Διηγήματα Τρόμου

[wordsmith]

Ως προς τη "Μαύρη Δίψα", το διήγημα με αφορμή το οποίο ξεκίνησε αυτό το τόπικ, βρήκα τυχαία αυτό. Ορίστε με τι ασχολείται ο Γιώργος Μπαλάνος τελευταία...

[Electroscribe]

Ανθολογία με διηγήματα παλιότερα ως πραγματικά παλιά. Κάποια αξίζει να τα διαβάσει κανείς, κάποια είναι ιστορικής αξίας, κάποια άλλα είναι πολύ μέτρια.

 

F. Marion Crawford, Η Πάνω Κουκέτα (1886)

Μου είχε θυμίσει πολύ σε ύφος την άλλη ιστορία του Κρώφορντ που υπάρχει στην Ωρόρα (Το Κρανίο που ουρλιάζει, στον τόμο 16) κι έτσι ούτε κρύο, ούτε ζέστη. Πάντως αξίζει να διαβάσει κανείς μια φορά Κρώφορντ για να δει ότι η κλασική ιστορία φαντασμάτων του 19ου αιώνα μπορούσε να γραφτεί και με τρόπο που να είναι αναγνώσιμη ακόμα και σήμερα. Στις πολλές που είναι ελλεινά βαρετές, δε φταίνε τα 100+ χρόνια που έχουν περάσει στο μεταξύ, όσο η ανικανότητα του συγγραφέα τους.

 

Saki, Γαβριήλ - Ερνεστ (1909)

Ιστορία που δε μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση και τη θυμάμαι πολύ αμυδρά.

 

William Wymark Jacobs, Το Χέρι της Μαϊμούς (1902)

Η ιστορία που γέννησε το Tales from the Crypt, το Friday the 13th (την τηλεοπτική σειρά) και αναρίθμητους άλλους μιμητές. Και 108 χρόνια μετά συνεχίζει να είναι αξεπέραστη γιατί είναι απέριττη και κυρίως γιατί δεν αγνοεί την ανθρώπινη διάσταση των πραγμάτων.

 

Algernon Blackwood, Ο Τρόμος των Διδύμων (1949)

Όπως και ό,τι άλλο έχω διαβάσει από Μπλάκγουντ, μου προκάλεσε υπνηλία.

 

Serindan Joseph Lefanu, Η Συμφωνία του Σερ Ντομινίκ (1838)

Αυτό το διήγημα μού θύμισε έναν συμμαθητή μου στην τετάρτη δημοτικού (!) που έλεγε πως είχε δει σε κάποια ταινία "πως δε μπορείς ποτέ να σπάσεις τη συμφωνία αν έχεις πουλήσει την ψυχή σου στο διάβολο". Νομίζω ότι ήταν η πρώτη φορά που είχα ακούσει για τέτοια πώληση και είχα φάει φρίκη. Το διήγημα με κάλυψε πλήρως σχετικά με παραθυράκια σε τέτοιες συμφωνίες και δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο σε παλιότερο ή νεότερο κείμενο.

 

Wallace West, Ενα Αντικείμενο Ομορφιάς (1963)

Αρτιότατη ψυχολογική μελέτη που αποτελεί υπόδειγμα συγγραφικού ρυθμού.

 

Fitz - James O` Brien, Τι Ηταν; (1859)

Όπως και άλλα έργα του ιδίου, είναι κι αυτό "το πρώτο κείμενο που καταπιάστηκε με...". Όχι μόνο δεν υπήρχε προηγούμενο για τις ιδέες του, αλλά χρειάστηκαν δεκαετίες πριν βρεθεί κανείς να τον μιμηθεί. Αν μιλάμε για πατέρες της φαντασίας, αυτός ήταν από τους παππούδε, με πολύ διαιίτερο τρόπο προσέγγισης των ιδεών του. Νομίζω οι "Διαμαντένιοι Φακοί" του είχαν συμπεριληφθεί σε κάποια από τις τελευταίες Ωρόρες.

 

Ambrose Bierce, Το Μεσαίο Δάχτυλο του Δεξιού Ποδιού (1891)

Αρκετά ξεπερασμένη ιστορία φαντασμάτων. Αλλά ο Μπηρς έχει φροντίσει να της δώσει μια κοινωνιολογική διάσταση που την κάνει πολύ πιο πιστευτή από τα διάφορα χλωμά πνεύματα που περιφέρονται τεθλιμένα σε γοτθικούς πύργους. Αυτό θα μπορούσε να είναι και αστικός θρύλος στην εποχή του, αντί για κατασκεύασμα κάποιου βικτωριανού μπάρμπα με περιορισμένη φαντασία.

 

William Hope Hodgson, Το Δωμάτιο που Σφύριζε (1910)

Ο Hodgson (δεν έχω ιδέα πώς προφέρεται) έχει γράψει ορισμένα πράγματα που είναι πρωτοποριακά ακόμα και με σημερινά δεδομένα, όπως το Σπίτι της Αβύσσου. Αυτό εδώ είναι μια από τις ατυχέστερες δουλειές του που αν και έχει μια πρωτότυπη ιδέα είναι γραμμένο με τις εμμονές της εποχής του.

 

George Elliot, Το Χάλκινο Μπολ

Μικρό, φρικαλέο, εύστοχο. Υπόδειγμα τρόμου. Αξίζει να διαβάσει κανείς αυτή την ανθολογία έστω και μόνο για χάρη του.

 

M. S. Vandel, Αγάπα με, Αγάπα με, Αγάπα με

Φλασάκι που εκσυγχρονίζει έξυπνα μια χιλιοφορεμένη ιδέα. Δυστυχώς δεν έχει και κάποια σοβαρή πλοκή για να το εκμεταλλευτεί. Πιο πολύ ξεκομμένο επεισόδιο θυμίζει.

 

H.P. Lovecraft, Το Κυνηγόσκυλο (1922)

Ένα από τα παραγνωρισμένα αριστουργήματα του άρχοντα. Θυμίζει περιγραφή εφιάλτη και η ιδέα του έχει ψωμί για περαιτέρω ανάπτυξη.

 

Clark Ashton Smith, Το Στοιχείο του Τόπου

Πολύ αγαπημένος συγγραφέας, αλλά ελάχιστα δικά του κομμάτια έχω διαβάσει πιο ανούσια από αυτό εδώ.

 

Henry Kuttner, Οι Αρουραίοι του Νεκροταφίου (1936)

Από τα ελάχιστα διηγήματα που με έχουν τρομάξει πραγματικά.

