Ακαταμάχητη

[Mesmer]

Όνομα Συγγραφέα: Άγγελος

Είδος: Επιστημονική Φαντασία

Βία; Όχι

Σεξ; Εε, όχι ακριβώς...

Αριθμός Λέξεων: 3.320

Αυτοτελής; Ναι

Ακαταμάχητη.pdf

 

 

Ακαταμάχητη

 

Η Κλερ κρατούσε από το μπράτσο τον παχουλό, νεαρό Ινδό και περπατούσε στο πλάι του. Τον είχε ψαρέψει λίγες στιγμές νωρίτερα από ένα πολυτελές μπαρ, όπου σύχναζαν πρόσωπα της υψηλής κοινωνίας της πόλης. Δεν είχε αργήσει να του τραβήξει την προσοχή με το βλέμμα και σύντομα βρέθηκε δίπλα της, να περιαυτολογεί για την από κοινού, με τον πατέρα του, διοίκηση μιας από τις μεγαλύτερες φαρμακευτικές βιομηχανίες της χώρας.

 

«Ξέρω ένα πολύ καλό ξενοδοχείο εδώ κοντά. Θα ήθελες να έρθεις εκεί μαζί μου;», της είχε προτείνει λίγο αργότερα με την αστεία, ινδική προφορά του, ενώ η Κλερ είχε ήδη παρατηρήσει το αναψοκοκκίνισμα που φούντωνε σιγά-σιγά στο πρόσωπό του. Δεν θα τον πείραζε καθόλου να βρεθεί στο ίδιο δωμάτιο μ’ εκείνη τη μικροκαμωμένη, ελκυστική κοπέλα με το ανοιχτόχρωμο δέρμα και τα δυτικά χαρακτηριστικά, που το μόνο που μπορεί να του ζητούσε ήταν ένα μικρό χαρτζιλίκι. Η Κλερ είχε συμφωνήσει μ’ ένα χαμόγελο και κανείς άλλος, εκτός από κείνη, δεν ήξερε ότι όλο αυτό προερχόταν αποκλειστικά από δικούς της χειρισμούς.

 

Στο ξενοδοχείο καλωσόρισαν τον κύριο και τη συνοδό του με περισσή ευγένεια, κάτι που έλεγε στην Κλερ ότι ο κύριος ήταν συχνός πελάτης εκεί. Πήραν το κλειδί μιας σουίτας του δωδέκατου ορόφου και με τα βήματά τους να βουλιάζουν στα παχιά χαλιά, προχώρησαν προς τα ασανσέρ.

 

Μόλις μπήκαν στο δωμάτιο κι έκλεισαν την πόρτα ο νεαρός επιχειρηματίας έβγαλε έναν ηχηρό αναστεναγμό, σαν να τον είχε καταλάβει ένας άκρατος, αλλά και αδιευκρίνιστος πόθος. Οι κινήσεις του σχεδόν πάγωσαν και το μόνο που έκανε ήταν να βαριανασαίνει με το στόμα ανοιχτό και να κοιτάζει την Κλερ στα μάτια μ’ ένα παράλογο πάθος. Τα γόνατά του λύγισαν κι άρχισαν να τρέμουν· μετά βίας στεκόταν όρθιος, από μια σεξουαλική επιθυμία που ολοένα και μεγάλωνε. Πήγε να πει κάτι, αλλά σάλια έτρεξαν από τα χείλη του.

 

«Έλα μαζί μου στο κρεβάτι, κούκλε», του είπε η Κλερ πιάνοντάς τον απ’ το χέρι και τραβώντας τον. Εκείνος ακολούθησε πειθήνια. Όταν τον ξάπλωσε στο κρεβάτι η επιρροή της πάνω του μεγάλωσε ακόμη πιο πολύ. Ο νέος έτρεμε σύγκορμος από τη διέγερση, χαμένος μέσα σε οργιώδεις φαντασιώσεις, με τα βογγητά και τους αναστεναγμούς του να γεμίζουν το δωμάτιο. Και τελικά, το μόνο που απέμεινε από εκείνον ήταν μια καυλωμένη μαριονέτα.

 

Η Κλερ άρχισε να ψάχνει τις τσέπες του. Βρήκε ένα χοντρό, δερμάτινο πορτοφόλι όπου μέσα υπήρχαν αρκετές χιλιάδες ρουπίες. Αφαίρεσε από τον καρπό τού νέου το ακριβό ρολόι του και από τον λαιμό του μια χρυσή αλυσίδα. Τα έβαλε όλα μέσα στην τσάντα της και κατευθύνθηκε προς την πόρτα του δωματίου. Πίσω της, ο νεαρός Ινδός έτρεμε από ένα σεξουαλικό πάθος, χωρίς να έχει καμία επίγνωση για το από πού είχε προέλθει. Θα συνερχόταν το επόμενο μεσημέρι, νομίζοντας ότι είχε περάσει το πιο απερίγραπτα καυτό βράδυ της ζωής του.

 

Η Κλερ βγήκε από το ξενοδοχείο χαμογελώντας στον εαυτό της. Τα είχε πάει καλά και αυτό το βράδυ. Το να στερεί μερικά χρήματα από αρκετά εύπορους ανθρώπους, που δεν θα τους έλειπαν πραγματικά, δεν της ήταν πολύ δυσάρεστο. Έτσι κι αλλιώς, η εμπειρία που τους πρόσφερε θα ήταν κάτι το μοναδικό γι’ αυτούς και άξια ανταμοιβή των όσων είχε αρπάξει.

 

Ένας απότομος ήχος και μια γρήγορη κίνηση στα δεξιά της, της τράβηξαν την προσοχή. Μόλις στράφηκε προς τα εκεί είδε την κάννη ενός όπλου να την σημαδεύει, δυο μέτρα μπροστά της. Ο αστυνομικός φορούσε σκούρα μπλε στολή, κασκέτο και προστατευτική μάσκα στο πρόσωπό, που έκρυβε τα χαρακτηριστικά του.

 

«Ακίνητη», ακούστηκε η βραχνή, παραμορφωμένη φωνή πίσω από την μάσκα.

 

Την είχαν ανακαλύψει ξανά. Καταράστηκε τον εαυτό της για την απροσεξία της. Ήταν, όμως, σίγουρη ότι θα μπορούσε να τους ξεφύγει. Αρκεί να έρχονταν λίγο πιο κοντά και θα τους είχε να σέρνονται στα πόδια της σαν σκυλάκια, όπως την προηγούμενη φορά. Ο αστυνομικός την πλησίασε αργά με το όπλο στραμμένο πάνω της. Ένιωσε δυο ζευγάρια χέρια να την πιάνουν από πίσω και να την ακινητοποιούν. Είχε έρθει η ώρα να δράσει.

 

Κάτι παράξενο συνέβαινε, κάτι που την τάραξε και την τρόμαξε. Οι αντιδράσεις των αστυνομικών δεν ήταν αυτές που ανέμενε. Δεν μπορούσε να τους επηρεάσει. Συνέχιζαν να της τραβάνε τα χέρια πίσω από την πλάτη και να της περνάνε χειροπέδες στους καρπούς. Ένα υγρό μαντήλι κάλυψε το στόμα και τη μύτη της. Κι ενώ έχανε τις αισθήσεις της, ο ένστολος μπροστά της έβγαλε τη μάσκα και το κασκέτο του. Μακριά, πυκνά, σκουροκάστανα μαλλιά χύθηκαν πάνω στους ώμους της αστυνομικού.

 

«Αυτήν τη φορά είσαι δική μας, σκύλα», έφτυσε μέσα στη μούρη της.

