Stanley Posted December 15, 2010 Share Posted December 15, 2010 Έχω διαβάσει ελάχιστα από τους καινούργιους λογοτέχνες και θα ήθελα να τους ψάξω. Αναφέρομαι κυρίως στους ξένους, όπως Ροθ και Μακ Κάρθι, κι όχι σε Έλληνες. Δεν με ενδιαφέρουν περιπτώσεις όπως π.χ Τζόαν Χάρρις και τα σχετικά. Σε σχέση με τους δύο πρώτους, για παράδειγμα, αξίζει να κοιτάξω; Πώς μπορεί να ξεκινήσει κανείς; Ποιοι άλλοι παρόμοιοι υπάρχουν; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted December 15, 2010 Share Posted December 15, 2010 (edited) Από τους δυο που αναφέρεις, έχω διαβάσει μόνο ένα έργο, το Καμία πατρίδα για τους μελλοθάνατους, του Κόρμακ ΜακΚάρθυ. Ήταν αρκετά καλό, αλλά θα μπορούσε να ήταν και καλύτερο. Πάντως, έχω ακούσει πολύ καλά λόγια για το Ματοβαμμένος Μεσημβρινός και φυσικά το Ο δρόμος. Όσον αφορά τον Ροθ, στη βιβλιοθήκη μου έχω αδιάβαστη τη νόσο του Πορτνόυ, αλλά έχω ακούσει τα καλύτερα λόγια γι'αυτό το βιβλίο και σίγουρα θα το διαβάσω άμεσα. Είναι και οι δύο καλοί συγγραφείς, αλλά και σε μεγάλη ηλικία-σχετικά. Είναι και οι δυο 77 χρονών, με λίγους μήνες διαφορά(να και κάτι που έμαθα!). Από Ροθ διάβασε πρώτα το βιβλίο που σου είπα. Είναι μικρό, φθηνό, και έχει πολύ πλάκα. Δες αν σε ενδιαφέρει το θέμα, διάβασε σχόλια στο Amazon και αποφάσισε. Α, επίσης διάβασε από Μπουκόφσκι σίγουρα το Τοστ ζαμπόν και το Ταχυδρομείο. Και τα δυο, ειδικά το πρώτο, είναι πολύ καλά. Και έχουν κάποια σχέση(μάλλον το πρώτο, που αφορά την ιστορία ενός πιτσιρικά με δυσκολίες, αλλά πολύ χιούμορ και πλάκα) με το βιβλίο του Ροθ. Τι άλλο; Διάβασε κάποιο βιβλίο του Τομ Ρόμπινς, που είναι από τους καλύτερους σύγχρονους συγγραφείς. Επίσης, θα πρόσθετα το Catch 22, του Τζόζεφ Χέλερ, που απ'ότι έχω καταλάβει, είναι must read. Πρέπει να το διαβάσω και αυτό. Edited December 15, 2010 by BladeRunner Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted December 15, 2010 Author Share Posted December 15, 2010 Τον Μεσημβρινό το έχω ακούσει ως το καλύτερό του και το σκέφτομαι σοβαρά. Σχετικά με την Πατρίδα, η ταινία των Κοέν, την οποία έχω δει, ήταν αριστούργημα. Για τον Ροθ αυτό ακριβώς ψάχνω, πώς να αρχίσω. Αφού λες ότι είναι αντιπροσωπευτικό, θα το κοιτάξω! Επίσης και οι λατινοαμερικάνοι μου αρέσουν πολύ και νομίζω είναι μερικοί καινούργιοι πολύ ιδιαίτεροι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted December 15, 2010 Share Posted December 15, 2010 Και το βιβλίο είναι καλό, μου άρεσε. Απλώς θα μπορούσε να ήταν και καλύτερο. Η ταινία ήταν όντως αριστουργηματική. Και ο Μπαρδέμ έσκισε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
