάντα γλυκά και ηδονικά, έπιασε το πέος μου. Κατάλαβε αμέσως ότι είχε γίνει όσο σκληρό χρειαζόταν. Κοιτάζοντάς με στα μάτια μου είπε με νάζι.

 

«Πωλ σε θέλω μέσα μου!»

 

Το είπε και το έκανε! Με έπιασε και με έβαλε μέσα της. Ήταν και αυτή έτοιμη, αν και προσπαθούσα πραγματικά να κρατηθώ, δεν γινόταν πλέον. Άρχισε να βογκάει, καθώς κουνιόταν πάνω κάτω. Βογκούσα και εγώ μαζί της. Πίστεψα πως εκείνη την στιγμή πραγματικά με ήθελε, ναι την πίστεψα. Η ανάσα μου άρχισε να κόβεται γρήγορα, ήμουν τελικά τόσο μεγάλος; Μου άρεσε πολύ, ένιωθα μία ανακούφιση που το έκανα αυτό. Όμως ένιωθα και τύψεις, ένα κύμα θλίψης με κατέκλυσε. Βλέποντας πως το μυαλό μου είναι αλλού, η Ναντίν έσκυψε και με φίλησε στο στόμα. Απαιτούσε την απόλυτη προσοχή μου, ζητούσε να είναι η πρωταγωνίστρια αυτού του παιχνιδιού. Κατάλαβα, ότι θα γινόταν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο.

 

 

 

Περίμενα μέσα στο κελί μου περίπου μία ώρα, για να προλάβει το πρώτο χάπι να επιδράσει. Ήρθαν ακριβώς στην ώρα τους να με πάρουν. Δεν ήθελα, ξέσπασα σε κλάματα αλλά δεν γινόταν τίποτα. Η δική μου καταδίκη σε θάνατο ήταν η χειρότερη, γιατί εγώ κατάγομαι από την Γη. Υπάγομαι λοιπόν στην γήινη νομοθεσία και για τον τρόπο εκτέλεσης. Όπως κάθε τι άλλο στη Γη, ο τρόπος, που αποφασίστηκε η θανάτωσή μου, ήταν ο πιο σκληρός και απάνθρωπος. Λυπόμουν για όλα, αλλά πιο πολύ λυπόμουν για την γυναίκα και τον γιο μου, που θα με έβλεπαν να πεθαίνω τόσο εξευτελιστικά. Όλος ο γαλαξίας θα παρακολουθούσε την εκτέλεσή μου. Ήταν τόσο σπάνια για τα διαγαλαξιακά δεδομένα. Επιπλέον, ο κόσμος ήθελε να πάρει την ικανοποίησή του.

 

 

 

Γιγαντοοθόνες είχαν στηθεί εδώ και μία βδομάδα, από άκρη σε άκρη για την μεγάλη στιγμή. Με πήραν και με οδήγησαν, μέσα από ένα σκοτεινό διάδρομο, έξω από το δωμάτιο της εκτέλεσης. Λίγο πριν μπω ο γιατρός, που ήταν πάντα κοντά, μου έδωσε και το δεύτερο χάπι, το κόκκινο. Μπήκα μέσα στο δωμάτιο.

 

 

 

Η Ναντίν έκανε την δουλειά της καλά. Ένιωθα τόσο μεγάλη επιθυμία να συνεχίσω μαζί της, που δεν κατάλαβα πότε το κεφάλι μου άρχισε να βουίζει. Κατάλαβαν πολύ καλά το γούστο μου στις γυναίκες. Ίδρωνε, αναστέναζε και τιναζόταν μπρος και πίσω. Της άρεσε πολύ, νομίζω την έκανα να τελειώσει τελικά. Όσο και αν προσπάθησα να την σταματήσω, εκείνη δεν έδειξε έλεος. Σιγά σιγά, η αναπνοή μου με πρόδιδε, λαχάνιαζα, το κεφάλι μου πονούσε αφάνταστα. Δεν μπορούσα πια να συνεχίσω το ίδιο έντονα, αλλά δεν είχε σημασία γιατί η Ναντίν τα έκανε όλα μόνη της. Συνέχιζε στο ίδιο τέμπο, κρατώντας με ερεθισμένο. Τώρα, αυτή ήθελε να με κάνει να τελειώσω. Με κοίταζε έντονα στα μάτια, είχε κοκκινίσει ολόκληρη. Όχι δεν μπορεί να είχε κοκκινίσει τόσο. Εγώ το έβλεπα αυτό. Κάτι πήγαινε στραβά με τα μάτια μου. Ένα ατελείωτο βουητό μου τρυπούσε τα αυτιά, δεν άκουγα πλέον.

