Η προφητεία του Βασιλιά - Β. Δημητρίου

[Nihilio]

Την τελευταία διετία οι εκδόσεις Μοντέρνοι Καιροί έχουν βγάλει μια σειρά από Fantasy μυθιστορήματα. ένα από αυτά και το "Η προφητεία του Βασιλιά" του 20-χρονου Βασίλη Δημητρίου.

 

Ήρωας του βιβλίου ο νεαρός ξιφομάχος Ιβάν, ο οποίος πηγαίνει από το χωριό του στην πόλη της Αιωνίας, πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας των Τριών Θαλασσών λίγο πριν ένας τρομερός πόλεμος ξεσπάσει. Εκεί ζει διάφορες περιπέτειες, ερωτεύεται, βρίσκει και χάνει φίλους...

 

Η άποψή μου:

Εγχώριους Έραγκορν έχουμε ξαναδεί. Πχ τους προ δεκαετίας Κουτσούκο (Η Πύλη) και Μαμούτο (Η μάχη της κοιλάδας του ασημένιου φεγγαριού). Ο Δημητρίου δεν είναι αυτός που θα αποτελέσει εξαίρεση στην κατηγορία αυτή. Ενώ έχει μια πολύ υποσχόμενη γραφή, στρωτή και όμορφη, κάποιες καλές και διασκεδαστικές ιδέες και ξέρει να πλάθει τα συναισθήματα της σκηνής, το βιβλίο του είναι σα να πάσχει από έλλειψη συγκέντρωσης. Η πλοκή χοροπηδάει αριστερά και δεξιά, οι χαρακτήρες φέρονται σε σημεία παράλογα (πχ έχουν πόλεμο αλλά κάνουν έναν διαγωνισμό ανδρείας) και το επικό του πολέμου ξεπετάγεται σε 30 σελίδες προς το τέλος, με τη λύση να δίνεται σαν από θαύμα και πολύ βιαστικά.

Με άλλα λόγια, ένα πολύ μέτριο αλλά και υποσχόμενο ξεκίνημα.

[Παρατηρητής]

Όντως, το παιδί έχει καλή και πολλά υποσχόμενη γραφή. Δεδομένου ότι έγραψε την Προφητεία γύρω στα 15, δεν μπορούμε να περιμένουμε πάρα πολλά από θέμα γραφής. Και όμως ο Δημητρίου το έχει.

Η ιστορία όμως; Περίμενα πολύ περισσότερα. Συνήθως οι έφηβοι έχουν περισσότερη φαντασία από ότι συγγραφική ικανότητα. Εδώ απλά έχουμε την αναμονή μιας πολιορκίας και έναν νεαρό πολεμιστή που βρέθηκε τυχαία μπλεγμένος στην αμυνόμενη πολη. Σε όλο το βιβλίο αφηγούνται οι μέρες της προετοιμασίας και γενικά τίποτα το ουσιώδες. Το τελευταίο κεφάλαιο είναι το πιο δυνατό.

Τα καλά του βιβλίου: παρά το νεαρό της ηλικίας του ο συγγραφέας δεν κάνει κατάχρηση στα συνιθισμένα στοιχεία του Φανταστικού (όπως θα περίμενε κανείς), ούτε και τον κόσμο του απαρτίζουν τα κλισέ όπως Ξωτικά, Νάνοι,Ορκς, Μάγοι και Δράκοι. Η ιστορία δηλαδή δεν είναι ξεσήκωμα του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών αν και οι κακοί έχουν κάτι από τους Νάζγκουλ. Στο τέλος του βιβλίου υπάρχει και μια ωραία ανατροπή που με έκανε να βγάλω το καπέλο στο συγγραφέα. Μου άρεσε επίσης το ερωτικό στοιχείο -δείγμα ευαισθησίας του νεαρού δημιουργού - κάτι που νιώθω πως απουσιάζει από τους ενθουσιώδεις νεαρούς συγγραφείς του είδους.

