Το σκοτάδι

[Kafka]

Όνομα Συγγραφέα: Κυριάκος Χαλκόπουλος

Είδος: Τρόμος

Βία; Ναι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 2099

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Ένα ακόμα κείμενό μου. Το θεωρώ ικανοποιητικό, αν και κάπως μικρό (συνήθως γράφω τα διπλάσια, απ όσα κράτησα έστω). Αλλά μου αρέσει σε αρκετό βαθμό.

Θα αναμένω με ενδιαφέρον τα σχόλια σας.

 

Το σκοτάδι

 

 

 

Νομίζω ότι είναι το πιο ταιριαστό, το πιο σωστό πως αυτό το κείμενο γράφεται στα ελληνικά, για να εγκαταλειφτεί όμως σε ένα από τα παγκάκια απέναντι από το δάσος στην άκρη του πανεπιστημίου, όπου ίσως μονάχα κάποια από τις αγγλίδες καθαρίστριες θα το βρει. Μάλλον θα το αντιληφθεί ως ένα σκουπίδι, και θα το ξεφορτωθεί μαζί με τα ξερά φύλλα. Ποτέ, συνεπώς, δε θα διαβαστεί. Και μου φαίνεται αυτό όμορφο.

 

 

 

Και μου φαίνεται όμορφο όχι μόνο λόγω των ενδεχόμενων επιπλοκών που θα υπήρχαν αν το κείμενο διαβαζόταν. Αυτές ίσως να μην είναι τόσο αληθινές, καθώς βέβαια δε σκοπεύω να αναγράψω το όνομά μου εδώ, και κατά τα άλλα δε νομίζω ότι μπορώ να εντοπιστώ, ακόμα και αν το κείμενο διαβαστεί από κάποιον που ξέρει ελληνικά και συνεπώς θα καταφέρει να αποκρυπτογραφήσει τα σύμβολά του. Δε νομίζω ότι υπήρχε κάποιος άλλος σε εκείνον τον διάδρομο του πανεπιστημίου εκείνη την ώρα. Δε νομίζω ότι καθώς έφευγα, μέσα στο σκοτάδι, που τελικά έξω με κατάπιε, υπήρχε κανείς που θα με θυμάται. Έτσι δεν κινδυνεύω αληθινά ακόμα και αν διαβαστεί το κείμενο.

 

Όμως μου φαίνεται όμορφο να μη διαβαστεί, ενώ υπάρχει, ενώ δυνητικά θα μπορούσε- όλες οι προϋποθέσεις γι αυτό υπάρχουν- να διαβαστεί. Και μου φαίνεται έτσι διότι ήθελα να το γράψω, ήθελα, ακολούθως, να το αφήσω κάπου έξω, αλλά δεν ήθελα να το διαβάσει κανείς, διότι δε θέλω στ αλήθεια κανείς να ξέρει κάτι βαθύ για την ψυχή μου, για την ψυχή που το μαύρο βάθος της το ανακάλυψα το χθεσινό βράδυ.

 

 

 

Έτσι θα γράψω εδώ αυτά που θέλω, αφήνοντας μόνο γενικές πληροφορίες για το άτομό μου όσον αφορά τα στοιχεία εκείνα που θα γινόταν να χρησιμοποιηθούν για να αναγνωριστώ κάποτε εγώ ως ο συγγραφέας του κειμένου αυτού. Έτσι θα ισχυριστώ ότι είμαι βέβαια ένας φοιτητής του πανεπιστημίου του Έσσεξ, όμως δε θα διευκρινίσω σε ποιόν κλάδο φοιτώ. Δεν έχει και μεγάλη σημασία άλλωστε. Σημασία έχει μόνο αυτό που έκανα το χθεσινό βράδυ. Σημασία έχει μόνο η ζωή μου στην Αγγλία, αλλά κυρίως η ζωή μου πριν να φτάσω εδώ, από την οποία όλα δείχνουν ότι γεννήθηκε η χθεσινή μου πράξη.

 

Είμαι δεκαοκτώ χρονών. Η ανατροφή μου ίσως να μπορούσε να εκτιμηθεί πως θα ήταν απαράλλακτη από εκείνη χιλιάδων άλλων παιδιών, στη μητρική μου πόλη, αν δεν ίσχυε ότι από πολύ μικρή ηλικία είχα εξαιρετικά κακή σχέση με τους γονείς μου. Αλλά την ίδια, και ακόμα χειρότερη, σχέση είχα με τα άλλα παιδιά, που τα μισούσα και τα φοβόμουν. Για την ακρίβεια, όσο το έχω σκεφτεί αυτό από εχθές, φαίνεται ότι δε τα φοβόμουν απλά, αλλά αισθανόμουν αληθινό τρόμο απέναντί τους, απέναντι στην σκέψη ότι μπορεί να διακατέχονται από κάποια κακή ορμή, που θα μπορούσε κάποτε να εκδηλωθεί εναντίον μου.

