Πάτρικ Ρόθφας - Το όνομα του ανέμου (Patrick Rothfuss - The Name of the Wind)

[Nihilio]

H δική μου άποψη (το διάβασα στο πρωτότυπο, οπότε δε θα σχολιάσω τη μετάφραση)

 

Ωραίο βιβλίο, αν και το πολύ hype με έκανε να απογοητευτώ λίγο με το τελικό αποτέλεσμα.

 

Πάμε από τα καλύτερα προς τα χειρότερα στοιχεία του βιβλίου:

 

Κατ' αρχήν, με κέρδισε η γραφή, που είναι πολύ ωραία. Αρκετά απλή και προφορική στα τριτοπρόσωπα μέρη, λυρική και πλούσια (αλλά ρέει άνετα) στα πρωτοπρόσωπα αλλά και οι έξυπνες χρήσεις προοικονομίας και αναξιόπιστου αφηγητή. Ίσως το καλύτερο μέρος του βιβλίου, που το κάνει πολύ (πιο) ευκολοδιάβαστο.

Έπειτα, εντυπωσιακές ήταν οι ιδέες και η κοσμοπλασία. Το πανεπιστήμιο είναι καταπληκτικό και πειστικό setting, οι κανόνες και το κλίμα ωραίο και ο τρόπος που λειτουργεί η μαγεία παρουσιάζεται όμορφα. Επίσης πειστική είναι η τριετία που περνάει ο Κβοθ μόνος του στην πόλη. Το πώς αποφεύγει ή, μάλλον, αποδομεί κάποια κλισέ είναι πανέξυπνο (πχ οι σκηνή στο μπαλκόνι και ο δράκος)

Ο ίδιος ο συγγραφέας: έχει μεράκι και αγάπη για το είδος, είναι εμφανές ότι έχει διαβάσει πολύ, έχει παίξει μπόλικο D&D και έχει μοχθήσει χρόνια και άλλα χρόνια πάνω στο χειρόγραφό του. Ακόμα και την υπέρτατη πίπα να είχε γράψει, δε θα μπορούσα να του είχα κρατήσει κακία (ΥΓ: δείτε κάποια στιγμή τη σελίδα του στο goodreads για να καταλάβετε τι εννοώ)

Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες είναι πολύ διασκεδαστικοί, ζωντανά γραμμένοι και παίζουν το ρόλο τους. Είναι όμως, αναγκαστικά, στο background και παίζουν το ρόλο κομπάρσου.

Ο κεντρικός χαρακτήρας από την άλλη με άφησε με ανάμεικτα συναισθήματα: από τη μία είναι εκνευριστικά Larry Stu, όλα τα κάνει τέλεια με καταπληκτική ευκολία που εκνευρίζει, από την άλλη όμως τραβάει τόσα και τόσα και κάνει τόσες βλακείες που καταλήγει συμπαθητικός με τα παθήματά του. Στα χέρια ενός λιγότερο καλού συγγραφέα θα ήταν απλά ανυπόφορος.

Ο ελέφαντας στο δωμάτιο είναι αναμφίβολα η πλοκή: Είναι φανερό ότι το βιβλίο είναι, στο κεφάλι του συγγραφέα, μέρος ενός εννιαίου βιβλίου που αποτελεί την τριλογία. Ως εκ τούτου, και επειδή είναι η πρωτοπρόσωπη αφήγηση ενός χαρακτήρα, έχει πολύ επεισοδιακή φύση και δυσδιάκριτες πλοκές. Σου αφήνει πολύ πετυχημένα hooks και έχει αίσθηση προοικονομίας, αλλά όλα αυτά χάνονται στον ημερήσιο αγώνα του Κβοθ να βγάλει τα δίδακτρα του επόμενου τριμήνου, να κάνει τον φίλο της Dinnah/Dianne/κλπ και να ασχοληθεί με τη μουσική του, που έχουν σαν αποτέλεσμα να κουράζει τον αναγνώστη, καθώς φαίνεται ότι η αφήγηση δεν πάει πουθενά. Θεωρώ ότι, ολοκληρώνοντας την τριλογία, δε θα είναι τόσο θέμα, αλλά το βιβλίο μόνο του θα μπορούσε να είχε 150 λιγότερες σελίδες και θα λειτουργούσε καλύτερα αυτοτελώς.

 

Τέλος, αυτή η Dinnah/Dianne/κλπ και οι σκηνές της με τον Kvothe ήταν τόσο κακόγραμμένη/ες που  με εκνεύριζαν. Ειδικά η φάση προς το τέλος, με το δάσος, ήταν ψιλοανυπόφορη.

 

Συνολικά, θα διαβάσω και τα επόμενα (όταν βγει το τελευταίο) αλλά δεν θα τρέξω κιόλας. Ενδιαφέρον βιβλίο που θα ευχαριστήσει (αλλά δε νομίζω ότι θα καταπλήξει) έναν βετεράνο αναγνώστη του είδους.

[Nargathrod]

Η άποψη των μελών της ΛΑΦ σύμφωνα με την συνάντηση που πραγματοποιήθηκε στις αρχές του μήνα.

 

Διγέλαδος: Είχε καλά στοιχεία, αλλά κρατούσε για πάντα. Έχω μάθει όλη την κουζίνα, όλα τα φαγητά και δεν ξέρω και εγώ τι. Οι λέξεις του παρά είναι άγνωστες σκόπιμα. Στα θετικά του είναι η μαγεία. Τα έχει σπουδάσει αυτά στο πανεπιστήμιο μιας και έχει κάνει χημεία και ανθρωπολογία. Ξέρει και φαίνεται να το έχει ψάξει με την αλχημεία και τον αποκρυφισμό. Με το χαρακτήρα ωστόσο δεν έβγαζα λογική. Τα τρία χρόνια που ήταν στην πόλη μόνος του ήταν too much. Η μέση άργησε πολύ να έρθει. Μου άρεσε η αφήγηση με την ληστεία στον χρονικογράφο. Προσπαθούσε πολύ με την αφήγηση, αλλά δεν έρεε και τόσο πολύ. Θα ήθελα να είναι μικρότερο.

