Η διαθήκη του Ζίγκφριντ Σβάρτσμαν

[Zaratoth]

Φοβερή ιστορία, η καλύτερη που διάβασα ως τώρα γιατί εκτός από ένα καταπληκτικό κείμενο είμαι και λάτρης της περιόδου. Ένα μεγάλο μπράβο από μένα.

[Cassandra Gotha]

Φανταστικό!

 

Στο τέλος έμεινα , (κι ας υπάρχει το σημάδι). Πραγματικά δεν το είδα να στρίβει τη γωνία, ίσως που με είχε απορροφήσει η διήγηση, (κρεμόμουν απ' τα χείλη του Πέτερ).

Και ο τρόμος πολύ-πολύ καλός/του γούστου μου. Γκόθικ ατμόσφαιρα, μυρίζει υγρές σπηλιές με νυχτερίδες.

 

Όμως αισθάνθηκα και λίγο άσχημα, διαπιστώνωντας στην αρχή πως βαρέθηκα λίγο, και πως έχεις λίγο σκαλωμένο λόγο σε σημεία, πράγμα που δεν έχει ξανασυμβεί νομίζω. Μου άφησε την αίσθηση ότι το έγραψες βιαστικά, ότι δεν είχες το χρόνο να το ξαναπεράσεις.

 

Αλλά, από τα τοπ του διαγωνισμού για μένα!

 

Μια σημείωση/απάντηση στον γιατρό:

Τα λουκανικάκια δεν περνάνε μέσα απο κλειδαρότρυπες όσο μικρά και αν είναι.

Δεν είμαι ειδική στις κλειδαριές, και μπορεί να κάνω και λάθος. Νομίζω όμως πως παλιά ήταν μεγάλες και θα χωρούσαν ένα λουκανικάκι. Ξέρεις, μ' εκείνα τα τεράστια σιδερένια κλειδιά που μόνο σε adventure games και ταινίες τρόμου συναντάμε πια;

[Soul_walker]

Θέλω και άλλο.

 

Αν και η ιστορία ξεκίνησε κάπως μπερδεμένη και το θέμα της πείνας με έκανε να σκέφτομαι ότι οι κάτοικοι έτρωγαν νεκρούς για να ξεφύγουν/φέρουν την πανούκλα, τελικά η ιστορία πήρε φωτιά με την διαθήκη και με άφησε με μία αγωνία και ‘πείνα’ για περισσότερες πληροφορίες και σελίδες.

 

Αναρωτιέμαι, για να υπάρχει λίγο περισσότερη αγωνία, τι θα γινόταν αν ο ήρωας είχε βρει την αρχή της διαθήκης από πριν και έτσι έψαχνε για το υπόλοιπο;

 

 

[Bonanza Jellybean]

Ευθυμία μου σε άφησα για το τέλος, αλλά η ιστορία σου είναι από τις αγαπημένες μου στο διαγωνισμό! Με κράτησε (παρότι στην αρχή ζαλίστηκα λίγο με τα ονόματα), είχε πολλές πληροφορίες (και δεν μπορείς να φανταστείς πόσο το θαυμάζω αυτό γιατί εγώ είμαι τεμπέλα όσον αφορά την έρευνα..) και ωραία ατμόσφαιρα.

Το τέλος δεν το περίμενα και το διάβασμα της διαθήκης είναι το πιο δυνατό κομμάτι του κειμένου! Εύγε!

Σου εύχομαι καλή επιτυχία!

[Solonor]

Naroualis. Η διαθήκη του Ζίγκφριντ Σβάρτσμαν.

 

Ωραία πρωτοπρόσωπη αφήγηση, με φρικιαστική αποκάλυψη. Αν και το κατάλαβα νωρίς, με κράτησε ως το τέλος. Ακόμη, η ιστορία με έβαλε στο κλίμα της εποχής και με το παραπάνω. Α, ναι και μου άρεσε ο τρόπος που έμπλεξες το φαγητό. Συνολικά, μια πολύ καλή ιστορία, όχι πως περίμενα τίποτα λιγότερο από εσένα.

 

 

[Naroualis]

Καταρχήν, ευχαριστώ όλους σας για την ανάγνωση και τα σχόλια. Ο νούμερο ένα λόγος για τον οποίο βρίσκομαι ανάμεσά σας είναι αυτός ακριβώς (εεεε, εντάξει και γιατί μπορώ να κουβεντιάζω μαζί σας καφρίλες :Ρ) Συνήθως τα αποθηκεύω κάπου μαζί με το κείμενο και μετά από καιρό, όταν ξεθυμάνει ο ενθουσιασμός και μπορώ να δω καθαρότερα, το ξαναπιάνω και το διορθώνω.