 

C.L. Moore, Μαύρη Δίψα (1934)

Δε βρίσκω κάποια αναφορά στο δίκτυο ότι το είχε γράψει το συγκεκριμένο σε συνεργασία με το σύζυγό της (το συγγραφέα του προηγούμενου διηγήματος). Όπως πάντα, έχει δυνατές ιδέες, αλλά εμένα δε με ικανοποιεί η ανάπτυξη που τους προσφέρει.

[DinoHajiyorgi]

Άλλος ένας συγγραφέας που χάθηκε στο πεδίο των μαχών, το 1918. Άτυχη η γενιά των καλλιτεχνών του 19 ου αιώνα. «Το Δωμάτιο που Σφύριζε» του Ουίλλιαμ Χόουπ Χόντγκσον είναι ένας ευφάνταστος τρόμος, που φλερτάρει στενά με τα όρια της κωμωδίας. Το σώζει η σοβαρή πένα του συγγραφέα, γιατί σκεφτείτε την κινηματογραφική μεταφορά του, με οπτικά εφέ από την Disney. Επίσης το διήγημα είναι διάσπαρτο με αναφορές σε τίτλους άλλων περιπετειών του ήρωα, τις οποίες δεν ξέρω αν ο Χόντγκσον είχε πράγματι γράψει. Δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο παίζει με την έννοια του χιούμορ ή είναι απόλυτα σοβαρά ταγμένος στην μυθολογία του, με τίτλους όμως διαλέξεων «σχετικά με την Ψευδή Επανυλοποίηση της Έμψυχης Δύναμης μέσω του Αδρανούς Αψύχου» δύσκολο να μη χαμογελάσει ο αναγνώστης.

 

Αυτό το διήγημα θα μπορούσε να είναι νουβέλα, που ευτυχώς δεν είναι. Ξεκινάει κι αυτό με μια παρέα που ακούνε μια ιστορία καπνίζοντας πούρα, σκηνή που στήνεται πολύ πιο συνοπτικά από εκείνη του Κρώφορντ στην «Πάνω Κουκέτα». Κάθε τι ενδιάμεσο, πλην του στοιχειωμένου δωματίου, όπως τα πήγαινε-έλα του ήρωα και το φόντο της αγοράς του κάστρου από τον αμερικανό Τάσσοκ, δίνεται επίσης στα γρήγορα χωρίς να μας ζαλίζει με το Ιρλανδικό στοιχείο. Η ίδια η πηγή του στοιχειώματος μας κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, που όντως είναι διήγημα από μόνο του, και αυτό λυπήθηκα που αναφέρθηκε εν συντομία.

[DinoHajiyorgi]

O Γιώργος Μπαλάνος μας πληροφορεί ότι «Το Χάλκινο Μπολ» έδωσε μεγάλη φήμη στον συγγραφέα του, Τζωρτζ Έλιοτ. Δεν είναι απορίας άξιο. Το ιδιαίτερο βασανιστήριο που πρωταγωνιστεί στην ιστορία είναι αξεπέραστο και μένει αξέχαστο στην μνήμη του αναγνώστη, ακόμα κι αν όλες οι άλλες λεπτομέρειες της πλοκής σβήνουν κάποια στιγμή. Ενώ όμως μέχρι στιγμής, στα υπόλοιπα διηγήματα αυτής της ανθολογίας μπορούμε να παραβλέψουμε την παλιά κοπή τους (παραμένουν νοσταλγικά άρτια), οι απίστευτα κακοί διάλογοι εδώ δεν συγχωρούνται, για κανέναν αιώνα. Από την τελείως φριχτή συνομιλία μεταξύ του μανδαρίνου με τον αιχμάλωτο του, που γίνεται κυρίως για να τον αναγνώστη, πληροφορίες που πετάει ο μανδαρίνος πληροφορώντας μυστικά στον αιχμάλωτο εχθρό του, μέχρι και την θαυματουργή απόδραση του ήρωα στο τέλος, αυτά είναι κομμάτια που ευτυχώς θα ξεχάσουμε κάποτε, αλλά θα θυμόμαστε πάντα το χάλκινο μπολ.

 

Η μέθοδος του χάλκινου μπολ παίζει και σε μια σκηνή της ταινίας 2 Fast 2 Furious του 2003.

[KELAINO]

O Γιώργος Μπαλάνος μας πληροφορεί ότι «Το Χάλκινο Μπολ» έδωσε μεγάλη φήμη στον συγγραφέα του, Τζωρτζ Έλιοτ. Δεν είναι απορίας άξιο. Το ιδιαίτερο βασανιστήριο που πρωταγωνιστεί στην ιστορία είναι αξεπέραστο και μένει αξέχαστο στην μνήμη του αναγνώστη

 

Πράγματι, εδώ έμεινε στη δικιά μου, αν και έχει καμιά δεκαπενταριά χρόνια που το διάβασα.

 

 

η θαυματουργή απόδραση του ήρωα στο τέλος

 

Απόδραση; Εγώ είχα καταλάβει ότι τρελάθηκε και σάλταρε από το παράθυρο, αφού πρώτα έφαγε τον αρουραίο.

 

 

[DinoHajiyorgi]

 

η θαυματουργή απόδραση του ήρωα στο τέλος

 

Απόδραση; Εγώ είχα καταλάβει ότι τρελάθηκε και σάλταρε από το παράθυρο, αφού πρώτα έφαγε τον αρουραίο.

 

 

 

Εννοούσα το πως αποδράει από το κράτημα τεσσάρων φρουρών και σκοτώνει άλλους τόσους. Ναι, εκείνος τρελαίνεται. Αυτός που πηδάει από το παράθυρο είναι ο μανδαρίνος.

 

[KELAINO]

 

η θαυματουργή απόδραση του ήρωα στο τέλος

 

Απόδραση; Εγώ είχα καταλάβει ότι τρελάθηκε και σάλταρε από το παράθυρο, αφού πρώτα έφαγε τον αρουραίο.

 

 

 

Εννοούσα το πως αποδράει από το κράτημα τεσσάρων φρουρών και σκοτώνει άλλους τόσους. Ναι, εκείνος τρελαίνεται. Αυτός που πηδάει από το παράθυρο είναι ο μανδαρίνος.

