Διηγήματα Τρόμου

[DinoHajiyorgi]

Μόλις είδα εξώφυλλο αυτού του βιβλίου σε κάποιο λινκ, ακούστηκαν καμπανάκια στο μυαλό μου. Το ήξερα. Και το είχα, ακόμα. Ήταν ξεχασμένο ανάμεσα στα βιβλία εκείνα που έχει κρατήσει ο αδελφός μου, με κάποια του Ιουλίου Βερν που είχα αγοράσει έφηβος.

 

«Διηγήματα Τρόμου» - Επιλογή – Μετάφραση: Γιώργος Μπαλάνος – Εκδόσεις Ν. Ράπτης. Στο εσώφυλλο, γραμμένη με μολύβι η τιμή του, 240 δραχμές.

 

«Η Πάνω Κουκέτα» του Φ. Μάριον Κρώφορντ. Το πρώτο διήγημα της ανθολογίας. Κάποιοι τζέντλεμεν σε ένα κλαμπ, τα λένε καπνίζοντας πούρα, και ένας εξ αυτών έχει να πει μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Κλασσικό στήσιμο, κλασσικός τρόμος. Ο συγγραφέας του υπήρξε νέος του 19ου αιώνα και οι ιστορίες του, υπερφυσικού τρόμου, εκδόθηκαν μετά τον θάνατο του το 1909. Μια στοιχειωμένη κουκέτα λοιπόν, και νοσταλγικές κυρίως ανατριχίλες.

 

Συνεχίζεται

[mman]

Εξαιρετικό βιβλίο. Το είχα σχεδόν κλέψει από μια φίλη, πίσω στα 1988 νομίζω, αλλά ήταν τόσο ταλαιπωρημένο που δεν είχε εξώφυλλο. Από τα βιβλία που σου ανοίγουν αναγνωστικά και συγγραφικά τα μάτια -αν είσαι αρκετά νέος, that is, που ήμουν. Περιμένω να το θυμηθώ με τη συνέχεια της παρουσίασής σου.

[DinoHajiyorgi]

Περιμένω να το θυμηθώ με τη συνέχεια της παρουσίασής σου.

Το ξαναδιαβάζω για να φρεσκάρω την μνήμη μου. Δεν θα παρουσιάσω όμως μόνο εγώ διηγήματα. Έχει να πει πράγματα και ο dagoncult. Και όποιος άλλος ξέρει και θέλει να πει κάτι, ευπρόσδεκτος. Αν έρθω δεύτερος, ή τρίτος, το πολύ να προσθέσω κανένα σχόλιο.

[wordsmith]

 

«Διηγήματα Τρόμου» - Επιλογή – Μετάφραση: Γιώργος Μπαλάνος – Εκδόσεις Ν. Ράπτης. Στο εσώφυλλο, γραμμένη με μολύβι η τιμή του, 240 δραχμές.

 

 

 

Δεν είναι Ωρόρα τελικά; Γιατί μόλις έβαλα τους υπεύθυνους αυτού του βιβλιοπωλείου να μου το ψάχνουν ως βιβλίο των εκδόσεων Ωρόρα. Ως τέτοια έκδοση το αναφέρει και το site τους.

 

Κε Ντίνο μας, στην επόμενη κάθοδό σου προς Αθήνα, φέρ'το να το βγάλουμε φωτοτυπίες ή να το σκανάρουν οι πιο έμπειροι κομπιουτεράδες. Αν δεν καταφέρει να μου το βρει η βιβλιοόαση, δηλαδή, που το θεωρώ και το πιθανότερο.

[DinoHajiyorgi]

Κε Ντίνο μας, στην επόμενη κάθοδό σου προς Αθήνα...

Πρέπει πρώτα να δουλέψουμε αυτή την προσφώνηση.

[eldim]

Εκδοσεις ΩΡΟΡΑ - Ν.ΡΑΠΤΗΣ - Θ.ΙΓΝΑΤΙΟΥ Ο.Ε.