 

Είναι αλήθεια ότι το κείμενο είχε πολλούς ήρωες ονοματισμένους για το μέγεθός του, όπως επίσης είναι αλήθεια ότι υπήρχαν κι άλλοι που κόπηκαν (χεχε), όπως και το ότι πιθανόν έπαιρνε ακόμη χίλιες λέξεις για να γίνει αξιοπρεπέστερο. Οι πλοκές ήταν δύο στην ουσία κι ο αρχικός σκοπός να μην διασταυρώνονται παρά μόνο ως συνέπειες (δηλαδή, ο φρα Πέτερ να κόψει εντελώς τα λουκάνικα, από τη φρίκη του σχετικά με την κατάληξη του Χορστ κι όχι επειδή έχει κάποια σχέση με το γιατρό και τη γυναίκα.) Μετά αποφάσισα ότι το τέλος δεν ήταν αρκετά δραματικό, οπότε ενεφανίσθει κι η σκοτεινή καταγωγή του.

 

Το κακό με το κείμενο, όπως το βλέπω εγώ δεν είναι ότι είναι βιαστικά γραμμένο, αλλά ότι είναι βιαστικά διορθωμένο. Περαιτέρω διόρθωση θ αναδείξει καλύτερα το κείμενο, σας το υπόσχομαι.

 

Να δώσω μερικές εξηγήσεις που το ίδιο το κείμενο απέτυχε να δώσει.

 

@John82: αρχικά πατέρας του φρα ήταν ο γιατρός κι έκανε πειράματα αλχημιστικά πάνω στη γυναίκα, προκαλώντας το "δαιμονισμό" της. Στο κείμενο του διαγωνισμού, πατέρας του είναι κάποιο διαβολικό πλάσμα. Ο γιατρός σκοτώνει τη σαλεμένη όταν ανακαλύπτει ότι έχει φάει τα χέρια του χασάπη, κι ο δαιμονικός πατήρ έρχεται, παίρνει το μωρό, σκοτώνει το γιατρό, οικειοποιείται την ταυτότητά του και πηγαίνει να κάνει τα δικά του αλλού. Σκοπός του όπως και όλων των δαιμονικών πλασμάτων είναι να γεμίσει τη γη με δαιμονικά υβρίδια που θα φέρουν ακόμη και αθώους καλόγερους (ναι, καλά) στον δρόμο του κακού, κινούμενοι ανάμεσά τους. Εννοείται ότι όλα αυτά είναι μέρος των χιλίων λέξεων που λείπουν...

 

@Stanley: η αλήθεια είναι ότι έγραψα αυτήν την ιστορία ακριβώς επειδή ήθελα να γράψω κάτι σχετικό με τα λουκανικάκια που περνάνε από την κλειδαρότρυπα.

 

@Mors: φυσικά και ήξερα ότι θα τσιμπούσες με τον ερωτηματικό τόνο της σημείωσης... Ευχαριστώ!

 

@Drake Ramore: σχετικά με το θέμα του αν θα κρατούσαν ένα πλάσμα του "κακού" στο μοναστήρι, πάντα είχα την εντύπωση ότι τα μοναστήρια εκείνες τις εποχές λειτουργούσαν λίγο και ως ορφανοτροφεία αρρένων. όχι ότι τελικά τους έκαναν όλους καλόγερους, αλλά τους μάθαιναν μια τέχνη και τους είχαν και για τα θελήματα. Δεν ξέρω αν ισχύει, αλλά σ' αυτό βασίστηκε η εξέλιξη της ιδέας.

 

@dagoncult: το θέμα του σημαδιού ήταν ένα από τα πιο αδύναμα σημεία της υποπλοκής του φρα.

 

@DinoHaj: Είναι αλήθεια ότι ενώ μου αρέσει η μοντέρνα φάντασι και η μοντέρνα εφ, ο τρόμος μου είναι παλαιομοδίτικος ο καημένος... Πάντως, στο θέμα του πόσο "κακός" είναι ο φρα που του αρέσουν απλά τα κοψιδάκια, σκέψου το εξής: η λαιμαργία είναι θανάσιμο αμάρτημα για τους καθολικούς κι αυτός είναι ουσιαστικά καλόγερος. Στο δικό του μυαλό και σ' αυτό των γύρω του, ΕΙΝΑΙ κακός.

 

@deadend: η Βάσω με κάλυψε εδώ. όμως, να μην ξεχνιόμαστε, credits για την έκφραση πάνε στον Ελέκτρο που βρέθηκε σανίδα σωτηρίας όταν κόλλησε το μυαλό μου. Η λέξη έχει να κάνει με το ότι τους έκοβαν τα μαλλιά όταν τους όρκιζαν. Από το "καρώ" προέρχεται και η "κουρά", δηλαδή το σημερινό κούρεμα.

 

@Ioannis: Μη με παρεξηγήσεις, αλλά σε τι εμποδίζει την ανάγνωση η μη-γνώση του αν όλα αυτά είναι αληθινά ή όχι; Θέλω να πω, ούτε και για τον Κώδικα Νταβίντσι (πωπω τι είπα τώρα) ξέρουμε αν όλα αυτά που λέει είναι αληθινά κι όμως τον διαβάζουμε (σχετικώς) ευχάριστα.