 

 

Το Ανώτατο Διαγαλαξιακό Στρατοδικείο, που συστάθηκε εκτάκτως μετά την λήξη του τριακονταετούς πολέμου, με έκρινε ένοχο για εγκλήματα πολέμου. Η αλήθεια είναι πως ήμουν ένας απλός στρατιώτης, ένας εκτελεστής εντολών. Όταν εξαφάνισα την πρωτεύουσα Βόζικοβ από τον χάρτη μέσα σε δύο λεπτά, δεν ήταν δική μου απόφαση. Γι’ αυτό διάφοροι ακτιβιστές στάθηκαν στο πλευρό μου. Με βοήθησαν όλα αυτά τα χρόνια, όταν έκανα άπειρες εφέσεις. Όχι για να μην εκτελεστώ, αλλά για έναν πιο αξιοπρεπή θάνατο. Όλες όμως έπεσαν στο κενό. Είπαμε, ο κόσμος θέλει αίμα για να λυτρωθεί, πολύ αίμα. Τώρα ξέρω πως είναι αργά, το χάπι κάνει την δουλειά του. Το πρώτο ήξερα περίπου τι κάνει, με το δεύτερο τα πράγματα ήταν πιο μπερδεμένα. Μου τα είχε εξηγήσει ο γιατρός και φυσικά τα είχα ξανακούσει, αλλά δεν είμαι καλός στην επιστημονική ορολογία. Την κατάλληλη στιγμή, λέει, ανεβάζει την αιμοστατική πίεση σε τρομερό βαθμό. Αυτή ήταν η κατάλληλη στιγμή, η στιγμή του οργασμού μου.

 

 

 

Ναι τελειώνω, δεν γίνεται αλλιώς, τo διεγερτικό που μου έδωσαν δεν μου αφήνει περιθώρια. Και τώρα το κόκκινο χάπι ήρθε να με αποτελειώσει. Αυτό και η Ναντίν, οι δήμιοι μου. Θα σκάσω, θα ανατιναχτώ και ούτε το σώμα μου δεν θα βρουν να θάψουν, θα αφήσω μόνο μία λίμνη αίματος. Οι πόνοι πλέον είναι αφόρητοι, κυρίως στο κεφάλι, όλα έχουν κοκκινίσει. Η Ναντίν συνεχίζει, αλλά εγώ δεν την βλέπω πια, δεν μπορώ, τα μάτια μου είναι γεμάτα αίμα. Αίμα τρέχει και από την μύτη μου, τα αυτιά μου. Αυτό είναι, τελειώνω, ΤΕΛΕΙΩΝΩ...

 

 

[DinoHajiyorgi]

 

Θανατική εκτέλεση με τη μέθοδο του σεξ; Ωραία ιδέα. Αξιοπρεπής απόδοση. Αλλά το παράλογο της υπόθεσης με άφησε ανικανοποίητο. Δηλαδή, δεν δίνεται μια δικαιολογία γιατί αυτή η μέθοδος και όχι η αγχόνη, ή μια σφαίρα στο κεφάλι;

 

Μου άναψε την περιέργεια και η Ναντίν, η «δήμιος». Γιατί δεν είναι παραίσθηση του γαλάζιου χαπιού, έτσι; Είναι πραγματική γυναίκα. Και αν ένας δήμιος απαιτείται να διαθέτει μια ψυχρότητα για να αφαιρεί ζωές, αυτό που κάνει η Ναντίν είναι διπλάσια πιο σκληρό και ψυχρό. Πράγμα που απαιτεί μια ενδοσκόπηση της περίπτωσης της. Πως κοιμάται τα βράδια;

 

Έχουμε δηλαδή μια μέθοδο εκτέλεσης που είναι πολύ πιο μπελάς από άλλους, καθώς όπως φαίνεται απαιτεί και ασυνείδητο εκτελεστή.

 

 

[Mesmer]

Ενδιαφέρουσα ιστοριούλα. Οι εναλλαγές μεταξύ των τελευταίων, ερωτικών στιγμών του ήρωα και της εξιστόρησης των γεγονότων που συνέβησαν, μου κράτησαν το ενδιαφέρον. Μπορώ να πω ότι ψυλλιάστηκα το τέλος, χωρίς αυτό να είναι κακό. Φαντάζομαι ότι κι εσύ δεν είχες σκοπό να το κρατήσεις κρυφό από την αρχή, αφού ήδη προοικονομείται από τον τίτλο.

 

Θα ήθελα να μάθω κι άλλα για τις διάφορες «Ναντίν», επειδή αυτό που κάνουν είναι αρκετά ωμό και ζόρικο για δουλειά. Πώς τα βγάζουν πέρα με κάτι τέτοιο;

 

Η γραφή σου είναι αρκετά καλή, γι’ αυτό και περιμένω κι άλλες ιστορίες σου.

 

Καλή επιτυχία στον διαγωνισμό!

 

 

[Eroviana]

Με καλύψανε σε γενικές γραμμές οι προηγούμενοι. Έχεις πολύ ωραία ατμόσφαιρα, αισθησιακές σκηνές και ωραία γραφή. Στις τελευταίες πέντε παραγράφους όμως με πέταξες έξω. Μπερδεύεται πολύ κι εκεί που πασχίζεις να καταλάβεις ποιο χάπι προκαλεί τι, αν η Ναντίν είναι άνθρωπος, από πού έσκασε ολόκληρος ο γαλαξίας στο κεφάλι μας, πάει και μας πεθαίνει (τελείωσε ο άνθρωπος, πόσο ν' άντεχε; ). Πολλές πληροφορίες μαζεμένες που ίσως δεν χρειάζονται. Χωρίς αυτές βέβαια δε θα ήταν ε.φ.

