wordsmith Posted December 10, 2014 Share Posted December 10, 2014 Στὴβ Χίμμερ (Steve Himmer) Ἕνα σύγχρονο διήγημα (A Modern Short Story) ΝΑΣ ΙΔΙΟΤΡΟΠΟΣ, ὡστόσο πιστευτός, ἥρωας παρουσιάστηκε μὲ τέτοιο τρόπο ὥστε νὰ προσελκύσει τὴ συμπάθεια καὶ τὸ ἐνδιαφέρον τῶν ἀναγνωστῶν. Ὁ ἥρωας ζοῦσε σὲ ἕνα κόσμο γνώριμο στὸ κοινό του, ὑπὸ συνθῆκες ὄχι διαφορετικὲς ἀπὸ τὶς δικές τους. Ὁ ἥρωας αὐτὸς ἦταν ἀπὸ ὅλες τὶς ἀπόψεις ἕνας καλὸς ἄνθρωπος ἀλλὰ τὸν ἀπασχολοῦσαν οἱ ἀμφιβολίες καὶ οἱ ἐπιθυμίες ποὺ εἶναι συνηθισμένες στὴ ζωὴ καὶ στὴν ἐποχή μας. Ὅταν ὁ ἥρωας αὐτὸς συνάντησε ἀπρόβλεπτες ἀλλὰ ὄχι ἀνυπέρβλητα δυσχερεῖς καταστάσεις μὲ τὴ μορφὴ μιᾶς ἀσήμαντης διατάραξης τῆς καθημερινῆς ρουτίνας, ὁδηγήθηκε στὴν ἐπανεκτίμηση μιᾶς περίπλοκης ἀπόφασης ποὺ εἶχε πάρει στὸ παρελθόν. Αὐτὴ ἡ ἀπόφαση εὐθυνόταν σὲ μεγάλο βαθμὸ γιὰ τὸ ὅτι ὁ ἥρωας εἶχε φτάσει στὴ θέση ποὺ κατεῖχε στὴν παροῦσα περίοδο, πιθανῶς μὲ τὴ μορφὴ ἑνὸς ἔρωτα ἢ μιᾶς δουλειᾶς. Τὸ ἂν ἡ ἀπόφαση ποὺ εἶχε πάρει στὸ παρελθὸν ὑπῆρξε σωστὴ ἢ ὄχι παρέμενε ἀμφίβολο, παρότι ὁ ἥρωας ἔνιωθε κατὰ πολὺ ἱκανοποιημένος μὲ τὸ ἀποτέλεσμα τῆς ἀπόφασής του καὶ τὶς εὐκαιρίες ποὺ αὐτὴ δημιούργησε. Στὸ τέλος, πολὺ λίγα ἄλλαξαν στὴν οὐσιαστικὴ κατάσταση τοῦ ἥρωα. Ὁ ἀναγνώστης ἔμεινε μὲ ἕνα αἴσθημα θετικῆς ἂν καὶ ἀφηρημένης ἀνάπτυξης καὶ ἀπέφυγε τὸ αἰωρούμενο αἴσθημα ἀναλήθειας ποὺ συνοδεύει ἕνα ὑπερβολικὰ κανονικὸ τέλος στὴ μυθιστοριογραφία. (Ααααα, εδώ το είχα βάλει αυτό και δεν το θυμόμουνα! Κάτσε να το ζμπρώξω και αλλού τώρα που το ξαναβρήκα...) Ένα καλό παράδειγμα σκηνής γραμμένης πρώτα με tell και μετα με show: http://writerswrite.co.za/five-incredibly-simple-ways-to-help-writers-show-and-not-tell (Για να είμαι ειλικρινής δε μου αρέσει κανένα από τα δύο, το πρώτο είναι κακογραμμένο και το δεύτερο συνηθισμένο. Αλλά αυτό μπορεί να σημαίνει απλώς ότι δε φτάνει το show για να είναι ενδιαφέρον ένα κείμενο). 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted December 11, 2014 Share Posted December 11, 2014 (edited) Αλλά αυτό μπορεί να σημαίνει απλώς ότι δε φτάνει το show για να είναι ενδιαφέρον ένα κείμενο). Αυτο ειναι το μονο βεβαιο Edited December 11, 2014 by Nihilio Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Natasha Posted December 11, 2014 Share Posted December 11, 2014 Χτες ξεσκόνισα μια ιστορία που είχα γράψει ένα εξάμηνο πριν για να τη στείλω στο "Μικρό ΠΕΖΟ", εκείνο το περιοδικό διηγημάτων που είχε ξεμυτίσει τελευταία. Δεν μπήκα σε βαθιές αλλαγές αλλά είχα στο νου μου στο "show don't tell" οπότε άλλαξα κάποια πραγματάκια και επίσης το έδωσα σε πειραματικό αναγνώστη που είχε δει το πριν