Ψηλά

[Kafka]

Όνομα Συγγραφέα: Κυριάκος Χαλκόπουλος

Είδος: Τρόμος

Βία; Ναι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 2039

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Μία απο τις πρόσφατες δημιουργίες μου. Κατά τη γνώμη μου έχει τα προβλήματά της, αλλά ορισμένα σημεία της μου αρέσουν.

 

 

Ψηλά

 

 

 

Η ακόλουθη ιστορία έλαβε χώρα πριν από μερικά χρόνια στον χώρο του πανεπιστημίου του Έσσεξ. Παρόλο που ο δικός μου ρόλος σε αυτήν ήταν μικρός, με γέμισε για μια στιγμή με έναν τρομερό συναίσθημα φόβου, που έκανα καιρό να το ξεπεράσω. Ακολούθως, παρόλο που δεν το είχα συνειδητά συνδυάσει στη σκέψη μου, δεν ξαναβρέθηκα σε κανένα από τα πανύψηλα κτίρια των εστιών, προτιμώντας να συναντιέμαι με άλλους φοιτητές στο υπόλοιπο πανεπιστήμιο.

 

 

 

Τις λεπτομέρειες για εκείνον τον άγγλο τις έμαθα πολύ αργότερα, ρωτώντας κάποιον που τυχαία γνώρισα, και που μου διηγήθηκε την ιστορία δίχως να τον ρωτήσω γι αυτήν. Φυσικά μόνο προς το τέλος της κατανόησα ότι είχα και εγώ παραστεί σε εκείνες τις σκάλες του ψηλού κτιρίου.

 

 

 

Εγώ σπούδασα φιλοσοφία στο πανεπιστήμιο εκείνο. Ωστόσο από πάντα έτρεφα θαυμασμό για όσους φοιτούσαν στη σχολή καλών τεχνών. Δυστυχώς ποτέ δεν έμαθα αν το ίδιο το πανεπιστήμιο του Έσσεξ διέθετε ένα τέτοιο τμήμα, ή αν ο φοιτητής που πρωταγωνίστησε στην ιστορία αυτή προερχόταν από κάποιο γειτονικό πανεπιστήμιο. Όμως αυτό δεν είναι σημαντικό, σημασία έχει η ίδια η ιστορία του, και αυτό διότι έχει μία διπλή ανάγνωση.

 

Ως και σήμερα εκτιμώ ότι αυτή ερμηνεύεται με έναν πολύ απλό, σχεδόν βαρετό τρόπο, ο οποίος όμως είναι ικανός να την εξηγήσει ολότελα, πέρα από ένα μικρό σημείο. Εκείνος ο φοιτητής εμφανίστηκε για λίγες μέρες στο πανεπιστήμιο- αν δεν ήταν από εκεί, έχω ακούσει γι αυτό δύο εκδοχές και τώρα δε μπορεί αν εξακριβωθεί ποια από τις δύο ισχύει- ή παρέμεινε σε αυτό για ένα τρίμηνο. Ακολούθως αποφάσισε για κάποιο λόγο, που μοιάζει το πιθανότερο πως ήταν μία μεγάλη δυσφορία ή μια κατάθλιψη, να εγκαταλείψει τις σπουδές του, και έτσι ένα βράδυ εξαφανίστηκε.

 

Αυτός είναι ο πρώτος τρόπος ερμηνείας αυτού που έγινε. Φιλοδοξώ να εκτιμώ ότι είναι ο σωστός, όπως φιλοδοξώ άλλωστε να θεωρώ ότι η λογική πάντα σώζει από τα επικίνδυνα ξεδιπλώματα της αχαλίνωτης φαντασίας. Ωστόσο οφείλω να καταγράψω πως υπάρχει και ένας δεύτερος, και επίσης να παραδεχτώ ότι έστω για μια στιγμή, καθώς άκουγα, σε ασφαλές πλέον μέρος, τη διήγηση του άλλου φοιτητή που ήξερε την ιστορία εκείνων των δύο άγγλων, αισθάνθηκα πως θα γινόταν να υπάρχει σε όλα αυτά κάτι περισσότερο.