melkiades Posted December 28, 2010 Share Posted December 28, 2010 Εγώ θα είχα να σου προτείνω τον Ian McEwan όχι όμως κάποια από τα τελευταια του (Εξιλέωση, Σάββατο, Στην ακτή κλπ) αλλά κάποιο από τα προηγούμενά του πχ Ο Αθώος (το καλύτερό του νομίζω), τα Μαύρα Σκυλιά (επίσης πολύ δυνατό) και τους Ξένους στη Βενετία (που θυμάμαι ότι μου άρεσε), αυτά τα τρία κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις Σέλας και τα βρήκα σε κάποιο παζάρι πάμφθηνα πριν καιρό οπότε ίσως να τα πετύχεις σε κανένα παλαιοβιβλιοπωλείο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Adicto Posted December 28, 2010 Share Posted December 28, 2010 Μισελ Ουελμπέκ, Γιόκο Ογκάουα, Μουρακάμι. Modern Classics, προχώρα άφοβα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted December 28, 2010 Share Posted December 28, 2010 O Μακάρθυ είναι απλά θεός, φοβερή, σκληρή και ιδιότυπη γραφή, κάποτε θα τον μνημονεύουμε σαν επιρροή. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted December 28, 2010 Author Share Posted December 28, 2010 (edited) Μισελ Ουελμπέκ, Γιόκο Ογκάουα, Μουρακάμι. Modern Classics, προχώρα άφοβα... Πολλή Ιαπωνία βλέπω και μου αρέσει. Μουρακάμι τσίμπησα το Νορβηγικό Δάσος σήμερα, για να μην πάρω το Κουρδιστό Πουλί πριν τελειώσω το Πορτοκάλι. Μακάρθυ θα πάρω τον Μεσημβρινό πολύ πολύ σύντομα. Διάβασα πάντως την Νόσο του Πορτνόυ του Ροθ και ήταν σούπερ: κάτι ανάμεσα σε Γούντι Άλλεν και Ντοστογιέφσκι, θα έλεγα. Πολύ οξυδερκής γραφή, ιδιότυπο και κοφτερό χιούμορ, τραγελαφική αφήγηση. Προχωράω. Edited December 28, 2010 by Stanley Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Adicto Posted December 28, 2010 Share Posted December 28, 2010 To Δασος είναι πολύ καλο, αλλά το Πουλί... Αχ το Πουλί.... Σίλεοοοον! Δεύρο έξω! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted December 28, 2010 Author Share Posted December 28, 2010 αλλά το Πουλί... Αχ το Πουλί.... Σταμάτη, πρόσεχε πώς εκφράζεσαι γιατί τελευταία πολλές παρεξηγήσεις κυκλοφορούν εκεί έξω! Δεν ήθελα να ξεκινήσω με το πιο χτυπητό του, γιατί θα έβγαιναν βιαστικά συμπεράσματα. Για αυτό πάντα, όταν θέλω να γνωρίσω κάποιον συγγραφέα, επιλέγω κάποιο από τα λιγότερο καλά του. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted January 21, 2011 Author Share Posted January 21, 2011 Διάβασα το Νορβηγικό Δάσος και, αν και μου άρεσε, μπορώ να πω ότι είμαι σχετικά απογοητευμένος. Το κείμενο του Μουρακάμι δεν είχε τίποτα το ιδιαίτερο, κάτι που να δικαιολογεί, στα δικά μου μάτια προφανώς, όλον αυτόν τον ντόρο που γίνεται. Σε μερικά σημεία μου φαινόταν ακόμα και άνευρο, έως και φλύαρο. Επαναλαμβάνω, μου άρεσε, αλλά ήταν κάτι πολύ εύκολο και, τέλος πάντων, σε μια ζωή τόσο μικρή, θεωρώ ότι να διαβάζεις απλώς ευχάριστα βιβλία είναι ψιλοχάσιμο χρόνου. Θα διαβάσω κι άλλα του για να μπορώ να κρίνω σωστά, αλλά αν ο Μουρακάμι θεωρείται κορυφαίος της εποχής μας...... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted January 22, 2011 Share Posted January 22, 2011 Νομίζω ότι θα παρεισφρήσω στην κουβέντα με τους Λατίνους. Λατρεύω τον Σεπούλβεδα και το θεωρώ κλασσικό ανάμεσα στους συμπατριώτες του. Από την άλλη ο Πέρεθ-Ρεβέρτε, ενώ εύκολα τον ξεκοκκαλίζεις, έχει τα κολλήματά του και υπήρξαν φορές που τελείωσα ένα βιβλίο του σιχτιρίζοντας τις εμμονές του, όπως πχ. το Ναυτικό Χάρτη. Κάποιος που έχω διαβάσει μόνο ένα του βιβκλίο, αλλά μου φάνηκε καταπληκτικός ήταν ο Φρανσίσκο Κολοάνε. Αν και απέφυγα να ασχοληθώ με άλλα του βιβλία βρήκα τη λατινοαμερικάνικη τριλογία του Λουί Ντε Μπερνιέ καταπληκτική (Ο Μυστικός Πόλεμος του Δον Εμμανουέλ, Ο Σενιόρ Βίβο και ο Άρχοντας της Κόκας, Το Άτακτο Βλαστάρι του Καρδινάλιου Γκούθμαν). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
D'Ailleurs Posted January 22, 2011 Share Posted January 22, 2011 εμένα μου αρεσει πολύ η Nancy Huston. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Paradise Lost Posted January 22, 2011 Share Posted January 22, 2011 Μισελ Ουελμπέκ, Γιόκο Ογκάουα, Μουρακάμι. Modern Classics, προχώρα άφοβα... Διαβασα Houellebecq λιγο....απογοητευση σχετικα με τις προσδοκιες μου.Ε δεν μπορω πια...αλλος Χενρυ Μιλλερ μας βγηκε! Γαμωτο...με εχει καταστρεψει ο Σελιν εμενανε,αντε τωρα να βρεις αλλον.Δεν μπορουσε να γραψει πολλα βιβλια τουλαχιστον? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
phaethon Posted January 23, 2011 Share Posted January 23, 2011 Μακάρθυ, Σαραμαγκου, φίλιπ Ροθ, Σολζενίτσιν, Ίαν Μακγιούαν. Υπάρχουν πολλοί ακόμα αλλά είναι νωρίς να προβλέψουμε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted February 2, 2011 Author Share Posted February 2, 2011 Ξεκίνησα το Ματοβαμμένο Μεσημβρινό και έχω να πω ότι ο ΜακΚάρθι γράφει πολύ δυνατά και ιδιαίτερα! Ελπίζω να με κερδίσει! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted February 11, 2011 Author Share Posted February 11, 2011 Done. Τέλειωσα τον Μεσημβρινό και είμαι εντυπωσιασμένος. Η γνώμη μου παρακάτω, για όποιον ενδιαφέρεται: Ένα αγόρι μπλέκει με μια συμμορία αδυσόπητων κεφαλοκυνηγών που οργιάζουν μέσα στο αίμα Μεξικάνων, Αμερικανών και Ινδιάνων, με φόντο-σφαγείο τα τοπία του Τέξας και του Μεξικού. Είναι η μυθιστορηματική διήγηση των πεπραγμένων της συμμορίας του Γκλάντον, που εκεί στα μέσα του 19ου αιώνα, λεηλάτησε και αιματοκύλισε την εν λόγω περιοχή. Ο Μακ Κάρθι είναι φτιαγμένος από την πάστα εκείνων των συγγραφέων που θα μείνουν στο πέρασμα του χρόνου. Αυτό φαίνεται από τις πρώτες σελίδες του που διαβάζεις, όπου καταλαβαίνεις αμέσως το ιδιαίτερο αποτύπωμα και ύφος του Αμερικανού. Στο βιβλίο αυτό, που θεωρείται το αριστούργημά του, κεντρικός πυρήνας βλέπουμε να είναι η βία, μια βία χωρίς όρια και αιτιολόγηση, μια βία ανεξέλεγκτη και ορμητική, που ξεσπάσει μπροστά στα μάτια σου μέσα από το μελάνι ενός πραγματικά σπουδαίου λογοτέχνη. Ακατανόμαστες φρικαλεότητες, γραμμένες με υψηλή τέχνη, και σε αντιπαραβολή με ατέλειωτες ποιητικές, πανέμορφες περιγραφές της φύσης. Αυτό είναι