Tiessa Posted December 3, 2010 Share Posted December 3, 2010 (edited) Όνομα Συγγραφέα: Βάσω Είδος: Επιστημονική φαντασία Βία; Λίγη Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων: περίπου 1610 Αυτοτελής; Ναι Σχόλια: Εμπνευσμένο από τον 3ο διαγωνισμό ε.φ. για το σεξ, αλλά δεν παίρνει μέρος. Ξεκίνησε για φλασάκι, κλασικά αλλά βγήκε λίγο μεγαλύτερο ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ «Ήσουνα η τελευταία μου ελπίδα», στέναξε ο Γρηγόρης. Μια υποψία συμπόνιας ανάδεψε λιγουλάκι τα συναισθήματα του Ηρακλή. Κατά βάση βέβαια, στενοχωριόταν για πάρτη του. Χάκερ ήταν, από τέτοιες δουλειές ζούσε. Αλλά ήταν και θέμα γοήτρου να ικανοποιήσει τον πελάτη του. «Λυπάμαι, φίλε μου. Δεν μπορώ να έχω την παραμικρή πρόσβαση στον κώδικα. Το μαραφέτι που σού ’χουν φυτεμένο προστατεύεται από ειδικό πεδίο θωράκισης. Αν σου ρίξω υψηλότερης συχνότητας ακτινοβολία για να το διαπεράσω, όπως καταλαβαίνεις, θα σου κάνω άλλη ζημιά… εκεί που είναι». Τα μάτια και των δυο κατέβηκαν αυτόματα στο επίμαχο σημείο. Του Ηρακλή αποτραβήχτηκαν σχεδόν στιγμιαία, σε επίφαση διακριτικότητας, αλλά του Γρηγόρη έμειναν καρφωμένα κάτω, ενώ κουνούσε το κεφάλι θλιμμένα. «Έλα μωρέ, μικρό φαίνεται. Δεν πρόκειται να σε πονέσει πολύ μια νέα επέμβαση για να το βγάλεις». Ο Γρηγόρης μαζεύτηκε πίσω, λες κι έβλεπε το Χάρο με τα μάτια του. «Όχι! Όχι! Να με πεθάνεις, θέλεις;» «Ουάου!» έκανε ο Ηρακλής. Η πρόκληση όσο πήγαινε και μεγάλωνε και ο τύπος, εκτός κι αν ήταν σαλταρισμένος εντελώς –για να λέμε τη μαύρη αλήθεια, λίγο σαλταρισμένος έδειχνε να είναι– φαινόταν διατεθειμένος να πληρώσει χοντρά. «Αυτό σηκώνει κουβέντα. Κάτσε να σε κεράσω έναν καφέ». Πλησίασε τη μοναδική, σαραβαλιασμένη πολυθρόνα του δωματίου και άρχισε να κατεβάζει ορμητικά στο πάτωμα κάθε είδους φλασάκια, τσιπάκια και αξεσουάρ κινητών, ipod και mp3. «Μπορεί να μου έχει ξεφύγει κάτι», συνέχισε βιαστικά. «Δεν τα παίρνουμε τα πράγματα από την αρχή;» *** Δεν είχε καταλάβει έγκαιρα ότι η Ροζαλία ήταν ζόρικη γκόμενα. Δεν ήταν δύστροπη, αλλά ήταν ζηλιάρα. Στις αρχές, είναι η αλήθεια, το πράγμα δε φαινόταν καθόλου. Ίσως επειδή και ο Γρηγόρης δεν της έδινε σοβαρές αφορμές. Μετά τη συγκατοίκηση και το γάμο όμως, μερικά πράγματα άρχισαν ν’ αλλάζουν. Μόνιμη δικαιολογία για τις αργοπορίες του από κάθε λογής εξόρμηση έξω από το σπίτι ήταν ένα μονάχα ρήμα, σε χρόνο –και τόπο– αόριστο: «Χάθηκα». *** «Καλά και το έτρωγε;» ρώτησε ο Ηρακλής. «Δεν ήταν και εντελώς ψέματα. Χάνομαι πολύ εύκολα. Με το αυτοκίνητο, με τα πόδια, με το λεωφορείο. Ακόμα και με το Μετρό. Οι επιδόσεις μου στους δρόμους ήταν το μόνιμο ανέκδοτο της παρέας μου. Έχω κάποιο σύνδρομο ελλειμματικής αντίληψης του χώρου. Ξέρεις, απ’ αυτά τα σύνδρομα με τα γερμανικά ονόματα. Αλλά όταν έπρεπε, κανόνιζα να μη χάνομαι. Δεν ήθελα να τρώω στ’ αλήθεια την ώρα μου. Τι διάολο; Γιατί υπάρχει το GPS; Απλώς φρόντιζα να το “ξεχνάω” πάντοτε στο σπίτι όταν με βόλευε να χαθώ». *** «Θα σου κάνω το τέλειο δώρο