 

Wordsmith: Μου άρεσε το γράψιμο. Δεν κατάλαβα γιατί ήθελαν να γράψουν την βιογραφία. Μου άρεσε, πως διαπραγματεύεται το υπερφυσικό. Η κοσμοπλασία δεν εξαντλείται στο υπερφυσικό, μιλάει δηλαδή για τα σύμβολα αλλά μιλάει και για τα απλά καθημερινά πράγματα. Οι γυναίκες συμπεριφέρονται σαν να είναι όλες ίδιες. Δεν συμβαίνουν πολλά στην αφήγηση. Γενικά ήταν καλό βιβλίο. 

 

aScannerDarkly : Μου φάνηκε πάρα πολύ φλύαρος ο συγγραφέας. Μέχρι να σκοτώσει τον δρακόσαυρο γονάτισα. Δεν έχει καθόλου κλιμακώσεις, έχει πολλά μικρά πραγματάκια που συμβαίνουν. Δεν βρήκα συμπαθητικό τον ήρωα. Δεν με ένοιαζε αν θα κατακτούσε την κοπέλα αν θα τον διώξουν από το πανεπιστήμιο. Μου φάνηκε πολύ μέτριο βιβλίο για τον όγκο του. Αυτό με τον δρακόσαυρο δεν το κατάλαβα. Γιατί να σκοτώσει τον δράκο; Γενικά είχε ωραίες ιδέες αλλά κάπου χάθηκαν. Δεν θα διαβάσω το επόμενο.

 

deadend: Μου άρεσε πάρα πολύ. Έτσι όπως αρχίζει έτσι και τελειώνει. Σίγουρα έγραψε πρώτα το τέλος και έχτισε πάνω του. Μου άρεσε το γεγονός ότι είναι πολύ φλύαρο. Μας τα λέει όλα τόσο διεξοδικά. Μιλάει για κάθε φάση της ζωής του. Οι λεπτομέρειες που κάνουν την διαφορά. Τα τρία χρόνια του ψυχικού τραύματος μου άρεσε περισσότερο από όλα. Μου θύμισε τα πρώτα δυο βιβλία του Λουντέμη, Ένα παιδί μετράει τα άστρα. Γενικά έχω πολύ θετική άποψη για το βιβλίο. 

 

Nihilio : Προανέφερε την γνώμη του σε ποστ που προηγείται.

 

Tiessa : Είμαι διχασμένη. Το διάβασα πάρα πολύ ευχάριστα. Αγχωνόμουν που μένα στα ίδια περνόντας τις σελίδες. Μου άρεσε το σύστημα μαγείας. Αν ξαναγράψω φάνταζυ μπορεί να ανατρέξω σε κανά κομμάτι από το βιβλίο. Μου άρεσε πολύ η ζωή που ήταν πολύ φτηνή. Θα διαβάσω την συνέχεια μόλις βεβαιωθώ ότι θα τελειώσει. Ο κόσμος μου είναι θολός. Ο χάρτης είναι άδειος. Που είναι οι συμμαχίες, που είναι οι βασιλείς; Μου άρεσε γενικά. Ωστόσο βλέπω συν και πλην. Ο ήρωας θα μπορούσε να μου ήταν συμπαθής αν δεν έκανε όλες αυτές τις βλακείες. Με το χέρι στην καρδιά θα διαβάσω την συνέχεια.

 

melkiades : Ήταν φλύαρο. Αυτό που με ενόχλησε ήταν που θυμάται την αυτοβιογραφία ο ήρωας. Δεν γίνεται να θυμάσαι γεγονότα όπως του τι έφαγα τότε , ποια πόρτα άνοιξα και άλλα ασήμαντα πράγματα. Αυτά που θυμάσαι συνήθως είναι σημαντικά. Δεν έχει νόημα η υπερβολική περιγραφή. Δεν μου αρέσει ο λόγος που ξεκινάει να πει την ιστορία. Είναι αφελής ο λόγος που τον καλούν να πει την ιστορία του. Οι συμμαθητές του επίσης δεν υπάρχουν στην καθημερινότητα του. Οι κακοί είναι καρικατούρες. Ο ήρωας κάνει συνέχεια άσχετα πράγματα και έχει μια εμμονή να μπει στην βιβλιοθήκη. Μου άρεσε πολύ η σκηνή με τον Έλοντιν. Είναι πολύ ωραία η σκηνή που του λέει να κάνει το άλμα και πηδάει. Αυτό που πήγαν να σκοτώσουν τον δράκο είναι παρανοικό με όλες αυτές τις μετρήσεις. Η Ντένα δεν με ενοχλεί ως χαρακτήρας. Έχει ασυνέπειες. Το βιβλίο δεν μου άρεσε γενικά.

 

Vicky : Μου θύμισε Χάρυ Πόττερ. Δεν μου άρεσε. Δεν ξέρω αν θα το τελειώσω. Το πανεπιστήμιο με κούρασε.

 

Nargathrod : Το βιβλίο αυτό μου άρεσε πάρα πολύ. Δίκαια πήρε τα βραβεία στο εξωτερικό. Τα τρία χρόνια που ήταν ορφανός και μόνος στην πολή ήταν το πιο πετυχημένο μέρος. Ο Rothfuss ξέρει να γράψει. Τεχνικά είναι από τους καλύτερους συγγραφείς του είδους το έβλεπες διαβάζοντας. Ναι η υπόθεση του έργου κυλούσε αργά αλλά αυτό κάθε άλλο κουραστικό δεν ήταν αν εξαιρέσεις τα αχρείαστα κεφάλαια που πέρασε ο ήρωας μας με την Ντένα πριν τον δρακόσαυρο. Αχρείαστα πραγματικά. Η τεχνική άφηγησης με τον χρονικογράφο είναι πιστεύω το όπλο αυτού του βιβλίο που πήρε τα βραβεία. Οι ήρωες είναι καλά δουλεμένοι. Ίσως ο χάρτης να ήταν λίγο πιο διαφωτιστικός αν και έπεται συνέχεια. Θα διαβάσω την συνέχεια γιατί αναμένω να δω που θα φτάσει ο Κβοθ ως ήρωας. 

Edited September 17, 2014 by Nargathrod

[Mhtsos]

Σχεδόν το τελείωσα(το πρώτο βιβλίο)και μπορώ να πω ότι είναι πολύ ευχάριστο ανάγνωσμα,αλλά για #1 high fantasy όπως το πουλάν δεν μου κάνει.