και το μετά (με βοηθάει πολύ να το διαβάζει κάποιος και να λέει τη γνώμη του). Σε κάποια φάση η χαρακτήρας του διηγήματος λιποθυμάει. Στην πρώτη φάση γραφής, στο αρχικό draft είχα όντως χρησιμοποιήσει την λέξη "... και λιποθύμησε". Δυστυχώς δεν θυμάμαι την υπόλοιπη πρόταση να σας την πω, αλλά το σημαντικό ήταν η λέξη "λιποθύμησε", αυτό ήταν το tell. Η λέξη αυτή αντικαταστάθηκε από τις παρακάτω δύο προτάσεις: "Αρπάχτηκε από το χερούλι να συγκρατηθεί ενώ η σκοτοδίνη την αγκάλιαζε σφιχτά, σαν αφοσιωμένος εραστής. Έπεφτε και όλα ήταν πια σκοτάδι" Πολύ καλύτερο μου φαίνεται, λείπει το "λιποθύμησε" αλλά είναι ξεκάθαρο ότι το κάνει η χαρακτήρας, χωρίς να το λέω. 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted December 11, 2014 Share Posted December 11, 2014 Αν ταιριάζει στο κείμενο αυτή η πρόταση, τότε ναι, καλά έκανες και την έβαλες. Αν ταίριαζε το "λιποθύμησε", μια χαρά θα έκανε να το άφηνες. Εμένα μου αρέσουν πολύ τα μονολεκτικά. 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted December 11, 2014 Share Posted December 11, 2014 (edited) Δεν θα ήθελα από πλευράς μου ένας τέτοιος κανόνας να "θεσμοθετηθεί" σαν να είναι νόμος. Συμφωνώ απόλυτα με τον Nihilio και όσο ζωή και αν προσδίδει ο κανόνας αυτός σε ένα κείμενο, δεν λειτουργεί καλά ως αντικείμενο κριτικής. Μοιάζει σαν να απευθύνεται σε όσους αρέσκονται να ψειρίζουν τα κείμενα και δεν αφήνονται να βυθιστούν σε αυτά ή σαν να επινοήθηκε απλά και μόνο για να κάνει φίρμες αυτούς που τον επινόησαν. Μου θυμίζει λίγο το "δόγμα 95" στον κινηματογράφο. Περιορισμός της έκφρασης με κανόνες που τάχα αποσκοπούν στο να την απελευθερώσουν.... Edited December 11, 2014 by alien666 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted December 11, 2014 Share Posted December 11, 2014 Και κάτι άλλο... ασφαλώς υπάρχει μια χρησιμότητα του κανόνα στα κόμιξ ή στον κινηματογράφο. Στη συγγραφή και στην ανάγνωση όμως, ΤΑ ΠΑΝΤΑ είναι telling... είτε μας αρέσει, είτε όχι.... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinMacXanthi Posted December 11, 2014 Share Posted December 11, 2014 (edited) Βασίλη, σεβαστή η άποψη, με το να λες όμως οτι τα πάντα είναι telling, δεν σημαίνει οτι ο κανόνας με τον οποίο καταπιάνεται το παρόν τόπικ δεν έχει χρήση. Χρησιμοποιείς απλά τη λέξη με διαφορετική -αν και παραπλήσια- έννοια. Απο κει και πέρα, δεν καταλαβαίνω το πρόβλημα που έχουν πολλοί με αυτό το εργαλείο που λέγεται show don't tell. Ίσως έχει δημιουργηθεί η ιδέα οτι είναι κάτι που ΠΡΕΠΕΙ, ντε και καλά, να χρησιμοποιείται πάντα, πράγμα ανόητο φυσικά. Δεν είναι πανάκεια ούτε απαγορεύεται