Μετά Το Χαμόγελο

[TheTregorian]

Όνομα Συγγραφέα:Γιώργος Κατσίπης

Είδος: επιστημονική φαντασία

Βία; Ναι

Σεξ; Ναι Ναι!

Αριθμός Λέξεων: 3373

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Συγνώμη που δεν έχω αρχείο, αλλά είχε ένα θέμα με το attach. Ελπίζω να σας αρέσει!

 

 

ΜΕΤΑ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ

 

Ξύπνησε γι’ άλλη μία φορά κάθιδρος. Τα όνειρα του ήταν και πάλι ένα μπερδεμένο σύμπλεγμα εικόνων κι ήχων που μπλέκονταν σε φρενήρη ρυθμό και τον τρέλαιναν. Η καρδιά του βροντοχτυπούσε στο στήθος του κι η ανάσα του ήταν βεβιασμένη. Προσπάθησε να καθησυχάσει τις αισθήσεις του και ν’ ανασυγκροτήσει τις σκέψεις. Ό, τι κι αν συνέβη μέσα στο μυαλό του την περασμένη νύχτα, ήταν πια παρελθόν. Στο δωμάτιο του ηχούσε ένας διαπεραστικός ήχος που τον έφερνε στην καθημερινότητα του.

 

Ο νεαρός άντρας σηκώθηκε κι ο ήχος αμέσως έπαψε.

 

«ΚΑΛΗΜΕΡΑ, ΤΖΑΣΤΙΝ. ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΗΚΕΣ ΚΑΛΑ.», ήχησε στο δωμάτιο μια ηλεκτρονική φωνή.

 

Ο Τζάστιν κοίταξε ψηλά. Ένα χρόνο ήταν στην ερευνητική αποστολή, αλλά ακόμα δεν έλεγε να συνηθίσει το γεγονός ότι ο ηλεκτρονικός ήχος δεν είχε σαν πηγή κάποιο μυστηριώδες πλάσμα που μιλούσε απ’ το ταβάνι. Κάθε μέρα, οι πρώτες λέξεις που άκουγε ήταν αυτές οι έξι – πάντα και με απαράλλακτο τόνο.

 

«Καλημέρα Ίλκο. Κοιμήθηκα καλά, σ’ ευχαριστώ!», αποκρίθηκε ψέματα. Ήξερε πολύ καλά πόσο ύπουλος ήταν ο ηλεκτρονικός εγκέφαλος των εγκαταστάσεων. Ήταν προγραμματισμένος να εντοπίζει κάθε πρόβλημα και να το αναφέρει στα κεντρικά, στη Γη. Και τα κεντρικά στη Γη, μπορεί να ‘ταν αρκετά μακριά ώστε η ανταπόκριση τους να ‘φτανε σε μερικές μέρες, αλλά αυτό δεν άλλαζε κάτι. Έπρεπε να εκμηδενίσει την πιθανότητα να χάσει αυτή τη δουλειά – την περίμενε πολλά χρόνια.

 

«ΔΙΑΚΡΙΝΩ ΚΟΥΡΑΣΗ ΣΤΗ ΦΩΝΗ ΣΟΥ, ΤΖΑΣΤΙΝ. ΜΗΠΩΣ ΕΙΧΕΣ ΤΑΡΑΓΜΕΝΟ ΥΠΝΟ;», ρώτησε η ηλεκτρονική φωνή μετά από λίγα δευτερόλεπτα.

 

«Όλα είναι καλά, αφεντικό!», είπε ο Τζάστιν φορώντας το πιο πειστικό του και πλατύ χαμόγελο.

 

«ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ, ΤΖΑΣΤΙΝ, ΧΑΙΡΟΜΑΙ! ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΓΙΑ ΠΡΩΙΝΟ, ΑΦΟΥ ΕΤΟΙΜΑΣΤΕΙΣ. ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΟΜΕΑ 43, ΤΟ ΘΥΜΑΣΑΙ ΣΩΣΤΑ;»

 

Ο Τζάστιν χαμογέλασε ξανά και δεν ήταν προσποιητό. «Φυσικά, Ίλκο! Ανυπομονώ! Πάω λοιπόν να ετοιμαστώ. Τα λέμε!», είπε κι όρμισε προς το διπλανό δωμάτιο όπου ήταν η τουαλέτα και το λουτρό.

 

Αφού πλύθηκε επιμελώς κι άφησε τις αυτόματες ξυριστικές να ξυρίσουν παντελώς κάθε τρίχα από πάνω του – μ’ εξαίρεση κάποιες λιγοστές στο κεφάλι – πήρε απ’ το απολυμαντήριο και φόρεσε τη φόρμα εργασίας του. Κοίταξε για λίγο τον εαυτό του στον καθρέφτη για να βεβαιωθεί ότι δεν είχε γίνει κάποιο λάθος στην εμφάνισή του (ακόμα δεν μπορούσε να ξεχάσει τη μέρα που η ξυριστική έκανε λάθος και του κούρεψε μόνο τα μισά γένια) κι έπειτα βγήκε απ’ τα διαμερίσματά του.

 

Οι ήχοι από μηχανήματα που άνοιγαν κονσέρβες και ζέσταιναν πιάτα αντηχούσαν στο διάδρομο. Ο Τζάστιν προχώρησε γρήγορα ευθεία, με τα λευκά φώτα να τον τυφλώνουν και να τον ξυπνάνε απότομα από το ημίφως των διαμερισμάτων του. Μπήκε στη μικρή κουζίνα και χαμογέλασε σ’ όλους, καλημερίζοντας παράλληλα. Όλοι ήταν εκεί: Ο Τζον ο αρχηγός, ο Τιμ ο τεχνολόγος, ο Έντι ο γιατρός κι οι Τζορτζ και Μάικ που ‘ταν βοηθοί πλοηγοί σαν και τον ίδιο. Χαμάληδες, με λίγα λόγια, έλεγε συχνά ο Μάικ, καθώς η βασική δουλειά τους ολοκληρώθηκε τη στιγμή που το διαστημικό σκάφος προσγειώθηκε στον πλανήτη.

 

«Την επομένη φορά που θα έρθεις μετά από μένα, Χέιθορν, θα σε κρεμάσω απ’ την κεραία του αμαξιού-ρομπότ και θα σε κάνω βόλτες σ’ όλο τον πλανήτη με ταχύτητες roller coaster!», ούρλιαξε ο ψηλός, μεσήλικας άντρας, που ηγούταν της ομάδας.

 

«Συγνώμη, αρχηγέ!», απολογήθηκε ο Τζάστιν χαμηλώνοντας το κεφάλι.

 

«Δεκτό», είπε απλά ο Τζον.

 

Αφού ο Τζάστιν βεβαιώθηκε ότι δε θ’ άκουγε άλλο «κήρυγμα», πήγε προς το ψυγείο κι έβγαλε μια κονσέρβα. Την τοποθέτησε σ’ ένα μηχάνημα που φρόντισε να την ετοιμάσει για βρώση.

 

«Πότε ξεκινάμε;», ρώτησε ενώ το πιάτο του με τον σερβιρισμένο χυλό έβγαινε ζεστό απ’ το μηχάνημα.

 

«Χτες, Χέιθορν! Και δεν ειρωνεύομαι! Χτες θα ‘πρεπε να ‘χαμε ξεκινήσει. Αλλά ας όψεται το τεχνικό πρόβλημα στο αμάξι. Το ‘φτιαξε ο Τιμ από ‘δω, βεβαία. Οπότε, ξεκινάμε το συντομότερο δυνατόν.», αποκρίθηκε ο Τζον.

 

«Τέλεια!», αναφώνησε ο Τζάστιν και κάθισε στη μοναδική άδεια θέση.

 

Άρχισε να τρώει με λαχτάρα. Το διαιτολόγιο του ήταν πολύ λιτό και συγκεκριμένο κι ομολογουμένως ακόμα δυσκολευόταν να το συνηθίσει. Ωστόσο, δεν είχε σκοπό να διαμαρτυρηθεί γι’ αυτό. Ήταν μέλος μιας ερευνητικής αποστολής που ερευνούσε τη ζωή στον πρώτο «γεώμορφο» - όπως ονόμαζαν εκείνους που είχαν φιλόξενο κλίμα, πλησίον στης γης - πλανήτη, στον οποίο είχε πατήσει άνθρωπος το πόδι του.