 

Όμως αντιπαθώ εκ φύσεως την οποιανδήποτε μεταφυσική εξήγηση. Βέβαια ένα στοιχείο σε αυτή την ιστορία με ενοχλεί γι αυτό το λόγο. Σίγουρα θα προσπερνούσα ολότελα την ύπαρξή του, ανάγοντάς την σε κάποια παραίσθηση, αν δεν ήμουν εγώ ο ίδιος που την είχα διαπιστώσει. Επιπρόσθετα με ενοχλεί ότι τότε δεν ήξερα τίποτε για εκείνο τον παράξενο άγγλο, που να μου επέτρεπε και να σχηματίσω την πεποίθηση ότι διά κάποιας παράδοξης υποβολής είδα ό,τι είδα.

 

Ωστόσο αποδέχομαι πως και εδώ υπάρχουν άλλες ερμηνείες, και σκοπεύω να τις παραθέσω.

 

 

 

Σύμφωνα πάντα με τη διήγηση που άκουσα, ο άγγλος φοιτητής της σχολής καλών τεχνών φιλοξενούταν για ένα διάστημα στην εστία, στο δωμάτιο ενός γνωστού του. Φαινόταν πως αυτός ο γνωστός του, ένας φοιτητής βέβαια του δικού μας πανεπιστημίου, έτρεφε μεγάλο θαυμασμό για το έργο του φίλου του. Επίσης θα πρέπει να εκτιμηθεί ότι είχε κάποια παιδεία σχετικά με τη ζωγραφική, που επιδρούσε πολλαπλασιαστικά στην εκτίμησή του για τα σχεδιάσματα και τους πίνακες του άλλου φοιτητή.

 

Ωστόσο υπήρχε κάτι το παράδοξο σε αυτά. Όλα, μα όλα, αποτελούνταν από εικόνες ενός άγριου ζώου, που περισσότερο έμοιαζε με λύκο. Ήταν κάτι κατάμαυρο, και παρουσιαζόταν σε διάφορες πόζες, πότε με ανοιχτά τα δόντια σε στάση εξερευνητικής άμυνας, άλλοτε σε μία προσήλωση στο κυνήγι, άλλες πάλι φορές με απολογητική, φοβισμένη μορφή, σα αν είχε ακουστεί προς το μέρος του κάποια τουφεκιά. Ένα τόσο μονότονο θέμα θα πρέπει, συνεπώς, να το διαπραγματευόταν εκείνος ο ζωγράφος με κάποιον αληθινά ιδιαίτερο τρόπο, αν ήταν να καταφέρει να συγκινεί άλλους. Ο ίδιος, αναπόφευκτα, ήταν αφοσιωμένος σε αυτή τη θεματολογία, και έτσι φυσικά θα μπορούσε εύκολα και να παρεκκλίνει από την αντικειμενική ματιά, όμως ένας άλλος δε θα διακατεχόταν από μία παρόμοια καχεξία, ή έστω δεν υπάρχει λόγος να υποστηριχτεί ότι αυτό συνέβαινε σε αυτή την περίπτωση.

 

Έτσι το μικρό δωμάτιο, πάνω από είκοσι ορόφους από το έδαφος, γέμιζε με αυτές τις ζωγραφιές, που ήταν πολυπληθείς.

 

Έμαθα, από μία άλλη πηγή, ότι ο ζωγράφος δεν έβγαινε ποτέ από το δωμάτιο, τις λίγες μέρες της παραμονής του εκεί. Τον άλλο ένοικο τον γνώριζαν κάποιοι, όπως ήταν επόμενο, όμως για το ζωγράφο κανείς που ρώτησα δεν ήταν σε θέση να μου δηλώσει κατηγορηματικά κάτι για τη μορφή του. Οπωσδήποτε το όνομά του ήταν επίσης τελείως άγνωστο, και αγνοούταν και οτιδήποτε άλλο γι αυτόν.

