το Πανδοχείο

[Asgaroth]

Όνομα Συγγραφέα:Ανώνυμος

Είδος: βιωματικές σκέψεις

Βία; όχι

Σεξ; όχι

Αριθμός Λέξεων: 639

Αυτοτελής; λογικά ναι

Σχόλια: μια βόλτα στην Αθήνα

 

Εχθές κατέβηκα στο κέντρο της Αθήνας. Πρωί ο ήλιος έκανε επίθεση στα μάτια και οι οδηγοί στους πηγμένους της δρόμους , ακόμα δεν είχαν πετάξει από πάνω τους την πρωινή νύστα και πηγαίναν σα να τους είχαν καταλάβει δαίμονες από κάποια βαθιά κόλαση...

 

Ήρθα σε επαφή με μια περίφανη γραφειοκρατεία που θα έκανε χαρακτήρα ρωσικού διηγήματος να χλωμιάσει και αφού τελείωσα με όλες αυτές τις αηδίες, πέρασα από την Αμερικάνικη πρεσβεία. Την χάζεψα. Κάποτε δεν είχε τείχος γύρω της. Πριν το 70. Ήταν ανοιχτή εντελώς. Με καλοφροντισμένο γκαζόν. Τώρα θυμίζει την Τροία.

 

Συνέχισα το δρόμο μου, που με πήγε μέχρι την παλιά μου “γειτονιά”, όταν “σπούδαζα”. Νέος Κόσμος. Τόσο ελπιδοφόρο όνομα. Γειτονιά απλή. Μου άρεσε σχετικά όταν έμενα εδώ. Ήταν κοντά στο κέντρο, είχε αρκετές ανέσεις τριγύρω και μπορούσες να τριγυρίσεις και με τα πόδια...

 

Μάταιη επίσκεψη στους θείους που έλειπαν...Τι να κάνω; Ήταν μεσημέρι και δεν είχα καμία όρεξη να πάω σπίτι...Θυμήθηκα κάτι...Είχα όρεξη να κάθησω...Να πάρω ένα τσάι ( ; ) και να βγάλω το τετράδιο μου και να γράψω κάτι...Οι καφετέριες δε με εμπνέουν ιδιαίτερα. Και τότε το θυμήθηκα...Πήγαινα εκεί όταν είχα πρωτοέρθει στην Αθήνα. Δεν είχα πολλές παρέες και εκεί μπορούσες απλά να πας και να καθήσεις, χωρίς να κάνεις κάτι ιδιαίτερο. Να πάρεις ένα βιβλίο από το σταντ με τα βιβλία που ταξιδεύουν και να διαβάσεις χωρίς να σε ενοχλήσει κάποιος. Ή να μπεις στο ίντερνετ, το οποίο τότε ήταν κάπως πιο μεγάλη...πολυτέλεια.

 

Για ποιό χώρο μιλάω; Το πανδοχείο του δρακοφοίνικα... Τόσο αστείο. Είχε ένα μεγάλο ξύλινο βαρέλι έξω παλιά. Τώρα δεν είδα τίποτα. Οι πόρτες κλειστές. Κλειδωμένες. Μέσα σημάδια εγκατάληψης. Πεταμένα πληκτρολόγια. Καρέκλες ανάποδα...Όλα τόσο αλλαγμένα...ένιωσα άσχημα. Και ήθελα πραγματικά να καθήσω εκεί..Ένιωσα άσχημα που τα πράγματα αλλάζουν τόσο. Δεν έκλεισε ακόμα ευτυχώς, μα είχε αλλάξει τελείως. Τι κάναν μέσα; Ανακαίνιση; Ένα μεγάλο τραπέζι με ένα κάστρο μινιατούρα πάνω του ,έλειπε.

 

Θυμήθηκα τον εαυτό μου, όταν ερχόμουν εδώ. Είχα πρωτοέρθει στην Αθήνα. Όλα φαινόταν διαφορετικά από την υπέροχα μουντή επαρχιακή πόλη μου. Ελεύθερος μόνο τα σαββατοκύριακα. Μια πόλη ανεξερεύνητη. Νεος Κόσμος. Τόσο ταιριαστό. Διάβαζα ένα βιβλίο τότε όταν είχα πρωτοέρθει. Έγκλημα και τιμωρία. Ρασκόλνικοφ, η Αθήνα θύμιζε τόσο Αγία Πετρούπολη.

 

Καινούργιες παρέες, χρώματα και η άχρωμη Αθήνα ταυτόχρονα εκεί. Γοητευτική. Αργότερα κοίταξα τα παλιά μου τετράδια. Είχα ξεχάσει λιγάκι πόσο ονειροπαρμένος ήμουν τότε. Μαθηματικά σε μια σελίδα, ένας χάρτης της πόλης μου στην άλλη. Ιστορία στην επόμενη. Ένας χάρτης ενός φανταστικού κόσμου που έπλαθα στο μυαλό μου, μετά. Είχα γράψει τόσες πολλές ιστορίες για αυτόν. Μερικά φαίνονται τόσο αστεία, μερικά τόσο...ευφάνταστα. Αναρωτιέμαι πότε σταμάτησε η Αθήνα να μου φαίνεται υπέροχα γκρίζα; Ή ήταν απλά ένας μικρός λήθαργος;