 

Εγώ νομίζω ότι από παλιά προσπαθούσα να συμπεριφέρομαι απέναντί τους με τον πιο ευγενικό τρόπο, με το στόχο να αποτρέψω αυτή την εξέλιξη. Το ίδιο έκανα και στη συνέχεια.

 

Γι αυτό και ένοιωσα αληθινά πολύ άσκημα όταν συνέβη, εδώ, στο πανεπιστήμιο, να γίνω θεατής κάποιας άσκημης σκηνής, να ακούσω κάποια λόγια που με πλήγωσαν, παρόλο που δε στρέφονταν καθόλου εναντίον μου καθαυτά.

 

Σε μία από τις τάξεις που παρακολουθώ υπάρχει και μία φοιτήτρια που είναι παραπληγική. Σίγουρα πίσω στην πατρίδα μου ένα τέτοιο θέαμα είναι ακόμα εξαιρετικά ασυνήθιστο καθώς αυτά τα δύσμοιρα άτομα εμποδίζονται από χίλιους παράγοντες να συνεχίσουν την εκπαίδευσή τους ως εκείνη τη βαθμίδα. Εδώ όμως σύντομα διαπίστωσα ότι υπήρχαν αρκετά τέτοια, διασκορπισμένα βέβαια σε όλους τους κλάδους.

 

Αυτή η μαθήτρια είναι καθηλωμένη σε ένα καροτσάκι, και βασίζεται στη βοήθεια μιας συμφοιτήτριάς της- αν και δε μπορώ να είμαι σίγουρος αν αυτή είναι μία τέτοια, ή αν αντίθετα αποτελεί κάποιο μέλος του πανεπιστημίου που πληρώνεται γι αυτή την εργασία- για να περιφέρεται στις διάφορες αίθουσες. Λοιπόν αρχικά δεν είχα κάποια ιδιαίτερη εντύπωση γι αυτήν. Είχα παρατηρήσει ότι είναι σε καροτσάκι, αλλά δεν την κοίταξα πολύ. Αφορμή για να τη σκεφτώ στάθηκε η προαναφερθείσα κακή σκηνή, που διαδραματίστηκε έξω από μία από τις τάξεις, καθώς περίμενα να αρχίσει το μάθημα.

 

Εκεί έστεκαν δύο άγγλοι συμφοιτητές μου, και συνομιλούσαν χαμογελαστά. Αρχικά δεν παρατηρούσα αυτή τη συζήτηση, ωστόσο κάποια στιγμή συνέβη να διακρίνω καθαρότερα τι έλεγαν. Και συνειδητοποίησα ότι αναφέρονταν σε εκείνη την παραπληγική φοιτήτρια.

 

Συγκεκριμένα είχε γίνει κάποιο σχόλιο για το ένα από τα πόδια της, που χαρακτηρίστηκε «ατροφικό», και επίσης, με αφορμή αυτή του την ιδιότητα, «αποκρουστικό». Εκείνος που το ισχυριζόταν αυτό είχε πάρει μια έκφραση αηδίας. Ήταν ένας άσκημος άγγλος, ψηλός και παχύς, και θυμάμαι πως σκέφτηκα ότι έμοιαζε αταίριαστο κάποιος με μία εμφάνιση με τα δικά της ελαττώματα να εκτιμά ότι είναι σε θέση να αποστραφεί εκείνων κάποιου άλλου. Τούτο όμως παράλληλα με έκανε να ενδιαφερθώ για το θέαμα που υπαινισσόταν, εκείνο το πόδι, και έτσι αποφάσισα να προσπαθήσω να το δω και εγώ. Αξίζει ίσως να αναφερθεί ότι ως τότε είχα δει εκείνη τη φοιτήτρια μόνο από το πάνω μισό μέρος του σώματός της, που έμοιαζε κανονικό, αν όχι σχετικά ευχάριστο στη θέα.

 

Έτσι καθ όλη τη διάρκεια της αναμονής μας για το μάθημα περίμενα στο διάδρομο, φεύγοντας από τον εξωτερικό χώρο όπου είχα ακούσει τους άγγλους. Η φοιτήτρια θα ερχόταν σίγουρα από εκεί, αφού δεν υπήρχε αλλού τρόπος πρόσβασης, παντού οι απότομες σκάλες εμπόδιζαν τη διέλευση ενός καροτσιού.

 

Και στάθηκα σε εκείνο το διάδρομο, κοιτώντας μπροστά μου. Τελικά την είδα να φαίνεται από την άκρη, και το βλέμμα μου χαμήλωσε.