απο κάποια αστυνομία της γραφής η μη-χρήση του. Δεν ενδιαφέρει τον αναγνώστη γιατί δουλεύει το κείμενο, αρκεί να δουλεύει. Ο καθένας γράφει όπως θέλει, και έχει την ελευθερία να χρησιμοποιεί -ή να απορρίπτει- ατραπούς. Μπορείς να καρφώσεις ένα καρφί στον τοίχο με το τακούνι μιας μπότας, δεν σημαίνει οτι το σφυρί παύει να είναι χρήσιμο σαν εργαλείο. Σημασία όμως έχει να μείνει το κάδρο στη θέση του. Κανείς δεν θα νοιαστεί πώς στέκεται, απλώς θα το θαυμάζουν. Ή και όχι. Edited December 11, 2014 by DinMacXanthi 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βελόρεν Posted December 11, 2014 Share Posted December 11, 2014 Παν μέτρον παιδιά. Αυτή είναι η άποψή μου. Καμιά φορά και το πολύ show μπορεί να σε κουράσει ή και το μόνο tell. Για αυτό λέω: Παν μέτρον Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted December 11, 2014 Share Posted December 11, 2014 (edited) Βασίλη, σεβαστή η άποψη, με το να λες όμως οτι τα πάντα είναι telling, δεν σημαίνει οτι ο κανόνας με τον οποίο καταπιάνεται το παρόν τόπικ δεν έχει χρήση. Χρησιμοποιείς απλά τη λέξη με διαφορετική -αν και παραπλήσια- έννοια. Απο κει και πέρα, δεν καταλαβαίνω το πρόβλημα που έχουν πολλοί με αυτό το εργαλείο που λέγεται show don't tell. Ίσως έχει δημιουργηθεί η ιδέα οτι είναι κάτι που ΠΡΕΠΕΙ, ντε και καλά, να χρησιμοποιείται πάντα, πράγμα ανόητο φυσικά. Δεν είναι πανάκεια ούτε απαγορεύεται απο κάποια αστυνομία της γραφής η μη-χρήση του. Δεν ενδιαφέρει τον αναγνώστη γιατί δουλεύει το κείμενο, αρκεί να δουλεύει. Ο καθένας γράφει όπως θέλει, και έχει την ελευθερία να χρησιμοποιεί -ή να απορρίπτει- ατραπούς. Μπορείς να καρφώσεις ένα καρφί στον τοίχο με το τακούνι μιας μπότας, δεν σημαίνει οτι το σφυρί παύει να είναι χρήσιμο σαν εργαλείο. Σημασία όμως έχει να μείνει το κάδρο στη θέση του. Κανείς δεν θα νοιαστεί πώς στέκεται, απλώς θα το θαυμάζουν. Ή και όχι. Ντίνο, ο λόγος που τα πάντα είναι telling στην λογοτεχνία, είναι ότι δεν υπάρχει εικόνα όπως στα κόμιξ ή στον κινηματογράφο. Στην λογοτεχνία πρέπει να οριστεί κάτι ΑΥΘΑΙΡΕΤΑ ως showing. Και πολύ υποκειμενικά! Αυτό είναι το πρόβλημα που εντοπίζω εγώ στον κανόνα: Ο υποκειμενισμός, ο οποίος -δυστυχώς- δεν μπορει να αποτελεσει αντικειμενικό κριτήριο. Ας αφήσουμε την συγγραφή απ' έξω και ας εξετάσουμε το πώς μπορεί να εφαρμωστεί σαν νόμος ένας τέτοιος κανόνας στην ανάγνωση της λογοτεχνίας. Παίρνουμε το βιβλίο, ξαπλώνουμε, το ανοίγουμε, το διαβάζουμε και αντί να αφεθούμε στα όσα έχει να μας πει, πιέζουμε τον εγκέφαλό μας για να δούμε σε ποιά σημεία ο συγγραφέας κάνει showing και σε ποια telling. Που κι αυτό ακόμη, είναι