 

[dagoncult]

Ευχαριστίες στον Ντίνο για το τόπικ.

 

Ναι, Ωρόρα (κωδικός 1019 - όχι η κλασική σειρά) είναι, εκτός κι αν ο Ν. Ράπτης, πριν γίνει Ωρόρα, έχει ξαναβγάλει το βιβλίο με το δικό του label - 250δρχ

 

Το διάβασα κι εγώ πριν χρόνια και μπορώ να πω ότι αυτό το βιβλίο έχει ένα εξαιρετικά μεγάλο ποσοστό πολύ δυνατών ιστοριών, σε σχέση με τον συνολικό τους αριθμό. Οι ιστορίες είναι παλιομοδίτικες, στο στυλ που άλλοι (εγώ είμαι σ’ αυτούς) λατρεύουν κι άλλοι όχι. Καποιες από αυτές φαντάζουν στα μάτια μου σαν πραγματικά διαμάντια ανατριχίλας. Οπωσδήποτε θυμάμαι τις πιο πολλές από αυτές, και τούτο όχι μόνο επειδή τις έχω διαβάσει 100 φορές την κάθε μία.

 

Δεν θα ήθελα, παρα να σταθώ σε δύο από τα διηγήματα του βιβλίου, προσπερνώντας δυναμίτες όπως 'το χάλκινο μπολ' ( όλα τα τέρατα δεν πιάνουν μία μπροστά μας), το 'κυνηγόσκυλο' (του Χ.Λ.), τη 'μάυρη δίψα' , το 'Γαβριήλ-Έρνεστ', την 'πάνω κουκέτα' (φρικτό), το 'στοιχειό του τοπου' (του Κλαρκ Άστον Σμιθ), το 'ένα αντικείμενο ομορφιάς'(φρικτό), το 'οι αρουραίοι του νεκροταφείου'(Χένρυ Κάτνερ), και το 'αγάπα με αγάπα με αγάπα με'.

 

Νούμερο 3-Το χέρι της μαϊμούς (Ουίλλιαμ Ουάυμαν Τζέηκομπς):

Μέσα στις πέντε καλύτερες μικρές ιστορίες τρόμου που έχω διαβάσει ποτέ μου. Ο επιλοχίας Μόρρις έχει στην κατοχή του ένα πολύ ιδιαίτερο (όπως λέει) ξερό, μουμιοποιημένο χέρι μιας μαϊμούς. Μετά ο επιλοχίας Μόρρις κάνει μιαν επίσκεψη στην οικογένεια Ουάιτ. Μετά…

Να προσέχετε τι εύχεστε, γιατί ξέρετε τι λένε.

Τρομερή ιστορία, τα χτυπήματα από ένα σημείο κι έπειτα έρχονται σαν μεγάλα κύματα φορτωμένα με υπερφυσική φρίκη, ανάμεικτη με την ανθρώπινη απόγνωση, την μοναξιά και την απελπισία.

 

Νούμερο 5-Η συμφωνία του Σερ Ντόμινικ (Τζόζεφ Σέρινταν Λε Φανού):

Νομίζω είναι η πιο τρομακτική ιστορία που έχω διαβάσει. Δεν είναι η καλύτερη, αλλά μάλλον είναι η πιο τρομαχτική. Ιστορία/ανορθωτής τριχών, όπως μου αρέσει να λέω διηγήματα που έχουν αυτό το εφέ πάνω μου.