 

Τότε όμως αισθάνθηκα ξαφνικά να με πλημμυρίζει ένας τεράστιος τρόμος. Αυτό καθώς είχα δει το πόδι της, το αριστερό της πόδι, που ήταν όντως κατά πολύ μικρότερο από το δεξί. Ένοιωθα ότι χάνομαι, και όμως η εικόνα πλησίαζε όλο και περισσότερο, παρόλο που με πίεσα να πάρω το βλέμμα μου από εκεί. Χρειάστηκε μία γιγαντιαία προσπάθεια για να καταφέρω να γυρίσω το σώμα μου, και όταν το πέτυχα μπήκα στην τάξη, παρόλο που αρχικά σχεδίαζα να βγω έξω, από εκεί όπου είχα έρθει.

 

Σε όλη τη διάρκεια της τάξης κοιτούσα κατά καιρούς εκείνη τη κοπέλα, το χαμογελαστό της βλέμμα, και σκεφτόμουν το μικρό πόδι. Όσο περισσότερο το συλλογιζόμουν το χαμόγελό της μου έμοιαζε ψεύτικο. Μήπως δεν αντιμετώπιζε καθημερινά με μία έκφραση ολότελα διαφορετική το θέαμα που την ανάμενε, όντας αναπόσπαστο μέλος του σώματός της, λίγο κάτω από εκείνο το ευδιάθετο πρόσωπο; Πώς ήταν δυνατό να κατορθώνει να εμφανίζεται στην τάξη, όταν μετέφερε ένα τέτοιο μέλος;

 

Όλες αυτές οι σκέψεις με αρρώσταιναν, αλλά παραδιδόμουν σε αυτές με μία νοσηρή σχεδόν ικανοποίηση, σα να ήθελα να βουλιάξω όλο και περισσότερο στη θέαση αυτής της ασκήμιας. Σκεφτόμουν, στην αρχή, σε αντιπαραβολή, πόσο τυχερός ήμουν εγώ, με το όμορφο και αρτιμελές σώμα μου. Έπειτα πόσο κολάσιμη τύχη είχαν άλλοι άνθρωποι. Όμως η απόφασή τους να φοιτήσουν σε ένα πανεπιστήμιο, όσο γενναία και αν θεωρούταν, δεν εγκυμονούσε τελικά παρά μόνο τέτοια απειλητικά σχόλια όπως εκείνα του άγγλου που είχα κρυφακούσει. Και από την άλλη και τη λυπηρή δική μου συνείδηση για τη μοίρα τους.

 

Τούτα συνέβησαν πριν από οκτώ ημέρες. Το μοναδικό μάθημα που είχαμε κοινό, ευτυχώς για την δική μου υγεία έπειτα από αυτές τις σκέψεις, ήταν εβδομαδιαίο, και έτσι μόνο χθες την ξαναείδα. Αλλά αυτή τη φορά με περίμενε ένα ακόμα χειρότερο συναίσθημα. Ένοιωθα, καθ όλη τη διάρκεια της ώρας που ήταν στην ίδια τάξη, κάτι απαίσιο. Αληθινά θυμόμουν πόσο εχθρικά είχα αντιμετωπίσει το σχόλιο εκείνου του άγγλου, αλλά τώρα πραγματικά σχεδόν εντυπωσιαζόμουν που ήταν σε εκείνον δυνατό να σταθεί απλώς σε αυτό, για να εξωτερικεύσει την αηδία του από το θέαμα εκείνης της φοιτήτριας. Η δική μου αηδία λοιπόν είτε ήταν πολύ μεγαλύτερη, είτε δεν έβρισκε καμία εξωτερίκευση, και έκρινα πως μάλλον ίσχυαν αμφότερα αυτά.

 

Ταυτόχρονα ένοιωθα ένοχος που αηδίαζα. Προσπαθούσα με χίλιους τρόπους να μην φαντάζομαι εκείνο το πόδι, αλλά επανερχόταν στη μνήμη μου. Τελικά δεν παρακολουθούσα καθόλου τα λεγόμενα του καθηγητή, και μόλις σήμανε η λήξη του μαθήματος, καθηλώθηκα στη θέση μου περιμένοντας να εγκαταλείψει πρώτα την τάξη εκείνη η κοπέλα.

 

Τώρα εύχομαι να είχα σηκωθεί αμέσως, και να είχα φύγει, ίσως ακόμα και τρέχοντας. Θα ήταν ίσως πολύ καλύτερο αυτό. Πάντως θυμάμαι ότι φαινόταν πως και εκείνοι οι δύο άγγλοι είχαν ένα αντίστοιχο σχέδιο. Ήταν καθισμένοι ακριβώς μπροστά μου, και αντάλλασαν από την ώρα που είδαν την κοπέλα διαρκώς πονηρές ματιές. Γιατί να με είχαν πειράξει τόσο πολύ όλα αυτά; Γιατί να σκεφτόμουν διαρκώς την προσπάθεια της- τάχα να ήταν αληθινή, τάχα να ήταν έτσι;- όταν ήταν μόνη της, ή με κόσμο, να μην κοιτάζει το πόδι της. Και όμως την σκεφτόμουν, και ήταν σα να ζούσα τότε μέσα στο μυαλό της, σα να ήμουν εγώ εκείνη η τρομακτική έγνοια για την εξαφάνιση του ποδιού από την σκέψη της, μία έγνοια πάντοτε παρούσα, που πολεμούσε έναν τεράστιο, επίμονο, αδηφάγο εχθρό.