Όλο το βιβλίο είναι μια ωδή στο πόσο καλός και πόσο στωικός είναι ο Μικρός Ήρως,αν και είναι πολύ ωραία δοσμένος(καμία σχέση με το βλαμμένο από το wheel of time που είναι για μάπες) και δεν χτυπάει τόσο.

Αυτό με κούρασε πολλάκις διότι είναι σαν να τρέχω σε treadmill...πάμε,πάμε και ποτέ δεν φτάνουμε σε κάποιο ουσιαστικό σημείο.

Μεγάλο μείον αυτό,πολύ μεγαλύτερο από το ότι ο ήρως είναι ψιλο-snowflake και κλισεδιάρικος.

Οι γυναίκες και οι λοιποί χαρακτήρες του κόσμου του είναι μάλλον αδιάφοροι,αν και καλά δοσμένοι γενικά.

 

Από εκεί και πέρα το βιβλίο διαβάζεται άνετα,ο κόσμος είναι όμορφος και αρκετά "ρεαλιστικός" και έχει δείχνει ότι ο συγγραφέας έχει σκεφτεί αρκετά έως πολύ το τι θα γράψει.

Μειονέκτημα είναι ότι οι σκηνές βιας-δράσης είναι ελάχιστες και αδιάφορες,αν και το σώζει το υπόλοιπο.

 

Θα το πρότεινα σε όλους, με την προϋπόθεση ότι δεν ψάχνουν φάνταζι με μπόλικη δράση-καλή πλοκή.Ευχάριστη εκπληξή δια εμέ,διότι όλα τα hyped φανταζι ήταν μεγάλες μάπες(το wheel of time,τα νυσταλέα του Sanderson κ.ο.κ.).

 

Όταν με το καλό το τελειώσω θα ξεκινήσω το δεύτερο βιβλίο του μήπως και γίνει τίποτα από άποψη πλοκής.

[Mhtsos]

Τελείωσα και το Wise man(+ κάτι άλλο στον τίτλο που δεν κράτησα).

Έχω αρκετά σπόιλερ παρακάτω,διαβάστε με δικής σας ευθύνη.

 

Το πρώτο μέρος είναι το ίδιο με το προηγούμενο βιβλίο.Τίποτα διαφορετικό.

 

Στο δεύτερο μέρος πήρε την κατιούσα.

 

Σε ένα σημείο που όλα πάνε καλά και το βιβλίο είχε ροή,δηλαδή ο snowflake τυπάκος είναι ο άρχοντας της γειτονιάς και περνάμε όλοι καλά,ο συγγραφέας τον βάζει να πάει σε άλλη πόλη και σε λίγους μήνες(9 εάν δεν απατώμαι συνολικά έλλειπε και έτσι είναι κάπου 4-5 οι μήνες δράσης) κάνει τα εξής:

Γίνεται φιλαράκι με έναν πρίγκιπα,σώζει τον πρίγκιπα,του βρίσκει γκόμενα->γυναίκα,γίνεται κυνηγός κεφαλών-μάγος τρανός-αρχηγός μιας ομάδας σκληροτράχηλων μισθοφόρων,βατεύει μια νεράιδα του σέχ τόσο καλά που τον ερωτεύεται(ενώ ήταν παρθένος) στην νεραϊδοχώρα,επιβιώνει από μια συνάντηση με το πιο επικίνδυνο πλάσμα στην νεραϊδοχώρα, γίνεται σαολίν-καρατέκα, σώζει κάτι κοριτσόπα από τους αλήτες-βιαστές και την λέει στην γυναίκα του πρίγκιπα επειδή δεν γουστάρει τους γύφτους-νομάδες της ομάδας του.Όλα αυτά με διάφορα βατέματα-pimping διανθισμένα στην αφήγηση.

Αυτά επαναλαμβάνω σε λίγους μήνες μήνες.

Καλά μεγάλε,και εγώ μαζί σου....

 

 

Κατά το τέλος του βιβλίου πάλι γυρνάμε στα γνωστά με τα χαζά σαλιαρίσματα με την επίσημη αγαπημένη στο πανεπιστήμιο.Κλασσικά αγαπημένα.

 

 

Το πως χειρίστηκε την κατάσταση ο συγγραφέας μου προκαλεί κατάπληξη.Πραγματικά δεν έχω λόγια να γράψω την απογοήτευση σε ένα κατά τα άλλα ωραίο-συμπαθητικό βιβλιαράκι.Γράφει ωραία,αλλά στο θέμα πλοκή το έχει χάσει.Κανένας ουσιαστικός προορισμός προς αυτό που θεωρητικά ψάχνει ο ήρωας,μόνο άσκοπες και αρκετά γελοίες ιστορίες(ιδίως στην νεραϊδοχώρα-θιβέτ) που μπλοκάρουν την ροή της ιστορίας.

Θα μπορούσε και καλύτερα,πολύ καλύτερα διότι πιστεύω ότι τουλάχιστον στο γράψιμο έχει ταλέντο.

Παρόλες τις π@π@ριες το βιβλίο στην τελική ήταν ευχάριστο,λίγη σχέση με τα wheel of time-sanderson που ήταν στην τελική μόνο βαρετά.

Σε αρκετά σημεία αντέγραψε αληθινές καταστάσεις τόσο πολύ που βγάζει μάτι,στο θέμα του θιβέτ,των Ναϊτών και των γύφτων είναι μόνο αλλαγμένα τα ονόματα,όλα τα άλλα είναι σαν να τα διαβάζεις από την wiki.

 

 

Τεσπα,όταν βγει και το επόμενο θα το δω,δίχως όμως να έχω πολλές ελπίδες ή αναμονή για το πότε θα είναι αυτό.

[wordsmith]

Δανείστηκα και τελείωσα πριν λίγες μέρες και το δεύτερο μισό του Wise man's fear (το πρώτο το είχα διαβάσει στα ελληνικά) και με δυο λόγια είναι μια από τα ίδια: δε συμβαίνει τίποτα σημαντικό. Εξακολουθούν, βέβαια, να παρεμβάλλονται αυτά τα Interludes με την ταβέρνα και τον Μπαστ και τον Χρονικογράφο, όπου αφήνονται υπονοούμενα ότι κάτι φοβερό θα συμβεί, αλλά δε φτάνουν. Απλώς μετά από τόσες εκατοντάδες σελίδες έχεις αρχίσει να αγανακτείς.