Ο Σερ Ντόμινικ έχει κάποια σοβαρά προβλήματα, χρειάζεται βοήθεια άμεσα. Ποιος θα του την προσφέρει; Ίσως ο Γάλλος αξιωματικός με το τρικαντό;

Η ιστορία χτυπάει σε έναν φόβο που έχει εμφυτευφθεί μέσα μας για τα καλά, χτυπάει σε έναν αρχέγονο φόβο που μπορεί να απλώσει πάνω μας μονάχα ο ίδιος ο…

Δεν ξέρω, κάποιος μπορεί να την διαβάσει και να πει πως αυτή η ιστορία δεν είναι καλή, πως είναι πολύ ξεπερασμένη. Εμένα πάντως με φόβισε τόσο που, πριν χρόνια, σε κάτι διακοπές σε μια όμορφη παραλία, ένα βράδυ που αποφασίσαμε να ανάψουμε φωτιά, μπήκα στο τρυπάκι να πάρω για εφέ ένα μακρόστενο κούτσουρο, να κάτσω για εφέ απ’ την άλλη μεριά της φωτιάς, και να πω με δικά μου λόγια την ιστορία στην παρέα μου, που με κοίταζε κουλουριασμένη μέσα στους υπνόσακους. Εντάξει, τα παλιόσκυλα δεν φοβήθηκαν και τόσο όσο ήθελα, αλλά φανταστείτε τι με έβαλε να κάνω ‘η συμφωνία του Σερ Ντόμινικ’. Περφόρμανς κανονικό . Αν ο στόρι τέλερ ήταν καλύτερος (κάποιος σαν αυτούς που λένε την τρομαχτική ιστορία στις b-movοταινίες) θα μπορούσε να βγει πολύ πετυχημένο.

 

Σίγουρα ένα βιβλίο που με έκανε όσο λίγα να λατρέψω τις ιστορίες τρόμου εκείνης της εποχής (και τις ιστορίες τρόμου γενικότερα). Ο Γιώργος Μπαλάνος μπορέι να είναι περήφανος για τούτη τη συλλογή.

[DinoHajiyorgi]

Ο Έκτορ Χιού Μούνρο έγραψε το «Γαβριήλ-Έρνεστ» με το ψευδώνυμο Σάκι. Είναι μια πινελιά τρόμος, και αν αναφερθώ σε αυτή την «πινελιά» τότε σας έχω πει τα πάντα για το διήγημα, που δεν θα ήθελα να spoilerιάσω. Ο ίδιος ο συγγραφέας, παιδί της εποχής του (σκοτώθηκε μαχόμενος στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο), δεν έχει πρόβλημα να φανερώνει τον τρόμο του από το ξεκίνημα. Αυτό όμως δεν είναι πρόβλημα, η μεταφορά με την «πινελιά» δεν ήταν τυχαία, είναι άξιος καλλιτέχνης.

 

«Υπάρχει ένα άγριο ζώο στα δάση σας» είπε ο ζωγράφος Κάννινγκαμ… και η ιστορία ξεκινάει.

 

Νούμερο 3-Το χέρι της μαϊμούς (Ουίλλιαμ Ουάυμαν Τζέηκομπς)

 

Συμφωνώ ότι οι ιστορίες είναι παλιομοδίτικες, έχουν αντιγραφεί έκτοτε κατά κόρον, οι εκπλήξεις τους δεν είναι πια εκπλήξεις, αλλά είναι η γραφή και ο τρόμος του γούστου μου. «Το Χέρι της Μαϊμούς» είναι από τα πιο αγαπημένα μου διηγήματα, από εκείνα που θα ευχόμουν να είχα γράψει εγώ. Είναι η μόνη ιστορία που δεν χρειαζόταν να ξαναδιαβάσω για να θυμηθώ, μου έμεινε για πάντα αξέχαστη από την πρώτη ανάγνωση, χρόνια πριν.

[mman]

1) [...] δυναμίτες όπως

'το χάλκινο μπολ' ( όλα τα τέρατα δεν πιάνουν μία μπροστά μας),

το 'κυνηγόσκυλο' (του Χ.Λ.),

τη 'μάυρη δίψα' ,

το 'Γαβριήλ-Έρνεστ',

την 'πάνω κουκέτα' (φρικτό),

το 'στοιχειό του τοπου' (του Κλαρκ Άστον Σμιθ),

το 'ένα αντικείμενο ομορφιάς'(φρικτό),

το 'οι αρουραίοι του νεκροταφείου'(Χένρυ Κάτνερ),

και το 'αγάπα με αγάπα με αγάπα με'.