για τη δεύτερη επέτειό μας, αγάπη μου», είχε δηλώσει μελιστάλακτα η Ροζαλία. Χορτάτος από σεξ, αστακό, γαριδοσαλάτες και λευκό κρασί, με τη συναίνεσή του, και μια γερή δόση υπνωτικού, χωρίς αυτήν, ο Γρηγόρης κοιμήθηκε εκείνο το βράδυ λίγα βήματα μακρύτερα από τον έβδομο ουρανό. Ξύπνησε το επόμενο απόγευμα, ζαλισμένος, αποπροσανατολισμένος και μ’ ένα πολύ δυσοίωνο μούδιασμα ανάμεσα στα πόδια. «Τώρα πια δε θα με πειράζει αν χάνεσαι, μωρό μου», ήταν η πρώτη κουβέντα που άκουσε. Τη συνόδεψε ένα χαμόγελο γεμάτο με περισσότερα δόντια απ’ όσα πίστευε ότι διέθετε η γυναίκα του. Στα χέρια της βρίσκονταν και τα δυο του GPS, το κανονικό και το εφεδρικό, το κρυφό, εκείνο που έπαιρνε μαζί όταν φρόντιζε να “ξεχάσει” το άλλο. *** «Μου φύτεψε τη μικροσυσκευή κάτω από το πουλί, κατάλαβες;» αναστέναξε ο Γρηγόρης. «Ένα γκατζετάκι πολλαπλών δυνατοτήτων. “Από δω και μπρος το σεξ επιτρέπεται μόνο στο σπίτι, χρυσέ μου”, μου είπε. “Ένα τροποποιημένο GPS στο κατάλληλο σημείο θα μας το εξασφαλίσει. Το τηλεκοντρόλ που το ρυθμίζει βρίσκεται σε μέρος όπου δεν έχεις την παραμικρή πρόσβαση”». «ΟΚ», έκανε ο Ηρακλής, με την πλάτη του γυρισμένη, καθώς αναζητούσε ανάμεσα στους σωρούς από μικροσυσκευές κάτι που να έκρινε κατάλληλο. «Τι ακριβώς πιστεύεις ότι κάνει η συσκευή;» «Τι πιστεύω;» έκανε ο άλλος εξαγριωμένα. «Δε θα σου πω τι πιστεύω ότι κάνει. Θα σου πω ακριβώς τι κάνει. »Έμεινα φρόνιμος για λίγο, αλλά, ε, ξέρεις πώς είναι αυτοά... Πάω, που λες, στο γνωστό μου μπαράκι και σε λίγο να ’σου τη μπροστά μου η γκόμενα. Εντάξει, δίμετρη δεν ήταν αλλά το ένα ογδόντα-κάτι της το είχε. Βάλε και το δεκάποντο, καταλαβαίνεις πού πάει. Χείλη σαρκώδη και αισθησιακά, μάτι πράσινο, μαλλί πυρόξανθο. Άστα. Κόλαση σκέτη. Πέρασα στο ψητό στα γρήγορα –με ξέρανε κιόλας, είχε διακριτικό πέρασμα με σκαλίτσα για τον πάνω όροφο…» Ο Ηρακλής συνέχιζε να ψάχνει πυρετωδώς ανάμεσα σε εκτυπώσεις και συσκευές, αλλά το μυαλό του καταχωρούσε τις πληροφορίες με αντίστοιχο ζήλο. «Τι να στα πολυλογώ; Από πριν, που μου τριβόταν και καλά για να περάσει από δίπλα μου, εμένα μού είχε σηκωθεί. Αρχίζει να μου γδύνεται, και πάει να μου γίνει κάγκελο. Αμ, δε! Μόλις πιάνει η καύλα μου κόκκινο, τρώω μια ηλεκτρική καμτσικιά στ’ αρχίδια και με στέλνει αδιάβαστο. Γαμώ το κέρατο της Ροζαλίας! Αυτό κάνει η συσκευή. Όχι να πηδήξεις! Ούτε να σου σηκωθεί καλά-καλά δεν αφήνει. Κατάλαβες τώρα;» Ο Ηρακλής γύρισε απότομα με τα μάτια διάπλατα. Ένα χαλασμένο ipod ξέφυγε από τα χέρια του κι έπεσε στο πάτωμα. «Ζόρικο!» έκανε ξεφυσώντας. «Καλά, και η γυναίκα σου; Πώς–» «Μα δε σου είπα; Μόνο στο σπίτι. Μό-νο-στο-σπί-τι! Το GPS έχει τις συντεταγμένες του σπιτιού. Εκεί μού επιτρέπει τα πάντα μια χαρά. Α, και είναι και έξυπνο σπίτι. Κάπου έχει αποθηκευμένο το βιομετρικό μας αποτύπωμα. Μόνο με τη δική της παρουσία, με αφήνει να λειτουργήσω. Δε θ’ αρνηθώ ότι προσπάθησα να φέρω κι εκεί μια τύπισσα. Επαγγελματία βέβαια, για μια δοκιμή στα γρήγορα. Να μη σου πω τι