Ο Αφανισμός

[Ad Noctum]

Όνομα Συγγραφέα: Αντώνης Κατσαρός

Είδος: Φαντασίας

Βία; Όχι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 1163

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Ένα διήγημα που μου ζήτησε ένας πολύ καλός μου φίλος να του γράψω και να του το αφιερώσω.

 

 

Ο Αφανισμός

Αφιερωμένο στον Βασίλη

Τέσσερις χιλιάδες άνθρωποι ήταν στην πεδιάδα του κλειστού κύκλου, όπως την ονομάζουν οι ντόπιοι. Ήταν οπλισμένοι με τα πιο μακριά όπλα και βαστούσαν τις πιο βαριές ασπίδες τις οποίες τις είχαν καλογυαλίσει και περάσει με το υλικό που τους είχαν δώσει οι μάγοι την προηγούμενη νύχτα. Ήταν έτοιμοι για την μεγάλη μάχη, την τελική μάχη όπως την είχαν πει πριν από μερικές μέρες στην ομιλία τους οι άρχοντες.

 

Ο Τουν ήταν ένας από αυτούς τους ανθρώπους που στέκονταν εκεί, μαζί με τον μεγαλύτερο στρατό που είχε δει ποτέ στην ζωή του. Είχε σκοτώσει πολλούς αντιπάλους στο πρόσφατο παρελθόν, αν και πάντα πολεμούσε μόνος. Για αυτό τον πλησίασαν οι αξιωματικοί του βασιλείου και του πρόσφεραν ένα πολύ καλό ποσό για να ενταχθεί στον στρατό για αυτή τη μάχη. Μάλιστα θα του έδιναν ακόμα περισσότερο χρυσάφι για κάθε αντίπαλο που θα σκότωνε.

Κρατούσε την λόγχη του, η οποία είχε γίνει φόβος και τρόμος των εχθρών του και πάντα άλλαζαν πορεία όταν την αντίκριζαν από μακριά. Θρύλος μεταξύ θρύλων ο Τουν, καθώς την προηγούμενη νύχτα είχε γνωρίσει αρκετούς "συναδέλφους" του, όταν γυάλιζε την ασπίδα του με το περίεργο υλικό των μάγων. Ο καθένας από αυτούς είχε λάφυρα από τις νίκες του και όλοι είχαν να πουν κάποια δικιά τους ιστορία. Έτσι κύλησε η νύχτα του, ακούγοντας ιστορίες και εξιστορώντας τις δικές του.

Εκείνη την ώρα ο στρατός ήταν έτοιμος και περίμενε την επίθεση των αντιπάλων, οι οποίοι όμως ακόμα δεν είχαν φανεί. Η δεκαμελής ομάδα των μάγων είχε διασκορπιστεί σε όλη την πεδιάδα, ώστε αν τυχόν εστιαστεί η μάχη σε ένα σημείο, να μην χαθούν όλοι. Ήταν πολύτιμοι σε αυτόν τον πόλεμο. Τα ξόρκια τους ήταν ένα από τα κρυφά όπλα των αρχόντων. Μόνο πίσω από τον Τουν είχε μια μικρή ομάδα μάγων, οι οποίοι φαινόταν να είναι σε σύσκεψη, ενώ ένας από αυτούς κρατούσε μία μικροσκοπική γυάλα, σαν από αυτές που είχε ακούσει ότι χρησιμοποιούνται για να βλέπουν μακριά. Μετά από αρκετή ώρα αναμονής, ο ένας από τους μάγους φώναξε «Έρχονται». Σημαίες σηκώθηκαν στον ουρανό, δίνοντας το σήμα να ετοιμαστούν όλοι. Η ομάδα των μάγων διαλύθηκε και έτρεξαν, παρά την ηλικία τους, στα προκαθορισμένα σημεία τους. Η αναμονή είχε ήδη κουράσει κάποιους από τους πολεμιστές, όμως τώρα όλοι ανυπομονούσαν να σκοτώσουν.