 

2) Ο Γιώργος Μπαλάνος μπορέι να είναι περήφανος για τούτη τη συλλογή.

1) Έι! Τι κάνεις; Θες να με βάλεις να ψάχνω στη βιβλιοθήκη ένα βιβλίο που δεν έχω πια;

 

2) Αυτό ξαναπές το.

 

Edit: Ωχ! Το 'χω ακόμα! (Νόμιζα ότι το είχα δώσει -αγύριστο βέβαια.) Χωρίς εξώφυλλο, με το όνομα της φίλης στην εσωτερική σελίδα ("Fany") και από κάτω το όνομα του κλεφτη: "Μιχ. Μανωλιός '88"!

Τελειώνω το Κοράκι και του ξαναορμάω. Ε, ρε γλέντια!

Edited December 10, 2010 by mman

[Tiessa]

[

Έι! Τι κάνεις; Θες να με βάλεις να ψάχνω στη βιβλιοθήκη ένα βιβλίο που δεν έχω πια;

 

 

Καλέ, μην αγχώνεσαι. Υπάρχει στην αναγνωστική γιάφκα της Κυψέλης. (Όχι που δε θα υπήρχε...)

Αλλά με τούτα και με κείνα, θα με κάνετε κι εμένα να το διαβάσω .

[DinMacXanthi]

Εγώ που δεν το έχω το βιβλίο (κλαψ) έκανα ένα μικρό google search και για 2,3 από αυτά υπάρχουν πια public domain (λόγω παλαιότητας; μάλλον) οπότε θα τα διαβάσω στην αγγλική. Ελπίζω να υπάρχουν και τα άλλα. Το monkey's paw το είχα διαβάσει κάποτε και το ξαναδιάβασα και πρόσφατα, πραγματικά κλασσική τρομοϊστορία.

Μιχάλη, ποιο κοράκι διαβάζεις; του Poe ή του King; (ή κάποιο άλλο;)

[mman]

Μιχάλη, ποιο κοράκι διαβάζεις; του Poe ή του King; (ή κάποιο άλλο;)

Τσκ-τσκ... Τι ερώτησις... Εκτός αν ήτο παγίς. Του Ελευθέριου Κεραμίδα, βεβαίως-βεβαίως πτωχέ... "Κόραξ εις άλικον βακρούνδιον"!

[eldim]

Αχ, βρε μπαγάσες, με κάνατε να ξεσκονίσω την βιβλιοθήκη μου:

 

[DinMacXanthi]

Μιχάλη, ποιο κοράκι διαβάζεις; του Poe ή του King; (ή κάποιο άλλο;)

Τσκ-τσκ... Τι ερώτησις... Εκτός αν ήτο παγίς. Του Ελευθέριου Κεραμίδα, βεβαίως-βεβαίως πτωχέ... "Κόραξ εις άλικον βακρούνδιον"!

 

το ;) για κλείσιμο παρένθεσης ήτο sic :-p

[KELAINO]

Τω καιρω εκείνω καταβρόχθιζα τρόμο με ιδιαζόντως ειδεχθή αδηφαγία.

Φυσικά και το έχω, στο πατρικό στην Τούμπα, στα ράφια της Ωρόρας. Το Χάλκινο Μπολ, αν δε με απατά το αλτσχάιμέρ μου, είναι ένα που συμπεριλαμβάνει αρουραίους;

 

 

[mman]

Τω καιρω εκείνω καταβρόχθιζα τρόμο με ιδιαζόντως ειδεχθή αδηφαγία.

Φυσικά και το έχω, στο πατρικό στην Τούμπα, στα ράφια της Ωρόρας. Το Χάλκινο Μπολ, αν δε με απατά το αλτσχάιμέρ μου, είναι ένα που συμπεριλαμβάνει αρουραίους;

Ναι. Εκείνο που έλεγες, "όχι, δεν μπορεί να συμβεί! Θα φρικάρω, αν γίνει!" Και (take a wild guess) τελικά και έγινε και φρίκαρες. Τι σφαλιάρα!