υποκειμενικό! Αντίθετα όταν υπάρχει εικόνα σε συνδυασμό με τον λόγο, είναι εμφανέστατο και αντικειμενικότατο το πού γίνεται showng και πού telling. Διότι έχουμε εικόνα και λόγο μαζί. Γενικά έχω ένα θέμα με τους υποκειμενισμούς. Προτιμώ τα συγκεκριμένα πράγματα... Edited December 11, 2014 by alien666 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted December 11, 2014 Share Posted December 11, 2014 (edited) Εντωμεταξύ -άσχετο- όταν γράφω ιστορίες, μου αρέσει πολύ να κάνω showing με την έννοια που πάνω-κάτω ορίσατε δίνοντας παραδείγματα από links κλπ. Δηλαδή όταν δεν επιβάλλεται, το κάνω κι εγώ. Παραπάνω, απλώς επισήμανα ότι επειδή ενέχει υποκειμενισμό, ίσως την χάσουμε την μπάλα και άκρη δεν θα βγαίνει. Edited December 11, 2014 by alien666 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted December 11, 2014 Share Posted December 11, 2014 http://www.lightspeedmagazine.com/fiction/morning-child/ Διαβάστε αυτό που είναι ό,τι πιο show κυκλοφορεί και παράλληλα κατανοητό, μικρό και ένα εξαιρετικό διήγημα που θα αρέσει σε όλους, σας το εγγυώμαι! (νομίζω έχει πάρει και Nebula) 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted November 9, 2015 Share Posted November 9, 2015 ΚΑΙ ΝΑΙ! Γνωστός συγγραφέας καταρρίπτει κάποιους γνωστούς συγγραφικούς κανόνες, αρχίζοντας από το Show, don't tell “We’re not story showers,” Child said. “We’re story tellers.” http://www.writersdigest.com/whats-new/lee-child-debunks-the-biggest-writing-myths (χοροπηδητά ενθουσιασμού Χατζηγιώργη εδώ ειδικό εφέ) Ακούσατε κάτι να σπάει; Νομίζω ότι ήταν σοκολάτα Δε μπορώ να πω ότι με πείθει απόλυτα, αλλά he has a point. 6 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted November 10, 2015 Share Posted November 10, 2015 ΚΑΙ ΝΑΙ! Γνωστός συγγραφέας καταρρίπτει κάποιους γνωστούς συγγραφικούς κανόνες, αρχίζοντας από το Show, don't tell “We’re not story showers,” Child said. “We’re story tellers.” http://www.writersdigest.com/whats-new/lee-child-debunks-the-biggest-writing-myths (χοροπηδητά ενθουσιασμού Χατζηγιώργη εδώ ειδικό εφέ) Ακούσατε κάτι να σπάει; Νομίζω ότι ήταν σοκολάτα Δε μπορώ να πω ότι με πείθει απόλυτα, αλλά he has a point. Δυστυχώς το λινκ δε μου ανοίγει, πάντως το Show don't tell, σα συμβουλή, απευθύνεται σε αρχαρίους. Αν έχεις φτάσει σε επίπεδο να είσαι καλός συγγραφέας ξέρεις πότε να κάνεις show, πότε tell και πώς δουλεύει το κάθε τι στο κείμενό σου. Συγγραφείς που ακόμα ακολουθούν το show don't tell στα βιβλία τους συνήθως το κάνουν οδυνηρά φανερό (κάτι λέγαμε για αγγλισμούς) και τα ματάκια (τα δικά μου και πολλών άλλων) υποφέρουν όταν διαβάζουν τις κλισέ show προτάσεις που οι συγγραφείς μάθανε σε κάποιο σεμινάριο. Η σοκολάτα πάντως μπορεί να συνοψιστεί με τον κανόνα allude, don't tell 5 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