 

 

 

 

(Γμτ, το βιβλίο είναι στην άλλη άκρη της Ευρώπης και δεν μπορώ να το τσεκάρω)

Αλλά τώρα που το λές: τρελάθηκε, με τη δύναμη του τρελού ξέφυγε από τους φρουρούς, πέταξε το μανδαρίνο από το παράθυρο, έφαγε τον αρουραίο και μετά έκατσε σε μια γωνιά κάνοντας "μπλαμπ μπλαμπ" όπου και τον βρήκαν αργότερα οι δικοί του;

 

 

Το παλεύω πάντως...

[DinoHajiyorgi]

 

(Γμτ, το βιβλίο είναι στην άλλη άκρη της Ευρώπης και δεν μπορώ να το τσεκάρω)

Αλλά τώρα που το λές: τρελάθηκε, με τη δύναμη του τρελού ξέφυγε από τους φρουρούς, πέταξε το μανδαρίνο από το παράθυρο, έφαγε τον αρουραίο και μετά έκατσε σε μια γωνιά κάνοντας "μπλαμπ μπλαμπ" όπου και τον βρήκαν αργότερα οι δικοί του;

 

 

Ο Μανδαρίνος πήδηξε μόνος του, αυτοκτόνησε, παίρνοντας μαζί του το κλειδί του μπολ. Ναι, τον βρήκαν όπως λες, τον Γάλλο, μόνο όμως η δική σου φαντασία υποθέτει ότι αυτός έφαγε τον αρουραίο. Ίσως έγινε έτσι, ο συγγραφέας όμως δεν δίνει κανένα χιντ, πλην του ότι μας λέει ότι ο αρουραίος δεν βρέθηκε ποτέ. Μπορεί δηλαδή το ζώο να το έσκασε. Δεν μας λέει για κομμάτι ουράς σκαλωμένο στα δόντια του τρελού π.χ.

 

Edited December 14, 2010 by DinoHajiyorgi

[KELAINO]

 

(Γμτ, το βιβλίο είναι στην άλλη άκρη της Ευρώπης και δεν μπορώ να το τσεκάρω)

Αλλά τώρα που το λές: τρελάθηκε, με τη δύναμη του τρελού ξέφυγε από τους φρουρούς, πέταξε το μανδαρίνο από το παράθυρο, έφαγε τον αρουραίο και μετά έκατσε σε μια γωνιά κάνοντας "μπλαμπ μπλαμπ" όπου και τον βρήκαν αργότερα οι δικοί του;

 

 

Ο Μανδαρίνος πήδηξε μόνος του, αυτοκτόνησε, παίρνοντας μαζί του το κλειδί του μπολ. Ναι, τον βρήκαν όπως λες, τον Γάλλο, μόνο όμως η δική σου φαντασία υποθέτει ότι αυτός έφαγε τον αρουραίο. Ίσως έγινε έτσι, ο συγγραφέας όμως δεν δίνει κανένα χιντ, πλην του ότι μας λέει ότι ο αρουραίος δεν βρέθηκε ποτέ. Μπορεί δηλαδή το ζώο να το έσκασε. Δεν μας λέει για κομμάτι ουράς σκαλωμένο στα δόντια του τρελού π.χ.

 

 

 

 

Ναι, ήταν η τελευταία φράση νομίζω, "δε βρέθηκε ποτέ ίχνος του αρουραίου" κάτι τέτοιο, αλλά έτσι πως το λέει... σε πονηρεύει, δε σε πονηρεύει;

 

[wordsmith]

1ον: Είναι Η συγγραφέας, η Τζωρτζ Έλιοτ ήταν γυναίκα, την έλεγαν Μαίρη Έβανς, κάπως έτσι, και είχε δημοσιεύσει με ψευδώνυμο το αντρικό όνομα George Eliot, γιατί τότε οι γυναίκες συγγραφείς δεν έπιαναν και πολλά ψάρια εκδοτικώς...

2ον: Κελαινώ, αν έχεις τέτοιο κόλλημα με το βιβλίο και/ή το διήγημα, να σου το σκανάρει κάποιος (το διήγημα) να και σου το στείλει με πμ...

 

3ον: Πολύ ενδιαφέρον φαίνεται! Μανδαρίνοι, αρουραίοι, τρελοί και δε συμμαζεύεται. Και από τη συγγραφέα του πολύ καλού Silas Marner, για το οποίο τρελαίνομαι. Οι κατέχοντες το βιβλίο (Βάσω, Μμιχάλης) να ετοιμάζονται να μου το δανείσουν.

[DinoHajiyorgi]

1ον: Είναι Η συγγραφέας, η Τζωρτζ Έλιοτ ήταν γυναίκα, την έλεγαν Μαίρη Έβανς, κάπως έτσι, και είχε δημοσιεύσει με ψευδώνυμο το αντρικό όνομα George Eliot, γιατί τότε οι γυναίκες συγγραφείς δεν έπιαναν και πολλά ψάρια εκδοτικώς...

Και από τη συγγραφέα του πολύ καλού Silas Marner, για το οποίο τρελαίνομαι. Οι κατέχοντες το βιβλίο (Βάσω, Μμιχάλης) να ετοιμάζονται να μου το δανείσουν.

Όχι, δεν πρόκειται γι αυτήν. Αν ήξερες και έριχνες μια καλύτερη ματιά στο βιογραφικό της αγαπημένης σου συγγραφέως θα έβλεπες ότι ουδέποτε έγραψε διήγημα τρόμου με τίτλο "The Copper Bowl". Το ψευδώνυμο της Μαίρη Έβανς είναι απλή συνωνυμία με έναν πραγματικό Τζορτζ Έλιοτ, που ήταν λοχαγός του αμερικάνικου στρατού. Κέλλυ-Κέλλυ...

[wordsmith]

1ον: Είναι Η συγγραφέας, η Τζωρτζ Έλιοτ ήταν γυναίκα, την έλεγαν Μαίρη Έβανς, κάπως έτσι, και είχε δημοσιεύσει με ψευδώνυμο το αντρικό όνομα George Eliot, γιατί τότε οι γυναίκες συγγραφείς δεν έπιαναν και πολλά ψάρια εκδοτικώς...

Και από τη συγγραφέα του πολύ καλού Silas Marner, για το οποίο τρελαίνομαι. Οι κατέχοντες το βιβλίο (Βάσω, Μμιχάλης) να ετοιμάζονται να μου το δανείσουν.