Edited December 6, 2010 by Eroviana

[aScannerDarkly]

Ήταν το πρώτο που διάβασα, μαζί με του Martin, και το λέω αυτό, γιατί τα δύο διηγήματα είναι χτισμένα με τον ίδιο τρόπο. Μια έντονα περιγραφική σκηνή σεξ καταλαμβάνει περίπου το μισό κείμενο, ενώ σιγά σιγά αποκαλύπτεται ο σκοπός της παραπάνω σκηνής. Το αναφέρω, γιατί διαβάζοντας μου δόθηκε η εντύπωση ότι πατήσατε υπερβολικά πάνω στο θέμα του σεξ με τρόπο ίσως κάπως περιοριστικό.

 

Από εκεί και πέρα, η γραφή σου είναι απλή και άνετη, η επίμαχη σκηνή είναι δοσμένη πολύ παραστατικά, χωρίς αχρείαστη αυτολογοκρισία (ένα κείμενο που βασίζεται τόσο πολύ σε μια σκηνή σεξ δε θα έπρεπε να το πιάνουν οι ντροπές) και η κορύφωση στο τέλος, αν και αναμενόμενη από ένα σημείο και μετά, είναι δυνατή και πετυχημένη.

 

Αν και δεν είναι παρά προσωπική μου άποψη, με προβλημάτισε κάτι. Γιατί έπρεπε το διήγημα να είναι κατά βάθος politically correct; Γιατί έπρεπε ο πρωταγωνιστής να είναι (ή να αυτοπαρουσιάζεται) τόσο αθώος και εξιλαστήριο θύμα; Και, ακόμα πιο σημαντικό, γιατί έπρεπε την ώρα που έχει μπροστά του την προσωπική του θεά του σεξ, να είναι καλό παιδί και να σκέφτεται τη γυναίκα του και να προσπαθεί να συγκρατηθεί; Πιστεύω ότι θα το έβρισκα πολύ πιο ενδιαφέρον αν ο τύπος ήταν λίγο πιο αδίστακτος, ή έστω ανακάλυπτε το καθίκι μέσα του.

 

Αν και το δέχομαι για χάρη του διηγήματος, με προβλημάτισε λίγο ο σκοπός μιας τέτοιου τύπου

εκτέλεσης. Γιατί, ενώ απ' ό,τι συμπεραίνω αποσκοπεί στο να δώσει σε κάποιον έναν ατιμωτικό θάνατο, στην ουσία ο τύπος πηγαίνει χαρούμενος. Από την άλλη, αν θεωρείται λιγότερο απάνθρωπος (δεν κατάλαβα αν τελικά οι διαμαρτυρίες είχαν αποτέλεσμα) είναι μάλλον εξευτελιστικός.

 

 

Και τελικά, μένει το ερώτημα...

Η Ναντίν υπάρχει;... (Αυτό είναι καλό για μένα)

 

 

Συνολικά, μια ενδιαφέρουσα πρώτη επαφή (αναγνωστική....) μαζί σου, ήθελα κάτι παραπάνω, αλλά η γραφή σου δείχνει ότι “το έχεις”.

Edited December 7, 2010 by aScannerDarkly

[Stanley]

Ευγενία, είναι μια παράξενη σύμπτωση που τα δύο πρώτα διηγήματα που διάβασα στο διαγωνισμό ήταν τόσο sex-packed. Εδώ δεν ήταν τόσο υπερβολικά, εναρμονίζονταν κάπως με την υπόλοιπη ιστορία και δεν έμοιαζαν ξένες, ενώ μπορώ να πω ότι ήταν και αρκετά αισθησιακές...

 

Το κακό με μένα ήταν ότι θυμήθηκα αμερικάνικη ταινία με πεζοναύτες και τα σχετικά -ίσως κάτι σαν κι αυτό που αναφέρει ο Σκάνερ παραπάνω. Επίσης, δεν ξέρω αν προόριζες το τέλος ως ανατροπή, αλλά ήταν αρκετά εμφανές.

 

Μου άρεσε η διττή σημασία της τελευταίας λέξης και γενικά το διήγημα μου άφησε ευχάριστη εντύπωση. Περιμένουμε κι άλλες συμμετοχές, καλή επιτυχία!

 

 

[Zaratoth]

Το πρώτο (και μοναδικό μέχρι στιγμής) κείμενο του διαγωνισμού που διάβασα. Μου άρεσε πολύ και μπορώ να πω πως αν και υπάρχουν στο μυαλό μου τα ερωτήματα που αναφέρει εύστοχα ο Ντίνος, δεν με ενόχλησαν. Η ιστορία κυλούσε τόσο ωραία που δεν κάθησα να αναρωτηθώ πολύ. Καλή η πρώτη σου συμμετοχή.

[lizbeth_covenant]

Ήταν πολύ έξυπνη η ιδέα που έχουμε εδώ. Όμως εγώ ήθελα να μας το κάνεις λίγο πιο σαφές το τι συμβαίνει. Δεν το επιασα με την πρώτη.

Ο τρόπος που είναι γραμμένη η ιστορία δεν με βοήθησε να την απολαύσω. Γιατί ήταν σ' αυτό το στυλ: σεξ, ιστορία, σεξ, ιστορία. Και είχα κουραστεί λιγάκι με την εναλλαγή αυτή.

Η γραφή γενικά με ικανοποίησε.

Πιστεύω ότι με την ιδέα που είχες, θα μπορούσες να απογειώσεις την ιστορία σου αλλά δεν το έκανες. Βέβαια είναι και θέμα γούστου!

