Shadows of the Apt

[Naroualis]

Αυτή τη στιγμή, στα φανταστικά λογοτεχνικά και εκδοτικά δρώμενα της αλλοδαπής (αλλά και της ημεδαπής) είναι της μόδας οι μεγάλες σειρές. Μάρτιν (10; 12;), Τζόρνταν (12), Μπρουκς (άγνωστος ει ο αριθμός…), ο Φάιστ με τις τριλογίες που ακολουθούν η μια την άλλη, ο Γκεμμέλ εφταλογία, ο Γκουντκάιντ, του οποίου Σπαθιού της Αλήθειας ουκ ει τέλος, και άλλοι πολλοί Γιατί λοιπόν να ξεκινήσει κανείς να διαβάζει ακόμη μια ν-λογία;

 

Γιατί είναι φρέσκια, με προοπτική, με καλή γραφή, στέρεους χαρακτήρες και δείχνει να σέβεται τους αναγνώστες της.

 

Ο λόγος για την σειρά Shadows of the Apt, του Βρετανού Πολωνικής καταγωγής συγγραφέα Adrian Tchaikovsky. Της οποίας σειράς το πρώτο βιβλίο, το «Empire of Black and Gold», μόλις χτες βράδυ τελείωσα. Μιλάμε δυστυχώς για δέκα προγραμματισμένα βιβλία, εκ των οποίων έχουν κυκλοφορήσει τα πέντε πρώτα (Empire in Black and Gold, Dragonfly Falling, Blood of the Mantis, Salute the Dark, The Scarab Path) και το έκτο (The Sea Watch) αναμένεται το Μάρτιο του 2011. Το καλό είναι ότι ο τύπος ξεπετάει ένα βιβλίο κάθε έξι μήνες, οπότε ελπίζουμε ως το 2013 η σειρά να έχει ολοκληρωθεί.

 

 

 

 

 

Από τις πρώτες φράσεις του βιβλίου ο Τσαϊκόφσκι μας δείχνει τι πρόκειται να επακολουθήσει. Βλέπουμε τις τελευταίες στιγμές της πολιορκίας μιας πόλης, τις στιγμές όπου τα τείχη της υποχωρούν και οι εχθροί την καταλαμβάνουν. Βλέπουν αυτά μέσα από τα μάτια μιας παρέας ανθρώπων, που ενώ δεν ανήκουν στους πολίτες, ωστόσο έχουν φτάσει εκεί για να βοηθήσουν. Και βλέπουμε πως κάποιος του προδίδει και πως κάποιοι από αυτούς καταφέρνουν να το σκάσουν.

 

Μέχρι αυτή τη στιγμή, που έρχεται μόλις στη σελίδα 19 από τις 612 (!) του βιβλίου, έχουμε πάρει μερικές ιδέες σχετικά με το τι σόι κόσμο είναι αυτός στον οποίο βρισκόμαστε. Μιλάμε για ένα μέρος όπου οι άνθρωποι είναι χωρισμένοι σε kinden (Είδη, ας πούμε μια πρόχειρη απόδοση), το κάθε ένα από τα οποία φέρει τα χαρακτηριστικά ενός εντόμου. Ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου ο Stenwold Maker είναι Beetle-kinden. Στην πολιορκία, οι κάτοικοι της πόλης είναι Soldier Beetles και οι επιτιθέμενοι είναι Wasps. Κι επίσης μαθαίνουμε και για Mantis-kinden και για Ant-kinden, καθώς κι ότι κάθε Είδος έχει το κατιτί που το ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα: τα Σκαθάρια είναι ανθεκτικά και έχουν κλείσει στη μηχανική και τις κατασκευές, οι Μάντις είναι τέλειοι πολεμιστές, τα Μυρμήγκια έχουν νοητικό δεσμό μεταξύ ους και συνεννοούνται χωρίς μιλάνε, οι Σφήκες μπορούν να πετάξουν.