Όχι, δεν πρόκειται γι αυτήν. Αν ήξερες και έριχνες μια καλύτερη ματιά στο βιογραφικό της αγαπημένης σου συγγραφέως θα έβλεπες ότι ουδέποτε έγραψε διήγημα τρόμου με τίτλο "The Copper Bowl". Το ψευδώνυμο της Μαίρη Έβανς είναι απλή συνωνυμία με έναν πραγματικό Τζορτζ Έλιοτ, που ήταν λοχαγός του αμερικάνικου στρατού. Κέλλυ-Κέλλυ...

 

Δεν έπρεπε να μου το πεις αυτό! Εγώ είχα ψηθεί για να δανειστώ και να διαβάσω το βιβλίο... Χμφ! Τέλος πάντων, θα εμπιστευτώ τη γνώμη σας(Μα τι βιογραφικό θα ήταν αυτό που θα ανέφερε και διηγήματα; Συνήθως βάζουν μόνο τα βιβλία, no?).

[DinoHajiyorgi]

Δεν έπρεπε να μου το πεις αυτό! Εγώ είχα ψηθεί για να δανειστώ και να διαβάσω το βιβλίο... Χμφ! Τέλος πάντων, θα εμπιστευτώ τη γνώμη σας(Μα τι βιογραφικό θα ήταν αυτό που θα ανέφερε και διηγήματα; Συνήθως βάζουν μόνο τα βιβλία, no?).

Είναι κάτι που λέγεται ίντερνετ, έχει το Google, και κάτι που λέγεται Wikipedia... Αλλά εξακολουθείς να βαριέσαι να ερευνάς, ε;

[KELAINO]

Κέλλυ!! Άνοιξες τα σπόιλερ!?!?!?

[wordsmith]

Αλλά εξακολουθείς να βαριέσαι να ερευνάς, ε;

 

...είπε αυτός που άνοιξε ολόκληρο τόπικ και πλακώθηκε ιντερνετικώς για το κατά πόσον έχει σημασία να είναι αξιόπιστες οι επιστημονικές πληροφορίες στην εφ. Ναι, εγώ το τεκνομπάμπλ το βαριέμαι, και σαν συγγραφέας και σαν αναγνώστρια, γι' αυτό δεν ερευνώ.

 

Κέλλυ!! Άνοιξες τα σπόιλερ!?!?!?

 

Το Μάρτιο που λέω να έρθω Σουηδία (αν δεν άλλαξες γνώμη), να μου τις βρέξεις με βαλσαμωμένη ουρά αρουραίου...:tongue:

[DinoHajiyorgi]

«Αγάπα με, Αγάπα με, Αγάπα με» του Μ.Σ. Βάντελλ. Δεν είχα ιδέα. Προφανώς κάποτε θα το είχα διαβάσει αυτή την ιστορία. Θα πρέπει όμως να ήμουν σε μια ηλικία ανίκανος να την εκτιμήσω σωστά. Τον καιρό πριν νιώσω κι εγώ το συναίσθημα του έρωτα.

 

Ένα στοίχειωμα, λίγο διαφορετικό από τα άλλα, δοσμένο με μια ασυνήθιστη ωριμότητα. Η αφήγηση, χαοτική στην αρχή, με πολλές επαναλαμβανόμενες λέξεις, μέσα στις σκέψεις του πρωταγωνιστή, θα μπορούσε να προέρχεται από κείμενο γραμμένο για ζωντανή ανάγνωση ή ραδιοφωνική ερμηνεία.

 

Θα μπορούσα κάλλιστα να είναι η ψευδαίσθηση μιας τρέλας. Κυριολεκτικά. Μέχρι που η τρέλα παίρνει μια άλλη πιο πραγματική, πιο φρικτή τροπή προς το φινάλε. Υπάρχει τρόμος αλλά δεν έχει να κάνει με φαντάσματα. Έχει να κάνει με την απώλεια της λογικής, την φθορά και την εγκατάλειψη. Και τα τελευταία λόγια του ήρωα σε διαπερνούν, σου ξεσχίζουν τα σωθικά, αποτυπώνονται στη μνήμη σου για πάντα. Μιλώντας για τον εαυτό μου, κυρίες και κύριοι, έχω πει αυτά τα λόγια, τα έχω κλάψει. Και ποιος δεν έχει, θα τολμούσα να υποθέσω.

 

Το διήγημα (σε μετάφεαση Γιώργου Μπαλάνου):

http://www.scribd.com/doc/34791009/%CE%91%CE%B3%CE%AC%CF%80%CE%B1-%CE%BC%CE%B5-%CE%91%CE%B3%CE%AC%CF%80%CE%B1-%CE%BC%CE%B5-%CE%91%CE%B3%CE%AC%CF%80%CE%B1-%CE%BC%CE%B5-Vandel-M-S

[DinoHajiyorgi]

«Το Κυνηγόσκυλο» του Χάουαρντ Φίλλιπς Λάβκραφτ. Πόσο ζηλεύω τους σύγχρονους του συγγραφέα, αναγνώστες εκείνης της εποχής που διάβασαν με φρίκη αυτό το διήγημα. Να ήμουν 12 ξανά, τότε που διάβαζα τέτοια έργα, κουρνιασμένος σε κάποια πολυθρόνα, και μου κόβονταν τα ήπατα. Για να μην παρεξηγηθώ. Είμαι της γνώμης ότι αυτή η ιστορία δεν είναι ξεπερασμένη. Διαπραγματεύεται μια υπερφυσική κατάρα που θέτει σε κίνδυνο τον πρωταγωνιστή της. Το creature είναι μυθικά τέλειο, και το γεγονός ο ήρωας δεν μας είναι καθόλου συμπαθής, μας αφήνει αδιάφορο.

 

Άσχετα με την γνώση που έχω ή δεν έχω από το υπόλοιπο έργο του Λάβκραφτ, κρίνοντας αποκλειστικά μόνο το παρόν διήγημα, έχω να πω ότι το βρήκα υπέροχο. Τι εικόνες ζωγραφίζει ο συγγραφέας, τι πίνακες και ζοφερές ιδέες. Ίσως παλιομοδίτικο το σκηνικό για πολλούς, γιατί όμως να θεωρούμε ένα νεκροταφείο ξεπερασμένο σαν εικόνα τρόμου; Ίσως να είμαι αρκετά ενήλικας για να καλύπτω τα μάτια μου όταν στις ταινίες ξεθάβουν ένα φέρετρο που στη συνέχεια ανοίγουν (εκεί είμαι αντιμέτωπος μόνο με τις ικανότητες των τεχνικών εφέ), όταν όμως η μητέρα μου πήγε στην εκταφή του πατέρα μου, αδυνατούσα παντελώς να την συνοδέψω, δεν μπορούσα να αντέξω τέτοιο θέαμα, ο τρόμος ήταν και είναι τόσο δυνατά φωλιασμένος μέσα μου.

