Το κορίτσι της Τριπλανητίας

[Lady Nina]

Όνομα Συγγραφέα: Έλενα Στεργιοπούλου (aka Lady Nina)

Είδος: Επιστημονική Φαντασία

Βία; Σχεδόν καθόλου

Σεξ; Ναι, περιέχει κυρίως... 'λυρικές' σκηνές...

Αριθμός Λέξεων: 35 εκ. (ούτε χιλιοστό λιγότερο ή περισσότερο!)

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Καλό θα ήταν να τα διαβάσετε ΑΦ’ΟΤΟΥ διαβάσετε την ιστορία, αλλά ΠΡΙΝ αφήσετε τα δικά σας σχόλια.

 

1. Ναι, σωστά διακρίνετε μια ομοιότητα στα ονόματα των Ποιμενικών Ομάδων με τις ιδεολογίες της πολιτικής. Μην ξεχνάτε πως το θέμα του διαγωνισμού ανακοινώθηκε την ημέρα των εκλογών... (έστω! – τα μεσάνυχτα) Δεν υπονοείται, όμως, τίποτα πέρα απ’αυτό. Είναι μονάχα ένα διασκεδαστικό (για μένα, τουλάχιστον) λογοπαίγνιο.

2. Όχι, Κόκκινος Πλανήτης δεν είναι η Αφροδίτη, αλλά ο Άρης. Και, όχι, δεν μπερδεύτηκα καθώς έγραφα την ιστορία. Απλά θεώρησα πιο ταιριαστό να ‘ανταλλάξω’, για τις ανάγκες της ιστορίας, τις ονομασίες των δύο πλανητών. Έτσι, ό,τι περιγράφεται ως Αφροδίτη είναι ο Άρης και το αντίστροφο. Ξέρω πως θα σας μπερδέψει αυτό, ομολογουμένως, αλλά... μη βαράτε ντε! Συγγραφική αδεία!

3. Για ο,τιδήποτε άλλο προκύψει, θα σας απαντήσω μετά το πέρας του διαγωνισμού.

 

Enjoy!

 

 

Το κορίτσι της Τριπλανητίας

Οι Ποιμενικές Ομάδες, με τις ονομασίες Σεξιοί, Ερωτώοι και Αγιστεροί υπογράφουν κοινή συναινέσει το παρόν για το Διαχωρισμό Εξουσίας της Τριπλανητίας ως εξής. Η επονομαζόμενη Κυβέρνηση των Σεξιών παραλαμβάνει την εξουσία του πλανήτη Άρη, με μέση απόσταση από τον Ήλιο 108 εκατομμύρια χιλιόμετρα. Αντίστοιχα, στην Κυβέρνηση των Ερωτώων παραδίδεται η ευθύνη για τον πλανήτη Γη, με μέση απόσταση από τον Ήλιο 150 εκατομμύρια χιλιόμετρα. Τέλος, η Κυβέρνηση των Αγιστερών τίθεται υπεύθυνη για τον πλανήτη Αφροδίτη, με μέση απόσταση από τον Ήλιο 228 εκατομμύρια χιλιόμετρα.

 

Απόσπασμα από τη Διακύρηξη του Διαχωρισμού Εξουσίας της Τριπλανητίας – Πρώτο Έτος της Νέας Εποχής

 

***

Ο χρόνος περνάει πολύ αργά εδώ. Αυτό συμβαίνει όταν ένα μερόνυχτο διαρκεί περισσότερο από ότι ένα έτος. Πολύ αλλόκοτο. Ήταν το πρώτο πράγμα που μου φάνηκε απίστευτο κατά την άφιξή μου σε αυτή την κόλαση. Ψέματα. Το πρώτο ήταν η ζέστη, αυτή η εφιαλτική ζέστη που σε κάνει να λιώνεις σχεδόν. Δεν είναι να απορεί κανείς που όλοι μένουν κλεισμένοι στα σπίτια τους. Ποιά σπίτια δηλαδή... Μπουντρούμια θα έπρεπε να τα λένε! Χωρίς κάποιο άνοιγμα για τον έξω κόσμο, το μόνο που τα καθιστά υποφερτά είναι η επίπλωση, σχεδιασμένη με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας. Αλλά τί να το κάνεις όταν δεν μπορείς να ανοίξεις το παράθυρο να πάρεις λίγο αέρα; Και παράθυρα να είχαν, βέβαια, και πάλι δε θα μπορούσες να διακρίνεις και τίποτα της προκοπής. Το μόνο που υπάρχει εκεί έξω είναι αυτή η πυκνή, αηδιαστική ομίχλη, παρούσα παντού και πάντα. Είναι κάποιες στιγμές, όπως τώρα, που, το ομολογώ, νοσταλγώ το υπέροχο σολωμί χρώμα του ουρανού της πατρίδας μου. Τη δροσιά της, τους κατοίκους της... Μετά, όμως, σκέφτομαι, παραδέχομαι πώς δική μου επιλογή ήταν να έρθω εδώ. Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή...

 

 

Στον κόσμο μου, στους κόσμους μου για την ακρίβεια, είμαι γνωστή με το όνομα Ατλαντίς. Η οικογένειά μου λέει ότι δημιουργήθηκα στον πλανήτη Γη, όμως πατρίδα μου θεωρώ την Αφροδίτη, τον Κόκκινο Πλανήτη, όπου μεγάλωσα. Ανακαλώντας τις αναμνήσεις της παιδικής μου ηλικίας, καταλαβαίνω τώρα πως δεν εκτίμησα αυτά που είχα, όσο και όταν έπρεπε. Γι’αυτό άλλωστε και αποφάσισα, παρ’ότι ήταν επώδυνο, να αποκοπώ από την οικογένειά μου για να βρω την τύχη μου, να χαράξω το δικό μου μονοπάτι.

Ήταν αναπόφευκτο, έλεγε η Μητέρα-Ελ για να με δικαιολογήσει, όταν τους ανακοίνωσα την απόφασή μου. Η μικρή, μα θαυματουργή, μπάλα από συμπυκνωμένο φως, που μας ζέσταινε όσο κανένας άλλος στην οικογένεια, ήταν ίσως η μοναδική που με στήριζε. Όχι πως τα υπόλοιπα μέλη δε με αγαπούσαν, απλά δεν μπορούσαν να καταλάβουν σε βάθος τις νοητικές μου διεργασίες και τις εκρήξεις συναισθημάτων που συχνά-πυκνά με καταλάμβαναν. Γιατί, μπορεί να μοιάζαμε αρκετά στην εμφάνιση με τον Πατέρα-Πίθηκο, αλλά στην ουσία διαφέραμε όπως η Αφροδίτη με τον Άρη. Για να μην αναφέρω τον Πατέρα-Βασάλτη, που οι νοητικές του λειτουργίες ήταν πιο αργές κι από τις κινήσεις του πέτρινου σώματός του.

Και παρ’ότι τότε εκνευριζόμουν απίστευτα από την αταίριαστη ομάδα που σχημάτιζε η οικογένειά μου, τώρα μπορώ να πω με βεβαιότητα πως έχω νοσταλγήσει εκείνη την εποχή. Μου λείπει το σπίτι μας με τα τεράστια παράθυρα στην πεδιάδα Θαρσίς, μου λείπουν οι βόλτες στην παραλία κάτω από τα δυο φεγγάρια της Αφροδίτης, μου λείπει ακόμα κι εκείνη η παγωνιά που ανάγκαζε όλη την οικογένεια να κινείται σαν ένα συσσωμάτωμα, ενιαίο κι αδιαίρετο. Μόνο μέσα στο σπίτι είχαμε την ευχέρεια να μετακινούμαστε σαν μονάδες. Ίσως γι’αυτό κι εγώ, μικρή, απέφευγα τις συχνές εξόδους.

 

 

Η πρώτη φορά, που αποτόλμησα να βγω έξω μόνη μου, παρ’ότι απαγορευόταν, ήταν όταν είχα ήδη προ πολλού διανύσει την παιδική μου ηλικία και βρισκόμουν πλέον στο μάτι του κυκλώνα, γνωστό αλλιώς ως εφηβία. Για κάποιο λόγο, απροσδιόριστο τότε σε μένα, η θερμοκρασία μου είχε αυξηθεί υπερβολικά την ημέρα εκείνη. Έτσι, η παραμονή μου στο σπίτι είχε γίνει ανυπόφορη. Ευτυχώς (ή δυστυχώς), οι Γονείς ήταν απασχολημένοι με το νέο μέλος της οικογένειας, την Αδερφή-Αμοιβάδα, κι έτσι δεν κατάλαβαν την κρυφή έξοδό μου.