 

 

 

Τελικά η τάξη άδειασε ολότελα, και τελευταία βγήκε και η κοπέλα, με την άλλη που κουνούσε το καρότσι. Περίμενα και άλλο. Το φως έσβησε και για μια στιγμή- για ένα λεπτό, για πέντε;- περίμενα μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, αλλά μπορούσα εκεί να ζωγραφίσω στη φαντασία μου ολότελα την απαίσια έκφραση που θα πρέπει να είχε πάρει το πρόσωπό μου.

 

Αργότερα βγήκα, και άρχισα να βηματίζω στο διάδρομο, που ήταν έρημος.

 

Περπατούσα κυριολεκτικά σαν χαμένος, και μάλιστα έκανα και τη σκέψη μήπως είχα πάρει λάθος δρόμο. Ωστόσο συνέχισα να περπατώ, ώσπου, έπειτα από αρκετή ώρα, έστριψα προς μία κατεύθυνση, και εκεί σε μια στιγμή επέστρεψα πίσω από τον τοίχο.

 

Αυτό διότι είχα δει, στην άκρη του διαδρόμου, το καροτσάκι, και κατά συνέπεια και την κοπέλα.

 

Συνομιλούσε φαίνεται με την βοηθό της, που για λίγη ώρα τώρα θα την εγκατέλειπε, για κάποιον λόγο που δεν τον κατάλαβα. Άκουσα τη συνομιλία πίσω από τον τοίχο, και πραγματικά απορούσα αν οι αισθήσεις μου στον γυμνό διάδρομο είχαν οξυνθεί τόσο πολύ, ή αν απλώς τα φανταζόμουν όλα αυτά!

 

Τελικά άκουσα την άλλη κοπέλα να χαιρετά, και μόνο τότε, αποκτώντας κάποια δύναμη από την ανάμνηση ότι το καροτσάκι ήταν γυρισμένο προς την άλλη πλευρά από εκείνη όπου θα εμφανιζόμουν, μπροστά από κάποιες σκάλες, πρόβαλα και εγώ σε εκείνο το διάδρομο.

 

Ήταν τόσο ήρεμα. Περπατούσα προς το μέρος της. Δεν άκουγα τίποτα. «Τώρα θα γυρίσει και θα με δει, και θα της χαμογελάσω, πριν να κατέβω τις σκάλες» σκεφτόμουν. Όμως ποτέ δεν γυρνούσε. Έτσι για λίγο σταμάτησα μπροστά της, ενώ ακόμα είχε γυρισμένη την πλάτη της σε εμένα. Όμως σκέφτηκα ότι έτσι όπως είχα σταματήσει θα μπορούσε να τρομάξει αν ξαφνικά γύριζε. Μπροστά μας ήταν οι σκάλες, και ένα μεγάλο γυάλινο παράθυρο που έβλεπε κάτω, εκεί όπου ευχόμουν με όλες μου τις δυνάμεις να βρεθώ! Ξαφνικά εκεί κοιτώντας διέκρινα τη βοηθό της, να απομακρύνεται. Και τότε έκλεισα τα μάτια μου.

 

«Είναι γελοίο να υπάρχουν τέτοιοι εδώ. Είναι αποκρουστικό», θυμήθηκα το λόγο του άγγλου εκείνου, και τα γέλια του φίλου του. Και, ξαφνικά, με έπιασε μια τεράστια επιθυμία, μία επιθυμία αφύσικη, να ξαναδώ εκείνο το πόδι, σα να το είχα ολότελα λησμονήσει. Μα όλα ήταν τρελά εκείνη τη στιγμή, η σιωπηλή παραμονή μου πίσω από την κοπέλα στον διάδρομο όπου ήμασταν μόνοι μας, ότι έκλεισα τα μάτια μου πίσω της, λες και δε μπορούσα να σκεφτώ πως αν γυρνούσε τότε σίγουρα θα τρόμαζε, και, τέλος, χειρότερο όλων ήταν αυτή η παράλογη θέληση να δω εκείνο το πόδι ξανά!

 

Έτσι έσκυψα από πάνω της, όσο μπορούσα πιο ήσυχα, αλλά τότε, σε μια στιγμή, άρχισε να γυρίζει!

 

 

 

Φοβήθηκα. Πώς θα της εξηγούσα τι έκανα εκεί; Μα ποια άλλη εξήγηση θα μπορούσε να υπάρχει γι αυτό που έκανα πέρα από τη μόνη αληθινή, την τόσο δυσάρεστη; Και σε μια στιγμή, για να εμποδίσω να με δει, δίχως καν σχεδόν να ξέρω τι κάνω, έδωσα μια δυνατή κλωτσιά στο καροτσάκι, και το είδα να γκρεμίζεται στις σκάλες. «Ας μη γυρίσει προς το μέρος μου!» σκεφτόμουν ολοένα, και έπειτα άρχισα να τρέχω μακριά, βέβαιος ότι τώρα κάποιος θα εμφανιζόταν, τραβηγμένος από την κραυγή!

