Το χρονικό ιδρύσεως μια online αυτοκρατορίας το όνομα αυτής Γιοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου

[NIKANTHI]

Όνομα Συγγραφέα Νικος :Παναγιωτου

Είδος: Εικονική πραγματικότητα διαδικτυακές υπερδύναμης

Βία; Όχι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων:1364

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Την ανοχή σας θα ζητούσα ορθογραφία στίξη συντακτικός είμαι άθλιος (στο σχολειό αλλά κοιτούσα να διδαχθώ) σας ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη κατά τα αλλά η κρίσης σας ευπρόσδεκτη για οτιδήποτε και αν γραφτή

 

 

Εισαγωγή

 

Σε κάποιο online παιχνίδι, γράψαμε το πώς, το γιατί, δημιουργήθηκε αυτή η συμμαχία. Αυτή ήταν η δικιά μου η εκδοχή...

 

 

Πέρασαν θαρρώ δεκατρία χρονιά.

 

Μια παγερή νύχτα του Νοέμβρη είχα πάρει το τρένο και κατηφόρισα νότια, με προορισμό την Σπάρτη. Πήγαινα να συναντήσω την γιαγιά μου, ετών ενενήντα-τριών, που ήταν στο κρεβάτι κατάκοιτη. Ήθελε να με συναντήσει, να με αποχαιρετήσει. Ήξερε, γνώριζε ότι πλέον οι δυνάμεις της την εγκατέλειπαν, άλλα την βάραινε το χρέος.

Έπρεπε να με δώσει ένα χρίσμα, να με πει ένα μυστικό. Ένα μυστικό που είχε φτάσει πλέον ο χρόνος να ειπωθεί.

Φτάνω στο σταθμό, παίρνω το λεωφορείο, κατηφορίζω νότια μέσα στην πόλη, φτάνω στο σπίτι, βάζω το χέρι στην τσέπη από το μπουφάν. Τα χεριά μου πάγωσαν, έτρεμαν από το κρύο. Η αγάπη μου, όμως, για την γιαγιά μου αναθέρμανε την κάρδια μου

Βγάζω το παλιό μπρελόκ με τα κλειδιά. Τα κλειδιά ήταν δυο. Δοκιμάζω το πρώτο, τίποτα. Η πόρτα παρέμεινε κλειστή. Βάζω το δεύτερο μέσα στην κλειδαρότρυπα, το γυρνάω απαλά προς τα δεξιά. Η πόρτα άνοιξε. Μπαίνω μέσα στο χολ προχωράω προς τα μέσα.

 

«Γιαγιά», φωνάζω, «γιαγιά...»

«Αγόρι μου, ήρθες! Πέρασε να σε χαρώ»

Φτάνω μέσα στο δωμάτιο, την αγκαλιάζω, την χαϊδεύω απαλά τα μαλλιά, την αγγίζω στο πρόσωπο και την χαρίζω ένα ζεστό φιλί στο μάγουλο. Το πρόσωπο της ήταν ζαρωμένο, τα μαλλιά της κάτασπρα, τα χέρια της ταλαιπωρημένα, το βλέμμα της, όμως, έλαμπε. Η χαρά της πήγαζε από εκεί.

«Καλά μου είσαι;», την ρωτάω απαλά. Τα μάτια μου ήταν έτοιμα να δακρύσουν.

«Ναι, αγόρι μου. Ναι, τώρα που σε βλέπω είμαι μια χαρά. Τι άλλο σάμπως να ζητήσω από την ζωή. Έπρεπε να σε μιλήσω. Δείξε μου τα κλειδιά σου, τα κλειδιά που ήρθες»

Τα είχα ακόμα κρατημένα στα χεριά μου. Απλώνω το χέρι μου, ανοίγω την χούφτα μου και της ακουμπάω το παλιό μπρελόκ στο χέρι της.

«Αγόρι μου, αυτό το κλειδί έχει όλες τις απαντήσεις που οφείλεις να γνωρίζεις. Επάνω στο πατάρι, δεξιά, κάτω από την σκάλα, έχει ένα παλιό μπαούλο. Όταν ανοιχθεί τότε θα καταλάβεις τα πάντα. Εκεί βρίσκονται, ξεκουράζονται τα όνειρά μου τα βράδια. Επίμονα με επισκέπτονταν, με τρόμαζαν, μου ζητούσαν να σου αποκαλυφτούν»

«Μα γιαγιά, εγώ εσένα θέλω να δω»

«Αγόρι μου, πάνε τώρα, σε παρακαλώ. Πήγαινε, έχουμε καιρό»

Βγαίνω από το δωμάτιο, διασχίζω την κουζίνα, μπαίνω στην μικρή αποθήκη, κατεβάζω την σκάλα και ανεβαίνω στο πατάρι.

Σκόνη παντού. Δεν έβλεπα μπροστά μου, δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Ασφυξία. Σκόνη δέκα χρόνων έπνιγε τα σωθικά μου, σαν τον πνιγμένο που προσπαθεί να αναπνεύσει, ο αέρας όμως δεν του είναι αρκετός, που πασχίζει, παλεύει για μια γουλιά οξυγόνο, άλλα η γουλιά δεν είναι εφικτή. Κι εγώ πνιγόμουν, άλλα ήμουν στην στεριά.

Άρχισα να βήχω. Τα ποδιά μου δεν με κράτησαν. Πέφτω κάτω. Το στομάχι μου ήταν έτοιμο να εκραγεί, τα πνευμόνια μου πονούσαν. Σέρνομαι στα τέσσερα, μπαίνω κάτω από την σκάλα. Το χέρι μου έτρεμε. Τοποθετώ το κλειδί στο παλιό σεντούκι, γυρνάω απότομα το κλειδί. Το μπαούλο άνοιξε...

Στηρίζομαι στα χέρια μου, ανασηκώνω ελαφρά την μέση μου και κοιτάζω μέσα στο σκοτάδι. Ήταν ένας φάκελος σφραγισμένος με κερί και επάνω του ανέγραφε μια ημερομηνία: 1830.

«Τι στο κάλο;»

Το παίρνω στην αγκαλιά μου και έρποντας οδεύω προς την έξοδο. Κατεβαίνω την σκάλα. Πλέον ήμουν ελεύθερος, όπως το βρέφος όταν γεννιέται που ελευθερώνεται από τον κόλπο της μάνας και βρίσκεται για πρώτη φορά στο φως, κλαίγοντας, μη γνωρίζοντας σε τι κόσμο ήρθε να ζήσει. Και εγώ ο ίδιος έκλαιγα. Με είχε κυριεύσει το άγνωστο. Το τι θα μάθαινα, το τι ήταν τόσο σημαντικό ώστε να ταξιδέψω τόσα χιλιόμετρα για να μάθω. Να με πει η γιαγιά μου αυτό που έπρεπε να ακουστεί.

Τα μαλλιά μου ήταν άσπρα από την σκόνη, τα χεριά μου μαύρα από την βρόμα. Τινάζομαι νευρικά και προχωράω προς αυτήν.

Τραβάω μια καρεκλά και κάθομαι στο προσκεφάλι της. Ακουμπάω το φάκελο στα γόνατά μου και προτού να προλάβω να αρθρώσω λέξη η γιαγιά μου με πιάνει το χέρι με μιλάει απαλά.