 

Γυναίκες! σκέφτηκε ενώ λιποθυμούσε. Είχαν μάθει από τα λάθη τους. Οι μπάσταρδοι…

 

 

Στο υπόγειο του Γενικού Νοσοκομείου του Νέου Δελχί, ο Δρ Ταμίλ Νατάρ, γενικός διευθυντής του νοσοκομείου, ο Αμάρ Πατέλ, υπαρχηγός της Αστυνομικής Διεύθυνσης και ο Πραβίρ Μπατ, απεσταλμένος του Υπουργείου Εξωτερικών, κοιτούσαν την κοπέλα που βημάτιζε αργά μέσα σε ένα άδειο, στενό, κατάλευκο δωμάτιο, μέσω ενός μονόπλευρου καθρέφτη. Φορούσε μια άσπρη νυχτικιά που κατέβαινε μέχρι τα γόνατα και άφηνε τα χέρια, από τους ώμους και κάτω, ακάλυπτα. Παρά τα συνηθισμένα χαρακτηριστικά της, διέθετε μια εξωτική κι απερίγραπτη ομορφιά που σαγήνευε κάθε βλέμμα. Τα ίσια, ολόμαυρα μαλλιά της κυμάτιζαν ανάλαφρα κάθε φορά που έστρεφε το κεφάλι της. Τα πράσινα μάτια της, γεμάτα εξυπνάδα και περιέργεια, κοίταζαν ολόγυρα εξετάζοντας το χώρο που την περιέβαλλε. Οι κινήσεις της αργές, μετρημένες και σίγουρες, σαν να υπάκουε το σώμα της σε έναν εσωτερικό ρυθμό, από τον οποίο δεν μπορούσε να ξεφύγει.

 

«Φοβάται, αλλά δεν το δείχνει», είπε ο Δρ Νατάρ, σπάζοντας την ολιγόλεπτη σιωπή. «Είναι σαν ένα αδάμαστο αγρίμι»

 

«Έχουν περάσει ήδη τρεις μέρες, γιατρέ. Έχετε να μας πείτε κάτι γι’ αυτήν; Τι είναι αυτό που πραγματικά κάνει;», ρώτησε ο Αμάρ Πατέλ, μ’ έναν τόνο επαγγελματικού ενδιαφέροντος στη φωνή του.

 

«Χμμ, ναι», έκανε ο γιατρός, αλλά ακούστηκε αρκετά αβέβαιος. «Αυτό που πιστεύουμε πως κάνει είναι ότι εκκρίνει στον περιβάλλοντα χώρο της ένα είδος φερομόνων που διεγείρουν σεξουαλικά τα άτομα του αντίθετου φύλου, τους άντρες. Οι φερομόνες είναι σηματοχημικές ουσίες που έχουν ως πομπούς και λήπτες άτομα του ίδιου είδους και προκαλούν χαρακτηριστικές αλλαγές στη συμπεριφορά ή τη φυσιολογία άλλων ατόμων»

 

Ο γιατρός σταμάτησε να μιλά επειδή πρόσεξε ότι ο αστυνομικός τον κοιτούσε με δυσπιστία.

 

«Μπορείτε να γίνεται πιο κατανοητός, παρακαλώ;». Η παράκληση του Πατέλ ακούστηκε σαν διαταγή.

 

«Χμμ, ναι. Η χρήση των φερομόνων είναι πολύ διαδεδομένη στο ζωικό βασίλειο και ιδιαίτερα στα έντομα. Στα διάφορα είδη εντόμων υπάρχουν πολλές κατηγορίες φερομόνων που χρησιμοποιούνται για να επισημάνουν μια επικίνδυνη κατάσταση, για την ιχνηθέτηση μιας περιοχής ή και για την προσέλκυση και διέγερση του αντίθετου φύλου. Ακόμη κι εμείς οι άνθρωποι εκκρίνουμε φερομόνες, αλλά όχι σε τόσο ισχυρό επίπεδο επιρροής και όχι τόσο ελεγχόμενα»

 

«Πώς μπορεί και κάνει κάτι τέτοιο;»

 

«Δεν είμαστε σίγουροι γι’ αυτό. Έχουμε πάρει δείγματα μερικών ιστών και ψάχνουμε για διαφοροποιημένους αδένες. Είναι, όμως, πολύ δύσκολο να βρούμε κάτι που δεν ξέρουμε τι είναι. Επιπλέον, η ικανότητα της κοπέλα παραμένει αδρανής όσο καιρό είναι υπό αιχμαλωσία. Είναι πολύ έξυπνη και ξέρει να κρύβεται καλά»

 

«Τι μπορεί να σημαίνει αυτό, γιατρέ;»

 

«Σημαίνει ότι η φύση χρειαζόταν ένα αρπακτικό για τη ράτσα μας. Και γι’ αυτό δημιούργησε αυτήν»

 

«Αναρωτιέμαι γιατί η φύση έδωσε ένα τέτοιο χάρισμα σ’ ένα τόσο θεσπέσιο πλάσμα»

 

Κι ύστερα σιωπή απλώθηκε ξανά και τα βλέμματα των τριών αντρών βυθίστηκαν στη σαγήνη της κοπέλας που κινούταν με χάρη μέσα στο κάτασπρο δωμάτιο. Ενώ περπατούσε μόνο το μπροστινό μέρος των πελμάτων της άγγιζε το δάπεδο, κάτι που έκανε όλο της το κορμί να πάλλεται αισθησιακά· ένας κυματισμός που μάγευε.

 

«Θέλω να της μιλήσω ιδιαιτέρως», είπε ο Πραβίρ Μπατ που μέχρι εκείνη τη στιγμή παρέμεινε αμίλητος.

 

«Μπορούμε να κανονίσουμε να μεταφερθεί σε κάποιο γραφείο», πρότεινε ο γιατρός. «Μέχρι τώρα δεν μας έχει προκαλέσει κάποιο πρόβλημα συμπεριφοράς και είναι αρκετά υπάκουη στις υποδείξεις μας. Όμως, θα πρέπει να πω ότι εδώ δεν είμαστε στρατιωτικές εγκαταστάσεις, αλλά νοσοκομείο, και οι ασθενείς και οι επισκέπτες ανησυχούν και αγχώνονται με την παρουσία της αστυνομίας στο χώρο. Και σίγουρα δεν γίνεται να την κρατήσουμε εδώ για πολύ ακόμα, μ’ αυτόν τον τρόπο»

 

«Θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να την πάρουμε από πάνω σας το συντομότερο», τον καθησύχασε ο Μπατ. «Εσείς φροντίστε να μάθετε τι διάολο φερομόνες είναι αυτές και πώς τις χρησιμοποιεί. Και κανονίστε επιτέλους να μεταφερθεί σε κάποιο γραφείο»

 

 

Ο Μπατ μπήκε στο γραφείο που του δείξανε κι έκλεισε την πόρτα. Από το μικρό παράθυρο στην κορυφή της είδε την αστυνομικό που θα παρατηρούσε το τι συνέβαινε εκεί μέσα, σε περίπτωση που χρειαζόταν να επέμβει. Με δική του εντολή, από την πρώτη κιόλας στιγμή, την επίβλεψη της κοπέλας την είχαν αναλάβει μόνο γυναίκες.

 

Προχώρησε προς το βάθος όπου η Κλερ, έτσι του είχαν πει ότι τους συστήθηκε, καθόταν πίσω από ένα μεγάλο, ξύλινο γραφείο, φορώντας τη λευκή νυχτικιά και χειροπέδες στους καρπούς. Ήταν ελαφρώς σκυμμένη προς τα μπροστά και τα μαλλιά της έπεφταν σαν δυο μελανοί καταρράκτες που κάλυπταν τα πλαϊνά του προσώπου της. Τα μάτια της κοιτούσαν μέσα στα δικά του, σαν να τον περίμενε με προσμονή, κι όταν πλησίασε αρκετά του χαμογέλασε. Ένα χαμόγελο ονειρικό, καθηλωτικό, πάνω στο μισοκρυμμένο πρόσωπό της.

 

«Έχεις μεγάλο θάρρος που μπαίνεις εδώ μέσα, μαζί μου», του είπε πριν ακόμα εκείνος καθίσει. Διέκρινε μια περιπαικτική απειλή στη φωνή της.

 

«Και γιατί το λες αυτό;», τη ρώτησε σε άψογα αγγλικά.

 

«Ξέρεις, μπορώ να σε φτιάξω τόσο πολύ, που θα πέθαινες από ανακοπή μέσα σε λιγότερο από ένα λεπτό». Τα μάτια της μισόκλεισαν, το χαμόγελο της πλάτυνε και τα χείλη της άνοιξαν αισθησιακά. Έσκυψε λίγο παραπάνω και το πρόσωπό της κρύφτηκε κι άλλο μέσα στις σκιές των μαλλιών της. Ήταν υπέροχη.