 

Έφυγα από το κλειστό πανδοχείο και πήγα προς το μοναστηράκι. Πάρκαρα σε μιά στοά που μύριζε ούρα και ήταν γεμάτη συνθήματα. Έβγαλα τη φωτογραφική από τη θήκη..και απλά...τριγύρισα..και μου τραβήξαν τόσα το βλέμμα...Τι θα έλεγες άραγε αν με γνώριζες παλιά ξένε; Θα σου φαινόμουν παράξενος; Αν με γνώριζες τώρα; Θα σου φαινόμουν γνωστικός; Θα ήθελα να γελάσω στα μούτρα σου ξένε, μετά να σε βγάλω μια φωτογραφία και μετά να σου μιλήσω για όποιο θέμα θες. Γνωστικά.

 

Γύρισα σπίτι. Η πόλη αυτή είναι σα να παίρνει μορφή τα βράδια. Να ξυπνάει ολόκληρη να τρίζει, να βογγάει και να κινείται. Ποιοί κινούνται εκεί μέσα; Σε αυτή τη μάζα; Αυτό είχα ξεχάσει. Το θαυμάζω σα κουτός θρησκευούμενος που κοιτά μια φλεγόμενη βάτο. Με την ίδια χαζομάρα θαυμάζω τα έργα των ανθρώπων, τις κινήσεις και τις σκέψεις τους. Υπάρχουν τόσοι πολλοί τελικά εκεί έξω. Δεν είναι μονάχα τούβλα στοιβαγμένα. Υπάρχει μουσική, υπάρχουν ζωγραφιές σε τοίχους, ξεχασμένα, χιλιοδιαβασμένα βιβλία. Υπάρχει έγκλημα ίσως και τιμωρία. Υπάρχει κάτι ακόμα μέσα στο κεφάλι μου εκτός από γνωστικότητα και υπάρχει και κάτι στην αντλία αίματός μου. Υπάρχουν χρώματα, υπάρχει το γκρίζο και έχει πολλές αποχρώσεις και είναι τόσο όμορφο. Τα κιτρινιασμένα γραπτά μου με το μολύβι που σβήνει σιγά σιγά μου θύμισαν πως δεν έχω αλλάξει όσο νομίζω από τότε...

Edited December 11, 2010 by Asgaroth

[Παρατηρητής]

Γλυκό, τρυφερό και συγκινητικό. Το διήγημα δεν απέχει πολύ από την πεζή ποίηση. Αν και ήταν απλώς μια προσωπική μαρτυρία, έζησα την κάθε του στιγμή σαν να ήμουν πλάι σου. Ίσως επειδή έχω αισθανθεί κι εγώ έτσι ή ίσως επειδή σύχναζα κάποτε στο Πανδοχείο του Δρακοφοίνικα. Ένιωσα ένα σφύξιμο όταν διάβασα πως έκλεισε. Θυμάμαι πόσα όνειρα είχα κάνει σε εκείνο το μαγαζί, όνειρα που επίσης έκανα στην Αθήνα, μια άρρωστη πόλη την οποία περίεγραψες κι εσύ με παράπονο.

 

Υπάρχουν χρώματα, υπάρχει το γκρίζο και έχει πολλές αποχρώσεις και είναι τόσο όμορφο. Τα κιτρινιασμένα γραπτά μου με το μολύβι που σβήνει σιγά σιγά μου θύμισαν πως δεν έχω αλλάξει όσο νομίζω από τότε...

 

το λάτρεψα.

[Mesmer]

Νοσταλγικό και μελαγχολικό. Πολύ όμορφα γραμμένο. Μου θυμίζει τις βόλτες που έκανα πριν πολλά χρόνια, νεοφερμένος τότε στην Αθήνα, εξερευνώντας την, και η αλήθεια είναι ότι μερικές φορές μου λείπουν.

 

 

[Asgaroth]

ευχαριστώ που διαβάσατε και χαίρομαι που ξύπνησα αναμνήσεις μέσα από τις λίγες αράδες...

[KELAINO]

Τι ήταν το Πανδοχείο του Δρακοφοίνικα;

(και γιατί δεν είχαμε και μεις τέτοιο στη Σαλουνίκ'; )

 

 

 

 

 

 

 

 

έντιτ: κατηραμένο τσαχπινοεμότικον

Edited December 12, 2010 by KELAINO

[Asgaroth]

ήταν ένα παράξενο μέρος όπου μπορούσες να ταξιδέψεις σε κόσμους φανταστικούς ως μάγος,ξωτικό,πολεμιστής, να κάτσεις σε μια γωνιά και να διαβάσεις, τσιμπολογόντας την κορυφαία του σπεσιαλιτέ (κλαμπ σαντουιτσ...) ή να ανεβείς στο πατάρι και ξεχνιέσαι διαβάζοντας ιστορίες από το sff στο ίντερνετ...Ακόμα δεν έχω επιβεβαιώσει αν έκλεισε ή αν άλλαξε διεύθυνση, αλλά εσύ νομίζω είσαι πλέον στην κρύα σκανδιναβία;