«Γιε μου, εδώ είναι η ιστορία του γένους σου. Εδώ αναγράφεται η ιστορία της οικογένειάς σου. Είναι ένα μυστικό το οποίο περνάει, μαθεύεται κάθε τρίτη γενιά. Γι’ αυτό και η ημερομηνία πάνω στο φάκελο. Εδώ μέσα έχει κάτι που οφείλεις να γνωρίζεις. Κάτι το οποίο δεν γνώριζαν ούτε ο πατέρας σου, ούτε ο πάππους σου, ούτε εγώ η ίδια. Αυτό ήταν το τίμημα της γνώσης. Όταν θα φύγεις με το κάλο, θα ανοιχτεί ο φάκελος. Και θα μάθεις από πού κατάγεσαι, ποιοι ήταν οι πρόγονοί σου, ποιος ήταν ο μοναδικός λόγος για την ύπαρξή τους, για να κάνουν παιδιά, τα παιδιά τους εγγόνια και τα εγγόνια τους τρισέγγονα. Να γεννηθείς εσύ και να μεταφέρεις την γνώση στα δισέγγονά σου. Ένα αρχέγονο μυστικό που πρέπει να νιώθεις τυχερός που εσύ επιλέχτηκες να γνωρίζεις»

Μετά από τέσσερις μέρες ήμουν στη Θεσσαλονίκη. Μπαίνω στο σπίτι, παίρνω μια λεπίδα, κάθομαι στην καρεκλά διπλά από το τζάκι και σχίζω -χαρακώνω- την σφραγίδα. Ο φάκελος ήταν ανοιχτός, η γνώση ήταν ένα βήμα στο να μου μεταδοθεί...

Ο φάκελος άνοιξε.

Μέσα του περικλειόταν ακόμα ένας φάκελος, σφραγισμένος με κερί. Ανέγραφε επάνω μια ημερομηνία 1870. Τον ανοίγω με ευλάβεια. Και άλλος φάκελος, 1650, και άλλος, 1520, και άλλος, 1415. Τον ανοίγω τα χέρια μου έτρεμαν. Τι θα συναντούσα, αλήθεια; Ο τελευταίος φάκελος άνοιξε. Ένας τυλιγμένος πάπυρος ξεπρόβαλε μπροστά μου

Ήταν τυλιγμένος με ένα μικρό σχοινί που το κρατούσε κρυφό στο να αποκαλυφτεί το μυστικό, που ήταν σφραγισμένο στους αιώνες.

Τον ακουμπάω απαλά στο τραπέζι, σηκώνομαι, παίρνω το μπουκάλι με την βότκα. Το μισό άδειασε. Πιάνω την μια άκρη, την τραβάω απαλά. Ο πάπυρος ξετυλίχτηκε. Περιείχε ονόματα και ημερομηνίες. Δεν μπορούσα να καταλάβω. Άρχισα να διαβάζω από το τέλος προς την αρχή:

 

ΔΑΜΟΧΑΡΗΣ

 

ΑΡΙΣΤΟΚΛΗΤΟΣ

 

ΕΚΦΑΝΤΟΣ

 

ΕΡΜΟΓΕΝΗΣ

 

ΕΠΙΤΑΔΕΥΣ,

 

ΘΩΡΑΞ.

 

ΚΛΕΟΜΒΡΟΤΟΣ

 

ΝΥΜΦΟΚΛΗΣ,

 

ΟΙΝΟΜΑΟΣ

 

ΠΕΡΙΓΕΝΗΣ

 

ΠΟΛΥΓΝΩΤΟΣ

 

ΠΕΔΑΡΙΤΟΣ,

 

ΠΟΛΥΣΤΡΑΤΙΔΑΣ

 

ΤΕΛΕΥΤΙΑΣ

 

ΦΙΛΑΓΟΡΑΣ

 

ΧΡΥΣΣΑΛΙΣ

 

ΩΤΟΣ

 

Ο κατάλογος συνεχιζόταν και από δίπλα, οι ημερομηνίες ήταν το γενεαλογικό μου δέντρο. Τι περηφάνια! Έβλεπα τα ονόματα τον προγόνων μου. Ήταν εκεί μπροστά μου. Γιατί να μείνουν κρυφά; Γιατί το μυστικό; Και τότε το είδα μπροστά μου. Το τελευταίο όνομα.

Ο ήλιος σκοτείνιασε, η αναπνοή μου ήταν βάρια, τα χέρια μου είχαν ματώσει, αλλά αίμα δεν έσταζαν... Εφιάλτης του Ευρυδήμου (480 π.Χ.)

Είναι δυνατόν; Θόλωσα. Σηκώνομαι από τον καναπέ, μπαίνω στο internet, πατάω στο google «Εφιάλτης του Ευρυδήμου» και όλα ήταν πλέον ξεκάθαρα μπροστά μου. Ο πρόγονός μου ήταν ο Εφιάλτης, αυτός που πρόδωσε τους Έλληνες και οδήγησε τον Λεωνίδα, στα στενά των Θερμοπυλών, σε θάνατο. Πάγωσα! Η καρδιά μου δεν χτυπούσε. Τι ντροπή, αλήθεια; Τι βάρος, τι απαξίωση που ένιωσα για τον πρόγονο μου; Αηδία και πόνο.

Ο καιρός κύλησε, ήρθαν χρονιά άχρωμα, γκρίζα, γεμάτα πόνο και ντροπή. Μέχρι που πριν κάποιο καιρό με είπε ένας φίλος να κάνουμε την Σπάρτη σε ένα παραπλήσιο παιχνίδι

Τι χαρά, αλήθεια; Ίσως ήταν γραφτό να μου φύγει ο πόνος. Ίσως ήταν ένας τρόπος να εξιλεωθώ για τις αμαρτίες μου. Ίσως ήταν ένα χρέος που έπρεπε να επιτελέσω. Κι έτσι πήγα στην Σπάρτη. Το βάρος πλέον δεν ήταν τόσο βαρύ στο να το κουβαλάω, μέχρι που μια μέρα η Σπάρτη διαλύθηκε. Τι ειρωνεία, Θεέ μου; Ο πρόγονος μου πρόδωσε το Λεωνίδα και εγώ τώρα, πλέον στο σήμερα, προδόθηκα από αυτόν.

Ο τόπος δεν με χωρούσε. Ήμουν ένας ξένος στην ίδια μου την πόλη. Πήγα στα ΚΤΕΛ, πήρα το πρώτο λεωφορείο που αναχωρούσε. Δεν ήξερα για πού, δεν είχε σημασία. Το μόνο που είχε σημασία ήταν η φυγή.

Το ΚΤΕΛ αναχώρησε. Μετά από λίγες ώρες ήμουν στην Ημαθία και επισκέφτηκα τον αρχαιολογικό χώρο. Τι ομορφιά, Θεέ μου; Μέσα στους λόφους, πανέμορφο τοπίο. Στάθηκα μπροστά στον τάφο του Φιλίππου Β΄, πατέρα του μεγάλου Αλεξάνδρου. Και τότε ήρθε η μεγάλη ιδέα. Το όραμα, το καθήκον με χτύπησε την πλάτη. Να δημιουργηθεί αυτή η φυλή, η SONS (sons of Alexander). Να απαλύνω τον πόνο, το βάρος της συνείδησής μου και να μπορέσω και εγώ να συνεχίσω, έχοντας ψηλά το κεφάλι, την πορεία μου στη ζωή.