[DinoHajiyorgi]

«Το Στοιχειό του Τόπου» του Κλαρκ Άστον Σμιθ. Όλη του η δύναμη είναι στην περιγραφή του «τόπου». Θέλει μια κάποια τέχνη να εκπέμψεις τρόμο από έναν ανοιχτό χώρο, και μάλιστα στο φως της ημέρας. Η γραφή του Σμιθ πείθει και ο αναγνώστης δέχεται την νοσηρή επίδραση και τον κίνδυνο από δυνάμεις σκοτεινές και ταυτόχρονα ανεξήγητες σε βάρος του ήρωα. Όχι όμως από τα πιο δυνατά ή αξέχαστα της ανθολογίας.

 

“Καθυστερημένοι φόβοι άρχιζαν να έρπουν σαν σκουλήκια στο μυαλό του, αλλά η πλεονεξία τον έσπρωχνε μπροστά.” «Οι Αρουραίοι του Νεκροταφείου» του Χένρυ Κάττνερ. Έξοχο διήγημα τρόμου, το οποίο νομίζω έχω συναντήσει σε αρκετές ανθολογίες, στα ελληνικά και στα αγγλικά. Από τους «τροχούς» της λογοτεχνίας του είδους, εκείνους που άλλοι ανακάλυψαν πριν από μας. Σίγουρα ο συγγραφέας είχε τις επιρροές του από τον δάσκαλο Λάβκραφτ, το φρικιαστικό όμως σκηνικό που στήνει εδώ, μαζί με τον σκάρτο ήρωα του, είναι ένα ζηλευτό, ανατριχιαστικό κουτί με σοκολατάκια.

[DinoHajiyorgi]

«Μαύρη Δίψα» της Κάθρην Λ. Μουρ. Το τελευταίο διήγημα της ανθολογίας, η ιστορία που έγινε αφορμή για να ανοίξει το παρόν τόπικ.

 

Η συγγραφέας ήταν σύζυγος του Κάττνερ («Οι Αρουραίοι του Νεκροταφείου»). Μαζί έγραψαν το “Mimsy Were the Borogoves”στο οποίο βασίστηκε η ταινία “The Last Mimzy.”

 

Περισσότερο science fantasy με καλά δείγματα φρίκης, και έναν κακό, ένα τέρας δηλαδή, που θυμίζει ένα πολύ γνωστό creature της λογοτεχνίας του τρόμου.

 

Διάβασα αυτό το διήγημα πριν τριάντα περίπου χρόνια (κάποιοι από σας δεν έχετε καν ζήσει τόσα χρόνια) και ενώ είχα ξεχάσει τα πάντα σχετικά με αυτό, μου είχε μείνει αξέχαστη η περιπλάνηση στις γαλαρίες με τις επώδυνα πανέμορφες γυναίκες. Όποτε το θυμόμουν έλεγα «από πού ήταν αυτό;» Μόνο γι αυτό, η συγγραφέας και η ιστορία αξίζουν έπαινο, αλλά…

 

…δεν μπορώ να μην δώσω την ειλικρινή μου άποψη, η μεγαλύτερη σε μάκρος ιστορία της ανθολογίας με κούρασε. Την θεωρώ με αυτή μου την νέα ματιά, κάπως φλύαρη. Το πιο τρανταχτό για μένα παράδειγμα: η ιστορία συνεχίζει για αρκετές σελίδες όταν ουσιαστικά έχει ήδη τελειώσει.

 

Επίσης…

 

 

ευτυχώς δεν γνώριζα ότι ο πρωταγωνιστής της ιστορίας υπήρξε ήρωας της Μουρ σε πολλά διηγήματα, κι έτσι είχα μια επιπρόσθετη απορία (όχι αγωνία) για το πώς και για το αν ο Σμιθ θα κατάφερνε να βγει ζωντανός μέσα από τα άδυτα του κάστρου. Σε αυτό τουλάχιστο το διήγημα μου βγήκε κάπως νερόβραστος, μια απογοήτευση, γιατί παραμένει κυρίως σκέτος παρατηρητής και είναι η κοπέλα που δίνει τη λύση στο τέλος.

 

 

[mman]

Ξαναδιάβασα το μισό βιβλίο, επιστρέφοντας μόνο στα διηγήματα που ο δεκαοχτάχρονος εαυτός μου είχε σημειώσει σαν αγαπημένα -μια συνήθεια αυτού του παιδιού που μου έχει φανεί πολύ χρήσιμη και άλλες φορές. Έχουμε και λέμε:

 

Δεν με ενθουσίασαν τα:

 

H.P. Lovecraft, Το Κυνηγόσκυλο (1922).

Πιστεύω ξεπερασμένο πια. Το σώζει κάπως η μικρή του έκταση.

 

M. S. Vandel, Αγάπα με, Αγάπα με, Αγάπα με

Ωραία ατμόσφαιρα, αλλά τίποτα παραπάνω. Υπέροχος τίτλος πάντως (και ναι, τον έχω "κλέψει").

C.L. Moore, Μαύρη Δίψα (1934).

Πρέπει να διαβαστεί για την υπέροχη ιδέα του, αλλά (συμφωνώ με τον Ντίνο) πραγματικά η ανάπτυξή της και το κουραστικό γράψιμο με την πολύ μεγάλη έκταση σε σχέση με αυτά που συμβαίνουν (το μισό διήγημα είναι διάδρομοι και αίθουσες), το κάνουν μια πολύ γερασμένη ιστορία. Απαράδεκτα αποκλιμακωτικό και το ότι η αφήγηση συνεχίζεται με τον ίδιο νωθρό ρυθμό πολλές σελίδες μετά την κορύφωση.

Serindan Joseph Lefanu, Η Συμφωνία του Σερ Ντομινίκ (1838).

Αρκετά καλογραμμένο, παρά τα κλισέ της εποχής (π.χ. η μάλλον αχρείαστη αφήγηση μέσα στην αφήγηση). Άνοιξε δρόμους; Σίγουρα. Ήταν πρωτότυπο; Οπωσδήποτε. Έγραψε ιστορία; Αναμφίβολα. Αλλά κι αυτό έχει ξεπεραστεί πια, και το βασικότερο στοιχείο του (spoiler) φαντάζει κάπως φθηνό.