 

Ο Τουν κοιτούσε με ανυπομονησία πέρα από τα βουνά του Βορρά. Ήξερε ότι από εκεί θα έρχονταν οι μισητοί αντίπαλοι του. Τα περισσότερα θύματα του ήταν από εκείνη την πλευρά του ορίζοντα. Αρκετή ώρα αργότερα, οι εχθροί φάνηκαν. Τα φτερά τους χτυπούσαν δυνατά τον αέρα και ακόμα και από τόσο μακριά ακουγόταν το φτερούγισμα τους. Όσο πλησίαζαν, τόσο περισσότεροι φαίνονταν. Ο Τουν δεν είχε ξαναδεί τόσους πολλούς δράκους μαζεμένους ξανά στην ζωή του. Κοντά στους χίλιους κόκκινους έρχονταν από την Δύση, άλλοι πεντακόσιοι γαλάζιοι πλησίαζαν από τον Νότο και καμιά διακοσαριά μαύροι, ίσως οι τελευταίοι από το είδος τους, έρχονταν από τον Βορρά. Ο Τουν είχε αρκετά λάφυρα από αυτούς τους μαύρους, κυρίως νύχια και κόκκαλα. Ετοίμαζε την λόγχη του, όσο οι δράκοι πλησίαζαν.

 

Ήδη οι πρώτοι κόκκινοι ήταν μπροστά από την πρώτη γραμμή των ανθρώπων. Έφτυναν φωτιές, αλλά οι ασπίδες με το υλικό των μάγων έκαναν την δουλειά τους σε όσους την κρατούσαν σωστά. Όταν οι κόκκινοι δράκοι κατάλαβαν τι συνέβαινε, άρχισαν να χτυπούν με τα πόδια τους και τις ουρές τους, χάνοντας όμως αρκετά σε δύναμη, καθώς δεν ήταν καλοί στις σώμα με σώμα μάχες. Όμως όταν μπήκαν οι γαλάζιοι δράκοι, άρχισαν να χάνονται κατά δεκάδες οι άνθρωποι. Οι γαλάζιοι δράκοι ήταν οι πολεμιστές της φυλής των δράκων. Είχαν πιο μακριές ουρές ενισχυμένες από γερά κέρατα, ενώ τα πόδια τους είχαν πιο γαμψά και με πιο δυνατά νύχια, αλλά και η αρματωσιά τους ήταν πιο γερή. Εκείνη τη στιγμή πήραν τα ηνία οι μάγοι και άρχισαν να εξαπολύουν κεραυνούς από τα χέρια τους, χτυπώντας τους γαλάζιους δράκους στα μάτια. Οι χτυπημένοι γίγαντες έπεφταν στο έδαφος και μετά από λίγη ώρα σπασμών, ξεψυχούσαν. Οι κόκκινοι δράκοι προσπάθησαν να ρίξουν φλόγες προς τους μάγους, αλλά δεν μπορούσαν να εντοπίσουν σε πιο σημείο ακριβώς ήταν. Το κόλπο τους να διασκορπιστούν είχε πιάσει. Φαινόταν ότι οι άνθρωποι θα νικούσαν, καθώς οι δράκοι σκοτώνονταν κατά δεκάδες. Όμως το αντίτιμο ήταν αρκετά σκληρό, καθώς κάθε ένας δράκος σκότωνε πάνω από 20 άνδρες μέχρι τελικά να πέσει.

 

Εκείνη την στιγμή μπήκαν στην μάχη και οι μαύροι δράκοι που έφτασαν αργοπορημένοι. Τα μάτια του Τουν γυάλισαν. Είχε ήδη σκοτώσει έξι δράκους, τέσσερις κόκκινους και δύο γαλάζιους. Όμως εκείνη τη στιγμή που είχε την ευκαιρία να τους παρατηρήσει από μακριά, κατάλαβε γιατί οι μαύροι δράκοι ήταν τόσο εύκολοι αντίπαλοι όταν τους κυνηγούσε μόνος του. Λειτουργούσαν σαν τυφλοί εν ώρα μάχης. Την ώρα της επίθεσης τους, τα μάτια τους έκλειναν με μία άσχημη μαύρη μεμβράνη, η οποία τα προστάτευε από τυχόν χτυπήματα. Έπεφταν με βουτιά πάνω στο πλήθος των αντιπάλων και παράσερναν όποιον έβρισκαν μπροστά τους. Κάπως έτσι σκότωσαν πάνω από πεντακόσιους άνδρες, μαζί με τέσσερις από τους συνολικά δέκα μάγους που βρίσκονταν στο πεδίο. Ο Τουν στην ένας εναντίων ενός μάχη είχε πλεονέκτημα, καθώς οι δράκοι δεν τον έβλεπαν. Απλά ορμούσαν εκεί που πίστευαν ότι βρισκόταν ο αντίπαλος τους.