Και έτσι έγινε. Δημιουργήθηκε η φυλή και πλέον νιώθω μέγα συγκίνηση και σεβασμό. Δέος και τιμή μέγιστη, περηφάνια που γνώρισα όλους εσάς και με κάνατε να ξεχάσω το βάρος που βάραινε την οικογένειά μου στο πέρασμα τον αιώνων. Και γι’ αυτό σας ευχαριστώ, μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου. Γιατί η φυλή αυτή έχει αποκτήσει σάρκα και οστά για το μοναδικό λόγο που εσείς την απαρτίζεται. Είστε το αίμα της, το σώμα της και η καρδιά της. Εγώ απλώς έκανα ένα όνομα, έβαλα μια επιγραφή. Εσείς δώσατε ζωή σε αυτό. Το πιστεύω και με τιμήσατε για την πρωτοβουλία μου στο να την δημιουργήσω.

Και για αυτό είμαι αιώνια υπόχρεος.

Edited December 19, 2010 by NIKANTHI

[aScannerDarkly]

Λυπάμαι που θα είμαι απότομος, αλλά πραγματικά δεν κατάφερα να διαβάσω ως το τέλος. Και δε φταίει το περιεχόμενο της ιστορίας, γιατί το περιεχόμενο εξαφανίστηκε μέσα σε απίστευτο πλήθος ορθογραφικών λαθών, λάθος τονισμού και παντελή απουσία σημείων στίξεως. Οι λάθος τόνοι μάλιστα, σε συνδυασμό με την ορθογραφία, δημιουργούν σε πολλά σημεία αθέλητα αστείο αποτέλεσμα, γιατί αυτομάτως η λέξη σημαίνει κάτι άλλο... Αντί για Σπάρτη, γράφεις σπαρτή... αντί για πνευμόνια, πνευμονία... αντί για φιλί, φίλη... αντί για οφείλει, οφειλή. Και αντί για αρθρώσω.... αθροίζω. Αν δε διορθώσεις τη στίξη και την ορθογραφία (βασικά, αν χρησιμοποιήσεις στίξη, γιατί εδώ είναι ανύπαρκτη), φοβάμαι πως ο μόνος που θα μπορεί να διαβάζει τα κείμενά σου θα είσαι εσύ ο ίδιος.

[Mesmer]

Δύσκολο ανάγνωσμα, Νίκο, πολύ δύσκολο. Συνέχισα να το διαβάζω μόνο και μόνο επειδή ήταν σχετικά μικρό σε μέγεθος. Όσο καλή και να είναι μια ιστορία, η πλήρης απουσία στίξης της στερεί μεγάλο μέρος της ουσίας της. Ο αναγνώστης δεν μπορεί να συγκεντρωθεί σε αυτό που διαβάζει, μπερδεύεται και χάνεται μέσα στις λέξεις. Βέβαια, δεν λέω, μας προειδοποίησες! Φυσικά, όμως, δεν ζητάς την ανέχειά μας, αλλά την ανοχή μας.

 

Η γραφή σου θέλει μεγάλη βελτίωση. Για παράδειγμα, πρέπει να αποφασίσεις σε ποιο χρόνο θέλεις να γράψεις την ιστορία σου, επειδή σε πολλά σημεία ο χρόνος αλλάζει από Ενεστώτα σε Αόριστο, χωρίς λόγο.

Μια λανθασμένη επιλογή λέξης: «...προτού να προλάβω να αθροίσω λέξη...». Εννοείς να αρθρώσω λέξη.

Επίσης, κάποιες εκφράσεις ήταν λιγάκι προβληματικές: «...στηρίζομαι στα μπροστινά μου χεριά...». Ένα ζευγάρι χεριών έχουμε, βρε!

 

Η ιστορία, τώρα, θέλει αρκετή δουλειά για να γίνει πιο πειστική. Τα συναισθήματα του ήρωα δεν δικαιολογούνται από κάτι που έγινε δυόμιση χιλιάδες χρόνια πριν. Πάντως, γενικά, μου άρεσε αυτή η ιδέα των δύο γενεαλογικών δέντρων, ενός προδότη κι ενός ήρωα. Αλλά θα πρέπει να τη στηρίξεις σε μια πιο στέρεα βάση.

 

Πήρα το θάρρος να κάνω την στίξη στο κείμενό σου, καθώς και ορθογραφικές διορθώσεις. Θα σου το στείλω σε πμ, αν θέλεις να το δεις. Επίσης, αν θες μια πιο σε βάθος διόρθωση της ιστορίας σου, μπορείς να το ζητήσεις από κάποιο από τα πιο έμπειρα παιδιά εδώ στο φόρουμ. Θα χαρούν να σε βοηθήσουν.

 

Καλωσόρισες στο φόρουμ! Εύχομαι να ευχαριστηθείς τη διαμονή σου εδώ και να μάθεις πολλά, όπως κι εγώ.

Edited December 18, 2010 by Mesmer

[Stanley]

Διάβασα μόνο τα σχόλιά σου πριν από την ιστορία. Η... ΄΄ανέχεια΄΄ που ανέφερες, αντί για ανοχή, με έκανε να ανατρέξω στα παρακάτω σχόλια των παιδιών και μετά διάβασα την ιστορία σου από περιέργεια. Εχουν δίκιο. Αν σου αρέσει να γράφεις, απλώς προσπάθησε παραπάνω.

[Solonor]

Καλωσήρθες Νίκο.

Η ιδέα σου, αν την κατάλαβα καλά, είναι συμπαθητική. Αν θέλεις να γίνει πιο προσιτή, πρέπει να διευκρινήσεις ποιος είναι ο τύπος και ποιοι οι αυτοί στους οποίους απευθύνεσαι πριν ξεκινήσεις την αφήγηση.

Ωστόσο για να μπορείς να τη διατυπώσεις σωστά πρέπει να αρχίσεις να προσέχεις κι εσύ το κείμενό σου.

Κατ' αρχήν τα ορθογραφικά τα περνάς έναν έλεγχο από το word. Διορθώνοντας τα κείμενά σου έτσι, θ' αρχίσεις να βελτιώνεσαι κι εσύ.

Έπειτα πρέπει να βελτιώσεις τη στίξη σου. Σπάσε τις τεράστιες προτάσεις σε μικρότερες και βάζε τελεία στο τέλος όλων.

Ακόμη, πρέπει να προσέξεις το χρόνο. Περνάς από ενεστώτα σε αόριστο δίχως λόγο. Για αρχή, κράτα το χρόνο σταθερό σε όλο το κείμενο, εκτός από τις αναδρομές στο παρελθόν. Νομίζω πως σ' αυτή την ιστορία θες αόριστο.

Αφού ζητάς συμβουλές στο κείμενό σου, κράτα την εξής: διάβαζε ξανά και ξανά τα κείμενά σου και διόρθωνέ τα.

Αυτά, καλή συνέχεια!

[NIKANTHI]

Καταλαβαίνω, δίκιο έχετε. Θα προσπαθήσω να βελτιωθώ.

 

Ευχαριστώ πολύ τον mezmer που το έφτιαξε, μπας και τελικά μπορέσει να διαβαστεί. Η κρίση σας ειναι σωστή, δεν υπάρχει η παραμικρή αμφισβήτηση. Τουλάχιστον έγινα ρόμπα με τη μια!!! Παρά να φοβάμαι το να μην αποκαλυφτώ...

 

Εύχομαι να μπορέσω την επόμενη φορά, να μην σας κουράσω.Η ειλικρίνεια σας, με έκανε να σεβαστώ τον χώρο σας ακόμα πιο πολύ.