 

Όμως δεν εμφανίστηκε κανείς. Και δεν πρέπει να με είδε εκείνη η κοπέλα. Σε λίγο είχα βγει έξω, περπατούσα στο σκοτάδι, σκοτεινιασμένος, με τη σκέψη στο έγκλημα μου στο βάθος του διαδρόμου. Αυτή είναι η ιστορία μου, αγαπητέ αναγνώστη. Γιατί την έσπρωξα; Αυτό δεν το ξέρω, και δεν το ξέρω παρόλο που από τότε το σκέφτηκα τόσο πολύ. Ίσως να ήταν ο φόβος ότι θα με κατηγορήσει ότι την αντιμετώπιζα σαν ένα θέαμα. Ίσως να θεωρούσα ότι δε θα άντεχα το ενοχλημένο βλέμμα της, και πως θα ήταν καλύτερα, αληθινά καλύτερα, ακόμα και να αφανιστεί παρά να το δω αυτό.

 

Όπως και να έχει στο επόμενο μάθημα ελπίζω ότι δε θα τη δω. Και όσο και αν γελούν, ή ευχαριστιούνται, εκείνοι οι δύο άγγλοι με μια τέτοια εξέλιξη, εκείνοι έμειναν μόνο στο φαρμακερά λόγια, ενώ εγώ, που νόμιζα ότι είμαι τόσο πιο ευαίσθητος, ίσως ακόμα και να την τραυμάτισα, ίσως ακόμα- αν και δε θέλω να το σκεφτώ αυτό- να της αφαίρεσα τη ζωή!

Edited December 14, 2010 by Iwannhs

[dagoncult]

Γεια χαρά, καλημέρα.

Το διάβασα χθες, σαν διάλειμμα στην μαζική εφ των τελευταίων ημερών.

Θα έλεγα ότι η αφήγηση δεν πολυλειτούργησε για μένα. Ο πρώτος λόγος έιναι ότι δεν ανέβαζε τη ζωντάνια του κειμένου. Ο δεύτερος λόγος ήταν ότι σε κάποια σημεία ο λόγος έκανε κάποια σκαμπανεβάσματα και σ' αυτά τα σημεία δεν μπορούσα να μπω/καταλάβω τις σκέψεις του ήρωα. Ίσως αυτά τα σκαμπανεβάσματα να έχουν να κάνουν με το μέγεθος κάποιων προτάσεων ή με το ότι σε κάποιες από αυτές τις προτάσεις οι λέξεις/φράσεις περιπλέκονται με όχι εύκολο (για μένα ως αναγνώστη) τρόπο.

 

Η ιδεα είναι πολύ σκληρή. Αν βρεις χρόνο και διάθεση, ίσως θα ήταν καλό να της ξαναδώσεις μια ευκαιρία. Το λέω γιατί γίνονται πράγματα/υπάρχουν σκηνές στην ιστορία σου. Πιστεύω πως θα είχε ενδιαφέρον να έδινες τις σκηνές αυτές (όπως η έναρξη, η συζήτηση των Άγγλων, και φυσικά η σκηνή με το ίδιο το συμβάν) πιο αναλυτικά (ίσως κι από τρίτο πρόσωπο).

[Kafka]

Ευχαριστώ για τα σχόλια, Dagoncult

 

Έχεις δίκιο οτι η ιδέα είναι σκληρή, μάλλον είναι το σκληρότερο κείμενο που έγραψα ποτέ. Προσπάθησα να γράψω κάτι συμβολικό (το μικρό πόδι παραπέμπει γενικά σε ανεπάρκεια) και βίαιο. Ο κύριος χαρακτήρας είναι προφανώς ένα προβληματικό άτομο, κάτι που φαίνεται σε πολλά σημεία, και εξάλλου και απο το γεγονός οτι αγνοούσε την αληθινή του φύση.

 

Δε διέκρινα οτι οι προτάσεις είναι μεγάλες, αλλά ίσως αυτό να έγινε διότι παλιά έγραφα πάρα πολύ μεγαλύτερες.

 

Ίσως και το ίδιο το αντικείμενό του να δυσκολεύει την ανάγνωση, καθώς δεν είναι σε τρίτο πρόσωπο, και απο την άλλη δε μπορεί κανείς και να ταυτιστεί με τον αφηγητή.

[dagoncult]

Ναι, πιάνω τι λες σ' αυτό το τελευταίο.