[wordsmith]

Και ναι, εδώ έχουμε μια δυναμική είσοδο στο φόρουμ! Αρκετά πρωτότυπη η ιδέα και σίγουρα καλή η εκτέλεση. Μου αρέσει που βρήκες έναν πολύ πειστικό λόγο για να περιγράψεις σκηνές σεξ. Ίσως όμως είναι πολύ μικρό για να αναπτυχθεί μια ιστορία ολόκληρου γαλαξιακού πολέμου, το οποίο σε κάνει να παραλείπεις τις πολλές πληροφορίες και να επαναλαμβάνεις ότι αυτός ο τρόπος εκτέλεσης επιλέγεται για να ικανοποιηθεί το κοινό αίσθημα. Θα ήθελε λίγη περισσότερη τεχνική εξήγηση - τι κάνουν, δηλαδή, τα χάπια; δεν κατάλαβα- και επίσης με δυσκόλεψε το πέρα δώθε στην αφήγηση κάθε μία παράγραφο, αλλά αυτό είναι θέμα γούστου. Για τη Ναντίν δε θα έπρεπε να έχουμε περισσότερες πληροφορίες; Ποια είναι και δέχεται να το κάνει αυτό; Δεν την πειράζει που

θα βρεθεί στο τέλος πασαλειμμένη με ένα πτώμα

; Το να είναι μια απλή "επαγγελματίας" δεν κολλάει με το ύφος των περιγραφών σου.

Γενικά μια από τις καλές ιστορίες, αλλά θα προτιμούσα να ήταν πιο μεγάλη και πιο λεπτομερώς δουλεμένη.

[dagoncult]

Μέχρι τα μισά δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε. Από τη στιγμή όμως που πήρα τα πρώτα χαμπάρια για την τιμωρία δεν τράβηξα τα μάτια μου παρά μόλις έφτασα στο τέλος του κειμένου. Καλή ιδέά, εξαιρετική.

 

Σχετικά λοιπόν μ’ αυτήν την εξαιρετική ιδέα: Πού είναι οι υπόλοιπες 2000 λέξεις; Θα ήθελα περισσότερα για το τι συμβαίνει, να μάθω πώς γίνεται, τι γίνεται, να μου λυθούν οι διάφορες απορίες

(πχ δε νομίζω ότι έχω πιάσει τι ακριβώς πρόκειται να δει ο λαός στις γιγαντοοθόνες).

 

Η ιδέα της

διαγαλαξιακής αναμετάδοσης της εκτέλεσης

είναι πολύ πρώτη (κι εδώ ίσως θα λειτουργούσαν θετικά περισσότερες λέξεις για να μας δώσεις τα συναισθήματα που γεννάει στον ήρωα η μοίρα του).

 

Το κλείσιμο ήταν καλό, ένας συνδυασμός που μου έβγαλε ένα περίεργο συναίσθημα τρομακτικού αστείου.

 

 

Ψιλά:

 

 

 

«Δεν άντεχα άλλο, η καύλα ήταν μεγάλη».

 

-Δεν λειτούργησε αυτή η ατάκα για μένα.

 

 

 

«Η αλήθεια είναι πως ήμουν ένας απλός στρατιώτης, ένας εκτελεστής εντολών. Όταν εξαφάνισα την πρωτεύουσα Βόζικοβ από τον χάρτη μέσα σε δύο λεπτά, δεν ήταν δική μου απόφαση. Γι’ αυτό διάφοροι ακτιβιστές στάθηκαν στο πλευρό μου. Με βοήθησαν όλα αυτά τα χρόνια, όταν έκανα άπειρες εφέσεις. Όχι για να μην εκτελεστώ, αλλά για έναν πιο αξιοπρεπή θάνατο.»

 

-Θα ήθελα να είναι πιο ξεκάθαρο το ‘γιατί’τον βοήθησαν. Έτσι όπως είναι τώρα, μπορεί κανείς να νομίζει ό,τι εννοείς πως οι ακτιβιστές τον βοήθησαν επειδή ήταν ένας απλός στρατιώτης που εκτελούσεεντολές.

[Eugenia Rose]

Λοιπό επειδή βλέπω όρεξη από το αναγνωστικό κοινό μάλλον θα ανεβάσω ενα Nadine Origins σε κάποια φάση, να σας εξηγησω πως την γνώρισα. Αλλά μετά την ψηφοφορία.

[Big Fat Pig]

"Hands up! Who wants to die?"

The Birthday Party

 

 

Αυτό σκέφτηκα όταν την διάβασα και αν δεν το κατάλαβες το μετράω στα

[+]

Εξωφρενική και παράλογα φιλάνθρωπη ιδέα.

Το συνεπές cross-cut της αφήγησης.

Η αίσθηση ότι στέκεσαι απέναντι στην ΕΦ με τσαγανό. (Αλλά είναι αίσθηση. Ίδωμεν.)*

Προφανώς έχεις άνεση στο λόγο σου. Λέω "προφανώς" λόγω της μετα-πληροφορίας ότι το έγραψες σε dt.

 

[-]

Λες και ετούτη η ιστορία γράφτηκε σε dt. Με λίγη δουλειά ακόμα θα ήταν ένα καταπληκτικό σχόλιο στον παραλογισμό της απόλυτα βλακώδους αμερικανιάς,

της "ανθρωπιστικής" δηλαδή εκτέλεσης της θανατικής ποινής.