Τώρα που το σκέφτομαι, βέβαια, μου κάνει εντύπωση αυτό, καθώς, με το μυαλό μου νεφελωμένο, δεν πρέπει καν να πρόσεχα μήπως κάνω θόρυβο. Όπως και να έχει, κατάφερα να ξεμυτίσω χωρίς να με πάρουν είδηση και έφτασα ασυναίσθητα στο αγαπημένο μου μέρος. Μια μυστική κρυψώνα στην παραλία. Στάθηκα για λίγο εκεί όπου άρχιζε η κυραρχία της Βόρειας Θάλασσας και χάζεψα το είδωλό μου στην αρυτίδωτη επιφάνεια του νερού. Δεν ξέρω αν περίμενα να δω κάτι διαφορετικό. Η αντανάκλασή μου, όμως, παρέμενε σχεδόν ίδια. Καμιά μεγάλη αλλαγή.

Το πρόσωπό μου, πλαισιωμένο από ολόλευκα μαλλιά, έμοιαζε ακόμα παιδικό. Η μόνη διαφοροποίηση που παρατήρησα ήταν στο βλέμμα μου. Σαν να είχαν μεταμορφωθεί τα μάτια μου σε άστρα. Ή μάλλον, σα να βρίσκονταν στη θέση τους, τα φωτεινά, βιολετιά φεγγάρια της Αφροδίτης, η Αγάπη και η Ομορφιά. Πέρα απ’αυτό, δεν παρατήρησα κάποια άλλη διαφορά. Φυσικά, δεν θα μπορούσα να δω κάποια αλλαγή στο σώμα μου, αφού για να μπορέσει να επιβιώσει κάποιος άνθρωπος στον πλανήτη έπρεπε να είναι ντυμένος με εφτά τουλάχιστον στρώματα υφάσματος.

Σε μια παρόρμηση της στιγμής, άρχισα να τα αφαιρώ ένα-ένα από πάνω μου, μέχρι που έμεινα με ένα μόνο. Και τότε τις παρατήρησα. Πρώτα τις άγγιξα κι έπειτα τις χάζεψα στον ροζ καθρέφτη που σχημάτιζε το νερό. Είχαν μεγαλώσει και καμπύλωναν το λεπτό ύφασμα που τις κάλυπτε. Ναι, οι Πέτρες μου είχαν μεγαλώσει! Είχα αρχίσει να μεταμορφώνομαι στη γυναίκα που τόσο καιρό μου υποσχόταν η Μητέρα-Ελ. Η Πάνσοφη Μητέρα-Ελ... Άρχισα να αναπολώ ξαπλώνοντας στην παραλία, αφήνοντας το λευκό των μαλλιών μου να αναμειχθεί με την άλικη άμμο.

 

 

Η Μητέρα-Ελ ήταν μια δέσμη ελεύθερου φωτός πάρα πολλά χρόνια πριν. Ταξίδευε στο Σύμπαν από τις απαρχές της Νέας Εποχής, ίσως και ακόμη πιο πριν, και αν είχε μάτια, τότε αυτά θα είχαν δει πολλά. Μετά από ατέλειωτα, για τα ανθρώπινα δεδομένα, ταξίδια, αποφάσισε πώς είχε έρθει η ώρα να νοικοκυρευτεί. Η απόφασή της αυτή έγινε οριστική όταν, τυχαία, σε μια βόλτα της στη Γη, συνάντησε τον Πατέρα-Πίθηκο. Ένας λαός κοντά στον Ισημερινό ήταν έτοιμος να τον κάνει θυσία στο Θεό Ήλιο, μα η Μητέρα-Ελ επενέβη και τον έσωσε την τελευταία στιγμή. Από τότε δεν αποχωρίστηκαν ποτέ ξανά ο ένας τον άλλο. Αφού, λοιπόν, αγαπιόντουσαν τόσο πολύ, αποφάσισαν να ζήσουν στον Πλανήτη των Αγιστερών, όπου επιτρεπόταν η δημιουργία φαινομενικά παράταιρων οικογενειών. Τα υπόλοιπα ανήκουν στην ιστορία. Λίγο καιρό μετά την εγκατάστασή τους στην πεδιάδα Θαρσίς, ο Πατέρας-Βασάλτης συμπλήρωσε την απαραίτητη Τριάδα των Γονέων. Έτσι, είχαν πλέον το Δικαίωμα να υιοθετήσουν ένα Παιδί.

Εδώ θα πρέπει να επισημάνω πως η υιοθεσία είναι ο μόνος τρόπος απόκτησης Τέκνων στην Αφροδίτη. Κι αυτό, γιατί απαγορεύεται δια Νόμου των Αγιστερών, η οποιαδήποτε επαφή πέραν της απαραίτητης αγκαλιάς, για ευνόητους λόγους. Αφ’ενός, η αγκαλιά είναι απαραίτητη ως ο μόνος τρόπος για να διατηρούν τη θερμοκρασία τους σε βιώσιμα επίπεδα οι οργανισμοί του πλανήτη. Αφ’ετέρου, με τη σεξουαλική επαφή διακινδυνεύεται η γέννηση τερατόμορφων πλασμάτων, τα οποία θα μπορούσαν να αποδειχτούν επικίνδυνα για την ισορροπία όχι μόνο της Αφροδίτης, αλλά και ολόκληρης της Τριπλανητίας.

Η Αγνή και Αμόλυντη Αγάπη είναι ο βασικός Νόμος που διέπει την Κοινωνία των Αγιστερών, που γι’αυτόν ακριβώς το λόγο πήραν το όνομά τους. Έτσι, κανένα πλάσμα δε γεννιέται εκεί, οπότε οι περισσότεροι προέρχονται από άλλους πλανήτες, κυρίως από τη γειτόνισσα Γη. Ζυγωτά και νεογνά σε διάφορες φάσεις της ζωής τους, καθώς και κάθε λογής εγκαταλελειμμένα πλάσματα, καταφθάνουν και διατηρούνται στην Αφροδίτη, μέχρι να βρεθεί ανάδοχη οικογένεια. Στο Ηφαίστειο της Μέδουσας φυλάσσονται, που δεσπόζει στα αριστερά της πεδιάδας, όταν έχεις το βλέμμα προς τη Βόρεια Θάλασσα.

 

 

Ξάφνου, κάποια μακρινά βήματα με επανέφεραν στην πραγματικότητα. Πανικόβλητη, άνοιξα τα μάτια και ανασηκώθηκα, τινάζοντας την κοκκινωπή σκόνη από τα μαλλιά μου. Μπροστά μου πλέον δέσποζε ο πανύψηλος όγκος του ηφαιστείου, στα έγκατα του οποίου συνάντησα για πρώτη φορά την οικογένειά μου, ενώ από την αντίθετη κατεύθυνση είδα μια μοναχική σιλουέτα να με πλησιάζει. Παράξενο, πολύ παράξενο! Το καλό ήταν πως είχα κρυφτεί πίσω από μια πτυχή του εδάφους κι έτσι μόνο εγώ μπορούσα να μελετάω τις κινήσεις του άλλου πλάσματος. Κι όμως, με κάποιον τρόπο πρέπει να αντιλήφθηκε την παρουσία μου, γιατί τα βήματά του τον έφερναν όλο και πιο κοντά μου.

Ο Όλυμπος. Ο Όλυμπος ήταν. Αχ, ο Όλυμπος! Ο γιος των γειτόνων μας, με καταγωγή επίσης από τη Γη. Ο μοναδικός άνθρωπος που είχα γνωρίσει μέχρι τότε, γιατί γενικά δεν είμαστε και πολύ κοινωνικοί οι Αφροδίσιοι. Ο Όλυμπος, λοιπόν, με μεγάλες δρασκελιές είχε φτάσει πλέον στην κρυψώνα μου κι εγώ από τη σαστιμάρα μου δεν είχα προλάβει να ξαναφορέσω τις υπόλοιπες έξι στρώσεις της φορεσιάς μου. Αν και από τη ντροπή μου είχα ζεσταθεί τόσο, που δε μου ήταν απαραίτητες...