 

@KELAINO:αυτό ακριβώς που είπα και πιο πάνω. Είμαι πολύ παλαιομοδίτισσα στον τρόμο τελικά

 

@aScannerDarkly: δεν ξέρεις πώς δάγκωσα τα δάχτυλά μου όταν έγραψα αυτήν τη φράση. Ο τρόμος ήρθε και λοιπά. Σμπαρακουάκ. Και δε θες να ξέρεις πόσο πιο μπλιέ ήταν αρχικά, αυτή ήταν η δεύτερη έκδοση. Η παρατήρηση για το σημάδι σημειώνεται και κατά πάσα πιθανότητα θα χρησιμοποιηθεί αυτούσια. Πολλά ευχαριστώ.

 

@SpyrosK: γιατί μόνο τα δάχτυλά του έμοιαζαν με λουκάνικα και μάλιστα με τα συγκεκριμένα μικρά λουκανικάκια.

 

@ΜαρβινΑΑΠ: Η παρατήρηση με το θανάσιμο αμάρτημα σημειώνεται και πιθανότατα θα χρησιμοποιηθεί αυτούσια. Πολλά ευχαριστώ.

 

@Soul_Walker: πολύ ωραία πρόταση, με ψήνει αν τη χρησιμοποιήσω...

 

Και τώρα για τα λουκάνικα και τις κλειδαριές.

 

Εδώ είναι ένα πρόχειρο γκουγκλάρισμα για τις κλειδαρότρυπες κατά το μεσαίωνα. Όπως λέει κι η Κασσάνδρα κι η Μάρβιν, τότε τα κλειδιά ήταν ίσα με τρία στρέμματα το καθένα, οπότε κι οι κλειδαρότρυπες είχαν μέγεθος αρκετό ώστε να προκαλούν χαμηλά βαρομετρικά μέσα στο σπίτι όταν έξω είχε παγωνιά.

 

Εδώ, επιπροσθέτως βλέπει κανείς τα λουκάνικα Νυρεμβέργης. Είναι διάσημα σε όλη τη Γερμανία, γιατί είναι τοσαδά μικρούλια, ακόμα και σήμερα. Ο θρύλος λέει ότι κάποτε επιβλήθηκε απαγόρευση της κυκλοφορίας στην πόλη, αλλά οι Νυρεμβέργιοι δε μπορούσαν να κάνουν χωρίς λουκάνικα κι οι χασάπηδές τους ξεπέρασαν το εμπόδιο με το να τα κάνουν τόσο μικρά, ώστε να χωρούν από τις (ως άνω) κλειδαρότρυπες. Για του λόγου το αληθές, κάποιοι από εμάς που έχουμε βρεθεί στη Βύνη, θα έχουν παρατηρήσει κάτι πολύ λεπτά και κοντούλικα λουκάνικα που σερβίρει, λεπτά ωσάν δαχτυλάκια κορασίδος που εξασκείται εις το κλειδοκύμβαλον. Αυτά είναι τα λουκάνικα Νυρεμβέργης. Δεν είναι μικρά σαν τα Βιέννης (κοντούλια και στρουμπουλά δηλαδή), είναι δύο φορές πιο μακριά και περίπου στα δύο τρίτα του πάχους. Κι είναι και πεντανόστιμα τα άτιμα.

[jjohn]

BUMP !

O.T.

στα πλαίσια της προετοιμασίας που κάνω για τον horror διαγωνισμό πέρα από το research πρέπει να ξέρω και τι ακριβώς είναι το horror. Γι'αυτό αρχίζω και διαβάζω κείμενα από τον προηγούμενο διαγωνισμό. Αποφάσισα λοιπόν να διαβάσω πρώτα το δικό σου Ευθυμία αφενώς επειδή ξέρω ότι είσαι φαντασού και ήθελα να δω πως ακριβώς προσέγγισες τον τρόμο(αυτό και το γεγονός ότι το κείμενο είχε το τίτλο sausages που με έκανε να σκεφτώ λουκάνικα δολοφόνους)

 

Λοιπόν έχω να πω πως το κείμενο μου άρεσε αρκετά. Ηταν σε όλα τα σημεία καλό και ενδιαφέρον , αλλά το καλύτερο σίγουρα σημείο της ιστορίας είναι το άνοιγμα της διαθήκης όπου μαθαίνουμε τι ακριβώς είχε συμβεί εκείνη τη νύχτα.Πραγματικά, πολύ δυνατή πλοκή και με ένα τέλος που με άφησε με το στόμα ανοιχτο! Συγχαρητήρια τόσο για αυτή τη καταπληκτική ιστορία αλλά και για την πολύ καλή θέση που πήρες

 

Το μόνο που με ταλαιπώρισε λίγο κατά την ανάγνωση ήταν τα γερμανικά ονόματα.

Edited November 23, 2011 by joidv

[Naroualis]

Ωπς! Ευχαριστώ! Λουκάνικα δολοφόνοι... χμ...