ένα γοητευτικότατο δίπολο που κυριαρχεί στο βιβλίο: στο ένα τάσι της ζυγαριάς ο άνθρωπος και ο πόλεμός του, στο άλλο τάσι η φύση, μια σατανική καλλονή. Γιατί η φύση δεν είναι πάντα γαλήνια, έχει κι αυτή τους κεραυνούς και τα μπουρίνια της και τους αποκεφαλισμούς της, αλλά πάντα είναι όμορφη. Το αίμα ανακατεύεται με το νερό και το κάφκαλο του φαγωμένου αλόγου με την λευκή νέκρα της ερήμου, πάντα με μια άφταστη δεξιοτεχνία. Και μέσω αυτού του πλιάτσικου αίματος που παρελαύνει στις σελίδες μας, αναδεικνύεται ο μοναδικός χαρακτήρας του δικαστή Χόλντεν, ενός πελώριου και μυστηριώδη αλμπίνου, δεξί χέρι του Γκλάντον, που σκοτώνει, βιάζει, φιλοσοφεί και ζωγραφίζει, έτσι, για να φυλακίσει το μεγαλείο της πλάσης στα χαρτιά του, επειδή η ελευθερία της τον εξοργίζει. Σταδιακά, θα έρθει και η σύγγρουση με το αγόρι (που πάντα έτσι αναφέρεται στο βιβλίο), μέχρι ένα τέλος απρόσμενο και μακριά από βολέματα κι ευκολίες, αποκρουστικό, δυσοίωνο, καταδικαστικό, λυρικό. Δεν έχει ιδιαίτερη πλοκή το βιβλίο, αλλά έχει ειδικό βάρος κι εκτόπισμα, έχει πένα με αίμα αντί για μελάνι, αποστασιοποιημένη από τα ανομολόγητα εγκλήματα που η ίδια περιγράφει, με αποτέλεσμα να σε κάνει να γουρλώνεις τα μάτια από έκπληξη, οργή και αποστροφή. Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα, χωρίς κάποια ιδιαίτερη σημασία: [...]Βρήκαν τους προσκόπους που είχαν χάσει να κρέμονται ανάποδα με το κεφάλι κάτω, από τα κλαδιά ενός μισοκαμένου και μαύρου από τη φωτιά δέντρου. Τους είχαν διαπεράσει τις φτέρνες με μυτερές χοντρές βέργες και κρέμονταν από εκεί χαλκοπράσινοι και γυμνοί πάνω από τις στάχτες από τα κάρβουνα, πάνω από τα οποία είχαν ψηθεί μέχρι που τα κρανία τους απανθρακώθηκαν και τα μυαλά τους βράσανε μέσα στα κρανία τους και ατμοί βγήκαν έξω από τα ρουθούνια τους. Τους είχαν βγάλει έξω τις γλώσσες που τις διαπερνούσαν σκονισμένα κομμάτια ξύλου, για να στέκονται έτσι, τους είχαν κόψει τα αφτιά και ο κορμός τους είχα ανοίξει πέρα για πέρα με μυτερές πέτρες και τα εντόσθιά τους κρέμονταν πάνω στο στέρνο του[...] Ο Πόλεμος είναι θεός, σύμφωνα με τον Χόλντεν, αλλά το βιβλίο αυτό σαφώς και δεν προπαγανδίζει την βία. Ο δικαστής είναι η προσωποποίηση του απόλυτου Κακού, ίσως ο διάβολος ο ίδιος, ένα σύμβολο που μας προειδοποιεί για το τι υπάρχει στην ψυχή του ανθρώπου. Πιο συγκεκριμένα, όμως, ως ένα από τα κορυφαία αμερικάνικα μυθιστορήματα (όπως διαβάζω), είναι η ιστορία για την αναγέννηση ενός έθνους μέσα από το αίμα, λες κι αυτό έπρεπε να σφάξει τον κόκκορα για τα θεμέλιά του. Λένε πως αυτό το βιβλίο μπαίνει δίπλα στον Μόμπι Ντικ και ο συγγραφέας του δίπλα στον Μέλβιλ. Δεν ξέρω -ακόμα- κατά πόσον ισχύει αυτό, ξέρω όμως ότι είναι ένα συγκλονιστικό βιβλίο ενός συγγραφέα που στο μέλλον θα συγκαταλέγεται με τους άλλους Μεγάλους. Διαβάστε το. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.