 

Όμως τούτο δεν προξενούσε την προσοχή, διότι και ο άλλος ένοικος φημιζόταν για την παραξενιά του. Κάποιοι που ρώτησα μου είπαν ότι είχε μαλώσει με τους άλλους κατοίκους της συγκεκριμένης περιοχής της εστίας, κάτι που θα γινόταν ίσως να εξηγήσει γιατί κατέληξε να καλέσει εκείνον τον γνωστό του εκεί, για να κατανικήσει το συναίσθημα της μοναξιάς, που στην κρύα Χειμωνιάτικη Αγγλία είναι δυνητικά ζοφερή.

 

Ωστόσο δεν ξέρω αν τον είχαν ικανό να σχεδιάσει κάτι όπως αυτό που είδα εγώ εκείνο το βράδυ. Σίγουρα δε θα ήταν και τόσο εύκολο, και αυτό παρόλο που το κτίριο δεν είχε θυρωρό. Ωστόσο κάποιος θα έπρεπε να τον είχε δει, και ίσως να τον είδε όντως, απλώς εγώ δεν κατάφερα να τον βρω.

 

 

 

Πάντως ήταν γενική η αίσθηση πως κάτι ιδιαίτερο συνέβαινε σε εκείνο το δωμάτιο. Δεν ξέρω αν θα πρέπει να αποδοθεί απλώς στις φαντασιοπληξίες των νεαρών φοιτητών που τρέφονταν άλλωστε από την αντιπάθειά τους για τον συγκάτοικό τους, όμως το γεγονός είναι ότι κανείς τους ποτέ δεν βρέθηκε σε εκείνο το χώρο.

 

Ξεχωρίζει ανάμεσα στις διάφορες διηγήσεις που περισυνέλλεξα, αφού άκουσα την ιστορία, μία ενός ιταλού, που ακόμα ζούσε στην εστία όταν τον βρήκα, έχοντας παρακαλέσει τις πανεπιστημιακές αρχές να του επιτρέψουν, κατά παράβαση του πάγιου νόμου, να διατηρήσει και για δεύτερη χρονιά το δωμάτιό του εκεί. Ωστόσο αυτός ο ιταλός, ένας κοντός άνθρωπος με πυκνό μούσι, λίγο μεγαλύτερος μου καθώς θα πρέπει να ήταν τουλάχιστον εικοσιπέντε χρονών, σίγουρα δεν είναι ένας μάρτυρας στον οποίο μπορούσα να βασιστώ.

 

Ωστόσο προτίθεμαι να αναφέρω τα λόγια του, για χάρη της όσο το δυνατόν πιο μεθοδικής παρουσίασης αυτής της ιστορίας, αλλά και καθώς δυστυχώς οι πηγές εδώ σπανίζουν, οπότε και μία που θα όφειλε να θεωρηθεί παρακατιανή υπό άλλες συνθήκες, τώρα επιβάλλεται σχεδόν να ενταχθεί στις υπόλοιπες αναφορές.

 

Πάντως στο δωμάτιο του Ιταλού δέσποζε μία μεγάλη ζωγραφιά που αναπαριστούσε έναν δαίμονα, κάτι που αμέσως μου τράβηξε την προσοχή, και δυστυχώς οφείλω να ομολογήσω ότι με επηρέασε αρκετά όσον αφορά την κρίση μου για την αξία της διήγησής του. Ήταν ένας μεγάλος τράγος, σκαρφαλωμένος σε ένα λόφο, ενώ μικροσκοπικοί σε σύγκριση με αυτόν οι άνθρωποι τον λάτρευαν.

 

Δε χρειάστηκε σχεδόν καν να τον ρωτήσω για τη ζωγραφιά, μόνος του μου είπε ότι τον απασχολούσε το ζήτημα του δαιμονισμού, που τον θεωρούσε βέβαια υπαρκτή κατάσταση. Αργότερα φάνηκε ότι και οι κρίσεις του για τον συγκάτοικό του στην εστία χρωματίζονταν από παρόμοιες δεισιδαιμονίες.