«Τί κάνεις εδ...;», άρχισε να μου λέει όταν το βλέμμα του καρφώθηκε πάνω στις Πέτρες μου. Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη φράση του, όταν το αναψοκοκκίνισμα στο πρόσωπό του τον έκανε να μοιάζει με τον ήλιου του μεσουρανίου. Όμοιος στο χρώμα, μα και στη ζέστη, που είχε αρχίσει να εξαπλώνεται και στο δικό μου κορμί. Το Μυστικό μου Φως, η Πηγή της Ζωής όπως το αποκαλούσε η Σοφή Μητέρα-Ελ, είχε αρχίσει να ρευστοποιείται από την υπερβολική, την πρωτόγνωρη θερμότητα. Σε αυτό βοηθούσε και ο Όλυμπος που ερχόταν όλο και πιο κοντά μου, προσπαθώντας να κρύψει την κοφτή του ανάσα και το, οικείο πλέον, λαμπύρισμα των ματιών του.

Σα να είχαμε συνεννοηθεί, αρχίσαμε ταυτόχρονα να ανταλλάσσουμε θερμότητα, ακουμπώντας δειλά-δειλά τα χείλη μας μεταξύ τους, μετά τις γλώσσες, ώσπου η θερμοκρασία μας έγινε φοβερά ενοχλητική. Πριν καλά-καλά το καταλάβω, τα εφτά στρώματα της ενδυμασίας του είχαν πάει να κάνουν παρέα στα έξι δικά μου, ενώ και αυτό που με κάλυπτε ακόμα, δεν άργησε καθόλου να τα συναντήσει.

Σε μια μικρή αναλαμπή που είχα μέσα σε όλον αυτό τον πυρετό, συνειδητοποίησα πως βρισκόμουν ξαπλωμένη πάνω στο πρόχειρο στρώμα των ρούχων μας, γυμνή. Κι όμως, δεν κρύωνα. Δεν κρύωνα καθόλου. Ο Όλυμπος βρισκόταν ξαπλωμένος από πάνω μου, χαϊδεύοντας το Φως και φιλώντας τις Πέτρες μου, ενώ στο μέρος όπου θα έπρεπε να είναι το δικό του Φως εκείνος είχε μια σκληρή, παλλόμενη Πέτρα. Καθώς εξερευνούσαμε κάθε σπιθαμή του κορμιού μας για πρώτη φορά, οι ανάσες μας γίνονταν όλο και πιο δυνατές, όλο και πιο κοφτές. Ώσπου η Πέτρα του ενώθηκε με το Φως μου και έλιωσε μέσα του και οι φωνές μας υψώθηκαν σφιχταγκαλιασμένες σε πρωτάκουστες, για τον πλανήτη, μελωδίες.

Κι αυτή ήταν μόνο η αρχή. Όσο περνούσε ο καιρός, όλο και περισσότερο αποζητούσε ο ένας τη συντροφιά του άλλου. Όλο και πιο πυκνές γίνονταν οι συναντήσεις στην Κρυφή μας Φωλιά. Όλο και πιο πολύ θέριευαν τα συναισθήματα μέσα μου, μέσα του. Όλο και περισσότερο διαρκούσαν οι ερωτικές μας περιπτύξεις, στο μέρος αυτό, όπου το έδαφος είχε γίνει ακόμη πιο κόκκινο, από το αίμα μου της πρώτης φοράς. Μάρτυς του έρωτά μας ήταν μονάχα η απέραντη Βόρεια Θάλασσα.

Μέχρι που έγινε και κάποιος άλλος, μάρτυρας της ανυπακοής μας στο Νόμο. Δε μας αποκάλυψαν ποτέ ποιος μας πρόδωσε, αλλά στο μυαλό μου έχει χαραχθεί η εικόνα της Μέδουσας. Αυτής που περιποιείται τα γήινα μικρά ανθρωπάκια μέχρι να βρεθεί μια ανάδοχη οικογένεια να τα αναλάβει. Αυτής που περιποιήθηκε και μένα μέχρι να με παραδώσει στην προστασία της Μητέρας-Ελ.

 

 

Τότε αναρωτιόμουν γιατί το έκανε. Πλέον, έχω συμβιβαστεί με τη μοίρα μου, έχω συμφιλιωθεί με τις επιλογές μου. Είναι το μόνο που μπορώ να κάνω, εφ’όσον δεν μπορώ να τις αλλάξω. Κι έτσι, έχω καταντήσει μια ζωντανή-νεκρή, που υπάρχει μόνο για να ικανοποιεί τις αρρωστημένες ορέξεις των υπόλοιπων κατοίκων του αφιλόξενου Άρη. Και, το χειρότερο απ’όλα, τις δικές της, τις δικές μου.

Πώς κατάντησα έτσι; Μπορεί να ρίχνω τις ευθύνες σε όλους τους άλλους, στη Μέδουσα, στους Αρειανούς, στον Όλυμπο πρωτίστως, αλλά βαθιά μέσα μου ξέρω πως μοναδική υπαίτια της βρόμας που με έχει κατακλύσει είμαι εγώ. Ναι, μπορεί η Μέδουσα να ειδοποίησε τους Αγιστερούς και τις οικογένειές μας για τα κατορθώματά μας. Μπορεί οι Αγιστεροί να μας έθεσαν δύο επιλογές: να συνεχίσουμε τη ζωή στην Αφροδίτη χωρίς άλλο σεξ ή να ξεκινήσουμε μια έκλυτη ζωή στον Άρη. Και μπορεί ο Όλυμπος να ενέδωσε στις πιέσεις της οικογένειάς του να μείνει στην Αφροδίτη, ενώ η Μητέρα-Ελ με ξεπροβόδιζε με τη διάσημη φράση «Ήταν αναπόφευκτο». Ωστόσο, δική μου ήταν η επιλογή να έρθω εδώ, δική μου ήταν και να μείνω. Κι ας αναρωτιέμαι πλέον πώς δεν το έβαλα στα πόδια με το που πάτησα στον πανάθλιο αυτό πλανήτη.

 

 

Θυμάμαι σαν να ήταν χθες (που δε θα απείχε και πολύ από την αλήθεια, βέβαια, με τα εδώ δεδομένα) την καταραμένη στιγμή που πρωτοπάτησα στον αιμοδιψή Άρη, τον Πλανήτη των Σεξιών. Εδώ τα μερόνυχτα κυλούν τόσο βασανιστικά αργά που το μόνο που μπορούν να κάνουν οι κάτοικοι για να σπάσουν την ανία τους είναι το σεξ. Σεξ όχι σώμα με σώμα, μα με διάφορους άλλους τρόπους, άγνωστους μέχρι τότε σε μένα. Σεξ που μου προκαλούσε ακόμα περισσότερη ζέστη, ακόμα μεγαλύτερη δυσφορία. Αυτά, βέβαια, στην αρχή, πριν γίνω ένα με τους κατάπτυστους κατοίκους αυτού του πλανήτη. Τώρα πια, δεν το αποζητώ με τη θέρμη που το ζητούσα στην Αφροδίτη, δε νιώθω, μονάχα ικανοποιώ τις επίμονες, αρρωστημένες ορέξεις μου, πεισματικά, με μια μηχανική, θα έλεγα, διαδικασία.

Στις αρχές, οι ερωτήσεις αυτές με παραξένευαν και τις θεωρούσα ανούσιες, μέχρι που έμαθα πια να απαντάω σε όλους τους επίδοξους εραστές, με τις ίδιες εκφράσεις, τις ίδιες λέξεις, όπως ένας ηθοποιός που έχει μάθει το ρόλο του. Σπάνια αλλάζει το μοτίβο της διαδικτυακής συζήτησης.

Πώς σε λένε;

Ατλαντίδα.

Ωραίο όνομα. Από;

Αφροδίτη.

Αφροδισιακή δηλαδή!

Όχι, Αφροδίσια.

Ό,τι πεις... Ηλικία;

6078 ημέρες Αφροδίτης και 6 ημέρες Άρη.

Σε μέρες Άρη; (Φανερά εκνευρισμένος.)

21 έτη Γης, 31 ημέρες Άρη. Ευχαριστημένος;

Ναι. Εμφάνιση;

Ύψος 1.72 m, βάρος 52 κιλά, λευκά μαλλιά και βιολετί μάτια.

Για πάμε άλλη μία τα δυο πρώτα.

Ύψος ταβανιού αποθήκης, βάρος προμήθειας ρυζιού για δυο μέρες Άρη.

Μια χαρά. Έρχομαι, είσαι έτοιμη;

Ναι.