Αναλυτικότερα (και full of spoilerz):

 

Ο συγγραφέας κάνει μια μικρή προσπάθεια να κρατήσει το ενδιαφέρον των αναγνωστών στέλνοντας τον Κβοθ ταξιδάκια μακριά από το πανεπιστήμιο, σε μια άλλη χώρα, όπου κάνει διάφορες εκδουλεύσεις για έναν άρχοντα. Μεταξύ αυτών είναι η αποστολή να κυνηγήσει παρανόμους που κλέβουν τους φόρους, συνεργαζόμενος με τέσσερις μισθοφόρους, των οποίων μόνο τυπικά είναι αρχηγός, ενώ στην ουσία αυτοί τον βλέπουν με μισό μάτι επειδή είναι μικρός και άσχετος από μάχες. Αλλά τα βγάζει πέρα δια μαγείας (pun intended). Ύστερα, σε ένα κομμάτι που είναι ο ορισμός του ξεκάρφωτου, παρουσιάζεται μια νεράιδα και αυτός εξαφανίζεται μαζί της σε κάτι σαν νεραϊδοχώρα/άλλη διάσταση/ξέρωγωτι.

βατεύει μια νεράιδα του σέχ τόσο καλά που τον ερωτεύεται

Εντελώς διαφορετικό είναι αυτό που κατάλαβα εγώ: αυτή η αιωνίως νέα και πανέμορφη Felurian μαγκώνει όποιον άντρα βρει εύκαιρο και ξεμοναχιασμένο, τον παίρνει στον κόσμο της, τον ξεζουμίζει μέχρι αυτός να τρελαθεί ή να πεθάνει και μετά τον πετάει στα σκουπίδ επιστρέφει εκεί που τον βρήκε, τρελό ή νεκρό (γκρίνια Χατζηγιώργη για τις άπονες γυναίκες εδώ ηχητικό εφέ). Ο Κβοθ καταφέρνει να ξεφύγει με σώας τας φρένας επειδή απευθύνεται στην ματαιοδοξία της και της υπόσχεται, αν εκείνη τον αφήσει, να βγει στον κόσμο και να της πλέξει το εγκώμιο (αφού είναι μάλιστα και τραγουδοποιός). Σε κάμποσα σημεία και με κάμποσους τρόπους φαίνεται ότι αυτή δεν έχει αισθήματα και δεν τη νοιάζει τίποτα, εκτός από τον εαυτό της και τους νόμους του νεραϊδόκοσμού της. Αλλά όλο αυτό το κομμάτι με τη Felurian με νευρίασε αρκετά, διότι, εκτός του ότι είναι εντελώς άσχετο με τα υπόλοιπα και ξεφυτρώνει χωρίς καμία προοικονομία, εντείνει την εντύπωση που είχα ότι όλα αυτά τα απίθανα τα βάζει ο συγγραφέας στο δρόμο της ζωής του Κβοθ για να μάθει αυτός τα πάντα από τους καλύτερους. Πουθενά δεν αναφέρεται ότι είχε αυτός κάποια ιδιαίτερη ικανότητα που εντυπωσίασε τη Felurian και ίσα ίσα λέει ότι εκείνη του μαθαίνει τα περί σεξ. Ακόμα και σε αυτόν τον τομέα, δηλαδή, έπρεπε να του τύχει η πιο μαγικά και υπερκόσμια καλή για την πρώτη του φορά; Εεεε, μας δουλεύετε, κε PR!

 

Παρακάτω, για να συνεχίσουμε την τουριστική περιήγηση στον (πολύ ωραίο και καλοφτιαγμένο) κόσμο του συγγραφέα, ο Κβοθ, αντί να γυρίσει πίσω στον άρχοντα-αφέντη του και να του δώσει αμέσως τους φόρους που πήρε από τους ληστές, αποφασίζει να πάει να μείνει για λίγο με έναν περίεργο λαό, τους Adem, για να μάθει τη γλώσσα τους και τις πολεμικές τους τεχνικές. Αφού τρώει αρκετό ξύλο και περιφρόνηση και εκεί, ως ξένος, καταφέρνει να μάθει ως ένα βαθμό αυτά που ήθελε και να τον αποδεχτούν ικανοποιητικά. Ταυτοχρόνως, επειδή εκεί οι άνθρωποι (μαντέψτε!) είναι απελευθερωμένοι ως προς το σεξ και τη γύμνια, δε μένει καθόλου στεγνός από γυναίκες και μάλιστα χωρίς να δημιουργήσει καμία υποχρέωση, ούτε καν συναισθηματική... Πολύ βολικό αυτό και πολύ κλισέ, να βρίσκει ο ήρωας στο δρόμο του γυναίκες πρόθυμες και μάλιστα χωρίς η προθυμία τους να είναι αποτέλεσμα καμιάς καταπίεσης ή κοινωνικής αδικίας, διότι έχουμε και ένα image ακηλίδωτου πρίγκηπος να διατηρήσουμε . Γενικά οι Adem, παρόλο που ο Κβοθ μάλλον τους (τις) θαυμάζει, μου έδωσαν την εντύπωση φανατικών, κολλημένων σε πολύ αυστηρούς κανόνες που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση, ακόμα και στην περίπτωση που αγνοούν και αρνούνται μια κοσμοϊστορικά βασική πληροφορία περί ανθρώπινης βιολογίας: την πατρότητα. Ένας τόσο φιλοσοφημένος και βαθυστόχαστος λαός πιστεύει ακράδαντα ότι οι άντρες δεν παίζουν κανένα ρόλο στην πρόκληση εγκυμοσύνης... Μάαααλιστα, πολύ πειστικό αυτό

Τέλος ο Κβοθ τα μαζεύει και ξαναγυρίζει, αφού ο άρχοντας τον έχει διώξει λόγω καταγωγής, στο Πανεπιστήμιο και σε εκείνη την περίεργη που αλλάζει ψευδώνυμα και που συνεχίζει να την περιγράφει, όπως και όλες τις νέες και όμορφες γυναίκες, σαν πλάσμα με υπερφυσική γοητεία κλπ.