Αποτέλεσμα του προηγούμενου είναι προφανώς η ιστορία με τα χάπια. Εκεί κι εγώ το 'χασα λίγο.

Και θα συμφωνήσω ότι αυτή η εμμονή του ήρωα με την αληθινή του αγάπη, ήταν ελαφρώς εκτός κλίματος. Τη στιγμή δηλαδή που το απαυτό του είχε χτυπήσει κόκκινα.

Ότι εκτελείται επειδή ήταν στρατιώτης με την "λάθος" πλευρά. Ή ήταν εγκληματίας πολέμου; Αν ναι, εκεί μπερδεύεται το πράμα. Κάντον κοινό εγκληματία καλύτερα. Η εμμονή με τη γυναίκα του θα ήταν τότε πιο αποτελεσματική στο να γράψει ως χαρακτήρας.

 

 

 

*Δε φαντάζομαι να σοβαρολογούσες ότι θα περιμένεις επόμενο διαγωνισμό για να ανεβάσεις την επόμενη ιστορία σου; Κάπου το πήρε το μάτι μου γι αυτό το λέω. Ανέβασέ την ευθύς αμέσως.

ΟΚ, περίμενε πρώτα το τέλος του διαγωνισμού. Ό,τι θέλεις...

 

Μου άρεσε; Ναι.

 

Καλή επιτυχία!

[Martin Ocelotl]

παραπάνω έχουν πεί τα περισσότερα που θα έλεγα κι εγώ, μα πιο διπλωματικά κι ευχάριστα.

 

 

με λίγα λόγια λοιπόν, Αυτά που δεν ειπαν.

Έστω κι αν δεν ήξερα το φύλο σου, θα καταλάβαινα αμέσως οτι εισαι γυναίκα. Καμιά γυναίκα (απ αυτές που ξέρω εγώ τουλάχιστον) δεν θα μπορούσε να περιγράψει το σεξ (ειδικά αυτό το επιθανάτιο σεξ) από την πλευρά του Άντρα (εκτός ίσως από τη Sonya).

 

το διήγημα σου θα ήταν πραγματικά καλό αν απλά την αφήγησή του είχε αναλάβει η Ναντίν.

 

σχεδόν από την αρχή ήξερα τι Θα γίνει με τον ήρωά σου. Περίμενα μια ανατροπή που δεν ήρθε. Δεν ταυτίστηκα ούτε με συγκίνησε η ιστορία του και στο τέλος, τελείωσε εκρηκτικά. Αυτή η καλή στιγμή όμως, δεν πήρε πάνω της ολο το βάρος του διηγήματος.

 

 

Θα ήθελα να διαβάσω και κάτι άλλο από σένα.

 

[TheTregorian]

Γιατί κάποιος να διαλέξει να σκοτώσει κατ' αυτό τον τρόπο; Σκέφτηκα ότι πιθανόν να 'ταν απλά τρέλες που του έπαιζε το μυαλό του. Δεν ξέρω τι ήθελες ν' αποτυπώσεις. Πολύ έξυπνη η ιδέα σου γενικά αν και κατάλαβα πολύ γρήγορα τι παίζει λόγω του τρόπου που έδεσες τις σκηνές. Καλογραμμένη και καθόλου κουραστική, σε τραβά αρκετά θα 'λεγα. Μια καλή πρώτη εμφάνιση στους διαγωνισμούς!

[Διγέλαδος]

Εμένα λειτουργεί περισσότερο στο μυαλό μου αν θεωρήσω ότι

 

το πρώτο χαπάκι ειναι για να έχει όλη αυτή την ερωτική παραίσθηση και το δεύτερο είναι ο προγραμματισμός για την ανατίναξη κατά τον οργασμό.

 

Πρώτον επειδή αποκλείεται να τα έδειχναν αυτά στις γιγαντοτηλεοράσεις κατεμέ. Κι επίσης ο ήρωας δεν θα ήθελε να τα έβλεπε η γυναίκα του (αλλό να τη σκέφτεται κι άλλο να ξέρει ότι τον βλέπει.

 

Ο τρόπος γραφής σου πολύ καλός. Ρέει το κείμενο φυσικά.

 

Το μόνο που μου φάνηκε πολύ ατέρειαστο είναι ότι το εσώρουχο της κοπέλας το λες απλώς "εσώρουχο" ενώ κάνεις τόσες άλλες περιγραφές για ερωτικά σημεία κτλ κτλ.

 

Κι εγώ είμαι σε φάση "Why". Γιατί αυτός ο τρόπος; Τέλος και εμένα δεν μ' άρεσε η απενεχοποίηση του ήρωα. Αν δεν αισθάνεται ενοχές που έκανε όλα αυτά κι ας ήταν εντολή του από πάνω είναι άξιος της μοίρας του..

 

Για πρωτοεμφανιζόμενη πιστεύω ότι τα πήγες πολύ καλά

Edited December 7, 2010 by Διγέλαδος

[KELAINO]

Συμφωνώ με διγέλαδο, και για μένα λειτουργεί περισσότερο έτσι.