 

Χαρακτηριστικότερη ίσως όλων ήταν η σκέψη του πως από το δωμάτιο εκείνου του φοιτητή ακούγονταν το βράδυ, όχι δυνατά, αλλά καθαρά, παράξενες φωνές. Ήταν φωνές όμως που θα μπορούσαν μάλλον να αποδοθούν σε ένα ζώο, και όχι σε άνθρωπο. Τον ρώτησα αν αυτό το ζώο θα μπορούσε να είναι ένα σκυλί- έχοντας κατά νου ένα άλλο ζώο- και τότε μου συμπλήρωσε, κατανεύοντας, πως θα γινόταν επίσης να είναι ένας λύκος.

 

Όμως πώς θα μπορούσε να βρεθεί ένας λύκος στην εστία; Α, για τον ιταλό αυτό τούτο δεν ήταν αδύνατο. Είχε προσκαλεστεί, από το δάσος στα όρια του πανεπιστημίου. Είχε κληθεί με σκέψεις, σκοτεινές, και ίσως και κάποια σχετική τελετή. Ήταν αυτό κάτι συναφές με τις ιδέες του για το δαιμονισμό.

 

Πάντως παρόλο που άκουγα χαμογελαστός αυτά τα λόγια, πρέπει να σημειώσω ότι ένα σημείο των ισχυρισμών του μου φανέρωσε πως παρόλο που δεν ήταν λογικός, εντούτοις διέθετε μία αρκετά μεγάλη οξυδέρκεια, που ωστόσο μπερδευόταν με τις κακές του πεποιθήσεις και έτσι αλλοίωνε το σύνολο των σκέψεών του.

 

Αυτό ήταν το σημείο στο οποίο μου περιέγραψε, μιλώντας τώρα πολύ σιγανά, και κοιτώντας σχεδόν φοβισμένα, πώς θα μπορούσε να είχε γίνει μία τέτοια τελετή.

 

 

 

Σύμφωνα με αυτό, λοιπόν, υπήρχε κάποιο είδος μαγικής σχέσης ανάμεσα στις ζωγραφιές του λύκου, που μια από αυτές είχε κάποτε δει με φρίκη να πέφτει από τα χέρια του άλλου φοιτητή, κρυμμένη όπως ήταν στο σωρό που κουβαλούσε, και στον ίδιο το λύκο που κατά την άποψή του είχε παρουσιαστεί σε εκείνο το δωμάτιο. Ο ίδιος είχε κάποτε διαβάσει σε ένα βιβλίο πως ήταν δυνατό, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, να ζωντανεύσει ένα πλάσμα, ίσως ακόμα και από το μηδέν, αρκούσε κανείς να το ήθελε πολύ. Ανέφερε ως προς αυτό το μύθο του Γκόλεμ, ως κάτι το συναφές. Όλα αυτά πραγματοποιούνταν με λησμονημένες τελετές, και φυσικά απαιτούταν κάποια ασυνήθιστη μύηση για να επιτευχθεί αυτό.

 

Κατά τη γνώμη του αυτό ακριβώς είχε γίνει, και μάλιστα ο λόγος που έγινε θα πρέπει να ήταν η εκδίκηση- τούτο έστω πίστευε εκείνος. Το τραβηγμένο ζώο προοριζόταν να βυθιστεί βαθιά με τα δόντια του μέσα στη σάρκα των εχθρών εκείνου του φοιτητή, μόνο που κάτι δεν πήγε τόσο καλά. Και όντως θα πρέπει να υποτεθεί πως δε θα ήταν εύκολο να το ελέγξει κανείς. Ο ίδιος όμως είχε ακούσει τουλάχιστον μία στριγκλιά στο διάδρομο εκείνο το μοιραίο βράδυ όπου βρισκόμουν και εγώ στο κτίριο, και είναι βέβαιο- αποδείχτηκε στη συνέχεια- ότι αυτή ανήκε στον κύριο εχθρό εκείνου του φοιτητή. Απλώς το κτήνος δεν ολοκλήρωσε το έργο του, παρά προτίμησε να απολαύσει τη νέα του ζωή, χιμώντας στους διαδρόμους έξω από την εστία.