 

Πάντως νομίζω ότι πραγματικά οι δυο σκηνές (με τη συζήτηση των Άγγλων και με το συμβάν) έχουν ψωμί. Στην πρώτη πχ έχεις δυνατότητα για διαλόγους (που θα ανεβάσουν τη ζωηράδα) και στην δεύτερη... ε στην δεύτερη δεν έχεις ανάγκη από πολλά Η συγκεκριμένη σκηνή είναι έτσι κι αλλιώς πολύ ζόρικη, ενώ σηκώνει και μεγαλύτερη ανάπτυξη, τόσο σε επίπεδο δράσης όσο και σε επίπεδο σκέψεων/συναισθημάτων του ήρωα.

[Mesmer]

Κυριάκο, διακρίνω μια συμπάθεια προς την Αγγλία και το πανεπιστήμιο στο Έσσεξ (αναφέρομαι στο Ψηλά, φυσικά). Έχεις σπουδάσει εκεί;

 

Ο τρόπος με τον οποίο είναι γραμμένη η ιστορία σου είναι αρκετά όμοιος με αυτόν του Ψηλά. Δηλαδή, ξεκινάς κάπως γενικά και σιγά-σιγά μπαίνεις στο ψητό. Θα σου πω πάλι αυτό που σου είπα και την προηγούμενη φορά, ότι στις εισαγωγικές παραγράφους της ιστορίας σου, κάποια πράγματα επαναλαμβάνονται, χωρίς λόγο. Έχει δίκιο ο Δάγων που λέει ότι μερικές φορές οι προτάσεις σου γίνονται μεγάλες και μπερδεμένες, ένα παράδειγμα είναι αυτό: «Δε νομίζω ότι καθώς έφευγα, μέσα στο σκοτάδι, που τελικά έξω με κατάπιε, υπήρχε κανείς που θα με θυμάται.». Επίσης, να προτιμάς να γράφεις τις εθνικότητες με κεφάλαια, πχ Άγγλοι. Αυτά από τεχνικής άποψης.

 

Η ιστορία, τώρα, είναι καλή και σκληρή. Αν και γενικά δεν μου αρέσει πολύ το πρώτο πρόσωπο, σε τέτοιου είδους ιστορίες το προτιμώ επειδή δίνει μια καλύτερη ψυχογραφία του κεντρικού χαρακτήρα (που εδώ ήταν και λίγο ψυχάκιας). Οπότε, στο θέμα της γραφής και της αμεσότητας, μπορώ να πω ότι μου άρεσε. Πάντως, δοκίμασε να γράψεις και διαφορετικά, πχ σε τρίτο πρόσωπο.

 

Θα πω και την δική μου εκδοχή της ιστορίας, δηλαδή αυτό που σκεφτόμουν ότι θα γίνει όσο τη διάβαζα. Πίστευα ότι η εμμονή του τύπου με το πόδι θα γινόταν τόσο μεγάλη που θα ήθελε να το δει ακάλυπτο. Έτσι με κάποιον τρόπο θα ξεμονάχιαζε ή θα απήγαγε την κοπέλα και θα τις έσκιζε/έβγαζε το παντελόνι κι εκεί θα αποκαλυπτόταν ότι το ατροφικό πόδι ήταν στην πραγματικότητα το πόδι ενός ζώου. Μπρρρρ! :tongue:

 

Καλό απόγευμα.

Edited December 10, 2010 by Mesmer

[Kafka]

 

Ναι, σπούδασα στην Αγγλία, σε αυτό το πανεπιστήμιο, είναι αληθινό μέρος

 

Ωραία η ιδέα σου για το τέλος, θα την έχω υπ όψη μου για κάποιο άλλο διήγημα αν μου επιτρέπεις να χρησιμοποιήσω κάποια παραλλαγή της. Αν και θα την παρουσίαζα πάλι ως κάτι με ψυχολογική εξήγηση (θα ήταν παραίσθηση το ζωικό μέλος).

 

Πάντα γράφω σε πρώτο πρόσωπο, απο την πεποίθηση οτι το τρίτο είναι αφύσικο, αλλά αυτό είναι βέβαια απλώς η προσωπική μου γνώμη. Οι συγγραφείς που κυρίως διαβάζω έγραφαν και στα δύο, αλλά περισσότερο σα να ήταν πάντα σε πρώτο πρόσωπο διότι μόνο ένας χαρακτήρας ήταν διάφανος ως προς τις σκέψεις του.

 

Ευχαριστώ για τα σχόλια, και χάρηκα που σου άρεσε.

 

 

[Mesmer]

Κι εγώ έγραφα σε πρώτο πρόσωπο παλιότερα, αλλά το άλλαξα. Γενικά, το πρώτο πρόσωπο μού φαίνεται πιο απαιτητικό.

 

Φυσικά και μπορείς να χρησιμοποιήσεις την ιδέα. Έτσι κι αλλιώς δεν είναι ακριβώς δική μου. Έχω συναντήσει κάτι παρόμοιο σε μια συλλογή διηγημάτων της Αγκάθα Κρίστι με τίτλο (νομίζω) Κίτρινες Ίριδες, αλλά δεν θυμάμαι τον τίτλο του συγκεκριμένου διηγήματος, μόνο ότι ήταν πολύ τρομακτικό. Ίσως έφταιγε ότι ήμουν πολύ μικρότερος όταν το είχα διαβάσει...