 

«Θα το ρισκάρω», απάντησε ο Μπατ και κάθισε απέναντί της. Άνοιξε ένα φάκελο που είχε φέρει μαζί του. «Τους τελευταίους πέντε μήνες έχουν αναφερθεί δεκαεφτά ληστείες, παρόμοιες μ’ εκείνη που συνέβη πριν από μερικές μέρες, κατά την οποία έγινε και η σύλληψή σου. Φαντάζομαι ότι υπήρξαν κι άλλα τέτοια περιστατικά που παρέμειναν κρυφά, επειδή τα θύματά σου ήταν αρκετά εύπορα και μερικές χιλιάδες ρουπίες δεν θα ήταν μεγάλο χάσιμο γι’ αυτούς. Παράλληλα γλίτωναν και το ρεζίλεμα που θα επέφερε η αποκάλυψη των πράξεών τους. Επίσης, μια φορά ακόμη κατάφερες να ξεφύγεις τη σύλληψη και οι αστυνομικοί που σε είχαν εντοπίσει βρέθηκαν σε μία κάπως περίεργη ψυχοσωματική κατάσταση. Επιπλέον, δεν έχεις καθόλου χαρτιά που να εξηγούν το λόγο για τον οποίο βρίσκεσαι στη χώρα»

 

Σήκωσε τα μάτια του από το φάκελο και κοίταξε την Κλερ. Τα δικά της μάτια τον κοίταζαν αινιγματικά και τα χείλη της του χαμογελούσαν ακόμα. Όλη αυτή η αταραξία στο βλέμμα και την στάση της τον έκανε να νιώθει ένα μικρό φόβο.

 

«Καταλαβαίνεις ότι είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγεις μ’ όλες αυτές τις κατηγορίες να σε βαραίνουν. Και μπορούμε να κάνουμε τα πράγματα ακόμη δυσχερέστερα για σένα», συνέχισε ο Μπατ, μιλώντας αυστηρά και επιδεικνύοντας τη σοβαρότητα της κατάστασης στην οποία εκείνη βρισκόταν. «Αλλά είμαστε διατεθειμένοι να τα διαγράψουμε όλ’ αυτά, αν δεχτείς να μας βοηθήσεις σε κάποιες από τις υποθέσεις μας»

 

«Τι ακριβώς θέλετε από μένα;», ρώτησε η κοπέλα.

 

«Αυτήν την περίοδο λαμβάνονται κάποιες πολύ σημαντικές οικονομικές αποφάσεις, σε διεθνές επίπεδο. Η κρισιμότητά τους είναι αρκετά μεγάλη για τη χώρα μας και φυσικά, επιθυμούμε όσο το δυνατόν καλύτερες συμφωνίες. Θα θέλαμε, λοιπόν, να μας βοηθήσεις με τον… τρόπο σου, ώστε να πάρουμε τα θετικά αποτελέσματα που προσδοκούμε. Φαντάζομαι ότι για σένα δεν θα είναι ιδιαίτερα δύσκολο να επηρεάσεις μερικές αποφάσεις. Αυτό σημαίνει ότι η χώρα μου θα σου παρέχει κάθε δυνατή προστασία και μια διόλου ευκαταφρόνητη αμοιβή»

 

«Φίλη με μία χώρα, εχθρός με κάποιες άλλες. Όχι ακριβώς αυτό που επιθυμώ», έκανε αδιάφορα η Κλερ.

 

«Πρέπει να σε διαβεβαιώσω ότι…», ξεκίνησε να λέει ο Μπατ, αλλά η Κλερ τον διέκοψε απότομα.

 

«Να σε ρωτήσω εγώ, πρώτα, κάτι. Θα εμπιστευόσασταν τα μυστικά της χώρας σας σε μία κλέφτρα;», είχε πλέον ανασηκωθεί στη θέση της, σε μια επιθετική στάση.

 

«Αν μας δείξεις ότι θα μπορούσαμε να σε εμπιστευτούμε…»

 

Ξαφνικά η καρδιά του άρχισε να χτυπά δυνατά και το αίμα του να βράζει. Η θερμοκρασία σ’ όλο του κορμί ανέβηκε μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Οι αναπνοές του έγιναν βαθιές και άφηνε τον αέρα να βγαίνει αργά από μέσα του, μαζί με έναν αργόσυρτο αναστεναγμό. Τα γεννητικά του όργανα είχαν πάρει φωτιά, φτάνοντας σ’ ένα βαθμό διέγερσης που νόμιζε ότι θα έσκαγαν από το πρήξιμο. Κι αυτό που κατέκλυσε τελικά, τις σκέψεις και τις αισθήσεις του ήταν ένας πρωτόγονος, ερωτικός πόθος για την κοπέλα που είχε απέναντί του.

 

«Θέλεις κι άλλο;», τον ρώτησε η Κλερ, σκύβοντας ξανά και κρύβοντας το πρόσωπό της πίσω από μαλλιά της. Το αισθησιακό χαμόγελο σχηματίστηκε και πάλι στα χείλη της.

 

«Θέλω εσένα…», είπε ο Μπατ χωρίς να μπορεί να σκεφτεί τίποτ’ άλλο.

 

Εκείνη τη στιγμή δύο αστυνομικίνες όρμισαν στο δωμάτιο κι έτρεξαν προς την Κλερ. Την άρπαξαν, την πέταξαν στο έδαφος και τη νάρκωσαν μ’ ένα μαντήλι ποτισμένο με αναισθητικό. Κι ενώ την έσερναν προς τα έξω, εκείνος προσπαθούσε να ανακτήσει τις δυνάμεις του και να σκαρφαλώσει στην καρέκλα, κρύβοντας ταυτόχρονα το φουσκωμένο καβάλο του.

 

 

Όταν συνήλθε η Κλερ, ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι ενός δωματίου του νοσοκομείου, με τα χέρια και τα πόδια της δεμένα με ιμάντες πάνω σ’ αυτό. Μερικά καλώδια ήταν συνδεμένα σε διάφορα σημεία του σώματός της και ενωμένα με μία συσκευή που μετρούσε τις ζωτικές της λειτουργίες. Από το παράθυρο του δωματίου μπορούσε να δει ότι είχε ήδη βραδιάσει. Χαμογέλασε στον εαυτό της ικανοποιημένη.

 

Λίγη ώρα αργότερα η πόρτα άνοιξε και μια νοσοκόμα μπήκε μέσα. Ήταν κοντή, αδύνατη και φορούσε την ανοιχτογάλανη στολή της υπηρεσίας. Το κεφάλι της ήταν καλυμμένο με το απαραίτητο προστατευτικό για τα μαλλιά, ενώ στα αφτιά της υπήρχε κρεμασμένη μια χειρουργική μάσκα. Φαινόταν σχετικά νέα στην ηλικία.

 

Πλησίασε το κρεβάτι για να ελέγξει τη συσκευή δίπλα στην Κλερ. Τότε τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα και το σώμα της συσπάστηκε απότομα. Γύρισε και κοίταξε την κοπέλα που ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι. Την κοιτούσε κι εκείνη, και της χαμογελούσε. Πήγε πιο κοντά και κάθισε στην άκρη του κρεβατιού. Έγειρε το σώμα της και χαμήλωσε πάνω από την Κλερ ώσπου τα χείλη τους ενώθηκαν. Το χέρι της νοσοκόμας σύρθηκε πάνω στην κοιλιά και το στομάχι της κοπέλας, μέχρι που βρήκε και έσφιξε το στήθος της.

 

«Έι έι, γλύκα», είπε η Κλερ, προσπαθώντας να ξεφύγει από τα φιλιά της, «δεν θα ήταν πολύ καλύτερα αν με έλυνες;». Της χαμογέλασε πονηρά.

 

«Αχά», κατάφερε να ψελλίσει εκείνη, γλύφοντας τα χείλη της.

 

Σε λίγα λεπτά η Κλερ ήταν ελεύθερη από τα δεσμά της και φορούσε τα ρούχα της νοσοκόμας. Εκείνη ήταν ημίγυμνη και δεμένη πάνω στο κρεβάτι, με το κορμί της να τρέμει ανεξέλεγκτα από ηδονή.