 

Σήκωσε το βλέμμα του και κοίταξε προς το ένα και μοναδικό παράθυρο που υπήρχε στο δωμάτιο. Έξω είχε ξημερώσει και το κοκκινωπό φως του ήλιου X36-E έπεφτε πάνω στους περίεργους, ψηλούς σχηματισμούς που ο Έντι πιθανολογούσε ότι ήταν ένα είδος φυτού. Του Τζάστιν του ‘καναν πιο πολύ για φωλιές τερμιτών με ξύλινη υφή.

 

Εκείνη τη φορά όμως, το βλέμμα του δεν τραβήχτηκε απ’ αυτούς τους σχηματισμούς. Ανάμεσα τους, νόμισε πως είδε να κινείται κάτι. Άφησε κάτω το κουτάλι του και κοίταξε πιο προσεκτικά. Νόμισε αρχικά πως ήταν η ιδέα του, αλλά εν τέλει ήταν σίγουρος πως, φευγαλέα έστω, είχε δει μια κοπέλα να κοιτάει προς το μέρος του. Ήταν ψηλή με μακριά ξανθά μαλλιά που κυλούσαν σαν χρυσά ρέματα στο σώμα της που ήταν εντελώς γυμνό. Έμεινε για λίγο, χαμογέλασε αμυδρά. Ο Τζάστιν ανοιγόκλεισε τα μάτια του και κοίταξε ξανά. Όμως, ότι κι αν είδε, ή φαντάστηκε πως είδε, είχε πλέον χαθεί.

 

«Τζάστιν, τελείωνε!» Τον συνέφερε η φωνή του Τζον που τον είχε καρφώσει με το αγριεμένο του βλέμμα.

 

«Συγνώμη, αφαιρέθηκα.», δικαιολογήθηκε και βάλθηκε να τελειώσει το φαί του.

 

Ανάθεμα τρελαίνομαι, σκέφτηκε. Αλλά αυτό που τον ανησυχούσε δεν ήταν το γεγονός ότι νόμιζε ότι κυκλοφορούσαν γυμνές γυναίκες τριγύρω, αλλά ότι κάθε κομμάτι των αισθήσεων του πάλευε να τον πείσει πως ήταν αλήθεια.

 

Έχω καιρό να πηδήξω, σκέφτηκε, μην αφήνοντας άλλα περιθώρια στη σκέψη του για την όποια άλλη εξήγηση.

 

 

 

***

 

 

Το ρομποτικό αμάξι κυλούσε γοργά κι ο Τζάστιν χάζευε έξω απ’ αυτό. Αν αυτά που αντίκριζε τριγύρω ήταν «ζωή», όπως συμβατικά την ονόμαζε η ανθρωπότητα, τότε αυτός ο κόσμος είχε μια άλλη ιδέα για το πώς μπορεί να ‘ναι η «ζωή». Μέχρι στιγμής δεν είχαν δει κάτι παραπάνω από αυτά τα περίεργα «φυτά» και μερικά άλλα μικροσκοπικά ζωύφια που έμοιαζαν με έντομα, αλλά ήταν φανερό ότι αυτός ο πλανήτης είχε πλάσει τη δικιά του κατηγορία ζωής. Ο Τζάστιν περίμενε αγωνιωδώς να φτάσουν στον τομέα 43, εκεί που φωτογραφίες που ‘χαν βγάλει δορυφόροι αποκάλυπταν ένα μυστηριώδες, πιθανό βιότοπο. Εκεί, ίσως ν’ αντίκριζαν θαυμαστά πράγματα, που ξεπερνούσαν κάθε ταινία επιστημονικής φαντασίας που ‘χε δει μέχρι τότε. Το όχημα τους ήταν προγραμματισμένο να τους οδηγήσει στο σημείο που του είχαν ορίσει, και το έκανε πολύ εύκολα. Το έδαφος ήταν πολύ ομαλό, πράγμα που τους φάνηκε πολύ ευχάριστο.

 

Προχωρούσαν περίπου μισή ώρα, όταν ξαφνικά όλα τα συστήματα του οχήματος έμοιασαν να τρελαίνονται. Φώτα προειδοποίησης άναψαν χωρίς λόγο, μετρητές άρχισαν να μεταβάλλουν τις ενδείξεις τους ασταμάτητα κι ήχοι που φανέρωναν κάποιο πρόβλημα στις μηχανές αυξάνονταν συνεχώς. Σύντομα, το ρομποτικό αμάξι ακινητοποιήθηκε και κάθε λειτουργία του έπαυσε.

 

«Τι στο διάολο γίνεται εδώ, Τιμ;», φώναξε δυσαρεστημένος ο αρχηγός Τζον κατεβαίνοντας απ’ το αμάξι.

 

«Ιδέα δεν έχω», αποκρίθηκε ο μηχανικός που κοίταζε πάνω απ’ το κεφάλι του Μάικ που πάλευε να το θέσει ξανά σε λειτουργία.

 

«Να πας να γαμηθείς! Μου πες ότι το ‘χες φτιάξει!», ούρλιαξε ο αρχηγός κλωτσώντας εκνευρισμένος την πόρτα.

 

«Έτσι νόμιζα! Κατεβείτε, θα το κοιτάξω.», είπε ο Τιμ ξεφυσώντας.

 

«Κάνε γρήγορα, Τιμ. Θα μας πάρει η νύχτα μέχρι να γυρίσουμε πίσω.», είπε ο Τζον. Έβγαλε απ’ την τσέπη τα τσιγάρα του κι απομακρύνθηκε.

 

«Τιμ να βοηθήσω σε κάτι;», ρώτησε ο Τζάστιν.

 

«Όχι προς το παρόν, Τζαστ. Άντε κάνε μια βόλτα μπας και δεις τίποτα το αξιοσημείωτο να πάρουμε δείγμα», αποκρίθηκε ο τεχνολόγος και χώθηκε κάτω απ’ το αμάξι.

 

Ο Τζάστιν σκέφτηκε ότι ήταν καλή ιδέα. Δεν είχε τύχει όλους αυτούς τους μήνες να κάνει «βόλτα» στον πλανήτη. Έβγαιναν απ’ το καταφύγιο μόνο γι’ αποστολές, όπου οι δουλειές του ήταν συγκεκριμένες και τυποποιημένες, με τον οποιοδήποτε αυτοσχεδιασμό ν’ απαγορεύεται δια ροπάλου. Τσέκαρε τον πομπό του για να σιγουρευτεί ότι δούλευε σωστά και θα ενημερωνόταν άμεσα όταν θα ‘ταν έτοιμοι να φύγουν. Προς το παρόν, στην πρασινωπή οθόνη του μικροϋπολογιστή αναβόσβηνε με κόκκινα γράμματα η φράση: ΕΚΤΟΣ ΕΜΒΕΛΕΙΑΣ ΑΣΥΡΜΑΤΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ. Όταν το σήμα θα επανερχόταν, θα άκουγε έναν χαρακτηριστικό ήχο και θα επέστρεφε. Έχωσε τα χέρια στις τσέπες κι άρχισε να κινείται προς μία κατεύθυνση.

 

Περπάταγε γι’ αρκετή ώρα χαζεύοντας τριγύρω. Όταν ήταν μικρός κι οραματιζόταν ταξίδια σε μακρινούς πλανήτες, φανταζόταν τον εαυτό του να κυκλοφορεί ντυμένος με βαριές διαστημικές στολές και με το κεφάλι του κλειδωμένο σ’ ένα σκάφανδρο. Φανταζόταν να χοροπηδάει με την ελάχιστη δύναμη, σε πλανήτες με μικρότερη επιτάχυνση της βαρύτητας απ’ τη Γη. Τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά εκεί. Ο πλανήτης αυτός έμοιαζε απίστευτα με τη Γη. Έτσι, ένιωθε ότι έκανε την απογευματινή του βόλτα σε κάποιο ιδιόμορφο πάρκο.