Το βάρος που με πλακώνει πολλαπλασιάζεται με κάθε θετική μου απάντηση. Μόνο που δεν προλαβαίνω να το συλλογιστώ πολύ, καθώς η μορφή του εκάστοτε αρσενικού, ενίοτε και ερμαφρόδιτου ή θυληκού, ξεπετάγεται μέσα από την οθόνη του προηγμένου υπολογιστή μου. Και την επόμενη στιγμή βρίσκομαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι, παρασυρμένη από το λαχανιασμένο, πλασματικό εραστή μου. Οι ίδιες κινήσεις, οι ίδιες εκφράσεις, τα ίδια λόγια, τα ίδια βογκητά. Κάθε φορά. Χωρίς κανένα νόημα, χωρίς κανένα συναίσθημα. Φυσικά, ποτέ δε φεύγουν παραπονεμένοι. Τους περιποιούμαι πάντα με τον τρόπο μου. Παίρνουν αυτό που θέλουν και με αφήνουν να βουλιάζω ολοένα και πιο βαθιά στο βούρκο που έχει κατακλύσει την ψυχή μου.

Κάθε χτύπημα στα σωθικά μου κι ένα χτύπημα στην καρδιά μου. Κάθε τράβηγμα των μαλλιών μου, αποψίλωση των τελευταίων ψηγμάτων ζωντάνιας που μου έχουν απομείνει. Κάθε βρισιά, του πνεύματός μου αφανισμός. Κάθε οργασμός, της ψυχής μου καταποντισμός. Καθένας που περνάει από το σώμα μου, παίρνει και λίγη από τη μυρωδιά του. Άραγε μου έχει μείνει πια καθόλου;

 

 

Μυρίζεις γιασεμί, ορχιδέα και τριαντάφυλλο, μου είχε πει κάποτε ένας Άνθρωπος ρομαντικός, για τα δεδομένα των Αρειανών και όχι μόνο.

Τί είναι αυτά; τον είχα ρωτήσει.

Είναι λουλούδια, που μυρίζουν πολύ όμορφα. Είχα να μυρίσω το άρωμά τους από τότε που έφυγα από την πατρίδα μου, τη Γη. Αν πας ποτέ εκεί, να τα μυρίσεις οπωσδήποτε!

Είχαμε μείνει, θυμάμαι, ξαπλωμένοι, αγκαλιασμένοι μετά την πράξη, διατηρώντας τη γλυκύτητα της επαφής των σωμάτων μας, του πλασματικού δικού του, του πραγματικού δικού μου. Ο Φαγιούμ ήταν ο μόνος που μου ξύπνησε, κατά κάποιο τρόπο, τα συναισθήματα που είχα νιώσει για τον Όλυμπο. Η κατάληξή μας, όμως, ήταν εξ’ίσου άδοξη. Δε θα μπορούσε κιόλας να γίνει διαφορετικά, καθώς οι Σεξιοί παρακολουθούσαν τα συστήματα επισταμένα, με ιδιαίτερο ζήλο. Επομένως, δεν άργησαν να ανακαλύψουν τις υπερβολικά συχνές επισκέψεις του ενός στο σπίτι του άλλου και την ολοένα αυξανόμενη διάρκειά τους. Με συνοπτικές, λοιπόν, διαδικασίες διέκοψαν τη σύνδεση των υπολογιστών μας, κάνοντας φαινομενικά αδύνατη την οποιαδήποτε επικοινωνία μεταξύ μας.

Όμως εμείς δεν το βάλαμε κάτω, στέλναμε μηνύματα μέσω τρίτων, ως και στο σπίτι ένος κοινού γνωστού μας καταφέραμε να ξεκλέψουμε λίγο χρόνο μαζί, οι δυο μας. Η Κυβέρνηση των Σεξιών, όμως, δεν είναι απ’αυτές που ξεγελιούνται εύκολα. Και ο Νόμος τους, ο Νόμος που απαγορεύει την παραμικρή ένδειξη Αγάπης, Φροντίδας ή Στοργής, δεν μπορούσε παρά να τηρηθεί κατά γράμμα. Έτσι, για να αποτρέψει τη διατήρηση του ειδυλλίου μας, η Κυβέρνηση αποφάσισε να εξορίσει κάποιον από τους δυο μας. Αυτή τη φορά, αυτός που έφυγε ήταν εκείνος, αφήνοντάς με ακόμα πιο μόνη κι ακόμα πιο έρημη από πριν.

 

 

Για να είμαι ειλικρινής, δεν είναι η μοναξιά αυτό που με φοβίζει περισσότερο. Πιο πολύ τρέμω την επαφή με τους άλλους κατοίκους του Άρη, κάτι που όσο και να το θέλω, δεν μπορώ δυστυχώς να αποφύγω. Νόμος των Σεξιών κι αυτός, που επιβάλλει την πραγματοποίηση συνουσίας τουλάχιστον 243 φορές μέσα στην ημέρα. Άνω όριο δεν υπάρχει, φυσικά, και όσο περισσότερες φορές γίνεται, τόσο το καλύτερο. Ας είναι. Προσπαθώ να μην πέφτω χαμηλότερα από το κάτω όριο, για να μην τραβήξω ξανά την προσοχή της Κυβέρνησης. Συνήθως το καταφέρνω. Κάποιες φορές, όμως, θέλω απλώς να ξεκλέψω λίγο χρόνο με τον εαυτό μου.

Τις στιγμές αυτές που βρίσκομαι μόνη στο πολυχρησιμοποιημένο μου κρεβάτι, νιώθω να ξαναγεννιέμαι, να αποκτώ λίγη από τη χαμένη λάμψη των μαλλιών μου, λίγο από το χρώμα των ματιών μου, λίγο από το άρωμα του σώματός μου. Τις στιγμές αυτές βυθίζομαι στην απόλυτη ηδονή που πλέον μόνο εγώ ξέρω να μου προσφέρω. Όταν περνάω τα ακροδάχτυλά μου απαλά σε όλη την έκταση του κορμιού μου, στις Πέτρες που οι αρσενικοί δεν ξέρουν να εκτιμήσουν όπως πρέπει, στο Φως μου που έχει γίνει τόσο χλωμό από τη συνεχή εκμετάλλευση, τότε νιώθω την έξαψη που μου είχε προκαλέσει αρχικά η μετακόμισή μου εδώ.

Ξανανιώθω την έκπληξη της πρώτης φοράς που ξάπλωσα σε τούτο εδώ ακριβώς το κρεβάτι. Τότε που ένιωσα κάτι να κινείται, κάτι να πάλλεται κάτω από το στρώμα. Και ξαφνικά, να σου, πετάχτηκαν, θαρρείς από το πουθενά, δύο, πέντε, οκτώ πλοκάμια. Πλοκάμια όχι επικίνδυνα, μα πλοκάμια που προκαλούν την ηδονή στον κάτοχο του κρεβατιού. Παντού τρυπώνουν τα άτιμα, και προσφέρουν ευχαρίστηση σε ό,τι αγγίζουν. Σημεία που κανείς δε θα θεωρούσε ευαίσθητα, πίσω από τ’αυτιά, κατά μήκος των πλευρών από τους γοφούς μέχρι πάνω, μέχρι εκεί που ξεκινούν τα Πέτρινα βουναλάκια. Πίσω απ’τα γόνατα, στον αυχένα, κατά μήκος της σπονδυλικής στήλης...

Ένα από τα ελάχιστα καλά που προσφέρει η Κυβέρνηση των Σεξιών στους υπηκόους της. Ο Πωλ μου... Το λατρεμένο, οχτάποδο κρεβάτι μου! Αν δεν ήταν αυτός, θα είχα ήδη χάσει τον εαυτό μου.

 

***

Αυτό ήταν! Δε θα μείνω ούτε μια μέρα ακόμα εδώ! Όχι μέρα Άρη, ούτε καν ημέρα Γης. Το σημερινό (εξακολουθώ να λειτουργώ με βάση τις μέρες της Αφροδίτης) όχι απλά ξεχείλισε το ποτήρι, αλλά ξεπέρασε κάθε όριό μου!

Ήταν μια από τις συνήθεις συζητήσεις που κατέληξε με το γνωστό τρόπο. Ο επίδοξος εραστής αυτή τη φορά ήταν ένα κακάσχημο πλάσμα. Με έξι πλοκάμια στη θέση των μαλλιών, δηλητηριώδη, επικίνδυνα. Με τεράστια, χοντρά χειλή που κολλούσαν σα βεντούζα πάνω μου, στερώντας μου τις ελάχιστες ανάσες καθαρού αέρα που διοχέτευε το κλιματιστικό στο δωμάτιο. Με έξι μικρά, πυρετώδη, σατανικά μάτια, σαν μαύρες τρύπες, βουτηγμένα θαρρείς στο καζάνι της ακολασίας.