 

Γυναίκες! αναλογίστηκε η Κλερ. Παιχνιδάκι. Ήταν τόσο ανόητοι που νόμιζαν ότι δεν μπορούσε να τις επηρεάσει. Για εκείνη ήταν το ίδιο εύκολο να επηρεάζει τους άντρες ή τις γυναίκες, όσο το αναπνέει είτε από τη μύτη ή απ’ το στόμα. Όταν τη συνέλαβαν, την είχαν πιάσει απροετοίμαστη κι ακόμα δεν καταλάβαινε πώς είχαν σκεφτεί αυτό το σχέδιο τόσο εύκολα.

 

Φόρεσε τον σκούφο για να κρύψει τα μαλλιά της και με τη χειρουργική μάσκα κάλυψε το πρόσωπό της. Άνοιξε την πόρτα και κοίταξε προσεκτικά προς τα έξω. Η αστυνομικός που υποτίθεται ότι τη φυλούσε μιλούσε στο κινητό, λίγα μέτρα μακρύτερα. Δεν την αντιλήφθηκε ή δεν έδωσε σημασία λόγω των ρούχων που φορούσε. Κλείδωσε την πόρτα πίσω της κι απομακρύνθηκε αργά.

 

Βγήκε από το κτίριο του νοσοκομείου και κοίταξε τριγύρω ερευνητικά. Ήταν σίγουρη πως κι άλλοι αστυνομικοί θα βρίσκονταν κάπου εκεί, για επιπλέον φύλαξη. Είχε καθυστερήσει μερικές μέρες την απόπειρα απόδρασης επειδή ήθελε να μάθει λεπτομέρειες για το πού την κρατούσαν και πώς τη φυλούσαν, γι’ αυτό και τους έκανε τα χατίρια. Τώρα, όμως, που είχε γίνει η αρχή, το σημαντικότερο ήταν ότι έπρεπε να βρει κάποιον τρόπο να ξεφύγει από εκείνο το μέρος προτού καταλάβουν ότι έλειπε. Στη μακρινή, δυτική άκρη το κτιρίου η Κλερ είδε αραγμένα μερικά ασθενοφόρα. Κατευθύνθηκε προς τα εκεί, σίγουρη πως θα μπορούσε να πείσει κάποιον να τη μεταφέρει έξω από το νοσοκομειακό χώρο.

 

Το εγχείρημα αποδείχτηκε τόσο εύκολο, όσο και η σκέψη του. Η ίδια βρισκόταν στο πίσω μέρος του οχήματος, ενώ ο ξελιγωμένος οδηγός την μετέφερε όλο και μακρύτερα από την προσωρινή φυλακή της. Όταν της δόθηκε η ευκαιρία άλλαξε θέση με τον οδηγό, επειδή δεν τον εμπιστευόταν να οδηγάει σ’ εκείνη την κατάσταση και δεν ήθελε η απόδρασή της να καταλήξει σε κάποιο δυστύχημα.

 

Με το ασθενοφόρο χώθηκε μέσα στους σκοτεινούς δρόμους μιας πόλης που ήξερε πλέον αρκετά καλά. Οδηγούσε αργά και μόλις βρήκε ένα απομονωμένο μέρος άφησε το αυτοκίνητο με τον οδηγό του μέσα κι εκείνη συνέχισε με τα πόδια. Περπάτησε περίπου είκοσι λεπτά μέχρι να φτάσει στο μέρος που επιθυμούσε. Σήκωσε τα μάτια, κοίταξε το ψηλό κτίριο μπροστά της κι αμέσως μια αίσθηση ζεστασιάς και ηρεμίας γέμισε το κορμί της. Ανέβηκε τρέχοντας μέχρι τον τρίτο όροφο, προσπέρασε αρκετά διαμερίσματα και χτύπησε με ανυπομονησία, το κουδούνι της τελευταίας πόρτας του διαδρόμου.

 

Η πόρτα άνοιξε κι ένας τεράστιος άντρας βρέθηκε να στέκεται στη μέσα μεριά του διαμερίσματος. Ήταν κοντά στα δύο μέτρα ψηλός, τα μαλλιά του, σπαστά και καστανά, έφταναν μέχρι το ύψος των ώμων του και το πρόσωπό του ήταν καλυμμένο από μια πυκνή γενειάδα. Οι πλάτες του είχαν σχεδόν το ίδιο φάρδος μ’ αυτό της πόρτας και το ογκώδες, επιβλητικό παρουσιαστικό του συμπλήρωνε μια πελώρια κοιλιά. Η ηλικία του ήταν τουλάχιστον είκοσι χρόνια μεγαλύτερη από της κοπέλας που στεκόταν μπροστά του.

 

Κοίταξε την Κλερ και χαμογέλασε. Του χαμογέλασε κι αυτή, άπλωσε τα χέρια της προς τα πάνω και με ένα πήδημα κρεμάστηκε από το λαιμό του και τύλιξε, όσο μπορούσε, τα πόδια της γύρω από την κοιλιά του. Την αγκάλιασε κι εκείνος από την λεπτή μέση της. Τα χείλη τους ενώθηκαν και για μερικά λεπτά ξεχάστηκαν στα φιλιά τους.

 

«Άργησες», της είπε όταν κόπασε το αρχικό πάθος.

 

«Είχα μερικά μπλεξίματα», απολογήθηκε εκείνη.

 

«Το κατάλαβα». Ο άντρας τής χαμογέλασε και κούνησε το κεφάλι του με κατανόηση. Έκλεισε την πόρτα και δίχως να αισθάνεται το βάρος του κορμιού της πάνω του προχώρησε προς το εσωτερικό του διαμερίσματος. Κάθισε στον καναπέ του σαλονιού με την Κλερ να βρίσκεται πάνω του.

 

«Λοιπόν, πες μου τι συνέβη», είπε στην Κλερ, με τα τεράστια χέρια του να χαϊδεύουν τα μαλλιά της. Για μισή ώρα εκείνη του εξιστορούσε όλα όσα είχε περάσει από τη στιγμή που τη συνέλαβαν μέχρι που το έσκασε από το νοσοκομείο με το ασθενοφόρο. Ο άντρας την άκουγε προσεκτικά, χωρίς να μιλάει.

 

«Ήθελαν να με χρησιμοποιήσουν σαν όπλο», είπε η Κλερ, σχεδόν παραπονεμένα, «όπως και την προηγούμενη φορά»

 

«Ναι», συμφώνησε εκείνος, «οι άνθρωποι είναι παντού ίδιοι»

 

«Αλλά δεν θα μπορούσαν ποτέ να καταλάβουν ότι όσο είμαστε μαζί, δεν έχουμε ανάγκη από τίποτα άλλο». Του χαμογέλασε και ρίχτηκε πάνω του, αγκαλιάζοντας και φιλώντας τον.

 

«Απ’ ό,τι φαίνεται πρέπει να αλλάξουμε και πάλι χώρα», παρατήρησε λίγο αργότερα ο άντρας.

 

«Ναι, αυτό είναι αλήθεια», συμφώνησε η Κλερ, χωρίς να της αρέσει η ιδέα άλλης μιας μετακίνησης.

 

«Τι θα έλεγες για την Κίνα;», της πρότεινε.

 

«Λατρεύω την Κίνα!», αναφώνησε η Κλερ, ήδη ενθουσιασμένη από το νέο τους προορισμό. «Είμαστε αρκετά κοντά και το να περάσουμε τα σύνορα δεν θα είναι δα και τόσο μεγάλο πρόβλημα». Του χαμογέλασε με νόημα.

 

«Αλλά αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να περιμένει μέχρι αύριο. Τώρα, έχουμε κάτι άλλο να κάνουμε. Έχει περάσει λίγος καιρός από την τελευταία φορά και μου έχει λείψει», της είπε, ενώ τα ακροδάχτυλά του χάιδευαν παιχνιδιάρικα τα χείλη της. Ένευσε κι εκείνη καταφατικά, καταλαβαίνοντας τι είχε στο μυαλό του. Ήταν κάτι που λαχταρούσε κι η ίδια.