 

Στεναχωρήθηκα φυσικά, αλλα η αλήθεια, δεν ειναι πάντοτε ευχάριστη να την αποδεκτής... Και πάλι χάρηκα που σας γνώρισα.

 

 

 

 

Edited December 19, 2010 by NIKANTHI

[Solonor]

Μερικές σημειώσεις, μιας και είσαι Σαλονικιός:

-Δεν έγινες ρόμπα,

-Το να ακούς τις γνώμες των άλλων είναι από τις μεγαλύτερες αρετές στο γράψιμο.

Καλή συνέχεια!

Edited December 19, 2010 by Solonor

[wordsmith]

Ασφαλώς και δεν έγινες ρόμπα! Αυτός είναι ο σκοπός του φόρουμ, ως προς τους συγγραφείς, να διευκολύνει να ανταλλάσσονται κριτικές/γνώμες κλπ, έτσι ώστε όσοι έχουν την απαραίτητη υπομονή και επιμονή να διορθώνονται και να βελτιώνονται. Μη στενοχωριέσαι. Κάποιος λέει ότι ταλέντο είναι το να μη σε πτοούν οι δυσκολίες και να συνεχίζεις παρ'όλα αυτά. Και είναι φυσικό να έχει σημασία ο καλός χειρισμός της γλώσσας (ορθογραφία, γραμματική, στίξη) για να γίνεις συγγραφέας, δε νομίζεις;

Keep walking.

[aScannerDarkly]

Κι επειδή εγώ ήμουν μάλλον ο πιο αγενής της υπόθεσης, να ξέρεις ότι όλα όσα σου λέω εγώ και οι υπόλοιποι, τα λέμε επειδή αγαπάμε το γράψιμο, όπως προφανώς κι εσύ, και θέλουμε να αλληλοβοηθηθούμε. Απλά, στην προκειμένη περίπτωση, πρέπει να ξεκινήσεις να δουλεύεις στο πιο θεμελιώδες στοιχείο της γραφής, την ίδια τη γραφή στην ουσία, και μετά θα είναι πιο εύκολο και κι εμάς να σου πούμε περισσότερα πράγματα, σε μεγαλύτερο βάθος.

[deadend]

Ρε, ( δεν σε λέω κύριο για να μην φρικάρεις) είμαι κάργα δυσλεκτική και το WOLD μου έδωσε την γνώση που δεν κατάφερε όλο το σχολείο! Αγάπησε το.

 

(αστείο σκέψου να είσαι στην παιδική χαρά και να φωνάζεις Εφιάλτη, Ερινύα, μην δέρνεται τα παιδάκια»)

 

 

[KELAINO]

Έπρεπε να με δώσει ένα χρίσμα, να με πει ένα μυστικό.

την χαϊδεύω απαλά τα μαλλιά (...) την χαρίζω ένα ζεστό φιλί στο μάγουλο.

Έπρεπε να σε μιλήσω.

Να με πει η γιαγιά μου...

 

Επιτέλους! Επιτέλους λέω, κάποιος που χρησιμοποιεί σωστά τις αντωνυμίες!!

 

 

Σαν ιδέα είναι πάντως πολύ ενδιαφέρουσα. Ξεκίνησε ως RPG, αν κατάλαβα καλά, εξ ου και ο ενεστώτας;

Τα ονόματα είναι υπαρκτά και αν ναι, από που;

[NIKANTHI]

Έχετε δίκαιο, ήταν άθλιο. Συμφωνώ. Ορθογραφία, συντακτικός, όλα τα λάθη μαζί ενώθηκαν και έγιναν το κείμενο μου. Να σας ρωτήσω, πέρα από όλα αυτά, σαν ιστορία πως την κρίνετε? Χάρη στον

mesmer μπορεί πλέων να διαβαστεί. Καταλαβαίνω ήταν δύσκολο ως και αδύνατο όπως ήταν πριν, αλλά πλέον είναι εφικτό.

Η ορθογραφία είναι σημαντική, αλλά δεν είναι το παν. Το 99,99% του ελληνικού πληθυσμού γνωρίζει ορθογραφία. Τι σημαίνει αυτό, ότι όλοι είναι συγγραφείς?Οχι ! Φυσικά ούτε και εγώ. Το κριτήριο δεν είναι μόνο αυτό, εγώ και για τα άλλα την γνώμη σας ζητώ

 

 

 

 

 

Σαν ιδέα είναι πάντως πολύ ενδιαφέρουσα. Ξεκίνησε ως RPG, αν κατάλαβα καλά, εξ ου και ο ενεστώτας;

Τα ονόματα είναι υπαρκτά και αν ναι, από που;

 

Η ιστορία είναι τόσο αληθινή όσο και ψεύτικη. Τόσο πραγματική όσο και φανταστική, όπως όλα τα παιχνίδια. Η ιστορία είναι εμπνευσμένη από ανάλογο παιχνίδι. Το όνομα τις συμμαχίας είναι υπαρκτό, εγώ είμαι μέλος αυτής, ο Λεωνίδας (που μας πρόδωσε) είναι γεγονός αληθινό, σε ένα παραπλήσιο παιχνίδι. Φυσικά η υπόλοιπη ιστορία είναι φανταστική. Απλώς είχαμε σκεφτεί μια ιστορία για το πώς ιδρύθηκε αυτή η συμμαχία sons. Συνδύασα το όνομα του μεγάλου Αλεξάνδρου ως τίτλο συμμαχίας με τον Λεωνίδα και έγινε η ιστορία που διαβάζετε εδώ…

Edited December 20, 2010 by NIKANTHI

[Stanley]

Η ορθογραφία είναι σημαντική, αλλά δεν είναι το παν. Το 99,99% του ελληνικού πληθυσμού γνωρίζει ορθογραφία. Τι σημαίνει αυτό, ότι όλοι είναι συγγραφείς?Οχι ! Φυσικά ούτε και εγώ. Το κριτήριο δεν είναι μόνο αυτό, εγώ και για τα άλλα την γνώμη σας ζητώ

 

 

Αυτό που λες είναι λάθος,συγγνώμη. Κατ΄αρχάς, πολύ λίγοι γνωρίζουν πραγματικά ορθογραφία. Επιπλέον, εκτός αυτού, και το 99.99 ξέρει να γράφει την αλφαβήτα, σημαίνει ότι ένας συγγραφέας δεν πρέπει να κάνει το ίδιο; Είναι τελείως λάθος αυτή η λογική.

[NIKANTHI]

Πρέπει να ξέρεις ως άνθρωπος ορθογραφία, όχι ως συγγραφέας απαραιτήτως, αν είσαι συγγραφέας για την φαντασία σου γίνεσαι η τον τρόπο σκέψης σου, αλλιώς γίνεσαι δάσκαλος , φιλόλογος. βεβαίως χρειάζεται πάλι λέω ως άνθρωπος να είσαι καλλιεργημένος νους.

