Η παλιά φωτογραφία

[Kafka]

Όνομα Συγγραφέα: Κυριάκος Χαλκόπουλος

Είδος: Γενική λογοτεχνία

Βία; Όχι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 955

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Ένα μικρό ψυχολογικό διήγημα. "Ο ευγενικός αναγνώστης ας μην αναρωτηθεί απο πού ήρθε η έμπνευση γι αυτό" όπως θα έγραφε και ο Dickens...

Ελπίζω να σας αρέσει.

 

Η παλιά φωτογραφία

 

 

 

Πρόσφατα συνέβη να δω μία παλιά φωτογραφία. Έψαχνα δικές μου παλιές φωτογραφίες από την αποφοίτησή μου από το Λύκειο, όμως δεν κατάφερα να βρω καμιά. Τούτο δεν ήταν παράξενο, αφού εκείνες τις μέρες ένοιωθα μεγάλη ανασφάλεια, όχι δικαιολογημένα, για την εμφάνισή μου, και έτσι δεν είχα την παραμικρή διάθεση να ποζάρω για τέτοιες φωτογραφίες. Αντίθετα όμως βρήκα μία, που απεικόνιζε κάποιο άλλο άτομο.

 

Ήταν μια παλιά μου συμμαθήτρια. Πολλές φορές την είχα συλλογιστεί στο παρελθόν, και μάλιστα με κακία, διότι δε μου είχε συμπεριφερθεί καθόλου καλά σε εκείνα τα χρόνια, ενώ εγώ δεν της είχα κάνει κάτι στο οποίο θα γινόταν να αποδοθεί μια τέτοια στάση. Ωστόσο, πριν από σχεδόν ένα χρόνο, στο σπίτι κάποιου άλλου παλιού αποφοίτου, συνέβη να βρω μια πρόσφατη εικόνα της.

 

Η αντιδιαστολή των δύο φωτογραφιών είναι αυτό που θα ήθελα να σκεφτώ αυτή τη στιγμή, καθώς και το ζήτημα της νεότητας. Τώρα, στα τριαντα-ένα μου, σίγουρα δεν ανήκω στην πρώτη νεότητα. Τότε, στα δεκαεφτά, το ίδιο βέβαιο ήταν ότι ανήκα, παρά τις δικές μου εκτιμήσεις.

 

Είναι βέβαιο πως όταν κοίταξα, σε εκείνο το σπίτι, τη φωτογραφία αυτής της κοπέλας δε διατηρούσα στη μνήμη μου ακριβώς πώς ήταν παλιά. Παρόλα αυτά μου έκανε αμέσως εντύπωση, καθώς μου φάνηκε γερασμένη, και άσκημη. Θυμόμουν πως στα έτη στο σχολείο θεωρούταν πολύ όμορφη, και παρόλο που όσο ακόμα ήμουν σε θέση να εκτιμώ το ίδιο για το δικό μου σώμα δε με εντυπωσίαζε, στο Λύκειο είχα καταλήξει να τη θεωρώ ιδιαίτερα όμορφη, και ήταν και αυτός ένας λόγος που με λυπούσε τόσο η στάση της απέναντί μου.

 

Εκείνη η φωτογραφία τώρα απεικόνιζε ένα πλάσμα πρόωρα γερασμένο, που μόλις που το αναγνώρισα. Στο πρόσωπό της υπήρχαν εμφανείς ζάρες. Είχε παχύνει ιδιαίτερα. Το βλέμμα της ήταν κουρασμένο. Το χαμόγελό της, μου έμοιασε, έκρυβε ίσως έναν πόνο, και μία ντροπή.

 

Δε θα κρύψω ότι αρχικά ένοιωσα χαρούμενος, με χαιρεκακία, γι αυτό που έβλεπα. Όμως δε λησμονώ πως πριν από ένα χρόνο ακόμα αντιμετώπιζα σημαντικά προβλήματα, και έτσι τέτοια άσκημα συναισθήματα έβρισκαν πρόσφορο έδαφος στην ψυχή μου. Έπειτα δεν αμφιβάλω ότι εκφραζόταν και η φυσική, η τόσο ανθρώπινη θέληση για εκδίκηση, που εδώ έπαιρνε τη μορφή της ικανοποίησης από μια καταστροφή του άλλου στην οποία δεν είχα συμμετοχή.

 

Ωστόσο λίγο αργότερα άρχισα να σκέφτομαι, μετά από την αρχική εκδήλωση αυτών των συναισθημάτων, την σχέση μου με εκείνη την κοπέλα.

 

Δεν ήταν πάντοτε κακή. Τη θυμάμαι, στο τέλος του Γυμνασίου, να εκφράζει την επιθυμία της να με γνωρίσει καλύτερα. Τότε δεν ήμουν σε θέση να ενδιαφερθώ γι αυτό διότι ήμουν βυθισμένος σε θεωρίες για τις γυναίκες, και την ερωτική πράξη, που έκαναν σχεδόν γλοιώδη κάποια έγνοια γι αυτές. Τότε ακόμα ήμουν αρκετά ικανοποιημένος να με αντιλαμβάνομαι ως κάτι ανταγωνιστικό στην ομορφιά κάποιων γυναικών, και, σε σύνδεση με τα προβλήματά μου, αυτό είχε ως αποτέλεσμα εξάλλου και να μην θεωρώ καμία ικανοποιητικά ελκυστική, εκτιμώντας ότι εγώ βρίσκομαι ψηλότερα σε μία κλίμακα της αξίας του σώματος.

 

Φυσικά αυτή η στάση καθαυτή ήταν παθολογική. Στην πραγματικότητα, όσο και αν το υποψιαζόμουν, δεν αντιλαμβανόμουν καθόλου τι προβλήματα είχα μέσα μου, και πως θα περνούσε πάνω από μια δεκαετία πριν αυτά να λυθούν σε σημαντικό βαθμό.