 

 

 

Όλα αυτά βέβαια ηχούσαν ήδη πολύ περίεργα. Όμως ακόμα πιο ασυνήθιστη ήταν η αναφορά του στον ζωγράφο.

 

Κατ αυτήν εκείνος δεν υπήρχε καθόλου. Ήταν ίσως κάποιο πνεύμα. Εδώ μου ανέφερε καταγεγραμμένες περιπτώσεις ανθρώπων που επικοινωνούσαν με τέτοια πνεύματα, ή έστω αυτό δήλωναν οι ίδιοι. Λοιπόν δε θα ήταν αδύνατο να έχει φτάσει ως εδώ ένα τέτοιο πνεύμα που θα ήταν απαραίτητο στον μοναχικό φοιτητή ώστε να καταφέρει να σχεδιάσει τον λύκο. Κατά τη γνώμη του ήταν η μόνη ζωγραφιά που υπήρχε, οι άλλες ήταν απλώς προπαρασκευαστικές, και σκίστηκαν όταν δημιουργήθηκε η μοναδική που μπορούσε να ανοίξει την πύλη στο χώρο των δαιμόνων.

 

 

 

Χωρίστηκα φιλικά με τον Ιταλό, βέβαιος ότι είχα να κάνω με κάποιον που οι μελέτες του στη σκοτεινή λογοτεχνία τον είχαν κάνει να παραφρονήσει. Καθώς ήμασταν στο διάδρομο μου έδειξε και πάλι την πόρτα του παλιού δωματίου εκείνου του επίφοβου γι αυτόν ανθρώπου, και ισχυρίστηκε ότι κανείς άλλος δε στέριωσε εκεί αφότου εγκαταλείφτηκε αυτός ο χώρος, παρόλο που τρείς το προσπάθησαν.

 

 

 

Ωστόσο η διήγησή του δε μου προσέφερε κάτι περισσότερο από αυτή την ενόραση για τη δική του διαφιλονικούμενη ψυχική υγεία. Βέβαια τα λεγόμενά του έδιναν κάποια εξήγηση σε αυτό που εγώ είδα στις σκάλες, αλλά το έκαναν αυτό δημιουργώντας ένα ακόμα μεγαλύτερο αίνιγμα, αφού φυσικά άνοιγαν προοπτικές για μία θεώρηση συνολικά του κόσμου με μια ματιά πολύ διαφορετική. Τελικά δεν κατάφερα να διαπιστώσω καν ποιος ήταν ο πλέον παράξενος κάτοικος εκείνου του διαδρόμου στο περασμένο έτος.

 

 

 

Όσο για εμένα, ξέρω πολύ καλά ότι δε θα ασχοληθώ πολύ περισσότερο με μία μελέτη γι αυτή την ιστορία. Ίσως να ήταν ο αέρας ψηλά στο κτίριο εκείνο, ίσως μία κατά διαβολική τύχη διαμορφωμένη φαντασίωσή μου, που με τράβηξε ως όλα αυτά. Βέβαια ίσως να ήταν αυτό που είδα στις σκάλες απλώς ένα σκυλί, ένα μαύρο, μεγάλο σκυλί. Και πάλι θα ήταν αρκετά παράδοξο ότι έκανε την εμφάνισή του εκεί, όμως καθαυτό δε θα ήταν και τίποτε το τόσο άξιο σκέψης.

 

Αλλά ακόμα θυμάμαι πώς, για μια στιγμή που κράτησε τόσο πολύ, στάθηκα, με το χαμόγελό μου να σβήνει, μπροστά στο θηριώδες πλάσμα που κάλπασε μπροστά μου, δίχως, ευτυχώς, να μου ρίξει καν μια ματιά. Ένοιωσα σε μια στιγμή τις σκάλες σαν κάτι το εξαιρετικά μικρό, όπου χιμούσε ένα τέρας, γλιστρώντας μέσα στο χώρο, στους λευκούς τοίχους, σα να ήταν μία εκσφενδονισμένη μαύρη μπογιά που όμως διέγραφε μία τροχιά αφύσικη.