Αντίθετα, ξαναχάρηκα τα:

 

George Elliot, Το Χάλκινο Μπολ.

Πραγματικά κακογραμμένο (συμφωνώ με τον Ντίνο), αλλά τι βασανιστήριο! Δεν έχω ιδέα αν το επινόησε ο συγγραφέας ή είχε ακούσει γι' αυτό (ένα πολύ πρόχειρο googlάρισμα μου δίνει αναφορές για το διήγημα) αλλά είναι αλήθινά φρικτό. A must read.

 

William Wymark Jacobs, Το Χέρι της Μαϊμούς (1902)

Βαθιά υπόκλιση. Συμφωνώ απόλυτα με τον Electroscribe. Εξαιρετικό τόσο σε ιδέα όσο και σε εκτέλεση. Από τις σπάνιες φορές στη λογοτεχνία που το original παραμένει σταθερά στην κορυφή.

 

Wallace West, Ενα Αντικείμενο Ομορφιάς (1963)

Το αγαπημένο μου. Απλή ιδέα, δυνατός χαρακτήρας, γλυκιά εκτέλεση. Και φυσικά μοναδικό, showing τέλος. Παρόλ' αυτά, το γράψιμο σε κάποια σημεία έχει αρχίσει να δείχνει την ηλικία του.

 

Henry Kuttner, Οι Αρουραίοι του Νεκροταφίου (1936)

Άφησα για το τέλος το χειρότερο. Ήξερα ότι αυτή δεν είναι από τις ιστορίες που τις ξαναδιαβάζει κανείς επειδή τις είχε "απολαύσει" την πρώτη φορά -πώς να απολαύσεις κάτι τέτοιο; Αυτό που δεν είχα φανταστεί είναι το πόσο δύσκολο θα ήταν να τελειώσω αυτές τις εννιά καταραμένες σελίδες! Αυτό το πράγμα σε κάνει κλειστοφοβικό ακόμα κι αν δεν είσαι!

Σταμάτησα. Δεν μου έχει ξανασυμβεί ποτέ με τίποτα άλλο. Σταμάτησα δύο φορές και σκέφτηκα πολύ σοβαρά να το παρατήσω στη μέση. Τη δεύτερη φορά μάλιστα προσπαθούσα, ακόμα πιο μαζοχιστικά, να φανταστώ πόσο δύσκολο θα ήταν για τον Kuttner την ώρα που το έγραφε.

Μέτραγα τις σελίδες (από τις μόλις εννιά καταραμένες...) που έμεναν για να πάρω κουράγιο.

Δεν έχω λόγια. Αν έπρεπε να το περιγράψω, θα γινόμουν Λάβκραφτ απ' τα επίθετα.

 

Συνολικά, είναι μια συλλογή διηγημάτων που πρέπει οπωσδήποτε να έχει διαβάσει όποιος ασχολείται με το είδος. Αναγνωστικά, η μετάφραση του Μπαλάνου μπάζει κατά τόπους τόσο πολύ, που το κατάλαβα ακόμα κι εγώ, και οι περισσότερες ιστορίες είναι ξεπερασμένες, κυρίως σε εκτέλεση και τεχνική, αλλά κατά τη γνώμη μου τα τέσσερα παραπάνω διαμάντια, κάνουν τα "Διηγημάτα Τρόμου" ένα πολύτιμο βιβλίο.

[Electroscribe]

George Elliot, Το Χάλκινο Μπολ.

Πραγματικά κακογραμμένο (συμφωνώ με τον Ντίνο), αλλά τι βασανιστήριο! Δεν έχω ιδέα αν το επινόησε ο συγγραφέας ή είχε ακούσει γι' αυτό (ένα πολύ πρόχειρο googlάρισμα μου δίνει αναφορές για το διήγημα) αλλά είναι αλήθινά φρικτό. A must read.

 

http://en.wikipedia.org/wiki/Cheka#Atrocities

 

Πρώτη-πρώτη παράγραφος

[tsathoggua]

Κλασική ανθολογία του είδους! Περιέχει πάρα πολλά μεγάλα ονόματα της λογοτεχνίας τρόμου. Σχετικα πρόσφατα είχα διαβάσει και απολαύσει ξανά τα:

 

1) Το δωμάτιο που σφύριζε του W. H. Hodgson: πολύ καλή ιστορία στην οποία πρωταγωνιστεί ο ντετέκτιβ υπερφυσικών φαινομένων Καρνάκι. Γουστάρω πάρα πολύ την ψευδοαποκρυφιστική ορολογία που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας. Δυστυχώς αρκετές από τις υπόλοιπος ιστορίες του Καρνάκι είναι απλές ιστορίες μυστηρίου και όχι υπερφυσικού τρόμου. Αξίζει πάντως να διαβάσετε το The Hog (έχει κυκλοφορήσει σε κάποια ανθολογία της Terra Nova).

 

2) Μαύρη Δίψα της C. L. Moore: Σεβασμός στον Νόρθγουεστ Σμιθ! Αν και ιστορία επιστημονικής φαντασίας θεωρώ πως διαθέτει και ένα έντονο γοτθικό στοιχείο. Όπως παρατήρησαν και άλλοι σχολιαστές είναι λίγο φλύαρη αλλά εικάζω πως η Moore πληρωνόταν με την λέξη από τα περιοδικά που δημοσίευαν τις ιστορίες της και γι' αυτό είχε την τάση να τις τραβάει λίγο σε μάκρος.

 

3) Αγάπε με, αγάπα με, αγάπα με του Μ. Σ. Βαντέλλ: σαπίλα! Δυστυχώς δεν γνωρίζω τίποτα παραπάνω για το συγγραφέα.

[dagoncult]

1) Το δωμάτιο που σφύριζε του W. H. Hodgson: πολύ καλή ιστορία στην οποία πρωταγωνιστεί ο ντετέκτιβ υπερφυσικών φαινομένων Καρνάκι. Γουστάρω πάρα πολύ την ψευδοαποκρυφιστική ορολογία που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας. Δυστυχώς αρκετές από τις υπόλοιπος ιστορίες του Καρνάκι είναι απλές ιστορίες μυστηρίου και όχι υπερφυσικού τρόμου. Αξίζει πάντως να διαβάσετε το The Hog (έχει κυκλοφορήσει σε κάποια ανθολογία της Terra Nova).