 

Ο άντρας σηκώθηκε και κρατώντας την Κλερ στην αγκαλιά του κατευθύνθηκε προς το υπνοδωμάτιο. Η πόρτα του δωματίου έμεινε μισάνοιχτη και το ελάχιστο φως ερχόταν από το σαλόνι. Άφησε την Κλερ να πατήσει πάνω στο κρεβάτι. Ακόμη κι έτσι ήταν ψηλότερος από εκείνη. Με αργές, λεπτεπίλεπτες κινήσεις, σε πλήρη αντίθεση με τα αδρά χαρακτηριστικά του, βοήθησε την Κλερ να βγάλει τα νοσοκομειακά ρούχα που φορούσε ακόμα. Ακολούθησαν τα εσώρουχα, αφήνοντας το κορμί της εντελώς ακάλυπτο. Ήταν η σειρά της να τον βοηθήσει να ξεντυθεί. Κι όταν γυμνώθηκαν κι οι δύο τα σκεπάσματα πετάχτηκαν από το κρεβάτι και ξάπλωσαν δίπλα-δίπλα στα δροσερά σεντόνια. Με τα δάχτυλά τους πλεγμένα, άφησαν ο ένας τις φερομόνες του άλλου να τους ταξιδέψουν σε σεξουαλικές φαντασιώσεις, που κανενός ανθρώπου νους δεν θα μπορούσε να περιγράψει.

 

 

ΤΕΛΟΣ

Ορεστιάδα, 25 Νοεμβρίου 2010

[Eugenia Rose]

Όμορφη ιστορία, μου άρεσε. Διαβάζεται εύκολα και είναι ευχάριστη.

Αν και παραμένει ανεξήγητη η καταγωγή αυτών των πλασμάτων. Ο άντρας με τα μούσια έχει τις ίδιες ιδιότητες με την κοπέλα στις γυναίκες? Χμμμ.. ενδιαφέρον…..

 

 

 

 

[DinoHajiyorgi]

Ενδιαφέρουσα περιπέτεια, γιατί σαν περιπέτεια θα το χαρακτήριζα. Ένα διήγημα που ανταποκρίνεται επαρκώς στο τίτλο του. Μου άρεσε πολύ το ζευγάρι των πρωταγωνιστών, πράγμα που γέννησε και το όποιο μου παράπονο με την ιστορία. Δηλαδή, η Κλερ, και ο τεράστιος σύντροφος της, είναι έξοχοι σαν χαρακτήρες. Στο φινάλε, αυτοί οι δύο αποζημιώνουν τον αναγνώστη για την κάπως «κοινότοπη» περιπέτεια που έζησε εκείνη την μέρα η Κλερ. Ο συγγραφέας, κατά έναν τρόπο, συγχωρείται για την χλιαρή περιπέτεια, που χρησιμοποιείται κυρίως ως origin story. Τι υπέροχο όμως που θα ήταν αν μας έδινες κάτι πιο δυνατό, ή πολύπλοκο, σαν ιστορία, με τους ίδιους πρωταγωνιστές, όπως θα ήσουν αναγκασμένος να κάνεις αν έγραφες το sequel.

[wordsmith]

Πολύ καλή και μπράβο, βελτιώνεσαι!

Μου άρεσε που:

 

-έχει υπόθεση, γεγονότα, χαρακτήρες, δεν είναι απλή περιγραφή

-είναι σχεδόν άψογη γλωσσικά και καλογραμμένη

-είναι απολύτως κατανοητό αυτό που θέλεις να πεις και διαβάζεται πολύ εύκολα, χωρίς να γίνεται απλοϊκό

-το φανταστικό/αυθαίρετο στοιχείο είναι πολύ μικρό και το βάρος πέφτει στην πειστική ανάπτυξη του γύρω περιβάλλοντος>τι θα γινόταν αν το Χ ήταν δυνατόν. Δεν στηρίζεσαι σ' αυτό σαν να ήταν από μηχανής θεός

 

Δε μου άρεσε που:

 

-φαίνεται ότι είσαι πολύ καινούριος στις συμβάσεις της εφ(πιο πολύ κι από μένα...)

-το φανταστικό στοιχείο μένει ως το τέλος μυστήριο και δεν εξηγείται. Πώς γινόταν αυτό; Έτσι είχε γεννηθεί ή της είχαν κάνει κάποια εγχείρηση/τροποποίηση κλπ;

-δεν έχουμε για κανένα χαρακτήρα αρκετές πληροφορίες για να ταυτιστούμε. Εμείς με ποιον είμαστε; Με την Κλερ; Με τους αστυνομικούς; Είναι πολύ μικρό το κείμενο για να αλλάζει τόσο συχνά οπτικες γωνίες.

-οι εκφράσεις σου είναι μια ανάσα από το κλισέ. Προσοχή!

 

Γενικά μια καλή προσπάθεια, αλλά όχι κάτι που να με ενθουσιάζει. Πάντως και μόνο το ότι με κάνει να θέλω να μάθω περισσότερα για την Κλερ σημαίνει ότι έχεις τις προϋποθέσεις για κάτι ακόμα καλύτερο. Keep trying!

[Mesmer]

-φαίνεται ότι είσαι πολύ καινούριος στις συμβάσεις της εφ(πιο πολύ κι από μένα...)

Για να καταλάβω, Κέλλυ, τι εννοείς όταν λες συμβάσεις της εφ;

Τα υπόλοιπα θα απαντηθούν στο τέλος

[wordsmith]

-φαίνεται ότι είσαι πολύ καινούριος στις συμβάσεις της εφ(πιο πολύ κι από μένα...)

Για να καταλάβω, Κέλλυ, τι εννοείς όταν λες συμβάσεις της εφ;

Τα υπόλοιπα θα απαντηθούν στο τέλος

 

Δεν είμαι αρκετά παλιά κι εγώ στην εφ, όμως αυτό που παρατήρησα στο διήγημά σου είναι ότι δεν είσαι σίγουρος τι ποσότητα επιστημονικών εξηγήσεων πρέπει να βάλεις για να είναι εφ και όχι φάντασυ. Τόσο λίγο που το εξηγείς, δε θέλει και πολύ για να γίνει, αν το προσπαθήσει κανείς, φάντασυ. Και δε χρειάζεται να στέκουν οι επιστ. εξηγήσεις, απλά να αφήνεις να εννοηθεί ότι πρόκειται για επιστήμη και όχι για μαγεία/το έφτιαξαν άνθρωποι και δεν είναι κάτι αυθαίρετο και μυθικό που το πιστεύουμε μόνο επειδή εμποστευόμαστε το συγγραφέα. Ελπίζω να βγάζει νόημα αυτό που λέω...

[Mesmer]

Πάντα σύμφωνα με μένα, πιστεύω ότι έδωσα επαρκείς εξηγήσεις ως προς την ΕΦ (βέβαια, με λίγο τράβηγμα μπορεί να πάει και σε Φάντασυ, δεν λέω όχι, αλλά δεν είμαστε σ' αυτήν την κατηγορία)

Όσον αφορά την ποσότητα των επιστημονικών εξηγήσεων, γενικά, μου αρέσει η ΕΦ που πατάει πάνω σε κάτι στέρεο, αυτό που λέγεται, νομίζω, hard sci-fi. Πχ, ποτέ δεν θα έγραφα για ένα διαστημόπλοιο που μπορεί να αναπτύξει (όχι, κινηθεί με) ταχύτητα μεγαλύτερη του φωτός. Οι εξηγήσεις μου θα κινούνταν γύρω από κάτι που είναι γνωστό. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μου αρέσουν και δεν απολαμβάνω τα άλλα είδη ΕΦ. Αλλά τσινώ όταν κάτι ξεφεύγει από τα δεδομένα. Εμείς οι «τρελοί επιστήμονες», που λες κι εσύ...

 

Enough με το

[aScannerDarkly]

Σοβαρή και αξιοπρεπής ιστορία, που απλά της λείπει κάτι ξεχωριστό, κάτι να την ανεβάσει επίπεδο. Λίγες παρατηρήσεις θα μπορούσα να κάνω. Ναι, το τέλος μου μύρισε από χιλιόμετρα. Δεν είναι ανάγκη να εκπλήσσεις τον αναγνώστη, αλλά δε δίνει κάτι ξεχωριστό. Ένα λογικό κενό:

Αφού μπορούσε να επηρεάσει και τις γυναίκες, γιατί άφησε να τη συλλάβουν; Θα μπορούσα να υποθέσω για να μαζέψει πληροφορίες, αλλά δε βλέπω τελικά ούτε να μαθαίνει και τίποτα ιδιαίτερο, ούτε πού θα μπορούσε να τις χρησιμοποιήσει.

Κατά τα άλλα, απλά και όμορφα γραμμένη, μου άρεσε το χρώμα που δίνουν οι Ινδοί, απλά δε βρήκα κάτι να με κάνει να την ξεχωρίσω.