έκφραση είχαν τα μάτια της όταν τα μάζεψε κι έφυγε. Ήταν η πρώτη μου τόσο μεγάλη ξεφτίλα, αλλά απείχε πολύ από την τελευταία». Ο Ηρακλής εξακολουθούσε να στέκει στήλη άλατος, ενώ ο πελάτης του συνέχιζε τώρα. «Τη μαλακία μού την επέτρεπε βέβαια για να μην ζορίζω τη Ροζαλία όταν δεν ήθελε. Πάντα μέσα στο σπίτι, εννοείται. Έξυπνο σπίτι, πολύ έξυπνο… Δεν ξέρω πού διάολο βρήκε τον τύπο που έκανε την εξυπηρέτηση ούτε πόσο τον πλήρωσε. Τον φυσάει τον παρά. Με το τσουβάλι τα έχει και τα δίνει –να ’ναι καλά η οικογενειακή της περιουσία». «Ε, δε θα σου κακόπεσαν τα λεφτά της, πάντως…» του έκλεισε το μάτι ο Ηρακλής. «Όλα εδώ πληρώνονται, παλικάρι», έκανε πικρόχολα ο Γρηγόρης. «Ε, ναι, έτσι λένε», έκανε ο Ηρακλής. Κάτι τέτοιες αμπελοφιλοσοφίες τού θύμιζαν τη γιαγιά του. «Αλλά γιατί δεν προσπαθείς να το βγάλεις;» *** Είδε κι αποείδε ο Γρηγόρης να τις τρώει στ’ αχαμνά. Η επόμενη κίνησή του ήταν να βρει έναν χασάπη –απ’ αυτούς που τοποθετούσαν ή αφαιρούσαν παράνομα κάθε λογής προσθετικά νέας γενιάς. Ξάπλωσε στο κρεβάτι, σ’ ένα υπόγειο εργαστήριο που θύμιζε διασταύρωση μαγαζιού ηλεκτρονικών και παλιού χειρουργείου παράνομων εκτρώσεων. Ήταν λίγο νευρικός, αλλά μάλλον ευχαριστημένος που ο τύπος τον διαβεβαίωνε ότι κρίνοντας από το μικροσκοπικό μέγεθος της προηγούμενης τομής, αρκούσε μια σύντομη τοπική νάρκωση για την αφαίρεση. "Πριν μετρήσεις μέχρι το τριάντα, θα το έχεις ξεχάσει". Ένιωσε πάνω από το μουδιασμένο σημείο το κόψιμο –ένα αμυδρό τράβηγμα ήταν. Ο τύπος έβαλε τη λαβίδα στην τομή. Ο Γρηγόρης έκλεισε τα μάτια και άρχισε να μετράει. Διπλώθηκε, σφαδάζοντας από τον πόνο πριν προλάβει να φτάσει στο τρία. Καυτός και ανελέητος, πέρασε ο πόνος από τη λεκάνη στη σπονδυλική του στήλη και από κει σε κάθε ίνα του κορμιού του. Συνήλθε μέσα σε μια λίμνη από κάθε είδους σωματικά υγρά. Ούτε και ήξερε από πού είχε βγάλει τι. "Αυτό ήταν η πρώτη ενσωματωμένη κάψουλα", τον προειδοποίησε η Ροζαλία. "Την επόμενη φορά που θα επιχειρήσεις να το αποσπάσεις από τη θέση του, θα σκάσει η δεύτερη. Έχει διπλάσια ποσότητα. Η τρίτη σκοτώνει ελέφαντα". *** «Εγώ θα σκότωνα την ίδια», γρύλισε ο χάκερ. Δεν μπορούσε να μην προσφέρει μια μπύρα στον Γρηγόρη για να συνεχίσουν την κουβέντα τους όταν τελείωσαν με τον καφέ. «Μα κι εγώ. Αλλά πάλι, ζούσα με την ελπίδα να την πείσω να με συγχωρήσει και ν’ απενεργοποιήσει τη συσκευή. Όπως καταλαβαίνεις, ούτε και να τη χωρίσω τολμούσα. Προσπαθούσα να την καλοπιάσω». «Χμμ… χμμ… Λογικό», παραδέχτηκε ο Ηρακλής, κουνώντας το κεφάλι. «Λογικό, αλλά δε λειτούργησε. Δυστυχώς». Ήταν η τρίτη μπύρα που κατέβαζε σαν σφηνάκι. «Γάμησέ τα. Εσύ, που μπορείς τουλάχιστον… Γιατί εγώ έχω μόνιμη τη ζώνη αγνότητας». «Και, δε μου λες, ρε φίλε, τόσο άσχημη είναι πια η γυναίκα σου, που δεν μπορείς να βολευτείς μαζί της;» «Άσχημη;» Ο Γρηγόρης κούνησε το κεφάλι αρνητικά. «Στην πραγματικότητα, μια χαρά γκόμενα είναι. Δεν είχα πρόβλημα μαζί της. Λίγο αλατοπίπερο γύρευα –μου το έκοψε, εντάξει». Σήκωσε