 

Δεν ξέρω κάτι θετικά για όλα αυτά. Ίσως να υπάρχει ακόμα και κάποια βάση στα τρεμάμενα λεγόμενα του ιταλού, μόνο που το διαισθάνομαι ότι ακόμα και αν κάτι τόσο απίθανο ίσχυε, δεν είναι ο δικός μου δρόμος να ρίξω φως σε αυτή την πτυχή της ύπαρξης. Μόνο που ακόμα, ενώ έχει περάσει τόσος καιρός, νοιώθω κάτι πολύ άσκημο όταν φέρνω στη μνήμη μου εκείνο το διαβολικό λίκνισμα στις σκάλες, σα να είχα έρθει όντως πλάι σε μια θανάσιμη απειλή, και σε κάτι γιγαντιαίο, που δε θα έπρεπε να ανήκει σε αυτόν τον κόσμο.

 

 

 

 

[Mesmer]

Η ιστορία είναι ωραία, Κυριάκο. Έχει μια καλή, σκοτεινή ατμόσφαιρα και είναι με τον τρόπο της τρομακτική. Μπορώ να πω ότι με κράτησε με το παραπάνω.

 

Δεν ξέρω ποια θεωρείς ότι είναι τα προβλήματα στην ιστορία σου, αλλά για μένα βρίσκονται κυρίως στην αρχή. Εκεί αναλώνεσαι πολύ στο να επαναλαμβάνεις το αβέβαιο τής όλης κατάστασης, και στο ότι δεν μπορούν να είναι πιστευτά τα όσα έχουν ειπωθεί, και στα μυστηριώδη άτομα που μπλέχτηκαν στην υπόθεση. Ίσως θα μπορούσες να το εμπλουτίσεις με λίγες περισσότερες λεπτομέρειες παρά να το αναμασάς. Όταν μπαίνει η ιστορία στο ζουμί της αποκτά καλό ρυθμό και σε αρπάζει.

 

Μια φράση που νομίζω ότι θέλει αλλαγή είναι η «...πότε με ανοιχτά τα δόντια...». Τα δόντια δεν ανοίγουν. Ίσως με ανοιχτό το στόμα ή να δείχνει τα δόντια του;

 

Αυτά από μένα. Νομίζω ότι δεν έχω διαβάσει άλλη ιστορία σου, αλλά θα το ήθελα.

 

Καλή συνέχεια.

[Kafka]

Ευχαριστώ για τα καλά λόγια, Άγγελε.

 

Θεωρώ οτι η ιστορία θα ήταν καλύτερη αν είχε αναπτυχθεί περισσότερο η σχέση ανάμεσα στους δύο άγγλους, ή στον ένα άγγλο και το άλλο ον. Επίσης είναι κάπως ασαφές τί ακριβώς μαθεύτηκε απο αυτήν, και πώς μαθεύτηκε στον αφηγητή.

 

Έχεις δίκιο για τη φράση με τα δόντια.

 

Υπάρχουν άλλες δύο ιστορίες μου σε αυτό το χώρο, αλλά είναι παλιές και τότε έγραφα κάπως διαφορετικά (πολύ μεγαλύτερες προτάσεις, και κάπως μπερδευόταν το νόημα ίσως όχι και τόσο ευχάριστα).

 

Και πάλι ευχαριστώ για τα σχόλια, και χάρηκα που σου άρεσε το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας.

Edited December 2, 2010 by Iwannhs

[Tattoman]

όντως είναι ωραίο...και εμένα με κράτησε και μου άρεσε που ήταν κάπως διαφορετικό, τόσο στην πλοκή όσο και στον τρόπο που γράφεις...ελαφρώς κουραστικό το λεξιλόγιο σου, αλλά όπως είπα μου άρεσε γιατί έχει το στηλ του....μπράβο!

[Kafka]

Ευχαριστώ πολύ.

