Ο σύμμαχος

[Kafka]

Όνομα Συγγραφέα: Κυριάκος Χαλκόπουλος

Είδος: Τρόμος

Βία; Ναι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 859

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Το έγραψα πριν απο λίγο. Ελπίζω να το βρείτε ευχάριστο στην ανάγνωση.

 

Ο σύμμαχος

 

 

 

Δε νοιώθω και πολύ καλά. Και όμως, δεν είναι ακριβώς μία λύπη αυτό που αισθάνομαι. Δεν είναι, από την άλλη, ούτε απαραιτήτως χαρούμενο. Το αποψινό βράδυ είναι αρκετά παράξενο, αλλά ίσως αύριο, το πρωί, να αποκαλυφθεί πως δεν συνέβη τίποτε ιδιαίτερο.

 

Ίσως, πάλι, αντίθετα, να έχει συμβεί κάτι. Ορισμένα γεγονότα δείχνουν πως όντως έχει συμβεί, όμως δε μπορώ να είμαι βέβαιος γι αυτό.

 

Όπως και να έχει με ηρεμεί που γράφω αυτή την ώρα, ανεβασμένος στο κρεβάτι μου, παρόλο που είμαι στην κουκέτα αυτού του πλοίου που πραγματοποιεί τη διαδρομή ανάμεσα στις Σουηδικές και τις Νορβηγικές ακτές, σε ένα ταξίδι στις Σκανδιναβικές χώρες μαζί με τον πατέρα μου.

 

Το βράδυ δεν ξεκίνησε καθόλου καλά. Αυτό καθώς ο πατέρας είχε μία από τις συνηθισμένες κρίσεις θυμού του, και μου μίλησε για άλλη μια φορά με τον άσκημό του τρόπο. Βέβαια αυτό σε ανταπόδοση αναζωπύρωσε το μίσος μου για εκείνον. Τώρα, όμως, δεν ξέρω τι να σκεφτώ για όλα αυτά, και αυτό διότι κυριαρχεί στη σκέψη μου εκείνο που είδα πριν από λίγη ώρα, λίγο πριν να αρχίσω να ταρακουνώ τον πατέρα σε μία προσπάθεια να τον ξυπνήσω.

 

 

 

Σίγουρα ο ύπνος μου ήταν ανήσυχος, και γι αυτό πρέπει να είδα εκείνο το όνειρο. Αυτό δεν ήταν καθόλου παράδοξο, αφού για ακόμα μια φορά το φρικτό ροχαλητό του πατέρα, σε συνδυασμό με το υπαρκτό μίσος μου για εκείνον, έκανε ανυπόφορη την παραμονή στο δωμάτιο, και αδύνατο να κοιμηθώ φυσιολογικά.

 

Όμως, κάποια στιγμή, πρέπει όντως να κοιμήθηκα. Μόνο που στο όνειρο που είδα ήταν σα να μην είχε περάσει σχεδόν ούτε ένα δεκάλεπτο, και τότε να ξαναξύπνησα. Φυσικά νόμιζα ότι είχα ξυπνήσει στ αλήθεια, και όχι σε ένα όνειρο, και ένοιωσα πολύ απογοητευμένος. Ο ήχος από τον πατέρα συνέχιζε να ακούγεται, ακόμα χειρότερος, και μέσα στο σκοτάδι μπορούσα να φανταστώ τη θλιμμένη έκφραση του προσώπου μου εκείνη την ώρα.

 

Σηκώθηκα από το κρεβάτι και πήγα στο φινιστρίνι, για να παρατηρήσω τη σκοτεινή θάλασσα. Έμοιαζε να έχει κάτι το τρομακτικό, σίγουρα με ανησύχησε λόγω των συνολικών μου σκέψεων, πως είχα βρεθεί τόσο μακριά από το σπίτι μου, μαζί με έναν άνθρωπο που αντιπαθώ, και επιπρόσθετα όφειλα για άλλη μία φορά να παίζω θέατρο απέναντί του, μία προσπάθεια που με κατέβαλε.