 

Η ιστορία πηδάει εκεί, δεκαεφτά χρόνια μπροστά. Ο Στένγουολντ έχει γεράσει κάπως, είναι καθηγητής στο Μεγάλο Κολέγιο στην πόλης Κολέγγκιουμ, στο νότο (την πατρική του πόλη), κι έχει πάρει τέσσερις νέους υπό την προστασία του, προσπαθώντας να τους κάνει πράκτορές του, ώστε στην επόμενη κίνηση της Αυτοκρατορίας των Σφηκών, που απειλεί να κατακτήσει όλον τον κόσμο, εκείνος να είναι έτοιμος και να αντιδράσει. Τα πράγματα όμως δεν πηγαίνουν όπως τα υπολόγιζε με αποτέλεσμα να αναγκαστεί ν’ αφήσει το Κολέγκιουμ κυνηγημένος από τους πληρωμένους δολοφόνους των Σφηκών, που τον θεωρούν πολύ επικίνδυνο.

 

Θα σταματήσω εδώ τα της πλοκής. Μπορεί να ακούγεται απλοϊκή, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι και τόσο. Κυρίως διότι τα σημαντικά πράγματα γίνονται μετά από αυτά που σας λέω εγώ εδώ.

 

Αυτό που προσωπικά βρήκα να με κεντρίζει να διαβάσω παρακάτω είναι ότι το θέμα με τα Είδη δεν αναλώνεται στα τρία τέσσερα πράγματα που είδα στην αρχή. Αντίθετα το πράγμα πηγαίνει πολύ βαθιά. Σιγά-σιγά, με ρυθμό που να τα βάλεις καλά στο μυαλό σου και να μη χρειάζεται κατεβατό με fanta-bubble για να τα εμπεδώσεις, ο Τσαϊκόφσκι μας λέει ότι στην ουσία υπάρχουν δύο ειδών Είδη, οι Ικανοί και οι Ανίκανοι (Apt και Inapt): οι Ικανοί είναι εκείνοι που μπορούν να χειριστούν και να κατασκευάσουν μηχανές αλλά δεν έχουν και ούτε και πιστεύουν στην ύπαρξη της μαγείας, ενώ οι Ανίκανοι είναι οι παλιές φυλές, εκείνες που πριν την Επανάσταση είχαν τους Ικανούς για σκλάβους και οι οποίες φυλές ενώ κατανοούν και μπορούν να χρησιμοποιήσουν τη μαγεία, όταν πρόκειται για κατασκευές είναι εντελώς… ανίκανοι. Πολλές φορές αυτό φτάνει στα όρια της υπερβολής, όπως ας πούμε οι Ανίκανοι δε μπορούν να διαβάσουν χάρτες, ούτε και να χρησιμοποιήσουν βαλίστες.

 

Επίσης μαθαίνουμε σιγά-σιγά, μέσα από τα διάφορα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι τέσσερις νεαροί κι ο Στένγουολντ, ότι κάθε Είδος έχει την Τέχνη του (Ancestral Art) η οποία όμως δεν είναι άμεσα εμφανίσιμη στον καθένα, και πρέπει να την κερδίσει ή του αποκαλυφθεί μετά από διαλογισμό. Τα Σκαθάρια μπορούν να πετάξουν αδέξια και συνήθως μόνο από ψηλά προς τα χαμηλά, κι επίσης έχουν και κάποιο είδος περιορισμένης νυχτερινής όρασης. Οι Αράχνες μπορούν να μπουσουλίσουν σε κάθετους τείχους. Οι Σφήκες μπορούν να πετούν μπάλες φωτιάς από τα χέρια τους -το κεντρί τους.