 

Edit: Α, ναι... μου φάνηκε αρκετά σαθρή η εξήγηση ότι "η φύση χρειαζόταν ένα αρπακτικό για τον άνθρωπο". Καταλαβαίνεις. Επιστημονικά και λογικά δε στέκεται και τόσο στέρεα...

Edited December 6, 2010 by aScannerDarkly

[Stanley]

Αγγελε, η ιστορία αυτή ήταν καλή και σοβαρή, αξιοπρεπής στα πλαίσια του διαγωνισμού, με απλή και ρέουσα γλώσσα που ξεκουράζει τον αναγνώστη και τον ευχαριστεί. Οπως γράφεις γενικά, δηλαδή. Ωστόσο, δεν μπορώ να μην σου πω αυτό που σου έχω ξαναπεί: γράφεις καλά, αλλά ψυχρά. Ωραίες οι λέξεις σου, καλή η σύνταξή σου, αλλά λείπει το συναίσθημα, η ψυχή, αυτό που θα με κάνει πραγματικά να ενδιαφερθώ για τους ήρωές σου και να νοιαστώ όσο, ίσως, θα μπορούσα. Παραείσαι επιστήμονας; Δεν ξέρω

 

Μερικές στιγμές ίσως να το παράκανες με τις διαδικαστικές περιγραφές. Εννοώ αυτές που περιέγραφαν καθαρά κινήσεις που, για μένα, θα μπορούσαν να παραλειφθούν.

 

 

Επίσης, δεν κατάλαβα το εξής:

τελικά ελκύει ή όχι τις γυναίκες;

.

 

Θα σου έλεγα ότι μάντεψα την ιδιότητα τουτύπου από την αρχή της περιγραφής του, όπως και το τέλος γενικά, αλλά αυτό ίσως δεν σημαίνει και πολλά. Γενικάκαλή η ιστορία, όπως σου είπα, μου θύμισε νεονουάρ σκιφί, απλά θα ήθελα κάτι παραπάνω να την ανεβάσει!Καλή σου επιτυχία!

 

 

[Martin Ocelotl]

το κάνει στους άντρες και αφού γίνουν διάφορα, αποκαλύπτεις οτι το κάνει και στις γυναίκες... το οτι κατάλαβα πως έλυσες ενα πρόβλημα πλοκής εκ του προχείρου με έδιωξε. Θα προτιμούσα μια τρύπα στην θέση του μπαλώματος.

 

Γενικά πιστεύω οτι αν χαλαρώσεις λίγο την πένα σου, θα γράψεις καλύτερα.

[Storyteller]

Ευχάριστη ιστορία, με πολύ καλή γραφή θα έλεγα, που δεν κουράζει. Ο κεντρικός χαρακτήρας μου άρεσε είχε ενδιαφέρων, αλλά θα ήθελα να μάθω λίγο πιο πολλά γιαυτήν και για το ταίρι της.

 

 

Επίσης με προβλημάτισε η σκηνή με την σύλληψη της Κλερ. Στην αρχή καταλαβαίνουμε οτι δεν ασκεί επιρροή στις γυναίκες, έπειτα όμως το ανατρέπεις αυτό με τη νοσοκόμα, εξηγώντας πως και καλά την πρώτη φορά δεν είχε προλάβει να ετοιμαστεί. Δλδ θες να πεις ότι βγάζει διαφορετικές φερομόνες για τους άντρες και διαφορετικές για τις γυναίκες και ότι χρειάζεται μία ιδιαίτερη προετοιμασία γιαυτό?

 

[Big Fat Pig]

[+]

Ότι εξερεύνησες την ΕΦ που αφορά στην ανθρώπινη εξέλιξη.

και ότι ένιωσες άνετα να την τοποθετήσεις στην σημερινή εποχή χωρίς high-tech μαραφέτια και ορολογίες που ομολογουμένως δεν θα βοηθούσαν.

 

 

[-]

Το ΕΦ εύρημά σου -ο άνθρωπος- κατά τη γνώμη μου, αφήνει δύο επιλογές:

- φιλοσοφικές αναζητήσεις μέσα από μια πιο εσωτερική αφήγηση

- ένα θρίλερ / περιπέτεια με άφθονη αδρεναλίνη.

Διάλεξες το δεύτερο αλλά σου έλλειψε η αγωνία και η ανάλογη δράση.

 

 

Όλη η πρόκληση ήταν

η απόδραση

και εκεί, όπως και άλλοι διαπιστώνουν, ένιωσα ότι έκλεψες.

 

Ξεκίνησες καλύτερα από ότι συνέχισες. Εμ.. δηλαδή, η αρχή ήταν υποσχόμενη, η πορεία όμως ήταν επίπεδη, σαν να έσπρωχνες, καταναγκασμένος, τα γεγονότα προς το τέλος.

Στο θέμα της έκφρασης κι εγώ νομίζω ότι πρέπει να το ψάξεις λίγο περισσότερο. Δε ξέρω για κλισέ αλλά τη βρίσκω κάπως αδύναμη.

(Ιδέα: ελληνική πεζογραφία.)

 

Μου άρεσε; Θα μπορούσε, αλλά δυστυχώς όχι και τόσο.

 

Καλή επιτυχία!

[dagoncult]

Ήταν live δράση. Νομίζω ότι οι πάρα πολλές εναλλαγές από τη μια σκηνή στην άλλη ήταν πολλές για ‘μένα. Μάλλον θα ήθελα να εστιαζόταν περισσότερο το πράγμα στις σκέψεις και τα συναισθήματα της Κλερ.

 

Περίμενα να δω

τη λέξη ‘μπαμπά’ στο τέλος, αλλά τελικά δεν την έδωσες.

Εντάξει, αυτό είναι έξυπνη κίνηση , αλλά μου έμεινε μια ανάμικτη αίσθηση για

το ζευγάρι Κλερ-άντρας (μπαμπάς). Νομίζω πως αυτή η αίσθηση έχει να κάνει με το γεγονός ότι η (υπονοούμενη) αιμομικτική σχέση ήρθε κάπως απότομα.

 

 

 

 

 

Ψιλά:

 

Δεν είμαι σίγουρος αν οι φερομόνες επιδρούν και στη φυσιολογία του ατόμου, εκτός από τη συμπεριφορά του.

 

 

Πολύ εύκολα το σκάει. Πιο λογικό μου φαίνεται να έβαζαν άντρες με μάσκες να την φυλάνε.

 

εδιτ: διόρθωση, δικό μου λάθος το πρώτο ψείρισμα που σβήστηκε

εδιτΧ: Το τι μάχη έδωσα με τα σπόιλερ δεν λέγεται...

Edited December 7, 2010 by dagoncult

[Mesmer]

Δεν είμαι σίγουρος αν οι φερομόνες επιδρούν και στη φυσιολογία του ατόμου, εκτός από τη συμπεριφορά του.

Καθαρά επιστημονικής φύσης το σχόλιό μου: Τις πληροφορίες για τις φερομόνες τις έχω πάρει από επιστημονικό βιβλίο το οποίο διδάχτηκα και εξετάστηκα στο πανεπιστήμιο, οπότε είναι ορθές, αν και η φυσιολογία αναφέρεται κυρίως στην ομοταξία των εντόμων.

[TheTregorian]

Η ιστορία έχει ως πηγή μια πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα η οποία όμως δεν χρησιμοποιείται σωστά. Μου θύμησε κάτι μεταξύ kill bill και Βασικό Ένστικτο και γενικά μια κατάσταση με μία όμορφη κοπέλα που είναι παράνομη και πολύ μοιραία παράλληλα. Το ΕΦ στοιχείο ήταν ανύπαρκτο στα μάτια μου, διότι δεν έπαιζε κανένα σοβαρό ρόλο. Επίσης μου φάνηκαν λίγο αφελής οι εξηγήσεις για τη συμπεριφορά της κοπέλας στο νοσοκομείο. Γιατί μια τέτοια κοπέλα που απλά θέλει να κλέβει χρησιμοποιώντας τις δυνατότητές της να κάτσει να δει τι έχουν σχεδιάσει και γενικά να τραβήξει όλη αυτή την ταλαιπωρία; Δεν το βρίσκω λογικό. Επίσης εκεί που ο γιατρός αναλύει τις φερομόνες, νομίζει ότι είναι αχρείαστος ο όποιος επιστημονικός λόγος. Θα 'πρεπε να γνωρίζει ότι ο αστυνομικός δεν έχει τέτοιες γνώσεις κι εξ' αρχής θα φρόντιζε να τα εκλαϊκεύσει. Τέλος ο άντρας-φίλος της μετά από τόσες μέρες που 'χε να λάβει νέα της, ίσως θα 'πρεπε να παρουσιαστεί ανήσυχος κι όχι τόσο άνετος. Η γραφή σου πάντως ήταν πολύ καλή! Γενικά, ίσως δεν ήταν η σωστή ιστορία γι' αυτό το θέμα, σύμφωνα πάντα με τα δικά μου γούστα.