 

Έτσι εκείνη η συμμαθήτρια σταδιακά πέρασε από την εντύπωση που μου έκανε στο Γυμνάσιο, ενός υποδεέστερου ανταγωνιστή στην ομορφιά, σε εκείνη του Λυκείου, όταν η κρίση μου ήταν πως το σώμα μου είχε γίνει πολύ λιγότερο όμορφο, και κατά συνέπεια ένα ολόκληρο στράτευμα τέτοιων γυναικών τώρα παρουσιαζόταν ως κάτι ανώτερό μου.

 

Μαζί με τη ριζική αυτή μεταβολή στις πεποιθήσεις μου γι αυτό το θέμα ήρθε- φυσικά για άλλους λόγους, άγνωστους για εμένα- και η δική της μεταβολή στη στάση απέναντί μου. Μπορώ ακόμα να θυμηθώ ορισμένα γέλια σε βάρος μου, που παρόλο που απάντησα σε αυτά κοιτώντας προσποιητά χαμογελαστός, στην πραγματικότητα μου είχαν φέρει πολύ πόνο.

 

Τέλος, θυμήθηκα επίσης την τελευταία φορά που την συνάντησα, τυχαία στο δρόμο, ενώ βημάτιζα μαζί με έναν άλλο παλιό μας συμμαθητή. Τότε είχα την κρίση ότι το σώμα μου ήταν αρκετά όμορφο, ενδεχομένως όμως ακόμα έκρινα ότι το δικό της υπερτερούσε, απλώς όχι σε σημαντικό βαθμό. Και θυμάμαι ότι φίλησε στο μάγουλο τον άλλο συμμαθητή, ενώ εμένα μόνο με χαιρέτησε. Καθώς τις είχαμε τελικά γυρίσει την πλάτη, την ονόμασα με κάποιον υποτιμητικό όρο. Ίσως να τον άκουσε, και νομίζω ότι ήθελα να τον ακούσει, για να πάρω με αυτόν τον τρόπο την εκδίκησή μου. Αλλά και πάλι ούτε που μπορούσα να φανταστώ ότι στο μέλλον όλα θα ανατρέπονταν και πάλι, πως θα με έβλεπα πάλι ως κάτι άσκημο, και μάλιστα τελικά και ως τερατώδες, και θα ζούσα έναν τεράστιο, φρικτό εφιάλτη που σχεδόν με έφερε ως την αυτοκτονία.

 

Και μετά; Μετά τίποτα, ως την ώρα που είδα, πάλι τυχαία, εκείνη τη φωτογραφία. Αρχικά πρέπει να ξαφνιάστηκα. Είναι βέβαιο ότι αν δεν ήξερα ποιάν απεικόνιζε δε θα την αναγνώριζα, τόσο πολύ είχε αλλάξει.

 

Και τώρα κρατώ στα χέρια μου ένα αντίγραφο της άλλης φωτογραφίας, της παλιάς, που την προμηθεύτηκα από τα αρχεία του σχολείου. Και εκεί βλέπω κάποια ντυμένη κατάλευκα, με χρυσόξανθα μαλλιά, με ένα σώμα που σίγουρα μου κάνει μεγάλη εντύπωση. Και αναρωτιέμαι, δίχως ίχνος πλέον κακίας, διότι και εγώ είμαι πλέον τόσο καλύτερα, αλλά και σχεδόν από κάποιον οίκτο απέναντι σε αυτή την κοπέλα, τι μεσολάβησε για να μεταμορφωθεί έτσι. Και αναρωτιέμαι, τελικά, αν και δεν πρέπει να έχω δίκιο, αν το πρώτο αγκάθι σε αυτή τη μεταβολή ήταν ο δικός μου κακός λόγος εναντίον της, που ίσως, αθέατη πλέον, να παρέμεινε ακίνητη να τον συλλογιστεί, ξαφνιασμένη, ανίκανη να αντιδράσει.

 

Και τώρα πλέον δε νοιώθω τον παλιό φόβο απέναντι στην αγγελική μορφή στη φωτογραφία. Ούτε το μίσος. Θα ήθελα, όμως, να πάψω τελικά να νοιώθω και τον οίκτο, όσο και αν η ίδια η ζωή μοιάζει να επιφυλάσσει, έστω σε μερικούς ανθρώπους, τόσο τρομακτικές, καταστροφικές μεταβολές!

 

 

 

 

[rom]

Θέλει λίγη σκέψη εδώ.. Κατ'αρχάς εφόσον η φωτογραφία είναι μια απεικόνιση από κάτι που πέρασε, είναι ένα ψέμα, απ'τα χειρότερα μάλιστα γιατί είναι ένα αληθοφανές ψέμα.Υπό τη θεώρηση αυτή και οι αναμνήσεις μας είναι αντίστοιχα ψέματα (σε σχέση πάντα με τη τρέχουσα πραγματικότητα), απλά στη πίσω πλευρά τους υπογράφουμε "ημερομηνία, βεβαιώνω προσωπικώς ότι τα εικονιζόμενα ήσαν αλήθεια". Ο ήρωας βρίσκεται σε μια αναδρομή προσπαθώντας να εκχυλίσει μέσα από ψέματα μια εξιλαστήρια αλήθεια. Νομίζω ότι τη βρίσκει, είμαστε αδύναμοι να ελέγξουμε τη μοίρα μας και σ'αυτό μόνο ο οίκτος χωράει, ακόμα και για τους εαυτούς μας. Ένα απαισιόδοξο μήνυμα, όμορφα αναπτυγμένο και δωσμένο.