 

Όμως όταν γύρισα από την άλλη πλευρά, εγκαταλείποντας τη θέα της θάλασσας, ένοιωσα ότι παγώνω.

 

Αρχικά δε μπορούσα να καταλάβω γιατί. Εντόπιζα κάποια παράξενη σκιά στην άλλη άκρη του δωματίου, ή κάτι σαν σκιά, μόνο που έμοιαζε να έχει πυκνότητα, και να πάλλεται. Σε μια στιγμή όμως ξεδιάλυνα εκεί κάτι άλλο, μία αληθινή μορφή.

 

Δε θέλω να περιγράψω εκείνη τη μορφή, από φόβο που δε με εγκατέλειψε ποτέ μήπως αν τη θυμηθώ σωστά επανέλθει μπροστά μου. Θα αρκεστώ μονάχα να την ονομάσω «ο άνθρωπος- τράγος».

 

 

 

Για λίγες στιγμές, που έμοιαζαν αιώνιες, στεκόμουν ακίνητος απέναντι από αυτό το ον του εφιάλτη. Εκείνο μπροστά από την πόρτα, και εγώ με την πλάτη μου στο φινιστρίνι, σα να προφυλάσσαμε αμφότεροι διαφορετικές πύλες. Και ωστόσο δε νομίζω ότι εκτιμούσα ότι κινδυνεύω από αυτό. Θυμάμαι πολύ καλά πως έκανα τη σκέψη ότι αν ήθελε να με καταστρέψει τότε θα ήμουν ήδη κομματιασμένος από αυτό, οπότε θα πρέπει να οφειλόταν σε κάτι διαφορετικό η παρουσία του.

 

Τον πατέρα τον είχα, φυσικά, λησμονήσει ολότελα. Όμως η μορφή τελικά έκανε ένα μεγάλο χοροπηδητό προς το κρεβάτι του, και, κοιτώντας τον πρώτα σιωπηλή, έπειτα γύρισε για μια στιγμή προς το μέρος μου, και νόμισα ότι διέκρινα ένα αχνό χαμόγελο στο πρόσωπό της, προτού επιστρέψει την προσοχή της στον πατέρα, και τότε σηκώνοντας απότομα τις οπλές της τις βύθισε με τεράστια δύναμη στο κρανίο του που έκανε έναν αποκρουστικό ήχο όπως το γυαλί που σπάζει.

 

 

 

Το υπόλοιπο όνειρο δε το θυμάμαι. Πρέπει να υπήρχε και κάτι ακόμα, αλλά σβήστηκε από τη μνήμη μου. Από εκείνη την ώρα ξύπνησα, μόνο που δεν ακουγόταν το ροχαλητό του πατέρα. Σηκώθηκα και πήγα στο κρεβάτι του. Ήταν ακίνητος. Προσπάθησα να σκύψω από πάνω του ώστε να διακρίνω- με μία ολοένα αυξανόμενη ένταση- το οποιοδήποτε σημείο ζωής, αν ανέπνεε, αν το σώμα του παλλόταν. Αλλά δεν κατάφερα να διαπιστώσω τίποτα τέτοιο. Ω, φυσικά το κεφάλι του ήταν ανέπαφο! Όμως πώς γινόταν να μένει τόσο ακίνητος και σιωπηλός;

 

 

 