Δεν μπορούσα να ξεφύγω από την αρρωστημένη ανάσα του. Τα τρία από τα έξι δυνατά χέρια του είχαν ακινητοποιήσει το λεπτεπίλεπτο κορμί μου, ενώ τα υπόλοιπα πασπάτευαν ό,τι έβρισκαν πρόχειρο. Ταυτόχρονα, το όργανό του, ορθωμένο ανάμεσα στα πόδια του, έσκαβε στη σάρκα μου ματωμένο πέρασμα, ξεσκίζοντας τα σωθικά μου. Τα ουρλιαχτά μου ήταν αληθινά αυτή τη φορά. Ουρλιαχτά τρόμου, πόνου, όχι ηδονής. Και τη στιγμή που με ένα δυνατό χτύπημα, τέλειωσε ορμητικά μέσα μου, ήρθε το επόμενο χτύπημα ακόμα πιο οδυνηρό από το προηγούμενο.

Τα μάτια σου δεν είναι βιολετί! Μου είπες ψέματα!

Καθώς πάλευα να ελευθερωθώ από το άγριο κράτημά του, προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου πως έλεγε ψέματα.

Τα μάτια μου είναι βιολετί. Τα μάτια μου είναι βιολετί, σκεφτόμουν πεισματικά.

Πρέπει να φύγεις. Σε λίγο θα έρθουν οι προμήθειες της ημέρας, κατάφερα να ψελλίσω για να τον ξεφορτωθώ μια ώρα αρχύτερα.

Όμως, τελικά είχε δίκιο. Τα μάτια μου έχουν πια ξεπλυθεί σχεδόν εντελώς. Τόσο, που ελάχιστα ξεχωρίζει ένα αδιόρατο γκριζωπό χρώμα στην ίριδα, σε σύγκριση με το λευκό του επιπεφυκότα. Όσο για την ανάσα μου; Δε μυρίζει πια γιασεμί, ορχιδέα και τριαντάφυλλο, μα δυσωδία και σαπίλα.

 

***

Μπορεί τελικά να χρειάστηκε να περιμένω λίγο περισσότερο, αλλά τελικά τα κατάφερα! Είμαι ελεύθερη! Βρίσκομαι πλέον στην πλανήτη Γη, απ’όπου ξεκίνησα για να καταλήξω και πάλι εδώ. Λίγο καιρό αφ’ότου έπιασα εντελώς πάτο, βγήκε μια νέα διακύρηξη από τις Κυβερνήσεις της Τριπλανητίας, εκατομμύρια γήινα έτη μετά την πρώτη. Έτσι, επιτρέπεται πλέον η ελεύθερη διακίνηση των υπηκόων ανά την επικράτεια. Φυσικά, ήμουν από τους πρώτους που δήλωσαν την επιθυμία να μεταβούν στη Γη, δικαιοδοσία των ισορροπημένων Ερωτώων. Πραγματοποιήθηκε, λοιπόν, για πρώτη φορά στα χρονικά, ένα μαζικό κύμα μετανάστευσης στον Πράσινο Πλανήτη, όπου Νόμος είναι ο Πνευματικός και Σωματικός Έρωτας.

Οποία απόλαυσις σε τούτον εδώ τον πλανήτη! Νιώθω πλέον ότι βρίσκομαι σπίτι μου! Πράγματι είμαι, περιτριγυρισμένη από το λαό μου, που με εκτιμά και με λατρεύει, που έδωσε το όνομά μου στην Πόλη μας, την Ατλαντίδα. Το μόνο που σκιάζει εν μέρει την ευτυχία μου είναι ο χαμός του Ολύμπου στο Ηφαίστειο της Μέδουσας, που πλέον άλλαξε ονομασία προς τιμήν του. Αλλά ο Φαγιούμ φροντίζει να με κάνει να ξεχνιέμαι, γεμίζοντας το σπίτι μου με μπουκέτα από γιασεμιά, ορχιδέες και τριαντάφυλλα. Ακόμα κι όταν είναι απασχολημένος με τα ζητήματα της δικής του Πόλης...

[Eugenia Rose]

Πολύ μου άρεσε,

γιατί πέρα από το σεξ, πέρα από τους εξωγήινους, έχει πολύ ωραία αφήγηση. Δεν ήταν σαν να διάβαζα διήγημα αλλά σαν να πήγα ταξιδάκι κάπου λίγο πιο εξωτικά… Σαν να ανανεώθηκα βρε παιδί μου, να άλλαξα παραστάσεις. Γράψε και τίποτα για τα τοπία του ζαφειρένιου Ουρανού, του σκοτεινού Κρόνου, του μαγευτικού Ερμή, να ευχαριστηθούμε και εμείς οι κοσμοπολίτες! Πραγματικά ξεχώρισε πιστεύω.

 

 

 

[Mesmer]

Λοιπόν, Έλενα, ενδιαφέρουσα η ιστορία σου. Ο τρόπος γραφής σου είχε μια αμεσότητα που μου περνούσε αβίαστα όλους τους προβληματισμούς, τις ανησυχίες και τις αλλαγές συμπεριφοράς της ηρωίδας σου, και με έκανε να ξεχάσω την αντίθεσή μου για έναν διαχωρισμό πλανητικής αποίκισης, αποκλειστικά και μόνο από τις σεξουαλικές/ερωτικές προτιμήσεις, ο οποίος, φαντάζομαι, είναι καθαρά συμβολικός στην ιστορία σου. Αν και βρήκα τον συγκεκριμένο διαχωρισμό αρκετά ενδιαφέρων. Γενικά, όση ώρα διάβαζα, είχα την αίσθηση ότι ενώ έγραφες ΕΦ ήταν σαν να έγραφες Φάντασυ -αν μπορώ να πω κάτι τέτοιο- κι ήταν κάτι που μου άρεσε.

 

Πετυχημένα τα ονόματα των Ποιμενικών Ομάδων. Έδωσαν και μια εύθυμη νότα στην ιστορία. Πετυχημένος και ο Πωλ.

 

Αρχικά με μπέρδεψε αυτή η αλλαγή στα ονόματα των πλανητών, αλλά μπήκα στο νόημα γρήγορα. Δεν θα μπω σε τεχνικές λεπτομέρειες που να αφορούν την εφικτή ή όχι αποίκηση των πλανητών, επειδή βρίσκω ότι είναι παράταιρες με το ύφος της ιστορίας σου. Υπήρξαν μερικά παράξενα πλάσματα στην ιστορία, για το οποία θα ήθελα να μάθω πώς βρέθηκαν εκεί -είναι εξωγήινοι, είναι στάδια εξέλιξης;- καθαρά για λόγους προσωπικής περιέργειας κι όχι επειδή παίζουν κάποιον σημαντικό ρόλο.

 

Καλή επιτυχία!

 

 

[DinoHajiyorgi]

Έξοχο. Είναι ευφάνταστο, παραμυθένιο και τρυφερό, είναι επιστημονική φαντασία, και εντός, πολύ εντός θέματος. Γιατί έχει και παραέχει σεξ, και πρωτοτυπεί αναπάντεχα στην περιγραφή του, χαρίζοντας του μοναδική ομορφιά. Με μάγεψε, με συγκίνησε, με κέρδισε.

[Stanley]

Ελενα, αυτή ήταν μια καλή ιστορία, σίγουρα καλογραμμένη και ρέουσα, ευχάριστη και ταξιδιάρικη. Συμφωνώ με τον Αγγελο ότι είχε μια fanatsy νότα, καθόλου κακό, ενώ η μεγάλη της κλίμακα, με όλους αυτούς τους πλανήτες και τα περάσματα, της δίνει έναν πιο βαρυσήμαντο τόνο. Τα βάσανα της ηρωίδας ήταν πικρά και με άγγιξαν, αν και πρέπει να ομολογήσω ότι ώρες ώρες έπαιρναν έναν βεβιασμένο και σχηματικό χαρακτήρα, για τα δικά μου γούστα. Οι παρατηρήσεις που έχω να κάνω είναι οι εξής:

 

Στην αρχή ειδικά, κάνεις κατάχρηση των σημείων στίξης. Τόσα πολλά αποσιωπητικά δεν χρειάζονται στο κείμενο και το κάνουν να φαίνεται φτιαχτό, τουλάχιστον όταν δεν έχουμε διάλογο αλλά αφήγηση.

 

Μου άρεσε πολύ η περιγραφή της ενότητας της οικογένειας στην δεύτερη παράγραφο, ήταν μια όμορφη στιγμή.

 

΄΄άλικα, βολετιά,σολωμί΄΄. Ε, τόσα πολλά περίεργα χρώματα όχι φορτώνουν το κείμενο, αλλά του δίνουν μια επιτήδευση που δεν του χρειαζόταν.