[Kafka]

Εμένα μου έρχεται πολύ φυσικά το πρώτο πρόσωπο. Μου αρέσει να ζω μέσα στις ιστορίες, και συχνά κάνω εκεί πράγματα που δε θα τα έκανα βέβαια ποτέ στη ζωή στον εξωτερικό κόσμο. Όπως ανέφερα μπλέκουν και συμβολισμοί

 

Ακούγεται ενδιαφέρον εκείνο το διήγημα της Αγκάθα Κρίστι, αληθινά δέν ήξερα οτι έγραφε τόσο σκοτεινά πράγματα, την άπέφευγα λόγω της γενικής αίσθησης οτι γράφει πιο ανώδυνα έργα, καθαυτή ενδεχομένως μία πολύ λανθασμένη εκτίμηση γι αυτήν...

Edited December 11, 2010 by Iwannhs

[Innerspaceman]

Όπως σου έγραψεα και σε παλαιότερο σχόλιο δείχνεις να έχεις μια στόφα πραγματικού συγγραφέα ή τουλάχιστον την αναπτύσσεις και είσαι σε μια πορεία προς εκεί. Δεν ξέρω ποιες είναι οι επιρροές σου (δεν είμαι τόσο διαβασμένος για να μπορώ να τις αναγνωρίσω) αλλά στο βαθμό που υπάρχουν θα σε συμβούλευα όσο αυτό είναι δυνατόν να προσπαθήσεις να τις αποβάλεις.

 

Όσο αφορά το διήγημα , γενικά οκ μου άρεσε. Με έβαλε μπορώ να πω μέσα στον κόσμο της σκέψης του ήρωα. Σε κάποια σημεία ίσως και να ταυτίστηκα αρκετά. Αναπτύσσεται μια ψυχολογία που έχει το νόημα της. Απ' ότι κατάλαβα απο μια πρώτη ανάγνωση ο ίδιος που θεωρούσε αυτούς τους άγγλους "υποκριτές" για τις κρίσεις τους , τελικά και ο ίδιος δεν έβλεπε το δικό του ελλάτωμμα τον δικό του "εγωισμό" ακόμη και την δική του "αναπηρία" . Και αν τουλάχιστον αυτοί οι Άγγλοι έμειναν σε μια μεταξύ τους συνομιλία αυτός με το δικό του "κουσούρι" προτίμησε ακόμη και να την ρίξει απο τις σκάλες, παρά να τον δει που την παρατηρούσε με ότι αυτό μπορει να συνεπαγόταν στο μυαλό του.

 

Μου θυμίζει λίγο η ιστορία σου, την ιστορία με τον γρύλο. Και όντως είναι ένα μηχανισμός που συμβαίνει τόσο πολύ στην πραγματικότητα μας.

Τελικά νομίζω ότι τίθεται και ένα απλό αλλά καίριο ερώτημα: κατα πόσο βλέπουμε τα δικά μας πνευματικά ελαττώματα και όχι μόνο τα όποια ελαττώματα των άλλων; Και κυρίως, τι, μέσα στην υποκρισία μας και τον εγωισμό μας, είμαστε ικανοί να κάνουμε για να μην χάσουμε αυτήν την "εικόνα" που έχουμε φτιάξει για τον εαυτό μας ή θέλουμε να έχουν οι άλλοι για εμάς;

Τελικά, ποιοι πραγματικά είμαστε; Ίσως είναι και μια πρόθεση αναζήτησης αυτογνωσίας το διηγημά σου.

 

Δεν ξέρω αν αυτά θέλεις να πεις, αλλά το κείμενο σου εμένα αυτά μου είπε απο μια πρώτη ανάγνωση.

Edited January 31, 2011 by Innerspaceman

[Kafka]

Κατ αρχήν σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά λόγια

 

Έπειτα πρέπει να πω οτι είσαι διορατικός: όντως ακόμα επηρεάζομαι αρκετά απο άλλους λογοτέχνες (στην περίπτωση μου τον De Maupassant και τον Kafka κυρίως). Το έχω κατά νου αυτό, και μελλοντικά θα γράφω πιο ελεύθερα πιστεύω. Οι ιδέες είναι τελείως δικές μου, το ύφος όμως είναι ουσιαστικά ένα αμάλγαμα απο αυτούς.