Από τότε πέρασε μία ολόκληρη ώρα. Ολοένα σκέφτομαι το όνειρο, και την τόσο ειρηνική κατάσταση του πατέρα. Αναρωτιέμαι, ακόμα, παρόλο που ξέρω ότι είναι τρελό, μήπως έχει στ αλήθεια πεθάνει. Δε νοιώθω κάτι γι αυτό. Ήταν εκείνη η μορφή του τράγου ένας σύμμαχός μου, κάποιος πού ήρθε για να με ελευθερώσει από τον ένα γονιό; Δεν τολμώ να αφεθώ σε τέτοιες σκέψεις, διότι ανησυχώ μήπως την επόμενη στιγμή δω το σώμα του πατέρα να γυρίζει, σα να μην είχε μεσολαβήσει καθόλου η αφύσικη ακινησία του. Έτσι παραμένω στο κρεβάτι μου, γράφοντας αυτό το κείμενο, και αναρωτιέμαι αν τελικά είδα στον ύπνο μου απλώς την αχνή εκδήλωση μίας θανάσιμης επιθυμίας ενάντια στον πατέρα, ή κάτι περισσότερο, τη συνωμοτική έλευση ενός θεού. Μόνο το πρωινό που θα έρθει θα φέρει την απάντηση σε αυτό, μόνο το πρωινό, και ωστόσο, κάθε τόσο, πάει να επανεμφανιστεί στη σκέψη μου η μορφή εκείνου του συμμάχου, κάθε τόσο επανέρχεται η ανάμνηση από το ζωικό, αλλά που υποσχόταν την ισόβια φιλία του, χαμόγελο μπροστά από το κρεβάτι.

Edited December 20, 2010 by Iwannhs

[Mesmer]

Ωραίο και ατμοσφαιρικό φλασάκι. Αν θα ήθελα κάτι παραπάνω θα ήταν καναδυό στοιχεία για τη μορφή του πλάσματος, ίσα-ίσα για να μου ζωντανέψει λίγο τη φαντασία.

 

Από εκεί και πέρα, το μόνο που θα πω είναι πως τα όνειρα είναι πολυχρησιμοποιημένα (είχα φάει κι εγώ «κράξιμο» στην πρώτη ιστορία που ανέβασα στο φόρουμ και έβαλα μυαλό :tongue: ). Θα προτιμούσα να έβλεπε το πλάσμα σε «πραγματικό» χρόνο, αλλά διακεκομμένα, δηλαδή να εμφανίζεται και να εξαφανίζεται, και κάθε φορά να έρχεται όλο και πιο κοντά... κάπως έτσι. Κι αν ήταν μέσα στο ταρακούνημα μιας φουρτουνιασμένης θάλασσας, ακόμη καλύτερα.

 

Αυτά τα ολίγα. Καλό απόγευμα!

 

 

[Kafka]

Ευχαριστώ, Άγγελε

 

Ναι, το σκέφτηκα να περιγράψω περισσότερο το ον, αλλά ήθελα το κείμενο να μείνει μικρό, και επίσης υπάρχει ο υπαινιγμός πως ήταν αρκετά άσκημο, τόσο που ο αφηγητής δεν ήθελε να το θυμάται καθόλου.

 

Υπάρχουν πολλαπλές ερμηνείες για το τί έγινε. Μία (ίσως η επικρατέστερη) είναι οτι δε συνέβη τίποτα, και απλώς ο αφηγητής δεν εξέτασε προσεκτικά την κατάσταση του πατέρα του.

Μία άλλη είναι πως ο πατέρας έχει πεθάνει, και οτι για κάποιον (μεταφυσικό) λόγο το γεγονός του θανάτου του συνοδεύτηκε με ένα σχετικό όνειρο του αφηγητή.

Μία τρίτη είναι πως τα πράγματα έγιναν πάρα πολυ διαφορετικά. Οτι δηλαδή ο αφηγητής έκανε κάτι σε βάρος του πατέρα του, αλλά έπειτα το απώθησε στη μνήμη του, και αντικατέστησε με μία πλήρη φαντασίωση την πραγματικότητα.

 

Ήθελα να μείνει ανοικτό το τέλος. Νομίζω οτι το μέγεθος του κειμένου ευνοεί μία τέτοια εξέλιξη

Edited December 21, 2010 by Iwannhs

[NIKANTHI]

Ωραίο φίλος, και που δεν έχει καθόλου διάλογο είναι πρωτότυπο, τουλάχιστον ως προς έμενα

 

 

[Kafka]

Ευχαριστώ Νίκο

 

Κάποια κείμενά μου έχουν διάλογο, αν και δεν τον πολυσυνηθίζω σε μεγάλες δόσεις.