 

΄΄θα έπρεπε να είναιτο δικό του Φως εκείνος είχε μια σκληρή, παλλόμενη Πέτρα΄΄. Εδώ λες πέτρα το πέος, ενώ λες πέτρες και το στήθος.

 

΄΄Ύψος 1.72 m,βάρος 52 κιλά, λευκά μαλλιά και βιολετί μάτια.

Για πάμε άλλη μία τα δυο πρώτα.

Ύψος ταβανιού αποθήκης, βάρος προμήθειας ρυζιούγια δυο μέρες Άρη.΄΄ Μου άρεσε αυτό!

 

΄΄Κάθε βρισιά, του πνεύματός μου αφανισμός. ΄΄ Αυτό, μαζί με κανα δυο άλλα στοιχεία, ήταν παράταιρο και δεν μου χτύπησε καλά. Οπως και το ΄΄Οποία απόλαυσις΄΄.

 

Η φάση με το χταπόδι μου θύμισε γιαπωνέζικο χεντάι, ωστόσο δεν μου άρεσε. Ειδικά το όνομα που του έδωσες, στη συγκεκριμένη ιστορία, έδωσε μια χροιά που δεν ταίριαζε, για μένα.

Μου άρεσε όλο αυτό το παιχνίδι με τα ονόματα και τις ιδιότητες. Το εξέλαβα σαν ένα συμβολισμό για τα στοιχεία του Σύμπαντος και την εξέλιξη του Κόσμου. Δεν θεωρώ όμως ότι χρειαζόταν να βάλεις π.χ υπολογιστές για να δείξεις το μέλλον(παρελθόν). Για την ακρίβεια, είναι μάλλον απίθανο να είχαν ίδια μηχανήματα και όργανα με τα δικά μας σήμερα, μιας και η εξέλιξη έχει μοναδικό και αμφιμονοσήμαντο δρόμο.

 

Το μεγαλύτερο θέμα μου είναι με το τέλος, που ήρθε ΄΄ως από μηχανής θεός΄΄, σαν παραγγελιά. Ηταν πολύ βολικό, αλλά οκ. Δεν κατάλαβα όμως για ποιο λόγο λατρεύτηκε έτσι η Ατλαντίδα μόλις γύρισε στην Γη.

 

Αυτά από μένα.Καλή σου επιτυχία!

 

 

 

 

[wordsmith]

Τρελαίνομαι για ουτοπίες και εξωτικούς κόσμους και εδώ γίνεται χαμός! Κοινωνίες, νόμοι, διαφορετικά σχήματα οικογένειας και ανατροφής παιδιών, άλλοι πλανήτες, άλλες φυλές, you name it! Με έκανε να ταξιδέψω και να ονειρευτώ και μπράβο για την τεράστια δόση φαντασίας, αν και μάλλον κρατιόσουνα με τα δόντια για να μη γράψεις φάντασυ. Δεν πειράζει, το έσωσες με τους εξωγήινους. Άλλο ένα θετικό είναι ότι βλέπω αισθητή βελτίωση σε σχέση με τον προηγούμενο διαγωνισμό στη "φλυαρία" της γραφής σου. Εδώ καθόλου δεν είχα την εντύπωση ότι οι λέξεις περισσεύουν.

Αλλά θα πρέπει να σου επισημάνω και ένα ελάττωμα: show, don't tell. Πρέπει να δείχνεις, όχι να λες, τι συμβαίνει στην ιστορία σου και να αφήνεις τον αναγνώστη να τα μαντέψει, όχι να του τα πετάς στα μούτρα τόσο ευθέως. Δεν είναι βλάκας. Σε πολλά σημεία η Ατλαντίδα μιλάει με λέξεις υπερβολικά λόγιες, που δίνουν ακριβή ορισμό του τι συμβαίνει, περιγράφουν, δηλαδή τα γεγονότα όπως θα τα περιέγραφε ένας επιστήμονας. Αυτό να το αποφεύγεις - δε γράφεις δοκίμιο, ούτε άρθρο, αλλά λογοτεχνία. Δεν ξέρω αν θα σε βοηθήσει ένας άλλος ορισμός εκτός από το show, don't tell, αλλά εγώ θα το έλεγα "αν κάποιος θελήσει να διηγηθεί την ιστορία σου στα γρήγορα, με δυο λόγια, αυτά τα δυο λόγια να ΜΗΝ υπάρχουν μέσα στο κείμενό σου".

 

Ευχαριστώ για το διαπλανητικό ταξίδι και καλή επιτυχία!

[Oceanborn]

Είναι με το χέρι στην καρδιά η καλύτερη ιστορία που έχω διαβάσει ως τώρα Lady Nina. Φταίει η εμμονή μου με τα πολιτικά πράγματα, με τον ρομαντισμό, με τον ρεαλισμό... Είχε τα πάντα. Όσα δηλαδή για μένα συνιστούν έναν αληθινό κόσμο. Συγχαρητήρια! Εύχομαι να σκίσεις

[SpirosK]

Πολύ συμπαθητικό παραμυθάκι με μια νότα Hentai.... ωραίο ήταν σε γενικές γραμμές (μερικά κόμματα εδώ και εκεί και κάτι άλλα ψιλά "δε με χάλασαν"). Αυτά.

[Lady Nina]

Ε, δεν άντεξα! :tongue:

Μα, ρε παιδιά, "Hentai"; Ναι, εκεί ανέτρεξα για να καταλάβω τί εννοείτε...! Και κατάλαβα και πού αναφέρεστε!

Ωστόσο, ΔΕΝ εμπνεύστηκα από εκεί, καθώς - όπως καταλάβατε - δεν ήξερα καν την ύπαρξή του... (Οι παύλες δωρεά του Λευτέρη! ;) )

 

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια!

 

(Καθώς δεν αποκαλύπτω κάτι για την ιστορία, δεν πιστεύω να υπάρχει θέμα που σχολίασα. )

[Big Fat Pig]

Εντυπωσιακή αλλαγή, προς το πολύ καλύτερο!

[+]

Λοιπόν... Δε ξέρω πως να το στο πω χωρίς να το πάρεις στραβά αλλά η ιστορία αυτή είχε μια αφέλεια και μια φρεσκάδα μαζί. Δηλαδή, αφέλεια γιατί διάβασα το κείμενο με τον τρόπο που θα διάβαζα ένα κομάτι από την μυθολογία μίας φυλής των άστρων. Ενός θρύλου του γαλαξία. Αυτό, και η φρεσκάδα της ηρωίδας το κάνει αρκετά γνήσιο.

 

Υπό αυτό το πρίσμα, δε ξέρω πώς να σχολιάσω περισσότερο. Ετσι κι αλλιώς, έχεις ήδη πάρει κάποια, πιο αναλυτικά από το δικό μου, σχόλια με τα οποία σε γενικές γραμμές συμφωνώ.

 

Εκτός από ένα δυό πράγματα.

[-]

 

 

[...]Κυβέρνηση των Σεξιών[...]Κυβέρνηση των Ερωτώων[...]Κυβέρνηση των Αγιστερών[...]

Αυτό με χάλασε. Το λογοπαίγνιο είναι ξένο με το ύφος του κειμένου. Επιπλέον συνιστά αυτομάτως (θέλεις δε θέλεις) πολιτικό σχόλιο και μάλιστα άστοχο. Για ποιό λόγο; (Δηλαδή ξέρω, το είπες στα αρχικά σου σχόλια. Απλά λέω.)

 

 

 

Ένα άλλο που ξένισε, αλλά δεν παίρνω και όρκο, είναι ο διάλογος. Δηλαδή, έξυπνες είναι οι ατάκες αλλά δεν πολυψήθηκα ότι ανήκουν στην ηρωίδα και ειδικά εν μέσω του "ζοριού" που τραβάει.

 

Γενικά, η εντύπωση που μου έμεινε είναι πολύ καλή.

 

 

Καλή επιτυχία.

[Διγέλαδος]

Πανέμορφο και γλαφυρό κείμενο. Για μένα μέχρι τώρα ότι καλύτερο έχεις γράψει. Όπως είπαν και τα παιδιά, αυτό το δίηγημα έχει ότι χρειάζεται για να ονομαστεί Επ. Φαντασία. Από πολιτικο-κοινωνικές αναλύσεις των κόσμων μέχρι και σεξ με εξωγήινους. Τι άλλο να θέλει κανείς; Μ' άρεσε πόλυ η αντίθεση των τριών κόσμων. Και πάνω απ' όλα μ' άρεσε η περιγραφή της σκηνής Σεξ. Άνετα μπορεί να διαβαστεί και από παιδί.