τους ώμους, αναστενάζοντας. «Είχα συμβιβαστεί και όλα φαινόταν να πηγαίνουν καλά. Ήταν και καλό το σπίτι. Μια μεζονέτα τρία πατώματα. Τζάκι, σπα, τζακούζι, κήπος, χλιδάτα πράματα». Αναστέναξε. Άρχισε να ψάχνει για καινούργια μπύρα πριν συνεχίσει. «Το πρόβλημα είναι πως η Ροζαλία με παράτησε πριν από τρεις μήνες. Σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες, τώρα που μιλάμε, ζει έναν καινούργιο έρωτα στην Κούβα». Ο Ηρακλής άφησε κάτω το ποτήρι πριν κατεβάσει τη γουλιά του. «Ε, μα δεν το λες, ρε παιδί, τόση ώρα; Θα το λύσουμε αλλιώς το πρόβλημα». Ένα χαμόγελο έσκασε στα χείλη του. «Θα έρθω σπίτι σου να βρούμε τα βιομετρικά τσιπάκια και να τα χακέψουμε. Θα φροντίσουμε να νομίζουν ότι η πρώην γυναίκα σου βρίσκεται μόνιμα εκεί. Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να σε απαλλάξω από το πρόβλημα, αλλά τουλάχιστον θα μπορείς να το κάνεις μέσα στο σπίτι. Ούτε ξενοδοχεία, ούτε μπουρδέλα, ούτε τίποτα. Όποια θέλεις, την παίρνεις στο σπίτι. Ε, δε θα σου σηκώνεται στις διακοπές. Δε βαριέσαι, θα λες ότι σε πειράζει ο ήλιος». Ο Γρηγόρης κούνησε το κεφάλι του πικραμένα. «Μα δεν είναι τόσο απλό, ρε παλικάρι. Δε σου είπα ότι όλα εδώ πληρώνονται; Όταν έφυγε η σκύλα, κλείδωσε το σπίτι, έβαλε συναγερμούς και σεκιουριτάδες και με άφησε απέξω. Κι εγώ, τρεις μήνες τώρα, έξω από το σπίτι, όχι να πηδήξω, αλλά ούτε να την παίξω δεν μπορώ. »Βλέπεις, το σπίτι, εκείνη η ωραία μεζονέτα με τα σπα και τα τζακούζι και τα όλα της, δεν είναι δικό μου. Είναι της Ροζαλίας». ΤΕΛΟΣ Edited December 3, 2010 by Tiessa Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted December 3, 2010 Share Posted December 3, 2010 Απολαυστικό, Βάσω! Τον λυπήθηκα τον καημένο τον τύπο... πού πήγε και έμπλεξε ο κακομοίρης; Απορώ γιατί το χαρακτήρισες πατάτα, είναι πολύ καλό, κι αυτό σημαίνει ότι αυξάνονται οι απαιτήσεις μας για την ιστορία σου που περιμένουμε για τον διαγωνισμό! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted December 3, 2010 Share Posted December 3, 2010 Συμφωνώ ότι είναι πολύ καλό (τα έλεγα εγώ), αλλά καθόλου δεν τον λυπάμαι! Όρμα, Βάσω μου! Οι απατημένες σύζυγοι (υποθέτω) είναι στο πλευρό σου! Ρίχ' του ηλεκτροσόκ του @#%*, να μάθει! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Lady Nina Posted December 3, 2010 Share Posted December 3, 2010 ΑΧΑΧΑΧΑΧΑ! Πολύ καλό!! Ο καημενούλης ο Γρηγόρης... Πολύ τον λυπήθηκα! Αλλά, καλά λέει ο Άγγελος... Αν αυτό είναι πατάτα, τότε δε θέλω ούτε να φανταστώ τί θα είναι το άλλο! :tongue: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted December 3, 2010 Author Share Posted December 3, 2010 Αλλά, καλά λέει ο Άγγελος... Αν αυτό είναι πατάτα, τότε δε θέλω ούτε να φανταστώ τί θα είναι το άλλο! :tongue: Ευχαριστώ πολύ, παιδιά. Αλλά δεν χαρακτήρισα αυτό πατάτα. Επί λέξει είπα τα εξής: Παίζει βέβαια να την πατήσω (και ν' ανεβάσω εκτός την καλή και εντός την πατάτα)... Και μην περιμένετε τίποτα τόσο διαβολικά διασκεδαστικο από το