 

Είτε είσαι υδραυλικός είτε ηλεκτρολόγος, το ίδιο απαραίτητη η γνώση σου είναι, δεν δικαιολογούμε απλά λέω την γνώμη μου, πάλι λέω ότι είμαι απαράδεκτος άλλα αυτήν είναι η γνώμη μου πέραν του ατόμου μου

 

Ο ηλεκτρολόγος έχει το κατσαβίδι, ο υδραυλικός τον κάβουρα, ανάλογο εργαλείο είναι η ορθογραφία για τον συγγραφέα, δεν είναι ο σκοπός είναι το μεσών στο να εκφραστή, να δόμηση το έργο του, η τέχνη του κατά την γνώμη μου είναι μόνο το πνεύμα του

 

 

Εύχομαι να είστε δεκτικοί στης συζήτησης, να μην με κακό χαρακτηρίζεται αν σαν θέτω τον όπιο αντίλογο

Edited December 20, 2010 by NIKANTHI

[KELAINO]

Καλώς ή κακώς όμως, για ένα συγγραφέα η γλώσσα είναι το υλικό του. Καλό θα είναι να τη γνωρίζει καλά, όπως ένας γλύπτης τον πηλό ή το ξύλο, όπως ένας ζωγράφος τις μπογιές, όπως μια μοδίστρα τα υφάσματα.

 

 

 

 

[Oberon]

Aγαπητέ Nikanthi, φοβάμαι πως ίσως θεωρήσεις πως "ξεσκίζω" την ιστορία σου με την κριτική που θα κάνω αλλά σίγουρα η πρόθεσή μου δεν είναι αυτή. Μια που ζήτησες επί του περιεχομένου σχόλια, θα προσπαθήσω να ασχοληθώ μόνο με αυτό, μια που τα περί ορθογραφικών και γενικότερα γραμματικών, και συντακτικών προβλημάτων στα είπαν άλλοι συνφορουμίτες. Και οπωσδήποτε δεν έγινες ρόμπα. Με την καμμία δηλαδή! Χρειάζεται θάρρος να δείξει κανείς κείμενά του και αυτό το θάρρος το έχεις και νομίζω το εκτίμησαν όλοι εδώ.

 

 

Λοιπόν, η ιδέα είναι καλή και από ό,τι κατάλαβα το θέμα είναι ένας φάκελος που δίνει μια γιαγιά στον εγγονό της. Ο φάκελος κρύβει ένα μεγάλο οικογενειακό μυστικό. Καλά ως εδώ και οι σκηνές με τη γιαγιά είναι γλυκές και συγκινητικές. Τα ονόματα επίσης των προγόνων είναι πανέμορφα, οπως είναι, εξ άλλου, όλα τα αρχαιοελληνικά. Και δω πάει καλά.

 

Όμως φοβάμαι πως μετά έρχεται μια κατάσταση χαοτική, σαν να έχω διαβάσει μια περίληψη με παραθέσεις ιδεών ανάμεικτων και ασύνδετων που θυμίζουν απλά σημειώσεις για κάτι μεγαλύτερο που θα μπορούσε να είχε γραφτεί. Έχεις πάρα πολλά λογικά λάθη, πολλές ατυχείς ή/και ανακριβείς εκφράσεις που μπορεί μεν να τις λέμε στην καθομιλουμένη αλλά ποτέ σε κείμενο, και πολλά "πετάγματα" από ένα σημείο της ιστορίας σε ένα άλλο, σαν να είχες σβήσει ολόκληρες παραγράφους ή και κεφάλαια από μια μεγαλύτερη ιστορία. Το χειρότερο είναι πως η σχεδόν παντελής έλλειψη εξηγήσεων και ειρμού κάνει τον αναγνώστη, εμένα εν προκειμένω, να μην ξέρω στο τέλος της ανάγνωσης ούτε περί τίνος επρόκειτο αυτό που διάβασα, ούτε αν πρόκειται για μια φαντασίωση ή ένα παιχνίδι, ούτε σε ποια σημεία μιλάς για κάτι πραγματικό (στα πλαίσια της ιστορίας πάντα) ή για κάτι φανταστικό-εικονικό. Με δυο λόγια, δεν δίνεις στον αναγνώστη αρκετά ώστε να καταλάβει την ιστορία σου, έστω κι αν εσύ μπορεί να την έχεις ξεκάθαρη στο νου σου. Να την καταλάβει λογικά δηλαδή. Έτσι, μένει κανείς με πάμπολλα ερωτηματικά. Τόσα πολλά που νιώθει κάπως . . . πώς να το πω . . . "προδωμένος" γιατί δεν του είπες την ιστορία αλλά μόνο μερικά, ασύνδετα μεταξύ τους, κομμάτια της.

 

Θα σου πω μερικά παραδείγματα από το κείμενό σου που δείχνουν όλα όσα ανέφερα πιο πάνω.

 

Πέρασαν θαρρώ δεκατρία χρονιά.

 

Από πότε; Ξεκινάς με μια αναφορά σε ένα χρονικό σημείο αλλά δεν δίνει κάποιο σημείο αναφοράς στον αναγνώστη. Θα μπορούσε να είχε γραφτεί "Πέρασαν θαρρώ δεκατρία χρόνια από τότε που η γιαγιά μου . . . κλπ. κλπ"

 

Φτάνω στο σταθμό, παίρνω το λεωφορείο, κατηφορίζω νότια μέσα στην πόλη, φτάνω στο σπίτι, βάζω το χέρι στην τσέπη από το μπουφάν. Τα χεριά μου πάγωσαν, έτρεμαν από το κρύο. Η αγάπη μου, όμως, για την γιαγιά μου αναθέρμανε την κάρδια μου

Βγάζω το παλιό μπρελόκ με τα κλειδιά. Τα κλειδιά ήταν δυο. Δοκιμάζω το πρώτο, τίποτα. Η πόρτα παρέμεινε κλειστή. Βάζω το δεύτερο μέσα στην κλειδαρότρυπα, το γυρνάω απαλά προς τα δεξιά. Η πόρτα άνοιξε. Μπαίνω μέσα στο χολ προχωράω προς τα μέσα.

 

Οι περισσότερες φράσεις εδώ είναι περιττές γιατί περιέχουν περιττές πληροφορίες. Το κρύο  π.χ. δεν έχει σημασία (εκτός ίσως από μια τυχαία αναφορά στον καιρό) μια που η αγάπη για τη γιαγιά φαίνεται στις παρακάτω φράσεις όταν διηγείσαι τη συνάντησή του εγγονού και της γιαγιάς. Όσο για για τα κλειδιά, έχουν μεν κάποια σημασία για αργότερα αλλά κάπου δεν "κολλάει" το ένα κλειδί να είναι της εξώπορτας και το άλλο του πιο πολύτιμου μπαούλου της οικογένειας, και μάλιστα στην κατοχή του εγγονού.

 

Σκόνη παντού. Δεν έβλεπα μπροστά μου, δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Ασφυξία. Σκόνη δέκα χρόνων έπνιγε τα σωθικά μου, σαν τον πνιγμένο που προσπαθεί να αναπνεύσει, ο αέρας όμως δεν του είναι αρκετός, που πασχίζει, παλεύει για μια γουλιά οξυγόνο, άλλα η γουλιά δεν είναι εφικτή. Κι εγώ πνιγόμουν, άλλα ήμουν στην στεριά. 

Άρχισα να βήχω. Τα ποδιά μου δεν με κράτησαν. Πέφτω κάτω. Το στομάχι μου ήταν έτοιμο να εκραγεί, τα πνευμόνια μου πονούσαν. Σέρνομαι στα τέσσερα, μπαίνω κάτω από την σκάλα. Το χέρι μου έτρεμε. Τοποθετώ το κλειδί στο παλιό σεντούκι, γυρνάω απότομα το κλειδί. Το μπαούλο άνοιξε... 

Στηρίζομαι στα χέρια μου, ανασηκώνω ελαφρά την μέση μου και κοιτάζω μέσα στο σκοτάδι. Ήταν ένας φάκελος σφραγισμένος με κερί και επάνω του ανέγραφε μια ημερομηνία: 1830.