lizbeth_covenant Posted November 25, 2015 Share Posted November 25, 2015 Το Show don't tell το ακολουθώ σαν συμβουλή! Κάποιες φορές το νιώθω πως το παρακάνω. Γενικά πιστεύω πως πέφτεις εύκολα στην παγίδα να γράψεις υπερβολές πάνω στη χαρά του show. Είναι αυτό που λέει ο Nihilio παραπάνω πως θέλει εμπειρία. Το θέμα είναι πόση εμπειρία - εγώ πάντως το ψάχνω ακόμη. Αυτό που έχω καταλάβει είναι πως υπάρχουν ιστορίες που το θέλουν το tell τους. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
giorgos lagonas Posted November 25, 2015 Share Posted November 25, 2015 Άκουσα κάτι ωραίο στο τελευταίο λογοτεχνικό εργαστήρι της ΑΛΕΦ. "Έφτιαξα μια υπέροχη μακαρονάδα. Δεν μπορώ να στη δείξω, την έφαγα!" Φυσικά το σχόλιο ειπώθηκε για το Show vs Tell, και όχι για το (πολύ) φαΐ που σαβουριάσαμε. Η γνώμη μου μάλλον συμπίπτει με του Νιχίλιο. Το show γενικά είναι πιο όμορφο. Πιο ελκυστικό. Και στο απαίδευτο μάτι φαντάζει κατά κανόνα πιο "λογοτεχνικό". Σε καμία όμως περίπτωση το Show δεν είναι μονόδρομος. Καμιά φορά, το tell (έστω δυο λεξούλες βαλμένες στη σωστή θέση) μπορεί να κάνει ένα κείμενο κατανοητό, ή έστω να σου διασφαλίσει ότι το κείμενό σου γίνεται κατανοητό στον αναγνώστη, ειδικά στα διηγήματα (ντάξει, στα μυθιστορήματα υπάρχει περισσότερος χώρος να βγουν συμπεράσματα και από τα συμφραζόμενα) Και κάποιες φορές, ολάκερα βιβλία tell δουλεύουν σούπερ, ακριβώς γι' αυτό. Σκέφτομαι πχ "Τη φάρμα των ζώων". Στεγνή γραφή, χωρίς ίχνος καλολογικού στοιχείου, πόσο μάλλον show. Είναι ένας tell ογκόλιθος. Και έτσι πρέπει, γιατί είναι αλληγορία. Πρέπει να αφήσεις περιθώριο στο μυαλό του αναγνώστη να διαβάσει μέσα από τις λέξεις της αλληγορίας σου την ιστορία που ΟΝΤΩΣ θέλεις να πεις. Αν του πετάξεις show, καλολογικά και φιοριτούρες, αυτό το περιθώριο μειώνεται. Στο δια ταύτα (και κλείνοντας όπως ξεκίνησα, δηλαδή με φαΐ): Αν έχει σημασία για την ιστορία σου η μακαρονάδα, δείχ' τη μας. Αν όχι, απλά φάτη και προχώρα παρακάτω. Στο ζουμί. 5 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted November 25, 2015 Share Posted November 25, 2015 Εγώ γενικά ψηφίζω tell, απλώς όχι πέρα από τα όρια του να περνάς τον αναγνώστη για βλάκα. Αλλά βεβαίως το θέμα είναι ότι δεν καταλαβαίνουν όλοι ένα κείμενο με την ίδια ευκολία, οπότε η ίδια φράση μπορεί να είναι tell για τον ένα και άχρηστη, αλλά απαραίτητη για τον άλλο, για να μη μείνει στο σκοτάδι (οπότε τι κάνουμε; ). Τη θυμάμαι αυτήν την ατάκα με τη μακαρονάδα. Μόνο ποιος την είπε δε θυμάμαι. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