Νομίζω ότι είστε επιεικείς όσοι λέτε ότι θα έπρεπε να αφαιρεθούν μόνο 150 σελίδες. Εγώ θα το έκοβα κομματάκια που θα τα δημοσίευα σαν διηγήματα, διότι ο μόνος συνδετικός κρίκος όλων αυτών είναι ότι συνέβησαν στον ίδιο άνθρωπο, και θα αφαιρούσα όλο το κείμενο που δεν κολλάει σε κάποιο από αυτά τα διηγήματα - και λίγα λέω. Γενικά εδώ άρχισε να με ενοχλεί στα σοβαρά η φλυαρία, όσο ωραία γραμμένο και να είναι, και σε πολλά σημεία να βαριέμαι. Δε μπορώ να πω ότι δεν ήταν καλό και σίγουρα θα ήθελα να διαβάσω και το επόμενο όταν βγει, αλλά πλέον θα το πρότεινα μόνο σε όσους έχουν ενδιαφερθεί αρκετά για τον Κβοθ ώστε να μην τους πειράζει το πόσο ξεκάρφωτες και ασήμαντες είναι οι περιπέτειές του.

 

[Alucard]

Τελείωσα σήμερα το The Name of the Wind και λίγο πολύ έχω να πω τα ίδια με τους από πάνω. Καταπληκτική γραφή, κάπως χλιαρό σενάριο. Στην αρχή ήμουν αρκετά απογοητευμένος. Μέχρι την 300 σελίδα είχα λίγο ξενερώσει. Όμως σιγά σιγά με κέρδιζε περισσότερο. Ήθελα να μάθω και άλλα και άλλα (ακόμα θέλω) αλλά δυστυχώς δεν γίνονται και πολλά πράγματα στις σχεδόν 700 σελίδες του βιβλίου. Ο Kvothe από τη μία μου σπάει τα νεύρα, από την άλλη στεναχωριέμαι. Όντως δεν είναι όπως λένε όλοι στο goodreads ό,τι καλύτερο κυκλοφορεί. Σε καμία περίπτωση. Είναι όμως τρομερά καλογραμμένο. Γενικά, μου κάνει πιο πολύ για young adult. Αν το είχα διαβάσει πριν 16 χρόνια, θα με ξετρέλαινε. Πάντα μου άρεζαν οι μελό ερωτικές ιστορίες. Τώρα όμως...Μμμμ. Όχι και τόσο! Μάλλον θα διαβάσω και τα υπόλοιπα, αλλά σίγουρα δεν θα τρέξω να τα αγοράσω! (στο goodreads του έβαλα 4 αστεράκια για να πέσει λίγο η βαθμολογία του!)

[Nihilio]

Τελείωσα σήμερα το The Name of the Wind και λίγο πολύ έχω να πω τα ίδια με τους από πάνω. Καταπληκτική γραφή, κάπως χλιαρό σενάριο. Στην αρχή ήμουν αρκετά απογοητευμένος. Μέχρι την 300 σελίδα είχα λίγο ξενερώσει. Όμως σιγά σιγά με κέρδιζε περισσότερο. Ήθελα να μάθω και άλλα και άλλα (ακόμα θέλω) αλλά δυστυχώς δεν γίνονται και πολλά πράγματα στις σχεδόν 700 σελίδες του βιβλίου. Ο Kvothe από τη μία μου σπάει τα νεύρα, από την άλλη στεναχωριέμαι. Όντως δεν είναι όπως λένε όλοι στο goodreads ό,τι καλύτερο κυκλοφορεί. Σε καμία περίπτωση. Είναι όμως τρομερά καλογραμμένο. Γενικά, μου κάνει πιο πολύ για young adult. Αν το είχα διαβάσει πριν 16 χρόνια, θα με ξετρέλαινε. Πάντα μου άρεζαν οι μελό ερωτικές ιστορίες. Τώρα όμως...Μμμμ. Όχι και τόσο! Μάλλον θα διαβάσω και τα υπόλοιπα, αλλά σίγουρα δεν θα τρέξω να τα αγοράσω! (στο goodreads του έβαλα 4 αστεράκια για να πέσει λίγο η βαθμολογία του!)

Φαντάζομαι ότι το μεγάλο hype έγινε με την κυκλοφορία, όπου όλοι γούσταραν το Harry Potter meets Game of Thrones στυλ του και το ότι, επιτέλους, θα ξεκίναγαν μια ολοκληρωμένη τριλογία.

 

Το 2015 λογικό είναι το hype να έχει ξεφουσκώσει

[Nargathrod]

Πιστεύω ότι αν δεν δούμε το Doors of Stone δεν μπορούμε ακόμα να το κρίνουμε. Το όνομα του ανέμου είναι από τα πιο καλογραμμένα βιβλία στην κατηγορία. Δεν είναι το φάνταζυ που θα σε τραβήξει κατευθείαν γιατί η πλοκή αργεί να περπατήσει αλλά δομικά είναι το πιο άρτιο έργο τα τελευταία χρόνια. Έχουν βγει και άλλα καλά βιβλία τα τελευταία χρόνια αλλά αυτό που κάνει την διαφορά κατά την γνώμη μου σε αυτή την τριλογία είναι οι επιλογές και το ύφος του συγγραφέα. Ποιος θα διάλεγε να τοποθετήσει σαν πρωταγωνιστή του έναν βάρδο με την ιδιοσυγκρασία του Kvothe; Να δημιουργήσει έναν κόσμο όπου καταρρέουν τα στερεοτυπικά μοτίβα της ηρωικής φαντασίας. Τα βιβλία έχουν και αδυναμίες. Στο δεύτερο βιβλίο η πλοκή περπατά πιο αργά και από χελώνα αλλά το ύφος παραμένει αναλλοίωτο και τα επίπεδα στην αφήγηση είναι αξιοθαύμαστα. Αυτό είναι που κάνει το βιβλίο δυνατό. Για το Harry potter meets game of thrones που λέει ο Μιχάλης έχει ειπωθεί και από πολλούς κριτικούς και αναγνώστες αλλά πιστεύω ότι δεν είναι ακριβώς έτσι. Όλοι έχουμε διαβάσει Harry Potter και βλέπουμε ότι το μοτίβο που χρησιμοποίησε η Βρετανή συγγραφέας ήταν διαφορετικό από αυτό που χρησιμοποιεί ο Αμερικάνος. To ίδιος και στο game of thrones. Κρατάω επιφυλάξεις για το Doors of Stone. Πιστεύω ότι ο συγγραφέας έχει πολλά πει στο τελευταίο βιβλίο. 