[KELAINO]

Από τα χειρότερα πράματα που έχω διαβάσει. Μαζί με κείνο το άλλο, πάλι συλλογή/Ωρόρα/Μπαλάνος, δε θυμάμαι τίτλο ή συγγραφέα, αλλά είχε να κάνει με μια αλυσσίδα. Πυρακτωμένη...

[dagoncult]

Από τα χειρότερα πράματα που έχω διαβάσει. Μαζί με κείνο το άλλο, πάλι συλλογή/Ωρόρα/Μπαλάνος, δε θυμάμαι τίτλο ή συγγραφέα, αλλά είχε να κάνει με μια αλυσσίδα. Πυρακτωμένη...

 

'Η αλυσίδα' του H. Warner Munn, πολύ σκληρή ιστορία (σαν να πήρες το 'πηγάδι και το εκκρεμες' και να του έβαλες νίτρο). Βρίσκεται στο 'Σκιές-Ιστορίες φρίκης'.Κι εκεί υπάρχει πάρα πολύ πράγμα. Το θυμάσαι το 'επόμενο ποτό' (μ' εκείνο το μαγαζάκι που διαθέτει ένα ακατανόητα φτηνό υγρό/ελιξίριο που κάνει τον άλλο να σε ερωτεύεται τρελά) ;

Στα συν του (ανάμεσα στα υπόλοιπα) η εκπληκτική ιστορία του Κ.Α.Σμιθ 'Ο σπόρος απο το μαυσωλείο' και το 'Φαγοπότι στο αββαείο΄του Μπλοχ.

[Δημήτρης]

Την έχω διαβάσει την συλλογή και εγώ και είναι πράγματι πολύ δυνατή. Τα περισσότερα (αν όχι και όλα γιατί δεν τα θυμάμαι και πολύ καλά) είναι πολύ δυνατά. Θα ' λεγα ότι το καλύτερο είναι το ''Χάλκινο Μπολ'' του Τζωρτζ Έλιοτ. Εμετικό μ' όλη τη σημασία της λέξης. Εκεί πάντως ο αρουραίος είναι μονάχα ένας. Σ' αντίθεση με το ''Οι Αρουραίοι του Νεκροταφείου'' του Κάτνερ όπου είναι πολλοί Ειρήσθω εν παρόδω αυτό το τελευταίο έχει βγει και σε σπονδυλωτή ταινία με τίτλο ''Η Τριλογία του Τρόμου''. Ωραίο και το διήγημα της Moore με ήρωα τον χαρακτήρα Νόρθουεστ Σμιθ που έπλασε. Συμφωνώ και με τα σχόλια σας για την ιστορία του Τζέηκομπς, είναι όντως κλασσική. Κόντρα σ' όλα αυτά το βιβλίο περιέχει το ''Το Στοιχείο του Τόπου'', μία από τις λίγες ιστορίες του Κλαρκ Άστον Σμιθ που δεν μου άρεσε. Είναι γενικά μία συλλογή που συστήνεται ανεπιφίλακτα.

Edited December 10, 2010 by Δημήτρης

[Adicto]

Από τα χειρότερα πράματα που έχω διαβάσει. Μαζί με κείνο το άλλο, πάλι συλλογή/Ωρόρα/Μπαλάνος, δε θυμάμαι τίτλο ή συγγραφέα, αλλά είχε να κάνει με μια αλυσσίδα. Πυρακτωμένη...