 

Στην προηγούμενη σκηνή δεν εξηγείς το γιατί τα κλειδιά ήταν στην κατοχή του εγγονού. Γιατί η γιαγιά, ή όποιος άλλος, του τα είχε δώσει; Δεν φοβόταν μην χαθούν; Δεν είχε άλλο κλειδί; Δεν θα μπορούσε να είχε κρατήσει ΚΑΙ το κλειδί και να το έδινε εκείνη στον εγγονό; Δεν φαίνεται να υπάρχει νόημα σ'αυτό. Στην παρούσα σκηνή όμως το πρόβλημα είναι άλλο. ΟΚ, 10 χρόνων σκόνη θα τον έκανε να βήχει ίσως ή να τρίβει τα μάτια του αλλά εδώ; Γιατί τέτοιος ορυμαγδός σαν να πνίγεται στο βυθό της θάλασσας; Αφού δεν ξέρει τίποτα για το περιεχόμενο του μπαούλου, ούτε τη σημασία που θα έχει γι'αυτόν, δεν δικαιολογείται ούτε αυτή η μεταφυσική συγκίνηση, πέρα από μια καθαρά συναισθηματική συγκίνηση μια που η γιαγιά του του εμπιστεύεται ένα κειμήλιο της οικογένειας, ούτε βέβαια η καθαρά σωματική ασφυξία που νιώθει. Ακούγεται εντελώς αφύσικη, παράλογη και υπερβολική η αντίδρασή του σαν να ήξερε ήδη τι θα έβρισκε στο μπαούλο. Εδώ φαίνεται πως επειδή εσύ, σαν συγγραφέας, ήξερες τι θα συμβεί, έκανες μια ετεροχρονισμένη μετάθεση του αποτελέσματος πριν την αιτία! Αλλά ο αναγνώστης δεν το ξέρει, και η αντίδραση στη σοφίτα ξενίζει πάρα πολύ, κάνοντας την παράγραφο αυτή μελοδραματική και μάλλον αστεία, αντί για συγκλονιστική, σε πλήρη αντίθεση με την όμορφη και συγκινητική και τόσο φυσική και ανθρώπινη συνάντηση με τη γιαγιά λίγο πιο πάνω.

 

Μετά από τέσσερις μέρες ήμουν στη Θεσσαλονίκη. Μπαίνω στο σπίτι, παίρνω μια λεπίδα, κάθομαι στην καρεκλά διπλά από το τζάκι και σχίζω -χαρακώνω- την σφραγίδα. Ο φάκελος ήταν ανοιχτός, η γνώση ήταν ένα βήμα στο να μου μεταδοθεί...

Ο φάκελος άνοιξε. 

Μέσα του περικλειόταν ακόμα ένας φάκελος, σφραγισμένος με κερί. Ανέγραφε επάνω μια ημερομηνία 1870. Τον ανοίγω με ευλάβεια. Και άλλος φάκελος, 1650, και άλλος, 1520, και άλλος, 1415. Τον ανοίγω τα χέρια μου έτρεμαν. Τι θα συναντούσα, αλήθεια; Ο τελευταίος φάκελος άνοιξε. Ένας τυλιγμένος πάπυρος ξεπρόβαλε μπροστά μου 

Ήταν τυλιγμένος με ένα μικρό σχοινί που το κρατούσε κρυφό στο να αποκαλυφτεί το μυστικό, που ήταν σφραγισμένο στους αιώνες.

 

 

Aναρωτιέμαι γιατί η γιαγιά του είπε να ανοίξει το φάκελο στη Θεσσαλονίκη. Αλλά αυτό δεν είναι πρόβλημα. Πρόβλημα είναι πως ακριβώς στο σημείο που φτάνει η ιστορία σε ένα πρώτο αποκορύφωμα, δεν περιγράφεις την παραμικρή αντίδραση από τον εγγονό και "πηδάς" τέσσερις μέρες μετά. Θα ήταν απίστευτα πιο αποτελεσματικό και δραματικό στη διήγησή σου αν άνοιγε το μπαούλο εκεί. Μπροστά στη γιαγιά του που το εξηγεί πια τι συμβαίνει. Επίσης, αν η ημερομηνία στον αρχικό φάκελο (που θα πρέπει να ήταν τεράστιος αφού περιείχε πάμπολλους άλλους από την αρχαία εποχή ως σήμερα) είναι 1830 γιατί ο πρώτος φάκελος που βρίσκει μέσα στον αρχικό έχει ημερομηνία 1870; Εδώ να σταθώ και σε κάτι άλλο. Oι φάκελοι είναι γενικά μοντέρνα εφεύρεση, νομίζω από τις αρχές του 19ου αιώνα, και όχι παλιά. Αν και είχαν χειροποίητους φακέλους στα τέλη του Μεσαίωνα και στην Αναγέννηση, οι αρχαίοι οπωσδήποτε δεν είχαν φακέλους αλλά χρησιμοποιούσαν άλλα υλικά. Γιατί λοιπόν μόνο ο τελευταίος φάκελος περιέχει έναν πάπυρο; Aυτό βέβαια είναι λεπτομέρεια.

 

Ο κατάλογος συνεχιζόταν και από δίπλα, οι ημερομηνίες ήταν το γενεαλογικό μου δέντρο. Τι περηφάνια! Έβλεπα τα ονόματα τον προγόνων μου. Ήταν εκεί μπροστά μου. Γιατί να μείνουν κρυφά; Γιατί το μυστικό; Και τότε το είδα μπροστά μου. Το τελευταίο όνομα.

 

Κατ'αρχήν το γενεαλογικό δέντρο δεν είναι οι ημερομηνίες μόνο. Είναι και τα ονόματα. Κυρίως αυτά. Τα ονόματα βέβαια είναι υπέροχα όπως σου είπα και πιο πάνω αλλά δεν μπορώ να μην παρατηρήσω πως ανέφερες αποκλειστικά και μόνο τους άντρες-προγόνους. Δεν έκαναν παιδιά όμως μόνοι τους, και οπωσδήποτε δεν αξίζει μνεία και υπερηφάνια μόνο γι'αυτούς αλλά και για τις γυναίκες. Μπορεί βέβαια να μην ήταν γνωστά τα ονόματων των γυναικών αλλά . . . ούτε ένα; Ούτε μία γυναίκα, προ-προ-προ-και-πολλά-ακόμα- προ-γιαγιά δεν άξιζε μια θέση σε ολόκληρο γενεαλογικό δέντρο; Aκόμα και στα πρωτοχριστιανικά χρόνια, για να μη μιλήσουμε για το μεσαίωνα και μετά τα γενεαλογικά δέντρα πάντα ανέφεραν και τους δύο γονείς. 

 

Είναι δυνατόν; Θόλωσα. Σηκώνομαι από τον καναπέ, μπαίνω στο internet, πατάω στο google «Εφιάλτης του Ευρυδήμου» και όλα ήταν πλέον ξεκάθαρα μπροστά μου. Ο πρόγονός μου ήταν ο Εφιάλτης, αυτός που πρόδωσε τους Έλληνες και οδήγησε τον Λεωνίδα, στα στενά των Θερμοπυλών, σε θάνατο. Πάγωσα! Η καρδιά μου δεν χτυπούσε. Τι ντροπή, αλήθεια; Τι βάρος, τι απαξίωση που ένιωσα για τον πρόγονο μου; Αηδία και πόνο.

