Διηγήματα Τρόμου

[Δημήτρης]

Το χάλκινο μπωλ: Τώρα τι μπορώ να πω εγώ γι' αυτό; Ναι, δεν έχει να επιδείξει κανένα ιδιαίτερο συγγραφικό ταλέντο, αλλά... είναι τόσο αδιανόητα φρικτό. Η πρώτη φορά που έμεινα για κάμποση ώρα ακίνητος με το ανοιχτό βιβλίο στο χέρι, για να το χωνέψω.

 

 

Εμετική ιστορία με όλη την σημασία της λέξης. Εάν aScannerDarkly έχεις και την άλλη ανθολογία της Ωρόρα διάβασε και την ''Αλυσίδα'' και πες μετά ποια σου άρεσε περισσότερο.

[Nihilio]

Έχει κανείς το εξώφυλλο από αυτό εδώ μήπως το ψάξω; (το σκιές το βρήκα και το πήρα πρόσφατα)

[tsathoggua]

Το δωμάτιο που σφύριζε: Πριν κάμποσα χρόνια είχα διαβάσει το Lurker at the Threshold, του ίδιου. Χωρίς να μπορώ να θυμηθώ και πολλά, έχει μείνει στη μνήμη μου σαν ένα πολύ δυνατό βιβλίο παραισθησιογόνου τρόμου. Χάρηκα όταν είδα το όνομά του, αλλά οι προσδοκίες μου έμειναν εκεί. Η ιδέα είναι αφελής, ίσως και αθέλητα κωμική, ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας ξεστομίζει κάτι απίθανους "παραψυχολογικούς όρους", ενώ σαν νέος Σέρλοκ Χολμς, αναφέρεται σε παλιές του υποθέσεις. Το αποτέλεσμα μάλλον είναι το αντίθετο από αυτό που ήθελε ο συγγραφέας.

 

 

 

Lurker at the threshold αποκλείεται. Μήπως εννοείς το The house on the borderland (ελληνική μετάφραση Το Σπίτι της Αβύσσου);

[aScannerDarkly]

Ε, δίκιο έχεις, αυτό που είπα πρέπει να είναι Lovecraft

Edited November 11, 2011 by aScannerDarkly

[dagoncult]

Έχει κανείς το εξώφυλλο από αυτό εδώ μήπως το ψάξω; (το σκιές το βρήκα και το πήρα πρόσφατα)

 

http://community.sff...post__p__167423

[Nihilio]

Έχει κανείς το εξώφυλλο από αυτό εδώ μήπως το ψάξω; (το σκιές το βρήκα και το πήρα πρόσφατα)

 

http://community.sff...post__p__167423

Thanks

[kirki]

On 11/11/2011 at 12:35 AM, aScannerDarkly said:

Αγάπα με, αγάπα με, αγάπα με: Και πάνω που βρήκα το κουράγιο να το ξαναπιάσω, έρχεται αυτό. Δεν ξέρω. Αυτό δεν είναι τρόμος. Είναι από τα ομορφότερα πράγματα που έχω διαβάσει ποτέ. Είναι σπαρακτικό. Έχει εκείνες τις τελευταίες γραμμές που με ισοπέδωσαν πραγματικά. Έχει αυτή την υπνωτιστική, ονειρική γραφή. Έχει... αυτό το πλάσμα. Κι όλα αυτά από έναν παγκοσμίως άγνωστο συγγραφέα, για τον οποίο απειροελάχιστες αναφορές βρήκα στο δίκτυο (θέλησε κι ο Μπαλάνος να μας κάνει τη ζωή δυσκολότερη, μεταφράζοντας το Waddel σε Βαντέλ - δεν ξέρω πώς του ήρθε). Αλήθεια, έκανα πολλή ώρα να ξανακοιτάξω το βιβλίο. Υποκλίνομαι. (Ο Μανωλιός ήξερε από πού να δανειστεί τίτλο).

Συμφωνώ απολύτως! Το πιο τρομακτικό διήγημα από όλα και αποπνέει μια αβάσταχτη αίσθηση μοναξιάς. Ούτε εγώ βρήκα κάτι για τον / την συγγραφέα άρα μάλλον πρόκειται για ψευδώνυμο αλλά πολύ θα ήθελα να μάθω παραπάνω για τον / την μυστηριώδη M. S. Vandel .

Μάλλον είμαι η μόνη που εκτίμησα το ''Γαβριήλ - Ερνεστ''. Πραγματικά τρομακτικό και πολύ πολύ στενάχωρο - εξαιρετικά καλογραμμένο αν και κάπου είχα ξανακούσει τον θρύλο. 

Spoiler

Οτιδήποτε αφορά κακοποίηση παιδιών είναι αληθινά φρικαλέο και πέρα από τα όρια σύλληψης του ανθρώπινου μυαλού. Το διήγημα σώζεται απο το γεγονός του ότι το τέρας είναι κάποιου είδους ζώο. Αν το δει ο αναγνώστης ως προειδοποίηση και έχει δικά του παιδιά ή εργάζεται με παιδιά πρόκειται για ένα απίστευτα βαρύ και δύσκολο διήγημα και η αίσθηση ανευθυνότητας που οδήγησε στην τραγωδία είναι πολύ πολύ στενάχωρη. Ευτυχώς η ένοχη γυναίκα δεν έμαθε ποτέ το τι απέγινε το παιδάκι που τόσο απερίσκεπτα έδωσε στην φροντίδα του Γαβριήλ Έρνεστ. Αλλιώς η ενοχή θα την είχε οδηγήσει στην τρέλλα.