 

'Η αλυσίδα' του H. Warner Munn, πολύ σκληρή ιστορία (σαν να πήρες το 'πηγάδι και το εκκρεμες' και να του έβαλες νίτρο). Βρίσκεται στο 'Σκιές-Ιστορίες φρίκης'.Κι εκεί υπάρχει πάρα πολύ πράγμα. Το θυμάσαι το 'επόμενο ποτό' (μ' εκείνο το μαγαζάκι που διαθέτει ένα ακατανόητα φτηνό υγρό/ελιξίριο που κάνει τον άλλο να σε ερωτεύεται τρελά) ;

Στα συν του (ανάμεσα στα υπόλοιπα) η εκπληκτική ιστορία του Κ.Α.Σμιθ 'Ο σπόρος απο το μαυσωλείο' και το 'Φαγοπότι στο αββαείο΄του Μπλοχ.

 

Χμ... Άλλο ένα βιβλίο που πρέπει να ξεθάψω! Και με σούπερ γραφικό εξώφυλλο. Η καλύτερη ιστορία πάντως εκεί ήταν "Οι Αγαπημένοι Νεκροί". Πολύ προχώ ακόμα και με τα σημερινά μέτρα.

[DinoHajiyorgi]

«Ο Τρόμος των Διδύμων» του Άλτζερνον Μπλακγουντ. Αυτή η ιστορία είναι τόσο πρωτότυπη και υπερφυσικά όμορφη που δεν μπορώ να την περιγράψω χωρίς να προδώσω όλα τα καίρια της σημεία. Πρόκειται για ένα τρελό μίσος και μια ακόμα πιο τρελή κατάρα ενός σαλεμένου μυαλού, που μέχρι την τελευταία στιγμή δεν ήξερα πως θα εκδηλωνόταν. Η περιγραφή του φινάλε, λογοτεχνικά άψογη, κατάφερε να μου προκαλέσει ανατριχίλα, και η τελική ατάκα να μου μεταδώσει ικανοποιητικά όλον εκείνον τον τρόμο που εμείς οι αναγνώστες ελπίζουμε όταν ανοίγουμε ένα βιβλίο του είδους. Μπορώ να πω ότι είναι από τη φύση της τέτοια η ιδέα του διηγήματος που επειδή δεν αντιγράφεται εύκολα, παραμένει το ίδιο φρέσκια και σήμερα.

 

Η συμφωνία του Σερ Ντόμινικ (Τζόζεφ Σέρινταν Λε Φανού)

Δεν ξέρω, κάποιος μπορεί να την διαβάσει και να πει πως αυτή η ιστορία δεν είναι καλή, πως είναι πολύ ξεπερασμένη.

Δεν ήταν ίσως πρωτότυπη ούτε στην εποχή της, καθώς θα υπήρχαν ήδη διαδεδομένοι πολλοί Ιρλανδικοί μύθοι πάνω στο θέμα, αλλά θα υπήρχαν παρόμοιες ιστορίες και σε κουλτούρες άλλων λαών. Είναι όμως ένα όμορφο παραμύθι, που χαίρομαι με τη σειρά μου που το διάβασα σήμερα το πρωί, με τον παγωμένο βοριά να λυσσομανά έξω από το παράθυρο, με τη θάλασσα φουρτουνιασμένη και τις πρώτες νιφάδες του χιονιού να πέφτουν στον κήπο μου. Σε μια εποχή που υποφέρω οικονομικά, βίωσα λίγο από την απελπισία και τον τρόμο του Σερ Ντόμινικ. Αυτές οι ιστορίες θα ξαναγεννιούνται και θα ξαναλέγονται εσαεί, γιατί μας είναι αδύνατο να ξεφύγουμε την φύση μας.

[DinoHajiyorgi]

«Ένα Αντικείμενο Ομορφιάς» του Ουάλλας Ουέστ. Κλασσικό από το σκηνικό του (στην κατηγορία του “The Body Snatcher” του Ρόμπερτ Λούις Στήβενσον) με μια φρικιαστική, άκρως νοσηρή προσέγγιση. Πέραν αυτού, θα έλεγα ότι, λογικά για την εποχή του, παραμένει σεμνό, σε σχέση με την νοσηρή προσμονή του υποφαινόμενου αναγνώστη. Θα θυμάμαι όμως για καιρό το ντεπόζιτο με τους ξυλιασμένους στην σαλαμούρα.