 

Εντάξει δεν θα κρίνω την αντίδρασή του χαρακτήρα όταν έμαθε πως πρόγονός του ήταν ο Εφιάλτης αλλά προσωπικά, αν ήμουν στη θέση του, δεν θα με απασχολούσε καθόλου αν ο προ-προ-προ-και-πολλά-ακόμα-προ-πάππος μου ήταν ο . . . Αττίλα ο Ούνος. Όμως είναι δικός σου ο χαρακτήρας και αντιδρά όπως θέλεις εσύ. Αλλά όμως γιατί; Γιατί δεν εξηγείς τι νόημα έχει η όλη ιστορία με το ότι πρόκειτο για τον Εφιάλτη; Τι μπορεί να κάνει ο ήρωάς σου για να "ξεπλύνει" αυτή τη ντροπή, όπως την αντιλαμβάνεται; Γιατί έχει διατηρηθεί αυτό το μυστικό επί δυόμιση χιλιάδες χρόνια; Σε ανάλογες ιστορίες όπου ένα τρομερό μυστικό βαραίνει μια οικογένεια (αν και μετά από τόσες γενιές οι απόγονοι του Εφιάλτη θα μπορούσαν να ήταν πολλές χιλιάδες) συνήθως το σόι υποφέρει από μια κατάρα, ή από κάτι που πρέπει να κάνει και αποτυγχάνει γενιά στη γενιά μέχρι σήμερα. Εδώ όμως; Τι σημασία έχει η "τρίτη γενιά;" Αυτά τα ερωτήματα γεννά η ιστορία σου μέχρι τώρα και σαν αναγνώστης θα περίμενα κάποιες απαντήσεις στη συνέχεια. Τι συμβαίνει όμως μετά;

 

Ο καιρός κύλησε, ήρθαν χρονιά άχρωμα, γκρίζα, γεμάτα πόνο και ντροπή. Μέχρι που πριν κάποιο καιρό με είπε ένας φίλος να κάνουμε την Σπάρτη σε ένα παραπλήσιο παιχνίδι 

Τι χαρά, αλήθεια; Ίσως ήταν γραφτό να μου φύγει ο πόνος. Ίσως ήταν ένας τρόπος να εξιλεωθώ για τις αμαρτίες μου. Ίσως ήταν ένα χρέος που έπρεπε να επιτελέσω. Κι έτσι πήγα στην Σπάρτη. Το βάρος πλέον δεν ήταν τόσο βαρύ στο να το κουβαλάω, μέχρι που μια μέρα η Σπάρτη διαλύθηκε. Τι ειρωνεία, Θεέ μου; Ο πρόγονος μου πρόδωσε το Λεωνίδα και εγώ τώρα, πλέον στο σήμερα, προδόθηκα από αυτόν.

 

Aυτό που συμβαίνει πως αφήνεις τον αναγνώστη εντελώς, μα εντελώς ξεκρέμαστο, πηδάς κάμποσα χρόνια μπροστά μέχρι που . . . κάποιος φίλος του ήρωά σου προτείνει να κάνουν στη Σπάρτη ένα παραπλήσιο . . . παιχνίδι; Εδώ με έχασες εντελώς! Τι παιχνίδι; Διαβάζω μια ιστορία με στοιχεία ιστορικής φαντασίας. Ποιο παιχνίδι; Γιατί ένα παιχνίδι θα "εξιλεώσει" το χαρακτήρα σου; Ποιο είναι το χρέος; Ένα . . . παιχνίδι; Φοβάμαι πως από κει που είχες μια ιστορία με μια κάποια λογική και ειρμό και "σοβαρή" διάθεση παρά τα όποια πρόβλήματα, εδώ ξαφνικά την κάνεις τόσο φτηνή (ένα παιχνίδι θα ξεπλύνει τη ντροπή της προδοσίας του Εφιάλτη;  ) ώστε πια να φαίνεται σχεδόν σαν φάρσα. Και καταλήγεις στο σημείο αυτό πως η . . . Σπάρτη διαλύθηκε!!! Ποια Σπάρτη; Η πραγματική; Μια εικονική Σπάρτη που έφτιαξε ο ήρωάς σου με τους φίλους του; Τι θέλεις να πεις εδώ; Ειλικρινά, θα επαναλάβω πως εδώ χάθηκα εντελώς γιατί όσα διάβαζα δεν είχαν κανένα νόημα, και κανένα περιεχόμενο! Εδώ είναι που αισθάνθηκα "προδωμένος" σαν αναγνώστης όπως έλεγα στην αρχή. 

 

Ο τόπος δεν με χωρούσε. Ήμουν ένας ξένος στην ίδια μου την πόλη. Πήγα στα ΚΤΕΛ, πήρα το πρώτο λεωφορείο που αναχωρούσε. Δεν ήξερα για πού, δεν είχε σημασία. Το μόνο που είχε σημασία ήταν η φυγή. 

Το ΚΤΕΛ αναχώρησε. Μετά από λίγες ώρες ήμουν στην Ημαθία και επισκέφτηκα τον αρχαιολογικό χώρο. Τι ομορφιά, Θεέ μου; Μέσα στους λόφους, πανέμορφο τοπίο. Στάθηκα μπροστά στον τάφο του Φιλίππου Β΄, πατέρα του μεγάλου Αλεξάνδρου. Και τότε ήρθε η μεγάλη ιδέα. Το όραμα, το καθήκον με χτύπησε την πλάτη. Να δημιουργηθεί αυτή η φυλή, η SONS (sons of Alexander). Να απαλύνω τον πόνο, το βάρος της συνείδησής μου και να μπορέσω και εγώ να συνεχίσω, έχοντας ψηλά το κεφάλι, την πορεία μου στη ζωή.

 

Εδώ πάλι αρχίζουν τα δραματικά. Ξένος στην ίδια μου την πόλη, φυγή. κλπ. Από τι φεύγει; Από τη διάλυση της Σπάρτης; Από τη ντροπή για όσα έκανε ο πρόγονός του; Επειδή έχασε σε ένα παιχνίδι; Δεν καταλαβαίνω τίποτα. Αυτό που είναι βέβαιο, και σ'αυτό το σημείο αναφερόμουν όταν στην αρχή έγραψα για εκφράσεις της καθομιλουμένης που χτυπούν άσχημα σε ένα κείμενο, είναι πως τα ΚΤΕΛ δεν φεύγουν και δεν πάνε πουθενά! ΚΤΕΛ σημαίνει Κοινά Ταμεία Εισπράξεων Λεωφορείων (ΚΤΕΛ), και αναφέρεται στις συγκεκριμένες επιχειρήσεις υπεραστικών λεωφορείων και στους σταθμούς τους. Επίσης είναι πολύ . . . πώς να το πώ . . . "βολικό" να μπει σε ένα υπεραστικό λεωφορείο εντελώς στο τυχαίο, και να καταλήξει στον τάφο του Φίλιππου του Β στη Βεργίνα! Θα ήταν πολύ προτιμότερο να είχες γράψει πως είχε κάποιο προαίσθημα, ίσως, ή κάτι τέτοιο και αποφάσισε να πάει εκεί. 

 

Και τότε ήρθε η μεγάλη ιδέα. Το όραμα, το καθήκον με χτύπησε την πλάτη. Να δημιουργηθεί αυτή η φυλή, η SONS (sons of Alexander). Να απαλύνω τον πόνο, το βάρος της συνείδησής μου και να μπορέσω και εγώ να συνεχίσω, έχοντας ψηλά το κεφάλι, την πορεία μου στη ζωή.