 

Μην το διαβάσετε νύχτα

 

 

Δεν θυμάμαι τίποτα από το The Hog, εκτός από το ότι ήταν καλύτερο από το Δωμάτιο Που Σφύριζε, κι ότι όντως έπαιζε κάτι σαν evil υπερφυσικό γουρούνι (ή έμοιαζε με γουρούνι... δε θυμάμαι τίποτα ).

Πάντως η συγκεκριμένη ανθολογία (παλιομοδίτικων ιστοριών) αν και δεν στέκει στο ύψος αυτών των δύο της Ωρόρα, ωστόσο τις έχει τις μετριοκαλούσικες ιστορίες της(Η άλλη πτέρυγα-Άλτζερνον Μπλάκγουντ, Negotium Perambulans-Ε. Φ. Μπένσον, Το πράγμα στην κορυφή της σκάλας-Ρέι Μπράντμπερυ, Φάντασμα από καπνιά-Φριτς Λάιμπερ), με τις δυο που ξεχωρίζουν για μένα να είναι το Πράσινο Τσάι, του Τζ. Σ. Λε Φανού (μ' έναν ιερέα που βλέπει συνέχεια έναν μικρό μοχθηρό πίθηκο αόρατο σε όλους τους άλλους), και το Νυχτερινό Δίκτυο, του Χ. Φ. Άρνολντ (μικρή αλλά τρομαχτική).

[tsathoggua]

1) Το δωμάτιο που σφύριζε του W. H. Hodgson: πολύ καλή ιστορία στην οποία πρωταγωνιστεί ο ντετέκτιβ υπερφυσικών φαινομένων Καρνάκι. Γουστάρω πάρα πολύ την ψευδοαποκρυφιστική ορολογία που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας. Δυστυχώς αρκετές από τις υπόλοιπος ιστορίες του Καρνάκι είναι απλές ιστορίες μυστηρίου και όχι υπερφυσικού τρόμου. Αξίζει πάντως να διαβάσετε το The Hog (έχει κυκλοφορήσει σε κάποια ανθολογία της Terra Nova).

 

Μην το διαβάσετε νύχτα

 

 

Δεν θυμάμαι τίποτα από το The Hog, εκτός από το ότι ήταν καλύτερο από το Δωμάτιο Που Σφύριζε, κι ότι όντως έπαιζε κάτι σαν evil υπερφυσικό γουρούνι (ή έμοιαζε με γουρούνι... δε θυμάμαι τίποτα ).

Πάντως η συγκεκριμένη ανθολογία (παλιομοδίτικων ιστοριών) αν και δεν στέκει στο ύψος αυτών των δύο της Ωρόρα, ωστόσο τις έχει τις μετριοκαλούσικες ιστορίες της(Η άλλη πτέρυγα-Άλτζερνον Μπλάκγουντ, Negotium Perambulans-Ε. Φ. Μπένσον, Το πράγμα στην κορυφή της σκάλας-Ρέι Μπράντμπερυ, Φάντασμα από καπνιά-Φριτς Λάιμπερ), με τις δυο που ξεχωρίζουν για μένα να είναι το Πράσινο Τσάι, του Τζ. Σ. Λε Φανού (μ' έναν ιερέα που βλέπει συνέχεια έναν μικρό μοχθηρό πίθηκο αόρατο σε όλους τους άλλους), και το Νυχτερινό Δίκτυο, του Χ. Φ. Άρνολντ (μικρή αλλά τρομαχτική).

 

Σωστός! Την έχω ξεφορτωθεί τη συγκεκριμένη ανθολογία διότι δεν με είχαν αφήσει ικανοποιημένο οι επιλογές των διηγημάτων. Του Μπλάκγουντ και του Λε Φανού όντως αξίζανε. Των Μπράντμπερυ και Λάιμπερ με είχαν απογοητεύσει. Ίσως έφταιγε και η μετάφραση.

[aScannerDarkly]

Θυμόμουν αυτή τη συλλογή από το τόπικ αυτό και, πετυχαίνοντάς την τυχαία σε βιβλιοπωλείο με μεταχειρισμένα, την αγόρασα. Έχω άλλωστε αγαπήσει και μεγαλώσει με συλλογές Μπαλάνου, τόσο ώστε να μπορώ να ξεπερνάω ακόμα και τα τρισάθλια εξώφυλλα, ίσως και να τα βλέπω με μύχια συμπάθεια (ευτυχώς η έκδοση αυτή τουλάχιστον είναι γερή, δεν είναι σαν τις άλλες που με το που άνοιγες το βιβλίο, ξεκολλούσαν οι σελίδες).

 

Γενικό συμπέρασμα είναι ότι η συλλογή, για την εποχή ιδίως που κυλοφόρησε, τότε που η πληροφορία ήταν κάτι απείρως πιο δυσεύρετο από σήμερα, είναι μια πραγματικά αξιόλογη προσπάθεια. Η μετάφραση όντως πάσχει αρκετά σε σημεία - ιδίως στα δυο τελευταία διηγήματα, που μοιάζουν να έχουν μεταφραστεί με πολύ μεγάλη βιασύνη.

 

Αναλυτικά:

 

Η πάνω κουκέτα: Ο συγγραφέας μού είναι εντελώς άγνωστος, αλλά η γραφή του είναι πάρα πολύ ζωντανή και παρουσιάζει πολύ παραστατικά τη ζωή πάνω στο πλοίο. Αυτό κρατάει το ενδιαφέρον στο διήγημα, που κατά τα άλλα δε βασίζεται σε καμιά πολύ σπουδαία ιδέα, ενώ στο τέλος έμεινα λίγο να αναρωτιέμαι αν όντως το διήγημα τελείωνε εκεί. Η αφήγηση μέσα στην αφήγηση απολύτως περιττή, μάλλον οφείλεται στην τάση της εποχής.

 

Γαβριήλ-Έρνεστ: Με διαφορά το πιο αδιάφορο διήγημα της συλλογής - εντυπωσιακά αδιάφορο. Το μόνο που έχει να επιδείξει είναι κάποιες δόσεις λεπτού χιούμορ στην αφήγηση, αλλά δε μου άφησε απολύτως τίποτα.

 

Το χέρι της μαϊμούς: Υπόκλιση και σεβασμός. Ένα πραγματικό all time classic.