 

Κι όχι μόνο αυτό, αλλά και πάλι σιγά-σιγά, ο Τσαϊκόφσκι μας εισαγάγει σε έναν κόσμο όπου τα Είδη έχουν και διαφορετικά σωματικά χαρακτηριστικά: Ξεκινώντας από τα Σκαθάρια που δεν έχουν και πολλές διαφορές από μένα ή εσάς, περνάει σταδιακά σε αλλιώτικες μορφές, όπως οι Μύγες, που είναι μισό μέτρο ψηλές, οι Μάντις που έχουν αγκάθια στους αντιβραχίονες, οι Σκώροι που έχουν γκρίζο δέρμα και λευκά μάτια για να φτάσει κάποια στιγμή να περιγράψει τις Πεταλούδες, τις οποίες και θα αφήσω απερίγραπτες προς τέρψην σας όταν το διαβάσετε. Αξίζει τον κόπο.

 

Ωραία, μιλήσαμε για την πλοκή, μιλήσαμε για την κοσμοπλασία, μένει η γλώσσα και οι χαρακτήρες, νο;

 

Ε, λοιπόν, ούτε κι εκεί υστερεί ο κύριος αυτός. Ενώ δεν δυσκολεύτηκα ιδιαίτερα να διαβάσω το βιβλίο, παρά τις 612 σελίδες του, ωστόσο έχει εδώ κι εκεί λέξεις πιο δύσκολες, που τις απόλαυσα, κάποιες φορές ακόμη κι ελληνικές, όπως ο sycophant ή οι Aristae, μια από τις άρχουσες τάξεις των Αραχνών. Ακόμη, κι ελπίζω να μην κάνω λάθος, υπάρχει ένας χαρακτήρας που λέγεται Achaeos. Δεν ξέρω γιατί κι ούτε πρόσεξα κάποιο άλλο όνομα του Είδους του, νομίζω ότι είναι ο μόνο Σκώρος που ονομάζεται. Αλλά το έχω στα υπόψην μου.

 

Κι οι χαρακτήρες… Ω, Θε μου οι χαρακτήρες. Αδυνατώ να τους περιγράψω καν, τόσο πολύπλοκοι και φοβερά γραμμένοι είναι. Κι ενώ το βιβλίο είναι γεμάτο με δράση, δράση ζουλιγμένη σε κάθε σελίδα σχεδόν, που κάποιες φορές καταντάει και κουραστικό -για μένα τουλάχιστον- φτάνεις κάποια στιγμή, στη σελίδα 542 για να κλάψεις από χαρά, γιατί βλέπεις του χαρακτήρες να κατορθώνουν εκείνο που ούτε εκείνοι ούτε κι εσύ πίστευες ότι θα γίνει ποτέ.

 

Δε θυμάμαι να έχω ποτέ κλάψει από χαρά σε κάποιο βιβλίο. Ακόμη κι αν τα υπόλοιπα δεν είναι τόσο καλά, αυτή η σειρά θα μου μείνει γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο.

[Nihilio]

Θυμάμαι ότι το πρώτο βιβλίο της σειράς έπαιζε πολύ στα ράφια των Βρετανικών βιβλιοπωλείων.

Ας όψεται που έχω κόψει τις ν-λογίες επικού φάνταζυ, αλλιώς θα τον τιμούσα τον κύριο μετά από αυτή την παρουσίαση

[Mort13]

Γιατί τις έχεις κόψει; Εντολή γιατρού; :tongue:

 

Ενδιαφέρον ακούγεται...

[Nihilio]

Γιατί τις έχεις κόψει; Εντολή γιατρού; :tongue:

Επειδή έχω τόσα άλλα ενδιαφέροντα πράγματα να διαβάσω.

Και επειδή είμαι στα μισά από Erikson, Martin, Carrey και με περιμένουν και κάτι Mieville στο ράφι.

[Mhtsos]

Καταρχήν πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι έγινε νεκρανάσταση τούτου του νήματος γιατί το θεώρησα καλύτερο από το να κάμω καινούργιο με το ίδιο θέμα.

 

Τώρα στην ουσία:

Μετά την παρότρυνση της φίλτατης OP διάβασα το πρώτο βιβλίο του εν λόγω κυρίου.

Μου άφησε ανάμικτες εντυπώσεις.