άλλο. Είναι βαρύ κι ασήκωτο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted December 3, 2010 Share Posted December 3, 2010 Αυθόρμητες σκέψεις: "Τι αξιοπρεπές μπορω να πω χωρίς να φανεί πόσο ενοχλητικό ήταν αυτό;" Ναιαιαι, ναιαιαι, είχε πολύύύ πλάκα. Εμ, ναι. Είμαι βέβαιος ότι όλα τα άρσενικά μέλη του φόρουμ το καταδιασκέδασαν. Ναι. Χαχα. Πολύ διασκεδαστικό. Εχμ, τρομερή ιδέα. Μπράβο. Ευτυχώς που δεν έβαλες αυτό στο διαγωνισμό γιατί κάτι μου λέει ότι θα έτρωγες μαύρο για λόγους πολύ διαφορετικούς από την ποιότητά του... Actual post: Αυτός είναι ένας δοκιμασμένος τρόπος για να σπρώξει κανείς τη σημερινή τεχνολογία με το εργαλείο της Ε.Φ. Πειστικό το περιβάλλον του εργαστηρίου του φίλου του και εύκολα οπτικοποιήσιμος ο βοηθητικός χαρακτήρας. Μερικά ζητηματάκια αληθοφάνειας ξεπερνιούνται από την εμφανώς χιουμοριστική διάθεση του έργου. Ικανοποιητική διάλογοι, αν και θα περίμενα κάτι πιο δυνατό στο τέλος. Γενικά, καλή προσπάθεια, Βάσω. [Φιου!] Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted December 3, 2010 Share Posted December 3, 2010 Δε νομίζω να έτρωγε μαύρο, γιατί δε δείχνει να παίρνει θέση στη διαμάχη. Απλώς μερικοί μερικοί, διαβάζοντάς το, μπορεί να νιώσαμε λες και φάγαμε κλωτσιά ξέρετε πού. Γενικά, ήταν πολύ διασκεδαστικό (αν και δυσάρεστο:tongue:) και η αληθοφάνεια ικανοποιητική για ένα τέτοιο -κωμικό- κείμενο. καλή προσπάθεια, αλλά ίσως να ήταν λίγο για το διαγωνισμό, οπότε μπορεί και να δικαιωθείς για την επιλογή σου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted December 3, 2010 Author Share Posted December 3, 2010 Γιατί έχω την εντύπωση ότι μόνο μια γυναίκα θα σκεφτόταν κάτι τόσο διεστραμμένο; Ευτυχώς που δεν έβαλες αυτό στο διαγωνισμό γιατί κάτι μου λέει ότι θα έτρωγες μαύρο για λόγους πολύ διαφορετικούς από την ποιότητά του... Πέρασε και από το δικό μου το μυαλό, φίλτατε. Μη νομίζεις πως δεν πέρασε... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
deadend Posted December 3, 2010 Share Posted December 3, 2010 Στίχοι: Μαριανίνα Κριεζή Μουσική: Λένα Πλάτωνος Πρώτη εκτέλεση: Λένα Πλάτωνος Στη ροδοζαχαρένια παραλία μιλούσαν όλοι για τη Ρόζα-Ροζαλία, που 'χε στα δυο της μάγουλα λιγάκι κρέμα φράουλα κι έβγαζε βόλτα μες στην ροζ ανατολή, το γουρουνάκι της το τριανταφυλλί. Και σύννεφα απο ροζ πουλιά φλαμίγκος της κελαηδούσανε Ρόζα-Ροδαλία. Αχ Ρόζα, Ρόζα-Ροζαλία πάμε μαζί στη συναυλία, ν' ανθίσει μ' όλα τα βιολιά μια ροζ μεγάλη βυσσινιά στο πρώτο μας φιλί. Στη ροδοζαχαρένια παραλία μιλούν ακόμα για τη Ρόζα-Ροζαλία και λένε πως την άνοιξη, σα ρόδινη ανάμνηση, περνάει πέρα μες τη ροζ ανατολή, το γουρουνάκι της το τριανταφυλλί. Και κάποια ροζοπάλινη λατέρνα ακόμα παίζει το Ρόζα-Ροζαλία. Αχ Ρόζα, Ρόζα-Ροζαλία πάμε μαζί στη συναυλία, ν' ανθίσει μ' όλα τα βιολιά μια ροζ μεγάλη βυσσινιά στο πρώτο μας φιλί. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eugenia Rose Posted December 3, 2010 Share Posted December 3, 2010 Δεν μπορώ αλλο! Θα το διαβασω ή θα σκάσω απο περιέργεια! Παει και σημερα το διαβασμα για το μαθημα τι να γινει.... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eugenia Rose Posted December 3, 2010 Share Posted December 3, 2010 Ένα εχω να πω.... ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ....... το καταφχαριστήθηκα..... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted December 3, 2010 Share Posted December 3, 2010 Ο δύστυχος Γρηγόρης: Η εκδίκηση της απατημένης, ή η επιβράβευση της ζήλιας; Δεν σφυρίζουμε αδιάφορα για το δεύτερο έτσι; Γιατί αν επιβραβεύουμε την ζήλια... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eugenia Rose Posted December 3, 2010 Share Posted December 3, 2010 (edited) Ο δύστυχος Γρηγόρης: Η εκδίκηση της απατημένης, ή η επιβράβευση της ζήλιας; Δεν σφυρίζουμε αδιάφορα για το δεύτερο έτσι; Γιατί αν επιβραβεύουμε την ζήλια... Μα ο άνθρωπος το είπε μόνος του "χανόταν", τέσπα πάντως εγώ αισιοδοξώ και ήδη σκέφτομαι την συνέχεια της ιστορίας... όπου ο Γρηγόρης με τον Ηρακλή με μάυρες μάσκες σετάκι κάνουν διάριξη στο σπίτι της Ροζαλίας , και ανακαλύπτουν κρυμμένες ταινίες ερωτικού περιεχομένου. Αυτές δείχνουν την Ροζαλία ως παλία πορνοστάρ όταν ήταν μικρή και ανόητη. Πάνε λοιπόν στον επιχειρηματία πατέρα της και τον απειλούν με σκάνδαλο αν δεν απενεργοποιήσει την συσκευή η κόρη του. Αυτός τσιμπάει και παίρνει το πρώτο private jet για Κούβα. Αρπάζει την κόρη του από το μαλλί και αυτή του λέει πως ουσιαστικά δεν έχει αυτή το τηλεχειριστήριο αλλα ο ίδιος ο Γρηγόρης καθώς αυτό είναι καθαρά ψυχολογικώς ενεργοποιούμενο μηχάνημα, και πως απο την στιγμή που του φύτεψε την ιδέα ότι τον παρακολουθεί βγήκαν οι τύψεις απο το ασυνείδητό του και το ενεργοποιούσε μόνος του! Τέσπα με μια γερή αποζημίωση απο τον πατέρα της Ροζαλίας και 2 χρόνια ψυχοθεραπεία ανακαλύπτει πως πάντα ήθελε να είναι μία εντυπωσιακή δύμετρη κοκκινομάλλα και με μία εγχείρηση αφαιρεί το πέος το οποίο τελικά ποτέ δεν ήθελε πραγματικα... Οπότε και ο Γρηγόρης βρίκσει το δρόμο της ευτυχίας... πραγματικά με παρέσυρε το κείμενο wow!!! Edited December 3, 2010 by Eugenia Rose Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted December 3, 2010 Share Posted December 3, 2010 Η εκδίκηση της απατημένης, ή η επιβράβευση της ζήλιας; Δεν σφυρίζουμε αδιάφορα για το δεύτερο έτσι; Γιατί αν επιβραβεύουμε την ζήλια... Ως προς τη ζήλια, σας παραπέμπω σε αυτό, κε Ντίνο μας. Η δική μου άποψη παραμένει ότι εμένα θα με νευρίαζε ένα ρεμάλι, ό,τι κρυφά ταλέντα και να είχε. Τα τέτοιου τύπου ρεμάλια τις απιστίες δεν τις κάνουν επειδή πιστεύουν στον ελεύθερο έρωτα κλπ (όπως ο Νεν), αλλά επειδή είναι γενικώς ρεμάλια, αδιάκριτοι, αδιάφοροι και κάνουν ό,τι τους έρθει χωρίς να σκέφτονται τις συνέπειες. Αυτό θα μου την έσπαγε. Και ο Γρηγόρης είνα προφανές ότι δεν ξενοπ@#&ει από ιδεολογία, αλλά από ρεμαλοειδή χαρακτήρα. Η εκδίκηση της απατημένης, όχι η επιβράβευση της ζήλιας, εννοείται. Eugenia Rose: ΑΑΑΧΑΧΑΧΑΧΑ! Άπαιχτο! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Big Fat Pig Posted December 3, 2010 Share Posted December 3, 2010 Ααααααουτς. . Γκουλπ. Βρε τη Ρόζα... Αχαχαχαχαχα! Τέλειο, τέλειο! Εκτός απ' την εχμ... σπιρτόζικη ιδέα, απόλαυσα όσο δεν πάει τους διαλόγους. Τους βρήκα υπέροχους, φυσικότατους κι ολοζώντανους, λες κι άκουγα δύο τύπους να μιλάνε εδώ παραδίπλα. Μπράβο βρε Βάσω, γέλασα με την ψυχή μου. Όταν δεν μου κοβόταν τα γόνατα διαβάζοντας τις γλαφυρότατες σκηνές σου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted December 3, 2010 Share Posted December 3, 2010 Τα τέτοιου τύπου ρεμάλια τις απιστίες δεν τις κάνουν επειδή πιστεύουν στον ελεύθερο έρωτα κλπ (όπως ο Νεν), αλλά επειδή είναι γενικώς ρεμάλια, αδιάκριτοι, αδιάφοροι και κάνουν ό,τι τους έρθει χωρίς να σκέφτονται τις συνέπειες. Τι στο &%$ έχει σημασία τι ιδεολογία, ή απουσία αυτής, κρύβεται από πίσω; Δύο τύποι ξενοπηδούν και ο ένας έχει καλύτερη δικαιολογία από τον άλλον. Συγχωρούμε τον έχοντα την ευφράδεια; Αν το πιστεύετε αυτό, κάποιοι άξιοι από το φύλο μας σας έχουν παραμυθιασμένες όμορφα και ίσως τους αξίζουν σκήπτρα. Ο Γρηγόρης όμως αλήτης μεν, γνήσιος, αληθινός, τίμιος παγαπόντης δε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted December 3, 2010 Share Posted December 3, 2010 H μονογαμία δεν είναι η μόνη επιλογή. Γιατί να είναι παραμύθιασμα αυτό; Ένας σεΐχης με χαρέμι θα λέγαμε ότι ξενοπ#$@ει; Ποια, αφού θα ήταν με όλες παντρεμένος; (:tongue:) Η πολυγαμία των αντρών καθορίστηκε από τις ανάγκες σε πληθυσμό ενός κόσμου χωρίς ιατρική τεχνολογία, όπου οι άνθρωποι πέθαιναν σχεδόν σαν τις μύγες και χρειαζόταν μεγάλη παραγωγή. Σε έναν κόσμο σαν τον σημερινό, που πάσχει από υπερπληθυσμό, ίσως θα ήταν πρακτικό οι γυναίκες να επιτρέπεται να έχουν χαρέμια αντρών (θα το γράψω καμιά φορά αυτό, έχει πλάκα). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
deadend Posted December 3, 2010 Share Posted December 3, 2010 Για καθίστε να καταλάβω τι λέτε εδώ? Λέτε ότι αν η Ροζαλία είχε πάει να απελευθερώσει τους άγιους τόπους και να πηδήξει όλους τους άπιστους λεβέντες (γιατί ήταν άπιστοι τι πειράζει) θα ήταν δικαιολογημένη που τον απέκλισε από τα αγαθά της και περιόρισε τις ορέξεις του νυμφίου της. Ενώ τώρα που δεν είναι σε εμπόλεμη κατάσταση (Κούβα) δεν έπρεπε να το κάνει? Για να ακούσω κάτι καλύτερο… :badmagic: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted December 3, 2010 Share Posted December 3, 2010 Για καθίστε να καταλάβω τι λέτε εδώ? Η wordsmith λέει ότι καλά έπαθε ο Γρηγόρης γιατί ξενοπηδούσε χωρίς ιδεολογία. Ενώ αν ξενοπηδούσε για κάποιο ιδανικό, μόνο τότε θα ήταν δικαιολογημένος. Κέλλυ... ψιτ... Ουστ! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eugenia Rose Posted December 3, 2010 Share Posted December 3, 2010 (edited) Εγώ πέρα από το τρελούτσικο σενάριο μου... πιστέυω πως και οι δύο ήταν ανώριμοι. Η μια γιατι παντρέυτηκε και ζήλευε παθολογικά άσχετο με το άν μετά δικαιώθηκε και ο άλλος γιατι την παντρεύτηκε για τα λεφτά, λενω θα μπορούσε να έχει μια απλή σχέση μαζί της. Ούτε αυτός τα κατάφερε αφού έμεινε πατήρης και αυτή έκανε και άλλο φάουλ αφού αυτός όταν πηρε απόφαση ότι δεν θα την πατούσε αυτη τον βαρέθηκε τελικά και έφυγε. Γεγονός που με κάνει να αμφισβητώ πόσο τον ήθελε αρχικά πέρα της ζήλειας. Το καλύτερο θα ήταν να τα βρίσκανε και οι δύο με τους εαυτούς τους και να χωρίζανε. Αλλά εδώ είναι ένα χιουμοριστικό διηγημα Ε.Φ με κεντρικό θέμα το Σεξ, και είναι λίγο δύσκολο να ξεκινήσεις τέτοια συζήτηση από ένα ευχάριστο ανάγνωσμα. αυτααα..... Συνεχόμενα Edit λόγω άπειρων ορθογραφικών Edited December 3, 2010 by Eugenia Rose Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted December 4, 2010 Share Posted December 4, 2010 To κείμενο ήταν απολαυστικότατο Βάσω, με έξυπνη ιδέα, σπιρτόζικους διαλόγους, σωστό ρυθμό και ΕΦ που υπάρχει για να δώσει την ιστορία (και όχι το αντίθετο). Τώρα, για τα ιδεολογικά που συζητάτε οι παραπάνω, καλά να πάθει ο Γρηγόρης, αφού δε μπορούσε να σκεφτεί κάποια πειστική δικαιολογία και τον έπιασαν... ΥΓ: Και σιγά τον πόνο ρε παιδιά, διαβάστε και λίγο horror για να νιώσετε τί πραγματικά σημαίνει πόνος... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted December 4, 2010 Share Posted December 4, 2010 Εγώ καθόλου δεν ενοχλήθηκα και θα το ψήφιζα και ψηλά κιόλας!Απολαυστικό, πράγματι, και πολύ φοβερός ο τίτλος. Ωστόσο, θα συμφωνήσω με τον Σκάνερ ότι γενικά ίσως να ήταν λίγο, λόγω φύσης και χαρακτήρα, για το διαγωνισμό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Solonor Posted December 4, 2010 Share Posted December 4, 2010 Χα! Εντυπωσιακά καλοί αντρικοί διάλογοι! Δεν είδα πουθενά τη γυναίκα πίσω από το διήγημα. Δεν είδα ούτε το νοσηρό γυναικείο μυαλό κι έτσι δεν με ενόχλησε η ιδέα που παραμένει στα πλαίσια του: «αν μπορούσα να…, θα έκανα…». Διασκεδαστικό το διήγημα αν και του έλειπε ένα δυνατό τέλος. Τέλος, έχω την αίσθηση πως αν οι χαρακτήρες του διηγήματος είχαν φωνή να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους, θα έβρισκα τα λόγια τους πιο ώριμα, πιο προσγειωμένα και πιο ρεαλιστικά από εκείνα όσων τους κατηγορούν! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
anysias Posted April 24, 2011 Share Posted April 24, 2011 Ραδιούργα και σατανική η Ροζαλίτσα...Δεν θέλω να το διαβάσουν ποτέ γυναίκες επιστήμονες που θα μπορούσαν να φτιάξουν τέτοιες μικροσυσκευές βασανισμού Με έκοβε κρύος ιδρώτας κάθε φορά που ο τυπάς υπέφερε!!!Η απολυτη εκδίκηση της απατημένης που δε μασάει... Φοβερά ρεαλιστική ιστορία. Απολαυτικοί διαλογοι, ωραίος χαρακτήρας, αρκετά πειστική ιδέα και σαδιστικά ωραίο φινάλε ... Το ένιωσα στο πετσί μου.... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted April 25, 2011 Author Share Posted April 25, 2011 Ευχαριστώ πολύ, Βασίλη. Όντως η Ροζαλία είναι μια σατανική, techno-bitch! Αλίμονο σε όποιον βρεθεί στο δρόμο της. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.