[lizbeth_covenant]

Η γραφή σου είναι πάρα πολύ καλή, δεν με άφησε να βαρεθώ καθόλου. Όπως και στην προηγούμενη ιστορία σου, η γραφή σου με ικανοποίησε!

Η ιστορία τώρα. Μια περιπέτεια! Και μάλιστα θα μπορούσες να γράψεις ολόκληρη σειρά με περιπέτειες αυτών των δύο!

Εδώ οι ήρωες μου άρεσαν πολύ, ειδικά οι περιγραφές για την κοπέλα με έκαναν να γοητευτώ απ' αυτήν! Είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον! Αλλά η πλοκή δεν με ικανοποίησε. Πιστεύω οτι ξεκίνησες καλά, πολύ καλα! Η συνέχεια ήταν κατώτερη απ'τις προσδοκίες που δημιούργησες αρχικά! Είχε προβλήματα. Πολλές απ'τις επιλογές της Κλερ δεν είχαν πολύ νόημα για μένα, προσπαθούσες μάλιστα να τις δικαιολογήσεις και δεν έπειθες και πολύ!

Ας πούμε για να καταλάβεις, αρχικά δίνεις την εντύπωση ότι η Κλερ δεν μπορεί να γοητεύσει γυναίκες! Μετά αποκαλύπτεται ότι μπορεί τελικά! Αλλά γιατί δεν το έκανε τόσες μέρες; Γιατί όχι απ'την αρχή; Τι την ενδιέφερε να μάθει;; Εμένα λοιπόν όλο αυτό μου έκανε λίγο "θέλω να την πιάσουν, θα βάλω γυναίκες" και μετά "θέλω να δραπετεύσει, θα την βάλω να γοητεύει τελικά γυναίκες και θα δικαιολογήσω τα προηγούμενα". Όμως δεν έπεισε!

. Εντάξει αυτό βέβαια διορθώνεται.

Το πιο σημαντικό για μένα είναι ότι η περιπέτεια της Κλερ ήταν κάπως μικρή και αδιάφορη σε σχέση με τις περιπέτειες που μια γυναίκα σαν και αυτή θα μπορούσε να έχει ζήσει! Συνολικά λίγο δλδ, παρά την καλή αρχική ιδέα μιας γυναίκας με τέτοια χαρίσματα!

 

Το τέλος μου άρεσε.

Εγώ κατάλαβα ότι αυτός ήταν απλά ο καλός της(πως να τον πω), όχι ο μπαμπάς της όπως ειπώθηκε σε ένα παραπάνω σχόλιο. Κατάλαβα λάθος;;

 

 

Μου θύμησε κάτι μεταξύ kill bill και Βασικό Ένστικτο

Εεε οχι ότι θέλω να σε καρφώσω, Γιώργο, αλλά.... δεν έχεις δει καν το kill bill!!! Το αναφέρεις κιόλας! Πάλι καλά που έχεις δει το βασικό ένστικτο!

[Cassandra Gotha]

Δεν μου άρεσε πολύ αυτή η ιστορία. Όχι πως δυσκολεύτηκα να τη διαβάσω, ή ένιωσα να βαριέμαι, κάθε άλλο. Αλλά μου φάνηκε σαν ένα όχι και τόσο εμπνευσμένο κείμενο.

Γενικά δεν βρήκα προβλήματα, εκτός από το τρανταχτό:

 

Γυναίκες! αναλογίστηκε η Κλερ. Παιχνιδάκι. Ήταν τόσο ανόητοι που νόμιζαν ότι δεν μπορούσε να τις επηρεάσει. Για εκείνη ήταν το ίδιο εύκολο να επηρεάζει τους άντρες ή τις γυναίκες, όσο το αναπνέει είτε από τη μύτη ή απ’ το στόμα. Όταν τη συνέλαβαν, την είχαν πιάσει απροετοίμαστη κι ακόμα δεν καταλάβαινε πώς είχαν σκεφτεί αυτό το σχέδιο τόσο εύκολα

 

Πολύ κακή παράγραφος, πολύ κακή εξήγηση. Δείχνει άτσαλο χειρισμό ενός προβλήματος. Ας του έδινες λίγο χρόνο ακόμη, κάπως αλλιώς θα το έλυνες.

 

Το ζευγάρι ωραίο, αλλά κι εκεί ένιωσα λίγο αμήχανα. Δεν πείστηκα ότι αυτοί οι δυο άντεχαν σωματικά ό,τι οι άλλοι άνθρωποι δεν μπορούσαν ν' αντέξουν. Θα μου άρεσε περισσότερο να τους παρουσιάζεις να κρατιούνται κάπως, να μην μπορούν ποτέ να αφεθούν τελείως, γιατί θα ήταν επικίνδυνο και για τους ίδιους. Βέβαια, όπως λέω πάντα, ο συγγραφέας αυτό θέλησε, αλλά δεν το έκανε με τρόπο που να με πείσει.

 

[Tiessa]

Γενικά, η ιδέα της ιστορίας μού άρεσε. Ειδικά η αρχή ήταν πολύ γοητευτική.

Τη διάβασα πάρα πολύ εύκολα και δεν δυσκολεύτηκα πουθενά.

Παρόλο που θίγεται πολύ ακροφυγώς το πώς προέκυψε ένα τέτοιο πλάσμα, νομίζω ότι

 

 

θα ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον να ακολουθούσες λίγο περισσότερο το θέμα του μηχανισμού της φυσικής επιλογής για να προκύψει ένα νέο είδος στη φύση.

 

 

 

Μου άρεσε πολύ που

 

 

μπορεί να επηρεάζει και άντρες και γυναίκες, και μάλιστα που η λειτουργία της αποπλάνησης λειτουργεί εντελώς εκούσια και μόνο όποτε θέλει.

Υπάρχει όντως ένα προβληματάκι με τη στιγμή που επιλέγεις να δείξεις ποιες ικανότητες έχει, αλλά νομίζω ότι μπορείς να το ξεπεράσεις εύκολα, αν υιοθετήσεις μια άλλη γραμμή. (Αν θέλεις μπορώ να σου πω κάποια στιγμή αργότερα, μια ιδέα είτε σε pm είτε δημόσια όταν τελειώσει ο διαγωνισμός για να μην μπλέκουμε την ιστορία με ένα what-if ακόμα).

 

 

 

Θεωρώ πολύ έξυπνο τον τρόπο με τον οποίο το σεξ παίζει τον βασικό ρόλο στην ιστορία, χωρίς να δείχνεις και

 

 

κατάλαβα καλά; χωρίς να γίνεται τίποτα.

Όλοι ζουν φαντασιώσεις κι εκείνη δεν κάνει τίποτα με κανέναν, εκτός από τον αντίστοιχο άντρα του είδους της.

 

 

 

Μου αρέσει επίσης που το ταίρι της δεν είναι ένας κούκλος και ακαταμάχητος σαν την ίδια (οπτικά τουλάχιστον). Δίνει άλλη γεύση στο κομμάτι που μας αφήνεις να φανταστούμε μετά το τέλος.

[Mesmer]

 

 

[...] (Αν θέλεις μπορώ να σου πω κάποια στιγμή αργότερα, μια ιδέα είτε σε pm είτε δημόσια όταν τελειώσει ο διαγωνισμός για να μην μπλέκουμε την ιστορία με ένα what-if ακόμα).[...]

 

 

Βάσω, φυσικά και θα ήθελα να ακούσω την ιδέα σου. Αν θέλεις μπορείς να στείλεις pm. Ευχαριστώ!