 

Απομακρύνθηκε αρκετά ώστε οι σύντροφοί του να φαντάζουν μελανιές στον ορίζοντα. Απολάμβανε το εξωπραγματικό περιβάλλον, όταν την είδε ξανά. Η γυναίκα με τα μακριά ξανθά μαλλιά που αγκάλιαζαν το γυμνό της κορμί, στεκόταν λίγα μέτρα δεξιά του, καθισμένη σ’ ένα βράχο. Του χαμογέλασε και τον χαιρέτησε με το χέρι του. Ο Τζάστιν ταράστηκε. Η καρδιά του άρχισε να χτυπά σαν τρελή, ιδρώτας αυλάκωσε το μέτωπο του κι οι τρίχες του ανασηκώθηκαν. Ένιωσε τον ενθουσιασμό να φουντώνει μέσα του και σε κάθε άκρη του σώματός του. Κάθε σκέψη του θόλωσε. Ήθελε απλά να τρέξει προς το μέρος της και να την αρπάξει, να την βάλει από κάτω του και να…

 

Σφράγισε τα βλέφαρά του και συγκεντρώθηκε στη σκέψη ότι όλα αυτά δε θα μπορούσαν να ‘ναι πραγματικότητα. Έμεινε για λίγη ώρα έτσι κι έπειτα τ’ άνοιξε ξανά. Ήταν βέβαιος πως η γυναίκα θα ‘χε εξαφανιστεί, αλλά δε συνέβη. Ήταν ακόμα εκεί, αν κι είχε σηκωθεί. Του χαμογελούσε πονηρά και περπατούσε προς το μέρος του. Ο Τζάστιν δεν ήξερε πως έπρεπε ν’ αντιδράσει. Το μυαλό του είχε κολλήσει, κάθε σκέψη χανόταν τη στιγμή που σχηματιζόταν.

 

Εκείνη τη στιγμή, λίγα μέτρα πριν η γυναίκα φτάσει κοντά του, ο πομπός του ενεργοποιήθηκε. Αρχικά ένας μηχανικός ήχος ακούστηκε κι άμεσα η φωνή του Τζον:

 

«Τσακίσου ταξιδιώτη στο αμάξι! Αυτή η μαλακία έχει κάποιο ελάττωμα και δε θα τη βγάλει μέχρι τον τομέα 43. Φεύγουμε, πάμε πίσω στη βάση.»

 

Ο Τζάστιν έβγαλε τον πομπό απ’ την τσέπη του παντελονιού του. Σήκωσε το βλέμμα του και τότε ήταν που η γυναίκα είχε πια χαθεί. Ανοιγόκλεισε μερικές φορές τα μάτια για να βεβαιωθεί ότι έβλεπε πια την αλήθεια. Τελικά, αποκρίθηκε στον πομπό ότι επιστρέφει κι έτρεξε πίσω.

 

 

 

***

«Πρέπει να το αναφέρουμε στον Τζον, Τζαστ», αποκρίθηκε ο Έντι.

 

ο Τζάστιν κοπάνησε με δύναμη τον τοίχο. «Που να σε πάρει, Έντι! Ορκίστηκες να μείνει μεταξύ μας!», είπε με την ένταση να διακρίνεται στα λόγια του και στις εκφράσεις του.

 

Αφού γυρίσανε στη βάση και σκέφτηκε λίγο την κατάσταση, ο Τζάστιν σκέφτηκε πως θα ‘πρεπε να πάρει την ιατρική γνώμη του Έντι. Φοβόταν μην τον αναφέρει, αλλά φοβόταν περισσότερο ότι χάνει του μυαλό του.

 

«Τζάστιν… άκουσέ με λίγο, σε παρακαλώ. Καταλαβαίνεις ότι το να βλέπεις ανύπαρκτους ανθρώπους δεν είναι και τ’ ότι πιο φυσιολογικό. Ίσως… ίσως χρειάζεσαι ένα διάλειμμα απλά, βρε αδερφέ! Να πας ίσως για μερικούς μήνες πίσω στη…»

 

«Βούλωσέ το, Έντι! Δεν πηγαίνω πίσω στη γαμημένη τη Γη! Έχω φτύσει αίμα για να με πάρουν σ’ αυτό το πρόγραμμα! Δεν έχω σκοπό να το παρατήσω τώρα επειδή είδα μια γυμνή γκόμενα. Ίσως να υπάρχει κάτι στο φαί… ή στην ατμόσφαιρα;»

 

«Όχι, Τζαστιν, μη λες μαλακίες. Ξέρεις πολύ καλά πως έχουν γίνει οι άπειρες μελέτες σ’ αυτόν τον πλανήτη. Χρόνια πριν ξεκινήσει καν αυτή η αποστολή, στη Γη ξέρανε σε τι περιεκτικότητα βρίσκεται κάθε χημική ένωση αυτού του πλανήτη, με ακρίβεια δέκα δεκαδικών ψηφίων! Αν υπήρχε τ’ οτιδήποτε που θα μπορούσε να επηρεάζει αρνητικά τους ανθρώπους, θα το ξέραμε.»

 

«Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός κι εσύ το ξέρεις καλύτερα απ’ τον καθένα μας, Έντι!», βιάστηκε να δικαιολογηθεί ο Τζάστιν. Ο γιατρός δε μίλησε, απλά σούφρωσε τα χείλη του κι έγνεψε αρνητικά με μια υπόνοια θλιμμένου χαμόγελου.

 

«Ξέρεις… ίσως θα ‘πρεπε να μιλήσεις μ’ έναν ψυχολόγο Τζάστιν. Θα βοηθούσα, αλλά δεν έχω ασχοληθεί πολύ με το συγκεκριμένο κλάδο. Πήγαινε μερικούς μήνες στη Γη και θα ξαναγυρίσεις όποτε νιώθεις έτοιμος.»

 

Ο Τζάστιν πετάχτηκε όρθιος και κλώτσησε την καρέκλα του. «Δε θα γυρίσω, ανάθεμά σε Έντι! Κανένας δε θα με κάνει να γυρίσω. Κι όσο για ό,τι είπα, φρόντισε να μείνει μεταξύ μας. Αν δεν υπολογίζεις το λόγο σου που μου έδωσες ως φίλος, υπολόγισε στον όρκο που ‘χεις δώσει. Δεσμεύεσαι απ’ το απόρρητο.», είπε κουνώντας απειλητικά το δάχτυλο προς το γιατρό.

 

Ο Έντι έγνεψε και πάλι αρνητικά με λυπημένο ύφος. Σηκώθηκε. «Προς το παρόν δε θα πω τίποτα, αν εσύ δε θες. Αλλά, Τζάστιν, να ξέρεις ότι σε προσέχω. Με την πρώτη υπόνοια επικίνδυνης συμπεριφοράς, θα σε αναφέρω και δε μου καίγεται καρφί για το γαμημένο το απόρρητο! Το κατάλαβες;», είπε χωρίς να φωνάξει, αλλά αρκετά έντονα ώστε να προδίδει τις προθέσεις του. Αναχώρησε χωρίς να περιμένει απάντηση.

 

Ο Τζάστιν έμεινε μόνος με τους προβληματισμούς του. Ξάπλωσε στο κρεβάτι του και κοίταξε το ταβάνι. Δεν ήξερε τι να σκεφτεί και τι να κάνει… Άφησε την ώρα να κυλήσει μέχρι που ο ήλιος χαμήλωσε και πήρε το δρόμο για τη δύση.

 

Λίγο πριν το βραδινό, ο Έντι ξανάρθε στο δωμάτιο του. Ο Τζάστιν δεν τον καλοδέχτηκε, για την ακρίβεια δεν μπήκε καν στον κόπο να τον χαιρετήσει. Ο γιατρός κάθισε στην καρέκλα και τον κοίταξε. Κρατούσε στο χέρι του μια μικροπλακέτα μνήμης.

 

«Δε θα κάτσω πολύ. Έψαξα και βρήκα κάτι που ίσως να έχει σχέση μ’ αυτά που βιώνεις. Αν θες ριξ’ του μια ματιά.», είπε, άφησε τη μνήμη πάνω στο γραφείο κι έφυγε.

 

Ο Τζάστιν δε σηκώθηκε απ’ το κρεβάτι του, παρά δέκα λεπτά αφότου ο γιατρός είχε εγκαταλείψει το δωμάτιο του. Προσάρμοσε τη μνήμη στον υπολογιστή του κι έλεγξε τα περιεχόμενά της. Ήταν απλά ένα έγγραφο. Το άνοιξε και διάβασε. Έδειχνε πως ήταν ένα άρθρο από κάποιο site επιστημονικού περιεχομένου. Ο συντάκτης του, εν ολίγοις, υποστήριζε ότι άνθρωποι που στερούνται του σεξ για μεγάλο χρονικό διάστημα ενώ παράλληλα βιώνουν μια αγχώδη ζωή, μπορεί να παρουσιάσουν εγκεφαλικές διαταραχές, όπως είχε αποδειχτεί μετά από μία έρευνα. Ακόμα, ανέφερε πως ένα απ’ τα πιο κλασσικά συμπτώματα ήταν οι συνεχείς φαντασιώσεις, σε σημείο μάλιστα να φαντάζονται πως βλέπουν γυμνούς ανθρώπους, ανθρώπους να κάνουν έρωτα κι άλλα πολλά σχετικά με το σεξ.