 

Οκ, εμπνεύστηκε από την περιοχή που βρισκοταν και για να εξιλεωθεί από το έγκλημα του Εφιάλτη αποφάσισε να φτιάξει μια φυλή με το όνομα "Sons of Alexander". Nα την φτιάξει πού; Και πώς; Σε παιχνίδι; Στο νου του; Στην πραγματικότητα; Να σημειώσω εδώ πως εφ'όσον γράφεις μια ιστορία στα Ελληνικά, όταν υπάρχει μετάφραση μιας Αγγλικής ή άλλης ξενόγλωσσης λέξης, καλό είναι να χρησιμοποιείς την Ελληνική. Το Internet λέγεται Διαδίκτυο, το Google Γκουγκλ (ή καλύτερα Διαδικτυακή Μηχανή Αναζήτησης), και το Sons of Alexander εμφανώς ξέρεις πως είναι στα Ελληνικά. Ειδικά σε ένα . . . "ελληνοπρεπές" κείμενο, οι ξενόγλωσσες λέξεις ηχούν κακά και κάνουν και την ιστορία να δείχνει κακή (και αυτό στο λέει δάσκαλος Αγγλικών που λατρεύει την Αγγλική γλώσσα σχεδόν όσο και την Ελληνική. Δεν το λέω για οποιονδήποτε "πατριωτικό" λόγο δηλαδή).

 

Και έτσι έγινε. Δημιουργήθηκε η φυλή και πλέον νιώθω μέγα συγκίνηση και σεβασμό. Δέος και τιμή μέγιστη, περηφάνια που γνώρισα όλους εσάς και με κάνατε να ξεχάσω το βάρος που βάραινε την οικογένειά μου στο πέρασμα τον αιώνων. Και γι’ αυτό σας ευχαριστώ, μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου. Γιατί η φυλή αυτή έχει αποκτήσει σάρκα και οστά για το μοναδικό λόγο που εσείς την απαρτίζεται. Είστε το αίμα της, το σώμα της και η καρδιά της. Εγώ απλώς έκανα ένα όνομα, έβαλα μια επιγραφή. Εσείς δώσατε ζωή σε αυτό. Το πιστεύω και με τιμήσατε για την πρωτοβουλία μου στο να την δημιουργήσω. 

Και για αυτό είμαι αιώνια υπόχρεος.

 

Και τελειώνεις την ιστορία δηλώνοντας πως "δημιουργήθηκε η φυλή". Μα πού; Στη Γη, στην Ανδρομέδα, στον πλανήτη Ωκεάνα των Πλειάδων, σε άλλη διάσταση, σε έναν εικονικό κόσμο, σε ένα παιχνίδι; Πού;;; Και κυρίως *ΠΩΣ;* Mαζί μ'αυτή την δήλωση ο χαρακτήρας της ιστορίας τελειώνει αποκαλύπτοντας πως μιλά σε κάποιους - τη φυλή αυτή - για την οποία εμείς οι αναγνώστες ούτε ξέρουμε τίποτα, ούτε μας έδωσες να καταλάβουμε τίποτα, ούτε τους συναντήσαμε ποτέ στη διάρκεια της ανάγνωσης, ούτε . . τίποτα!

 

* * *

 

Λυπάμαι αν νιώσεις πως ξέσκισα την ιστορία σου. Να επαναλάβω πως δεν είχα καμμία τέτοια πρόθεση. Όμως φοβάμαι πως η τελική εντύπωση που μένει είναι πως δεν ήταν καν ιστορία, αλλά μια περικομμένη εκδοχή ενός "origin" για ένα role playing game το οποίο μπορούν να παρακολουθήσουν και να καταλάβουν μόνο όσοι είναι συμπαίκτες σου. Δυστυχώς εμείς οι αναγνώστες δεν συμπεριλαμβανόμαστε σ'αυτούς. Και αυτό γιατί μας στέρησες ένα μεγάλο μέρος του περιεχομένου που θα μπορούσες να είχες γράψει.

 

Τι θα σου πρότεινα;

 

Δύο πράγματα. Ένα είναι να ξαναγράψεις την ιστορία από την αρχή συμπληρώνοντας τα κενά και, ξεχνώντας πως είναι παρουσίαση ενός rpg, να γράψεις μια ιστορία σαν οι αναγνώστες σου να μην ξέρουν το παραμικρό ούτε για το παιχνίδι, ούτε για τίποτα άλλο. Το άλλο είναι να ζητήσεις πρόσβαση στο Εργαστήρι Συγγραφής του sff, όπου μπορεί να ποστάρεις ατελείωτα κείμενά σου για κριτική, συνήθως τεχνική, και για συμβουλές στο πώς να τα κάνεις καλύτερα και, *κυρίως*, ολοκληρωμένα!!

 

Προσωπικά, αν ξαναγράψεις το κείμενό σου σαν μια μικρή, ολοκληρωμένη ιστορία, θα χαρώ να το ξαναδιαβάσω.

Edited December 20, 2010 by Oberon

[Mesmer]

Έπρεπε να με δώσει ένα χρίσμα, να με πει ένα μυστικό.

την χαϊδεύω απαλά τα μαλλιά (...) την χαρίζω ένα ζεστό φιλί στο μάγουλο.

Έπρεπε να σε μιλήσω.

Να με πει η γιαγιά μου...

 

Επιτέλους! Επιτέλους λέω, κάποιος που χρησιμοποιεί σωστά τις αντωνυμίες!!

Σκεφτόμουν ακριβώς το ίδιο όσο διάβαζα την ιστορία. Βέβαια, μετά από πολλά χρόνια χρήσης και των δύο πτώσεων, κατέληξαν να θεωρούνται και οι δύο σωστές, αν και η αιτιατική είναι σωστότερη. Ίσως είναι από συνήθεια, αλλά νομίζω ότι η γενική, απλά, ακούγεται πιο καλά.

 

Να πω ότι τα σχόλια του Oberon είναι εξαιρετικά και πολύ εύστοχα. Νίκο, δώσε ακόμη μια ευκαιρία στην ιστορία σου, ξαναδούλεψέ την από την αρχή αν μπορείς, λαμβάνοντάς τα σοβαρά υπόψη. Η ιδέα σου είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Και φυσικά δεν έγινες καθόλου ρόμπα. Άτομα που ασχολούνται χρόνια με την συγγραφή δέχονται την κριτική και τις απόψεις των συμφορουμιτών, κι αυτό είναι το όμορφο της εδώ συνεύρεσης.

 

 

Τέλος, ευχαριστώ για τη μνεία και που χρησιμοποίησες τις διορθώσεις που σου έστειλα (αν κι από ένα ξανακοίταγμα πρόσεξα ότι μου ξέφυγαν μερικά σημεία)

 

 

[NIKANTHI]

Ευχαριστώ πολύ για την κριτική εντυπωσιάστηκα, δίκιο έχετε θα προσπαθήσω να γράψω μια αυτοτελή ιστορία, διότι αυτό που δημοσιεύτηκε εδώ ναι μεν είναι αυτοτελή, αλλά σε όσους αρχικά παρουσιάστηκε, τα όσα δεν ανέφερα ήταν αυτονόητα για αυτούς ,αλλά για όλους εσάς άγνωστα, βεβαίως κατανοώ και τα λάθη που δεν υπάγονται στην απάντηση που σας θετό

 

 

 

Ευχαριστώ παρά πολύ