Τα κακά του βιβλίου: ενώ το όνομα της πόλης (Αιωνία) είναι ελληνικό, όλα τα υπόλοιπα ονόματα είναι ξενόφερτα (Ίαν, Κρίστο, Άντα, Φρόιντ), ούτε καν φανταστικά. Οι ήρωες συμπεριφέρονται σαν έλληνες έφηβοι/ φοιτητές, πίνοντας κάθε τρεις και λίγο, αντί για καφέ, παγωμένο τσάι. Οι Σοφοί, οι οποίοι συνεδριάζουν στην αρχή, κάθε άλλο παρά σοφά μιλούν και συμπεριφέρονται και όσο για τους κακούς, αυτοί θέλουν σώνει και καλά να καταστρέψουν τον κόσμο.

Γενικά δεν μπορώ να πω ότι δεν μου άρεσε. Το βρήκα μια καλή προσπάθεια από έναν νέο, ελπιδοφόρο συγγραφέα και θέλω να διαβάσω κάτι επιπλέον δικό του. Η ιστορία του, μπορεί να ήταν αδύναμη μεν, πολύ πιο έντιμη δε από κάποιες άλλες. Η Προφητεία του Βασιλιά είναι ένα καλό δώρο για κάποιον έφηβο που μόλις ξεκινά να διαβάζει Φανταστικό (πόσο μάλλον Ελληνικό)

Edited December 8, 2010 by Παρατηρητής

[Stanley]

Δηλαδή το παιδί έχει εκδώσει βιβλίο στα 20 του...;

[Παρατηρητής]

Δηλαδή το παιδί έχει εκδώσει βιβλίο στα 20 του...;

 

Βρε μέχρι και 12χρονος έχει εκδώσει! Βιργίλιος Βεργής, Αγκέγκτιαγκ εκδόσεις Δωδώνη.

[alucardos]

 

 

Ένα ωραίο εξώφυλλο, μια καλή ιδέα, μια κάκιστη υλοποίηση (λόγω ηλικίας), αλλά χειροκροτώ την προσπάθεια το κάθε άλλο.


Δεν είμαι ο άνθρωπος που θα κρίνει ένα βιβλίο από το εξώφυλλό του, ούτε αυτός που θα γυρίσει και θα κρίνει μια ιστορία από τις αντιγραφές της. Στο κάτω κάτω της γραφής όπως μου έχουν αναφέρει, παρθενογένεση δεν υπάρχει. Για μένα η υλοποίηση είναι αυτό που μετράει, και οι εικόνες που θα αποτυπωθούν στο μυαλό, το πόσο πλοκή θα υπάρχει στο σενάριο και το βάθος των χαρακτήρων. Χάρηκα πολύ όταν είδα αυτό το βιβλίο, διότι ο συγγραφέας ήταν ένα νεαρό παλικάρι, και μάλιστα έλληνας. Ελληνική φαντασία λοιπον. Κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα γλυκανάλατα ελληνικά βιβλία που κυκλοφορούν σήμερα (no offence). Κάθησα λοιπόν να το διαβάσω. Έφτασα κακήν κακώς στα μισά του βιβλίου και το παράτησα με τον ίδιο ενθουσιασμό με τον οποίο το άρχισα.

Γιατί;

 

 

-------------------------------

Δεν ήταν το setting το οποίο με χάλασε. Αν ήταν αυτό δεν θα το άρχιζα καν. Ένας νεαρός φτάνει στην πόλη και μπλέκει σε περιπέτειες. Οκ. Όλα καλά. Το κλισέ σενάριο το αντέχω. Τις κλισεδιάρικες φράσεις οχι. Τι θα πει πως το άρωμα της κοπελας ηταν "μεθυστικό"; Τι είναι άραγε ένα μεθυστικό άρωμα; Πες μου πικραμύγδαλο, πές μου παπαρούνα. Δώσε μου μια εικόνα, μια αίσθηση. Όποτε ο Ιβάρ έβλεπε την κοπέλα του, ο συγγραφέας δεν έχανε την ευκαιρία να μου θυμίζει το "μεθυστικό" άρωμα της κοπέλας. Πάλι καλά που δεν μου είπε πως είναι σαν τα κρύα τα νερά.
 