 

Αλλά, ενώ η παντελής έλλειψη τύψεων για τα εγκλήματα πολέμου είναι απόλυτα φυσιολογική (να το ρίχνει στο "ρε παιδιά εγώ και καλά εντολές εκτελούσα κι έτσι"), το ότι σκέφτεται τη γυναίκα του μέσα στη μαύρη γκαύλα είναι λίγο του ματς. Και μάλιστα, ενώ το πιο πιθανό είναι η γυναίκα του να μη θυμάται ούτε το όνομά του, που λέει ο λόγος, δέκα χρόνια μετά (+όσα χρόνια έλειπε στις μάχες).

Αλλά εντάξει, ο τύπος έχει πείσει τον εαυτό του ότι είναι οσιομάρτυρας, λογικό και αναμενόμενο.

 

Οι γιγαντοοθόνες, πολύ καλή κίνηση.

 

Επίσης, γιατί έπρεπε να περάσουν δέκα χρόνια; Αυτό έκοψε τη φόρα του διηγήματος, θα ήταν πιο δραματικό αν τον άρπαζαν κατευθείαν, ξέρω γω.

 

Για τα χάπια τα είπαν οι άλλοι.

 

Τελειώνοντας: Είχα ένα θεματάκι με το α' πρόσωπο. Στην προκείμενη περίπτωση δε λειτούργησε και πολύ καλά για μένα.

 

 

[Tiessa]

Μου άρεσε η ιδέα του διηγήματος και μου άρεσαν και πολλά σημεία από τον άμεσο τρόπο της γραφής του.

Για μένα λειτούργησε πολύ καλά η παρουσίαση σε δυο χρόνους και ο τρόπος που αποκαλύπτονται όλες οι πληροφορίες.

Θεωρώ ότι ήταν ένα πολύ αξιοπρεπές πρώτο διήγημα, μια χαρά μέσα στο θέμα και με καλή έκφραση/γραφή.

Η ιδέα της

 

 

εκτέλεσης μέσω του σεξ είναι πράγματι ενδιαφέρουσα. Ο έρωτας, που συνήθως πολεμά τον θάνατο, εδώ σμίγει μαζί του και τον σφιχταγκαλιάζει. GOOD!

 

 

 

Ως προς την ιστορία τώρα, νομίζω ότι θα μπορούσαν να είναι λίγο πιο απλά τα πράγματα. Ένας διαγαλαξιακός πόλεμος μπερδεύει την κατάσταση και δημιουργεί περιπλοκές που δεν χρειάζονται και πράγματα που στα έχουν πει ήδη άλλοι π.χ. τι ακριβώς έκανε; Σε ποιο επίπεδο εκτελούσε διαταγές κλπ.

 

Η Ναντίν δε μου δημιούργησε μεγάλες απορίες. Κατά κάποιον τρόπο, θεωρώ ότι σε έναν κόσμο που η συγκεκριμένη ποινή είναι αποδεκτή, και ο ρόλος της κοπέλας είναι αποδεκτος. Κάθε θανατική ποινή χρειάζεται έναν δήμιο. Στα θετικά μάλλον από μένα η παρουσία της Ναντίν.

 

Edit: Έσβησα κάτι τι που έκανε μια μεγάλη spoilerιά.

Edited December 8, 2010 by Tiessa

[Eugenia Rose]

Αχ γιατί το είπες αυτο...

[Tiessa]

Αχ γιατί το είπες αυτο...

 

Edit: ΟΚ, το ξε-είπα.

Edited December 8, 2010 by Tiessa

[Eugenia Rose]

Edit: Έσβησα κάτι τι που έκανε μια μεγάλη spoilerιά.

 

Σε ευχαριστώ πολύ! αμα το ανεβάσω θα στο αφιερώσω!

Edited December 8, 2010 by Eugenia Rose

[white_unicorn]

Μάλιστα.... Βασικά θα ήθελα λίγο παραπάνω χώρο για να αναλυθούν οι πληροφορίες που δίνεις. Ωραία ιστορία που όμως μου αφήνει κενά (όπως είπαν και παραπάνω.)

 

Καλή επιτυχία στον διαγωνισμό

 

 

[Μάρβιν ΑΑΠ]

Σαφώς ενδιαφέρουσα και ίσως λίγο σαρκαστική ιδέα πάνω στο κλασικό μοτίβο που συνδέει

τον οργασμό με τον θάνατο.

Με γραφή που κυλάει. Καλό στοιχείο και η κλιμάκωση με την εναλλαγή των σκηνών. Μου άρεσε. Ούτε και με πείραξε που δεν εξηγούνται όλα με το νι και με το σίγμα, γιατί αυτή η περίεργη πρακτική κι όχι κάποια άλλη. Ίσα ίσα μου φαίνεται ότι δίνεται μεγάλη προσοχή στο να εξηγηθεί το σκηνικό,

η περιγραφή της φυλακής, ο διαγαλαξιακός πόλεμος, οι γιγαντοτηλεοράσεις και πώς λειτουργούν τα χάπια: πολλές

και πολύ ωραίες ιδέες, αλλά μένουν απλές πληροφορίες που θα μπορούσαν να είχαν δοθεί και μέσα σε μία πρόταση μόνον (λέμε τώρα ). Ίσως να ήταν καλύτερα να εστιάσει το κείμενο σε κάποιο/α από αυτά και να το δέσει περισσότερο με τους κεντρικούς χαρακτήρες στον περιορισμένο χώρο του διηγήματος