Edited December 3, 2010 by Iwannhs

[Oceanborn]

Τελικά κατάφερα να το διαβάσω απόψε

 

Η γλώσσα σου είναι αρκετά αναβαθμισμένη λεξιλογικά, ή για την ακρίβεια τυπική. Κολλάει λίγο με τον χαρακτήρα της χώρας που έχει γραφτεί. Ωστόσο εμένα μου θύμισε έντονα Άρθουρ Κόναν Ντόιλ. Τώρα το γιατί μη το ψάχνεις. Απλά ειδικά στην αρχή, είχε μια ατμόσφαιρα που με παρέπεμπε σε αστυνομικό μυθιστόρημα. Με κούρασε λίγο η επανάληψη της λέξεως "φοιτητής". Λογικό από τη στιγμή που επέλεξες να μην δώσεις ονόματα στους ήρωές σου.

 

Σαν concept μ άρεσε πολύ. Ήταν καλή ιστορία. Σε κρατούσε σε αγωνία και νομίζω η αρχή αυξάνει την αγωνία μας για το τι τελικά συνέβη... Θα θελα όμως να δω τον αφηγητή να το πιστεύει περισσότερο. Όσο αποστασιοποιήται τόσο λιγότερο φοβισμένος νομίζω δείχνει. Να σαι καλά

[Kafka]

Χάρηκα που σου άρεσε

 

Ναι συνήθως στις ιστορίες μου ο αφηγητής είτε θεωρεί οτι όλα εξηγούνται λογικά, είτε προσπαθεί να το θεωρεί παρά τις υποψίες του για το αντίθετο. Μάλλον διότι αν πίστευε οτι συμβαίνει κάτι χειρότερο δε θα το άντεχε ;)

[Oceanborn]

Χάρηκα που σου άρεσε

 

Ναι συνήθως στις ιστορίες μου ο αφηγητής είτε θεωρεί οτι όλα εξηγούνται λογικά, είτε προσπαθεί να το θεωρεί παρά τις υποψίες του για το αντίθετο. Μάλλον διότι αν πίστευε οτι συμβαίνει κάτι χειρότερο δε θα το άντεχε ;)

 

Δηλαδή πρόκειται τελικά για μια κίνηση αδυναμίας;

[Kafka]

Υπό μία έννοια ναι. Είναι ο φυσικός φόβος απέναντι σε κρίσεις οτι υπάρχει κάτι το άγνωστο, διότι βέβαια αν κανείς δεχτεί το άγνωστο τότε μπορεί να κινδυνεύσει να αλλοιωθεί σημαντικά η κοσμοθεώρησή του.

Στο συγκεκριμένο κομμάτι πάντως η πρόθεσή μου ήταν να παρουσιάσω ένα περίεργο, αλλά αναμφίβολο γεγονός (το τρέξιμο του λυκοειδούς σκύλου στις σκάλες) και τις εικασίες των πιο μυστικιστικά μαθημένων ατόμων για την εξήγησή του. Ο αφηγητής δε δέχεται να φύγει απο τη δική του θεώρηση, ακόμα και αν αυτή είναι λανθασμένη. Είναι κλεισμένος απο αυτή την άποψη, απο φόβο για κάτι διαφορετικό

 

 

[Kafka]

'Ενα μικρό bump αλλά έχω μια ερώτηση

 

 

 

 

Ξαναδιάβασα την ιστορία μου και τώρα μου φαίνεται καλούτσικη. Ένα σημείο όμως ίσως να είναι κακό, εκείνο με την περιγραφή του όντος στις σκάλες. Και ιδιαίτερα η λέξη "μπογιά". Εσείς τί γνώμη έχετε γι αυτό;

 

Σκέφτομαι να ξαναγράψω εκείνο το σημείο, αλλά ήθελα να διαβάσω πρώτα τις γνώμες σας.

 

 

 

 

edit: Ίσως να χρειάζεται μόνο η αλλαγή της λέξης "μπογιά" με τη λέξη "ουσία"...

 

 

 

Edited May 22, 2011 by Iwannhs