Είναι ωραίο,απλό και κατανοητό.Γρήγορο στην πλοκή και ευκολοδιάβαστο.

Έχει δράση και ολίγη από δράμα(το οποίο δεν με συγκίνησε πολύ θα έλεγα λόγω αδιάφορων χαρακτήρων).

 

Τα κακά είναι ότι οι χαρακτήρες είναι κάπως φλατ(με μια δύο εξαιρέσεις) και κανά δύο τελείως αχυράνθρωποι(τους βρήκα το ακριβώς αντίθετο από την αγαπητή συμφορουμήτισσα)

Σε κάποια σημεία πετάει την λογική από το παράθυρο.Π.χ. γιατί κατασκεύασαν ιπτάμενες μηχανές όταν ακόμη και οι "μηχανικοί" του κόσμου είχαν την δυνατότητα να πετάξουν;Όχι όλοι όπως λέει ο συγγραφέας,αλλά αρκετοί.

Επίσης κάπου κάπου γράφει για την πανίδα του κόσμου του,είναι μια εντομό-Μέγα πανίδα,αλλά σε κάποια άλλα σημεία αναφέρει π.χ. άλογα.Δεν έχει πολύ λογική τούτο.

Ακόμη είναι το θέμα της μαγείας.Τάχα κάποιοι δεν την πιστεύουν,ενώ π.χ. εάν συγκεντρωθούν μπορούν να πετάξουν ή να δουν στο σκοτάδι σαν τις κάτες.

Όταν το διάβασα είπα,οκ ναι ότι πεις.

-_-' 

 

Πάμε στο θέμα της δράσης τώρα.Είναι στυλ sword&sorcery με ολίγη από Pike&Shot steampunk.

Ωραία πράματα γενικά,δίχως όμως τον ουάου φάκτορ που λεν και οι αγγλοσάξωνες που βρίσκεις σε Χάουαρντ και λοιπούς θρύλους του χώρου, και μπορώ να πω ότι είναι από τους ελάχιστους συγγραφείς που κατάλαβαν ότι το τι σημαίνει να είναι κάποιος ζωσμένος σε fullplate και γιατί IRL οι άνθρωποι φορούσαν θωρακίσεις.

Εκείνη η σκηνή μπορώ να πω ότι ήταν πάρα πολύ ρεαλιστική και με έκανε εξαιρετικά θετική εντύπωση.

 

Συμπερασματικά θα έλεγα ότι είναι ένα ωραίο βιβλιαράκι,καλό για παραλία κ.τ.λ.,αλλά τίποτα ιδιαίτερο.

Κάποια καλά σημεία,όμως τα βασικά είναι λειψά.

Ποτέ δεν με ένοιαξε ιδιαίτερα για το τι θα πάθουν οι πρωταγωνιστές,δεν μας εξήγησε αναλυτικά το Σύμπαν του και άφησε πολλά φλου.Απέχει δηλαδή αρκετά από το να πιάσει τον αναγνώστη στα σημεία που έχουν σημασία,όπως κάνουν οι "μεγάλοι" του χώρου.Αλλά ούτε και στην δράση τα πάει τόσο καλά,για να πεις ότι το έριξε στο ανεγκέφαλο μπάμ-μπουμ και πίου-πίου για να μαζέψει κόσμο.

 

Δεν ξέρω εάν θα συνεχίσω την σειρά,πιθανότατα θα πιάσω άλλον συγγραφέα και θα αφήσω για το μέλλον τα υπόλοιπα της σειράς.

 

Έδιτ:Ξέχασα να γράψω ότι όταν προσπάθησε να μας τρομάξει με το κακό και σκοτεινό δάσος(όχι της Κόσκινοσκουφίτσας)απέτυχε παταγωδώς.Αν σε άλλα σημεία είναι μέτριος,στο να προκαλεί τρόμο και αγωνία απλά δεν το έχει καθόλου.

Edited May 23, 2014 by Mhtsos