 

Ο κεντρικός χαρακτήρας ή, καλύτερα, ο αφηγητής φαίνεται λίγο χάρτινος και αφήνει πολλές απορίες. Ας πούμε, χρησιμοποιεί το πρώτο πρόσωπο, όμως είχα πιο πολύ μια αίσθηση σαν να ήταν γραμμένο από κάποιον τρίτο (αφού είναι θα μου πεις!), ίσως γιατί στο τέλος δεν γινόταν να αντισταθώ σε μια μάλλον σχολαστική απορία:

αφού ανατινάχτηκε, από πού τα γράφει όλα αυτά;

 

Κάπως δεν μου κόλλησε ο στυλιζαρισμένος τρόπος με τον οποίο δόθηκαν οι σκηνές του σεξ:

Έτσι εκτελείται το σεξ μέσα σε ένα κελί! Αν εξαιρεθεί το τέλος, η υπόλοιπη σκηνή πιο πολύ μου έδωσε την αίσθηση ότι θα μπορούσε να διαδραματίζεται και σε ξενοδοχείο ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Θα μπορούσε να περιγράφει οποιοδήποτε «παράνομο» ή μη ζευγαράκι. Γι' αυτό θα ήθελα μια εξήγηση.

 

Και σαν να μην έδεναν μεταξύ τους οι αναφορές στη σχέση του με τους συγκρατούμενους:

«ήξεραν την καταδίκη μου και σέβονταν το πεπρωμένο μου» και λίγο παρακάτω «Με αποχαιρετούσαν, παρότι δεν

με ήξεραν». Κάτι γίνεται εδώ...

 

 

Σε γενικές γραμμές, υπόσχεται πολλά, αν του αφιερωθεί η δουλειά που του αξίζει.

[Lady Nina]

Είναι δυνατό να το έγραψες σε τόσο λίγο χρόνο; Μόνο και μόνο γι’αυτό, σου αξίζουν συγχαρητήρια!

 

Λάτρεψα: Τη γραφή σου - σίγουρα περιμένω πολλά πολλά κείμενα ακόμα από σένα! Ο λόγος έρεε και η δομή του κειμένου το έκανε ακόμη πιο ευκολοδιάβαστο για μένα. Η ‘γυναικεία’ αντιμετώπιση του όλου θέματος, η εμμονή του Πωλ (χαχα έβαλες κι εσύ ‘Πωλ’; ;) :tongue: ) με τη γυναίκα του και η σκέψη του που κλωθογύριζε στην οικογένειά του.

 

Με το ζόρι άντεξα: Ομολογώ πως με μπέρδεψε κάπως η αναφορά του χαλιού στο κείμενο, στο σημείο αυτό:

Στεκόταν απέναντί μου, ξεκούμπωσε το φερμουάρ και άφησε το φόρεμά της να πέσει πάνω στο χαλί.

Είναι δυνατό να υπάρχουν χαλιά σε κελί; Υπάρχει, βέβαια, και κάποια άλλη εναλλακτική που είχα σκεφτεί, διαβάζοντάς το την πρώτη φορά, η οποία όμως απορρίφθηκε κατά τη δεύτερη ανάγνωση σε συνδυασμό και με τα υπόλοιπα σχόλια. Πως η Ναντίν ήταν απλά μια παραίσθηση που προκαλούσε το μπλε χάπι. Μήπως τελικά όντως ισχύει αυτό και η φράση

Αυτό και η Ναντίν, οι δήμιοι μου.

είναι απλά παραπλανητική;

 

 

Ξεχώρισα: Υποθέτω πως δεν ήταν κάτι που το επεδίωξες, αλλά έκανα έναν ‘ειρωνικό’ συνειρμό στο μυαλό μου

με τις φράσεις:

Είπαμε, ο κόσμος θέλει αίμα για να λυτρωθεί, πολύ αίμα.

και

Θα σκάσω, θα ανατιναχτώ και ούτε το σώμα μου δεν θα βρουν να θάψουν, θα αφήσω μόνο μία λίμνη αίματος.

ο οποίος – ομολογώ – μου άρεσε πολύ! Εξ’ίσου ξεχώρισα και την τελευταία φράση. Πετυχημένη!

 

Αν το διήγημα όριζα: Δεν ξέρω αν θα άλλαζα κάτι. Ίσως να έβγαζα το χαλί, ή να το δικαιολογούσα. Επίσης, μάλλον θα έδινα λίγο περισσότερες πληροφορίες για τον κόσμο αυτό, τους νόμους του, τον πόλεμο. Γιατί υπάρχουν κάποιες ασάφειες.