[mman]

«Ένα Αντικείμενο Ομορφιάς» του Ουάλλας Ουέστ.

Ίσως το πιο γλυκό, το πιο τρυφερό διήγημα της ανθολογίας. Και σίγουρα αυτό που με άγγιξε περισσότερο όταν το διάβαζα. Υπέροχο τέλος. Όσο κι αν το περιμένεις. Θα ήθελα πολύ να το είχα γράψει.

[KELAINO]

Από τα χειρότερα πράματα που έχω διαβάσει. Μαζί με κείνο το άλλο, πάλι συλλογή/Ωρόρα/Μπαλάνος, δε θυμάμαι τίτλο ή συγγραφέα, αλλά είχε να κάνει με μια αλυσσίδα. Πυρακτωμένη...

 

'Η αλυσίδα' του H. Warner Munn, πολύ σκληρή ιστορία (σαν να πήρες το 'πηγάδι και το εκκρεμες' και να του έβαλες νίτρο). Βρίσκεται στο 'Σκιές-Ιστορίες φρίκης'.Κι εκεί υπάρχει πάρα πολύ πράγμα. Το θυμάσαι το 'επόμενο ποτό' (μ' εκείνο το μαγαζάκι που διαθέτει ένα ακατανόητα φτηνό υγρό/ελιξίριο που κάνει τον άλλο να σε ερωτεύεται τρελά) ;

Στα συν του (ανάμεσα στα υπόλοιπα) η εκπληκτική ιστορία του Κ.Α.Σμιθ 'Ο σπόρος απο το μαυσωλείο' και το 'Φαγοπότι στο αββαείο΄του Μπλοχ.

 

 

Δυστυχώς, μόνο αυτά θυμάμαι. Και το Χέρι της Μαϊμούς φυσικά, επειδή είναι πια κλασικό κι έχει περάσει στο συλλογικό ασυνείδητο (ήταν και σ' ένα επεισόδιο των Σίμσονς).

[DinoHajiyorgi]

Ο συγγραφέας Φιτς-Τζέημς Ο’Μπράιεν σκοτώθηκε σε ηλικία 24 ετών στον αμερικάνικο εμφύλιο. Το διήγημα του «Τι Ήταν» είναι ένα διαμάντι που άφησε πίσω του, που εγώ θα το χαρακτήριζα επιστημονική φαντασία τρόμου. Σίγουρα πρωτότυπο σαν ιδέα τότε, αντιγράφηκε αργότερα (όπως φαντάζομαι και το υπόλοιπο του συγγραφικό έργο) από όλους τους μεγάλους του είδους, όπως Γκυ ντε Μωπασάν και Χ.Τζ. Ουέλς. Δεν είναι μόνο κάπως τρομακτικό, αλλά ταυτόχρονα και λίγο πικρό στην κατάληξη του. Από τις πολύ ωραίες ιστορίες.

 

Εγώ θα το άφηνα ελεύθερο το πλασματάκι.

 

 

Πρόσεξα την κοινή εισαγωγή που παρατηρώ σε όλα σχεδόν αυτά τα διηγήματα, με αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο (όπου αναιρείται εξαρχής ο όποιος κίνδυνος όσον αφορά τον ήρωα αφηγητή), και η διάθεση του γράφοντα να μας πείσει ότι θα μας εξιστορήσει μιαν αληθινή ιστορία, που ο αναγνώστης μάλλον θα δυσκολευτεί να πιστέψει. Είναι μια μέθοδος που βγαίνει κατανοητή αν σκεφτείς τον τύπο εκείνης της εποχής και τις εφημερίδες στις οποίες πρωτοτυπώνονταν αυτά τα διηγήματα. Μήπως να τις κάναμε πάλι μόδα αυτές τις εισαγωγές (για τρόμο ή ε.φ.) για να τσιμπάμε mainstream αναγνώστες στο φανταστικό;;)

Edited December 12, 2010 by DinoHajiyorgi