giorgos lagonas Posted November 25, 2015 Share Posted November 25, 2015 Νομίζω ο Σαουλίδης. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
giorgos lagonas Posted November 25, 2015 Share Posted November 25, 2015 Αλλά βεβαίως το θέμα είναι ότι δεν καταλαβαίνουν όλοι ένα κείμενο με την ίδια ευκολία, οπότε η ίδια φράση μπορεί να είναι tell για τον ένα και άχρηστη, αλλά απαραίτητη για τον άλλο, για να μη μείνει στο σκοτάδι (οπότε τι κάνουμε; ). Η δικιά μου μέθοδος: επειδή η θεματολογία και η γραφή μου παραπέμπει (και βασικά έχει αποτέλεσμα) πιο δύσκολα στην κατανόησή τους κείμενα, αυτό που κάνω στα ΠΟΛΥ τελευταία διορθώματα (πριν πχ δώσω κάτι για έκδοση) είναι να φυτεύω επιλεγμένες λεξούλες tell, σε σημεία όπου α) πιστεύω ότι χρειάζεται και β) πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό να τα καταλάβει, τουλάχιστον η συντριπτική πλειονότητα των αναγνωστών, αλλιώς θα χάσει το νόημα της ιστορίας. προσοχή, μιλώ για ΛΕΞΟΥΛΕΣ tell, και όχι για ολόκληρες προτάσεις. Συνήθως μια με δυο στα σωστά σημεία φτάνουν. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted November 25, 2015 Share Posted November 25, 2015 Εγώ πάλι δεν τη θυμάμαι την ατάκα, παρόλο που γαμάτη είναι, αλλά αυτό μοιάζει λίγο με την παιδική κακιούλα με την καραμέλα (είμαι σίγουρη πως την έχω γράψει και αλλού αλλά δεν θυμάμαι καθόλου αυτή τη στιγμή για να βάλω λινκ: Λέει το ένα παιδάκι στο άλλο: "Θέλεις καραμέλα;" "Ναι, αμέ" του λέει το άλλο. "Δεν έχω" του απαντάει το πρώτο - και γελάει μάλλον, συμπληρώνω εγώ). Ασχέτως όμως μακαρονάδας και καραμέλας, η φάση είναι ότι οι κανόνες είναι για να τους ξέρει κανείς και να μπορεί να τους χρησιμοποιήσει. Κι άμα τους ξέρει κανείς τους σπάει ωραιότατα. Όταν ακόμα προσπαθεί να τους μάθει, τότε μοιάζουν με σπουδή στο πιάνο. Και η φάση είναι η εξής νομιζω εγώ: ο κανόνας είναι το tell, γιατί η ίδια η συγγραφή είναι tell. Όμως, η εποχή μας θέλει show, κι εμείς έχουμε συνηθίσει να διαβάζουμε σωστό show. Οπότε ο κανόνας, πάνω στον κανόνα, είναι show. Άμα μάθει κανείς να ξεχωρίζει πώς δουλεύει το ένα και πώς το άλλο δεν υπάρχει πια πεπατημένη, και δεν υπάρχει περιορισμός. Έχω διαβάσει πραγματικά πανέμορφα show (προφανώς) αλλά έχω διαβάσει και εκπληκτικά tell (και μάλιστα από πολύ μοντέρνους συγγραφείς). Δεν νομίζω πως έχει καν νόημα, όλο το θέμα (από αυτά που προσπαθώ να μάθω εγώ βασικά) είναι το πόσο και πού. Κι αυτό είναι που θεωρώ πως κάνει τη μαγεία αληθινή. Αυτό