 

Στη μόνη πρόταση που μπερδεύτηκα είναι αυτή: "το μόνο που τα καθιστά υποφερτά είναι η επίπλωση" Επειδή διάβασα για επίπλωση νόμιζα ότι μιλούσες για καθιστικά κι όχι για το ρήμα (χαχα i know)

 

Επίσης το τέλος για μένα ήταν κάπως βιαστικό. Είναι πιστευτός ο κόσμος της Γης, αλλά θα ήθελα να υπήρχε ένας πιο ομαλός τρόπος μετάβασης σε αυτόν. Για παράδειγμα έγινε ολόκληρο σκηνικό για να πάει από την Αφροδίτη στον Άρη η ηρωίδα, δεν θα έπρεπε να γίνει κάτι ανάλογο για να πάει και στη Γη;

 

Επίσης θέλω να πω, ότι μ' άρεσαν πολύ τα ονόματα που έδωσες. Έδωσες έναν ελληνικό τόνο και θεωρώ έπαιξες καλά με τις έννοιες τους. Το όνομα "Πωλ" ήταν σαν να κλείνεις και το μάτι στους ποδοσφαιρόφιλους χαχα. Πάντως μπορεί να θυμίζει λίγο χεντάι όπως λένε τα παιδιά, αλλά εγώ δεν το είδα έτσι. Το είδα σαν ένα πλάσμα που εσύ δημιουργησες και μάλιστα πολύ ταιριαχτό στον κόσμο που έφτιαξες.

 

Congratulations!!!

[dagoncult]

Με βάση τον τίτλο περίμενα κάτι σαν Ε.Φ. γκλάμουρ road-movie με σποραδικό γκανγκστεριλίκι, αλλά ήταν τελικά σε εντελώς διαφορετικούς ρυθμούς . Ωραίος τίτλος.

 

Το εισαγωγικό απόσπασμα από τη διακύρηξη λειτούργησε σε μένα πολύ καλα και με έκανε να θέλω να δω οπωσδήποτε τι θα γίνει παρακάτω.

 

Στο τμήμα του Άρη (που δίνει έντονους εφ τόνους) έπεσε κάπως η ένταση, μου φάνηκε ότι έγινε πολύ ενδοσκοπικό.

 

Σαν γενικότερη αίσθηση μου άφησε κάτι που δεν είμαι σίγουρος ότι μπορώ να το εξηγήσω. Είναι κάτι ανάμεσα σε ‘πολύ γυναικείο(όπως έγραψε κάπου αλλού ο aScannerDarkly)-πολύ ραφιναρισμένο’. Ίσως να ήθελα λιγότερη απ’ αυτήν την αίσθηση, αλλά τούτο είναι προσωπικό γούστο. Πιο συγκεκριμένα δεν είμαι σίγουρος αν έχει να κάνει με αυτά που λέει η ηρωίδα ή αν είναι κάτι σχετικό με τις σκέψεις της, αλλά να δυο παραδείγματα:

 

Για αυτά που λέει η πρωταγωνίστρια: «Το Μυστικό μου Φως, η Πηγή της Ζωής όπως το αποκαλούσε…»

Για αυτά που σκέφτεται: «Παίρνουν αυτό που θέλουν και με αφήνουν να βουλιάζω… (ως) …Άραγε μου έχει μείνει πια καθόλου;»).

 

 

 

 

«Ο Πωλ μου... Το λατρεμένο, οχτάποδο κρεβάτι μου!»

-Ο… Πωλ, έτσι;

 

«Το μόνο που σκιάζει εν μέρει την ευτυχία μου είναι ο χαμός του Ολύμπου στο Ηφαίστειο της Μέδουσας, που πλέον άλλαξε ονομασία προς τιμήν του.»

-Αυτό παίζει και να είναι κάποιο καμουφλαρισμένο πραγματικό αστρονομικό φαινόμενο/συμβάν (όπως πχ η σύγκρουση του Shoemaker-Levy 9 στο Δία ή κάτι τέτοιο);

 

[Mesmer]

 

«Το μόνο που σκιάζει εν μέρει την ευτυχία μου είναι ο χαμός του Ολύμπου στο Ηφαίστειο της Μέδουσας, που πλέον άλλαξε ονομασία προς τιμήν του.»

-Αυτό παίζει και να είναι κάποιο καμουφλαρισμένο πραγματικό αστρονομικό φαινόμενο/συμβάν (όπως πχ η σύγκρουση του Shoemaker-Levy 9 στο Δία ή κάτι τέτοιο);

 

 

 

Το όρος Όλυμπος (Olympus Mons) είναι το μεγαλύτερο βουνό στο ηλιακό σύστημα και βρίσκεται στον Άρη.

 

 

[dagoncult]

ωραίος τσίαρς

 

Πωπω... πρέπει να είναι πάρα πολύ μεγάλο

[Διγέλαδος]

ωραίος τσίαρς

 

Πωπω... πρέπει να είναι πάρα πολύ μεγάλο

 

 

Άρα είχε κάνει και την έρευνά της πριν το γράψει η Lady.

 

μπράβο!!

[mman]

/spam mode on/

Πάνω-κάτω τρία Έβερεστ το ένα πάνω στ' άλλο! Και ανάλογα φαρδύτερο...

/spam mode off/

[Lady Nina]

Άρα είχε κάνει και την έρευνά της πριν το γράψει η Lady.

μπράβο!!

Μμμ... Ναι, το παραδέχομαι...

 

 

Και όποιος θέλει, μπορεί να δει (σχεδόν) live τον Άρη (που απεικονίζεται ως "Αφροδίτη" στο διήγημα) στη νέα έκδοση του Google Earth.

 

Όπως και ο Όλυμπος, υπάρχει και η πεδιάδα - υψίπεδο στην πραγματικότητα - Θαρσίς. Οι περιγραφές έχουν γίνει με βάση εικασίες των επιστημόνων για το πώς ήταν ο Άρης στο παρελθόν.

[Tiessa]

Αυτή ήταν μια πραγματικά πολύ φανταστική ιστορία. Και πολύ μέσα στο θέμα.

Σεξ σε τρεις κόσμους, όχι μόνο σε έναν.

 

Τι μου άρεσε περισσότερο; Τα πλάσματα, ειδικά εκεί στον Άρη (που τον έλεγες Αφροδίτη), οι Πέτρες -α, ναι οι πέτρες μού άρεσαν πολύ- η αντιστροφή των κόσμων, τα χρώματα.

Μου άρεσε επίσης που είχες όντως κάνει ένα ψαξιματάκι για τα βουνά και το Olympus Mons, εκτιμώ κάτι τέτοιες μικρές πινελιές που δίνουν ένα βάθος στον κόσμο και μια σύνδεση με την πραγματικότητα.

Μου άρεσε η αρχική ερωτική σκηνή.

Έχω βέβαια κάποιες απορίες πού βρέθηκαν και έσμιξαν όλα αυτά τα πλάσματα σε διάφορους κόσμους, αλλά εντάξει, μπροστά σε τόση φαντασία, λέω να μην το ξενερώσω.

 

Είναι μια ιστορία που μου θυμίζει κάπως την αίσθηση που είχα για το διάστημα στα παιδικά μου χρόνια και γι αυτό τη διάβασα με πολύ μεγάλη ευχαρίστηση.

Πολύ καλό και το χταπόδι!

[Martin Ocelotl]

Ειναι παράξενο το πόσες πολλές ιστορίες μου αρέσουν σ' αυτό το διαγωνισμό.

Αυτή είναι μια απο αυτές.

Δεν εχω το χρόνο να πω κατι πιο αναλυτικό τώρα, αλλά θα επανέλθω.

[aScannerDarkly]

Το διήγημά σου έχει φαντασία. ΠΟΛΛΗ φαντασία. Τόση πολλή, που μου άφησε την εντύπωση του υπερφορτωμένου. Στην ουσία έχουμε τρεις ιστορίες εδώ για την ηρωίδα. Ειλικρινά, έχεις υλικό για ολόκληρη νουβέλα (τουλάχιστον). Χάρηκα πολύ που έκανες πολύ μεγαλύτερη οικονομία στις λέξεις σε σχέση με την προηγούμενη φορά. Ίσως όμως τελικά να παραέκανες. Δεν εννοώ εκφραστικά, αλλά με το ότι μου μοιάζει να στρίμωξες όλες τις ιδέες σου μέσα στον κείμενο. Ίσως να ήταν καλύτερο να διάλεγες να αφήσεις έξω μία από τις ενότητες (την τελευταία, κατά τη γνώμη μου) και να αναπτύξεις καλύτερα τα υπόλοιπα περιστατικά.