[Nihilio]

Ποιος θα διάλεγε (...) Να δημιουργήσει έναν κόσμο όπου καταρρέουν τα στερεοτυπικά μοτίβα της ηρωικής φαντασίας.

Κύριεκύριεκύριε, να πω; Να πω;

[BladeRunner]

Σύντομα, μέσα στον μήνα ή αρχές Ιουλίου, θα κυκλοφορήσει ο δεύτερος τόμος του Όσα φοβούνται οι σοφοί, από τις εκδόσεις Anubis.

 

Να και το εξώφυλλο:

 

Edited June 4, 2015 by BladeRunner

[Mhtsos]

Δανείστηκα και τελείωσα πριν λίγες μέρες και το δεύτερο μισό του Wise man's fear (το πρώτο το είχα διαβάσει στα ελληνικά) και με δυο λόγια είναι μια από τα ίδια: δε συμβαίνει τίποτα σημαντικό. Εξακολουθούν, βέβαια, να παρεμβάλλονται αυτά τα Interludes με την ταβέρνα και τον Μπαστ και τον Χρονικογράφο, όπου αφήνονται υπονοούμενα ότι κάτι φοβερό θα συμβεί, αλλά δε φτάνουν. Απλώς μετά από τόσες εκατοντάδες σελίδες έχεις αρχίσει να αγανακτείς.

Αναλυτικότερα (και full of spoilerz):

 

Ο συγγραφέας κάνει μια μικρή προσπάθεια να κρατήσει το ενδιαφέρον των αναγνωστών στέλνοντας τον Κβοθ ταξιδάκια μακριά από το πανεπιστήμιο, σε μια άλλη χώρα, όπου κάνει διάφορες εκδουλεύσεις για έναν άρχοντα. Μεταξύ αυτών είναι η αποστολή να κυνηγήσει παρανόμους που κλέβουν τους φόρους, συνεργαζόμενος με τέσσερις μισθοφόρους, των οποίων μόνο τυπικά είναι αρχηγός, ενώ στην ουσία αυτοί τον βλέπουν με μισό μάτι επειδή είναι μικρός και άσχετος από μάχες. Αλλά τα βγάζει πέρα δια μαγείας (pun intended). Ύστερα, σε ένα κομμάτι που είναι ο ορισμός του ξεκάρφωτου, παρουσιάζεται μια νεράιδα και αυτός εξαφανίζεται μαζί της σε κάτι σαν νεραϊδοχώρα/άλλη διάσταση/ξέρωγωτι.

βατεύει μια νεράιδα του σέχ τόσο καλά που τον ερωτεύεται

Εντελώς διαφορετικό είναι αυτό που κατάλαβα εγώ: αυτή η αιωνίως νέα και πανέμορφη Felurian μαγκώνει όποιον άντρα βρει εύκαιρο και ξεμοναχιασμένο, τον παίρνει στον κόσμο της, τον ξεζουμίζει μέχρι αυτός να τρελαθεί ή να πεθάνει και μετά τον πετάει στα σκουπίδ επιστρέφει εκεί που τον βρήκε, τρελό ή νεκρό (γκρίνια Χατζηγιώργη για τις άπονες γυναίκες εδώ ηχητικό εφέ). Ο Κβοθ καταφέρνει να ξεφύγει με σώας τας φρένας επειδή απευθύνεται στην ματαιοδοξία της και της υπόσχεται, αν εκείνη τον αφήσει, να βγει στον κόσμο και να της πλέξει το εγκώμιο (αφού είναι μάλιστα και τραγουδοποιός). Σε κάμποσα σημεία και με κάμποσους τρόπους φαίνεται ότι αυτή δεν έχει αισθήματα και δεν τη νοιάζει τίποτα, εκτός από τον εαυτό της και τους νόμους του νεραϊδόκοσμού της. Αλλά όλο αυτό το κομμάτι με τη Felurian με νευρίασε αρκετά, διότι, εκτός του ότι είναι εντελώς άσχετο με τα υπόλοιπα και ξεφυτρώνει χωρίς καμία προοικονομία, εντείνει την εντύπωση που είχα ότι όλα αυτά τα απίθανα τα βάζει ο συγγραφέας στο δρόμο της ζωής του Κβοθ για να μάθει αυτός τα πάντα από τους καλύτερους. Πουθενά δεν αναφέρεται ότι είχε αυτός κάποια ιδιαίτερη ικανότητα που εντυπωσίασε τη Felurian και ίσα ίσα λέει ότι εκείνη του μαθαίνει τα περί σεξ. Ακόμα και σε αυτόν τον τομέα, δηλαδή, έπρεπε να του τύχει η πιο μαγικά και υπερκόσμια καλή για την πρώτη του φορά; Εεεε, μας δουλεύετε, κε PR!

 

Θυμάμαι χαρακτηριστικά αυτό το σημείο,κάπου του λέει η ξωτικιά ότι πρέπει να είχε πολλές και δεν πίστευε ότι ήταν παρθένος, διότι ήτο μέγας μάστορας στο κρεβάτι(ή κάτι ανάλογο με άλλα λόγια).

Για αυτό και μου έμεινε, διότι ο τύπος δεν μπορούσε να καταλάβει τι είχε στο παντελόνι του μέχρι εκείνο το σημείο και τσουπ γίνεται και εραστής των πέντε ηπείρων και των επτά θαλασσών...

[Nargathrod]

 

Ποιος θα διάλεγε (...) Να δημιουργήσει έναν κόσμο όπου καταρρέουν τα στερεοτυπικά μοτίβα της ηρωικής φαντασίας.

Κύριεκύριεκύριε, να πω; Να πω;

 

Παρακαλώ! Μαντεύω ήδη 2 αντίστοιχους συγγραφείς! 

[Nihilio]

 

 

Ποιος θα διάλεγε (...) Να δημιουργήσει έναν κόσμο όπου καταρρέουν τα στερεοτυπικά μοτίβα της ηρωικής φαντασίας.

Κύριεκύριεκύριε, να πω; Να πω;

 

Παρακαλώ! Μαντεύω ήδη 2 αντίστοιχους συγγραφείς! 

 

Τον Erikson θα έλεγα για αρχή. Τον Martin δεν τον αναφέρω καν. Νομίζω ο Cook ήταν αυτός που άνοιξε το δρόμο με το Black Company. Κάτι Sapkowski δεν τους πιάνω καν, αυτοί παίζουν σε άλλα επίπεδα. Όπως και κάτι Pratchett.