 

Χαμογέλασε. Δεν πίστεψε ότι είναι ένας νοητικά διαταραγμένος άνθρωπος. Το άρθρο ήταν πολύ πειστικό και ταιριαστό, αλλά όχι αρκετά για να τον κάνει να δει τον εαυτό και τη συμπεριφορά του σ’ αυτό. Έκλεισε τον υπολογιστή, απέσπασε τη δισκέτα κι αποφάσισε να την επιστρέψει στον Έντι. Όμως η προσοχή του αποσπάστηκε.

 

Στο παράθυρο του δωματίου του, οι τελευταίες μενεξεδί ακτίνες του ήλιου σκίαζαν το πρόσωπο της κοπέλας. Στεκόταν εκεί, γυμνή όπως πάντα και του χαμογελούσε.

 

Όχι πάλι, σκέφτηκε. Απέστρεψε το βλέμμα του και το κάρφωσε στο πάτωμα. Όταν ξανακοίταξε, η κοπέλα ήταν και πάλι εκεί, αλλά το φως του ήλιου είχε πια χαθεί. Τζαστ, τι έλεγε ο γέρος σου; Πάντα αντιμετώπιζε τους φόβους σου κατά πρόσωπο! Ο Τζάστιν περπάτησε αργά αλλά σταθερά. Έφτασε στο παράθυρο και κοίταξε τη γυναίκα που στεκόταν έξω απ’ αυτό. Δεν είχαν ξαναβρεθεί τόσο κοντά-ήταν πολύ όμορφη. Πάτησε το μικρό κουμπάκι δίπλα απ’ το μεταλλικό πλαίσιο του παραθύρου και το τζάμι μαζεύτηκε στις άκρες του. Ο Τζάστιν ξεροκατάπιε.

 

«Ε… Γεια σου!», είπε χαμογελώντας.

 

Το χαμόγελο της κοπέλας πλάτυνε ακόμα περισσότερο. Γεια, την άκουσε να χαιρετάει. Τα χείλη της δεν κινήθηκαν, έμοιαζε να μιλάει κατευθείαν μέσα στο κεφάλι του.

 

«Θες… θες να περάσεις; Λυπάμαι που δεν μπορώ να σε φέρω απ’ την κύρια πόρτα. Ελπίζω να τα καταφέρεις με το παράθυρο.» είπε ο Τζάστιν προσπαθώντας να μετριάσει την αμηχανία του.

 

Θα είμαι μια χαρά, είπε η κοπέλα. Πλησίασε περισσότερο και σήκωσε πρώτα το ένα της πόδι. Ήταν όμορφο και χλωμό. Πέρασε μέσα απ’ το παράθυρο κι Τζάστιν κατάφερε να διακρίνει το αιδοίο της ανάμεσα απ’ τα ανοιχτά της πόδια. Ταράχτηκε. Σύντομα η κοπέλα βρισκόταν μέσα στο δωμάτιο. Ο Τζάστιν έμεινε να την χαζεύει. Ήταν εκθαμβωτική στην εμφάνιση. Το κορμί της έλαμπε κι ήταν καλλίγραμμο κι ελκυστικό.

 

«Θέλεις να σου φέρω κάτι; Πεινάς;», ρώτησε ο άντρας.

 

Η κοπέλα χαμογέλασε. Ναι, πεινάω, είπε και τον πλησίασε. Τύλιξε τα χέρια της γύρω απ’ τη μέση του. Πλησίασε τα χείλη της κοντά στα δικά του την ίδια στιγμή που τα χέρια της άγγιζαν τους γλουτούς του. Ο Τζάστιν ανάσαινε βαριά. Ήταν πολύ ξαναμμένος, δεν κρατιόταν άλλο. Κάθε φόβος του είχε παραμεριστεί κι ένιωθε πολύ σίγουρος για το τι ήθελε. Η κοπέλα ήταν εκεί, την άγγιζε, τη μύριζε. Δεν ήταν κάποιο κόλπο του μυαλού του.

 

Ξάπλωσαν στο κρεβάτι και σύντομα κι ο Τζάστιν δε φορούσε τα ρούχα του. Φιλιόντουσαν παθιασμένα κι ήταν ξεκάθαρο πόσο πολύ ήθελαν να κάνουν σεξ.

 

Μπες μέσα μου, του ζήτησε εκείνη κι ο Τζάστιν το ‘κανε. Η κοπέλα αναστέναξε κι ένιωσε την αναστάτωσή της στο μυαλό του. Ήταν πολύ ερεθισμένος και μπαινόβγαινε μέσα της ασταμάτητα και γρήγορα. Ένιωθε την κορύφωση να πλησιάζει και κάθε του αίσθηση να παραλύει. Τελείωσε μ’ ένα δυνατό βογκητό την ώρα που κι εκείνη ερχόταν σ’ οργασμό. Επιχείρησε να τραβηχτεί, αλλά εκείνη τον έσφιξε δυνατά και το σπέρμα του κύλησε μέσα της.

 

Ξάπλωσαν στο κρεβάτι αναψοκοκκινισμένοι κι οι δυο. Ο Τζάστιν ήταν χαρούμενος. Την κοίταξε και της χαμογέλασε. Αλλά η κοπέλα είχε πλέον χάσει το χαμόγελο της. Το βλέμμα της ήταν σοβαρό και σκεφτικό.

 

«Τι συμβαίνει;», ρώτησε.

 

Η κοπέλα δεν αποκρίθηκε.

 

«Σου ‘κανα κακό; Σε πόνεσα μήπως;», ρώτησε και κοίταξε το σώμα της. Τότε ταράχτηκε. Ανάμεσα απ’ τα πόδια της κοπέλας, ένα μωβ υγρό κυλούσε. Είχε λερώσει τα σεντόνια του και τα πόδια της ήταν βρώμικα απ’ αυτό. Η πρώτη του σκέψη ήταν πως η κοπέλα δεν είχε ξαναπάει μ’ άντρα. Όμως, του ‘χε ξανατύχει κάτι ανάλογο.

 

Το αίμα είναι κόκκινο, σκέφτηκε. Η καρδιά του άρχισε να βροντοχτυπά μέσα στο στήθος του.

 

«Ποια είσαι;», ρώτησε ξέπνοα.

 

Η κοπέλα δεν είπε τίποτα άλλο. Με μια απότομη κίνηση πήδησε από πάνω του. Τα μάτια της αντικατόπτριζαν το μίσος. Άνοιξε το στόμα της και δάγκωσε με βία το λαιμό του. Ο Τζάστιν ούρλιαξε. Προσπάθησε ν’ απελευθερωθεί αλλά δεν τα κατάφερε. Η κοπέλα είχε μια απόκοσμη δύναμη που τον κράταγε κάτω. Έκοβε σάρκες απ’ το σώμα του και της κατάπινε. Ο άντρας ζαλίστηκε πολύ. Πριν χάσει τις αισθήσεις του, άκουσε την πόρτα του δωματίου του να βροντοχτυπά.

 

 

 

***

 

 

«Κάτι υπάρχει σ’ αυτό τον πλανήτη», είπε ο Έντι, «Δεν ξέρω τι είναι, αλλά πρέπει να προσέχουμε. Ο Τζάστιν μου ανέφερε ότι έβλεπε μια γυναίκα γυμνή να τον κοιτάζει μερικές φορές. Νόμιζα πως ήταν η φαντασία του, πως άρχισε να τα χάνει, αλλά φαίνεται ότι υπάρχει ένα πολύ δαιμόνιο πλάσμα τριγύρω. Τον έφαγε ζωντανό, μα το Θεώ, Τζον.»