 

Η μάχη ισορρόπησε και έγινε αρκετά σκληρή καθώς καμία από τις δύο παρατάξεις δεν φαινόταν να κερδίζει έδαφος. Απλά χάνανε ασταμάτητα μονάδες. Ο Τουν, αφού σκότωσε τον έβδομο δράκο, γύρισε και κοίταξε προς την ανατολή. Είδε έναν μαύρο να προσπαθεί να ξεφύγει. Σκούπισε με την αναστροφή της παλάμης του το μέτωπο του και άρχισε να τρέχει πίσω του. Ήταν σίγουρος ότι αυτός ο δράκος κάτι σχεδίαζε.

 

Έτρεξε και χώθηκε στο δάσος. Έψαχνε τον δράκο, ενώ ταυτόχρονα απομακρυνόταν από το πεδίο της μάχης. Έφτασε σε ένα παλιό, εγκαταλελειμενο και μισογκρεμισμένο σπίτι προσπαθώντας να βρει τον ύποπτο εχθρό του. Τελικά, ανάμεσα από τα δέντρα, αυτός φάνηκε και έμοιαζε περισσότερο χαμένος. Ο δράκος κατέβηκε στο έδαφος και ο Τουν βρήκε ευκαιρία να πλησιάσει όσο πιο αθόρυβα μπορούσε. Έγλυφε τις πληγές που είχε στα φτερά του, ενώ μούγκριζε από πόνο. Ο μαύρος είχε τραυματιστεί και δεν θα ήταν δύσκολος αντίπαλος για τον Τουν. Πλησίασε όσο πιο ήσυχα μπορούσε. Σήκωσε το δόρι του και σημάδεψε την πλάτη του δράκου. Ο ιπτάμενος γίγαντας σήκωσε το κεφάλι του, αναγκάζοντας τον Τουν να σταματήσει απότομα για να μην ακουστεί. Το στόμα του δράκου άνοιξε και είπε στην ανθρώπινη γλώσσα «εμπρός, χτύπα. Κάνε αυτό που σε διατάξανε να κάνεις...». Ο Τουν ξαφνιάστηκε για μία στιγμή μόνο, χωρίς όμως να χάσει την συγκέντρωση του. Απάντησε «Φυσικά και θα το κάνω, τέρας. Ήρθε η ώρα να πας να βρεις τους ομοίους σου, στον δική σας κόλαση!». Ο δράκος κοίταξε τον άνθρωπο-κυνηγό και του είπε με πικραμένη φωνή «εκεί που έστειλες και τους δικούς μου...» και έδειξε με την μουσούδα του προς τα κόκκαλα-λάφυρα που είχε κρεμασμένα πάνω του ο κυνηγός, ενώ συνέχισε «κάποια από αυτά ανήκουν στους γονείς μου και κάποια άλλα στα παιδιά μου. Κάνε λοιπόν ότι νομίζεις, ολοκλήρωσε το έργο σου και δώσε συνέχεια στον αφανισμό του είδους μου από τον κόσμο αυτό...».

Ο Τουν γέλασε και με μία απότομη κίνηση, πέταξε το δόρι του ακριβώς εκεί που είχε σημαδέψει. Αυτό μπήχτηκε στην πλάτη του δράκου ο οποίος έσκουξε από τον πόνο, ακούμπησε το σώμα του στο έδαφος και μετά από λίγο ξεψύχησε. Ο Τουν έβγαλε το μαχαίρι του και έκοψε ένα μεγάλο μέρος από το κρέας του δράκου. Αφαίρεσε ένα ακόμα κόκκαλο για την συλλογή του...