Για παράδειγμα, ποιοί συμμετείχαν στον πόλεμο; Ήταν όλοι από το ανθρώπινο είδος;

 

Πάντως, όπως ανέφερα και στον Martin, όπως ισχύει και για τις περισσότερες ιστορίες επιστημονικής φαντασίας, είναι πολύ δύσκολο να στηθεί ένας κόσμος με όλες του τις λεπτομέρειες σε τόσο μικρή έκταση. Εκτός από αυτά, και για να σχολιάσω το σχόλιο της Μάρβιν

 

Ο κεντρικός χαρακτήρας ή, καλύτερα, ο αφηγητής φαίνεται λίγο χάρτινος και αφήνει πολλές απορίες. Ας πούμε, χρησιμοποιεί το πρώτο πρόσωπο, όμως είχα πιο πολύ μια αίσθηση σαν να ήταν γραμμένο από κάποιον τρίτο (αφού είναι θα μου πεις!), ίσως γιατί στο τέλος δεν γινόταν να αντισταθώ σε μια μάλλον σχολαστική απορία:

αφού ανατινάχτηκε, από πού τα γράφει όλα αυτά;

 

θεωρώ πως είναι πειστική η παρουσίαση της ιστορίας σε πρώτο πρόσωπο.

 

Από τη μία, τα πλαγιαστά γράμματα είναι αυτά που σκέφτεται ο Πωλ κατά τη διάρκεια της εκτέλεσής του. Από την άλλη, τα κανονικά γράμματα θα μπορούσε να τα έχει γράψει ο ίδιος κάπου λίγο πριν ‘μπει η Ναντίν στο δωμάτιο’.

 

Τέλος, σχετικά με τα χάπια εξέλαβα περίπου το ίδιο με αυτό που αναφέρει ο Άλεξ (Διγέλαδος).

Καλή επιτυχία στο διαγωνισμό, Ευγενία!

[Μάρβιν ΑΑΠ]

Ο κεντρικός χαρακτήρας ή, καλύτερα, ο αφηγητής φαίνεται λίγο χάρτινος και αφήνει πολλές απορίες. Ας πούμε, χρησιμοποιεί το πρώτο πρόσωπο, όμως είχα πιο πολύ μια αίσθηση σαν να ήταν γραμμένο από κάποιον τρίτο (αφού είναι θα μου πεις!), ίσως γιατί στο τέλος δεν γινόταν να αντισταθώ σε μια μάλλον σχολαστική απορία:

αφού ανατινάχτηκε, από πού τα γράφει όλα αυτά;

 

θεωρώ πως είναι πειστική η παρουσίαση της ιστορίας σε πρώτο πρόσωπο.

 

Από τη μία, τα πλαγιαστά γράμματα είναι αυτά που σκέφτεται ο Πωλ κατά τη διάρκεια της εκτέλεσής του. Από την άλλη, τα κανονικά γράμματα θα μπορούσε να τα έχει γράψει ο ίδιος κάπου λίγο πριν ‘μπει η Ναντίν στο δωμάτιο’.

Σωστό είναι αυτό, Lady Nina, όμως δεν μου πέρασε απ' όσο μυαλό μου έχει μείνει. Και το είπα: η παρατήρηση είναι σχολαστική. Ωστόσο, και αυθόρμητη, επειδή ο αφηγητής εμφανίζεται να σκέφτεται, να δρα, συγχρόνως να γράφει, και επιπλέον το διήγημα τελειώνει εκεί που τελειώνει, πάλι με τις σκέψεις του αφηγητή. Γενικά, όταν το κείμενο δεν είναι αυτοβιογραφία, η πρωτοπρόσωπη αφήγηση τείνει να σβήνει ή να μεταμφιέζει εκείνο το πρόσωπο που πραγματικά γράφει, κι αυτό μου φαίνεται μία από τις χάρες και τις πρόσθετες δυσκολίες της. Πώς γίνεται να πετύχει αυτή η ταχυδακτυλουργία; Πώς γίνεται να περάσει απαρατήρητο το χέρι που κρατάει την πέννα, το στυλό ή χτυπάει το πληκτρολόγιο; Να μην μπει απ' το παράθυρο, ενώ έχει διωχτεί από την πόρτα. Εδώ είναι έτσι δομημένο το διήγημα που αυτό δυσκολεύει πάρα πολύ.

Eugenia Rose, πρόκειται βέβαια για ένα συγκεκριμένο, σχολαστικό -το επαναλαμβάνω- αίτημα, που φυσικά δεν αναιρεί όσα ήδη πέτυχε το διήγημα. Κι αφού είμαστε στις επαναλήψεις, ας τα επαναλάβω κι αυτά: είναι διήγημα, είναι καλογραμμένο, είναι ενδιαφέρον, και αντιμετωπίζει άξια και πρωτότυπα στην ιδέα του ένα θέμα εξαιρετικά συχνό και δύστροπο κατά τη γνώμη μου.

[Solonor]

Οκέυ, εδώ είμαστε. Νομίζω πως είναι από εκείνα τα διηγήματα με τις μεγάλες αντιθέσεις. Από τη μια η ζωντανή γραφή με μερικά κλισέ και μερικά διαμαντάκια, μαζί με την όμορφη ιδέα. Αυτά τα δυο θα μπορούσαν να απογειώσουν την ιστορία. Αυτό που την κρατάει στο έδαφος για μένα, είναι η απουσία δικαιολόγησης της επιλογής της διαδικασίας. Νομίζω πως η ιδέα σου βρυχάται για μια καλή εξήγηση που θα σε άφηνε μαλάκα. Επίσης θα ήθελα να την αποκρύψεις λίγο καλύτερα αν και σ’ αυτό δεν έχω να προτείνω κάτι. Πάντως κατάλαβα σχετικά νωρίς που το πήγαινες. Στα υπέρ-θετικά, η απόλυτη ατάκα του τέλους.