 

Ο αρχηγός κίνησε το κεφάλι του καταφατικά. Είχε συγκλονιστεί. Θυμόταν ακόμα το άσαρκο καταματωμένο πτώμα που είχε αντικρίσει όταν βρέθηκε στο δωμάτιο του Τζάστιν. Πονούσε τόσο πολύ στη σκέψη ότι ο μικρός είχε βρει τέτοιο τραγικό τέλος. Πιο πολύ όμως, τον κυρίευε η ανησυχία. Γιατί ήξερε πως κάτι απάνθρωπο υπήρχε σ’ αυτό τον αναθεματισμένο πλανήτη. Το ‘χε δει κι εκείνος. Νόμισε ότι τρελάθηκε, ότι το χαμόγελο της ήταν πολύ γλυκό για να ‘ναι αληθινό. Η σκρόφα, ήξερε τι κάνει. Έβγαλε τα γυαλιά του κι έτριψε τα μάτια του.

 

«Έκανες τη χημική ανάλυση;», ρώτησε.

 

«Ναι. Η χημεία αυτών των υγρών είναι πρωτόγνωρη για ζωντανό οργανισμό, αλλά πίστεψέ με, δεν έχει τίποτα ουσίες φαντάσματα. Πρωτεΐνες, λιπίδια, ένα είδος γενετικού υλικού που προσομοιάζει το δικό μας. Όμως, βρήκα κάτι που θα σ’ εκπλήξει πιθανότατα.»

 

Ο Τζον κίνησε ερωτηματικά το κεφάλι κουρασμένος.

 

«Σπέρμα! Και ξέρεις τι; Η ανάλυση έδειξε πως ήταν του Τζάστιν και μάλιστα ότι συμπίπτει με την ώρα του φόνου. Τζον, ότι κι αν ήταν αυτό το πλάσμα, πριν τον φάει τον γλέντησε καλά!»

 

«Σαν τις μαύρες χήρες», αποκρίθηκε ο αρχηγός χαμογελώντας θλιμμένα. Ο Έντι έγνεψε θετικά και δεν είπε κάτι άλλο. «Και τι θα κάνουμε τώρα; Τι προτείνεις;»

 

«Εσύ είσαι ο αρχηγός, Τζον. Αλλά νομίζω πως αυτό το συμβάν δε θα τ’ αφήσει έτσι η Γη και το ξέρεις. Καλύτερα ν’ αναφέρουμε την πλήρη αλήθεια και ν’ αναχωρήσουμε για ένα διάστημα. Αυτός ο πλανήτης έχει ζωή και μάλιστα πολύ επικίνδυνη. Η αποστολή μας εξετελέσθη.»

 

Ο Τζον γέλασε. «Δεν έχεις κι άδικο… Σε τίποτα απ’ όσα είπες δεν έχεις άδικο, φίλε μου. Πήγαινε τώρα, Έντι. Είμαι πολύ κουρασμένος. Τα ξαναλέμε αύριο.»

 

Ο γιατρός δεν έφερε αντίρρηση. Καληνύχτισε κι άφησε τον Τζον μόνο του.

 

Ο αρχηγός σηκώθηκε απ’ την καρέκλα του. Κλείδωσε με κωδικό την πόρτα του δωματίου του κι ασφάλισε τα παράθυρα. Ξάπλωσε και κάρφωσε το βλέμμα του στο ασημί μέταλλο του ταβανιού.

 

Κι είχε αρχίσει να μ’ αρέσει αυτός ο πλανήτης, είπε γελώντας με τον ίδιο του τον εαυτό.

Edited December 5, 2010 by TheTregorian

[Mesmer]

Καλή ιστορία, και είχε ένα παράξενο μυστήριο που με κρατούσε να συνεχίσω.

 

Από εκεί και πέρα, υπήρχε μια αδυναμία στις εξηγήσεις.

Μου άρεσε η ιδέα της γυναίκας που λειτουργούσε με τον τρόπο που λειτουργούσε, αλλά δεν μου άρεσε το ότι τοποθετείς ένα ανθρώπινο ον (ή έστω εξωτερικά παρόμοιο – μήπως χρησιμοποιεί κάποιου είδους μιμιτισμό; ) σε έναν εξωγήινο κόσμο. Πόσο μάλλον το ότι επιθυμεί να αναπαραχθεί με ένα ον διαφορετικού είδους ( ; ). Θα μπορούσες να με μπάσεις λίγο περισσότερο στον κόσμο και στο σκεπτικό σου με μερικές παραπάνω πληροφορίες.

 

 

Γενικά, σαν ιδέα ήταν ενδιαφέρουσα, και θα μπορούσε να δουλευτεί και αλλιώς, ίσως σε ένα πιο γήινο περιβάλλον. Αν και έτσι θα έκλινε περισσότερο προς τον τρόμο.

 

Καλή επιτυχία!

 

 

[DinoHajiyorgi]

Wha…? Wha…? Η έκφραση μου Γιώργο μόλις τελείωσα το διήγημα σου. Το οποίο δεν έχει τέλος. Χωρίς, αυτό που λέμε ελληνικά conclusion!

 

Μου άρεσε η ιστορία σου. Την απόλαυσα σαν ένα ενδιαφέρον pulp sci-fi από την Χρυσή Εποχή του είδους, μου θύμισε και τα τολμηρά κόμικ Terror που διάβαζα στο γυμνάσιο. Αλλά εκεί που έγινε ενδιαφέρον ήταν σα να είπες «δεν έχει άλλο χώρο, σταματάμε.»

 

 

Αν όμως, σκοπός σου ήταν η κατάληξη του Τζάστιν ως η κορύφωση και έκπληξη της ιστορίας, εκεί ακριβώς θα έπρεπε να το τελειώσεις. Θα μπορούσες δηλαδή να μεταφέρεις το μπλα-μπλα γιατρού και αρχηγού πριν το συμβάν, ως υποψίες και καθώς βλέπουμε ότι και ο Τζον έχει δει την ίδια γυναίκα, θα έκαναν οι δύο κάποιες εικασίες που θα βάθαινε το μυστήριο. Έτσι, μετά, όταν ο Τζάστιν είναι με την «γυναίκα» ο αναγνώστης θα διαβάζει το σεξ αλλά ταυτόχρονα θα αγωνιά.

 

 

Δύο ακόμα παρατηρήσεις:

 

Λατρεύουμε εμείς οι συγγραφείς όπως βλέπω να ξεκινάμε τις ιστορίες μας με τον ήρωα μας να ξυπνάει κάθιδρος και ενοχλημένος από εφιάλτες που δεν θυμάται. Είναι κλισέ, αλλά είναι κλισέ ζουμερό που νικάει την αμηχανία της λευκής σελίδας, μας βοηθάει να ζεσταθούμε στο ξεκίνημα. Δική μου άποψη είναι ότι εδώ δεν είναι τόσο δικαιολογημένο.

 

 

Στη σκηνή στην καφετέρια δεν είμαι σίγουρος αν βλέπει τη γυναίκα για πρώτη φορά ή την έχει ξαναδεί, εξού και οι εφιάλτες, αλλά το να νομίζει ότι βλέπει μια ανύπαρκτη γυμνή γυναίκα δεν μου δίνει αρκετό άλλοθι για να δεχτώ ότι βλέπει εφιάλτες.

 

 

Επίσης στην αρχή:

«Ένα χρόνο ήταν στην ερευνητική αποστολή, αλλά ακόμα δεν έλεγε να συνηθίσει το γεγονός ότι ο ηλεκτρονικός ήχος δεν είχε σαν πηγή κάποιο μυστηριώδες πλάσμα που μιλούσε απ’ το ταβάνι.»

Δηλαδή θα είχε συνηθίσει (ως πιο φυσιολογικό) μια φωνή από ένα μυστηριώδες πλάσμα κρυμμένο στο ταβάνι του, παρά από έναν υπολογιστή;! Αυτό θα σου βγήκε κατά λάθος.

[Storyteller]

Πολύ καλή ιστορία!!

 

Πράγματι είχε ένα μυστήριο και ήταν γραμμένη έτσι που να μην κουράζει ώστε σε τραβούσε να το διαβάσεις. Παρά το ότι ήταν μικρό ήταν εθιστικό.

 

Απλά το τέλος θα μπορούσε να ήταν ίσως λίγο καλύτερο. Συμφωνώ με τον DinoHajigiorgi ότι αφού δεν χωρούσε να αναπτύξεις τι θα συμβεί στην συνέχεια έπρεπε να βάλεις τον διάλογο γιατρού και αρχηγού πριν τον θάνατο του Τζάστιν. Έτσι όπως το άφησες μου κάνει σαν ένα πολύ καλό πρώτο επεισόδιο μιας σειράς...