-------------------------------

 

Ο κεντρικός χαρακτήρας. Ο Ιβάρ. Ποιο άδειος και από το διάστημα. Γιατί δεν τον ανέπτυξε; Ο Ιβάρ που τον εκπαίδευε ο θείος του. Ωραία. Και; Μου θύμιζε άδειο κέλυφος.

 

-------------------------------

Η ιστορία ξοδευόταν στα φαγοπότια και στα ταξίδια, και σε μια μάχη που δόθηκε, ο συγγραφέας ξόδεψε πόσο, μιάμιση σειρά; Γιατί περνάς στο ντούκου ένα τόσο σοβαρό γεγονός;

-----------------------------

 

διάβαζα μέχρι την 100στη σελιδα περίπου, και θα μπορούσα να ορκιστώ πως 5 σελίδες, θα γέμιζαν με την λέξη "αντιγύρισε" . Αντιγύρισε ο ένας, αντιγύρισε ο άλλος. Δεν κατένευσε ποτέ κανένας; Δεν ένευσε έστω; Πολύ αντιγύρισμα. Γιατί τόσος έρωτας με αυτή τη λέξη;

 

-------------------------------

Υπεραπλούστευση κακών - τρόμου. Είναι δυνατόν να περπατάς το βράδυ σε ένα δάσος, να σου επιτίθενται φαντάσματα, και το φάντασμα να σου βγάζει ολόκληρο προεκλογικό λογο του στυλ "τώρα θα μείνετε για πάντα στο δάσος, και δεν θα μπορέσετε ποτέ να φύγετε γιατί θα είστε αιώνια φυλακισμένοι"... Μου θύμισε λίγο δρακουμέλ από στρουμφάκια. Δεν ξέρεις ότι ο κακός όσο λιγότερα λέει, τόσο ποιο τρομακτικός γίνεται; Οι κακοί δεν λένε. Πράττουν.


-------------------------------


Βαρέθηκα μέχρι θανάτου σε ένα βιβλίο ούτε 280 σελίδων ενώ έχω κατεβάσει βιβλία 500 και 600+ σελίδων. Μια πολύ καλή προσπάθεια την οποία επικροτώ, και μπράβο του του ανθρώπου, αλλά έχει πολύ δουλειά μπροστά του. Δεδομένου ότι το έγραψε μικρός (ήταν δεν ήταν 15), υποπτεύομαι ότι ο άνθρωπος θα μπορούσε να είναι ήδη πολύ καλύτερος. Όπως και να χει, θέλει κότσια να γράψεις ένα βιβλίο, κότσια  που το παλικάρι είχε στα 15 του, και εγώ ολόκληρο γαϊδούρι στα 37 μου δεν έχω. Θα χαιρόμουν να του σφίξω το χέρι μια μέρα.

Edited March 27, 2015 by alucardos

[Naroualis]

Αντιγράφω κι εδώ τη γνώμη μου (31/5/2009):

 

 Άλλο ένα βιβλίο που δεν τιμαέι ιδιαίτερα τις επιλογές των εκδοτών σχετικά με το τι θα εκδόσουν και τι όχι. Παδιάστικο, σε σημείο που οι μεγάλοι στρατηγοί του επικού πολέμου πίνουν το χαμομήλι τους στην κουζίνα του κάστρου και το συμβούλιο των γερόντων κάνει εκλογές με κάλπες και όλα για την ανάδειξη του γηραιότερου. Τετριμένη υπόθεση, ευτυχώς γλώσσα που δεν έχει μεγάλες αυξομειώσεις στην ποιότητά της, χαρακτήρες Κάντι-Κάντι meets 1ο Λύκειο Βύρωνα (το δικό μου σχολείο, για να μη θίξω κανένα άλλο). Ευτυχώς, ο νεαρός γράφει έτσι στα είκοσί του, ενώ υπάρχουν άλλοι που γράφουν έτσι στα εικοσιπέντε τους και νομίζουν οτι είναι έτοιμοι για το Νόμπελ, επειδή έχουν εκδόσει δυο βιβλία.