Το χειρότερο διήγημα είναι η ''Μαύρη Δίψα'' νομίζω αλλά ίσως δεν είμαι κατάλληλη να το κρίνω γιατί δεν μου αρέσει γενικά ο τρόπος γραφής της Κάθριν Μουρ: βρίσκω την δουλειά της κάπως φλύαρη (όπως αναφέρθηκε και παραπάνω) και συχνά με ανολοκλήρωτες ιδέες. ''Το χάλκινο μπωλ'' είναι κακογραμμένο όντως και η ιδέα του γνώριμη αλλά το σοκ παραμένει. Οι διάλογοι όμως είναι ανεκδιήγητοι, οι χαρακτήρες μονοδιάστατοι και αδιάφοροι και η υπόθεση μπάζει απο παντού. Εύφημος μνεία για τον σερ Ντομινίκ που μάλλον δεν ήξερε να κανει διαπραγματεύσεις σωστά!

Spoiler

Μόνο εφτά χρόνια καλής ζωής; αν κάνεις συμφωνία με τον διάβολο ζήτα κάτι παραπάνω!

Πετυχαίνει διότι βασίζεται σε έναν αρχέγονο ανθρώπινο πειρασμό. Κλισέ μεν κλασσικό δε.

''Ο τρόμος των διδύμων'' βασίζεται στο πολύ αληθινό γεγονός πως για αιώνες υπήρχε η συνήθεια η περιουσία κάποιου να κληρονομείται μόνο σε έναν γιο συνήθως στον πρωτότοκο  (εκτός και αν αυτός πέθαινε ή έμπλεκε σε παρανομίες). Τον Μεσαίωνα ξεκινησε η μόδα οι επόμενοι γιοι ενός ευκατάστατου ανθρώπου να γινόνται κληρικοί ή στρατιωτικοί επαγγέλματα με κύρος και ευκαιρίες πλουτισμού. Οι άτυχες κόρες που δεν προλάβαιναν να παντρευτούν με προίκα όσο ζούσαν οι γονείς μετά τον θάνατο τους ήταν στο έλεος του μεγάλου τους αδελφού. Υπήρχε ως λύση και ο γάμος με πλούσια / ο κληρονόμο ειδικά για τους γιους που είχαν και κάποια μόρφωση και για τις κόρες με ιδιαίτερη ομορφιά. Αυτό μας έχει δωσει πολλά έργα κλασσικής λογοτεχνίας είτε αστυνομικά με τον δεύτερο ή τρίτο γιο να προσπαθεί να εξοντώσει ή να ενοχοποιήσει τους προηγούμενους γιους ή τους απογόνους τους, είτε ρομαντικού μελοδράματος με καταραμένους ήρωες (βλ. αδερφές Μπροντέ και Τζην Ρυς ''Τζεήν Έυρ'' / ''Πλατιά θάλασσα Σαργασσών'' / ''Ανεμοδαρμένα Υψη) είτε τρόμου όπως εδώ. Αποτελεί κλισέ στον Κ.Ντίκενς, τον Έκτορα Μαλό κ.α. συγγραφείς 19ου αι. Απάνθρωπη συνήθεια που 'έβαζε την διατήρηση του οικογενειακού κύρους πάνω από ζωές και καλές σχέσεις.

Γενικά ο τόμος έχει αυθεντικό, vintage τρόμο δεν φτιάχνουν πλέον τις ιστορίες έτσι. 'Ολα είναι στην θέση τους: καλοδουλεμένα κλισέ, κλασσικές εισαγωγές Γ. Μπαλάνου που θέλει να μας τρομάξει λίγο παραπανω, ηθελημένα κιτς εξώφυλλο, H.P. Lovecraft & friends, παλιομοδίτες συγγραφείς με εμπειρία σε ναυτικό ή στρατό που έχουν περάσει ώρες ακούγοντας τρομακτικούς θρύλους γύρω απο φωτιά ή σε ύποπτα καταγώγια, άγνωστοι συγγραφείς - one hit wonder και βετεράνοι των Weird Tales. To μόνο αρνητικό αν το θεωρήσει δηλ. κανείς έτσι είναι πως απουσιάζει εντελώς το αστικό urban legend καθώς η δράση σχεδόν σε όλα τα διηγήματα λαμβάνει χώρο σε ερημιές, εξοχές, κάμπους και θάλασσες. Με εξαίρεση ίσως στο πολύ καλό αλλά αρρωστημένο για μένα ''Αντικείμενο ομορφιάς'' που όμως και πάλι διαδραματίζεται σε απομονωμένο  campus πανεπιστημίου / ερευνητικό κέντρο. Και το ''Τι ήταν'' υποτίθεται πως είναι στην Νέα Υόρκη αλλά δεν μοιάζει καθόλου το σκηνικό με πόλη ειδικά με μεγαλούπολη.

  Aπαραίτητο βιβλίο αναφοράς για τους fan του είδους.

Edited March 28, 2021 by kirki

[Old man & SiFi]

43 minutes ago, kirki said:

Συμφωνώ απολύτως! Το πιο τρομακτικό διήγημα από όλα και αποπνέει μια αβάσταχτη αίσθηση μοναξιάς. Ούτε εγώ βρήκα κάτι για τον / την συγγραφέα άρα μάλλον πρόκειται για ψευδώνυμο αλλά πολύ θα ήθελα να μάθω παραπάνω για τον / την μυστηριώδη M. S. Vandel .

 

 

http://www.isfdb.org/cgi-bin/ea.cgi?33666

https://en.wikipedia.org/wiki/Martin_Waddell

[kirki]

Ευχαριστώ! ποιος το περίμενε πως θα έγραφε παιδικά βιβλία κυρίως;