Edited December 14, 2010 by antonisjk

[Mesmer]

Ωραία και καλογραμμένη ιστοριούλα. Πολύ καλές οι περιγραφές της μάχης. Βρήκα λίγο σκληρό το τέλος, θα ήθελα μια ανατροπή που θα εξηγούσε κίνητρα των δράκων.

 

Θα μπορούσες να απλώσεις την ιστορία σου λίγο παραπάνω. Να μας δώσεις λίγη από την μυθολογία αυτού του κόσμου. Για ποιο λόγο έγινε αυτός ο πόλεμος; Τι είχαν να κερδίσουν οι άνθρωποι από τον αφανισμό των δράκων; Από τον μοναδικό δράκο που γνώρισα στην ιστορία σου, μου φάνηκαν μια χαρά «άνθρωποι», τι τους οδήγησε στη μάχη;

Τους διαλόγους καλύτερα να τους δίνεις σε ξεχωριστές σειρές. Μην τους βάζεις όλους μαζί μέσα σε μια παράγραφο.

 

Γενικά, για το μέγεθος και το είδος του, μου άρεσε. Περιμένω να διαβάσω κι άλλα διηγήματά σου.

 

Καλή συνέχεια!

 

 

[Ad Noctum]

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια mesber. Δεκτές όλες σου οι παρατηρήσεις. Πραγματικά ευχαριστώ

[Andkand]

Ο Mesmer με κάλυψε ΑΠΟΛΥΤΑ με το σχόλιο του!

Καλογραμμένη ιστορία με ωραίες περιγραφές της μάχης.

 

Θα ήθελα ένα λόγο, μια αιτία για τον πόλεμο που θα δικαιολογούσε, ίσως, γιατί ο Τουν παρουσιάζεται ως ο κακός της υπόθεσης. Εξάλλου στην ιστορία σου, είναι οι Δράκοι που ξεκινούν την επίθεση!

 

 

[Ad Noctum]

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια Ανδρέα!

 

Μία διευκρίνηση μόνο: Οι δράκοι δεν έκαναν πρώτοι την επίθεση τους. Είχαν συνεννοηθεί με τους ανθρώπους για την τελική μάχη στην πεδιάδα εκείνη.

Edited April 6, 2011 by Deus Misereatur

[Andkand]

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια Ανδρέα!

 

Μία διευκρίνηση μόνο: Οι δράκοι δεν έκαναν πρώτοι την επίθεση τους. Είχαν συνεννοηθεί με τους ανθρώπους για την τελική μάχη στην πεδιάδα εκείνη.

 

 

Ok συγνώμη, δεν το πρόσεξα αυτό. Πάντως καλό θα ήταν να έδινες ένα λόγο για τη μάχη που να απενοχοποιούσε κάπως τους δράκους (άποψη μου).

[anysias]

Μου άρεσε που οι δράκοι δεν λειτουργούσαν παρορμητικά με βάση το ένστικτο της φύσης τους. Από τον διάλογο με τον Τουν φαίνεται να έχει συνείδηση ο δράκος και λογική κάτι που έδωσε ενδιαφέρον σε αυτή την διαμάχη τους. Αν και ο δράκος έχει προσωπικότητα, έχει κίνητρα άρα είναι απρόβλεπτος και ετσί διαφοροποιείται και η ιστορια σου απο τις συνηθισμένες ιστορίες που οι δράκοι είναι οι μοχθηροί κυνηγοί που φέρονται σαν κτήνη. Την διάβασα εύκολα την ιστορία λίγο το τέλος νομίζω ήταν κάπως... Γιατί τέοιο μένος ο Τουν στο δράκο; Αν ήξεραμε τι είχε προηγηθεί ίσως το δικαιολογούσα. Μόνο αυτό θα ανάφέρω στο σύνολό της η ιστορία μου άρεσε οπώς και η ιστορία σου στον διαγωνισμό. Άλλωστε ότι γράφεις νομίζω ότι είναι πολύ κοντά σε ότι μου αρέσει να διαβάζω( αν και δεν έχω διαβάσει όλα όσα έχεις γράψει)