[Eugenia Rose]

Εμένα μου άρεσε κυρίως

η επίμαχη σκηνή όπου η κοπέλα αιμοραγεί και ύστερα γυρίζει και τον καταβροχθίζει. Πιστεύω πως αυτή ήταν η πιο δυνατή σκηνή στο διήγημα και αν και εγώ δεν καταλαβαίνω γιατι να ζευγαρώνει με ένα ον απο άλλο είδος και πως μοιάζει με ανρωπο, ωστόσο με έκανε να φανταστώ πολλά πιθανά σενάρια και αυτό το θεωρώ πολύ καλό. Όντως το τέλος ήταν κάπως απότομο. Εγώ θα το τελείωνα με τον αρχηγό να είναι τόσο γοητευμένος και μαγεμένος απο αυτό το πλάσμα που κλειδώνει την πόρτα του δωματίου του για να μείνουν μόνοι και να κάνουν σεξ χωρίς να νοιάζεται για το ότι άκουσε πρίν λίγο.

Καλή προσπάθεια. Καλή επιτυχία!

[Stanley]

Γιώργο, πάλι η ιστορία σου έχει μια ελαφριά ροπή στον τρόμο. Anyway, μου άρεσε και την διάβασα ευχάριστα, ήταν μια συμπαθητική ιστορία που ήξερε τα όριά της. Θεωρώ ότι άργησες να μπεις στο ψωμί της υπόθεσης, στην αρχή είδα πολλές αραδιασμένες λεπτομέρειες που προσωπικά δεν θα τις ήθελα. Τώρα, το όλο σκηνικό που αποτελεί την κορύφωση της ιστορίας σου είναι δοσμένο με κάποια αφέλεια:

ο Τζάστιν κάνει σεξ με μια γυναίκα που εμφανίζεται κι εξαφανίζεται, σε έναν ξένο πλανήτη, κι αυτή μετά ζοχαδιάζει απότομα -εδώ περίμενα να πει ότι δεν την ικανοποίησε- με έναν πολύ εύσχημο τρόπο.

Τέλος πάντων, έπρεπε να τελειώσεις την ιστορία κάπου εκεί, γιατί μετά ξεφούσκωσε και άφησε ένα κρέμασμα. Επίσης, η αναφορά στη μαύρη χήρα θα προτιμούσα να γινόταν κάπως πιο έμμεσα. Αυτά τα ολίγα, καλή σου επιτυχία!

[aScannerDarkly]

Το να ξυπνάει κάποιος ιδρωμένος και με κομμένη την ανάσα είναι πολύ πολύ κλισέ, και μάλιστα ένα άστοχο κλισέ, γιατί δε νομίζω ότι συμβαίνει πραγματικά. Επίσης, γενικά δεν αιτιολογείται το γιατί ο ήρωας είχε ανήσυχο ύπνο. Επίσης, δε νομίζω ότι είναι και τόσο δύσκολο να συνηθίσει κανείς στην ιδέα ότι ακούει μια ασώματη φωνή από ένα μεγάφωνο ή κάτι τέτοιο. Γενικά η εναρκτήρια σκηνή είναι λίγο προβληματική.

 

Κατά τα άλλα, τολμώ να πω ότι από όσες ιστορίες σου έχω διαβάσει, αυτή μου άρεσε περισσότερο από όλες. Και νομίζω ότι ο βασικός λόγος που συμβαίνει αυτό είναι το ίδιο το θέμα του διαγωνισμού. Αυτό από το οποίο έπασχαν συχνά τα κείμενά σου, ήταν ότι προσπαθούσες υπερβολικά ο λόγος σου και η γραφή σου να είναι όμορφη και συχνά ξέπεφταν σε φλυαρίες. Εδώ η γλώσσα γίνεται πιο σκληρή και λείπει αυτή η αίσθηση της ανούσιας υπερβολής. Μπράβο λοιπόν γι' αυτό.

 

Κάποια κλισέ που κλωτσάνε λίγο εντόπισα και παρακάτω. Γιατί ο Τζον είναι τόσο καρικατούρα στριμμένου αρχηγού; Επίσης η εικόνα της γυναίκας με το γυμνό σώμα “αγκαλιασμένο από τα μαλλιά της” φέρνει στο νου Γαλάζιες Λίμνες και τέτοια.

 

Η αλλαγή πλεύσης και η έκπληξη που επιφυλάσσεις στον αναγνώστη είναι πολύ καλή και κάνει αίσθηση. Αυτό που της λείπει είναι τα κίνητρα και οι αιτιολογίες...

Γιατί πρέπει να κάνουν σεξ πριν τον φάει; Γιατί θέλει το σπέρμα του; Γιατί μετά αιμορραγεί; Η “γυναίκα” μεταμορφώνεται και στραβώνει τόσο ξαφνικά κι έτσι αφήνεις την ανατροπή που κάνεις κάπως κουτσή.

Επίσης, η σκηνή στο τέλος, είτε θα έπρεπε να λείπει, είτε να αλλαχθεί, ή αλλιώς να αφιερώσεις κι άλλο χώρο, παράλληλα ίσως με τα υπόλοιπα γεγονότα να μας αφηγηθείς και μερικά πράγματα για τον Τζον. Έτσι όπως είναι, μου μοιάζει αταίριαστη και άσκοπη.

 

 

[dagoncult]

Μάλλον τα σχόλια με κάλυψαν αρκετά (ειδικά σε ότι έχει να κάνει με το φινάλε), αλλά παραθέτω τι έγραψα πριν τα διαβάσω:

 

Ήθελε ένα διαφορετικό τέλος νομίζω. Τώρα απλά σβήνει άδοξα. Δεν είμαι σίγουρος κι αν μ’ άρεσε η εξέλιξη με την κοπέλα. Είναι γούστα αυτά, αλλά σ’ εμένα φάνηκε σαν να μην έβρισκες κάτι άλλο

(από το σημείο που ο Τζάστιν κάνει σεξ με την κοπέλα κι έπειτα)

κι έτσι προτίμησες να δώσεις τη λύση μέσα από μια ξαφνική ανατροπή κι ένα (σχετικά) αμήχανο φινάλε. Η ανατροπή από μόνη της (ειδικά αν είχε τονιστεί με υπόνοιες πιο νωρίς, πχ

όταν γλιτώνει παρά τρίχα)

δεν θα με πείραζε.

 

Η βόλτα στον πλανήτη μού άρεσε κι υπήρχαν σημεία που οι διάλογοι ήταν πολυ ρεαλιστικοί. Συνήθως, τόσος ρεαλισμός στους διαλόγους δεν μου αρέσει, αλλά στην ατμόσφαιρα της ιστορίας σου αυτό δεν μου δημιούργησε κανένα απολύτως πρόβλημα, το αντίθετο μάλιστα, λειτούργησαν σαν ένα είδος πετυχημένης γείωσης.

 

 

 

«Κανένας δε θα με κάνει να γυρίσω»

Αυτό μοιάζει λες κι ο Τζάστιν πιστεύει πως αν επιστρέψει στη Γη δεν θα θέλει μετά ούτε ο ίδιος να γυρίσει πίσω. Αλλά τότε γιατί κάθεται έτσι κι αλλιώς στον πλανήτη;

 

[Tiessa]

Μετά το Χαμόγελο

 

 

έρχονται τα δόντια λοιπόν.

 

 

 

Καλή η ατμόσφαιρα της ιστορία, ωραία δοσμένες οι σκηνές στον υπό εξερεύνηση πλανήτη,

 

 

λίγο προβληματικά τα κίνητρα της κοπέλας. Και το γιατί χρειαζόταν το σεξ για να τον φάει. Παίζει τίποτα με γονιμοποίηση στο στυλ που ανέφεραν οι άλλοι ή ήταν μια μορφή αποπλάνησης για να έρθει κοντά του;

Τώρα θα μου πεις, εδώ δεν ξέρουμε τα κίνητρα του διπλανού μας, να μην πω και του εαυτού μας, της εξωγήινης μας πείραξαν;

 

 

 

Σε κάποια σημεία μού εφερνε κι εμένα στο μυαλό μου, όπως είπε και ο Ντίνος παλιά ιστορία της Χρυσής Εποχής, με τις διαστημικές εξερευνήσεις και τα περίεργα πλάσματα που ενεδρεύουν εκεί, γι αυτό και τη διάβασα με ευχαρίστηση. Το κείμενο ήταν εύκολο και απλό και αρκετά καλά γραμμένο. Καλές και οι σκηνές μέσα στη βάση και στο δρόμο. Ομολογώ ότι θα ήθελα να έβλεπα λίγο περισσότερα πράγματα γι αυτά τα πλάσματα, έστω και αν στο χώρο που είχες, αναγκαζόσουνα να θυσιάσεις κάποια σημεία των σκηνών με το υπόλοιπο προσωπικό.