[Domenico]

Ενδιαφέρουσα περιπέτεια, γιατί σαν περιπέτεια θα το χαρακτήριζα. Ένα διήγημα που ανταποκρίνεται επαρκώς στο τίτλο του. Μου άρεσε πολύ το ζευγάρι των πρωταγωνιστών, πράγμα που γέννησε και το όποιο μου παράπονο με την ιστορία. Δηλαδή, η Κλερ, και ο τεράστιος σύντροφος της, είναι έξοχοι σαν χαρακτήρες. Στο φινάλε, αυτοί οι δύο αποζημιώνουν τον αναγνώστη για την κάπως «κοινότοπη» περιπέτεια που έζησε εκείνη την μέρα η Κλερ. Ο συγγραφέας, κατά έναν τρόπο, συγχωρείται για την χλιαρή περιπέτεια, που χρησιμοποιείται κυρίως ως origin story. Τι υπέροχο όμως που θα ήταν αν μας έδινες κάτι πιο δυνατό, ή πολύπλοκο, σαν ιστορία, με τους ίδιους πρωταγωνιστές, όπως θα ήσουν αναγκασμένος να κάνεις αν έγραφες το sequel.

 

 

Εμένα δηλαδή γιατί αυτό μου ακούγεται ως σπόντα για να γράψει και πάρτ τού???

[Solonor]

Ωραία ιδέα, συμπαθητική εκτέλεση. Σε σχέση με τα προηγούμενα κείμενά σου διακρίνω βελτίωση στη δομή και στο ρυθμό. Γενικά έχω παρατηρήσει πως οι ιδέες σου μου αρέσουν. Επίσης μου άρεσε η εξέλιξη από τη μέση και μετά, όπως και η εξήγηση –αν και τραβούσε λίγο πιο πολύ απ’ όσο χρειαζόταν.

 

Αυτό που δεν με ικανοποίησε ήταν η ένταση. Οκ, νομίζω πως έπιασα αυτό που ήθελες να πεις στο τέλος κι ήταν όμορφο, αλλά αν δεις την ιστορία σου από την οπτική γωνία της γκόμενας… Ήταν σαν να πηγαίνει μια μέρα στο σούπερ μάρκετ! Δεν δυσκολεύτηκε δευτερόλεπτο, δεν χαλάστηκε στιγμή, δεν γρατζούνισε νύχι. Νομίζω πως χρειαζόταν να ιδρώσει λιγάκι.

 

Α, ναι. Και φυσικά να διαδραματίζεται στην Ελλάδα. Αυτή η ιστορία, μ’ αυτή την υπόθεση, ΟΦΕΙΛΕΙ να διαδραματίζεται στην Ελλάδα!

 

 

[KELAINO]

Πολλά μπράβο για την ιδέα

 

καινούργιο αρπακτικό είδος ανθρώπου.

 

Δυστυχώς, η εκτέλεση την ψιλοχαντάκωσε. Κατ' αρχάς,

 

το εξελιγμένο αρπακτικό δεν κάνει και τίποτα τρομερά πράγματα. Χαρίζει αξέχαστες εμπειρίες σε κάτι πάμπλουτους και τους κλέβει τα πορτοφόλια. Ε; αυτό είναι όλο; Όπως είπε και το Σπουργίτι "εγώ αν είχα τέτοια φάτσα θα τρόμαζα όλον τον κόσμο"

 

Όμως μαθαίνουμε ότι δεν είναι η πρώτη φορά που την πιάνουν και δραπετεύει, ούτε η πρώτη φορά που της προτείνουν να δουλέψει για μια κυβέρνηση. Εδώ είχε μια ευκαιρία να κραυγάσει "όλοι ίδιοι είστε σας βαρέθηκα" και να τους φάει τα λαρύγγια ολουνούς εκεί μέσα... Αλλά το μόνο που φαίνεται να θέλει η Κλερ, είναι να μην την ενοχλούν, να ζει ευτυχισμένη με τον μπάρμπα της, να κλέβει κά'να πορτοφόλι ενίοτε... χασμουρητό ρε συ!

 

Αυτά τα περί σύλληψης και απόδρασης τα είπανε κι οι άλλοι, ένα άλλο σημείο που σκάλωσα εγώ είναι εκεί που ο γιατρός

 

φτάνει κάπως ξεκρέμαστα και αυθαίρετα στο συμπέρασμα "είναι ένα αρπακτικό για το είδος μας". Πως έβγαλε τέτοιο πόρισμα; Αυτό θα προϋπέθετε να γνωρίζει την ύπαρξη και άλλων ατόμων του είδους, αλλά δε συμβαίνει κάτι τέτοιο. Το λογικό θα ήταν να υποθέσει πως πρόκειται για μια "πρωτοφανή γενετική ιδιομορφία" ή κάτι τέτοιο. Ή, αν έφτανε σε τέτοιο συμπέρασμα, τουλάχιστον να μην το έκανε συζητώντας χαλαρά και άνετα με τον αστυνόμο, αλλά την ώρα που η Κλερ τον έχει βάλει κάτων και τον ξεριζώνει τη σκωταριά πχ.

 

Συγνώμη, παρασύρθηκα. Νομίζω ότι θα μπορούσες να έχεις αξιοποιήσει αυτήν την ιδέα πολύ διαφορετικά. Αυτοί οι χαμηλοί τόνοι που επέλεξες δε φαίνονται να λειτουργούν.

 

 

 

 

 

[khar]

Την βρήκα καλογραμμένη αλλά δεν με έπεισε η πλοκή. Δεν ήταν άσχημη ιδέα η χρήση των φερομονών αλλά μου φάνηκε αναληθοφανής η εξέλιξη της ιστορίας, παρόλο που είχες την ευκαιρία να πρωτοτυπήσεις. Το γεγονός της απόδρασης ακυρώνει όλη την ιδέα πάνω στην οποία στηρίχθηκες (οι γυναίκες)με αποτέλεσμα ο αναγνώστης να νοιώθει ότι τον κορόιδεψες. Κρίμα που ξόδεψες τόσο εύκολα μια πολύ καλή ανατροπή. Προβληματικός είναι και ο αντρικός χαρακτήρας που εμφανίζεται στο τέλος. Γενικά με προοπτικές αλλά αναξιοποίητες.

 

 

 

 

[Eroviana]

Δεν θα παρεκλίνω πολύ από τους υπόλοιπους. Τα θετικά βρίσκονται στο ότι δε βαρέθηκα πουθενά αλλά και δεν ένιωσα και καμιά συγκίνηση. Κανένα συναίσθημα πουθενά. Έχεις φτιάξει έναν ωραίο χαρακτήρα που απλά δεν έχει τι να κάνει. Δυστυχώς ή ευτυχώς σε μια αφήγηση χρειαζόμαστε την τριβή, τις δυσκολίες και τα διλλήματα που αντιμετωπίζει η ηρωίδα (και αντίστοιχα ο ήρωας) ώστε να ενδιαφερθούμε για την ιστορία. Διαφορετικά, το ενδιαφέρον είναι μόνο ακαδημαϊκό (τι γίνεται με τις φερομόνες, ποια η αντιστοιχία εντόμων-ανθρώπων, ποια η εξέλιξη/μετάλλαξη του είδους κλπ). Έχεις ιστορία αλλά δεν έχεις πλοκή.

 

Η γραφή είναι πολύ καλή βέβαια, αλλά μένεις εκεί δεν πας παραπέρα.

 

χωρίς να έχει καμία επίγνωση για το από πού είχε προέλθει --> εδώ δε χρειάζεται η περιφραστικότητα: "χωρίς να έχει καμία επίγνωση για την προέλευσή του". Γενικά, ένας καλός κανόνας είναι αν μπορείς να το πεις πιο σύντομα, πες το. Πολύ δύσκολο να το βρούμε αλλά το αποτέλεσμα μετά μας αποζημιώνει.

[Drake Ramore]

Δεν έχω να γράψω κάτι παραπάνω απο όσα επισημάνθηκαν ήδη απο προηγούμενους σχολιαστές.

Αν έπρεπε να συμφωνήσω με κάποιο ποστ συγκεκριμένα θα έλεγα οτι με εκφράζει αυτούσιο αυτό του Khar, και οτι συμφωνώ απόλυτα με την τοποθέτηση του Μάρτιν για το "μπάλωμα".

Edited December 14, 2010 by Drake Ramore