 

Α, ναι, υπάρχει και κάποιος Fritz Lieber που δημιούργησε τα στερεοτυπικά αυτά μοτίβα και που, κατά μία έννοια, συχνά τα διακωμωδούσε/κατέρριπτε πριν καν γίνουν στερεοτυπικά.

 

Edit: Βασικά κάθε ένας που δεν έγραφε σαν κλώνος του Tolkien ή του Howard (ή και των δύο όπως ο μακαρίτης ο Jordan) παίζει άνετα στην κατηγορία αυτή.

Edited June 5, 2015 by Nihilio

[Nargathrod]

 

 

 

Ποιος θα διάλεγε (...) Να δημιουργήσει έναν κόσμο όπου καταρρέουν τα στερεοτυπικά μοτίβα της ηρωικής φαντασίας.

Κύριεκύριεκύριε, να πω; Να πω;

 

Παρακαλώ! Μαντεύω ήδη 2 αντίστοιχους συγγραφείς! 

 

Τον Erikson θα έλεγα για αρχή. Τον Martin δεν τον αναφέρω καν. Νομίζω ο Cook ήταν αυτός που άνοιξε το δρόμο με το Black Company. Κάτι Sapkowski δεν τους πιάνω καν, αυτοί παίζουν σε άλλα επίπεδα. Όπως και κάτι Pratchett.

 

Α, ναι, υπάρχει και κάποιος Fritz Lieber που δημιούργησε τα στερεοτυπικά αυτά μοτίβα και που, κατά μία έννοια, συχνά τα διακωμωδούσε/κατέρριπτε πριν καν γίνουν στερεοτυπικά.

 

Edit: Βασικά κάθε ένας που δεν έγραφε σαν κλώνος του Tolkien ή του Howard (ή και των δύο όπως ο μακαρίτης ο Jordan) παίζει άνετα στην κατηγορία αυτή.

 

Συμφωνώ με όλα (παραλείπω τον Lieber , δεν τον έχω διαβάσει)! Εκτός από το τελευταίο σχόλιο! Δεν έχεις διαβάσει Jordan πως έχεις άποψη για αυτόν;  ;) 

[Nihilio]

 

 

 

 

Ποιος θα διάλεγε (...) Να δημιουργήσει έναν κόσμο όπου καταρρέουν τα στερεοτυπικά μοτίβα της ηρωικής φαντασίας.

Κύριεκύριεκύριε, να πω; Να πω;

Παρακαλώ! Μαντεύω ήδη 2 αντίστοιχους συγγραφείς!

Τον Erikson θα έλεγα για αρχή. Τον Martin δεν τον αναφέρω καν. Νομίζω ο Cook ήταν αυτός που άνοιξε το δρόμο με το Black Company. Κάτι Sapkowski δεν τους πιάνω καν, αυτοί παίζουν σε άλλα επίπεδα. Όπως και κάτι Pratchett.

 

Α, ναι, υπάρχει και κάποιος Fritz Lieber που δημιούργησε τα στερεοτυπικά αυτά μοτίβα και που, κατά μία έννοια, συχνά τα διακωμωδούσε/κατέρριπτε πριν καν γίνουν στερεοτυπικά.

 

Edit: Βασικά κάθε ένας που δεν έγραφε σαν κλώνος του Tolkien ή του Howard (ή και των δύο όπως ο μακαρίτης ο Jordan) παίζει άνετα στην κατηγορία αυτή.

Συμφωνώ με όλα (παραλείπω τον Lieber , δεν τον έχω διαβάσει)! Εκτός από το τελευταίο σχόλιο! Δεν έχεις διαβάσει Jordan πως έχεις άποψη για αυτόν; ;)

Είχα διαβάσει τον Οφθαλμό του Κόσμου όταν είχε πρώτο βγει στα Ελληνικα. Τουλαχιστον τον πρωτο τόμο, δεν την παλαιψα για παρακατω.

[heiron]

Θέλουν να κάνουν ταινία και σειρά και παιχνίδι βασισμένο στο έπος του Rothfuss. Ανοίγει την όρεξη το Game of Thrones...

http://www.tor.com/2015/10/01/patrick-rothfuss-name-of-the-wind-movie-tv-video-game-rights/

[Mhtsos]

Θέλουν να κάνουν ταινία και σειρά και παιχνίδι βασισμένο στο έπος του Rothfuss. Ανοίγει την όρεξη το Game of Thrones...

http://www.tor.com/2015/10/01/patrick-rothfuss-name-of-the-wind-movie-tv-video-game-rights/

Ω καλά.

9 στα 10 θα είναι όπως κάτι επικές βαλούτες ονόματι D&D,Έραγκον,Κόναν κ.ο.κ.

Μόνο εάν ρίξουν πολύ χρήμα και επικεντρωθούν στο νεανικό-εφηβικό κοινό θα πιάσουν,εάν πάνε να το "σοβαρέψουν" θα φάνε τα μούτρα τους.

Δεν βλέπω να τραβάει αλλιώς.

[Blacksword]

Θέλουν να κάνουν ταινία και σειρά και παιχνίδι βασισμένο στο έπος του Rothfuss. Ανοίγει την όρεξη το Game of Thrones...

http://www.tor.com/2015/10/01/patrick-rothfuss-name-of-the-wind-movie-tv-video-game-rights/

Απ' ότι βλέπω έχει διαλέξει ήδη και το cast και μέσα σε αυτούς είναι η Emilia Clarke, λες και υπάρχει περίπτωση να κάνει άλλη σειρά/ταινία σε αυτό το είδος.

[heiron]

Είναι πολύ νωρίς για να ξέρουμε με σιγουριά όμως πολλοί ηθοποιοί κάνουν παρόμοιες ταινίες σε παρόμοιο είδος.

[Blacksword]

Είναι πολύ νωρίς για να ξέρουμε με σιγουριά όμως πολλοί ηθοποιοί κάνουν παρόμοιες ταινίες σε παρόμοιο είδος.

Αν ήταν αποτυχία το πρώτο σίγουρα αλλά στις επιτυχίες τα πρώτα ονόματα δεν έχω δει κανέναν να κάνει παρόμοια πράγματα με εξαίρεση τον Sean Bean. Άσε που θα έχει σίγουρα κάποιο όρο στο συμβόλαιο που θα της απαγορεύει να κάνει κάτι παρόμοιο με το GoT.