 

Το πρώτο κομμάτι της ιστορίας είναι πάρα πολύ καλό (μόνο αυτό με τις πέτρες, είναι παράξενο να σημαίνουν και τα δύο πράγματα ταυτόχρονα). Η φαντασία σου σε αυτό το σημείο καλπάζει και μαγεύει.

 

Η μετάβαση στο δεύτερο μέρος γίνεται κάπως διεκπεραιωτικά. Η μία τιμωρία ήταν εξορία και η άλλη... δεν ήταν τιμωρία, απλά μην το ξανακάνεις; Και γιατί η ηρωίδα επιλέγει εξορία;

 

Η ατμόσφαιρα σε αυτό το τμήμα είναι πολύ διαφορετική από το πρώτο, πράγμα όχι απαραίτητα κακό, αρκεί, πιστεύω, η μετάβαση να είχε γίνει πιο ομαλά. Οι αντιδράσεις και τα αισθήματα της ηρωίδας δίνονται κάπως σχηματικά. Ο Φαγιούμ δείχνει να ξεπηδάει από το πουθενά. Το χταπόδι καλή ιδέα (μάλλον), αλλά όπως και πολλά πράγματα εδώ, απλά εμφανίζεται κι εξαφανίζεται στο πουθενά, χωρίς να καταφέρει να δικαιολογήσει την ύπαρξή του.

 

Όσο για το τελευταίο μέρος, η ηρωίδα ξαφνικά αποφασίζει και καταφέρνει να ξεφύγει. Τέλος πάντων, αν το προσπεράσουμε αυτό, για λόγους οικονομίας χώρου, εδώ απλά αναφέρονται συμβάντα και κι εξελίξεις συνοπτικά, χωρίς να πατούν πουθενά. Γιατί λατρεύτηκε; Ξαφνικά επανεμφανίζεται ο Όλυμπος και... εξαφανίζεται ξανά. Ο Φαγιούμ παραμένει απλός περιπατητής στο διήγημα, χωρίς να ξέρουμε τίποτα γι' αυτόν.

 

Γλωσσικά, όπως είπα και πιο πριν, ο λόγος σου είναι πολύ πιο ξεκούραστος και ρέων, αλλά ξαναπέφτεις στην παγίδα των δίχως κανένα λόγο εξεζητημένων εκφράσεων. Οποία απόλαυσις; Μα γιατί; Σολωμί; Εκτός του ότι δεν ξέρω πόσο δόκιμος είναι ο όρος, σίγουρα η ηρωίδα δεν ξέρει τους σολωμούς.

 

Συμφωνώ απολύτως με τη wordsmith για το ότι κάποια πράγματα πρέπει απλά τα να αφήσεις να εννοηθούν, κι όχι να είσαι τόσο, μα τόσο περιγραφική. Δεν μου άρεσαν τα ονόματα των λαών. ;Eχουν μια σαφή πολιτική χροιά, η οποία απλά είναι αταίριαστη με το κείμενο. Όσο για την αντιστροφή των πλανητών, εγώ, πριν διαβάσω το σχόλιο, σκέφτηκα ότι ήλιο ονόμαζαν το Δία. Το οποίο άφηνε πολλά να εννοούνται, αλλά τελικά έκανα λάθος.

 

Έχεις γράψει μια πάρα πάρα πολύ ευφάνταστη space opera εδώ, η οποία, όπως μάλλον το ίδιο το είδος επιτάσσει, θέλει πολύ χώρο για να αναπτυχθεί, τον οποίο εδώ δε διαθέτεις.

 

(Κοίτα να δεις που δεν το είχα σχολιάσει ως τώρα γιατί δυσκολευόμουν και τελικά έγραψα το μεγαλύτερο σχόλιο από όλα τα διηγήματα!)

Edited December 11, 2010 by aScannerDarkly

[Lady Nina]

χεχε Ευχαριστώ για το εκτενές σχόλιο, Σκάνερ! Δε θα απαντήσω τώρα, αλλά όταν λήξει ο διαγωνισμός - σχεδόν και η παραμικρή λεπτομέρεια έχει σημασία.

 

Απλά, συμπεραίνοντας από τον προηγούμενο διαγωνισμό, μετά το σχολιασμό και την ψηφοφορία θα είναι εξαιρετικά δύσκολο (για όλους μας) να επιστρέφουμε στα κείμενα και να διαβάζουμε τις απαντήσεις και τις εξηγήσεις των συγγραφέων. Όποιος έχει κάνει κάποιες ερωτήσεις, όμως, καλό θα ήταν να επιστρέψει, για να του απαντηθούν.

 

 

[TheTregorian]

ΜΠΡΑΒΟ Έλενα!! Όχι απλά μεγάλη, αλλά ΤΡΟΜΑΧΤΙΚΑ ΤΕΡΑΑΑΣΤΙΑ... βελτίωση! Έγραψες μια πολύ ωραία ιστορία με πολύ ωραία κι ευρηματικά στοιχεία φαντασίας. Η γραφή σου ήταν πολύ καλή γενικά, αν κι υπήρχαν σημεία που 'ταν λίγο υπερφορτωμένα. Έκανες πολύ καλή δουλειά, μ' άρεσε πολύ! Καλή επιτυχία!

[Solonor]

Μπλεγμένο διήγημα. Η αφήγηση στρωτή και όμορφη. Ωστόσο δεν το ευχαριστήθηκα και πιστεύω πως το πρόβλημα ήταν η ροή πληροφοριών. Μου φάνηκε μπερδεμένη. Οι ωραίες ιδέες σου χάθηκαν σε κομμάτια από γερό infodumb ενώ στο τέλος είχα χάσει το ενδιαφέρον μου. Τέλος, τα σχόλιά σου στο ξεκίνημα ήταν περιττά. Θα σου πρότεινα να μην έχεις ανασφάλεια για τα κείμενά σου. Γράφεις ωραία. Και έχοντας δει κι άλλο κείμενό σου, νομίζω πως μπορείς σαφώς καλύτερα.

 

 

[khar]

 

 

Μου άρεσε η γραφή αν και το πρώτο πρόσωπο γίνεται κάπως κουραστικό στα πολύ μεγάλα διηγήματα. Παρ’ όλα αυτά η ηρωίδα είναι ενδιαφέρουσα και κρατάει τον αναγνώστη. Επειδή την παρακολουθείς για μεγάλο χρονικό διάστημα πηδώντας σημαντικά σημεία της ζωής της μοιάζει κάπως χάρτινη, και τα κίνητρα της δείχνουν ασαφή. Δυστυχώς, είχα ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα με την αληθοφάνεια της ιστορίας αφού ξαφνικά εμφανίστηκαν δεκάδες διαφορετικοί εξωγήινοι μέσα στο ηλιακό μας σύστημα οι οποίοι έλκονται σεξουαλικά παρόλο που είναι εντελώς διαφορετικά βιολογικά είδη. Αν μετέφερες την ιστορία σε κάποιο άλλο ηλιακό σύστημα και περιόριζες τους εξωγήινους θα την αποδεχόμουν πιο εύκολα. Το τέλος μοιάζει ελαφρώς να κλείνει αυτά τα προβλήματα παραπέμποντας σε κάτι που έχει συμβεί πολύ παλιά, αλλά και πάλι δεν με έπεισε, αφού δημιουργεί καινούρια κενά που πρέπει να καλυφθούν.

 

 

[lizbeth_covenant]

Η βελτίωση σου απ'το προηγούμενο διήγημα που διάβασα είναι πολύ μεγάλη. Μπράβο φαίνεται να το δούλεψες!

Ήταν καλογραμμένο κείμενο, θα έλεγα ότι πλησίαζε αρκετά το φάνταζι χωρίς βέβαια να βγαίνει εκτός εφ! Είσαι λάτρης της φαντασίας κι αυτό φαίνεται!

Μου άρεσε η ηρωίδα σου ήταν πολύ συμπαθητική και κατέγραψες ωραία τις σκέψεις της και τα συναισθήματα της. Θα έλεγα ότι κάπως μπερδεύτηκα με κάποια πράγματα, δεν ήμουν σίγουρη για το τι ακριβώς διάβαζα. Μου άρεσε το πως κατέληξε η ιστορία με την ηρωίδα σου να επιστρέφει στη γη! Σε γενικές γραμμές πολύ καλό, έμεινα ευχαριστημένη! Καλή επιτυχία Ελενα!