είναι που θα ήθελα κάποτε να κατακτήσω 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted November 25, 2015 Share Posted November 25, 2015 Δεν νομίζω πως έχει καν νόημα, όλο το θέμα (από αυτά που προσπαθώ να μάθω εγώ βασικά) είναι το πόσο και πού. Κι αυτό είναι που θεωρώ πως κάνει τη μαγεία αληθινή. Αυτό είναι που θα ήθελα κάποτε να κατακτήσω Κι εγώ. Και μου θυμίζει και αυτό που είχε πει στο σεμινάριο του ΕΚΕΒΙ ο Στρατής Χαβιαράς: Όλα μπορούν/επιτρέπεται να γίνουν (στο γράψιμο), αρκεί να γίνουν καλά. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
elgalla Posted November 25, 2015 Share Posted November 25, 2015 Σε μένα το έχεις γράψει Κιάρα, στο Non Serviam 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ιρμάντα Posted November 26, 2015 Share Posted November 26, 2015 (edited) Νομίζω πως το tell είναι το πρώτο επίπεδο γραφής, μετά χτενίζεις, ρετουσάρεις, κάνεις γυμναστική στο κείμενό σου και το tell απορροφάται από το show.Όχι πως υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού μου κάποιος κανόνας απαράβατος για την παραπάνω διαδικασία. Μάλλον προκύπτει. Διαβάζοντας τα παραπάνω να πω ότι ξεχώρισα την ατάκα: we're story tellers, not story showers. Η εποχή όμως είναι εποχή εικόνας, για να επαναλάβω την ατάκα που ο καθείς έχει διαβάσει και πει ένα εκατομμύριο φορές -επειδή αυτό ισχύει. Δεν υπάρχει χρόνος για κάτι άλλο, show me the money, πάρε τον παρά και τρέχα, ασ' τις σάλτσες, στο ψητό και ούτω καθ' εξής. Συμμορφωνόμαστε με το πνεύμα, όσο μπορούμε. Υποθέτω πως μία μέση κατάσταση εμπεριέχει τις καλύτερες προοπτικές. Υπάρχουν και ιστορίες που δεν δείχονται εξ' ολοκλήρου, πρέπει να εξηγηθούν. Αν είναι συμβολισμός ή αλληγορία χρειάζεται το tell της για υποστήριξη. Υπάρχουν όμως και ιστορίες που η εξήγησή τους απλώς ροκανίζει το χρόνο και την υπομονή μας. Πολύ ενδιαφέρον τόπικ πάντως. Edited November 26, 2015 by Ιρμάντα Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted November 26, 2015 Share Posted November 26, 2015 Μα γι' αυτό ακριβώς, επειδή δεν υπάρχει χρόνος για show, χρειάζεται και το tell για να μην πηγαίνουμε σαν χελώνες. Το tell είναι που μας γλιτώνει χρόνο, λέω εγώ, όχι το show. Και επίσης η λογοτεχνία είναι η τέχνη που έχει μόνο λέξεις, και όχι εικόνες, στη διάθεσή της για να μας πει την ιστορία. Ναι, ξέρω, όχι κυριολεκτικά εικόνες. Αλλά για φανταστείτε έναν γέρο που λέει παραμύθια γύρω από τη φωτιά το βράδυ και προσπαθεί να κάνει show, αντί tell. Δε θα ήταν λίγο γελοίο ή εκνευριστικό; Όχι, εγώ είμαι υπέρ του tell, εκτός όταν περνάμε τον αναγνώστη για βλάκα ή όταν μπορεί να γίνει κάποιο ωραίο κολπάκι για να παρουσιαστεί πιο όμορφα, πιο έξυπνα, μια πληροφορία στον αναγνώστη. Ενώ για να το συντομεύσουμε πχ δεν είναι κακό το tell. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted November 26, 2015 Share Posted November 26, 2015 Μα γι' αυτό ακριβώς, επειδή δεν υπάρχει χρόνος για show, χρειάζεται και το tell για να μην πηγαίνουμε σαν χελώνες. Το tell είναι που μας γλιτώνει χρόνο, λέω εγώ, όχι το show. Και επίσης η λογοτεχνία είναι η τέχνη που έχει μόνο λέξεις, και όχι εικόνες, στη διάθεσή της για να μας πει την ιστορία. Ναι, ξέρω, όχι κυριολεκτικά εικόνες. Αλλά για φανταστείτε έναν γέρο που λέει παραμύθια γύρω από τη φωτιά το βράδυ και προσπαθεί να κάνει show, αντί tell. Δε θα ήταν λίγο γελοίο ή εκνευριστικό; Όχι, εγώ είμαι υπέρ του tell, εκτός όταν περνάμε τον αναγνώστη για βλάκα ή όταν μπορεί να γίνει κάποιο ωραίο κολπάκι για να παρουσιαστεί πιο όμορφα, πιο έξυπνα, μια πληροφορία στον αναγνώστη. Ενώ για να το συντομεύσουμε πχ δεν είναι κακό το tell. Το tell δεν είναι κακό, όταν μάθεις και το show. Βέβαια, για να γίνω και λίγο κακός, όταν κάθεται κάποιος και αναλύει τόσο το γιατί το ένα είναι καλύτερο/όχι καλύτερο από το άλλο, τότε έχει σοβαρότερα προβλήματα σα συγγραφέας από το ποια από τις δύο τεχνικές να προτιμήσει, όπως ότι ακόμα δεν ξέρει τα εργαλεία του... 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted November 26, 2015 Share Posted November 26, 2015 Μα γι' αυτό ακριβώς, επειδή δεν υπάρχει χρόνος για show, χρειάζεται και το tell για να μην πηγαίνουμε σαν χελώνες. Το tell είναι που μας γλιτώνει χρόνο, λέω εγώ, όχι το show. Και επίσης η λογοτεχνία είναι η τέχνη που έχει μόνο λέξεις, και όχι εικόνες, στη διάθεσή της για να μας πει την ιστορία. Ναι, ξέρω, όχι κυριολεκτικά εικόνες. Αλλά για φανταστείτε έναν γέρο που λέει παραμύθια γύρω από τη φωτιά το βράδυ και προσπαθεί να κάνει show, αντί tell. Δε θα ήταν λίγο γελοίο ή εκνευριστικό; Όχι, εγώ είμαι υπέρ του tell, εκτός όταν περνάμε τον αναγνώστη για βλάκα ή όταν μπορεί να γίνει κάποιο ωραίο κολπάκι για να παρουσιαστεί πιο όμορφα, πιο έξυπνα, μια πληροφορία στον αναγνώστη. Ενώ για να το συντομεύσουμε πχ δεν είναι κακό το tell. Το tell δεν είναι κακό, όταν μάθεις και το show. Βέβαια, για να γίνω και λίγο κακός, όταν κάθεται κάποιος και αναλύει τόσο το γιατί το ένα είναι καλύτερο/όχι καλύτερο από το άλλο, τότε έχει σοβαρότερα προβλήματα σα συγγραφέας από το ποια από τις δύο τεχνικές να προτιμήσει, όπως ότι ακόμα δεν ξέρει τα εργαλεία του... 4 σελίδες τόπικ δεν το λες και υπερβολική ανάλυση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.