Νομίζω ότι αξίζει μετά το διαγωνισμό να του δώσεις λίγο χώρο ακόμα.

[wordsmith]

Ε όχι! Μας κόβεις στη μέση! Στην αρχή έλεγα "μα πότε θα συμβεί κάτι με σεξ; πώς θα το συνδέσει με όλα αυτά; πολύ αργά πηγαίνει". Μετά έγινε λίγο πιο ενδιαφέρον με την κοπέλα που παρουσιαζόταν ξανά και ξανά, γιατί προσπαθούσα να φανταστώ πώς θα τα εξηγούσες όλα αυτά. Και στο τέλος... δεν υπήρχε τέλος! Ενίσταμαι! Η πλοκή σου είναι σαν πίτσα που ο ντελιβεράς φρενάρισε απότομα: όλα έχουν πάει στη μια μεριά και μερικά έχουν πέσει και έξω (η λύση του μυστηρίου, δηλαδή, που δεν τη βλέπουμε). Η ανατροπή, δηλαδή, είναι ότι

την ξανθιά γυναίκα τη βλέπει σαν όραμα και ο αρχηγός;

Δε φτάνει αυτό, είναι πολύ αδύναμο για να προκαλέσει σασπένς. Να κάτσεις να κατεβάσεις ιδέες για να εξηγήσεις τι συνέβαινε τελικά, γιατί φερόταν έτσι αυτή η γυναίκα.

Θα μου πεις, βέβαια, δε σου έφτανε το όριο λέξεων. Ναι, αλλά αυτό το ήξερες από την αρχή. Έπρεπε να βρεις μια ιστορία που να μπορεί να ολοκληρωθεί μέσα σε 3.500 λέξεις, όχι να αρχίσεις και, μόλις τελειώσουν οι λέξεις, να το παρατήσεις εκεί που ήτανε, χωρίς κλείσιμο. Ένα writing tip που έχω διαβάσει λέει "Αν γράφεις ιστορία με αρχή, μέση και τέλος, άρχισε από το τέλος".

Κατά τα άλλα διαβάζεται πολύ εύκολα, ίσως υπερβολικά εύκολα. Άσε και μερικά να τα μαντεύει ο αναγνώστης. Πάντως φαίνεται ότι έχεις κάνει κάποια προσπάθεια. Είναι σημαντικό και σπάνιο να δέχεται κανείς διορθώσεις. Αυτό μην το χάσεις. Καλή επιτυχία στα επόμενα.

[Big Fat Pig]

Γιώργο, λίγο πολύ, νομίζω τα άκουσες και από τους υπόλοιπους. Τα ίδια λίγο πολύ θα πω κι εγώ.

 

Η ιστορία και η ιδέα είναι μια χαρά και μέσα στο θέμα και όλα. Οι λεπτομέρειες ήταν που χάλαγαν τη μαγιά.

Φράσεις περιέργες, στάσεις αφύσικες και κινήσεις αμήχανες.

 

Στα υπέρ, ότι έχουν μείνει ζωντανές στο μυαλό μου οι εικόνες από τη βόλτα στον πλανήτη. Και το σύντομο κομάτι που ο ήρωας πηγαίνει από το δωμάτιό του στην κουζίνα. Αυτά τα κομάτια είχαν ατμόσφαιρα. Κάτι καλό γινόταν εδώ.

 

Επιμέρους αμηχανίες και δισταγμοί στις σκηνές σου ήταν άλλο ένα προβληματάκι.

Ξεχωρίζω το εξής γιατί νομίζω ότι συμπτωματικά αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα.

 

Ο Τζάστιν έμεινε μόνος με τους προβληματισμούς του. Ξάπλωσε στο κρεβάτι του και κοίταξε το ταβάνι. Δεν ήξερε τι να σκεφτεί και τι να κάνει… Άφησε την ώρα να κυλήσει μέχρι που ο ήλιος χαμήλωσε και πήρε το δρόμο για τη δύση.

 

Όταν το διάβασα ένιωσα ότι τη στιγμή που το έγραφες δεν είχες τι να γράψεις. Και το κατέγραψες. Και καλά έκανες γιατί ίσως βοήθησε. Αλλά τόση αμηχανία σε ένα σύντομο διήγημα που θέλει να είναι θρίλερ, μάλλον δεν είχε θέση στο final cut

 

Ήθελε λίγη περισσότερη προσπάθεια κι επιμονή στο να λύσεις τη σπαζοκεφαλιά που ήταν η διατήρηση της αγωνίας και η αίσθηση της περιπέτειας. Θεωρώ ότι θα μπορούσες να το καταφέρεις χωρίς να αλλάξεις τη βασική πλοκή.

 

 

Καλή επιτυχία!

[Solonor]

Η γραφή σου συνεχίζει να βελτιώνεται, αν και θα μπορούσες να πετάξεις κάποιες λέξεις. Η ίδια η ιδέα μου φάνηκε λίγο φτωχή, αν και η εκτέλεση ήταν καλή και αρκετά ατμοσφαιρική. Θα έπρεπε πάντως να το παιδέψεις λίγο ακόμη. Το κυριότερο μειονέκτημα είναι το τέλος που προσγειώνει το αρκούντως φρικαλέο γεγονός.

 

 

[khar]

Καλή αρχή, στρωτή γραφή, ενδιαφέροντες και πειστικοί χαρακτήρες, πολύ καλό στήσιμο της ατμόσφαιρας με το πλάσμα που υπάρχει ή το φαντάζεται κάποιος. Κλισέ ιστορία, αδύναμο τέλος, αναμενόμενη εξέλιξη, αναξιοποίητος ο υπολογιστής και οι κόκκινες φωλιές. Καλύτερο, για μένα, κλείσιμο θα ήταν να βρούν το πτώμα όχι αναγκαστικά υπερβολικά φαγωμένο, να υποθέσουν ότι υπάρχει η πιθανότητα να αυτοκτόνησε και στην τελευταία πρόταση κάποιος άλλος(ή κατά προτίμηση άλλη) να δει πάλι ένα αιθέριο πλάσμα να της χαμογελά.

 

 

[Lady Nina]

Λάτρεψα: Το συσχετισμό του τίτλου με την πιο δραματική σκηνή της ιστορίας. Τον τόσο πειστικό κόσμο που έχεις πλάσει. Τους ζωντανούς διαλόγους.

 

Με το ζόρι άντεξα: Το τέλος κλέβει κάποιους πόντους από το σύνολο της ιστορίας. Το περίμενα κάπως διαφορετικό για να πω την αλήθεια.

 

Ξεχώρισα: Τις περιγραφές του τοπίου.

 

Αν το διήγημα όριζα: Θα άλλαζα κάπως το τέλος.

Θα έκανα κάποια ανατροπή με τον αρχηγό. Είτε πως είναι και ο ίδιος μεταμφιεσμένος κάτοικος του πλανήτη (και ο κανονικός αρχηγός βρίσκεται κάπου κλειδωμένος ή σκοτωμένος). Είτε κλείνοντας το διήγημα στο σημείο που αυτός μπαίνει στο δωμάτιο, έχοντας ήδη πει πιο πριν πως στο δωμάτιο παραμονεύει η γυναίκα-μαύρη χήρα. Και να το αφήσεις έτσι, μετέωρο. Να μη μας πεις την τύχη του.

 

 

Καλή επιτυχία στο διαγωνισμό, Γιώργο!

[Eroviana]

Μου άρεσε αρκετά. Ωραία ατμόσφαιρα, μυστήριο, άγνωστος κόσμος, εντολές εκ των άνωθεν που πρέπει να υπακούσουν κλπ κλπ. Πολύ ωραία όλα αυτά, μου θύμισε και λίγο περιβάλλον "Moon".

 

Για τα υπόλοιπα με κάλυψε απόλυτα ο κύριος Χατζηγιώργης. Έπρεπε να τελειώσει νωρίτερα.

[Cassandra Gotha]

Ήταν αστυνομικό θρίλλερ, δεν ήταν; Μπερδεμένο. (Ή μάλλον, πολύ απλό για να είναι. Η λύση έρχεται εύκολα, αν ήρθε κάποια λύση και δεν περιμένουμε τη συνέχεια).