 

Ο τρόμος των διδύμων: Έχω ξαναδιαβάσει κάποτε κάτι από τον Blackwood και δε μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση. Εδώ όμως έχουμε μια πολύ καλή ιδέα, καλή χρήση του "τρόμου και κακού πέρα από κάθε περιγραφή", δυνατό τέλος κι ένα "στοίχειωμα" με δυνατό λόγο και αιτία πέρα από τους συνηθισμένους.

 

Η συμφωνία των διδύμων: Γνωστή υπόθεση, η απαραίτητη αφήγηση από κάποιον ξένο προς τον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα, αλλά ο LeFanu είναι δάσκαλος και ξέρει να πει την ιστορία του με μαστοριά. Σαφώς παλιομοδίτικο - πολύ παλιομοδίτικο - αλλά με ωραίο τρόπο.

 

Ένα αντικείμενο ομορφιάς: Το πρώτο από τα άγνωστα αριστουργήματα που ξέθαψε ο Μπαλάνος. Ανατριχιαστικά συγκινητικό, φρικτά τρυφερό. Κομψοτέχνημα.

 

Τι ήταν; Ένας συγγραφέας που πρέπει να ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του - θυμάμαι ένα καταπληκτικό του διήγημα με ένα μικροσκόπιο σε κάποια άλλη συλλογή. Η ιδέα εδώ βέβαια δεν εντυπωσιάζει τόσο, καθώς είναι πλέον πασίγνωστη, αλλά η συγκίνηση που έρχεται στο φινάλε είναι ακόμα και τώρα απροσδόκητη.

 

Το μεσαίο δάχτυλο του δεξιού ποδιού: Ο δηλητηριώδης σαρκασμός του Μπηρς δεν αρκεί για να δώσει ζωή σε μια τουλάχιστον ανεπαρκή ιδέα. Περιέχει όμως το μνημειώδες "Η μύτη του ήταν αρκετά καλή για μύτη. Δεν περιμένει κανείς πολλά από τις μύτες".

 

Το δωμάτιο που σφύριζε: Πριν κάμποσα χρόνια είχα διαβάσει το Lurker at the Threshold, του ίδιου. Χωρίς να μπορώ να θυμηθώ και πολλά, έχει μείνει στη μνήμη μου σαν ένα πολύ δυνατό βιβλίο παραισθησιογόνου τρόμου. Χάρηκα όταν είδα το όνομά του, αλλά οι προσδοκίες μου έμειναν εκεί. Η ιδέα είναι αφελής, ίσως και αθέλητα κωμική, ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας ξεστομίζει κάτι απίθανους "παραψυχολογικούς όρους", ενώ σαν νέος Σέρλοκ Χολμς, αναφέρεται σε παλιές του υποθέσεις. Το αποτέλεσμα μάλλον είναι το αντίθετο από αυτό που ήθελε ο συγγραφέας.

 

Το χάλκινο μπωλ: Τώρα τι μπορώ να πω εγώ γι' αυτό; Ναι, δεν έχει να επιδείξει κανένα ιδιαίτερο συγγραφικό ταλέντο, αλλά... είναι τόσο αδιανόητα φρικτό. Η πρώτη φορά που έμεινα για κάμποση ώρα ακίνητος με το ανοιχτό βιβλίο στο χέρι, για να το χωνέψω.

 

Αγάπα με, αγάπα με, αγάπα με: Και πάνω που βρήκα το κουράγιο να το ξαναπιάσω, έρχεται αυτό. Δεν ξέρω. Αυτό δεν είναι τρόμος. Είναι από τα ομορφότερα πράγματα που έχω διαβάσει ποτέ. Είναι σπαρακτικό. Έχει εκείνες τις τελευταίες γραμμές που με ισοπέδωσαν πραγματικά. Έχει αυτή την υπνωτιστική, ονειρική γραφή. Έχει... αυτό το πλάσμα. Κι όλα αυτά από έναν παγκοσμίως άγνωστο συγγραφέα, για τον οποίο απειροελάχιστες αναφορές βρήκα στο δίκτυο (θέλησε κι ο Μπαλάνος να μας κάνει τη ζωή δυσκολότερη, μεταφράζοντας το Waddel σε Βαντέλ - δεν ξέρω πώς του ήρθε). Αλήθεια, έκανα πολλή ώρα να ξανακοιτάξω το βιβλίο. Υποκλίνομαι. (Ο Μανωλιός ήξερε από πού να δανειστεί τίτλο).

 

Το κυνηγόσκυλο: Εντάξει, μπορεί να μην είναι από τις πιο δυνατές του ιστορίες, αλλά είναι Lovecraft, διάολε. Όλη η ασήκωτη και πνιγηρή ατμόσφαιρα είναι εδώ, η γνωστή υπερβολική γλώσσα... Όχι κάτι τρομερό, αλλά Lovecraft.

 

Το στοιχειό του τόπου: Άλλος ένας αγαπημένος συγγραφέας σε μια από τις όχι τόσο δυνατές του ιστορίες. Κακή δεν είναι επ' ουδενί, διαβάζεται ευχάριστα, αλλά όχι κάτι ξεχωριστό.

 

Οι αρουραίοι του νεκροταφείου: Αν δεν υπήρχε το Χάλκινο Μπωλ πριν, θα έλεγα ότι είναι αδιανόητα φρικιαστικό. Απλώς είχα ήδη σκληραγωγηθεί. Παραμένει όμως ανατριχιαστικό, κλειστοφοβικό και μυρίζει σαν σάπιο πτώμα.

 

Μαύρη δίψα: Αυτό το βρήκα απίστευτα κακογραμμένο. Κι από μια συγγραφέα, της οποίας το όνομα είναι γνωστό. Το ένα μέρος της ιδέας είναι καθαρά Λαβκραφτικό, και η γραφή προσπαθεί σε πολλά σημεία να μεταδώσει αυτό ακριβώς το συναίσθημα, αλλά όλο το διήγημα είναι τόσο, μα τόσο κουραστικό. Η δομή του θα μπορούσε να περιγραφεί πολύ απλά: Διάδρομοι, διάδρομοι, κάγκελα, διάδρομοι, σκάλες, διάδρομοι, απερίγραπτη ομορφιά (διάδρομοι) απερίγραπτη ομορφιά, διάδρομοι, μάτια του Σμιθ, μάτια του Άλενταρ, μάτια του Σμιθ, μάτια του Άλενταρ (...) και μετά πάλι διάδρομοι. Γονάτισα. Κρίμα, θα μπορούσε να ήταν ενδιαφέρον.