[heiron]

Σε σειρές είναι ψιλοσπάνιο για διάφορους λόγους, πολλοί είναι και πρακτικοί. Στις ταινίες είναι σχεδόν κανόνας, τι να λέμε... Ο ηθοποιός είναι συνηθισμένο να έχει όνομα σε ένα είδος και παίρνει παρόμοιους ρόλους σε αυτό το είδος. Πάμπολλα τα παραδείγματα. Ειδικά στο φανταστικό δε, οι παραγωγοί θέλουν ονόματα οικεία στους geeks. Τώρα για σειρά Kingkiller πχ λογικά αν πάρουν την Κλαρκ αυτό θα γίνει αφού θα έχει τελειώσει με το GOT οπότε δεν θα δεσμεύεται. Κατά τη γνώμη μου μπορούν να βρούνε καλύτερη βέβαια, απλά αναφέρεται το όνομα για τον ντόρο.

Edited October 2, 2015 by heiron

[Blacksword]

Σε σειρές είναι ψιλοσπάνιο για διάφορους λόγους, πολλοί είναι και πρακτικοί. Στις ταινίες είναι σχεδόν κανόνας, τι να λέμε... Ο ηθοποιός είναι συνηθισμένο να έχει όνομα σε ένα είδος και παίρνει παρόμοιους ρόλους σε αυτό το είδος. Πάμπολλα τα παραδείγματα. Ειδικά στο φανταστικό δε, οι παραγωγοί θέλουν ονόματα οικεία στους geeks. Τώρα για σειρά Kingkiller πχ λογικά αν πάρουν την Κλαρκ αυτό θα γίνει αφού θα έχει τελειώσει με το GOT οπότε δεν θα δεσμεύεται. Κατά τη γνώμη μου μπορούν να βρούνε καλύτερη βέβαια, απλά αναφέρεται το όνομα για τον ντόρο.

Τελευταίο γιατί θα φύγω πολύ off topic. Μιλαώ για το Fantasy είδος (συγκεκριμένα για Epic - High - Heroic) και όχι γενικά. Ναι, αρκετοί έχουν κάνει ξανά ρόλους στο φανταστικό όπως o Jason Momoa με αρχή το Κόναν που ήταν αποτυχία ή ο Jeremy Irons στο D&D επίσης αποτυχία, κανένας όμως που να έχει κάνει επιτυχία σε αυτό το είδος δεν κάνει ξανά ίδιο περίπου ρόλο με εξαίρεση τον Sean Bean, Kit Harington και τώρα πρόσφατα John Rhys-Davies (αν υπάρχει κανένας ακόμα δεν θυμάμαι). Μόνο αυτοί το έχουν τολμήσει με τους δύο μετά από πολλά χρόνια.

 

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι η Clarke δεν υπάρχει πιθανότητα να κάνει κάτι τόσο ίδιο με το GoT και ειδικά τόσο κοντά ακόμα και μετά το τέλος της σειράς (τουλάχιστον έτσι πιστεύω) αλλά συμφωνώ ότι το κάνουν απλά για το ντόρο και στο ότι μπορούν να βρούν καλύτερη.

Όπως συμφωνώ και με τον Mhtso, αν δεν πέσει χρήμα θα γίνει σαν τον κάτι σαν τον Έβδομο Γιο.

Edited October 2, 2015 by Blacksword

[Nargathrod]

 

Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Anubis το δεύτερο μισό του δεύτερου βιβλίου του Kingkiller Chronicles.

 

«Το όνομά μου είναι Κβοθ. Έχω κλέψει πριγκίπισσες από στοιχειωμένους βασιλιάδες. Έκαψα συθέμελα την πόλη τον Τρέμπον. Βάδισα στο φεγγαρόφωτο σε μονοπάτια που άλλοι φοβούνται ακόμα και να τα αναφέρουν κατά τη διάρκεια της μέρας. Έχω μιλήσει με θεούς, έχω αγαπήσει γυναίκες και έχω γράψει τραγούδια που κάνουν τους τροβαδούρους να δακρύζουν. Ίσως με έχετε ακουστά...»
Έχοντας αναλάβει να φέρει σε πέρας μια φιλόδοξη και εξαιρετικά ριψοκίνδυνη αποστολή, που θα του χαρίσει πλούτη, φήμη αλλά και την ευγνωμοσύνη του πανίσχυρου Μερ Άλβερον, ο Κβοθ περιπλανιέται στους δασότοπους του Ελντ. Η αναζήτησή του θα τον φέρει αντιμέτωπο με κάθε λογής κίνδυνους, θα του προσφέρει γνώση και πολύτιμες εμπειρίες και θα τον οδηγήσει για μια ακόμα φορά στα ίχνη των τρομακτικών Χανδριανών.
Η εξιστόρηση των περιπετειών ενός από τους κορυφαίους ήρωες φαντασίας των τελευταίων δεκαετιών συνεχίζεται με το δεύτερο τόμο του βιβλίου "Όσα Φοβούνται οι Σοφοί" του Patrick Rothfuss, που έχει αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές, κατακτώντας τις κορυφαίες λίστες best-sellers. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Το διάβασα μέσα σε μια μέρα, μένοντας ξύπνιος μέχρι την αυγή για να το τελειώσω, και ήδη περιμένω με ανυπομονησία τη συνέχεια...» (George R.R. Martin, συγγραφέας του GAME OF THRONES)
«Μια επική ιστορία που κόβει την ανάσα... Μοναδικά λυρική και περίτεχνα γραμμένη» (Publishers Weekly)
«Διαβάστε οπωσδήποτε τα βιβλία του Rothfuss» (amazon.com)
«Ένας συγγραφέας με αδιαμφισβήτητο ταλέντο. Μια μαγευτική ιστορία με μοναδική πλοκή» (Terry Brooks)

[alanon]

31/11/2016 κλείνει η τριλογια με το doors of stone οπως ανακοινωθηκε. αρα καπου το 2017 ισως το δουμε στα ελληνικα

[Nargathrod]

31/11/2016 κλείνει η τριλογια με το doors of stone οπως ανακοινωθηκε. αρα καπου το 2017 ισως το δουμε στα ελληνικα

 

 

To βιβλίο που περιμένω πως και πως από Fantasy! Δεν αργεί ο Νοέμβριος!