Οι διάλογοι ήταν πολύ κομπλαρισμένοι κατά τη γνώμη μου, τα γούστα μου, αν θες.

Οι σκηνές περνούσαν πολύ γρήγορα, πράγμα που το βρήκα θετικό, ταίριαζε ο γρήγορος ρυθμός σε αυτό το διήγημα.

[Soul_walker]

Ενδιαφέρον το περιβάλλον της ιστορίας. Το ταξίδι, η ομάδα, όλα είναι ωραίο setting για πολλά πράγματα –σχεδόν κλασσική ΕΦ...τρόμου.

 

Αλλά κάπου εκεί η ιστορία συνεχίζει και το κλασσικό μπλέκεται με το συνηθισμένο χωρίς να έχει κάτι πραγματικά καινούριο να δώσει.

 

Ομολογώ στην σκηνή του sex φαινόταν να μας προετοιμάζει για κάτι καλό.

Όταν διάβασα το σημείο

 

«Ανάμεσα απ’ τα πόδια της κοπέλας, ένα μωβ υγρό κυλούσε. Είχε λερώσει τα σεντόνια του και τα πόδια της ήταν βρώμικα απ’ αυτό.»

 

Προϊδεάσθηκα για κάτι το πραγματικό διαφορετικό, κάτι το ανατριχιαστικά περίεργο.

Αλλά τελικά απλά τον τρωει.

Ναι. Δεν είναι κάτι το ενδιαφέρον αυτό.

 

Πάντως ήταν καλογραμμένο και το διάβασα μονορούφι. ;)

[Drake Ramore]

Ισως και να είναι απο τα καλύτερα που έχεις γράψει ως τώρα. Αυτό το βάζω στα θετικά μιας και η προσπάθεια σου δεν περνάει απαρατήρητη.

 

Απο εκεί και πέρα όμως το διήγημα χάνει σε πολλά σημεία.

 

Πρώτα απ' όλα οι διάλογοι. Είναι εντελώς μη πιστευτοί.

κοιτα εδω:

 

«Την επομένη φορά που θα έρθεις μετά από μένα, Χέιθορν, θα σε κρεμάσω απ’ την κεραία του αμαξιού-ρομπότ και θα σε κάνω βόλτες σ’ όλο τον πλανήτη με ταχύτητες roller coaster!», ούρλιαξε ο ψηλός, μεσήλικας άντρας, που ηγούταν της ομάδας.

 

«Συγνώμη, αρχηγέ!», απολογήθηκε ο Τζάστιν χαμηλώνοντας το κεφάλι.

 

«Δεκτό», είπε απλά ο Τζον.

Όταν δίνεις έναν αγριεμένο αρχηγό, που τον ενοχλεί το παραμικρό δεν γίνεται με ένα χαμηλωμένο βλέμμα και μια συγνώμη να απαντάει απλά "δεκτόν".

Χρειάζεται μια δικαιολογία απο μέρους αυτού που ζητάει συγνώμη, που θα ελαφρύνει την ατμόσφαιρα για να δωθεί μια τέτοια απάντηση.Ή αν δεν δοθεί μια τέτοια δικαιολογία η απάντηση αντι για "δεκτόν" θα έπρεπε να ήταν κάτι που αφήνει να εννοηθεί οτι ο αρχηγός είναι ακόμη τσατισμένος αλλά έχει για την ώρα να ασχοληθεί με σοβαρότερα πράγματα. Μια απάντηση του τύπου: "Μαλακισμένο" είπε μέσα απο τα δόντια του ο Τζον.

Μια τέτοια συνέπεια στους χαρακτήρες οφείλεις να την έχεις και στους επόμενους διαλόγους που μοιάζουν εκβιασμένοι, για να αποκτησουν χαρακτηριστικά και προσωπικότητα οι χαρακτήρες σου.

Τα σημεία στα οποία μονολογεί μέσα στο μυαλό του ο ήρωας είναι κλάσσική περίπτωση telling. Αντι μας δείξεις πως νιώθει και τι σκέφτεται εσύ μας το λες. Μάλιστα είναι σε τέτοιο βαθμό που ενοχλεί.

Ένα ακόμη σημείο που είναι φάουλ κατα την γνώμη είναι όταν ψάχνει το άρθρο.

Παραβλέπω οτι σε ολόκληρη αποστολή σε έναν πλανήτη έστειλαν έναν απλό γιατρό με μερικούς ανθρώπους αλλά όχι έναν ψυχολόγο. Είναι σύμβαση στην Ε.Φ οτι σε τέτοιες αποστολές οφείλει να υπάρχει και ψυχολόγος για να γίνονται αντιληπτές οι αλλαγές στην συμπεριφορά, και προχωράω στο θέμα του άρθρου.

Οταν η Τεχνητη νοημοσύνη μπορεί να διακρίνει αλλαγές ακόμη στην φωνή κάποιου για να τον στείλει πακέτο στην γη αν φανεί οτι κάτι δεν πάει καλά (όπως λες στην αρχή), και όταν ο ήρωας προσπαθεί με νυχια και με δόντια να κρύψει αυτές τις αλλαγές, πως θα φαινόταν στην τεχνητη νοημοσύνη του σταθμού το ψαχούλεμα στις βάσεις δεδομένων για ένα άρθρο που λέει για παραισθήσεις; Δεν θα βαρούσε γενικός συναγερμός;

Τώρα για το τέλος.

Αν έλειπε η παράγραφος που λέει οτι την είδε και ο αρχηγός και οι σκέψεις για το τέλος του πιτσιρικά, τότε η τελευταία πρόταση θα ήταν και γαμώ το κλείσιμο. Θα φαινόταν οτι ο αρχηγός τους ήταν αυτό το πλάσμα. Τώρα, έτσι όπως είναι δοσμένο είναι απλά ημιτελές. Δεν βγαίνει κάτι απο όλο αυτό.

[Sonya]

Ενώ έχεις ωραίες περιγραφές (αν και το σεξ μου μοιάζει με παράμετρο αντί για κεντρικό θέμα), η ιστορία χωλαίνει στο ότι δεν απαντά ερωτήματα. Ποια, γιατί και πώς. Βγάλε τις άχρηστες πληροφορίες με το ξυπνητήρι και το πρωινό κι έχεις 500 λέξεις να τελειώσεις την ιστορία σου.

[mman]

Μα… γιατί το διήγημα τελειώνει εκεί ακριβώς που θα έπρεπε να αρχίζει; Μας αφήνεις στα κρύα του λουτρού τη στιγμή ακριβώς που μας έχεις φτιάξει. Μένουν έτσι αναπάντητα ένα σωρό ερωτήματα, οι απαντήσεις στα οποία θα μπορούσαν να φτιάξουν μια πολύ καλή ιστορία –αν συνέπτυσσες τα πάντα μέχρι εκεί και ξεκίναγες από το τέλος.

Hint: Υπάρχουν σκηνές, όπως το ξύπνημα και το πρωινό που μπορούν να φύγουν τελείως ή να γίνουν πολύ μικρότερες εξοικονομώντας σου χώρο (και αναγνωστική κούραση / προσπάθεια) για να αναδείξεις τις άλλες που πραγματικά αξίζουν.

[Naroualis]

Γενικά: Άψυχο μου φάνηκε. Έχεις την ιδέα, αλλά δεν την εκμεταλλεύεσαι σωστά.

 

Μου άρεσε: Η ιδέα, ο χαρακτήρας του Τζάστιν. Η περιγραφή της κοπέλας (αν και αρχίζω να διακρίνω μια αδυναμία στις κοπέλες με τα μακριά ξανθά μαλλιά, ε; χεχε)

 

Δε μου άρεσε: Οι διάλογοι, δυστυχώς. Δεν είναι αληθινοί, ακούγονται ξύλινοι και γεμάτοι με πράγματα που λέγονται μόνο για να τα ακούσει ο αναγνώστης. Προσπάθησε να τους φέρεις λίγο ίσα βάρκα-ίσα νερά.

Edited December 19, 2010 by Naroualis

[GeoVa]

Πολύ ωραία ιστορία, με προκλητικές περιγραφές (χε, χε!), μα θα μπορούσε να την αναπτύξεις περισσότερο. Όπως είπαν κι οι υπόλοιποι, αφήνει ερωτήματα...