 

Πολύ ενδιαφέρουσα και η ανάλυσή σου του κειμένου. Όντως το κύριο νόημα εδώ είναι πως ο κύριος χαρακτήρας δε γνώριζε τον εαυτό του καλά. Τον πείραξαν τα λόγια των άγγλων, αλλά πρέπει να σημειωθεί οτι τον πείραξαν δίχως να έχει αυτός παρατηρήσει το πόδι. Ως τότε απλώς αποδεχόταν οτι η κοπέλα είναι παραπληγική, αλλά γενικά δεχόταν οτι έχει μια ευχάριστη εμφάνιση. Σίγουρα ένα πρόβλημα με το ζήτημα της εμφάνισης είναι διάχυτο στον ψυχισμό του κύριου χαρακτήρα.

 

Επίσης φτάνει στο σημείο να μην αντέχει καθόλου καν τη σκέψη οτι μπορεί εκείνη η κοπέλα να τον δει, και νομίζει πως αν τον δει εκεί που στέκεται θα υποψιαστεί κάτι για τις σκέψεις του (καθαυτό υπερβολικό). Αλλά γι αυτόν, όπως αποκαλύπτεται, είναι τρομερά σημαντικό να μην αποκαλυφθεί τίποτα στους άλλους για το δικό του προβληματικό διανοητικό κόσμο, και έτσι φτάνει στο σημείο να εγκληματήσει.

Edited January 31, 2011 by Iwannhs

[Innerspaceman]

Και αυτό που μου ερχόταν στο μυαλό ήταν συνέχεια kafka .... kafka... kafka. Δεν μπορώ να πω όμως και πως είναι και μιμητικότητα. Πάντως όσο το σκέφτομαι τώρα, ακόμη και περισσότερο μου αρέσει το διήγημα σου.

[Kafka]

Έχεις δίκιο, καθώς ο Κάφκα έγραφε (νομίζω) πάντοτε συμβολικά, με αλληγορίες. Δε θα έδινε το βάρος σε κάποια "ρεαλιστική" απεικόνιση μιας συναισθηματικής κατάστασης, ενός κοινωνικού φαινομένου. Στον Κάφκα εκτιμώ οτι το αντικείμενο είναι αν όχι πάντα, τότε σχεδόν πάντα οι εσωτερικές καταστάσεις, και όχι τα κοινωνικά φαινόμενα.

Σε αυτό το κείμενο μπορεί να ειπωθεί οτι το βάρος έπεσε (όπως και στα άλλα που έχω γράψει) στην εσωτερική ζωή, όμως σε σχέση με τον εξωτερικό κόσμο. Ενώ στον Κάφκα πέφτει στη σχέση του Εγώ με τον εσωτερικό κόσμο. Ήταν και εκείνος ένας εσωτερικός αστροναύτης ;)

[Andkand]

Ιωάννη βρήκα το διήγημά σου ενδιαφέρον. Ειδικά μετά την «ανάλυση» του Innerspaceman ανακάλυψα κρυφά νοήματα που δεν τα είχα πιάσει από την πρώτη ανάγνωση.

 

Μερικές παρατηρήσεις σχετικά με τη γραφή σου: Στην εισαγωγή νομίζω ότι το παρακάνεις λίγο. Στις 3 πρώτες παραγράφους επαναλαμβάνεις πράγματα που κουράζουν και επειδή είναι και στην αρχή προϊδεάζουν αρνητικά τον αναγνώστη (παρ. 1 «Ποτέ, συνεπώς, δε θα διαβαστεί», παρ.2 «και αν το κείμενο διαβαστεί», παρ.2 «και αν διαβαστεί το κείμενο», παρ.3 «όλες οι προϋποθέσεις γι αυτό υπάρχουν- να διαβαστεί», παρ.3 «δεν ήθελα να το διαβάσει κανείς».

 

Εισήγησή μου: Μάζεψε το λίγο και πες τα με πιο απλά και σύντομα λόγια.

 

Επίσης υπάρχουν και κάποια άλλα λαθάκια που θέλουν κοίταγμα όπως π.χ.: «για λίγο σταμάτησα μπροστά της, ενώ ακόμα είχε γυρισμένη την πλάτη της σε εμένα». Mάλλον θα έπρεπε να έγραφες ότι σταμάτησες πίσω της;

 

 

[Kafka]

Μάλλον έγραψα "μπροστά της" διότι σκεφτόμουν πως εκείνη ήταν στην άκρη του διαδρόμου, ενώ εγώ πιο μέσα σε αυτόν. Αλλά είναι λάθος, όντως, θα το διορθώσω.

 

 

 

 

 

(edit: σκέφτομαι πάντως τη φράση "σταμάτησα μπροστά του" που σημαίνει όχι απλώς τη θέση στο χώρο, αλλά και την ιδέα του άλλου. Υπό αυτή την έννοια δεν υπάρχει λάθος. Πρέπει να το σκεφτώ περισσότερο...)

 

 

 

 

 

Στην αρχή προσπαθούσα να δείξω την ταραχή του αφηγητή, αλλά ίσως να μην λειτούργησε έτσι η επανάληψη.

 

 

 

 

Χάρηκα που είχε ενδιαφέρον το κείμενο για εσένα.

Edited April 20, 2011 by Iwannhs